Mmm dat zijn de parels van cliënten… elke dag is weer anders en bijzonder..
Even een anekdote delen
Bij ons was een keer het griepvirus/norovirus aanwezig op het werk.. De zieke bewoners in isolatie, en ook zo verplegen. Een bewoner met vergevorderde dementie laag in isolatie op bed, ze was ziek. Haar woorden zijn spaarzaam en kan moeizaam de woorden vinden om te vertellen wat ze voelt of ervaart.. maar soms…
Zoo ook die dag..
Ik kwam bij haar en ze was vrolijk en goed te pas, ze lachte voluit en had schik in hoe ik er uit zag in mijn bepakking.. we hadden dikke lol..
Ik gaf haar eten, dit kan ze niet zelf meer dus ik gaf haar het toetje af en toe vroeg ik haar bij een hap.. vindt je het lekker? Volmondig zei ze dan Ja.. af en toe zeiden we wat.. ik op mijn manier en zij op haar manier…
Op een gegeven moment zat ze mij steeds maar aan te kijken…
Ineens zei ze met een volzin.. Wat ben jij een lieve moeder..
Ik schoot vol..
Ik dacht je moest eens weten.. moeder.. ik… slik.. ik moest mij even om draaien..
Ineens gingen mijn gedachten uit naar een overdenking die ik een keer had gelezen..
Als je geen kinderen hebt om wat voor reden dan ook mag je God vragen of hij die leegte wil opvullen… en dat God die leegte opvult op verschillende manieren.
Mag ik eerlijk zijn.. Hij heeft die leegte opgevuld door mijn hart te vullen met warmte voor mijn lieve bewoners.. en wat een cadeau als je dan zo’n reactie mag krijgen.. 💞
Dit is waarom ik met mijn hele hart lees 200% in de zorg werk.. 😇❣️
Makkelijk.. niet altijd.. zwaar.. soms… Maar ooo wat waardevol! 😘
Onderstaande verhaal kwam ik tegen op Facebook op de pagina van Broeder Sjuul
Ik deel dit omdat het mij raakt vanuit mijn dubbele rol als ervaringsdeskundige in rouwen bij Leven maar ook als zorgverlener aan mensen die door een rouwproces gaan..
Zowel de bewoner die rouwt omdat hij langzaam het leven los moet/gaat laten en om de naaste die rouwt bij leven omdat hij of zij de persoon waar je zoveel van houdt los moet laten..
Zo mooi hoe Broeder Sjuul dit verwoord.. kan het niet beter verwoorden.
Vanuit mijn rol als ervaringsdeskundige en vanuit mijn rol als zorgverlener raakt mij ook die ene zin van Manu Keirse
“Rouw is Liefde die haar huis kwijt is”
Dakloos…. eenzaam.. dit zijn de woorden die bij mij opkomen als je je huis kwijt bent..
Liefde die je niet meer geven kan omdat diegene er niet meer is, of Liefde geven door een andere manier van vasthouden…
Maar wat hebben we tegelijk Liefde nodig om door te kunnen gaan, om te blijven staan, om te rouwen.. om te leven.. om te blijven vasthouden..
Liefde.. vaak is het zoeken naar binnen het rouwen
Maar wat ben ik dan blij en dankbaar dat als ikzelf de Liefde moeizaam kan vinden.. ik één Iemand ken die “LIEFDE” is.. die mijn “huis” mijn hart wil vullen met Liefde.. zodat er ruimte komt om door te gaan, om vol te houden.. om te blijven vasthouden..
Voel ik dat dan altijd?
Nee hoor.. het is en blijft zoeken en afstemmen op die liefde met de grote L!
Klik op de link om het bericht te lezen.. onder de link heb ik ik het hele bericht geplaatst voor de mensen zonder social media!
Er zijn momenten die je blik op zorg voorgoed veranderen. Voor mij was dat het moment dat ik mijn partner Sander verloor. In één klap stond mijn wereld stil. En toch ging alles om me heen gewoon door, ook het werk, de zorg, de cliënten, de collega’s, de vergaderingen. Dat contrast was bijna niet te bevatten.
Ik merkte hoe moeilijk het is om verdriet te dragen in een wereld die vooral vooruit wil. Maar juist dat moment leerde me iets essentieels over wat zorg écht is: zorg is aanwezig durven zijn, ook als er geen oplossing is.
In de wijkverpleging kom je rouw overal tegen. Bij cliënten die hun partner verliezen, bij mantelzorgers die overbelast raken, bij mensen die hun zelfstandigheid kwijtraken. En soms bij collega’s die, net als jij, iets of iemand hebben verloren.
Rouw is geen uitzondering in ons werk, het is verweven met wat we doen. Toch praten we er vaak weinig over. We zijn getraind om te handelen, te plannen, te coördineren. Maar niet om te blijven zitten bij iemand die huilt. Niet om stil te zijn in het ongemak.
Toch is dat precies waar de kern van zorg ligt: niet in het oplossen, maar in het aanwezig zijn. Zoals Manu Keirse het zo mooi zegt:
“Rouw is liefde die haar huis kwijt is.”
Die zin raakte me diep, omdat hij iets laat zien wat we in de zorg vaak vergeten: achter elk verdriet zit liefde. En liefde vraagt niet om oplossingen, alleen om erkenning.
In de opleiding leer je veel over protocollen, structuren en zorgplannen. Maar niemand leert je wat je moet doen als iemand aan de keukentafel in tranen uitbarst. Of als een collega na het overlijden van een cliënt stil blijft en zegt: “Het hoort erbij.”
Leiderschap in rouw betekent precies dát durven zien. Niet wegkijken, maar blijven. Niet troosten om te sussen, maar luisteren om te begrijpen.
Soms is leiderschap niet hardop praten, maar stil aanwezig zijn. Soms is het durven vertragen in een wereld die haast heeft. Soms is het zeggen: “Ik weet niet wat ik moet zeggen, maar ik ben er wel.”
Vier taken van rouw die mij hielpen om rouw beter te begrijpen, bij mezelf én bij anderen:
1. De werkelijkheid aanvaarden. Dat klinkt eenvoudig, maar het is misschien wel het moeilijkste. Het besef dat iemand echt weg is, dringt vaak langzaam door.
2. De pijn doorleven. Rouw doet pijn, fysiek, emotioneel, existentieel. Verdriet toedekken helpt even, maar het vertraagt het herstel.
3. Aanpassen aan een leven zonder de ander. Nieuwe rollen, nieuwe routines, nieuwe betekenis vinden.
4. Het verlies emotioneel een plek geven. Niet loslaten, maar anders vasthouden.
Als zorgverlener kun je cliënten begeleiden in dat proces. Niet door het over te nemen, maar door aanwezig te blijven, vragen te stellen, ruimte te maken.
We vergeten vaak dat zorgverleners zelf ook rouwen. We verliezen cliënten die we jarenlang hebben verzorgd. We dragen verhalen, beelden, geuren, woorden met ons mee. En soms ook ons eigen verlies.
Maar de zorg vraagt zelden: “Hoe gaat het met jou?” De werkdruk is hoog, de agenda’s vol, en verdriet krijgt geen plek op het rooster.
Toch is het noodzakelijk om stil te staan bij wat verlies met ons doet. Want wie verdriet wegduwt, verhardt. En verharding is het tegenovergestelde van zorg.
In mijn eigen team heb ik ervaren hoe waardevol het is om ruimte te maken voor rouw. Een kaarsje branden, een kort moment van stilte, een gesprek in de koffiekamer. Kleine dingen, maar ze maken groot verschil.
Ze zorgen ervoor dat we mens blijven in de zorg, niet alleen voor anderen, maar ook voor elkaar.
Leiderschap in kwetsbaarheid betekent: jezelf toestaan mens te zijn. Durven zeggen: “Dit raakt mij.” Grenzen bewaken zonder je hart te sluiten.
Het betekent ook anderen uitnodigen om datzelfde te doen. Want een cultuur waarin ruimte is voor verdriet, is een cultuur van vertrouwen en veiligheid.
We hoeven geen therapeuten te zijn. We hoeven niet alles te kunnen dragen. Maar we mogen wel aanwezig zijn, met zachtheid, eerlijkheid en aandacht.
Zoals een cliënt ooit tegen mij zei: “Je hoeft mijn verdriet niet te dragen. Blijf gewoon even zitten, dat is al genoeg.”
Dat moment zal ik nooit vergeten. Het was stil. En in die stilte zat alles wat zorg voor mij betekent.
Rouw hoort bij het leven. En dus hoort rouw ook bij de zorg. We kunnen rouw niet plannen, niet versnellen, niet voorkomen. Maar we kunnen haar wél erkennen, dragen en delen.
Als helpende, verzorgende, verpleegkundige, artsen en alle andere disciplines zijn we niet alleen zorgverleners, we zijn getuigen van menselijkheid in al haar vormen: vreugde, verlies, hoop en liefde.
En misschien is dat wel het mooiste aan ons vak: dat we anderen mogen bijstaan op de meest kwetsbare momenten van hun leven. En dat we daarin, stukje bij beetje, ook onszelf beter leren kennen
Wauw.. wat een bemoedigende preek! Over Rouw, verlies, Jezus, emmausgangers… enz enz..
Tot tranen toe geroerd.. Zijn nabijheid zo ervaren deze morgen..
Ook als je alleen bent kan God zo dichtbij komen.. Hij geeft wat je nodig hebt.. Conclusie; Hoe diep je vallei ook is.. Hij is erbij.. Hij wandelt naast je en vraagt;
Hoe is het met je..
Ik kan niet anders dan deze dienst met je delen.. Delen = helen
Onderstaande blog pas in een dat verwoord precies hoe het is…
Zoveel herkenning in..
Ondertussen zijn we samen 9 jaar onderweg in dit heftige proces..
En elke keer een stukje met inleveren, loslaten, omarmen op en andere manier..
Maar 9 jaar is lang.. is slopend en je uithoudingsvermogen, je volhouden, je lange adem wordt steeds een stukje korter.. ken je het elastiek wat steeds meer optrekt en zijn veerkracht uiteindelijk verliest?
Ik bid God elke dag om Kracht, liefde, wijsheid, vernieuwde energie in door te kunnen gaan, vol te blijven houden.. naast mijn lief te (kunnen) blijven staan..
Maar soms… ach in ben ook gewoon mens hé.. ik doe mijn best maar alleen ga ik dit niet redden.. heb Hem nodig maar ook mensen om mij heen die met mij dragen.. met mij volhouden…
En dan lees je onderstaande blog.. oeff wat herkenbaar en goed verwoord.. niets aan toe te voegen..
Zo mooi! Muziek blijft het langst hangen maar bovenal Jezus!
Ik merk dat ook bij sommige van onze bewoners.. het geloof blijft.. en de muziek die daarbij hoort.
Zet maar een lied in een ze beginnen gelijk mee te zingen, soms met de volledige tekst
Soms krijg ik vragen van bewoners… dat ze bang zijn om (Jezus) hun geloof te verliezen.. dan mag ik ze bemoedigen met het feit dat Jezus zegt in de Bijbel.. als wij het niet meer kunnen dat Hij ons altijd vasthoudt, eenmaal in Zijn hand daar kan niemand je uit roven.. zelfs dementie niet!
Het Evangelie naar Johannes 10:28 EBV24. Ik geef hun eeuwig Leven en zij zullen in eeuwigheid niet verloren gaan en niemand zal ze uit mijn hand rukken.
Partnerrouw is een van de meest impact volle Rouw.. hierbij wil ik zeker niemand te kort doen.. alle verlies is rouw.. maar sommige rouwsituaties zijn heftiger of kunnen heftiger binnen komen en is geheel persoonlijk.. niemand is gelijk..
Daarbij is ook dat het niet alleen emotionele belasting is maar je hele lijf doet mee.
Wij zijn holistisch geschapen
En voor mij zo herkenbaar…
En ja.. dan bestaat er ook nog rouwen bij leven.. rouwen om een partner die er niet meer is bij momenten, en er toch ook wel weer is..
Niks verwarrender dan iemand verliezen aan Dementie of NAH..
Slopend en een kwestie van een lange adem..
En ja ook bij mij wordt die spanningsboog elke keer een stukje korter omdat je last krijgt van vermoeidheid.. je geen zicht hebt hoelang je nog moet/ kunt volhouden… je lijf die steeds meer gaat protesteren.
Mantelzorgers verleggen steeds hun grens.. onbewust elke keer een stapje verder.. savonds denk je ik kan niet meer.. volgende ochtend wordt je wakker en ga je weer door.. de kunst is om daarin goed voor je zelf te blijven zorgen.. niet alleen voor je emoties maar ook voor je lijf..
En dit is elke dag een zoektocht.. waarbij de ouderwetse drie RRR zo leidend zijn om overeind te blijven..
Rust
Reinheid
Regelmaat
Rust = goede slaap- dag en nacht ritme, ontspanning. leuke dingen doen.. ontprikkelen.. af en toe gewoon even UIT!
Reinheid = Goede voeding, beweging, ontspanning, Genieten van de kleine dingen, sociale contacten, een goed gesprek op zijn tijd.. ventileren..
Regelmaat = Dagstructuur.. en de twee bovenstaande in goede balans houden door regelmatig te doen en oog voor te hebben..
Goed om te weten is dat je bovenstaand niet “alleen” hoeft te doen… zoek iemand die je vertrouwd.. waar je af en toe iets leuks mee kan doen.. en die goed kan luisteren.. zonder oordeel of invulling naast je wil lopen… gewoon door er te zijn..
Bv. Een wandeling en ondertussen ventileren (je putje legen) zodat alles weg in de juiste hokjes en vakjes komt in je brein.. er ruimte en ontspanning komt in je lijf..
