Vandaag kreeg ik onderstaande overdenking toegestuurd die ik graag met jullie wil delen.
Kijk ‘Esther Noordermeer Visie op verdeeldheid naar aanleiding van Corona’ op YouTube
Een mooie en gedegen uitleg over de verdeeldheid in Nederland…
Het kwam bij mij binnen en ik werd er ontzettend verdrietig van.. verdrietig hoe wij als mensen de weg kwijt kunnen raken maar vooral wat de gevolgen zijn…
Bij welk kamp hoor jij? En hoe snel wijs jij met de vinger naar de ander!
Wat ik ook bijzonder vindt.. hoe dit alles… wat er gebeurt wereldwijd… vroeger in de bijbel ook gebeurde!
Het mooie en bemoedigende is hoe gaan wij hier mee om..
Roepen we Hem aan… en blijven we dat doen? Zodat Hij één of DE Richter gaat sturen…
Ik houdt hoop.. hoop op een machtige God die deze reddeloze wereld in Zijn handen heeft en uiteindelijk uitkomst zal brengen
Tegelijk hoop en bid ik dat ik vol mag houden.. doe jij met mij mee??
Vandaag las ik een ontroerend mooi gedicht voor alle zorgenden van mensen met dementie!
Ik was ontroerd.. het zei precies hoe het nu is op de vele afdelingen… het is zwaar.. het is moeilijk.. ook voor de mensen die thuis achter blijven.. die niet naar hun partner, moeder, vader, oma of opa kunnen..
MET ELKAAR
Lieve zuster, lieve broeder, er is hard voor jou geklapt. Maar bij jou in het verpleeghuis is haast niemand die het snapt.
Want geen partners en geen kind’ renen geen vrienden zijn te zien. En bewoners vragen constant: ‘Weet jij waar ze zijn misschien?’
Dan vertel je van het virus, in één uur wel twintig keer. Maar na enkele minuten weten mensen het niet meer.
Mensen worden heel onrustig, raken soms totaal van slag. Ze begrijpen er geen snars van, dat bezoek niet komen mag.
En jij zelf moet afstand houden, maar hoe moet dat aan het bed? Bij het wassen, bij het eten, bij het brengen naar ‘t toilet?
Je mag ook geen knuffel geven, hoewel jij dat soms vergeet. Of misschien dat jij uit liefde bewust die regel overtreedt.
Je mist hulp van mantelzorgers, die altijd aanwezig zijn en geliefden bezig houden en die afleiding is fijn
Want dat geeft jou even ruimte en heb jij je handen vrij om te doen wat maar blijft liggen, want dat hoort er ook nog bij.
De familie is verdrietig, de verpleging horendol ,de bewoners zijn onrustig niets loopt volgens protocol
Het zijn hele rare tijden en het lijkt nog lang niet klaar. Maar we gaan het zeker redden en dat doen we met elkaar. ❤️❤️❤️
Met dit gedicht wil ik alle zorgenden, mantelzorgers en naasten een hart onder de riem steken.. er wordt aan jullie gedacht!
Mijn aandacht gaat ook naar de mantelzorgers, de mantelzorgers die thuis zorgen voor hun partner, hun moeder of vader, opa of oma met dementie… die niet meer naar de dagbesteding kunnen, waar de thuiszorg niet meer kan komen… waardoor alle zorg op de mantelzorger neerkomt!
Ik bid en hoop dat we VOL houden.. ondanks.. dat we hulp durven in te roepen als het echt niet meer gaat!! Ik bid dat er dan ook hulp zal zijn!!
Maar waar ligt de grens.. vooral nu… en als je zorgt voor je naaste verleg je onbewust/bewust voortdurend de grens… waarom.. omdat je elke keer bij iets positiefs denkt.. ach het gaat ook wel weer.. totdat er weer een punt komt waardoor je weer met de harde werkelijkheid geconfronteerd wordt!
En Opgeven komt niet bij een mantelzorger in welke vorm dan ook in zijn of haar woordenboek voor!
Love Heals All Things 