Deze blog ligt al een poosje in concepten omdat ik hem nog niet goed durfde te delen.. iets met kwetsbaar zijn en het gevoel van falen?….. Ik had namelijk zo graag gezien dat ik ook in Friesland zou slagen… alleen er achter komen dat de werkelijkheid soms anders ligt.. is niet leuk… maar omdat ik altijd open en transparant probeer te zijn wil ik jullie ook in deze kwetsbaarheid meenemen… en vertellen dat het leven niet maakbaar is!

Toch nu de moed bij elkaar geraapt en gedeeld….

Pinksteren 2023

Vanmorgen mijn lief opgehaald voor een dagje naar huis.

Hij wilde graag naar opwekking maar gezien zijn cognitieve achteruitgang en dat zijn prikkelverwerking niet meer je van het is besloten om thuis de diensten te gaan kijken

Vanmorgen was pinksterzondag, prachtige dienst met Henk Stoorvogel.

God was aanwezig ook thuis, we mochten avondmaal vieren, samen thuis met iedereen van opwekking… wat bijzonder omdat zo samen te mogen doen.. God was zeer zeker ook thuis.

God sprak door de boodschap van Henk.

Henk/God sprak over….mmm het gekke is dat ik dat niet meer goed weet, dit doet namelijk het geheugen met je als je onder extreme stress staat.. maar wat er voor mij uitsprong was dat God tegen mij sprak tijdens het einde van de dienst en dan tijdens het gebed.

De eerste oproep was “Gezien Worden” Henk/God nodigde je uit om naar voren te komen voor gebed als je uit wilde stappen om je weer opnieuw te laten zien, om tegen God te zeggen dat je er voor kiest om gezien te worden, je talenten en gaven in wilde zetten, daar waar God ze wil hebben, nieuwe dingen te omarmen.. en dan zal God je leiden, maar voor jou de uitdaging om op te gaan staan, en als je dat niet druft dan tegen God zeggen. “Hier ben ik, wilt U mijn angsten wegnemen en mij de moed geven om op te staan. Met een rechte rug!

Daarna werd de 2e oproep gedaan “Loslaten en Verdwijnen” Deze was bedoelt voor mensen om te komen als God tot je had gesproken om los te laten, om een stap terug te doen en te “verdwijnen” (niet letterlijk natuurlijk)

In de bijbel verdwenen ook mensen als hun taak ten einde was!

Mozes had een taak en toen zijn taak erop zat verdween hij, zijn graf is onvindbaar, Paulus had een grote opdracht.. aan het einde verdween hij niemand weet wat er met hem is gebeurt…

Allemaal open eindjes… en soms is het goed om verder te trekken… dit staat ook beschreven in Jesaja 52 en Marcus 6 hier gaat het over de onderdrukking van Israël.. Aart van Veldhuizen heeft een mooi stuk over geschreven over “schud het stof van je voeten” klik op de link om het te lezen.

Los laten en verwachten dat God een nieuw seizoen voor je heeft, dat God de leegte die jij achterlaat op een andere manier weer opvult.. niemand is onmisbaar.. als je dat denkt getuigd dit ook tegelijk van hoogmoed en trots… soms heeft God op een andere plek nieuwe taken..

De 2e oproep sprak mij erg aan…

Sinds ik terug ben in Friesland… na ja.. eigenlijk nog in Borne tijdens het hele proces van de verhuizing blijft de constante twijfel of ik er goed aan gedaan heb om terug te komen, op de een of andere manier kan ik maar niet accepteren dat ik de keuze heb gemaakt om terug te gaan.. ook al was alles in 4 weken geregeld… de twijfel blijft… en ik pieker mij suf waarom de twijfel blijft en waarom ik niet kan wennen..

Ik voel mij hier zo’n vreemde eend in de bijt.. sinds ik terug ben uit friesland ben ik mijzelf kwijt geraakt… de persoon die ik was in Twente, hoe ik daar gegroeid en ontwikkeld ben… het voelt of ben ik terug gezet/gegaan.. en het gevolg is dat ik naar beneden duikel, het lukt mij niet meer om in mijn kracht te gaan staan.. het gevoel dat mij plaagt is of worden mijn vleugels weer gebonden naar het meisje van destijds…

Voor mijn gevoel moet ik weer in een “keurslijf” gaan leven die mij niet meer past.. ik besef mij heel goed dat dit in mijn eigen hoofd afspeelt, maar kan dit op de een of andere manier niet uitschakelen.. hoe ik het ook probeer… hoe ik ook op zoek ga naar een nieuwe passende weg in friesland.. ik kan hem niet vinden..