Daarnaast heeft contact een wisselwerking en ben je er ook voor de ander.. op jou manier.. soms ongemerkt..
Zo belangrijk om een”maatje” te hebben die met je mee wil wandelen.. en dat hoeft niet een professionel te zijn..
Loop je vast.. en is je behoefte groter schroom dan niet om hulp in te roepen/schakelen want rouwen is zwaar.. en niks om je voor te schamen.. en voor iedereen weer anders omdat Hij ons Uniek heeft gemaakt..
Tip! Schrijf elke dag een dankbaarheidspuntje op.. hoe klein ook.. het helpt om de dag te relativeren hoe zwaar je dag ook is geweest.. en bezorgd je een glimlach.. echt waar!
Het leuke van opschrijven is dat je het terug kunt lezen als je geen dankbaarheidspuntje kunt bedenken of ervaren..
Jou lijf en brein werken uniek en zijn niet te vergelijken met een ander.. ieder heeft zijn eigen proces en gaat dat op een eigen manier doorheen
Bedenk dat er geen goed of fout is..
Jij bent jij en zo mooi gemaakt.. er is één Persoon die ontzettend van je houdt.. met je mee loopt, met je lacht en met huilt.. en weet wat hij nodig hebt..
Weet je als je die kan vertrouwen ervaar je rust en heb je een bron waaruit je kan putten.. veranderen dan je omstandigheden?
Nee hoor.. maar je kunt samen die omstandigheden de baas.. want Hij zorgt en geeft Kracht na kruis..
Helaas zien we dat vaak pas achteraf.. en begint het soms met een keuze van ons om te Vertrouwen dat ondanks alles God Goed Is!
Elke keer zoveel herkenning en erkenning in wat ik lees over Trauma’s en Herstel
Ik weet dat ik getraumatiseerd ben door het leven.. en daarbij CPTSS heb ontwikkeld en met HSP/HSS geen makkelijke combinatie
Toch mag ik weten en leren op een goede manier hiermee om te gaan.. samen met Hem die mij moed, kracht en wijsheid geeft..
Je kan je slachtoffer rol gaan omarmen en passief blijven zitten, dit is mijn lot.. kan het toch niet veranderen.. maar je kunt ook je moeite en daarbij jezelf omarmen en er een weg in vinden hoe hier mee te leven en om te gaan..
Een plek kun je het niet altijd geven.. het blijft onderdeel van je leven.. en af en toe zal het flink getriggert worden door het leven..
Lief zijn voor je zelf is een eerste vereiste daarnaast accepteren dat het er is en mag zijn..
Maar wat is de schaamte soms groot.. te groot..
Laatst zij mijn coach het is een onderdeel van je leven geweest, dus hoort er bij, en heeft je gevormd tot wie je nu bent..kijk ernaar met compassie en omarm het, hoe pijnlijk ook.. want dan kun je in liefde naar jezelf kijken en begrip hebben voor je lijf wat soms door triggers even uit de bocht vliegt..
Zonder oordeel en schaamte… alleen maar compassie..
Je mag er zijn..
Slik.. zo waar.. ook ik mag er zijn.. gewoon zijn.. Ma
Wat vallen we snel terug in onze valkuilen.. minderwaardigheidsgevoelens.. onzekerheid.. schaamte.. en wat is het dan belangrijk om jezelf te kunnen vertellen dat het logisch is dat je je zo voelt maar daarnaast bemoedigen dat het niet de “waarheid” is.
Want je mag er zijn.. weet je nog??
En ja dat we allemaal beschadigd zijn door het leven is gewoon een feit.. het is hier geen paradijs een zal het ook nooit worden totdat God ingrijpt een terug komt.. en voor eeuwig zal regeren..
Tot die tijd… hou vol!!
Het is zo dat de een heftiger reageert als de ander op een gebeurtenis, wat voor jou misschien een kleine gebeurtenis is kan voor de ander heel groot zijn.. Hier werken veel factoren aan mee..
Leren “leven” gaat met vallen en opstaan..
Maar wat kun je er soms doorheen zitten.. hoe lang nog… hoe kan ik volhouden.. waar vindt ik nog lichtpuntjes om vol te kunnen houden.
En dan komt God met zijn Knipogen.. bemoedigingen door wat je leest wat anderen geschreven hebben.. doorleeft hebben… en weer door mogen geven.. ter bemoediging voor anderen..
Dat zijn de engelen die God op je pad brengt zonder dat je het zelf doorhebt..
Mijn verlangen is dat God mij ook zo kan gebruiken.. dat ik ook een doorgeef kanaal mag zijn uit mijn ervaringen en leer processen van het leven!
Ook weet ik dat Hij dit al doet..
In het klein en in het groot.. op mijn werk.. mijn bewoners.. collega’s.. vrienden.. maar ook tijdens de themadiensten van mijn koor.. wat geniet ik ervan om God hierin groot te maken.. door te geven wat Hij heeft gedaan en nog doet..
Hoe Hij aanwezig is ook al zien wij het soms niet..
Ik hoop jullie ook te mogen bemoedigen met mijn schrijven (al schrijf ik te weinig) en met mijn gewoon “Zijn” in wie ik ben..
Daarom wil ik graag met jullie delen wat mij vanmorgen heeft bemoedigd!
Jezelf goed kennen, vooral ook je triggers en valkuilen, helpt je in de omgang met anderen.
Het bepaalt hoe je kunt reageren op de ander, op situaties en gebeurtenissen en bij het aangeven van jouw grenzen.
Het helpt je bij het hebben van een gevoel van gelijkwaardigheid in relaties met anderen.
😔Wat kunnen we ons onzeker voelen als we denken dat de ander knapper, slanker, slimmer, beter enz. is.
🤔Wat kunnen we snel een probleem bij de ander leggen en een oordeel over die ander hebben zonder te beseffen dat de pijn in onszelf zit🫢
😌Hiermee zetten we onszelf onnodig als minderwaardiger dan de ander weg, terwijl we allen gelijk zijn!
De vraag is natuurlijk hoe het is ontstaan dat je je zo kunt voelen in relaties met anderen. Vaak zijn problemen die je kunt ervaren in relaties ook ontstaan binnen relaties. En dan m.n. door ervaringen met voor jouw onveilige relaties in je kind- en jeugdjaren.
Belangrijk voor nu is: Hoe ga je er mee om? Wat doe je nu, als volwassene, zelf met deze gedachten en gevoelens?
➡️Het is essentieel om te kunnen ervaren dat je, vanuit je eigen ware zelf, gelijkwaardig staat in relatie met de ander. Zonder belemmerd te worden door onjuiste overtuigingen. Zonder oordeel over jezelf en de ander.
✔️Dan pas zul je wat anderen over of tegen je zeggen op waarde kunnen schatten, dat wat een trigger is geruststellen en omarmen, en dat wat niet klopt naast je kunnen neerleggen.
✔️Dan pas zul je krachtig en zonder schaamte jouw eigen plek kunnen innemen.
➡️Wanneer je vastloopt in contact met anderen, vaak in ruzies of discussies terecht komt, ‘op slot’ gaat, je snel afgewezen voelt, je erg onzeker voelt en je het zat bent om altijd het gevoel te hebben ‘op je tenen te lopen’ kan het zijn dat je hulp nodig hebt om te ontdekken wie je nu eigenlijk écht ten diepste bent en mag zijn; je vrije, diepste jij!💃🏼🕺🏼
Weten wie je bent (in Gods ogen) en mag zijn (van jezelf) op jouw unieke plek is een cadeau🎁 wat je, door strijd heen, kunt en mag ontvangen en uitpakken!
Je bent zo ontzettend waardevol!♥️Op jouw eigen plek!
Het trauma van jaren geleden Dat wat ik het liefst zou vergeten Ik breng het in het licht bij U
Paniek die mij telkens weer aanvalt en angst die mijn wereld zo klein houdt Ik breng het in het licht bij U
De faalangst die vraagt om perfectie De zelfhaat die schreeuwt in mijn denken Ik breng het in het licht bij U
Gedachten van dood en depressie waardoor ik geen andere weg zie Ik breng het in het licht bij U Ik breng het in het licht bij U
Wat woest, wat leeg, wat donker is Maakt ruimte voor een nieuw begin bij U waar Uw licht schijnt Ik spreek de woorden die U sprak En smeek U in het midden van de nacht met heel mijn hart Laat er licht zijn Laat er licht zijn in mij Laat er licht zijn Laat er licht zijn in mij
Gevoelens die ik niet wil voelen Gedachten van niet goed genoeg zijn Ik breng het in het licht bij U
De bittere strijd met verslaving De wanhoop waarin ik verdwaald ben Ik breng het in het licht bij U
Al dat wat ik doe in de schaduw Waarmee ik mezelf beschadig Ik breng het in het licht bij U
Al dat wat verstopt is in schaamte Wat het daglicht niet kan verdragen Ik breng het in het licht bij U
Hoe groot ook het geheim Hoe bitter ook de pijn Uw licht is altijd groter Uw licht is altijd groter Hoe heftig ook de strijd met de duisternis in mij Uw licht is altijd sterker Uw licht is altijd sterker
Vergeving van honderden zonden Genezing van zovele wonden Ik vind het in het licht bij U
Bevrijding van duizenden ketens Een liefde die angst kan verbreken Ik vind het in het licht bij U Ik vind het in het licht bij U
Tja wat maakt dat jij plezier hebt in je werk? Dit is de vraag die vandaag vaak werd gesteld..
Mmm dat zijn de parels van cliënten… elke dag is weer anders en bijzonder..
Even een anekdote delen…
Deze week was het griepvirus/norovirus aanwezig bij ons op het werk..
De zieke bewoners in isolatie, en ook zo verplegen.
Een bewoner met vergevorderde dementie laag in isolatie op bed, ze was ziek. Haar woorden zijn spaarzaam en kan moeizaam de woorden vinden om te vertellen wat ze voelt of ervaart.. maar soms… Zoo ook die dag.. Ik kwam bij haar en ze was vrolijk en goed te pas, ze lachte voluit en had schik in hoe ik er uit zag in mijn bepakking.. we hadden dikke lol.. Ik gaf haar eten, dit kan ze niet zelf meer dus ik gaf haar het toetje af en toe vroeg ik haar bij een hap.. vindt je het lekker? Volmondig zei ze dan Ja.. af en toe zeiden we wat.. ik op mijn manier en zij op haar manier… Op een gegeven moment zat ze mij steeds maar aan te kijken… Ineens zei ze met een volzin.. Wat ben jij een lieve moeder.. Ik schoot vol.. Ik dacht u moest eens weten.. moeder.. ik… slik.. ik moest mij even om draaien..
Ineens gingen mijn gedachten uit naar een overdenking die ik een keer had gelezen..
Als je geen kinderen hebt om wat voor reden dan ook mag je God vragen of hij die leegte wil opvullen… en dat God die leegte opvult op verschillende manieren.
Mag ik eerlijk zijn.. Hij heeft die leegte opgevuld door mijn hart te vullen met warmte voor mijn lieve bewoners.. en wat een cadeau als je dan zo’n reactie mag krijgen..
Dit is waarom ik met mijn hele hart in de zorg werk..
Vanmorgen vroeg wakker.. voorbereiden op de dienst van vandaag met God Unlimited in Nij Altoenae..
Daarbij las ik de tekst van vandaag met een mooie overdenking! Vondt hem zo mooi.. een bemoediging voor ons allemaal met themadienst
Kracht van Vertrouwen!
Samen… Met God en Zijn Zegen mogen we dit thema vandaag weer brengen naar de mensen..
God zorgt voor degenen die op Hem vertrouwen”
Nahum 1;7
En in die kracht van Vertrouwen durf ik mij vanmorgen kwetsbaar op te stellen!
Ik wens jullie allemaal een gezegende zondag toe.. God is goed ondanks……
“Een herinnering aan Gods goedheid
De brief van Nahum aan het volk van Juda, in het zuidelijke deel van Israël, is zowel een oproep tot berouw als een oordeelsbrief. De noordelijke stammen waren al verbannen naar Assyrië en de ontrouw van Juda leidde ook hen in ballingschap.
Er gebeurde veel in Juda in die periode. Het is een tijdperk van nationale onrust. De mensen zijn ontrouw geweest. Maar in plaats van zich te concentreren op de gevaren in de omgeving of de culturele druk, wijst Nahum de mensen terug op het karakter van God, dat nooit verandert.
Nahum herinnert ons eraan dat God goed is. Ook al veranderde de wereld rondom Israël snel, hun God bleef dezelfde. Hij is altijd goed. Te midden in elke omstandigheid kunnen we erop vertrouwen dat God nooit zal veranderen, maar altijd zal verlangen naar wat goed voor ons is.
Nahum blijft ons eraan herinneren dat God een toevluchtsoord is te midden van moeilijke tijden. Omdat God almachtig is, zal Hij je beschermen tegen de gevaren van deze wereld.
Tot slot vertelt Nahum ons dat God zorgt voor degenen die op Hem vertrouwen. Als jij je vertrouwen op God stelt, zorgt Hij voor je ziel en waakt Hij erover. Hoewel het in onzekere tijden moeilijk kan zijn om op God te vertrouwen, vertelt de Schrift ons dat dit de enige weg is naar echte veiligheid.
Neem vandaag even de tijd om na te denken over je eigen leven en de omstandigheden waarin je verkeert. Of je situatie nu goed of slecht is, onthoud deze drie waarheden:
God is goed.
God is je toevlucht.
God zorgt voor je als je op Hem vertrouwt”
Nahum 1:7 BB De Heer is goed. Hij is een sterke Helper in tijd van nood. Hij zorgt voor de mensen die op Hem vertrouwen.
Maar is dat erg? Nee hoor zolang je de energie hebt om ze het hoofd te bieden.. en dat is nu juist waar het mij de laatste tijd aan ontbreekt..
