Deze blog deel ik graag! Zo helder omschreven en nog veel in te doen!
Vandaag starten we met een nieuwe serie: Probleem, analyse en oplossing. We behandelen de komenden weken verschillende problemen waar mantelzorgers tegenaan kunnen lopen, analyseren het probleem en geven tot slot verschillende oplossingen. Deze reeks kennisblogs maken we niet alleen voor mantelzorgers maar ook voor beleidsmakers en professionals. Deel 1 gaat over het combineren van werk […]
Ik heb mijn vorige blogs even teruggelezen om mijzelf opnieuw te bemoedigen maar ook om even te lezen tot hoever ik jullie allemaal heb meegenomen in mijn belevenissen met God
Ja mijn leven is nog steeds een achtbaan.. een rollercoaster… maar ik merk dat langzaam de voortdenderende trein tot stilstand komt… om uit te rusten… of om klaar gemaakt te worden voor de volgende rit in levensachtbaan.???
Laten we hopen op het eerste…. want mijn leven is een achtbaan dat kunnen we gerust stellen denk ik…
En ja dan heb ik ook wel eens gehoord dat je zelf aan de noodrem kunt trekken om de achtbaan tot stilstand te brengen… mmmm… ja soms lukt dat en soms niet… soms is het leven gewoon een achtbaan door omstandigheden en volgen de gebeurtenissen elkaar snel op.. oke.. ja… steeds heb IK de keus om aan de noodrem te trekken.. en als ik dit schrijf aan jullie heeft mijn lijf en ikzelf het ondertussen gedaan…
Verwonderlijk…. nee…. logisch.. ja…
De roofbouw die gepleegd is door de omstandigheden gingen maar door.. tot dat mijn lijf zegt en nu is het genoeg… Stop! HO!
Leuk.. nee… nodig… ja…
Ik had op FB en Insta (wie mij daar volgt) jullie al meegenomen in het feit dat mijn lief weer is opgenomen in het verpleeghuis waar hij eerder heeft gewoond.
Een onmogelijke keuze… want wat komen er dan verwarrende en dubbele gevoelens langs…
Ik zal jullie meenemen in de weg er naar toe… want dit alles is uiteraard niet over één nacht ijs gegaan..
In mijn vorige blog (Briefjes uit de hemel voor 2024) nam ik jullie al mee in het feit dat… na dat de adrenaline was gezakt… we merkten dat de Cadasil niet weg was.. en dat mijn lief terug viel..
Oo ja… wat hadden we gehoopt en gebeden dat er verbetering herstel plaats had gevonden.. en dan zie je uiteindelijk dat hij alleen maar inlevert.. en herstel en verbetering niet plaats vind.
Slik… wat is dit moeilijk om te zien en nog moeilijker om te begrijpen..
Langzaam had hij zijn oude medicijnen weer nodig die de arts had afgebouwd, daarnaast kwamen de klachten ook 1 voor 1 weer terug…
Ik zelf durfde er met weinig mensen over te praten, het was zo verwarrend en tegelijk worstelden we samen met de teleurstelling… want dat was het echt… als ik mij blog terug lees ( Ons leven ligt geborgen in Zijn handen) dan waren we hoopvol.. en tegelijk hield ik een slag om de arm… rekening houdend met een terugval… hoelang gaat het goed.. wanneer gaat het fout en moet ik hem weer wegbrengen..
En dan lees ik nog de woorden die ik schreef: Niet nog een keer.. ik kan die weg niet nog een keer gaan… dat trek ik niet… maar gelijk de relativering dat ik dan ook wel weer de kracht en moed van Hem zal krijgen als het wel zou moeten…
Mmmmm….. en dan hoor ik nu heel veel (evangelische/pinkster) christenen denken/zeggen… je vertrouwen is niet genoeg geweest, doordat je hebt getwijfeld heeft het herstel niet doorgezet…
Au… klets… deze woorden heb ik vaker gehoord en zijn mij in het verleden goed ingeprent.. ik was namelijk vroeger niet genezen omdat ik geen geloof genoeg had…. en ja hoor Satan weet ook dat dit mijn kwetsbare plekken zijn en hakt daar lekker op in..
Misschien schop ik nu wel tegen bepaalde overtuigingen aan… mijn excuses daarvoor… even goede vrienden… maar wil hier mee wel zeggen dat je zo voorzichtig moet zijn in je oordeel.. God gaat met een ieder een eigen weg een eigen pad..
Zie je wel.. je hebt niet genoeg gelooft, je hebt niet op de belofte gestaan.. door jou twijfels is je lief weer teruggevallen..
Pff.. en dan weet ik in mijn hoofd dat dit een grote leugen is… het ligt namelijk niet aan mijn geloof… ons leven ligt in Zijn hand.. ook als het niet gebeurt.. ook als er geen herstel is.. dat ligt (gelukkig) niet aan mijn geloof… want dat zou niet best zijn… mijn geloof is namelijk soms helemaal niet zo groot… en ziekte hoort nu eenmaal in dit leven… en ja herstel ook… kijk maar naar mijn eigen leven… dus het is niet dat ik dat niet geloof… maar deze leugen bestrijden in mijn hoofd kost bakken energie… om de leugen te bestrijden met de waarheid…. je dan vast te houden aan de waarheid… dat God weet wat het beste voor ons is ook al snappen we er helemaal niets van.. Hij vraagt alleen maar:
“Vertrouw je mij?? “
Ik las laatst een mooie overdenking over vertrouwen…
Op Wie vertrouw je?
Misschien is het een droom waar je aan vasthoudt of een belofte die je hebt gekregen. Misschien wacht je op een persoon die wil veranderen of een situatie die verandert. Misschien wacht je op een gebed dat verhoord wordt, hoop die komt, vreugde die verdriet vervangt, of duidelijkheid en hoop die verwarring en chaos vervangen.
Te midden van pijn, verlies en lijden kan het moeilijk zijn om geduldig vast te houden aan Degene die belooft heeft om voor ons op te komen.
Jesaja was een profeet voor de leiders van Juda in een tijd van nationale corruptie en geestelijke armoede. Hij voorspelde dat zijn volk meegesleurd zou worden in ballingschap omdat ze vertrouwden op afgoden, politieke heersers en andere kortstondige dingen.
Maar Jesaja herinnerde het volk er ook aan dat God soeverein was, dat God hen uit ballingschap zou bevrijden en dat God op een dag een redder zou sturen om hen voor altijd te redden.
Jesaja leefde niet meer om al zijn profetieën in vervulling te zien gaan — maar hij hield vast aan de hoop waarover hij profeteerde, en zijn woorden tot het volk van Israël kunnen ons vandaag de dag blijven bemoedigen…
Vertrouw op de Heer, zelfs als de omstandigheden nergens op slaan.
Vertrouw op de Heer, zelfs als je lijdt.
Vertrouw op de Heer, zelfs als je hart breekt.
Wat er ook gebeurt, vertrouw op de Heer.
Seizoenen kunnen veranderen, situaties kunnen veranderen, mensen kunnen je in de steek laten, of verraden — maar degene die door de geschiedenis heen constant blijft, is de God van de geschiedenis.
De Heer is onveranderlijk en onbeweeglijk.
Niets kan tegen Hem standhouden of Hem overwinnen.
Dan nog Bent U God Ook dan Houdt U mijn wereld in Uw hand
En laat ik dat nu gelukkig nog steeds voor de volle 1000% doen… want God blijft dezelfde… ons pad niet … maar Hij wel.. Hij blijft bij ons.. in de diepe vallei en boven op de berg…
Maar eerlijkgezegd heeft het veel tranen gekost.. juist die leugens die je zijn verteld hebben zo’n impact… zelfs jaren later als er dan weer wat gebeurt dan komen ze weer de kop op steken…
Maar goed ik heb de leugen kunnen weerstaan met de waarheid.. maar tegelijk heeft het er wel voor gezorgd dat ik een hele poos met niemand durfde te delen dat het eigenlijk helemaal niet zo goed ging met mijn lief…. iets met kwetsbaar opstellen en bang voor de reacties…
Doordat ik de thuiszorg en de casemanager had ingeschakeld en zij het zelfde zagen wat ik zag voelde ik mij wel gesteund.
Mijn lief had steeds meer moeite om de dag door te komen als ik er niet was.. het voor hem zelf zorgen kostte hem enorm veel energie.. en dan niet zozeer het zorgen op zich maar de planning en de structuur die je nodig hebt om de dag door te komen. Aan het eind van de dag was hij uitgeput en de nachten en het middagdutje brachten hem niet meer het herstel die hij nodig had om de rest van de dag door te komen.. hij raakte steeds vermoeider.. tot overmaat van ramp kreeg hij te maken met een ontsteking.. en veel pijn…. na en lange zoektocht van ongeveer een maand met ziekenhuis in en uit… waarin veel mis ging qua communicatie ivm te weinig kennis van doctoren over dementie…. echt die mogen wel een extra klinische les krijgen over dementie.. vooral over jong dementie… want dat is echt andere koek…. artsen die gewoon over het hoofd van mijn lief met mij spraken… maar ook niet goed wisten door te vragen omdat mijn lief niet altijd wist wat hij moest antwoorden… als er paniek of onrust is gaat het cognitieve stukje van je brein bij dementie uit… hierdoor wisten ze lange tijd niet wat er aan de hand was.. ze hebben het uiteindelijk behandeld als een ontsteking met zware antibiotica..