De zaterdag voor pinksterzondag ben ik een dagje heen en weer naar twente geweest en heb ik gesproken met mijn oude coach.. ik had haar zo nodig, de coach die jaren met mij heeft meegelopen als een tweede moeder.. en mij door en door kent.. en aan een half woord genoeg heeft.. even met haar sparren over alle issues waar ik momenteel tegen aanliep.. tjonge wat hielp dat.. even mijn afvoerputje legen.. en daardoor alles weer even relativeren en in juiste hokje/vakje plaatsen zodat er weer enig overzicht kwam..

Zo blij en dankbaar dat dit mogelijk is… dat ik een auto heb om er te komen, dat zij ruimte had in haar praktijk om mij te ontvangen… dankbaar voor deze openingen..

Zij gaf mij mee om over na te denken dat waar ik ook naar toe zal gaan ik mijzelf mee neem… het feit dat ik alleen ben, kort gezegd mijn eenzaamheid… au… die kwam binnen, want is dat niet waar ik het meest mee worstel in mijn leven? Loopt dit niet als een rode draad door mijn leven? Eenzaam zijn ondanks vrienden om mij heen.. maar waar kan ik met die eenzaamheid het beste dealen? Waar voel ik mij op mijn plek, veilig bij mijzelf en waar kom ik het beste tot bloei… ondanks die eenzaamheid..

Dit was voor mij zeker iets om over na te denken…. want wat heeft ze gelijk… ten diepste ben ik alleen met God..

Maar vanmorgen pinksterzondag haalde ik uit de preek en gebed dat ik mag loslaten… ik mag waar ik nu mee strijd loslaten en het overgeven aan Hem in de wetenschap dat Hij mij de weg gaat wijzen waar die ook naar toe zal gaan…

Is dat dan Friesland loslaten.. terug naar Twente.. waar mijn vrijheid lag/ligt?

Want wat mis ik ontzettend mijn vrijheid van Twente…

Echt… als ik diep in mijn hart kijk heb ik spijt… spijt van de keuze die ik heb gemaakt om weer terug naar Friesland te gaan.. spijt dat ik mijn gouden plekje, mijn heerlijke werk.. mijn ontzettend geliefde vrienden losgelaten heb.. het voelt of heb ik ze met mijn keuze in de steek gelaten… dit voelt zo niet goed… maar is spijt het juiste woord?

Die spijt lees (veroordeling) weerhoudt mij wel om mijn keuze van destijds los te laten en het aan God terug te geven… zodat Hij iets nieuws kan gaan beginnen.. en dan komt mijn pleasegedrag erg om de hoek kijken..en ga ik mij als een kameleon aan alles en iedereen aanpassen… maar waar in dit alles is de echte Mirjam gebleven?

Nergens…

In Twente was ik juist daarin zo gegroeid en had ik mijn kameleon gedrag achter mij gelaten en wist ik wat ik wilde en waar ik voor stond.

Ik ben mijzelf compleet aan het kwijtraken en loop vast op heel veel gebieden.. ik heb God gesmeekt om inzicht, wijsheid.. hulp en overzicht… en daarmee mijn hele situatie aan Hem overgegeven.

Nou dat stukje inzicht kwam vanmorgen en vanavond

God zei vanmorgen… laat maar los… je hebt het geprobeerd.. je hebt zo je best gedaan… je bent zo hard aan het werk geweest hier… je dacht dat je terug moest naar Friesland… voor je lief… voor je zelf.. maar ik heb je destijds niet voor niets in de vrijheid gezet.. en nu zet je jezelf weer gevangen… Je wordt weer ziek…. je boert achteruit in energie.. de vicieuze cirkel neerwaarts..

Tegelijk zei ik terug; maar hoe nu verder dan.. hoe kom ik weer uit die neerwaartse spiraal? Hoe buig ik die vicieuze cirkel de andere kant weer om?

Wat moet ik doen om herstel te creeren en weer te kunnen genieten in mijn vrijheid.. ..

Ik…. Ik….. o nee… niet ik Heer maar U…

Oja… iets met loslaten????

God gaf inzicht tijdens de avonddienst tijdens de genezingsdienst

STOP JEZELF DE SCHULD TE GEVEN VAN DE DINGEN WAAR JE DOORHEEN GAAT! WANT JE DIENT EEN GOD DIE HEEFT GEZEGD: “IK ZAL ALLE DINGEN MEDEWERKEN TEN GOEDE VOOR DE DEGENE DIE MIJ LIEFHEBBEN!!

