Ik had nog even een paar daagjes vrij tussen mij oude en nieuwe baan..

Ik had donderdags mijn laatste werkdag bij mijn oude werkgever en die week erop zou ik op de dinsdag beginnen bij mijn nieuwe werkgever..

De dag na mijn laatste werkdag gaat de telefoon..

Ik neem op..

Aan de ander kant van de lijn zegt een vriendelijke vrouw.. tis met de cliëntadviseur…

Ik bel u omdat er plek is voor uw man…

SLIK…

Ik viel stil.. Nee.. dit kan niet waar zijn…

Duizend en één gedachten gingen door mij heen.. “Heer… dit kan toch niet.. het zou nog lang niet zover zijn.. ja hij stond op de wachtlijst.. maar er waren toch zoveel wachtenden voor hem??”

Ik herpakte mij weer redelijk snel en zei.. echt.. dit meent u niet.. echt waar??? Dit hadden we nog niet verwacht..

Ze zei: “Dat kan ik mij voorstellen, er zou een nieuwe bewoner komen maar die is vlak voor opname overleden.. ik viel weer stil.. weer vlogen mijn gedachten in luttele seconden door mijn hoofd…

Moest ik nu blij zijn of verdrietig.. moest ik ja zeggen of moesten we nog even wachten…

“Heer dit kan toch niet.. ik heb net een nieuwe baan…nu komt alles tegelijk.. dit trek ik niet Heer”

De grond schudde onder mijn voeten.. en ik moest even tot bezinnen komen..

Ondertussen zei ik haar dat ik het zou bespreken met mijn man en dat ze nog van mij zou horen..

De telefoon viel naast mij neer op de bank en ik stond eerst een paar minuten met mijn mond vol tanden… en mijn ogen vulde zich met tranen..

Het zweet brak mij uit.. en een gevoel van paniek overmeesterde mij.. Ik plofte neer op de bank.. mijn hart sloeg tegelijk bijna mijn strot uit..

Verdriet en blijdschap tuimelden over elkaar heen..

Het is echt waar.. er is opeens plek.. mijn maatje.. mijn grootste liefde gaat definitief ergens anders wonen.. verdriet overmeesterde mij.. maar tegelijk besefte ik ook dat mijn hele “zijn” aangaf dat ik er aan toe was..

Het zal ons allebei zoveel ruimte geven…

Maar niet nu.. niet alles tegelijk..

Na dat ik weer tot mezelf gekomen was trok ik gelijk mijn overlevingsjas weer aan en dacht.. kop op Mirjam.. het is zoals het is.. ook dit overleef je wel.. je hebt al voor zoveel hete vuren gestaan.. en God zegt..

Als u door diepe wateren moet, zal Ik bij u zijn. Als u rivieren moet oversteken, zult u niet verdrinken! Als u door het vuur loopt, zult u niet worden verbrand, de vlammen zullen u niet verteren.
Jesaja 43:2 HTB
https://my.bible.com/nl/bible/75/ISA.43.HTB

Stap voor stap… één ding tegelijk.. en je hoeft het niet alleen te doen.. Hij gaat met je mee..

Ik werd weer wat rustiger en toen mijn man thuis kwam van de dagbesteding heb ik het hem verteld..

Zijn antwoord verraste mij eerlijk gezegd niet.. ook omdat we het er geregeld over hadden gehad en ik ook wist dat hij er aan toe was..

Hij zei: “oké.. nu al?? Nou dat is mooi” hij ging gelijk in de regelmodus… de knop was om..

Natuurlijk merkte ik bij tijd en wijle wel dat hij het ook ontzettend spannend vond..

We hebben de Clientadviseur gebeld en een afspraak gemaakt voor de maandag erop… om zijn kamer te bekijken en een gesprek met de psycholoog en de cliëntadviseur..

Ik was blij dat hij het zo oppakte maar tegelijk zei het ook veel over zijn ziekteproces..

Na het gesprek moest er veel geregeld worden want hij kon binnen een week al inhuizen… tjonge dat ging wel heel snel..

Kregen we nog tijd om het te laten dalen?

Nou eigenlijk niet..

De levenstrein had volle snelheid gekregen en de handrem was zoek..