Ik ben zooooo moe.. af en toe het gevoel of rijdt er regelmatig een vrachtwagen over mijn heen..en laad ik s’nachts maar half op..
De stress van afgelopen tijd.. jaar… heeft mijn lichaam en geest totaal ontregeld.. extreem hoge bloedsuikerwaardes.. niet meer onder controle te krijgen door voeding en leefstijl.. (momenteel ervaar ik een cantering in mijn diabetes maar hoe dit komt deel ik in mijn volgende blog) maar door de stress en ontregeling een kwakkelende gezondheid en vaak ‘ziekjes’ en ja uiteindelijk dus uitgevallen.. stil gezet worden om te ontstressen…
Zo balen.. je wilt zo graag blijven doen wat je doet.. maar soms zijn de uitdagingen te groot en is zelfzorg wat dan eerst moet om er ook weer te kunnen zijn voor de ander..
Het is zo logisch… maar willen we niet graag eindelijk een keer klaar zijn met je struggels..
En ja dan vraagt mijn “Zijn” om lief te zijn voor mijzelf.. geduld te hebben en tijd te nemen om weer goed op te laden zodat ik weer met een volle batterij wakker wordt en weer zin heb in de dagelijkse dingen.
Maar ooo wat is geduld met mijzelf hebben en slechte eigenschap van mij..
Tegelijk is het ook hard werken om God te blijven zoeken en vast te houden in deze tijd..
Vertrouw op de Heere met heel je hart, steun op je eigen inzicht niet. Ken Hem in al je wegen, dan zal Hij je paden rechtmaken. Spreuken 3
Het is bijna logisch als je bedenkt dat we in de eindtijd leven en de “boze” er op uit is om relaties stuk te maken dus ook ales eraan doet om je relatie met Hem onmogelijk te maken.. en ja hij kent je zwakke plekken…
Juist dan is het goed om God te (opnieuw) zoeken en aan te roepen.. want in je zwakke plekken kan Hij zich openbaren en zichtbaar worden..
Eerlijk.. het leven is soms gewoon…… (vul zelf maar een woord in)
Toch als ik terugkijk de afgelopen 2 jaar ben ik ook dankbaar en verwonderd.
En ja ik ga je nu meenemen in mijn dankbaarheid… want echt het helpt als er donkere wolken om je hoofd en in je hoofd zijn om je dankbaarheid te benoemen…
Makkelijk nee…
Want tegenover elke Blessing staat een uitdaging
Nieuw begin in Twente, en Friesland “loslaten” anders vasthouden
Nieuwe woning met tuin, zwaar verwaarloosd en veel kluswerk, maar wat fijn dat ik dit nog met mijn lief heb mogen doen.. dankbaar dat hij een opleving mocht ervaren om samen er een mooie plek van te maken waar we rust en vrede ervaren.. echt ons thuis is.. ook voor hem als hij een weekendje thuis komt..
Mijn lief weer thuis, maar tegelijk elkaar ook weer opnieuw “vinden” “ontdekken”
Nieuwe baan bij mijn “oude” werkgever, daarnaast opnieuw mijn plekje hervinden ivm nieuwe rol op oude werkplek.
Opleiding af maken, maar daarvoor wel elke week op en neer naar Friesland.
Mijn lief toch weer naar het verpleeghuis brengen, opleving die wegebt nadat de adrenaline is gezakt. De uitdaging om opnieuw het alleen zijn omarmen.. emotionele achteraan.. continu schakelen en me bewegen in een grillige onvoorspelbare situatie.
Blijven zingen… mijn uitlaatklep.. zoeken naar een nieuw koor wat bij mij past.. maar zo zwaar om mijn oude koor in Friesland langzaam te moeten loslaten..
Vasthouden – anders vasthouden
Genieten van de kleine dingen en tegel het contrast “Rouwen bij leven”
Enzo enzo..
Enzo kan ik de lijst nog wel meer aanvullen..
Dankbare punten die ik niet wil vergeten daarom schrijf ik ze ook op.. tegelijk daarnaast de uitdagingen die er bij horen..
Vreugde en verdriet die zo dicht bij elkaar staan..
Wat bestaat het leven soms uit contrasten en toch zie ik door mijn omstandigheden heen dat Hij er altijd bij is..
Ja ik weet dat het klinkt als een cliché.. en eerlijk ik ervaar het niet altijd zo hoor.. echt niet.. maar heb wel een zeker weten… en zekere hoop in mij die weet dat Hij erbij is een mijn leven in Zijn hand heeft..
Dat zeker weten raak ik nooit meer kwijt.. want ik weet door ervaring dat Hij nooit loslaat..
Ik wens jou lieve lezer ook deze zekerheid toe!
Die hoop zit ook in jou.. want ten diepste zit God in ieder mens.. ook als je (nog) niet voor Hem hebt gekozen.. want weet je dat jouw Levensadem door Hem is ingeblazen.. het Leven komt uit Hem.. dus ten diepste ben je verbonden met Hem door een onzichtbaar lijntje..
Alleen Hij is geduldig en wacht tot je Zijn uitnodiging om het Leven samen met Hem aam te gaan wil accepteren.. omdat Hij Liefde is wacht Hij op jou..
Wat een rust om dat te weten..
En dan kom ik bij mijn titel.. Hoe verder??
Samen met Hem.. stap voor stap het Leven leven.. met vallen en opstaan..
“Luister naar Mij. Vanaf de moederschoot af door Mij gedragen, door Mij gekoesterd vanaf de geboorte. Tot in je ouderdom blijf Ik dezelfde. Tot in je grijsheid zal Ik je steunen. Wat Ik gedaan heb zal Ik blijven doen. Ik zal je steunen en beschermen!”
Ik wil even wat meer jullie delen,
Momenteel gaat mijn leven weer dwars door een storm.. rouwen bij leven maar ook rouwen om mijn eigen leven.
Rouwen over mijn verliezen door de jaren heen..
Rouwen om mijn opgelopen trauma’s in het leven die door de huidige omstandigheden flink weer de kop op steken.
Momenteel loop ik daarom ook (weer) bij een coach.. systeem therapeut die gespecialiseerd is in Rouw en Verlies..
Zij is ook christen en ik krijg regelmatig een bijbeltekst of quote van haar te bemoediging.
Blij en dankbaar dat God mensen/vrienden op mijn pad brengt om mij bij te staan en weer even verder te helpen..
Aan mij om die uitgestrekte handen vast te pakken en mij aan op te trekken..
#Hulpbronneninschakelen
Ik kom er steeds met achter wat “Rouw” in zijn vele vormen voor impact op je leven heeft.
Het is wonder om te weten waar ik vandaan kom en nu sta!!!
Maar wat is het hard werken om te blijven staan.. energie vretend..
Oké ja… ik val ook wel eens een ga soms genadig hard onderuit.. toch mag en kan ik steeds weer opstaan.. wat zijn we toch veerkrachtig.. verbazend..
Ter verwerking van afgelopen sessie maak ik er dan altijd even een een mooie afbeelding van wat mij dan weer enorm bemoedigd om vol te houden
Ik hoop dat ik jou er ook weer door bemoedigen mag.
Het (mijn) leven is verre van makkelijk.. zeg maar gerust ….. vul zelf maar in… en heeft de nodige uitdagingen.. vooral als het leven je al zo getekend heeft…
En soms is de rek er even uit.. is het onrecht wat mij is aangedaan even teveel om te handelen…
Toch krijg ik elke keer weer kracht om vol te houden en te blijven staan.. niet door eigen kracht maar door Hem die in mijn kwetsbaarheid Zijn kracht laat zien..
En dan krijg ik deze bemoediging mee.. mijn houvast.. mijn anker!
Deze blog deel ik graag! Zo helder omschreven en nog veel in te doen!
Vandaag starten we met een nieuwe serie: Probleem, analyse en oplossing. We behandelen de komenden weken verschillende problemen waar mantelzorgers tegenaan kunnen lopen, analyseren het probleem en geven tot slot verschillende oplossingen. Deze reeks kennisblogs maken we niet alleen voor mantelzorgers maar ook voor beleidsmakers en professionals. Deel 1 gaat over het combineren van werk […]
Ik heb mijn vorige blogs even teruggelezen om mijzelf opnieuw te bemoedigen maar ook om even te lezen tot hoever ik jullie allemaal heb meegenomen in mijn belevenissen met God
Ja mijn leven is nog steeds een achtbaan.. een rollercoaster… maar ik merk dat langzaam de voortdenderende trein tot stilstand komt… om uit te rusten… of om klaar gemaakt te worden voor de volgende rit in levensachtbaan.???
Laten we hopen op het eerste…. want mijn leven is een achtbaan dat kunnen we gerust stellen denk ik…
En ja dan heb ik ook wel eens gehoord dat je zelf aan de noodrem kunt trekken om de achtbaan tot stilstand te brengen… mmmm… ja soms lukt dat en soms niet… soms is het leven gewoon een achtbaan door omstandigheden en volgen de gebeurtenissen elkaar snel op.. oke.. ja… steeds heb IK de keus om aan de noodrem te trekken.. en als ik dit schrijf aan jullie heeft mijn lijf en ikzelf het ondertussen gedaan…
Verwonderlijk…. nee…. logisch.. ja…
De roofbouw die gepleegd is door de omstandigheden gingen maar door.. tot dat mijn lijf zegt en nu is het genoeg… Stop! HO!
Leuk.. nee… nodig… ja…
Ik had op FB en Insta (wie mij daar volgt) jullie al meegenomen in het feit dat mijn lief weer is opgenomen in het verpleeghuis waar hij eerder heeft gewoond.
Een onmogelijke keuze… want wat komen er dan verwarrende en dubbele gevoelens langs…
Ik zal jullie meenemen in de weg er naar toe… want dit alles is uiteraard niet over één nacht ijs gegaan..
In mijn vorige blog (Briefjes uit de hemel voor 2024) nam ik jullie al mee in het feit dat… na dat de adrenaline was gezakt… we merkten dat de Cadasil niet weg was.. en dat mijn lief terug viel..
Oo ja… wat hadden we gehoopt en gebeden dat er verbetering herstel plaats had gevonden.. en dan zie je uiteindelijk dat hij alleen maar inlevert.. en herstel en verbetering niet plaats vind.
Slik… wat is dit moeilijk om te zien en nog moeilijker om te begrijpen..
Langzaam had hij zijn oude medicijnen weer nodig die de arts had afgebouwd, daarnaast kwamen de klachten ook 1 voor 1 weer terug…
Ik zelf durfde er met weinig mensen over te praten, het was zo verwarrend en tegelijk worstelden we samen met de teleurstelling… want dat was het echt… als ik mij blog terug lees ( Ons leven ligt geborgen in Zijn handen) dan waren we hoopvol.. en tegelijk hield ik een slag om de arm… rekening houdend met een terugval… hoelang gaat het goed.. wanneer gaat het fout en moet ik hem weer wegbrengen..
En dan lees ik nog de woorden die ik schreef: Niet nog een keer.. ik kan die weg niet nog een keer gaan… dat trek ik niet… maar gelijk de relativering dat ik dan ook wel weer de kracht en moed van Hem zal krijgen als het wel zou moeten…
Mmmmm….. en dan hoor ik nu heel veel (evangelische/pinkster) christenen denken/zeggen… je vertrouwen is niet genoeg geweest, doordat je hebt getwijfeld heeft het herstel niet doorgezet…
Au… klets… deze woorden heb ik vaker gehoord en zijn mij in het verleden goed ingeprent.. ik was namelijk vroeger niet genezen omdat ik geen geloof genoeg had…. en ja hoor Satan weet ook dat dit mijn kwetsbare plekken zijn en hakt daar lekker op in..
Misschien schop ik nu wel tegen bepaalde overtuigingen aan… mijn excuses daarvoor… even goede vrienden… maar wil hier mee wel zeggen dat je zo voorzichtig moet zijn in je oordeel.. God gaat met een ieder een eigen weg een eigen pad..
Zie je wel.. je hebt niet genoeg gelooft, je hebt niet op de belofte gestaan.. door jou twijfels is je lief weer teruggevallen..
Pff.. en dan weet ik in mijn hoofd dat dit een grote leugen is… het ligt namelijk niet aan mijn geloof… ons leven ligt in Zijn hand.. ook als het niet gebeurt.. ook als er geen herstel is.. dat ligt (gelukkig) niet aan mijn geloof… want dat zou niet best zijn… mijn geloof is namelijk soms helemaal niet zo groot… en ziekte hoort nu eenmaal in dit leven… en ja herstel ook… kijk maar naar mijn eigen leven… dus het is niet dat ik dat niet geloof… maar deze leugen bestrijden in mijn hoofd kost bakken energie… om de leugen te bestrijden met de waarheid…. je dan vast te houden aan de waarheid… dat God weet wat het beste voor ons is ook al snappen we er helemaal niets van.. Hij vraagt alleen maar:
“Vertrouw je mij?? “
Ik las laatst een mooie overdenking over vertrouwen…
Op Wie vertrouw je?
Misschien is het een droom waar je aan vasthoudt of een belofte die je hebt gekregen. Misschien wacht je op een persoon die wil veranderen of een situatie die verandert. Misschien wacht je op een gebed dat verhoord wordt, hoop die komt, vreugde die verdriet vervangt, of duidelijkheid en hoop die verwarring en chaos vervangen.
Te midden van pijn, verlies en lijden kan het moeilijk zijn om geduldig vast te houden aan Degene die belooft heeft om voor ons op te komen.
Jesaja was een profeet voor de leiders van Juda in een tijd van nationale corruptie en geestelijke armoede. Hij voorspelde dat zijn volk meegesleurd zou worden in ballingschap omdat ze vertrouwden op afgoden, politieke heersers en andere kortstondige dingen.
