Na mijn vorige blog is er weer veel gebeurt in mijn leven…
In mijn vorige blog schreef ik al dat ik niet meer zo stevig in mijn schoenen stond en ik erg zoekende was naar Gods plan met mijn leven… de twijfel of mijn leven in Friesland zou zijn of dat mijn leven weer terug naar Twente zou zijn.
Ik ben er biddend mee verder gegaan na mijn vorige blog en het in Zijn handen neergelegd.
De andere kant waar ik mee worstelde was mijn lief, als ik terug ging naar Twente moest ik mijn lief achterlaten in Friesland, dit wilde ik niet en dit kon ik ook niet…
Ik ben getrouwd in voor en tegenspoed, dus ook als het leven anders loopt…
Doordat ik niet wist hoe mijn lief hierin zou staan heb ik een gesprek aangevraagd met de EVV van mijn lief, zij wist al dat ik niet kon wennen in Friesland en dat ik aan het onderzoeken was waar mijn weg naar toe zou gaan.
Tijdens haar gesprek kwamen we al op het feit dat het momenteel erg goed gaat met mijn lief, de arts had een paar weken terug besloten, in overleg met mijn lief om medicatie af te gaan bouwen. Dit was altijd wel een dingetje voor mijn lief.. maar hij gaf de arts de ruimte om het te gaan proberen.
Hierdoor merkten we al een tijdje dat het erg goed ging, ik kon dit niet zo goed handelen… en stak mijn kop in het zand… ik had zoiets van… dit kan niet.. dit wil ik misschien wel graag maar dit kan niet..
Een beetje van….. “De wens is de vader van de gedachte!”
Er is bij mijn weten nog nooit iemand opgeknapt met de diagnose cadasil en dan de fase dementie.. dus verbeeld je maar niets.. dit kan gewoon niet…
Toch merkten we in de weken tijdens de afbouw steeds meer verschil…
We spraken de situatie door en ook de zorg gaf aan dat er misschien wel een mogelijkheid was om terug, maar dan terug naar het verpleeghuis in Haaksbergen. De EVV’er zou het voorleggen aan de arts en dan hoorde ik nog.
Doordat het zo goed ging met mijn lief vroeg hij of hij een paar dagen naar huis mocht, ik was zelf ondertussen door alles stress met burn-out klachten thuis komen te zitten, dus dacht we kunnen het wel proberen.. tegelijk vond ik het ook erg spannend.. maar meer in de zin van.. straks wil hij niet meer terug… dit had ik namelijk ook wel gezien en meegemaakt op mijn werk…
Maar tegelijk zag ik ook de andere kant en voelde dat dit anders was en we besloten om de stap te wagen..
Die vier dagen waren wonderlijke verrassende dagen… we hebben genoten.. van de fijne momenten en van elkaar… ik was er stil en verwonderd van….
De dag kwam waarop ik hem weer terug zou brengen en zo ook gedaan, ik merkte dat mijn lief wel wat stiller was als anders en vroeg ook hoe hij het vond om weer terug.. tja zei hij oke hoor… maar ik merkte dat het anders was… de volgende dag had ik ook weer afspraken staan dus hij kon niet langer thuis blijven… maar voor mij was het ook anders.. ik had moeite hem weer terug te brengen en voelde mij tegelijk ook iets van “schuldig”… iets van je hoort hier niet meer… ik stopte dat gevoel gauw weg want daar kon ik niets mee… dat gevoel heb ik zo vaak gehad.. terwijl mijn lief daar op zijn plek genoot.
Ik dacht dat zijn de verlangens van mijn hart… maar is niet de werkelijkheid.. de dagen erna merkte ik dat mijn lief in de avonden stiller was, de glans die hij thuis in zijn ogen had was verdwenen…..
Wij bellen elke avond met elkaar om even de dag door te nemen en elkaar welterusten te wensen.
Ik twijfelde of ik hem deelgenoot moest maken van mijn zoektocht Friesland versus Twente… ik weet namelijk dat hij gelijk zou zeggen om weer mee te gaan.. hij wil graag zijn waar ik ben.. de EVV’er gaf aan dat het goed was om hem deelgenoot te maken en hem ook te vragen wat hij zou willen, zij had met de arts gesproken en de arts had aangegeven, als jullie terug willen dan moet je het nu doen… het gaat nu goed we weten niet hoe lang dit zo goed blijft gaan..
Ondertussen had ik informatie opgevraagd bij Haaksbergen of er een wachtlijst was. en of er überhaupt een mogelijkheid was om weer terug geplaatst te worden in Haaksbergen. Die mogelijkheid was er wel…
We zaten beiden in de tuin van het verpleeghuis te genieten van het zonnetje en ik begon over hoe hij het nog vond in het verpleeghuis.. ik vroeg hem waar hij het prettiger vond… in Haaksbergen of in het verpleeghuis waar hij nu zat… hij begon gelijk te vertellen wat hij miste aan Haaksbergen…. ik vroege hem als de mogelijkheid er was om terug, hoe hij dat dan zou vinden… terug naar Twente.
