Wauw.. wat een bemoedigende preek! Over Rouw, verlies, Jezus, emmausgangers… enz enz..
Tot tranen toe geroerd.. Zijn nabijheid zo ervaren deze morgen..
Ook als je alleen bent kan God zo dichtbij komen.. Hij geeft wat je nodig hebt.. Conclusie; Hoe diep je vallei ook is.. Hij is erbij.. Hij wandelt naast je en vraagt;
Hoe is het met je..
Ik kan niet anders dan deze dienst met je delen.. Delen = helen
Vanmorgen vroeg wakker.. voorbereiden op de dienst van vandaag met God Unlimited in Nij Altoenae..
Daarbij las ik de tekst van vandaag met een mooie overdenking! Vondt hem zo mooi.. een bemoediging voor ons allemaal met themadienst
Kracht van Vertrouwen!
Samen… Met God en Zijn Zegen mogen we dit thema vandaag weer brengen naar de mensen..
God zorgt voor degenen die op Hem vertrouwen”
Nahum 1;7
En in die kracht van Vertrouwen durf ik mij vanmorgen kwetsbaar op te stellen!
Ik wens jullie allemaal een gezegende zondag toe.. God is goed ondanks……
“Een herinnering aan Gods goedheid
De brief van Nahum aan het volk van Juda, in het zuidelijke deel van Israël, is zowel een oproep tot berouw als een oordeelsbrief. De noordelijke stammen waren al verbannen naar Assyrië en de ontrouw van Juda leidde ook hen in ballingschap.
Er gebeurde veel in Juda in die periode. Het is een tijdperk van nationale onrust. De mensen zijn ontrouw geweest. Maar in plaats van zich te concentreren op de gevaren in de omgeving of de culturele druk, wijst Nahum de mensen terug op het karakter van God, dat nooit verandert.
Nahum herinnert ons eraan dat God goed is. Ook al veranderde de wereld rondom Israël snel, hun God bleef dezelfde. Hij is altijd goed. Te midden in elke omstandigheid kunnen we erop vertrouwen dat God nooit zal veranderen, maar altijd zal verlangen naar wat goed voor ons is.
Nahum blijft ons eraan herinneren dat God een toevluchtsoord is te midden van moeilijke tijden. Omdat God almachtig is, zal Hij je beschermen tegen de gevaren van deze wereld.
Tot slot vertelt Nahum ons dat God zorgt voor degenen die op Hem vertrouwen. Als jij je vertrouwen op God stelt, zorgt Hij voor je ziel en waakt Hij erover. Hoewel het in onzekere tijden moeilijk kan zijn om op God te vertrouwen, vertelt de Schrift ons dat dit de enige weg is naar echte veiligheid.
Neem vandaag even de tijd om na te denken over je eigen leven en de omstandigheden waarin je verkeert. Of je situatie nu goed of slecht is, onthoud deze drie waarheden:
God is goed.
God is je toevlucht.
God zorgt voor je als je op Hem vertrouwt”
Nahum 1:7 BB De Heer is goed. Hij is een sterke Helper in tijd van nood. Hij zorgt voor de mensen die op Hem vertrouwen.
Maar is dat erg? Nee hoor zolang je de energie hebt om ze het hoofd te bieden.. en dat is nu juist waar het mij de laatste tijd aan ontbreekt..
Ik ben zooooo moe.. af en toe het gevoel of rijdt er regelmatig een vrachtwagen over mijn heen..en laad ik s’nachts maar half op..
De stress van afgelopen tijd.. jaar… heeft mijn lichaam en geest totaal ontregeld.. extreem hoge bloedsuikerwaardes.. niet meer onder controle te krijgen door voeding en leefstijl.. (momenteel ervaar ik een cantering in mijn diabetes maar hoe dit komt deel ik in mijn volgende blog) maar door de stress en ontregeling een kwakkelende gezondheid en vaak ‘ziekjes’ en ja uiteindelijk dus uitgevallen.. stil gezet worden om te ontstressen…
Zo balen.. je wilt zo graag blijven doen wat je doet.. maar soms zijn de uitdagingen te groot en is zelfzorg wat dan eerst moet om er ook weer te kunnen zijn voor de ander..
Het is zo logisch… maar willen we niet graag eindelijk een keer klaar zijn met je struggels..
En ja dan vraagt mijn “Zijn” om lief te zijn voor mijzelf.. geduld te hebben en tijd te nemen om weer goed op te laden zodat ik weer met een volle batterij wakker wordt en weer zin heb in de dagelijkse dingen.
Maar ooo wat is geduld met mijzelf hebben en slechte eigenschap van mij..
Tegelijk is het ook hard werken om God te blijven zoeken en vast te houden in deze tijd..
Vertrouw op de Heere met heel je hart, steun op je eigen inzicht niet. Ken Hem in al je wegen, dan zal Hij je paden rechtmaken. Spreuken 3
Het is bijna logisch als je bedenkt dat we in de eindtijd leven en de “boze” er op uit is om relaties stuk te maken dus ook ales eraan doet om je relatie met Hem onmogelijk te maken.. en ja hij kent je zwakke plekken…
Juist dan is het goed om God te (opnieuw) zoeken en aan te roepen.. want in je zwakke plekken kan Hij zich openbaren en zichtbaar worden..
Eerlijk.. het leven is soms gewoon…… (vul zelf maar een woord in)
Toch als ik terugkijk de afgelopen 2 jaar ben ik ook dankbaar en verwonderd.
En ja ik ga je nu meenemen in mijn dankbaarheid… want echt het helpt als er donkere wolken om je hoofd en in je hoofd zijn om je dankbaarheid te benoemen…
Makkelijk nee…
Want tegenover elke Blessing staat een uitdaging
Nieuw begin in Twente, en Friesland “loslaten” anders vasthouden
Nieuwe woning met tuin, zwaar verwaarloosd en veel kluswerk, maar wat fijn dat ik dit nog met mijn lief heb mogen doen.. dankbaar dat hij een opleving mocht ervaren om samen er een mooie plek van te maken waar we rust en vrede ervaren.. echt ons thuis is.. ook voor hem als hij een weekendje thuis komt..
Mijn lief weer thuis, maar tegelijk elkaar ook weer opnieuw “vinden” “ontdekken”
Nieuwe baan bij mijn “oude” werkgever, daarnaast opnieuw mijn plekje hervinden ivm nieuwe rol op oude werkplek.
Opleiding af maken, maar daarvoor wel elke week op en neer naar Friesland.
Mijn lief toch weer naar het verpleeghuis brengen, opleving die wegebt nadat de adrenaline is gezakt. De uitdaging om opnieuw het alleen zijn omarmen.. emotionele achteraan.. continu schakelen en me bewegen in een grillige onvoorspelbare situatie.
Blijven zingen… mijn uitlaatklep.. zoeken naar een nieuw koor wat bij mij past.. maar zo zwaar om mijn oude koor in Friesland langzaam te moeten loslaten..
Vasthouden – anders vasthouden
Genieten van de kleine dingen en tegel het contrast “Rouwen bij leven”
Enzo enzo..
Enzo kan ik de lijst nog wel meer aanvullen..
Dankbare punten die ik niet wil vergeten daarom schrijf ik ze ook op.. tegelijk daarnaast de uitdagingen die er bij horen..
Vreugde en verdriet die zo dicht bij elkaar staan..
Wat bestaat het leven soms uit contrasten en toch zie ik door mijn omstandigheden heen dat Hij er altijd bij is..
Ja ik weet dat het klinkt als een cliché.. en eerlijk ik ervaar het niet altijd zo hoor.. echt niet.. maar heb wel een zeker weten… en zekere hoop in mij die weet dat Hij erbij is een mijn leven in Zijn hand heeft..
Dat zeker weten raak ik nooit meer kwijt.. want ik weet door ervaring dat Hij nooit loslaat..
Ik wens jou lieve lezer ook deze zekerheid toe!
Die hoop zit ook in jou.. want ten diepste zit God in ieder mens.. ook als je (nog) niet voor Hem hebt gekozen.. want weet je dat jouw Levensadem door Hem is ingeblazen.. het Leven komt uit Hem.. dus ten diepste ben je verbonden met Hem door een onzichtbaar lijntje..
Alleen Hij is geduldig en wacht tot je Zijn uitnodiging om het Leven samen met Hem aam te gaan wil accepteren.. omdat Hij Liefde is wacht Hij op jou..
Wat een rust om dat te weten..
En dan kom ik bij mijn titel.. Hoe verder??
Samen met Hem.. stap voor stap het Leven leven.. met vallen en opstaan..
“Luister naar Mij. Vanaf de moederschoot af door Mij gedragen, door Mij gekoesterd vanaf de geboorte. Tot in je ouderdom blijf Ik dezelfde. Tot in je grijsheid zal Ik je steunen. Wat Ik gedaan heb zal Ik blijven doen. Ik zal je steunen en beschermen!”
Ik wil even wat meer jullie delen,
Momenteel gaat mijn leven weer dwars door een storm.. rouwen bij leven maar ook rouwen om mijn eigen leven.
Rouwen over mijn verliezen door de jaren heen..
Rouwen om mijn opgelopen trauma’s in het leven die door de huidige omstandigheden flink weer de kop op steken.
Momenteel loop ik daarom ook (weer) bij een coach.. systeem therapeut die gespecialiseerd is in Rouw en Verlies..
Zij is ook christen en ik krijg regelmatig een bijbeltekst of quote van haar te bemoediging.
Blij en dankbaar dat God mensen/vrienden op mijn pad brengt om mij bij te staan en weer even verder te helpen..
Aan mij om die uitgestrekte handen vast te pakken en mij aan op te trekken..
#Hulpbronneninschakelen
Ik kom er steeds met achter wat “Rouw” in zijn vele vormen voor impact op je leven heeft.
Het is wonder om te weten waar ik vandaan kom en nu sta!!!
Maar wat is het hard werken om te blijven staan.. energie vretend..
Oké ja… ik val ook wel eens een ga soms genadig hard onderuit.. toch mag en kan ik steeds weer opstaan.. wat zijn we toch veerkrachtig.. verbazend..
Ter verwerking van afgelopen sessie maak ik er dan altijd even een een mooie afbeelding van wat mij dan weer enorm bemoedigd om vol te houden
Ik hoop dat ik jou er ook weer door bemoedigen mag.
Het (mijn) leven is verre van makkelijk.. zeg maar gerust ….. vul zelf maar in… en heeft de nodige uitdagingen.. vooral als het leven je al zo getekend heeft…
En soms is de rek er even uit.. is het onrecht wat mij is aangedaan even teveel om te handelen…
Toch krijg ik elke keer weer kracht om vol te houden en te blijven staan.. niet door eigen kracht maar door Hem die in mijn kwetsbaarheid Zijn kracht laat zien..
En dan krijg ik deze bemoediging mee.. mijn houvast.. mijn anker!
Ik heb mijn vorige blogs even teruggelezen om mijzelf opnieuw te bemoedigen maar ook om even te lezen tot hoever ik jullie allemaal heb meegenomen in mijn belevenissen met God
Ja mijn leven is nog steeds een achtbaan.. een rollercoaster… maar ik merk dat langzaam de voortdenderende trein tot stilstand komt… om uit te rusten… of om klaar gemaakt te worden voor de volgende rit in levensachtbaan.???
Laten we hopen op het eerste…. want mijn leven is een achtbaan dat kunnen we gerust stellen denk ik…
En ja dan heb ik ook wel eens gehoord dat je zelf aan de noodrem kunt trekken om de achtbaan tot stilstand te brengen… mmmm… ja soms lukt dat en soms niet… soms is het leven gewoon een achtbaan door omstandigheden en volgen de gebeurtenissen elkaar snel op.. oke.. ja… steeds heb IK de keus om aan de noodrem te trekken.. en als ik dit schrijf aan jullie heeft mijn lijf en ikzelf het ondertussen gedaan…
Verwonderlijk…. nee…. logisch.. ja…
De roofbouw die gepleegd is door de omstandigheden gingen maar door.. tot dat mijn lijf zegt en nu is het genoeg… Stop! HO!
Leuk.. nee… nodig… ja…
Ik had op FB en Insta (wie mij daar volgt) jullie al meegenomen in het feit dat mijn lief weer is opgenomen in het verpleeghuis waar hij eerder heeft gewoond.
Een onmogelijke keuze… want wat komen er dan verwarrende en dubbele gevoelens langs…
Ik zal jullie meenemen in de weg er naar toe… want dit alles is uiteraard niet over één nacht ijs gegaan..
In mijn vorige blog (Briefjes uit de hemel voor 2024) nam ik jullie al mee in het feit dat… na dat de adrenaline was gezakt… we merkten dat de Cadasil niet weg was.. en dat mijn lief terug viel..
Oo ja… wat hadden we gehoopt en gebeden dat er verbetering herstel plaats had gevonden.. en dan zie je uiteindelijk dat hij alleen maar inlevert.. en herstel en verbetering niet plaats vind.
Slik… wat is dit moeilijk om te zien en nog moeilijker om te begrijpen..
Langzaam had hij zijn oude medicijnen weer nodig die de arts had afgebouwd, daarnaast kwamen de klachten ook 1 voor 1 weer terug…
Ik zelf durfde er met weinig mensen over te praten, het was zo verwarrend en tegelijk worstelden we samen met de teleurstelling… want dat was het echt… als ik mij blog terug lees ( Ons leven ligt geborgen in Zijn handen) dan waren we hoopvol.. en tegelijk hield ik een slag om de arm… rekening houdend met een terugval… hoelang gaat het goed.. wanneer gaat het fout en moet ik hem weer wegbrengen..
En dan lees ik nog de woorden die ik schreef: Niet nog een keer.. ik kan die weg niet nog een keer gaan… dat trek ik niet… maar gelijk de relativering dat ik dan ook wel weer de kracht en moed van Hem zal krijgen als het wel zou moeten…
Mmmmm….. en dan hoor ik nu heel veel (evangelische/pinkster) christenen denken/zeggen… je vertrouwen is niet genoeg geweest, doordat je hebt getwijfeld heeft het herstel niet doorgezet…
Au… klets… deze woorden heb ik vaker gehoord en zijn mij in het verleden goed ingeprent.. ik was namelijk vroeger niet genezen omdat ik geen geloof genoeg had…. en ja hoor Satan weet ook dat dit mijn kwetsbare plekken zijn en hakt daar lekker op in..
Misschien schop ik nu wel tegen bepaalde overtuigingen aan… mijn excuses daarvoor… even goede vrienden… maar wil hier mee wel zeggen dat je zo voorzichtig moet zijn in je oordeel.. God gaat met een ieder een eigen weg een eigen pad..
Zie je wel.. je hebt niet genoeg gelooft, je hebt niet op de belofte gestaan.. door jou twijfels is je lief weer teruggevallen..
Pff.. en dan weet ik in mijn hoofd dat dit een grote leugen is… het ligt namelijk niet aan mijn geloof… ons leven ligt in Zijn hand.. ook als het niet gebeurt.. ook als er geen herstel is.. dat ligt (gelukkig) niet aan mijn geloof… want dat zou niet best zijn… mijn geloof is namelijk soms helemaal niet zo groot… en ziekte hoort nu eenmaal in dit leven… en ja herstel ook… kijk maar naar mijn eigen leven… dus het is niet dat ik dat niet geloof… maar deze leugen bestrijden in mijn hoofd kost bakken energie… om de leugen te bestrijden met de waarheid…. je dan vast te houden aan de waarheid… dat God weet wat het beste voor ons is ook al snappen we er helemaal niets van.. Hij vraagt alleen maar:
“Vertrouw je mij?? “
Ik las laatst een mooie overdenking over vertrouwen…
Op Wie vertrouw je?
Misschien is het een droom waar je aan vasthoudt of een belofte die je hebt gekregen. Misschien wacht je op een persoon die wil veranderen of een situatie die verandert. Misschien wacht je op een gebed dat verhoord wordt, hoop die komt, vreugde die verdriet vervangt, of duidelijkheid en hoop die verwarring en chaos vervangen.
Te midden van pijn, verlies en lijden kan het moeilijk zijn om geduldig vast te houden aan Degene die belooft heeft om voor ons op te komen.
Jesaja was een profeet voor de leiders van Juda in een tijd van nationale corruptie en geestelijke armoede. Hij voorspelde dat zijn volk meegesleurd zou worden in ballingschap omdat ze vertrouwden op afgoden, politieke heersers en andere kortstondige dingen.
Maar Jesaja herinnerde het volk er ook aan dat God soeverein was, dat God hen uit ballingschap zou bevrijden en dat God op een dag een redder zou sturen om hen voor altijd te redden.
Jesaja leefde niet meer om al zijn profetieën in vervulling te zien gaan — maar hij hield vast aan de hoop waarover hij profeteerde, en zijn woorden tot het volk van Israël kunnen ons vandaag de dag blijven bemoedigen…
Vertrouw op de Heer, zelfs als de omstandigheden nergens op slaan.
Vertrouw op de Heer, zelfs als je lijdt.
Vertrouw op de Heer, zelfs als je hart breekt.
Wat er ook gebeurt, vertrouw op de Heer.
Seizoenen kunnen veranderen, situaties kunnen veranderen, mensen kunnen je in de steek laten, of verraden — maar degene die door de geschiedenis heen constant blijft, is de God van de geschiedenis.
De Heer is onveranderlijk en onbeweeglijk.
Niets kan tegen Hem standhouden of Hem overwinnen.
Dan nog Bent U God Ook dan Houdt U mijn wereld in Uw hand
En laat ik dat nu gelukkig nog steeds voor de volle 1000% doen… want God blijft dezelfde… ons pad niet … maar Hij wel.. Hij blijft bij ons.. in de diepe vallei en boven op de berg…
Maar eerlijkgezegd heeft het veel tranen gekost.. juist die leugens die je zijn verteld hebben zo’n impact… zelfs jaren later als er dan weer wat gebeurt dan komen ze weer de kop op steken…
Maar goed ik heb de leugen kunnen weerstaan met de waarheid.. maar tegelijk heeft het er wel voor gezorgd dat ik een hele poos met niemand durfde te delen dat het eigenlijk helemaal niet zo goed ging met mijn lief…. iets met kwetsbaar opstellen en bang voor de reacties…
Doordat ik de thuiszorg en de casemanager had ingeschakeld en zij het zelfde zagen wat ik zag voelde ik mij wel gesteund.
Mijn lief had steeds meer moeite om de dag door te komen als ik er niet was.. het voor hem zelf zorgen kostte hem enorm veel energie.. en dan niet zozeer het zorgen op zich maar de planning en de structuur die je nodig hebt om de dag door te komen. Aan het eind van de dag was hij uitgeput en de nachten en het middagdutje brachten hem niet meer het herstel die hij nodig had om de rest van de dag door te komen.. hij raakte steeds vermoeider.. tot overmaat van ramp kreeg hij te maken met een ontsteking.. en veel pijn…. na en lange zoektocht van ongeveer een maand met ziekenhuis in en uit… waarin veel mis ging qua communicatie ivm te weinig kennis van doctoren over dementie…. echt die mogen wel een extra klinische les krijgen over dementie.. vooral over jong dementie… want dat is echt andere koek…. artsen die gewoon over het hoofd van mijn lief met mij spraken… maar ook niet goed wisten door te vragen omdat mijn lief niet altijd wist wat hij moest antwoorden… als er paniek of onrust is gaat het cognitieve stukje van je brein bij dementie uit… hierdoor wisten ze lange tijd niet wat er aan de hand was.. ze hebben het uiteindelijk behandeld als een ontsteking met zware antibiotica..
Door de pijn, de ontsteking en alle onduidelijkheid en ruis erom heen leverde mijn lief cognitief enorm in… dit maakt de situatie steeds verder voor hem zelf onhoudbaar… hij werd vermoeider waardoor hij nog meer cognitief ging inleveren.. het moeizame is dat als je een uurtje of 2 bij hem bent of met hem spreekt aan de telefoon merk je niets aan hem… dat is het lastige van deze aandoening… mijn lief heeft een enorm vermogen om te compenseren.. wat niemand ziet is dat hij na het bezoek of telefoontje uitgeput en oververmoeid is en tijd nodig heeft om daar weer bovenop te komen.. dit herstel duurt langer dan gewenst is en zo ga je steeds verder achteruit..
Mijn lief had ook weer een beetje zijn hobby opgepakt.. 1 x in de week ging hij naar de radio als dagbesteding.. hij presenteerde niet meer, maar meer als helpende hand.. alleen dit koste hem zoveel energie om het leven bij de radio weer op te pakken en het bij benen van de anderen dat hij dagen nodig had om hiervan bij te komen.. dit leverde uiteindelijk ook niet op wat hij er van verwachte.. het kostte hem meer energie dan dat hij eruit haalde…
Al met al werd het leven thuis dus steeds moeizamer…
Omdat we wilden vasthouden aan onze God, wisten we ook dat we zalving mochten en konden aanvragen bij de oudsten van onze kerk.. en dit ook gedaan… wat was het bijzonder om dit te mogen ontvangen… er rust altijd Zegen op.. is het geen herstel dan is het rust en vrede om er mee om te gaan.. en wat hebben we God hierin dichtbij ervaren… zo bijzonder..
Door die rust en vrede kreeg ik moed om mijn zorgen toch ook bij mijn vrienden en familie neer te leggen… en ik kreeg de steun die ik nodig had… maar ook bij hen was het dubbele gevoel zeer zeker aanwezig..
Daarnaast… als het leven thuis steeds moeizamer wordt moet je ook gaan kijken waar doe ik goed aan… doe ik mijn lief niet te kort om hem thuis te houden… is hij niet beter op zijn plek waar meer structuur is en waar weer voor hem gedacht wordt.. zodat hij energie overhoudt voor andere dingen. Ik kon hem dat thuis helaas niet bieden, ja dan moest ik mijn opleiding en werk opgeven… en als het dan toch uiteindelijk zover zou komen dan stond ik met lege handen… dus dat was geen optie.. en door onze erg kleine sociale kring stond ik er qua zorg alleen voor…
Mijn lief en ik zijn samen gaan zitten en zijn we een lijstje gaan maken met de voor en tegens van opname in een verpleeghuis… hier kwamen wonderlijke antwoorden uit wat veel aangaf over hoe het met mijn lief ging en waar hij behoefte aan had..
Zijn nadeel was “Dat hij niet meer bij mij was”… dat was een groot nadeel.. en dat begrijp ik helemaal.. Zijn voordeel was: Weer 3x per dag fruit, en elke dag fitness behalve op vrijdag want dan was de fysiotherapeut vrij..
Uiteindelijk komt dan toch de uitdaging om mijn lief weer actief op de wachtlijst te zetten van het verpleeghuis.. het heeft mij slapeloze nachten en vele tranen gekost om dit te doen… Het voelde zo dubbel en verwarrend… regelmatig heb ik het uitgeroepen naar God… niet weer toch Heer.. U weet dat ik het niet nog een keer kan….
Op de automatische piloot heb ik de dingen geregeld die geregeld moesten worden… de gesprekken gehad met de zorgverleners en de papierenwinkel geregeld…
Mijn gevoel was ver te zoeken… het was te veel.. te verwarrend… te heftig… het voelde of deed ik de dingen omdat ze moesten gebeuren.. had ik mijn gevoel uitgeschakeld… nou dat was niet helemaal het geval want af en toe kwamen de emoties flink om de hoek kijken.. maar echt beseffen wat er allemaal weer ging gebeuren deed ik niet…
Ik begreep er namelijk echt niks van…. dit paste er in mijn hoofd niet meer bij.
We hebben opnieuw een kennismakingsgesprek gehad en mijn lief maakt weer kennis met de bewoners die er (nog) zaten… het was een leuk en gezellig weerzien voor mijn lief..
Thuisgekomen vertelde hij mij dat hij moest denken aan hoe hij daar wegging destijds naar Friesland.. dat ze allemaal naar buiten waren gekomen om hem uit te zwaaien.. sommigen in tranen en dat hij het toen ook niet droog kon houden…
Oeff… ik moest even slikken toen hij dit vertelde.. want wat stond het mij ook nog helder in mijn gedachten.. en wat had ik toen al een spijt van de keuze die we hadden gemaakt om terug te gaan naar Friesland.. Maar ja wie A zegt moet ook B zeggen.. en een weg terug was toen niet meer mogelijk…
En toch is er uiteindelijk ook weer een weg terug voor mijn lief naar het bekende… hij werd op de wachtlijst geplaatst en zodra er een plekje was zouden we dat horen… maar het kon wel even duren want ze hadden een doorstroom probleem… Thuisgekomen zeiden we tegen elkaar… het heeft geen haast.. we leggen het in Gods hand waar ons leven veilig is.. en Hij weet de tijd.. we hebben er ook veel voor gebeden dat het mocht gebeuren wanneer het in Gods plan paste en op Zijn tijd… want dat is het Beste!