Maar Jesaja herinnerde het volk er ook aan dat God soeverein was, dat God hen uit ballingschap zou bevrijden en dat God op een dag een redder zou sturen om hen voor altijd te redden.
Jesaja leefde niet meer om al zijn profetieën in vervulling te zien gaan — maar hij hield vast aan de hoop waarover hij profeteerde, en zijn woorden tot het volk van Israël kunnen ons vandaag de dag blijven bemoedigen…
Vertrouw op de Heer, zelfs als de omstandigheden nergens op slaan.
Vertrouw op de Heer, zelfs als je lijdt.
Vertrouw op de Heer, zelfs als je hart breekt.
Wat er ook gebeurt, vertrouw op de Heer.
Seizoenen kunnen veranderen, situaties kunnen veranderen, mensen kunnen je in de steek laten, of verraden — maar degene die door de geschiedenis heen constant blijft, is de God van de geschiedenis.
De Heer is onveranderlijk en onbeweeglijk.
Niets kan tegen Hem standhouden of Hem overwinnen.
Dan nog Bent U God Ook dan Houdt U mijn wereld in Uw hand
En laat ik dat nu gelukkig nog steeds voor de volle 1000% doen… want God blijft dezelfde… ons pad niet … maar Hij wel.. Hij blijft bij ons.. in de diepe vallei en boven op de berg…
Maar eerlijkgezegd heeft het veel tranen gekost.. juist die leugens die je zijn verteld hebben zo’n impact… zelfs jaren later als er dan weer wat gebeurt dan komen ze weer de kop op steken…
Maar goed ik heb de leugen kunnen weerstaan met de waarheid.. maar tegelijk heeft het er wel voor gezorgd dat ik een hele poos met niemand durfde te delen dat het eigenlijk helemaal niet zo goed ging met mijn lief…. iets met kwetsbaar opstellen en bang voor de reacties…
Doordat ik de thuiszorg en de casemanager had ingeschakeld en zij het zelfde zagen wat ik zag voelde ik mij wel gesteund.
Mijn lief had steeds meer moeite om de dag door te komen als ik er niet was.. het voor hem zelf zorgen kostte hem enorm veel energie.. en dan niet zozeer het zorgen op zich maar de planning en de structuur die je nodig hebt om de dag door te komen. Aan het eind van de dag was hij uitgeput en de nachten en het middagdutje brachten hem niet meer het herstel die hij nodig had om de rest van de dag door te komen.. hij raakte steeds vermoeider.. tot overmaat van ramp kreeg hij te maken met een ontsteking.. en veel pijn…. na en lange zoektocht van ongeveer een maand met ziekenhuis in en uit… waarin veel mis ging qua communicatie ivm te weinig kennis van doctoren over dementie…. echt die mogen wel een extra klinische les krijgen over dementie.. vooral over jong dementie… want dat is echt andere koek…. artsen die gewoon over het hoofd van mijn lief met mij spraken… maar ook niet goed wisten door te vragen omdat mijn lief niet altijd wist wat hij moest antwoorden… als er paniek of onrust is gaat het cognitieve stukje van je brein bij dementie uit… hierdoor wisten ze lange tijd niet wat er aan de hand was.. ze hebben het uiteindelijk behandeld als een ontsteking met zware antibiotica..
Door de pijn, de ontsteking en alle onduidelijkheid en ruis erom heen leverde mijn lief cognitief enorm in… dit maakt de situatie steeds verder voor hem zelf onhoudbaar… hij werd vermoeider waardoor hij nog meer cognitief ging inleveren.. het moeizame is dat als je een uurtje of 2 bij hem bent of met hem spreekt aan de telefoon merk je niets aan hem… dat is het lastige van deze aandoening… mijn lief heeft een enorm vermogen om te compenseren.. wat niemand ziet is dat hij na het bezoek of telefoontje uitgeput en oververmoeid is en tijd nodig heeft om daar weer bovenop te komen.. dit herstel duurt langer dan gewenst is en zo ga je steeds verder achteruit..
Mijn lief had ook weer een beetje zijn hobby opgepakt.. 1 x in de week ging hij naar de radio als dagbesteding.. hij presenteerde niet meer, maar meer als helpende hand.. alleen dit koste hem zoveel energie om het leven bij de radio weer op te pakken en het bij benen van de anderen dat hij dagen nodig had om hiervan bij te komen.. dit leverde uiteindelijk ook niet op wat hij er van verwachte.. het kostte hem meer energie dan dat hij eruit haalde…
Al met al werd het leven thuis dus steeds moeizamer…
Omdat we wilden vasthouden aan onze God, wisten we ook dat we zalving mochten en konden aanvragen bij de oudsten van onze kerk.. en dit ook gedaan… wat was het bijzonder om dit te mogen ontvangen… er rust altijd Zegen op.. is het geen herstel dan is het rust en vrede om er mee om te gaan.. en wat hebben we God hierin dichtbij ervaren… zo bijzonder..
Door die rust en vrede kreeg ik moed om mijn zorgen toch ook bij mijn vrienden en familie neer te leggen… en ik kreeg de steun die ik nodig had… maar ook bij hen was het dubbele gevoel zeer zeker aanwezig..
Daarnaast… als het leven thuis steeds moeizamer wordt moet je ook gaan kijken waar doe ik goed aan… doe ik mijn lief niet te kort om hem thuis te houden… is hij niet beter op zijn plek waar meer structuur is en waar weer voor hem gedacht wordt.. zodat hij energie overhoudt voor andere dingen. Ik kon hem dat thuis helaas niet bieden, ja dan moest ik mijn opleiding en werk opgeven… en als het dan toch uiteindelijk zover zou komen dan stond ik met lege handen… dus dat was geen optie.. en door onze erg kleine sociale kring stond ik er qua zorg alleen voor…
Mijn lief en ik zijn samen gaan zitten en zijn we een lijstje gaan maken met de voor en tegens van opname in een verpleeghuis… hier kwamen wonderlijke antwoorden uit wat veel aangaf over hoe het met mijn lief ging en waar hij behoefte aan had..
Zijn nadeel was “Dat hij niet meer bij mij was”… dat was een groot nadeel.. en dat begrijp ik helemaal.. Zijn voordeel was: Weer 3x per dag fruit, en elke dag fitness behalve op vrijdag want dan was de fysiotherapeut vrij..
Uiteindelijk komt dan toch de uitdaging om mijn lief weer actief op de wachtlijst te zetten van het verpleeghuis.. het heeft mij slapeloze nachten en vele tranen gekost om dit te doen… Het voelde zo dubbel en verwarrend… regelmatig heb ik het uitgeroepen naar God… niet weer toch Heer.. U weet dat ik het niet nog een keer kan….
Op de automatische piloot heb ik de dingen geregeld die geregeld moesten worden… de gesprekken gehad met de zorgverleners en de papierenwinkel geregeld…
Mijn gevoel was ver te zoeken… het was te veel.. te verwarrend… te heftig… het voelde of deed ik de dingen omdat ze moesten gebeuren.. had ik mijn gevoel uitgeschakeld… nou dat was niet helemaal het geval want af en toe kwamen de emoties flink om de hoek kijken.. maar echt beseffen wat er allemaal weer ging gebeuren deed ik niet…
Ik begreep er namelijk echt niks van…. dit paste er in mijn hoofd niet meer bij.
We hebben opnieuw een kennismakingsgesprek gehad en mijn lief maakt weer kennis met de bewoners die er (nog) zaten… het was een leuk en gezellig weerzien voor mijn lief..
Thuisgekomen vertelde hij mij dat hij moest denken aan hoe hij daar wegging destijds naar Friesland.. dat ze allemaal naar buiten waren gekomen om hem uit te zwaaien.. sommigen in tranen en dat hij het toen ook niet droog kon houden…
Oeff… ik moest even slikken toen hij dit vertelde.. want wat stond het mij ook nog helder in mijn gedachten.. en wat had ik toen al een spijt van de keuze die we hadden gemaakt om terug te gaan naar Friesland.. Maar ja wie A zegt moet ook B zeggen.. en een weg terug was toen niet meer mogelijk…
En toch is er uiteindelijk ook weer een weg terug voor mijn lief naar het bekende… hij werd op de wachtlijst geplaatst en zodra er een plekje was zouden we dat horen… maar het kon wel even duren want ze hadden een doorstroom probleem… Thuisgekomen zeiden we tegen elkaar… het heeft geen haast.. we leggen het in Gods hand waar ons leven veilig is.. en Hij weet de tijd.. we hebben er ook veel voor gebeden dat het mocht gebeuren wanneer het in Gods plan paste en op Zijn tijd… want dat is het Beste!
Op woensdag hadden we dit gesprek en nog geen week later op dinsdag kregen we bericht dat er plek was… help Heer.. dit was toch niet de bedoeling… er was toch geen plek?? Tegelijk schoot het door mijn gedachten dat wij steeds hadden gebeden..
Op Uw tijd Heer…
En ja dan gaat het ook nog eens in een sneltreinvaart… vrijdag kamer bekijken, zaterdag spullen brengen en maandag inhuizen… ach we zijn niet anders gewend zou ik bijna zeggen…
Toch sloeg toen wel even de paniek toe.. want hoe ga ik dat zo snel doen…. ik begrijp ook dat de kamer zo snel mogelijk gevuld moet zijn maar meestal heb je een week.. alleen omdat de arts en verpleegkundige aanwezig moeten zijn bij inhuizen is dit meestal in het begin van de week..
Mijn radertjes moesten weer in volle vaart draaien… en nu merkte ik dat het dit keer mij veel te snel ging en ik moeite had om het bij te benen.. ik heb nog geprobeerd om het uit te stellen maar een andere datum was niet voorhanden… dus ja weinig keus… schouders er onder en maar weer gaan…
Maar ooo wat was het dit keer zwaar.. zoveel zwaarder dan de eerste keer.. ik kan het bijna niet verwoorden…. mentaal was het gewoon bijna niet te doen.. misschien omdat ik wist wat er allemaal ging komen? En dat het nu toch definiet definitief is?… ja de eerste keer was ook definitief maar tis net of is het nu ECHT DEFINITIEF…. ik kan het niet goed omschrijven.. hoop dat jullie begrijpen in mijn schrijven wat ik bedoel…
Doordat het zo snel moest daalde het bij niet van mijn hoofd naar mijn hart (lees gevoel)… het ging op de semi automatische piloot.. want af en toe kwamen de emoties voorbij maar dit waren korte momenten… en dan parkeerde ik het maar weer snel.. tijd en ruimte voor mijn emoties waren er niet… tegelijk was ik bang dat ik letterlijk onderuit zou gaan en ik uiteindelijk mijn lief niet meer weg kon brengen…
Mijn allerbeste vrienden uit het noorden waren zo flexibel en konden het weekend komen om mijn lief zijn kamer in te ruimen..
En ja dan komt de maandag… de laatste spullen gingen in de auto en samen gingen we richting het verpleeghuis… wat voelde die rit zwaar… mijn lief had nergens last van.. althans zo leek het… hij had er zin in.. bij aankomst was hij al uit de auto en liep fluitend het verpleeghuis binnen.. ik liep er achteraan…
Dat moment voelde zo dubbel.. dankbaar dat hij zo naar het verpleeghuis ging.. dat hij zich vanaf moment één zich weer thuis voelde… tegelijk die afschuwelijke eenzaamheid…. rouwen bij leven…
Mijn lief woont intussen al weer twee weken in het verpleeghuis en is weer helemaal op zijn plek, heeft het ontzettend naar zijn zin… de zorg vraagt steeds of hij moet wennen en hoe hij zich voelt.. maar mijn lief geeft alleen maar aan dat het heel goed gaat en dat hij weer is “thuis” gekomen..
Tja het demente brein gaan we nooit begrijpen… het is meebewegen in het moment…
Naast de zorgen om mijn lief qua inhuizen moest ik ook voor mijzelf zorgen, want ik voelde de man met de hamer in mijn nek hijgen…. ik mailde mijn werkgever of er ook zoiets was als mantelzorg verlof.. helaas was dit voor inhuizen niet het geval… alleen als je je lief intensief thuis verzorgt… mmm hier valt wat voor te zeggen vind ik.. want ik kan je niet vertellen hoe intensief het is om je lief weg te brengen… zeer intensief…. maar dit terzijde…
Daarnaast was het natuurlijk kort dag en in de zorg op zo’n korte termijn verlof krijgen is not done… logisch met al het personeelstekort.. en de spreekwoordelijke “vijver” die leeg is.. en dit niet alleen bij mijn werkgever maar bij alle werkgevers… maar in het kader van goed voor mij zelf zorgen heb ik mijn collega’s gevraagd om diensten te ruilen en weg te geven…. gelukkig heb ik fantastische collega’s die dit graag voor mij deden.. ben ze oprecht dankbaar dat het is gelukt en ik een kleine 2 weken even op adem kon komen.. want het is niet alleen de dag van inhuizen waar je druk mee bent.. nee de hele week loop je nog tegen kleine dingen aan die aandacht nodig hebben bij mijn lief om een goede overdracht te krijgen tussen de thuissituatie en wonen in het verpleeghuis.
De 2e week was eigenlijk een beetje voor mijzelf… maar die vrijdag riep mijn plicht alweer…
Eigenlijk waren 2 weken tekort om goed voor mij zelf te zorgen… maar tegelijk voelde het ook weer goed om op het werk te zijn..