Ik vond dit beste wel een lastige vraag ook omdat ik weet dat mijn lief een Pleaser is… net als ik.. mijn lief kreeg gelijk tranen in zijn ogen en zei… ik wist het.. ik wist dat wij weer terug zouden gaan.. en gaf aan graag terug te willen..
Oeff… nu kwam het toch wel dichtbij…
Heer is dit Uw weg???
Ik zag ook dat hij momenteel niet gelukkig meer was in het verpleeghuis en vroegen de EVV’er bij het gesprek aan te schuiven, en mijn lief vroeg of hij niet weer naar huis kon i.p.v. naar verpleeghuis..
Ik schrok… ik dacht dit kan niet… ik kan hem niet weer thuis hebben…. ik moet straks ook werken en hij kan niet alleen zijn… tegelijk schoot mij door het hoofd wat ik ook wel bij medebewoners zag die graag weer naar huis wilden maar niet verantwoord was…
Ik ging in gesprek met de zorg.. maar ook met mijn Heer… is dit een opleving? Is dit tijdelijk? Gaat het straks weer mis… of is er echt een ommekeer?
Heer wat gebeurt er toch allemaal… Ik neem al 2 jaar afscheid van mijn lief.. en nu krijg ik hem een beetje terug? Of helemaal terug?
De zorg gaf aan.. leef bij de dag.. gaat het weer mis dan is dat zo en wordt hij weer opgenomen… maar misschien gaat het ook wel een half jaar goed.. of een jaar.. of twee jaar.. we weten het niet… we kunnen niet in de toekomst kijken… daar hadden ze ook gelijk in… maar voor mij was dit weer een immens grote stap….
Ik ging naar huis en was erg in de war… mijn leven stond hierdoor nog meer op de kop.. maar ook anders op de kop.. ik bad er voor en bracht het bij mijn Heer… waar kon ik het het beste brengen dan bij Hem?
Ondertussen dacht ik ook aan de vele gebeden die we hebben gebeden.. en vele met mij… gebeden dat we het maximale niet hoefden mee te maken… zo vaak gebeden of de Heer in wilde grijpen.. dat ik dit lijden niet meer trok… dat ik dit mijn lief al helemaal niet gunde….
Heer haalt U hem maar thuis en als dat niet in Uw plan past laat dan het lijden niet het maximale zijn…
Maar dit…. dit was te groot…. ik zei tegen de Heer.. ik vind het fantastisch dat hij weer thuis komt… maar ik kan deze gang niet nog een keer maken… ik kan hem niet nog een keer wegbrengen.. niet nog een keer dat hele proces.. dat trek ik niet… tegelijk relativeerde ik ook en bedacht dat ik dan ook wel weer de kracht, energie en wijsheid zou krijgen…
Maar oooo wat vond ik het spannend… ik gaf aan dat ik dan eerst 2 weken op proef wilde omdat ik geen idee had wat ik zou kunnen verwachten… maar ook 2 weken waarin het leven zou gaan als gewoonlijk… dat ik gewoon naar mijn afspraken zou gaan.. hij alleen thuis zou blijven… het leven zou leven zoals ik nu in mijn eentje ook doe.. zodat we samen een reëel beeld zouden krijgen of hij het aankon en het goed zou gaan… juist het alleen zijn.. want dat was destijds een van de redenen voor opname in een verpleeghuis.
De zorg was akkoord want je mag tijdens een opname 2 weken aaneengesloten ergens anders logeren…..
Ik ben stil…
Wat hebben we fantastische twee weken gehad… verrassend en opmerkelijke twee weken…
Ik viel soms van de ene verbazing in de andere.. tegelijk vond ik het knap lastig om nuchter en helder en objectief te blijven kijken naar hoe het ging…. vooral als het zo goed gaat is dat erg lastig.. want je komt bijna in een soort euforie stemming….
Even een voorbeeldje… mijn lief zag mij niet meer echt staan… zijn gedachten gingen alleen maar uit naar zijn medebewoners wat familie voor hem was geworden… het leven in het verpleeghuis was zijn leven… heel logisch.. bij mij was dat natuurlijk ook zo… ik leef ook al 2 jaar mijn leven alleen.. het is eigenlijk “living apart together”… en ineens ben ik weer volledig in beeld… een nog vreemdere gewaarwording is dat ineens mijn lief weer naast mij ligt en we “gewoon” weer samen leven…
Eerlijk…. er moesten wel even een aantal knoppen om in mijn hoofd… en ja af en toe nog bij schakelen.. wat er nu gebeurde was bijna te bizar voor woorden… dit is namelijk “bijna” niet te bevatten…
Je bent bijna 2 jaar bezig om afscheid te nemen, wat mij ontzettend veel heeft gekost… mijn energie… alles… want wat is het pittig om te rouwen bij leven…. en nu lijkt het of staan de wijzers ineens de andere kant op…
Tegelijk is het ook genieten.. genieten van elkaar… van de mooie momenten.. van de dingen die lukken.. maar ook een rollercoaster van andere emoties gaan door mij heen… onzekerheid… hoelang gaat dit goed.. wanneer komt de klap.. loopt hij niet op zijn tenen.. hoe houdt hij het vol?!