Door de pijn, de ontsteking en alle onduidelijkheid en ruis erom heen leverde mijn lief cognitief enorm in… dit maakt de situatie steeds verder voor hem zelf onhoudbaar… hij werd vermoeider waardoor hij nog meer cognitief ging inleveren.. het moeizame is dat als je een uurtje of 2 bij hem bent of met hem spreekt aan de telefoon merk je niets aan hem… dat is het lastige van deze aandoening… mijn lief heeft een enorm vermogen om te compenseren.. wat niemand ziet is dat hij na het bezoek of telefoontje uitgeput en oververmoeid is en tijd nodig heeft om daar weer bovenop te komen.. dit herstel duurt langer dan gewenst is en zo ga je steeds verder achteruit..
Mijn lief had ook weer een beetje zijn hobby opgepakt.. 1 x in de week ging hij naar de radio als dagbesteding.. hij presenteerde niet meer, maar meer als helpende hand.. alleen dit koste hem zoveel energie om het leven bij de radio weer op te pakken en het bij benen van de anderen dat hij dagen nodig had om hiervan bij te komen.. dit leverde uiteindelijk ook niet op wat hij er van verwachte.. het kostte hem meer energie dan dat hij eruit haalde…
Al met al werd het leven thuis dus steeds moeizamer…
Omdat we wilden vasthouden aan onze God, wisten we ook dat we zalving mochten en konden aanvragen bij de oudsten van onze kerk.. en dit ook gedaan… wat was het bijzonder om dit te mogen ontvangen… er rust altijd Zegen op.. is het geen herstel dan is het rust en vrede om er mee om te gaan.. en wat hebben we God hierin dichtbij ervaren… zo bijzonder..
Door die rust en vrede kreeg ik moed om mijn zorgen toch ook bij mijn vrienden en familie neer te leggen… en ik kreeg de steun die ik nodig had… maar ook bij hen was het dubbele gevoel zeer zeker aanwezig..
Daarnaast… als het leven thuis steeds moeizamer wordt moet je ook gaan kijken waar doe ik goed aan… doe ik mijn lief niet te kort om hem thuis te houden… is hij niet beter op zijn plek waar meer structuur is en waar weer voor hem gedacht wordt.. zodat hij energie overhoudt voor andere dingen. Ik kon hem dat thuis helaas niet bieden, ja dan moest ik mijn opleiding en werk opgeven… en als het dan toch uiteindelijk zover zou komen dan stond ik met lege handen… dus dat was geen optie.. en door onze erg kleine sociale kring stond ik er qua zorg alleen voor…
Mijn lief en ik zijn samen gaan zitten en zijn we een lijstje gaan maken met de voor en tegens van opname in een verpleeghuis… hier kwamen wonderlijke antwoorden uit wat veel aangaf over hoe het met mijn lief ging en waar hij behoefte aan had..
Zijn nadeel was “Dat hij niet meer bij mij was”… dat was een groot nadeel.. en dat begrijp ik helemaal.. Zijn voordeel was: Weer 3x per dag fruit, en elke dag fitness behalve op vrijdag want dan was de fysiotherapeut vrij..
Uiteindelijk komt dan toch de uitdaging om mijn lief weer actief op de wachtlijst te zetten van het verpleeghuis.. het heeft mij slapeloze nachten en vele tranen gekost om dit te doen… Het voelde zo dubbel en verwarrend… regelmatig heb ik het uitgeroepen naar God… niet weer toch Heer.. U weet dat ik het niet nog een keer kan….
Op de automatische piloot heb ik de dingen geregeld die geregeld moesten worden… de gesprekken gehad met de zorgverleners en de papierenwinkel geregeld…
Mijn gevoel was ver te zoeken… het was te veel.. te verwarrend… te heftig… het voelde of deed ik de dingen omdat ze moesten gebeuren.. had ik mijn gevoel uitgeschakeld… nou dat was niet helemaal het geval want af en toe kwamen de emoties flink om de hoek kijken.. maar echt beseffen wat er allemaal weer ging gebeuren deed ik niet…
Ik begreep er namelijk echt niks van…. dit paste er in mijn hoofd niet meer bij.
We hebben opnieuw een kennismakingsgesprek gehad en mijn lief maakt weer kennis met de bewoners die er (nog) zaten… het was een leuk en gezellig weerzien voor mijn lief..
Thuisgekomen vertelde hij mij dat hij moest denken aan hoe hij daar wegging destijds naar Friesland.. dat ze allemaal naar buiten waren gekomen om hem uit te zwaaien.. sommigen in tranen en dat hij het toen ook niet droog kon houden…
Oeff… ik moest even slikken toen hij dit vertelde.. want wat stond het mij ook nog helder in mijn gedachten.. en wat had ik toen al een spijt van de keuze die we hadden gemaakt om terug te gaan naar Friesland.. Maar ja wie A zegt moet ook B zeggen.. en een weg terug was toen niet meer mogelijk…
En toch is er uiteindelijk ook weer een weg terug voor mijn lief naar het bekende… hij werd op de wachtlijst geplaatst en zodra er een plekje was zouden we dat horen… maar het kon wel even duren want ze hadden een doorstroom probleem… Thuisgekomen zeiden we tegen elkaar… het heeft geen haast.. we leggen het in Gods hand waar ons leven veilig is.. en Hij weet de tijd.. we hebben er ook veel voor gebeden dat het mocht gebeuren wanneer het in Gods plan paste en op Zijn tijd… want dat is het Beste!
Op woensdag hadden we dit gesprek en nog geen week later op dinsdag kregen we bericht dat er plek was… help Heer.. dit was toch niet de bedoeling… er was toch geen plek?? Tegelijk schoot het door mijn gedachten dat wij steeds hadden gebeden..
Op Uw tijd Heer…
En ja dan gaat het ook nog eens in een sneltreinvaart… vrijdag kamer bekijken, zaterdag spullen brengen en maandag inhuizen… ach we zijn niet anders gewend zou ik bijna zeggen…
Toch sloeg toen wel even de paniek toe.. want hoe ga ik dat zo snel doen…. ik begrijp ook dat de kamer zo snel mogelijk gevuld moet zijn maar meestal heb je een week.. alleen omdat de arts en verpleegkundige aanwezig moeten zijn bij inhuizen is dit meestal in het begin van de week..
Mijn radertjes moesten weer in volle vaart draaien… en nu merkte ik dat het dit keer mij veel te snel ging en ik moeite had om het bij te benen.. ik heb nog geprobeerd om het uit te stellen maar een andere datum was niet voorhanden… dus ja weinig keus… schouders er onder en maar weer gaan…
Maar ooo wat was het dit keer zwaar.. zoveel zwaarder dan de eerste keer.. ik kan het bijna niet verwoorden…. mentaal was het gewoon bijna niet te doen.. misschien omdat ik wist wat er allemaal ging komen? En dat het nu toch definiet definitief is?… ja de eerste keer was ook definitief maar tis net of is het nu ECHT DEFINITIEF…. ik kan het niet goed omschrijven.. hoop dat jullie begrijpen in mijn schrijven wat ik bedoel…
Doordat het zo snel moest daalde het bij niet van mijn hoofd naar mijn hart (lees gevoel)… het ging op de semi automatische piloot.. want af en toe kwamen de emoties voorbij maar dit waren korte momenten… en dan parkeerde ik het maar weer snel.. tijd en ruimte voor mijn emoties waren er niet… tegelijk was ik bang dat ik letterlijk onderuit zou gaan en ik uiteindelijk mijn lief niet meer weg kon brengen…
Mijn allerbeste vrienden uit het noorden waren zo flexibel en konden het weekend komen om mijn lief zijn kamer in te ruimen..
En ja dan komt de maandag… de laatste spullen gingen in de auto en samen gingen we richting het verpleeghuis… wat voelde die rit zwaar… mijn lief had nergens last van.. althans zo leek het… hij had er zin in.. bij aankomst was hij al uit de auto en liep fluitend het verpleeghuis binnen.. ik liep er achteraan…
Dat moment voelde zo dubbel.. dankbaar dat hij zo naar het verpleeghuis ging.. dat hij zich vanaf moment één zich weer thuis voelde… tegelijk die afschuwelijke eenzaamheid…. rouwen bij leven…
Mijn lief woont intussen al weer twee weken in het verpleeghuis en is weer helemaal op zijn plek, heeft het ontzettend naar zijn zin… de zorg vraagt steeds of hij moet wennen en hoe hij zich voelt.. maar mijn lief geeft alleen maar aan dat het heel goed gaat en dat hij weer is “thuis” gekomen..