Het was of zei Iemand het die naast mij op de bank zat, zo dichtbij en zo speciaal voor mij! Ik voelde mij zo direct aangesproken… de heel woonkamer vulde zich met die stem… ik kreeg kippenvel en begin te huilen..

Ooo wat werd ik hier geraakt!

Ik zit zo in mijn zelfveroordeling, mijzelf de schuld geven van de keuzes die ik heb gemaakt…. met veel pijn en moeite kom ik er achter dat de keuze die ik had gemaakt om naar Friesland terug te gaan mij niet brengt wat ik er van had verwacht!

Ik heb de keuze gemaakt met mijn inzicht wat ik toen had… maar nu ik terug ben merk ik dat ik tegen dingen aanloop die ik niet had voorzien….

Keuzes waarin ik mijn verwachtingen moet bijstellen..

Tegelijk doe ik met deze zelfveroordeling mijzelf maar ook God tekort! Waar is mijn vertrouwen in Hem, Hij die alles mee laat werken ten goede… waar is mijn Vertrouwen…

Hier in Friesland ligt zoveel pijn en verdriet, het leven hier knalt zo op mijn blauwe plekken… soms is het goed om het oude los te laten en ergens anders op nieuw te beginnen…. loop ik er dan voor weg… ja…. En is dat erg? Ik mag weglopen voor situaties die mij knechten… God wil namelijk ook dat je in vrijheid leeft… niet gebonden aan het oude… en helaas hier ligt te veel oudzeer.. en dat oudzeer beperkt mij zo in mijn bewegen in mijn vrijheid…

Ik heb mijn verleden en alles wat daarbij hoort vergeven en er mee leren leven… en dat ging goed.. ik was bevrijd van die last… maar wel op afstand… het leven hier knalt teveel op mijn kwetsbare blauwe plekken, dit waren kwetsbare plekken geworden maar zijn nu weer blauwe plekken geworden…

Hoe ik mijn best ook doe om alles te relativeren, met mijn verstand te beredeneren, ik kom er niet mee weg want door alleen maar te relativeren schakel ik mijn gevoel namelijk uit..

In mijn jaren van herstel heb ik juist geleerd om meer naar mijn gevoel te luisteren omdat ik altijd mijn gevoel had uitgeschakeld.. doordat ik die altijd had uitgeschakeld om te overleven, is dicht bij mijn gevoel komen best wel lastig maar ik weet wel dat mijn gevoel mijn leidraad is in dit leven… mijn (onderbuik) gevoel is vaak juist…

Momenteel staan mijn antennes door dit alles weer op overactief.. het maakt dat mijn lichaam en mijn geest voortdurend in de AAN stand staan en dit houdt je niet lang vol.. je kunt namelijk niet alles met je verstand relativeren of beredeneren…

Ik ben er van overtuigd dat ons lichaam een holistisch wezen is, alles werkt samen en als een aspect van ons wezen niet goed meer kan functioneren dan reageren de andere delen van ons wezen daar ook op en val je om!

Mijn ziel heeft namelijk ook een stem…. net zoals mijn lichaam en mijn verstand… en mijn ziel/gevoel zegt…. ga weer terug naar je vrijheid… naar waar je tot bloei bent gekomen.. draai weer naar de zon en bloei.. en ik merk in al mijn vezels dat ik dat hier in friesland niet (meer) kan…

Hier in Friesland was ik (vroeger) verborgen… In Twente ben ik geworden wie ik was… ben ik te voorschijn gekomen… en helaas merk ik dat ik weer verdwijn in het verborgene.. en dan moet je naar de signalen luisteren die je hele zijn aangeeft…

En dat mag je het “oude loslaten zie het nieuwe is gekomen!”

De vlinder die daar ontpopt en uitgevlogen was leeft nu weer met gebroken vleugel… oo wat komt dat beeld van de vlinder weer dichtbij..

En toch mag ik tegelijk ervaren dat Hij erbij is, Hij spreekt gedurende dit proces… liefdevol en zo bijzonder… maar ook soms zo moeilijk… en dan komt compassie met jezelf voorop, waardoor je ook weer compassie voor de ander krijgt..

Onderstaande lied kwam zo binnnen toen ik dit voor het eerst hoorde en elke keer weer, tis zo toepasselijk in het proces waar ik nu door heen ga… ik zing het vragend naar mij zelf en tegelijk ook naar de ander…

Mag ik verliezen?…

Mag jij verliezen?