Tag: verpleeghuis

Op Uw tijd Heer..

On door Love Heals All ThingsinBlogs over Gods Liefde in mijn kwetsbaarheid1 reactie

VERWARREND…. DUBBEL…

Eigenlijk weet ik niet zo goed hoe te beginnen…

Ik heb mijn vorige blogs even teruggelezen om mijzelf opnieuw te bemoedigen maar ook om even te lezen tot hoever ik jullie allemaal heb meegenomen in mijn belevenissen met God

Ja mijn leven is nog steeds een achtbaan.. een rollercoaster… maar ik merk dat langzaam de voortdenderende trein tot stilstand komt… om uit te rusten… of om klaar gemaakt te worden voor de volgende rit in levensachtbaan.???

Laten we hopen op het eerste…. want mijn leven is een achtbaan dat kunnen we gerust stellen denk ik…

En ja dan heb ik ook wel eens gehoord dat je zelf aan de noodrem kunt trekken om de achtbaan tot stilstand te brengen… mmmm… ja soms lukt dat en soms niet… soms is het leven gewoon een achtbaan door omstandigheden en volgen de gebeurtenissen elkaar snel op.. oke.. ja… steeds heb IK de keus om aan de noodrem te trekken.. en als ik dit schrijf aan jullie heeft mijn lijf en ikzelf het ondertussen gedaan…

Verwonderlijk…. nee…. logisch.. ja…

De roofbouw die gepleegd is door de omstandigheden gingen maar door.. tot dat mijn lijf zegt en nu is het genoeg… Stop! HO!

Leuk.. nee… nodig… ja…

Ik had op FB en Insta (wie mij daar volgt) jullie al meegenomen in het feit dat mijn lief weer is opgenomen in het verpleeghuis waar hij eerder heeft gewoond.

Een onmogelijke keuze… want wat komen er dan verwarrende en dubbele gevoelens langs…

Ik zal jullie meenemen in de weg er naar toe… want dit alles is uiteraard niet over één nacht ijs gegaan..

In mijn vorige blog (Briefjes uit de hemel voor 2024) nam ik jullie al mee in het feit dat… na dat de adrenaline was gezakt… we merkten dat de Cadasil niet weg was.. en dat mijn lief terug viel..

Oo ja… wat hadden we gehoopt en gebeden dat er verbetering herstel plaats had gevonden.. en dan zie je uiteindelijk dat hij alleen maar inlevert.. en herstel en verbetering niet plaats vind.

Slik… wat is dit moeilijk om te zien en nog moeilijker om te begrijpen..

Langzaam had hij zijn oude medicijnen weer nodig die de arts had afgebouwd, daarnaast kwamen de klachten ook 1 voor 1 weer terug…

Ik zelf durfde er met weinig mensen over te praten, het was zo verwarrend en tegelijk worstelden we samen met de teleurstelling… want dat was het echt… als ik mij blog terug lees ( Ons leven ligt geborgen in Zijn handen) dan waren we hoopvol.. en tegelijk hield ik een slag om de arm… rekening houdend met een terugval… hoelang gaat het goed.. wanneer gaat het fout en moet ik hem weer wegbrengen..

En dan lees ik nog de woorden die ik schreef: Niet nog een keer.. ik kan die weg niet nog een keer gaan… dat trek ik niet… maar gelijk de relativering dat ik dan ook wel weer de kracht en moed van Hem zal krijgen als het wel zou moeten…

Mmmmm….. en dan hoor ik nu heel veel (evangelische/pinkster) christenen denken/zeggen… je vertrouwen is niet genoeg geweest, doordat je hebt getwijfeld heeft het herstel niet doorgezet…

Au… klets… deze woorden heb ik vaker gehoord en zijn mij in het verleden goed ingeprent.. ik was namelijk vroeger niet genezen omdat ik geen geloof genoeg had…. en ja hoor Satan weet ook dat dit mijn kwetsbare plekken zijn en hakt daar lekker op in..

Misschien schop ik nu wel tegen bepaalde overtuigingen aan… mijn excuses daarvoor… even goede vrienden… maar wil hier mee wel zeggen dat je zo voorzichtig moet zijn in je oordeel.. God gaat met een ieder een eigen weg een eigen pad.. 

Zie je wel.. je hebt niet genoeg gelooft, je hebt niet op de belofte gestaan.. door jou twijfels is je lief weer teruggevallen..

Pff.. en dan weet ik in mijn hoofd dat dit een grote leugen is… het ligt namelijk niet aan mijn geloof… ons leven ligt in Zijn hand.. ook als het niet gebeurt.. ook als er geen herstel is.. dat ligt (gelukkig) niet aan mijn geloof… want dat zou niet best zijn… mijn geloof is namelijk soms helemaal niet zo groot… en ziekte hoort nu eenmaal in dit leven… en ja herstel ook… kijk maar naar mijn eigen leven… dus het is niet dat ik dat niet geloof… maar deze leugen bestrijden in mijn hoofd kost bakken energie… om de leugen te bestrijden met de waarheid…. je dan vast te houden aan de waarheid… dat God weet wat het beste voor ons is ook al snappen we er helemaal niets van.. Hij vraagt alleen maar:

“Vertrouw je mij?? “

Ik las laatst een mooie overdenking over vertrouwen…

Op Wie vertrouw je?

Misschien is het een droom waar je aan vasthoudt of een belofte die je hebt gekregen. Misschien wacht je op een persoon die wil veranderen of een situatie die verandert. Misschien wacht je op een gebed dat verhoord wordt, hoop die komt, vreugde die verdriet vervangt, of duidelijkheid en hoop die verwarring en chaos vervangen.

Te midden van pijn, verlies en lijden kan het moeilijk zijn om geduldig vast te houden aan Degene die belooft heeft om voor ons op te komen.

Jesaja was een profeet voor de leiders van Juda in een tijd van nationale corruptie en geestelijke armoede. Hij voorspelde dat zijn volk meegesleurd zou worden in ballingschap omdat ze vertrouwden op afgoden, politieke heersers en andere kortstondige dingen.

Maar Jesaja herinnerde het volk er ook aan dat God soeverein was, dat God hen uit ballingschap zou bevrijden en dat God op een dag een redder zou sturen om hen voor altijd te redden.

Jesaja leefde niet meer om al zijn profetieën in vervulling te zien gaan — maar hij hield vast aan de hoop waarover hij profeteerde, en zijn woorden tot het volk van Israël kunnen ons vandaag de dag blijven bemoedigen… 

Vertrouw op de Heer, zelfs als de omstandigheden nergens op slaan.

Vertrouw op de Heer, zelfs als je lijdt.

Vertrouw op de Heer, zelfs als je hart breekt.

Wat er ook gebeurt, vertrouw op de Heer.

Seizoenen kunnen veranderen, situaties kunnen veranderen, mensen kunnen je in de steek laten, of verraden — maar degene die door de geschiedenis heen constant blijft, is de God van de geschiedenis.

De Heer is onveranderlijk en onbeweeglijk.

Niets kan tegen Hem standhouden of Hem overwinnen.

Dan nog
Bent U God
Ook dan
Houdt U mijn wereld in Uw hand

En laat ik dat nu gelukkig nog steeds voor de volle 1000% doen… want God blijft dezelfde… ons pad niet … maar Hij wel.. Hij blijft bij ons.. in de diepe vallei en boven op de berg…

Maar eerlijkgezegd heeft het veel tranen gekost.. juist die leugens die je zijn verteld hebben zo’n impact… zelfs jaren later als er dan weer wat gebeurt dan komen ze weer de kop op steken…

Maar goed ik heb de leugen kunnen weerstaan met de waarheid.. maar tegelijk heeft het er wel voor gezorgd dat ik een hele poos met niemand durfde te delen dat het eigenlijk helemaal niet zo goed ging met mijn lief…. iets met kwetsbaar opstellen en bang voor de reacties…

Doordat ik de thuiszorg en de casemanager had ingeschakeld en zij het zelfde zagen wat ik zag voelde ik mij wel gesteund.

Mijn lief had steeds meer moeite om de dag door te komen als ik er niet was.. het voor hem zelf zorgen kostte hem enorm veel energie.. en dan niet zozeer het zorgen op zich maar de planning en de structuur die je nodig hebt om de dag door te komen. Aan het eind van de dag was hij uitgeput en de nachten en het middagdutje brachten hem niet meer het herstel die hij nodig had om de rest van de dag door te komen.. hij raakte steeds vermoeider.. tot overmaat van ramp kreeg hij te maken met een ontsteking.. en veel pijn…. na en lange zoektocht van ongeveer een maand met ziekenhuis in en uit… waarin veel mis ging qua communicatie ivm te weinig kennis van doctoren over dementie…. echt die mogen wel een extra klinische les krijgen over dementie.. vooral over jong dementie… want dat is echt andere koek…. artsen die gewoon over het hoofd van mijn lief met mij spraken… maar ook niet goed wisten door te vragen omdat mijn lief niet altijd wist wat hij moest antwoorden… als er paniek of onrust is gaat het cognitieve stukje van je brein bij dementie uit… hierdoor wisten ze lange tijd niet wat er aan de hand was.. ze hebben het uiteindelijk behandeld als een ontsteking met zware antibiotica..

Door de pijn, de ontsteking en alle onduidelijkheid en ruis erom heen leverde mijn lief cognitief enorm in… dit maakt de situatie steeds verder voor hem zelf onhoudbaar… hij werd vermoeider waardoor hij nog meer cognitief ging inleveren.. het moeizame is dat als je een uurtje of 2 bij hem bent of met hem spreekt aan de telefoon merk je niets aan hem… dat is het lastige van deze aandoening… mijn lief heeft een enorm vermogen om te compenseren.. wat niemand ziet is dat hij na het bezoek of telefoontje uitgeput en oververmoeid is en tijd nodig heeft om daar weer bovenop te komen.. dit herstel duurt langer dan gewenst is en zo ga je steeds verder achteruit..

Mijn lief had ook weer een beetje zijn hobby opgepakt.. 1 x in de week ging hij naar de radio als dagbesteding.. hij presenteerde niet meer, maar meer als helpende hand.. alleen dit koste hem zoveel energie om het leven bij de radio weer op te pakken en het bij benen van de anderen dat hij dagen nodig had om hiervan bij te komen.. dit leverde uiteindelijk ook niet op wat hij er van verwachte.. het kostte hem meer energie dan dat hij eruit haalde…

Al met al werd het leven thuis dus steeds moeizamer…

Omdat we wilden vasthouden aan onze God, wisten we ook dat we zalving mochten en konden aanvragen bij de oudsten van onze kerk.. en dit ook gedaan… wat was het bijzonder om dit te mogen ontvangen… er rust altijd Zegen op.. is het geen herstel dan is het rust en vrede om er mee om te gaan.. en wat hebben we God hierin dichtbij ervaren… zo bijzonder..

