De dames liggen vaak op tijd in hun nestjes want aam het eind van de dag hebben ze ook de knollen op zogezegd.. Maar vanavond hadden ze totaal geen haast.
Ik vroeg aan een van de dames of ik ze al mocht helpen richting hun bed..
Ze keek me aan en zei: Echt niet, tis hier veeeeel te gezellig.. komt u er toch ook bij zitten.. kijk maar even of er nog wat in de koelkast ligt, ik ben wat slecht te been (mevr zit in een rolstoel) dus u moet u zelf even helpen.. en u kunt vannacht gerust blijven slapen hoor… ik heb wel een bed over.. en anders mag u wel bij mij in bed.. deden we vroeger ook.. ik op het voeteneind en u andersom! Tis ook al erg donker..
Ik kon niet anders dan mee gaan in haar beleving en zei dat dat helemaal goed kwam… en graag bleef slapen.. ik glimlachte.. en dacht.. heerlijk dit… ze denkt echt dat ik bij haar op visite ben..
Ik ging zoals gevraagd naar de koelkast om de dames een advocaatje klaar te maken samen met mijn collega… het was tenslotte zaterdagavond.. nog wat lekkers erbij gezocht en het feestje was compleet!
Terwijl ik bezig was gingen mijn gedachten verder… ach.. wordt een latertje vanavond.. want ze willen nog lange niet.. nog lange niet.. en geef ze eens ongelijk..
Tis wel zo dat ze wel allemaal met de tillift op bed moeten… en dat vergt meer tijd.. maar ik genoot zo van hun beleving… en wilde dit feestje niet verpesten..
Ineens realiseerde ik mij iets… ze hebben nog gelijk ook.. ik ben bij hun op visite… natuurijk weet je dit wel maar hoe gauw vergeten we dit niet door de (tijds)druk(te) van het werk..
Eindelijk… na 4 onrustige maanden in Friesland kom ik de afgelopen 2 weken wat in de rust… en merk ik wat deze afgelopen 4 maanden hebben gedaan met mij..
Uitgeput
Zoals jullie weten heb ik een vaste baan 24 uur gekregen in de ouderen psychiatrie.. zie mijn vorige blog
Helaas merkte ik bij mij zelf dat ik zo niet op mijn plek zat binnen de ouderen psychiatrie..
Dit kwam omdat het nogal mijn blauw plekken raakte.. wie mij een beetje volgt weet wat ik bedoel..
De doelgroep en alles wat daarbij hoort qua zorg raakte mij.. het triggerde flink mijn blauwe plekken.
Maar waar ik ook mee worstelde was het feit dat ik cliënten tegen kwam waar ik mee opgenomen ben geweest en die daar voorgoed terecht waren gekomen… waar geen hoop op herstel meer voor is… (menselijk gezien)
Het gaf mij stress omdat ik ze niet tegen wilde komen.. zodat ze mij zouden herkennen.. ik zou mij zo voor kunnen stellen dat dit voor hun erg pijnlijk zou kunnen zijn..
Ik vind het moeilijk om te zien dat God zo genadig voor mij is geweest en mij bewaard heeft hiervoor.. dit had ik deze cliënten ook zo gegund..
Ik ging op mijn tenen lopen en kreeg zoveel vragen in mijn hoofd..
De genade van God voor mij en de heftigheid van de realiteit daar..
Hier kon ik niet mee uit de voeten
Ook zag ik hoe deze cliënten afgestompt zijn.. niet weten hoe om te gaan met positieve aandacht, stukje liefde.. ik miste enorm de “warmezorg” zoals in de PG zorg.. zoals ik gewend was..
Ik werd er erg verdrietig van…
Ik kon mijn liefde die ik heb voor de bewoners niet kwijt…
Zij kunnen hier uiteraard niks aan doen omdat ze niet meer kunnen ontvangen omdat ze al zo ontzettend afgestompt zijn door het leven en de medicatie..
Dit alles maaktte mij ontzettend machteloos en na een werkdag liep in steeds volledig “leeg” waardoor ik eerst in mijn auto de tranen liet stromen en dan naar huis toe ging.
Thuis kreeg ik last van flashbacks en ik merkte dat mijn energie level tot nul punt ging.. en ik nergens meer oplaad momenten kon vinden..
Ik bad er voor en vroeg mijn Vader hoe nu verder.. dit hield ik niet vol.. maar Hij had mij toch deze baan gegeven..
HEER IK KAN HET NIET..
Ik besefte dat ik het open moest gooien naar mijn teamcoach toe.. hem deel moest maken van mijn worsteling.. om verder te kunnen.. dit kon ik niet alleen.. en hoef ik ook niet alleen te doen..
Maar ooo wat moest ik mij hierdoor kwetsbaar opstellen..
In het hol van de leeuw vertellen waar ik tegen aan liep..
Heb alle moed bijelkaar geraapt… gebeden en gevraagd om Zijn leiding hierin en een afspraak gemaakt..
Ik heb open en eerlijk verteld waar en waarom ik tegen dingen aanliep.. het was fijn om mijn hart te luchten… ik merkte dat er ruimte kwam.. mijn teamcoach schrok zichtbaar maar had alle begrip.. en vondt het knap dat ik toch het werk was aangegaan..
Ik vroeg of het mogelijk was om weer terug naar de PG zorg.. ouderen met dementie.. dus om een andere werkplek binnen de organisatie.. hij was het daar helemaal mee eens en zei… dat deze situatie niet lang meer moest duren..
Ik was zo blij met deze reactie.. het begrip en het meedenken..
DANKUWEL HEER..
Hij heeft mijn vraag neergelegd bij zijn collega’s teamcoaches van de locaties PG zorg..
Het wonderlijke was dat er 5 teamcoaches reageerden die mij graag wilden..
Het zure in de zorg is momenteel de tekorten dus deze reacties waren ook niet verwonderlijk.
Maar goed.. sollicitatiegesprekken gedaan.. en ondertussen gewoon doorgewerkt.. dit lukte ook omdat ik ruimte had gekregen en een stip op de horizon dat er perspectief was op wat anders..
En ik kreeg kracht en energie van Hem om vol te houden..