Het werd een ongekende bizarre week..

Als eerste heb ik maar even goed voor mijzelf gezorgd door mijn nieuwe werkgever te bellen en te vragen of ik een weekje later kon beginnen.. werken in deze bizarre week trok ik echt niet.. en aan de andere kant had mijn nieuwe werkgever nu ook niks aan mij want mijn hoofd stond nu wel even bij andere zaken dan een nieuwe baan..

Gelukkig kreeg ik alle begrip en meeleven… ik mocht een weekje later beginnen…

God zorgt!

De sneltrein denderde onvermoeid voort want er moest enorm veel geregeld worden… Er moesten spulletjes aangeschaft worden, meubeltjes, maar ook het financiële plaatje kwam op de kop.. verzekeringen moesten afgesloten worden.. enz. enz.. Veel geregel.. gezoek op internet.. telefoontjes die gepleegd moesten worden.. Je wilt niet weten wat er bij een opname zoal komt kijken..

Gelukkig verliep alles redelijk vlot en eind van de week kon ik met lieve vrienden zijn kamer alvast inrichten… zodat hij die maandag erop in een aangeklede kamer zou komen..

Hier was mijn man erg blij om want daar zag hij erg tegenop.. hij mist namelijk het overzicht hoe deze dingen aan te pakken en het zou hem alleen maar veel stress bezorgen..

Het bijzondere was dat ik in de hectiek God dicht bij ervoer.. God die mij zag en mij droeg..

Wat was het een zware week.. ik zat nog helemaal in de afscheid modus van mijn oude werk en toen kwam het afscheid van mijn lieverd ook al dicht bij… mijn emoties vlogen van hot naar her… ik wilde er ook niet aan toegeven omdat ik nog zoveel moest regelen.. en dwong mijzelf om nog maar even in de overlevingsmodus te blijven… maar af en toe kwam het flink binnen en liet ik de emoties maar de vrije loop…

Pittige tijden..

Het was een week van afscheid… want in die week liet mijn Vlinder (45km autootje) mij ook in de steek.. hij vertoonde steeds al mankementen.. nadat ik hem had aangeschaft was er steeds wat mee.. en nu.. een half jaar verder heb ik er qua onkosten het zelfde ingestoken dan waar ik hem voor gekocht had.. dit doet pijn.. ontzettend veel pijn.. het afgelopen jaar werkte ik voor de auto..

Gelukkig kon ik een leenauto van de garage meekrijgen.. maar in die week gaf de garage mij een bericht dat het weer minimaal duizend euro zou kosten.. ik heb te kennen gegeven dat het voor mij klaar was.. dat ik dat bedrag simpelweg niet meer heb… hij gaf mij groot gelijk…

Tja en daar sta je dan… ook nog afscheid van mijn Vlinder nemen…

Hoeveel kon er nog bij??

God wist het… ik niet.. maar niet veel meer…

Tegelijk kwam om de hoek het besef dat ik straks alleen zou wonen.. ik die nog nooit van mijn leven echt alleen heb gewoond.. ja op mijn 17e in de zusterflat toen ik de opleiding deed.. maar daarna nooit meer..

Hoe ging ik dit doen??

Echt ik had geen idee!!

Ik zag er als een berg tegenop.. en dan vooral de nachten… nachten waren voor mij toch wel een dingetje.. helaas een overblijfsel vanuit mijn jeugd…

Ik vond een leesplan op YouVersion over God in de nachten.. en haalde er mijn troost en Zijn nabijheid uit..

Heb de hele week ook voor de nachten gebeden dat God daarin zijn rust wilde laten zien.. dat de angst er niet zou zijn maar Zijn vrede!

Maandag.. een week na dat we waren wezen kijken heb ik mijn lieverd weggebracht..

Hoe ik mij voelde na dat we het opname gesprek hadden gehad en ik wegliep om naar huis te gaan… is niet onder woorden te brengen…

Ik voelde mij verdoofd en leeg…

Tegelijk kreeg ik flashbacks van vroeger..

Het had namelijk vroeger niet veel gescheeld of ik had zelf voorgoed in een instelling gewoond.. en wel te verstaan een psychiatrische instelling.. wat ben ik blij en God dankbaar dat ik toen zo helder was dat ik kon aangeven dat ik dit niet wilde.. nooit niet..