Op woensdag hadden we dit gesprek en nog geen week later op dinsdag kregen we bericht dat er plek was… help Heer.. dit was toch niet de bedoeling… er was toch geen plek?? Tegelijk schoot het door mijn gedachten dat wij steeds hadden gebeden..
Op Uw tijd Heer…
En ja dan gaat het ook nog eens in een sneltreinvaart… vrijdag kamer bekijken, zaterdag spullen brengen en maandag inhuizen… ach we zijn niet anders gewend zou ik bijna zeggen…
Toch sloeg toen wel even de paniek toe.. want hoe ga ik dat zo snel doen…. ik begrijp ook dat de kamer zo snel mogelijk gevuld moet zijn maar meestal heb je een week.. alleen omdat de arts en verpleegkundige aanwezig moeten zijn bij inhuizen is dit meestal in het begin van de week..
Mijn radertjes moesten weer in volle vaart draaien… en nu merkte ik dat het dit keer mij veel te snel ging en ik moeite had om het bij te benen.. ik heb nog geprobeerd om het uit te stellen maar een andere datum was niet voorhanden… dus ja weinig keus… schouders er onder en maar weer gaan…
Maar ooo wat was het dit keer zwaar.. zoveel zwaarder dan de eerste keer.. ik kan het bijna niet verwoorden…. mentaal was het gewoon bijna niet te doen.. misschien omdat ik wist wat er allemaal ging komen? En dat het nu toch definiet definitief is?… ja de eerste keer was ook definitief maar tis net of is het nu ECHT DEFINITIEF…. ik kan het niet goed omschrijven.. hoop dat jullie begrijpen in mijn schrijven wat ik bedoel…
Doordat het zo snel moest daalde het bij niet van mijn hoofd naar mijn hart (lees gevoel)… het ging op de semi automatische piloot.. want af en toe kwamen de emoties voorbij maar dit waren korte momenten… en dan parkeerde ik het maar weer snel.. tijd en ruimte voor mijn emoties waren er niet… tegelijk was ik bang dat ik letterlijk onderuit zou gaan en ik uiteindelijk mijn lief niet meer weg kon brengen…
Mijn allerbeste vrienden uit het noorden waren zo flexibel en konden het weekend komen om mijn lief zijn kamer in te ruimen..
En ja dan komt de maandag… de laatste spullen gingen in de auto en samen gingen we richting het verpleeghuis… wat voelde die rit zwaar… mijn lief had nergens last van.. althans zo leek het… hij had er zin in.. bij aankomst was hij al uit de auto en liep fluitend het verpleeghuis binnen.. ik liep er achteraan…
Dat moment voelde zo dubbel.. dankbaar dat hij zo naar het verpleeghuis ging.. dat hij zich vanaf moment één zich weer thuis voelde… tegelijk die afschuwelijke eenzaamheid…. rouwen bij leven…
Mijn lief woont intussen al weer twee weken in het verpleeghuis en is weer helemaal op zijn plek, heeft het ontzettend naar zijn zin… de zorg vraagt steeds of hij moet wennen en hoe hij zich voelt.. maar mijn lief geeft alleen maar aan dat het heel goed gaat en dat hij weer is “thuis” gekomen..
Tja het demente brein gaan we nooit begrijpen… het is meebewegen in het moment…
Naast de zorgen om mijn lief qua inhuizen moest ik ook voor mijzelf zorgen, want ik voelde de man met de hamer in mijn nek hijgen…. ik mailde mijn werkgever of er ook zoiets was als mantelzorg verlof.. helaas was dit voor inhuizen niet het geval… alleen als je je lief intensief thuis verzorgt… mmm hier valt wat voor te zeggen vind ik.. want ik kan je niet vertellen hoe intensief het is om je lief weg te brengen… zeer intensief…. maar dit terzijde…
Daarnaast was het natuurlijk kort dag en in de zorg op zo’n korte termijn verlof krijgen is not done… logisch met al het personeelstekort.. en de spreekwoordelijke “vijver” die leeg is.. en dit niet alleen bij mijn werkgever maar bij alle werkgevers… maar in het kader van goed voor mij zelf zorgen heb ik mijn collega’s gevraagd om diensten te ruilen en weg te geven…. gelukkig heb ik fantastische collega’s die dit graag voor mij deden.. ben ze oprecht dankbaar dat het is gelukt en ik een kleine 2 weken even op adem kon komen.. want het is niet alleen de dag van inhuizen waar je druk mee bent.. nee de hele week loop je nog tegen kleine dingen aan die aandacht nodig hebben bij mijn lief om een goede overdracht te krijgen tussen de thuissituatie en wonen in het verpleeghuis.
De 2e week was eigenlijk een beetje voor mijzelf… maar die vrijdag riep mijn plicht alweer…
Eigenlijk waren 2 weken tekort om goed voor mij zelf te zorgen… maar tegelijk voelde het ook weer goed om op het werk te zijn..
Helaas moest ik mij afgelopen vrijdag, een week later toch ziek melden.. het was toch te veel geworden.. mijn lijf liet mij in de steek.. de man met de hamer die mij al geruime tijd in mijn nek hijgde was daadwerkelijk langsgekomen en dit voelde ik in mijn hele lijf… de “griep” vloerde mij… daarnaast door de stress en uitputting extreem hoge suikers.. tja daar helpt geen dieet of voedingssupplement meer tegenop… de hectische stressvolle maanden heeft mij veel energie gekost…. werken… opleiding… mantelzorgen…
En dan nog het sociale leven.. tja die is er ook behoorlijk bij ingeschoten… en dat maakt het nog zwaarder want daarmee is de eenzaamheid in al die maanden nog meer voelbaar… maar soms moet je keuzes maken… en dat is dan toch het eerste wat ik los moet laten… ik had mijn handen meer dan vol… ook aan mijn eigen HSP/HSS ik was/ben flink overprikkeld..
En dan mis je aan de ene kant de contacten… aan de andere kant had ik ook behoefte om alleen te zijn.. (lees ont-prikkeling) zo dubbel… toch heb ik eerlijkheidshalve de contacten zeker wel gemist… het contact met mijn broers en zussen in het geloof… vrienden… zangmaatjes… als je niet meer naar de kerk kunt door dat het teveel is qua prikkels voor mijn lief zie je je broers en zussen minder….. en door intensieve mantelzorg niet meer je hobby uit kan oefenen… tegelijk heb je deze contacten wel nodig…
Daarnaast is het zo gauw gezegd…. als er wat is dan horen we het wel hé… of als we wat kunnen doen dan….. maar eerlijk… ik zou het vaak niet weten.. want als er wat moet gebeuren dan is het terstond en dan doe je het al zelf omdat het niet kan wachten… en doordat je hoofd al zo vol zit met allerlei dingen heb je helemaal geen ruimte om te bedenken wat die ander voor je kan doen… eerlijk waar dit past niet in een mantelzorg hoofd…. elke mantelzorger zal dit beamen….. en ja als je zelf geen tijd hebt om contact te zoeken, worden de contacten ook minder… en wat ik merk is dat het al zolang duurt… ja onderhand is mijn lief al geruime tijd ziek.. vanaf 2016 tot nu… 8 jaar en dan heb je een lange adem nodig om naast elkaar te blijven staan en dat is niet makkelijk…
Dit is niet als aanval of kritiek bedoelt maar meer om uit te leggen hoe het voelt als mantelzorger
Ik merk nu ik weer alleen ben hier gelukkig wel meer ruimte voor heb in mijn hoofd om daadwerkelijk ook weer afspraken te maken om gezellig een bakkie te doen of samen te eten.. maar omdat mijn lijf en hoofd nog zo overprikkeld zijn heb ik tijd en ruimte nodig om op verhaal te komen..
Vorige week scrolde ik in mijn gebedenlijst weer even door, af en toe schrijf ik een gebed op die ik naar God voorleg in Youversion… en soms lees ik ze dan even door om te kijken wat ik gebeden heb en of God daar al op geantwoord heeft… want echt Hij laat geen bidder staan….
Slik… daar las ik dus mijn gebed van 5 Maart. Hier vraag ik God om rust en vrede maar ook om leiding hoe verder.. hier schrijf ik dat ik zo verlang naar ruimte… ruimte om mijzelf weer te kunnen vinden en te zijn. Om mijn werk weer goed te kunnen doen… maar tegelijk ook zorg en ruimte voor mijn lief… dat Hij weet wat wij nodig hebben.. dat Hij ook weet wat mijn lief nodig heeft om te kunnen functioneren wat bij hem past… Heer geef ons ruimte..
En tja dan heb ik nu dus ruimte… mmm tegelijk zo dubbel…. tegelijk moet ik denken aan het gebed van Jabes… “pas op wat je bid” het kan zomaar zijn dat het in Zijn plan past…
Toch ben ik ook blij weer met mijn ruimte.. als ik zie hoe mijn lief op zijn plek is kan ik die ruimte ook omarmen… tegelijk merk ik dat het ook nog erg dubbel en verwarrend is…. ik moet opnieuw weer een Balance zoeken… een nieuwe Balance tussen mantelzorgen voor mijn lief.. want dat gaat gewoon door ook nu hij weer in een verpleeghuis woont… al is het op een andere manier… ik mag het nu weer samen doen met de zorg… daarnaast mijn werk… afronden van mijn opleiding.. en ja mijn sociale contacten…
En dat heeft tijd nodig… en die tijd wil ik mijzelf geven… ik heb met iedereen heel veel geduld.. maar met mijzelf minder.. maar ik doe een poging om mijzelf de tijd te gunnen om op adem te komen
Daarnaast probeer ik zo goed en kwaad mogelijk in het Balance zoeken wel mijn ding te blijven doen… op te laden…. want als de batterij leeg is moet je op op zoek gaan waar je batterij weer van oplaad…. ik ben namelijk geen persoon om alleen te zitten of te zijn.. ik heb mijn sociale contacten nodig… ook om de eenzaamheid te kunnen handelen… want in mijn leven is eenzaamheid een rode draad… tegelijk heb ik ook mijn me-time momentjes nodig.. ont-prikkelen heet dat..
pff HSS is hard werken…. de Balance van de juiste prikkels te krijgen en tegelijk de tijd om te ont-prikkelen..
Verder nog een interessante aflevering om te luisteren By Jorieke van Alain Verheij over de zin van lijden… hij verteld veel herkenbare zaken rondom (chronisch) lijden/ziekte
Onderstaande lied wil ik mee afsluiten…. het album Levenswoorden van ELINE heb ik ontzettend veel aan… het zijn de liederen die mij door deze zware tijd heen dragen…
Ik hef mijn ogen op naar de bergen, vanwaar zal mijn hulp komen? Mijn hulp is van de HEERE, die hemelen en aarde gemaakt heeft. Hij zal je voet niet laten wankelen, je bewaarder zal niet sluimeren. Zie, de bewaarder van Israël sluimert en slaapt niet. De HEERE is je bewaarder, de HEERE is je schaduw aan je rechterhand. De zon zal je overdag niet steken, de maan niet bij nacht. De HEERE zal je bewaren voor alle kwaad, Hij zal je ziel bewaren. De HEERE zal waken over je uittocht en over je intocht, van nu aan tot in Eeuwigheid Psalmen 121 EBV24
Want Gods Liefde is zo groot dat Hij Jezus Christus liet opstaan uit de dood. Daardoor is ons leven veranderd en zijn wij nieuwe mensen geworden. Nu kunnen wij altijd op Hem vertrouwen! 1 Petrus 1:3 BGT
How great the chasm that lay between us How high the mountain I could not climb In desperation, I turned to heaven And spoke your name into the night
Then through the darkness Your loving kindness Tore through the shadows of my soul The work is finished, the end is written Jesus Christ, my living hope
Who could imagine so great a mercy? What heart could fathom such boundless grace? The God of ages stepped down from glory To wear my sin and bear my shame
The cross has spoken, I am forgiven The king of kings calls me His own Beautiful savior, I’m yours forever Jesus Christ, my living hope
Hallelujah, praise the one who set me free Hallelujah, death has lost its grip on me You have broken every chain There’s salvation in your name Jesus Christ, my living hope
Hallelujah, praise the one who set me free Hallelujah, death has lost its grip on me You have broken every chain There’s salvation in your name Jesus Christ, my living hope
Then came the morning that sealed the promise Your buried body began to breathe Out of the silence, the roaring lion Declared the grave has no claim on me
Then came the morning that sealed the promise Your buried body began to breathe Out of the silence, the roaring lion Declared the grave has no claim on me Jesus, yours is the victory, whoa!
Hallelujah, praise the one who set me free Hallelujah, death has lost its grip on me You have broken every chain There’s salvation in your name Jesus Christ, my living hope
Hallelujah, praise the one who set me free Hallelujah, death has lost its grip on me You have broken every chain There’s salvation in your name Jesus Christ, my living hope Jesus Christ, my living hope Oh God, you are my living hope!
Als ik jullie dit schrijf zit ik met mijn beentjes omhoog na een dag klussen in ons nieuwe huis…
Wat…
Ja, zeg dat wel…. wat is er afgelopen maanden veel gebeurt en veranderd…
Zoals ik al schreef in mijn vorige blog “Ons leven ligt geborgen in Zijn handen” was ik tussen de bedrijven door wat mijn man betreft, nog steeds aan het (onder)zoeken of mijn/onze pad in Friesland zou zijn of weer terug naar Twente..
In mijn hoofd was ik er al uit na veel gebeden te hebben had God ook tot mij gesproken via Zijn woord maar ook door deuren op te zetten… toch durfde ik het niet aan te nemen en de open deuren in te stappen…
Waarom…
Ik zal eerlijk zijn wat mij tegenhield… de goed/afkeuring van mensen.. wat zullen ze wel niet van mij denken… weer verhuizen?
Zouden ze nog wel naast mij blijven staan als ik naar God en mijzelf zou luisteren en mijn gevoel daarin zou volgen.. of zouden ze mij genadeloos laten vallen… zouden ze mij voor gek verklaren na de aankondiging van de zoveelste verhuizing…
Ook mijn zelfafwijzing speelde mee, want wat voelde dit als falen…. het bracht mij in een dieptepunt van mijn minderwaardigheid waar ik sinds ik weer in Friesland woon weer meer last van heb.. terwijl ik het in Twente juist steeds meer achter mij kon laten.
Wat heb ik mijzelf veroordeeld, afgeschreven… en dan denk je ook dat de ander je op die manier waarschijnlijk ook zal afwijzen… natuurlijk niet reëel.. maar wat kunnen je gedachten met je op de loop gaan….
Tegelijk is het ook zo dat we geen briefje uit de hemel krijgen met het antwoord van God.. hier rechts en daar links… dit alles maakte dat ik (nog) niet een definitief besluit durfde te nemen…
Totdat…
Vorig jaar ben ik met enige twijfel naar Friesland vertrokken… ik had geen 100% vertrouwen dat ik de juiste keuze maakte.. wel in de overtuiging dat God met mij mee ging.. ook al voelde het niet 100% oke..
Ik probeerde te wennen en heb er naar mijn beste kunnen alles aangedaan om te kunnen wennen, 100% gegeven in mijn werk, weer op koor gegaan, naar de kerk… maar mijn sociale leven kwam niet echt op gang voor mijn gevoel…
Het strandde voortdurend in een soort onrust… het niet kunnen neergeven.. niet kunnen wennen aan mijn nieuwe woning.. geen rust kunnen vinden in mijn huidige situatie.. het bleef maar door mijn hoofd malen en ik voelde mij steeds ongelukkiger worden..
Deze stress ging ook in mijn lijf zitten en in mijn hoofd en mijn energie raakte op…. ik liep steeds meer leeg en laadde nergens meer op..
In maart kreeg ik een mailtje van de woningstichting in Rijssen waar ik mij in 2015 had ingeschreven toen wij voor de 1e keer naar Twente gingen.. dit wist ik niet meer.. maar ik kreeg de vraag of ik nog ingeschreven wilde blijven staan omdat alle woningstichtingen Twente breed samen gingen.. en als ik ja zei dan kwam ik overal vanaf 2015 ingeschreven te staan.. 8 jaar dus..
Ik kreeg een brok in mijn keel en dacht.. Heer opent U nu al een weg om terug naar Twente?
Ik mailde terug dat ik ingeschreven wilde staan en liet het weer los… dit kan ik niet maken schoot er door mij heen… ik woon hier net… maar ooo ik wilde wel op mijn blote knieën terug kruipen op dat moment…
Er ging een periode van worstelingen overheen.. totdat God sprak tijdens de genezingsdienst met Pinksteren bij Opwekking…. zie mijn blog “Thuis”
Na dat God had gesproken kwam er bij mij wat ruimte en durfde ik af en toe te kijken of er een huis vrij kwam in Borne… ik reageerde af en toe en zag dan dat ik op de 2e 3e plaats kwam… dit deed mijn hart sneller kloppen… toch ging ik ook regelmatig de huizen weer afmelden… simpelweg om de redenen die ik hierboven heb genoemd..
Wat zat mijn blokkade afwijzing/zelfafwijzing mij in de weg momenteel… het maakte mij ontzettend onzeker en vertwijfeld.. ook kwam erbij dat ik het met niemand durfde te delen.. in de veronderstelling dat ze het toch niet zouden begrijpen..
Ik begreep mij zelf nauwelijks..
Ik had in Twente deze issues al flink doorgeworsteld en voor mijn gevoel zo in gegroeid… maar door terug naar mijn roots/verleden kwam het allemaal in vol ornaat terug… het leek of gleed ik weer terug in de tijd…
Een enorme vervelende ervaring op mijn werk hielp ook niet mee en zette mij nog meer terug in mijn verleden…
Ik bad steeds maar weer Heer als het niet in Uw plan met mij past wilt U dan de deuren en toegang tot Twente hermetisch afsluiten? Maar als het wel de bedoeling is dat ik terug ga wilt U dan deuren openen en mogelijkheden laten zien?
En wat zette God de deuren steeds open.. maar wat gooide ik ze af en toe keihard weer dicht…
In juni ben ik naar een conferentie geweest van Total Balance .. hier ging ik heen met de verwachting dat God zou spreken.. dat ik antwoorden zou vinden hoe verder.. om opgebouwd en bemoedigd te worden..
En God heeft mij daar antwoorden gegeven.. bemoedigd en opgebouwd wat ik nog steeds aan het verwerken ben.. en ik t.z.t over ga schrijven.. maar God had wederom gesproken waardoor ik nog meer ruimte kreeg in mijn zoektocht terug naar Twente..
Maar U spreekt Levenswoorden, U zegt het, dus ik ben genoeg. Want U spreekt Levenswoorden, en ik ga open als een bloem. Die na een lange winter weer het zonlicht voelt!
Op een gegeven moment nadat ik mijn lief deelgenoot had gemaakt van mijn zoektocht om weer terug naar Twente (zie mijn laatste blog) stonden we bij een woning op nummer 1…
We overlegden samen en besloten om te gaan kijken.. ach kijken kan nooit kwaad… we maakten een afspraak om te komen kijken en trokken op naar Twente.. we bekeken de woning maar de moed zonk mij gelijk in de schoenen… hier moest zoveel aan gebeuren.. dit ga ik nooit alleen trekken.. dat mijn lief weer bij mij kwam wonen was toen nog niet duidelijk dus moest ik het grotendeels alleen doen… en een lieve vriendin had wijze woorden gesproken.. ze zei: Je moet kijken naar het huis en denken wil ik hier de komende 20 jaar wonen en kan ik dit in het slechtste geval alleen tot een leuke leefbare woning maken… nou dan viel deze woning af…
Mijn energie level was ook erg laag momenteel omdat ik door alle stress met burn-out klachten thuis was komen te zitten.. het leven had mij afgelopen jaar behoorlijk leeg getrokken en ik was verre van vrolijk van binnen… doordat ik niet gelukkig was in Friesland en een nare ervaring op mijn werk… drukte dit behoorlijk op mij, totdat ik zelfs momenten had dat dit leven voor mij niet meer hoefde… hier schrok ik van… dit gevoel associeerde mij met zoveel narigheid in Friesland.. dit was wel voor mij de druppel waardoor ik thuis kwam te zitten en ik op het nul punt was beland..
Ik kon niet meer…..
Mijn energie was op.. dus deze woning werd het niet… hier zag ik mij geen 20 jaar zitten en al helemaal niet aan de klus om het tot een leefbare woning te maken…
We gingen naar huis en ik gaf aan dat ik alle huizen af ging melden… ik besloot om het toch maar in Friesland te proberen… ondanks…. dit deed ik puur omdat ik het niet meer zag zitten…
Ik melde alle huizen af, behalve 1 woning.. die kon ik niet afmelden omdat deze woning al van de site was gehaald en de woning al in een toewijzingsproces zat.. ik was daar 12e op geworden.. het was wel de allereerste woning waar ik op had gereageerd en waar ik wel heel graag wilde wonen qua plekje en omgeving.. maar 12e dan heb je geen schijn van kans meer…
Ik liet alles los en gaf het over aan God en zei:, ‘Heer ik kan niet meer.. het is te veel… ik wil alleen maar rust en gelukkig zijn.. wilt U mijn leven maar over nemen… ik weet het simpelweg niet meer. Wilt U mij dan maar helpen om te wennen in Friesland…
De volgende dag werd ik wakker en lag op bed alles te overdenken.. ik pakte mijn mobiel om mijn leesplan te lezen en zo de dag met God te beginnen… ik opende mijn mobiel en als eerste lichte mijn mailbox op met de mail van de woningstichting.. “Mevr… u mag de sleutels ophalen van de woning aan de…. he.. hier zat ik op de 12e plek…. hoe dan… ik was plotseling 1 van de vijf geworden.. ik schrok en begon tegelijk heel erg te lachen…mijn harte maakte sprongetjes en voelde de adrenaline door mijn lijf stromen… ik maakte mijn lief wakker en zei je gelooft dit nooit..
Onze God heeft andere plannen geloof ik dan mijn moedeloze gedachten… Hij neemt daadwerkelijk het stokje over… of gaf ik juist hierdoor Hem de ruimte om Zijn kracht en macht te laten zien??
We gingen samen in gebed, lazen ons dagboekje wat er enorm op aansloot en dankten Hem voor deze kans… we schoten in de kleren en trokken wederom op naar het mooie Twente..
We haalde de sleutels op bij de woningstichting omdat de woning al leeg stond… we gingen kijken… wauw wat een prachtig woning en wat een geschikt huis voor ons saampjes.. hier wilde ik wel de komende 20 jaar wonen en zag ik het ook wel zitten om er een mooi en leefbaar huis van te maken..
We gingen weer richting Friesland en spraken en baden er samen voor… was dit huis echt wat we wilden? Maar bovenal wad dit ook wat God wilde voor ons…
Thuis gekomen durfde ik niet de knop in te drukken dat we de woning accepteerden en in de race wilden blijven… we waren namelijk 1 van vijf.. tegelijk dacht ik ook ach 1 van vijf… woningnood… dat zal hem wel niet worden….
Ik appte en belde vrienden om te overleggen… om even mee te sparren… want dit was zo spannend…. het voelde zo definitief als ik ja zou zeggen…
Een van de vrienden gaf aan… hoe duidelijk moet God nog zijn… hoelang ga je nog zijn uitnodigingen afwijzen? Is Hij nu nog niet duidelijk genoeg… ik voelde mij beschaamd en dacht.. ooo wat heb je gelijk maar ik durf niet…. weer die afwijzing…
Uiteindelijk samen met mijn lief op de knop gedrukt en de woning geaccepteerd voor de volgende ronde..