Maar wat was het een zware tijd
Doordat ik zo’n moeite had met mijn wennen in mijn werk maar ook in mijn omgeving.. mijn andere huis.. je bent wel 6 jaar weggeweest.. en moet opnieuw je plekje weer vinden.. miste ik Twente ontzettend.. mijn vertrouwde plekjes.. mijn collega’s.. mijn oude werk.. mijn vrienden.. mijn huis.. dit maakte het extra zwaar..
Au… wat deed dit zeer.. wat koste dit tranen.. en slapeloze nachten..
Was dit wel Uw plan Heer.. was dit wel Uw weg? Heb ik het verkeerd geïnterpreteerd toen U de sluisdeuren open zette??
Het was en verwarrende tijd..
Toch mocht ik op verschillende momenten ervaren dat Hij bevestigde dat het goed is om in Friesland te zijn.. dit een appje.. tekst of een lied die zomaar voorbij kwam op het juiste moment..
Ik had een dagboekje gekregen van mijn collega’s uit Twente en die lees ik elke dag en als ik het dan zo moeilijk had een twijfelde was juist de tekst van de dag zo passend en bemoedigend..
God is goed… ondanks…
Inmiddels heb ik een baan mogen accepteren in de PG zorg..
Ik kijk terug op deze heftige tijd dat het niet voor niets is geweest.. ik heb weer een stuk herstel mogen vinden van mijn verleden.. het besef hoe Genadig God mij is geweest werd zeer krachtig..
Dankbaar.. niet verdiend.. pure Liefde voor mij.. Zijn Geliefde Kind!!
Tegelijk dat ik nu een baan van 24 uur heb in de pg zorg.. wat eigenijk niet mogelijk is vanwege de korte diensten en de vele dagen dat je dan moet werken om aan je uren te komen.. was ik gelijk naar pg zorg gegaan had ik een contract van 16-20 uur gekregen maar dat was te weinig geweest want daar kan ik niet van rondkomen..
God zorgt.. Zijn wegen zijn ondoorgrondelijk!
Ik ben inmiddels weer twee weken aan het werk in de PG zorg en helemaal op mijn plek.. ik krijg elke dag weer nieuwe energie.. ik laad weer op en heb ontzettend plezier in mijn werk.
Door dit alles ook weer energie om naast mijn werk het sociale leven weer op te pakken en mij in te zetten..
Natuurlijk merk ik dat ik weer moet opbouwen.. want dit alles heeft mij lichamelijk en mentaal veel gekost.. en dat heeft tijd nodig..
En dat Gun ik mijzelf ook..
Compassie voor mijn naaste lukt alleen als ik ook compassie heb voor mijzelf… en hierboven staat God als een paraplu… zonder Hem ben in nergens en kan ik NIKS!!
Na twee weken flink te zijn geweest, ben ik al weer een aantal weken aan het werk.
Gelukkig en dankbaar dat ik geen last heb van de nasleep van Mr C.. dat ik niet extra vermoeid ben..
Het leven gaat door en zo ook het werk, ja zit zomaar weer in die modes en tijd om rustig weer te herstellen is er eigenlijk niet… gelukkig ook niet nodig omdat ik geen last heb van restverschijnselen.
Ik was wel flink ziek en zelfs tussendoor bloed laten prikken om te kijken of het echt het C virus is (waar antibiotica niet zoveel aan bij draagt) of dat het misschien toch iets anders was.. longontsteking bv.. maar er kwam uit de uitslagen dat het wel degelijk Mr C was dus zei de huisarts daar draagt antibiotica niets aan bij.. gewoon uitzieken en als je het erger wordt dan hoor ik wel weer van je.
Ik had ondertussen mijn maatregelen genomen… ik heb eerst 72 uur gevast om mijn immuunsysteem rust te geven en te resetten, dit hield ik helaas niet helemaal vol omdat ik steeds zieker werd, na 60 uur ben ik gestopt en ben ik langzaam aan weer wat gaan eten en nam extra vit D, zink en quertine.. en toen de koorts gezakt was extra vit C.
Verder veel rust genomen.. en langzaam aan knapte ik weer op..
Op een gegeven moment mocht ik weer uit quarantaine, en ging ik langzaam aan weer wat naar buiten om de natuurlijke vitaminen op te doen.. dit hielp ook want steeds binnen zitten en niemand zien deed ook het nodige op mentaal vlak.
Had gelukkig weinig last van eenzaamheid, af en toe had ik het wel even te kwaad.. ziek zijn.. alleen zijn.. aan de andere kant vond ik het ook heerlijk om alleen te zijn omdat je niet lekker bent en daardoor ook geen behoefte hebt aan gedoe om je heen.
Had mijn lieve Chanel al bij andere mensen onder gebracht, zodat ik mij helemaal op mijn eigen herstel kon focussen.
Na een poosje kon ik weer aan het werk, en eerlijk ik was blij dat ik weer wat kon doen.. 2 weken is echt wel lang genoeg hoor.. in ieder geval voor mij wel…
Het klinkt misschien raar, en ook niet helemaal gezond misschien maar momenteel is mijn werk ook een beetje mijn sociale leven..
Mijn leven staat behoorlijk op zijn kop…
Nee ik zeg het verkeerd, bij mij van binnen staat het op de kop.. ik merk dat het behoorlijk schud onder mijn voeten en in mijn hoofd.. en helaas is de balans daarin zoeken lastiger dan ik dacht.
Mijn lieverd naar een instelling, en helaas heb ik ook moeten besluiten om mijn viervoeter ergens anders te plaatsen. Dit vond ik een moeilijk en zwaar besluit… en kostte de nodige tranen.. toch kon ik niet anders, ik zag haar wegkwijnen.. wat ik niet langer kon verdragen en over mijn hart kon verkrijgen.. ze verdient beter.. ik ben veel weg, werk, sociale leven, af en toe naar mijn lieverd, waardoor ik te weinig tijd voor haar had.
Gelukkig heb ik erg lieve vrienden die haar wel een veilige plek wilden bieden, zo blijf ik haar ook regelmatig zien en kan ik volgen hoe het met haar gaat.
Maar doordat mijn viervoeter nu ook weg was, viel ik in het spreekwoordelijke gat.. het was de druppel van alles.. toen mijn man opgenomen werd had ik er nog niet zoveel last van.. had het nog druk genoeg en ik had thuis ook nog de nodige afleiding… nu Chanel ook weg ging was het de spreekwoordelijke druppel die mij in het spreekwoordelijke gat deed vallen..
