Prachtig nummer gezongen door Kirsten Alting-Winkelman… enorme bewondering voor deze moedige bijzondere vrouw! Zij deelt onderstaand schrijven en zingt het nummer! Voor velen een herkenbare tekst.. denk dat we allemaal wel een stuk(je) gebrokenheid kennen! Hou vol… in deze crisis is Hij dichtbij!!
Ik had het echt op mijn hart om dit lied voor jullie te zingen en delen juist nu de wereld een wereld wat beheerst wordt door corona, chaos, gebrokenheid, angst en pijn. We hebben er allemaal mee te maken. Hoe ik ermee te maken heb is dat ik opgenomen ben in een verpleeghuis, bedgebonden ben en mijn man en kinderen al weken niet gezien heb. Jij hebt vast op hele andere manieren ermee te maken. Misschien lijkt alles hopeloos en gebroken. Maar ik hoop dat dit lied je hoop en kracht mag geven. Want God maakt juist Zijn meesterwerken uit gebrokenheid. Geschreven door Dixie Phillips,Kenne Walker en Natalie Cromwell. Als je dit deelt wordt de tekst niet meegedeelt dus mijn verzoek om mijn tekst te kopieren en erbij te plakken
Lyrics
When your life falls apart Left with an injured heart Bring your hurts to the Master He comes to where you are Redeems and heals your scars Brings beauty from disaster
‘Cause every masterpiece made by Jesus Begins with broken pieces He takes the shattered clay And mingles truth with grace Day by day, time after time His work of art is redesigned Every masterpiece begins with broken pieces
No one could understand Why nails pierced His feet and hands And He hung on Calvary His wounded body bled Painted His cross red This was His finest artistry
Cause every masterpiece made by Jesus Begins with broken pieces He takes the shattered clay And mingles truth with grace Day by day, time after time His work of art is redesigned Every masterpiece begins with broken pieces
Mercy shapes you into what you were always meant to be A vessel of His love and glory
Cause every masterpiece made by Jesus Begins with broken pieces He takes the shattered clay And mingles truth with grace Day by day, time after time His work of art is redesigned Every masterpiece begins with broken pieces
In mijn vorige blog “Houd vol… ik ben met je” schreef ik al wat deze periode met ons kan doen… de angsten die we kunnen voelen en de worstelingen die er zijn en kunnen komen..
Toen ik die blog schreef was het nog niet heel erg dichtbij gekomen en had gehoopt en gebeden dat het onze deur voorbij mocht gaan..
En dan komt het ineens heel dichtbij…
Niet dat het bij ons al definitief is vastgesteld maar dat je verdacht bent..
En wat komt er dan een narigheid over je heen.. je beland in een ontzettend spannende tijd.. een tijd die je niet mee wilt maken maar waarin je geen keus hebt dan er dwars door heen te gaan!
Op goede vrijdag begonnen de klachten bij mij, verkouden en ontzettende hoofdpijn.. ach ik dacht gaat wel weer over.. maar het werd steeds erger.. er kwam keelpijn bij en de hoofdpijn werd steeds erger tot misselijk aan toe..
Ik twijfelde… moet ik contact op nemen met de huisarts.. of gaat het vanzelf voorbij.. na wikken en wegen toch maar contact op genomen.. omdat mijn echtgenoot ook in de risicogroep valt wilde ik geen risico nemen..
Aan de andere kant ben je terug houdend omdat het nogal een eng idee is en je niet weet wat je verwachten kunt.. ik belde en werd verwacht op de coronapoli in onze woonplaats.. als ik kwam kon ik in wachtkamer 7 plaatsnemen en een mondkapje opdoen wat klaar ligt…
Daar ging ik…
Kriebels en spanning van heb ik jou daar.. niet zo zeer dat ik bang was maar meer het ongewone… het bijzondere.. het onzekere..
Op dat moment flitste er een gebed door mij heen die iemand van onze huiskring de avond ervoor had gebeden voor mij, en wat had ik dat nu nodig had..
Ik was die avond al niet lekker maar we hadden via Jitsi toch een huiskring avond.. ik was achteraf blij dat ik wel was gegaan.. na ons lief en leed gedeeld te hebben besloten we voor elkaar te bidden..
Zij bad dat Gods vrede bij mij mocht zijn en dat ik mocht weten en ervaren dat Hij altijd bij ons is.. wat er ook nog ging gebeuren..
Nu denkend daaraan vond ik het een knipoog van Hem, elke dag zeg ik “Hij is erbij” vaak tegen mijzelf en de ander.. de hele middag verliet dit niet meer mijn gedachten.. ik moest er steeds aan denken, en met dat gebed in mijn hoofd en hart ging ik op weg naar de coronapost..
Ik laat jullie vrede na; mijn vrede geef ik jullie, zoals de wereld die niet geven kan. Maak je niet ongerust en verlies de moed niet. Johannes 14:27
Natuurlijk had ik nog steeds een knoop in mijn maag, en ik zong onderweg mijzelf moed in met dit gebed..
Het is namelijk niet zo dat als je christen bent de rampen jou deur voorbij gaan.. wij lijden net zo hard en soms nog harder.. maar wij hebben een troost dat God bij ons is… altijd… en ons nooit verlaat.. waardoor wij de stormen anders doorstaan.. in het vertrouwen dat Hij voor ons zorgt..
En tegelijk blijf je mens… met je tekortkomingen.. je spanning.. je angsten en daar tegenover je hoop, je geloof en je vertrouwen in Hem waardoor ik de spanning, angst en tekortkoming kan handelen..
God wist gisteren al dat dit vandaag zou gaan gebeuren en wist wat ik daarin nodig had!
Aangekomen en plaatsgenomen waar ik moest zijn kwam daar de dokter.. onherkenbaar in een wit pak.. masker voor en bril op.. hij stelde zich zelf voor en had hij pietje gezegd dan had ik het ook geloofd..
Dit was zo bizar!
Ik kreeg zo’n naar gevoel… het was net of had ik de pest en was ik ongelofelijk besmettelijk.. was natuurlijk ook zo maar zo heb je dit nog nooit meegemaakt en moest denken aan wat er in de bijbel staat over de melaatsen dat iedereen ze uit de weg ging en ze buiten de stadpoorten werden gezet…
Dit kwam flink binnen en het was of iemand mij een stomp gaf op mijn blauwe plekken.. ongewenst.. niet oké.. afgekeurd.. afgewezen..
De dokter was erg vriendelijk en ik had een goed gesprek met hem.. maar ondanks dat ik en mijn man in risicogroep vallen werden we niet getest.. ondanks dat ik onze situatie had uitgelegd.. hij deed het niet omdat simpelweg er te weinig testen zijn en omdat er geen therapie voor is heeft het ook geen zin…
We moesten er “gewoon” vanuit gaan dat het C virus bij ons aanwezig was..
Nou “gewoon”.. dit hield al heel wat in.. zo “gewoon” zou het niet worden… Thuisblijven.. in quarantaine… niet zelf de hond uitlaten.. mijn echtgenoot niet meer naar zijn dagbesteding.. wat betekend dat de structuur weg zou vallen.. terwijl daar juist zo’n behoefte aan is als je cognitieve problemen hebt..
De arts gaf mij wel een antibiotica mee voor als het misschien een bijholteontsteking was, en het kon geen kwaad..
Ik was erg verbaasd.. wat moet ik nu met antibiotica.. je weet helemaal niet wat mij mankeert.. ik wist dat dit wel degelijk kwaad kon, en na informatie te hebben gevraagd bij mijn orthomoleculaire immunoloog vriend Ron Grit van Vita Nova… besloot ik om het absoluut niet te slikken…
Antibiotica verzwakt je immuunsysteem waardoor je alleen maar meer kwetsbaarder wordt voor het coronavirus.. en dat is toch iets wat we nou juist niet willen.. en mijn grootste herstel van mijn lichaam heeft te maken met mijn immuunsysteem..
Ik ging weer naar huis en was doodmoe…
De dagen daarna leverde ik steeds meer in, bij elke inspanning kreeg ik het benauwd, en de hoofdpijn werd ook met de dag erger..
Maar goed mijn mantelzorgtaken gingen wel gewoon door.. en je moet gaan nadenken over…
Wat als…
Stel dat ik weg zou vallen door opnamen in ziekenhuis bv.. hoe moest het dan met mijn echtgenoot.. is het verantwoord om hem alleen achter te laten.. nee.. dus moeten er dingen geregeld worden..
Stel dat mijn echtgenoot die ook al koorts kreeg ziek zou worden.. wat zou hij willen… wil hij dan nog naar de IC.. wil ik nog naar de IC bij het slechtste scenario.. al deze vragen komen aan je voorbij en moet je het over hebben..
