De dames liggen vaak op tijd in hun nestjes want aam het eind van de dag hebben ze ook de knollen op zogezegd.. Maar vanavond hadden ze totaal geen haast.
Ik vroeg aan een van de dames of ik ze al mocht helpen richting hun bed..
Ze keek me aan en zei: Echt niet, tis hier veeeeel te gezellig.. komt u er toch ook bij zitten.. kijk maar even of er nog wat in de koelkast ligt, ik ben wat slecht te been (mevr zit in een rolstoel) dus u moet u zelf even helpen.. en u kunt vannacht gerust blijven slapen hoor… ik heb wel een bed over.. en anders mag u wel bij mij in bed.. deden we vroeger ook.. ik op het voeteneind en u andersom! Tis ook al erg donker..
Ik kon niet anders dan mee gaan in haar beleving en zei dat dat helemaal goed kwam… en graag bleef slapen.. ik glimlachte.. en dacht.. heerlijk dit… ze denkt echt dat ik bij haar op visite ben..
Ik ging zoals gevraagd naar de koelkast om de dames een advocaatje klaar te maken samen met mijn collega… het was tenslotte zaterdagavond.. nog wat lekkers erbij gezocht en het feestje was compleet!
Terwijl ik bezig was gingen mijn gedachten verder… ach.. wordt een latertje vanavond.. want ze willen nog lange niet.. nog lange niet.. en geef ze eens ongelijk..
Tis wel zo dat ze wel allemaal met de tillift op bed moeten… en dat vergt meer tijd.. maar ik genoot zo van hun beleving… en wilde dit feestje niet verpesten..
Ineens realiseerde ik mij iets… ze hebben nog gelijk ook.. ik ben bij hun op visite… natuurijk weet je dit wel maar hoe gauw vergeten we dit niet door de (tijds)druk(te) van het werk..
Eindelijk… na 4 onrustige maanden in Friesland kom ik de afgelopen 2 weken wat in de rust… en merk ik wat deze afgelopen 4 maanden hebben gedaan met mij..
Uitgeput
Zoals jullie weten heb ik een vaste baan 24 uur gekregen in de ouderen psychiatrie.. zie mijn vorige blog
Helaas merkte ik bij mij zelf dat ik zo niet op mijn plek zat binnen de ouderen psychiatrie..
Dit kwam omdat het nogal mijn blauw plekken raakte.. wie mij een beetje volgt weet wat ik bedoel..
De doelgroep en alles wat daarbij hoort qua zorg raakte mij.. het triggerde flink mijn blauwe plekken.
Maar waar ik ook mee worstelde was het feit dat ik cliënten tegen kwam waar ik mee opgenomen ben geweest en die daar voorgoed terecht waren gekomen… waar geen hoop op herstel meer voor is… (menselijk gezien)
Het gaf mij stress omdat ik ze niet tegen wilde komen.. zodat ze mij zouden herkennen.. ik zou mij zo voor kunnen stellen dat dit voor hun erg pijnlijk zou kunnen zijn..
Ik vind het moeilijk om te zien dat God zo genadig voor mij is geweest en mij bewaard heeft hiervoor.. dit had ik deze cliënten ook zo gegund..
Ik ging op mijn tenen lopen en kreeg zoveel vragen in mijn hoofd..
De genade van God voor mij en de heftigheid van de realiteit daar..
Hier kon ik niet mee uit de voeten
Ook zag ik hoe deze cliënten afgestompt zijn.. niet weten hoe om te gaan met positieve aandacht, stukje liefde.. ik miste enorm de “warmezorg” zoals in de PG zorg.. zoals ik gewend was..
Ik werd er erg verdrietig van…
Ik kon mijn liefde die ik heb voor de bewoners niet kwijt…
Zij kunnen hier uiteraard niks aan doen omdat ze niet meer kunnen ontvangen omdat ze al zo ontzettend afgestompt zijn door het leven en de medicatie..
Dit alles maaktte mij ontzettend machteloos en na een werkdag liep in steeds volledig “leeg” waardoor ik eerst in mijn auto de tranen liet stromen en dan naar huis toe ging.
