Elegant zijn is alleen maar uiterlijk, en schoonheid verdwijnt. Maar een vrouw die diep ontzag heeft voor de Heer, wordt geprezen.
Spreuken 31:30
Voor alle lieve vrouwen!!! Stilstaan bij Internationale Vrouwendag
Gedicht
Met jou voel ik me verbonden Waar op de wereld je ook bent Bij jou voel ik geborgenheid Omdat jij mijn worstelingen kent
Ik wil zo graag altijd sterk zijn De vrouw die alles kan Alle ballen hoog houden Opgeven – daar is bij mij geen sprake van
Ik zie het soms ook in jouw ogen Dat je even echt niet meer kunt Maar eventjes op adem komen Is je niet altijd gegund
Juist vandaag wil ik je laten weten Dat ik je bewonder om je kracht Om je moed en je doorzettingsvermogen Je bent sterker dan je dacht
Ik bid je liefde toe en vriendschap Een lief woord, een mooi gebaar Of je nou hier of heel ver weg woont – wel of geen generatiekloof Vandaag maakt dat allemaal niet uit Tenslotte zijn we allemaal
Zegenbede uit het land Israël (naar father Potter from Peckham) Moge de Baby van Bethlehem je Vrede geven. Moge het Kind van Nazareth je Vreugde geven. Moge de Man van Galilea je Kracht geven. Moge de Messias van Golgotha je Moed geven. Moge de Opgestane Jezus je Hoop geven En de Opgevaren Christus een voorsmaak van Zijn Glorie.
Ik wens jullie Gezegende kerstdagen toe en een Liefdevol en Gezond 2021.
Als niemand het meer begrijpt Hou ik vol Blijf bij je Van je houden Voor je danken Je omarmen
Als niemand het meer begrijpt Blijf ik liefde gieten Hele emmers vol Tranen als je weg bent Koesteren als de zon
Als niemand het meer begrijpt Dank ik God voor jou Nooit de vraag hoe lang nog Maar dankend voor wat komt
Als niemand het meer begrijpt Is er Iemand die me ziet Die me draagt en vult met kracht Het is Zijn zegen Zijn licht Zijn vreugde Zijn liefde Zijn armen Zijn zijn Die ons samenbracht
Als niemand het meer begrijpt Raken mijn knieën de grond Handen omhoog Een loflied verlaat mijn mond
Gedragen vrede
Gedicht Trudy Steegman
Bovenstaand gedicht is mijn verlangen om te blijven volhouden.. maar in werkelijkheid is mijn ervaring dat het vaak een enorme worsteling is… moeite… zwaar… oneerlijk.. machteloosheid.. boosheid en Liefde liggen zo dicht naast elkaar..
Wat heb je het nodig om af en toe op te laden.. buiten de deur, bij God en bij mensen.. maar ook die knuffel… bemoedigende woorden.. ventileren.. wat is het nodig!
24/7 mantelzorgen is onmogelijk… toch doen we het.. want ook al ben je even uit de situatie.. loslaten kun je niet.. in je hoofd zorg je door..
Juist daarom hebben we elkaar nodig om vol te houden.. en dan ben ik blij en dankbaar dat ik kan en mag werken… dat ik af en toe even uit de situatie kan stappen..
Is het daardoor makkelijker?? Nee… het is hard werken… en er komt ook veel bij kijken..
Is het nodig?? Ja.. het is nodig om in Liefde te blijven zorgen!
Dit alles kan en mag ik doen vanuit Zijn kracht.. want echt dit kan ik niet uit mijzelf..
Tegelijk denk ik ook aan mijn vele vele lotgenoten… die niet de mogelijkheid hebben om af en toe even uit de situatie te stappen.. die 24/7 “moeten” zorgen..
En dan in deze coronatijd… een dubbele belasting.. ik hoorde net op de radio dat de meeste mantelzorgers tegen een burn-out aan zitten.. en ik geloof dat het waar is.. als ik bij mij zelf te rade ga moet ik ook erg oppassen.. Er wordt veel van ons gevraagd in deze tijd… niet alleen fysiek maar ook mentaal.. emotioneel worden we zwaar belast door de social distance!