Oké.. je kan zeggen.. je moet niet van het ergste uitgaan… valt toch allemaal wel mee.. maar als je het nieuws een beetje volgt dan weet je ook wat er kan gebeuren.. gelukkig treft het bij de meeste mensen de milde variant…
Ook weten we allemaal wel dat deze puntjes vaak niet besproken worden in het dagelijks leven.. en als je het op dat moment moet beslissen en je weet niet wat je naaste wil dan zijn die beslissingen zo heftig en moeilijk.. wat is er dan mooier als je het samen doorgenomen hebt en weet wat de ander zijn wensen zijn…
Al deze dingen brengen de nodige spanningen en onzekerheid met zich mee.. en zeg nou eerlijk het is ook niet makkelijk en ook niet leuk om het over deze dingen te hebben.. hier wil je toch niet mee bezig zijn..
Gelukkig had ik nauw contact met mijn mantelzorgondersteuner en mijn coach.. en mijn arts op de achtergrond.. met elkaar liepen we de stappen door..
Niet makkelijk..
Ik werd met de dag benauwder en op een gegeven moment vertrouwde ik het niet meer..
Maar bellen dat was echt voor mij nog een stap te ver… ik wist dat als ik zou bellen.. dat dit heel veel consequenties kon betekenen… voor ons allebei..
De hele middag heb ik geworsteld.. overlegd… gebeden.. maar kon geen keuze maken.. en die keuze moest ik toch zelf maken..
Als mantelzorger kun je dit gewoonweg niet.. dit is gewoon onmenselijk.. mijn hart huilde… wat moest ik doen..
Bang voor mij zelf was ik niet.. nee… maar voor de thuissituatie wel.. de consequenties die dit met zich mee zou kunnen brengen.. brrr… het greep mij naar de keel.. ik was kapot van de spanning.. en er volgde zowaar een paniek aanval..
Dit kon ik niet!!
Auteur Hendrikje Fictorie verwoorde in een reactie op een schrijven van mij zo treffend wat ik voelde.. en wat vele mantelzorgers voelen..
Afhankelijk zijn terwijl je weet dat je geliefde afhankelijk van jou is is slopend..
Uiteindelijk heb ik na uren toch gebeld.. waarom.. omdat mijn saturatie best wel was gedaald en ik mij steeds benauwder ging voelen.. en natuurlijk de spanning die dit alles met zich meebracht is natuurlijk ook niet niks…
Dit is gewoon ondraaglijk.. ik kan die keuze gewoon niet maken..
Het is verschrikkelijk dat je sommige keuzes in je eentje moet maken.. die verantwoording is bijna niet te dragen.. dan ga je er nog liever zelf aan onderdoor..
In tranen vertelde ik de assistente van de spoedeisende hulp wat de situatie was.. de assistente wilde dat ik kwam.. omdat ze het niet vertrouwde..
Na het telefoontje vervoer kunnen regelen, een lieve vriendin ging met mij mee.. maar ik moest mijn man thuislaten want er mocht maar 1 begeleider mee.. en omdat mijn man niet meer mag autorijden had ik geen andere keus dan hem alleen achter te laten..
En dat brak mijn hart.. dit was zo verschrikkelijk.. want eerlijk gezegd wist ik niet zeker of ik weer thuis zou komen die avond.. en hoe moest het dan met mijn partner.. Hij kan zich namelijk niet meer alleen redden.. wel een paar uurtjes en dan nog moet ik altijd bereikbaar zijn.. dus al helemaal geen dagen of weken..
De taxi kwam voorrijden en tijd om te gaan was aangebroken..
Een laatste knuffel..
Wat heb ik die knuffel gevoeld..
Wat deed die knuffel pijn!
Ik slikte mijn tranen weg en en liep naar de deur.. draaide mij nog een keer om en zei..
Tot gauw..lieverd…
Ik stapte de deur uit, mondkapje op en vlug in de auto..
Oooo wat deed dit zeer…
Door de spanning laaide mijn dystonie even enorm op.. al mijn gezichtspieren vlogen alle kanten op.. ik had even geen controle over mijn spieren..
Onderweg naar de coronapost kon ik gelukkig even kletsen met mijn vriendin.. en zo mijn gedachten even afleiden..
Op de coronapost gebeurde het zelfde als de afgelopen woensdag.. dus wist al een beetje hoe het ging en merkte dat die spanning er gelukkig niet meer was..
Tijdens het gesprek met de arts zei de arts op een gegeven moment dat ze het erg vreemd vond dat ik die woensdag niet was getest.. u zit in zo’n kwetsbare situatie en u zit samen met uw man in de risico groep..
En om thuis goed de zorg te kunnen regelen is het van belang dat je weet wat er aan de hand is..
Fijn… ik voelde me even gehoord!!
De thuiszorg die bij mijn man normaliter komt, had ik afgezegd vanwege het besmettingsgevaar, en dacht voor de tijd dat het duurt doe ik het wel samen met mijn man.. maar als de thuiszorg weer in beeld wilde komen dan was het toch van belang dat er duidelijkheid zou komen..
Helemaal als ik te ziek zou worden..
Ze zei ik vind dat u getest moet worden dus dat gaan we nu ook doen en daarna kunt u naar huis.. want als het zo is heeft u uw echtgenoot allang besmet..
Ik was ontzettend blij dat ik weer naar huis kon en het afscheid niet voor lang was geweest!
Toch heeft het mij wel aan het denken gezet..
Het heeft veel met mij gedaan merk ik.. het leven is kwetsbaar..
Het is afwachten morgen wat er uit komt..
Hopelijk blijft het bij dit.. en heb ik het hoogtepunt nu bereikt.. en gaan we weer langzaam de goede kant op..
Wat ik erg bijzonder vindt is dat er voor ons opnieuw een mooie nieuwe wereld opengaat sinds we verhuisd zijn.. we zijn niet zomaar in deze buurt komen wonen.. en we mogen weer ervaren dat buren ook “leuk” kunnen zijn.. dat je ook “normaal” contact met je buren kunt hebben… en dat we er voor elkaar mogen en kunnen zijn.. dit doet mij zo goed.. het maakt dat ik in no time mij hier ontzettend thuis ben gaan voelen en hier voor geen goud meer weg wil… het is zo ons eigen plekje geworden en langzaam aan komt alles af..
Ook de vele berichtjes die we krijgen hoe het met ons gaat, de zorg die we krijgen via de huiskring van onze kerk.. eten wordt gekookt.. hond wordt uitgelaten.. het is een Zegen om dit te ervaren..
En aan het eind van de middag zag ik een mooi bijzonder getuigenis filmpje op internet voorbij komen..
Mooi gedicht.. verdriet mag er zijn… tranen laten rollen lucht alleen maar op.. Laten we vanavond met z’n allen een kaars aansteken om verdriet met elkaar te delen.. Maar ook door licht en hoop te verspreiden, in deze duistere tijd van ziekte, dood en pijn hebben we juist licht en hoop nodig…
Zijn licht! Zijn hoop!
Doe je mee?
Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft, vuur dat nooit meer dooft … een lied uit Taizé
Laat ons huilen
Laat ons huilen om de doden die eenzaam daalden in het graf. Laat ons huilen om hen die geloven dat ziekte een oordeel is, een straf. Laat ons huilen om de ouderen die gescheiden worden van man of vrouw Laat ons huilen, laat ons rouwen; de dood zet velen in de kou. Laat ons huilen om de zieken die in slaap moeten worden gebracht. Laat ons huilen om de fabrieken waar straks niemand meer wordt verwacht. Laat ons huilen om de kinderen die thuis steeds minder veilig zijn. Laat ons huilen waar krachten minderen waar gebeden wordt om lucht in pijn. Laat ons huilen om de vaders die zich zorgen maken om hun werk. Laat ons huilen want de kaders van ons leven blijken minder sterk. Laat ons huilen om de moeders die plotseling een juf moeten zijn. Laat ons huilen om zusters, broeders die samen worstelen met hun pijn Laat ons huilen om hen die zorgen en moeten kiezen tussen goed en kwaad. Laat ons huilen om wie niet geborgen en heel eenzaam in het leven staat. Laat ons huilen om de landen waar één leider de macht in handen neemt Laat ons huilen om de ander; we raken zo van elkaar vervreemd. Laat ons huilen om ons leven dat plotseling op zijn kop werd gezet Laat ons huilen om ons streven dat alles maar zo maakbaar werd. Laat ons huilen totdat al onze tranen in dit tijdelijke droeve aardse dal een rivier van vrede mogen banen tot het rijk Gods komen zal.
Momenteel gaan er op Facebook meerder challenge rond.. sommigen zijn leuk, anderen minder leuk.. sommigen zijn een uitdaging en sommigen is gewoon om even je zinnen te verzetten.. al met al… het is een leuk tijdverdrijf..
Totdat ik vanmorgen deze challange te zien kreeg en ik vond het een hele mooie!
Ze deelde de challange.. om vandaag een Bijbeltekst te delen die je vandaag aansprak en te vertellen waarom!
