Onderstaande verhaal kwam ik tegen op Facebook op de pagina van Broeder Sjuul
Ik deel dit omdat het mij raakt vanuit mijn dubbele rol als ervaringsdeskundige in rouwen bij Leven maar ook als zorgverlener aan mensen die door een rouwproces gaan..
Zowel de bewoner die rouwt omdat hij langzaam het leven los moet/gaat laten en om de naaste die rouwt bij leven omdat hij of zij de persoon waar je zoveel van houdt los moet laten..
Zo mooi hoe Broeder Sjuul dit verwoord.. kan het niet beter verwoorden.
Vanuit mijn rol als ervaringsdeskundige en vanuit mijn rol als zorgverlener raakt mij ook die ene zin van Manu Keirse
“Rouw is Liefde die haar huis kwijt is”
Dakloos…. eenzaam.. dit zijn de woorden die bij mij opkomen als je je huis kwijt bent..
Liefde die je niet meer geven kan omdat diegene er niet meer is, of Liefde geven door een andere manier van vasthouden…
Maar wat hebben we tegelijk Liefde nodig om door te kunnen gaan, om te blijven staan, om te rouwen.. om te leven.. om te blijven vasthouden..
Liefde.. vaak is het zoeken naar binnen het rouwen
Maar wat ben ik dan blij en dankbaar dat als ikzelf de Liefde moeizaam kan vinden.. ik één Iemand ken die “LIEFDE” is.. die mijn “huis” mijn hart wil vullen met Liefde.. zodat er ruimte komt om door te gaan, om vol te houden.. om te blijven vasthouden..
Voel ik dat dan altijd?
Nee hoor.. het is en blijft zoeken en afstemmen op die liefde met de grote L!
Klik op de link om het bericht te lezen.. onder de link heb ik ik het hele bericht geplaatst voor de mensen zonder social media!
Er zijn momenten die je blik op zorg voorgoed veranderen. Voor mij was dat het moment dat ik mijn partner Sander verloor. In één klap stond mijn wereld stil. En toch ging alles om me heen gewoon door, ook het werk, de zorg, de cliënten, de collega’s, de vergaderingen. Dat contrast was bijna niet te bevatten.
Ik merkte hoe moeilijk het is om verdriet te dragen in een wereld die vooral vooruit wil. Maar juist dat moment leerde me iets essentieels over wat zorg écht is: zorg is aanwezig durven zijn, ook als er geen oplossing is.
In de wijkverpleging kom je rouw overal tegen. Bij cliënten die hun partner verliezen, bij mantelzorgers die overbelast raken, bij mensen die hun zelfstandigheid kwijtraken. En soms bij collega’s die, net als jij, iets of iemand hebben verloren.
Rouw is geen uitzondering in ons werk, het is verweven met wat we doen. Toch praten we er vaak weinig over. We zijn getraind om te handelen, te plannen, te coördineren. Maar niet om te blijven zitten bij iemand die huilt. Niet om stil te zijn in het ongemak.
Toch is dat precies waar de kern van zorg ligt: niet in het oplossen, maar in het aanwezig zijn. Zoals Manu Keirse het zo mooi zegt:
“Rouw is liefde die haar huis kwijt is.”
Die zin raakte me diep, omdat hij iets laat zien wat we in de zorg vaak vergeten: achter elk verdriet zit liefde. En liefde vraagt niet om oplossingen, alleen om erkenning.
In de opleiding leer je veel over protocollen, structuren en zorgplannen. Maar niemand leert je wat je moet doen als iemand aan de keukentafel in tranen uitbarst. Of als een collega na het overlijden van een cliënt stil blijft en zegt: “Het hoort erbij.”
Leiderschap in rouw betekent precies dát durven zien. Niet wegkijken, maar blijven. Niet troosten om te sussen, maar luisteren om te begrijpen.
Soms is leiderschap niet hardop praten, maar stil aanwezig zijn. Soms is het durven vertragen in een wereld die haast heeft. Soms is het zeggen: “Ik weet niet wat ik moet zeggen, maar ik ben er wel.”
Vier taken van rouw die mij hielpen om rouw beter te begrijpen, bij mezelf én bij anderen:
1. De werkelijkheid aanvaarden. Dat klinkt eenvoudig, maar het is misschien wel het moeilijkste. Het besef dat iemand echt weg is, dringt vaak langzaam door.
2. De pijn doorleven. Rouw doet pijn, fysiek, emotioneel, existentieel. Verdriet toedekken helpt even, maar het vertraagt het herstel.
3. Aanpassen aan een leven zonder de ander. Nieuwe rollen, nieuwe routines, nieuwe betekenis vinden.
4. Het verlies emotioneel een plek geven. Niet loslaten, maar anders vasthouden.
Als zorgverlener kun je cliënten begeleiden in dat proces. Niet door het over te nemen, maar door aanwezig te blijven, vragen te stellen, ruimte te maken.
We vergeten vaak dat zorgverleners zelf ook rouwen. We verliezen cliënten die we jarenlang hebben verzorgd. We dragen verhalen, beelden, geuren, woorden met ons mee. En soms ook ons eigen verlies.
Maar de zorg vraagt zelden: “Hoe gaat het met jou?” De werkdruk is hoog, de agenda’s vol, en verdriet krijgt geen plek op het rooster.
Toch is het noodzakelijk om stil te staan bij wat verlies met ons doet. Want wie verdriet wegduwt, verhardt. En verharding is het tegenovergestelde van zorg.
In mijn eigen team heb ik ervaren hoe waardevol het is om ruimte te maken voor rouw. Een kaarsje branden, een kort moment van stilte, een gesprek in de koffiekamer. Kleine dingen, maar ze maken groot verschil.
Ze zorgen ervoor dat we mens blijven in de zorg, niet alleen voor anderen, maar ook voor elkaar.
Leiderschap in kwetsbaarheid betekent: jezelf toestaan mens te zijn. Durven zeggen: “Dit raakt mij.” Grenzen bewaken zonder je hart te sluiten.
Het betekent ook anderen uitnodigen om datzelfde te doen. Want een cultuur waarin ruimte is voor verdriet, is een cultuur van vertrouwen en veiligheid.
We hoeven geen therapeuten te zijn. We hoeven niet alles te kunnen dragen. Maar we mogen wel aanwezig zijn, met zachtheid, eerlijkheid en aandacht.
Zoals een cliënt ooit tegen mij zei: “Je hoeft mijn verdriet niet te dragen. Blijf gewoon even zitten, dat is al genoeg.”
Dat moment zal ik nooit vergeten. Het was stil. En in die stilte zat alles wat zorg voor mij betekent.
Rouw hoort bij het leven. En dus hoort rouw ook bij de zorg. We kunnen rouw niet plannen, niet versnellen, niet voorkomen. Maar we kunnen haar wél erkennen, dragen en delen.
Als helpende, verzorgende, verpleegkundige, artsen en alle andere disciplines zijn we niet alleen zorgverleners, we zijn getuigen van menselijkheid in al haar vormen: vreugde, verlies, hoop en liefde.
En misschien is dat wel het mooiste aan ons vak: dat we anderen mogen bijstaan op de meest kwetsbare momenten van hun leven. En dat we daarin, stukje bij beetje, ook onszelf beter leren kennen
Zo mooi! Muziek blijft het langst hangen maar bovenal Jezus!
Ik merk dat ook bij sommige van onze bewoners.. het geloof blijft.. en de muziek die daarbij hoort.
Zet maar een lied in een ze beginnen gelijk mee te zingen, soms met de volledige tekst
Soms krijg ik vragen van bewoners… dat ze bang zijn om (Jezus) hun geloof te verliezen.. dan mag ik ze bemoedigen met het feit dat Jezus zegt in de Bijbel.. als wij het niet meer kunnen dat Hij ons altijd vasthoudt, eenmaal in Zijn hand daar kan niemand je uit roven.. zelfs dementie niet!
Het Evangelie naar Johannes 10:28 EBV24. Ik geef hun eeuwig Leven en zij zullen in eeuwigheid niet verloren gaan en niemand zal ze uit mijn hand rukken.
Partnerrouw is een van de meest impact volle Rouw.. hierbij wil ik zeker niemand te kort doen.. alle verlies is rouw.. maar sommige rouwsituaties zijn heftiger of kunnen heftiger binnen komen en is geheel persoonlijk.. niemand is gelijk..
Daarbij is ook dat het niet alleen emotionele belasting is maar je hele lijf doet mee.
Wij zijn holistisch geschapen
En voor mij zo herkenbaar…
En ja.. dan bestaat er ook nog rouwen bij leven.. rouwen om een partner die er niet meer is bij momenten, en er toch ook wel weer is..
Niks verwarrender dan iemand verliezen aan Dementie of NAH..
Slopend en een kwestie van een lange adem..
En ja ook bij mij wordt die spanningsboog elke keer een stukje korter omdat je last krijgt van vermoeidheid.. je geen zicht hebt hoelang je nog moet/ kunt volhouden… je lijf die steeds meer gaat protesteren.
Mantelzorgers verleggen steeds hun grens.. onbewust elke keer een stapje verder.. savonds denk je ik kan niet meer.. volgende ochtend wordt je wakker en ga je weer door.. de kunst is om daarin goed voor je zelf te blijven zorgen.. niet alleen voor je emoties maar ook voor je lijf..
En dit is elke dag een zoektocht.. waarbij de ouderwetse drie RRR zo leidend zijn om overeind te blijven..
Rust
Reinheid
Regelmaat
Rust = goede slaap- dag en nacht ritme, ontspanning. leuke dingen doen.. ontprikkelen.. af en toe gewoon even UIT!
Reinheid = Goede voeding, beweging, ontspanning, Genieten van de kleine dingen, sociale contacten, een goed gesprek op zijn tijd.. ventileren..
Regelmaat = Dagstructuur.. en de twee bovenstaande in goede balans houden door regelmatig te doen en oog voor te hebben..
Goed om te weten is dat je bovenstaand niet “alleen” hoeft te doen… zoek iemand die je vertrouwd.. waar je af en toe iets leuks mee kan doen.. en die goed kan luisteren.. zonder oordeel of invulling naast je wil lopen… gewoon door er te zijn..
Bv. Een wandeling en ondertussen ventileren (je putje legen) zodat alles weg in de juiste hokjes en vakjes komt in je brein.. er ruimte en ontspanning komt in je lijf..
Daarnaast heeft contact een wisselwerking en ben je er ook voor de ander.. op jou manier.. soms ongemerkt..
Zo belangrijk om een”maatje” te hebben die met je mee wil wandelen.. en dat hoeft niet een professionel te zijn..
Loop je vast.. en is je behoefte groter schroom dan niet om hulp in te roepen/schakelen want rouwen is zwaar.. en niks om je voor te schamen.. en voor iedereen weer anders omdat Hij ons Uniek heeft gemaakt..
Tip! Schrijf elke dag een dankbaarheidspuntje op.. hoe klein ook.. het helpt om de dag te relativeren hoe zwaar je dag ook is geweest.. en bezorgd je een glimlach.. echt waar!
Het leuke van opschrijven is dat je het terug kunt lezen als je geen dankbaarheidspuntje kunt bedenken of ervaren..
Jou lijf en brein werken uniek en zijn niet te vergelijken met een ander.. ieder heeft zijn eigen proces en gaat dat op een eigen manier doorheen
Bedenk dat er geen goed of fout is..
Jij bent jij en zo mooi gemaakt.. er is één Persoon die ontzettend van je houdt.. met je mee loopt, met je lacht en met huilt.. en weet wat hij nodig hebt..
Weet je als je die kan vertrouwen ervaar je rust en heb je een bron waaruit je kan putten.. veranderen dan je omstandigheden?
Nee hoor.. maar je kunt samen die omstandigheden de baas.. want Hij zorgt en geeft Kracht na kruis..
Helaas zien we dat vaak pas achteraf.. en begint het soms met een keuze van ons om te Vertrouwen dat ondanks alles God Goed Is!
Ik heb mijn vorige blogs even teruggelezen om mijzelf opnieuw te bemoedigen maar ook om even te lezen tot hoever ik jullie allemaal heb meegenomen in mijn belevenissen met God
Ja mijn leven is nog steeds een achtbaan.. een rollercoaster… maar ik merk dat langzaam de voortdenderende trein tot stilstand komt… om uit te rusten… of om klaar gemaakt te worden voor de volgende rit in levensachtbaan.???
Laten we hopen op het eerste…. want mijn leven is een achtbaan dat kunnen we gerust stellen denk ik…
En ja dan heb ik ook wel eens gehoord dat je zelf aan de noodrem kunt trekken om de achtbaan tot stilstand te brengen… mmmm… ja soms lukt dat en soms niet… soms is het leven gewoon een achtbaan door omstandigheden en volgen de gebeurtenissen elkaar snel op.. oke.. ja… steeds heb IK de keus om aan de noodrem te trekken.. en als ik dit schrijf aan jullie heeft mijn lijf en ikzelf het ondertussen gedaan…
Verwonderlijk…. nee…. logisch.. ja…
De roofbouw die gepleegd is door de omstandigheden gingen maar door.. tot dat mijn lijf zegt en nu is het genoeg… Stop! HO!
Leuk.. nee… nodig… ja…
Ik had op FB en Insta (wie mij daar volgt) jullie al meegenomen in het feit dat mijn lief weer is opgenomen in het verpleeghuis waar hij eerder heeft gewoond.
Een onmogelijke keuze… want wat komen er dan verwarrende en dubbele gevoelens langs…
Ik zal jullie meenemen in de weg er naar toe… want dit alles is uiteraard niet over één nacht ijs gegaan..
In mijn vorige blog (Briefjes uit de hemel voor 2024) nam ik jullie al mee in het feit dat… na dat de adrenaline was gezakt… we merkten dat de Cadasil niet weg was.. en dat mijn lief terug viel..
Oo ja… wat hadden we gehoopt en gebeden dat er verbetering herstel plaats had gevonden.. en dan zie je uiteindelijk dat hij alleen maar inlevert.. en herstel en verbetering niet plaats vind.
Slik… wat is dit moeilijk om te zien en nog moeilijker om te begrijpen..
Langzaam had hij zijn oude medicijnen weer nodig die de arts had afgebouwd, daarnaast kwamen de klachten ook 1 voor 1 weer terug…
Ik zelf durfde er met weinig mensen over te praten, het was zo verwarrend en tegelijk worstelden we samen met de teleurstelling… want dat was het echt… als ik mij blog terug lees ( Ons leven ligt geborgen in Zijn handen) dan waren we hoopvol.. en tegelijk hield ik een slag om de arm… rekening houdend met een terugval… hoelang gaat het goed.. wanneer gaat het fout en moet ik hem weer wegbrengen..
En dan lees ik nog de woorden die ik schreef: Niet nog een keer.. ik kan die weg niet nog een keer gaan… dat trek ik niet… maar gelijk de relativering dat ik dan ook wel weer de kracht en moed van Hem zal krijgen als het wel zou moeten…
Mmmmm….. en dan hoor ik nu heel veel (evangelische/pinkster) christenen denken/zeggen… je vertrouwen is niet genoeg geweest, doordat je hebt getwijfeld heeft het herstel niet doorgezet…
Au… klets… deze woorden heb ik vaker gehoord en zijn mij in het verleden goed ingeprent.. ik was namelijk vroeger niet genezen omdat ik geen geloof genoeg had…. en ja hoor Satan weet ook dat dit mijn kwetsbare plekken zijn en hakt daar lekker op in..
Misschien schop ik nu wel tegen bepaalde overtuigingen aan… mijn excuses daarvoor… even goede vrienden… maar wil hier mee wel zeggen dat je zo voorzichtig moet zijn in je oordeel.. God gaat met een ieder een eigen weg een eigen pad..
Zie je wel.. je hebt niet genoeg gelooft, je hebt niet op de belofte gestaan.. door jou twijfels is je lief weer teruggevallen..
Pff.. en dan weet ik in mijn hoofd dat dit een grote leugen is… het ligt namelijk niet aan mijn geloof… ons leven ligt in Zijn hand.. ook als het niet gebeurt.. ook als er geen herstel is.. dat ligt (gelukkig) niet aan mijn geloof… want dat zou niet best zijn… mijn geloof is namelijk soms helemaal niet zo groot… en ziekte hoort nu eenmaal in dit leven… en ja herstel ook… kijk maar naar mijn eigen leven… dus het is niet dat ik dat niet geloof… maar deze leugen bestrijden in mijn hoofd kost bakken energie… om de leugen te bestrijden met de waarheid…. je dan vast te houden aan de waarheid… dat God weet wat het beste voor ons is ook al snappen we er helemaal niets van.. Hij vraagt alleen maar:
“Vertrouw je mij?? “
Ik las laatst een mooie overdenking over vertrouwen…
Op Wie vertrouw je?
Misschien is het een droom waar je aan vasthoudt of een belofte die je hebt gekregen. Misschien wacht je op een persoon die wil veranderen of een situatie die verandert. Misschien wacht je op een gebed dat verhoord wordt, hoop die komt, vreugde die verdriet vervangt, of duidelijkheid en hoop die verwarring en chaos vervangen.
Te midden van pijn, verlies en lijden kan het moeilijk zijn om geduldig vast te houden aan Degene die belooft heeft om voor ons op te komen.
