In mijn vorige blogs konden jullie lezen dat ik een nieuwe baan had gekregen.. en mijn man een nieuwe plek had gekregen

Maar anderhalve week geleden heb ik mijn laatste werkdag gehad bij mijn nieuwe werkgever…

Huh???

Yepp.. je zal vast denken.. daar was je toch net begonnen? Dat klopt..

Deze stap verdient enige uitleg…. want mijn God en hopelijk ook die van jou.. is een grote en Liefdevolle God en dat kan ik niet zomaar voorbij laten gaan zonder jullie hierin mee te nemen!

Je krijgt een Zegen nooit alleen voor jezelf.. juist door te delen vermenigvuldigd de Zegen!

Wees dus bemoedigd.. althans dat is mijn hoop en Gebed!

Zoals ik in mijn voorgaande blogspot had verteld… had ik ja gezegd tegen mijn nieuwe werkgever en mocht ik een weekje later beginnen ivm de verhuizing van mij lief… hier was ik erg dankbaar voor!

Maar na de pittige week van verhuizen van mijn lief… stond mijn leven flink op de kop..

Ik zag als een berg tegen mijn nieuwe baan op.. gewoon omdat de grond onder mijn voeten weg was geslagen.. althans zo voelde het.. ik stond maar het voelde of was ik alle grip op mijn leven kwijt..

Ik dacht bij mijzelf en zei tegen God.. hoe ga ik dit doen… mijn lieverd uit huis, nieuwe baan… Heer dit trek ik echt niet!

Maar goed.. dacht ik… je hebt weinig keus Mirjam… wie A zegt moet ook B zeggen..

Lief zijn voor mijzelf blijft nog wel een dingetje..

Ondertussen heb ik wel geleerd… stap voor stap… dan kom je er vanzelf…

Zo gezegd zo gedaan…

Ik begon met lood in mijn schoenen aan mijn nieuwe baan.. tegelijk merkte ik dat de afleiding mij erg goed deed…

Maar de balans in mijzelf was ver te zoeken.. hierdoor moest ik er flink aan trekken om aan te sluiten op mijn nieuwe werkplek..

Ik had mijn twijfels al gehad vanaf mijn sollicitatie, is dit wat U wilt dat ik ga doen? Ik kreeg op dat moment geen antwoorden..

Het bleef stil..

Ik weet dat je dan ook stappen mag zetten in vertrouwen… wetende dat Hij ook hierin meegaat..

In eerste instantie heb ik ja gezegd zodat ik dichterbij huis was… als er thuis wat zou gebeuren dan was ik zo thuis… dit had mijn lief ook aangegeven..

Het leek er namelijk nog lang niet op dat mijn lieverd al zo snel een plekje zou krijgen.. 8 appartementen op heel Twente is niets voor deze doelgroep..

Ondertussen mistte ik Zorggroep Manna enorm.. maar goed alle begin is moeilijk.. ik dacht gewoon doorgaan.. het went vanzelf..

Na een week dat mijn man opgenomen was en ik een week aan het werk was bij mijn nieuwe baan begonnen bij mij de scheurtjes te komen in het volhouden…

Ik kreeg geen energie uit mijn werk.. bracht er alleen maar energie heen.. terwijl dat mijn energielevel niet zo hoog meer was..

Je begrijpt.. ik raakte langzaam maar zeker uitgeput.. en was ongelukkig in deze situatie..

Waar ik achter ben gekomen is dat je plezier in je werk moet hebben anders raak je zomaar uitgeput en je bron opgedroogd..

Ik kreeg slapeloze nachten, had veel verdriet van het missen van de vertrouwde dingen..

Ik merkte dat er teveel veranderingen in een keer waren geweest… maar streng als ik ben tegen mijzelf.. probeerde ik mijzelf moed in te praten..

Ik zei tegen mijzelf.. “doorzetten Mirjam… je moet hieraan wennen… geef het de tijd.. je kunt nu geen weloverwogen besluit nemen.. je bent veel te emotioneel.. je grond schud onder je voeten.. geef het echt de tijd”..