Tja het demente brein gaan we nooit begrijpen… het is meebewegen in het moment…
Naast de zorgen om mijn lief qua inhuizen moest ik ook voor mijzelf zorgen, want ik voelde de man met de hamer in mijn nek hijgen…. ik mailde mijn werkgever of er ook zoiets was als mantelzorg verlof.. helaas was dit voor inhuizen niet het geval… alleen als je je lief intensief thuis verzorgt… mmm hier valt wat voor te zeggen vind ik.. want ik kan je niet vertellen hoe intensief het is om je lief weg te brengen… zeer intensief…. maar dit terzijde…
Daarnaast was het natuurlijk kort dag en in de zorg op zo’n korte termijn verlof krijgen is not done… logisch met al het personeelstekort.. en de spreekwoordelijke “vijver” die leeg is.. en dit niet alleen bij mijn werkgever maar bij alle werkgevers… maar in het kader van goed voor mij zelf zorgen heb ik mijn collega’s gevraagd om diensten te ruilen en weg te geven…. gelukkig heb ik fantastische collega’s die dit graag voor mij deden.. ben ze oprecht dankbaar dat het is gelukt en ik een kleine 2 weken even op adem kon komen.. want het is niet alleen de dag van inhuizen waar je druk mee bent.. nee de hele week loop je nog tegen kleine dingen aan die aandacht nodig hebben bij mijn lief om een goede overdracht te krijgen tussen de thuissituatie en wonen in het verpleeghuis.
De 2e week was eigenlijk een beetje voor mijzelf… maar die vrijdag riep mijn plicht alweer…
Eigenlijk waren 2 weken tekort om goed voor mij zelf te zorgen… maar tegelijk voelde het ook weer goed om op het werk te zijn..
Helaas moest ik mij afgelopen vrijdag, een week later toch ziek melden.. het was toch te veel geworden.. mijn lijf liet mij in de steek.. de man met de hamer die mij al geruime tijd in mijn nek hijgde was daadwerkelijk langsgekomen en dit voelde ik in mijn hele lijf… de “griep” vloerde mij… daarnaast door de stress en uitputting extreem hoge suikers.. tja daar helpt geen dieet of voedingssupplement meer tegenop… de hectische stressvolle maanden heeft mij veel energie gekost…. werken… opleiding… mantelzorgen…
En dan nog het sociale leven.. tja die is er ook behoorlijk bij ingeschoten… en dat maakt het nog zwaarder want daarmee is de eenzaamheid in al die maanden nog meer voelbaar… maar soms moet je keuzes maken… en dat is dan toch het eerste wat ik los moet laten… ik had mijn handen meer dan vol… ook aan mijn eigen HSP/HSS ik was/ben flink overprikkeld..
En dan mis je aan de ene kant de contacten… aan de andere kant had ik ook behoefte om alleen te zijn.. (lees ont-prikkeling) zo dubbel… toch heb ik eerlijkheidshalve de contacten zeker wel gemist… het contact met mijn broers en zussen in het geloof… vrienden… zangmaatjes… als je niet meer naar de kerk kunt door dat het teveel is qua prikkels voor mijn lief zie je je broers en zussen minder….. en door intensieve mantelzorg niet meer je hobby uit kan oefenen… tegelijk heb je deze contacten wel nodig…
Daarnaast is het zo gauw gezegd…. als er wat is dan horen we het wel hé… of als we wat kunnen doen dan….. maar eerlijk… ik zou het vaak niet weten.. want als er wat moet gebeuren dan is het terstond en dan doe je het al zelf omdat het niet kan wachten… en doordat je hoofd al zo vol zit met allerlei dingen heb je helemaal geen ruimte om te bedenken wat die ander voor je kan doen… eerlijk waar dit past niet in een mantelzorg hoofd…. elke mantelzorger zal dit beamen….. en ja als je zelf geen tijd hebt om contact te zoeken, worden de contacten ook minder… en wat ik merk is dat het al zolang duurt… ja onderhand is mijn lief al geruime tijd ziek.. vanaf 2016 tot nu… 8 jaar en dan heb je een lange adem nodig om naast elkaar te blijven staan en dat is niet makkelijk…
Dit is niet als aanval of kritiek bedoelt maar meer om uit te leggen hoe het voelt als mantelzorger
Ik merk nu ik weer alleen ben hier gelukkig wel meer ruimte voor heb in mijn hoofd om daadwerkelijk ook weer afspraken te maken om gezellig een bakkie te doen of samen te eten.. maar omdat mijn lijf en hoofd nog zo overprikkeld zijn heb ik tijd en ruimte nodig om op verhaal te komen..
Vorige week scrolde ik in mijn gebedenlijst weer even door, af en toe schrijf ik een gebed op die ik naar God voorleg in Youversion… en soms lees ik ze dan even door om te kijken wat ik gebeden heb en of God daar al op geantwoord heeft… want echt Hij laat geen bidder staan….
Slik… daar las ik dus mijn gebed van 5 Maart. Hier vraag ik God om rust en vrede maar ook om leiding hoe verder.. hier schrijf ik dat ik zo verlang naar ruimte… ruimte om mijzelf weer te kunnen vinden en te zijn. Om mijn werk weer goed te kunnen doen… maar tegelijk ook zorg en ruimte voor mijn lief… dat Hij weet wat wij nodig hebben.. dat Hij ook weet wat mijn lief nodig heeft om te kunnen functioneren wat bij hem past… Heer geef ons ruimte..
En tja dan heb ik nu dus ruimte… mmm tegelijk zo dubbel…. tegelijk moet ik denken aan het gebed van Jabes… “pas op wat je bid” het kan zomaar zijn dat het in Zijn plan past…
Toch ben ik ook blij weer met mijn ruimte.. als ik zie hoe mijn lief op zijn plek is kan ik die ruimte ook omarmen… tegelijk merk ik dat het ook nog erg dubbel en verwarrend is…. ik moet opnieuw weer een Balance zoeken… een nieuwe Balance tussen mantelzorgen voor mijn lief.. want dat gaat gewoon door ook nu hij weer in een verpleeghuis woont… al is het op een andere manier… ik mag het nu weer samen doen met de zorg… daarnaast mijn werk… afronden van mijn opleiding.. en ja mijn sociale contacten…
En dat heeft tijd nodig… en die tijd wil ik mijzelf geven… ik heb met iedereen heel veel geduld.. maar met mijzelf minder.. maar ik doe een poging om mijzelf de tijd te gunnen om op adem te komen
Daarnaast probeer ik zo goed en kwaad mogelijk in het Balance zoeken wel mijn ding te blijven doen… op te laden…. want als de batterij leeg is moet je op op zoek gaan waar je batterij weer van oplaad…. ik ben namelijk geen persoon om alleen te zitten of te zijn.. ik heb mijn sociale contacten nodig… ook om de eenzaamheid te kunnen handelen… want in mijn leven is eenzaamheid een rode draad… tegelijk heb ik ook mijn me-time momentjes nodig.. ont-prikkelen heet dat..
pff HSS is hard werken…. de Balance van de juiste prikkels te krijgen en tegelijk de tijd om te ont-prikkelen..
Verder nog een interessante aflevering om te luisteren By Jorieke van Alain Verheij over de zin van lijden… hij verteld veel herkenbare zaken rondom (chronisch) lijden/ziekte
Onderstaande lied wil ik mee afsluiten…. het album Levenswoorden van ELINE heb ik ontzettend veel aan… het zijn de liederen die mij door deze zware tijd heen dragen…
We wonen ondertussen al weer 3 maanden in het mooi Twente.. wat voel ik mij rijk en gezegend… we landen langzaam en aarden weer in goede grond.. de adrenaline zakt en de rust komt langzaam terug..
Maar ooo… wat moet ik wennen aan de nieuwe situatie… alles stond en staat soms letterlijk op de kop en een nieuwe weg met daarin de nodige Balance komt met vallen en opstaan.. en eerlijk… dat is niet altijd makkelijk..
Nu we in de rust komen merken we natuurlijk wat het afgelopen half jaar heeft gekost aan energie… verhuizen is namelijk een van de grootste live events wat iemand in zijn leven kan meemaken…
Ondertussen ben ik bijna een expert geworden in dit live event maar eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik er nu wel een beetje klaar mee ben… ik schrijf dit met enige zelfspot..
Maar wat is het fijn om te merken dat je ergens “thuis” bent gekomen, al zal ik denk ik op deze aardbol mij nooit helemaal thuis voelen en ga ik dat pas ervaren als we bij Jezus “thuis” komen… wij zijn namelijk doorreizigers om uiteindelijk echt thuis te komen..
Maar hier op aarde heb je ook een plek nodig waar je je thuis mag voelen en thuis mag komen.. dit is voor mij altijd al een lastig iets geweest vanwege dat ik mij nooit ergens heb kunnen hechten door alles wat ik heb meegemaakt.. maar als ik nu naar ons plekje rijd dan heb ik toch echt het gevoel dat ik naar huis ga…. en dat is een gevoel dat ik hier in Twente altijd heb gehad… ook in ons vorige huis kende ik dat gevoel.. en nu weer terug te zijn doet veel met mij…
Helaas heb ik het afgelopen jaar dat “thuis” gevoel niet in Friesland gehad, vanaf dag 1 wilde ik wel kruipend terug… ik voelde mij daar zo verloren maar ook niet “veilig”.. er lag zoveel oud zeer zie mijn vorige blog “Woorden van Leven”
Maar God keek genadig naar mij om.. en creëerde een nieuwe weg.. een weg waarop ik niet meer had durven hopen. maar die er toch bleek te zijn.. God is een God van herstel.. dit ervaar ik mijn hele leven en nog steeds… Hij blijft de rots.. dezelfde..
