Ik ben blij en dankbaar!

Nadat ik getest ben ging ik weer naar huis, de spanning viel iets van mij af maar nu was het spannend wat er uit zou komen..

Als de uitslag positief was dan hing er heel veel aan vast.. hoe moest de zorg voor mijn man dan geregeld worden.. konden we het thuis redden? want hoe zou de ziekte verlopen? Bleef het bij milde klachten..

Heer U bent er bij.. ik hoop het zo…

Helaas bleef ik nog steeds benauwd bij inspanning, gelukkig draaide ik een goed nacht en de volgende ochtend bleef het nog steeds bij dezelfde klachten..

Gelukkig verergerde het niet.. dit vond ik al positief!

De maandag kreeg ik de uitslag..

Negatief!

Een gevoel van dankbaarheid ging door mij heen.. er viel een enorm grote last van mij af en ik slaakt een zucht van grote opluchting..

Dank U Heer!

Hihi ik was bijna geneigd om de vlag uit te hangen.. 🤭

Weet je.. verdacht van corona is gewoon verschrikkelijk.. dat doet mentaal zoveel met je!

Nu kon de rust in huis weerkeren, de thuiszorg kon gewoon weer komen voor mijn echtgenoot.. en het belangrijkste… mijn echtgenoot kon gewoon weer naar de studio.. zijn dagbesteding..

Weer structuur en houvast!

Door de uitslag werd ons wereldje weer wat groter.. natuurlijk blijf je kwetsbaar en val je nog steeds in het risico gebied.. maar gewoon het gevoel dat je niet besmettelijk bent..

Ik besef mij ten zeerste dat de uitslag ook positief had kunnen zijn.. Corona is gewoon een vreselijk virus… en denk aan de mensen die wel een uitslag krijgen dat ze corona hebben, en als je de heftige variant treft dan staat je leven op de kop.. lichamelijk en geestelijk voer je een ongekende strijd..

Ik leef met de mensen mee die geraakt zijn op wat voor manier dan ook door Corona, lichamelijk, geestelijk, financieel, sociaal.. en ook de mensen die dierbaren hebben verloren aan dit vreselijk virus..

Nu dus opknappen.. want met dat deze goede uitslag was ik er nog niet..

Tja wat was heb ik dan onder de leden??

Voor dat ik dat ga vertellen wil ik graag eerst nog iets anders met jullie delen.. ik twijfel wel of ik het wel moet delen..

Maar die twijfel komt uit mijn trauma en onzekerheid met mensen en artsen.. ik ben bang ben dat ik weer als hypochonder of iets dergelijks wordt neergezet.. maar het blijft maar door mijn hoofd malen waardoor ik toch besluit om het met jullie te delen.. in de wetenschap dat het twee kanten op kan vallen.. waarbij ik hoop dat het de goede kant op gaat vallen..

Al maanden gaan mijn gedachten terug naar eind januari.. het laat mij niet los.. de trouwdag van mijn lieve ouders..

Wij waren onderweg naar Friesland omdat mijn ouders 50 jaar getrouwd waren die dag.. het was een verrassingsbezoek.. dus gingen we met de trein.. in die tijd kwam net het coronavirus in opspraak.. Wuhan ging bijna op slot en hier in Nederland was het nog niet.. tenminste dat werd toen gezegd.. (nu gaan er al andere zienswijze rond vanuit de onderzoeken die er zijn geweest) toen wij in de trein zaten stapten er op een gegeven moment drie chinezen personen in de trein.. alle drie met mondkapjes op.. dit is voor chinezen niet vreemd maar wat mij opviel was dat een van die drie enorm aan het hoesten was.. gezien de toestand in de wereld dacht ik bij mij zelf.. als zij bij ons in de coupe gaan plaats nemen dan vertrekken wij naar een andere coupe.. niet om hun.. maar voor ons eigen kwetsbare gezondheid.

Maar ze liepen verder en namen plaats in een ander coupe..

Ik dacht het zal toch niet..

We reisden verder en ik liet het los.. we hebben een gezellig dag gehad en avonds gingen we weer naar huis.. zonder gekke dingen zijn we veilig thuis gekomen..