Ik ervaarde zo’n gemis.. gemis van mijn lieverd dat die niet meer thuis woont.. gemis van mijn viervoeter…
En momenteel mis ik enorm de verbinding met mijn broers en zussen van de kerk… vanmorgen gaf de aanbiddingleider aan dat hij de afgelopen corona jaren ervaren heeft als een enorme droogte.. dit was voor mij wel een herkenbaar punt.. en ja dan hebben we nu wel weer meer mogelijkheden om bewaterd te worden maar als de grond zo droog is dan overstroomt het eerst en pakt de grond het niet gelijk op.. dan moet het eerst wat langer water krijgen voordat het zakt in de grond en de grond weer bevochtigd word..
En ja hoe vul ik het gemis op.. hoe krijg ik weer verbinding met mezelf en de ander?
Hoe zorg ik ervoor dat mijn grond weer bewaterd word en mijn grond ook weer daadwerkelijk het vocht opneemt..
Ik merk dat ik aan het zoeken ben om nieuwe kaders in mijn leven aan te brengen, nieuwe richting te zoeken.. tis net of niks meer hetzelfde is.. en ik helemaal opnieuw moet beginnen…
Hoort dit misschien bij de periode waar ik doorheen ga… rouwen bij leven??
Door dit wankele evenwicht heb ik momenteel gewoon behoefte om alleen te zijn, samen met God aan het zoeken om mijn leven opnieuw in te richten..
Tegelijk valt dit mij ook zwaar het alleen zijn.. tis wat een dubbel gevoel… aan de ene kant een tranendal om het gemis en het gemis van verbinding, aan de andere kant ook de behoefte om alleen te zijn en in de rust met God uit te zoeken wat Zijn plan/wil is met mijn leven..
Ik merk dat het alleen zijn weer als een zware deken op mij valt, alhoewel ik niet meer die eenzaamheid ervaar die ik vroeger altijd heb ervaren, in mijzelf, in mijn vorige huwelijk, in mijn schooltijd, in mijn ziekzijn.. dat was heftig en hoop ik ook nooit meer te ervaren..
Ik ervaar nu vooral verdriet… ja rouwen… en merk dat ik extra gevoelig ben, schiet zomaar vol.. bv bij een lied.. een tekst.. een woord.. een berichtje.. hierdoor heb ik dan af en toe even een flinke huilbui.. even alles eruit gooien.. en ja dit komt vaak op momenten dat je het niet uitkiest..
En toch mag ik dan ervaren dat God daarin is, dat Hij mij ziet en hoort en mij wil troosten..
Gistermorgen reed ik naar mijn werk… had de vorige dag een cursusdag gehad van mijn PPT cursus die ik doe.. zit nu in mijn tweede laatste jaar, het was een bijzondere dag geweest, heerlijk weer de ontmoeting met mijn medestudenten en de lesstof gaf mij ook veel om over na te denken..
Wel bijzonder hoe God werkt want loop met best veel vragen rond in mijn zoektocht en die dag kreeg ik al veel antwoorden door de lessen heen op mijn vragen.. daardoor was het ook wel een intensieve dag.
Maar goed de volgende dag moest ik werken en ik stond op met een beetje leeg naar gevoel.. emotioneel vanaf dat ik de ogen opendeed, ik herpakte mezelf en maakte mij klaar om naar mijn werk te gaan, ik stapte in de auto en zoals altijd had ik grootnieuwsradio aan staan…
Meestal houdt ik ook mijn gesprekken met God als ik naar mijn werk rijd, zo ook vanmorgen.. ik was aan het praten met Hem en werd emotioneel.. vertelde Hem mijn worstelingen en verlangen.. ik was aan het zoeken om mijn gevoelens onder woorden te brengen, en terwijl dat ik dat aan het doen was kwam er uit de radio een lied.. wat zo mijn verlangen vertelde.. ik zong het mee door mijn tranen heen.. een lied vanuit mijn tenen..
Als een liefdeslied is hier mijn leven…
Nu ik bij U kom in Uw heiligdom, in Uw tegenwoordigheid; kniel ik voor U, Heer, in aanbidding neer, met al mijn tranen en mijn strijd. Ik geef wat ik heb, houd niets apart, open voor U mijn hart.
Als een liefdeslied is hier mijn leven een melodie van vreugde en pijn. En ik bid U Heer, dat heel mijn leven, een symfonie voor U mag zijn; een symfonie voor U mag zijn.
Nu ik bij U kom in Uw heiligdom, omgeven door Uw majesteit; leg ik alles, Heer, in Uw handen neer, in zwakheid en gebrokenheid. Geef ik wat ik heb, houd niets apart, open voor U mijn hart.
Als een liefdeslied is hier mijn leven een melodie van vreugde en pijn. En ik bid U Heer, dat heel mijn leven, een symfonie voor U mag zijn; een symfonie voor U mag zijn.
Ik geef wat ik heb, houd niets apart, open voor U mijn hart. Als een liefdeslied is hier mijn leven een melodie van vreugde en pijn. En ik bid U Heer, dat heel mijn leven, een symfonie voor U mag zijn; een symfonie voor U mag zijn.
En God heeft het gehoord, ik kwam aan bij mijn werk en zette de auto neer, ik was nog wat vroeg en een stem in mijn binnenste zei, kijk nog even naar de Dagtekst van vandaag…
Bij de veelheid van mijn gedachten in mijn binnenste verkwikken uw vertroostingen mijn ziel. Psalm 94:19
En weer schoot ik vol maar nu van blijdschap.. ondanks de moeilijke momenten was God daar met Zijn bemoediging!
Een glimlach kwam weer op mij gezicht en vol goede moed stapte ik uit de auto om weer aan het werk te gaan.
Had die dag geen last meer van het nare lege emotionele gevoel en kon met blijdschap mijn werk uitvoeren.
En het spreekwoordelijke gat moet zijn tijd hebben.. waarin ik merk dat God de heftige gaten opvult met zijn Liefde en Troost..
Rouwen is niet tijdsgebonden.. ik mag er de tijd voor nemen en daarin mijn grenzen aangeven wat ik nodig heb om de verbinding weer aan te gaan en te vinden.
Hij is erbij en troost!
Misschien zit jij ook in zo’n spreekwoordelijk gat.. weet dan dat God zich met jou verbinden wil..