Helaas moest ik mij afgelopen vrijdag, een week later toch ziek melden.. het was toch te veel geworden.. mijn lijf liet mij in de steek.. de man met de hamer die mij al geruime tijd in mijn nek hijgde was daadwerkelijk langsgekomen en dit voelde ik in mijn hele lijf… de “griep” vloerde mij… daarnaast door de stress en uitputting extreem hoge suikers.. tja daar helpt geen dieet of voedingssupplement meer tegenop… de hectische stressvolle maanden heeft mij veel energie gekost…. werken… opleiding… mantelzorgen…
En dan nog het sociale leven.. tja die is er ook behoorlijk bij ingeschoten… en dat maakt het nog zwaarder want daarmee is de eenzaamheid in al die maanden nog meer voelbaar… maar soms moet je keuzes maken… en dat is dan toch het eerste wat ik los moet laten… ik had mijn handen meer dan vol… ook aan mijn eigen HSP/HSS ik was/ben flink overprikkeld..
En dan mis je aan de ene kant de contacten… aan de andere kant had ik ook behoefte om alleen te zijn.. (lees ont-prikkeling) zo dubbel… toch heb ik eerlijkheidshalve de contacten zeker wel gemist… het contact met mijn broers en zussen in het geloof… vrienden… zangmaatjes… als je niet meer naar de kerk kunt door dat het teveel is qua prikkels voor mijn lief zie je je broers en zussen minder….. en door intensieve mantelzorg niet meer je hobby uit kan oefenen… tegelijk heb je deze contacten wel nodig…
Daarnaast is het zo gauw gezegd…. als er wat is dan horen we het wel hé… of als we wat kunnen doen dan….. maar eerlijk… ik zou het vaak niet weten.. want als er wat moet gebeuren dan is het terstond en dan doe je het al zelf omdat het niet kan wachten… en doordat je hoofd al zo vol zit met allerlei dingen heb je helemaal geen ruimte om te bedenken wat die ander voor je kan doen… eerlijk waar dit past niet in een mantelzorg hoofd…. elke mantelzorger zal dit beamen….. en ja als je zelf geen tijd hebt om contact te zoeken, worden de contacten ook minder… en wat ik merk is dat het al zolang duurt… ja onderhand is mijn lief al geruime tijd ziek.. vanaf 2016 tot nu… 8 jaar en dan heb je een lange adem nodig om naast elkaar te blijven staan en dat is niet makkelijk…
Dit is niet als aanval of kritiek bedoelt maar meer om uit te leggen hoe het voelt als mantelzorger
Ik merk nu ik weer alleen ben hier gelukkig wel meer ruimte voor heb in mijn hoofd om daadwerkelijk ook weer afspraken te maken om gezellig een bakkie te doen of samen te eten.. maar omdat mijn lijf en hoofd nog zo overprikkeld zijn heb ik tijd en ruimte nodig om op verhaal te komen..
Vorige week scrolde ik in mijn gebedenlijst weer even door, af en toe schrijf ik een gebed op die ik naar God voorleg in Youversion… en soms lees ik ze dan even door om te kijken wat ik gebeden heb en of God daar al op geantwoord heeft… want echt Hij laat geen bidder staan….
Slik… daar las ik dus mijn gebed van 5 Maart. Hier vraag ik God om rust en vrede maar ook om leiding hoe verder.. hier schrijf ik dat ik zo verlang naar ruimte… ruimte om mijzelf weer te kunnen vinden en te zijn. Om mijn werk weer goed te kunnen doen… maar tegelijk ook zorg en ruimte voor mijn lief… dat Hij weet wat wij nodig hebben.. dat Hij ook weet wat mijn lief nodig heeft om te kunnen functioneren wat bij hem past… Heer geef ons ruimte..
En tja dan heb ik nu dus ruimte… mmm tegelijk zo dubbel…. tegelijk moet ik denken aan het gebed van Jabes… “pas op wat je bid” het kan zomaar zijn dat het in Zijn plan past…
Toch ben ik ook blij weer met mijn ruimte.. als ik zie hoe mijn lief op zijn plek is kan ik die ruimte ook omarmen… tegelijk merk ik dat het ook nog erg dubbel en verwarrend is…. ik moet opnieuw weer een Balance zoeken… een nieuwe Balance tussen mantelzorgen voor mijn lief.. want dat gaat gewoon door ook nu hij weer in een verpleeghuis woont… al is het op een andere manier… ik mag het nu weer samen doen met de zorg… daarnaast mijn werk… afronden van mijn opleiding.. en ja mijn sociale contacten…
En dat heeft tijd nodig… en die tijd wil ik mijzelf geven… ik heb met iedereen heel veel geduld.. maar met mijzelf minder.. maar ik doe een poging om mijzelf de tijd te gunnen om op adem te komen
Daarnaast probeer ik zo goed en kwaad mogelijk in het Balance zoeken wel mijn ding te blijven doen… op te laden…. want als de batterij leeg is moet je op op zoek gaan waar je batterij weer van oplaad…. ik ben namelijk geen persoon om alleen te zitten of te zijn.. ik heb mijn sociale contacten nodig… ook om de eenzaamheid te kunnen handelen… want in mijn leven is eenzaamheid een rode draad… tegelijk heb ik ook mijn me-time momentjes nodig.. ont-prikkelen heet dat..
pff HSS is hard werken…. de Balance van de juiste prikkels te krijgen en tegelijk de tijd om te ont-prikkelen..
Verder nog een interessante aflevering om te luisteren By Jorieke van Alain Verheij over de zin van lijden… hij verteld veel herkenbare zaken rondom (chronisch) lijden/ziekte
Onderstaande lied wil ik mee afsluiten…. het album Levenswoorden van ELINE heb ik ontzettend veel aan… het zijn de liederen die mij door deze zware tijd heen dragen…
Ik hef mijn ogen op naar de bergen, vanwaar zal mijn hulp komen? Mijn hulp is van de HEERE, die hemelen en aarde gemaakt heeft. Hij zal je voet niet laten wankelen, je bewaarder zal niet sluimeren. Zie, de bewaarder van Israël sluimert en slaapt niet. De HEERE is je bewaarder, de HEERE is je schaduw aan je rechterhand. De zon zal je overdag niet steken, de maan niet bij nacht. De HEERE zal je bewaren voor alle kwaad, Hij zal je ziel bewaren. De HEERE zal waken over je uittocht en over je intocht, van nu aan tot in Eeuwigheid Psalmen 121 EBV24
Want Gods Liefde is zo groot dat Hij Jezus Christus liet opstaan uit de dood. Daardoor is ons leven veranderd en zijn wij nieuwe mensen geworden. Nu kunnen wij altijd op Hem vertrouwen! 1 Petrus 1:3 BGT
We wonen ondertussen al weer 3 maanden in het mooi Twente.. wat voel ik mij rijk en gezegend… we landen langzaam en aarden weer in goede grond.. de adrenaline zakt en de rust komt langzaam terug..
Maar ooo… wat moet ik wennen aan de nieuwe situatie… alles stond en staat soms letterlijk op de kop en een nieuwe weg met daarin de nodige Balance komt met vallen en opstaan.. en eerlijk… dat is niet altijd makkelijk..
Nu we in de rust komen merken we natuurlijk wat het afgelopen half jaar heeft gekost aan energie… verhuizen is namelijk een van de grootste live events wat iemand in zijn leven kan meemaken…
Ondertussen ben ik bijna een expert geworden in dit live event maar eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik er nu wel een beetje klaar mee ben… ik schrijf dit met enige zelfspot..
Maar wat is het fijn om te merken dat je ergens “thuis” bent gekomen, al zal ik denk ik op deze aardbol mij nooit helemaal thuis voelen en ga ik dat pas ervaren als we bij Jezus “thuis” komen… wij zijn namelijk doorreizigers om uiteindelijk echt thuis te komen..
Maar hier op aarde heb je ook een plek nodig waar je je thuis mag voelen en thuis mag komen.. dit is voor mij altijd al een lastig iets geweest vanwege dat ik mij nooit ergens heb kunnen hechten door alles wat ik heb meegemaakt.. maar als ik nu naar ons plekje rijd dan heb ik toch echt het gevoel dat ik naar huis ga…. en dat is een gevoel dat ik hier in Twente altijd heb gehad… ook in ons vorige huis kende ik dat gevoel.. en nu weer terug te zijn doet veel met mij…
Helaas heb ik het afgelopen jaar dat “thuis” gevoel niet in Friesland gehad, vanaf dag 1 wilde ik wel kruipend terug… ik voelde mij daar zo verloren maar ook niet “veilig”.. er lag zoveel oud zeer zie mijn vorige blog “Woorden van Leven”
Maar God keek genadig naar mij om.. en creëerde een nieuwe weg.. een weg waarop ik niet meer had durven hopen. maar die er toch bleek te zijn.. God is een God van herstel.. dit ervaar ik mijn hele leven en nog steeds… Hij blijft de rots.. dezelfde..
Hij veranderd gelukkig nooit.. wat een hoop en vertrouwen mogen we daaruit putten.. dat geeft rust!
Toch ben ik er nog niet…. gelukkig maar want er is altijd wel iets nog om in te groeien of te verbeteren… maar tegelijk dankbaar voor de momenten en de dingen die wel goed gaan, en daar geniet ik ten volle van… Dankbaar voor mijn Zegeningen door Hem gegeven.
Maar vooruitkijkend naar volgend jaar merk ik dat de Balance zoeken en houden best wel een dingetje is… want hoe dan…
Na 2 jaar is mijn lief ineens weer thuis.. en ben ik vanaf dag 1 niet meer alleen geweest in mijn eigen huis… ik merk dat dit mij af en toe best een benauwend gevoel geeft… ik heb namelijk door mijn hoog gevoeligheid af en toe wel de behoefte aan de nodige me-time momentjes en daarnaast ruimte om op adem te komen.. en dan nu ineens ben je niet meer alleen..
2 jaar een rouwproces doorlopen van loslaten… een nieuwe weg vinden in het alleen zijn… wat voor mij best wel een zoektocht is.. ik ben namelijk ondanks mijn me-time momentjes ook een mensenmens… en dan nu ineens “moet” je je nieuwe situatie weer omarmen.. 2 jaar een proces met loslaten van je partner en dan ineens is hij er weer….
Hoe dan….
Ik merk dat ik zo daarin Zijn wijsheid nodig heb.. mijn gevoelens en emoties gaan soms zo door een achtbaan.. komen soms zo als boemerang op mij terug…
Tegelijk heb ik het gevoel dat ik niet mag klagen… want hé je hebt je man weer terug.. je moet blij zijn.. dankbaar.. feest vieren… houden van… maar even heel eerlijk.. ik merk dat mijn hoofd en lijf daar best af en toe enorme moeite mee heeft… ook de reacties om mij heen maken dat ik bijna niet durf te zeggen dat het niet allemaal roze geur en maneschijn is..
Want helaas zit het leven zo niet in elkaar… je moet weer aan elkaar wennen.. elk je pad weer vinden.. en nee de cadasil is niet “weg”.. is niet genezen.. nu de adrenaline gezakt is ook bij mijn man komt ook de cadasil weer als een boemerang terug… en daarbij moet ik mijn mantelzorg taken weer inzetten.. de tijd dat hij in een verpleeghuis zat had je ook zeker je taken maar deelde ik die met de zorg… we deden het samen.. nu moet ik het weer “alleen” doen…
Ik heb wel de hulp in geschakeld van een casemanager zodat iemand mee kijkt qua zorg en wat er nodig is 9om naast mijn man te staan..
Natuurlijk ben ik ook dankbaar maar een medaille heeft altijd twee kanten…
Ik merk dat ik de afgelopen 2 jaar het leven in al zijn uitersten heb geproefd… en dan de kunst om de nieuwe situatie te omarmen.. met al zijn ups en downs… heb ik daar de energie voor?
Nee… niet van mijzelf…
Merk dat mijn energielevel extreem laag is door alles wat er gebeurt is.. het heeft veel van mij gekost maar ook veel gegeven… mooie dingen.. mooie momenten…
Ook de opleiding gaat gewoon door, 1 dag in de week naar Friesland naar school.. mijn 2 dagen stage in de week… mijn mantelzorgtaken thuis.. en dan nog mijn me-time momentjes ontspanningsmomentjes plannen…
Dit vergt een strakke planning.. en van de week zat ik er echt even doorheen.. want hoe doe ik dat…
Het is ook nog zo dat ik per 1 februari naar een ander team ga binnen Manna voor mijn opleiding wat ook de nodige energie weer kost… de moed zonk mij even letterlijk in de schoenen.. en ik bad tot God en zei… ik weet niet meer hoe ik het moet doen… waar haal ik opnieuw de motivatie.. energie vandaan.. en dan ook nog met een blij en dankbaar hart…
Nou ik kan je wel vertellen dat ik dat blije en dankbare hart soms moet zoeken..
Zo was ik in gebed… en ik sla mijn telefoon open waar mijn leesplan van Youversion opstaat en ik open de app van de dag tekst met de bijbehorende overdenking en wat las ik…
Machtelozen en vermoeiden maakt Hij sterk, de zwakken geeft Hij kracht. Jesaja 40:29
God zorgt voor jou!