Door die rust en vrede kreeg ik moed om mijn zorgen toch ook bij mijn vrienden en familie neer te leggen… en ik kreeg de steun die ik nodig had… maar ook bij hen was het dubbele gevoel zeer zeker aanwezig..

Daarnaast… als het leven thuis steeds moeizamer wordt moet je ook gaan kijken waar doe ik goed aan… doe ik mijn lief niet te kort om hem thuis te houden… is hij niet beter op zijn plek waar meer structuur is en waar weer voor hem gedacht wordt.. zodat hij energie overhoudt voor andere dingen. Ik kon hem dat thuis helaas niet bieden, ja dan moest ik mijn opleiding en werk opgeven… en als het dan toch uiteindelijk zover zou komen dan stond ik met lege handen… dus dat was geen optie.. en door onze erg kleine sociale kring stond ik er qua zorg alleen voor…

Mijn lief en ik zijn samen gaan zitten en zijn we een lijstje gaan maken met de voor en tegens van opname in een verpleeghuis… hier kwamen wonderlijke antwoorden uit wat veel aangaf over hoe het met mijn lief ging en waar hij behoefte aan had..

Zijn nadeel was “Dat hij niet meer bij mij was”… dat was een groot nadeel.. en dat begrijp ik helemaal.. Zijn voordeel was: Weer 3x per dag fruit, en elke dag fitness behalve op vrijdag want dan was de fysiotherapeut vrij..

Uiteindelijk komt dan toch de uitdaging om mijn lief weer actief op de wachtlijst te zetten van het verpleeghuis.. het heeft mij slapeloze nachten en vele tranen gekost om dit te doen… Het voelde zo dubbel en verwarrend… regelmatig heb ik het uitgeroepen naar God… niet weer toch Heer.. U weet dat ik het niet nog een keer kan….

Op de automatische piloot heb ik de dingen geregeld die geregeld moesten worden… de gesprekken gehad met de zorgverleners en de papierenwinkel geregeld…

Mijn gevoel was ver te zoeken… het was te veel.. te verwarrend… te heftig… het voelde of deed ik de dingen omdat ze moesten gebeuren.. had ik mijn gevoel uitgeschakeld… nou dat was niet helemaal het geval want af en toe kwamen de emoties flink om de hoek kijken.. maar echt beseffen wat er allemaal weer ging gebeuren deed ik niet…

Ik begreep er namelijk echt niks van…. dit paste er in mijn hoofd niet meer bij.

We hebben opnieuw een kennismakingsgesprek gehad en mijn lief maakt weer kennis met de bewoners die er (nog) zaten… het was een leuk en gezellig weerzien voor mijn lief..

Thuisgekomen vertelde hij mij dat hij moest denken aan hoe hij daar wegging destijds naar Friesland.. dat ze allemaal naar buiten waren gekomen om hem uit te zwaaien.. sommigen in tranen en dat hij het toen ook niet droog kon houden…

Oeff… ik moest even slikken toen hij dit vertelde.. want wat stond het mij ook nog helder in mijn gedachten.. en wat had ik toen al een spijt van de keuze die we hadden gemaakt om terug te gaan naar Friesland.. Maar ja wie A zegt moet ook B zeggen.. en een weg terug was toen niet meer mogelijk…

En toch is er uiteindelijk ook weer een weg terug voor mijn lief naar het bekende… hij werd op de wachtlijst geplaatst en zodra er een plekje was zouden we dat horen… maar het kon wel even duren want ze hadden een doorstroom probleem… Thuisgekomen zeiden we tegen elkaar… het heeft geen haast.. we leggen het in Gods hand waar ons leven veilig is.. en Hij weet de tijd.. we hebben er ook veel voor gebeden dat het mocht gebeuren wanneer het in Gods plan paste en op Zijn tijd… want dat is het Beste!

Op woensdag hadden we dit gesprek en nog geen week later op dinsdag kregen we bericht dat er plek was… help Heer.. dit was toch niet de bedoeling… er was toch geen plek?? Tegelijk schoot het door mijn gedachten dat wij steeds hadden gebeden..

Op Uw tijd Heer…

En ja dan gaat het ook nog eens in een sneltreinvaart… vrijdag kamer bekijken, zaterdag spullen brengen en maandag inhuizen… ach we zijn niet anders gewend zou ik bijna zeggen…

Toch sloeg toen wel even de paniek toe.. want hoe ga ik dat zo snel doen…. ik begrijp ook dat de kamer zo snel mogelijk gevuld moet zijn maar meestal heb je een week.. alleen omdat de arts en verpleegkundige aanwezig moeten zijn bij inhuizen is dit meestal in het begin van de week..

Mijn radertjes moesten weer in volle vaart draaien… en nu merkte ik dat het dit keer mij veel te snel ging en ik moeite had om het bij te benen.. ik heb nog geprobeerd om het uit te stellen maar een andere datum was niet voorhanden… dus ja weinig keus… schouders er onder en maar weer gaan…

Maar ooo wat was het dit keer zwaar.. zoveel zwaarder dan de eerste keer.. ik kan het bijna niet verwoorden…. mentaal was het gewoon bijna niet te doen.. misschien omdat ik wist wat er allemaal ging komen? En dat het nu toch definiet definitief is?… ja de eerste keer was ook definitief maar tis net of is het nu ECHT DEFINITIEF…. ik kan het niet goed omschrijven.. hoop dat jullie begrijpen in mijn schrijven wat ik bedoel…

Doordat het zo snel moest daalde het bij niet van mijn hoofd naar mijn hart (lees gevoel)… het ging op de semi automatische piloot.. want af en toe kwamen de emoties voorbij maar dit waren korte momenten… en dan parkeerde ik het maar weer snel.. tijd en ruimte voor mijn emoties waren er niet… tegelijk was ik bang dat ik letterlijk onderuit zou gaan en ik uiteindelijk mijn lief niet meer weg kon brengen…

Mijn allerbeste vrienden uit het noorden waren zo flexibel en konden het weekend komen om mijn lief zijn kamer in te ruimen..

En ja dan komt de maandag… de laatste spullen gingen in de auto en samen gingen we richting het verpleeghuis… wat voelde die rit zwaar… mijn lief had nergens last van.. althans zo leek het… hij had er zin in.. bij aankomst was hij al uit de auto en liep fluitend het verpleeghuis binnen.. ik liep er achteraan…

Dat moment voelde zo dubbel.. dankbaar dat hij zo naar het verpleeghuis ging.. dat hij zich vanaf moment één zich weer thuis voelde… tegelijk die afschuwelijke eenzaamheid…. rouwen bij leven…

Mijn lief woont intussen al weer twee weken in het verpleeghuis en is weer helemaal op zijn plek, heeft het ontzettend naar zijn zin… de zorg vraagt steeds of hij moet wennen en hoe hij zich voelt.. maar mijn lief geeft alleen maar aan dat het heel goed gaat en dat hij weer is “thuis” gekomen..

Tja het demente brein gaan we nooit begrijpen… het is meebewegen in het moment…

Naast de zorgen om mijn lief qua inhuizen moest ik ook voor mijzelf zorgen, want ik voelde de man met de hamer in mijn nek hijgen…. ik mailde mijn werkgever of er ook zoiets was als mantelzorg verlof.. helaas was dit voor inhuizen niet het geval… alleen als je je lief intensief thuis verzorgt… mmm hier valt wat voor te zeggen vind ik.. want ik kan je niet vertellen hoe intensief het is om je lief weg te brengen… zeer intensief…. maar dit terzijde…

Daarnaast was het natuurlijk kort dag en in de zorg op zo’n korte termijn verlof krijgen is not done… logisch met al het personeelstekort.. en de spreekwoordelijke “vijver” die leeg is.. en dit niet alleen bij mijn werkgever maar bij alle werkgevers… maar in het kader van goed voor mij zelf zorgen heb ik mijn collega’s gevraagd om diensten te ruilen en weg te geven…. gelukkig heb ik fantastische collega’s die dit graag voor mij deden.. ben ze oprecht dankbaar dat het is gelukt en ik een kleine 2 weken even op adem kon komen.. want het is niet alleen de dag van inhuizen waar je druk mee bent.. nee de hele week loop je nog tegen kleine dingen aan die aandacht nodig hebben bij mijn lief om een goede overdracht te krijgen tussen de thuissituatie en wonen in het verpleeghuis.

De 2e week was eigenlijk een beetje voor mijzelf… maar die vrijdag riep mijn plicht alweer…

Eigenlijk waren 2 weken tekort om goed voor mij zelf te zorgen… maar tegelijk voelde het ook weer goed om op het werk te zijn..

Helaas moest ik mij afgelopen vrijdag, een week later toch ziek melden.. het was toch te veel geworden.. mijn lijf liet mij in de steek.. de man met de hamer die mij al geruime tijd in mijn nek hijgde was daadwerkelijk langsgekomen en dit voelde ik in mijn hele lijf… de “griep” vloerde mij… daarnaast door de stress en uitputting extreem hoge suikers.. tja daar helpt geen dieet of voedingssupplement meer tegenop… de hectische stressvolle maanden heeft mij veel energie gekost…. werken… opleiding… mantelzorgen…

En dan nog het sociale leven.. tja die is er ook behoorlijk bij ingeschoten… en dat maakt het nog zwaarder want daarmee is de eenzaamheid in al die maanden nog meer voelbaar… maar soms moet je keuzes maken… en dat is dan toch het eerste wat ik los moet laten… ik had mijn handen meer dan vol… ook aan mijn eigen HSP/HSS ik was/ben flink overprikkeld..

En dan mis je aan de ene kant de contacten… aan de andere kant had ik ook behoefte om alleen te zijn.. (lees ont-prikkeling) zo dubbel… toch heb ik eerlijkheidshalve de contacten zeker wel gemist… het contact met mijn broers en zussen in het geloof… vrienden… zangmaatjes… als je niet meer naar de kerk kunt door dat het teveel is qua prikkels voor mijn lief zie je je broers en zussen minder….. en door intensieve mantelzorg niet meer je hobby uit kan oefenen… tegelijk heb je deze contacten wel nodig…

Daarnaast is het zo gauw gezegd…. als er wat is dan horen we het wel hé… of als we wat kunnen doen dan….. maar eerlijk… ik zou het vaak niet weten.. want als er wat moet gebeuren dan is het terstond en dan doe je het al zelf omdat het niet kan wachten… en doordat je hoofd al zo vol zit met allerlei dingen heb je helemaal geen ruimte om te bedenken wat die ander voor je kan doen… eerlijk waar dit past niet in een mantelzorg hoofd…. elke mantelzorger zal dit beamen….. en ja als je zelf geen tijd hebt om contact te zoeken, worden de contacten ook minder… en wat ik merk is dat het al zolang duurt… ja onderhand is mijn lief al geruime tijd ziek.. vanaf 2016 tot nu… 8 jaar en dan heb je een lange adem nodig om naast elkaar te blijven staan en dat is niet makkelijk…

Dit is niet als aanval  of kritiek bedoelt maar meer om uit te leggen hoe het voelt als mantelzorger

Ik merk nu ik weer alleen ben hier gelukkig wel meer ruimte voor heb in mijn hoofd om daadwerkelijk ook weer afspraken te maken om gezellig een bakkie te doen of samen te eten.. maar omdat mijn lijf en hoofd nog zo overprikkeld zijn heb ik tijd en ruimte nodig om op verhaal te komen..