Een week later kreeg ik opeens een telefoontje van een andere woningstichting, die belde mij met de vraag waarom ik op huizen reageerde terwijl ik in Friesland woonde.. ik was verbaasd dat ik zomaar gebeld werd maar gaf uitleg waar de man om vroeg.. de beste man zei.. oke ik begrijp het.. u moet uw mailbox in de gaten houden want ik ga u een mailtje sturen… en ja hoor.. paar minuten later was er een mail met een aanbod van een woning in een ander dorp… een prachtige woning… en waar we gelijk eerste staan.. zeggen we ja dan hebben we een woning.. wederom stond ik stom verbaasd…. en dacht… tja duidelijker kan niet… wij gaan terug naar Twente… God heeft nieuwe plannen voor ons…
Ik belde de huidige bewoonster en maakte een afspraak om te komen kijken.. dit kon de volgende dag… en zo trokken we voor de derde keer op naar Twente… we reden net op de centrale as bij Burgum waarop mijn lief een mailtje kreeg op de telefoon… we hadden de woning in Twente waar ik 12e was toegewezen gekregen…
Héh…. 1 van 12… toen 1 van vijf.. en nu 1e? Woningnood hoe dan….
En zelfs nu de keus uit twee woningen..
De tranen stroomden over mijn wangen en we keerden de auto en reden terug naar huis…
Ik was overdonderd…. wat was God goed…. bijna teveel….
Nu kwam het moeilijkste nog…. het vertellen aan mijn lieve vrienden en familie in Friesland… vooral voor mijn ouders en broers vond ik het moeilijk… mijn ouders raken ook al op leeftijd en hebben veel energie gestopt in de woning in Friesland
Tegelijk raakte het ook mijn nare ervaringen op het gebied van afwijzing…. pfff met lood in de schoenen reed ik naar mijn ouders om het hun als eerste te vertellen…
Natuurlijk hadden ze het er moeilijk mee… nogal logisch…. niet om wat ze allemaal hadden gedaan maar omdat hun enige en oudste dochter weer vertrok maar ook het feit dat ik niet kon wennen in Friesland, maar tegelijk kreeg ik ook de ruimte doordat er werd gezegd… dat het mijn eigen keus was en ik mijn hart moest volgen… hiermee kreeg ik ruimte en wat deed dat mij goed…ondanks het verdriet wat er ook was en wat er ook mag zijn…
En zo volgden er meer bezoekjes.. bezoekjes waar ik als een berg tegenop zag maar wat uitliep op ruimte die ik kreeg om mijn hart te volgen…. geen veroordeling… wel eerlijke meningen… maar oo wat deed dit mij goed….
Tegelijk moest ik nog wel dealen met mijn zelfafwijzing… want die was ook groot… maar de liefde overwint… ook hierin… na relativeren kon ik er naar kijken in liefde… want ik weet nu wat ik toen niet wist…
Ik heb destijds in volle overtuiging gekozen om terug naar Friesland.. in de wetenschap dat ik er goed aan deed.. terug naar mijn roots… maar helaas kwam ik mijzelf enorm tegen en miste ik de vrijheid die ik had verkregen in Twente…
Als ik het niet had geprobeerd had ik nooit geweten wat ik nu weet.. dan had ik misschien altijd gedacht.. stel nou dat ik het in Friesland ook zou vinden… nu weet ik dat het voor nu niet mijn plek is…
Hierdoor kan ik in liefde terugkijken en is het geen verloren jaar…
God heeft mij terug gebracht naar mijn vrijheid….. naar het gebied waar ik mijn vleugels had uitgeslagen….
De volgende Zegen is dat ik in februari, zoals het nu staat mijn opleiding af mag maken bij mijn oude/nieuwe werkgever waar ik ontzettend dankbaar voor ben…
Alle puzzelstukjes vallen op zijn plek…. Mijn lief weer thuis… weer aan de slag bij mijn oude werkgever… een prachtige woning waar we samen “oud” mogen worden..
Ik ben blij en dankbaar voor deze nieuwe kansen…. en zie uit wat Hij voor ons nog meer in petto heeft de komende 20 jaar in Twente of….. totdat Hij terugkomt…
Zoooo en nu weer aan de klus…. want er moet nog het een en ander gebeuren voordat we onze biezen kunnen pakken en daadwerkelijk kunnen wonen in het mooie Twente….
Het onderstaande lied vond ik zo toepasselijk… onze gedachten zijn soms zo gekleurd door negatieve woorden.. leugens… zelfafwijzing enz.. wat is het dan een Zegen om Zijn Levenswoorden in je op te nemen.. in je gedachten en hart te laten landen..
Deze blog ligt al een poosje in concepten omdat ik hem nog niet goed durfde te delen.. iets met kwetsbaar zijn en het gevoel van falen?….. Ik had namelijk zo graag gezien dat ik ook in Friesland zou slagen… alleen er achter komen dat de werkelijkheid soms anders ligt.. is niet leuk… maar omdat ik altijd open en transparant probeer te zijn wil ik jullie ook in deze kwetsbaarheid meenemen… en vertellen dat het leven niet maakbaar is!
Toch nu de moed bij elkaar geraapt en gedeeld….
Pinksteren 2023
Vanmorgen mijn lief opgehaald voor een dagje naar huis.
Hij wilde graag naar opwekking maar gezien zijn cognitieve achteruitgang en dat zijn prikkelverwerking niet meer je van het is besloten om thuis de diensten te gaan kijken
Vanmorgen was pinksterzondag, prachtige dienst met Henk Stoorvogel.
God was aanwezig ook thuis, we mochten avondmaal vieren, samen thuis met iedereen van opwekking… wat bijzonder omdat zo samen te mogen doen.. God was zeer zeker ook thuis.
God sprak door de boodschap van Henk.
Henk/God sprak over….mmm het gekke is dat ik dat niet meer goed weet, dit doet namelijk het geheugen met je als je onder extreme stress staat.. maar wat er voor mij uitsprong was dat God tegen mij sprak tijdens het einde van de dienst en dan tijdens het gebed.
De eerste oproep was “Gezien Worden” Henk/God nodigde je uit om naar voren te komen voor gebed als je uit wilde stappen om je weer opnieuw te laten zien, om tegen God te zeggen dat je er voor kiest om gezien te worden, je talenten en gaven in wilde zetten, daar waar God ze wil hebben, nieuwe dingen te omarmen.. en dan zal God je leiden, maar voor jou de uitdaging om op te gaan staan, en als je dat niet druft dan tegen God zeggen. “Hier ben ik, wilt U mijn angsten wegnemen en mij de moed geven om op te staan. Met een rechte rug!
Daarna werd de 2e oproep gedaan “Loslaten en Verdwijnen” Deze was bedoelt voor mensen om te komen als God tot je had gesproken om los te laten, om een stap terug te doen en te “verdwijnen” (niet letterlijk natuurlijk)
In de bijbel verdwenen ook mensen als hun taak ten einde was!
Mozes had een taak en toen zijn taak erop zat verdween hij, zijn graf is onvindbaar, Paulus had een grote opdracht.. aan het einde verdween hij niemand weet wat er met hem is gebeurt…
Allemaal open eindjes… en soms is het goed om verder te trekken… dit staat ook beschreven in Jesaja 52 en Marcus 6 hier gaat het over de onderdrukking van Israël.. Aart van Veldhuizen heeft een mooi stuk over geschreven over “schud het stof van je voeten” klik op de link om het te lezen.
Los laten en verwachten dat God een nieuw seizoen voor je heeft, dat God de leegte die jij achterlaat op een andere manier weer opvult.. niemand is onmisbaar.. als je dat denkt getuigd dit ook tegelijk van hoogmoed en trots… soms heeft God op een andere plek nieuwe taken..
De 2e oproep sprak mij erg aan…
Sinds ik terug ben in Friesland… na ja.. eigenlijk nog in Borne tijdens het hele proces van de verhuizing blijft de constante twijfel of ik er goed aan gedaan heb om terug te komen, op de een of andere manier kan ik maar niet accepteren dat ik de keuze heb gemaakt om terug te gaan.. ook al was alles in 4 weken geregeld… de twijfel blijft… en ik pieker mij suf waarom de twijfel blijft en waarom ik niet kan wennen..
Ik voel mij hier zo’n vreemde eend in de bijt.. sinds ik terug ben uit friesland ben ik mijzelf kwijt geraakt… de persoon die ik was in Twente, hoe ik daar gegroeid en ontwikkeld ben… het voelt of ben ik terug gezet/gegaan.. en het gevolg is dat ik naar beneden duikel, het lukt mij niet meer om in mijn kracht te gaan staan.. het gevoel dat mij plaagt is of worden mijn vleugels weer gebonden naar het meisje van destijds…
Voor mijn gevoel moet ik weer in een “keurslijf” gaan leven die mij niet meer past.. ik besef mij heel goed dat dit in mijn eigen hoofd afspeelt, maar kan dit op de een of andere manier niet uitschakelen.. hoe ik het ook probeer… hoe ik ook op zoek ga naar een nieuwe passende weg in friesland.. ik kan hem niet vinden..
De zaterdag voor pinksterzondag ben ik een dagje heen en weer naar twente geweest en heb ik gesproken met mijn oude coach.. ik had haar zo nodig, de coach die jaren met mij heeft meegelopen als een tweede moeder.. en mij door en door kent.. en aan een half woord genoeg heeft.. even met haar sparren over alle issues waar ik momenteel tegen aanliep.. tjonge wat hielp dat.. even mijn afvoerputje legen.. en daardoor alles weer even relativeren en in juiste hokje/vakje plaatsen zodat er weer enig overzicht kwam..
Zo blij en dankbaar dat dit mogelijk is… dat ik een auto heb om er te komen, dat zij ruimte had in haar praktijk om mij te ontvangen… dankbaar voor deze openingen..
Zij gaf mij mee om over na te denken dat waar ik ook naar toe zal gaan ik mijzelf mee neem… het feit dat ik alleen ben, kort gezegd mijn eenzaamheid… au… die kwam binnen, want is dat niet waar ik het meest mee worstel in mijn leven? Loopt dit niet als een rode draad door mijn leven? Eenzaam zijn ondanks vrienden om mij heen.. maar waar kan ik met die eenzaamheid het beste dealen? Waar voel ik mij op mijn plek, veilig bij mijzelf en waar kom ik het beste tot bloei… ondanks die eenzaamheid..
Dit was voor mij zeker iets om over na te denken…. want wat heeft ze gelijk… ten diepste ben ik alleen met God..
Maar vanmorgen pinksterzondag haalde ik uit de preek en gebed dat ik mag loslaten… ik mag waar ik nu mee strijd loslaten en het overgeven aan Hem in de wetenschap dat Hij mij de weg gaat wijzen waar die ook naar toe zal gaan…
Soms moet je loslaten om Gods liefde te kunnen vasthouden en nieuwe dingen te verwachten
Is dat dan Friesland loslaten.. terug naar Twente.. waar mijn vrijheid lag/ligt?
Want wat mis ik ontzettend mijn vrijheid van Twente…
Echt… als ik diep in mijn hart kijk heb ik spijt… spijt van de keuze die ik heb gemaakt om weer terug naar Friesland te gaan.. spijt dat ik mijn gouden plekje, mijn heerlijke werk.. mijn ontzettend geliefde vrienden losgelaten heb.. het voelt of heb ik ze met mijn keuze in de steek gelaten… dit voelt zo niet goed… maar is spijt het juiste woord?
Die spijt lees (veroordeling) weerhoudt mij wel om mijn keuze van destijds los te laten en het aan God terug te geven… zodat Hij iets nieuws kan gaan beginnen.. en dan komt mijn pleasegedrag erg om de hoek kijken..en ga ik mij als een kameleon aan alles en iedereen aanpassen… maar waar in dit alles is de echte Mirjam gebleven?
Nergens…
In Twente was ik juist daarin zo gegroeid en had ik mijn kameleon gedrag achter mij gelaten en wist ik wat ik wilde en waar ik voor stond.
Ik ben mijzelf compleet aan het kwijtraken en loop vast op heel veel gebieden.. ik heb God gesmeekt om inzicht, wijsheid.. hulp en overzicht… en daarmee mijn hele situatie aan Hem overgegeven.
Nou dat stukje inzicht kwam vanmorgen en vanavond
God zei vanmorgen… laat maar los… je hebt het geprobeerd.. je hebt zo je best gedaan… je bent zo hard aan het werk geweest hier… je dacht dat je terug moest naar Friesland… voor je lief… voor je zelf.. maar ik heb je destijds niet voor niets in de vrijheid gezet.. en nu zet je jezelf weer gevangen… Je wordt weer ziek…. je boert achteruit in energie.. de vicieuze cirkel neerwaarts..
Tegelijk zei ik terug; maar hoe nu verder dan.. hoe kom ik weer uit die neerwaartse spiraal? Hoe buig ik die vicieuze cirkel de andere kant weer om?
Wat moet ik doen om herstel te creeren en weer te kunnen genieten in mijn vrijheid.. ..
Ik…. Ik….. o nee… niet ik Heer maar U…
Oja… iets met loslaten????
God gaf inzicht tijdens de avonddienst tijdens de genezingsdienst
STOP JEZELF DE SCHULD TE GEVEN VAN DE DINGEN WAAR JE DOORHEEN GAAT! WANT JE DIENT EEN GOD DIE HEEFT GEZEGD: “IK ZAL ALLE DINGEN MEDEWERKEN TEN GOEDE VOOR DE DEGENE DIE MIJ LIEFHEBBEN!!
Het was of zei Iemand het die naast mij op de bank zat, zo dichtbij en zo speciaal voor mij! Ik voelde mij zo direct aangesproken… de heel woonkamer vulde zich met die stem… ik kreeg kippenvel en begin te huilen..
Ooo wat werd ik hier geraakt!
Ik zit zo in mijn zelfveroordeling, mijzelf de schuld geven van de keuzes die ik heb gemaakt…. met veel pijn en moeite kom ik er achter dat de keuze die ik had gemaakt om naar Friesland terug te gaan mij niet brengt wat ik er van had verwacht!
Ik heb de keuze gemaakt met mijn inzicht wat ik toen had… maar nu ik terug ben merk ik dat ik tegen dingen aanloop die ik niet had voorzien….
Keuzes waarin ik mijn verwachtingen moet bijstellen..
Tegelijk doe ik met deze zelfveroordeling mijzelf maar ook God tekort! Waar is mijn vertrouwen in Hem, Hij die alles mee laat werken ten goede… waar is mijn Vertrouwen…
Hier in Friesland ligt zoveel pijn en verdriet, het leven hier knalt zo op mijn blauwe plekken… soms is het goed om het oude los te laten en ergens anders op nieuw te beginnen…. loop ik er dan voor weg… ja…. En is dat erg? Ik mag weglopen voor situaties die mij knechten… God wil namelijk ook dat je in vrijheid leeft… niet gebonden aan het oude… en helaas hier ligt te veel oudzeer.. en dat oudzeer beperkt mij zo in mijn bewegen in mijn vrijheid…
Ik heb mijn verleden en alles wat daarbij hoort vergeven en er mee leren leven… en dat ging goed.. ik was bevrijd van die last… maar wel op afstand… het leven hier knalt teveel op mijn kwetsbare blauwe plekken, dit waren kwetsbare plekken geworden maar zijn nu weer blauwe plekken geworden…
Hoe ik mijn best ook doe om alles te relativeren, met mijn verstand te beredeneren, ik kom er niet mee weg want door alleen maar te relativeren schakel ik mijn gevoel namelijk uit..
In mijn jaren van herstel heb ik juist geleerd om meer naar mijn gevoel te luisteren omdat ik altijd mijn gevoel had uitgeschakeld.. doordat ik die altijd had uitgeschakeld om te overleven, is dicht bij mijn gevoel komen best wel lastig maar ik weet wel dat mijn gevoel mijn leidraad is in dit leven… mijn (onderbuik) gevoel is vaak juist…
Momenteel staan mijn antennes door dit alles weer op overactief.. het maakt dat mijn lichaam en mijn geest voortdurend in de AAN stand staan en dit houdt je niet lang vol.. je kunt namelijk niet alles met je verstand relativeren of beredeneren…
Ik ben er van overtuigd dat ons lichaam een holistisch wezen is, alles werkt samen en als een aspect van ons wezen niet goed meer kan functioneren dan reageren de andere delen van ons wezen daar ook op en val je om!
Mijn ziel heeft namelijk ook een stem…. net zoals mijn lichaam en mijn verstand… en mijn ziel/gevoel zegt…. ga weer terug naar je vrijheid… naar waar je tot bloei bent gekomen.. draai weer naar de zon en bloei.. en ik merk in al mijn vezels dat ik dat hier in friesland niet (meer) kan…
Hier in Friesland was ik (vroeger) verborgen… In Twente ben ik geworden wie ik was… ben ik te voorschijn gekomen… en helaas merk ik dat ik weer verdwijn in het verborgene.. en dan moet je naar de signalen luisteren die je hele zijn aangeeft…
En dat mag je het “oude loslaten zie het nieuwe is gekomen!”
De vlinder die daar ontpopt en uitgevlogen was leeft nu weer met gebroken vleugel… oo wat komt dat beeld van de vlinder weer dichtbij..
En toch mag ik tegelijk ervaren dat Hij erbij is, Hij spreekt gedurende dit proces… liefdevol en zo bijzonder… maar ook soms zo moeilijk… en dan komt compassie met jezelf voorop, waardoor je ook weer compassie voor de ander krijgt..
Onderstaande lied kwam zo binnnen toen ik dit voor het eerst hoorde en elke keer weer, tis zo toepasselijk in het proces waar ik nu door heen ga… ik zing het vragend naar mij zelf en tegelijk ook naar de ander…
Mag ik verliezen?…
Mag jij verliezen?
Je mag ook verliezen….
Wat als ik breek Wat als ik niet kan zijn wat jij van mij verwacht Wat als ik niet in het perfecte plaatje pas Mag ik er dan zijn
Wat als ik faal Wat als ik niet meer waarmaak waar ik ooit voor stond Waar ik op hoopte ligt in scherven op de grond Mag ik er dan zijn
Refrein Je mag ook verliezen Je mag ook verliezen Jij hoeft niet altijd maar sterk te zijn Zo hard gestreden Gesmeekt en gebeden Laat het maar los nu, En kom maar bij mij
Ben ik genoeg Ook als ik nooit meer het succesverhaal zal zijn Wat als de pijn in mij een leven lang niet slijt Is het dan goed
Mag ik nog mee Als ik niet snel genoeg de antwoorden weer weet Kun ik nog held zijn als de moed me steeds ontbreekt Is dat ok?
Hier is een plek Voor dwalers en falers Hier is een plek Voor als het mislukt Kom als je moe bent Verward en verslagen Hier is een plek Hier vind je rust
De Heare is myn hoeder, neat bin ik brek, troch Him mei ik lizze yn griene greiden, Hy bringt my by wetters dêr’t ik rêst fyn. (De Heer zorgt voor mij, zoals een herder voor zijn schapen zorgt. Hij geeft me alles wat ik nodig heb. Hij leidt mij, zoals een herder zijn schapen leidt naar groen gras en fris water.)
Hy lit my wer ta mysels komme, Hy liedt my op rjochte paden, om ’e wille fan syn namme. ( Bij de Heer ben ik veilig, hij geeft mij nieuwe kracht, zo goed is hij.)
Al gean ik troch in delling fol djippe skaden, ik bin net bang foar ûnheil, want Jo binne deun by my; jo stôk en jo stêf dy fertreaste my. (Ik ben niet bang, ook al is er gevaar, ook al is het donker om mij heen. Want u bent bij mij, Heer. U beschermt me, U geeft mij moed.)
Jo meitsje my de tafel ree foar de eagen fan myn benearders. Jo salvje my de holle mei oalje en myn beker rint oer. ( U nodigt mij uit in uw tempel. U zorgt goed voor mij. U geeft me te eten en te drinken, meer dan genoeg. En al mijn vijanden kunnen dat zien.)
Kleare goedens en geunst sille my folgje al myn libbensdagen; en ik sil in fêst plak hawwe yn it hûs fan de Heare, salang’t de dagen duorje. (U geeft me geluk en liefde, altijd en overal. Ik zal bij u zijn in uw tempel, mijn hele leven lang.)
Psalm 23
Deze psalm trof mij vandaag, en wat is er mooier dan deze psalm te lezen in je moedertaal..
Soms is het leven heftig… moeilijk.. ingewikkeld en complex.. toch mogen we weten dat we niet alleen door dit leven hoeven te gaan.
Hij is erbij..
Wat mij trof in deze psalm is de volgende zin..
Al gean ik troch in delling fol djippe skaden, ik bin net bang foar ûnheil, want Jo binne deun by my; jo stôk en jo stêf dy fertreaste my.
Jo binne deun by my.. (U bent dicht bij mij)
Wat een troost… dichterbij kan bijna niet..
In je moedertaal kan een tekst soms zo intens dichtbij komen.. ik weet niet of je dat herkent.. ik in ieder geval wel.
Met deze tekst uit psalm 23 durf ik mijn reuzen te verslaan.. want wat kan ik vrezen?
Jo binne deun by my!
Be Blessed!
Ik vond op YouTube nog een mooi bijpassend lied! Geniet ervan.. laat je vertroosten en bemoedigen met dit lied om ook weerstand te kunnen bieden als er reuzen op je pad komen of er misschien al zijn!
Prediker is het Bijbelboek waarin veel beschreven staat over tijd…
Er is tijd om te huilen.. en tijd om te lachen.. Tijd om te Liefhebben.. tijd om los te laten… Tijd voor werken en een tijd om te ontspannen.. Tijd om op te bouwen en een tijd om af te breken…
Al een aantal jaren ben ik mantelzorg voor mijn lieve echtgenoot in het mooie Twente.. zoals jullie weten is hij vorig jaar naar een verpleeghuis gegaan omdat thuis wonen niet meer ging.. deze keuze had hij zelf gemaakt en sinds hij daar woont merken we dat het hem goed doet… de structuur.. veiligheid… duidelijkheid en zorg maakte dat hij energie overhield om weer leuke dingen te gaan doen..
Ik doe mijn werk in Twente met erg veel plezier en voel mij daar als een vis in het water..
God is goed.. Hij voorziet in wat wij nodig hebben om nog zolang mogelijk van elkaar te genieten.
Toch gaat het mantelzorgen wel door.. en kost het mij de nodige energie om het vol te houden naast mijn werk en mijn eigen sociale leven… dat sociale leven schiet er steeds meer bij in.. niet alleen door het mantelzorgen maar ook door het werken in de zorg wat steeds meer tijd vraagt door personeelstekort en de hoge werkdruk.. ook het financiële leven wordt steeds duurder.. dit alles met elkaar zorgt ervoor dat ik minder vaak naar Friesland kan…
Dit knaagde aan mij…
Ook het “alleen” verder gaan in Borne zonder mijn lief zorgde er voor dat ik opnieuw een balans in mijn leven moet zoeken… aan de ene kant een nieuw leven in mijn eentje opbouwen maar aan de andere kant ook met mijn lief.. zoo ingewikkeld…. rouwen bij leven…
Tegelijk was het ook in mijn kerkelijke gemeenschap een roerende tijd en had ik het gevoel dat ik geen aansluiting meer had bij mijn kerk… hoe ik mijn best ook deed.. steeds gingen er deuren dicht… kreeg ik geen ingang..
Door de cursus PPT (psycho pastorale toerustingscursus) ging ik door een fase van nog meer mentaal herstel… (Hier ga ik nog een blog over schrijven)
Het eerste jaar was voor mij een enorm waardevol jaar.. met heel veel eyeopeners… het tweede jaar gingen we meer de diepte in.. hierdoor ontdekte ik waarom mijn leven gelopen was zoals het was gelopen.. ik begon de processen te zien…
Ik kreeg Liefde voor mijn verleden..
Dit alles zorgde er wel voor dat ik af en toe heimwee voelde…. heimwee naar Friesland… naar mijn familie.. vrienden die ik daar nog heb..
En Heimwee doet wat met een mens…
Ken je dat… als klein meisje voor het eerst uit logeren.. ooo wat een buikpijn.. je wilde wel kruipend terug naar huis.. zo’n heimwee…
Het zette mij aan het nadenken.. ik bad ervoor en vroeg of Hij mij wilde laten zien waar Hij voor mij een toekomst had… en waar dat dan ook mocht zijn ik Zijn rust daar mag ervaren..
Toch gaf het ook een dubbel gevoel.. ik had het prima naar mijn zin hier in Twente.. prachtig huis.. leuke baan… ontzettend leuke collega’s.. lieve vrienden..