Het bleef wel in mijn achterhoofd hangen maar verdrong het direct.. ik dacht hier ga ik niks mee doen.. ik ga dit niet aankaarten.. ik ben altijd de sjaak… ik zal niet de eerst zijn.. niet ik..

Sommige mensen/artsen hebben namelijk al een vooroordeel over mij en denken dat ik hypochonder ben.. dus nee… het zal niet vanuit mij komen..

Niet ik.. niet uit mijn mond!!

Maar.. na anderhalve week werd ik flink ziek.. hoge koorts en belandde ik op bed.. dit duurde en paar dagen.. ook was ik enorm verkouden.. gelukkig had mijn man nergens last van.. totdat.. ik knapte net een dag op en toen werd mijn man ziek.. hoge koorts.. en die werd zo ziek dat ik mij toch wel zorgen begon te maken.. boven de 41 graden koorts en op een gegeven moment heb ik toch de dokterswacht gebeld.. het was in het weekend dat het enorm stormde en niemand de weg op mocht.. de de arts belde terug en zei.. ik kom niet dat is onverantwoord.. maar uit uw verhaal maak ik op dat uw man longontsteking heeft.. ik schrijf een antibiotica voor en hopelijk gaat het zijn werk doen.. angstvallig hield ik mijn mond over onze ervaring in de trein.. ik durfde het niet te zeggen met het idee in mijn achterhoofd dat ze mij toch niet zouden geloven.. ik ben toch hypochonder??

Een paar uur later arriveerde de taxi met de antibiotica en na een paar heftige dagen knapte mijn man op..

Tja.. dan rijst natuurlijk nu de vraag… hebben we toen al corona gehad?? Wie zal het zeggen??

We zijn toen niet getest en nu ben ik getest en heb ik het niet.. (gelukkig) maar deze test zegt niet of ik het destijds heb gehad..

Ik heb toen niks daarover verteld omdat ik het gewoon niet durfde… ik heb de nodige trauma’s opgelopen in de ziekenhuizen en met artsen waardoor ik terughoudend ben geworden maar ook erg onzeker in wat ik wel en niet vertel.. dit zijn helaas de sporen…

Het gekke is dat mijn gedachten er steeds naar terug gaan.. nu nog meer doordat er vanuit de overheid ook steeds meer geluiden komen dat zeer waarschijnlijk het virus al veel eerder in Nederland was dan toen de eerste corona patiënt bekend werd..

Lees hier het artikel: https://www.ad.nl/binnenland/het-coronavirus-was-al-veel-langer-in-nederland~af840f5b/?referrer=https://www.google.com/

Tja wat heb ik dan nu onder de leden gehad?

• Zouden we het C virus al hebben gehad waarom ben ik dan weer ziek geworden?

Het RIVM zegt dat het niet zeker is dat je immuun bent als je het gehad hebt.. maar dan hebben we al wel antistoffen opgebouwd waardoor we het een stuk milder hebben gehad en mijn man ook niet ziek is geworden.. die kreeg namelijk alleen maar lichte koorts klachten..

• zou ik een opvlamming van mijn SLE hebben dan zou mijn man geen koorts hebben gekregen.. want SLE is niet besmettelijk.. een virus wel..

Tja zeg het maar…

We zullen het waarschijnlijk nooit weten…

Is dat erg???

Nee ik vind het prima.. Ik neem het leven zoals het elke dag op mijn pad komt.. met zijn ups en downs..

Om het een en ander uit te sluiten heb ik in overleg met mijn reumatoloog nog wel bloed geprikt…

Na de “goede” uitslag ben ik nog twee dagen erg benauwd geweest bij inspanning en daarna knapte ik op.. de hele week was ik nog wel ontzettend moe.. alles was gauw te veel..

Maar langzaam stapje voor stapje klom ik weer omhoog uit dit dal..

Ik ben nu bijna twee weken verder en merk dat ik steeds verder opknap en mijn energie level al weer aardig op peil is..

Ben fit genoeg om weer heerlijk actief te zijn, ik wandel veel.. alleen of samen met een vriendin… heerlijk in de natuur en waar ik mijzelf heerlijk kan opladen..

Ik weet dat er ontzettend veel mensen voor ons gebeden hebben en wil iedereen bedanken daarvoor…

God Zorgt!