Vorige week scrolde ik in mijn gebedenlijst weer even door, af en toe schrijf ik een gebed op die ik naar God voorleg in Youversion… en soms lees ik ze dan even door om te kijken wat ik gebeden heb en of God daar al op geantwoord heeft… want echt Hij laat geen bidder staan….

Slik… daar las ik dus mijn gebed van 5 Maart. Hier vraag ik God om rust en vrede maar ook om leiding hoe verder.. hier schrijf ik dat ik zo verlang naar ruimte… ruimte om mijzelf weer te kunnen vinden en te zijn. Om mijn werk weer goed te kunnen doen… maar tegelijk ook zorg en ruimte voor mijn lief… dat Hij weet wat wij nodig hebben.. dat Hij ook weet wat mijn lief nodig heeft om te kunnen functioneren wat bij hem past… Heer geef ons ruimte..

En tja dan heb ik nu dus ruimte… mmm tegelijk zo dubbel…. tegelijk moet ik denken aan het gebed van Jabes… “pas op wat je bid” het kan zomaar zijn dat het in Zijn plan past…

Toch ben ik ook blij weer met mijn ruimte.. als ik zie hoe mijn lief op zijn plek is kan ik die ruimte ook omarmen… tegelijk merk ik dat het ook nog erg dubbel en verwarrend is…. ik moet opnieuw weer een Balance zoeken… een nieuwe Balance tussen mantelzorgen voor mijn lief.. want dat gaat gewoon door ook nu hij weer in een verpleeghuis woont… al is het op een andere manier… ik mag het nu weer samen doen met de zorg… daarnaast mijn werk… afronden van mijn opleiding.. en ja mijn sociale contacten…

En dat heeft tijd nodig… en die tijd wil ik mijzelf geven… ik heb met iedereen heel veel geduld.. maar met mijzelf minder.. maar ik doe een poging om mijzelf de tijd te gunnen om op adem te komen

Daarnaast probeer ik zo goed en kwaad mogelijk in het Balance zoeken wel mijn ding te blijven doen… op te laden…. want als de batterij leeg is moet je op op zoek gaan waar je batterij weer van oplaad…. ik ben namelijk geen persoon om alleen te zitten of te zijn.. ik heb mijn sociale contacten nodig… ook om de eenzaamheid te kunnen handelen… want in mijn leven is eenzaamheid een rode draad… tegelijk heb ik ook mijn me-time momentjes nodig.. ont-prikkelen heet dat..

pff HSS is hard werken…. de Balance van de juiste prikkels te krijgen en tegelijk de tijd om te ont-prikkelen..

Hierbij een leuke website over HSP/HSS voor wie het interessant vindt om zich er in te verdiepen.. https://www.anahata-coaching.nl/team/saskia-klaaysen/

Verder nog een interessante aflevering om te luisteren By Jorieke van Alain Verheij over de zin van lijden… hij verteld veel herkenbare zaken rondom (chronisch) lijden/ziekte

Onderstaande lied wil ik mee afsluiten…. het album Levenswoorden van ELINE heb ik ontzettend veel aan… het zijn de liederen die mij door deze zware tijd heen dragen…

𝘡𝘦𝘭𝘧𝘴 𝘢𝘭𝘴 𝘥𝘦 𝘷𝘪𝘫𝘨𝘦𝘯𝘣𝘰𝘮𝘦𝘯 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘻𝘶𝘭𝘭𝘦𝘯 𝘣𝘭𝘰𝘦𝘪𝘦𝘯, 𝘦𝘯 𝘦𝘳 𝘨𝘦𝘦𝘯 éé𝘯 𝘥𝘳𝘶𝘪𝘧 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘸𝘪𝘫𝘯𝘨𝘢𝘢𝘳𝘥𝘦𝘯 𝘵𝘦 𝘷𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯 𝘻𝘢𝘭 𝘻𝘪𝘫𝘯, 𝘦𝘯 𝘸𝘦 𝘨𝘦𝘦𝘯 𝘦𝘯𝘬𝘦𝘭𝘦 𝘰𝘭𝘪𝘫𝘧 𝘷𝘢𝘯 𝘥𝘦 𝘰𝘭𝘪𝘫𝘧𝘣𝘰𝘮𝘦𝘯 𝘻𝘶𝘭𝘭𝘦𝘯 𝘬𝘶𝘯𝘯𝘦𝘯 𝘰𝘰𝘨𝘴𝘵𝘦𝘯, 𝘦𝘯 𝘦𝘳 𝘯𝘪𝘦𝘵𝘴 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘱 𝘥𝘦 𝘢𝘬𝘬𝘦𝘳𝘴 𝘻𝘢𝘭 𝘨𝘳𝘰𝘦𝘪𝘦𝘯, 𝘦𝘯 𝘢𝘭𝘭𝘦 𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱𝘦𝘯 𝘶𝘪𝘵 𝘥𝘦 𝘴𝘵𝘢𝘭𝘭𝘦𝘯 𝘻𝘶𝘭𝘭𝘦𝘯 𝘸𝘰𝘳𝘥𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘳𝘰𝘰𝘧𝘥, 𝘦𝘯 𝘢𝘭𝘭𝘦 𝘬𝘰𝘦𝘪𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘥𝘸𝘦𝘯𝘦𝘯 𝘻𝘶𝘭𝘭𝘦𝘯 𝘻𝘪𝘫𝘯, 𝘻𝘦𝘭𝘧𝘴 𝘥𝘢𝘯 𝘻𝘢𝘭 𝘪𝘬 𝘵ó𝘤𝘩 𝘯𝘰𝘨 𝘫𝘶𝘪𝘤𝘩𝘦𝘯 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘥𝘦 𝘏𝘦𝘦𝘳, 𝘣𝘭𝘪𝘫 𝘫𝘶𝘣𝘦𝘭𝘦𝘯 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘥𝘦 𝘎𝘰𝘥 𝘥𝘪𝘦 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘪𝘫 𝘻𝘰𝘳𝘨𝘵. (Habakuk 3:17-18)

Als de hardheid van het leven
Me maar klappen uit blijft delen
Als mijn hart breekt door het onrecht
En teleurstelling me lamlegt

Als door onverwachte crisis
Ik mijn houvast moet verliezen
Als mijn eindeloze hopen
Resulteert in dode dromen

Dan nog
Bent U God
Ook dan
Houdt U mijn wereld in Uw hand
Mijn God
Ik kijk op naar U

Als ik twijfel aan datgene
wat ik eerder stellig meende
Als ik worstel met de leegte
Die ik vroeger overschreeuwde

Als mijn aarzelende vragen
Onbeantwoord blijven knagen
Als ik stijf sta van de spanning
En er niets lijkt te veranderen

Ik kijk omhoog
waar komt mijn hulp vandaan?
Mijn hulp is van U
Ik heb U nodig
Waar komt mijn hulp vandaan?
Mijn hulp is van U

Mijn hulp is van U
Mijn hulp is van U
Mijn hulp is van U


Mijn houvast

Be Blessed…

Ons leven ligt geborgen in Zijn handen

On door Love Heals All ThingsinBlogs over Gods Liefde in mijn kwetsbaarheid3 reacties

Na mijn vorige blog is er weer veel gebeurt in mijn leven…

In mijn vorige blog schreef ik al dat ik niet meer zo stevig in mijn schoenen stond en ik erg zoekende was naar Gods plan met mijn leven… de twijfel of mijn leven in Friesland zou zijn of dat mijn leven weer terug naar Twente zou zijn.

Ik ben er biddend mee verder gegaan na mijn vorige blog en het in Zijn handen neergelegd.

De andere kant waar ik mee worstelde was mijn lief, als ik terug ging naar Twente moest ik mijn lief achterlaten in Friesland, dit wilde ik niet en dit kon ik ook niet…

Ik ben getrouwd in voor en tegenspoed, dus ook als het leven anders loopt…

Doordat ik niet wist hoe mijn lief hierin zou staan heb ik een gesprek aangevraagd met de EVV van mijn lief, zij wist al dat ik niet kon wennen in Friesland en dat ik aan het onderzoeken was waar mijn weg naar toe zou gaan.

Tijdens haar gesprek kwamen we al op het feit dat het momenteel erg goed gaat met mijn lief, de arts had een paar weken terug besloten, in overleg met mijn lief om medicatie af te gaan bouwen. Dit was altijd wel een dingetje voor mijn lief.. maar hij gaf de arts de ruimte om het te gaan proberen.

Hierdoor merkten we al een tijdje dat het erg goed ging, ik kon dit niet zo goed handelen… en stak mijn kop in het zand… ik had zoiets van… dit kan niet.. dit wil ik misschien wel graag maar dit kan niet..

Een beetje van….. “De wens is de vader van de gedachte!”

Er is bij mijn weten nog nooit iemand opgeknapt met de diagnose cadasil en dan de fase dementie.. dus verbeeld je maar niets.. dit kan gewoon niet…

Toch merkten we in de weken tijdens de afbouw steeds meer verschil…

We spraken de situatie door en ook de zorg gaf aan dat er misschien wel een mogelijkheid was om terug, maar dan terug naar het verpleeghuis in Haaksbergen. De EVV’er zou het voorleggen aan de arts en dan hoorde ik nog.

Doordat het zo goed ging met mijn lief vroeg hij of hij een paar dagen naar huis mocht, ik was zelf ondertussen door alles stress met burn-out klachten thuis komen te zitten, dus dacht we kunnen het wel proberen.. tegelijk vond ik het ook erg spannend.. maar meer in de zin van.. straks wil hij niet meer terug… dit had ik namelijk ook wel gezien en meegemaakt op mijn werk…

Maar tegelijk zag ik ook de andere kant en voelde dat dit anders was en we besloten om de stap te wagen..

Die vier dagen waren wonderlijke verrassende dagen… we hebben genoten.. van de fijne momenten en van elkaar… ik was er stil en verwonderd van….

De dag kwam waarop ik hem weer terug zou brengen en zo ook gedaan, ik merkte dat mijn lief wel wat stiller was als anders en vroeg ook hoe hij het vond om weer terug.. tja zei hij oke hoor… maar ik merkte dat het anders was… de volgende dag had ik ook weer afspraken staan dus hij kon niet langer thuis blijven… maar voor mij was het ook anders.. ik had moeite hem weer terug te brengen en voelde mij tegelijk ook iets van “schuldig”… iets van je hoort hier niet meer… ik stopte dat gevoel gauw weg want daar kon ik niets mee… dat gevoel heb ik zo vaak gehad.. terwijl mijn lief daar op zijn plek genoot.