Thuis kreeg ik last van flashbacks en ik merkte dat mijn energie level tot nul punt ging.. en ik nergens meer oplaad momenten kon vinden..
Ik bad er voor en vroeg mijn Vader hoe nu verder.. dit hield ik niet vol.. maar Hij had mij toch deze baan gegeven..
HEER IK KAN HET NIET..
Ik besefte dat ik het open moest gooien naar mijn teamcoach toe.. hem deel moest maken van mijn worsteling.. om verder te kunnen.. dit kon ik niet alleen.. en hoef ik ook niet alleen te doen..
Maar ooo wat moest ik mij hierdoor kwetsbaar opstellen..
In het hol van de leeuw vertellen waar ik tegen aan liep..
Heb alle moed bijelkaar geraapt… gebeden en gevraagd om Zijn leiding hierin en een afspraak gemaakt..
Ik heb open en eerlijk verteld waar en waarom ik tegen dingen aanliep.. het was fijn om mijn hart te luchten… ik merkte dat er ruimte kwam.. mijn teamcoach schrok zichtbaar maar had alle begrip.. en vondt het knap dat ik toch het werk was aangegaan..
Ik vroeg of het mogelijk was om weer terug naar de PG zorg.. ouderen met dementie.. dus om een andere werkplek binnen de organisatie.. hij was het daar helemaal mee eens en zei… dat deze situatie niet lang meer moest duren..
Ik was zo blij met deze reactie.. het begrip en het meedenken..
DANKUWEL HEER..
Hij heeft mijn vraag neergelegd bij zijn collega’s teamcoaches van de locaties PG zorg..
Het wonderlijke was dat er 5 teamcoaches reageerden die mij graag wilden..
Het zure in de zorg is momenteel de tekorten dus deze reacties waren ook niet verwonderlijk.
Maar goed.. sollicitatiegesprekken gedaan.. en ondertussen gewoon doorgewerkt.. dit lukte ook omdat ik ruimte had gekregen en een stip op de horizon dat er perspectief was op wat anders..
En ik kreeg kracht en energie van Hem om vol te houden..
Maar wat was het een zware tijd
Doordat ik zo’n moeite had met mijn wennen in mijn werk maar ook in mijn omgeving.. mijn andere huis.. je bent wel 6 jaar weggeweest.. en moet opnieuw je plekje weer vinden.. miste ik Twente ontzettend.. mijn vertrouwde plekjes.. mijn collega’s.. mijn oude werk.. mijn vrienden.. mijn huis.. dit maakte het extra zwaar..
Au… wat deed dit zeer.. wat koste dit tranen.. en slapeloze nachten..
Was dit wel Uw plan Heer.. was dit wel Uw weg? Heb ik het verkeerd geïnterpreteerd toen U de sluisdeuren open zette??
Het was en verwarrende tijd..
Toch mocht ik op verschillende momenten ervaren dat Hij bevestigde dat het goed is om in Friesland te zijn.. dit een appje.. tekst of een lied die zomaar voorbij kwam op het juiste moment..
Ik had een dagboekje gekregen van mijn collega’s uit Twente en die lees ik elke dag en als ik het dan zo moeilijk had een twijfelde was juist de tekst van de dag zo passend en bemoedigend..
God is goed… ondanks…
Inmiddels heb ik een baan mogen accepteren in de PG zorg..
Ik kijk terug op deze heftige tijd dat het niet voor niets is geweest.. ik heb weer een stuk herstel mogen vinden van mijn verleden.. het besef hoe Genadig God mij is geweest werd zeer krachtig..
Dankbaar.. niet verdiend.. pure Liefde voor mij.. Zijn Geliefde Kind!!
Tegelijk dat ik nu een baan van 24 uur heb in de pg zorg.. wat eigenijk niet mogelijk is vanwege de korte diensten en de vele dagen dat je dan moet werken om aan je uren te komen.. was ik gelijk naar pg zorg gegaan had ik een contract van 16-20 uur gekregen maar dat was te weinig geweest want daar kan ik niet van rondkomen..
God zorgt.. Zijn wegen zijn ondoorgrondelijk!