Jesaja was een profeet voor de leiders van Juda in een tijd van nationale corruptie en geestelijke armoede. Hij voorspelde dat zijn volk meegesleurd zou worden in ballingschap omdat ze vertrouwden op afgoden, politieke heersers en andere kortstondige dingen.
Maar Jesaja herinnerde het volk er ook aan dat God soeverein was, dat God hen uit ballingschap zou bevrijden en dat God op een dag een redder zou sturen om hen voor altijd te redden.
Jesaja leefde niet meer om al zijn profetieën in vervulling te zien gaan — maar hij hield vast aan de hoop waarover hij profeteerde, en zijn woorden tot het volk van Israël kunnen ons vandaag de dag blijven bemoedigen…
Vertrouw op de Heer, zelfs als de omstandigheden nergens op slaan.
Vertrouw op de Heer, zelfs als je lijdt.
Vertrouw op de Heer, zelfs als je hart breekt.
Wat er ook gebeurt, vertrouw op de Heer.
Seizoenen kunnen veranderen, situaties kunnen veranderen, mensen kunnen je in de steek laten, of verraden — maar degene die door de geschiedenis heen constant blijft, is de God van de geschiedenis.
De Heer is onveranderlijk en onbeweeglijk.
Niets kan tegen Hem standhouden of Hem overwinnen.
Dan nog Bent U God Ook dan Houdt U mijn wereld in Uw hand
En laat ik dat nu gelukkig nog steeds voor de volle 1000% doen… want God blijft dezelfde… ons pad niet … maar Hij wel.. Hij blijft bij ons.. in de diepe vallei en boven op de berg…
Maar eerlijkgezegd heeft het veel tranen gekost.. juist die leugens die je zijn verteld hebben zo’n impact… zelfs jaren later als er dan weer wat gebeurt dan komen ze weer de kop op steken…
Maar goed ik heb de leugen kunnen weerstaan met de waarheid.. maar tegelijk heeft het er wel voor gezorgd dat ik een hele poos met niemand durfde te delen dat het eigenlijk helemaal niet zo goed ging met mijn lief…. iets met kwetsbaar opstellen en bang voor de reacties…
Doordat ik de thuiszorg en de casemanager had ingeschakeld en zij het zelfde zagen wat ik zag voelde ik mij wel gesteund.
Mijn lief had steeds meer moeite om de dag door te komen als ik er niet was.. het voor hem zelf zorgen kostte hem enorm veel energie.. en dan niet zozeer het zorgen op zich maar de planning en de structuur die je nodig hebt om de dag door te komen. Aan het eind van de dag was hij uitgeput en de nachten en het middagdutje brachten hem niet meer het herstel die hij nodig had om de rest van de dag door te komen.. hij raakte steeds vermoeider.. tot overmaat van ramp kreeg hij te maken met een ontsteking.. en veel pijn…. na en lange zoektocht van ongeveer een maand met ziekenhuis in en uit… waarin veel mis ging qua communicatie ivm te weinig kennis van doctoren over dementie…. echt die mogen wel een extra klinische les krijgen over dementie.. vooral over jong dementie… want dat is echt andere koek…. artsen die gewoon over het hoofd van mijn lief met mij spraken… maar ook niet goed wisten door te vragen omdat mijn lief niet altijd wist wat hij moest antwoorden… als er paniek of onrust is gaat het cognitieve stukje van je brein bij dementie uit… hierdoor wisten ze lange tijd niet wat er aan de hand was.. ze hebben het uiteindelijk behandeld als een ontsteking met zware antibiotica..
Door de pijn, de ontsteking en alle onduidelijkheid en ruis erom heen leverde mijn lief cognitief enorm in… dit maakt de situatie steeds verder voor hem zelf onhoudbaar… hij werd vermoeider waardoor hij nog meer cognitief ging inleveren.. het moeizame is dat als je een uurtje of 2 bij hem bent of met hem spreekt aan de telefoon merk je niets aan hem… dat is het lastige van deze aandoening… mijn lief heeft een enorm vermogen om te compenseren.. wat niemand ziet is dat hij na het bezoek of telefoontje uitgeput en oververmoeid is en tijd nodig heeft om daar weer bovenop te komen.. dit herstel duurt langer dan gewenst is en zo ga je steeds verder achteruit..
Mijn lief had ook weer een beetje zijn hobby opgepakt.. 1 x in de week ging hij naar de radio als dagbesteding.. hij presenteerde niet meer, maar meer als helpende hand.. alleen dit koste hem zoveel energie om het leven bij de radio weer op te pakken en het bij benen van de anderen dat hij dagen nodig had om hiervan bij te komen.. dit leverde uiteindelijk ook niet op wat hij er van verwachte.. het kostte hem meer energie dan dat hij eruit haalde…
Al met al werd het leven thuis dus steeds moeizamer…
Omdat we wilden vasthouden aan onze God, wisten we ook dat we zalving mochten en konden aanvragen bij de oudsten van onze kerk.. en dit ook gedaan… wat was het bijzonder om dit te mogen ontvangen… er rust altijd Zegen op.. is het geen herstel dan is het rust en vrede om er mee om te gaan.. en wat hebben we God hierin dichtbij ervaren… zo bijzonder..
Door die rust en vrede kreeg ik moed om mijn zorgen toch ook bij mijn vrienden en familie neer te leggen… en ik kreeg de steun die ik nodig had… maar ook bij hen was het dubbele gevoel zeer zeker aanwezig..
Daarnaast… als het leven thuis steeds moeizamer wordt moet je ook gaan kijken waar doe ik goed aan… doe ik mijn lief niet te kort om hem thuis te houden… is hij niet beter op zijn plek waar meer structuur is en waar weer voor hem gedacht wordt.. zodat hij energie overhoudt voor andere dingen. Ik kon hem dat thuis helaas niet bieden, ja dan moest ik mijn opleiding en werk opgeven… en als het dan toch uiteindelijk zover zou komen dan stond ik met lege handen… dus dat was geen optie.. en door onze erg kleine sociale kring stond ik er qua zorg alleen voor…
Mijn lief en ik zijn samen gaan zitten en zijn we een lijstje gaan maken met de voor en tegens van opname in een verpleeghuis… hier kwamen wonderlijke antwoorden uit wat veel aangaf over hoe het met mijn lief ging en waar hij behoefte aan had..
Zijn nadeel was “Dat hij niet meer bij mij was”… dat was een groot nadeel.. en dat begrijp ik helemaal.. Zijn voordeel was: Weer 3x per dag fruit, en elke dag fitness behalve op vrijdag want dan was de fysiotherapeut vrij..
Uiteindelijk komt dan toch de uitdaging om mijn lief weer actief op de wachtlijst te zetten van het verpleeghuis.. het heeft mij slapeloze nachten en vele tranen gekost om dit te doen… Het voelde zo dubbel en verwarrend… regelmatig heb ik het uitgeroepen naar God… niet weer toch Heer.. U weet dat ik het niet nog een keer kan….
Op de automatische piloot heb ik de dingen geregeld die geregeld moesten worden… de gesprekken gehad met de zorgverleners en de papierenwinkel geregeld…
Mijn gevoel was ver te zoeken… het was te veel.. te verwarrend… te heftig… het voelde of deed ik de dingen omdat ze moesten gebeuren.. had ik mijn gevoel uitgeschakeld… nou dat was niet helemaal het geval want af en toe kwamen de emoties flink om de hoek kijken.. maar echt beseffen wat er allemaal weer ging gebeuren deed ik niet…
Ik begreep er namelijk echt niks van…. dit paste er in mijn hoofd niet meer bij.
We hebben opnieuw een kennismakingsgesprek gehad en mijn lief maakt weer kennis met de bewoners die er (nog) zaten… het was een leuk en gezellig weerzien voor mijn lief..
Thuisgekomen vertelde hij mij dat hij moest denken aan hoe hij daar wegging destijds naar Friesland.. dat ze allemaal naar buiten waren gekomen om hem uit te zwaaien.. sommigen in tranen en dat hij het toen ook niet droog kon houden…
Oeff… ik moest even slikken toen hij dit vertelde.. want wat stond het mij ook nog helder in mijn gedachten.. en wat had ik toen al een spijt van de keuze die we hadden gemaakt om terug te gaan naar Friesland.. Maar ja wie A zegt moet ook B zeggen.. en een weg terug was toen niet meer mogelijk…
En toch is er uiteindelijk ook weer een weg terug voor mijn lief naar het bekende… hij werd op de wachtlijst geplaatst en zodra er een plekje was zouden we dat horen… maar het kon wel even duren want ze hadden een doorstroom probleem… Thuisgekomen zeiden we tegen elkaar… het heeft geen haast.. we leggen het in Gods hand waar ons leven veilig is.. en Hij weet de tijd.. we hebben er ook veel voor gebeden dat het mocht gebeuren wanneer het in Gods plan paste en op Zijn tijd… want dat is het Beste!
Op woensdag hadden we dit gesprek en nog geen week later op dinsdag kregen we bericht dat er plek was… help Heer.. dit was toch niet de bedoeling… er was toch geen plek?? Tegelijk schoot het door mijn gedachten dat wij steeds hadden gebeden..
Op Uw tijd Heer…
En ja dan gaat het ook nog eens in een sneltreinvaart… vrijdag kamer bekijken, zaterdag spullen brengen en maandag inhuizen… ach we zijn niet anders gewend zou ik bijna zeggen…
Toch sloeg toen wel even de paniek toe.. want hoe ga ik dat zo snel doen…. ik begrijp ook dat de kamer zo snel mogelijk gevuld moet zijn maar meestal heb je een week.. alleen omdat de arts en verpleegkundige aanwezig moeten zijn bij inhuizen is dit meestal in het begin van de week..
Mijn radertjes moesten weer in volle vaart draaien… en nu merkte ik dat het dit keer mij veel te snel ging en ik moeite had om het bij te benen.. ik heb nog geprobeerd om het uit te stellen maar een andere datum was niet voorhanden… dus ja weinig keus… schouders er onder en maar weer gaan…
Maar ooo wat was het dit keer zwaar.. zoveel zwaarder dan de eerste keer.. ik kan het bijna niet verwoorden…. mentaal was het gewoon bijna niet te doen.. misschien omdat ik wist wat er allemaal ging komen? En dat het nu toch definiet definitief is?… ja de eerste keer was ook definitief maar tis net of is het nu ECHT DEFINITIEF…. ik kan het niet goed omschrijven.. hoop dat jullie begrijpen in mijn schrijven wat ik bedoel…
Doordat het zo snel moest daalde het bij niet van mijn hoofd naar mijn hart (lees gevoel)… het ging op de semi automatische piloot.. want af en toe kwamen de emoties voorbij maar dit waren korte momenten… en dan parkeerde ik het maar weer snel.. tijd en ruimte voor mijn emoties waren er niet… tegelijk was ik bang dat ik letterlijk onderuit zou gaan en ik uiteindelijk mijn lief niet meer weg kon brengen…
Mijn allerbeste vrienden uit het noorden waren zo flexibel en konden het weekend komen om mijn lief zijn kamer in te ruimen..
En ja dan komt de maandag… de laatste spullen gingen in de auto en samen gingen we richting het verpleeghuis… wat voelde die rit zwaar… mijn lief had nergens last van.. althans zo leek het… hij had er zin in.. bij aankomst was hij al uit de auto en liep fluitend het verpleeghuis binnen.. ik liep er achteraan…
Dat moment voelde zo dubbel.. dankbaar dat hij zo naar het verpleeghuis ging.. dat hij zich vanaf moment één zich weer thuis voelde… tegelijk die afschuwelijke eenzaamheid…. rouwen bij leven…
Mijn lief woont intussen al weer twee weken in het verpleeghuis en is weer helemaal op zijn plek, heeft het ontzettend naar zijn zin… de zorg vraagt steeds of hij moet wennen en hoe hij zich voelt.. maar mijn lief geeft alleen maar aan dat het heel goed gaat en dat hij weer is “thuis” gekomen..
Tja het demente brein gaan we nooit begrijpen… het is meebewegen in het moment…
Naast de zorgen om mijn lief qua inhuizen moest ik ook voor mijzelf zorgen, want ik voelde de man met de hamer in mijn nek hijgen…. ik mailde mijn werkgever of er ook zoiets was als mantelzorg verlof.. helaas was dit voor inhuizen niet het geval… alleen als je je lief intensief thuis verzorgt… mmm hier valt wat voor te zeggen vind ik.. want ik kan je niet vertellen hoe intensief het is om je lief weg te brengen… zeer intensief…. maar dit terzijde…
Daarnaast was het natuurlijk kort dag en in de zorg op zo’n korte termijn verlof krijgen is not done… logisch met al het personeelstekort.. en de spreekwoordelijke “vijver” die leeg is.. en dit niet alleen bij mijn werkgever maar bij alle werkgevers… maar in het kader van goed voor mij zelf zorgen heb ik mijn collega’s gevraagd om diensten te ruilen en weg te geven…. gelukkig heb ik fantastische collega’s die dit graag voor mij deden.. ben ze oprecht dankbaar dat het is gelukt en ik een kleine 2 weken even op adem kon komen.. want het is niet alleen de dag van inhuizen waar je druk mee bent.. nee de hele week loop je nog tegen kleine dingen aan die aandacht nodig hebben bij mijn lief om een goede overdracht te krijgen tussen de thuissituatie en wonen in het verpleeghuis.
De 2e week was eigenlijk een beetje voor mijzelf… maar die vrijdag riep mijn plicht alweer…
Eigenlijk waren 2 weken tekort om goed voor mij zelf te zorgen… maar tegelijk voelde het ook weer goed om op het werk te zijn..
Helaas moest ik mij afgelopen vrijdag, een week later toch ziek melden.. het was toch te veel geworden.. mijn lijf liet mij in de steek.. de man met de hamer die mij al geruime tijd in mijn nek hijgde was daadwerkelijk langsgekomen en dit voelde ik in mijn hele lijf… de “griep” vloerde mij… daarnaast door de stress en uitputting extreem hoge suikers.. tja daar helpt geen dieet of voedingssupplement meer tegenop… de hectische stressvolle maanden heeft mij veel energie gekost…. werken… opleiding… mantelzorgen…
En dan nog het sociale leven.. tja die is er ook behoorlijk bij ingeschoten… en dat maakt het nog zwaarder want daarmee is de eenzaamheid in al die maanden nog meer voelbaar… maar soms moet je keuzes maken… en dat is dan toch het eerste wat ik los moet laten… ik had mijn handen meer dan vol… ook aan mijn eigen HSP/HSS ik was/ben flink overprikkeld..
En dan mis je aan de ene kant de contacten… aan de andere kant had ik ook behoefte om alleen te zijn.. (lees ont-prikkeling) zo dubbel… toch heb ik eerlijkheidshalve de contacten zeker wel gemist… het contact met mijn broers en zussen in het geloof… vrienden… zangmaatjes… als je niet meer naar de kerk kunt door dat het teveel is qua prikkels voor mijn lief zie je je broers en zussen minder….. en door intensieve mantelzorg niet meer je hobby uit kan oefenen… tegelijk heb je deze contacten wel nodig…
Daarnaast is het zo gauw gezegd…. als er wat is dan horen we het wel hé… of als we wat kunnen doen dan….. maar eerlijk… ik zou het vaak niet weten.. want als er wat moet gebeuren dan is het terstond en dan doe je het al zelf omdat het niet kan wachten… en doordat je hoofd al zo vol zit met allerlei dingen heb je helemaal geen ruimte om te bedenken wat die ander voor je kan doen… eerlijk waar dit past niet in een mantelzorg hoofd…. elke mantelzorger zal dit beamen….. en ja als je zelf geen tijd hebt om contact te zoeken, worden de contacten ook minder… en wat ik merk is dat het al zolang duurt… ja onderhand is mijn lief al geruime tijd ziek.. vanaf 2016 tot nu… 8 jaar en dan heb je een lange adem nodig om naast elkaar te blijven staan en dat is niet makkelijk…
Dit is niet als aanval of kritiek bedoelt maar meer om uit te leggen hoe het voelt als mantelzorger
Ik merk nu ik weer alleen ben hier gelukkig wel meer ruimte voor heb in mijn hoofd om daadwerkelijk ook weer afspraken te maken om gezellig een bakkie te doen of samen te eten.. maar omdat mijn lijf en hoofd nog zo overprikkeld zijn heb ik tijd en ruimte nodig om op verhaal te komen..
Vorige week scrolde ik in mijn gebedenlijst weer even door, af en toe schrijf ik een gebed op die ik naar God voorleg in Youversion… en soms lees ik ze dan even door om te kijken wat ik gebeden heb en of God daar al op geantwoord heeft… want echt Hij laat geen bidder staan….
Slik… daar las ik dus mijn gebed van 5 Maart. Hier vraag ik God om rust en vrede maar ook om leiding hoe verder.. hier schrijf ik dat ik zo verlang naar ruimte… ruimte om mijzelf weer te kunnen vinden en te zijn. Om mijn werk weer goed te kunnen doen… maar tegelijk ook zorg en ruimte voor mijn lief… dat Hij weet wat wij nodig hebben.. dat Hij ook weet wat mijn lief nodig heeft om te kunnen functioneren wat bij hem past… Heer geef ons ruimte..