Ik dacht dat zijn de verlangens van mijn hart… maar is niet de werkelijkheid.. de dagen erna merkte ik dat mijn lief in de avonden stiller was, de glans die hij thuis in zijn ogen had was verdwenen…..

Wij bellen elke avond met elkaar om even de dag door te nemen en elkaar welterusten te wensen.

Ik twijfelde of ik hem deelgenoot moest maken van mijn zoektocht Friesland versus Twente… ik weet namelijk dat hij gelijk zou zeggen om weer mee te gaan.. hij wil graag zijn waar ik ben.. de EVV’er gaf aan dat het goed was om hem deelgenoot te maken en hem ook te vragen wat hij zou willen, zij had met de arts gesproken en de arts had aangegeven, als jullie terug willen dan moet je het nu doen… het gaat nu goed we weten niet hoe lang dit zo goed blijft gaan..

Ondertussen had ik informatie opgevraagd bij Haaksbergen of er een wachtlijst was. en of er überhaupt een mogelijkheid was om weer terug geplaatst te worden in Haaksbergen. Die mogelijkheid was er wel…

We zaten beiden in de tuin van het verpleeghuis te genieten van het zonnetje en ik begon over hoe hij het nog vond in het verpleeghuis.. ik vroeg hem waar hij het prettiger vond… in Haaksbergen of in het verpleeghuis waar hij nu zat… hij begon gelijk te vertellen wat hij miste aan Haaksbergen…. ik vroege hem als de mogelijkheid er was om terug, hoe hij dat dan zou vinden… terug naar Twente.

Ik vond dit beste wel een lastige vraag ook omdat ik weet dat mijn lief een Pleaser is… net als ik.. mijn lief kreeg gelijk tranen in zijn ogen en zei… ik wist het.. ik wist dat wij weer terug zouden gaan.. en gaf aan graag terug te willen..

Oeff… nu kwam het toch wel dichtbij…

Heer is dit Uw weg???

Ik zag ook dat hij momenteel niet gelukkig meer was in het verpleeghuis en vroegen de EVV’er bij het gesprek aan te schuiven, en mijn lief vroeg of hij niet weer naar huis kon i.p.v. naar verpleeghuis..

Ik schrok… ik dacht dit kan niet… ik kan hem niet weer thuis hebben…. ik moet straks ook werken en hij kan niet alleen zijn… tegelijk schoot mij door het hoofd wat ik ook wel bij medebewoners zag die graag weer naar huis wilden maar niet verantwoord was…

Ik ging in gesprek met de zorg.. maar ook met mijn Heer… is dit een opleving? Is dit tijdelijk? Gaat het straks weer mis… of is er echt een ommekeer?

Heer wat gebeurt er toch allemaal… Ik neem al 2 jaar afscheid van mijn lief.. en nu krijg ik hem een beetje terug? Of helemaal terug?

De zorg gaf aan.. leef bij de dag.. gaat het weer mis dan is dat zo en wordt hij weer opgenomen… maar misschien gaat het ook wel een half jaar goed.. of een jaar.. of twee jaar.. we weten het niet… we kunnen niet in de toekomst kijken… daar hadden ze ook gelijk in… maar voor mij was dit weer een immens grote stap….

Ik ging naar huis en was erg in de war… mijn leven stond hierdoor nog meer op de kop.. maar ook anders op de kop.. ik bad er voor en bracht het bij mijn Heer… waar kon ik het het beste brengen dan bij Hem?

Ondertussen dacht ik ook aan de vele gebeden die we hebben gebeden.. en vele met mij… gebeden dat we het maximale niet hoefden mee te maken… zo vaak gebeden of de Heer in wilde grijpen.. dat ik dit lijden niet meer trok… dat ik dit mijn lief al helemaal niet gunde….

Heer haalt U hem maar thuis en als dat niet in Uw plan past laat dan het lijden niet het maximale zijn…

Maar dit…. dit was te groot…. ik zei tegen de Heer.. ik vind het fantastisch dat hij weer thuis komt… maar ik kan deze gang niet nog een keer maken… ik kan hem niet nog een keer wegbrengen.. niet nog een keer dat hele proces.. dat trek ik niet… tegelijk relativeerde ik ook en bedacht dat ik dan ook wel weer de kracht, energie en wijsheid zou krijgen…

Maar oooo wat vond ik het spannend… ik gaf aan dat ik dan eerst 2 weken op proef wilde omdat ik geen idee had wat ik zou kunnen verwachten… maar ook 2 weken waarin het leven zou gaan als gewoonlijk… dat ik gewoon naar mijn afspraken zou gaan.. hij alleen thuis zou blijven… het leven zou leven zoals ik nu in mijn eentje ook doe.. zodat we samen een reëel beeld zouden krijgen of hij het aankon en het goed zou gaan… juist het alleen zijn.. want dat was destijds een van de redenen voor opname in een verpleeghuis.

De zorg was akkoord want je mag tijdens een opname 2 weken aaneengesloten ergens anders logeren…..

Ik ben stil…

Wat hebben we fantastische twee weken gehad… verrassend en opmerkelijke twee weken…

Ik viel soms van de ene verbazing in de andere.. tegelijk vond ik het knap lastig om nuchter en helder en objectief te blijven kijken naar hoe het ging…. vooral als het zo goed gaat is dat erg lastig.. want je komt bijna in een soort euforie stemming….

Even een voorbeeldje… mijn lief zag mij niet meer echt staan… zijn gedachten gingen alleen maar uit naar zijn medebewoners wat familie voor hem was geworden… het leven in het verpleeghuis was zijn leven… heel logisch.. bij mij was dat natuurlijk ook zo… ik leef ook al 2 jaar mijn leven alleen.. het is eigenlijk “living apart together”… en ineens ben ik weer volledig in beeld… een nog vreemdere gewaarwording is dat ineens mijn lief weer naast mij ligt en we “gewoon” weer samen leven…

Eerlijk…. er moesten wel even een aantal knoppen om in mijn hoofd… en ja af en toe nog bij schakelen.. wat er nu gebeurde was bijna te bizar voor woorden… dit is namelijk “bijna” niet te bevatten…

Je bent bijna 2 jaar bezig om afscheid te nemen, wat mij ontzettend veel heeft gekost… mijn energie… alles… want wat is het pittig om te rouwen bij leven…. en nu lijkt het of staan de wijzers ineens de andere kant op…

Tegelijk is het ook genieten.. genieten van elkaar… van de mooie momenten.. van de dingen die lukken.. maar ook een rollercoaster van andere emoties gaan door mij heen… onzekerheid… hoelang gaat dit goed.. wanneer komt de klap.. loopt hij niet op zijn tenen.. hoe houdt hij het vol?!

Na die 2 weken “bijna hemel op aarde” moest ik beslissen of mijn lief definitief weer met mij mee naar huis kon…

Deze beslissing viel mij zwaar…. er is namelijk niet 1,2,3 een weg terug als het niet gaat…. het heeft namelijk nogal een impact… in mijn leven maar ook in die van mijn lief… en je begrijpt deze beslissing heb ik ook niet zomaar genomen… heb die 2 weken veel gebeden… alleen… met broers en zussen… gelezen in Zijn woord om te zoeken naar Zijn antwoord… helaas krijg je niet een briefje uit de hemel… maar wel een briefje uit Zijn woord..

Regelmatig bemoedigde God mij vanuit zijn woord.. vanuit teksten in liederen… podcasts te luisteren…

Maar God liet mij steeds terug brengen naar onze trouwtekst…

Jeremia 29:11-14a

Want Ik allinne wit, wat Ik mei jim fan doel bin – is de godsspraak fan de Heare – en dat doel is jim wolwêzen en net jim ûngelok; Ik wol jim in hoopfolle takomst jaan. Dan sille jimme My oanroppe en yn gebed foar My ferskine en Ik sil nei jim hearre; jim sille My sykje en My fine, as jim fan herten om My freegje, ja, Ik sil My troch jim fine litte – is de godsspraak fan de Heare – en Ik sil in kear bringe yn jimme lot en jim byinoar bringe út alle folken en út alle plakken dêr’t Ik jim hinne ferdreaun hie – is de godsspraak fan de Heare –

Nederlandse tekst: Mijn plan met jullie staat vast – spreekt de HEER : Ik heb jullie geluk voor ogen, niet jullie ongeluk; Ik zal je een hoopvolle toekomst geven. Jullie zullen Mij aanroepen en weer tot Mij gaan bidden, en Ik zal naar jullie luisteren. Jullie zullen Mij zoeken en ook vinden, als jullie Mij tenminste met hart en ziel zoeken. Ik zal me door jullie laten vinden – spreekt de HEER – en Ik zal in je lot een keer brengen. Ik zal jullie samenbrengen uit alle volken en plaatsen waarheen Ik je verdreven heb – spreekt de HEER –

Deze tekst ging opnieuw weer voor mij leven.. af en toe komt onze trouw tekst enorm tot Leven… het blijft een bijzondere tekst en ik vindt het steeds zo mooi hoe God werkt.. want wij hebben niet voor niets ook vers 12, 13 en 14a er destijds bij gekregen..

Tegelijk natuurlijk de gesprekken met mijn lief… we konden elkaar weer vinden ook in de gesprekken.. mijn lief had weer aansluiting bij mijn leefwereld maar ook bij de leefwereld om hem heen buiten het verpleeghuis…

Ik krijg mijn lief elke dag weer een beetje meer terug… de man tegen wie ik destijds mijn ja woord gaf…

Wat ontzettend BIJZONDER!

De wonderen zijn de wereld nog niet uit… zeggen ze dan… tenminste zo lijkt het nu… ik ben voorzichtig met het uitspreken van wonderen…

Ik ben voorzichtig omdat ik weet dat de lat dan erg hoog wordt gelegd..

Ik zie en merk de veranderingen elke dag… en elke dag ben ik steeds een beetje meer verbaasd…

Na 2 heerlijke weken is uiteindelijk de beslissing gevallen.. in goed overleg met de artsen en de zorg hebben we besloten om mijn lief weer terug naar huis te halen….

Spannend maar tegelijk leven we bij de dag… we gaan zien hoe God het leidt…

Ons leven ligt geborgen in Zijn handen!

Wat een genade…. tegelijk vertrouw ik op Zijn goedheid en trouw…. elke dag weer…

Inmiddels woont mijn lief alweer 3 weken thuis en beginnen we aan het samen zijn weer te wennen.. natuurlijk moeten we elk ons weg weer vinden… en een nieuw samenzijn weer opbouwen… dit heeft tijd nodig…. en dat is oke…

Maar komt goed want Hij is erbij…

Ik stel mijn vertrouwen op de Heer mijn God

Want in Zijn hand ligt heel mijn levenslot

Hem heb ik lief Zijn vrede woont in mij

Zie naar Hem op en ik weet Hij is mij steeds nabij!