Ik hoop en bid dat deze bemoediging jou mag troosten en (ver)sterken, Hij hoort en ziet jou en als jij met al je worstelingen, vragen bij Hem komt, laat Hij zichzelf zien en vinden..
Wie helpt nog even mee om deze enquête in te vullen!
𝗛𝗼𝗲 𝗯𝗲𝗹𝗲𝗲𝗳 𝗷𝗶𝗷 𝗷𝗲 𝗴𝗲𝗹𝗼𝗼𝗳 𝗼𝗽 𝗷𝗲 𝘄𝗲𝗿𝗸? Werk mag je hier ruim interpreteren als bezigheden. Zet je antwoord in de *enquête* http://www.is.gd/geloof. Dat kan in zo’n 7 minuten, want het zijn 24 meerkeuze vragen. De enquête loopt tot en met 1 september 2021.
Met de resultaten gaan we proberen werkende christenen beter te ondersteunen.
In mijn vorige blogs konden jullie lezen dat ik een nieuwe baan had gekregen.. en mijn man een nieuwe plek had gekregen
Maar anderhalve week geleden heb ik mijn laatste werkdag gehad bij mijn nieuwe werkgever…
Huh???
Yepp.. je zal vast denken.. daar was je toch net begonnen? Dat klopt..
Deze stap verdient enige uitleg…. want mijn God en hopelijk ook die van jou.. is een grote en Liefdevolle God en dat kan ik niet zomaar voorbij laten gaan zonder jullie hierin mee te nemen!
Je krijgt een Zegen nooit alleen voor jezelf.. juist door te delen vermenigvuldigd de Zegen!
Wees dus bemoedigd.. althans dat is mijn hoop en Gebed!
Zoals ik in mijn voorgaande blogspot had verteld… had ik ja gezegd tegen mijn nieuwe werkgever en mocht ik een weekje later beginnen ivm de verhuizing van mij lief… hier was ik erg dankbaar voor!
Maar na de pittige week van verhuizen van mijn lief… stond mijn leven flink op de kop..
Ik zag als een berg tegen mijn nieuwe baan op.. gewoon omdat de grond onder mijn voeten weg was geslagen.. althans zo voelde het.. ik stond maar het voelde of was ik alle grip op mijn leven kwijt..
Ik dacht bij mijzelf en zei tegen God.. hoe ga ik dit doen… mijn lieverd uit huis, nieuwe baan… Heer dit trek ik echt niet!
Maar goed.. dacht ik… je hebt weinig keus Mirjam… wie A zegt moet ook B zeggen..
Lief zijn voor mijzelf blijft nog wel een dingetje..
Ondertussen heb ik wel geleerd… stap voor stap… dan kom je er vanzelf…
Zo gezegd zo gedaan…
Ik begon met lood in mijn schoenen aan mijn nieuwe baan.. tegelijk merkte ik dat de afleiding mij erg goed deed…
Maar de balans in mijzelf was ver te zoeken.. hierdoor moest ik er flink aan trekken om aan te sluiten op mijn nieuwe werkplek..
Ik had mijn twijfels al gehad vanaf mijn sollicitatie, is dit wat U wilt dat ik ga doen? Ik kreeg op dat moment geen antwoorden..
Het bleef stil..
Ik weet dat je dan ook stappen mag zetten in vertrouwen… wetende dat Hij ook hierin meegaat..
In eerste instantie heb ik ja gezegd zodat ik dichterbij huis was… als er thuis wat zou gebeuren dan was ik zo thuis… dit had mijn lief ook aangegeven..
Het leek er namelijk nog lang niet op dat mijn lieverd al zo snel een plekje zou krijgen.. 8 appartementen op heel Twente is niets voor deze doelgroep..
Ondertussen mistte ik Zorggroep Manna enorm.. maar goed alle begin is moeilijk.. ik dacht gewoon doorgaan.. het went vanzelf..
Na een week dat mijn man opgenomen was en ik een week aan het werk was bij mijn nieuwe baan begonnen bij mij de scheurtjes te komen in het volhouden…
Ik kreeg geen energie uit mijn werk.. bracht er alleen maar energie heen.. terwijl dat mijn energielevel niet zo hoog meer was..
Je begrijpt.. ik raakte langzaam maar zeker uitgeput.. en was ongelukkig in deze situatie..
Waar ik achter ben gekomen is dat je plezier in je werk moet hebben anders raak je zomaar uitgeput en je bron opgedroogd..
Ik kreeg slapeloze nachten, had veel verdriet van het missen van de vertrouwde dingen..
Ik merkte dat er teveel veranderingen in een keer waren geweest… maar streng als ik ben tegen mijzelf.. probeerde ik mijzelf moed in te praten..
Ik zei tegen mijzelf.. “doorzetten Mirjam… je moet hieraan wennen… geef het de tijd.. je kunt nu geen weloverwogen besluit nemen.. je bent veel te emotioneel.. je grond schud onder je voeten.. geef het echt de tijd”..
Toch wist ik diep in mijn hart waar de schoen aan het wringen was.. maar wilde daar niet aan denken.. de onrust bleef.. en ik dacht.. heb ik dan toch een verkeerde keuze gemaakt? Kan ik het nog terug draaien??
Ik ging de voor en tegens op papier zetten zodat ik overzicht kreeg en daardoor misschien duidelijkheid over mijn situatie en misschien antwoorden in wat ik zou kunnen doen..
Ik merkte dat de doelgroep mij momenteel ook zwaar viel.. logisch natuurlijk… het is een doelgroep waarbij je stevig in de schoenen moet staan anders redt je het niet… en stevig in mijn schoenen stond ik momenteel niet..
Het is een totaal andere doelgroep dan waar ik eerst voor heb gezorgd, PG ( psychogeriatrie) ouderen met dementie, het heet niet voor niets Bijzondere Begeleiding..
Wel een ontzettende leuke doelgroep maar niet voor mij in mijn huidige situatie..
Soms komt iets te vroeg..
De jaren van zorgen lieten ook zijn sporen na in mijn hoofd.. waardoor mijn hoofd soms te vol zit..
En mijn draagkracht is nu een maal niet erg groot door wat ik allemaal al heb meegemaakt maar ook merk ik dat de medicatie die ik vroeger allemaal heb geslikt zijn sporen hebben achtergelaten.
Niet leuk..
Maar wel iets om rekening mee te houden in mijn leven..