Wat is het trouwens geweldig om te zien en te ervaren hoe de wereld zich ontpopt, zoals Hij het heeft bedoelt!
Niet IK maar SAMEN!!
En je begrijpt uiteraard dat ik hier graag aan mee doe!!
Onderstaande tekst kwam in mij op na dat ik vanmorgen de dienst had gekeken van onze eigen kerk en erachteraan een dienst van Opwekking..
"Ik gebied je dus: wees vastberaden en standvastig, laat je door niets weerhouden of ontmoedigen, want waar je ook gaat, de HEER, je God, staat je bij."
“Ik gebied je dus: wees vastberaden en standvastig, laat je door niets weerhouden of ontmoedigen, want waar je ook gaat, de HEER, je God, staat je bij.”
Bij beide diensten kreeg ik de bemoediging
“Houd vol!!”
Hier werd ik door geraakt… want dat zegt nogal wat in deze tijd om vol te houden… om door te gaan… en je niet te laten ontmoedigen..
Makkelijk?? Nee!!
Mogelijk?? Ja.. met Hem..
Ik kan het namelijk ook niet alleen.. als je het nieuws volgt dan kun je wel depressief en ontmoedigt raken.. het is alleen maar Corona.. en natuurlijk is het erg.. is het verschrikkelijk wat er gebeurt.. wereldwijd.. het verdriet en onmacht bij de mensen… maar ook de angst… de angst om er alleen voor komen te staan… hoe houd ik alle ballen in de lucht.. maar ook de angst om alleen te sterven als de corona jou in de greep heeft en de medici niks meer voor je kan doen.. en dan het eenzame gevoel wat uit die angst voortkomt…
Ik weet dat er ontzettend veel mensen bang zijn.. angst ervaren.. en sommige angsten zijn ook reëel…
Als je de beelden op tv ziet, uit Italië.. uit Spanje dan slaat de schrik je ook om het hart..
Dan valt echt letterlijk alles om je heen weg, dan sta je er alleen voor.. misschien nog een hand van een verpleegkundige..
Dit is een schrikbeeld van menig mens hier op aarde..
En dit raakt mij… ik weet hoe het voelt om zo verlaten te zijn.. en leef met al die mensen mee die dit mee moeten maken.. dan huilt mijn hart en roep ik Jezus aan… “Ontferm U Heer over al deze mensen”...
Verlaten zijn is in mijn ogen een van de ergste trauma’s die iemand mee kan maken… wij zijn namelijk niet gemaakt om verlaten te worden.. om alleen over te blijven.. Toen Hij de wereld schiep, schiep Hij ook twee mensen om elkaar tot hulp te zijn….
Wat is het trouwens geweldig om te zien en te ervaren hoe de wereld zich ontpopt, zoals Hij het heeft bedoelt!
Niet IK maar SAMEN!!
Het verlaten zijn heb ik helaas ook gekend, niet door een of ander naar virus maar door letterlijk opgesloten zijn.. meerdere keren… dat er niemand bij je kan komen.. waardoor echt letterlijk alles weg valt en je alleen met je zelf overblijft..
Heel lang heb ik geworsteld met deze angst, met deze verlatenheid.. en het eenzame gevoel wat daaruit voort komt.. en jaren heb ik die verlatenheid bij mij gedragen…
In die periode schoot het regelmatig door mijn hoofd dat ik mij een beetje kon indenken hoe Jezus zich heeft gevoeld… in deze periode richting Pasen denken we daar vaak aan..
Op dat moment gaf het mij geen troost.. ik werd er alleen maar verdrietiger van en begreep er niets van.. waar was Jezus dan??
Maar er is hoop…
Jezus….
Want in deze vreselijke angst/verlatenheid is er 1 Iemand die wel bij mij kon komen… die mijn geroep wel hoorde…
Jaren later heeft Hij mij laten zien door gebed dat Hij er wel degelijk was.. die bevestiging had ik zo nodig om deze trauma een plekje te kunnen geven…
We ervaren het niet altijd op het moment zelf…
Maar wat is die bevestiging voor mij van onschatbare waarde geweest, gewoon omdat ik van toen af aan wist dat Hij er altijd is… wat er ook gebeurt.. wat je ook mag overkomen..
Hij is er bij!!
Deze Jezus laat ons niet alleen staan als wij er om vragen.. Hij geeft wat wij nodig hebben… omdat Hij weet wat wij nodig hebben om door te kunnen gaan.. om vol te houden…
Hij hoort je wel degelijk als niemand je meer hoort.. Hij komt naast je zitten als je hem aanroept.. ook al ervaar je het niet.. laat het dan in je gedachten en hart dalen zodat het een zeker weten wordt!
Hij mag je wel vastpakken want het virus kan Hem niet raken!
Mijn omstandigheden waren niet direct veranderd, maar de verandering in mij zelf was begonnen…
Het is zo belangrijk vooral in deze tijd dat je zeker weet dat Jezus er altijd is.. dat Hij nooit van je zijde wijkt of kan wijken.. want Hij woont in jou hart als jij JA tegen Hem hebt gezegd..
Wat een enorme bemoediging om dit zeker te weten..
Nooit meer alleen.. ja ook als het doek valt..
Ik ben niet bang… want ik weet waar ik naar toe ga als mijn doek gaat vallen..
Natuurlijk hoop ik dat het doek nog lang niet valt… dat mij nog meer dagen zijn gegeven om er te zijn voor een ander.. ik zelf heb het gevoel dat mijn leven pas is begonnen…
Maar valt mijn doek dan weet ik ook dat het goed is.. want mijn God heeft het beste met mij voor.. en ook met jou… want tegelijk weet ik dat Hij dan ook weer zorgt voor de ander…
Natuurlijk zal ook ik door een worsteling moeten, vooral om de mensen die mij dierbaar zijn en die ik achter moet laten.. maar die laat ik achter in de wetenschap dat er een God is die voor hen zorgt..
Want ik ken een liefdevolle God, niet een God van angst, niet een God die ziekte geeft.. nee ik ken een God die van ons houd en voor ons zorgt als wij ons door Hem willen laten verzorgen!
Mijn gedachten gaan uit naar al die mensen die in angst leven.. die verlatenheid kennen… en die eenzaam en alleen sterven…
Ik bid voor de mensen die nu in doodsangst, of moederziel alleen in een ziekenhuis liggen, of de ouderen en jongeren die in een verpleeghuis verblijven zonder dat ze bezoek mogen ontvangen, de mensen met een beperking die er niks van snappen wat er gebeurt en zich daardoor zo verlaten voelen.. voor de kinderen die in een onveilige situatie leven, voor de relaties die onder spanning komen te staan, voor relaties waar het ook onveilig is, dat Jezus in genade zich ontfermt over jou!!
Dat Hij zichzelf gaat openbaren aan jou als jij deze Jezus ook wilt leren kennen, of dat je Hem gekend hebt… maar ook als je Hem wel kent…
Hij staat met open armen op een ieder te wachten.. wie of wat je ook bent!!
Hij wacht geduldig op jou..
Johannes 3:16 Want God had de wereld zo lief dat hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.
Af en toe trekt Hij wel eens aan je jasje, want Hij houd zoveel van jou dat Hij niks liever wil dan dat jij bij Hem komt schuilen.
Ik hoop dat voor jou deze tekst, die mij vandaag zo bemoedigt heeft, ook jou mag gaan bemoedigen, waardoor wij het samen gaan volhouden en wij ons niet laten ontmoedigen… wat wij ook nog voor de kiezen gaan krijgen!
Hij is erbij!!
En stel dat het doet valt.. wees dan niet bang.. het is nooit te laat om Ja tegen Jezus te zeggen.. Hij wacht…
Afgelopen zondag tijdens ons optreden met the Choir Company deelde de dirigent een prachtige bijzondere overdenking..
De kern ging over bovenstaande tekst in het plaatje..
Maar om je (opnieuw) te laten vullen door God moet je eerst ruimte creëren.. dit doe je door op te ruimen.. schoon schip te maken.. in je huis (lees hart)..
Wat mij hierin trof was dat Hij vertelde dat dit niet alleen altijd over zonde of negatieve dingen gaat… maar soms juist ook in positieve situaties, goede dingen.. dat God ons roept voor een nieuwe taak.. Nieuw baan.. nieuwe kansen..
Waarom?
Vaak om te groeien… zodat je nog meer en mooier uit de verf komt dan je nu al doet! Zodat je nog meer gaat lijken op Hem… andere mensen door jou mogen gaan ontdekken wie Jezus is!
Wat een prachtige win&win situatie!
Alleen wat is dat een enorme uitdaging..
Daar is moed voor nodig!
Durf jij op te ruimen en je opnieuw te laten vullen door Hem.. je hele hart…
Dan ga je bijzondere dingen zien, ontdekken en ervaren..
Op dit moment ervaar ik dit op persoonlijk vlak in verschillende situaties..