Maar toch… het bleef knagen.. ik bleef er voor bidden maar wist ook dat het, gezien de huidige tijd waarschijnlijk helemaal niet haalbaar zou zijn.. de woningnood.. de lange wachtlijsten in de verpleeghuizen enz…
Ik schoof het daardoor op de lange baan en probeerde er niet aan te denken… want hoe meer je er aan dacht hoe pijnlijker het wordt…
Dit alles speelde afgelopen jaar na de startzondag in September 2021
Achteraf gezien is mijn “heimwee” tijdens deze startzondag begonnen…
We hadden de startzondag buiten op het veld… tijdens de preek werd er opgeroepen om God te vragen of Hij wilde laten zien welke talent/gave je in kon zetten, maar ook dat je God om ruimte mocht vragen.. om een groter gebied dan je nu had waar je je gaven en talenten in mag zetten.. God heeft het beste met ons voor… en wil ons geven wat wij NODIG hebben..
Je mocht naar voren komen om een tent pin te pakken en zo symbolisch je tent te verzetten en je gebied groter te maken…
Het gebed van JABES is er een mooi voorbeeld van.. dit heb ik die ochtend gebeden en gevraagd aan Hem die voor ons zorgt!
Jabes bad: Zegen mij: maak mijn grondgebied groot en bescherm me tegen het kwaad, zodat ik geen pijn hoef te lijden.’
Die ochtend heb ook ik een tent pin opgehaald en dit gebed uitgesproken…
We zijn bijna een jaar verder en het weekend voor hemelvaart had ik mijn lief een dagje thuis… we waren wat aan het praten en ineens komt ons gesprek op Friesland.. mijn lief vraagt of die mogelijkheid er nog in zit om terug te gaan naar Friesland..
Ik schrok er een beetje van want ik had bewust er niet met hem over gesproken omdat ik bang was dat dit alleen maar onrust zou creëren.. we hadden het er wel eens over gehad omdat ik ook met mijn lief over het “einde van zijn leven” in gesprek blijf.. ik vraag hem af en toe naar zijn wensen hierin.. hij had al eens aangegeven… dat als hij het aardse leven zou verlaten hij dan graag in Friesland begraven wilde worden… ook wilde hij dat de kerkdienst in Friesland dan zou plaatsvinden.. ik dacht dan altijd.. hoe moet ik dat hebben… hoe krijg ik dat voor elkaar als hij er niet meer is… dan is er denk ik geen mogelijkheid om zijn wens in vervulling te laten gaan of het gaat in de papieren lopen..
Maar goed.. we spraken verder over het feit of teruggaan nu nog een optie zou zijn..
Ik zei dan moeten we kijken of er überhaupt voor jou plek is.. de wachtlijsten zijn lang.. en de plekken voor jongeren met dementie zijn schaars in Nederland..
We zijn gaan kijken en vonden al snel een verpleeghuis voor jongeren met dementie in Friesland.. het was een nieuw complex.. en mijn lief was gelijk enthousiast..
Dat weekend heb ik gebeden.. Heer als het in Uw plan past en het Uw bedoeling is dat wij weer terug naar Friesland gaan wilt u dan maar deuren openen… ik kreeg als antwoord op mijn hart.. zet jullie maar samen stapjes dan zal ik het laten zien wat mijn plan is..
De maandag voor Hemelvaart heb ik met het desbetreffende verpleeghuis gebeld en geïnformeerd naar de mogelijkheden.. ik kreeg de informatie en de clientadviseur vroeg of ik mijn man gelijk maar op de wachtlijst wilde plaatsen.. dit omdat er voor nu geen plek was en dan stond hij maar op de wachtlijst voor als er in de toekomst plek zou zijn.. ze vroeg wel of wij dan binnenkort langs wilden komen om te kijken zodat mijn man een indruk had wat voor locatie het was en of hij het überhaupt wel leuk zou vinden.. ik sprak met haar af om hem alvast op de wachtlijst te zetten..
Het “toeval” (waar ik niet in geloof) bestond dat wij het weekend na hemelvaart naar Friesland zouden gaan… eindelijk weer een weekendje samen naar mijn ouders.. dit stond al gepland.. ik vertelde dit haar en ze zei maar dan kunnen jullie vrijdag na hemelvaart wel even langs komen voor een rondleiding.. en zo dus afgesproken..
Ik dacht het zal zo’n vaart niet lopen want er is geen plek.. en gezien de wachtlijsten zal het ook nog wel een poos gaan duren.. we hadden ook geen haast.. hij had een bijzondere plek.. ik een fantastische baan en huis.. dus haast hadden we niet.. we waren gewoon aan het snuffelen of het überhaupt mogelijk zou zijn
Woensdag voor hemelvaart krijg ik een telefoontje van mijn ouders… helaas konden wij niet komen want mijn vader was ziek geworden.. het schoot gelijk door mijn hoofd.. nou dan is het niet de bedoeling dat wij naar Friesland terug gaan.. dit is een duidelijke nee… maar iets in mijn achterhoofd zei dat ik niet de afspraak moest cancelen met het verpleeghuis.. ik belde mijn vriendin en vertelde van de situatie.. zij zei gelijk… maar dan komen jullie toch dat weekend hier.. je moet naar die rondleiding.. ik heb sterk op mijn hart dat jullie daar wel naar toe moeten.. en jullie zijn altijd welkom bij ons dat weet je..
Ik heb mijn lief gebeld en de situatie uitgelegd en hij wilde graag naar Friesland.. hij had zich er al helemaal op verheugd…
En zo vertrokken wij op Hemelvaartsdag naar het mooie Friese land..
Vrijdags zijn wij naar het verpleeghuis gegaan voor de rondleiding.. we hadden een leuk gesprek met de verpleegkundige die de rondleiding deed.. mijn lief was helemaal om en wilde er wel naar toe. De verpleegkundige had mij gevraagd of ik al een baan en een huis had.. ik gaf aan dat dit nog niet het geval was omdat we eerst maar moesten weten of mijn man plek zou kunnen krijgen.. dat was prioriteit… ik kom er dan wel achteraan.. want als er voor mijn man geen mogelijkheden zijn dan houdt het op en blijven we in Twente…
De verpleegkundige gaf tussen neus en lippen aan dat er wel een baan voor mij bij hun was… hij vroeg of ik zo snel mogelijk een open sollicitatie wilde doen.. en dat het dan wel goed kwam.. ik schrok.. ik dacht hoe dan.. dat kan toch helemaal niet… he.. een baan voor mij.. zomaar…. ik viel stil.. van alles ging door mijn hoofd…
Ik had afgesproken met de clientadviseur om haar de maandag na het weekend te bellen hoe mijn lief het had ervaren..
Zo gezegd Zo gedaan..
Maandag na het weekend heb ik gebeld en aangegeven dat het oké was.. mijn lief werd op de wachtlijst geplaatst.. er werd gelijk al wel een vooronderzoek gedaan om te kijken of mijn lief in de groep paste en of zijn zorgvraag paste voor de afdeling waar hij zou gaan wonen… zodat alles rond zou zijn voor als er plek was.. zodat hij dan ook gelijk dan geplaatst kon worden.. en ze dat niet meer hoefden te doen… ook voor mij was dit prettig want als dat oké was dan kon ik ook om mij heen gaan kijken… naar een huis en een baan..
Ondertussen een open sollicitatie gedaan naar de locatie waar mijn man op de wachtlijst stond.. maar ik had tegelijk besloten om niet bij hun te gaan werken.. omdat het niet gezond is om op de zelfde locatie te werken waar mij lief opgenomen zou worden.. maar ik dacht ik solliciteer wel en vermeld het erbij in de mail… en als ik uitgenodigd wordt kan ik het ook nog aangeven…
Inmiddels had ik ook maar even onderzocht of ik nog ergens bij een woning coöperatie ingeschreven stond in Friesland… ik zag dat ik bij 1 woningcorporatie al een poosje ingeschreven stond.. hier had ik mij blijkbaar nooit uitgeschreven..
Met trillende vingers scrolde ik over de website om te kijken of er huizen te huur stonden in de omgeving waar mijn lief kwam te wonen en waar ik misschien werk zou krijgen.. ik reageerde op een aantal waarvan ik dacht dat ik daar wel voor in aanmerking zou komen.. tegelijk had ik mij bij nog twee andere woning corporaties in laten schrijven want je moet nooit gokken op één denk ik dan.. des te meer keus.. maar daar had ik nog niks opgebouwd dus sta je onder aan de wachtlijst..
Een paar dagen later na het pinksterweekend kreeg ik een telefoontje van het verpleeghuis met de mededeling dat ze de gegevens van mijn man hadden opgevraagd en het vooronderzoek afgerond hadden en dat mijn man van harte welkom was…
En toen zei ze.. als er plek is.. zou je man dan al willen komen of gaat dit te snel...
slik… pff dit gaat wel erg snel.. maar ik wist ook… als er plek is dan moet je binnen 2 weken inhuizen anders is je plekje weg en kan het weer erg lang gaan duren voor er weer plek is…
Heer help..
Ik heb mijn lief gebeld en gevraagd wat hij wilde.. nu werkt het bij mijn man wat anders dan bij anderen… want in zijn hoofd woont mijn lief er al en is hij al verhuisd.. dus gaf hij aan dat hij er graag naar toe wilde.. het was voor hem helemaal prima!
In diezelfde week kreeg ik een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek, ik had ondertussen ook nog bij een ander verpleeghuis gesolliciteerd… ik wilde niet mijn pijlen op een organisatie richten.. en momenteel is de luxe er dat de banen in de zorg voor het oprapen liggen en jij de keus hebt waar je wil werken..
Ik pakt mijn blauwe dolfijntje en tufte richting Friesland voor het sollicitatiegesprek.. (wat ben ik toch gezegend dat ik mijn rijbewijs heb gehaald en in het bezit ben van een “gewone” auto) even een dagje heen en weer… na een goed sollicitatiegesprek zat ik weer in de auto en ging de telefoon… ik kreeg de felicitatie en was aangenomen.. ik slikte.. en kon het in mijn hoofd nauwelijks bij benen…
Een paar dagen later op een zaterdag in diezelfde week kreeg ik een uitnodiging voor een woningbezichtiging.. ik had een woning toegewezen gekregen… ik moest dinsdag uitsluitsel geven of ik het deed en moest van te voren nog de woning bekijken… online zou het telefoonnummer staan van de huidige bewoners.. ik kijken en zoeken maar al wat ik vond geen telefoonnummer.. het schoot door mijn hoofd dat ik alleen dit weekend kon gaan.. ik ben dit weekend vrij… maandag en dinsdag moet ik weer werken…
Mijn hoofd tolde.. moet ik dan nu weer naar Friesland gaan? en als die bewoner niet thuis was? ik had alleen deze dag en de zondag..
Ik ging zitten en bad tot mijn Vader.. Vader.. het gaat nu allemaal veel te snel.. mijn hoofd kan het niet meer bijbenen.. maar als dit huis voor mij bedoelt is Vader dan zullen de bewoners er toch ook zijn om mij het huis te laten zien? ik ga volledig in vertrouwen op U naar Friesland.. wilt U met mij meegaan??
Ik pakte snel mijn koffertje in en ben wederom in mijn lichtblauwe dolfijntje gestapt en afgereisd naar Friesland, nog even langs mijn ouders om mijn moeder op te pikken die met mij ging om het huis te bekijken..
Ik kom bij de woning en zie tot mijn verbazing mensen bij de woning… ik deed een diepe zucht en zei.. Dank U wel Heer.. ik belde aan en vertelde wie ik was en waarom ik zo onverwacht aan de deur stond.. nu waren de bewoners verbaasd… zij waren namelijk de kinderen van de bewoner die onlangs overleden was.. en zij moesten het huis leeghalen.. zij hadden die week besloten om deze zaterdag de woning leeg te halen.. zij komen namelijk uit de richting van Amsterdam en wonen dus niet in de buurt.. ze waren net aan het overleggen wat ze moesten doen met de spulletjes ter overname.. de woning coöperatie had aangegeven dat ze het kaal op moesten leveren maar dit vonden ze jammer omdat ze best wel spullen hadden ter overname.. en zo stap ik binnen… we zeiden tegen elkaar.. dit is geen toeval.. dit heeft allemaal zo moeten zijn..
De mens wikt maar God beschikt…
God bestuurd ons leven.. dit was zo overduidelijk.. hier kun je toch niet meer omheen…
Toch moest ik wel even slikken op de terug weg.. het was namelijk een senioren woning.. helemaal aangepast op rolstoel gebruik.. ik zei verontwaardigd tegen de Heer: “Waarom deze woning? dit heb ik toch helemaal niet nodig? ik ga toch niet binnen een aantal jaar weer terug in die rolstoel?.. wat voor bedoeling heeft U hiermee..
Tegelijk dacht ik… mag ik dit wel denken?? ben ik nu niet vreselijk ondankbaar??
Maar ik heb 1000% vertrouwen in mijn Vader en leef met Hem als mijn Vader en bespreek alles met Hem.. dus mag ik dit ook vragen…
Hier heb ik nog geen antwoord op gekregen maar vaak zien we achteraf de bijzondere bedoelingen van de Vader…
By the way Heer… Hoe dan… ik had gevraagd om een deur te openen als het in Uw plan past… maar er gaan nu sluisdeuren open… dit is teveel.. dit zijn teveel zegeningen.. en de tranen rolden over mijn wangen…
Even stoppen Heer.. zoveel goedheid kan ik niet handelen..
Thuisgekomen heb ik de woning geaccepteerd… tegelijk ging ik door een achtbaan van emoties.. want wat moest ik veel loslaten hier in Twente..
Ik kwam erachter dat ik nogal vast zat aan mijn mooie paleisje in Twente… wat was ik ondertussen gehecht geraakt aan mijn woning.. nooit gedacht dat dit zo was.. ik kon mij namelijk altijd moeilijk hechten dus ging makkelijk van de een woning naar de ander.. was ook niet materialistisch ingesteld.. maar nu bleek het andere koek..
Ik ging ook wel erg terug in comfort in de woning Friesland.. van nieuwbouw naar een oude kleine woning van 1971.. pfff.. wat viel mij dit zwaar… maar ik vertrouw op Hem.. en als Hij deze woning voor mij heeft bedoeld dan is het goed.. ondanks.. maar ooo wat kostte mij dit veel tranen…
Ook beschamende tranen want af en toe bekroop mij het gevoel dat ik ondankbaar was.. op zo’n moment ging ik de zegeningen tellen die ik zou krijgen als terug ging.. dit hield mij staande in deze rollercoaster.
We waren nog maar drie weken verder en de verhuizing van mijn lief kwam ook dichterbij.. nog een weekje dan moest ik hem al verhuizen.. hij gaat als eerste weer terug.. en ik kom over en paar maanden…
En dan de baan die ik had gekregen.. bij een andere organisatie.. alleen hier moest ik de nachtdiensten weer in en dat hield mijn gedachten bezig.. is dit echt wat U wilt voor mij? Hier had ik nog geen rust over..
Ondertussen had ik de open sollicitatie nog lopen bij de organisatie waar mijn man kwam te wonen.. de week na de woningacceptatie kreeg ik een uitnodiging voor een gesprek… heb gebeld met de teamcoach van de locatie en mijn situatie uitgelegd.. ik vroeg hoe zij dit zagen en zij kwam ook tot de conclusie dat het beter was dat ik niet op dezelfde locatie kwam te werken, maar ze zei we hebben meer locaties.. ik ga kijken wat ik voor je kan betekenen op een andere locatie..
Bijzonder…
Ondertussen ging ik zelf ook door met kijken op de site van de organisatie en vond er een vacature bij een andere locatie in een gerontopsychiatrisch verpleeghuis… met voldoende uren.. die ik ook nodig heb om rond te komen..
Ik had hem heel in het begin ook al gezien maar gelijk aan de kant geschoven… gerontopsychiatrie?? ik?? nee dat was mij een brug te ver.. dat kon Hij nooit voor mij in Petto hebben.. als je mij volgt en weet waar ik vandaan kom begrijp je waarom ik dat zeg.. toch kwam de vacature weer voorbij.. en ik zei.. Heer als U denkt dat ik dit kan… ik daar de kwaliteiten voor heb.. dan wordt ik uitgenodigd…
Ik heb gesolliciteerd… een paar dagen later kwam de uitnodiging voor een gesprek..
Ik ben opnieuw afgereisd naar het noorden en kwam op de locatie.. oo wat vond ik dit spannend… ik kan niet beschrijven wat dit met mij deed… maar een goed gesprek volgde.. de teamcoach gaf aan dat hij mij de volgende dag zou bellen… maar nog geen drie kwartier later belde hij en feliciteerde hij mij met mijn nieuwe baan… ik was zo in shock.. kon het niet geloven waarop ik ook nog zei.. u zou toch morgen pas bellen…
Je doet rare dingen als de zegeningen je overspoelen..
Hij gaf aan dat hij gelijk wilde bellen omdat hij bang was dat een andere organisatie hem voor zou zijn..
Ik werd er stil van.. dat iemand na één gesprek zoveel potentie in mij zag… op zo’n bijzondere locatie..
God wat heeft U nog meer voor mij in Petto??
Ik heb deze baan aangenomen en de andere baan netjes doorgegeven dat ik daar vanaf zag i.v.m. de nachtdiensten..
Binnen vier weken was alles rond.. mijn man een plekje.. ik een huis en een vaste baan.. ik kon en kan het soms nog niet bevatten… het is teveel.. mijn hoofd en lichaam maken overuren..
Ik ga momenteel door een periode van hard werken.. klussen.. loslaten.. nieuwe dingen omarmen.. heen en weer vliegen naar Friesland en tussen door veel werken i.v.m. vakantieperiode..
Waar ik de kracht.. energie en moed vandaan haal… tja daar kan ik maar 1 ding op zeggen en dat is niet van mijzelf… als ik naar mijn omstandigheden kijk zou ik gelijk zinken naar de bodem.. maar door Hem loop ik op het water.. met mijn blik op Hem gericht…
Het gebed van Jabes.. Tjonge wat een ruimte krijg ik van mijn Vader… nooit gedacht dat een gebed zoveel impact zou hebben!
Be Blessed!!
God is goed!!
Ik hou van U, uw genade blijft me dragen dag aan dag, in de palm van uw hand Van de morgen tot de avond, als ik weer slapen ga zing ik steeds, van de goedheid van God
Al heel mijn leven bent U trouw, Heer Al heel mijn leven bent U goed, zo goed! Zolang U adem aan mij geeft, Heer Zing ik steeds, van de goedheid van God
Uw zachte stem, leidde mij door al mijn dalen U was dichtbij, in mijn donkerste nacht Heer, ik ken U als een Vader, Ik ken U als een Vriend Ik leef met U, in de goedheid van God
Al heel mijn leven bent U trouw, Heer Al heel mijn leven bent U goed, zo goed! Zolang U adem aan mij geeft, Heer Zing ik steeds, van de goedheid van God
Uw goedheid is altijd bij mij, is dag en nacht bij mij Uw goedheid is altijd bij mij, is dag en nacht bij mij Heel mijn hart en ziel, leg ik voor U neer Ik geef U alles, Heer Uw goedheid is altijd bij mij, is dag en nacht bij mij
Al heel mijn leven bent U trouw, Heer Al heel mijn leven bent U goed, zo goed! Zolang U adem aan mij geeft, Heer Zing ik steeds, van de goedheid van God
Al heel mijn leven bent U trouw, Heer Al heel mijn leven bent U goed, zo goed! Zolang U adem aan mij geeft, Heer Zing ik steeds, van de goedheid van God
Niet voor niets wordt Stille Zaterdag in de orthodoxe kerk de Grote Sabbat genoemd. God geeft ruimte om te rusten… om afscheid te nemen… om te twijfelen… te schreeuwen… en te zoeken waar Jezus nu is. Citaat Mirjam van der Vegt
Prachtig dit citaat van Mirjam van der Vegt..
Vindt het zo bemoedigend en Liefdevol dat wij deze ruimte krijgen van Hem die als geen ander weet dat wij die ruimte soms zo nodig hebben…
Ruimte om te twijfelen.. om te rouwen.. om onze wanhoop uit te schreeuwen.. en omdat deze emoties zo heftig kunnen zijn.. geeft Hij tijd om te rusten… rusten aan Zijn voeten..
Jezus heeft hiervoor de “weg” vrijgemaakt!
Zodat wij in Gods Aanwezigheid mogen komen om te rusten, te rouwen… om onze vragen te stellen die we hebben over het Leven.. het leven wat niet makkelijk is.. wat lijden kent.. wat pijn kent.. wat verdriet kent..
Jezus heeft dit alles voor je gedragen aan het kruis op Golgotha.. Hij kent als geen ander jou pijn, verdriet en lijden.. jou pijn, lijden en verdriet heeft Hij gedragen..
Zodat je vrij en zonder schaamte aan Zijn voeten mag komen zitten en Hij zijn liefdevolle armen om je heen kan slaan om je te troosten, te Helen, te bevrijden en te genezen
God is een God van herstel!
Misschien niet hier op deze aarde maar dan mogen we uitzien naar een Volledig herstel als we Hem gaan ontmoeten in Zijn Koninkrijk!!
Wat een hoop.. wat een vooruitzicht…
Ik kan bijna niet meer wachten…
En tot die tijd mogen we regelmatig “ruimte” en “tijd” nemen om te “rusten”… aan Zijn Vaderhart!
Ook ik heb hier last van in mijn brein maar ook in mijn lichaam… ondanks dat mijn lief er nog is… maakt het misschien nog ingewikkelder… rouwen om “levend verlies”
Toen mijn lief nog thuis woonde had ik er natuurlijk ook al wat last van want het afscheid nemen begon toen al, niet alleen is rouwen wat bij de dood hoort.. maar als je te maken krijgt met chronische ziekte/lijden begint er al een rouwproces..
Ik merk nu mijn lief niet meer fysiek thuis woont het rouwen nog meer vorm krijgt en heftiger wordt.. Elke keer de gang naar hem toe.. (vasthouden) en daarbij weer terug naar huis.. is elke keer een beetje loslaten.. Dit gebeurt in je brein maar ook dus in je lichaam…
Het voortdurend schakelen is doodvermoeiend… je kunt “nog” niet helemaal loslaten, dit maakt het nog ingewikkelder en vermoeiender..
Als ik terug kijk op mijn leven waren mijn eerste 40 jaar van mijn leven verweven met Rouw… rouw om verliezen.. in allerlei vormen.. wat zich zeer zeker in mijn leven heeft geuit in “chronische” aandoeningen.. de rouw uitte zich in allerlei vormen in mijn lichaam..
Als ik nu kijk wat het leven mij gebracht heeft… na 40 jaar rouw… is dat door de Liefde van de ander, Liefde voor jezelf en Liefde van mijn Vader in de hemel je lichaam een groot herstellende kracht in zich heeft! Hierbij is de Liefde de SLEUTEL naar dit herstel..
LOVE HEALS ALL THINGS!
Ben zo blij dat ik mijn website destijds zo heb genoemd.. voortdurend komt het voorbij dat Liefde álle dingen heelt!
T’is logisch dat mijn lichaam het momenteel zwaar heeft nu het weer met een Verlies te maken heeft.. ik merk dat dit verlies er meer inhakt dan de 40 jaren van verlies die ik achter de rug heb..
Misschien wel omdat de Liefde van mijn lief juist mij zoveel herstel heeft gebracht… waar ik zo verwondt was geraakt op álle vlakken in de liefde heeft de relatie met mijn lief zoveel herstel gebracht.. en dat ik juist deze Liefde weer moet loslaten is het meest wrange en bittere pil die ik ooit heb moeten slikken..
Het voelt daardoor zo onterecht, zo oneerlijk van het leven..
Maar toch zeg ik dat ik het niet had willen missen… ondanks de pijn en verdriet wat dit verlies met zich meebrengt… ik heb zoveel gekregen in die korte tijd dat we samen waren.. wat de balance geeft om de pijn en verdriet te kunnen dragen..
Gelukkig mag ik weten dat de Grootste Liefde altijd blijft en nooit hoef los te laten of kwijt zal raken! Hij blijft en houdt mij vast ook nu ik (weer) door een heftige periode van verlies ga!