Ondertussen mistte ik de warme zorg van de PG doelgroep… deze doelgroep heeft een speciale plek in mijn hart.. liefdevolle warme zorg.. dat is wat ik mistte..
Ik was nog maar net begonnen dus kon ik die afweging wel goed en zuiver maken?
Ik bad ondertussen elke dag voor mijn situatie.. ik vroeg God of Hij wilde laten zien wat ik moest doen.. wat was zijn weg met mij..
Maar het bleef nog steeds stil..
Ondertussen had ik een paar vriendinnen gevraagd of ze met mij mee wilden bidden, ik had verteld dat ik nog niet echt lekker zat bij mijn nieuwe werkgever en of God helderheid en duidelijkheid wilde geven voor mijn proeftijd om was..
Ik wist ook dat ik deze baan niet had aangenomen.. zelfs niet had gesolliciteerd als we van te voren duidelijkheid hadden gehad in de situatie omtrent mijn lief.. als we van te voren hadden geweten dat er binnenkort een plek voor hem zou zijn.. Ik zat namelijk enorm op mijn plek bij mijn vorige werkgever…
Natuurlijk was daar ook wel eens wat, wat niet lekker liep… maar heb je dat niet bij elke werkgever?!
Ondertussen moest ik nog steeds afscheid nemen van mijn oude team, doordat alles in een sneltreinvaart was gegaan van mijn lief, was ik daar nog niet aan toegekomen.. maar we hadden eindelijk een datum gepland..
Ik zag er zo tegen op.. ik voelde aan mijn water dat ik het gemis alleen maar sterker zou voelen, kon ik dat nu wel gebruiken??
Juist nu ik mij zo ongelukkig voelde op mijn nieuwe werkplek?
Maar goed.. ik ben gegaan en het was een ontzettend gezellig en leuk afscheid.. maar het was ook een erg emotioneel afscheid..
Het gekke was dat het helemaal niet voelde als "afscheid" maar meer als "thuiskomen"
Dit maakt het wel ingewikkelder..
Ik had natuurlijk wel ingecalculeerd dat het een emotionele middag zou worden… maar het gevoel van “thuiskomen” had ik niet in verwacht…
Mijn gevoelens schoten van hot naar her..
Wat voelde ik nu eigenlijk en wat wilde ik… maar bovenal wat wilde God dat ik deed?!
Natuurlijk kwam de vraag vanuit het team of ik het naar mijn zin had op mijn nieuwe werkplek..
Tja deze vraag had ik verwacht.. ik had nog zo tegen mijzelf gezegd.. je zegt gewoon dat het goed gaat en de tranen houdt je maar tegen… maar ja ook al deed ik nog zo mijn best.. ik hield het echt niet meer droog…
Ik vertelde in tranen dat ik daar mijn draai nog niet kon vinden.. dat het zo dubbel voelde.. dat het omgaan met de nieuwe doelgroep erg zwaar was omdat ik zelf zo wankel in mijn schoenen stond.. maar dat het vast kwam omdat ik zelf door een heftige tijd ga.. en de balans volledig kwijt was.. maar ook vertelde ik dat ik zorggroep Manna en de PG doelgroep erg mistte..
Maar waarom mistte ik zorggroep Manna zo erg?!
Een oud-collega zei treffend.. “Weet je nu je leven zo op de kop staat mis je de basis”..
Hiermee sloeg ze de spijker op zijn kop..
Ze had zo gelijk… Ik miste zeer zeker de basis, werken vanuit je geloof in een organisatie waar de christelijke identiteit nog hoog in het vaandel staat en waar je het ook aan de mensen geeft en terugkrijgt waardoor je het samen beleeft..
Juist nu mijn leven zo op de kop staat, heb ik die basis zo nodig om overeind te blijven en door te kunnen gaan..
Maar goed.. ik droogde mijn tranen en zei met een big smile..
Kop d’r veur..
Wie A zegt moet ook B zeggen..
Middags moest ik weer werken bij mijn nieuwe werkgever.. ik stapte met lood in mijn schoenen op de fiets… mijn hoofd zat nog zo vol.. maar het gaf die middag ook wel weer de nodige afleiding.. alleen bleef alles maar door mijn hoofd malen.. de onrust en vrede was ver te zoeken in mij..
Na mijn dienst stapte ik op de fiets naar huis en onder het fietsen bad ik tot God… dit doe ik vaak op de fiets.. zijn vaak mijn momenten met Hem.. ik deelde mijn vragen en vroeg wie ik kon bellen om even te sparren over dit alles.. waar ik mijn verwarring mee kon delen..
Ik kreeg direct antwoord.. God zei dat ik mijn vriendin moest bellen uit Friesland.. het was zo duidelijk dat ik geen moment aarzelde en gelijk haar belde..
Wat er toen gebeurde.. ik ben er nog ondersteboven van..
God gaf antwoord via haar..
Ik had haar destijds ook gevraagd om voor mij te bidden..
Ik vertelde haar wat mij bezig hield.. dat ik het niet meer trok.. ik zo verdrietig was.. en in verwarring… dat ik ook zoooo moe was… eigenlijk te moe om door te gaan… kortom ik zag het niet meer zitten hoe ik verder moest..
Ze luisterde en vertelde dat zij afgelopen zondag een beeld had gekregen in een kerkdienst voor mij.. het was via een andere mevrouw in de dienst die een beeld kreeg, ze zei dat het voor iemand was die waarschijnlijk niet in de dienst was.. Mijn vriendin zei: “Ik heb de hele week in gebed steeds jou voor me in gedachten. En ik wist en weet dat dit beeld en deze teksten voor jou zijn.. ik heb veel aan je moeten denken”
Ze wist niet waar ik afgelopen week doorheen was gegaan..
Het onderstaande beeld kreeg die mevrouw en ik wil het graag met jullie delen..
