Wat kan je dan naar een rustpunt verlangen…. nu wij midden in een verhuizing zitten des te meer… een rustpunt, een veilige basis, een plekje waar je even helemaal kunt uitblazen, op adem komen van alle hectiek…

Maar daar moet ik nog even op wachten…. of toch niet, kun je tussendoor ook die rust pakken, een plekje zoeken waar je uit kan blazen en op adem kunt komen en opnieuw even opladen??… echt je kunt het zo nodig hebben… en dan moet je er gewoon naar op zoek gaan, en dan ga je het vinden… al is het maar simpel even niks doen… met de ogen dicht naar de muziek luisteren…. ik probeer het, maar lastig blijft het wel… ook omdat ik merk dat deze keer de verhuizing mij meer doet dan al die andere keren, meestal sleepte ik mij er wel doorheen, blik op oneindig en gaan… maar dit keer ben ik onrustig, dit keer ben ik veel emotioneler, dit keer triggert het mij op bepaalde momenten enorm…

En dan ga je bij jezelf na hoe kan dit? waarom doet het mij dit keer zoveel?

En dan kom je tijdens een van die rustmomenten erachter waarom het je zoveel doet. Natuurlijk doet het ook veel omdat je moe bent en ik al zo weinig energie heb… maar ik kwam er ook achter dat er een andere onderliggende oorzaak is….

Ik heb even na geteld maar dit is de 27 e keer in mijn hele leven dat ik opnieuw moet verhuizen, Jaaaa de 27e, keer ik schrok er zelf van…..opnieuw verkassen, weer wennen aan een nieuwe omgeving, nieuwe mensen enz enz…. en dit triggert mij enorm…. en als ik er nou steeds zelf voor gekozen had, dan was het nog anders geweest maar het is vaak door toedoen van anderen geweest of om mijn gezondheid de laatste tijd…

Mijn hele leven speelt er al een gevoel in mij dat ik nergens thuis hoor, dat ik nergens bij hoor, dit heeft ook te maken met dat ik in een strenge geloofsgemeenschap ben groot gebracht en waar wij volgens bepaalde regels leefden en ik er anders uitzag dan mijn leeftijdsgenootjes, waardoor ik van kleins af aan al een gevoel had dat ik anders was dan andere kinderen, en omdat ook ik veel gepest werd op school door dat ik anders was, werd het gevoel alleen maar bevestigd, en als kind wil je toch ergens bij horen, wil je graag hetzelfde zijn en doen als je leeftijdsgenootjes…….

Doordat ik dit ontheemde gevoel als kind al had, en ik mij nergens thuis voelde, en nergens bij hoorde voelde ik ook nergens veilig… ik had altijd het gevoel dat iedereen mij na zat te kijken, omdat ik er anders uitzag, omdat ik anders leefde… en dat heb ik ontzettend lang gehad niet alleen tijdens mijn kind zijn maar eigenlijk mijn hele leven…het blijft altijd bij je…

Toen ik 22 jaar oud was trouwde ik met een man die een “lastig probleem” had en dat was omgaan met geld, waardoor hij vaak en veel schulden maakte, daardoor werd het hem vaak te heet onder de voeten en sloeg hij op de vlucht, door naar een andere plaats of gemeente te verhuizen, waardoor ze hem, zo hoopte hij, niet meer konden vinden.

Ja en ik… ik hobbelde met hem mee, ik was zwaar verdoofd door de medicatie waardoor ik niet eens doorhad wat er gebeurde, en hij had altijd wel een prachtig verhaal naar mij toe en naar de andere mensen om ons heen, waarom wij weer moesten verhuizen, hij kon namelijk goed vertellen en had een rijke fantasie…en ik was zo verdoofd dat ik niet de puf had om door te vragen en hem geloofde op zijn woord…zo spiegelde hij iedereen vaak een heel ander verhaal voor dan dat er in werkelijkheid aan de hand was, maar door deze vorm van leven van hem, gebeurde het dat wij soms wel binnen een half jaar alweer in een andere plaats woonden of in een ander huis…wat bij een enorme onrust te weeg bracht elke keer weer…

Dit alles had natuurlijk wel zijn gevolgen en blijkbaar nog…. ik heb mij hierdoor nooit ergens kunnen hechten, ik heb mij nooit ergens kunnen settelen, mij nooit ergens veilig gevoeld en het gevoel gehad van hier hoor ik, dit is mijn plek… maar meer nog hierdoor heb ik ook nooit vriendinnen of contacten kunnen krijgen, want dan waren we alweer gevlogen…. door al deze omstandigheden heb ik mijn hele leven lang al een opgejaagd onbestemd gevoel gehad….en wat heb ik vaak naar stabiliteit verlangd, naar een plek waar die onrust weg zou gaan, waar ik mij veilig mocht voelen, waar ik mijn rustpunt mocht gaan vinden…

Op een gegeven moment greep God in en werd ik bevrijd van het leven waar ik in verkeerde en ben ik van hem gescheiden waardoor er een rustpunt kwam.  Dit alles is te lezen in: Mijn Getuigenis  Het was geen gemakkelijke ommekeer maar ben God nog steeds elke dag dankbaar dat Hij in heeft gegrepen, na drie jaar heb ik van God een fantastische lieve man gekregen maar mijn verleden heeft zijn sporen gezet, waar ik elke dag mee moet dealen, 20 jaar medicatie gebruik wat mijn lichaam kapot heeft gemaakt, maar ook de emotionele ballast……Maar ik heb God leren kennen als een Vader, als een liefhebbende Vader die van mij houdt, die om mij geeft en voor mij zorgt…. Hij laat dit in zoveel dingen, gebeurtenissen en situatie zien…