Hij veranderd gelukkig nooit.. wat een hoop en vertrouwen mogen we daaruit putten.. dat geeft rust!
Toch ben ik er nog niet…. gelukkig maar want er is altijd wel iets nog om in te groeien of te verbeteren… maar tegelijk dankbaar voor de momenten en de dingen die wel goed gaan, en daar geniet ik ten volle van… Dankbaar voor mijn Zegeningen door Hem gegeven.
Maar vooruitkijkend naar volgend jaar merk ik dat de Balance zoeken en houden best wel een dingetje is… want hoe dan…
Na 2 jaar is mijn lief ineens weer thuis.. en ben ik vanaf dag 1 niet meer alleen geweest in mijn eigen huis… ik merk dat dit mij af en toe best een benauwend gevoel geeft… ik heb namelijk door mijn hoog gevoeligheid af en toe wel de behoefte aan de nodige me-time momentjes en daarnaast ruimte om op adem te komen.. en dan nu ineens ben je niet meer alleen..
2 jaar een rouwproces doorlopen van loslaten… een nieuwe weg vinden in het alleen zijn… wat voor mij best wel een zoektocht is.. ik ben namelijk ondanks mijn me-time momentjes ook een mensenmens… en dan nu ineens “moet” je je nieuwe situatie weer omarmen.. 2 jaar een proces met loslaten van je partner en dan ineens is hij er weer….
Hoe dan….
Ik merk dat ik zo daarin Zijn wijsheid nodig heb.. mijn gevoelens en emoties gaan soms zo door een achtbaan.. komen soms zo als boemerang op mij terug…
Tegelijk heb ik het gevoel dat ik niet mag klagen… want hé je hebt je man weer terug.. je moet blij zijn.. dankbaar.. feest vieren… houden van… maar even heel eerlijk.. ik merk dat mijn hoofd en lijf daar best af en toe enorme moeite mee heeft… ook de reacties om mij heen maken dat ik bijna niet durf te zeggen dat het niet allemaal roze geur en maneschijn is..
Want helaas zit het leven zo niet in elkaar… je moet weer aan elkaar wennen.. elk je pad weer vinden.. en nee de cadasil is niet “weg”.. is niet genezen.. nu de adrenaline gezakt is ook bij mijn man komt ook de cadasil weer als een boemerang terug… en daarbij moet ik mijn mantelzorg taken weer inzetten.. de tijd dat hij in een verpleeghuis zat had je ook zeker je taken maar deelde ik die met de zorg… we deden het samen.. nu moet ik het weer “alleen” doen…
Ik heb wel de hulp in geschakeld van een casemanager zodat iemand mee kijkt qua zorg en wat er nodig is 9om naast mijn man te staan..
Natuurlijk ben ik ook dankbaar maar een medaille heeft altijd twee kanten…
Ik merk dat ik de afgelopen 2 jaar het leven in al zijn uitersten heb geproefd… en dan de kunst om de nieuwe situatie te omarmen.. met al zijn ups en downs… heb ik daar de energie voor?
Nee… niet van mijzelf…
Merk dat mijn energielevel extreem laag is door alles wat er gebeurt is.. het heeft veel van mij gekost maar ook veel gegeven… mooie dingen.. mooie momenten…
Ook de opleiding gaat gewoon door, 1 dag in de week naar Friesland naar school.. mijn 2 dagen stage in de week… mijn mantelzorgtaken thuis.. en dan nog mijn me-time momentjes ontspanningsmomentjes plannen…
Dit vergt een strakke planning.. en van de week zat ik er echt even doorheen.. want hoe doe ik dat…
Het is ook nog zo dat ik per 1 februari naar een ander team ga binnen Manna voor mijn opleiding wat ook de nodige energie weer kost… de moed zonk mij even letterlijk in de schoenen.. en ik bad tot God en zei… ik weet niet meer hoe ik het moet doen… waar haal ik opnieuw de motivatie.. energie vandaan.. en dan ook nog met een blij en dankbaar hart…
Nou ik kan je wel vertellen dat ik dat blije en dankbare hart soms moet zoeken..
Zo was ik in gebed… en ik sla mijn telefoon open waar mijn leesplan van Youversion opstaat en ik open de app van de dag tekst met de bijbehorende overdenking en wat las ik…
Machtelozen en vermoeiden maakt Hij sterk, de zwakken geeft Hij kracht. Jesaja 40:29
God zorgt voor jou!
Een van de verbazingwekkende dingen over God die we in de Schrift zien, is dat Hij zorgt voor de verschoppelingen, de zwakken en de hopeloze. Hij is een God van tweede kansen. Hij houdt ervan om zijn grootste werk te doen via de meest onwaarschijnlijke mensen. God zou kunnen werken via de machtigste en rijkste mensen. Maar een van de manieren waarop God zijn ware macht toont, is wanneer Hij de zwakken versterkt en kracht geeft aan de machtelozen. Toen God zijn Zoon naar de aarde stuurde, kwam Jezus in de vorm van een hulpeloze baby. Toen Jezus zijn twaalf discipelen koos, koos Hij de meest onwaarschijnlijke groep volgelingen. God kiest niet de machtigen; Hij geeft kracht aan degenen die Hij kiest. Dit is geweldig nieuws voor ons! We zijn misschien niet de beste in wat we doen of de meest invloedrijke persoon, maar God kan ons nog steeds gebruiken! Misschien heb je niet het gevoel dat je over de juiste eigenschappen of talenten beschikt om door God gebruikt te worden – en dat is oké. God kan allen en iedereen gebruiken. God maakt er een gewoonte van om onze grootste zwakheden en grootste pijnen te gebruiken voor het werk in zijn koninkrijk. Neem nu even de tijd om God om kracht te vragen. Als jij je zwak voelt, vraag Hem dan om je kracht te vergroten. Hoewel Hij je zwakte misschien niet onmiddellijk oplost, zal Hij, als je ervoor openstaat dat God je gebruikt, onwaarschijnlijke situaties omzetten in krachtige momenten voor zijn koninkrijk. Vraag Hem om je hart en geest te openen voor de manier waarop Hij je zwakheden kan gebruiken om een verschil te maken in de wereld om je heen.
Wauw.. wat liet God zichzelf zien in dit schrijven… het was (weer) mijn spreekwoordelijke briefje uit de hemel… Ik werd stil en dankbaar… wat dien ik toch een Grote Liefdevolle God.. Ik stond op en ging naar beneden… daar scrolde ik onder het genot van een heerlijk kopje thee nog even op mijn telefoon en daar kreeg ik de volgende bijbel tekst via de mail van Dagelijks Woord uit Romeinen 15:5-6 Basisbijbel:
God geeft ons de kracht om niet op te geven, en Hij moedigt ons aan. Hij wil ervoor zorgen dat jullie één zijn met elkaar en dat jullie Hem met je hele hart zullen dienen, net als Jezus Christus. Dan zullen jullie met elkaar de God en Vader van onze Heer Jezus Christus prijzen!
Wauw Heer.. weer een enorme bemoediging… Geef niet op! Houdt vol!
Ik scrolde nog even door op mijn telefoon in mijn mailbox en opnieuw kwam er een Tekst van de Dag voor bij in de mail van DailyVerses.net uit Jesaja 40:31 NBV21
Maar wie hoopt op de Heer krijgt nieuwe kracht: Hij slaat zijn vleugels uit als een adelaar, hij loopt maar wordt niet moe, hij rent, maar raakt niet uitgeput!
En voor de derde keer kreeg ik een “briefje” uit de hemel… met weer een geweldige bemoediging om vol te houden, om door te gaan en niet op te geven…
Hij zal kracht en daarmee een weg banen… en mij helpen het komende jaar…
365 staat er in de Bijbel Vreest niet! Wees niet bang… voor elke dag 1x… hoe zo zouden we dan nog bang zijn.. maar ooo.. wat schieten we gauw in de angstmodus door onze menselijke natuur ..
Maar Jezus zegt… kijk omhoog…. ik ben bij je.. ik zal je nooit verlaten…
Wat een bemoediging en rust.. en nieuwe kracht en energie put ik uit deze teksten…
Ook had ik een post op Facebook geplaatst en gevraagd om één bemoedigend woord voor 2024 beginnend met de eerste letter van je naam.. wat heb ik daar veel woorden voorbij zien komen.. bemoedigende maar ook profetische woorden… tenminste zo interpreteer ik sommige woorden omdat ze zo bij mij binnen gekomen zijn..