Ik had namelijk een onderbuik gevoel dat ik helemaal niet “ziek” was zoals iedereen dacht.. ik wist dat er iets anders gruwelijk mis was.. dat ik niet psychisch ziek was door een of andere “stoornis”… jaren later kwam ik achter de waarheid doordat ik mijn dossier had opgevraagd…

De labeltjes namelijk die ik allemaal in die jaren op geplakt had gekregen klopten niet.. het kwam namelijk door de medicatie die ik allemaal kreeg, (vanwege al die labeltjes) waar ik niet tegenkon.. ik had een contra-indicatie tegen al die medicatie ontwikkeld.. hierdoor werd ik steeds zieker.. en ja dan kom je in een vicieuze cirkel.. medicatie waar ik zieker van werd.. maar omdat ik zieker werd dacht men dat ik nog maar meer medicatie moest gaan slikken.. i.p.v. kijken waarom de medicatie niet hielp en waarom ik steeds zieker werd… Deze vicieuze cirkel maakte mij zo ziek dat ik dus bijna “voorgoed” opgenomen moest worden… opgenomen op een chronische psychiatrische afdeling… mijn gedachten gingen nog verder.. en een heel tafereel van vroeger ging door mijn hoofd.

Ik werd verdrietig maar ook ontzettend dankbaar tegelijk dat God mij voor deze narigheid heeft behoed.. want was dit gebeurt dan was ik er menselijk gezien nooit meer weggekomen..

Aan de andere kant mijn dubbele gevoel dat ik nu mijn eigen lieverd weg moest brengen.. een hele andere situatie maar gevoelsmatig raakte het bepaalde vlakken..

Het leven is soms niet te begrijpen… soms is het teveel..

Waarom??

Ik vraag niet meer waarom.. omdat ik weet dat God er net zoveel verdriet van heeft dan wij.. Hij heeft deze gebrokenheid ook niet gewild.. ja dat Hij kan ingrijpen is zeker waar.. waarom Hij dat niet doet.. dat is aan Hem.. God is soeverein.. daar kom ik niet aan… Hij overziet het gehele plaatje en weet de uitkomst… wij hoeven Hem alleen maar te vertrouwen.. en dat doe ik 1000000%…

Ondanks mijn verdriet, mijn pijn… omdat ik weet dat God dezelfde blijft.. Hij draagt, zorgt en is erbij in Zijn eindeloze Liefde en trouw… uiteindelijk zullen we, als het onze tijd is, de eeuwigheid binnen gaan en mogen we vallen in Zijn liefdevolle armen..

Eindelijk Thuiskomen in een veilige haven.. en tot die tijd houden we vol.. met Hem.. nooit meer alleen!!

S ’middags waren mijn ouders er nog even en die zijn nog even een nachtje gebleven.. slapen kon ik niet.. mijn hoofd zat te vol..

Na dat mijn ouders weer naar huis waren gegaan zat ik “alleen”.. maar tot nu toe heb ik mij nog geen moment alleen gevoeld….

Het verdriet komt en gaat.. het zijn golvende bewegingen…

Het is rouwen bij leven…

Maar het wonderlijke gebeurde…

De eerste nacht alleen heb ik geslapen als een blok.. ik rustte in zijn Liefdevolle armen.. er heerste rust en vrede in huis!

Geen angst..

Ben zo dankbaar en blij om te merken en te zien hoe God zorgt voor mij en ook voor mijn lieverd…

Hij was vanaf dag 1 gewend.. hij heeft het er ontzettend naar zijn zin… vind het gezellig met zijn medebewoners.. leeft helemaal op..

Hij heeft een spreekwoordelijke jas uit gedaan… dit komt omdat hij zijn best niet meer hoeft te doen.. hij is daar één van de besten waardoor hij niet meer hoeft op te boksen in de maatschappij om mee te kunnen komen.. hij mag nu relaxen en tot rust komen..

Wat gunde ik hem dit… hier deed ik het voor… een mooie bijkomstigheid is dat hij straks wat meer energie overheeft en ik ook… om samen nog te kunnen genieten van de mooie dingen die het leven ook nog bied!

Be Blessed!