En tja dan heb ik nu dus ruimte… mmm tegelijk zo dubbel…. tegelijk moet ik denken aan het gebed van Jabes… “pas op wat je bid” het kan zomaar zijn dat het in Zijn plan past…
Toch ben ik ook blij weer met mijn ruimte.. als ik zie hoe mijn lief op zijn plek is kan ik die ruimte ook omarmen… tegelijk merk ik dat het ook nog erg dubbel en verwarrend is…. ik moet opnieuw weer een Balance zoeken… een nieuwe Balance tussen mantelzorgen voor mijn lief.. want dat gaat gewoon door ook nu hij weer in een verpleeghuis woont… al is het op een andere manier… ik mag het nu weer samen doen met de zorg… daarnaast mijn werk… afronden van mijn opleiding.. en ja mijn sociale contacten…
En dat heeft tijd nodig… en die tijd wil ik mijzelf geven… ik heb met iedereen heel veel geduld.. maar met mijzelf minder.. maar ik doe een poging om mijzelf de tijd te gunnen om op adem te komen
Daarnaast probeer ik zo goed en kwaad mogelijk in het Balance zoeken wel mijn ding te blijven doen… op te laden…. want als de batterij leeg is moet je op op zoek gaan waar je batterij weer van oplaad…. ik ben namelijk geen persoon om alleen te zitten of te zijn.. ik heb mijn sociale contacten nodig… ook om de eenzaamheid te kunnen handelen… want in mijn leven is eenzaamheid een rode draad… tegelijk heb ik ook mijn me-time momentjes nodig.. ont-prikkelen heet dat..
pff HSS is hard werken…. de Balance van de juiste prikkels te krijgen en tegelijk de tijd om te ont-prikkelen..
Verder nog een interessante aflevering om te luisteren By Jorieke van Alain Verheij over de zin van lijden… hij verteld veel herkenbare zaken rondom (chronisch) lijden/ziekte
Onderstaande lied wil ik mee afsluiten…. het album Levenswoorden van ELINE heb ik ontzettend veel aan… het zijn de liederen die mij door deze zware tijd heen dragen…
Want Gods Liefde is zo groot dat Hij Jezus Christus liet opstaan uit de dood. Daardoor is ons leven veranderd en zijn wij nieuwe mensen geworden. Nu kunnen wij altijd op Hem vertrouwen! 1 Petrus 1:3 BGT
We wonen ondertussen al weer 3 maanden in het mooi Twente.. wat voel ik mij rijk en gezegend… we landen langzaam en aarden weer in goede grond.. de adrenaline zakt en de rust komt langzaam terug..
Maar ooo… wat moet ik wennen aan de nieuwe situatie… alles stond en staat soms letterlijk op de kop en een nieuwe weg met daarin de nodige Balance komt met vallen en opstaan.. en eerlijk… dat is niet altijd makkelijk..
Nu we in de rust komen merken we natuurlijk wat het afgelopen half jaar heeft gekost aan energie… verhuizen is namelijk een van de grootste live events wat iemand in zijn leven kan meemaken…
Ondertussen ben ik bijna een expert geworden in dit live event maar eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik er nu wel een beetje klaar mee ben… ik schrijf dit met enige zelfspot..
Maar wat is het fijn om te merken dat je ergens “thuis” bent gekomen, al zal ik denk ik op deze aardbol mij nooit helemaal thuis voelen en ga ik dat pas ervaren als we bij Jezus “thuis” komen… wij zijn namelijk doorreizigers om uiteindelijk echt thuis te komen..
Maar hier op aarde heb je ook een plek nodig waar je je thuis mag voelen en thuis mag komen.. dit is voor mij altijd al een lastig iets geweest vanwege dat ik mij nooit ergens heb kunnen hechten door alles wat ik heb meegemaakt.. maar als ik nu naar ons plekje rijd dan heb ik toch echt het gevoel dat ik naar huis ga…. en dat is een gevoel dat ik hier in Twente altijd heb gehad… ook in ons vorige huis kende ik dat gevoel.. en nu weer terug te zijn doet veel met mij…
Helaas heb ik het afgelopen jaar dat “thuis” gevoel niet in Friesland gehad, vanaf dag 1 wilde ik wel kruipend terug… ik voelde mij daar zo verloren maar ook niet “veilig”.. er lag zoveel oud zeer zie mijn vorige blog “Woorden van Leven”
Maar God keek genadig naar mij om.. en creëerde een nieuwe weg.. een weg waarop ik niet meer had durven hopen. maar die er toch bleek te zijn.. God is een God van herstel.. dit ervaar ik mijn hele leven en nog steeds… Hij blijft de rots.. dezelfde..
Hij veranderd gelukkig nooit.. wat een hoop en vertrouwen mogen we daaruit putten.. dat geeft rust!
Toch ben ik er nog niet…. gelukkig maar want er is altijd wel iets nog om in te groeien of te verbeteren… maar tegelijk dankbaar voor de momenten en de dingen die wel goed gaan, en daar geniet ik ten volle van… Dankbaar voor mijn Zegeningen door Hem gegeven.
Maar vooruitkijkend naar volgend jaar merk ik dat de Balance zoeken en houden best wel een dingetje is… want hoe dan…
Na 2 jaar is mijn lief ineens weer thuis.. en ben ik vanaf dag 1 niet meer alleen geweest in mijn eigen huis… ik merk dat dit mij af en toe best een benauwend gevoel geeft… ik heb namelijk door mijn hoog gevoeligheid af en toe wel de behoefte aan de nodige me-time momentjes en daarnaast ruimte om op adem te komen.. en dan nu ineens ben je niet meer alleen..
2 jaar een rouwproces doorlopen van loslaten… een nieuwe weg vinden in het alleen zijn… wat voor mij best wel een zoektocht is.. ik ben namelijk ondanks mijn me-time momentjes ook een mensenmens… en dan nu ineens “moet” je je nieuwe situatie weer omarmen.. 2 jaar een proces met loslaten van je partner en dan ineens is hij er weer….
Hoe dan….
Ik merk dat ik zo daarin Zijn wijsheid nodig heb.. mijn gevoelens en emoties gaan soms zo door een achtbaan.. komen soms zo als boemerang op mij terug…
Tegelijk heb ik het gevoel dat ik niet mag klagen… want hé je hebt je man weer terug.. je moet blij zijn.. dankbaar.. feest vieren… houden van… maar even heel eerlijk.. ik merk dat mijn hoofd en lijf daar best af en toe enorme moeite mee heeft… ook de reacties om mij heen maken dat ik bijna niet durf te zeggen dat het niet allemaal roze geur en maneschijn is..
Want helaas zit het leven zo niet in elkaar… je moet weer aan elkaar wennen.. elk je pad weer vinden.. en nee de cadasil is niet “weg”.. is niet genezen.. nu de adrenaline gezakt is ook bij mijn man komt ook de cadasil weer als een boemerang terug… en daarbij moet ik mijn mantelzorg taken weer inzetten.. de tijd dat hij in een verpleeghuis zat had je ook zeker je taken maar deelde ik die met de zorg… we deden het samen.. nu moet ik het weer “alleen” doen…
Ik heb wel de hulp in geschakeld van een casemanager zodat iemand mee kijkt qua zorg en wat er nodig is 9om naast mijn man te staan..
Natuurlijk ben ik ook dankbaar maar een medaille heeft altijd twee kanten…
Ik merk dat ik de afgelopen 2 jaar het leven in al zijn uitersten heb geproefd… en dan de kunst om de nieuwe situatie te omarmen.. met al zijn ups en downs… heb ik daar de energie voor?
Nee… niet van mijzelf…
Merk dat mijn energielevel extreem laag is door alles wat er gebeurt is.. het heeft veel van mij gekost maar ook veel gegeven… mooie dingen.. mooie momenten…
Ook de opleiding gaat gewoon door, 1 dag in de week naar Friesland naar school.. mijn 2 dagen stage in de week… mijn mantelzorgtaken thuis.. en dan nog mijn me-time momentjes ontspanningsmomentjes plannen…
Dit vergt een strakke planning.. en van de week zat ik er echt even doorheen.. want hoe doe ik dat…
Het is ook nog zo dat ik per 1 februari naar een ander team ga binnen Manna voor mijn opleiding wat ook de nodige energie weer kost… de moed zonk mij even letterlijk in de schoenen.. en ik bad tot God en zei… ik weet niet meer hoe ik het moet doen… waar haal ik opnieuw de motivatie.. energie vandaan.. en dan ook nog met een blij en dankbaar hart…
Nou ik kan je wel vertellen dat ik dat blije en dankbare hart soms moet zoeken..
Zo was ik in gebed… en ik sla mijn telefoon open waar mijn leesplan van Youversion opstaat en ik open de app van de dag tekst met de bijbehorende overdenking en wat las ik…
Machtelozen en vermoeiden maakt Hij sterk, de zwakken geeft Hij kracht. Jesaja 40:29
God zorgt voor jou!
Een van de verbazingwekkende dingen over God die we in de Schrift zien, is dat Hij zorgt voor de verschoppelingen, de zwakken en de hopeloze. Hij is een God van tweede kansen. Hij houdt ervan om zijn grootste werk te doen via de meest onwaarschijnlijke mensen. God zou kunnen werken via de machtigste en rijkste mensen. Maar een van de manieren waarop God zijn ware macht toont, is wanneer Hij de zwakken versterkt en kracht geeft aan de machtelozen. Toen God zijn Zoon naar de aarde stuurde, kwam Jezus in de vorm van een hulpeloze baby. Toen Jezus zijn twaalf discipelen koos, koos Hij de meest onwaarschijnlijke groep volgelingen. God kiest niet de machtigen; Hij geeft kracht aan degenen die Hij kiest. Dit is geweldig nieuws voor ons! We zijn misschien niet de beste in wat we doen of de meest invloedrijke persoon, maar God kan ons nog steeds gebruiken! Misschien heb je niet het gevoel dat je over de juiste eigenschappen of talenten beschikt om door God gebruikt te worden – en dat is oké. God kan allen en iedereen gebruiken. God maakt er een gewoonte van om onze grootste zwakheden en grootste pijnen te gebruiken voor het werk in zijn koninkrijk. Neem nu even de tijd om God om kracht te vragen. Als jij je zwak voelt, vraag Hem dan om je kracht te vergroten. Hoewel Hij je zwakte misschien niet onmiddellijk oplost, zal Hij, als je ervoor openstaat dat God je gebruikt, onwaarschijnlijke situaties omzetten in krachtige momenten voor zijn koninkrijk. Vraag Hem om je hart en geest te openen voor de manier waarop Hij je zwakheden kan gebruiken om een verschil te maken in de wereld om je heen.
Wauw.. wat liet God zichzelf zien in dit schrijven… het was (weer) mijn spreekwoordelijke briefje uit de hemel… Ik werd stil en dankbaar… wat dien ik toch een Grote Liefdevolle God.. Ik stond op en ging naar beneden… daar scrolde ik onder het genot van een heerlijk kopje thee nog even op mijn telefoon en daar kreeg ik de volgende bijbel tekst via de mail van Dagelijks Woord uit Romeinen 15:5-6 Basisbijbel:
God geeft ons de kracht om niet op te geven, en Hij moedigt ons aan. Hij wil ervoor zorgen dat jullie één zijn met elkaar en dat jullie Hem met je hele hart zullen dienen, net als Jezus Christus. Dan zullen jullie met elkaar de God en Vader van onze Heer Jezus Christus prijzen!
Wauw Heer.. weer een enorme bemoediging… Geef niet op! Houdt vol!
Ik scrolde nog even door op mijn telefoon in mijn mailbox en opnieuw kwam er een Tekst van de Dag voor bij in de mail van DailyVerses.net uit Jesaja 40:31 NBV21
Maar wie hoopt op de Heer krijgt nieuwe kracht: Hij slaat zijn vleugels uit als een adelaar, hij loopt maar wordt niet moe, hij rent, maar raakt niet uitgeput!
En voor de derde keer kreeg ik een “briefje” uit de hemel… met weer een geweldige bemoediging om vol te houden, om door te gaan en niet op te geven…
Hij zal kracht en daarmee een weg banen… en mij helpen het komende jaar…
365 staat er in de Bijbel Vreest niet! Wees niet bang… voor elke dag 1x… hoe zo zouden we dan nog bang zijn.. maar ooo.. wat schieten we gauw in de angstmodus door onze menselijke natuur ..
Maar Jezus zegt… kijk omhoog…. ik ben bij je.. ik zal je nooit verlaten…
Wat een bemoediging en rust.. en nieuwe kracht en energie put ik uit deze teksten…
Ook had ik een post op Facebook geplaatst en gevraagd om één bemoedigend woord voor 2024 beginnend met de eerste letter van je naam.. wat heb ik daar veel woorden voorbij zien komen.. bemoedigende maar ook profetische woorden… tenminste zo interpreteer ik sommige woorden omdat ze zo bij mij binnen gekomen zijn..
Een greep uit die woorden:
Waardevol
Dapper
Oprecht
Inspirerend
Liefde
Geloof
Warmte
En dan kwam er ineens het woord Hemel(s)brood (Manna) wat een enorme knipoog naar mijn werk/opleiding… Hemel(s)brood… ik bid voor Manna elke dag op mijn werk… dat ik Manna mag zijn voor de bewoners en collega’s.. dat we Manna mogen zijn voor een ieder om ons heen in verschillende vormen.. op ons werk maar ook daarbuiten… dat we voor elkaar mogen en blijven bidden, bemoedigen, sterken en aanvuren om op ons werk en in ons dagelijks leven dit met de grootste zorg en Liefde te mogen blijven doen… Manna… uit Liefde…
En met deze wetenschap.. bemoediging en briefjes uit de Hemel ga ik 2024 tegemoet..
Stel je vertrouwen op Hem en Hij zal voorzien in kracht en energie… ook als het moeilijk wordt.. misschien wel juist als het moeilijk wordt.. en ja 2024 zal ook de nodige uitdagingen kennen.. de nodige hoogte en diepte punten… maar daarin mogen we staande blijven in Zijn kracht!
Wetende dat Hij ons de kracht en energie gaat geven en ik het niet alleen hoef te doen… Hij gaat met ons mee… houdt mij vast en geeft wijsheid en inzicht… zo ook aan jullie… als je in Zijn naam 2024 binnen wandelt…
Niet door kracht nog door geweld maar door mijn Geest zegt de Heer! Zacharia 4:6
Dit wens ik ook jou toe in 2024….
Zoek Jezus… onze Grote Broer… Hij laat nooit alleen..
Als ik jullie dit schrijf zit ik met mijn beentjes omhoog na een dag klussen in ons nieuwe huis…
Wat…
Ja, zeg dat wel…. wat is er afgelopen maanden veel gebeurt en veranderd…
Zoals ik al schreef in mijn vorige blog “Ons leven ligt geborgen in Zijn handen” was ik tussen de bedrijven door wat mijn man betreft, nog steeds aan het (onder)zoeken of mijn/onze pad in Friesland zou zijn of weer terug naar Twente..
In mijn hoofd was ik er al uit na veel gebeden te hebben had God ook tot mij gesproken via Zijn woord maar ook door deuren op te zetten… toch durfde ik het niet aan te nemen en de open deuren in te stappen…
Waarom…
Ik zal eerlijk zijn wat mij tegenhield… de goed/afkeuring van mensen.. wat zullen ze wel niet van mij denken… weer verhuizen?
Zouden ze nog wel naast mij blijven staan als ik naar God en mijzelf zou luisteren en mijn gevoel daarin zou volgen.. of zouden ze mij genadeloos laten vallen… zouden ze mij voor gek verklaren na de aankondiging van de zoveelste verhuizing…
Ook mijn zelfafwijzing speelde mee, want wat voelde dit als falen…. het bracht mij in een dieptepunt van mijn minderwaardigheid waar ik sinds ik weer in Friesland woon weer meer last van heb.. terwijl ik het in Twente juist steeds meer achter mij kon laten.
Wat heb ik mijzelf veroordeeld, afgeschreven… en dan denk je ook dat de ander je op die manier waarschijnlijk ook zal afwijzen… natuurlijk niet reëel.. maar wat kunnen je gedachten met je op de loop gaan….
Tegelijk is het ook zo dat we geen briefje uit de hemel krijgen met het antwoord van God.. hier rechts en daar links… dit alles maakte dat ik (nog) niet een definitief besluit durfde te nemen…
Totdat…
Vorig jaar ben ik met enige twijfel naar Friesland vertrokken… ik had geen 100% vertrouwen dat ik de juiste keuze maakte.. wel in de overtuiging dat God met mij mee ging.. ook al voelde het niet 100% oke..
Ik probeerde te wennen en heb er naar mijn beste kunnen alles aangedaan om te kunnen wennen, 100% gegeven in mijn werk, weer op koor gegaan, naar de kerk… maar mijn sociale leven kwam niet echt op gang voor mijn gevoel…
Het strandde voortdurend in een soort onrust… het niet kunnen neergeven.. niet kunnen wennen aan mijn nieuwe woning.. geen rust kunnen vinden in mijn huidige situatie.. het bleef maar door mijn hoofd malen en ik voelde mij steeds ongelukkiger worden..