Een greep uit die woorden:
Waardevol
Dapper
Oprecht
Inspirerend
Liefde
Geloof
Warmte
En dan kwam er ineens het woord Hemel(s)brood (Manna) wat een enorme knipoog naar mijn werk/opleiding… Hemel(s)brood… ik bid voor Manna elke dag op mijn werk… dat ik Manna mag zijn voor de bewoners en collega’s.. dat we Manna mogen zijn voor een ieder om ons heen in verschillende vormen.. op ons werk maar ook daarbuiten… dat we voor elkaar mogen en blijven bidden, bemoedigen, sterken en aanvuren om op ons werk en in ons dagelijks leven dit met de grootste zorg en Liefde te mogen blijven doen… Manna… uit Liefde…
En met deze wetenschap.. bemoediging en briefjes uit de Hemel ga ik 2024 tegemoet..
Stel je vertrouwen op Hem en Hij zal voorzien in kracht en energie… ook als het moeilijk wordt.. misschien wel juist als het moeilijk wordt.. en ja 2024 zal ook de nodige uitdagingen kennen.. de nodige hoogte en diepte punten… maar daarin mogen we staande blijven in Zijn kracht!
Wetende dat Hij ons de kracht en energie gaat geven en ik het niet alleen hoef te doen… Hij gaat met ons mee… houdt mij vast en geeft wijsheid en inzicht… zo ook aan jullie… als je in Zijn naam 2024 binnen wandelt…
Niet door kracht nog door geweld maar door mijn Geest zegt de Heer! Zacharia 4:6
Dit wens ik ook jou toe in 2024….
Zoek Jezus… onze Grote Broer… Hij laat nooit alleen..
Na mijn blog over “afgodjes” kwam ik in een soort rust.. ik vond het opeens ook minder erg om thuis te zijn.. ook had ik dagelijks weer het gevoel dat ik weer ontmoetingen had met God.. dit deed mij zo goed..
Zo ging mijn week verder, ik deed mijn ding en vulde mij elke dag met de dingen die belangrijk zijn voor mij, met Gods Liefde, en strekte mij elke dag uit naar Zijn Geest, dat de Heilige Geest mijn leven maar invulling wilde geven.. ik wilde in afhankelijk leven van deze God omdat ik weet dat Hij weet wat goed voor mij is..
Ongeveer anderhalve week later ging ineens de telefoon, ik had mij aan het begin van dit C-virus opgegeven voor Helpende Handen, dit is voor zorgverleners die de handen uit de mouwen willen steken als de nood aan de man is, de mevrouw aan de telefoon vroeg of ik nog beschikbaar was en eventueel wilde helpen.. ze hadden mensen nodig..
Ik schrok.. ik dacht dit kan niet… mijn hart sloeg over.. en wilde eigenlijk gelijk al zeggen.. “natuurlijk”… maar ik heb ook al veel geleerd ondertussen dat ik niet gelijk over al ja op moet zeggen.. want dat hoeft niet.. ik mag gerust nadenken en later beslissen of dit iets voor mij is en bovenal of dit in Gods plan paste.. ik hield mij stil en was benieuwd wat ze nog meer te vertellen had..
Ze vertelde dat het wel ging om helpen binnen een verpleeghuis waar het C-virus was uitgebroken, er was veel vast personeel ziek geworden en nu zaten ze om zorgverleners verlegen..
Pfff.. helpen wilde ik heel erg graag… maar helpen waar corona was uitgebroken.. dat was andere koek.. ik viel even stil en heel veel gedachten schoten door mij heen… moest ik hier wel ja op zeggen.. kon ik hier wel ja op zeggen.. is dit verantwoord?? kan ik het überhaupt wel??
Heer is dit echt wat U van mij vraagt? wilt U dat ik dit ga doen?
Wilt U dat ik deze sprong in het diepe ga maken??
Ik zei dat ik even tijd wilde hebben om hier over na te denken, ik vertelde ondertussen wie ik was en dat ik ook mantelzorger ben en daarom even tijd nodig heb voor mij zelf om te beslissen of ik dit wel wilde doen..
Hihi.. ik schrok van mijzelf.. zei ik dit?? wat een wijsheid en besefte mij dat het leven mij al veel geleerd had..
Ze vond het erg logisch dat ik hier even over na wilde denken, ze wilde het wel graag die zelfde dag weten dus sprak ik af dat ik haar s’middags terug zou bellen..
Ik legde de telefoon aan de kant en ging in gesprek met God..
Moet ik dit echt doen.. is dit wat U van mij vraagt?? Past dit in Uw plan met mij?
Mijn hart zei gelijk DOEN.. maar mijn gevoel ging een heel andere kant op..
“Heer ik durf dit niet.. dit kan ik toch niet doen.. is dit wel verantwoord? Ik… mantelzorger… zelf nog herstellende.. pff.. moest echt wel even slikken en mijn hart sloeg over.. en dan “wat zullen de mensen wel niet zeggen”.. onverantwoord…”
Maar ik denk dat ik iemand ben van de uitersten en dat ik dan eigenlijk op mijn best functioneer.. waarom weet ik niet..
Ik dacht na hoe ik er achter kon komen wat God hierin van mij vroeg.. en ineens kreeg ik de gedachte.. overleg met je vriendin… hoor wat zei zegt.. zij kent je situatie en redeneert vaak nuchter en objectief.. dus ik belde haar en zij nam direct de telefoon op.. ik vertelde haar dat ik was gebeld door helpende handen en dat ik ontzettend was geschrokken en niet goed wist wat ik nu moest doen.. we liepen samen de punten na.. de voor en tegens.. en we kwamen tot de conclusie dat je in de supermarkt meer kans op besmetting hebt dan beschermd werken in besmet gebied.. en het was voor mij wel een enorme kans om er achter te komen of dit is wat ik graag weer wil gaan doen.. en of ik lichamelijk dit werk weer aan zou kunnen..
Werken in de fysieke zorg..
Na het gesprek ging ik terug naar God en legde mijn voor en tegens op een rij.. maar ik was toch nog niet helemaal gerust.. ik heb meer bevestiging nodig Heer…
Toen zei iets in mij.. bel je re-integratiecoach.. zei is een integere vrouw, zij kent jouw situatie en weet ook hoe je in elkaar zit.. en ik zei tegen mijzelf.. als zij ook enthousiast reageert en de voors en tegen met mij naloopt en de voors de overhand hebben dan is het oké.. dan wilt U dat ik het ga doen.. maar als zij twijfelt en het mij afraadt dan doe ik het niet.. dan is het echt onverantwoord..
Zo gezegd.. Zo gedaan..
Ik belde haar op en wonderwel nam ze gelijk de telefoon op.. ik vertelde haar wat er was gebeurt en ze zei direct.. wat bijzonder.. maar wat wil je zelf.. een wat zegt je gevoel.. ik deelde met haar de voors en tegens.. en we kwamen tot de zelfde conclusie die ook al uit het gesprek met mijn vriendin naar voren kwam..
Dit was voor mij de tweede bevestiging en genoeg om een weloverwogen keuze te maken..
Voldoende om Ja te zeggen..
En ook al zou ik ziek worden.. dan heb ik in ieder geval gedaan wat ik het liefste doe…
Hij gaat met mij mee, en in die afhankelijkheid doe ik het ook.. ik kan dit absoluut niet in eigen kracht.. daar was ik mij heel erg van bewust..
Dus ik ging het doen..
Je wilt niet weten hoe spannend ik dit telefoontje vond..
Nog steeds twijfelde wel mijn gevoel.. ben ik niet onverantwoord bezig. maar merkte dat dit gevoel ook gebaseerd was op.. “wat zullen de mensen wel niet zeggen”… en ik Pleaser van anderen vond dit toch wel het moeilijkst.. maar wilde dit keer dicht bij mijzelf blijven en bij wat God van mij vroeg..
Ik bad God om rust als het in Zijn plan paste… en paste het niet in Zijn plan dat hij mij dan wilde overspoelen met angst.. en ongerustheid…
Ik wachtte nog een uurtje met bellen en voelde mij kalm worden.. en kreeg een bepaalde rust.. ook een gevoel van uitdaging overviel mij.. ik mocht weer wat betekenen.. ik kon eindelijk mijn handen weer uit de mouwen steken..
Ik belde haar op en zei dat ik het ging doen.. we namen alles door.. ik kreeg een contract van drie maanden en 3 uur en de meer uren kon ik gewoon schrijven.. en ging als helpende aan de slag.. waar ik ook de diploma’s voor heb..
Ik legde de telefoon neer en een gezonde spanning overmeesterde mij.. wat was ik blij dat ze had gebeld.. maar tegelijk ook spannend.. wat zou ik aantreffen.. hoe ging het allemaal in zijn werk..
Ik zou die week erop beginnen.. maar een uurtje later belde ze op en vroeg mij of ik de volgende dag al wilde beginnen.. de nood was erg hoog..
De volgende dag ging ik in mijn brommobiel op weg naar het verpleeghuis.. spannend was dat ritje.. maar ik ging er biddend heen.. ik zegende in de auto het verpleeghuis, de bewoners en al het personeel.. en vroeg Hem of hij er wilde zijn en ons wijsheid wilde geven..