Je staat in een kamer.. met alleen 1 raam.. hiervoor hangt een gordijn.. deze is dicht dus is het wat donker in de kamer. Aan jou de keuze: gordijn open of dicht/ lichter of hetzelfde. Je doet het gordijn open en kijkt naar buiten.. buiten is het mooi, zonnig, vrolijk, kleurrijk door de bloemenzee, kabbelend water, fluitende vogels.. Weer aan jou de keuze: binnen blijven of eruit.. alleen.. je hebt alleen dit raam en moet hierdoor dus naar buiten, het kan alleen aan de buitenkant geopend.. vraag je hulp?? Buiten staat Iemand die je kan (en wil)helpen. Je vraagt om hulp, het raam gaat open, je gaat eruit en onmiddellijk word dit raam weer gesloten.. je kunt niet meer terug naar ‘de bescherming van de kamer’. Buiten is het warm door de zon, het is fijn. Vogels fluiten, kleurrijke bloemen die heerlijk geuren, kabbelend water.. daar tussendoor 1 weg.. het word steeds warmer.. keuze: die ene weg of daar blijven in de hitte.. zodra je op weg gaat, merk je op dat je niet alleen bent.. en het pad is in de schaduw… de weg samen komt uit bij water.. daardoor heen een steiger.. maar je bent moe, zo moe dat je huilt.. het water komt hoger(door de tranen) maar je bent zo moe, te moe om je weg te vervolgen.. je kijkt de steiger neer.. daar zie je iemand van jou tranen kristallen maken en vervolgens parels die zorgvuldig in een flesje gaan.. je word gewenkt: “Kom maar, ik zette je vrij uit jou donkere kamer, ik liep met je mee uit de hitte, ik zorgde voor schaduw, ik zie jou tranen en verzamel ze, ik ben er steeds, droog je tranen en twijfel niet meer zodat je Mij, De Weg beter kunt zien.. ik geef je kracht om door te gaan.. steeds opnieuw..
Ze kreeg ook deze Bijbeltekst op haar hart.. 2 Kronieken 16:9
“Zijn Oog gaat over de gehele aarde, om hen die een volkomen hart hebben, in Hem krachtig bij te staan!!!”
Wauw wat een bemoediging……..
Wat ik zo bijzonder vond is dat in dit beeld ook een beeld weer naar voren kwam die ik vorig jaar mocht ontvangen tijdens gebed bij ons in de kerk.. toen worstelde ik met het feit of ik wel weer werk mocht/kon zoeken.. of dat Gods plan was.. of moest ik voor mijn lief blijven zorgen.. Toen heeft God heel duidelijk gesproken..
Ik stond in een groot meer op een steiger en kon de overkant niet zien… op de oever stond mijn lief.. en God zei.. ga maar.. ontwikkel je maar, ontplooi je maar.. ik zorg voor je lief!
En nu kwam dat zelfde beeld weer voorbij.. ik werd er zo door bemoedigd!!
Ik haalde verder uit het beeld dat God zei.. Zet de stap.. vraag of je terug kunt komen.. ga weer je vrijheid tegemoet.. maar jij moet de stap zetten… en Ik ga met je mee..
Die eerste vrijheid van werken had ik bij zorggroep Manna mogen beleven… en ik merkte dat ik mij beklemd voelde bij mijn nieuwe werkgever.. dat ik daar niet op mijn plek was.. ook qua werkzaamheden niet… de werkgever en collega’s waren top.. echt waar… maar die onrust die ik steeds bleef ervaren was er niet voor niets.. en die ging alleen weg als ik weer mijn vrijheid zou opzoeken..
Ook kreeg ze nog psalm 20 voor mij mee.. een prachtige psalm van David.. wauw nog een bemoediging…
Een psalm van David, voor de koorleider.
‘Moge de HEERE u verhoren in de dag van benauwdheid, de Naam van de God van Jakob u in een veilige vesting zetten.
Moge Hij u hulp zenden uit het heiligdom en u ondersteunen uit Sion.
Moge Hij aan al uw graanoffers denken en uw brandoffer tot as verteren.
Moge Hij u overeenkomstig de wens van uw hart geven en al uw voornemens in vervulling doen gaan.
Wij zullen juichen over uw heil en de vaandels opheffen in de Naam van onze God.
Moge de HEERE al uw verlangens vervullen.
Nu weet ik dat de HEERE Zijn gezalfde verlost!
Hij zal hem verhoren uit Zijn heilige hemel, met machtige daden van heil door Zijn rechterhand.
Dezen vertrouwen op strijdwagens en die op paarden, maar wíj zullen de Naam van de HEERE , onze God in herinnering roepen.
Zíj kromden zich en vielen, maar wíj zijn opgestaan en staande gebleven.
HEERE , verlos; moge die Koning ons verhoren op de dag dat wij roepen.’
Ik ging die avond slapen met rust in mijn hart en wist wat ik de volgende dag moest doen..
Ik moest de stap zetten en vragen of ik terug kon komen bij mijn oude werkgever.. het was voor mij gelijk ook een toets of dit beeld echt voor mij bedoeld was..
Want als ik niet terug kon komen dan bleef ik bij mijn nieuwe werkgever en was ik er ook van overtuigd dat God mij dan ook de tools, rust en geduld zou geven om te wennen…
De volgende dag heb ik de stoute schoenen aan getrokken en zorggroep manna gebeld met de vraag of er een mogelijkheid was om terug te komen, of er nog een vacature open stond..
Ik had een gesprek met mijn oude teamcoach en heb open en eerlijk verteld wat er was gebeurt en wat mijn drive was om terug te keren naar Zorggroep Manna..
Het was een open en eerlijk gesprek en het beeld wat mijn vriendin kreeg… was voor mij bedoeld…
Ik kon terug komen,
Er was een vacature…
Na het telefoongesprek was ik stil.. en de tranen rolden over mijn wangen.. ik voelde mij zo bevrijd.. opgelucht… ik kreeg zoveel rust en vrede in mijn hart en hoofd..
Wat een Wonder.. wat dien ik een Wonderlijke en liefdevolle God!
Ondanks….
Ik ben God zo dankbaar voor zijn zorg voor mij..
Ik heb geen spijt van mijn “uitstapje” het was een leerzame ervaring.. ik weet nu wat bij mij past.. en wat ik nodig heb.. ik heb mijzelf meer leren kennen… maar bovenal weet ik nu welke talenten en kwaliteiten God in mij heeft gepland… waarin ik mag groeien en leren op de plek waar Hij mij neerzet..
En dat dit terug is bij Zijn basis is zo fijn.. ik mag mijn werk doen in een rustige stabiele basis waar ik het meeste vrucht kan dragen..
Dat is wat God van mij vraagt..
De Toekomst is in Zijn hand.. dat geeft zoveel rust… Hij zorgt in Alles.. ik hoef alleen maar te Zijn..
Ik zat nog in mijn proeftijd bij mijn nieuwe werkgever en die donderdag had ik een evaluatie over hoe verder..