Deze stress ging ook in mijn lijf zitten en in mijn hoofd en mijn energie raakte op…. ik liep steeds meer leeg en laadde nergens meer op..
In maart kreeg ik een mailtje van de woningstichting in Rijssen waar ik mij in 2015 had ingeschreven toen wij voor de 1e keer naar Twente gingen.. dit wist ik niet meer.. maar ik kreeg de vraag of ik nog ingeschreven wilde blijven staan omdat alle woningstichtingen Twente breed samen gingen.. en als ik ja zei dan kwam ik overal vanaf 2015 ingeschreven te staan.. 8 jaar dus..
Ik kreeg een brok in mijn keel en dacht.. Heer opent U nu al een weg om terug naar Twente?
Ik mailde terug dat ik ingeschreven wilde staan en liet het weer los… dit kan ik niet maken schoot er door mij heen… ik woon hier net… maar ooo ik wilde wel op mijn blote knieën terug kruipen op dat moment…
Er ging een periode van worstelingen overheen.. totdat God sprak tijdens de genezingsdienst met Pinksteren bij Opwekking…. zie mijn blog “Thuis”
Na dat God had gesproken kwam er bij mij wat ruimte en durfde ik af en toe te kijken of er een huis vrij kwam in Borne… ik reageerde af en toe en zag dan dat ik op de 2e 3e plaats kwam… dit deed mijn hart sneller kloppen… toch ging ik ook regelmatig de huizen weer afmelden… simpelweg om de redenen die ik hierboven heb genoemd..
Wat zat mijn blokkade afwijzing/zelfafwijzing mij in de weg momenteel… het maakte mij ontzettend onzeker en vertwijfeld.. ook kwam erbij dat ik het met niemand durfde te delen.. in de veronderstelling dat ze het toch niet zouden begrijpen..
Ik begreep mij zelf nauwelijks..
Ik had in Twente deze issues al flink doorgeworsteld en voor mijn gevoel zo in gegroeid… maar door terug naar mijn roots/verleden kwam het allemaal in vol ornaat terug… het leek of gleed ik weer terug in de tijd…
Een enorme vervelende ervaring op mijn werk hielp ook niet mee en zette mij nog meer terug in mijn verleden…
Ik bad steeds maar weer Heer als het niet in Uw plan met mij past wilt U dan de deuren en toegang tot Twente hermetisch afsluiten? Maar als het wel de bedoeling is dat ik terug ga wilt U dan deuren openen en mogelijkheden laten zien?
En wat zette God de deuren steeds open.. maar wat gooide ik ze af en toe keihard weer dicht…
In juni ben ik naar een conferentie geweest van Total Balance .. hier ging ik heen met de verwachting dat God zou spreken.. dat ik antwoorden zou vinden hoe verder.. om opgebouwd en bemoedigd te worden..
En God heeft mij daar antwoorden gegeven.. bemoedigd en opgebouwd wat ik nog steeds aan het verwerken ben.. en ik t.z.t over ga schrijven.. maar God had wederom gesproken waardoor ik nog meer ruimte kreeg in mijn zoektocht terug naar Twente..
Maar U spreekt Levenswoorden, U zegt het, dus ik ben genoeg. Want U spreekt Levenswoorden, en ik ga open als een bloem. Die na een lange winter weer het zonlicht voelt!
Op een gegeven moment nadat ik mijn lief deelgenoot had gemaakt van mijn zoektocht om weer terug naar Twente (zie mijn laatste blog) stonden we bij een woning op nummer 1…
We overlegden samen en besloten om te gaan kijken.. ach kijken kan nooit kwaad… we maakten een afspraak om te komen kijken en trokken op naar Twente.. we bekeken de woning maar de moed zonk mij gelijk in de schoenen… hier moest zoveel aan gebeuren.. dit ga ik nooit alleen trekken.. dat mijn lief weer bij mij kwam wonen was toen nog niet duidelijk dus moest ik het grotendeels alleen doen… en een lieve vriendin had wijze woorden gesproken.. ze zei: Je moet kijken naar het huis en denken wil ik hier de komende 20 jaar wonen en kan ik dit in het slechtste geval alleen tot een leuke leefbare woning maken… nou dan viel deze woning af…
Mijn energie level was ook erg laag momenteel omdat ik door alle stress met burn-out klachten thuis was komen te zitten.. het leven had mij afgelopen jaar behoorlijk leeg getrokken en ik was verre van vrolijk van binnen… doordat ik niet gelukkig was in Friesland en een nare ervaring op mijn werk… drukte dit behoorlijk op mij, totdat ik zelfs momenten had dat dit leven voor mij niet meer hoefde… hier schrok ik van… dit gevoel associeerde mij met zoveel narigheid in Friesland.. dit was wel voor mij de druppel waardoor ik thuis kwam te zitten en ik op het nul punt was beland..
Ik kon niet meer…..
Mijn energie was op.. dus deze woning werd het niet… hier zag ik mij geen 20 jaar zitten en al helemaal niet aan de klus om het tot een leefbare woning te maken…
We gingen naar huis en ik gaf aan dat ik alle huizen af ging melden… ik besloot om het toch maar in Friesland te proberen… ondanks…. dit deed ik puur omdat ik het niet meer zag zitten…
Ik melde alle huizen af, behalve 1 woning.. die kon ik niet afmelden omdat deze woning al van de site was gehaald en de woning al in een toewijzingsproces zat.. ik was daar 12e op geworden.. het was wel de allereerste woning waar ik op had gereageerd en waar ik wel heel graag wilde wonen qua plekje en omgeving.. maar 12e dan heb je geen schijn van kans meer…
Ik liet alles los en gaf het over aan God en zei:, ‘Heer ik kan niet meer.. het is te veel… ik wil alleen maar rust en gelukkig zijn.. wilt U mijn leven maar over nemen… ik weet het simpelweg niet meer. Wilt U mij dan maar helpen om te wennen in Friesland…
De volgende dag werd ik wakker en lag op bed alles te overdenken.. ik pakte mijn mobiel om mijn leesplan te lezen en zo de dag met God te beginnen… ik opende mijn mobiel en als eerste lichte mijn mailbox op met de mail van de woningstichting.. “Mevr… u mag de sleutels ophalen van de woning aan de…. he.. hier zat ik op de 12e plek…. hoe dan… ik was plotseling 1 van de vijf geworden.. ik schrok en begon tegelijk heel erg te lachen…mijn harte maakte sprongetjes en voelde de adrenaline door mijn lijf stromen… ik maakte mijn lief wakker en zei je gelooft dit nooit..
Onze God heeft andere plannen geloof ik dan mijn moedeloze gedachten… Hij neemt daadwerkelijk het stokje over… of gaf ik juist hierdoor Hem de ruimte om Zijn kracht en macht te laten zien??
We gingen samen in gebed, lazen ons dagboekje wat er enorm op aansloot en dankten Hem voor deze kans… we schoten in de kleren en trokken wederom op naar het mooie Twente..
We haalde de sleutels op bij de woningstichting omdat de woning al leeg stond… we gingen kijken… wauw wat een prachtig woning en wat een geschikt huis voor ons saampjes.. hier wilde ik wel de komende 20 jaar wonen en zag ik het ook wel zitten om er een mooi en leefbaar huis van te maken..
We gingen weer richting Friesland en spraken en baden er samen voor… was dit huis echt wat we wilden? Maar bovenal wad dit ook wat God wilde voor ons…
Thuis gekomen durfde ik niet de knop in te drukken dat we de woning accepteerden en in de race wilden blijven… we waren namelijk 1 van vijf.. tegelijk dacht ik ook ach 1 van vijf… woningnood… dat zal hem wel niet worden….
Ik appte en belde vrienden om te overleggen… om even mee te sparren… want dit was zo spannend…. het voelde zo definitief als ik ja zou zeggen…
Een van de vrienden gaf aan… hoe duidelijk moet God nog zijn… hoelang ga je nog zijn uitnodigingen afwijzen? Is Hij nu nog niet duidelijk genoeg… ik voelde mij beschaamd en dacht.. ooo wat heb je gelijk maar ik durf niet…. weer die afwijzing…
Uiteindelijk samen met mijn lief op de knop gedrukt en de woning geaccepteerd voor de volgende ronde..
Een week later kreeg ik opeens een telefoontje van een andere woningstichting, die belde mij met de vraag waarom ik op huizen reageerde terwijl ik in Friesland woonde.. ik was verbaasd dat ik zomaar gebeld werd maar gaf uitleg waar de man om vroeg.. de beste man zei.. oke ik begrijp het.. u moet uw mailbox in de gaten houden want ik ga u een mailtje sturen… en ja hoor.. paar minuten later was er een mail met een aanbod van een woning in een ander dorp… een prachtige woning… en waar we gelijk eerste staan.. zeggen we ja dan hebben we een woning.. wederom stond ik stom verbaasd…. en dacht… tja duidelijker kan niet… wij gaan terug naar Twente… God heeft nieuwe plannen voor ons…
Ik belde de huidige bewoonster en maakte een afspraak om te komen kijken.. dit kon de volgende dag… en zo trokken we voor de derde keer op naar Twente… we reden net op de centrale as bij Burgum waarop mijn lief een mailtje kreeg op de telefoon… we hadden de woning in Twente waar ik 12e was toegewezen gekregen…
Héh…. 1 van 12… toen 1 van vijf.. en nu 1e? Woningnood hoe dan….
En zelfs nu de keus uit twee woningen..
De tranen stroomden over mijn wangen en we keerden de auto en reden terug naar huis…
Ik was overdonderd…. wat was God goed…. bijna teveel….
Nu kwam het moeilijkste nog…. het vertellen aan mijn lieve vrienden en familie in Friesland… vooral voor mijn ouders en broers vond ik het moeilijk… mijn ouders raken ook al op leeftijd en hebben veel energie gestopt in de woning in Friesland
Tegelijk raakte het ook mijn nare ervaringen op het gebied van afwijzing…. pfff met lood in de schoenen reed ik naar mijn ouders om het hun als eerste te vertellen…
Natuurlijk hadden ze het er moeilijk mee… nogal logisch…. niet om wat ze allemaal hadden gedaan maar omdat hun enige en oudste dochter weer vertrok maar ook het feit dat ik niet kon wennen in Friesland, maar tegelijk kreeg ik ook de ruimte doordat er werd gezegd… dat het mijn eigen keus was en ik mijn hart moest volgen… hiermee kreeg ik ruimte en wat deed dat mij goed…ondanks het verdriet wat er ook was en wat er ook mag zijn…
En zo volgden er meer bezoekjes.. bezoekjes waar ik als een berg tegenop zag maar wat uitliep op ruimte die ik kreeg om mijn hart te volgen…. geen veroordeling… wel eerlijke meningen… maar oo wat deed dit mij goed….
Tegelijk moest ik nog wel dealen met mijn zelfafwijzing… want die was ook groot… maar de liefde overwint… ook hierin… na relativeren kon ik er naar kijken in liefde… want ik weet nu wat ik toen niet wist…
Ik heb destijds in volle overtuiging gekozen om terug naar Friesland.. in de wetenschap dat ik er goed aan deed.. terug naar mijn roots… maar helaas kwam ik mijzelf enorm tegen en miste ik de vrijheid die ik had verkregen in Twente…
Als ik het niet had geprobeerd had ik nooit geweten wat ik nu weet.. dan had ik misschien altijd gedacht.. stel nou dat ik het in Friesland ook zou vinden… nu weet ik dat het voor nu niet mijn plek is…
Hierdoor kan ik in liefde terugkijken en is het geen verloren jaar…
God heeft mij terug gebracht naar mijn vrijheid….. naar het gebied waar ik mijn vleugels had uitgeslagen….
De volgende Zegen is dat ik in februari, zoals het nu staat mijn opleiding af mag maken bij mijn oude/nieuwe werkgever waar ik ontzettend dankbaar voor ben…
Alle puzzelstukjes vallen op zijn plek…. Mijn lief weer thuis… weer aan de slag bij mijn oude werkgever… een prachtige woning waar we samen “oud” mogen worden..
Ik ben blij en dankbaar voor deze nieuwe kansen…. en zie uit wat Hij voor ons nog meer in petto heeft de komende 20 jaar in Twente of….. totdat Hij terugkomt…
Zoooo en nu weer aan de klus…. want er moet nog het een en ander gebeuren voordat we onze biezen kunnen pakken en daadwerkelijk kunnen wonen in het mooie Twente….
Het onderstaande lied vond ik zo toepasselijk… onze gedachten zijn soms zo gekleurd door negatieve woorden.. leugens… zelfafwijzing enz.. wat is het dan een Zegen om Zijn Levenswoorden in je op te nemen.. in je gedachten en hart te laten landen..
Deze blog ligt al een poosje in concepten omdat ik hem nog niet goed durfde te delen.. iets met kwetsbaar zijn en het gevoel van falen?….. Ik had namelijk zo graag gezien dat ik ook in Friesland zou slagen… alleen er achter komen dat de werkelijkheid soms anders ligt.. is niet leuk… maar omdat ik altijd open en transparant probeer te zijn wil ik jullie ook in deze kwetsbaarheid meenemen… en vertellen dat het leven niet maakbaar is!
Toch nu de moed bij elkaar geraapt en gedeeld….
Pinksteren 2023
Vanmorgen mijn lief opgehaald voor een dagje naar huis.
Hij wilde graag naar opwekking maar gezien zijn cognitieve achteruitgang en dat zijn prikkelverwerking niet meer je van het is besloten om thuis de diensten te gaan kijken
Vanmorgen was pinksterzondag, prachtige dienst met Henk Stoorvogel.
God was aanwezig ook thuis, we mochten avondmaal vieren, samen thuis met iedereen van opwekking… wat bijzonder omdat zo samen te mogen doen.. God was zeer zeker ook thuis.
God sprak door de boodschap van Henk.
Henk/God sprak over….mmm het gekke is dat ik dat niet meer goed weet, dit doet namelijk het geheugen met je als je onder extreme stress staat.. maar wat er voor mij uitsprong was dat God tegen mij sprak tijdens het einde van de dienst en dan tijdens het gebed.
De eerste oproep was “Gezien Worden” Henk/God nodigde je uit om naar voren te komen voor gebed als je uit wilde stappen om je weer opnieuw te laten zien, om tegen God te zeggen dat je er voor kiest om gezien te worden, je talenten en gaven in wilde zetten, daar waar God ze wil hebben, nieuwe dingen te omarmen.. en dan zal God je leiden, maar voor jou de uitdaging om op te gaan staan, en als je dat niet druft dan tegen God zeggen. “Hier ben ik, wilt U mijn angsten wegnemen en mij de moed geven om op te staan. Met een rechte rug!
Daarna werd de 2e oproep gedaan “Loslaten en Verdwijnen” Deze was bedoelt voor mensen om te komen als God tot je had gesproken om los te laten, om een stap terug te doen en te “verdwijnen” (niet letterlijk natuurlijk)
In de bijbel verdwenen ook mensen als hun taak ten einde was!
Mozes had een taak en toen zijn taak erop zat verdween hij, zijn graf is onvindbaar, Paulus had een grote opdracht.. aan het einde verdween hij niemand weet wat er met hem is gebeurt…
Allemaal open eindjes… en soms is het goed om verder te trekken… dit staat ook beschreven in Jesaja 52 en Marcus 6 hier gaat het over de onderdrukking van Israël.. Aart van Veldhuizen heeft een mooi stuk over geschreven over “schud het stof van je voeten” klik op de link om het te lezen.
Los laten en verwachten dat God een nieuw seizoen voor je heeft, dat God de leegte die jij achterlaat op een andere manier weer opvult.. niemand is onmisbaar.. als je dat denkt getuigd dit ook tegelijk van hoogmoed en trots… soms heeft God op een andere plek nieuwe taken..
De 2e oproep sprak mij erg aan…
Sinds ik terug ben in Friesland… na ja.. eigenlijk nog in Borne tijdens het hele proces van de verhuizing blijft de constante twijfel of ik er goed aan gedaan heb om terug te komen, op de een of andere manier kan ik maar niet accepteren dat ik de keuze heb gemaakt om terug te gaan.. ook al was alles in 4 weken geregeld… de twijfel blijft… en ik pieker mij suf waarom de twijfel blijft en waarom ik niet kan wennen..
Ik voel mij hier zo’n vreemde eend in de bijt.. sinds ik terug ben uit friesland ben ik mijzelf kwijt geraakt… de persoon die ik was in Twente, hoe ik daar gegroeid en ontwikkeld ben… het voelt of ben ik terug gezet/gegaan.. en het gevolg is dat ik naar beneden duikel, het lukt mij niet meer om in mijn kracht te gaan staan.. het gevoel dat mij plaagt is of worden mijn vleugels weer gebonden naar het meisje van destijds…
Voor mijn gevoel moet ik weer in een “keurslijf” gaan leven die mij niet meer past.. ik besef mij heel goed dat dit in mijn eigen hoofd afspeelt, maar kan dit op de een of andere manier niet uitschakelen.. hoe ik het ook probeer… hoe ik ook op zoek ga naar een nieuwe passende weg in friesland.. ik kan hem niet vinden..