Maar pittig blijft het, kwestie van lange adem.. momenten van diepe eenzaamheid… plotseling opkomend verdriet.. en juist daarin heb ik jullie zo nodig.. om vol te houden.. om mijzelf niet te verliezen in de rouw.. om naast mij te blijven staan door gewoon er te ZIJN..
Vaak vragen mensen mij wat heb je nodig? Hoe kunnen we je helpen praktisch?
Tja.. weet je dat ik dat vaak niet weet? Of kan bedenken überhaupt?
Denk dat je mij het meeste helpt door een luisterend oor te bieden… op de momenten dat ik het even nodig heb om mijn verhaal te vertellen…
De vraag “hoe is het met je”.. steeds weer opnieuw te vragen.. ook al kun je het antwoord misschien dromen..
Iemand die rouwt kan het soms niet opbrengen om je te appen, of te bellen… terwijl ze het soms zo nodig hebben om even van zich af te praten… rouwen bij levend verlies is.. of chronisch lijden vraagt om een lange adem.. van de rouwende maar ook van omgeving..
Het is fijn om te weten dat je er bent voor de rouwende!
Gelukkig weet ik van een aantal dat ik dag en nacht bij ze aan kan kloppen als er wat is…
Toch durf ik dat niet altijd omdat ik nog vaak last heb van dat stemmetje in mijn hoofd wat zegt.. “joh ze zitten echt niet op je te wachten.. kom je alweer aan met je verdriet.. ze hebben het al zo vaak gehoord.. je bent nu aan het zeuren.. je moet sterk zijn.. je kunt dit prima alleen”
Oefff.. wat een stemmetjes.. wat een leugens..
En dan komt het er op aan om Lief te zijn voor jezelf, de stemmetjes te negeren.. hulp te vragen op de momenten dat je het zo nodig hebt.. maar wat is dat lastig en wat kost dat bakken energie… wat je dus eigenlijk niet hebt omdat rouwen hard werken is en bakken energie kost..
En dan kan het dus gebeuren dat je het laat.. en je blijft zitten waar je zit met je verdriet en eenzaamheid.. de ander niet weet hoe zwaar je het hebt op dat moment..
Deze preek van de VBG Bethel uit Drachten wil ik graag met jullie delen!
De tijd is kort.. voordat het hier zo donker wordt..
Een bemoedigende aansporende preek.. aan het begin van de preek bij 58.30 deelt een zuster van deze gemeente een bijzondere, bemoedigende en speciale boodschap voor iedereen die het wil horen!
Graag deel ik deze speciale boodschap omdat ik geloof dat het niet lang meer duurt voordat het Licht ons ophaalt, en dat het hier dan zooooo donker wordt..
Dit gun ik niemand…
Echt.. ik krijg kippenvel als ik bedenk dat er mensen achter zullen blijven in duisternis..
Ik hoop en bid voor je dat je dit bericht zult horen en je leven aan Jezus zult geven.. meer vraagt Hij niet van je om erbij te zijn… geen werken, geen regels en geen wetten..
Enkel Liefde voor je medemens, ook voor je vijand..
Hoe gaat het met je?
Hoe ben je deze 2 jaar doorgekomen? Ben je harder geworden naar je medemens? Door alle polarisatie en verdeeldheid? Verlang je naar eenheid? Naar rust en Vrede?
‘Alles dan wat u wilt dat de mensen u doen, doet u hun ook zo, want dat is de Wet en de Profeten.’ Mattheüs 7:12
Wacht dan niet langer.. morgen kan je laatste dag zijn.. weet jij zeker dat je dan het Licht tegemoet gaat?
Jezus het licht van de wereld.. onze enige redding van eeuwige duisternis..
Ken jij Jezus al? Nog niet? Zoek Hem op.. en zeg ja tegen Jezus…
Hij en jij zijn het meer dan waard!
Ik verlang ernaar dat ik jou daar mag ontmoeten..
Weet dat er bidders zijn die voor jou bidden en dat Jezus met open armen op je wacht.. ongeacht wie je bent, wat je hebt gedaan of hoe jij je ook voelt!
I put my faith in Jesus My anchor to the ground My hope and firm foundation He’ll never let me down
Faithful through the ages
Afgelopen zondag een prachtige online dienst gekeken.. ik ben zo geraakt door de woorden die zijn gesproken.. zo ontzettend bemoedigd…. maar ook werd ik stil en dankbaar.. alleen kan ik mij niet stilhouden.
Iets in mij moedigt mij aan om het juist te vertellen, te delen wat ik vanmorgen heb gehoord..
Wij hebben een God die zo groot is... zo goed is.. zo onvoorstelbaar Liefdevol!
Dan kun je niet stil blijven en het voor je zelf houden..
Het ging vanmorgen over Abraham, een man met een groot geloof!
Abraham kreeg van de vraag van God om zijn zoon te offeren, en Abraham gehoorzaamde zonder te weten wat er zou gaan gebeuren en hoe het af zou lopen.
Abraham werd beproefd door God..
In eerste instantie moest hij heel lang wachten tot dat God hem gaf wat God hem had belooft.. een zoon… dat was al een enorme beproeving, en dan als die zoon er is.. vraagt God een nog grotere beproeving van Abraham, God vraagt Abraham zijn zoon terug te geven aan God..
Oeff.. wat zal er door Abraham heen gegaan zijn…
Het raakte mij… maar het bemoedigde mij tegelijk..
En toch vroeg God dit aan Abraham, niet om Abraham te testen, Hij wist allang wat er zou gebeuren en ook hoe Abraham zou reageren, de spreker vertelde dat hij vermoedde dat God dit deed zodat wij erdoor bemoedigd zouden worden dat God altijd voorziet.
God voorziet, ook al zien wij het op dat moment niet maar Gods voorziening ligt al klaar tijdens de beproeving, alleen vraagt God van ons vertrouwen en geloof…
Geloof je echt dat Hij voorziet?
De spreker raakte mij met een heldere eyeopener…
“een beproeving heeft altijd als doel om je sterk(er) te maken.. om je te zuiveren.. een verzoeking heeft altijd als doel om je te verleiden om iets fout te doen om je te verleiden tot zonde”…
Verschil tussen beproevingen verzoeking…
Een beproeving komt van God en een verzoeking komt van duivel.. maar soms is het lastig om hierin onderscheid te maken…
Het is een grote beproeving als je lang moet wachten op een belofte die God heeft uitgesproken en in je leven geeft, maar het is een nog grotere beproeving als je uiteindelijk die belofte hebt ontvangen van God en God je dan uiteindelijk vraagt zoals bij Abraham om die belofte weer aan Hem terug te geven.
Ook ik heb lang moeten wachten om uiteindelijk te ontvangen wat God aan mij had belooft..
Mijn eerste liefde..
Nadat wij elkaar uit het oog verloren in onze tienertijd, is mijn man altijd in mijn hart gebleven, maar dan als verboden liefde… in die leugen was ik helaas gaan geloven… destijds hebben wij naar elkaar uitgesproken, nog voor dat we wisten dat wij elkaar uit het oog zouden verliezen, dat wij zouden trouwen..
Dat ik hier 30 jaar op moest wachten wist ik toen nog niet.. maar dat het uiteindelijk toch waarheid is geworden maakt mij een dankbaar en gezegend mens…
Maar ooo wat worstel ik af en toe met de enorme beproeving waar ik momenteel door heen ga.. mijn lieverd loslaten waar ik zolang op heb gewacht…. is niet makkelijk..
En toch houdt ik mij vast aan Hem die mij mijn grote liefde teruggaf… waarom.. omdat ik ontzettend veel van mijn God houdt en ik 100% weet dat Hij het beste met mij voorheeft.. ook al zie ik de uitkomst nu nog niet..
Hij was en is er altijd.. in mijn diepe dalen en op mijn hoogtepunten.. juist in de diepe dalen liet God zich steeds zien.. Hij nam mij bij de hand als ik het niet meer wist.. zo vaak heeft Hij voorzien als de beproevingen te heftig voor mij werden… je kan het in mijn vorige blogs lezen….
In de beproeving voorzag hij al en ik zag het meestal pas achteraf..
Door “wonderen” groot en klein.. waarin God mijn Zijn onvoorwaardelijke Liefde steeds liet zien… is mijn vertrouwen in Hem zo enorm gegroeid…. ik heb een rotsvast vertrouwen in mijn Liefdevolle Vader..
Maar maakt dit “vertrouwen” dan makkelijker om mijn lief los te laten? Nee… oooo wat worstel ik er soms mee.. en wat heb ik soms het gevoel dat het leven oneerlijk is…
En toch kan ik het dragen… elke dag een stukje… ik kijk niet vooruit.. elke dag heeft genoeg aan zijn eigen beslommeringen.. maar ook omdat mijn vertrouwen ligt in Hem.. ik weet dat Hij erbij is.. zowel bij mij als bij mijn lief…
Er staat duidelijk in de bijbel in 1 Korinthiers 10:13 https://debijbel.nl/bijbel/NBV21/1CO.10.13U hebt geen beproevingen te doorstaan die niet voor mensen te dragen zijn. God is trouw en zal niet toestaan dat u boven uw krachten wordt beproefd: Hij geeft u mét de beproeving ook de uitweg, zodat u haar kunt doorstaan. dat Hij je nooit meer zal geven dan je aan kan..
Hier houdt ik mij aan vast.. en in die beproevingen van het leven zal Hij ook weer voorzien.. simpelweg omdat Hij van mij houdt en ik van Hem…
De spreker gaf nog een eyeopener wat mij aan het denken zette…
Waarom Geloven wij in God… geloven wij om wat Hij geeft of geloven wij in Hem om wie Hij is..
Ik denk dat het een samenspel is… Ik geloof in Hem omdat Hij een Liefdevolle Vader is, Hij heeft mij gemaakt.. van top tot teen en van binnen en van buiten.. en daar ben ik blij mee.. God is een God van herstel, een God van relaties.. een God die naar je omziet.. en door de situaties die je mee maakt met Hem wordt bevestigd wie Hij is.. een Liefdevolle Vader!
Een leven zonder deze God is voor mij ondenkbaar.. zonder Hem zou ik niet gekomen zijn waar ik nu sta in het leven… nog sterker gezegd… zonder de relatie met Hem zou ik niet eens meer in leven zijn!
Alle eer aan Hem…
Het gaat God er niet om wat Hij je geeft, want Hij kan je alles geven.. maar Hij kan het ook zo weer terug nemen… zie maar naar het leven van Job… Job had alles… maar hij raakt ook alles kwijt en als Job alleen maar op hand van de gevende God had vertrouwd dan had hij tegen God gezegd.. Doei… tot ziens… ik vertrouw U niet meer… maar Job keek naar het hart van God.. de Liefdevolle Vader.. die het beste met Zijn kinderen voorheeft..
Ook al zou Hij mij niets meergeven dan nog houdt ik mij vast aan Hem!
Misschien denk je wel.. wacht maar tot Hij je niks meer geeft… dan nog hoop en bid ik dat ik mij vast zal houden aan Hem!
Ik heb die periodes gekend.. 20 jaar van mijn leven was het een woestijn in mijn leven… dor en leeg… en voor mijn gevoel een periode waarin God stil was… Hij was ver weg maar toch soms ook dicht bij.. dit ervoer ik doordat er in die periode een dun lijntje aanwezig was naar Hem, dit was een muzikaal lijntje.. door omstandigheden kon/mocht ik niet naar de kerk om opgebouwd te worden in mijn geloof.. maar in de muziek die ik luisterde was God aanwezig en lied God zich af en toe zien.. over deze periode vertel ik in een van mijn allereerste blogs..
Mijn hele leven heb ik al een relatie met Hem, van jongs af aan wist ik wie Hij was… en Hij is altijd mijn houvast gebleven.. en net zoals je in je relatie met je partner moet investeren moet je ook investeren in de relatie met Hem… zo leer je Gods hart kennen.. wat je juist zo nodig hebt als je door moeiten gaat..
Ons doel op aarde is dat we steeds meer verbinding krijgen met God, en hoe krijgen we meer verbinding met God… door mijn hart met Zijn Hart te verbinden.
Ik ervaar door de beproevingen heen dat mijn geloof steeds dieper wordt en ik een steeds hechtere relatie krijg met mijn Liefdevolle God.
God laat ons door de beproevingen Zijn liefdevolle Vaderhart zien!
Maar daarin vraagt God wel van ons gehoorzaamheid/vertrouwen in Hem.. dit is vaak het lastigste stuk… dit komt bv doordat wij een verkeerd beeld hebben van God.. of dat ons vertrouwen in God weg is ontstaan door verschillende redenen… of we hebben andere dingen op de eerste plaats gezet in plaats van God op de eerste plaats.. of we zijn bang dat we dingen kwijt raken of los moeten laten… of ons egoïsme staat ons in de weg..
Soms vraagt God ons om terug te gaan naar de plek waar het pijn doet om van daaruit herstel te ontvangen..
En als we dan herstel ontvangen… of voorzien worden in onze beproeving.. dan mogen we getuigen van het feit dat God en Liefdevolle Vader is en voorziet in je beproevingen… net als God deed bij Abraham…
Toch merk ik… dat door mijn ervaringen die ik heb meegemaakt in het leven, en mijn ervaringen met God… God mij gebruikt om tot zegen te zijn voor anderen die God op mijn weg plaatst..
Ik ben blij en dankbaar dat ik deze Liefdevolle God ken, dat ik een relatie met Hem heb en van daaruit verbinding heb met Zijn hart..
Ken jij ook deze Liefdevolle Vader.. heb jij ook een relatie met Hem…. Van hart tot Hart..
Ik wens het je van Harte toe!!
Zodat jij ook een Zegen mag en kan zijn voor de ander en daarin Zijn Zegen door mag geven!
Geniet nog van de woorden van het onderstaande lied waar ik mijn blog mee begon!
Be blessed!
Faithful through the ages
God of Abraham You’re the God of covenant And of faithful promises Time and time again You have proven You’ll do just what You said
Though the storms may come and the winds may blow I’ll remain steadfast And let my heart learn, when You speak a word It will come to pass
Great is Your faithfulness to me Great is Your faithfulness to me From the rising sun to the setting same I will praise Your name Great is Your faithfulness to me
When the seasons change You remain the same
God from age to age Though the earth may pass away Your word remains the same, yeah You’re history can prove There’s nothing You can’t do You’re faithful and true
Though the storms may come and the winds may blow I’ll remain steadfast And let my heart learn, when You speak a word It will come to pass
Great is Your faithfulness to me, oh Great is Your faithfulness From the rising From the rising sun to the setting same (I will praise Your name) I will praise Your name Great is Your faithfulness to me, yeah, yeah (oh, oh)
Your faithfulness, it never runs out (yeah) It never runs out Oh-oh, Your faithfulness Oh, it never runs out (it never runs out) It never runs out (it never runs out)
I put my faith in Jesus My anchor to the ground My hope and firm foundation He’ll never let me down I put my faith in Jesus My anchor to the ground (my hope and firm foundation) ‘Cause my hope and firm foundation (He’ll never let me down) He’ll never let me down (oh, I put) I put my trust (faith) in Jesus (yes, I do) My anchor to the ground My hope and firm foundation (my hope and firm foundation) He’ll never let me down (He’ll never let me down) Never let me down I put my faith in Jesus (I put my faith in Jesus) My anchor to the ground (my anchor to the ground), oh He’s my hope, my only hope, my only hope (my hope and firm foundation) He’ll never let me down (He’ll never let me down) He’ll never let me down Great is Your faithfulness to me (faithfulness, oh, great) Great is Your faithfulness to me (from the rising sun) From the rising sun to the setting same I will praise Your name In every season, great is Your faithfulness to me Say, I put my faith I put my faith in Jesus My anchor to the ground (He’s my hope) My hope and firm foundation (and He’ll never let me down) He’ll never let me down (I put my faith) I put my faith in Jesus (my anchor) My anchor to the ground (He’s my hope) My hope and firm foundation (never let me down) He’ll never let me down (come on sing it loud) Say, I put my faith I put my faith in Jesus (my anchor to the ground) My anchor to the ground (my hope and) My hope and firm foundation (never let me down, He’ll never) He’ll never let me down (never let me) I put my faith in Jesus (I put my faith in Jesus) My anchor to the ground (my anchor to the ground) He’s my hope and firm foundation My hope and firm foundation He’ll never let me down (He’ll never let me down) No, He’ll never let me down (He’ll never let me down)
Great is, great Great is Your faithfulness to me In every season, great is Your faithfulness to me (great is Your faithfulness) From the rising sun From the rising sun to the setting same (hey) I will praise Your name From the rising sun From the rising sun to the setting same (hey)
I will praise Your name From the rising sun From the rising sun to the setting same (let it go up and let it go down) I will praise Your name (I’ll still bless You, I’ll still praise You) From the rising sun to the setting same (let it go up and let it go down) I will praise Your name (and I’ll still bless You, I’ll still praise You) From the rising sun to the setting same (let it go up and let it go down) I will praise Your name (and I’ll still bless You, I’ll still bless You) From the rising sun to the setting same (and I’ll still bless You, I’ll still bless You) I will praise Your name (I’ll still bless You)
Great is Great is Your faithfulness to me (I’ll still bless You) Great is Your faithfulness to me (I’ll still bless You) From the rising sun (I’ll still bless you) From the rising sun to the setting same (I’ll still bless You) I will praise Your name (I’ll still bless You) Great is Your faithfulness to me (I’ll still bless You)
Yes, I’ll still bless You In the middle of the storm, in the middle of my trial I’ll still bless You In the middle of the road, when I don’t know where to go I’ll still bless You (yeah) In the middle of my storm, in the middle of my trial I’ll still bless You (yeah) When I’m in the middle of the road and I don’t know which way to go I’ll still (I’ll still bless You) I’ll still bless You I’ll still bless You, oh (I’ll still bless You) I’ve got a reason to bless You, yeah I’ve got a reason to bless You (I’ll still bless You) I’ve got a reason to bless Your name You’ve been faithful, You’ve been faithful (I’ll still bless You) You’ve been so good to me, You’ve been so good Come on just lift up your praise Just lift up your worship to him You’ve been so good, you’ve been so good Let this, oh, this body be filled with Your praise Be filled with Your praise (we bless Your name, we bless Your name) We bless Your name, oh-oh-oh I’ll still bless You, oh-oh-oh I’ll still bless You, oh-oh-oh I’ll still bless You, oh-oh-oh I’ll still bless You
Great is Your faithfulness Great is Your faithfulness to me (great is) Great is Your faithfulness to me (from the rising sun) From the rising sun to the setting same I will praise Your name (from the rising sun) From the rising sun to the setting same I will praise Your name (from the rising sun) From the rising sun to the setting same I will praise Your name (great is) Great is Your faithfulness to me
Morgen tijdens de weeksluiting hebben we een herdenkingsdienst waarin we onze lieve bewoners herdenken die ons afgelopen jaar zijn ontvallen.
En wat waren dat er veel…
Afgelopen december zou het eigenlijk plaatsvinden zoals gewoonlijk maar door dat het C virus weer binnen onze muren was gedrongen moesten we het uitstellen.
Maar goed dankbaar dat we morgen een moment mogen hebben om het afgelopen jaar af te sluiten.
Het was een pittig jaar voor iedereen.. en ik denk dat menigeen dit kan beamen ook in huiselijke kring..
Daarom wil ik dit delen en jullie bemoedigen met onderstaand gedicht!
Weet dat er 1 Iemand is die jullie ziet en troost! Die met open armen de mensen ontvangt die ons ontvallen! Maar tegelijk omarmen die Liefdevolle armen ook de mensen die achterblijven!
In Gods hand
Omringd door liefdevolle zorgen, Beveiligd als een kostbaar pand, Zo ligt mijn broos bestaan bij U geborgen, Diep in de holte van Uw hand.
Mijn pril begin hebt Gij gezocht; Uw liefde riep mij in het leven; Elke minuut elke ademtocht Wordt mij in gunst door U gegeven.
Dit blijde weten, dit geluk Slaat álle twijfel in mij stuk; Verdrukking, ziekte, dood of lijden, Wat kan mij van Uw liefde scheiden?
Want in de holte van Uw hand, Omringd door liefdevolle zorgen, Beveiligd als een kostbaar pand, Houdt Gij, voor eeuwig, mij geborgen!
You Are in God’s Hands
shadows close upon the silence as you wipe the tears away It’s taking all you have to just hold on To make another day So I pray these words I offer will reach you and will somehow let you know you’re not alone
You are in God’s hands O how He loves you let Him hold you Just let him be the strength you need to see you through you are in God’s hands and if you’ll let him you will find Him to be more than faithful you are in God’s hands
I know it can be hard to trust him to believe that God is there but He’s waiting for you now with open arms to show you how much He cares yes I He knows inside your breaking and He only wants to help you be made whole just let go
You are in God’s hands O how He loves you let Him hold you Just let him be the strength you need to see you through you are in God’s hands and if you’ll let him you will find Him to be more than faithful you are in God’s hands
You can surely rise above this mountain God is your provider He will let you ride on wings of eagles you can fly higher
You are in God’s hands O how He loves you let Him hold you Just let him be the strength you need to see you through you are in God’s hands and if you’ll let him you will find Him to be more than faithful you are in God’s hands
He is more than faithful you are in God’s hands.
Bovenstaand nummer vond ik op YouTube.. wat een prachtig nummer.. in Gods hand.. wat er ook gebeurt en waar je ook doorheen gaat!
Ik wens jullie voor de komende dagen hele fijne Gezegende dagen, hoe je die ook doorbrengt.. weet dat er altijd iemand is die jou “Ziet” En voor 2022 wens ik jullie een jaar waarin deze wens met jullie mee mag gaan!
Zegengebed (Frans Cromphout) Moge de weg je zeggen: volg me maar Moge de ster je zeggen: richt je vaart op mij Moge de grond je zeggen: bezaai me. Moge het water je zeggen: drink me Moge het vuur je zeggen: warm je Moge de boom je zeggen: schuil in mijn schaduw Moge de vrucht je zeggen: pluk me, eet me.
En als je de weg kwijtraakt; geen vaste grond meer vindt en dreigt te verdrinken; Als het vuur is gedoofd en je kou lijdt in een nacht zonder sterren; als de bomen kaal zijn en je honger en dorst hebt, Dan moge zijn STEM je zeggen: Wees niet bang, Ik zal er zijn.
God, Soms zijn mensen van wie je houdt er opeens niet meer. We denken aan die mensen die er nooit meer zullen zijn. Ze zijn dood, maar – wat is dat eigenlijk?
Als we stilstaan bij de dood, betekent dat toch niet alleen verdriet en dat je iemand mist? Het betekent toch ook dat we ineens weer moeten lachen om die éne grappige gebeurtenis? Dood betekent toch ook leven met de herinnering hoe iemand was?
Leer ons leven met de dood en vertrouwen op Uw eeuwig voortbestaan. Neem degene die we missen op in de bescherming van Uw hand. Want het troost ons om te weten, dat wie dood gaat voor altijd leeft in Uw liefdevolle eeuwigheid.
Wie helpt nog even mee om deze enquête in te vullen!
𝗛𝗼𝗲 𝗯𝗲𝗹𝗲𝗲𝗳 𝗷𝗶𝗷 𝗷𝗲 𝗴𝗲𝗹𝗼𝗼𝗳 𝗼𝗽 𝗷𝗲 𝘄𝗲𝗿𝗸? Werk mag je hier ruim interpreteren als bezigheden. Zet je antwoord in de *enquête* http://www.is.gd/geloof. Dat kan in zo’n 7 minuten, want het zijn 24 meerkeuze vragen. De enquête loopt tot en met 1 september 2021.
Met de resultaten gaan we proberen werkende christenen beter te ondersteunen.
Inmiddels zijn we 2 maanden verder na dat ik mijn hart ben gaan volgen..
Mijn lieverd zit al weer 9 weken in een verpleeghuis en heeft het best naar zijn zin.. zeker zijn er af en toe momenten dat het even binnenkomt.. dat je merkt dat je niet meer thuis woont, dat je apart woont.. maar wat is er van beide kanten een stuk rust gekomen…
Mijn lieverd die daar zichzelf kan zijn, tot rust kan komen mentaal en fysiek, nieuwe vrienden op doet.. het gezellig heeft met de verzorging…
En aan de andere kant mijn situatie thuis..