Wij kunnen niet zeggen.. nu even niet schat.. wij kunnen ons niet omdraaien de deur achter ons dicht trekken en zeggen.. tot morgen dan ben ik weer… nee.. het is daadwerkelijk 24/7…
Door deze coronatijd sta je er nu eenmaal vaker alleen voor.. omdat er minder thuiszorg is, omdat je minder vaak bij elkaar mag en kan komen.. omdat je niet die arm om je schouder kunt krijgen..
Hoe houden wij dan vol??
Hulp blijven vragen.. wij.. mantelzorgers.. moeten de moed bij elkaar rapen om toch hulp te blijven vragen.. het is kwestie van lange adem.. maar ooo wat is en blijft dat moelijk.. toch wil ik op je hart drukken.. Blijf het doen!!
Maar blijf ook praten.. ventileren over wat je meemaakt… is zo belangrijk.. zoek een maatje, vriend(in).. waarmee je kan sparren.. delen.. want dat lucht op.. Al is het voor even.. vaak kun je dan weer even verder..
En aan de mensen die om ons heen staan willen wij ook wat vragen.. blijf omzien naar de ander.. bied je hulp aan.. concreet.. zeg niet “als je hulp nodig hebt dan hoor ik het wel he?” Want echt.. dan hoor je niks…
Laat het niet afhangen van de mantelzorger want dan komt het niet.. het is niet dat we niet willen.. maar door de druk.. drukte.. veel aan je hoofd hebben.. kom je niet toe aan hulp vragen.. dan doe je het zelf al weer..
Mantelzorgers kunnen dit nu eenmaal erg slecht.. zeg dus bv: “Ik heb morgen vrij kan ik morgen wat voor je betekenen?” Boodschappen doen? Eten koken.. enz enz..
En toch is mantelzorgen ook ontzettend dankbaar en mooi werk..
Tussen het zorgen door zijn er zeker ook lichtpuntjes!
Probeer ook de leuke dingen te blijven doen!
Samen en alleen!!
Heel veel Zegen.. kracht.. wijsheid… troost en Zijn nabijheid toegewenst..
Onderstaand nummer wil ik je als Blessing meegeven!
Onderstaand stukje las ik op Facebook.. geschreven door Marriët de Landmeter-Moerdijk.. het raakte mij.. belevingsgerichtezorg.. het mooiste om te geven!
Beseffen wij (de zorgmedewerkers) nog wel hoe groot de crisis is in het leven van mensen wanneer er een verhuizing noodzakelijk is naar een verpleeghuis?
Beseffen we de impact van het idee opgesloten te worden wanneer een opname nodig is op een “gesloten” afdeling? Alle veiligheid en vertrouwdheid op te moeten geven? En je “lot in handen te moeten leggen van vreemde “zusters”?
Denken we daar nog wel eens over na wanneer we aan het werk zijn? Dat we zorgen voor mensen, mensen zoals jij en ik? Met een eigen kijk op het leven, met ieder zijn eigen eigenaardigheden, gewoontes en privé dingen?
Beseffen we wat het zeggen wil om je letterlijk bloot te moeten geven? Iemand anders dan jezelf of een vertrouwd iemand aan je lichaam te laten zitten? Afhankelijk bent in alles, al je zelfstandigheid en eigen regie op te moeten geven? Merken we dit nog op, kijken we bij gedrag nog naar de mens áchter het gedrag? (Zoals ze in België zo mooi zeggen: vergeet Dementie, onthoud de Mens!)
Beseffen we hoe groot ons doen en laten van invloed is, in het leven van de mensen waar we voor MOGEN zorgen?
Ik vergeet het wel eens, dat is eerlijk waar. Maar gelukkig word ik vaak dan door de mensen zelf op mijn plek gezet. Het ontroert me dan ineens, wanneer er een bewoner vraagt MAG ik naar het toilet? Of MAG ik nog éven blijven liggen? Wie ben ik dan toch om daar een antwoord op te geven? Die vragen horen eigenlijk helemaal niet gesteld te worden!