De zaterdag voor pinksterzondag ben ik een dagje heen en weer naar twente geweest en heb ik gesproken met mijn oude coach.. ik had haar zo nodig, de coach die jaren met mij heeft meegelopen als een tweede moeder.. en mij door en door kent.. en aan een half woord genoeg heeft.. even met haar sparren over alle issues waar ik momenteel tegen aanliep.. tjonge wat hielp dat.. even mijn afvoerputje legen.. en daardoor alles weer even relativeren en in juiste hokje/vakje plaatsen zodat er weer enig overzicht kwam..
Zo blij en dankbaar dat dit mogelijk is… dat ik een auto heb om er te komen, dat zij ruimte had in haar praktijk om mij te ontvangen… dankbaar voor deze openingen..
Zij gaf mij mee om over na te denken dat waar ik ook naar toe zal gaan ik mijzelf mee neem… het feit dat ik alleen ben, kort gezegd mijn eenzaamheid… au… die kwam binnen, want is dat niet waar ik het meest mee worstel in mijn leven? Loopt dit niet als een rode draad door mijn leven? Eenzaam zijn ondanks vrienden om mij heen.. maar waar kan ik met die eenzaamheid het beste dealen? Waar voel ik mij op mijn plek, veilig bij mijzelf en waar kom ik het beste tot bloei… ondanks die eenzaamheid..
Dit was voor mij zeker iets om over na te denken…. want wat heeft ze gelijk… ten diepste ben ik alleen met God..
Maar vanmorgen pinksterzondag haalde ik uit de preek en gebed dat ik mag loslaten… ik mag waar ik nu mee strijd loslaten en het overgeven aan Hem in de wetenschap dat Hij mij de weg gaat wijzen waar die ook naar toe zal gaan…
Soms moet je loslaten om Gods liefde te kunnen vasthouden en nieuwe dingen te verwachten
Is dat dan Friesland loslaten.. terug naar Twente.. waar mijn vrijheid lag/ligt?
Want wat mis ik ontzettend mijn vrijheid van Twente…
Echt… als ik diep in mijn hart kijk heb ik spijt… spijt van de keuze die ik heb gemaakt om weer terug naar Friesland te gaan.. spijt dat ik mijn gouden plekje, mijn heerlijke werk.. mijn ontzettend geliefde vrienden losgelaten heb.. het voelt of heb ik ze met mijn keuze in de steek gelaten… dit voelt zo niet goed… maar is spijt het juiste woord?
Die spijt lees (veroordeling) weerhoudt mij wel om mijn keuze van destijds los te laten en het aan God terug te geven… zodat Hij iets nieuws kan gaan beginnen.. en dan komt mijn pleasegedrag erg om de hoek kijken..en ga ik mij als een kameleon aan alles en iedereen aanpassen… maar waar in dit alles is de echte Mirjam gebleven?
Nergens…
In Twente was ik juist daarin zo gegroeid en had ik mijn kameleon gedrag achter mij gelaten en wist ik wat ik wilde en waar ik voor stond.
Ik ben mijzelf compleet aan het kwijtraken en loop vast op heel veel gebieden.. ik heb God gesmeekt om inzicht, wijsheid.. hulp en overzicht… en daarmee mijn hele situatie aan Hem overgegeven.
Nou dat stukje inzicht kwam vanmorgen en vanavond
God zei vanmorgen… laat maar los… je hebt het geprobeerd.. je hebt zo je best gedaan… je bent zo hard aan het werk geweest hier… je dacht dat je terug moest naar Friesland… voor je lief… voor je zelf.. maar ik heb je destijds niet voor niets in de vrijheid gezet.. en nu zet je jezelf weer gevangen… Je wordt weer ziek…. je boert achteruit in energie.. de vicieuze cirkel neerwaarts..
Tegelijk zei ik terug; maar hoe nu verder dan.. hoe kom ik weer uit die neerwaartse spiraal? Hoe buig ik die vicieuze cirkel de andere kant weer om?
Wat moet ik doen om herstel te creeren en weer te kunnen genieten in mijn vrijheid.. ..
Ik…. Ik….. o nee… niet ik Heer maar U…
Oja… iets met loslaten????
God gaf inzicht tijdens de avonddienst tijdens de genezingsdienst
STOP JEZELF DE SCHULD TE GEVEN VAN DE DINGEN WAAR JE DOORHEEN GAAT! WANT JE DIENT EEN GOD DIE HEEFT GEZEGD: “IK ZAL ALLE DINGEN MEDEWERKEN TEN GOEDE VOOR DE DEGENE DIE MIJ LIEFHEBBEN!!
Het was of zei Iemand het die naast mij op de bank zat, zo dichtbij en zo speciaal voor mij! Ik voelde mij zo direct aangesproken… de heel woonkamer vulde zich met die stem… ik kreeg kippenvel en begin te huilen..
Ooo wat werd ik hier geraakt!
Ik zit zo in mijn zelfveroordeling, mijzelf de schuld geven van de keuzes die ik heb gemaakt…. met veel pijn en moeite kom ik er achter dat de keuze die ik had gemaakt om naar Friesland terug te gaan mij niet brengt wat ik er van had verwacht!
Ik heb de keuze gemaakt met mijn inzicht wat ik toen had… maar nu ik terug ben merk ik dat ik tegen dingen aanloop die ik niet had voorzien….
Keuzes waarin ik mijn verwachtingen moet bijstellen..
Tegelijk doe ik met deze zelfveroordeling mijzelf maar ook God tekort! Waar is mijn vertrouwen in Hem, Hij die alles mee laat werken ten goede… waar is mijn Vertrouwen…
Hier in Friesland ligt zoveel pijn en verdriet, het leven hier knalt zo op mijn blauwe plekken… soms is het goed om het oude los te laten en ergens anders op nieuw te beginnen…. loop ik er dan voor weg… ja…. En is dat erg? Ik mag weglopen voor situaties die mij knechten… God wil namelijk ook dat je in vrijheid leeft… niet gebonden aan het oude… en helaas hier ligt te veel oudzeer.. en dat oudzeer beperkt mij zo in mijn bewegen in mijn vrijheid…
Ik heb mijn verleden en alles wat daarbij hoort vergeven en er mee leren leven… en dat ging goed.. ik was bevrijd van die last… maar wel op afstand… het leven hier knalt teveel op mijn kwetsbare blauwe plekken, dit waren kwetsbare plekken geworden maar zijn nu weer blauwe plekken geworden…
Hoe ik mijn best ook doe om alles te relativeren, met mijn verstand te beredeneren, ik kom er niet mee weg want door alleen maar te relativeren schakel ik mijn gevoel namelijk uit..
In mijn jaren van herstel heb ik juist geleerd om meer naar mijn gevoel te luisteren omdat ik altijd mijn gevoel had uitgeschakeld.. doordat ik die altijd had uitgeschakeld om te overleven, is dicht bij mijn gevoel komen best wel lastig maar ik weet wel dat mijn gevoel mijn leidraad is in dit leven… mijn (onderbuik) gevoel is vaak juist…
Momenteel staan mijn antennes door dit alles weer op overactief.. het maakt dat mijn lichaam en mijn geest voortdurend in de AAN stand staan en dit houdt je niet lang vol.. je kunt namelijk niet alles met je verstand relativeren of beredeneren…
Ik ben er van overtuigd dat ons lichaam een holistisch wezen is, alles werkt samen en als een aspect van ons wezen niet goed meer kan functioneren dan reageren de andere delen van ons wezen daar ook op en val je om!
Mijn ziel heeft namelijk ook een stem…. net zoals mijn lichaam en mijn verstand… en mijn ziel/gevoel zegt…. ga weer terug naar je vrijheid… naar waar je tot bloei bent gekomen.. draai weer naar de zon en bloei.. en ik merk in al mijn vezels dat ik dat hier in friesland niet (meer) kan…
Hier in Friesland was ik (vroeger) verborgen… In Twente ben ik geworden wie ik was… ben ik te voorschijn gekomen… en helaas merk ik dat ik weer verdwijn in het verborgene.. en dan moet je naar de signalen luisteren die je hele zijn aangeeft…
En dat mag je het “oude loslaten zie het nieuwe is gekomen!”
De vlinder die daar ontpopt en uitgevlogen was leeft nu weer met gebroken vleugel… oo wat komt dat beeld van de vlinder weer dichtbij..
En toch mag ik tegelijk ervaren dat Hij erbij is, Hij spreekt gedurende dit proces… liefdevol en zo bijzonder… maar ook soms zo moeilijk… en dan komt compassie met jezelf voorop, waardoor je ook weer compassie voor de ander krijgt..
Onderstaande lied kwam zo binnnen toen ik dit voor het eerst hoorde en elke keer weer, tis zo toepasselijk in het proces waar ik nu door heen ga… ik zing het vragend naar mij zelf en tegelijk ook naar de ander…
Mag ik verliezen?…
Mag jij verliezen?
Je mag ook verliezen….
Wat als ik breek Wat als ik niet kan zijn wat jij van mij verwacht Wat als ik niet in het perfecte plaatje pas Mag ik er dan zijn
Wat als ik faal Wat als ik niet meer waarmaak waar ik ooit voor stond Waar ik op hoopte ligt in scherven op de grond Mag ik er dan zijn
Refrein Je mag ook verliezen Je mag ook verliezen Jij hoeft niet altijd maar sterk te zijn Zo hard gestreden Gesmeekt en gebeden Laat het maar los nu, En kom maar bij mij
Ben ik genoeg Ook als ik nooit meer het succesverhaal zal zijn Wat als de pijn in mij een leven lang niet slijt Is het dan goed
Mag ik nog mee Als ik niet snel genoeg de antwoorden weer weet Kun ik nog held zijn als de moed me steeds ontbreekt Is dat ok?
Hier is een plek Voor dwalers en falers Hier is een plek Voor als het mislukt Kom als je moe bent Verward en verslagen Hier is een plek Hier vind je rust
Elegant zijn is alleen maar uiterlijk, en schoonheid verdwijnt. Maar een vrouw die diep ontzag heeft voor de Heer, wordt geprezen.
Spreuken 31:30
Voor alle lieve vrouwen!!! Stilstaan bij Internationale Vrouwendag
Gedicht
Met jou voel ik me verbonden Waar op de wereld je ook bent Bij jou voel ik geborgenheid Omdat jij mijn worstelingen kent
Ik wil zo graag altijd sterk zijn De vrouw die alles kan Alle ballen hoog houden Opgeven – daar is bij mij geen sprake van
Ik zie het soms ook in jouw ogen Dat je even echt niet meer kunt Maar eventjes op adem komen Is je niet altijd gegund
Juist vandaag wil ik je laten weten Dat ik je bewonder om je kracht Om je moed en je doorzettingsvermogen Je bent sterker dan je dacht
Ik bid je liefde toe en vriendschap Een lief woord, een mooi gebaar Of je nou hier of heel ver weg woont – wel of geen generatiekloof Vandaag maakt dat allemaal niet uit Tenslotte zijn we allemaal
De Heare is myn hoeder, neat bin ik brek, troch Him mei ik lizze yn griene greiden, Hy bringt my by wetters dêr’t ik rêst fyn. (De Heer zorgt voor mij, zoals een herder voor zijn schapen zorgt. Hij geeft me alles wat ik nodig heb. Hij leidt mij, zoals een herder zijn schapen leidt naar groen gras en fris water.)
Hy lit my wer ta mysels komme, Hy liedt my op rjochte paden, om ’e wille fan syn namme. ( Bij de Heer ben ik veilig, hij geeft mij nieuwe kracht, zo goed is hij.)
Al gean ik troch in delling fol djippe skaden, ik bin net bang foar ûnheil, want Jo binne deun by my; jo stôk en jo stêf dy fertreaste my. (Ik ben niet bang, ook al is er gevaar, ook al is het donker om mij heen. Want u bent bij mij, Heer. U beschermt me, U geeft mij moed.)
Jo meitsje my de tafel ree foar de eagen fan myn benearders. Jo salvje my de holle mei oalje en myn beker rint oer. ( U nodigt mij uit in uw tempel. U zorgt goed voor mij. U geeft me te eten en te drinken, meer dan genoeg. En al mijn vijanden kunnen dat zien.)
Kleare goedens en geunst sille my folgje al myn libbensdagen; en ik sil in fêst plak hawwe yn it hûs fan de Heare, salang’t de dagen duorje. (U geeft me geluk en liefde, altijd en overal. Ik zal bij u zijn in uw tempel, mijn hele leven lang.)
Psalm 23
Deze psalm trof mij vandaag, en wat is er mooier dan deze psalm te lezen in je moedertaal..
Soms is het leven heftig… moeilijk.. ingewikkeld en complex.. toch mogen we weten dat we niet alleen door dit leven hoeven te gaan.
Hij is erbij..
Wat mij trof in deze psalm is de volgende zin..
Al gean ik troch in delling fol djippe skaden, ik bin net bang foar ûnheil, want Jo binne deun by my; jo stôk en jo stêf dy fertreaste my.
Jo binne deun by my.. (U bent dicht bij mij)
Wat een troost… dichterbij kan bijna niet..
In je moedertaal kan een tekst soms zo intens dichtbij komen.. ik weet niet of je dat herkent.. ik in ieder geval wel.
Met deze tekst uit psalm 23 durf ik mijn reuzen te verslaan.. want wat kan ik vrezen?
Jo binne deun by my!
Be Blessed!
Ik vond op YouTube nog een mooi bijpassend lied! Geniet ervan.. laat je vertroosten en bemoedigen met dit lied om ook weerstand te kunnen bieden als er reuzen op je pad komen of er misschien al zijn!
Prediker is het Bijbelboek waarin veel beschreven staat over tijd…
Er is tijd om te huilen.. en tijd om te lachen.. Tijd om te Liefhebben.. tijd om los te laten… Tijd voor werken en een tijd om te ontspannen.. Tijd om op te bouwen en een tijd om af te breken…
Al een aantal jaren ben ik mantelzorg voor mijn lieve echtgenoot in het mooie Twente.. zoals jullie weten is hij vorig jaar naar een verpleeghuis gegaan omdat thuis wonen niet meer ging.. deze keuze had hij zelf gemaakt en sinds hij daar woont merken we dat het hem goed doet… de structuur.. veiligheid… duidelijkheid en zorg maakte dat hij energie overhield om weer leuke dingen te gaan doen..
Ik doe mijn werk in Twente met erg veel plezier en voel mij daar als een vis in het water..
God is goed.. Hij voorziet in wat wij nodig hebben om nog zolang mogelijk van elkaar te genieten.
Toch gaat het mantelzorgen wel door.. en kost het mij de nodige energie om het vol te houden naast mijn werk en mijn eigen sociale leven… dat sociale leven schiet er steeds meer bij in.. niet alleen door het mantelzorgen maar ook door het werken in de zorg wat steeds meer tijd vraagt door personeelstekort en de hoge werkdruk.. ook het financiële leven wordt steeds duurder.. dit alles met elkaar zorgt ervoor dat ik minder vaak naar Friesland kan…
Dit knaagde aan mij…
Ook het “alleen” verder gaan in Borne zonder mijn lief zorgde er voor dat ik opnieuw een balans in mijn leven moet zoeken… aan de ene kant een nieuw leven in mijn eentje opbouwen maar aan de andere kant ook met mijn lief.. zoo ingewikkeld…. rouwen bij leven…
Tegelijk was het ook in mijn kerkelijke gemeenschap een roerende tijd en had ik het gevoel dat ik geen aansluiting meer had bij mijn kerk… hoe ik mijn best ook deed.. steeds gingen er deuren dicht… kreeg ik geen ingang..
Door de cursus PPT (psycho pastorale toerustingscursus) ging ik door een fase van nog meer mentaal herstel… (Hier ga ik nog een blog over schrijven)
Het eerste jaar was voor mij een enorm waardevol jaar.. met heel veel eyeopeners… het tweede jaar gingen we meer de diepte in.. hierdoor ontdekte ik waarom mijn leven gelopen was zoals het was gelopen.. ik begon de processen te zien…
Ik kreeg Liefde voor mijn verleden..
Dit alles zorgde er wel voor dat ik af en toe heimwee voelde…. heimwee naar Friesland… naar mijn familie.. vrienden die ik daar nog heb..
En Heimwee doet wat met een mens…
Ken je dat… als klein meisje voor het eerst uit logeren.. ooo wat een buikpijn.. je wilde wel kruipend terug naar huis.. zo’n heimwee…
Het zette mij aan het nadenken.. ik bad ervoor en vroeg of Hij mij wilde laten zien waar Hij voor mij een toekomst had… en waar dat dan ook mocht zijn ik Zijn rust daar mag ervaren..
Toch gaf het ook een dubbel gevoel.. ik had het prima naar mijn zin hier in Twente.. prachtig huis.. leuke baan… ontzettend leuke collega’s.. lieve vrienden..
