Alweer 2 weken op ons nieuwe plekje, wat een rust en wat een verademing…. onvoorstelbaar wat ruimte met je doet.
Een voorbeeldje: In ons oude huis stond mijn bed in de woonkamer maar die was zo smal dat er aan het voeteneind een kast stond waar de tv op stond en het hoofdeind stond tegen een muur, veel ruimte was er niet en uitzicht was op een blok garages…. en ik merk nu dat het mij meer gedaan heeft dan ik dacht, vooral nu ik in onze nieuwe woning ongelofelijk veel ruimte heb…. ik kan weer bewegen, ik kan weer ademhalen… RUIMTE…. onvoorstelbaar wat dat mentaal met je doet…. letterlijk en figuurlijk kan ik weer ademhalen…. en mijn uitzicht is op een prachtige kloostertuin…
Hihi ik zeg kloostertuin omdat wij in een voormalig klooster zijn komen wonen, hier zijn nu appartementen in gemaakt… maar de tuin is er nog wel en ik heb het uitzicht op de tuin… met veel groen, bankjes…. in 1 woord ik GENIET….
In mijn vorige blok verlangde ik naar rust, naar een plekje waar ik mij kon settelen, echt..ik heb het gevoel dat ik mij hier wel kan settelen en ik hoop en bid dat het dit keer mij ook is gegund….
Nu wij hier wonen start langzaam alles weer op, tijdens de verhuizing gingen alle ziekenhuis bezoeken en zo gewoon door… dit maakte wel dat de verhuizing ons zwaar viel, maar we hebben het gered… en nu langzaamaan krijgt alles zijn plekje in huis maar ook in ons lichamelijk welzijn…
God heeft ons gedragen, ik had gedacht dat ik echt helemaal uitgeput zou zijn na de verhuizing maar wonderwel voel ik mij heerlijk, ik heb wat meer energie en het lopen gaat ook ietsje beter… dit had ik niet verwacht… tijdens de verhuizing zat ik er af en toe echt doorheen, maar nu we verhuisd zijn is de rust gekomen en heb ik ook alle rust om gewoon rustig alles uit te pakken, vroeger was ik wel een persoontje met weinig geduld en moest alles direct klaar… en ging ik ook door totdat het klaar was, nu niet, ik kan makkelijk een doos uitpakken en dan een paar uur mij weer rustig neer geven, ik dacht na hoe dit nu toch zou kunnen… maar ik denk dat dit komt omdat ik nu bijna drie kwart jaar B12 injecties krijg 2x in de week… en dat ik daar nu de vruchten van pluk… wat is dat vreselijk B12 tekort… dit wens je niemand toe… ik zat in het grijze gebied maar de internist heeft toch besloten om mij injecties te geven om te kijken of het wat zou doen… nou en of het wat doet..
- niet meer misselijk na de maaltijd
- meer voedingsmiddelen kunnen verdragen
- meer energie
- chronische netelroos is verbeterd
- ik loop rechter op omdat mijn rug sterker wordt
Ik injecteer nu bijna een drie kwart jaar en langzaam aan verbeteren er dingen, in het begin heb ik erg veel last van begin verergering gehad..
Als het lichaam aanvulling krijgt door middel van injecties kan het herstel beginnen alleen heeft het heel veel tijd nodig om te herstellen en ik merk dat ik nu na drie kwart jaar enig verbetering merk…wat ben ik hier blij om… het heeft mij heel wat bloed zweet en tranen gekost om die injecties eindelijk te krijgen… maar mijn inspanningen worden nu beloond…
Helaas heeft de injectie in mijn Hernia mijn diabetes weer enorm in de war geschopt… mijn diabetes was zo prachtig een gemiddelde van 40 hba1c en na de injectie moest ik weer na 4 weken ongeveer naar de diabetesverpleegkundige en van te voren moet je altijd bloedprikken en ik schrok mij een hoedje mijn hba1c was van 40 naar 69 gegaan… zo hoog had ik hem mijn hele leven nog niet gehad… ik raakte er gewoon van in paniek en zag direct het hele scenario van in het verleden verkeerd behandelde diabetes voor mijn ogen voorbij gaan… maar ja er moest wel wat gebeuren ik kon het niet onbehandeld laten en moest andere medicijnen er bij nemen, dus een nieuw middel wordt ingeschakeld Januvia… en nu 6 weken later is mijn gemiddelde ietsje gezakt naar 62 maar nog lang niet goed… ik merk het ook, zweet aanvallen, niet lekker zijn door de hoge suikers… gelukkig heb je gauwer last van hypo’s lage suiker dan van hoge suikers alleen is hoge suikers veel slechter voor je lichaam… ik baalde enorm… de diabetesverpleegkundige gaf aan dat ze hoopte dat het door de injectie kwam, want dan zou het op den duur weer beter worden…hier houd ik mij dan maar aan vast…
Maar wat zijn corticosteroïden dan rot spul… en helaas heeft het nog niet eens wat gedaan met mijn hernia, dus moet ik toch nog geopereerd worden… ik had alleen maar nare bijwerkingen… ik was een vreselijk emobommetje.. mijn diabetes kreeg een klap….. het was ook niet gegaan zoals de bedoeling was…