Ik kwam daar en kreeg instructies over de beschermende hulpmiddelen.. helemaal ingepakt moest ik aan het werk..
Wat was de eerste dag pittig… en erg warm in de beschermkleren.. bijna al het vast personeel is besmet met het virus.. en van alle bewoners waren er nog maar een handjevol gezond.. we moesten er dus tegenaan met hoofdzakelijk invallers.. dit is lastig want tijd om in te werken was er niet.. het is pionieren en improviseren..
Het verdrietige is dat de bewoners ons niet kennen en wij voor hun staan in gekke pakken.. met spatscherm, mondkapjes.. schorten en handschoenen aan.. kan mij voorstellen dat dit voor hun verschrikkelijk eng over komt..
Het is een verpleeghuis waar mensen wonen met vergevorderde dementie.. deze bewoners begrijpen vaak niet wat er gebeurt en merken jou onrust en hectiek des te meer.. het zijn mensen die nog leven op gevoel.. en juist dat valt weg.. ze zien alleen je ogen.. deze mensen leven op jou uitdrukkingen in het gezicht.. daaraan kunnen zij vaak lezen hoe je iets bedoelt en nu zien ze alleen je ogen..
De kunst aan ons is om onze ogen te laten lachen terwijl ons hart wordt geraakt door al dit verdriet.. dat kan ik omdat ik Liefde voel..
Zijn Liefde voor deze bewoners..
Maar tegelijk voel je ook verdriet en delen we de zorgen die we hebben.. overleven ze dit.. hoe ziek worden ze.. wat zijn de gevolgen..
In de week voordat ik daar kwam werken waren er al een paar bewoners overleden.. de gevolgen werden steeds zichtbaarder.. terwijl dat het C-virus er nog maar een week aanwezig was.. zien we dat dit C-virus razendsnel om zich heen grijpt als het eenmaal is uitgebroken..
Ook raakt het verdriet van de familie je.. de familie die niet bij hun geliefden kunnen zijn die ziek zijn.. pas als er geen kans meer is op herstel en het stervensproces in gang is gezet.. dan mag de familie er bij.. en dan staat de familie soms voor onmenselijke keuzes…
Ga ik wel of ga ik niet…
Als de familie ook kwetsbaar is.. of ziek zijn… dan moeten ze hun geliefde soms zonder hun nabijheid laten gaan.. wat een diep intens verdriet geeft..
En als zorgverlener sta je machteloos.. wat wil je soms andere keuzes maken dan wat de regels voorschrijven.. dit breekt je hart..
Wat leven we toch in een rare tijd…
En toch doe ik het werk met een blij hart en ben ik dankbaar dat ik het kan en mag doen.. dat ik hier van betekenis kan zijn.. ik probeer ondanks de heftigheid nog iets van plezier bij de bewoners te brengen.. af en toe een grapje en proberen het “normale” ritme van de dag zo goed mogelijk door te laten gaan.. en dat is hard werken..
Elke dag ga ik met biddend hart er naar toe.. in deze tijd raak ik zo doordrongen van het feit dat ik het alleen niet kan.. ik heb God zo nodig.. altijd natuurlijk.. maar juist in deze tijd ben ik er nog meer bewust van.. ik kan dit absoluut niet alleen..
Na 30 jaar op deze manier terug in de zorg.. had ik van te voren niet kunnen bedenken.. maar waarom God mij juist nu in deze tijd hier heeft neergezet… daar wordt ik mij elke dag meer bewust van..
Een voorbeeldje..
Tijdens mijn werk mag ik een verlengstuk zijn van Hem.. er lag een bewoner op sterven… (dit brengt bij mij altijd een vreemd soort spanning… vind het altijd een heftig iets en echt het went nooit..) ik verleende samen met een ander zorgverlener zorg aan deze bewoner.. de andere zorgverlener moest even weg om spulletjes op te halen en ik was alleen met de bewoner.. ik merkte dat deze bewoner erg onrustig was en ik zag angst in de ogen bij deze bewoner.. ineens kreeg ik op mijn hart om voor deze bewoner te gaan bidden.. en zacht bad ik voor deze bewoner.. dat God er wilde komen met Zijn rust en dat Hij zijn beschermende handen om deze bewoner wilde leggen.. ik sprak zacht tegen deze bewoner en vertelde dat God er bij is, dat het goed was en dat Hij draagt… ik wist niet of deze bewoner het nog mee kreeg… maar dit weerhield mij niet om te bidden… ondertussen kwam de andere zorgverlener terug.. en ook de dienst doende verpleegkundige kwam binnen.. en opeens merkten we op dat deze bewoner erg rustig was geworden en dat deze bewoner er vredig bij lag…. op dat moment drong het nog niet echt tot mij door, je hoofd is bezig met zorgen.. maar na dat we klaar waren en naar beneden liepen schoot het door mij heen..
God U was daar… wat ben ik blij en dankbaar dat U dit op mijn hart heeft gelegd.. dat ik voor deze bewoner mocht en kon bidden..
Deze momenten maken mijn werk dierbaar.. en ervaar ik Zijn nabijheid en Zijn kracht in mijn zwakheid..
Dit maakt dat ik door kan gaan.. ondanks dat het fysiek enorm zwaar is en mentaal ook..
Ik ben blij en dankbaar dat ik het kan..
Tot nu toe ben ik en mijn partner nog steeds gezond en kan ik het allemaal bolwerken en loopt thuis alles in hetzelfde ritme door..
Ik bid en hoop dat dit zo mag blijven.. ik heb ondanks dit heftige gebeuren veel plezier weer in het zorgen van deze groep ouderen.. zij hebben een speciaal plekje in mijn hart.. daar ben ik in deze heftige week wel achtergekomen..
Hoe dit in mijn verdere leven vorm gaat krijgen is voor mij nog een open boek.. maar God is de auteur en regisseur van mijn levensverhaal.. dus ben erg benieuwd..
Nadat ik getest ben ging ik weer naar huis, de spanning viel iets van mij af maar nu was het spannend wat er uit zou komen..
Als de uitslag positief was dan hing er heel veel aan vast.. hoe moest de zorg voor mijn man dan geregeld worden.. konden we het thuis redden? want hoe zou de ziekte verlopen? Bleef het bij milde klachten..
Heer U bent er bij.. ik hoop het zo…
Helaas bleef ik nog steeds benauwd bij inspanning, gelukkig draaide ik een goed nacht en de volgende ochtend bleef het nog steeds bij dezelfde klachten..
Gelukkig verergerde het niet.. dit vond ik al positief!
De maandag kreeg ik de uitslag..
Negatief!
Een gevoel van dankbaarheid ging door mij heen.. er viel een enorm grote last van mij af en ik slaakt een zucht van grote opluchting..
Dank U Heer!
Hihi ik was bijna geneigd om de vlag uit te hangen.. 🤭
Weet je.. verdacht van corona is gewoon verschrikkelijk.. dat doet mentaal zoveel met je!
Nu kon de rust in huis weerkeren, de thuiszorg kon gewoon weer komen voor mijn echtgenoot.. en het belangrijkste… mijn echtgenoot kon gewoon weer naar de studio.. zijn dagbesteding..
Weer structuur en houvast!
Door de uitslag werd ons wereldje weer wat groter.. natuurlijk blijf je kwetsbaar en val je nog steeds in het risico gebied.. maar gewoon het gevoel dat je niet besmettelijk bent..
Ik besef mij ten zeerste dat de uitslag ook positief had kunnen zijn.. Corona is gewoon een vreselijk virus… en denk aan de mensen die wel een uitslag krijgen dat ze corona hebben, en als je de heftige variant treft dan staat je leven op de kop.. lichamelijk en geestelijk voer je een ongekende strijd..
Ik leef met de mensen mee die geraakt zijn op wat voor manier dan ook door Corona, lichamelijk, geestelijk, financieel, sociaal.. en ook de mensen die dierbaren hebben verloren aan dit vreselijk virus..
Nu dus opknappen.. want met dat deze goede uitslag was ik er nog niet..
Tja wat was heb ik dan onder de leden??
Voor dat ik dat ga vertellen wil ik graag eerst nog iets anders met jullie delen.. ik twijfel wel of ik het wel moet delen..
Maar die twijfel komt uit mijn trauma en onzekerheid met mensen en artsen.. ik ben bang ben dat ik weer als hypochonder of iets dergelijks wordt neergezet.. maar het blijft maar door mijn hoofd malen waardoor ik toch besluit om het met jullie te delen.. in de wetenschap dat het twee kanten op kan vallen.. waarbij ik hoop dat het de goede kant op gaat vallen..
Al maanden gaan mijn gedachten terug naar eind januari.. het laat mij niet los.. de trouwdag van mijn lieve ouders..