Maar toch… het bleef knagen.. ik bleef er voor bidden maar wist ook dat het, gezien de huidige tijd waarschijnlijk helemaal niet haalbaar zou zijn.. de woningnood.. de lange wachtlijsten in de verpleeghuizen enz…
Ik schoof het daardoor op de lange baan en probeerde er niet aan te denken… want hoe meer je er aan dacht hoe pijnlijker het wordt…
Dit alles speelde afgelopen jaar na de startzondag in September 2021
Achteraf gezien is mijn “heimwee” tijdens deze startzondag begonnen…
We hadden de startzondag buiten op het veld… tijdens de preek werd er opgeroepen om God te vragen of Hij wilde laten zien welke talent/gave je in kon zetten, maar ook dat je God om ruimte mocht vragen.. om een groter gebied dan je nu had waar je je gaven en talenten in mag zetten.. God heeft het beste met ons voor… en wil ons geven wat wij NODIG hebben..
Je mocht naar voren komen om een tent pin te pakken en zo symbolisch je tent te verzetten en je gebied groter te maken…
Het gebed van JABES is er een mooi voorbeeld van.. dit heb ik die ochtend gebeden en gevraagd aan Hem die voor ons zorgt!
Jabes bad: Zegen mij: maak mijn grondgebied groot en bescherm me tegen het kwaad, zodat ik geen pijn hoef te lijden.’
Die ochtend heb ook ik een tent pin opgehaald en dit gebed uitgesproken…
We zijn bijna een jaar verder en het weekend voor hemelvaart had ik mijn lief een dagje thuis… we waren wat aan het praten en ineens komt ons gesprek op Friesland.. mijn lief vraagt of die mogelijkheid er nog in zit om terug te gaan naar Friesland..
Ik schrok er een beetje van want ik had bewust er niet met hem over gesproken omdat ik bang was dat dit alleen maar onrust zou creëren.. we hadden het er wel eens over gehad omdat ik ook met mijn lief over het “einde van zijn leven” in gesprek blijf.. ik vraag hem af en toe naar zijn wensen hierin.. hij had al eens aangegeven… dat als hij het aardse leven zou verlaten hij dan graag in Friesland begraven wilde worden… ook wilde hij dat de kerkdienst in Friesland dan zou plaatsvinden.. ik dacht dan altijd.. hoe moet ik dat hebben… hoe krijg ik dat voor elkaar als hij er niet meer is… dan is er denk ik geen mogelijkheid om zijn wens in vervulling te laten gaan of het gaat in de papieren lopen..
Maar goed.. we spraken verder over het feit of teruggaan nu nog een optie zou zijn..
Ik zei dan moeten we kijken of er überhaupt voor jou plek is.. de wachtlijsten zijn lang.. en de plekken voor jongeren met dementie zijn schaars in Nederland..
We zijn gaan kijken en vonden al snel een verpleeghuis voor jongeren met dementie in Friesland.. het was een nieuw complex.. en mijn lief was gelijk enthousiast..
Dat weekend heb ik gebeden.. Heer als het in Uw plan past en het Uw bedoeling is dat wij weer terug naar Friesland gaan wilt u dan maar deuren openen… ik kreeg als antwoord op mijn hart.. zet jullie maar samen stapjes dan zal ik het laten zien wat mijn plan is..
De maandag voor Hemelvaart heb ik met het desbetreffende verpleeghuis gebeld en geïnformeerd naar de mogelijkheden.. ik kreeg de informatie en de clientadviseur vroeg of ik mijn man gelijk maar op de wachtlijst wilde plaatsen.. dit omdat er voor nu geen plek was en dan stond hij maar op de wachtlijst voor als er in de toekomst plek zou zijn.. ze vroeg wel of wij dan binnenkort langs wilden komen om te kijken zodat mijn man een indruk had wat voor locatie het was en of hij het überhaupt wel leuk zou vinden.. ik sprak met haar af om hem alvast op de wachtlijst te zetten..
Het “toeval” (waar ik niet in geloof) bestond dat wij het weekend na hemelvaart naar Friesland zouden gaan… eindelijk weer een weekendje samen naar mijn ouders.. dit stond al gepland.. ik vertelde dit haar en ze zei maar dan kunnen jullie vrijdag na hemelvaart wel even langs komen voor een rondleiding.. en zo dus afgesproken..
Ik dacht het zal zo’n vaart niet lopen want er is geen plek.. en gezien de wachtlijsten zal het ook nog wel een poos gaan duren.. we hadden ook geen haast.. hij had een bijzondere plek.. ik een fantastische baan en huis.. dus haast hadden we niet.. we waren gewoon aan het snuffelen of het überhaupt mogelijk zou zijn
Woensdag voor hemelvaart krijg ik een telefoontje van mijn ouders… helaas konden wij niet komen want mijn vader was ziek geworden.. het schoot gelijk door mijn hoofd.. nou dan is het niet de bedoeling dat wij naar Friesland terug gaan.. dit is een duidelijke nee… maar iets in mijn achterhoofd zei dat ik niet de afspraak moest cancelen met het verpleeghuis.. ik belde mijn vriendin en vertelde van de situatie.. zij zei gelijk… maar dan komen jullie toch dat weekend hier.. je moet naar die rondleiding.. ik heb sterk op mijn hart dat jullie daar wel naar toe moeten.. en jullie zijn altijd welkom bij ons dat weet je..
Ik heb mijn lief gebeld en de situatie uitgelegd en hij wilde graag naar Friesland.. hij had zich er al helemaal op verheugd…
En zo vertrokken wij op Hemelvaartsdag naar het mooie Friese land..
Vrijdags zijn wij naar het verpleeghuis gegaan voor de rondleiding.. we hadden een leuk gesprek met de verpleegkundige die de rondleiding deed.. mijn lief was helemaal om en wilde er wel naar toe. De verpleegkundige had mij gevraagd of ik al een baan en een huis had.. ik gaf aan dat dit nog niet het geval was omdat we eerst maar moesten weten of mijn man plek zou kunnen krijgen.. dat was prioriteit… ik kom er dan wel achteraan.. want als er voor mijn man geen mogelijkheden zijn dan houdt het op en blijven we in Twente…
De verpleegkundige gaf tussen neus en lippen aan dat er wel een baan voor mij bij hun was… hij vroeg of ik zo snel mogelijk een open sollicitatie wilde doen.. en dat het dan wel goed kwam.. ik schrok.. ik dacht hoe dan.. dat kan toch helemaal niet… he.. een baan voor mij.. zomaar…. ik viel stil.. van alles ging door mijn hoofd…
Ik had afgesproken met de clientadviseur om haar de maandag na het weekend te bellen hoe mijn lief het had ervaren..
Zo gezegd Zo gedaan..
Maandag na het weekend heb ik gebeld en aangegeven dat het oké was.. mijn lief werd op de wachtlijst geplaatst.. er werd gelijk al wel een vooronderzoek gedaan om te kijken of mijn lief in de groep paste en of zijn zorgvraag paste voor de afdeling waar hij zou gaan wonen… zodat alles rond zou zijn voor als er plek was.. zodat hij dan ook gelijk dan geplaatst kon worden.. en ze dat niet meer hoefden te doen… ook voor mij was dit prettig want als dat oké was dan kon ik ook om mij heen gaan kijken… naar een huis en een baan..
Ondertussen een open sollicitatie gedaan naar de locatie waar mijn man op de wachtlijst stond.. maar ik had tegelijk besloten om niet bij hun te gaan werken.. omdat het niet gezond is om op de zelfde locatie te werken waar mij lief opgenomen zou worden.. maar ik dacht ik solliciteer wel en vermeld het erbij in de mail… en als ik uitgenodigd wordt kan ik het ook nog aangeven…
Inmiddels had ik ook maar even onderzocht of ik nog ergens bij een woning coöperatie ingeschreven stond in Friesland… ik zag dat ik bij 1 woningcorporatie al een poosje ingeschreven stond.. hier had ik mij blijkbaar nooit uitgeschreven..
Met trillende vingers scrolde ik over de website om te kijken of er huizen te huur stonden in de omgeving waar mijn lief kwam te wonen en waar ik misschien werk zou krijgen.. ik reageerde op een aantal waarvan ik dacht dat ik daar wel voor in aanmerking zou komen.. tegelijk had ik mij bij nog twee andere woning corporaties in laten schrijven want je moet nooit gokken op één denk ik dan.. des te meer keus.. maar daar had ik nog niks opgebouwd dus sta je onder aan de wachtlijst..
Een paar dagen later na het pinksterweekend kreeg ik een telefoontje van het verpleeghuis met de mededeling dat ze de gegevens van mijn man hadden opgevraagd en het vooronderzoek afgerond hadden en dat mijn man van harte welkom was…
En toen zei ze.. als er plek is.. zou je man dan al willen komen of gaat dit te snel...
slik… pff dit gaat wel erg snel.. maar ik wist ook… als er plek is dan moet je binnen 2 weken inhuizen anders is je plekje weg en kan het weer erg lang gaan duren voor er weer plek is…
Heer help..
Ik heb mijn lief gebeld en gevraagd wat hij wilde.. nu werkt het bij mijn man wat anders dan bij anderen… want in zijn hoofd woont mijn lief er al en is hij al verhuisd.. dus gaf hij aan dat hij er graag naar toe wilde.. het was voor hem helemaal prima!
In diezelfde week kreeg ik een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek, ik had ondertussen ook nog bij een ander verpleeghuis gesolliciteerd… ik wilde niet mijn pijlen op een organisatie richten.. en momenteel is de luxe er dat de banen in de zorg voor het oprapen liggen en jij de keus hebt waar je wil werken..
Ik pakt mijn blauwe dolfijntje en tufte richting Friesland voor het sollicitatiegesprek.. (wat ben ik toch gezegend dat ik mijn rijbewijs heb gehaald en in het bezit ben van een “gewone” auto) even een dagje heen en weer… na een goed sollicitatiegesprek zat ik weer in de auto en ging de telefoon… ik kreeg de felicitatie en was aangenomen.. ik slikte.. en kon het in mijn hoofd nauwelijks bij benen…
Een paar dagen later op een zaterdag in diezelfde week kreeg ik een uitnodiging voor een woningbezichtiging.. ik had een woning toegewezen gekregen… ik moest dinsdag uitsluitsel geven of ik het deed en moest van te voren nog de woning bekijken… online zou het telefoonnummer staan van de huidige bewoners.. ik kijken en zoeken maar al wat ik vond geen telefoonnummer.. het schoot door mijn hoofd dat ik alleen dit weekend kon gaan.. ik ben dit weekend vrij… maandag en dinsdag moet ik weer werken…
Mijn hoofd tolde.. moet ik dan nu weer naar Friesland gaan? en als die bewoner niet thuis was? ik had alleen deze dag en de zondag..
Ik ging zitten en bad tot mijn Vader.. Vader.. het gaat nu allemaal veel te snel.. mijn hoofd kan het niet meer bijbenen.. maar als dit huis voor mij bedoelt is Vader dan zullen de bewoners er toch ook zijn om mij het huis te laten zien? ik ga volledig in vertrouwen op U naar Friesland.. wilt U met mij meegaan??
Ik pakte snel mijn koffertje in en ben wederom in mijn lichtblauwe dolfijntje gestapt en afgereisd naar Friesland, nog even langs mijn ouders om mijn moeder op te pikken die met mij ging om het huis te bekijken..
Ik kom bij de woning en zie tot mijn verbazing mensen bij de woning… ik deed een diepe zucht en zei.. Dank U wel Heer.. ik belde aan en vertelde wie ik was en waarom ik zo onverwacht aan de deur stond.. nu waren de bewoners verbaasd… zij waren namelijk de kinderen van de bewoner die onlangs overleden was.. en zij moesten het huis leeghalen.. zij hadden die week besloten om deze zaterdag de woning leeg te halen.. zij komen namelijk uit de richting van Amsterdam en wonen dus niet in de buurt.. ze waren net aan het overleggen wat ze moesten doen met de spulletjes ter overname.. de woning coöperatie had aangegeven dat ze het kaal op moesten leveren maar dit vonden ze jammer omdat ze best wel spullen hadden ter overname.. en zo stap ik binnen… we zeiden tegen elkaar.. dit is geen toeval.. dit heeft allemaal zo moeten zijn..
De mens wikt maar God beschikt…
God bestuurd ons leven.. dit was zo overduidelijk.. hier kun je toch niet meer omheen…
Toch moest ik wel even slikken op de terug weg.. het was namelijk een senioren woning.. helemaal aangepast op rolstoel gebruik.. ik zei verontwaardigd tegen de Heer: “Waarom deze woning? dit heb ik toch helemaal niet nodig? ik ga toch niet binnen een aantal jaar weer terug in die rolstoel?.. wat voor bedoeling heeft U hiermee..
Tegelijk dacht ik… mag ik dit wel denken?? ben ik nu niet vreselijk ondankbaar??
Maar ik heb 1000% vertrouwen in mijn Vader en leef met Hem als mijn Vader en bespreek alles met Hem.. dus mag ik dit ook vragen…
Hier heb ik nog geen antwoord op gekregen maar vaak zien we achteraf de bijzondere bedoelingen van de Vader…
By the way Heer… Hoe dan… ik had gevraagd om een deur te openen als het in Uw plan past… maar er gaan nu sluisdeuren open… dit is teveel.. dit zijn teveel zegeningen.. en de tranen rolden over mijn wangen…
Even stoppen Heer.. zoveel goedheid kan ik niet handelen..
Thuisgekomen heb ik de woning geaccepteerd… tegelijk ging ik door een achtbaan van emoties.. want wat moest ik veel loslaten hier in Twente..
Ik kwam erachter dat ik nogal vast zat aan mijn mooie paleisje in Twente… wat was ik ondertussen gehecht geraakt aan mijn woning.. nooit gedacht dat dit zo was.. ik kon mij namelijk altijd moeilijk hechten dus ging makkelijk van de een woning naar de ander.. was ook niet materialistisch ingesteld.. maar nu bleek het andere koek..
Ik ging ook wel erg terug in comfort in de woning Friesland.. van nieuwbouw naar een oude kleine woning van 1971.. pfff.. wat viel mij dit zwaar… maar ik vertrouw op Hem.. en als Hij deze woning voor mij heeft bedoeld dan is het goed.. ondanks.. maar ooo wat kostte mij dit veel tranen…
Ook beschamende tranen want af en toe bekroop mij het gevoel dat ik ondankbaar was.. op zo’n moment ging ik de zegeningen tellen die ik zou krijgen als terug ging.. dit hield mij staande in deze rollercoaster.
We waren nog maar drie weken verder en de verhuizing van mijn lief kwam ook dichterbij.. nog een weekje dan moest ik hem al verhuizen.. hij gaat als eerste weer terug.. en ik kom over en paar maanden…
En dan de baan die ik had gekregen.. bij een andere organisatie.. alleen hier moest ik de nachtdiensten weer in en dat hield mijn gedachten bezig.. is dit echt wat U wilt voor mij? Hier had ik nog geen rust over..
Ondertussen had ik de open sollicitatie nog lopen bij de organisatie waar mijn man kwam te wonen.. de week na de woningacceptatie kreeg ik een uitnodiging voor een gesprek… heb gebeld met de teamcoach van de locatie en mijn situatie uitgelegd.. ik vroeg hoe zij dit zagen en zij kwam ook tot de conclusie dat het beter was dat ik niet op dezelfde locatie kwam te werken, maar ze zei we hebben meer locaties.. ik ga kijken wat ik voor je kan betekenen op een andere locatie..
Bijzonder…
Ondertussen ging ik zelf ook door met kijken op de site van de organisatie en vond er een vacature bij een andere locatie in een gerontopsychiatrisch verpleeghuis… met voldoende uren.. die ik ook nodig heb om rond te komen..
Ik had hem heel in het begin ook al gezien maar gelijk aan de kant geschoven… gerontopsychiatrie?? ik?? nee dat was mij een brug te ver.. dat kon Hij nooit voor mij in Petto hebben.. als je mij volgt en weet waar ik vandaan kom begrijp je waarom ik dat zeg.. toch kwam de vacature weer voorbij.. en ik zei.. Heer als U denkt dat ik dit kan… ik daar de kwaliteiten voor heb.. dan wordt ik uitgenodigd…
Ik heb gesolliciteerd… een paar dagen later kwam de uitnodiging voor een gesprek..
Ik ben opnieuw afgereisd naar het noorden en kwam op de locatie.. oo wat vond ik dit spannend… ik kan niet beschrijven wat dit met mij deed… maar een goed gesprek volgde.. de teamcoach gaf aan dat hij mij de volgende dag zou bellen… maar nog geen drie kwartier later belde hij en feliciteerde hij mij met mijn nieuwe baan… ik was zo in shock.. kon het niet geloven waarop ik ook nog zei.. u zou toch morgen pas bellen…
Je doet rare dingen als de zegeningen je overspoelen..
Hij gaf aan dat hij gelijk wilde bellen omdat hij bang was dat een andere organisatie hem voor zou zijn..
Ik werd er stil van.. dat iemand na één gesprek zoveel potentie in mij zag… op zo’n bijzondere locatie..
God wat heeft U nog meer voor mij in Petto??
Ik heb deze baan aangenomen en de andere baan netjes doorgegeven dat ik daar vanaf zag i.v.m. de nachtdiensten..
Binnen vier weken was alles rond.. mijn man een plekje.. ik een huis en een vaste baan.. ik kon en kan het soms nog niet bevatten… het is teveel.. mijn hoofd en lichaam maken overuren..
