Daar lig je dan

Voor de 2e keer in drie maanden tijd in hetzelfde ziekenhuis, op dezelfde afdeling en ja ook nog op de zelfde kamer alleen ik ben gepromoveerd, ik lig namelijk nu bij het raam….

Vorige week voor de 2e keer geopereerd aan mijn hernia die binnen een week na de vorige operatie terug was…. wat een pech… maar eigenlijk logisch een iets waar we allemaal rekening mee hadden gehouden en toch.. we hadden de hoop dat het goed zou gaan…

Ook nu weer geopereerd en de operatie is op zich goed gegaan… het was helaas weer een enorme hernia.. ongelofelijk dat iets in drie maanden tijd zo enorm kan groeien… na een dag was de narcose uitgewerkt en mijn spieren die werden zo boos… die baalden zo dat hun goedje weer werd afgepakt…dus de verkrampingen en spasmen  kwamen eigenlijk direct terug… mijn spieren schreeuwden zo om het goedje… maar o wat was ik bang, bang dat de hernia weer terug zou komen… dat de operatie weer voor niks was geweest….

S”avonds kwam de arts en die had echt met mij te doen en er is spoed beraad geweest.. ik stelde voor om baclofen te gaan proberen… ik had dat gelezen op de dystonievereniging site dat er meer patiënten dit gebruikten en wel resultaat mee boekten…  dit wilde de neurochirurg niet alleen beslissen, dus hij overlegde met de neuroloog en er werd besloten om het mij te geven… er zat wel weer anderhalve dag tussen voor ik startte met de baclofen…

Eerst een lage dosis…. en ja warempel ik voelde enig resultaat.. mijn spieren in mijn kaak waren de eersten die ontspanden… toen mijn handen en toen mijn voeten… het ging heel langzaam… helaas duurde die ontspanning veel te kort… dus twee dagen later besloot de arts om het middel te verhogen… wat eigenlijk het wonderlijke was, was dat ik geen last van bijwerkingen had… de ergste bijwerking was dat het enorme psychische invloed kon hebben en daar zat ik nou net niet op te wachten… maar al wat gebeurde.. niks van dat alles, alleen maar af en toe ontspanning… dus de arts durfde wel verhoging aan….

Helaas bleef de pijn van de hernia bestaan… gelukkig niet meer zo erg dan dat het was voor de operatie.. de stroomstoten waren weg… totaal weg… maar de pijn was ook weg.. helaas na de verkrampingen is die pijn wel weer terug… nu is de hoop dat mijn lichaam door de baclofen ontspanning krijgt, en zo doende het lichaam de restverschijnselen weer opruimt..

In al deze toestanden ervaar ik enorm de rust van mijn Heer… Hij bemoedigt mij met teksten… muziek en mensen die mij een hart onder de riem steken door mij te bemoedigen…

Waarom lig ik dan nog steeds in het ziekenhuis…. nu al een dikke week zul  je misschien denken… nou de pijn is natuurlijk nog steeds niet helemaal onder controle maar er is nog een dingetje wat ik graag met jullie wil delen..

Ik moet namelijk aanstaande maandag naar het oncologisch centrum in Zwolle… ik had in principe een oproep gekregen voor internist en was mij nog niet zo bewust van de ernst van de situatie, maar nu las ik op mijn site van het ziekenhuis, dat ik een afspraak heb op het oncologisch centrum…. oeps … slik…. dit komt binnen….

Dat woord… dat roept toch een “bepaalde brok in je keel” op gevoel…. ik weet niet wat mij te wachten staat… de situatie is zo onzeker…. ja ik weet dat ik maandag een gesprek heb en dat ze onderzoeken willen doen naar de ziekte van Kahler, dus ja en beenmergpunctie.. botscan..bloedonderzoeken enz. enz.

Maar ja nu komt het… als ik naar huis ga, nu met ontslag dan moet ik volgende week maandag weer terug met de taxi voor het oncologisch centrum… ik keek mijn neurochirurg aan en hij schudde met zijn hoofd… zo lang kun jij niet zitten en mag jij ook niet zitten na de operatie…. dus enige optie is hier blijven zolang en dan maandag naar de andere afdeling en afwachten wat voor plannen die met mij maken qua onderzoeken en wanneer die plaatsvinden… en ja dan lig je hier en tijd genoeg om na te denken helaas…

Er schieten helaas van allerlei scenario’s door mij hoofd… stel dat het zo is, wanneer kom ik dan weer thuis… willen ze gelijk de onderzoeken die week, dan zal ik die week ook hier zijn… maar stel dat het mis is…. dan zullen ze ook gelijk de behandeling willen beginnen…..

HELP… dan kom ik voorlopig niet thuis ben ik bang….

Wat vloog het mij aan op dat moment… en wat bemoedigt God mij dan met deze woorden…….

Efeziërs 3:17-20

Ik bid dat Christus meer en meer in u mag wonen, naarmate u Hem meer gaat vertrouwen. Dat u geworteld zult zijn in Gods liefde en daarop uw leven zult bouwen. Dan zult u, samen met alle gelovigen, zien hoe breed, lang, hoog en diep de liefde van Christus is. U zult ervaren en begrijpen dat die liefde van Christus ons menselijk verstand te boven gaat. Uw hele wezen zal dan vol van God zijn. God kan oneindig veel meer doen dan wij ooit kunnen bidden of beseffen. Dat blijkt uit de kracht die in ons werkt. 

Als ik maar op Hem blijf vertrouwen dan blijft Hij mij omringen met zijn liefde samen met al mijn mede gelovigen… en ga ik die Liefde ook nog ervaren en begrijpen…. en het mooiste is, ik word helemaal vol van die Liefde… wauw…en dan ga ik ook ervaren dat God meer kan doen dan ik ooit zal beseffen of kan bidden…. en dat Hij mij ook de kracht zal geven om dit te dragen en te doorstaan…

Wauw Heer…. wat bent U groot en almachtig, wat is het een Zegen om U te mogen kennen en zo Uw liefde te mogen ervaren…..

Als jij ook zo’n ervaring hebt met deze God zou je het met mij willen delen? Of dat je iets in deze blog herkent… ik zou het ontzettend leuk vinden om een reactie te krijgen van mijn lezers!

Wees Gezegend…..