Pittige Tijden

On door Love Heals All ThingsinBlogs over Gods Liefde in mijn kwetsbaarheid2 reacties

Ik had nog even een paar daagjes vrij tussen mij oude en nieuwe baan..

Ik had donderdags mijn laatste werkdag bij mijn oude werkgever en die week erop zou ik op de dinsdag beginnen bij mijn nieuwe werkgever..

De dag na mijn laatste werkdag gaat de telefoon..

Ik neem op..

Aan de ander kant van de lijn zegt een vriendelijke vrouw.. tis met de cliëntadviseur…

Ik bel u omdat er plek is voor uw man…

SLIK…

Ik viel stil.. Nee.. dit kan niet waar zijn…

Duizend en één gedachten gingen door mij heen.. “Heer… dit kan toch niet.. het zou nog lang niet zover zijn.. ja hij stond op de wachtlijst.. maar er waren toch zoveel wachtenden voor hem??”

Ik herpakte mij weer redelijk snel en zei.. echt.. dit meent u niet.. echt waar??? Dit hadden we nog niet verwacht..

Ze zei: “Dat kan ik mij voorstellen, er zou een nieuwe bewoner komen maar die is vlak voor opname overleden.. ik viel weer stil.. weer vlogen mijn gedachten in luttele seconden door mijn hoofd…

Moest ik nu blij zijn of verdrietig.. moest ik ja zeggen of moesten we nog even wachten…

“Heer dit kan toch niet.. ik heb net een nieuwe baan…nu komt alles tegelijk.. dit trek ik niet Heer”

De grond schudde onder mijn voeten.. en ik moest even tot bezinnen komen..

Ondertussen zei ik haar dat ik het zou bespreken met mijn man en dat ze nog van mij zou horen..

De telefoon viel naast mij neer op de bank en ik stond eerst een paar minuten met mijn mond vol tanden… en mijn ogen vulde zich met tranen..

Het zweet brak mij uit.. en een gevoel van paniek overmeesterde mij.. Ik plofte neer op de bank.. mijn hart sloeg tegelijk bijna mijn strot uit..

Verdriet en blijdschap tuimelden over elkaar heen..

Het is echt waar.. er is opeens plek.. mijn maatje.. mijn grootste liefde gaat definitief ergens anders wonen.. verdriet overmeesterde mij.. maar tegelijk besefte ik ook dat mijn hele “zijn” aangaf dat ik er aan toe was..

Het zal ons allebei zoveel ruimte geven…

Maar niet nu.. niet alles tegelijk..

Na dat ik weer tot mezelf gekomen was trok ik gelijk mijn overlevingsjas weer aan en dacht.. kop op Mirjam.. het is zoals het is.. ook dit overleef je wel.. je hebt al voor zoveel hete vuren gestaan.. en God zegt..

Als u door diepe wateren moet, zal Ik bij u zijn. Als u rivieren moet oversteken, zult u niet verdrinken! Als u door het vuur loopt, zult u niet worden verbrand, de vlammen zullen u niet verteren.
Jesaja 43:2 HTB
https://my.bible.com/nl/bible/75/ISA.43.HTB

Stap voor stap… één ding tegelijk.. en je hoeft het niet alleen te doen.. Hij gaat met je mee..

Ik werd weer wat rustiger en toen mijn man thuis kwam van de dagbesteding heb ik het hem verteld..

Zijn antwoord verraste mij eerlijk gezegd niet.. ook omdat we het er geregeld over hadden gehad en ik ook wist dat hij er aan toe was..

Hij zei: “oké.. nu al?? Nou dat is mooi” hij ging gelijk in de regelmodus… de knop was om..

Natuurlijk merkte ik bij tijd en wijle wel dat hij het ook ontzettend spannend vond..

We hebben de Clientadviseur gebeld en een afspraak gemaakt voor de maandag erop… om zijn kamer te bekijken en een gesprek met de psycholoog en de cliëntadviseur..

Ik was blij dat hij het zo oppakte maar tegelijk zei het ook veel over zijn ziekteproces..

Na het gesprek moest er veel geregeld worden want hij kon binnen een week al inhuizen… tjonge dat ging wel heel snel..

Kregen we nog tijd om het te laten dalen?

Nou eigenlijk niet..

De levenstrein had volle snelheid gekregen en de handrem was zoek..

Het werd een ongekende bizarre week..

Als eerste heb ik maar even goed voor mijzelf gezorgd door mijn nieuwe werkgever te bellen en te vragen of ik een weekje later kon beginnen.. werken in deze bizarre week trok ik echt niet.. en aan de andere kant had mijn nieuwe werkgever nu ook niks aan mij want mijn hoofd stond nu wel even bij andere zaken dan een nieuwe baan..

Gelukkig kreeg ik alle begrip en meeleven… ik mocht een weekje later beginnen…

God zorgt!

De sneltrein denderde onvermoeid voort want er moest enorm veel geregeld worden… Er moesten spulletjes aangeschaft worden, meubeltjes, maar ook het financiële plaatje kwam op de kop.. verzekeringen moesten afgesloten worden.. enz. enz.. Veel geregel.. gezoek op internet.. telefoontjes die gepleegd moesten worden.. Je wilt niet weten wat er bij een opname zoal komt kijken..

Gelukkig verliep alles redelijk vlot en eind van de week kon ik met lieve vrienden zijn kamer alvast inrichten… zodat hij die maandag erop in een aangeklede kamer zou komen..

Hier was mijn man erg blij om want daar zag hij erg tegenop.. hij mist namelijk het overzicht hoe deze dingen aan te pakken en het zou hem alleen maar veel stress bezorgen..

Het bijzondere was dat ik in de hectiek God dicht bij ervoer.. God die mij zag en mij droeg..

Wat was het een zware week.. ik zat nog helemaal in de afscheid modus van mijn oude werk en toen kwam het afscheid van mijn lieverd ook al dicht bij… mijn emoties vlogen van hot naar her… ik wilde er ook niet aan toegeven omdat ik nog zoveel moest regelen.. en dwong mijzelf om nog maar even in de overlevingsmodus te blijven… maar af en toe kwam het flink binnen en liet ik de emoties maar de vrije loop…

Pittige tijden..

Het was een week van afscheid… want in die week liet mijn Vlinder (45km autootje) mij ook in de steek.. hij vertoonde steeds al mankementen.. nadat ik hem had aangeschaft was er steeds wat mee.. en nu.. een half jaar verder heb ik er qua onkosten het zelfde ingestoken dan waar ik hem voor gekocht had.. dit doet pijn.. ontzettend veel pijn.. het afgelopen jaar werkte ik voor de auto..

Gelukkig kon ik een leenauto van de garage meekrijgen.. maar in die week gaf de garage mij een bericht dat het weer minimaal duizend euro zou kosten.. ik heb te kennen gegeven dat het voor mij klaar was.. dat ik dat bedrag simpelweg niet meer heb… hij gaf mij groot gelijk…

Tja en daar sta je dan… ook nog afscheid van mijn Vlinder nemen…

Hoeveel kon er nog bij??

God wist het… ik niet.. maar niet veel meer…

Tegelijk kwam om de hoek het besef dat ik straks alleen zou wonen.. ik die nog nooit van mijn leven echt alleen heb gewoond.. ja op mijn 17e in de zusterflat toen ik de opleiding deed.. maar daarna nooit meer..

Hoe ging ik dit doen??

Echt ik had geen idee!!

Ik zag er als een berg tegenop.. en dan vooral de nachten… nachten waren voor mij toch wel een dingetje.. helaas een overblijfsel vanuit mijn jeugd…

Ik vond een leesplan op YouVersion over God in de nachten.. en haalde er mijn troost en Zijn nabijheid uit..

Heb de hele week ook voor de nachten gebeden dat God daarin zijn rust wilde laten zien.. dat de angst er niet zou zijn maar Zijn vrede!

Maandag.. een week na dat we waren wezen kijken heb ik mijn lieverd weggebracht..

Hoe ik mij voelde na dat we het opname gesprek hadden gehad en ik wegliep om naar huis te gaan… is niet onder woorden te brengen…

Ik voelde mij verdoofd en leeg…

Tegelijk kreeg ik flashbacks van vroeger..

Het had namelijk vroeger niet veel gescheeld of ik had zelf voorgoed in een instelling gewoond.. en wel te verstaan een psychiatrische instelling.. wat ben ik blij en God dankbaar dat ik toen zo helder was dat ik kon aangeven dat ik dit niet wilde.. nooit niet..

Ik had namelijk een onderbuik gevoel dat ik helemaal niet “ziek” was zoals iedereen dacht.. ik wist dat er iets anders gruwelijk mis was.. dat ik niet psychisch ziek was door een of andere “stoornis”… jaren later kwam ik achter de waarheid doordat ik mijn dossier had opgevraagd…

De labeltjes namelijk die ik allemaal in die jaren op geplakt had gekregen klopten niet.. het kwam namelijk door de medicatie die ik allemaal kreeg, (vanwege al die labeltjes) waar ik niet tegenkon.. ik had een contra-indicatie tegen al die medicatie ontwikkeld.. hierdoor werd ik steeds zieker.. en ja dan kom je in een vicieuze cirkel.. medicatie waar ik zieker van werd.. maar omdat ik zieker werd dacht men dat ik nog maar meer medicatie moest gaan slikken.. i.p.v. kijken waarom de medicatie niet hielp en waarom ik steeds zieker werd… Deze vicieuze cirkel maakte mij zo ziek dat ik dus bijna “voorgoed” opgenomen moest worden… opgenomen op een chronische psychiatrische afdeling… mijn gedachten gingen nog verder.. en een heel tafereel van vroeger ging door mijn hoofd.

Ik werd verdrietig maar ook ontzettend dankbaar tegelijk dat God mij voor deze narigheid heeft behoed.. want was dit gebeurt dan was ik er menselijk gezien nooit meer weggekomen..

Aan de andere kant mijn dubbele gevoel dat ik nu mijn eigen lieverd weg moest brengen.. een hele andere situatie maar gevoelsmatig raakte het bepaalde vlakken..

Het leven is soms niet te begrijpen… soms is het teveel..

Waarom??

Ik vraag niet meer waarom.. omdat ik weet dat God er net zoveel verdriet van heeft dan wij.. Hij heeft deze gebrokenheid ook niet gewild.. ja dat Hij kan ingrijpen is zeker waar.. waarom Hij dat niet doet.. dat is aan Hem.. God is soeverein.. daar kom ik niet aan… Hij overziet het gehele plaatje en weet de uitkomst… wij hoeven Hem alleen maar te vertrouwen.. en dat doe ik 1000000%…

Ondanks mijn verdriet, mijn pijn… omdat ik weet dat God dezelfde blijft.. Hij draagt, zorgt en is erbij in Zijn eindeloze Liefde en trouw… uiteindelijk zullen we, als het onze tijd is, de eeuwigheid binnen gaan en mogen we vallen in Zijn liefdevolle armen..