Een van de verbazingwekkende dingen over God die we in de Schrift zien, is dat Hij zorgt voor de verschoppelingen, de zwakken en de hopeloze. Hij is een God van tweede kansen. Hij houdt ervan om zijn grootste werk te doen via de meest onwaarschijnlijke mensen. God zou kunnen werken via de machtigste en rijkste mensen. Maar een van de manieren waarop God zijn ware macht toont, is wanneer Hij de zwakken versterkt en kracht geeft aan de machtelozen. Toen God zijn Zoon naar de aarde stuurde, kwam Jezus in de vorm van een hulpeloze baby. Toen Jezus zijn twaalf discipelen koos, koos Hij de meest onwaarschijnlijke groep volgelingen. God kiest niet de machtigen; Hij geeft kracht aan degenen die Hij kiest. Dit is geweldig nieuws voor ons! We zijn misschien niet de beste in wat we doen of de meest invloedrijke persoon, maar God kan ons nog steeds gebruiken! Misschien heb je niet het gevoel dat je over de juiste eigenschappen of talenten beschikt om door God gebruikt te worden – en dat is oké. God kan allen en iedereen gebruiken. God maakt er een gewoonte van om onze grootste zwakheden en grootste pijnen te gebruiken voor het werk in zijn koninkrijk. Neem nu even de tijd om God om kracht te vragen. Als jij je zwak voelt, vraag Hem dan om je kracht te vergroten. Hoewel Hij je zwakte misschien niet onmiddellijk oplost, zal Hij, als je ervoor openstaat dat God je gebruikt, onwaarschijnlijke situaties omzetten in krachtige momenten voor zijn koninkrijk. Vraag Hem om je hart en geest te openen voor de manier waarop Hij je zwakheden kan gebruiken om een verschil te maken in de wereld om je heen.
Wauw.. wat liet God zichzelf zien in dit schrijven… het was (weer) mijn spreekwoordelijke briefje uit de hemel… Ik werd stil en dankbaar… wat dien ik toch een Grote Liefdevolle God.. Ik stond op en ging naar beneden… daar scrolde ik onder het genot van een heerlijk kopje thee nog even op mijn telefoon en daar kreeg ik de volgende bijbel tekst via de mail van Dagelijks Woord uit Romeinen 15:5-6 Basisbijbel:
God geeft ons de kracht om niet op te geven, en Hij moedigt ons aan. Hij wil ervoor zorgen dat jullie één zijn met elkaar en dat jullie Hem met je hele hart zullen dienen, net als Jezus Christus. Dan zullen jullie met elkaar de God en Vader van onze Heer Jezus Christus prijzen!
Wauw Heer.. weer een enorme bemoediging… Geef niet op! Houdt vol!
Ik scrolde nog even door op mijn telefoon in mijn mailbox en opnieuw kwam er een Tekst van de Dag voor bij in de mail van DailyVerses.net uit Jesaja 40:31 NBV21
Maar wie hoopt op de Heer krijgt nieuwe kracht: Hij slaat zijn vleugels uit als een adelaar, hij loopt maar wordt niet moe, hij rent, maar raakt niet uitgeput!
En voor de derde keer kreeg ik een “briefje” uit de hemel… met weer een geweldige bemoediging om vol te houden, om door te gaan en niet op te geven…
Hij zal kracht en daarmee een weg banen… en mij helpen het komende jaar…
365 staat er in de Bijbel Vreest niet! Wees niet bang… voor elke dag 1x… hoe zo zouden we dan nog bang zijn.. maar ooo.. wat schieten we gauw in de angstmodus door onze menselijke natuur ..
Maar Jezus zegt… kijk omhoog…. ik ben bij je.. ik zal je nooit verlaten…
Wat een bemoediging en rust.. en nieuwe kracht en energie put ik uit deze teksten…
Ook had ik een post op Facebook geplaatst en gevraagd om één bemoedigend woord voor 2024 beginnend met de eerste letter van je naam.. wat heb ik daar veel woorden voorbij zien komen.. bemoedigende maar ook profetische woorden… tenminste zo interpreteer ik sommige woorden omdat ze zo bij mij binnen gekomen zijn..
Een greep uit die woorden:
Waardevol
Dapper
Oprecht
Inspirerend
Liefde
Geloof
Warmte
En dan kwam er ineens het woord Hemel(s)brood (Manna) wat een enorme knipoog naar mijn werk/opleiding… Hemel(s)brood… ik bid voor Manna elke dag op mijn werk… dat ik Manna mag zijn voor de bewoners en collega’s.. dat we Manna mogen zijn voor een ieder om ons heen in verschillende vormen.. op ons werk maar ook daarbuiten… dat we voor elkaar mogen en blijven bidden, bemoedigen, sterken en aanvuren om op ons werk en in ons dagelijks leven dit met de grootste zorg en Liefde te mogen blijven doen… Manna… uit Liefde…
En met deze wetenschap.. bemoediging en briefjes uit de Hemel ga ik 2024 tegemoet..
Stel je vertrouwen op Hem en Hij zal voorzien in kracht en energie… ook als het moeilijk wordt.. misschien wel juist als het moeilijk wordt.. en ja 2024 zal ook de nodige uitdagingen kennen.. de nodige hoogte en diepte punten… maar daarin mogen we staande blijven in Zijn kracht!
Wetende dat Hij ons de kracht en energie gaat geven en ik het niet alleen hoef te doen… Hij gaat met ons mee… houdt mij vast en geeft wijsheid en inzicht… zo ook aan jullie… als je in Zijn naam 2024 binnen wandelt…
Niet door kracht nog door geweld maar door mijn Geest zegt de Heer! Zacharia 4:6
Dit wens ik ook jou toe in 2024….
Zoek Jezus… onze Grote Broer… Hij laat nooit alleen..
How great the chasm that lay between us How high the mountain I could not climb In desperation, I turned to heaven And spoke your name into the night
Then through the darkness Your loving kindness Tore through the shadows of my soul The work is finished, the end is written Jesus Christ, my living hope
Who could imagine so great a mercy? What heart could fathom such boundless grace? The God of ages stepped down from glory To wear my sin and bear my shame
The cross has spoken, I am forgiven The king of kings calls me His own Beautiful savior, I’m yours forever Jesus Christ, my living hope
Hallelujah, praise the one who set me free Hallelujah, death has lost its grip on me You have broken every chain There’s salvation in your name Jesus Christ, my living hope
Hallelujah, praise the one who set me free Hallelujah, death has lost its grip on me You have broken every chain There’s salvation in your name Jesus Christ, my living hope
Then came the morning that sealed the promise Your buried body began to breathe Out of the silence, the roaring lion Declared the grave has no claim on me
Then came the morning that sealed the promise Your buried body began to breathe Out of the silence, the roaring lion Declared the grave has no claim on me Jesus, yours is the victory, whoa!
Hallelujah, praise the one who set me free Hallelujah, death has lost its grip on me You have broken every chain There’s salvation in your name Jesus Christ, my living hope
Hallelujah, praise the one who set me free Hallelujah, death has lost its grip on me You have broken every chain There’s salvation in your name Jesus Christ, my living hope Jesus Christ, my living hope Oh God, you are my living hope!
Mooie overdenking voor morgen… dag van mijn optreden met Gospelgroep God Unlimited in Warten! Dat wij Zijn naam maar groot mogen maken.. het draait niet om ons maar om Hem! Hij is onze lofzang meer dan waard!
“Kom, laten wij jubelen voor de HEER, juichen voor onze rots, onze redding.” Psalm 95:1
Het hebben van een liefdevolle God die Eeuwig is, een Rots van stabiliteit in een “omgekeerde” wereld, is echt iets om over te roepen. Zo veel van datgene waar we enthousiast over worden in onze wereld van vandaag is slechts een vluchtige overwinning, een tijdelijke eerlijke sensatie of aanbidding van een persoonlijkheid.
Maar in God hebben we echt iets om over te zingen met vreugde. Hij heeft ons gekend sinds onze conceptie, Hij hield van ons sinds de tijd van vóór de grondlegging der wereld, Hij heeft Zijn Zoon gestuurd om ons te redden en Hij zal ons thuis brengen bij Zichzelf! Een rustig lied zal dit niet weergeven vandaag. Laten we zingen met vreugde en het luid tot de Here uitroepen!
Als ik jullie dit schrijf zit ik met mijn beentjes omhoog na een dag klussen in ons nieuwe huis…
Wat…
Ja, zeg dat wel…. wat is er afgelopen maanden veel gebeurt en veranderd…
Zoals ik al schreef in mijn vorige blog “Ons leven ligt geborgen in Zijn handen” was ik tussen de bedrijven door wat mijn man betreft, nog steeds aan het (onder)zoeken of mijn/onze pad in Friesland zou zijn of weer terug naar Twente..
In mijn hoofd was ik er al uit na veel gebeden te hebben had God ook tot mij gesproken via Zijn woord maar ook door deuren op te zetten… toch durfde ik het niet aan te nemen en de open deuren in te stappen…
Waarom…
Ik zal eerlijk zijn wat mij tegenhield… de goed/afkeuring van mensen.. wat zullen ze wel niet van mij denken… weer verhuizen?
Zouden ze nog wel naast mij blijven staan als ik naar God en mijzelf zou luisteren en mijn gevoel daarin zou volgen.. of zouden ze mij genadeloos laten vallen… zouden ze mij voor gek verklaren na de aankondiging van de zoveelste verhuizing…
Ook mijn zelfafwijzing speelde mee, want wat voelde dit als falen…. het bracht mij in een dieptepunt van mijn minderwaardigheid waar ik sinds ik weer in Friesland woon weer meer last van heb.. terwijl ik het in Twente juist steeds meer achter mij kon laten.
Wat heb ik mijzelf veroordeeld, afgeschreven… en dan denk je ook dat de ander je op die manier waarschijnlijk ook zal afwijzen… natuurlijk niet reëel.. maar wat kunnen je gedachten met je op de loop gaan….
Tegelijk is het ook zo dat we geen briefje uit de hemel krijgen met het antwoord van God.. hier rechts en daar links… dit alles maakte dat ik (nog) niet een definitief besluit durfde te nemen…
Totdat…
Vorig jaar ben ik met enige twijfel naar Friesland vertrokken… ik had geen 100% vertrouwen dat ik de juiste keuze maakte.. wel in de overtuiging dat God met mij mee ging.. ook al voelde het niet 100% oke..
Ik probeerde te wennen en heb er naar mijn beste kunnen alles aangedaan om te kunnen wennen, 100% gegeven in mijn werk, weer op koor gegaan, naar de kerk… maar mijn sociale leven kwam niet echt op gang voor mijn gevoel…
Het strandde voortdurend in een soort onrust… het niet kunnen neergeven.. niet kunnen wennen aan mijn nieuwe woning.. geen rust kunnen vinden in mijn huidige situatie.. het bleef maar door mijn hoofd malen en ik voelde mij steeds ongelukkiger worden..
Deze stress ging ook in mijn lijf zitten en in mijn hoofd en mijn energie raakte op…. ik liep steeds meer leeg en laadde nergens meer op..
In maart kreeg ik een mailtje van de woningstichting in Rijssen waar ik mij in 2015 had ingeschreven toen wij voor de 1e keer naar Twente gingen.. dit wist ik niet meer.. maar ik kreeg de vraag of ik nog ingeschreven wilde blijven staan omdat alle woningstichtingen Twente breed samen gingen.. en als ik ja zei dan kwam ik overal vanaf 2015 ingeschreven te staan.. 8 jaar dus..
Ik kreeg een brok in mijn keel en dacht.. Heer opent U nu al een weg om terug naar Twente?
Ik mailde terug dat ik ingeschreven wilde staan en liet het weer los… dit kan ik niet maken schoot er door mij heen… ik woon hier net… maar ooo ik wilde wel op mijn blote knieën terug kruipen op dat moment…
Er ging een periode van worstelingen overheen.. totdat God sprak tijdens de genezingsdienst met Pinksteren bij Opwekking…. zie mijn blog “Thuis”
Na dat God had gesproken kwam er bij mij wat ruimte en durfde ik af en toe te kijken of er een huis vrij kwam in Borne… ik reageerde af en toe en zag dan dat ik op de 2e 3e plaats kwam… dit deed mijn hart sneller kloppen… toch ging ik ook regelmatig de huizen weer afmelden… simpelweg om de redenen die ik hierboven heb genoemd..
Wat zat mijn blokkade afwijzing/zelfafwijzing mij in de weg momenteel… het maakte mij ontzettend onzeker en vertwijfeld.. ook kwam erbij dat ik het met niemand durfde te delen.. in de veronderstelling dat ze het toch niet zouden begrijpen..
Ik begreep mij zelf nauwelijks..
Ik had in Twente deze issues al flink doorgeworsteld en voor mijn gevoel zo in gegroeid… maar door terug naar mijn roots/verleden kwam het allemaal in vol ornaat terug… het leek of gleed ik weer terug in de tijd…
Een enorme vervelende ervaring op mijn werk hielp ook niet mee en zette mij nog meer terug in mijn verleden…
Ik bad steeds maar weer Heer als het niet in Uw plan met mij past wilt U dan de deuren en toegang tot Twente hermetisch afsluiten? Maar als het wel de bedoeling is dat ik terug ga wilt U dan deuren openen en mogelijkheden laten zien?
En wat zette God de deuren steeds open.. maar wat gooide ik ze af en toe keihard weer dicht…
In juni ben ik naar een conferentie geweest van Total Balance .. hier ging ik heen met de verwachting dat God zou spreken.. dat ik antwoorden zou vinden hoe verder.. om opgebouwd en bemoedigd te worden..
En God heeft mij daar antwoorden gegeven.. bemoedigd en opgebouwd wat ik nog steeds aan het verwerken ben.. en ik t.z.t over ga schrijven.. maar God had wederom gesproken waardoor ik nog meer ruimte kreeg in mijn zoektocht terug naar Twente..
Maar U spreekt Levenswoorden, U zegt het, dus ik ben genoeg. Want U spreekt Levenswoorden, en ik ga open als een bloem. Die na een lange winter weer het zonlicht voelt!