Mijn leven is enorm in ontwikkeling en ik ben uitgestapt in veel opzichten.. vrijwilliverswerk… reïntegratie via UWV.. ander koor.. taken binnen de kerk.. andere woning.. mijn oude “beperkte” leven achterlaten.. in mijn kracht gaan staan.. de kracht die God mij heeft gegeven.. Durf uit je “comfort zone” te stappen.. en wat krijg ik er veel voor terug!
Vreugde en rust in mijzelf, ruimte voor God en de ander! Mijn leven is zo rijk geworden..
Opruimen, uitstappen en in afhankelijkheid van Hem leven heeft mijn leven enorm verrijkt!
Mijn hart wordt gevuld met enorme dankbaarheid!
Ondanks de omstandigheden zal ik juichen in mijn Heer!
Makkelijk nee!!! Mogelijk Ja!!!
Ik hoop en bid dat jij ook deze uitdaging aandurft.. weet en vertrouw dat God er altijd is, was en zal zijn!
Zoals elk jaar wil ik er bij stil staan wat afgelopen jaar ons aan zegeningen heeft gebracht maar ook de moeiten die we voor de kiezen kregen..
2019 het jaar waarin vreugde en verdriet hand in hand gingen. 2019 het jaar dat wij samen weer een jaar ouder mochten worden 2019 het jaar waarin we Chanel onze kleine viervoeter bij ons een thuis mochten geven 2019 het jaar waarin mijn man uiteindelijk de diagnose Cadasil kreeg.. dit bracht rust maar ook verdriet… 2019 een pittig jaar waarin het ging om accepteren en onze toekomst bijstellen.
2019 het jaar dat we alweer 5 jaar getrouwd mochten zijn 2019 het jaar dat dat we op vakantie gingen in de omgeving Winterberg waar we ook onze huwelijksreis 5 jaar geleden mochten beleven.. 2019 het jaar waarin we bijna een maand in Friesland mochten bivakkeren..
2019 het jaar dat er in mijn gezondheid een enorme ommekeer kwam. 2019 het jaar waarin ik door middel van voeding en veranderde leefstijl mijn diagnoses de rug mocht toekeren en er een wereld voor mij openging. 2019 het jaar waarin ik mijn scootmobiel mocht inleveren.. simpelweg omdat ik hem niet meer nodig heb! 2019 het jaar waarin ik na 30 jaar WAO uitkering mag gaan ontdekken via een reintegeatiebureu waar mijn toekomst ligt qua werk. 2019 het jaar waarin ik mocht beginnen met vrijwilligerswerk bij de dagbehandeling TMZ 2019 het jaar dat ik een nieuwe uitdaging mocht aangaan als groepenbegeleider bij Present Almelo 2019 het jaar dat ik gestopt ben met vrijwilligerswerk bij dagelijksebroodkruimels.nl vanwege verandering binnen die organisatie.
2019 het jaar waarin ik ook dieptepunten ervoer.. Dat mijn leventje vaak op zijn grondvesten schudde.. 2019 het jaar waar ik binnen onze Gemeente taken op kon pakken.. 2019 het jaar waarin mijn lieverd WLZ kreeg en hij zijn plek weer kon innemen bij RTV Borne
2019 het jaar dat we mochten genieten van de omgeving met al zijn zegeningen… 2019 het jaar waarin wij samen opnieuw mochten verhuizen binnen Borne.. weer naar een eengezinswoning met tuin
2019 het jaar waarin wij uitgenodigd werden voor een heerlijk kerstdiner met lieve vrienden waar we van hebben genoten! 2019 een jaar waarin we mochten optrekken met lieve vrienden en vriendinnen 2019 het jaar waarin we als familie weer voor elkaar gespaard zijn gebleven.
2019 het jaar dat God opnieuw gaf wat wij nodig hadden in alle opzichten zodat wij niks te kort kwamen. 2019 het jaar dat wij ondanks alles konden Genieten van alle kleine dingen die op ons pad kwamen…
En belangrijk! 2019 het jaar wat vele ups en downs kende maar waar we samen mochten optrekken met de mensen die ons lief zijn ❣ Wij ontzettend dankbaar en blij zijn met de mensen die God op ons pad heeft gebracht en met ons meewandelen.. Dank jullie wel!!! 😇🥰
Op naar een bijzonder 2020! 🙏 Wij gaan een onbekende toekomst tegemoet maar wel een toekomst van Hoop.. ondanks wat er volgend jaar ook op ons pad komt, weten wij ons veilig en geborgen in Zijn hand! Hij is erbij ook in 2020! 😘
Vandaag mijn allereerste project begeleid als groepenbegeleider bij Present Almelo!
Zo bijzonder… dankbaar dat ik mijn steentje vandaag mocht bijdragen om een lichtpuntje in iemands leven te zijn.. door praktisch en sociaal hier handen en voeten aan te geven…
Maar het moest vandaag ook even dalen in mijzelf.. Het kwam flink binnen
30 jaar… 20 jaar…. 10 jaar…. 5 jaar… 2 jaar… geleden had ik dit nooit kunnen dromen.. weten of geloven… dat er ooit nog een tijd zou komen dat ik aan de andere kant zou komen te staan… Ik… die voorgoed opgenomen zou worden achter gesloten deuren..
Slik… en nu…
Ik ben stil.. heftig als je dit even tot je door laat dringen..
En dan raak ik ontroerd… en ongekend dankbaar… wat ik niet goed in de juiste woorden kan uitdrukken.. omdat elk woord niet precies de juiste lading daarin kan weergeven… maar God kent mijn woordeloze woorden.
In prediker 3 zegt God dat er voor alles een tijd is.. Er is een tijd om te huilen en er is een tijd om te lachen. Er is een tijd om te treuren en er is een tijd om te dansen.
Hiermee zegt Hij tegen ons.. jou… er is Hoop.. ik heb een plan met je leven.. Wauw… weer komt onze trouwtekst zo naar voren in mijn/ons leven..
Jeremia 29:11-14.Want Ik weet, welke gedachten Ik over u koester, luidt het woord des Heren, gedachten van vrede en niet van onheil, om u een hoopvolle toekomst te geven. (Dan zult gij Mij aanroepen en heengaan en tot Mij bidden, en Ik zal naar u horen; dan zult gij Mij zoeken en vinden, wanneer gij naar Mij vraagt met uw ganse hart. Dan zal Ik Mij door u laten vinden, luidt het woord des Heren, en in uw lot een keer brengen)
Ik ben zo blij en dankbaar dat God die laatste verzen aan onze trouwtekst heeft toegevoegd.. met het eerste gedeelte alleen is de tekst voor ons niet compleet.. het laatste stukje hoort er bij.. we hebben dit al zovaak mogen ervaren… Als wij Hem aanroepen en zoeken met heel ons hart.. zal Hij uitkomst geven!!!
Maar als je midden in een donkere periode zit ervaar je dat vaak niet zo.. dat er aan het eind van een donkere tunnel het altijd weer licht wordt! Dan wil ik je bemoedigen met onze trouwtekst.. ook voor jou is er hoop!
Ook al wordt het opnieuw donker om je heen.. zijn de omstandigheden verschrikkelijk.. toch weet ik en houdt ik mij vast aan de woorden die Hij mij heeft gegeven!
Dan zult gij Mij aanroepen en heengaan en tot Mij bidden, en Ik zal naar u horen; dan zult gij Mij zoeken en vinden, wanneer gij naar Mij vraagt met uw ganse hart. Dan zal Ik Mij door u laten vinden, luidt het woord des Heren, en in uw lot een keer brengen
Jeremia 29:12-1
Hij baant een weg als je zelf geen uitkomst ziet! God is groter en Zijn wegen zijn ondoorgrondelijk…
Ja, Ik zal een weg in de woestijn maken, rivieren in de wildernis Jesaja 43:19
Ook al is dat niet altijd zoals wij het graag willen/zien.. maar Zijn plan is het beste.. want Hij overziet het hele plaatje en heeft het beste met mij voor… en dan kan ik het waarom loslaten en in het hier en nu leven..
Te doen waar Hij mij voor geroepen heeft!!Struikeld Leven in de voetsporen van Jezus met vallen en opstaan!
ZIJN GENADE IS (voor mij) GENOEG!!!
Met tranen deze week dit lied gehoord.. zo mooi.. eindelijk kan ik zingen
Abba Vader!
Songtekst: Eline Bakker – Abba U bent een Vader die zingt en juicht over ons Uw ogen vol trots en trouw zijn op ons Nog voor ons bestaan ging Uw hart naar ons uit En Uw liefde laat ons nooit meer los U bent een Vader die zingt en juicht over ons.
Abba Onze Vader Abba Wij zijn van U.
U bent een Vader die zingt en juicht over ons U neemt ons bij de hand en danst met ons Niets in ons bestaan zal u ooit ontgaan Want Uw liefde laat ons nooit meer los U bent een Vader die zingt en juicht over ons.