Toch wist ik diep in mijn hart waar de schoen aan het wringen was.. maar wilde daar niet aan denken.. de onrust bleef.. en ik dacht.. heb ik dan toch een verkeerde keuze gemaakt? Kan ik het nog terug draaien??

Ik ging de voor en tegens op papier zetten zodat ik overzicht kreeg en daardoor misschien duidelijkheid over mijn situatie en misschien antwoorden in wat ik zou kunnen doen..

Ik merkte dat de doelgroep mij momenteel ook zwaar viel.. logisch natuurlijk… het is een doelgroep waarbij je stevig in de schoenen moet staan anders redt je het niet… en stevig in mijn schoenen stond ik momenteel niet..

Het is een totaal andere doelgroep dan waar ik eerst voor heb gezorgd, PG ( psychogeriatrie) ouderen met dementie, het heet niet voor niets Bijzondere Begeleiding..

Wel een ontzettende leuke doelgroep maar niet voor mij in mijn huidige situatie..

Soms komt iets te vroeg..

De jaren van zorgen lieten ook zijn sporen na in mijn hoofd.. waardoor mijn hoofd soms te vol zit..

En mijn draagkracht is nu een maal niet erg groot door wat ik allemaal al heb meegemaakt maar ook merk ik dat de medicatie die ik vroeger allemaal heb geslikt zijn sporen hebben achtergelaten.

Niet leuk..

Maar wel iets om rekening mee te houden in mijn leven..

Ondertussen mistte ik de warme zorg van de PG doelgroep… deze doelgroep heeft een speciale plek in mijn hart.. liefdevolle warme zorg.. dat is wat ik mistte..

Ik was nog maar net begonnen dus kon ik die afweging wel goed en zuiver maken?

Ik bad ondertussen elke dag voor mijn situatie.. ik vroeg God of Hij wilde laten zien wat ik moest doen.. wat was zijn weg met mij..

Maar het bleef nog steeds stil..

Ondertussen had ik een paar vriendinnen gevraagd of ze met mij mee wilden bidden, ik had verteld dat ik nog niet echt lekker zat bij mijn nieuwe werkgever en of God helderheid en duidelijkheid wilde geven voor mijn proeftijd om was..

Ik wist ook dat ik deze baan niet had aangenomen.. zelfs niet had gesolliciteerd als we van te voren duidelijkheid hadden gehad in de situatie omtrent mijn lief.. als we van te voren hadden geweten dat er binnenkort een plek voor hem zou zijn.. Ik zat namelijk enorm op mijn plek bij mijn vorige werkgever…

Natuurlijk was daar ook wel eens wat, wat niet lekker liep… maar heb je dat niet bij elke werkgever?!

Ondertussen moest ik nog steeds afscheid nemen van mijn oude team, doordat alles in een sneltreinvaart was gegaan van mijn lief, was ik daar nog niet aan toegekomen.. maar we hadden eindelijk een datum gepland..

Ik zag er zo tegen op.. ik voelde aan mijn water dat ik het gemis alleen maar sterker zou voelen, kon ik dat nu wel gebruiken??

Juist nu ik mij zo ongelukkig voelde op mijn nieuwe werkplek?

Maar goed.. ik ben gegaan en het was een ontzettend gezellig en leuk afscheid.. maar het was ook een erg emotioneel afscheid..

Het gekke was dat het helemaal niet voelde als "afscheid" maar meer als "thuiskomen" 

Dit maakt het wel ingewikkelder..

Ik had natuurlijk wel ingecalculeerd dat het een emotionele middag zou worden… maar het gevoel van “thuiskomen” had ik niet in verwacht…

Mijn gevoelens schoten van hot naar her..

Wat voelde ik nu eigenlijk en wat wilde ik… maar bovenal wat wilde God dat ik deed?!

Natuurlijk kwam de vraag vanuit het team of ik het naar mijn zin had op mijn nieuwe werkplek..

