Bestaan er nog Engelen??

Soms denk je dat God ver weg is, vooral als je in een benarde situatie zit of verblijft en je denkt het komt nooit meer goed… en terwijl dat jij in paniek bent en de angst je overmeesterd is God bezig om zijn engelen te mobiliseren om jou te redden en te ondersteunen in je benarde situatie…

Ik weer thuis na 10 dagen ziekenhuis… ben inmiddels geopereerd aan mijn Hernia… het was nogal een forse hernia met een enorme zenuwbeklemming, en er was zelfs en stukje wervelschijf afgebroken wat dwars zat… dus de chirurg is flink bezig geweest… omdat ik tijdens de operatie geen lidocaïne mocht hebben had ik na die tijd heel veel napijn… de meeste mensen krijgen qua verdoving narcose en lidocaïne waardoor ze na de operatie nog ongeveer 24 uur verdoving hebben zodat de pijn te dragen is… ik mag helaas geen lidocaïne hebben omdat mijn bloeddruk dan wegvalt, dus had ik ontzettend veel napijn….

Helaas was de Dystonie na de operatie niet erg aardig voor mij, en doordat de Dystonie getriggerd werd door de pijn die ik had, begon al vrij gauw de verkrampingen en spasmen op te spelen… gevolg nog meer pijn en ik kwam in een vicieuze cirkel terecht… ja en hoe kom je hier weer uit!

De neurochirurg besloot om het pijnteam in te schakelen om het dragelijk voor mij te maken… het pijnteam kwam en ik kreeg een morfine (PCA) pomp en een hele zware pijnstiller voor de nacht… dit gaf gelukkig wel verbetering en was er blij mee.. alhoewel de pijn nog geregeld er door heen schoot waren dat gelukkig momenten, over het algemeen ging het met de pomp redelijk…

De narcose was best wel een dingetje…. dit was het enigste waar ik ontzettend tegenop zag.. de operatie op zich had ik alle vertrouwen in..had een erg bekwame chirurg dus dat zou wel goed komen…. maar met name hoe  ik uit de narcose zou komen bracht mij zorgen… werd ik labiel.. werd ik psychotisch… belande ik in een dellier …

Delier na een operatie

Dit was best wel heel spannend ook voor de artsen en verpleegkundigen… en natuurlijk ook voor mijzelf en mijn echtgenoot… maar ik wist dat God bij mij was en met mij mee ging, ook de operatiekamer in… en eigenlijk ging ik heel rustig onder narcose…. had met mijn moeder gesproken en zij zei… zing een lied… ga zingend de narcose in misschien wordt je dan wel wakker met hetzelfde lied.. en ik ging zingend onder zeil… met het lied “Groot is uw Trouw O Heer”

Na de operatie werd ik wakker op de uitslaapkamer en ik had het flink benauwd.. mijn hart had het flink moeilijk gehad en ik kreeg extra zuurstof…. de zusters waren ontzettend aardig en stelden mij gelijk gerust dat alles goed was gegaan en dat ze blij waren dat ik er weer was… af en toe zonk ik weer wat weg maar ik was ontzettend rustig… had wel heel veel pijn maar dat was logisch…

Maar ik was verbaasd dat ik mij zo rustig voelde en nadat mijn hart weer een beetje was bijgekomen mocht ik weer naar de zaal terug…. en steeds ervoer ik die enorme rust en vrede in mij… of was er helemaal niks gebeurd… ik voelde mij helemaal op mijn gemak en veilig…dit had ik nog niet eerder meegemaakt en ik werd zo blij… een enorme blijdschap kwam over mij..ondanks de pijn wilde ik wel zingen… ik wist dat er heel veel mensen voor mij hadden gebeden en nog deden en ik wist zeker dat God mij bewaarde.. Dat God voor mij zorgde dat ik niet in de war zou raken.. Hij gaf mij rust en vrede… wat was ik dankbaar… ontzettend dankbaar… en weer kwam ik tot de ontdekking dat gebed werkt!!!!

Helaas begonnen de verkrampingen en spasmen steeds meer op te spelen, dit was wel een vervelende bijwerking van de narcose… de medicatie werd meer opgeschroefd… en de dagen duurden lang omdat ik door de pijn niet goed kon slapen… ik kreeg gelukkig elke dag bezoek en dat was een welkome afleiding..

Een paar dagen later kreeg ik een enorme aanval van Dystonie, en ik lag uren verkrampt in bed… steeds ontzettende spasmen die elkaar vlug opvolgden….ooo wat deed dit zeer.. wat een ontzettend ondraaglijke pijn.. of was er iemand met een mes in mijn rug aan het steken…hierdoor kreeg mijn rug een ongelofelijke oplawimus…. en alle pijn van voor de operatie kwam in alle hevigheid terug… oo wat baalde ik.. de chirurg was hier al bang voor geweest maar zei dat hij dacht dat de hernia niet terug was gekomen, maar dat de boel geïrriteerd was en er nu door de Dystonieaanval een flinke zwelling en ontsteking was gekomen… en ik moest hier eigenlijk medicijnen voor slikken om zo snel mogelijk die zwelling en ontsteking kwijt te raken… dus ik kreeg een zusje van prednison.. Dexamethason.. hier was ik niet zo blij mee want ik was allergisch voor prednison… dit veroorzaakt bij mij een labiele reactie dus ik was bang dat ik ook door de Dexamethason een allergische reactie zou krijgen… en hier zat ik nou niet op te wachten… het ging juist zo goed… maar ik dacht.. God heeft mij ook bewaard voor nare gevolgen van de narcose dus dit zal ook wel los lopen..