U vond ons verloren in slavernij Uw liefde greep in en U kocht ons vrij Met alles wat in ons is roepen wij nu: ‘Abba’
Dichtbij Uw hart, terug van weggeweest komen wij thuis bij Uw welkomstfeest Met alles wat in ons is roepen wij nu: ‘Abba’
Bij U verdwijnt onze onzekerheid en vinden wij onze identiteit Met alles wat in ons is roepen wij nu: ‘Abba’
Nu zijn wij van U en U bent van ons En dat staat vast wat ons ook overkomt Met alles wat in ons is roepen wij nu: ‘Abba’
Het wordt tijd voor een rijbewijs geloof ik.. pfff almelo… wat een vreselijke stad om met een brommobiel je weg te vinden…
Ehhh ik zal eerlijk zijn.. ben verdwaald
Net thuis van een gezellige introductieavond voor vrijwilligers bij TMZ…
Wel bijzonder hoe ik dan de weg weer heb gevonden.. Wil het graag met je delen ter bemoediging dat Hij er altijd is!
Ik was de wanhoop nabij en wist niet meer waar ik was in Almelo.. (onbekende stad) Had al een paar keer God om hulp gevraagd maar ik reed maar rondjes en stuitte steeds op de Ring.. waar ik dus absoluut niet mag rijden.. Tom Tom stond aan maar bracht mij ook steeds weer naar de Ring, werkte dus ook niet om uit deze doolhof te komen.. Tom Tom op telefoon erbij gezocht.. maar die zweeg in alle talen..
Op een gegeven moment reed ik opnieuw op een kruispunt af en riep:
“Heer ik weet het niet meer.. U moet mij thuis brengen..”
(de hele reis zweeg de telefoon in alle talen en ik kon niet steeds op de tekefoon kijken)
Plotseling kwam er een vriendelijke vrouwenstem uit de telefoon.. “sla over 100 meter linksaf..
Mijn hart maakte een sprongetje en ik zei.. “Dankuwel Heer.. U heeft nu de controle over mijn telefoon dus daar vertrouw ik op dat die mij nu de weg wijst naar huis!
Op dat moment ging ik in vol vertrouwen de stem van de telefoon volgen…
Ik vond het doodeng en deed het met een bonzend hart…
Ik kon immers zomaar voor de “Ring” komen te staan.. waar ik niet op mocht en dat weet de Tom Tom niet…
Maar God wel!
Binnen een paar minuten was ik buiten Almelo … op een binnenweggetje.. ik dacht… gewoon blijven rijden.. komt goed!
Na 15 minuten de stem volgend zag ik ineens een herkenningspunt… Een diepe zucht van opluchting volgde.. en tranen van dankbaarheid!
Zingend reed ik de laatste kilometers naar huis!
Wat ben ik toch blij met Jezus! Hij wijst je de weg als wij Hem aanroepen!
Sporen van het leven… wat doet dit met je?? met je Lichaam?? Kom je er ooit vanaf??
Vragen die de laatste tijd door mij hoofd spoken en mij aan het denken zetten, ook de vragen wat kan ik of wat moet ik er mee.. of moet ik er überhaupt iets mee… of moet ik gewoon maar accepteren dat het is zoals het is.. en dat ik er gewoon af en toe behoorlijk last van heb.. dat het bij mij hoort…. dat er teveel gebeurt is waardoor mijn lichaam soms zo beurs aanvoelt na weer een dreun..
Lastige vragen..
Waar ik achtergekomen ben in de loop der jaren en af en toe pijnlijk van bewust wordt.. is dat ik ontzettend kwetsbaar blijf… lichamelijk maar ook geestelijk.. lichaam en geest werken namelijk samen.. die kun je niet loskoppelen.. het heeft invloed op elkaar…
En eerlijk gezegd heb ik het er af en toe ontzettend moeilijk mee…
Vorige week had ik een pijnlijke ontmoeting met mijn kwetsbaarheid.. ons koor had een nieuw lied en daar zaten solo partijen in.. de dirigent had gevraagd dat hij de week erop vijf solisten wilde horen, hij zou ze niet aanwijzen maar wie het op zijn hart had kon zich opgeven.. het was een erg bijzonder lied Shine Your Lightvan de Oslo Gospel Choir… ik voelde mij helemaal warm worden.. als je mij een beetje volgt weet je wat de nummers van Oslo Gospel Choir voor mij betekenen.. ik werd aangemoedigd door mijn beste vriendin om het te gaan doen.. en ik dacht nou als die denkt dat ik het kan.. dan kan ik mij er wel aan wagen..
Maar er was direct een stemmetje in mij die zei: “Acht dat durf je niet.. dat kan je niet.. dat lukt je echt niet.. je klapt dicht.. wie ben jij om dit te gaan zingen.. er zijn vast koorgenoten die het veel beter kunnen dan jij… jij denkt nogal wat van jezelf om je zo op de voorgrond te plaatsen…
Oef allemaal leugens…
Tegelijk voelde ik een enorme drive in mij om het te doen… dit nummer zingen voor Hem die het licht weer in mij heeft laten schijnen.. die het licht is van deze wereld.. waardoor ik een weerspiegeling van Zijn licht mag zijn.. stiekem kreeg ik er heel erg zin in.. ik weet dat wat ik voelde mijn diep verborgen “ZIJN” was… die nooit aan de oppervlakte durft te komen.. dit was een van de liederen die ik jaren heb gezongen in stilte met mijn diepe “ZIJN”… ik zong dit al jaren vanuit mijn tenen..
Zou ik mijn “ZIJN” durven laten horen??
Ik ben naar huis gegaan en aan het oefenen geslagen maar thuis ging het geweldig.. gewoon zoals ik het altijd zong in stilte maar nu met geluid.. heerlijk in mijn eigen comfortzone.. in mijn eigen bubbel… lekker veilig.. maar durf ik dit ook op koor.. heb ik dan ook een stem?? ik sprak mijzelf moed in.. je hebt al aantal zanglessen gehad.. zingen kun je wel.. en Hij is erbij… wees niet bang…
En zo kwam ik een week later op koor…
We waren heerlijk aan het zingen/repeteren en ineens zegt de dirigent we gaan het nieuwe nummer doen en welke vijf dames willen de solo partijen doen.. voorzichtig stak ik mijn hand op.. de kleuren in mijn gezicht voelde ik al op en af gaan.. pff.. de eerste stap is gezet dacht ik.. maar het deed mij meer dan mij lief was..
Mijn verleden kwam als een film voorbij.. ik zag mijzelf weer liggen.. maar nu moest er geluid bij..
De onzekerheid nam de overhand en mijn hart vloog bijna uit mijn borstkas.. ik probeerde mijzelf moed in te praten.. je kunt het.. je hebt goed geoefend… goed op je ademhaling concentreren… niet bang zijn.. Hij houd je vast.. voor iedereen is het eng…
En toen was het mijn beurt…
Ik probeerde in te zetten maar voelde mijn keel dicht gaan… ik moest alle zeilen bij zetten om er geluid uit te krijgen.. waardoor ik de hele zangtechniek wat ik tot nu toe had geleerd vergat… maar daardoor ook de beleving niet meer voelde.. en die ik altijd zo heb gevoeld bij dit nummer..
OVERLEVEN…
Op dat moment ging mijn lichaam op de overlevingsstand staan.. langzaam blokkeerde ik.. ik kon mij niet meer concentreren en merkte dat ik een marathon aan het lopen was.. verkeerde ademhaling of moest ik letterlijk een berg op…
Oef het eerste couplet zat er op.. nu het refrein door het koor en dan het tweede couplet nog.. eigenlijk wilde en kon ik helemaal niet meer.. maar dat doe je toch niet.. zo kwetsbaar wilde ik ook niet zijn..
Ik had tekort tijd om mijzelf bij elkaar te rapen om klaar te zijn voor het tweede couplet.. Ik wilde beginnen en merkte dat er geen geluid meer uit kwam.. ik perste alle lucht eruit om toch geluid te krijgen… Gelukkig er kwam geluid en ik kon door.. het zweet brak mij uit en voor mijn gevoel kon ik elk moment flauwvallen.. oef.. wat een spanning.. ik heb mijn solo gezongen maar wat was het een confrontatie met mijn “ZIJN”
Met mijn Kwetsbare “ZIJN” die zo graag wilde “ZIJN”
Ik baalde enorm.. en was eigenlijk intens verdrietig.. maar voelde ook ongelofelijk veel pijn.. mijn “ZIJN” werd pijnlijk geraakt.. het was of stak iemand met een mes in mijn “ZIJN” ook was het herkenbaar… elke keer als ik mijn stem wil laten horen.. als ik mijn grens wil aangeven.. als ik graag wil laten weten wat ik er van vind of wat het met mij doet of gewoon mijn “ZIJN” wil laten horen… dan reageert mijn lichaam komt er een hand om mijn keel en wordt mijn stem doodgeslagen…
Mijn “ZIJN” wordt monddood gemaakt!