Tja deze vraag had ik verwacht.. ik had nog zo tegen mijzelf gezegd.. je zegt gewoon dat het goed gaat en de tranen houdt je maar tegen… maar ja ook al deed ik nog zo mijn best.. ik hield het echt niet meer droog…

Ik vertelde in tranen dat ik daar mijn draai nog niet kon vinden.. dat het zo dubbel voelde.. dat het omgaan met de nieuwe doelgroep erg zwaar was omdat ik zelf zo wankel in mijn schoenen stond.. maar dat het vast kwam omdat ik zelf door een heftige tijd ga.. en de balans volledig kwijt was.. maar ook vertelde ik dat ik zorggroep Manna en de PG doelgroep erg mistte..

Maar waarom mistte ik zorggroep Manna zo erg?!

Een oud-collega zei treffend.. “Weet je nu je leven zo op de kop staat mis je de basis”..

Hiermee sloeg ze de spijker op zijn kop..

Ze had zo gelijk… Ik miste zeer zeker de basis, werken vanuit je geloof in een organisatie waar de christelijke identiteit nog hoog in het vaandel staat en waar je het ook aan de mensen geeft en terugkrijgt waardoor je het samen beleeft..

Juist nu mijn leven zo op de kop staat, heb ik die basis zo nodig om overeind te blijven en door te kunnen gaan..

Maar goed.. ik droogde mijn tranen en zei met een big smile..

Kop d’r veur..

Wie A zegt moet ook B zeggen..

Middags moest ik weer werken bij mijn nieuwe werkgever.. ik stapte met lood in mijn schoenen op de fiets… mijn hoofd zat nog zo vol.. maar het gaf die middag ook wel weer de nodige afleiding.. alleen bleef alles maar door mijn hoofd malen.. de onrust en vrede was ver te zoeken in mij..

Na mijn dienst stapte ik op de fiets naar huis en onder het fietsen bad ik tot God… dit doe ik vaak op de fiets.. zijn vaak mijn momenten met Hem.. ik deelde mijn vragen en vroeg wie ik kon bellen om even te sparren over dit alles.. waar ik mijn verwarring mee kon delen..

Ik kreeg direct antwoord.. God zei dat ik mijn vriendin moest bellen uit Friesland.. het was zo duidelijk dat ik geen moment aarzelde en gelijk haar belde..

Wat er toen gebeurde.. ik ben er nog ondersteboven van..

God gaf antwoord via haar..

Ik had haar destijds ook gevraagd om voor mij te bidden..

Ik vertelde haar wat mij bezig hield.. dat ik het niet meer trok.. ik zo verdrietig was.. en in verwarring… dat ik ook zoooo moe was… eigenlijk te moe om door te gaan… kortom ik zag het niet meer zitten hoe ik verder moest..

Ze luisterde en vertelde dat zij afgelopen zondag een beeld had gekregen in een kerkdienst voor mij.. het was via een andere mevrouw in de dienst die een beeld kreeg, ze zei dat het voor iemand was die waarschijnlijk niet in de dienst was.. Mijn vriendin zei: “Ik heb de hele week in gebed steeds jou voor me in gedachten. En ik wist en weet dat dit beeld en deze teksten voor jou zijn.. ik heb veel aan je moeten denken”

Ze wist niet waar ik afgelopen week doorheen was gegaan..

Het onderstaande beeld kreeg die mevrouw en ik wil het graag met jullie delen..