Ik kreeg voor de nacht 4 mg Dexamethason en wonderwel sliep ik als een roosje…alleen de volgende dag werd ik wakker met een vreemd angstig gevoel.. ik stond op van bed en begon enorm te shaken op mijn benen… trillen als een espenblad.. en na een half uur trillen en niet kunnen lopen begon ik te huilen.. dit heeft al met al anderhalf uur geduurd en toen werd  ik rustig…. verder van de dag ging het wel aardig dus s’avonds kwam de arts langs om te overleggen… ik deed mijn verhaal en hij zei “ja het is een gok… gaan we ermee door, wat eigenlijk moet, of stoppen we maar dan duurt je herstel nog langer”… ik dacht er even over na en zei “ik heb niet zoveel keus dus laten we maar doorgaan”… en de arts besloot om dagelijks 3x 2 mg Dexamethason te geven en hopelijk had ik er niet teveel last van….. ik kreeg hem eerst weer voor de nacht dus ik dacht nou dan slaap ik in ieder geval lekker….

Maar helaas gebeurde het tegenovergestelde… ik kon niet slapen… ik deed geen oog dicht… en op een gegeven kreeg ik een ontzettend naar gevoel over mij heen… pfff wat was dat een rot gevoel… de paniekaanvallen begonnen te komen, en ik probeerde tijdens een paniekaanval goed mijn ademhaling onder controle te houden zoals ik vroeger wel had geleerd…. maar de angst werd af en toe zo groot dat mijn keel werd dichtgeknepen… na een aantal uren werd ik ontzettend moe van allen en ook heel erg labiel…  ik begon te huilen…. maar ik wilde mijn kamergenoten niet wakker maken dus probeerde letterlijk mijn tranen in te slikken… nou dat moet je dus nooit doen want je stikt letterlijk…. ik kreeg op een gegeven moment letterlijk geen lucht meer… en de hele nacht was ik bezig mij zelf bij elkaar te houden…. bij tijd en wijle riep ik God aan… maar het voelde net of was Hij heel ver weg… en de angst kreeg steeds meer plek in mij lichaam…

Inmiddels was het ochtend geworden en in een keer krijg ik een whatsapp bericht binnen… de dominee…. toevallig??? nee daar geloof ik niet in.. en wat schrijft de dominee op dat moment…

Hebreeen 13:5b “Want God heeft gezegd: “Ik zal je nooit in de steek laten. Ik zal je nooit verlaten.”

BAM….die komt binnen….. en ik brak nog meer in duizend stukjes… nog meer verdriet en angst kwamen eruit… God wist precies wat ik op dat moment nodig had… Hij zei letterlijk tegen mij.. weest niet bang.. Ik ben er wel, Ik hou je vast, Ik laat je niet in de steek… op dat moment hoorde ik een stem in mij die zei… “Vraag de dominee om voor je te bidden, nu op dit moment”... Ik besloot om naar die stem te luisteren, en deed wat die stem tegen mij zei, ik typte terug dat het op dit moment helemaal mis ging, en ook wat de oorzaak was en of hij voor mij wilde bidden en dat ik met hem mee bad, elk aan een kant van de telefoon… ik kreeg direct bericht terug met twee biddende handen

Ik wist op dat moment dat er voor mij werd gebeden…. hij schreef ook dat hij dit bericht direct zou delen met anderen zodat ik meegenomen kon worden in hun gebeden…. ondertussen stuurde God ook nog mijn favoriete verpleegkundige langs en die legde de armen om mij heen… zo mocht ik letterlijk Zijn aanwezigheid even voelen.. en wat had ik dat even nodig… langzaam aan hield het huilen op keerde de rust en vrede weer terug in mij.. en niet alleen het huilen hield op maar ook de angst ging weg… de vreemde gewaarwordingen gingen weg…. en wederom wist ik en ervoer ik hoe sterk gebed is…

Bidden helpt echt… 

God hoort en verhoort onze gebeden… ook al lijkt de hemel van koper.. en heb je het gevoel dat je niet door het plafond heen komt en dat God ver weg is en niet luistert!       Hij is er wel, en onderwijl dat jij denkt dat het helemaal mis is en nooit meer goed komt… is Hij bezig om zijn engelen te sturen…

Weet je niet dat ik mijn Vader maar te hulp hoef te roepen en dat hij mij dan onmiddellijk meer dan twaalf legioenen engelen ter beschikking zou stellen?                 Mattheüs 26:53

Wauw…. wat hebben wij een onvoorstelbare grote God… ik ben zo dankbaar dat Hij mij gespaard heeft en dat het ergste wat ik kon bedenken niet is gebeurt…..