Ik ga momenteel door een periode van hard werken.. klussen.. loslaten.. nieuwe dingen omarmen.. heen en weer vliegen naar Friesland en tussen door veel werken i.v.m. vakantieperiode..
Waar ik de kracht.. energie en moed vandaan haal… tja daar kan ik maar 1 ding op zeggen en dat is niet van mijzelf… als ik naar mijn omstandigheden kijk zou ik gelijk zinken naar de bodem.. maar door Hem loop ik op het water.. met mijn blik op Hem gericht…
Het gebed van Jabes.. Tjonge wat een ruimte krijg ik van mijn Vader… nooit gedacht dat een gebed zoveel impact zou hebben!
Be Blessed!!
God is goed!!
Ik hou van U, uw genade blijft me dragen dag aan dag, in de palm van uw hand Van de morgen tot de avond, als ik weer slapen ga zing ik steeds, van de goedheid van God
Al heel mijn leven bent U trouw, Heer Al heel mijn leven bent U goed, zo goed! Zolang U adem aan mij geeft, Heer Zing ik steeds, van de goedheid van God
Uw zachte stem, leidde mij door al mijn dalen U was dichtbij, in mijn donkerste nacht Heer, ik ken U als een Vader, Ik ken U als een Vriend Ik leef met U, in de goedheid van God
Al heel mijn leven bent U trouw, Heer Al heel mijn leven bent U goed, zo goed! Zolang U adem aan mij geeft, Heer Zing ik steeds, van de goedheid van God
Uw goedheid is altijd bij mij, is dag en nacht bij mij Uw goedheid is altijd bij mij, is dag en nacht bij mij Heel mijn hart en ziel, leg ik voor U neer Ik geef U alles, Heer Uw goedheid is altijd bij mij, is dag en nacht bij mij
Al heel mijn leven bent U trouw, Heer Al heel mijn leven bent U goed, zo goed! Zolang U adem aan mij geeft, Heer Zing ik steeds, van de goedheid van God
Al heel mijn leven bent U trouw, Heer Al heel mijn leven bent U goed, zo goed! Zolang U adem aan mij geeft, Heer Zing ik steeds, van de goedheid van God
Liefde is geduldig en vriendelijk zijn, Liefde is niet jaloers zijn, niet vertellen hoe goed je bent, jezelf niet belangrijker vinden dan een ander. Liefde is een ander niet beledigen, niet alleen aan jezelf denken, geen ruzie maken en geen wraak willen nemen. Liefde is blij worden van het goede en een hekel hebben aan het kwaad. Door de Liefde verdraag je alles wat er met je gebeurt. Door de Liefde blijf je geloven en vertrouwen. Door de Liefde blijf je altijd volhouden! 1 korintiërs 13:4-7 (Bijbel in gewone taal)
I put my faith in Jesus My anchor to the ground My hope and firm foundation He’ll never let me down
Faithful through the ages
Afgelopen zondag een prachtige online dienst gekeken.. ik ben zo geraakt door de woorden die zijn gesproken.. zo ontzettend bemoedigd…. maar ook werd ik stil en dankbaar.. alleen kan ik mij niet stilhouden.
Iets in mij moedigt mij aan om het juist te vertellen, te delen wat ik vanmorgen heb gehoord..
Wij hebben een God die zo groot is... zo goed is.. zo onvoorstelbaar Liefdevol!
Dan kun je niet stil blijven en het voor je zelf houden..
Het ging vanmorgen over Abraham, een man met een groot geloof!
Abraham kreeg van de vraag van God om zijn zoon te offeren, en Abraham gehoorzaamde zonder te weten wat er zou gaan gebeuren en hoe het af zou lopen.
Abraham werd beproefd door God..
In eerste instantie moest hij heel lang wachten tot dat God hem gaf wat God hem had belooft.. een zoon… dat was al een enorme beproeving, en dan als die zoon er is.. vraagt God een nog grotere beproeving van Abraham, God vraagt Abraham zijn zoon terug te geven aan God..
Oeff.. wat zal er door Abraham heen gegaan zijn…
Het raakte mij… maar het bemoedigde mij tegelijk..
En toch vroeg God dit aan Abraham, niet om Abraham te testen, Hij wist allang wat er zou gebeuren en ook hoe Abraham zou reageren, de spreker vertelde dat hij vermoedde dat God dit deed zodat wij erdoor bemoedigd zouden worden dat God altijd voorziet.
God voorziet, ook al zien wij het op dat moment niet maar Gods voorziening ligt al klaar tijdens de beproeving, alleen vraagt God van ons vertrouwen en geloof…
Geloof je echt dat Hij voorziet?
De spreker raakte mij met een heldere eyeopener…
“een beproeving heeft altijd als doel om je sterk(er) te maken.. om je te zuiveren.. een verzoeking heeft altijd als doel om je te verleiden om iets fout te doen om je te verleiden tot zonde”…
Verschil tussen beproevingen verzoeking…
Een beproeving komt van God en een verzoeking komt van duivel.. maar soms is het lastig om hierin onderscheid te maken…
Het is een grote beproeving als je lang moet wachten op een belofte die God heeft uitgesproken en in je leven geeft, maar het is een nog grotere beproeving als je uiteindelijk die belofte hebt ontvangen van God en God je dan uiteindelijk vraagt zoals bij Abraham om die belofte weer aan Hem terug te geven.
Ook ik heb lang moeten wachten om uiteindelijk te ontvangen wat God aan mij had belooft..
Mijn eerste liefde..
Nadat wij elkaar uit het oog verloren in onze tienertijd, is mijn man altijd in mijn hart gebleven, maar dan als verboden liefde… in die leugen was ik helaas gaan geloven… destijds hebben wij naar elkaar uitgesproken, nog voor dat we wisten dat wij elkaar uit het oog zouden verliezen, dat wij zouden trouwen..
Dat ik hier 30 jaar op moest wachten wist ik toen nog niet.. maar dat het uiteindelijk toch waarheid is geworden maakt mij een dankbaar en gezegend mens…
Maar ooo wat worstel ik af en toe met de enorme beproeving waar ik momenteel door heen ga.. mijn lieverd loslaten waar ik zolang op heb gewacht…. is niet makkelijk..
En toch houdt ik mij vast aan Hem die mij mijn grote liefde teruggaf… waarom.. omdat ik ontzettend veel van mijn God houdt en ik 100% weet dat Hij het beste met mij voorheeft.. ook al zie ik de uitkomst nu nog niet..
Hij was en is er altijd.. in mijn diepe dalen en op mijn hoogtepunten.. juist in de diepe dalen liet God zich steeds zien.. Hij nam mij bij de hand als ik het niet meer wist.. zo vaak heeft Hij voorzien als de beproevingen te heftig voor mij werden… je kan het in mijn vorige blogs lezen….
In de beproeving voorzag hij al en ik zag het meestal pas achteraf..
Door “wonderen” groot en klein.. waarin God mijn Zijn onvoorwaardelijke Liefde steeds liet zien… is mijn vertrouwen in Hem zo enorm gegroeid…. ik heb een rotsvast vertrouwen in mijn Liefdevolle Vader..
Maar maakt dit “vertrouwen” dan makkelijker om mijn lief los te laten? Nee… oooo wat worstel ik er soms mee.. en wat heb ik soms het gevoel dat het leven oneerlijk is…
En toch kan ik het dragen… elke dag een stukje… ik kijk niet vooruit.. elke dag heeft genoeg aan zijn eigen beslommeringen.. maar ook omdat mijn vertrouwen ligt in Hem.. ik weet dat Hij erbij is.. zowel bij mij als bij mijn lief…
Er staat duidelijk in de bijbel in 1 Korinthiers 10:13 https://debijbel.nl/bijbel/NBV21/1CO.10.13U hebt geen beproevingen te doorstaan die niet voor mensen te dragen zijn. God is trouw en zal niet toestaan dat u boven uw krachten wordt beproefd: Hij geeft u mét de beproeving ook de uitweg, zodat u haar kunt doorstaan. dat Hij je nooit meer zal geven dan je aan kan..
Hier houdt ik mij aan vast.. en in die beproevingen van het leven zal Hij ook weer voorzien.. simpelweg omdat Hij van mij houdt en ik van Hem…
De spreker gaf nog een eyeopener wat mij aan het denken zette…
Waarom Geloven wij in God… geloven wij om wat Hij geeft of geloven wij in Hem om wie Hij is..
Ik denk dat het een samenspel is… Ik geloof in Hem omdat Hij een Liefdevolle Vader is, Hij heeft mij gemaakt.. van top tot teen en van binnen en van buiten.. en daar ben ik blij mee.. God is een God van herstel, een God van relaties.. een God die naar je omziet.. en door de situaties die je mee maakt met Hem wordt bevestigd wie Hij is.. een Liefdevolle Vader!
Een leven zonder deze God is voor mij ondenkbaar.. zonder Hem zou ik niet gekomen zijn waar ik nu sta in het leven… nog sterker gezegd… zonder de relatie met Hem zou ik niet eens meer in leven zijn!
Alle eer aan Hem…
Het gaat God er niet om wat Hij je geeft, want Hij kan je alles geven.. maar Hij kan het ook zo weer terug nemen… zie maar naar het leven van Job… Job had alles… maar hij raakt ook alles kwijt en als Job alleen maar op hand van de gevende God had vertrouwd dan had hij tegen God gezegd.. Doei… tot ziens… ik vertrouw U niet meer… maar Job keek naar het hart van God.. de Liefdevolle Vader.. die het beste met Zijn kinderen voorheeft..
Ook al zou Hij mij niets meergeven dan nog houdt ik mij vast aan Hem!
Misschien denk je wel.. wacht maar tot Hij je niks meer geeft… dan nog hoop en bid ik dat ik mij vast zal houden aan Hem!
Ik heb die periodes gekend.. 20 jaar van mijn leven was het een woestijn in mijn leven… dor en leeg… en voor mijn gevoel een periode waarin God stil was… Hij was ver weg maar toch soms ook dicht bij.. dit ervoer ik doordat er in die periode een dun lijntje aanwezig was naar Hem, dit was een muzikaal lijntje.. door omstandigheden kon/mocht ik niet naar de kerk om opgebouwd te worden in mijn geloof.. maar in de muziek die ik luisterde was God aanwezig en lied God zich af en toe zien.. over deze periode vertel ik in een van mijn allereerste blogs..
Mijn hele leven heb ik al een relatie met Hem, van jongs af aan wist ik wie Hij was… en Hij is altijd mijn houvast gebleven.. en net zoals je in je relatie met je partner moet investeren moet je ook investeren in de relatie met Hem… zo leer je Gods hart kennen.. wat je juist zo nodig hebt als je door moeiten gaat..
Ons doel op aarde is dat we steeds meer verbinding krijgen met God, en hoe krijgen we meer verbinding met God… door mijn hart met Zijn Hart te verbinden.
Ik ervaar door de beproevingen heen dat mijn geloof steeds dieper wordt en ik een steeds hechtere relatie krijg met mijn Liefdevolle God.
God laat ons door de beproevingen Zijn liefdevolle Vaderhart zien!
Maar daarin vraagt God wel van ons gehoorzaamheid/vertrouwen in Hem.. dit is vaak het lastigste stuk… dit komt bv doordat wij een verkeerd beeld hebben van God.. of dat ons vertrouwen in God weg is ontstaan door verschillende redenen… of we hebben andere dingen op de eerste plaats gezet in plaats van God op de eerste plaats.. of we zijn bang dat we dingen kwijt raken of los moeten laten… of ons egoïsme staat ons in de weg..
Soms vraagt God ons om terug te gaan naar de plek waar het pijn doet om van daaruit herstel te ontvangen..
En als we dan herstel ontvangen… of voorzien worden in onze beproeving.. dan mogen we getuigen van het feit dat God en Liefdevolle Vader is en voorziet in je beproevingen… net als God deed bij Abraham…
Toch merk ik… dat door mijn ervaringen die ik heb meegemaakt in het leven, en mijn ervaringen met God… God mij gebruikt om tot zegen te zijn voor anderen die God op mijn weg plaatst..
Ik ben blij en dankbaar dat ik deze Liefdevolle God ken, dat ik een relatie met Hem heb en van daaruit verbinding heb met Zijn hart..
Ken jij ook deze Liefdevolle Vader.. heb jij ook een relatie met Hem…. Van hart tot Hart..
Ik wens het je van Harte toe!!
Zodat jij ook een Zegen mag en kan zijn voor de ander en daarin Zijn Zegen door mag geven!
Geniet nog van de woorden van het onderstaande lied waar ik mijn blog mee begon!
Be blessed!
Faithful through the ages
God of Abraham You’re the God of covenant And of faithful promises Time and time again You have proven You’ll do just what You said
Though the storms may come and the winds may blow I’ll remain steadfast And let my heart learn, when You speak a word It will come to pass
Great is Your faithfulness to me Great is Your faithfulness to me From the rising sun to the setting same I will praise Your name Great is Your faithfulness to me
When the seasons change You remain the same
God from age to age Though the earth may pass away Your word remains the same, yeah You’re history can prove There’s nothing You can’t do You’re faithful and true
Though the storms may come and the winds may blow I’ll remain steadfast And let my heart learn, when You speak a word It will come to pass
Great is Your faithfulness to me, oh Great is Your faithfulness From the rising From the rising sun to the setting same (I will praise Your name) I will praise Your name Great is Your faithfulness to me, yeah, yeah (oh, oh)
Your faithfulness, it never runs out (yeah) It never runs out Oh-oh, Your faithfulness Oh, it never runs out (it never runs out) It never runs out (it never runs out)
I put my faith in Jesus My anchor to the ground My hope and firm foundation He’ll never let me down I put my faith in Jesus My anchor to the ground (my hope and firm foundation) ‘Cause my hope and firm foundation (He’ll never let me down) He’ll never let me down (oh, I put) I put my trust (faith) in Jesus (yes, I do) My anchor to the ground My hope and firm foundation (my hope and firm foundation) He’ll never let me down (He’ll never let me down) Never let me down I put my faith in Jesus (I put my faith in Jesus) My anchor to the ground (my anchor to the ground), oh He’s my hope, my only hope, my only hope (my hope and firm foundation) He’ll never let me down (He’ll never let me down) He’ll never let me down Great is Your faithfulness to me (faithfulness, oh, great) Great is Your faithfulness to me (from the rising sun) From the rising sun to the setting same I will praise Your name In every season, great is Your faithfulness to me Say, I put my faith I put my faith in Jesus My anchor to the ground (He’s my hope) My hope and firm foundation (and He’ll never let me down) He’ll never let me down (I put my faith) I put my faith in Jesus (my anchor) My anchor to the ground (He’s my hope) My hope and firm foundation (never let me down) He’ll never let me down (come on sing it loud) Say, I put my faith I put my faith in Jesus (my anchor to the ground) My anchor to the ground (my hope and) My hope and firm foundation (never let me down, He’ll never) He’ll never let me down (never let me) I put my faith in Jesus (I put my faith in Jesus) My anchor to the ground (my anchor to the ground) He’s my hope and firm foundation My hope and firm foundation He’ll never let me down (He’ll never let me down) No, He’ll never let me down (He’ll never let me down)
Great is, great Great is Your faithfulness to me In every season, great is Your faithfulness to me (great is Your faithfulness) From the rising sun From the rising sun to the setting same (hey) I will praise Your name From the rising sun From the rising sun to the setting same (hey)
I will praise Your name From the rising sun From the rising sun to the setting same (let it go up and let it go down) I will praise Your name (I’ll still bless You, I’ll still praise You) From the rising sun to the setting same (let it go up and let it go down) I will praise Your name (and I’ll still bless You, I’ll still praise You) From the rising sun to the setting same (let it go up and let it go down) I will praise Your name (and I’ll still bless You, I’ll still bless You) From the rising sun to the setting same (and I’ll still bless You, I’ll still bless You) I will praise Your name (I’ll still bless You)
Great is Great is Your faithfulness to me (I’ll still bless You) Great is Your faithfulness to me (I’ll still bless You) From the rising sun (I’ll still bless you) From the rising sun to the setting same (I’ll still bless You) I will praise Your name (I’ll still bless You) Great is Your faithfulness to me (I’ll still bless You)
Yes, I’ll still bless You In the middle of the storm, in the middle of my trial I’ll still bless You In the middle of the road, when I don’t know where to go I’ll still bless You (yeah) In the middle of my storm, in the middle of my trial I’ll still bless You (yeah) When I’m in the middle of the road and I don’t know which way to go I’ll still (I’ll still bless You) I’ll still bless You I’ll still bless You, oh (I’ll still bless You) I’ve got a reason to bless You, yeah I’ve got a reason to bless You (I’ll still bless You) I’ve got a reason to bless Your name You’ve been faithful, You’ve been faithful (I’ll still bless You) You’ve been so good to me, You’ve been so good Come on just lift up your praise Just lift up your worship to him You’ve been so good, you’ve been so good Let this, oh, this body be filled with Your praise Be filled with Your praise (we bless Your name, we bless Your name) We bless Your name, oh-oh-oh I’ll still bless You, oh-oh-oh I’ll still bless You, oh-oh-oh I’ll still bless You, oh-oh-oh I’ll still bless You
Great is Your faithfulness Great is Your faithfulness to me (great is) Great is Your faithfulness to me (from the rising sun) From the rising sun to the setting same I will praise Your name (from the rising sun) From the rising sun to the setting same I will praise Your name (from the rising sun) From the rising sun to the setting same I will praise Your name (great is) Great is Your faithfulness to me
Morgen tijdens de weeksluiting hebben we een herdenkingsdienst waarin we onze lieve bewoners herdenken die ons afgelopen jaar zijn ontvallen.