Op een gegeven moment nadat ik mijn lief deelgenoot had gemaakt van mijn zoektocht om weer terug naar Twente (zie mijn laatste blog) stonden we bij een woning op nummer 1…
We overlegden samen en besloten om te gaan kijken.. ach kijken kan nooit kwaad… we maakten een afspraak om te komen kijken en trokken op naar Twente.. we bekeken de woning maar de moed zonk mij gelijk in de schoenen… hier moest zoveel aan gebeuren.. dit ga ik nooit alleen trekken.. dat mijn lief weer bij mij kwam wonen was toen nog niet duidelijk dus moest ik het grotendeels alleen doen… en een lieve vriendin had wijze woorden gesproken.. ze zei: Je moet kijken naar het huis en denken wil ik hier de komende 20 jaar wonen en kan ik dit in het slechtste geval alleen tot een leuke leefbare woning maken… nou dan viel deze woning af…
Mijn energie level was ook erg laag momenteel omdat ik door alle stress met burn-out klachten thuis was komen te zitten.. het leven had mij afgelopen jaar behoorlijk leeg getrokken en ik was verre van vrolijk van binnen… doordat ik niet gelukkig was in Friesland en een nare ervaring op mijn werk… drukte dit behoorlijk op mij, totdat ik zelfs momenten had dat dit leven voor mij niet meer hoefde… hier schrok ik van… dit gevoel associeerde mij met zoveel narigheid in Friesland.. dit was wel voor mij de druppel waardoor ik thuis kwam te zitten en ik op het nul punt was beland..
Ik kon niet meer…..
Mijn energie was op.. dus deze woning werd het niet… hier zag ik mij geen 20 jaar zitten en al helemaal niet aan de klus om het tot een leefbare woning te maken…
We gingen naar huis en ik gaf aan dat ik alle huizen af ging melden… ik besloot om het toch maar in Friesland te proberen… ondanks…. dit deed ik puur omdat ik het niet meer zag zitten…
Ik melde alle huizen af, behalve 1 woning.. die kon ik niet afmelden omdat deze woning al van de site was gehaald en de woning al in een toewijzingsproces zat.. ik was daar 12e op geworden.. het was wel de allereerste woning waar ik op had gereageerd en waar ik wel heel graag wilde wonen qua plekje en omgeving.. maar 12e dan heb je geen schijn van kans meer…
Ik liet alles los en gaf het over aan God en zei:, ‘Heer ik kan niet meer.. het is te veel… ik wil alleen maar rust en gelukkig zijn.. wilt U mijn leven maar over nemen… ik weet het simpelweg niet meer. Wilt U mij dan maar helpen om te wennen in Friesland…
De volgende dag werd ik wakker en lag op bed alles te overdenken.. ik pakte mijn mobiel om mijn leesplan te lezen en zo de dag met God te beginnen… ik opende mijn mobiel en als eerste lichte mijn mailbox op met de mail van de woningstichting.. “Mevr… u mag de sleutels ophalen van de woning aan de…. he.. hier zat ik op de 12e plek…. hoe dan… ik was plotseling 1 van de vijf geworden.. ik schrok en begon tegelijk heel erg te lachen…mijn harte maakte sprongetjes en voelde de adrenaline door mijn lijf stromen… ik maakte mijn lief wakker en zei je gelooft dit nooit..
Onze God heeft andere plannen geloof ik dan mijn moedeloze gedachten… Hij neemt daadwerkelijk het stokje over… of gaf ik juist hierdoor Hem de ruimte om Zijn kracht en macht te laten zien??
We gingen samen in gebed, lazen ons dagboekje wat er enorm op aansloot en dankten Hem voor deze kans… we schoten in de kleren en trokken wederom op naar het mooie Twente..
We haalde de sleutels op bij de woningstichting omdat de woning al leeg stond… we gingen kijken… wauw wat een prachtig woning en wat een geschikt huis voor ons saampjes.. hier wilde ik wel de komende 20 jaar wonen en zag ik het ook wel zitten om er een mooi en leefbaar huis van te maken..
We gingen weer richting Friesland en spraken en baden er samen voor… was dit huis echt wat we wilden? Maar bovenal wad dit ook wat God wilde voor ons…
Thuis gekomen durfde ik niet de knop in te drukken dat we de woning accepteerden en in de race wilden blijven… we waren namelijk 1 van vijf.. tegelijk dacht ik ook ach 1 van vijf… woningnood… dat zal hem wel niet worden….
Ik appte en belde vrienden om te overleggen… om even mee te sparren… want dit was zo spannend…. het voelde zo definitief als ik ja zou zeggen…
Een van de vrienden gaf aan… hoe duidelijk moet God nog zijn… hoelang ga je nog zijn uitnodigingen afwijzen? Is Hij nu nog niet duidelijk genoeg… ik voelde mij beschaamd en dacht.. ooo wat heb je gelijk maar ik durf niet…. weer die afwijzing…
Uiteindelijk samen met mijn lief op de knop gedrukt en de woning geaccepteerd voor de volgende ronde..
Een week later kreeg ik opeens een telefoontje van een andere woningstichting, die belde mij met de vraag waarom ik op huizen reageerde terwijl ik in Friesland woonde.. ik was verbaasd dat ik zomaar gebeld werd maar gaf uitleg waar de man om vroeg.. de beste man zei.. oke ik begrijp het.. u moet uw mailbox in de gaten houden want ik ga u een mailtje sturen… en ja hoor.. paar minuten later was er een mail met een aanbod van een woning in een ander dorp… een prachtige woning… en waar we gelijk eerste staan.. zeggen we ja dan hebben we een woning.. wederom stond ik stom verbaasd…. en dacht… tja duidelijker kan niet… wij gaan terug naar Twente… God heeft nieuwe plannen voor ons…
Ik belde de huidige bewoonster en maakte een afspraak om te komen kijken.. dit kon de volgende dag… en zo trokken we voor de derde keer op naar Twente… we reden net op de centrale as bij Burgum waarop mijn lief een mailtje kreeg op de telefoon… we hadden de woning in Twente waar ik 12e was toegewezen gekregen…
Héh…. 1 van 12… toen 1 van vijf.. en nu 1e? Woningnood hoe dan….
En zelfs nu de keus uit twee woningen..
De tranen stroomden over mijn wangen en we keerden de auto en reden terug naar huis…
Ik was overdonderd…. wat was God goed…. bijna teveel….
Nu kwam het moeilijkste nog…. het vertellen aan mijn lieve vrienden en familie in Friesland… vooral voor mijn ouders en broers vond ik het moeilijk… mijn ouders raken ook al op leeftijd en hebben veel energie gestopt in de woning in Friesland
Tegelijk raakte het ook mijn nare ervaringen op het gebied van afwijzing…. pfff met lood in de schoenen reed ik naar mijn ouders om het hun als eerste te vertellen…
Natuurlijk hadden ze het er moeilijk mee… nogal logisch…. niet om wat ze allemaal hadden gedaan maar omdat hun enige en oudste dochter weer vertrok maar ook het feit dat ik niet kon wennen in Friesland, maar tegelijk kreeg ik ook de ruimte doordat er werd gezegd… dat het mijn eigen keus was en ik mijn hart moest volgen… hiermee kreeg ik ruimte en wat deed dat mij goed…ondanks het verdriet wat er ook was en wat er ook mag zijn…
En zo volgden er meer bezoekjes.. bezoekjes waar ik als een berg tegenop zag maar wat uitliep op ruimte die ik kreeg om mijn hart te volgen…. geen veroordeling… wel eerlijke meningen… maar oo wat deed dit mij goed….
Tegelijk moest ik nog wel dealen met mijn zelfafwijzing… want die was ook groot… maar de liefde overwint… ook hierin… na relativeren kon ik er naar kijken in liefde… want ik weet nu wat ik toen niet wist…
Ik heb destijds in volle overtuiging gekozen om terug naar Friesland.. in de wetenschap dat ik er goed aan deed.. terug naar mijn roots… maar helaas kwam ik mijzelf enorm tegen en miste ik de vrijheid die ik had verkregen in Twente…
Als ik het niet had geprobeerd had ik nooit geweten wat ik nu weet.. dan had ik misschien altijd gedacht.. stel nou dat ik het in Friesland ook zou vinden… nu weet ik dat het voor nu niet mijn plek is…
Hierdoor kan ik in liefde terugkijken en is het geen verloren jaar…
God heeft mij terug gebracht naar mijn vrijheid….. naar het gebied waar ik mijn vleugels had uitgeslagen….
De volgende Zegen is dat ik in februari, zoals het nu staat mijn opleiding af mag maken bij mijn oude/nieuwe werkgever waar ik ontzettend dankbaar voor ben…
Alle puzzelstukjes vallen op zijn plek…. Mijn lief weer thuis… weer aan de slag bij mijn oude werkgever… een prachtige woning waar we samen “oud” mogen worden..
Ik ben blij en dankbaar voor deze nieuwe kansen…. en zie uit wat Hij voor ons nog meer in petto heeft de komende 20 jaar in Twente of….. totdat Hij terugkomt…
Zoooo en nu weer aan de klus…. want er moet nog het een en ander gebeuren voordat we onze biezen kunnen pakken en daadwerkelijk kunnen wonen in het mooie Twente….
Het onderstaande lied vond ik zo toepasselijk… onze gedachten zijn soms zo gekleurd door negatieve woorden.. leugens… zelfafwijzing enz.. wat is het dan een Zegen om Zijn Levenswoorden in je op te nemen.. in je gedachten en hart te laten landen..
Na mijn vorige blog is er weer veel gebeurt in mijn leven…
In mijn vorige blog schreef ik al dat ik niet meer zo stevig in mijn schoenen stond en ik erg zoekende was naar Gods plan met mijn leven… de twijfel of mijn leven in Friesland zou zijn of dat mijn leven weer terug naar Twente zou zijn.
Ik ben er biddend mee verder gegaan na mijn vorige blog en het in Zijn handen neergelegd.
De andere kant waar ik mee worstelde was mijn lief, als ik terug ging naar Twente moest ik mijn lief achterlaten in Friesland, dit wilde ik niet en dit kon ik ook niet…
Ik ben getrouwd in voor en tegenspoed, dus ook als het leven anders loopt…
Doordat ik niet wist hoe mijn lief hierin zou staan heb ik een gesprek aangevraagd met de EVV van mijn lief, zij wist al dat ik niet kon wennen in Friesland en dat ik aan het onderzoeken was waar mijn weg naar toe zou gaan.
Tijdens haar gesprek kwamen we al op het feit dat het momenteel erg goed gaat met mijn lief, de arts had een paar weken terug besloten, in overleg met mijn lief om medicatie af te gaan bouwen. Dit was altijd wel een dingetje voor mijn lief.. maar hij gaf de arts de ruimte om het te gaan proberen.
Hierdoor merkten we al een tijdje dat het erg goed ging, ik kon dit niet zo goed handelen… en stak mijn kop in het zand… ik had zoiets van… dit kan niet.. dit wil ik misschien wel graag maar dit kan niet..
Een beetje van….. “De wens is de vader van de gedachte!”
Er is bij mijn weten nog nooit iemand opgeknapt met de diagnose cadasil en dan de fase dementie.. dus verbeeld je maar niets.. dit kan gewoon niet…
Toch merkten we in de weken tijdens de afbouw steeds meer verschil…
We spraken de situatie door en ook de zorg gaf aan dat er misschien wel een mogelijkheid was om terug, maar dan terug naar het verpleeghuis in Haaksbergen. De EVV’er zou het voorleggen aan de arts en dan hoorde ik nog.
Doordat het zo goed ging met mijn lief vroeg hij of hij een paar dagen naar huis mocht, ik was zelf ondertussen door alles stress met burn-out klachten thuis komen te zitten, dus dacht we kunnen het wel proberen.. tegelijk vond ik het ook erg spannend.. maar meer in de zin van.. straks wil hij niet meer terug… dit had ik namelijk ook wel gezien en meegemaakt op mijn werk…
Maar tegelijk zag ik ook de andere kant en voelde dat dit anders was en we besloten om de stap te wagen..
Die vier dagen waren wonderlijke verrassende dagen… we hebben genoten.. van de fijne momenten en van elkaar… ik was er stil en verwonderd van….
De dag kwam waarop ik hem weer terug zou brengen en zo ook gedaan, ik merkte dat mijn lief wel wat stiller was als anders en vroeg ook hoe hij het vond om weer terug.. tja zei hij oke hoor… maar ik merkte dat het anders was… de volgende dag had ik ook weer afspraken staan dus hij kon niet langer thuis blijven… maar voor mij was het ook anders.. ik had moeite hem weer terug te brengen en voelde mij tegelijk ook iets van “schuldig”… iets van je hoort hier niet meer… ik stopte dat gevoel gauw weg want daar kon ik niets mee… dat gevoel heb ik zo vaak gehad.. terwijl mijn lief daar op zijn plek genoot.
Ik dacht dat zijn de verlangens van mijn hart… maar is niet de werkelijkheid.. de dagen erna merkte ik dat mijn lief in de avonden stiller was, de glans die hij thuis in zijn ogen had was verdwenen…..
Wij bellen elke avond met elkaar om even de dag door te nemen en elkaar welterusten te wensen.
Ik twijfelde of ik hem deelgenoot moest maken van mijn zoektocht Friesland versus Twente… ik weet namelijk dat hij gelijk zou zeggen om weer mee te gaan.. hij wil graag zijn waar ik ben.. de EVV’er gaf aan dat het goed was om hem deelgenoot te maken en hem ook te vragen wat hij zou willen, zij had met de arts gesproken en de arts had aangegeven, als jullie terug willen dan moet je het nu doen… het gaat nu goed we weten niet hoe lang dit zo goed blijft gaan..
Ondertussen had ik informatie opgevraagd bij Haaksbergen of er een wachtlijst was. en of er überhaupt een mogelijkheid was om weer terug geplaatst te worden in Haaksbergen. Die mogelijkheid was er wel…
We zaten beiden in de tuin van het verpleeghuis te genieten van het zonnetje en ik begon over hoe hij het nog vond in het verpleeghuis.. ik vroeg hem waar hij het prettiger vond… in Haaksbergen of in het verpleeghuis waar hij nu zat… hij begon gelijk te vertellen wat hij miste aan Haaksbergen…. ik vroege hem als de mogelijkheid er was om terug, hoe hij dat dan zou vinden… terug naar Twente.