“Vandaag wil ik echt die nare strakke kousen niet aan, of weer al een schoon hemd aan, moet het nu allemaal weer al in de was? Wie ben ik dan om te zeggen, ja het is echt beter voor u hoor, voor uw gezondheid en voor de hygiëne….? Nee dat gebakje dat slaan we over vandaag, dan word u te zwaar of dat is niet goed voor uw diabetes. Het staat zo in uw dossier, of we doen dit al jaren zo……Zal ik het even voor u doen? of het wordt allemaal voor u geregeld u hoeft niets meer te doen….
Beseffen we als zorgverleners nog dat het een voorrecht is, een gunst dat we MOGEN zorgen voor….? Dat het een voorrecht is dat een bewoner zorg toestaat, kijken we verder dan de boosheid en het verdriet?
Of zijn we meer bezig met een goed sluitend zorgplan? Zijn de doelen SMART genoeg en kloppen de indicaties nog? Hoe kunnen we bezuinigen, hoe houden we het financieel gezond?
Soms heb ik daar toch zo’n last van, het wordt in de instellingen soms zó moeilijk gemaakt om belevingsgericht te werken. De inspectie die overal bovenop zit en tig aan regels stelt waar men zich aan dient te houden. Een zorgkantoor of indicatiebureau wat in je nek hijgt, een geldkraan die zomaar dichtgedraaid kan worden wanneer bepaalde protocollen niet kloppen. Dit lijstje moet ingevuld zijn, en deze kolom moet kloppen enz.
Tjonge wat kan ik er soms naar verlangen om heel die dossier en zorgplannen “los” te mogen laten. Niets geen doelen halen en tig rapportages schrijven, lijstjes invullen en afvinken. Welnee, iedere bewoner krijgt een (digitaal) dagboek en we schrijven alleen nog maar gelukmomenten op. En de rest van de tijd zijn we bezig met het creëren van gelukmomenten. Niets meer en niets minder!
bewustwording #blijvendromenmag
Mariët de Landmeter-Moerdijk @mariëtopzorgavontuur
Zo bijzonder.. bewustwording.. Belevingsgerichtezorg..
Wat voel ik soms met “mijn” bewoners mee.. ik weet helaas hoe het voelt.. om opgesloten te zitten, afhankelijk van zorg te zijn..
Ik moest echt wel even de spreekwoordelijke drempel over toen ik voor het eerst de deur achter mij in het slot hoorde vallen.. er gebeurde op dat moment heel veel in mijn koppie.. het verschil was dat ik nu een sleutel/pasje had en gewoon de deur weer open kon doen wanneer ik wilde…
Ik ben mij meer dan bewust dat “mijn” bewoners die keus niet meer hebben..
Mijn heftige rugzak met de nodige trauma’s mag en kan ik gelukkig nu omzetten naar iets positiefs!
Vandaag las ik een ontroerend mooi gedicht voor alle zorgenden van mensen met dementie!
Ik was ontroerd.. het zei precies hoe het nu is op de vele afdelingen… het is zwaar.. het is moeilijk.. ook voor de mensen die thuis achter blijven.. die niet naar hun partner, moeder, vader, oma of opa kunnen..
MET ELKAAR
Lieve zuster, lieve broeder, er is hard voor jou geklapt. Maar bij jou in het verpleeghuis is haast niemand die het snapt.
Want geen partners en geen kind’ renen geen vrienden zijn te zien. En bewoners vragen constant: ‘Weet jij waar ze zijn misschien?’
Dan vertel je van het virus, in één uur wel twintig keer. Maar na enkele minuten weten mensen het niet meer.
Mensen worden heel onrustig, raken soms totaal van slag. Ze begrijpen er geen snars van, dat bezoek niet komen mag.
En jij zelf moet afstand houden, maar hoe moet dat aan het bed? Bij het wassen, bij het eten, bij het brengen naar ‘t toilet?
Je mag ook geen knuffel geven, hoewel jij dat soms vergeet. Of misschien dat jij uit liefde bewust die regel overtreedt.
Je mist hulp van mantelzorgers, die altijd aanwezig zijn en geliefden bezig houden en die afleiding is fijn
Want dat geeft jou even ruimte en heb jij je handen vrij om te doen wat maar blijft liggen, want dat hoort er ook nog bij.