Hoe laat ik mijn “ZIJN” nu zijn… mijn hele leven heeft mijn “ZIJN” gezwegen en is monddood gemaakt… waar ik nu de vruchten van pluk…
“Je mag er niet “ZIJN”
Ik weet dat dit het punt is waarom dit gebeurt “Je mag er niet zijn “ZIJN” …
Het bizarre is dat mijn hoofd en mijn hart waar het langzaam naar toe daalt, weet dat ik er mag zijn.. dat mijn “ZIJN” er zijn mag… dat ik geliefd ben.. dat er Één is die onvoorwaardelijk van mij houdt.. die alles voor mij over heeft gehad.. die gestorven is om mij het leven weer te geven… mijn “ZIJN” is jaren “dood” geweest…
Maar Hij heeft mij gered en mijn “ZIJN” weer een stem gegeven… waar ik tot op de dag van vandaag ontzettend dankbaar voor ben… en elke dag probeer ik in die kracht te gaan staan… want ik weet mij gedragen door die ENE.. 100% Zekerheid..
Maar mijn lichaam is ontzettend kwetsbaar geworden.. zij reageert direct op situaties.. vooral “onveilige” en “spannende” situaties… waardoor mijn “ZIJN” weer monddood gemaakt wordt.. mijn lichaam heeft door de jaren heen teveel negatieve ervaringen gehad.. teveel gehoord in allerlei vormen “je bent niet geliefd” “Je mag er niet “ZIJN”
Hoe geef ik dan mijn “ZIJN” weer een stem..
Mijn lichaam is letterlijk ziek geworden door wat er allemaal is gebeurt als je mij een beetje volgt weet je wat ik bedoel.. een lichaam waar ik niet van op aan kan.. een lichaam dat mij zomaar in de steek kan laten.. in verschillende opzichten.. bij spannende of onveilige situaties laat het mij letterlijk in de steek..
Wat ook niet bijdraagt zijn mijn aandoeningen SLE en Sjögren Syndroom en mijn Dystonie.. die allemaal zijn ontstaan door wat ik heb meegemaakt.. verdrietig maar het is helaas een feit.
Één van de vervelende kenmerken is dat deze aandoeningen erg wisselend zijn.. vooral SLE is daar erg goed in… ik kan zo s’middags een vuurrode knie hebben tot dat ik op bed ga en denk ik moet morgen de huisarts maar even bellen dit is niet oké.. en dan wordt ik de volgende dag wakker en is de knie weer normaal.. niets vervelender dan SLE dus.. en hoe ga je hier dan mee om..
Zo kan het dan zijn dat ik de ene dag nog in het ziekenhuis ben en de andere dag al weer leuke dingen kan doen.. bizar maar het is zoals het is.. Met een lichaam dat zo wisselend reageert waar je geen peil op kan trekken is vreselijk ingewikkeld.. ik snap er zelf soms helemaal niks van hoe kan ik dan verwachten dat een ander het begrijpt..
En dan de vraag dus hoe bereik ik dan dat mijn lichaam wat minder kwetsbaar wordt en mijn “ZIJN” er meer mag zijn..
Dat is een vraag die mij soms… maar eigenlijk te vaak bezig houdt de laatste tijd.. moet ik dan maar dagen mijn lichaam rust geven als het even opvlamt.. of moet ik gewoon doorgaan..
Ik heb gemerkt dat ontspanning en inspanning elkaar mogen afwisselen.. en daarbinnen een goede nachtrust.. dan kom ik een heel eind..
Dealen met een kwetsbaar lichaam is zo ontzettend moeilijk… dat is elke dag opnieuw bekijken wat haalbaar is.
Ik kan mijn sporen niet uit wissen.. mijn sporen hebben voor een kwetsbaar lichaam gezorgd maar ik mag wel samen met Hem een weg erin vinden….
God heeft mij deze drie handvatten gegeven om mij te helpen een weg te vinden in mijn kwetsbaarheden.. en heel misschien dat dan mijn “ZIJN” steeds meer tevoorschijn komt.
Liefde
Grenzen
Balans
Liefde.. mijn website heet niet voor niks LOVE HEALS ALL THINGS… deze titel loopt als een rode draad door mijn leven en door mijn ervaringen weet ik dat zonder Liefde je leven hopeloos en nutteloos is.. ieder mens.. ieder schepsel op deze aarde heeft Liefde nodig.. zonder Liefde is er geen leven.. ga je dood en ben je dood.. God is Liefde.. Hij heeft jou zo lief dat Hij zijn enige zoon gegeven heeft voor jou zodat jij in eeuwigheid met Hem mag Leven.. Hij heeft met Pasen de dood overwonnen… Hij Leeft zodat wij mogen Leven!
Grenzen.. maar in die Liefde horen ook grenzen.. grenzen stellen is voor je zelf opkomen.. lief zijn voor jezelf.. “Je mag er zijn” ook met een kwetsbaar lichaam… lastig maar wel mogelijk.. hierin heb je de Liefde nodig.. Liefde van Hem om zo jezelf lief te hebben en zo ook weer Liefde door te geven aan de ander.. en God heeft hierin Zijn liefde al vele malen aan mij getoond.. Hij spreekt voor mij als ik geen stem heb..
Balans…En als je de bovenste twee toepast heb je de balans te pakken… want als je in Liefde je grenzen aangeeft kom je op voor jezelf.. ga je in je kracht staan en kom je in balans..
Dit zal de ene dag beter gaan dan de andere dag.. met vallen en opstaan achter Hem aan…. met een kwetsbaar lichaam wat elke dag invloed blijft hebben op mijn leven.. ik kan het niet uitpoetsen.. wegstoppen.. al zou ik het ERG graag willen…
Het solo zingen laat ik nog maar even voor wat het is.. gewoon tussen mijn mede koorzangers heb ik een veilige plek en durf ik te zingen.. mijn lichaam is nog te kwetsbaar om mijn “ZIJN” te laten horen…
Wie weet in de Toekomst...
En dan komt er Rust… Rust in je hart.. dan pak ik Zijn hand.. want er is niks veiligers dan Zijn hand… op deze aarde zul je nooit veilig zijn, in die zin dat jou niks zal overkomen… de vijand ligt overal op de loer.. de gebrokenheid van de wereld zal in dit leven blijven.. De kwetsbaarheid van mijn “ZIJN” en mijn lichaam zal ik mee moeten dealen… maar ik hoef niet bang te zijn want mijn leven ligt in Zijn hand..
En dan krijgt Pasen een heel bijzondere betekenis.. want door Pasen mag ik lopen aan Zijn hand met al mijn kwetsbaarheden.. Hij heeft mijn kwetsbaarheden.. mijn sporen.. mijn tekortkomingen gedragen toen hij stierf aan het kruis… wat een Genade… en wat een blijdschap kwam er toen Hij de dood versloeg!
Mijn Jezus is de grote Overwinnaar… OPGESTAAN uit de dood waardoor de weg is vrij gemaakt voor een toekomst met Hem..
Met Zijn Opstanding veranderd alles!!!
Nu en in de Toekomst!
Nu… met mijn kwetsbare “ZIJN” met vallen en opstaan in de Overwinning van Pasen…
In de Toekomst… een leven zonder kwetsbaarheden.. met mijn “ZIJN” Juichend in de Overwinning!!
Iets waar ik nu al naar uitzie!!
Jij ook??
Het onderstaande nummer wil ik met jullie delen… het is een nummer van Lou Fellingham… wat zoveel zegt!
Nu de diagnose er is merk ik dat er bij mij rust is gekomen… heel veel rust.. natuurlijk is het pittig.. pittig om met deze ziekte te dealen en dan vooral met wat voor ongemakken deze ziekte met zich meebrengt… en dan heb ik mij nog licht uitgedrukt.. iedereen die met geheugenproblemen en dementie te maken heeft weet wat er dan zoal voor obstakels op je weg komen.
Maar ondanks dat is er ook een soort bovennatuurlijke Rust gekomen.. eerst had je de hoop dat het niet zo was.. dat je in een slechte film bent beland.. maar dan de realiteit van een diagnose waarmee veel op zijn plek valt.. en dan komt God die rust geeft..
Rust dat Hij bij mij is… Rust dat Hij mijn/ons leven in Zijn handen heeft… waar die rust vandaan komt weet ik ook.. God Zich al zo vaak heeft laten zien aan mij.. in mijn donkerste perioden en in mijn mooiste momenten was God daar op verschillende manieren… door vrienden, familie, muziek, de bijbel, in de natuur… er zijn zoveel manieren waardoor God zich laat zien.. maar soms was het ook stil… ijzig stil.. en was God voor mijn gevoel erg ver weg… en toch doordat God zich ook vaak wel heeft laten zien kan ik tegen mijzelf zeggen met mijn verstand.. Hij is er wel hoor.. wees niet bang.. Hij is IN CONTROL..