Ik ben inmiddels weer twee weken aan het werk in de PG zorg en helemaal op mijn plek.. ik krijg elke dag weer nieuwe energie.. ik laad weer op en heb ontzettend plezier in mijn werk.
Door dit alles ook weer energie om naast mijn werk het sociale leven weer op te pakken en mij in te zetten..
Natuurlijk merk ik dat ik weer moet opbouwen.. want dit alles heeft mij lichamelijk en mentaal veel gekost.. en dat heeft tijd nodig..
En dat Gun ik mijzelf ook..
Compassie voor mijn naaste lukt alleen als ik ook compassie heb voor mijzelf… en hierboven staat God als een paraplu… zonder Hem ben in nergens en kan ik NIKS!!
Morgen tijdens de weeksluiting hebben we een herdenkingsdienst waarin we onze lieve bewoners herdenken die ons afgelopen jaar zijn ontvallen.
En wat waren dat er veel…
Afgelopen december zou het eigenlijk plaatsvinden zoals gewoonlijk maar door dat het C virus weer binnen onze muren was gedrongen moesten we het uitstellen.
Maar goed dankbaar dat we morgen een moment mogen hebben om het afgelopen jaar af te sluiten.
Het was een pittig jaar voor iedereen.. en ik denk dat menigeen dit kan beamen ook in huiselijke kring..
Daarom wil ik dit delen en jullie bemoedigen met onderstaand gedicht!
Weet dat er 1 Iemand is die jullie ziet en troost! Die met open armen de mensen ontvangt die ons ontvallen! Maar tegelijk omarmen die Liefdevolle armen ook de mensen die achterblijven!
In Gods hand
Omringd door liefdevolle zorgen, Beveiligd als een kostbaar pand, Zo ligt mijn broos bestaan bij U geborgen, Diep in de holte van Uw hand.
Mijn pril begin hebt Gij gezocht; Uw liefde riep mij in het leven; Elke minuut elke ademtocht Wordt mij in gunst door U gegeven.
Dit blijde weten, dit geluk Slaat álle twijfel in mij stuk; Verdrukking, ziekte, dood of lijden, Wat kan mij van Uw liefde scheiden?
Want in de holte van Uw hand, Omringd door liefdevolle zorgen, Beveiligd als een kostbaar pand, Houdt Gij, voor eeuwig, mij geborgen!
You Are in God’s Hands
shadows close upon the silence as you wipe the tears away It’s taking all you have to just hold on To make another day So I pray these words I offer will reach you and will somehow let you know you’re not alone
You are in God’s hands O how He loves you let Him hold you Just let him be the strength you need to see you through you are in God’s hands and if you’ll let him you will find Him to be more than faithful you are in God’s hands
I know it can be hard to trust him to believe that God is there but He’s waiting for you now with open arms to show you how much He cares yes I He knows inside your breaking and He only wants to help you be made whole just let go
You are in God’s hands O how He loves you let Him hold you Just let him be the strength you need to see you through you are in God’s hands and if you’ll let him you will find Him to be more than faithful you are in God’s hands
You can surely rise above this mountain God is your provider He will let you ride on wings of eagles you can fly higher
You are in God’s hands O how He loves you let Him hold you Just let him be the strength you need to see you through you are in God’s hands and if you’ll let him you will find Him to be more than faithful you are in God’s hands
He is more than faithful you are in God’s hands.
Bovenstaand nummer vond ik op YouTube.. wat een prachtig nummer.. in Gods hand.. wat er ook gebeurt en waar je ook doorheen gaat!
Onderstaand stukje las ik op Facebook.. geschreven door Marriët de Landmeter-Moerdijk.. het raakte mij.. belevingsgerichtezorg.. het mooiste om te geven!
Beseffen wij (de zorgmedewerkers) nog wel hoe groot de crisis is in het leven van mensen wanneer er een verhuizing noodzakelijk is naar een verpleeghuis?
Beseffen we de impact van het idee opgesloten te worden wanneer een opname nodig is op een “gesloten” afdeling? Alle veiligheid en vertrouwdheid op te moeten geven? En je “lot in handen te moeten leggen van vreemde “zusters”?