Je staat in een kamer.. met alleen 1 raam.. hiervoor hangt een gordijn.. deze is dicht dus is het wat donker in de kamer. Aan jou de keuze: gordijn open of dicht/ lichter of hetzelfde. Je doet het gordijn open en kijkt naar buiten.. buiten is het mooi, zonnig, vrolijk, kleurrijk door de bloemenzee, kabbelend water, fluitende vogels.. Weer aan jou de keuze: binnen blijven of eruit.. alleen.. je hebt alleen dit raam en moet hierdoor dus naar buiten, het kan alleen aan de buitenkant geopend.. vraag je hulp?? Buiten staat Iemand die je kan (en wil)helpen. Je vraagt om hulp, het raam gaat open, je gaat eruit en onmiddellijk word dit raam weer gesloten.. je kunt niet meer terug naar ‘de bescherming van de kamer’. Buiten is het warm door de zon, het is fijn. Vogels fluiten, kleurrijke bloemen die heerlijk geuren, kabbelend water.. daar tussendoor 1 weg.. het word steeds warmer.. keuze: die ene weg of daar blijven in de hitte.. zodra je op weg gaat, merk je op dat je niet alleen bent.. en het pad is in de schaduw… de weg samen komt uit bij water.. daardoor heen een steiger.. maar je bent moe, zo moe dat je huilt.. het water komt hoger(door de tranen) maar je bent zo moe, te moe om je weg te vervolgen.. je kijkt de steiger neer.. daar zie je iemand van jou tranen kristallen maken en vervolgens parels die zorgvuldig in een flesje gaan.. je word gewenkt: “Kom maar, ik zette je vrij uit jou donkere kamer, ik liep met je mee uit de hitte, ik zorgde voor schaduw, ik zie jou tranen en verzamel ze, ik ben er steeds, droog je tranen en twijfel niet meer zodat je Mij, De Weg beter kunt zien.. ik geef je kracht om door te gaan.. steeds opnieuw..

Ze kreeg ook deze Bijbeltekst op haar hart.. 2 Kronieken 16:9 

“Zijn Oog gaat over de gehele aarde, om hen die een volkomen hart hebben, in Hem krachtig bij te staan!!!”

Wauw wat een bemoediging……..

Wat ik zo bijzonder vond is dat in dit beeld ook een beeld weer naar voren kwam die ik vorig jaar mocht ontvangen tijdens gebed bij ons in de kerk.. toen worstelde ik met het feit of ik wel weer werk mocht/kon zoeken.. of dat Gods plan was.. of moest ik voor mijn lief blijven zorgen.. Toen heeft God heel duidelijk gesproken..

Ik stond in een groot meer op een steiger en kon de overkant niet zien… op de oever stond mijn lief.. en God zei.. ga maar.. ontwikkel je maar, ontplooi je maar.. ik zorg voor je lief!

En nu kwam dat zelfde beeld weer voorbij.. ik werd er zo door bemoedigd!!

Ik haalde verder uit het beeld dat God zei.. Zet de stap.. vraag of je terug kunt komen.. ga weer je vrijheid tegemoet.. maar jij moet de stap zetten… en Ik ga met je mee..

Die eerste vrijheid van werken had ik bij zorggroep Manna mogen beleven… en ik merkte dat ik mij beklemd voelde bij mijn nieuwe werkgever.. dat ik daar niet op mijn plek was.. ook qua werkzaamheden niet… de werkgever en collega’s waren top.. echt waar… maar die onrust die ik steeds bleef ervaren was er niet voor niets.. en die ging alleen weg als ik weer mijn vrijheid zou opzoeken..

Ook kreeg ze nog psalm 20 voor mij mee.. een prachtige psalm van David.. wauw nog een bemoediging…

Een psalm van David, voor de koorleider.

‘Moge de HEERE u verhoren in de dag van benauwdheid, de Naam van de God van Jakob u in een veilige vesting zetten.

Moge Hij u hulp zenden uit het heiligdom en u ondersteunen uit Sion.

Moge Hij aan al uw graanoffers denken en uw brandoffer tot as verteren.

Moge Hij u overeenkomstig de wens van uw hart geven en al uw voornemens in vervulling doen gaan.

Wij zullen juichen over uw heil en de vaandels opheffen in de Naam van onze God.

Moge de HEERE al uw verlangens vervullen.

Nu weet ik dat de HEERE Zijn gezalfde verlost!

Hij zal hem verhoren uit Zijn heilige hemel, met machtige daden van heil door Zijn rechterhand.

Dezen vertrouwen op strijdwagens en die op paarden, maar wíj zullen de Naam van de HEERE , onze God in herinnering roepen.

Zíj kromden zich en vielen, maar wíj zijn opgestaan en staande gebleven.

HEERE , verlos; moge die Koning ons verhoren op de dag dat wij roepen.’

Ik ging die avond slapen met rust in mijn hart en wist wat ik de volgende dag moest doen..