Ik kom tot rust, raak steeds meer uit de zorgmodes.. jong wat is dat wennen… en wat ben ik mezelf tegen gekomen en nog… ik hoef niet meer alert te zijn… dat is iets wat ik mijn hele leven ben geweest, vanaf mijn vroege jeugd.. dit doet veel met je…
Ik merk dat mijn geheugen mij hierdoor af en toe verrast… in negatieve zin… meer ook in het feit wat ik afgelopen jaren allemaal heb gedaan in die zorgmodes… merk dat ik zoveel jaar op mijn reserves heb gelopen.. maar ook zoveel ballen in de lucht heb gehouden… heel veel dingen zelf uitgezocht.. steeds maar weer opzoek naar de beste zorg voor mijn lieverd.. dat was mijn hoofddoel!
Herstellen van een intensieve periode neemt maanden tot jaren in beslag.. het bizarre is dat ik nog steeds in een herstelfase zit van al de afgelopen jaren voor dat ik voor mijn lieverd ging zorgen… dus eigenlijk gaat het een beetje dubbelop.. of simpel gezegd.. duurt herstellen bij mij dus langer.. en ondertussen blijft de situatie met mijn lieverd ook nog wel een poos in stand omdat je bij proces dementie steeds een beetje afscheid neemt.. steeds weer een stukje loslaat van elkaar.. het is rouwen bij leven… en neem van mij aan dat het hard werken is.. maar tegelijk mag ik ook elke dag een stukje herstel ervaren… soms in het groot.. soms in het klein.. de tijd die herstel nodig heeft wil ik mijzelf ook geven… het zal met vallen en opstaan gepaard gaan… en een kwestie van een lange adem!
Moet ik daarbij dan niks meer doen? nee hoor.. ik mag (leren) luisteren naar mijn lichaam en gewoon af en toe toegeven aan rust.. maar doorgaan met leven binnen je grenzen is ook herstellen…. daarin speelt geloof een grote Rol… ja de hoofdrol.. want God is de regisseur van mijn leven.. dus ook over dit stukje..
Wat doet het pijn als je merkt dat er aan mijn intenties getwijfeld wordt…
Helaas lukte het niet meer om dit in de thuissituatie te realiseren.. hoe graag ik dit ook had gewild.. ik schrijf dit omdat ik ook weet dat er mensen zijn die hieraan twijfelen… mensen die denken dat je deze keuze zomaar maakt, echt he…. of je je Grote Liefde als een vuilniszak bij de weg doet… men heeft vaak geen idee wat voor worstelingen.. verdriet.. tranen er aan vooraf gaan voor je uiteindelijke deze keuze moet maken… het druist zo tegen je natuur in.. het liefst blijf je zorgen… maar niemand heeft er uiteindelijk iets aan als je allebei uitgeschakeld wordt en je met spoed geplaatst moet worden in een crisisplek.. niet wetende waar je dan terecht gaat komen..
En daarnaast de gedachte die ook nog rondspeelt dat je dus “zomaar” opgenomen kan worden… nou neem van mij aan dat dit niet “zomaar” gedaan wordt, daar gaan heel wat stappen/gesprekken aan vooraf.. met een duidelijke diagnose… er moet een gegronde reden voor zijn.. er zijn immers zoveel wachtenden voor u.. zoveel schrijnende situaties.. die soms zo moeten pleiten voor een plekje..
Misschien zul je denken.. joh waarom verdedig jij jezelf nog? laat gaan…
Nou nee…. ik kan dit niet op zijn beloop laten.. Ik ervaar het ook niet als een verdediging mijn reactie… maar meer een feit dat er nog veel onbegrip is voor deze aandoening en wat voor situaties en beslissingen hieruit voort rollen… en dat dit allemaal wel gehoord en gezien mag worden….
Maar daarnaast wordt ik ook ontzettend bevestigd en bemoedigd… als ik hoor hoe de zorg mij bevestigd in het feit dat mijn lieverd op zijn plek zit.. en dat het een juiste keuze was op een juist moment.. dan haal ik opgelucht adem en klop mijzelf op mijn schouder en zeg…
Goed gedaan!!
Maar he.. hiermee is er nog geen eind gekomen aan mijn mantelzorgtaken hoor.. het zorgen gaat door.. alleen op een andere manier.. ook hierin is het zoeken… een weg vinden…
Het liefst was ik elke dag bij mijn lief.. echt… maar dit is (helaas) niet mogelijk vanwege mijn eigen leven.. afstand en werk… en daarnaast is het ook niet “gezond” voor mij omdat ik dan in de zorgmodes zou blijven zitten.. gelukkig kan ik hem loslaten en met vol vertrouwen dat er goed voor hem gezorgd wordt..
Ik mag nu vanuit de zorgmodus in de verwenmodus stappen.. samen leuke dingen doen, af en toe een dagje thuis halen of een weekendje.. lekkere dingen toestoppen… en dan alleen maar van elkaar Genieten!!
Maar daarnaast blijft er een stukje mantelzorg.. wat ik ook helemaal niet erg vind en ook ervaar als een stukje verantwoordelijkheid.. hij is en blijft mijn man.. in voor en tegenspoed tot de dood ons scheidt! Al is het op een iets andere manier dan we 7 jaar geleden hadden gedacht toen we in ons huwelijksbootjes stapten… maar nog steeds geen haar op mijn hoofd die spijt heeft van die keuze.. ben blij en dankbaar dat ik er nog steeds voor hem mag en kan zijn..
Soms echt wel pittig.. vooral omdat ik vaak last heb dat er te weinig uren in een dag zitten..
Herkenbaar hihi…
Want naast je werk ook nog naar hem toe valt niet mee… omdat de Vlinder ons destijds ook nog in de steek heeft gelaten is het wat lastiger om elke keer fysiek op bezoek te kunnen gaan.. moet vanuit mijn woonplaats een uur reizen om bij hem op bezoek te kunnen, zowel met OV als met de fiets… maar wat ben ik tegelijk dan blij dat we in een digitaal tijdperk leven zodat we elke dag via Facetime, WhatsApp contact kunnen hebben.. elke dag elkaar even kunnen spreken en elkaar elke dag even welterusten zeggen.. samen de dag af te sluiten!
En dan zie je uit naar je weekje vakantie wat nog gepland stond… het weekend zou mijn lief mee en daarna nog een paar dagen voor mijzelf…heerlijk eruit naar ons geliefde Ommen.. geweldig stukje Nederland… en heb je alles gepakt.. alles geregeld… taxi ed.. nog 1 nachtje slapen.. heerlijk opladen..
Volgende morgen wordt je wakker en waar je al een poosje rekening mee hield gebeurt.. knallende hoofdpijn, koorts, niet meer op mijn benen kunnen staan van de pijn.. alsof er een vrachtauto over mij heen was gedenderd….
tja en nu?…
Omdat mijn lief ook zou komen heb ik eerst maar een sneltest gedaan… binnen 10 seconden 2 streepjes…. Een PCR test aangevraagd en s’middags kreeg ik het antwoord… het C virus gooide roet in het eten.. oftewel in onze vakantie!
Het zal toch niet waar zijn!!!
Kan mij het ook wel voorstellen dat ik juist nu ziek ben geworden.. dat mijn lichaam nu juist erg vatbaar is.. ik kwam zoals ik al zei tot rust.. lichamelijk zowel mentaal.. en ja dan gaat je lichaam in de herstelmodus en ben je extra vatbaar.. je merkt al dat je extra vermoeid bent.. dat je lichaam er harder aan moet trekken om in de rust te blijven.. en dan zegt Mr C vriendelijk.. ik ga je wel een handje helpen.. van de wal in de sloot!
Maar goed.. er zit nu niks anders op dan rust te pakken en goed voor mijzelf te zorgen.. de tijd te nemen om hier weer bovenop te komen..
Tegelijk vind het ook best wel pittig…. het is zo’n gemeen virus.. vooral voor de kwetsbaren… en dan te horen dat er steeds meer collega’s en bewoners besmet zijn doet pijn.. natuurlijk weet je dat je er niks aan kunt doen.. dat dit buiten je onvermogen gaat.. maar toch je gevoel zegt soms zo wat anders dan je hoofd uiteindelijk wel weet..
Dit wil je het liefst voorkomen… ik werk in de zorg om de bewoners een fijne oude dag te bezorgen..
Elke dag probeer ik te relativeren dat het iedereen had kunnen gebeuren.. probeer ik lief te zijn voor mijzelf.. maar als je dan leest dat er weer iemand positief getest is.. ziek is geworden met daadwerkelijke klachten.. dan laat ik stiekem een traan..
Het blijft door je koppie gaan…
Ik hoop dat mijn/ieders herstel voorspoedig mag verlopen.. ik heb momenteel flinke klachten.. maar hoop dat ik er gauw weer voor mijn collega’s en bewoners mag en kan zijn…
Tot die tijd kan ik maar 1 ding doen..
Dat is bidden dat God Zijn beschermende handen om ons heen legt.. en ons wil dragen door deze weer opnieuw heftige periode..
En dan mag en kan ik het loslaten en overgeven aan Hem die zoveel machtiger is dan het virus…
Makkelijk??… nee.. maar ik kies er bewust voor om Hem deze last te laten dragen..
Hij zegt zelf! Ben je vermoeid of belast? Breng je zorgen bij Mij.. want Mijn juk is zacht en Mijn last is licht!
In mijn vorige blogs konden jullie lezen dat ik een nieuwe baan had gekregen.. en mijn man een nieuwe plek had gekregen
Maar anderhalve week geleden heb ik mijn laatste werkdag gehad bij mijn nieuwe werkgever…
Huh???
Yepp.. je zal vast denken.. daar was je toch net begonnen? Dat klopt..
Deze stap verdient enige uitleg…. want mijn God en hopelijk ook die van jou.. is een grote en Liefdevolle God en dat kan ik niet zomaar voorbij laten gaan zonder jullie hierin mee te nemen!
Je krijgt een Zegen nooit alleen voor jezelf.. juist door te delen vermenigvuldigd de Zegen!
Wees dus bemoedigd.. althans dat is mijn hoop en Gebed!
Zoals ik in mijn voorgaande blogspot had verteld… had ik ja gezegd tegen mijn nieuwe werkgever en mocht ik een weekje later beginnen ivm de verhuizing van mij lief… hier was ik erg dankbaar voor!
Maar na de pittige week van verhuizen van mijn lief… stond mijn leven flink op de kop..
Ik zag als een berg tegen mijn nieuwe baan op.. gewoon omdat de grond onder mijn voeten weg was geslagen.. althans zo voelde het.. ik stond maar het voelde of was ik alle grip op mijn leven kwijt..
Ik dacht bij mijzelf en zei tegen God.. hoe ga ik dit doen… mijn lieverd uit huis, nieuwe baan… Heer dit trek ik echt niet!
Maar goed.. dacht ik… je hebt weinig keus Mirjam… wie A zegt moet ook B zeggen..
Lief zijn voor mijzelf blijft nog wel een dingetje..
Ondertussen heb ik wel geleerd… stap voor stap… dan kom je er vanzelf…
Zo gezegd zo gedaan…
Ik begon met lood in mijn schoenen aan mijn nieuwe baan.. tegelijk merkte ik dat de afleiding mij erg goed deed…
Maar de balans in mijzelf was ver te zoeken.. hierdoor moest ik er flink aan trekken om aan te sluiten op mijn nieuwe werkplek..
Ik had mijn twijfels al gehad vanaf mijn sollicitatie, is dit wat U wilt dat ik ga doen? Ik kreeg op dat moment geen antwoorden..
Het bleef stil..
Ik weet dat je dan ook stappen mag zetten in vertrouwen… wetende dat Hij ook hierin meegaat..
In eerste instantie heb ik ja gezegd zodat ik dichterbij huis was… als er thuis wat zou gebeuren dan was ik zo thuis… dit had mijn lief ook aangegeven..
Het leek er namelijk nog lang niet op dat mijn lieverd al zo snel een plekje zou krijgen.. 8 appartementen op heel Twente is niets voor deze doelgroep..
Ondertussen mistte ik Zorggroep Manna enorm.. maar goed alle begin is moeilijk.. ik dacht gewoon doorgaan.. het went vanzelf..
Na een week dat mijn man opgenomen was en ik een week aan het werk was bij mijn nieuwe baan begonnen bij mij de scheurtjes te komen in het volhouden…
Ik kreeg geen energie uit mijn werk.. bracht er alleen maar energie heen.. terwijl dat mijn energielevel niet zo hoog meer was..
Je begrijpt.. ik raakte langzaam maar zeker uitgeput.. en was ongelukkig in deze situatie..
Waar ik achter ben gekomen is dat je plezier in je werk moet hebben anders raak je zomaar uitgeput en je bron opgedroogd..
Ik kreeg slapeloze nachten, had veel verdriet van het missen van de vertrouwde dingen..
Ik merkte dat er teveel veranderingen in een keer waren geweest… maar streng als ik ben tegen mijzelf.. probeerde ik mijzelf moed in te praten..
Ik zei tegen mijzelf.. “doorzetten Mirjam… je moet hieraan wennen… geef het de tijd.. je kunt nu geen weloverwogen besluit nemen.. je bent veel te emotioneel.. je grond schud onder je voeten.. geef het echt de tijd”..
Toch wist ik diep in mijn hart waar de schoen aan het wringen was.. maar wilde daar niet aan denken.. de onrust bleef.. en ik dacht.. heb ik dan toch een verkeerde keuze gemaakt? Kan ik het nog terug draaien??
Ik ging de voor en tegens op papier zetten zodat ik overzicht kreeg en daardoor misschien duidelijkheid over mijn situatie en misschien antwoorden in wat ik zou kunnen doen..
Ik merkte dat de doelgroep mij momenteel ook zwaar viel.. logisch natuurlijk… het is een doelgroep waarbij je stevig in de schoenen moet staan anders redt je het niet… en stevig in mijn schoenen stond ik momenteel niet..
Het is een totaal andere doelgroep dan waar ik eerst voor heb gezorgd, PG ( psychogeriatrie) ouderen met dementie, het heet niet voor niets Bijzondere Begeleiding..
Wel een ontzettende leuke doelgroep maar niet voor mij in mijn huidige situatie..
Soms komt iets te vroeg..
De jaren van zorgen lieten ook zijn sporen na in mijn hoofd.. waardoor mijn hoofd soms te vol zit..
En mijn draagkracht is nu een maal niet erg groot door wat ik allemaal al heb meegemaakt maar ook merk ik dat de medicatie die ik vroeger allemaal heb geslikt zijn sporen hebben achtergelaten.
Niet leuk..
Maar wel iets om rekening mee te houden in mijn leven..
Ondertussen mistte ik de warme zorg van de PG doelgroep… deze doelgroep heeft een speciale plek in mijn hart.. liefdevolle warme zorg.. dat is wat ik mistte..
Ik was nog maar net begonnen dus kon ik die afweging wel goed en zuiver maken?
Ik bad ondertussen elke dag voor mijn situatie.. ik vroeg God of Hij wilde laten zien wat ik moest doen.. wat was zijn weg met mij..
Maar het bleef nog steeds stil..
Ondertussen had ik een paar vriendinnen gevraagd of ze met mij mee wilden bidden, ik had verteld dat ik nog niet echt lekker zat bij mijn nieuwe werkgever en of God helderheid en duidelijkheid wilde geven voor mijn proeftijd om was..
Ik wist ook dat ik deze baan niet had aangenomen.. zelfs niet had gesolliciteerd als we van te voren duidelijkheid hadden gehad in de situatie omtrent mijn lief.. als we van te voren hadden geweten dat er binnenkort een plek voor hem zou zijn.. Ik zat namelijk enorm op mijn plek bij mijn vorige werkgever…
Natuurlijk was daar ook wel eens wat, wat niet lekker liep… maar heb je dat niet bij elke werkgever?!
Ondertussen moest ik nog steeds afscheid nemen van mijn oude team, doordat alles in een sneltreinvaart was gegaan van mijn lief, was ik daar nog niet aan toegekomen.. maar we hadden eindelijk een datum gepland..
Ik zag er zo tegen op.. ik voelde aan mijn water dat ik het gemis alleen maar sterker zou voelen, kon ik dat nu wel gebruiken??
Juist nu ik mij zo ongelukkig voelde op mijn nieuwe werkplek?
Maar goed.. ik ben gegaan en het was een ontzettend gezellig en leuk afscheid.. maar het was ook een erg emotioneel afscheid..
Het gekke was dat het helemaal niet voelde als "afscheid" maar meer als "thuiskomen"
Dit maakt het wel ingewikkelder..
Ik had natuurlijk wel ingecalculeerd dat het een emotionele middag zou worden… maar het gevoel van “thuiskomen” had ik niet in verwacht…
Mijn gevoelens schoten van hot naar her..
Wat voelde ik nu eigenlijk en wat wilde ik… maar bovenal wat wilde God dat ik deed?!
Natuurlijk kwam de vraag vanuit het team of ik het naar mijn zin had op mijn nieuwe werkplek..
Tja deze vraag had ik verwacht.. ik had nog zo tegen mijzelf gezegd.. je zegt gewoon dat het goed gaat en de tranen houdt je maar tegen… maar ja ook al deed ik nog zo mijn best.. ik hield het echt niet meer droog…
Ik vertelde in tranen dat ik daar mijn draai nog niet kon vinden.. dat het zo dubbel voelde.. dat het omgaan met de nieuwe doelgroep erg zwaar was omdat ik zelf zo wankel in mijn schoenen stond.. maar dat het vast kwam omdat ik zelf door een heftige tijd ga.. en de balans volledig kwijt was.. maar ook vertelde ik dat ik zorggroep Manna en de PG doelgroep erg mistte..
Maar waarom mistte ik zorggroep Manna zo erg?!
Een oud-collega zei treffend.. “Weet je nu je leven zo op de kop staat mis je de basis”..
Hiermee sloeg ze de spijker op zijn kop..
Ze had zo gelijk… Ik miste zeer zeker de basis, werken vanuit je geloof in een organisatie waar de christelijke identiteit nog hoog in het vaandel staat en waar je het ook aan de mensen geeft en terugkrijgt waardoor je het samen beleeft..
Juist nu mijn leven zo op de kop staat, heb ik die basis zo nodig om overeind te blijven en door te kunnen gaan..
Maar goed.. ik droogde mijn tranen en zei met een big smile..
Kop d’r veur..
Wie A zegt moet ook B zeggen..
Middags moest ik weer werken bij mijn nieuwe werkgever.. ik stapte met lood in mijn schoenen op de fiets… mijn hoofd zat nog zo vol.. maar het gaf die middag ook wel weer de nodige afleiding.. alleen bleef alles maar door mijn hoofd malen.. de onrust en vrede was ver te zoeken in mij..
Na mijn dienst stapte ik op de fiets naar huis en onder het fietsen bad ik tot God… dit doe ik vaak op de fiets.. zijn vaak mijn momenten met Hem.. ik deelde mijn vragen en vroeg wie ik kon bellen om even te sparren over dit alles.. waar ik mijn verwarring mee kon delen..
Ik kreeg direct antwoord.. God zei dat ik mijn vriendin moest bellen uit Friesland.. het was zo duidelijk dat ik geen moment aarzelde en gelijk haar belde..
Wat er toen gebeurde.. ik ben er nog ondersteboven van..
God gaf antwoord via haar..
Ik had haar destijds ook gevraagd om voor mij te bidden..
Ik vertelde haar wat mij bezig hield.. dat ik het niet meer trok.. ik zo verdrietig was.. en in verwarring… dat ik ook zoooo moe was… eigenlijk te moe om door te gaan… kortom ik zag het niet meer zitten hoe ik verder moest..
Ze luisterde en vertelde dat zij afgelopen zondag een beeld had gekregen in een kerkdienst voor mij.. het was via een andere mevrouw in de dienst die een beeld kreeg, ze zei dat het voor iemand was die waarschijnlijk niet in de dienst was.. Mijn vriendin zei: “Ik heb de hele week in gebed steeds jou voor me in gedachten. En ik wist en weet dat dit beeld en deze teksten voor jou zijn.. ik heb veel aan je moeten denken”
Ze wist niet waar ik afgelopen week doorheen was gegaan..
Het onderstaande beeld kreeg die mevrouw en ik wil het graag met jullie delen..
Je staat in een kamer.. met alleen 1 raam.. hiervoor hangt een gordijn.. deze is dicht dus is het wat donker in de kamer. Aan jou de keuze: gordijn open of dicht/ lichter of hetzelfde. Je doet het gordijn open en kijkt naar buiten.. buiten is het mooi, zonnig, vrolijk, kleurrijk door de bloemenzee, kabbelend water, fluitende vogels.. Weer aan jou de keuze: binnen blijven of eruit.. alleen.. je hebt alleen dit raam en moet hierdoor dus naar buiten, het kan alleen aan de buitenkant geopend.. vraag je hulp?? Buiten staat Iemand die je kan (en wil)helpen. Je vraagt om hulp, het raam gaat open, je gaat eruit en onmiddellijk word dit raam weer gesloten.. je kunt niet meer terug naar ‘de bescherming van de kamer’. Buiten is het warm door de zon, het is fijn. Vogels fluiten, kleurrijke bloemen die heerlijk geuren, kabbelend water.. daar tussendoor 1 weg.. het word steeds warmer.. keuze: die ene weg of daar blijven in de hitte.. zodra je op weg gaat, merk je op dat je niet alleen bent.. en het pad is in de schaduw… de weg samen komt uit bij water.. daardoor heen een steiger.. maar je bent moe, zo moe dat je huilt.. het water komt hoger(door de tranen) maar je bent zo moe, te moe om je weg te vervolgen.. je kijkt de steiger neer.. daar zie je iemand van jou tranen kristallen maken en vervolgens parels die zorgvuldig in een flesje gaan.. je word gewenkt: “Kom maar, ik zette je vrij uit jou donkere kamer, ik liep met je mee uit de hitte, ik zorgde voor schaduw, ik zie jou tranen en verzamel ze, ik ben er steeds, droog je tranen en twijfel niet meer zodat je Mij, De Weg beter kunt zien.. ik geef je kracht om door te gaan.. steeds opnieuw..
Ze kreeg ook deze Bijbeltekst op haar hart.. 2 Kronieken 16:9
“Zijn Oog gaat over de gehele aarde, om hen die een volkomen hart hebben, in Hem krachtig bij te staan!!!”
Wauw wat een bemoediging……..
Wat ik zo bijzonder vond is dat in dit beeld ook een beeld weer naar voren kwam die ik vorig jaar mocht ontvangen tijdens gebed bij ons in de kerk.. toen worstelde ik met het feit of ik wel weer werk mocht/kon zoeken.. of dat Gods plan was.. of moest ik voor mijn lief blijven zorgen.. Toen heeft God heel duidelijk gesproken..
Ik stond in een groot meer op een steiger en kon de overkant niet zien… op de oever stond mijn lief.. en God zei.. ga maar.. ontwikkel je maar, ontplooi je maar.. ik zorg voor je lief!
En nu kwam dat zelfde beeld weer voorbij.. ik werd er zo door bemoedigd!!
Ik haalde verder uit het beeld dat God zei.. Zet de stap.. vraag of je terug kunt komen.. ga weer je vrijheid tegemoet.. maar jij moet de stap zetten… en Ik ga met je mee..
Die eerste vrijheid van werken had ik bij zorggroep Manna mogen beleven… en ik merkte dat ik mij beklemd voelde bij mijn nieuwe werkgever.. dat ik daar niet op mijn plek was.. ook qua werkzaamheden niet… de werkgever en collega’s waren top.. echt waar… maar die onrust die ik steeds bleef ervaren was er niet voor niets.. en die ging alleen weg als ik weer mijn vrijheid zou opzoeken..
Ook kreeg ze nog psalm 20 voor mij mee.. een prachtige psalm van David.. wauw nog een bemoediging…
Een psalm van David, voor de koorleider.
‘Moge de HEERE u verhoren in de dag van benauwdheid, de Naam van de God van Jakob u in een veilige vesting zetten.
Moge Hij u hulp zenden uit het heiligdom en u ondersteunen uit Sion.
Moge Hij aan al uw graanoffers denken en uw brandoffer tot as verteren.
Moge Hij u overeenkomstig de wens van uw hart geven en al uw voornemens in vervulling doen gaan.
Wij zullen juichen over uw heil en de vaandels opheffen in de Naam van onze God.