Toen wij van Friesland naar Twente verhuisden was ik er van overtuigd dat dit dan mijn plekje zou zijn en dat ik mij eindelijk kon settelen en een heel nieuw leven mocht gaan opbouwen met de man waar ik ontzettend veel van hou, een plek waar ik nooit meer weg hoefde, waar geen nare herinneringen waren van uit het verleden, echt een plek waar ik opnieuw kon beginnen en samen met mijn huidige man een toekomst mocht opbouwen, nieuwe herinneringen maken….maar wat komt het dan rauw op je dak als  je de mededeling krijgt dat je gezondheid achteruit gaat en menselijkerwijs gezien ook steeds verder achteruit zal gaan… en dan moet je keuzes maken…

Maar wat vallen die keuzes mij moeilijk… ontzettend moeilijk… en toch moet je ze maken

natuurlijk vertrouwen wij op onze Heer, hij kan mij nog verder genezen maar zolang dat nog niet gebeurt moet je reëel zijn en is wijsheid ook wat Hij ons dan geeft….

Mijn grond schud op dit moment onder mijn voeten… en ja als dan al deze moeilijke dingen gebeuren en al die nare herinneringen weer boven komen drijven van wat is geweest, ook al wil je het niet het gebeurt…. en je je weer opnieuw ontheemd voelt, wat is het dan fijn dat je mag weten dat er dan maar 1 Iemand is waar je naar toe kunt gaan, die er altijd is, die er ook altijd zal zijn… waar ik ben is Hij… Hij is dan je enige houvast….wat een RUST….

Maar je hebt het gevoel dat je stuurloos bent, dat al je vastigheid weer wegvalt…. het gejaagde gevoel komt in alle hevigheid terug… en het voelt of ben je weer terug bij af… gelukkig is dat een gevoel, want tijdens dit hele gebeuren ervaar ik dat ik sterker ben dan ik dacht, dat ik verder ben dan mijn gevoel zegt, natuurlijk blijven de zenuwen gieren, blijven de bad memories… maar ik heb zo’n geweldige God die dit weet, die mij door en door kent en weet wat ik nodig heb… en ook voor mij zorgt daarin… Hij heeft mij een ontzettende lieve man gegeven, een man die mij begrijpt, echt begrijpt… hoe bijzonder dat ik hem terug heb gekregen, een sterke arm die mij vasthoud als mijn grond onder mijn voeten schud als een aardebeving…

Maar dit is dus wel het onderliggende probleem wat mij ontzettend triggert, een ontheemd gevoel hebben, maar ook de angst speelt een rol, de angst van zou dit dan echt de laatste keer zijn? Wanneer houdt het op… wanneer mag ik echt gaan beginnen aan een nieuw leven, een nieuw leven in RUST….

Ik durf bijna niet eens te denken en te geloven dat dit mijn plekje wordt, dat ik hier mag gaan settelen, dat dit mijn veilige basis wordt, dat dit een rustpunt wordt….de angst dat over een half jaar, een jaar er weer wat gebeurt, zodat wij weer moeten verhuizen…. ik weet dat die angst niet reëel meer is, omdat dit huis gewoon alles in zich heeft voor een goede toekomst, maar gelukkig kan ik dan ook tegen mijzelf zeggen en mijzelf geruststellen, als de angst mij weer de keel dichtknijpt, of mijn hart door een opgejaagd gevoel mijn lijf weer bijna uitslaat, dat het logisch is dat ik mij zo voel en dit gebeurt, maar dat het goed komt…. en bovenal mag ik dan tegen mijzelf zeggen dat ik niet alleen ben en dat Hij zorgt ook in deze omstandigheden en dat ik iemand heb waar ik naar toe mag gaan en die ik mag aanroepen ook in mijn diepste benauwdheid… en omdat ik God niet lijfelijk kan voelen mag ik dan door mijn huidige man voelen zoals God het heeft bedoelt…

Helaas heeft mijn lichaam het door al deze “stress” ook zwaar en heb ik ontzettende pijnen……. dus na de verhuizing schrijf ik mijn lichaam ook een recept voor “Absolute Rust” en ga hem dan ook maar direct verzilveren.

Wat ik wel leuk vind, is dat eigenlijk het cirkeltje wel rond is, ik heb mijn huidige man leren kennen in Borne waar hij woonde toen wij elkaar na 30 jaar weer in de armen mochten sluiten, en na drie jaar onderweg te zijn geweest met vele “rustpuntjes” komen wij uiteindelijk weer terecht in Borne en is het cirkeltje weer rond, zou dit dan het uiteindelijke rustpunt worden??… eigenlijk durf ik dat nu wel een heel klein beetje te geloven…..anders zou de cirkel opnieuw verbroken moeten worden en dat geloof ik niet…..Want een drievoudig snoer wordt niet spoedig verbroken, en God heeft ons een geweldige Trouwbelofte meegegeven waar wij ons aan vasthouden waardoor wij weten dat op een dag ALLES GOED KOMT!!!

JEREMIA 29:11-14

Mijn plan met jullie staat vast – spreekt de HEER. Ik heb jullie geluk voor ogen, niet jullie ongeluk: Ik zal je een hoopvolle toekomst geven. Jullie zullen Mij aanroepen en tot Mij bidden, en Ik zal naar jullie luisteren. Jullie zullen Mij zoeken en ook vinden, als jullie Mij tenminste met hart en ziel zoeken. Ik zal Me door jullie laten vinden – spreekt de HEER – en Ik zal in je lot een keer brengen.

Ik hoop en bid dat God mij nu de rust wil geven, dat ik eindelijk mag gaan settelen en mijn veilige plekje mag vinden….Willen jullie met ons mee bidden?