Ik moest de stap zetten en vragen of ik terug kon komen bij mijn oude werkgever.. het was voor mij gelijk ook een toets of dit beeld echt voor mij bedoeld was..

Want als ik niet terug kon komen dan bleef ik bij mijn nieuwe werkgever en was ik er ook van overtuigd dat God mij dan ook de tools, rust en geduld zou geven om te wennen…

De volgende dag heb ik de stoute schoenen aan getrokken en zorggroep manna gebeld met de vraag of er een mogelijkheid was om terug te komen, of er nog een vacature open stond..

Ik had een gesprek met mijn oude teamcoach en heb open en eerlijk verteld wat er was gebeurt en wat mijn drive was om terug te keren naar Zorggroep Manna..

Het was een open en eerlijk gesprek en het beeld wat mijn vriendin kreeg… was voor mij bedoeld…

Ik kon terug komen,

Er was een vacature…

Na het telefoongesprek was ik stil.. en de tranen rolden over mijn wangen.. ik voelde mij zo bevrijd.. opgelucht… ik kreeg zoveel rust en vrede in mijn hart en hoofd..

Wat een Wonder.. wat dien ik een Wonderlijke en liefdevolle God!

Ondanks….

Ik ben God zo dankbaar voor zijn zorg voor mij..

Ik heb geen spijt van mijn “uitstapje” het was een leerzame ervaring.. ik weet nu wat bij mij past.. en wat ik nodig heb.. ik heb mijzelf meer leren kennen… maar bovenal weet ik nu welke talenten en kwaliteiten God in mij heeft gepland… waarin ik mag groeien en leren op de plek waar Hij mij neerzet..

En dat dit terug is bij Zijn basis is zo fijn.. ik mag mijn werk doen in een rustige stabiele basis waar ik het meeste vrucht kan dragen..

Dat is wat God van mij vraagt..

De Toekomst is in Zijn hand.. dat geeft zoveel rust… Hij zorgt in Alles.. ik hoef alleen maar te Zijn..

Ik zat nog in mijn proeftijd bij mijn nieuwe werkgever en die donderdag had ik een evaluatie over hoe verder..

Pfff… dat vond ik best enorm spannend… ik ben een pleaser en deze gesprekken vermijd ik liever… maar ook dit hoort bij groeien en ik vertelde haar wat er was gebeurt en dat ik stopte bij hun en mijn hart ging volgen…

Mijn hart die al die tijd wist welke weg bij mij paste maar waar ik niet goed naar had geluisterd en leren mag om er steeds meer naar te luisteren..

Ze konden het heel erg goed begrijpen maar vonden het wel ontzettend jammer.. ze heeft nog wel geprobeerd om mij over te halen maar ik kon dicht bij mijzelf blijven en dat vond ik toch wel knap..

Tijdens mijn laatste dienst kwam ik nog even in gesprek met een collega, zij vertelde dat ze mij deze weken had meegemaakt en dat haar een ding was opgevallen.. ze wist dat ik de opleiding Psycho Pastorale toerusting deed… ze zei dat ik daar meer mee moest gaan doen.. dat ze gezien had hoe goed ik een luisterend oor ben voor de ander en dat de ander zich zo bij mij op zijn/haar gemak voelt.. maar dat het een goede keus was dat ik bij hun stopte want dat ik beneden mijn niveau werkte en daar erg tegenaan zou lopen als ik bij hun bleef…

Dit was voor mij een enorme bemoediging… ook in het feit dat ik die opleiding doe..

Tjonge Mirjam… die steek je toch maar even in je zak dacht ik..

De laatste avond ging ik wel met een dubbel gevoel weg… ook deze mensen moest ik achterlaten… ook deze mensen waren ondanks hun problematiek al aardig op weg om mij te vertrouwen.. dit raakte mij.. dat had ik niet gedacht..

God is Goed.. Hij weet wat wij nodig hebben..

Ik zie vol vertrouwen uit naar mijn nieuwe baan bij Zorggroep Manna terug team Regenboog!

Een Teken van Trouw..

Be Blessed!