Pfff… dat vond ik best enorm spannend… ik ben een pleaser en deze gesprekken vermijd ik liever… maar ook dit hoort bij groeien en ik vertelde haar wat er was gebeurt en dat ik stopte bij hun en mijn hart ging volgen…
Mijn hart die al die tijd wist welke weg bij mij paste maar waar ik niet goed naar had geluisterd en leren mag om er steeds meer naar te luisteren..
Ze konden het heel erg goed begrijpen maar vonden het wel ontzettend jammer.. ze heeft nog wel geprobeerd om mij over te halen maar ik kon dicht bij mijzelf blijven en dat vond ik toch wel knap..
Tijdens mijn laatste dienst kwam ik nog even in gesprek met een collega, zij vertelde dat ze mij deze weken had meegemaakt en dat haar een ding was opgevallen.. ze wist dat ik de opleiding Psycho Pastorale toerusting deed… ze zei dat ik daar meer mee moest gaan doen.. dat ze gezien had hoe goed ik een luisterend oor ben voor de ander en dat de ander zich zo bij mij op zijn/haar gemak voelt.. maar dat het een goede keus was dat ik bij hun stopte want dat ik beneden mijn niveau werkte en daar erg tegenaan zou lopen als ik bij hun bleef…
Dit was voor mij een enorme bemoediging… ook in het feit dat ik die opleiding doe..
Tjonge Mirjam… die steek je toch maar even in je zak dacht ik..
De laatste avond ging ik wel met een dubbel gevoel weg… ook deze mensen moest ik achterlaten… ook deze mensen waren ondanks hun problematiek al aardig op weg om mij te vertrouwen.. dit raakte mij.. dat had ik niet gedacht..
God is Goed.. Hij weet wat wij nodig hebben..
Ik zie vol vertrouwen uit naar mijn nieuwe baan bij Zorggroep Manna terug team Regenboog!
Vinden jullie het bij tijd en wijle ook zo zwaar om je leven te leiden in deze coronacrisis? Nee??
Nou ik wel..
Ik voel mij af en toe zo leeg.. en dan ga je opzoek naar iets wat die leegte kan vullen..
Vind het ook lastig om daarin God te vinden.. zoeken gaat wel.. ik pak mijn bijbel, mijn leesplannen, mijn zingen.. maar toch.. God vinden daarin is wel en ander ding.. en soms.. ja dan is het gewoon stil..
Maar hoe erg is stil??
Van nature ben ik een spring in ’t veld.. een doener.. en geen stilzitter.. wat er nu ook gebeurt druist helemaal tegen mijn karakter in..
Maar we worden nu gewoon stil gezet.. in de rust gebracht.. tijd om over dingen na te denken…
Ik luister bijna elke naar Groot Nieuws Radio, en dan naar Blessings, By Jorieke of Brandstof.. stuk voor stuk bemoedigende programma’s, maar ook programma’s die je prikkelen.. of je aan het denken zetten..
Zo wie zo vind ik het altijd fijn om naar Arie de Rover te luisteren.. Hij brengt je altijd weer terug bij waar het echt om draait in dit leven.. Het vaderhart van God.. niks meer en niks minder.. en dit in alle rust.. zijn manier van vertellen en spreken brengt je al in een soort rust modus… maar dan kan je hart en hoofd nog wel enorm onrustig zijn.. en heeft het even tijd nodig om tot rust te komen.
De eerste vraag die werd gesteld was: “wat ben je kwijtgeraakt door het Coronavirus wat doet dat met je”
Zo die was gelijk raak…
Ik liet de vraag in mij omgaan… bij Groot nieuws radio kun je reageren op het programma en ook op deze vraag mocht je reageren..
Ik kreeg heel erg op mijn hart om te reageren.. ik doe dit nooit want vind het toch wel een beetje eng.. stel dat je bericht voorgelezen wordt..
Iets met kwetsbaar??
Maar goed ik kreeg het duidelijk op mijn hart, en heb dus gemaild wat ik door de corona ben kwijtgeraakt en wat dit met mij doet…
En het doet veel met mij heb ik gemerkt.. al mijn vrijwilligerswerk is gestopt.. en je valt dus in spreekwoordelijke gat.. en ja hoe vul je die dan weer op.. ook haalde ik juist mijn energie daar vandaan.. na 30 jaar was ik eindelijk weer in de gelegenheid om buiten de deur te werken en was ik druk op zoek naar een nieuwe richting in mijn leven en wat God van mij vraagt daarin..
En dan kom je thuis te zitten.. met niks.. met alleen je zelf en de zorg voor je man..
In een keer werd mijn zoektocht naar wie ik ben en wat ik graag wil abrupt afgebroken.. ik werd “opnieuw” stil gezet.. althans zo voelt het voor mij.. af en toe krijg ik flinke dreunen op mijn blauwe plekken..
Er kwam een enorm leeg gevoel over mij heen.. en hoe vul ik die leegte.. hoe kom ik in rust??
Je doet je ding en sommige dagen heb je er meer last van dan andere dagen.. zo is het leven.. zoals iedereen het ervaart… zo gaat het bij mij ook.. en niet anders..
Maar die leegte knaagt wel… ik ben een doener zoals ik al schreef en ik wordt niet gelukkig van stil zitten en ik denk ook niet dat God dat van mij vraagt.. Hij weet dat ik daar niet gelukkig van wordt.. en Hij heeft mij gemaakt..
Nadat ik gemaild had luisterde ik verder naar de uitzending… Arie sprak verhelderend over onze “Afgodjes”
Ik vroeg mijzelf af: “hoe zit het met mijn afgodjes?”
Alles passeerde de revue… vrijwilligerswerk, de kerk, mijn geloof, mijn mantelzorgtaken..
Met welke drive doe ik wat ik doe? Waarom doe ik wat ik doe?
Eerlijk?? Ik keek er naar en dacht.. tja mijn vrijwilligerswerk is weggevallen en ik val in een diep gat.. was het dan toch mijn “afgodje” geworden? Mijn steunpilaar.. mijn houvast.. kon ik niet meer zonder??
Voelde ik mij alleen maar “gezien” als ik mijn werk had??
Tja… mijn vrijwilligers werk was wel een beetje mijn “afgodje” geworden..
Is dat erg?