Moge de HEERE al uw verlangens vervullen.
Nu weet ik dat de HEERE Zijn gezalfde verlost!
Hij zal hem verhoren uit Zijn heilige hemel, met machtige daden van heil door Zijn rechterhand.
Dezen vertrouwen op strijdwagens en die op paarden, maar wíj zullen de Naam van de HEERE , onze God in herinnering roepen.
Zíj kromden zich en vielen, maar wíj zijn opgestaan en staande gebleven.
HEERE , verlos; moge die Koning ons verhoren op de dag dat wij roepen.’
Ik ging die avond slapen met rust in mijn hart en wist wat ik de volgende dag moest doen..
Ik moest de stap zetten en vragen of ik terug kon komen bij mijn oude werkgever.. het was voor mij gelijk ook een toets of dit beeld echt voor mij bedoeld was..
Want als ik niet terug kon komen dan bleef ik bij mijn nieuwe werkgever en was ik er ook van overtuigd dat God mij dan ook de tools, rust en geduld zou geven om te wennen…
De volgende dag heb ik de stoute schoenen aan getrokken en zorggroep manna gebeld met de vraag of er een mogelijkheid was om terug te komen, of er nog een vacature open stond..
Ik had een gesprek met mijn oude teamcoach en heb open en eerlijk verteld wat er was gebeurt en wat mijn drive was om terug te keren naar Zorggroep Manna..
Het was een open en eerlijk gesprek en het beeld wat mijn vriendin kreeg… was voor mij bedoeld…
Ik kon terug komen,
Er was een vacature…
Na het telefoongesprek was ik stil.. en de tranen rolden over mijn wangen.. ik voelde mij zo bevrijd.. opgelucht… ik kreeg zoveel rust en vrede in mijn hart en hoofd..
Wat een Wonder.. wat dien ik een Wonderlijke en liefdevolle God!
Ondanks….
Ik ben God zo dankbaar voor zijn zorg voor mij..
Ik heb geen spijt van mijn “uitstapje” het was een leerzame ervaring.. ik weet nu wat bij mij past.. en wat ik nodig heb.. ik heb mijzelf meer leren kennen… maar bovenal weet ik nu welke talenten en kwaliteiten God in mij heeft gepland… waarin ik mag groeien en leren op de plek waar Hij mij neerzet..
En dat dit terug is bij Zijn basis is zo fijn.. ik mag mijn werk doen in een rustige stabiele basis waar ik het meeste vrucht kan dragen..
Dat is wat God van mij vraagt..
De Toekomst is in Zijn hand.. dat geeft zoveel rust… Hij zorgt in Alles.. ik hoef alleen maar te Zijn..
Ik zat nog in mijn proeftijd bij mijn nieuwe werkgever en die donderdag had ik een evaluatie over hoe verder..
Pfff… dat vond ik best enorm spannend… ik ben een pleaser en deze gesprekken vermijd ik liever… maar ook dit hoort bij groeien en ik vertelde haar wat er was gebeurt en dat ik stopte bij hun en mijn hart ging volgen…
Mijn hart die al die tijd wist welke weg bij mij paste maar waar ik niet goed naar had geluisterd en leren mag om er steeds meer naar te luisteren..
Ze konden het heel erg goed begrijpen maar vonden het wel ontzettend jammer.. ze heeft nog wel geprobeerd om mij over te halen maar ik kon dicht bij mijzelf blijven en dat vond ik toch wel knap..
Tijdens mijn laatste dienst kwam ik nog even in gesprek met een collega, zij vertelde dat ze mij deze weken had meegemaakt en dat haar een ding was opgevallen.. ze wist dat ik de opleiding Psycho Pastorale toerusting deed… ze zei dat ik daar meer mee moest gaan doen.. dat ze gezien had hoe goed ik een luisterend oor ben voor de ander en dat de ander zich zo bij mij op zijn/haar gemak voelt.. maar dat het een goede keus was dat ik bij hun stopte want dat ik beneden mijn niveau werkte en daar erg tegenaan zou lopen als ik bij hun bleef…
Dit was voor mij een enorme bemoediging… ook in het feit dat ik die opleiding doe..
Tjonge Mirjam… die steek je toch maar even in je zak dacht ik..
De laatste avond ging ik wel met een dubbel gevoel weg… ook deze mensen moest ik achterlaten… ook deze mensen waren ondanks hun problematiek al aardig op weg om mij te vertrouwen.. dit raakte mij.. dat had ik niet gedacht..
God is Goed.. Hij weet wat wij nodig hebben..
Ik zie vol vertrouwen uit naar mijn nieuwe baan bij Zorggroep Manna terug team Regenboog!
Dus kijken wij niet naar wat zich voor onze ogen afspeelt, maar wij kijken uit naar wat wij nu nog niet zien. Alle zichtbare dingen zijn tijdelijk, maar de dingen die nu nog niet zichtbaar zijn, zullen eeuwig blijven. 2 Korinthiërs 4:18
Vandaag kreeg ik onderstaande overdenking toegestuurd die ik graag met jullie wil delen.
Kijk ‘Esther Noordermeer Visie op verdeeldheid naar aanleiding van Corona’ op YouTube
Een mooie en gedegen uitleg over de verdeeldheid in Nederland…
Het kwam bij mij binnen en ik werd er ontzettend verdrietig van.. verdrietig hoe wij als mensen de weg kwijt kunnen raken maar vooral wat de gevolgen zijn…
Bij welk kamp hoor jij? En hoe snel wijs jij met de vinger naar de ander!
Wat ik ook bijzonder vindt.. hoe dit alles… wat er gebeurt wereldwijd… vroeger in de bijbel ook gebeurde!
Het mooie en bemoedigende is hoe gaan wij hier mee om..
Roepen we Hem aan… en blijven we dat doen? Zodat Hij één of DE Richter gaat sturen…
Ik houdt hoop.. hoop op een machtige God die deze reddeloze wereld in Zijn handen heeft en uiteindelijk uitkomst zal brengen
Tegelijk hoop en bid ik dat ik vol mag houden.. doe jij met mij mee??
Ergens in jou stille nacht.. en ik denk dat vele mensen vandaag de dag een stille nacht zullen kennen, dan wil ik je bemoedigen met dit nummer..
In jou stille nacht is Hij.. Hij hoort jou… ziet jou.. en in die stille nacht komt Hij.. met overweldigende Liefde klopt Hij zachtjes aan jou deur.. mag Hij jou vinden?
Doe jij open??
Omdat ik weet dat ik ook volgers heb die de engelse taal niet zo bij machte zijn heb ik het lied vertaald naar het nederlands.
Ergens in je stille nacht Alles is kalm en alles is helder Overal behalve vanavond in je hart Ze zingen kerstliederen van Vrede en Vreugde Maar je voelt je te ver weg en te ver van iemands bereik
Ergens in je stille nacht De hemel hoort het lied dat je gebroken hart heeft gehuild Hoop is hier, hef je hoofd maar op Want Liefde is gekomen om je te vinden Ergens in je stille nacht
Van de hoge hemel tot de lage kribbe Is er geen afstand die de Vredevorst niet kan gaan Van de lage kribbe naar de heuvel van Golgotha Als je pijn hebt gaat dat diep Maar Zijn liefde gaat nog dieper Hij heeft altijd van je gehouden, kind En dat zal hij altijd blijven doen
Ergens in je stille nacht De hemel hoort het lied dat je gebroken hart heeft gehuild Hoop is hier, hef je hoofd maar op Want Liefde is gekomen om je te vinden Ergens in je stille nacht
Hef je hoofd Hef je hart maar op Immanuel zal je ontmoeten waar je ook bent Hij kent je pijn Hij kent je naam En jij bent precies de reden dat Hij kwam
Ergens in je stille nacht De hemel hoort het lied dat je gebroken hart heeft gehuild Hoop is hier, til je hoofd maar op Want Liefde is gekomen om je te vinden Ergens in je stille nacht
Liefde zal je vinden Liefde zal je vinden Liefde zal je vinden
Hieronder vind je de originele tekst van Casting Crowns
Casting Crowns – Somewhere In Your Silent Night (Official Lyric Video) – YouTubeSomewhere
In Your Silent Night
All is calm and all is bright
Everywhere but in your heart tonight
They’re singing carols of joy and peace
But you feel too far gone and too far out of reach
Somewhere in your silent night
Heaven hears the song your broken heart has cried
Hope is here, just lift your head
For love has come to find you
Somewhere in your silent night
From heaven’s height to manger low
There is no distance the Prince of Peace won’t go
From manger low to Calvary’s hill
When your pain runs deep
His love runs deeper still
He has always loved you, child And He always will
Somewhere in your silent night
Heaven hears the song your broken heart has cried
Hope is here, just lift your head
For love has come to find you
Somewhere in your silent night
Lift your head Lift your heart
Emmanuel will meet you where you are
He knows your hurt
He knows your name
And you’re the very reason that He came
Somewhere in your silent night
Heaven hears the song your broken heart has cried
Hope is here, just lift your head
For love has come to find you
Somewhere in your silent night
Love will find you
Love will find you
Love will find you https://www.youtube.com/watch?v=nT-5cP4BeoI
(Mark Hall, Bernie Herms, Matthew West) (C) 2017 Provident Label Group LLC, a division of Sony Music Entertainment
Deze kan ik niet zonder dat de tranen over mijn wangen biggelen zingen.. elke keer slik ik vele tranen weg van ontroering.. en tegelijk zing ik dwsrs door mijn tranen heen uit volle borst de refreinen mee!
Elke keer raakt het mij weer tot diep in mijn hart ❤ waarom dit lied mij elke keer weer ontroerd kan ik nog niet echt onder woorden brengen..
U geeft een Toekomst vol van hoop Dat heeft U ons beloofd Niemand anders dan U alleen Leidt ons door dit leven heen!
U geeft een Toekomst vol van hoop Dat heeft U ons beloofd Niemand anders U alleen Leidt ons door dit leven heen!
Steeds moet ik bij dit lied denken aan onze trouwtekst… Nog steeds geeft Hij een toekomst vol van hoop.. is het niet samen hier op aarde.. dan in de Eeuwigheid waar onze Toekomst ligt!
Maar dan troost mij de gedachte dat wij elkaar weer zullen ontmoeten.. in een andere situatie.. een Volmaakte Situatie! Hoe is voor mij een groot vraagteken.. maar dat het gebeurt staat voor mij vast! Dan kan ik door mijn tranen heen blijven zingen..
U geeft een toekomst vol van hoop!
Want Ik weet, welke gedachten Ik over u koester, luidt het woord des Heren , gedachten van vrede en niet van onheil, om u een hoopvolle toekomst te geven. Dan zult gij Mij aanroepen en heengaan en tot Mij bidden, en Ik zal naar u horen; dan zult gij Mij zoeken en vinden, wanneer gij naar Mij vraagt met uw ganse hart. Dan zal Ik Mij door u laten vinden, luidt het woord des Heren , en in uw lot een keer brengen; Jeremia 29:11-14b NBG51
Prachtig nummer gezongen door Kirsten Alting-Winkelman… enorme bewondering voor deze moedige bijzondere vrouw! Zij deelt onderstaand schrijven en zingt het nummer! Voor velen een herkenbare tekst.. denk dat we allemaal wel een stuk(je) gebrokenheid kennen! Hou vol… in deze crisis is Hij dichtbij!!
Ik had het echt op mijn hart om dit lied voor jullie te zingen en delen juist nu de wereld een wereld wat beheerst wordt door corona, chaos, gebrokenheid, angst en pijn. We hebben er allemaal mee te maken. Hoe ik ermee te maken heb is dat ik opgenomen ben in een verpleeghuis, bedgebonden ben en mijn man en kinderen al weken niet gezien heb. Jij hebt vast op hele andere manieren ermee te maken. Misschien lijkt alles hopeloos en gebroken. Maar ik hoop dat dit lied je hoop en kracht mag geven. Want God maakt juist Zijn meesterwerken uit gebrokenheid. Geschreven door Dixie Phillips,Kenne Walker en Natalie Cromwell. Als je dit deelt wordt de tekst niet meegedeelt dus mijn verzoek om mijn tekst te kopieren en erbij te plakken
Lyrics
When your life falls apart Left with an injured heart Bring your hurts to the Master He comes to where you are Redeems and heals your scars Brings beauty from disaster
‘Cause every masterpiece made by Jesus Begins with broken pieces He takes the shattered clay And mingles truth with grace Day by day, time after time His work of art is redesigned Every masterpiece begins with broken pieces
No one could understand Why nails pierced His feet and hands And He hung on Calvary His wounded body bled Painted His cross red This was His finest artistry
Cause every masterpiece made by Jesus Begins with broken pieces He takes the shattered clay And mingles truth with grace Day by day, time after time His work of art is redesigned Every masterpiece begins with broken pieces
Mercy shapes you into what you were always meant to be A vessel of His love and glory
Cause every masterpiece made by Jesus Begins with broken pieces He takes the shattered clay And mingles truth with grace Day by day, time after time His work of art is redesigned Every masterpiece begins with broken pieces
In mijn vorige blog “Houd vol… ik ben met je” schreef ik al wat deze periode met ons kan doen… de angsten die we kunnen voelen en de worstelingen die er zijn en kunnen komen..
Toen ik die blog schreef was het nog niet heel erg dichtbij gekomen en had gehoopt en gebeden dat het onze deur voorbij mocht gaan..
En dan komt het ineens heel dichtbij…
Niet dat het bij ons al definitief is vastgesteld maar dat je verdacht bent..
En wat komt er dan een narigheid over je heen.. je beland in een ontzettend spannende tijd.. een tijd die je niet mee wilt maken maar waarin je geen keus hebt dan er dwars door heen te gaan!
Op goede vrijdag begonnen de klachten bij mij, verkouden en ontzettende hoofdpijn.. ach ik dacht gaat wel weer over.. maar het werd steeds erger.. er kwam keelpijn bij en de hoofdpijn werd steeds erger tot misselijk aan toe..
Ik twijfelde… moet ik contact op nemen met de huisarts.. of gaat het vanzelf voorbij.. na wikken en wegen toch maar contact op genomen.. omdat mijn echtgenoot ook in de risicogroep valt wilde ik geen risico nemen..
Aan de andere kant ben je terug houdend omdat het nogal een eng idee is en je niet weet wat je verwachten kunt.. ik belde en werd verwacht op de coronapoli in onze woonplaats.. als ik kwam kon ik in wachtkamer 7 plaatsnemen en een mondkapje opdoen wat klaar ligt…
Daar ging ik…
Kriebels en spanning van heb ik jou daar.. niet zo zeer dat ik bang was maar meer het ongewone… het bijzondere.. het onzekere..
Op dat moment flitste er een gebed door mij heen die iemand van onze huiskring de avond ervoor had gebeden voor mij, en wat had ik dat nu nodig had..
Ik was die avond al niet lekker maar we hadden via Jitsi toch een huiskring avond.. ik was achteraf blij dat ik wel was gegaan.. na ons lief en leed gedeeld te hebben besloten we voor elkaar te bidden..
Zij bad dat Gods vrede bij mij mocht zijn en dat ik mocht weten en ervaren dat Hij altijd bij ons is.. wat er ook nog ging gebeuren..
Nu denkend daaraan vond ik het een knipoog van Hem, elke dag zeg ik “Hij is erbij” vaak tegen mijzelf en de ander.. de hele middag verliet dit niet meer mijn gedachten.. ik moest er steeds aan denken, en met dat gebed in mijn hoofd en hart ging ik op weg naar de coronapost..
Ik laat jullie vrede na; mijn vrede geef ik jullie, zoals de wereld die niet geven kan. Maak je niet ongerust en verlies de moed niet. Johannes 14:27
Natuurlijk had ik nog steeds een knoop in mijn maag, en ik zong onderweg mijzelf moed in met dit gebed..
Het is namelijk niet zo dat als je christen bent de rampen jou deur voorbij gaan.. wij lijden net zo hard en soms nog harder.. maar wij hebben een troost dat God bij ons is… altijd… en ons nooit verlaat.. waardoor wij de stormen anders doorstaan.. in het vertrouwen dat Hij voor ons zorgt..
En tegelijk blijf je mens… met je tekortkomingen.. je spanning.. je angsten en daar tegenover je hoop, je geloof en je vertrouwen in Hem waardoor ik de spanning, angst en tekortkoming kan handelen..
God wist gisteren al dat dit vandaag zou gaan gebeuren en wist wat ik daarin nodig had!
Aangekomen en plaatsgenomen waar ik moest zijn kwam daar de dokter.. onherkenbaar in een wit pak.. masker voor en bril op.. hij stelde zich zelf voor en had hij pietje gezegd dan had ik het ook geloofd..
Dit was zo bizar!
Ik kreeg zo’n naar gevoel… het was net of had ik de pest en was ik ongelofelijk besmettelijk.. was natuurlijk ook zo maar zo heb je dit nog nooit meegemaakt en moest denken aan wat er in de bijbel staat over de melaatsen dat iedereen ze uit de weg ging en ze buiten de stadpoorten werden gezet…
Dit kwam flink binnen en het was of iemand mij een stomp gaf op mijn blauwe plekken.. ongewenst.. niet oké.. afgekeurd.. afgewezen..
De dokter was erg vriendelijk en ik had een goed gesprek met hem.. maar ondanks dat ik en mijn man in risicogroep vallen werden we niet getest.. ondanks dat ik onze situatie had uitgelegd.. hij deed het niet omdat simpelweg er te weinig testen zijn en omdat er geen therapie voor is heeft het ook geen zin…
We moesten er “gewoon” vanuit gaan dat het C virus bij ons aanwezig was..
Nou “gewoon”.. dit hield al heel wat in.. zo “gewoon” zou het niet worden… Thuisblijven.. in quarantaine… niet zelf de hond uitlaten.. mijn echtgenoot niet meer naar zijn dagbesteding.. wat betekend dat de structuur weg zou vallen.. terwijl daar juist zo’n behoefte aan is als je cognitieve problemen hebt..
De arts gaf mij wel een antibiotica mee voor als het misschien een bijholteontsteking was, en het kon geen kwaad..
Ik was erg verbaasd.. wat moet ik nu met antibiotica.. je weet helemaal niet wat mij mankeert.. ik wist dat dit wel degelijk kwaad kon, en na informatie te hebben gevraagd bij mijn orthomoleculaire immunoloog vriend Ron Grit van Vita Nova… besloot ik om het absoluut niet te slikken…
Antibiotica verzwakt je immuunsysteem waardoor je alleen maar meer kwetsbaarder wordt voor het coronavirus.. en dat is toch iets wat we nou juist niet willen.. en mijn grootste herstel van mijn lichaam heeft te maken met mijn immuunsysteem..
Ik ging weer naar huis en was doodmoe…
De dagen daarna leverde ik steeds meer in, bij elke inspanning kreeg ik het benauwd, en de hoofdpijn werd ook met de dag erger..
Maar goed mijn mantelzorgtaken gingen wel gewoon door.. en je moet gaan nadenken over…
Wat als…
Stel dat ik weg zou vallen door opnamen in ziekenhuis bv.. hoe moest het dan met mijn echtgenoot.. is het verantwoord om hem alleen achter te laten.. nee.. dus moeten er dingen geregeld worden..
Stel dat mijn echtgenoot die ook al koorts kreeg ziek zou worden.. wat zou hij willen… wil hij dan nog naar de IC.. wil ik nog naar de IC bij het slechtste scenario.. al deze vragen komen aan je voorbij en moet je het over hebben..
Oké.. je kan zeggen.. je moet niet van het ergste uitgaan… valt toch allemaal wel mee.. maar als je het nieuws een beetje volgt dan weet je ook wat er kan gebeuren.. gelukkig treft het bij de meeste mensen de milde variant…
Ook weten we allemaal wel dat deze puntjes vaak niet besproken worden in het dagelijks leven.. en als je het op dat moment moet beslissen en je weet niet wat je naaste wil dan zijn die beslissingen zo heftig en moeilijk.. wat is er dan mooier als je het samen doorgenomen hebt en weet wat de ander zijn wensen zijn…
Al deze dingen brengen de nodige spanningen en onzekerheid met zich mee.. en zeg nou eerlijk het is ook niet makkelijk en ook niet leuk om het over deze dingen te hebben.. hier wil je toch niet mee bezig zijn..
Gelukkig had ik nauw contact met mijn mantelzorgondersteuner en mijn coach.. en mijn arts op de achtergrond.. met elkaar liepen we de stappen door..
Niet makkelijk..
Ik werd met de dag benauwder en op een gegeven moment vertrouwde ik het niet meer..
Maar bellen dat was echt voor mij nog een stap te ver… ik wist dat als ik zou bellen.. dat dit heel veel consequenties kon betekenen… voor ons allebei..
De hele middag heb ik geworsteld.. overlegd… gebeden.. maar kon geen keuze maken.. en die keuze moest ik toch zelf maken..
Als mantelzorger kun je dit gewoonweg niet.. dit is gewoon onmenselijk.. mijn hart huilde… wat moest ik doen..
Bang voor mij zelf was ik niet.. nee… maar voor de thuissituatie wel.. de consequenties die dit met zich mee zou kunnen brengen.. brrr… het greep mij naar de keel.. ik was kapot van de spanning.. en er volgde zowaar een paniek aanval..
Dit kon ik niet!!
Auteur Hendrikje Fictorie verwoorde in een reactie op een schrijven van mij zo treffend wat ik voelde.. en wat vele mantelzorgers voelen..
Afhankelijk zijn terwijl je weet dat je geliefde afhankelijk van jou is is slopend..
Uiteindelijk heb ik na uren toch gebeld.. waarom.. omdat mijn saturatie best wel was gedaald en ik mij steeds benauwder ging voelen.. en natuurlijk de spanning die dit alles met zich meebracht is natuurlijk ook niet niks…
Dit is gewoon ondraaglijk.. ik kan die keuze gewoon niet maken..
Het is verschrikkelijk dat je sommige keuzes in je eentje moet maken.. die verantwoording is bijna niet te dragen.. dan ga je er nog liever zelf aan onderdoor..
In tranen vertelde ik de assistente van de spoedeisende hulp wat de situatie was.. de assistente wilde dat ik kwam.. omdat ze het niet vertrouwde..
Na het telefoontje vervoer kunnen regelen, een lieve vriendin ging met mij mee.. maar ik moest mijn man thuislaten want er mocht maar 1 begeleider mee.. en omdat mijn man niet meer mag autorijden had ik geen andere keus dan hem alleen achter te laten..
En dat brak mijn hart.. dit was zo verschrikkelijk.. want eerlijk gezegd wist ik niet zeker of ik weer thuis zou komen die avond.. en hoe moest het dan met mijn partner.. Hij kan zich namelijk niet meer alleen redden.. wel een paar uurtjes en dan nog moet ik altijd bereikbaar zijn.. dus al helemaal geen dagen of weken..
De taxi kwam voorrijden en tijd om te gaan was aangebroken..
Een laatste knuffel..
Wat heb ik die knuffel gevoeld..
Wat deed die knuffel pijn!
Ik slikte mijn tranen weg en en liep naar de deur.. draaide mij nog een keer om en zei..
Tot gauw..lieverd…
Ik stapte de deur uit, mondkapje op en vlug in de auto..
Oooo wat deed dit zeer…
Door de spanning laaide mijn dystonie even enorm op.. al mijn gezichtspieren vlogen alle kanten op.. ik had even geen controle over mijn spieren..
Onderweg naar de coronapost kon ik gelukkig even kletsen met mijn vriendin.. en zo mijn gedachten even afleiden..
Op de coronapost gebeurde het zelfde als de afgelopen woensdag.. dus wist al een beetje hoe het ging en merkte dat die spanning er gelukkig niet meer was..
Tijdens het gesprek met de arts zei de arts op een gegeven moment dat ze het erg vreemd vond dat ik die woensdag niet was getest.. u zit in zo’n kwetsbare situatie en u zit samen met uw man in de risico groep..
En om thuis goed de zorg te kunnen regelen is het van belang dat je weet wat er aan de hand is..
Fijn… ik voelde me even gehoord!!
De thuiszorg die bij mijn man normaliter komt, had ik afgezegd vanwege het besmettingsgevaar, en dacht voor de tijd dat het duurt doe ik het wel samen met mijn man.. maar als de thuiszorg weer in beeld wilde komen dan was het toch van belang dat er duidelijkheid zou komen..