De familie is verdrietig, de verpleging horendol ,de bewoners zijn onrustig niets loopt volgens protocol
Het zijn hele rare tijden en het lijkt nog lang niet klaar. Maar we gaan het zeker redden en dat doen we met elkaar. ❤️❤️❤️
Met dit gedicht wil ik alle zorgenden, mantelzorgers en naasten een hart onder de riem steken.. er wordt aan jullie gedacht!
Mijn aandacht gaat ook naar de mantelzorgers, de mantelzorgers die thuis zorgen voor hun partner, hun moeder of vader, opa of oma met dementie… die niet meer naar de dagbesteding kunnen, waar de thuiszorg niet meer kan komen… waardoor alle zorg op de mantelzorger neerkomt!
Ik bid en hoop dat we VOL houden.. ondanks.. dat we hulp durven in te roepen als het echt niet meer gaat!! Ik bid dat er dan ook hulp zal zijn!!
Maar waar ligt de grens.. vooral nu… en als je zorgt voor je naaste verleg je onbewust/bewust voortdurend de grens… waarom.. omdat je elke keer bij iets positiefs denkt.. ach het gaat ook wel weer.. totdat er weer een punt komt waardoor je weer met de harde werkelijkheid geconfronteerd wordt!
En Opgeven komt niet bij een mantelzorger in welke vorm dan ook in zijn of haar woordenboek voor!
Het was begin 2020… De mensen hadden een lange donkere winter achter de rug, Februari was een hele onrustige maand geweest met veel stormen en veel regen De natuur was onrustig, alsof ze de mensen iets wilde vertellen, alsof ze de mensen ergens voor wilde waarschuwen…En toen werd het Maart…
Het was Maart 2020… De straten waren leeg, de meeste winkels waren gesloten, de meeste auto’s stonden langs de kant van de weg, de mensen kwamen bijna niet meer buiten en dat over de hele wereld, landen gingen op slot, de mensen konden niet geloven dat dit gebeurde, het was zo surrealistisch…Iedereen wist wat er aan de hand was
Maar de lente wist het niet En de bloemen bleven bloeien En de zon scheen…De eerste mooie lentedag sinds lange tijd brak aan En de zwaluwen kwamen terug En de lucht werd roze en blauw Het werd later donker en ’s ochtends kwam het licht vroeg door de ramen
Het was Maart 2020… De jongeren studeerden online, vanuit huis Kinderen speelden onvermijdelijk vooral in huis Pubers verveelden zich, ouders wisten niet wat te doen Mensen kwamen alleen even buiten om boodschappen te doen of om de hond uit te laten Bijna alles was gesloten …Zelfs de kantoren, hotels, restaurants en bars Het leger begon uitgangen en grenzen te bewaken Mensen moesten vanuit huis gaan werken Ondernemers kwamen in de problemen De meeste kinderen konden niet meer naar school Er was ineens niet genoeg ruimte voor iedereen in ziekenhuizen, operaties en onderzoeken werden uitgesteld…Iedereen wist het
Maar de lente wist het niet en het ontsproot Ze draaide onverstoorbaar haar jaarlijkse programma af Ze schonk ons haar mooiste bloemen en haar heerlijkste geuren Het was Maart 2020
Iedereen zat thuis in quarantaine om gezondheidsredenen of preventief Sommige mensen mochten niet meer naar hun werk, anderen móesten Elkaar omhelzen, kussen of een hand geven was ineens een bedreiging Iedereen moest flinke afstand tot elkaar bewaren, dat was afschuwelijk In de supermarkt waren allerlei schappen leeg Allerlei leuke dingen gingen niet meer door, daar werd een streep door gezet en niemand wist wanneer dat weer kon Mensen werden beperkt in hun vrijheid terwijl er vrede was Over de hele wereld werden veel mensen ziek en het was besmettelijk… Er was isolatie, ziekte en paniek….
Toen werd de angst pas echt!!