Na die 2 weken “bijna hemel op aarde” moest ik beslissen of mijn lief definitief weer met mij mee naar huis kon…
Deze beslissing viel mij zwaar…. er is namelijk niet 1,2,3 een weg terug als het niet gaat…. het heeft namelijk nogal een impact… in mijn leven maar ook in die van mijn lief… en je begrijpt deze beslissing heb ik ook niet zomaar genomen… heb die 2 weken veel gebeden… alleen… met broers en zussen… gelezen in Zijn woord om te zoeken naar Zijn antwoord… helaas krijg je niet een briefje uit de hemel… maar wel een briefje uit Zijn woord..
Regelmatig bemoedigde God mij vanuit zijn woord.. vanuit teksten in liederen… podcasts te luisteren…
Maar God liet mij steeds terug brengen naar onze trouwtekst…
Want Ik allinne wit, wat Ik mei jim fan doel bin – is de godsspraak fan de Heare – en dat doel is jim wolwêzen en net jim ûngelok; Ik wol jim in hoopfolle takomst jaan. Dan sille jimme My oanroppe en yn gebed foar My ferskine en Ik sil nei jim hearre; jim sille My sykje en My fine, as jim fan herten om My freegje, ja, Ik sil My troch jim fine litte – is de godsspraak fan de Heare – en Ik sil in kear bringe yn jimme lot en jim byinoar bringe út alle folken en út alle plakken dêr’t Ik jim hinne ferdreaun hie – is de godsspraak fan de Heare –
Nederlandse tekst: Mijn plan met jullie staat vast – spreekt de HEER : Ik heb jullie geluk voor ogen, niet jullie ongeluk; Ik zal je een hoopvolle toekomst geven. Jullie zullen Mij aanroepen en weer tot Mij gaan bidden, en Ik zal naar jullie luisteren. Jullie zullen Mij zoeken en ook vinden, als jullie Mij tenminste met hart en ziel zoeken. Ik zal me door jullie laten vinden – spreekt de HEER – en Ik zal in je lot een keer brengen. Ik zal jullie samenbrengen uit alle volken en plaatsen waarheen Ik je verdreven heb – spreekt de HEER –
Deze tekst ging opnieuw weer voor mij leven.. af en toe komt onze trouw tekst enorm tot Leven… het blijft een bijzondere tekst en ik vindt het steeds zo mooi hoe God werkt.. want wij hebben niet voor niets ook vers 12, 13 en 14a er destijds bij gekregen..
Tegelijk natuurlijk de gesprekken met mijn lief… we konden elkaar weer vinden ook in de gesprekken.. mijn lief had weer aansluiting bij mijn leefwereld maar ook bij de leefwereld om hem heen buiten het verpleeghuis…
Ik krijg mijn lief elke dag weer een beetje meer terug… de man tegen wie ik destijds mijn ja woord gaf…
Wat ontzettend BIJZONDER!
De wonderen zijn de wereld nog niet uit… zeggen ze dan… tenminste zo lijkt het nu… ik ben voorzichtig met het uitspreken van wonderen…
Ik ben voorzichtig omdat ik weet dat de lat dan erg hoog wordt gelegd..
Ik zie en merk de veranderingen elke dag… en elke dag ben ik steeds een beetje meer verbaasd…
Na 2 heerlijke weken is uiteindelijk de beslissing gevallen.. in goed overleg met de artsen en de zorg hebben we besloten om mijn lief weer terug naar huis te halen….
Spannend maar tegelijk leven we bij de dag… we gaan zien hoe God het leidt…
Ons leven ligt geborgen in Zijn handen!
Wat een genade…. tegelijk vertrouw ik op Zijn goedheid en trouw…. elke dag weer…
Inmiddels woont mijn lief alweer 3 weken thuis en beginnen we aan het samen zijn weer te wennen.. natuurlijk moeten we elk ons weg weer vinden… en een nieuw samenzijn weer opbouwen… dit heeft tijd nodig…. en dat is oke…
Maar komt goed want Hij is erbij…
Ik stel mijn vertrouwen op de Heer mijn God
Want in Zijn hand ligt heel mijn levenslot
Hem heb ik lief Zijn vrede woont in mij
Zie naar Hem op en ik weet Hij is mij steeds nabij!
Love Heals All Things 