Eindelijk Thuiskomen in een veilige haven.. en tot die tijd houden we vol.. met Hem.. nooit meer alleen!!

S ’middags waren mijn ouders er nog even en die zijn nog even een nachtje gebleven.. slapen kon ik niet.. mijn hoofd zat te vol..

Na dat mijn ouders weer naar huis waren gegaan zat ik “alleen”.. maar tot nu toe heb ik mij nog geen moment alleen gevoeld….

Het verdriet komt en gaat.. het zijn golvende bewegingen…

Het is rouwen bij leven…

Maar het wonderlijke gebeurde…

De eerste nacht alleen heb ik geslapen als een blok.. ik rustte in zijn Liefdevolle armen.. er heerste rust en vrede in huis!

Geen angst..

Ben zo dankbaar en blij om te merken en te zien hoe God zorgt voor mij en ook voor mijn lieverd…

Hij was vanaf dag 1 gewend.. hij heeft het er ontzettend naar zijn zin… vind het gezellig met zijn medebewoners.. leeft helemaal op..

Hij heeft een spreekwoordelijke jas uit gedaan… dit komt omdat hij zijn best niet meer hoeft te doen.. hij is daar één van de besten waardoor hij niet meer hoeft op te boksen in de maatschappij om mee te kunnen komen.. hij mag nu relaxen en tot rust komen..

Wat gunde ik hem dit… hier deed ik het voor… een mooie bijkomstigheid is dat hij straks wat meer energie overheeft en ik ook… om samen nog te kunnen genieten van de mooie dingen die het leven ook nog bied!


Ik hou van U.
Uw genade blijft me dragen;
dag aan dag, in de palm van uw hand.
Van de morgen tot de avond,
als ik weer slapen ga,
zing ik steeds van de goedheid van God.

Refrein:
Al heel mijn leven bent U trouw, Heer.
Al heel mijn leven bent U goed, zo goed!
Zolang U adem aan mij geeft, Heer,
zing ik steeds van de goedheid van God.

Uw zachte stem
leidde mij door al mijn dalen.
U was dichtbij, in mijn donkerste nacht.
Heer, ik ken U als een Vader.
Ik ken U als een vriend.
Ik leef met U, in de goedheid van God.

(Refrein)
Bridge 2x:
Uw goedheid is altijd bij mij,
is dag en nacht bij mij.
Uw goedheid is altijd bij mij,
is dag en nacht bij mij.
Heel mijn hart en ziel
leg ik voor U neer.
Ik geef U alles, Heer!
Uw goedheid is altijd bij mij,
is dag en nacht bij mij.
(Refrein 2x)

Ja, ik zing van de goedheid van God.
Psalm 27:13, Psalm 145:7

Oorspr. titel: Goodness of God

Be Blessed!

En dan is het zover…..

On door Love Heals All ThingsinBlogs over Gods Liefde in mijn kwetsbaarheidEen reactie plaatsen

Lang heb ik niks van mij laten horen… ja te lang als ik heel eerlijk ben…

Maar naast werken en mantelzorgen is er weinig ruimte voor andere dingen zoals mijn bloggen en plaatjes maken… het heeft het laatste jaar al mijn tijd op geslokt…

Maar nu krijg ik meer tijd om jullie bij te praten, want er is nogal wat gebeurt in mijn/ons leven… heel veel gebeurt.. te veel om in een blog te vertellen dus ga ik er een aantal blogs aan wijden..

Zoals ik al schreef in mijn laatste blog ging deze periode van corona, Lock down, drukte op het werk en mantelzorgen mij niet in de koude kleren zitten..

Ik merkte dat ik op mijn tenen begon te lopen, dat mijn rek qua energie er bijna uit was.. het werd thuis steeds zwaarder.. mijn lieverd ging steeds verder achteruit.. niet dat iemand er iets van merkte behalve ik en de zorg.. en dat maakte het wel dubbel zo zwaar..

Het is een eenzame weg (geweest) met vallen en opstaan.. het vreselijke van dementie is dat het voor de naasten veel zwaarder is dan voor de persoon zelf… de persoon zelf merkt weinig van hoe de dingen niet meer goed gaan, wat ze vergeten en hoe ze veranderen…

Het lastige van vasculaire dementie is dat je een trap afloopt als het ware… je maakt een stap en dan stabiliseert het zicht weer tot je weer een stap maakt.. tijdens de stap merkt de persoon in kwestie het wel.. maar doordat het weer stabiliseert is dit moment al gauw weer verdwenen.. ook gaat bij vasculaire dementie het vergeten nog niet zo zeer.. en de combinatie met FTD kenmerken heb je meer te doen met gedrag en karakterveranderingen bij Alzheimer staat het vergeten meer voorop… zo zijn er wel 50 soorten verschillende dementievormen… en we zijn allemaal stuk voor stuk uniek gemaakt, hierdoor gaat een ieder ook zijn eigen proces binnen de ziekte dementie..

Zet 20 alzheimer patiënten op een rij en er gaat niemand het zelfde proces… zet 20 vasculaire dementie patiënten op een rij.. en je hebt het zelfde verhaal… enz enz

God heeft ons uniek geschapen met een uniek brein.. waardoor we ook allemaal anders reageren op eenzelfde proces.. hierdoor maakt het dat het een zeer ingewikkelde en moeilijke aandoening is om mee om te gaan.. en om het überhaupt te zien.. want veel patiënten met dementie zullen ongemerkt proberen te compenseren.. dit zit in de mens en gaat automatisch.. bij de een wat meer dan bij de ander..

Omdat mijn lieverd zijn hele leven zich heeft aangepast aan de ander.. dit is al vanaf zijn jeugd ontstaan… is dit een overlevingsmechanisme geworden en zit bij hem ingesleten.. dat levert voor hem nu ontzettend veel voordeel op omdat het bij hem een automatisme is geworden… hierdoor kan hij zich nog heel lang staande houden en zul je het dus niet zo snel opmerken..

Maar hij merkte zelf ook steeds meer dat het harder knokken was om aansluiting te vinden bij de ander.. dit vroeg steeds meer energie die hij eigenlijk niet meer had… toch probeerde hij het en deed hij ontzettend zijn best.. waardoor hij elke keer steeds uitgeputter raakte.

Hij gaf steeds vaker aan dat hij wel opgenomen wilde worden.. ik denk zelf dat het hem rust gaf dat hij dacht dat hij dan niet meer zo zijn best hoefde te doen om aansluiting te vinden bij gelijkgestemden.. hij hoeft dan niet meer op te boksen tegen een maatschappij die hij eigenlijk niet meer kon bijbenen.. de psycholoog heeft destijds ook gezegd dat hij elke dag een marathon loopt..

Hoe vermoeiend…

Mede hierom zijn we op zoek gegaan naar een verpleeghuis.. kleinschalig of een grote organisatie… het verschil zit hem in de prijs (helaas).. maar goed binnen de grote organisatie zie je ook steeds meer kleine afdelingen met een kleine groep bewoners..

We zijn bij een aantal wezen kijken en mijn lieverd vond het allemaal oké.. toch bleef uiteindelijk na veel wikken en wegen… en veel telefoontjes naar verschillende verpleeghuizen één verpleeghuis over..

Een kleinschalige afdeling met 8 appartementen.. speciaal gericht op jonge mensen met dementie.. leeftijd tot 65.. 8 appartementen in heel twente.. veel te weinig voor deze doelgroep.. er komen namelijk steeds meer jonge mensen met dementie.. dementie is ondertussen volksziekte nummer 1, het is de kanker voorbij gestreeft.. deze groep kun je niet tussen de 70 á 80 plussers neerzetten.. Jonge mensen met dementie komen uit een hele andere leefsituatie, dit vraagt om een hele andere dagelijkse invulling en omgaan met dementie..

Hierdoor kon het nog wel heel lang duren voor er plek zou zijn… dit maakte ondertussen dat ik na ging denken of het nog wel geschikt zou zijn dat ik in Enschede aan het werk was of dat het nu tijd was om iets dichterbij te zoeken..

Mijn lieverd had al vaker aan gegeven dat hij het wel fijn zou vinden als ik een baan dichterbij had… dit gaf hem een veiliger gevoel… stel dat er wat was.. dan was ik in ieder geval zo thuis..

Ik zat hier over na te denken en voor te bidden en zo kwam er (toevallig) een vacature voorbij in Hengelo.. bij een andere organisatie maar ook bij een hele ander doelgroep.. Somatisch met psychiatrische problematiek… een afdeling vanuit de GGZ naar een verpleeginstelling was gegaan…

Het leek mij wel wat… het was een welzijnsbaan als helpende.. meer gericht op welzijn, en niet meer in de zorg.. dit was voor mij ook fysiek wat prettiger.. ook de doelgroep leek mij wel een uitdaging.. maar vond het ook enorm spannend..

Ik twijfelde tegelijk enorm… mijn oude baan opgeven was voor mij best wel een ding.. een werkgever met een christelijke identiteit waar zeker binnen de instelling hoge prioriteit aan wordt gegeven.. ook de PG vond ik geweldig.. warme zorg… dat ben ik… ik ben geen bikkel en ik heb geen dikke huid… ik leef op als ik iemand warme liefdevolle zorg kan bieden..

Na een poosje te worstelen met mijzelf, God en het leven kwam ik uiteindelijk tot een keuze… Ik koos voor de praktische kant, mijn hart schoof ik even aan de kant.. want als ik daar naar luisterde bleef ik waar ik was.. maar praktisch was dit gewoon niet oké.. gezien de thuissituatie..

Ik heb een ochtend meegelopen en dat was leuk en gezellig.. ach ik pas mij makkelijk aan en ik vindt (bijna) alles leuk.. dat is mooi maar het kan ook een valkuil zijn… ik dacht bij mijzelf… hier kan ik vast ook wel wennen..

Het gekke was dat ik niet gelijk laaiend enthousiast was.. terwijl ik ’t meestal wel ben.. ik wist dat ik de uitdaging wel wat mistte.. het was mij in alle eerlijkheid wat te rustig.. maar ik dacht weet je iets rustiger aan mag ook wel.. naast de zorg voor mijn man… je hebt het druk genoeg..

Uiteindelijk heb ik ja gezegd.. in de wetenschap dat ook God hierin meeging en Hij mij de tools en wijsheid wel zou geven om er wat van te maken…

Ik ondertekende mijn contract.. eerst voor een jaar en dan zou ik voor vast aangenomen worden als het van beide kanten goed zou bevallen.. In juni zou ik beginnen en dan eerst een proefmaand.. vond ik het in die maand toch niks kon ik zo weer opstappen.. dit vond ik wel een prettige gedachte.. ook omdat ik nog steeds twijfelde.. 