Nee in zekere zin niet natuurlijk.. het geeft voldoening.. het geeft nieuwe energie.. afleiding..
Maar kan ik er zonder als het wegvalt..
Waar ben ik als ik geen werk meer heb.. waar is mijn identiteit op gevestigd?? voel ik mij alleen maar van betekenis als ik werk heb??
Als alles wegvalt is mijn identiteit dan zo verstevigt in Hem dat Hij voldoende is in mijn leven??
Voel ik mij net zoveel van betekenis als ik alleen God nog zou hebben??
Arie zei.. “Wij gaan direct ons afgodje reanimeren als hij wegvalt.. logisch zit in onze natuur.. maar kunnen we het ook op dat moment loslaten en overgeven aan Hem.. in afwachting en vertrouwen dat Hij alles in Zijn hand heeft.. en dat ik niet afhankelijk ben van mijn werk.. maar alleen afhankelijk ben van Hem..
Jou hele hebben en houden overgeven aan Hem..
Dit vond ik erg moeilijk want ik stond eigenlijk mijn “afgodje” direct te reanimeren en oplossingen te zoeken om mijn leegte te vullen… in plaats van het van Hem te verwachten.. hierin zocht ik God wel maar ik kon Hem nog niet vinden..
Die ochtend werd ik mij heel erg bewust dat ik de Heilige Geest hierin zo nodig had.. dat Hij alleen mijn leegte kon opvullen..
Jou leegte laten vullen door Hem.. en dan gewoon maar berusten in wat het op dit moment is.. gewoon genieten van de tijd die je gegeven is om nieuwe dingen te ontdekken??
En oké.. als het even duurt voordat Hij vult.. neem dan die tijd.. en wees niet zo ongeduldig..
Haha dat is nou net niet een van mijn sterkste kanten.. “Geduld”
Natuurlijk mis ik mijn werk.. mis ik de connectie met de mensen en met de collega’s, en dat is goed.. anders moet je je afvragen of je op de goede plek zit..
Aan het einde van de uitzending werden de mails en WhatsApps voorgelezen… ik schrok toen ik ineens mijn reactie voorbij hoorde komen.. dit had ik eerlijk gezegd niet verwacht.. maar achteraf gezien moest het zo zijn..
Het antwoord van Arie was een antwoord van God… het was erg bemoedigend en het mooiste wat ik kon ontvangen.. ik weet dat het God was die mij een antwoord gaf op mijn worstelen…
Hij zei dat het logisch was dat ik in een enorm gat was gevallen.. en voor Arie ook herkenbaar.. na 30 jaar weer je leven oppakken en opnieuw wordt je stil gezet..
God antwoordde: “voel het maar… en oordeel er niet over.. trap jezelf niet de grond in.. wordt er niet boos van.. voel maar wat het met je doet.. en ga met dat gevoel naar God.. en zeg tegen Hem wat je voelt en dat je zo graag vrijer zou willen zijn.. en wilt U er voor in de plaats komen.. en als straks de crisis voorbij is ga je het zelfde misschien weer doen maar met een iets andere identiteit…
Ik was er stil van.. zo mooi.. en tegelijk kwam het zo binnen.. ik werd enorm geraakt.. en begon te huilen.. want wat heb ik daar een handje van… (mijzelf veroordelen.. boos worden op mijzelf.. gelijk mijzelf de grond in trappen.. toe doe even normaal.. niet zo aanstellen… even geduld en je mag weer…) ik vloog direct mijn gevoel voorbij.. ik heb dat ook nooit geleerd om bij mijn gevoel te blijven staan.. ik mocht en kon nooit voelen anders had ik niet overleefd wat ik meegemaakt heb.. ik moest mijn gevoel altijd uitschakelen.. dus ja wat doe ik als het moeilijk wordt?? Mijn gevoel uitschakelen.. en in de overlevingsstand!
En wat zegt God nu tegen mij.. VOEL HET MAAR!!!
Weet Hij dan niet hoe moeilijk en eng ik dat vind.. VOELEN??
En toch.. op dat moment kon ik bij mijn gevoel komen en echt voelen wat dit met mij deed.. op dat moment had ik zo’n intiem moment met mijn Heer.. en mocht ik in Zijn aanwezigheid voelen wat het met mij deed… zo wonderlijk… en zo goed.. het was helemaal niet eng… omdat ik het in Zijn veiligheid mocht doen.. Hij sloeg letterlijk Zijn armen om mij heen en ik waande mij bij Hem op schoot.. ik mocht er gewoon zijn met al mijn gevoelens.. zonder veroordeling..
Op dat moment kwam er een enorme rust over mij heen.. een heerlijke innerlijke rust.. Op dat moment kwam Hij er voor in de plaats..
Heerlijk!!
De dagen erna werden gevuld met blijdschap en rust.. elke dag mag ik beginnen met Hem.. en elke dag krijg ik nieuwe energie.. ik doe mijn dingen met een andere intentie en vanuit een bepaalde rust..
God is zo goed, Hij weet wat ik nodig heb en voorziet.. en ik zie uit naar de dag dat alles weer “normaal” wordt en ik gewoon weer naar mijn werk kan.. mijn mensen weer ontmoeten kan.. en niet alleen mijn werk, maar ook weer naar mijn vrienden, familie, de kerk, naar koor enz enz…
Tot die tijd mag ik rusten bij Hem.. in afwachting…
Hij is erbij..
Ik mag nu opladen zodat als alles weer open gaat ik de Balance heb dat ik er niet meer afhankelijk van ben! Dat dit werk niet mijn identiteit is.. dat ik het niet doe om eindelijk weer van betekenis te zijn maar dat als ik het werk niet zou hebben ik nog steeds van betekenis ben, gewoon om de simpele reden dat ik ben wie ik ben..
Een geliefd kind van de Vader!
Niet in wat ik doe ligt mijn identiteit maar in wie ik ben!
In Hem!
Deze hele coronacrisis brengt mij veel.. moeilijkheden maar ook inzichten…
Soms is het nodig om er af en toe weer bij bepaald te worden, even wakker geschud te worden..
Wie ben ik!
Wat ben jij kwijtgeraakt door de coronacrisis?? en wat doet dit met je??
Ik hoop dat je in de verliezen een ontmoeting mag hebben met Hem.. weet dat wat er ook gebeurt jij ook een Geliefd kind van de Vader bent en blijft!
Love Heals All Things 