Denken we daar nog wel eens over na wanneer we aan het werk zijn? Dat we zorgen voor mensen, mensen zoals jij en ik? Met een eigen kijk op het leven, met ieder zijn eigen eigenaardigheden, gewoontes en privé dingen?
Beseffen we wat het zeggen wil om je letterlijk bloot te moeten geven? Iemand anders dan jezelf of een vertrouwd iemand aan je lichaam te laten zitten? Afhankelijk bent in alles, al je zelfstandigheid en eigen regie op te moeten geven? Merken we dit nog op, kijken we bij gedrag nog naar de mens áchter het gedrag? (Zoals ze in België zo mooi zeggen: vergeet Dementie, onthoud de Mens!)
Beseffen we hoe groot ons doen en laten van invloed is, in het leven van de mensen waar we voor MOGEN zorgen?
Ik vergeet het wel eens, dat is eerlijk waar. Maar gelukkig word ik vaak dan door de mensen zelf op mijn plek gezet. Het ontroert me dan ineens, wanneer er een bewoner vraagt MAG ik naar het toilet? Of MAG ik nog éven blijven liggen? Wie ben ik dan toch om daar een antwoord op te geven? Die vragen horen eigenlijk helemaal niet gesteld te worden!
“Vandaag wil ik echt die nare strakke kousen niet aan, of weer al een schoon hemd aan, moet het nu allemaal weer al in de was? Wie ben ik dan om te zeggen, ja het is echt beter voor u hoor, voor uw gezondheid en voor de hygiëne….? Nee dat gebakje dat slaan we over vandaag, dan word u te zwaar of dat is niet goed voor uw diabetes. Het staat zo in uw dossier, of we doen dit al jaren zo……Zal ik het even voor u doen? of het wordt allemaal voor u geregeld u hoeft niets meer te doen….
Beseffen we als zorgverleners nog dat het een voorrecht is, een gunst dat we MOGEN zorgen voor….? Dat het een voorrecht is dat een bewoner zorg toestaat, kijken we verder dan de boosheid en het verdriet?
Of zijn we meer bezig met een goed sluitend zorgplan? Zijn de doelen SMART genoeg en kloppen de indicaties nog? Hoe kunnen we bezuinigen, hoe houden we het financieel gezond?
Soms heb ik daar toch zo’n last van, het wordt in de instellingen soms zó moeilijk gemaakt om belevingsgericht te werken. De inspectie die overal bovenop zit en tig aan regels stelt waar men zich aan dient te houden. Een zorgkantoor of indicatiebureau wat in je nek hijgt, een geldkraan die zomaar dichtgedraaid kan worden wanneer bepaalde protocollen niet kloppen. Dit lijstje moet ingevuld zijn, en deze kolom moet kloppen enz.
Tjonge wat kan ik er soms naar verlangen om heel die dossier en zorgplannen “los” te mogen laten. Niets geen doelen halen en tig rapportages schrijven, lijstjes invullen en afvinken. Welnee, iedere bewoner krijgt een (digitaal) dagboek en we schrijven alleen nog maar gelukmomenten op. En de rest van de tijd zijn we bezig met het creëren van gelukmomenten. Niets meer en niets minder!
bewustwording #blijvendromenmag
Mariët de Landmeter-Moerdijk @mariëtopzorgavontuur
Zo bijzonder.. bewustwording.. Belevingsgerichtezorg..
Wat voel ik soms met “mijn” bewoners mee.. ik weet helaas hoe het voelt.. om opgesloten te zitten, afhankelijk van zorg te zijn..
Ik moest echt wel even de spreekwoordelijke drempel over toen ik voor het eerst de deur achter mij in het slot hoorde vallen.. er gebeurde op dat moment heel veel in mijn koppie.. het verschil was dat ik nu een sleutel/pasje had en gewoon de deur weer open kon doen wanneer ik wilde…
Ik ben mij meer dan bewust dat “mijn” bewoners die keus niet meer hebben..
Mijn heftige rugzak met de nodige trauma’s mag en kan ik gelukkig nu omzetten naar iets positiefs!
Love Heals All Things 