Eigenlijk zou ik eerst lidocaïne verdoving krijgen en dan de ontstekingsremmer erbij, maar de lidocaïne konden ze niet geven omdat ik daar een allergische reactie op heb gehad durfden ze dat niet aan want ze konden niet riskeren dat ik weg zou vallen omdat ze mij wel nodig hadden tijdens de injectie omdat ik aanmoest geven wat ik voelde, zodat ze wisten waar ze zaten… dit was eigenlijk al een kink in de kabel en ging alles al anders dan anders, en helaas hebben ze omdat er geen verdoving was gebruikt en ze dus niet goed konden merken aan mij waar ze zaten hebben ze per ongeluk het hersenvlies geraakt waardoor ik iets hersenvocht had verloren, dit heb ik gemerkt doordat ik ontzettende kramp in mijn nek kreeg en koorts aanvallen kreeg, gelukkig heeft het lichaam zichzelf weer hersteld…maar moest wel met spoed naar het ziekenhuis om hersenvliesontsteking uit te sluiten… daar gaf de neuroloog aan dat dit gelukkig niet het geval was maar dat ik wel een allergische reactie had op de corticosteroïden (prednison) injectie, ik dacht oo help waarom doet mijn lichaam toch zo raar…
Nu een aantal weken verder moest ik weer naar het ziekenhuis, ditmaal naar de neurochirurg die mij gaat opereren aan de hernia…. Hernia operatie via Microtube techniek maar na een gesprek van een 20 minuten was de conclusie dat hij mij niet zomaar wilde en kon opereren… pfff nog meer obstakels op de weg… met name om mijn Dystonie maar ook omdat mijn lichaam extreem op medicatie ed. reageert… dus stelde hij voor om eerst allergie testen te doen om uit te zoeken waar mijn lichaam op reageert en waar niet op, een afspraak met de dermatoloog werd geregeld en tijdens het consult met haar zei ze dat ze net zolang ging zoeken totdat ze een bevredigende uitslag had, desnoods naar Utrecht voor een provocatie test… nou daar zit ik natuurlijk niet op te wachten.. maar ben wel blij dat het goed wordt uitgezocht en dat ik serieus genomen word…. in middels is de allergie test druk aan de gang en krijg ik morgen de uitslag…
Tijdens het gesprek met de neurochirurg gaf de arts aan dat mijn Dystonie ook nog wel een ding was… mijn verkrampingen in mijn lichaam houd ook de hernia in stand en kan een behoorlijk herstel na de operatie in de weg zitten… maar ik had niet veel keus zei hij, of ik bleef (waarschijnlijk) mijn hele leven op bed liggen, want zitten kan ik niet omdat het een forse hernia is net boven mijn stuitje… of de operatie en voor 80% hopelijk de hernia verwijderen met koffiedik kijken qua herstel… het is een gok en kiezen tussen twee kwaden…. eigenlijk weinig keus dus… en heb besloten om dan toch maar de gok te wagen en mij te laten opereren…
Maar de Dystonie is niet alleen het probleem ook de narcose zal een enorme trigger zijn voor mij en dan vooral mentaal… van de injectie had ik mentaal al erg veel last laat staan een narcose… een en al spierverslapper, voor mijn lichaam een heerlijke drug…mijn spieren zullen helemaal verslapt zijn maar na de narcose zullen mijn spieren enorm verkrampen.. maar ook zal het mijn geestelijk welzijn totaal ontwrichten… hier zie ik nog het meest tegenop… ik denk omdat het ook heel veel herinneringen oproept… nare herinneringen… maar ja ik kan het niet ontlopen en zal er doorheen moeten….
Gelukkig heb ik een hele lieve man die naast mij zal staan en mij daarin ontzettend begrijpt…. #zegeningen….
Dit hele gebeuren zal op zijn minst 12 weken duren, de neurochirurg heeft gezegd dat ik op zijn minst 12 weken uit de running zal zijn… iets waar ik tegenop zie als een berg…12 weken hier op bed…. 12 weken tussen vier muren… pffff… voor mij, een gezelschap mens is dat een ware straf…
Hoe kan ik mij hier dan op voorbereiden, om mij zelf een positieve boost te geven zodat het te handelen is en ik niet een en al stress krijg van te voren… pfff lastig…. maar gelukkig ben ik een positief ingesteld persoon en denk ik altijd dat het glas halfvol is…dit heb ik gelukkig wel geleerd na wat ik allemaal heb meegemaakt…het kan altijd erger, dan denk ik dat er zeer zeker mensen zijn die het nog zwaarder hebben, mensen die nog zieker zijn….
maar nog een mooier is het gegeven dat ik een bron heb waar ik altijd naar terug keer, een bron die niet uitgeput raakt, een bron waar ik altijd uit mag putten.. deze bron is mijn levensbron, het geeft mij leven en levensvreugde… maar ook zorgt het er voor dat ik het volhoud met wat ik mee maak… het geeft mij kracht, kracht om door te gaan….
Ken jij ook die bron…..
Love Heals All Things 