Wij waren onderweg naar Friesland omdat mijn ouders 50 jaar getrouwd waren die dag.. het was een verrassingsbezoek.. dus gingen we met de trein.. in die tijd kwam net het coronavirus in opspraak.. Wuhan ging bijna op slot en hier in Nederland was het nog niet.. tenminste dat werd toen gezegd.. (nu gaan er al andere zienswijze rond vanuit de onderzoeken die er zijn geweest) toen wij in de trein zaten stapten er op een gegeven moment drie chinezen personen in de trein.. alle drie met mondkapjes op.. dit is voor chinezen niet vreemd maar wat mij opviel was dat een van die drie enorm aan het hoesten was.. gezien de toestand in de wereld dacht ik bij mij zelf.. als zij bij ons in de coupe gaan plaats nemen dan vertrekken wij naar een andere coupe.. niet om hun.. maar voor ons eigen kwetsbare gezondheid.
Maar ze liepen verder en namen plaats in een ander coupe..
Ik dacht het zal toch niet..
We reisden verder en ik liet het los.. we hebben een gezellig dag gehad en avonds gingen we weer naar huis.. zonder gekke dingen zijn we veilig thuis gekomen..
Het bleef wel in mijn achterhoofd hangen maar verdrong het direct.. ik dacht hier ga ik niks mee doen.. ik ga dit niet aankaarten.. ik ben altijd de sjaak… ik zal niet de eerst zijn.. niet ik..
Sommige mensen/artsen hebben namelijk al een vooroordeel over mij en denken dat ik hypochonder ben.. dus nee… het zal niet vanuit mij komen..
Niet ik.. niet uit mijn mond!!
Maar.. na anderhalve week werd ik flink ziek.. hoge koorts en belandde ik op bed.. dit duurde en paar dagen.. ook was ik enorm verkouden.. gelukkig had mijn man nergens last van.. totdat.. ik knapte net een dag op en toen werd mijn man ziek.. hoge koorts.. en die werd zo ziek dat ik mij toch wel zorgen begon te maken.. boven de 41 graden koorts en op een gegeven moment heb ik toch de dokterswacht gebeld.. het was in het weekend dat het enorm stormde en niemand de weg op mocht.. de de arts belde terug en zei.. ik kom niet dat is onverantwoord.. maar uit uw verhaal maak ik op dat uw man longontsteking heeft.. ik schrijf een antibiotica voor en hopelijk gaat het zijn werk doen.. angstvallig hield ik mijn mond over onze ervaring in de trein.. ik durfde het niet te zeggen met het idee in mijn achterhoofd dat ze mij toch niet zouden geloven.. ik ben toch hypochonder??
Een paar uur later arriveerde de taxi met de antibiotica en na een paar heftige dagen knapte mijn man op..
Tja.. dan rijst natuurlijk nu de vraag… hebben we toen al corona gehad?? Wie zal het zeggen??
We zijn toen niet getest en nu ben ik getest en heb ik het niet.. (gelukkig) maar deze test zegt niet of ik het destijds heb gehad..
Ik heb toen niks daarover verteld omdat ik het gewoon niet durfde… ik heb de nodige trauma’s opgelopen in de ziekenhuizen en met artsen waardoor ik terughoudend ben geworden maar ook erg onzeker in wat ik wel en niet vertel.. dit zijn helaas de sporen…
Het gekke is dat mijn gedachten er steeds naar terug gaan.. nu nog meer doordat er vanuit de overheid ook steeds meer geluiden komen dat zeer waarschijnlijk het virus al veel eerder in Nederland was dan toen de eerste corona patiënt bekend werd..
Zouden we het C virus al hebben gehad waarom ben ik dan weer ziek geworden?
Het RIVM zegt dat het niet zeker is dat je immuun bent als je het gehad hebt.. maar dan hebben we al wel antistoffen opgebouwd waardoor we het een stuk milder hebben gehad en mijn man ook niet ziek is geworden.. die kreeg namelijk alleen maar lichte koorts klachten..
zou ik een opvlamming van mijn SLE hebben dan zou mijn man geen koorts hebben gekregen.. want SLE is niet besmettelijk.. een virus wel..
Tja zeg het maar…
We zullen het waarschijnlijk nooit weten…
Is dat erg???
Nee ik vind het prima.. Ik neem het leven zoals het elke dag op mijn pad komt.. met zijn ups en downs..
Om het een en ander uit te sluiten heb ik in overleg met mijn reumatoloog nog wel bloed geprikt…
Na de “goede” uitslag ben ik nog twee dagen erg benauwd geweest bij inspanning en daarna knapte ik op.. de hele week was ik nog wel ontzettend moe.. alles was gauw te veel..
Maar langzaam stapje voor stapje klom ik weer omhoog uit dit dal..
Ik ben nu bijna twee weken verder en merk dat ik steeds verder opknap en mijn energie level al weer aardig op peil is..
Ben fit genoeg om weer heerlijk actief te zijn, ik wandel veel.. alleen of samen met een vriendin… heerlijk in de natuur en waar ik mijzelf heerlijk kan opladen..
Ik weet dat er ontzettend veel mensen voor ons gebeden hebben en wil iedereen bedanken daarvoor…
In mijn vorige blog “Houd vol… ik ben met je” schreef ik al wat deze periode met ons kan doen… de angsten die we kunnen voelen en de worstelingen die er zijn en kunnen komen..
Toen ik die blog schreef was het nog niet heel erg dichtbij gekomen en had gehoopt en gebeden dat het onze deur voorbij mocht gaan..
En dan komt het ineens heel dichtbij…
Niet dat het bij ons al definitief is vastgesteld maar dat je verdacht bent..
En wat komt er dan een narigheid over je heen.. je beland in een ontzettend spannende tijd.. een tijd die je niet mee wilt maken maar waarin je geen keus hebt dan er dwars door heen te gaan!
Op goede vrijdag begonnen de klachten bij mij, verkouden en ontzettende hoofdpijn.. ach ik dacht gaat wel weer over.. maar het werd steeds erger.. er kwam keelpijn bij en de hoofdpijn werd steeds erger tot misselijk aan toe..
Ik twijfelde… moet ik contact op nemen met de huisarts.. of gaat het vanzelf voorbij.. na wikken en wegen toch maar contact op genomen.. omdat mijn echtgenoot ook in de risicogroep valt wilde ik geen risico nemen..
Aan de andere kant ben je terug houdend omdat het nogal een eng idee is en je niet weet wat je verwachten kunt.. ik belde en werd verwacht op de coronapoli in onze woonplaats.. als ik kwam kon ik in wachtkamer 7 plaatsnemen en een mondkapje opdoen wat klaar ligt…
Daar ging ik…
Kriebels en spanning van heb ik jou daar.. niet zo zeer dat ik bang was maar meer het ongewone… het bijzondere.. het onzekere..
Op dat moment flitste er een gebed door mij heen die iemand van onze huiskring de avond ervoor had gebeden voor mij, en wat had ik dat nu nodig had..
Ik was die avond al niet lekker maar we hadden via Jitsi toch een huiskring avond.. ik was achteraf blij dat ik wel was gegaan.. na ons lief en leed gedeeld te hebben besloten we voor elkaar te bidden..
Zij bad dat Gods vrede bij mij mocht zijn en dat ik mocht weten en ervaren dat Hij altijd bij ons is.. wat er ook nog ging gebeuren..
Nu denkend daaraan vond ik het een knipoog van Hem, elke dag zeg ik “Hij is erbij” vaak tegen mijzelf en de ander.. de hele middag verliet dit niet meer mijn gedachten.. ik moest er steeds aan denken, en met dat gebed in mijn hoofd en hart ging ik op weg naar de coronapost..
Ik laat jullie vrede na; mijn vrede geef ik jullie, zoals de wereld die niet geven kan. Maak je niet ongerust en verlies de moed niet. Johannes 14:27
Natuurlijk had ik nog steeds een knoop in mijn maag, en ik zong onderweg mijzelf moed in met dit gebed..
Het is namelijk niet zo dat als je christen bent de rampen jou deur voorbij gaan.. wij lijden net zo hard en soms nog harder.. maar wij hebben een troost dat God bij ons is… altijd… en ons nooit verlaat.. waardoor wij de stormen anders doorstaan.. in het vertrouwen dat Hij voor ons zorgt..
En tegelijk blijf je mens… met je tekortkomingen.. je spanning.. je angsten en daar tegenover je hoop, je geloof en je vertrouwen in Hem waardoor ik de spanning, angst en tekortkoming kan handelen..
God wist gisteren al dat dit vandaag zou gaan gebeuren en wist wat ik daarin nodig had!
Aangekomen en plaatsgenomen waar ik moest zijn kwam daar de dokter.. onherkenbaar in een wit pak.. masker voor en bril op.. hij stelde zich zelf voor en had hij pietje gezegd dan had ik het ook geloofd..
Dit was zo bizar!
Ik kreeg zo’n naar gevoel… het was net of had ik de pest en was ik ongelofelijk besmettelijk.. was natuurlijk ook zo maar zo heb je dit nog nooit meegemaakt en moest denken aan wat er in de bijbel staat over de melaatsen dat iedereen ze uit de weg ging en ze buiten de stadpoorten werden gezet…
Dit kwam flink binnen en het was of iemand mij een stomp gaf op mijn blauwe plekken.. ongewenst.. niet oké.. afgekeurd.. afgewezen..