Ik zag die maand ook echt als een maand om te snuffelen aan mijn nieuwe baan en dat ik daarna pas definitief mijn keuze hoefde te maken..

Zo gezegd… zo gedaan..

Tjonge.. wat vond ik deze stap spannend… en wat ging ik met een naar gevoel bij mijn oude werkgever weg… het kostte mij veel tranen.. heel veel tranen…. mede omdat ik de rust in deze stap maar niet kon vinden.. en een antwoord kreeg ik ook niet… het was een stap in vertrouwen dat Hij met mij mee ging.. anders durfde ik het niet aan.. en soms moet je praktische keuzes maken en je gevoel wat aan de kant zetten..

Liefde… Vertrouwen.. Verbinding..

On door Love Heals All ThingsinBlogs over Gods Liefde in mijn kwetsbaarheidEen reactie plaatsen

Echt de moeite waard om onderstaande overdenking van Jan Pool te beluisteren als jij het leven op dit moment net zo verwarrend vindt als ik..

Wat is Waarheid? Jan Pool


Ik ben geraakt en tegelijk ontroerd omdat ik zo bevestigd wordt.. mijn gebed is al maanden.. Heer wat is waarheid!

Deze tijd is zo verwarrend.. je leest en hoort zoveel tegenstrijdige berichten.. maar ook de liefdeloze strijd onderling is ontzettend heftig en neemt zulke extreme vormen aan..

En dan denk ik steeds Here Jezus wat zou U doen?

En dan krijg je via een bemoedigende overdenking het antwoord voorgeschoteld..

Ik heb 2 ontzettend heftige weken achter de rug, waarin ik in een rollercoaster van emoties was beland.. waarin ik naar God toe mijn vertwijfeling heb uitgeroepen..

Er is deze week een einde aangekomen..  maar voor hoelang?

Alleen God weet dat..

Mijn lieve schat had een nieuw NPO onderzoek gehad.. en de uitslag daarvan was niet om naar huis te schrijven..

Cognitief waren er de nodige problemen.. wat vooral vanuit de frontale kwab kwam..  hier komt alles uit wat met planning, structuur, organiseren enz te maken heeft.. ook het geheugen was erg achteruit gegaan.. de psycholoog vertelde dat hij elke dag een marathon aan het lopen was.. doordat mijn man erg intelligent is, wat ook uit de test naar voren kwam, kan hij nog erg goed alle ballen redelijk in de lucht houden.. en merken de meeste mensen niet dat er wat aan de hand is.. hij is de hele dag “onbewust” aan het compenseren en verbloemen..   alleen kost hem dit ontzettend veel energie en past er naast zijn hobby/vrijwilligerswerk ook geen ander leven.. alles gaat naar zijn passie om dit nog zolang mogelijk te kunnen blijven doen!

Mijn petje neem ik echt voor hem af!

Hij was dus best wel achteruit gegaan.. en het heftige van vasculaire problemen is dat hij dit zelf heel af en toe ook bewust meemaakt en ervaart… en dat maakt het op dat moment best wel heftig en emotioneel..

Op een nacht werd hij wakker en ging praten, mijn man is een binnenvetter  dus praat niet zo gauw over wat hij voelt of denkt.. ik ervaar dit dan ook als kostbare momenten..

Hij verteld verdrietig dat hij merkt hoe zijn geheugen hem af en toe in de steek laat en dat het plannen en organiseren steeds lastiger wordt.. het overzicht houden is ook best wel problematischer geworden.. hierdoor wordt het alleen zijn ook lastiger..

En om een stukje veiligheid voor hemzelf te creëren, stelde hij voor om dan maar opgenomen te worden..

Slik.. hoorde ik dat goed? Ik was even stil en moest dit even tot mij door laten dringen..

Ik schrok hier best wel van.. het kwam totaal onverwacht.. natuurlijk houdt je er steeds wel wat rekening mee.. maar als het zich dan aandient is het altijd onverwacht en schrikken en reken je er totaal niet op!

Een week van regelen en uitzoeken brak aan.. verschillende disciplines kwamen langs en hij werd actief op de wachtlijst gezet..

Ik ging AAN.. en mijn lijf ging automatisch in de overlevingsstand..  mijn gevoelens en emoties kon ik redelijk parkeren.. althans voor even.. af en toe schoten mijn emoties van hot naar her.. en belande ik ongewild in een rollercoaster van emoties en verwarring..

Ik wandelde met de hond en had tijdens de wandeling Verbinding met Jezus.. ik vroeg.. is het echt waar.. is hij echt al daar aan toe.. of hoor ik morgen dat was een vergissing..

Mijn man is namelijk ook af en toe een flipperkast wat deze dingen aangaat.. logisch het is ook niet niks wat er allemaal gebeurt in zijn hoofd.. ik geef het je te doen..

Maar elke dag begon hij er weer over en ik kreeg steeds meer het idee dat hij er ook al woonde in zijn hoofd..

Hij vondt het wel ontzettend moeilijk om dit te delen met zijn naaste familie.. hij was bang dat ze hem niet zouden begrijpen.. 

Je gaat zelf toch niet voor opname kiezen?

Toch begreep ik het wel.. daar had hij overzicht.. kleine kamer.. geen verantwoordelijkheden meer.. altijd zorg in nabijheid.. en hij kon hem helemaal storten op zijn passie.. de radio! Zodat hij dat zo lang mogelijk kon blijven doen..

Hij had wel een voorwaarde gegeven aan de opname.. hij moest wel gewoon naar zijn Passie kunnen gaan..

Dus werd er voor een open PG gekozen en de wachtlijst zou worden geactiveerd.. 

De casemanager zou nog gesprek hebben met de opname coördinator om te horen hoe lang de wachtlijst zou zijn en wat praktische dingetjes..

Na een dikke week belde ze mij op..

Corona strooide roet in het eten..  want vanwege de corona kon hij wel opgenomen worden maar niet met de voorwaarde dat hij naar zijn Passie kon blijven gaan.. want dat bracht teveel besmettingsgevaar met zich mee!

Oeps… de opname ging niet door want dit wilde hij niet.. zeer logisch..

Geen Passie Geen Leven!!

Maar nu komt er wel meer op mij af.. ik werk parttime maar wel onregelmatig.. dus als ik avonddienst heb.. of cursus dan moet ik dus nu iemand regelen die bij mijn man thuis kan zijn.

Ik heb al veel mee gemaakt en geleerd dat problemen er zijn om opgelost te worden en mijn vertrouwen in Hem is Groot!

Ook dit komt goed! Hij zorgt dat is mijn houvast.. 

Maar toch… in deze verwarrende tijd zit een onzekere toekomst wat betreft de zorg voor mijn man..

Want wat is waarheid.. hoe lang blijft Covid19 onder ons..

Wat moet ik geloven daarin? Tussen al die tegenstrijdige berichten?

En dan komt de overdenking van Jan Pool zomaar voorbij en krijg ik een antwoord..

Eigenlijk een bevestiging.. want het ontroerde mij.. Jezus raakte mij aan vanavond en zei: Vertrouw op Mij, Ik zorg.. ook in deze verwarrende onzekere coronatijd..

Zo fijn dat Hij geeft wat je op dat moment even nodig hebt!

Bevestiging!!

Nog steeds heb ik die zo nodig..  een overblijfsel van mijn getraumatiseerde leven..

Niet erg.. want ook dat weet God en ook daarin verzorgt Hij mij..

Wat een Genade..

Ondertussen tijdens dat ik de overdenking beluisterde kwam mij een lied in de gedachten.. 

Een heel oud nummer van Esther Tims.. maar zo van toepassing in deze tijd..

Liefde is de sleutel naar het hart!

Liefde is de Sleutel

Liefde, Vertrouwen en Verbinding met Jezus zijn de drie elementen om de strijd in deze verwarrende tijd aan te gaan!

Hij geeft me kracht. Hij helpt me om te leven zoals Hij het wil, omdat Hij dat heeft beloofd.
PSALMEN 23:3

In Hem zijn wij meer dan overwinnaars!

Be blessed!

Helpende handen..

On door Love Heals All ThingsinBlogs over Gods Liefde in mijn kwetsbaarheidEen reactie plaatsen

Na mijn blog over “afgodjes” kwam ik in een soort rust.. ik vond het opeens ook minder erg om thuis te zijn.. ook had ik dagelijks weer het gevoel dat ik weer ontmoetingen had met God.. dit deed mij zo goed..

Zo ging mijn week verder, ik deed mijn ding en vulde mij elke dag met de dingen die belangrijk zijn voor mij, met Gods Liefde, en strekte mij elke dag uit naar Zijn Geest, dat de Heilige Geest mijn leven maar invulling wilde geven.. ik wilde in afhankelijk leven van deze God omdat ik weet dat Hij weet wat goed voor mij is..

Ongeveer anderhalve week later ging ineens de telefoon, ik had mij aan het begin van dit C-virus opgegeven voor Helpende Handen, dit is voor zorgverleners die de handen uit de mouwen willen steken als de nood aan de man is, de mevrouw aan de telefoon vroeg of ik nog beschikbaar was en eventueel wilde helpen.. ze hadden mensen nodig..

Ik schrok.. ik dacht dit kan niet… mijn hart sloeg over.. en wilde eigenlijk gelijk al zeggen.. “natuurlijk”… maar ik heb ook al veel geleerd ondertussen dat ik niet gelijk over al ja op moet zeggen.. want dat hoeft niet.. ik mag gerust nadenken en later beslissen of dit iets voor mij is en bovenal of dit in Gods plan paste.. ik hield mij stil en was benieuwd wat ze nog meer te vertellen had..

Ze vertelde dat het wel ging om helpen binnen een verpleeghuis waar het C-virus was uitgebroken, er was veel vast personeel ziek geworden en nu zaten ze om zorgverleners verlegen..

Pfff.. helpen wilde ik heel erg graag… maar helpen waar corona was uitgebroken.. dat was andere koek.. ik viel even stil en heel veel gedachten schoten door mij heen… moest ik hier wel ja op zeggen.. kon ik hier wel ja op zeggen.. is dit verantwoord?? kan ik het überhaupt wel??

Heer is dit echt wat U van mij vraagt? wilt U dat ik dit ga doen?

Wilt U dat ik deze sprong in het diepe ga maken??

Ik zei dat ik even tijd wilde hebben om hier over na te denken, ik vertelde ondertussen wie ik was en dat ik ook mantelzorger ben en daarom even tijd nodig heb voor mij zelf om te beslissen of ik dit wel wilde doen..

Hihi.. ik schrok van mijzelf.. zei ik dit?? wat een wijsheid en besefte mij dat het leven mij al veel geleerd had..