Ik weet dat hierdoor mijn hopen vaak een ZEKER WETEN is geworden.. niet van “ik hoop dat God bij mij is”.. “ik hoop dat Hij mijn leven in zijn handen heeft”.. Ik hoop dat Hij voor ons/mij zorgt… nee… dan wordt hopen een Zeker Weten..
Ik Weet Zeker dat Hij ons/mijn leven in Zijn handen heeft.. Ik Weet Zeker dat Hij bij ons/mij is.. ik Weet Zeker dat Hij voor ons/mij zorgt!
We waren vanmorgen samen naar de kerk geweest, dit gebeurt niet zo vaak meer omdat onze gezondheid het niet altijd toelaat.. het was een fijne dienst.. en het ging over Jezus werkelijk kennen zoals Hij is.. en dat je Hem alleen leert kennen als je Zijn hart kent en jij jouw hart voor Hem open stelt.. zodat Hij jou kan laten zien wie Hij is, zodat Hij jou ogen kan verlichten waardoor je met je verstand mag Weten wie Hij werkelijk is.. en wij ook kunnen en mogen zijn, want wij zijn Zijn erfgenamen.. en zo dus meer en meer op Hem gaan lijken… Maar dan moeten we eerst Hem leren kennen.
De spreker haalde hierin een Bijbeltekst aan waarin Paulus een gebed uitspreekt voor alle gelovigen, uit Efeziers 1: 17-19 uit de Herziene Staten Vertaling: opdat de God van onze Heere Jezus Christus, de Vader van de heerlijkheid, u de Geest van wijsheid en van openbaring geeft in het kennen van Hem, namelijkverlichte ogen van uw verstand, om te weten wat de hoop van Zijn roeping is, en wat de rijkdom is van de heerlijkheid van Zijn erfenis in de heiligen, en wat de alles overtreffende grootheid van Zijn kracht is aan ons die geloven, overeenkomstig de werking van de sterkte van Zijn macht,
Maar hij deelde ook daarin het zelfde vers uit “Het Boek” een andere vertaling Efeziërs 1:17-19En dan bid ik dat de God van Jezus Christus, de Vader van wie alle macht en majesteit is, aan jullie de Geest van wijsheid en begrip zal geven. Want dan zullen jullie Hem pas echt goed kunnen leren kennen. Hij zal met Zijnlicht in jullie hart schijnen. Daardoor zullen jullie weten wat jullie nog zullen krijgen. Jullie zullen dan werkelijk kunnen begrijpen wat voor geweldige erfenis Hij aan de gelovigen gegeven heeft. Ook zullen jullie dan begrijpen hoe onvoorstelbaar groot zijn kracht is in ons die in Hem geloven.
De spreker vertelde hierbij dat deze twee vertalingen het zelfde zeggen alleen in ander bewoordingen dat je uit de oorspronkelijke Griekse Bijbeltekst op verschillende manieren kunt vertalen maar dat het allebei iets geweldigs zegt.. in de Statenvertaling staat dat Hij je ogen zal verlichten om met je verstand te weten wie Jezus is en daardoor weet wie jij bent in Hem..
in Het Boek staat dat Hij het licht in je hart zal laten schijnen waardoor je zult weten wie Jezus is en wie jij bent in Hem.. hierin kun je zo mooi zien dat God graag wil dat je Jezus leert kennen met je Verstand en met je Hart.. want allebei heb je ze nodig om Jezus ten volle te kennen en daarmee ook jou eigen identiteit.. die je door Hem te kennen kunt vinden.. maar hierbij is het wel nodig dat jij je hart openstelt… en daar word niet je bekering mee bedoelt.. want Paulus bad niet voor de mensen die nog bekeerd moesten worden maar voor de gelovigen die Jezus al hadden aangenomen.. ons hart moet helemaal aan Jezus toebehoren.. elk stukje, elke hoekje van je hart.. en wat zitten we vaak vast aan ons eigen ervaringen, verslavingen en tekortkomingen waardoor ons hart niet helemaal gericht kan zijn op Jezus en we onze identiteit kwijt zijn of daarin niet ten volle tot ontplooiing kunnen komen..
Wauw…
Wat een Genade dat God ons hart en verstand wil verlichten als wij ons Hart voor Jezus openstellen!
Dan leer ik Hem kennen zoals Hij is maar ik leer dan ook wie ik zelf ben.. want ik mag steeds meer op Hem gaan lijken.. in Zijn voetstappen gaan.. en dan kom ik tot bloei zoals Hij mij bedoelt heeft toen Hij mij schiep!
Toen Hij mij schiep zei Hij: En Ik zag dat het goed was!
En als ik dan mijn identiteit beetje bij beetje vindt kan ik steeds meer zeggen.. “IK WEET HET ZEKER” dan twijfel ik niet meer en kan ik ook deze moeilijke periode aan… dan weet ik zeker dat Hij mijn verstand zal verlichten en mijn hart om in liefde hier mee te dealen…
Met vallen en opstaan.. want ik blijf een mens en vanuit mijn natuur en ervaringen maak ik continu verkeerde keuzes… maar van mijn fouten en tekortkomingen leer ik…. Het is Genade dat ik met al mijn falen bij Jezus mag komen, en als ik dat dan doe kan Jezus met Zijn liefde komen om mijn verstand te verlichten en wijsheid te geven hoe ik in Liefde en vanuit mijn hart het anders kan doen.. en mijn ervaring is dat je er alleen maar sterker uit komt…
Is het leuk om te falen of met je tekortkomingen geconfronteerd te worden.. nee.. helemaal niet.. en extra lastig als je ook nog eens perfectionistisch bent zoals ik.. oeff.. wat is het dan lastig om te ervaren als je het niet goed hebt gedaan… en wat is het dan heerlijk om achteraf te merken dat je er van hebt geleerd en steeds meer op Jezus gaat lijken door het dan vanaf dat moment te doen zoals Jezus je leert… met vallen en opstaan.. en dat Hij liefdevol jou weer tegemoet komt als je dan toch weer onderuit gaat.
Het is zo moeilijk en ingewikkeld om met hersenletsel en dementie om te gaan… vooral als je in het verleden al zo enorm beschadigd bent.. dan reageer ik vaak vanuit angst… want mijn blauwe plekken activeren angst in mij… wat ik natuurlijk niet wil… maar dan mag ik ook merken en ervaren dat Jezus mij in mijn angst wijsheid wil geven als ik mijn hart voor Hem open stel en dan zegt Hij liefdevol.. wees niet bang IK ben bij je en ben IN CONTROL.. en dan komt er rust en weet ik Zeker dat ik de kracht en wijsheid krijg om er voor mijn man te kunnen zijn op de manier die hij op dat moment nodig heeft!
Dan wordt Zijn kracht zichtbaar in mijn kwetsbaarheden!
Durf jij je ook zo open te stellen voor deze Jezus..
We zijn al weer vier weken verder in het nieuwe jaar… en in die vier weken hebben we eindelijk duidelijkheid gekregen omtrent de ziekte van mijn man.
Na een lange zoektocht van ruim 2 jaar hebben we nu eindelijk een definitieve diagnose… maar wat was het een heftige zoektocht… ook een onzekere zoektocht.. het is een vreselijk gevoel als je niet weet wat je partner mankeert terwijl je ziet dat zijn gezondheid hem danig in de steek laat.. en tegelijk machteloos omdat je niet weet hoe je hem kunt helpen… maar ook erg verwarrend, want het ene moment liet het lichaam hem fysiek in de steek.. het andere moment liet het lichaam hem mentaal in de steek… en dan heb je er nog hele goede dagen tussenin waarin je gaat twijfelen aan je zelf of je het wel goed ziet… je wordt voortdurend heen en weer geslingerd tussen twijfel en hoop… want als het dan weer een erg goede dag was dan groeide de hoop.. zie je wel ik heb het mis.. maar als er dan weer iets gebeurde werd genadeloos die hoop weer stukgeslagen.. dit was een situatie die slopend is… voor beide partijen.. voor diegene waarmee het gebeurt en voor diegene die er naast staat..
Onzekerheid nekt je!
Nadat hij een week in Amsterdam was opgenomen geweest om de nodige onderzoeken te laten doen, waren we helaas nog geen stap verder gekomen en moesten we geduld hebben…. de neuroloog had in het begin al gezegd dat het waarschijnlijk een zeldzame aandoening was maar dat het een heel zoektocht zou zijn om de juiste diagnose te vinden…
In die week hadden ze ook veel bloed afgenomen voor genetisch onderzoek, dit werd naar verschillende ziekenhuizen gestuurd waar het werd onderzocht op genetische afwijkingen om zo misschien er achter te komen wat er toch aan de hand was… helaas duren deze onderzoeken erg lang dus zat er niks anders op dan wachten en hopen op een uitslag waar duidelijkheid uitkwam..