De dokter was erg vriendelijk en ik had een goed gesprek met hem.. maar ondanks dat ik en mijn man in risicogroep vallen werden we niet getest.. ondanks dat ik onze situatie had uitgelegd.. hij deed het niet omdat simpelweg er te weinig testen zijn en omdat er geen therapie voor is heeft het ook geen zin…
We moesten er “gewoon” vanuit gaan dat het C virus bij ons aanwezig was..
Nou “gewoon”.. dit hield al heel wat in.. zo “gewoon” zou het niet worden… Thuisblijven.. in quarantaine… niet zelf de hond uitlaten.. mijn echtgenoot niet meer naar zijn dagbesteding.. wat betekend dat de structuur weg zou vallen.. terwijl daar juist zo’n behoefte aan is als je cognitieve problemen hebt..
De arts gaf mij wel een antibiotica mee voor als het misschien een bijholteontsteking was, en het kon geen kwaad..
Ik was erg verbaasd.. wat moet ik nu met antibiotica.. je weet helemaal niet wat mij mankeert.. ik wist dat dit wel degelijk kwaad kon, en na informatie te hebben gevraagd bij mijn orthomoleculaire immunoloog vriend Ron Grit van Vita Nova… besloot ik om het absoluut niet te slikken…
Antibiotica verzwakt je immuunsysteem waardoor je alleen maar meer kwetsbaarder wordt voor het coronavirus.. en dat is toch iets wat we nou juist niet willen.. en mijn grootste herstel van mijn lichaam heeft te maken met mijn immuunsysteem..
Ik ging weer naar huis en was doodmoe…
De dagen daarna leverde ik steeds meer in, bij elke inspanning kreeg ik het benauwd, en de hoofdpijn werd ook met de dag erger..
Maar goed mijn mantelzorgtaken gingen wel gewoon door.. en je moet gaan nadenken over…
Wat als…
Stel dat ik weg zou vallen door opnamen in ziekenhuis bv.. hoe moest het dan met mijn echtgenoot.. is het verantwoord om hem alleen achter te laten.. nee.. dus moeten er dingen geregeld worden..
Stel dat mijn echtgenoot die ook al koorts kreeg ziek zou worden.. wat zou hij willen… wil hij dan nog naar de IC.. wil ik nog naar de IC bij het slechtste scenario.. al deze vragen komen aan je voorbij en moet je het over hebben..
Oké.. je kan zeggen.. je moet niet van het ergste uitgaan… valt toch allemaal wel mee.. maar als je het nieuws een beetje volgt dan weet je ook wat er kan gebeuren.. gelukkig treft het bij de meeste mensen de milde variant…
Ook weten we allemaal wel dat deze puntjes vaak niet besproken worden in het dagelijks leven.. en als je het op dat moment moet beslissen en je weet niet wat je naaste wil dan zijn die beslissingen zo heftig en moeilijk.. wat is er dan mooier als je het samen doorgenomen hebt en weet wat de ander zijn wensen zijn…
Al deze dingen brengen de nodige spanningen en onzekerheid met zich mee.. en zeg nou eerlijk het is ook niet makkelijk en ook niet leuk om het over deze dingen te hebben.. hier wil je toch niet mee bezig zijn..
Gelukkig had ik nauw contact met mijn mantelzorgondersteuner en mijn coach.. en mijn arts op de achtergrond.. met elkaar liepen we de stappen door..
Niet makkelijk..
Ik werd met de dag benauwder en op een gegeven moment vertrouwde ik het niet meer..
Maar bellen dat was echt voor mij nog een stap te ver… ik wist dat als ik zou bellen.. dat dit heel veel consequenties kon betekenen… voor ons allebei..
De hele middag heb ik geworsteld.. overlegd… gebeden.. maar kon geen keuze maken.. en die keuze moest ik toch zelf maken..
Als mantelzorger kun je dit gewoonweg niet.. dit is gewoon onmenselijk.. mijn hart huilde… wat moest ik doen..
Bang voor mij zelf was ik niet.. nee… maar voor de thuissituatie wel.. de consequenties die dit met zich mee zou kunnen brengen.. brrr… het greep mij naar de keel.. ik was kapot van de spanning.. en er volgde zowaar een paniek aanval..
Dit kon ik niet!!
Auteur Hendrikje Fictorie verwoorde in een reactie op een schrijven van mij zo treffend wat ik voelde.. en wat vele mantelzorgers voelen..
Afhankelijk zijn terwijl je weet dat je geliefde afhankelijk van jou is is slopend..
Uiteindelijk heb ik na uren toch gebeld.. waarom.. omdat mijn saturatie best wel was gedaald en ik mij steeds benauwder ging voelen.. en natuurlijk de spanning die dit alles met zich meebracht is natuurlijk ook niet niks…
Dit is gewoon ondraaglijk.. ik kan die keuze gewoon niet maken..
Het is verschrikkelijk dat je sommige keuzes in je eentje moet maken.. die verantwoording is bijna niet te dragen.. dan ga je er nog liever zelf aan onderdoor..
In tranen vertelde ik de assistente van de spoedeisende hulp wat de situatie was.. de assistente wilde dat ik kwam.. omdat ze het niet vertrouwde..
Na het telefoontje vervoer kunnen regelen, een lieve vriendin ging met mij mee.. maar ik moest mijn man thuislaten want er mocht maar 1 begeleider mee.. en omdat mijn man niet meer mag autorijden had ik geen andere keus dan hem alleen achter te laten..
En dat brak mijn hart.. dit was zo verschrikkelijk.. want eerlijk gezegd wist ik niet zeker of ik weer thuis zou komen die avond.. en hoe moest het dan met mijn partner.. Hij kan zich namelijk niet meer alleen redden.. wel een paar uurtjes en dan nog moet ik altijd bereikbaar zijn.. dus al helemaal geen dagen of weken..
De taxi kwam voorrijden en tijd om te gaan was aangebroken..
Een laatste knuffel..
Wat heb ik die knuffel gevoeld..
Wat deed die knuffel pijn!
Ik slikte mijn tranen weg en en liep naar de deur.. draaide mij nog een keer om en zei..
Tot gauw..lieverd…
Ik stapte de deur uit, mondkapje op en vlug in de auto..
Oooo wat deed dit zeer…
Door de spanning laaide mijn dystonie even enorm op.. al mijn gezichtspieren vlogen alle kanten op.. ik had even geen controle over mijn spieren..
Onderweg naar de coronapost kon ik gelukkig even kletsen met mijn vriendin.. en zo mijn gedachten even afleiden..
Op de coronapost gebeurde het zelfde als de afgelopen woensdag.. dus wist al een beetje hoe het ging en merkte dat die spanning er gelukkig niet meer was..
Tijdens het gesprek met de arts zei de arts op een gegeven moment dat ze het erg vreemd vond dat ik die woensdag niet was getest.. u zit in zo’n kwetsbare situatie en u zit samen met uw man in de risico groep..
En om thuis goed de zorg te kunnen regelen is het van belang dat je weet wat er aan de hand is..
Fijn… ik voelde me even gehoord!!
De thuiszorg die bij mijn man normaliter komt, had ik afgezegd vanwege het besmettingsgevaar, en dacht voor de tijd dat het duurt doe ik het wel samen met mijn man.. maar als de thuiszorg weer in beeld wilde komen dan was het toch van belang dat er duidelijkheid zou komen..
Helemaal als ik te ziek zou worden..
Ze zei ik vind dat u getest moet worden dus dat gaan we nu ook doen en daarna kunt u naar huis.. want als het zo is heeft u uw echtgenoot allang besmet..
Ik was ontzettend blij dat ik weer naar huis kon en het afscheid niet voor lang was geweest!
Toch heeft het mij wel aan het denken gezet..
Het heeft veel met mij gedaan merk ik.. het leven is kwetsbaar..
Het is afwachten morgen wat er uit komt..
Hopelijk blijft het bij dit.. en heb ik het hoogtepunt nu bereikt.. en gaan we weer langzaam de goede kant op..
Wat ik erg bijzonder vindt is dat er voor ons opnieuw een mooie nieuwe wereld opengaat sinds we verhuisd zijn.. we zijn niet zomaar in deze buurt komen wonen.. en we mogen weer ervaren dat buren ook “leuk” kunnen zijn.. dat je ook “normaal” contact met je buren kunt hebben… en dat we er voor elkaar mogen en kunnen zijn.. dit doet mij zo goed.. het maakt dat ik in no time mij hier ontzettend thuis ben gaan voelen en hier voor geen goud meer weg wil… het is zo ons eigen plekje geworden en langzaam aan komt alles af..
Ook de vele berichtjes die we krijgen hoe het met ons gaat, de zorg die we krijgen via de huiskring van onze kerk.. eten wordt gekookt.. hond wordt uitgelaten.. het is een Zegen om dit te ervaren..
En aan het eind van de middag zag ik een mooi bijzonder getuigenis filmpje op internet voorbij komen..
Love Heals All Things 