Helemaal als ik te ziek zou worden..
Ze zei ik vind dat u getest moet worden dus dat gaan we nu ook doen en daarna kunt u naar huis.. want als het zo is heeft u uw echtgenoot allang besmet..
Ik was ontzettend blij dat ik weer naar huis kon en het afscheid niet voor lang was geweest!
Toch heeft het mij wel aan het denken gezet..
Het heeft veel met mij gedaan merk ik.. het leven is kwetsbaar..
Het is afwachten morgen wat er uit komt..
Hopelijk blijft het bij dit.. en heb ik het hoogtepunt nu bereikt.. en gaan we weer langzaam de goede kant op..
Wat ik erg bijzonder vindt is dat er voor ons opnieuw een mooie nieuwe wereld opengaat sinds we verhuisd zijn.. we zijn niet zomaar in deze buurt komen wonen.. en we mogen weer ervaren dat buren ook “leuk” kunnen zijn.. dat je ook “normaal” contact met je buren kunt hebben… en dat we er voor elkaar mogen en kunnen zijn.. dit doet mij zo goed.. het maakt dat ik in no time mij hier ontzettend thuis ben gaan voelen en hier voor geen goud meer weg wil… het is zo ons eigen plekje geworden en langzaam aan komt alles af..
Ook de vele berichtjes die we krijgen hoe het met ons gaat, de zorg die we krijgen via de huiskring van onze kerk.. eten wordt gekookt.. hond wordt uitgelaten.. het is een Zegen om dit te ervaren..
En aan het eind van de middag zag ik een mooi bijzonder getuigenis filmpje op internet voorbij komen..
Mooi gedicht.. verdriet mag er zijn… tranen laten rollen lucht alleen maar op.. Laten we vanavond met z’n allen een kaars aansteken om verdriet met elkaar te delen.. Maar ook door licht en hoop te verspreiden, in deze duistere tijd van ziekte, dood en pijn hebben we juist licht en hoop nodig…
Zijn licht! Zijn hoop!
Doe je mee?
Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft, vuur dat nooit meer dooft … een lied uit Taizé
Laat ons huilen
Laat ons huilen om de doden die eenzaam daalden in het graf. Laat ons huilen om hen die geloven dat ziekte een oordeel is, een straf. Laat ons huilen om de ouderen die gescheiden worden van man of vrouw Laat ons huilen, laat ons rouwen; de dood zet velen in de kou. Laat ons huilen om de zieken die in slaap moeten worden gebracht. Laat ons huilen om de fabrieken waar straks niemand meer wordt verwacht. Laat ons huilen om de kinderen die thuis steeds minder veilig zijn. Laat ons huilen waar krachten minderen waar gebeden wordt om lucht in pijn. Laat ons huilen om de vaders die zich zorgen maken om hun werk. Laat ons huilen want de kaders van ons leven blijken minder sterk. Laat ons huilen om de moeders die plotseling een juf moeten zijn. Laat ons huilen om zusters, broeders die samen worstelen met hun pijn Laat ons huilen om hen die zorgen en moeten kiezen tussen goed en kwaad. Laat ons huilen om wie niet geborgen en heel eenzaam in het leven staat. Laat ons huilen om de landen waar één leider de macht in handen neemt Laat ons huilen om de ander; we raken zo van elkaar vervreemd. Laat ons huilen om ons leven dat plotseling op zijn kop werd gezet Laat ons huilen om ons streven dat alles maar zo maakbaar werd. Laat ons huilen totdat al onze tranen in dit tijdelijke droeve aardse dal een rivier van vrede mogen banen tot het rijk Gods komen zal.
Momenteel gaan er op Facebook meerder challenge rond.. sommigen zijn leuk, anderen minder leuk.. sommigen zijn een uitdaging en sommigen is gewoon om even je zinnen te verzetten.. al met al… het is een leuk tijdverdrijf..
Totdat ik vanmorgen deze challange te zien kreeg en ik vond het een hele mooie!
Ze deelde de challange.. om vandaag een Bijbeltekst te delen die je vandaag aansprak en te vertellen waarom!
Wat is het trouwens geweldig om te zien en te ervaren hoe de wereld zich ontpopt, zoals Hij het heeft bedoelt!
Niet IK maar SAMEN!!
En je begrijpt uiteraard dat ik hier graag aan mee doe!!
Onderstaande tekst kwam in mij op na dat ik vanmorgen de dienst had gekeken van onze eigen kerk en erachteraan een dienst van Opwekking..
"Ik gebied je dus: wees vastberaden en standvastig, laat je door niets weerhouden of ontmoedigen, want waar je ook gaat, de HEER, je God, staat je bij."
“Ik gebied je dus: wees vastberaden en standvastig, laat je door niets weerhouden of ontmoedigen, want waar je ook gaat, de HEER, je God, staat je bij.”
Bij beide diensten kreeg ik de bemoediging
“Houd vol!!”
Hier werd ik door geraakt… want dat zegt nogal wat in deze tijd om vol te houden… om door te gaan… en je niet te laten ontmoedigen..
Makkelijk?? Nee!!
Mogelijk?? Ja.. met Hem..
Ik kan het namelijk ook niet alleen.. als je het nieuws volgt dan kun je wel depressief en ontmoedigt raken.. het is alleen maar Corona.. en natuurlijk is het erg.. is het verschrikkelijk wat er gebeurt.. wereldwijd.. het verdriet en onmacht bij de mensen… maar ook de angst… de angst om er alleen voor komen te staan… hoe houd ik alle ballen in de lucht.. maar ook de angst om alleen te sterven als de corona jou in de greep heeft en de medici niks meer voor je kan doen.. en dan het eenzame gevoel wat uit die angst voortkomt…
Ik weet dat er ontzettend veel mensen bang zijn.. angst ervaren.. en sommige angsten zijn ook reëel…
Als je de beelden op tv ziet, uit Italië.. uit Spanje dan slaat de schrik je ook om het hart..
Dan valt echt letterlijk alles om je heen weg, dan sta je er alleen voor.. misschien nog een hand van een verpleegkundige..
Dit is een schrikbeeld van menig mens hier op aarde..
En dit raakt mij… ik weet hoe het voelt om zo verlaten te zijn.. en leef met al die mensen mee die dit mee moeten maken.. dan huilt mijn hart en roep ik Jezus aan… “Ontferm U Heer over al deze mensen”...
Verlaten zijn is in mijn ogen een van de ergste trauma’s die iemand mee kan maken… wij zijn namelijk niet gemaakt om verlaten te worden.. om alleen over te blijven.. Toen Hij de wereld schiep, schiep Hij ook twee mensen om elkaar tot hulp te zijn….
Wat is het trouwens geweldig om te zien en te ervaren hoe de wereld zich ontpopt, zoals Hij het heeft bedoelt!
Niet IK maar SAMEN!!
Het verlaten zijn heb ik helaas ook gekend, niet door een of ander naar virus maar door letterlijk opgesloten zijn.. meerdere keren… dat er niemand bij je kan komen.. waardoor echt letterlijk alles weg valt en je alleen met je zelf overblijft..
Heel lang heb ik geworsteld met deze angst, met deze verlatenheid.. en het eenzame gevoel wat daaruit voort komt.. en jaren heb ik die verlatenheid bij mij gedragen…
In die periode schoot het regelmatig door mijn hoofd dat ik mij een beetje kon indenken hoe Jezus zich heeft gevoeld… in deze periode richting Pasen denken we daar vaak aan..
Op dat moment gaf het mij geen troost.. ik werd er alleen maar verdrietiger van en begreep er niets van.. waar was Jezus dan??
Maar er is hoop…
Jezus….
Want in deze vreselijke angst/verlatenheid is er 1 Iemand die wel bij mij kon komen… die mijn geroep wel hoorde…
Jaren later heeft Hij mij laten zien door gebed dat Hij er wel degelijk was.. die bevestiging had ik zo nodig om deze trauma een plekje te kunnen geven…
We ervaren het niet altijd op het moment zelf…
Maar wat is die bevestiging voor mij van onschatbare waarde geweest, gewoon omdat ik van toen af aan wist dat Hij er altijd is… wat er ook gebeurt.. wat je ook mag overkomen..
Hij is er bij!!
Deze Jezus laat ons niet alleen staan als wij er om vragen.. Hij geeft wat wij nodig hebben… omdat Hij weet wat wij nodig hebben om door te kunnen gaan.. om vol te houden…
Hij hoort je wel degelijk als niemand je meer hoort.. Hij komt naast je zitten als je hem aanroept.. ook al ervaar je het niet.. laat het dan in je gedachten en hart dalen zodat het een zeker weten wordt!
Hij mag je wel vastpakken want het virus kan Hem niet raken!
Mijn omstandigheden waren niet direct veranderd, maar de verandering in mij zelf was begonnen…
Het is zo belangrijk vooral in deze tijd dat je zeker weet dat Jezus er altijd is.. dat Hij nooit van je zijde wijkt of kan wijken.. want Hij woont in jou hart als jij JA tegen Hem hebt gezegd..
Wat een enorme bemoediging om dit zeker te weten..
Nooit meer alleen.. ja ook als het doek valt..
Ik ben niet bang… want ik weet waar ik naar toe ga als mijn doek gaat vallen..
Natuurlijk hoop ik dat het doek nog lang niet valt… dat mij nog meer dagen zijn gegeven om er te zijn voor een ander.. ik zelf heb het gevoel dat mijn leven pas is begonnen…
Maar valt mijn doek dan weet ik ook dat het goed is.. want mijn God heeft het beste met mij voor.. en ook met jou… want tegelijk weet ik dat Hij dan ook weer zorgt voor de ander…
Natuurlijk zal ook ik door een worsteling moeten, vooral om de mensen die mij dierbaar zijn en die ik achter moet laten.. maar die laat ik achter in de wetenschap dat er een God is die voor hen zorgt..
Want ik ken een liefdevolle God, niet een God van angst, niet een God die ziekte geeft.. nee ik ken een God die van ons houd en voor ons zorgt als wij ons door Hem willen laten verzorgen!
Mijn gedachten gaan uit naar al die mensen die in angst leven.. die verlatenheid kennen… en die eenzaam en alleen sterven…
Ik bid voor de mensen die nu in doodsangst, of moederziel alleen in een ziekenhuis liggen, of de ouderen en jongeren die in een verpleeghuis verblijven zonder dat ze bezoek mogen ontvangen, de mensen met een beperking die er niks van snappen wat er gebeurt en zich daardoor zo verlaten voelen.. voor de kinderen die in een onveilige situatie leven, voor de relaties die onder spanning komen te staan, voor relaties waar het ook onveilig is, dat Jezus in genade zich ontfermt over jou!!
Dat Hij zichzelf gaat openbaren aan jou als jij deze Jezus ook wilt leren kennen, of dat je Hem gekend hebt… maar ook als je Hem wel kent…
Hij staat met open armen op een ieder te wachten.. wie of wat je ook bent!!
Hij wacht geduldig op jou..
Johannes 3:16 Want God had de wereld zo lief dat hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.
Af en toe trekt Hij wel eens aan je jasje, want Hij houd zoveel van jou dat Hij niks liever wil dan dat jij bij Hem komt schuilen.
Ik hoop dat voor jou deze tekst, die mij vandaag zo bemoedigt heeft, ook jou mag gaan bemoedigen, waardoor wij het samen gaan volhouden en wij ons niet laten ontmoedigen… wat wij ook nog voor de kiezen gaan krijgen!
Hij is erbij!!
En stel dat het doet valt.. wees dan niet bang.. het is nooit te laat om Ja tegen Jezus te zeggen.. Hij wacht…
Afgelopen zondag tijdens ons optreden met the Choir Company deelde de dirigent een prachtige bijzondere overdenking..
De kern ging over bovenstaande tekst in het plaatje..
Maar om je (opnieuw) te laten vullen door God moet je eerst ruimte creëren.. dit doe je door op te ruimen.. schoon schip te maken.. in je huis (lees hart)..
Wat mij hierin trof was dat Hij vertelde dat dit niet alleen altijd over zonde of negatieve dingen gaat… maar soms juist ook in positieve situaties, goede dingen.. dat God ons roept voor een nieuwe taak.. Nieuw baan.. nieuwe kansen..
Waarom?
Vaak om te groeien… zodat je nog meer en mooier uit de verf komt dan je nu al doet! Zodat je nog meer gaat lijken op Hem… andere mensen door jou mogen gaan ontdekken wie Jezus is!
Wat een prachtige win&win situatie!
Alleen wat is dat een enorme uitdaging..
Daar is moed voor nodig!
Durf jij op te ruimen en je opnieuw te laten vullen door Hem.. je hele hart…
Dan ga je bijzondere dingen zien, ontdekken en ervaren..
Op dit moment ervaar ik dit op persoonlijk vlak in verschillende situaties..
Mijn leven is enorm in ontwikkeling en ik ben uitgestapt in veel opzichten.. vrijwilliverswerk… reïntegratie via UWV.. ander koor.. taken binnen de kerk.. andere woning.. mijn oude “beperkte” leven achterlaten.. in mijn kracht gaan staan.. de kracht die God mij heeft gegeven.. Durf uit je “comfort zone” te stappen.. en wat krijg ik er veel voor terug!
Vreugde en rust in mijzelf, ruimte voor God en de ander! Mijn leven is zo rijk geworden..
Opruimen, uitstappen en in afhankelijkheid van Hem leven heeft mijn leven enorm verrijkt!
Mijn hart wordt gevuld met enorme dankbaarheid!
Ondanks de omstandigheden zal ik juichen in mijn Heer!
Makkelijk nee!!! Mogelijk Ja!!!
Ik hoop en bid dat jij ook deze uitdaging aandurft.. weet en vertrouw dat God er altijd is, was en zal zijn!
Zoals elk jaar wil ik er bij stil staan wat afgelopen jaar ons aan zegeningen heeft gebracht maar ook de moeiten die we voor de kiezen kregen..
2019 het jaar waarin vreugde en verdriet hand in hand gingen. 2019 het jaar dat wij samen weer een jaar ouder mochten worden 2019 het jaar waarin we Chanel onze kleine viervoeter bij ons een thuis mochten geven 2019 het jaar waarin mijn man uiteindelijk de diagnose Cadasil kreeg.. dit bracht rust maar ook verdriet… 2019 een pittig jaar waarin het ging om accepteren en onze toekomst bijstellen.
2019 het jaar dat we alweer 5 jaar getrouwd mochten zijn 2019 het jaar dat dat we op vakantie gingen in de omgeving Winterberg waar we ook onze huwelijksreis 5 jaar geleden mochten beleven.. 2019 het jaar waarin we bijna een maand in Friesland mochten bivakkeren..
2019 het jaar dat er in mijn gezondheid een enorme ommekeer kwam. 2019 het jaar waarin ik door middel van voeding en veranderde leefstijl mijn diagnoses de rug mocht toekeren en er een wereld voor mij openging. 2019 het jaar waarin ik mijn scootmobiel mocht inleveren.. simpelweg omdat ik hem niet meer nodig heb! 2019 het jaar waarin ik na 30 jaar WAO uitkering mag gaan ontdekken via een reintegeatiebureu waar mijn toekomst ligt qua werk. 2019 het jaar waarin ik mocht beginnen met vrijwilligerswerk bij de dagbehandeling TMZ 2019 het jaar dat ik een nieuwe uitdaging mocht aangaan als groepenbegeleider bij Present Almelo 2019 het jaar dat ik gestopt ben met vrijwilligerswerk bij dagelijksebroodkruimels.nl vanwege verandering binnen die organisatie.
2019 het jaar waarin ik ook dieptepunten ervoer.. Dat mijn leventje vaak op zijn grondvesten schudde.. 2019 het jaar waar ik binnen onze Gemeente taken op kon pakken.. 2019 het jaar waarin mijn lieverd WLZ kreeg en hij zijn plek weer kon innemen bij RTV Borne
2019 het jaar dat we mochten genieten van de omgeving met al zijn zegeningen… 2019 het jaar waarin wij samen opnieuw mochten verhuizen binnen Borne.. weer naar een eengezinswoning met tuin
2019 het jaar waarin wij uitgenodigd werden voor een heerlijk kerstdiner met lieve vrienden waar we van hebben genoten! 2019 een jaar waarin we mochten optrekken met lieve vrienden en vriendinnen 2019 het jaar waarin we als familie weer voor elkaar gespaard zijn gebleven.
2019 het jaar dat God opnieuw gaf wat wij nodig hadden in alle opzichten zodat wij niks te kort kwamen. 2019 het jaar dat wij ondanks alles konden Genieten van alle kleine dingen die op ons pad kwamen…
En belangrijk! 2019 het jaar wat vele ups en downs kende maar waar we samen mochten optrekken met de mensen die ons lief zijn ❣ Wij ontzettend dankbaar en blij zijn met de mensen die God op ons pad heeft gebracht en met ons meewandelen.. Dank jullie wel!!! 😇🥰
Op naar een bijzonder 2020! 🙏 Wij gaan een onbekende toekomst tegemoet maar wel een toekomst van Hoop.. ondanks wat er volgend jaar ook op ons pad komt, weten wij ons veilig en geborgen in Zijn hand! Hij is erbij ook in 2020! 😘
Vandaag mijn allereerste project begeleid als groepenbegeleider bij Present Almelo!
Zo bijzonder… dankbaar dat ik mijn steentje vandaag mocht bijdragen om een lichtpuntje in iemands leven te zijn.. door praktisch en sociaal hier handen en voeten aan te geven…
Maar het moest vandaag ook even dalen in mijzelf.. Het kwam flink binnen
30 jaar… 20 jaar…. 10 jaar…. 5 jaar… 2 jaar… geleden had ik dit nooit kunnen dromen.. weten of geloven… dat er ooit nog een tijd zou komen dat ik aan de andere kant zou komen te staan… Ik… die voorgoed opgenomen zou worden achter gesloten deuren..
Slik… en nu…
Ik ben stil.. heftig als je dit even tot je door laat dringen..
En dan raak ik ontroerd… en ongekend dankbaar… wat ik niet goed in de juiste woorden kan uitdrukken.. omdat elk woord niet precies de juiste lading daarin kan weergeven… maar God kent mijn woordeloze woorden.
In prediker 3 zegt God dat er voor alles een tijd is.. Er is een tijd om te huilen en er is een tijd om te lachen. Er is een tijd om te treuren en er is een tijd om te dansen.
Hiermee zegt Hij tegen ons.. jou… er is Hoop.. ik heb een plan met je leven.. Wauw… weer komt onze trouwtekst zo naar voren in mijn/ons leven..
Jeremia 29:11-14.Want Ik weet, welke gedachten Ik over u koester, luidt het woord des Heren, gedachten van vrede en niet van onheil, om u een hoopvolle toekomst te geven. (Dan zult gij Mij aanroepen en heengaan en tot Mij bidden, en Ik zal naar u horen; dan zult gij Mij zoeken en vinden, wanneer gij naar Mij vraagt met uw ganse hart. Dan zal Ik Mij door u laten vinden, luidt het woord des Heren, en in uw lot een keer brengen)
Ik ben zo blij en dankbaar dat God die laatste verzen aan onze trouwtekst heeft toegevoegd.. met het eerste gedeelte alleen is de tekst voor ons niet compleet.. het laatste stukje hoort er bij.. we hebben dit al zovaak mogen ervaren… Als wij Hem aanroepen en zoeken met heel ons hart.. zal Hij uitkomst geven!!!
Maar als je midden in een donkere periode zit ervaar je dat vaak niet zo.. dat er aan het eind van een donkere tunnel het altijd weer licht wordt! Dan wil ik je bemoedigen met onze trouwtekst.. ook voor jou is er hoop!
Ook al wordt het opnieuw donker om je heen.. zijn de omstandigheden verschrikkelijk.. toch weet ik en houdt ik mij vast aan de woorden die Hij mij heeft gegeven!
Dan zult gij Mij aanroepen en heengaan en tot Mij bidden, en Ik zal naar u horen; dan zult gij Mij zoeken en vinden, wanneer gij naar Mij vraagt met uw ganse hart. Dan zal Ik Mij door u laten vinden, luidt het woord des Heren, en in uw lot een keer brengen
Jeremia 29:12-1
Hij baant een weg als je zelf geen uitkomst ziet! God is groter en Zijn wegen zijn ondoorgrondelijk…
Ja, Ik zal een weg in de woestijn maken, rivieren in de wildernis Jesaja 43:19
Ook al is dat niet altijd zoals wij het graag willen/zien.. maar Zijn plan is het beste.. want Hij overziet het hele plaatje en heeft het beste met mij voor… en dan kan ik het waarom loslaten en in het hier en nu leven..
Te doen waar Hij mij voor geroepen heeft!!Struikeld Leven in de voetsporen van Jezus met vallen en opstaan!
ZIJN GENADE IS (voor mij) GENOEG!!!
Met tranen deze week dit lied gehoord.. zo mooi.. eindelijk kan ik zingen
Abba Vader!
Songtekst: Eline Bakker – Abba U bent een Vader die zingt en juicht over ons Uw ogen vol trots en trouw zijn op ons Nog voor ons bestaan ging Uw hart naar ons uit En Uw liefde laat ons nooit meer los U bent een Vader die zingt en juicht over ons.
Abba Onze Vader Abba Wij zijn van U.
U bent een Vader die zingt en juicht over ons U neemt ons bij de hand en danst met ons Niets in ons bestaan zal u ooit ontgaan Want Uw liefde laat ons nooit meer los U bent een Vader die zingt en juicht over ons.
U vond ons verloren in slavernij Uw liefde greep in en U kocht ons vrij Met alles wat in ons is roepen wij nu: ‘Abba’
Dichtbij Uw hart, terug van weggeweest komen wij thuis bij Uw welkomstfeest Met alles wat in ons is roepen wij nu: ‘Abba’
Bij U verdwijnt onze onzekerheid en vinden wij onze identiteit Met alles wat in ons is roepen wij nu: ‘Abba’
Nu zijn wij van U en U bent van ons En dat staat vast wat ons ook overkomt Met alles wat in ons is roepen wij nu: ‘Abba’
Het wordt tijd voor een rijbewijs geloof ik.. pfff almelo… wat een vreselijke stad om met een brommobiel je weg te vinden…
Ehhh ik zal eerlijk zijn.. ben verdwaald
Net thuis van een gezellige introductieavond voor vrijwilligers bij TMZ…
Wel bijzonder hoe ik dan de weg weer heb gevonden.. Wil het graag met je delen ter bemoediging dat Hij er altijd is!
Ik was de wanhoop nabij en wist niet meer waar ik was in Almelo.. (onbekende stad) Had al een paar keer God om hulp gevraagd maar ik reed maar rondjes en stuitte steeds op de Ring.. waar ik dus absoluut niet mag rijden.. Tom Tom stond aan maar bracht mij ook steeds weer naar de Ring, werkte dus ook niet om uit deze doolhof te komen.. Tom Tom op telefoon erbij gezocht.. maar die zweeg in alle talen..
Op een gegeven moment reed ik opnieuw op een kruispunt af en riep:
“Heer ik weet het niet meer.. U moet mij thuis brengen..”
(de hele reis zweeg de telefoon in alle talen en ik kon niet steeds op de tekefoon kijken)
Plotseling kwam er een vriendelijke vrouwenstem uit de telefoon.. “sla over 100 meter linksaf..
Mijn hart maakte een sprongetje en ik zei.. “Dankuwel Heer.. U heeft nu de controle over mijn telefoon dus daar vertrouw ik op dat die mij nu de weg wijst naar huis!
Op dat moment ging ik in vol vertrouwen de stem van de telefoon volgen…
Ik vond het doodeng en deed het met een bonzend hart…
Ik kon immers zomaar voor de “Ring” komen te staan.. waar ik niet op mocht en dat weet de Tom Tom niet…
Maar God wel!
Binnen een paar minuten was ik buiten Almelo … op een binnenweggetje.. ik dacht… gewoon blijven rijden.. komt goed!
Na 15 minuten de stem volgend zag ik ineens een herkenningspunt… Een diepe zucht van opluchting volgde.. en tranen van dankbaarheid!
Zingend reed ik de laatste kilometers naar huis!
Wat ben ik toch blij met Jezus! Hij wijst je de weg als wij Hem aanroepen!
Love Heals All Things 