Ze vond het erg logisch dat ik hier even over na wilde denken, ze wilde het wel graag die zelfde dag weten dus sprak ik af dat ik haar s’middags terug zou bellen..

Ik legde de telefoon aan de kant en ging in gesprek met God..

Moet ik dit echt doen.. is dit wat U van mij vraagt?? Past dit in Uw plan met mij?

Mijn hart zei gelijk DOEN.. maar mijn gevoel ging een heel andere kant op..

“Heer ik durf dit niet.. dit kan ik toch niet doen.. is dit wel verantwoord? Ik… mantelzorger… zelf nog herstellende.. pff.. moest echt wel even slikken en mijn hart sloeg over.. en dan “wat zullen de mensen wel niet zeggen”.. onverantwoord…”

Maar ik denk dat ik iemand ben van de uitersten en dat ik dan eigenlijk op mijn best functioneer.. waarom weet ik niet..

Ik dacht na hoe ik er achter kon komen wat God hierin van mij vroeg.. en ineens kreeg ik de gedachte.. overleg met je vriendin… hoor wat zei zegt.. zij kent je situatie en redeneert vaak nuchter en objectief.. dus ik belde haar en zij nam direct de telefoon op.. ik vertelde haar dat ik was gebeld door helpende handen en dat ik ontzettend was geschrokken en niet goed wist wat ik nu moest doen.. we liepen samen de punten na.. de voor en tegens.. en we kwamen tot de conclusie dat je in de supermarkt meer kans op besmetting hebt dan beschermd werken in besmet gebied.. en het was voor mij wel een enorme kans om er achter te komen of dit is wat ik graag weer wil gaan doen.. en of ik lichamelijk dit werk weer aan zou kunnen..

Werken in de fysieke zorg..

Na het gesprek ging ik terug naar God en legde mijn voor en tegens op een rij.. maar ik was toch nog niet helemaal gerust.. ik heb meer bevestiging nodig Heer…

Toen zei iets in mij.. bel je re-integratiecoach.. zei is een integere vrouw, zij kent jouw situatie en weet ook hoe je in elkaar zit.. en ik zei tegen mijzelf.. als zij ook enthousiast reageert en de voors en tegen met mij naloopt en de voors de overhand hebben dan is het oké.. dan wilt U dat ik het ga doen.. maar als zij twijfelt en het mij afraadt dan doe ik het niet.. dan is het echt onverantwoord..

Zo gezegd.. Zo gedaan..

Ik belde haar op en wonderwel nam ze gelijk de telefoon op.. ik vertelde haar wat er was gebeurt en ze zei direct.. wat bijzonder.. maar wat wil je zelf.. een wat zegt je gevoel.. ik deelde met haar de voors en tegens.. en we kwamen tot de zelfde conclusie die ook al uit het gesprek met mijn vriendin naar voren kwam..

Dit was voor mij de tweede bevestiging en genoeg om een weloverwogen keuze te maken..

Voldoende om Ja te zeggen..

En ook al zou ik ziek worden.. dan heb ik in ieder geval gedaan wat ik het liefste doe…

Hij gaat met mij mee, en in die afhankelijkheid doe ik het ook.. ik kan dit absoluut niet in eigen kracht.. daar was ik mij heel erg van bewust..

Dus ik ging het doen..

Je wilt niet weten hoe spannend ik dit telefoontje vond..

Nog steeds twijfelde wel mijn gevoel.. ben ik niet onverantwoord bezig. maar merkte dat dit gevoel ook gebaseerd was op.. “wat zullen de mensen wel niet zeggen”… en ik Pleaser van anderen vond dit toch wel het moeilijkst.. maar wilde dit keer dicht bij mijzelf blijven en bij wat God van mij vroeg..

Ik bad God om rust als het in Zijn plan paste… en paste het niet in Zijn plan dat hij mij dan wilde overspoelen met angst.. en ongerustheid…

Ik wachtte nog een uurtje met bellen en voelde mij kalm worden.. en kreeg een bepaalde rust.. ook een gevoel van uitdaging overviel mij.. ik mocht weer wat betekenen.. ik kon eindelijk mijn handen weer uit de mouwen steken..

Ik belde haar op en zei dat ik het ging doen.. we namen alles door.. ik kreeg een contract van drie maanden en 3 uur en de meer uren kon ik gewoon schrijven.. en ging als helpende aan de slag.. waar ik ook de diploma’s voor heb..

Ik legde de telefoon neer en een gezonde spanning overmeesterde mij.. wat was ik blij dat ze had gebeld.. maar tegelijk ook spannend.. wat zou ik aantreffen.. hoe ging het allemaal in zijn werk..

Ik zou die week erop beginnen.. maar een uurtje later belde ze op en vroeg mij of ik de volgende dag al wilde beginnen.. de nood was erg hoog..

De volgende dag ging ik in mijn brommobiel op weg naar het verpleeghuis.. spannend was dat ritje.. maar ik ging er biddend heen.. ik zegende in de auto het verpleeghuis, de bewoners en al het personeel.. en vroeg Hem of hij er wilde zijn en ons wijsheid wilde geven..

Ik kwam daar en kreeg instructies over de beschermende hulpmiddelen.. helemaal ingepakt moest ik aan het werk..

Wat was de eerste dag pittig… en erg warm in de beschermkleren.. bijna al het vast personeel is besmet met het virus.. en van alle bewoners waren er nog maar een handjevol gezond.. we moesten er dus tegenaan met hoofdzakelijk invallers.. dit is lastig want tijd om in te werken was er niet.. het is pionieren en improviseren..

Het verdrietige is dat de bewoners ons niet kennen en wij voor hun staan in gekke pakken.. met spatscherm, mondkapjes.. schorten en handschoenen aan.. kan mij voorstellen dat dit voor hun verschrikkelijk eng over komt..

Het is een verpleeghuis waar mensen wonen met vergevorderde dementie.. deze bewoners begrijpen vaak niet wat er gebeurt en merken jou onrust en hectiek des te meer.. het zijn mensen die nog leven op gevoel.. en juist dat valt weg.. ze zien alleen je ogen.. deze mensen leven op jou uitdrukkingen in het gezicht.. daaraan kunnen zij vaak lezen hoe je iets bedoelt en nu zien ze alleen je ogen..

De kunst aan ons is om onze ogen te laten lachen terwijl ons hart wordt geraakt door al dit verdriet.. dat kan ik omdat ik Liefde voel..

Zijn Liefde voor deze bewoners..

Maar tegelijk voel je ook verdriet en delen we de zorgen die we hebben.. overleven ze dit.. hoe ziek worden ze.. wat zijn de gevolgen..

In de week voordat ik daar kwam werken waren er al een paar bewoners overleden.. de gevolgen werden steeds zichtbaarder.. terwijl dat het C-virus er nog maar een week aanwezig was.. zien we dat dit C-virus razendsnel om zich heen grijpt als het eenmaal is uitgebroken..

Ook raakt het verdriet van de familie je.. de familie die niet bij hun geliefden kunnen zijn die ziek zijn.. pas als er geen kans meer is op herstel en het stervensproces in gang is gezet.. dan mag de familie er bij.. en dan staat de familie soms voor onmenselijke keuzes…

Ga ik wel of ga ik niet…

Als de familie ook kwetsbaar is.. of ziek zijn… dan moeten ze hun geliefde soms zonder hun nabijheid laten gaan.. wat een diep intens verdriet geeft..

En als zorgverlener sta je machteloos.. wat wil je soms andere keuzes maken dan wat de regels voorschrijven.. dit breekt je hart..

Wat leven we toch in een rare tijd…

En toch doe ik het werk met een blij hart en ben ik dankbaar dat ik het kan en mag doen.. dat ik hier van betekenis kan zijn.. ik probeer ondanks de heftigheid nog iets van plezier bij de bewoners te brengen.. af en toe een grapje en proberen het “normale” ritme van de dag zo goed mogelijk door te laten gaan.. en dat is hard werken..

Elke dag ga ik met biddend hart er naar toe.. in deze tijd raak ik zo doordrongen van het feit dat ik het alleen niet kan.. ik heb God zo nodig.. altijd natuurlijk.. maar juist in deze tijd ben ik er nog meer bewust van.. ik kan dit absoluut niet alleen..

Na 30 jaar op deze manier terug in de zorg.. had ik van te voren niet kunnen bedenken.. maar waarom God mij juist nu in deze tijd hier heeft neergezet… daar wordt ik mij elke dag meer bewust van..

Een voorbeeldje..

Tijdens mijn werk mag ik een verlengstuk zijn van Hem.. er lag een bewoner op sterven… (dit brengt bij mij altijd een vreemd soort spanning… vind het altijd een heftig iets en echt het went nooit..) ik verleende samen met een ander zorgverlener zorg aan deze bewoner.. de andere zorgverlener moest even weg om spulletjes op te halen en ik was alleen met de bewoner.. ik merkte dat deze bewoner erg onrustig was en ik zag angst in de ogen bij deze bewoner.. ineens kreeg ik op mijn hart om voor deze bewoner te gaan bidden.. en zacht bad ik voor deze bewoner.. dat God er wilde komen met Zijn rust en dat Hij zijn beschermende handen om deze bewoner wilde leggen.. ik sprak zacht tegen deze bewoner en vertelde dat God er bij is, dat het goed was en dat Hij draagt… ik wist niet of deze bewoner het nog mee kreeg… maar dit weerhield mij niet om te bidden… ondertussen kwam de andere zorgverlener terug.. en ook de dienst doende verpleegkundige kwam binnen.. en opeens merkten we op dat deze bewoner erg rustig was geworden en dat deze bewoner er vredig bij lag…. op dat moment drong het nog niet echt tot mij door, je hoofd is bezig met zorgen.. maar na dat we klaar waren en naar beneden liepen schoot het door mij heen..

God U was daar… wat ben ik blij en dankbaar dat U dit op mijn hart heeft gelegd.. dat ik voor deze bewoner mocht en kon bidden..

Deze momenten maken mijn werk dierbaar.. en ervaar ik Zijn nabijheid en Zijn kracht in mijn zwakheid..

Dit maakt dat ik door kan gaan.. ondanks dat het fysiek enorm zwaar is en mentaal ook..

Ik ben blij en dankbaar dat ik het kan..

Tot nu toe ben ik en mijn partner nog steeds gezond en kan ik het allemaal bolwerken en loopt thuis alles in hetzelfde ritme door..

Ik bid en hoop dat dit zo mag blijven.. ik heb ondanks dit heftige gebeuren veel plezier weer in het zorgen van deze groep ouderen.. zij hebben een speciaal plekje in mijn hart.. daar ben ik in deze heftige week wel achtergekomen..

Hoe dit in mijn verdere leven vorm gaat krijgen is voor mij nog een open boek.. maar God is de auteur en regisseur van mijn levensverhaal.. dus ben erg benieuwd..

Wordt vervolgd…