En wat waren dat er veel…
Afgelopen december zou het eigenlijk plaatsvinden zoals gewoonlijk maar door dat het C virus weer binnen onze muren was gedrongen moesten we het uitstellen.
Maar goed dankbaar dat we morgen een moment mogen hebben om het afgelopen jaar af te sluiten.
Het was een pittig jaar voor iedereen.. en ik denk dat menigeen dit kan beamen ook in huiselijke kring..
Daarom wil ik dit delen en jullie bemoedigen met onderstaand gedicht!
Weet dat er 1 Iemand is die jullie ziet en troost! Die met open armen de mensen ontvangt die ons ontvallen! Maar tegelijk omarmen die Liefdevolle armen ook de mensen die achterblijven!
In Gods hand
Omringd door liefdevolle zorgen, Beveiligd als een kostbaar pand, Zo ligt mijn broos bestaan bij U geborgen, Diep in de holte van Uw hand.
Mijn pril begin hebt Gij gezocht; Uw liefde riep mij in het leven; Elke minuut elke ademtocht Wordt mij in gunst door U gegeven.
Dit blijde weten, dit geluk Slaat álle twijfel in mij stuk; Verdrukking, ziekte, dood of lijden, Wat kan mij van Uw liefde scheiden?
Want in de holte van Uw hand, Omringd door liefdevolle zorgen, Beveiligd als een kostbaar pand, Houdt Gij, voor eeuwig, mij geborgen!
You Are in God’s Hands
shadows close upon the silence as you wipe the tears away It’s taking all you have to just hold on To make another day So I pray these words I offer will reach you and will somehow let you know you’re not alone
You are in God’s hands O how He loves you let Him hold you Just let him be the strength you need to see you through you are in God’s hands and if you’ll let him you will find Him to be more than faithful you are in God’s hands
I know it can be hard to trust him to believe that God is there but He’s waiting for you now with open arms to show you how much He cares yes I He knows inside your breaking and He only wants to help you be made whole just let go
You are in God’s hands O how He loves you let Him hold you Just let him be the strength you need to see you through you are in God’s hands and if you’ll let him you will find Him to be more than faithful you are in God’s hands
You can surely rise above this mountain God is your provider He will let you ride on wings of eagles you can fly higher
You are in God’s hands O how He loves you let Him hold you Just let him be the strength you need to see you through you are in God’s hands and if you’ll let him you will find Him to be more than faithful you are in God’s hands
He is more than faithful you are in God’s hands.
Bovenstaand nummer vond ik op YouTube.. wat een prachtig nummer.. in Gods hand.. wat er ook gebeurt en waar je ook doorheen gaat!
Een bewoner met dementie kwam een andere bewoner tegen, deze meneer mistte zijn onderbenen..
Mevr zag hem een raakte ontroerd.. ze vond het zo erg dat deze meneer geen onderbenen meer had.. ze kreeg tranen in haar ogen en wenkte mij…
Ze vroeg of we konden bidden voor deze meneer, dat God de benen weer aan wilde laten groeien.. Ze zei.. dat kan alleen God.. wij kunnen dat niet maar God wel.. ik kreeg tranen in mijn ogen en zei tegen haar.. natuurlijk kunnen we bidden voor deze meneer..
Midden tussen het rumoer in de zaal begon ze te bidden.. Ze bad.. en ik bad met haar mee.. op een gegeven moment hield ze op… ze was even stil… of was ze naar God aan het luisteren.. ze antwoordde op wat ze hoorde.. bad nog even door en zei Amen.. ik bevestigde haar gebed ook met een Amen…
Ze vertelde mij dat God tegen haar had gezegd dat Hij het later in de hemel beter zou maken..
Wederom raakte ik ontroerd.. het kinderlijk geloof en de eenvoud raakte mij…
Er straalde zo’n liefde van haar uit..
Ze had de tranen in haar ogen toen ze opnieuw naar die meneer keek… tegelijk had ze een bepaalde rust over haar…. want God had haar bevestigd dat Hij het in orde zou maken in de hemel..
Vond het zo bemoedigend.. en wonderlijk tegelijk.. Dat Hij tijdens haar gebed Zich liet zien en haar gelijk gerust stelde in een onderonsje..
Hij weet wat wij op de momenten zo nodig hebben… en Hij geeft.. wat hebben we toch een grote liefdevolle God.. 😘
Zegenbede uit het land Israël (naar father Potter from Peckham) Moge de Baby van Bethlehem je Vrede geven. Moge het Kind van Nazareth je Vreugde geven. Moge de Man van Galilea je Kracht geven. Moge de Messias van Golgotha je Moed geven. Moge de Opgestane Jezus je Hoop geven En de Opgevaren Christus een voorsmaak van Zijn Glorie.
Ik wens jullie Gezegende kerstdagen toe en een Liefdevol en Gezond 2021.
Onderstaand verhaal kwam ik tegen op Facebook… het trof mij.. hoe vaak voel(de) ik mij niet die speelbal?
Verlangend naar relatie met God, de ander en mijzelf…
Wat gaat het vaak mis vanuit onze pijn.. vanuit onze ervaringen.. vanuit onze verwachtingen.. vanuit niet gezien worden door de ander.. op welke manier dan ook..
Zo bemoedigend om dan te lezen dat God tegenover elke pijnlijke ervaring, onvervulde verwachtingen.. niet gekend of geliefd zijn… een onuitputtelijk liefdevol en troostend antwoord zet…
Pure Liefde..
~Speel bal~
Ze was als een speel bal op een verlaten strand, op zoek naar een vaste hand. Ze werd van links naar rechts getrapt, haar meningen en keuzes werden meteen afgekapt. (Iemand die twijfelt, lijkt op een golf van de zee, die door de wind heen en weer gejaagd wordt. Jacobus 1:6)
Langzaam liep de bal leeg, ze zocht naar iets wat haar opvulling geeft. (Jezus zei: Ik ben het brood dat leven geeft. Wie bij mij komt zal nooit meer honger krijgen, wie in mij gelooft zal nooit meer dorst krijgen. Johannes 6:35)
Leeg en alleen achter gelaten op het strand, voelde ze plotsteling Zijn zachte hand. (Nooit zal ik jou opgeven, nooit zal ik jou verlaten. Hebreeën 13:5)
Ze had één helpende hand gevonden, er moesten toch meer handen zijn die haar helpen konden? (Vervloekt wie op een mens vertrouwt, wie zijn kracht ontleent aan stervelingen, wie zich afkeert van de Heer. Jeremia 17:5)
Nergens was ze veilig, ze zocht naar iets betrouwbaars en heilig. (Bij een roddelaar is een geheim niet veilig, wie betrouwbaar is, hult zich in zwijgen. Spreuken 11:13)
Ze zocht naar oprechte waarheid, geen leugens en valse beloftes in tegenstrijd. (God is geen man dat Hij zou liegen, Hij verandert niet van gedachten zoals mensen doen. Heeft Hij ooit iets belooft zonder Zijn belofte na te komen? Numeri 23:19)
Als een speel bal voelde ze haar steeds leger, een gebroken hart heel integer, wonden diep geslagen, ze kon het niet lang meer verdragen.(Mensen met een gebroken hart vinden bij Hem genezing, Hij heelt alle wonden. Psalm 147:3)
Ze was als een speel bal tussen een linker en een rechter voet, ze zou er los van komen de vrijheid tegemoet. (Als u door de Zoon van God word bevrijd, zult u werkelijk vrij zijn. Johannes 8:36)
Ze zocht naar veiligheid, een hogere plek zonder strijd. (Hij verbergt mij veilig in Zijn tent, Hij tilt mij hoog op een rots. Psalm 27:5)
De lege speel bal verruilde ze voor een koninklijk bestaan, ze klom uit het dal en trok een mooie prinsessen jurk aan. (U bent door God uitgekozen om een koninklijke priester te zijn, uitgekozen door God om te vertellen hoe groot en goed Hij is. Die mij uit de duisternis heeft geroepen naar zijn wonderbaarlijk licht. 1 Petrus 2:9)
Die zachte helpende hand, die haar meenam van het verlaten strand. Die hand houd haar stevig vast, Hij heeft een veel mooiere plek die beter bij haar past. (Gezegend is wie op de Heer vertrouwt, wiens toeverlaat de Heer is. Ze is als een boom geplant aan water, haar wortels reiken tot in de rivier. Jeremia 17:7)
De lege bal behoort tot het verleden, nu richt ze haar op het heden. Haar toekomst is zeker en goed. (Mijn plan met jou staat vast spreekt de Heer. Ik heb je geluk voor ogen, niet je ongeluk. Ik zal jou een hoopvolle toekomst geven. Jeremia 29:11)
Zoals jullie weten doe ik de cursus Psycho Pastorale toerusting.. en wat gaat er een wonderlijke wereld voor mij open..
Soms enorm confronterend en dan moet ik echt even slikken.. de tijd nemen om het te laten dalen.. en er even doorheen te gaan.. aan de andere kant merk ik ook dat ik enorm gegroeid ben en ik mijn “ballast van het verleden” van een andere kant mag gaan bekijken..
Het pijnlijk om te ontdekken hoeveel er mis is gegaan in mijn leven.. maar ook in Liefde en bewogenheid er op terug mogen en kunnen kijken, waarom de dingen die gebeurt zijn, gebeurt zijn..
Het doet verdriet maar tegelijk kan ik er vanuit een ander perspectief naar kijken..
Wonderlijk
Ik besef dat ik dit niet vanuit mij zelf kan.. maar dat dit pure genade is van Hem die mij liefheeft en voor mij zorgt!
Het is een geweldige rijke aanvulling.. zo blij dat ik er aan begonnen ben.. en dan ben ik nog maar net onderweg.. het is een ontzettende waardevolle zoektocht naar mijzelf en God binnen het pastoraat..
Graag wil ik autonoom zijn.. zijn wie ik ten diepste ben.. leven vanuit mijn hart.. leven hoe God mij bedoelt heeft..
Maar ooo wat is het lastig als je leeft gericht op de buitenwereld.. het is nou eenmaal makkelijker om gericht op de ander te leven dan eerst stil te staan bij mijzelf en vanuit mijn eigen hart te leven.. (zelfzorg)
Wat leeft er dan in mijn hart?
Hoe zit het met mijn please gedrag naar God toe.. kloppen de verwachtingen die ik denk dat Hij van mij vraagt?
God is een God van relatie.. van mijn hart naar Zijn hart.. dat lijntje is het belangrijkste.. niet de wetjes en de regeltjes.. Hij heeft ons toch vrijgekocht?
Wat is vrijheid in mijn geloof? Is mijn geloof een relatie met een liefhebbende God of is mijn geloof een relatie met de wetjes en de regeltjes vanuit de kerk (lees denominatie)
In deze coronatijd ontdek ik steeds meer wat “geloven” voor mij betekend… we kunnen niet meer wekelijks naar de kerk.. verbonden zijn met je mede broers en zussen is minimaal… online kerk zijn is toch anders.. de wetjes en regeltjes verdwijnen (gelukkig) steeds meer naar de achtergrond..
Ik ervaar steeds meer vrijheid bij mij zelf en in mijn geloofsleven.. (een positieve noot binnen de beperkingen van Covid19)
En dan kom ik uiteindelijk bij mijn hart en mijn daadwerkelijke relatie met Jezus mijn Heer
Deze relatie bestaat al sinds mijn prille begin.. ben gelovig opgevoed waar ik mijn ouders erg dankbaar voor ben.. Ik heb/had altijd een warme bijzondere relatie met de Here Jezus maar door dat ik ook diepe dalen heb gekend door heftige gebeurtenissen, heb ik ook periodes gekend waarin het koud en kil was.. waarin Jezus enorm ver weg was.. en ik de eenzaamheid tot op mijn bot heb gevoeld en geproefd.. waarin diepe littekens zijn ontstaan.. maar elke keer kwam er toch weer een periode dat ik de warmte weer mocht ervaren.. waarin God wel weer zichtbaar was.. waarin ik weer het houvast vond.. waarin de relatiebanden weer stevig aan werden getrokken..
Puur Jij en God..
Wauw.. en dan ga je ontdekken dat dit genoeg is en dat die relatie met Hem pure Genade is.. want dat kun je niet vanuit jezelf.. maar dat kun je doordat Hij de verbintenis met jou gezocht heeft en jij Ja hebt gezegd tegen deze relatie!
En dan zijn het niet meer de verplichtingen, zoals alle wetjes en regeltjes… stille tijd.. Bijbellezen.. kerkgang.. die je relatie met Hem onderhouden..
Nee dan is het gewoon dagelijks wandelen met Hem..
Vanuit ontspanning..
Vanuit je eigen hart.. en ontdek je jou eigen weg met Hem.. Dan ontdek je waar jou verbinding/relatie met Hem ligt..
Het bijzondere is dat dit voor iedereen anders is.. en dat is oké!!
God heeft ons uniek gemaakt met een eigen karakter en eigen talenten en gaven..
Iedereen vindt God in zijn of haar weg.. de een heeft verbinding/relatie met Hem door de natuur.. de ander door literatuur.. de ander door aanbidding.. de ander door kerkgang.. weer een ander door… vul zelf maar in..
Hij heeft jou gemaakt dus wie zijn wij om de ander te veroordelen in Goed of Fout.. God gaat met een ieder een eigen unieke weg!
Wat is het een rijkdom om te weten dat we een Grote Veelzijdige God hebben.. die er voor jou wil zijn op de manier die bij jou past.. en met jou op weg gaat zodat je helemaal uit de verf komt zoals Hij jou bedoelt heeft met al jou gaven en talenten!
Als je dit pakt en ziet is elke vorm van relatie/verbinding met God oké.. en ben je geen speelbal meer van je pijnlijk verleden, onvervulde verlangens, ongekend, niet geliefd zijn.. maar mag je gaan leven vanuit verbinding met God, jezelf en de ander!
Psalm 139 is een mooie bemoedigende psalm die ik je graag mee wil geven..
Een psalm van David voor de koordirigent. Here, U ziet alles van mij, U kent mij helemaal zoals ik ben. U weet het als ik zit en als ik weer opsta, vanuit de hemel weet U wat ik denk. U ziet waar ik heen ga en weet wanneer ik ga liggen. Alles wat ik doe, is voor U bekend. Elk woord dat ik uitspreek, kent U al, Here. U bent bij mij, naast mij, voor mij, achter mij. Uw hand rust op mij. Het is voor mij onmogelijk dat te begrijpen. Het is zo wonderlijk, zo hoog. Hoe zou ik mij kunnen verbergen voor Uw Geest, waar zou ik naartoe moeten om U te ontvluchten? Als ik naar de hemel ging, zag ik U daar. Als ik neerdaalde in het dodenrijk, zou ik U ook daar ontmoeten. Zelfs als ik vleugels had en ging wonen aan de andere kant van de zee, zou ik U daar ontmoeten. U zou mij vasthoudenen Uw rechterhand zou mij stevig leiden. Stel dat ik zei dat de duisternis op mij kon vallen, dan zou het nog licht om mij heen zijn. Ook de duisternis kan niets voor U verbergen. Voor U is de nacht net zo licht als de dagen duisternis betekent niets voor U. U hebt mij immers in de buik van mijn moeder gemaakt? Mijn hele lichaam werd door U geweven. Ik prijs U, omdat U mij zo prachtig hebt gemaakt. Alles wat U doet, is wonderbaarlijk. Alles in mij getuigt daarvan. U zag elk van mijn botten, terwijl zij in het verborgene werden gemaakt. U zag mij al toen ik nog geen vorm had. Elke dag van mijn leven stond toen al in Uw boek opgeschreven. Wat betekenen Uw gedachten veel voor mij, mijn God. Zij zijn ontelbaar. Zelfs als ik ze zou proberen te tellen, blijken het er nog meer te zijn dan de zandkorrels. Ik ben voortdurend in Uw nabijheid. Mijn God, wilt U uw tegenstanders doden? Moordenaars, blijf uit mijn buurt! Zij zeggen boosaardige dingen tegen U en gebruiken Uw naam voor hun leugens. Zij zijn Uw vijanden. Ik moet immers wel de mensen haten die U haten, Here? Ik heb een diepe afkeer van mensen die tegen U in opstand komen. Ik voel een diepe haat tegen hen en beschouw hen als mijn eigen vijanden. God, houdt U mij in het oog en ken mijn hart. Toets mij. U mag alles weten wat er in mij omgaat. Let op of ik soms de verkeerde weg opga. Leid mij op Uw weg, die naar Uw eeuwigheid voert.
“Gelukkig is de mens die in de beproeving staande blijft. Want wie de proef doorstaat, ontvangt als lauwerkrans het leven, zoals God heeft beloofd aan iedereen die hem liefheeft.”
Love Heals All Things 