En de dagen zagen er allemaal hetzelfde uit… En de weken duurden ineens veel langer… En iedereen hoopte dat er niet nóg meer strenge maatregelen zouden volgen… De mensen zaten vast in een film en hoopten dagelijks op dé held… De wereld was vertraagd terwijl het geen vakantie was, niemand had dit verwacht…Iedereen wist wat er gebeurde
Maar de lente wist het niet en de rozen bleven bloeien De Magnolia stond in de knop De vogeltjes begonnen aan hun nestjes
En toen… Het plezier van koken en samen eten werd herontdekt Iedereen gaf elkaar tips over leuke dingen die je met je kinderen kon doen Er was weer tijd om te schrijven en te lezen, mensen lieten hun fantasie de vrije loop en verveling ontsproot in creativiteit Sommigen leerden een nieuwe taal Sommigen ontdekten kunst Sommigen ontdekten dat ze niet écht leefden en vonden de weg naar zichzelf terug Anderen stopten met onwetend onderhandelen Iedereen had van de één op de andere dag veel meer tijd voor het gezin Eentje sloot het kantoor en opende een herberg met slechts vier mensen Anderen ontdekten opnieuw de liefde in hun vastgeroeste relatie Anderen boden aan om voor kwetsbare mensen boodschappen te doen of te koken Iedereen wist ineens wat een ‘vitaal beroep’ was, deze mensen werden helden, ze werden meer gewaardeerd dan ooit Anderen gingen op afstand muziek met elkaar maken of zingen om op deze manier samen te zijn Mensen kregen oog voor eenzaamheid en verzonnen dingen om er iets aan te doen Mensen herstelden van hun stressvolle leven Mensen die elkaar niet kenden begonnen spontaan een praatje met elkaar Sommigen maakten vliegers van papier met hun telefoonnummer erop zodat eenzame mensen ze konden bellen De overheid ging bedrijven en zelfstandigen helpen zodat ze niet failliet zouden gaan of mensen zouden moeten ontslaan Gepensioneerde zorgpersoneel bood zichzelf aan om te helpen in de Zorg Uit alle hoeken kwamen vrijwilligers, iedereen wilde iets doen Om 20:00 uur s ‘avonds gingen mensen uit allerlei landen klappen voor alle artsen, verpleegkundigen, zorgpersoneel en mantelzorgers die keihard aan het werk waren om de zorg waar dan ook, draaiende te houden
Het was het jaar waarin men het belang erkende van gezondheid en verbinding, van saamhorigheid, van sociale contacten en misschien ook van zijn roeping, dit deed iets met het collectieve bewustzijn, dit deed iets met alle mensen… En de economie ging bijna kopje onder, maar stopte niet, het vond zichzelf opnieuw uit Het was het jaar waarin de wereld leek te stoppen, het jaar waarin we met elkaar in de geschiedenisboeken zouden komen…
Dat wisten we allemaal
En de lente wist het niet, En de bloemen bleven bloeien, en de bomen liepen uit En het werd steeds warmer En er waren veel meer vogels
En toen kwam de dag van bevrijding… De mensen keken tv en de premier vertelde iedereen dat de noodsituatie voorbij was En dat het virus had verloren! Dat iedereen SAMEN had gewonnen!!! En toen ging iedereen de straat op… Met tranen in de ogen… Zonder maskers en handschoenen… De buurman werd geknuffeld, alsof hij een broer was En de wereld was mooier en liefdevoller geworden En de mensen waren humaner geworden En ze hadden weer waarden en normen De harten van mensen waren weer open, en dat had positieve gevolgen Doordat alles stil had gestaan kon de aarde weer ademen, ook zij was genezen van wat de mensen háár veel eerder hadden aangedaan
En toen kwam de zomer…. Omdat de lente het niet wist En hij was er nog steeds Ondanks alles Ondanks het virus Ondanks de angst Ondanks de dood
Omdat de lente het niet wist, leerde iedereen de kracht van het leven…
Susan Blanco (De Taalrecycler) raakte geinspireerd door het origineel van Irena Vella. Zij heeft er een eigen switch aangegeven, gebaseerd op het leven in Nederland tijdens de Coronacrisis.
Love Heals All Things 