Ondertussen probeerden we gewoon ons ding door te blijven doen maar toch merk je dat die onzekerheid je parten gaat spelen.. maar stilzitten deden we ook niet, omdat mijn man erg vermoeid was hamerde ik ook op bloedonderzoek naar B12 tekort.. ik wist uit vorige bloedonderzoeken dat ook zijn B12 op het randje zat… en als geen ander weet ik wat tekort van B12 kan doen.. en ik dacht al is het alleen maar dat hij wat meer energie weer krijgt… ik heb het wederom in Amsterdam ook weer aangekaart en ze hebben hem daar ook weer getest en de B12 was weer gedaald.. gelukkig was de neuroloog het met mij eens dat hij op het randje zat en zij ook baad het niet het schaadt ook niet en wie weet kan hij er zijn voordeel mee doen qua energie…
En zo gezegd de B12 werd voor geschreven en de thuiszorg komt thuis om het te geven… en wat is het geval… het lopen ging al steeds slechter en hij liep al af en toe met een rollator en nu na zes weken injecties kan de rollator weer aan de kant en heeft hij energie genoeg om weer zonder te lopen.. en dan zijn we nog maar 6 weken aan de injecties… ben zo blij… al is het alleen maar voor de energie… natuurlijk hadden we toen nog geen diagnose en hoop je dat het misschien de B12 is die al die problemen veroorzaakt… want dat zou toch geweldig zijn… dan is gewoon levenslang injecties en hij zal volledig herstellen… en zo hoop je.. en hoop je en ga je door…
Maar helaas loopt het toch anders dan we hoopten…
Helaas had mijn man niet alleen te kampen met zijn energie, ook mentaal liep het allemaal niet meer zoals vroeger.. en wat vind ik dat moeilijk… vooral als je dan nog geen diagnose hebt dan loop je als mantelzorger/partner tegen een enorme muur op.. zowel bij de artsen als bij familie en vrienden om je heen… ik maak het 24 uur per dag mee.. de ander is er eventjes en dan gaat het vreemd genoeg meestal gewoon goed.. en wat is het dan belangrijk om dicht bij mijzelf te blijven en niet aan mijzelf te gaan twijfelen.. maar pff… wat vergt dat veel doorzettingsvermogen en energie.. vooral voor mij… want het leven heeft mij erg onzeker gemaakt en dan spelen er ook nog allerlei leugens mee die zich in mij afspelen door wat er altijd tegen mij gezegd is ik in die jaren ben gaan geloven… en om dan te blijven geloven in je zelf.. in je gevoel.. dat je het juist ziet… dit kan ik “gelukkig” niet alleen… hier heb ik hulp en bevestiging voor nodig en die kreeg ik gelukkig wel van mijn vrienden om mij heen die God naast mij heeft gezet om met mij te strijden in deze oneerlijke strijd… maar het vraagt ook actie van mij.. en dat is hulp vragen..
Oooo ook zo’n lastig iets…
Maar goed na 2 jaar hebben we dan eindelijk op 11 januari de definitieve diagnose gekregen… we kregen telefoon van de neuroloog van het VUMC in Amsterdam, eigenlijk wisten we niet wat we moesten verwachten.. dit kwam ook omdat wij een beetje twijfelden of er wel wat uit komen zou.. omdat we via de telefoon een diagnose zouden horen.. en bij ons weten doe je iets heftigs niet door de telefoon toch?? Schijnbaar leven we in een andere wereld, een wereld die steeds meer onpersoonlijker wordt.. want heus waar we kregen de diagnose per telefoon en ja het was een heftige diagnose want het vermoeden waar iedereen al twee jaar aan dacht werd bevestigd..
Aan de ene kant schrik je en aan de andere kant wordt je vermoeden bevestigd en ben je ook opgelucht… hé hé eindelijk een diagnose.. nu kunnen we verder.. alleen dan zit je aan de telefoon en kom dan maar zo gauw op vragen die je van te voren wel had bedacht maar die dan niet in je opkomen.. de neuroloog zei: “Er is niks aan te doen, onze samenwerking houdt hiermee op, u kunt zich nu weer melden bij uw “eigen” neuroloog die u naar ons heeft verwezen voor vervolgtraject”
En zo was het traject Amsterdam voorbij.. de klus was geklaard… achteraf dacht ik…dit is toch eigenlijk te bizar voor woorden dat je zo’n heftige diagnose via de telefoon krijgt.. wat leven we toch in een koude harteloze wereld..
We hadden veel vragen maar die moesten wachten tot we bij de “eigen” neuroloog van mijn man een afspraak hadden gekregen om ze te kunnen stellen…
De dagen er na ga je op de automatische piloot verder… ik ben al heel lang in de overlevingsmodus en die gaat gewoon door.. er veranderd eigenlijk niets.. het enige wat er is veranderd is dat er een diagnose is.. en dat de vele puzzelstukjes op zijn plek vallen..
Cadasil is helaas niks aan te doen… het is wachten op de steken die het lichaam laat vallen.. en het moeilijke is dat dit bij iedereen weer verschillend is.. er is geen een patiënt gelijk.. helaas merken we bij mijn man dat zijn problemen in het geheugen zitten, en bij zijn hart… we moeten op de symptomen die zich voordoen inspelen.. maar goed met een diagnose kom je wel verder ook bij de hulpverlening die je zo nodig hebt en in de toekomst nodig zal hebben..
Wij zijn afgelopen donderdag bij de “eigen” neuroloog geweest en die zei tegen ons.. dit is heftig en het moet dalen.. ik wil jullie over een half jaar weer zien op controle, want helaas is er niks aan te doen, maar het verklaart wel de dingen die er gebeuren.. het verklaart de geheugenproblemen, de vermoeidheid enz.. enz…
Ik merk aan mijzelf dat het nu pas langzaamaan bij mij begint te dalen.. dat het “menselijkerwijs” mis is.. dat het wachten is op…
Verdriet en gelatenheid wisselen elkaar af.. maar tegelijk is er ook een soort berusting… een soort rust die ik niet van mijzelf heb.. een bovennatuurlijke rust.. Rust die God geeft.. omdat ik weet dat ons leven in Gods handen ligt..
Hij is “IN CONTROL”
Wat er ook gaat gebeuren.. Hij is erbij.. dit is mijn/ons houvast.. onze Zekerheid..
Mijn man zei vanmorgen:
Hoop doet leven, en als het leven stopt dan wordt onze Hoop werkelijkheid…
Dit vond ik een mooie uitspraak.. want natuurlijk houden we hoop op een wonder omdat voor onze God niets onmogelijk is.. maar we blijven wel met de beide benen op de grond en weten dat onze Hoop eens werkelijkheid word, dat alle pijn dan voorbij zal zijn.. en dat dan alle strijd gestreden is.. en God onze tranen zal wissen!
En tot die tijd houden we vol.. hoe moeilijk ook..
“Ons leven is vol breuken – gebroken relaties, gebroken beloften, gebroken verwachtingen. Hoe kunnen we leven met die breuken zonder bitter en verontwaardig te worden behalve door keer op keer terug te keren naar Gods trouwe aanwezigheid in ons leven.”
Gisteren is een afdruk van je voeten in het zand.
Morgen is de aanblik van een eindeloos groot strand.
De zee komt op wanneer ze wil, ze wist je passen uit.
En als de wind het zand bespeelt, zie je nauwelijks meer vooruit.
Dit is vandaag, het is alles wat je hebt.
Morgen komt later en gisteren is alweer weg.
Dit is vandaag, met z’n vreugde en zijn pijn
en je hoeft maar één ding te doen. Dat is: er zijn.
Als je om je heen kijkt, maar je ziet niet wat je hoopt.
En als het lijkt of je al tijden zonder toekomst verder loopt.
Bedenk dan, als je zicht verliest: je loopt in Iemands zicht.
De Aanwezige verlaat je niet, want de hemel gaat nooit dicht.
Dit is vandaag en het is alles wat je hebt.
Morgen komt later en gisteren is alweer weg.
Dit is vandaag, met z’n vreugde en zijn pijn
en je hoeft maar één ding te doen…
En niets is moeilijker dan laten gaan.
De toekomst, het verleden.
Maar je bent al hier, je kunt het aan.
Gedragen door de Ene.
Dit is vandaag en het is alles wat je hebt.
Morgen komt later en gisteren is alweer weg.
Dit is vandaag, met z’n vreugde en zijn pijn.
Je hoeft maar één ding te doen. Dat is: er zijn.
Vandaag…
Tekst: Matthijn Buwalda
Muziek: Kinga Bán, Matthijn Buwalda, Henk Pool
“Het leven van de mens is maar kort; net als een bloem bloeit hij even, maar als de wind erover blaast, is er niets meer over. Maar de goedheid en trouw van de HERE zijn eeuwig en gelden voor wie eerbied en ontzag voor Hem hebben”