Ik vond dit beste wel een lastige vraag ook omdat ik weet dat mijn lief een Pleaser is… net als ik.. mijn lief kreeg gelijk tranen in zijn ogen en zei… ik wist het.. ik wist dat wij weer terug zouden gaan.. en gaf aan graag terug te willen..
Oeff… nu kwam het toch wel dichtbij…
Heer is dit Uw weg???
Ik zag ook dat hij momenteel niet gelukkig meer was in het verpleeghuis en vroegen de EVV’er bij het gesprek aan te schuiven, en mijn lief vroeg of hij niet weer naar huis kon i.p.v. naar verpleeghuis..
Ik schrok… ik dacht dit kan niet… ik kan hem niet weer thuis hebben…. ik moet straks ook werken en hij kan niet alleen zijn… tegelijk schoot mij door het hoofd wat ik ook wel bij medebewoners zag die graag weer naar huis wilden maar niet verantwoord was…
Ik ging in gesprek met de zorg.. maar ook met mijn Heer… is dit een opleving? Is dit tijdelijk? Gaat het straks weer mis… of is er echt een ommekeer?
Heer wat gebeurt er toch allemaal… Ik neem al 2 jaar afscheid van mijn lief.. en nu krijg ik hem een beetje terug? Of helemaal terug?
De zorg gaf aan.. leef bij de dag.. gaat het weer mis dan is dat zo en wordt hij weer opgenomen… maar misschien gaat het ook wel een half jaar goed.. of een jaar.. of twee jaar.. we weten het niet… we kunnen niet in de toekomst kijken… daar hadden ze ook gelijk in… maar voor mij was dit weer een immens grote stap….
Ik ging naar huis en was erg in de war… mijn leven stond hierdoor nog meer op de kop.. maar ook anders op de kop.. ik bad er voor en bracht het bij mijn Heer… waar kon ik het het beste brengen dan bij Hem?
Ondertussen dacht ik ook aan de vele gebeden die we hebben gebeden.. en vele met mij… gebeden dat we het maximale niet hoefden mee te maken… zo vaak gebeden of de Heer in wilde grijpen.. dat ik dit lijden niet meer trok… dat ik dit mijn lief al helemaal niet gunde….
Heer haalt U hem maar thuis en als dat niet in Uw plan past laat dan het lijden niet het maximale zijn…
Maar dit…. dit was te groot…. ik zei tegen de Heer.. ik vind het fantastisch dat hij weer thuis komt… maar ik kan deze gang niet nog een keer maken… ik kan hem niet nog een keer wegbrengen.. niet nog een keer dat hele proces.. dat trek ik niet… tegelijk relativeerde ik ook en bedacht dat ik dan ook wel weer de kracht, energie en wijsheid zou krijgen…
Maar oooo wat vond ik het spannend… ik gaf aan dat ik dan eerst 2 weken op proef wilde omdat ik geen idee had wat ik zou kunnen verwachten… maar ook 2 weken waarin het leven zou gaan als gewoonlijk… dat ik gewoon naar mijn afspraken zou gaan.. hij alleen thuis zou blijven… het leven zou leven zoals ik nu in mijn eentje ook doe.. zodat we samen een reëel beeld zouden krijgen of hij het aankon en het goed zou gaan… juist het alleen zijn.. want dat was destijds een van de redenen voor opname in een verpleeghuis.
De zorg was akkoord want je mag tijdens een opname 2 weken aaneengesloten ergens anders logeren…..
Ik ben stil…
Wat hebben we fantastische twee weken gehad… verrassend en opmerkelijke twee weken…
Ik viel soms van de ene verbazing in de andere.. tegelijk vond ik het knap lastig om nuchter en helder en objectief te blijven kijken naar hoe het ging…. vooral als het zo goed gaat is dat erg lastig.. want je komt bijna in een soort euforie stemming….
Even een voorbeeldje… mijn lief zag mij niet meer echt staan… zijn gedachten gingen alleen maar uit naar zijn medebewoners wat familie voor hem was geworden… het leven in het verpleeghuis was zijn leven… heel logisch.. bij mij was dat natuurlijk ook zo… ik leef ook al 2 jaar mijn leven alleen.. het is eigenlijk “living apart together”… en ineens ben ik weer volledig in beeld… een nog vreemdere gewaarwording is dat ineens mijn lief weer naast mij ligt en we “gewoon” weer samen leven…
Eerlijk…. er moesten wel even een aantal knoppen om in mijn hoofd… en ja af en toe nog bij schakelen.. wat er nu gebeurde was bijna te bizar voor woorden… dit is namelijk “bijna” niet te bevatten…
Je bent bijna 2 jaar bezig om afscheid te nemen, wat mij ontzettend veel heeft gekost… mijn energie… alles… want wat is het pittig om te rouwen bij leven…. en nu lijkt het of staan de wijzers ineens de andere kant op…
Tegelijk is het ook genieten.. genieten van elkaar… van de mooie momenten.. van de dingen die lukken.. maar ook een rollercoaster van andere emoties gaan door mij heen… onzekerheid… hoelang gaat dit goed.. wanneer komt de klap.. loopt hij niet op zijn tenen.. hoe houdt hij het vol?!
Na die 2 weken “bijna hemel op aarde” moest ik beslissen of mijn lief definitief weer met mij mee naar huis kon…
Deze beslissing viel mij zwaar…. er is namelijk niet 1,2,3 een weg terug als het niet gaat…. het heeft namelijk nogal een impact… in mijn leven maar ook in die van mijn lief… en je begrijpt deze beslissing heb ik ook niet zomaar genomen… heb die 2 weken veel gebeden… alleen… met broers en zussen… gelezen in Zijn woord om te zoeken naar Zijn antwoord… helaas krijg je niet een briefje uit de hemel… maar wel een briefje uit Zijn woord..
Regelmatig bemoedigde God mij vanuit zijn woord.. vanuit teksten in liederen… podcasts te luisteren…
Maar God liet mij steeds terug brengen naar onze trouwtekst…
Want Ik allinne wit, wat Ik mei jim fan doel bin – is de godsspraak fan de Heare – en dat doel is jim wolwêzen en net jim ûngelok; Ik wol jim in hoopfolle takomst jaan. Dan sille jimme My oanroppe en yn gebed foar My ferskine en Ik sil nei jim hearre; jim sille My sykje en My fine, as jim fan herten om My freegje, ja, Ik sil My troch jim fine litte – is de godsspraak fan de Heare – en Ik sil in kear bringe yn jimme lot en jim byinoar bringe út alle folken en út alle plakken dêr’t Ik jim hinne ferdreaun hie – is de godsspraak fan de Heare –
Nederlandse tekst: Mijn plan met jullie staat vast – spreekt de HEER : Ik heb jullie geluk voor ogen, niet jullie ongeluk; Ik zal je een hoopvolle toekomst geven. Jullie zullen Mij aanroepen en weer tot Mij gaan bidden, en Ik zal naar jullie luisteren. Jullie zullen Mij zoeken en ook vinden, als jullie Mij tenminste met hart en ziel zoeken. Ik zal me door jullie laten vinden – spreekt de HEER – en Ik zal in je lot een keer brengen. Ik zal jullie samenbrengen uit alle volken en plaatsen waarheen Ik je verdreven heb – spreekt de HEER –
Deze tekst ging opnieuw weer voor mij leven.. af en toe komt onze trouw tekst enorm tot Leven… het blijft een bijzondere tekst en ik vindt het steeds zo mooi hoe God werkt.. want wij hebben niet voor niets ook vers 12, 13 en 14a er destijds bij gekregen..
Tegelijk natuurlijk de gesprekken met mijn lief… we konden elkaar weer vinden ook in de gesprekken.. mijn lief had weer aansluiting bij mijn leefwereld maar ook bij de leefwereld om hem heen buiten het verpleeghuis…
Ik krijg mijn lief elke dag weer een beetje meer terug… de man tegen wie ik destijds mijn ja woord gaf…
Wat ontzettend BIJZONDER!
De wonderen zijn de wereld nog niet uit… zeggen ze dan… tenminste zo lijkt het nu… ik ben voorzichtig met het uitspreken van wonderen…
Ik ben voorzichtig omdat ik weet dat de lat dan erg hoog wordt gelegd..
Ik zie en merk de veranderingen elke dag… en elke dag ben ik steeds een beetje meer verbaasd…
Na 2 heerlijke weken is uiteindelijk de beslissing gevallen.. in goed overleg met de artsen en de zorg hebben we besloten om mijn lief weer terug naar huis te halen….
Spannend maar tegelijk leven we bij de dag… we gaan zien hoe God het leidt…
Ons leven ligt geborgen in Zijn handen!
Wat een genade…. tegelijk vertrouw ik op Zijn goedheid en trouw…. elke dag weer…
Inmiddels woont mijn lief alweer 3 weken thuis en beginnen we aan het samen zijn weer te wennen.. natuurlijk moeten we elk ons weg weer vinden… en een nieuw samenzijn weer opbouwen… dit heeft tijd nodig…. en dat is oke…
Maar komt goed want Hij is erbij…
Ik stel mijn vertrouwen op de Heer mijn God
Want in Zijn hand ligt heel mijn levenslot
Hem heb ik lief Zijn vrede woont in mij
Zie naar Hem op en ik weet Hij is mij steeds nabij!
CITAAT: “We zullen rusten en we zullen zien, we zullen zien en we zullen liefhebben, we zullen liefhebben en we zullen bidden, tot het uiteinde wat geen uiteinde is.”
Deze blog ligt al een poosje in concepten omdat ik hem nog niet goed durfde te delen.. iets met kwetsbaar zijn en het gevoel van falen?….. Ik had namelijk zo graag gezien dat ik ook in Friesland zou slagen… alleen er achter komen dat de werkelijkheid soms anders ligt.. is niet leuk… maar omdat ik altijd open en transparant probeer te zijn wil ik jullie ook in deze kwetsbaarheid meenemen… en vertellen dat het leven niet maakbaar is!
Toch nu de moed bij elkaar geraapt en gedeeld….
Pinksteren 2023
Vanmorgen mijn lief opgehaald voor een dagje naar huis.
Hij wilde graag naar opwekking maar gezien zijn cognitieve achteruitgang en dat zijn prikkelverwerking niet meer je van het is besloten om thuis de diensten te gaan kijken
Vanmorgen was pinksterzondag, prachtige dienst met Henk Stoorvogel.
God was aanwezig ook thuis, we mochten avondmaal vieren, samen thuis met iedereen van opwekking… wat bijzonder omdat zo samen te mogen doen.. God was zeer zeker ook thuis.
God sprak door de boodschap van Henk.
Henk/God sprak over….mmm het gekke is dat ik dat niet meer goed weet, dit doet namelijk het geheugen met je als je onder extreme stress staat.. maar wat er voor mij uitsprong was dat God tegen mij sprak tijdens het einde van de dienst en dan tijdens het gebed.
De eerste oproep was “Gezien Worden” Henk/God nodigde je uit om naar voren te komen voor gebed als je uit wilde stappen om je weer opnieuw te laten zien, om tegen God te zeggen dat je er voor kiest om gezien te worden, je talenten en gaven in wilde zetten, daar waar God ze wil hebben, nieuwe dingen te omarmen.. en dan zal God je leiden, maar voor jou de uitdaging om op te gaan staan, en als je dat niet druft dan tegen God zeggen. “Hier ben ik, wilt U mijn angsten wegnemen en mij de moed geven om op te staan. Met een rechte rug!
Daarna werd de 2e oproep gedaan “Loslaten en Verdwijnen” Deze was bedoelt voor mensen om te komen als God tot je had gesproken om los te laten, om een stap terug te doen en te “verdwijnen” (niet letterlijk natuurlijk)
In de bijbel verdwenen ook mensen als hun taak ten einde was!
Mozes had een taak en toen zijn taak erop zat verdween hij, zijn graf is onvindbaar, Paulus had een grote opdracht.. aan het einde verdween hij niemand weet wat er met hem is gebeurt…
Allemaal open eindjes… en soms is het goed om verder te trekken… dit staat ook beschreven in Jesaja 52 en Marcus 6 hier gaat het over de onderdrukking van Israël.. Aart van Veldhuizen heeft een mooi stuk over geschreven over “schud het stof van je voeten” klik op de link om het te lezen.
Los laten en verwachten dat God een nieuw seizoen voor je heeft, dat God de leegte die jij achterlaat op een andere manier weer opvult.. niemand is onmisbaar.. als je dat denkt getuigd dit ook tegelijk van hoogmoed en trots… soms heeft God op een andere plek nieuwe taken..
De 2e oproep sprak mij erg aan…
Sinds ik terug ben in Friesland… na ja.. eigenlijk nog in Borne tijdens het hele proces van de verhuizing blijft de constante twijfel of ik er goed aan gedaan heb om terug te komen, op de een of andere manier kan ik maar niet accepteren dat ik de keuze heb gemaakt om terug te gaan.. ook al was alles in 4 weken geregeld… de twijfel blijft… en ik pieker mij suf waarom de twijfel blijft en waarom ik niet kan wennen..
Ik voel mij hier zo’n vreemde eend in de bijt.. sinds ik terug ben uit friesland ben ik mijzelf kwijt geraakt… de persoon die ik was in Twente, hoe ik daar gegroeid en ontwikkeld ben… het voelt of ben ik terug gezet/gegaan.. en het gevolg is dat ik naar beneden duikel, het lukt mij niet meer om in mijn kracht te gaan staan.. het gevoel dat mij plaagt is of worden mijn vleugels weer gebonden naar het meisje van destijds…
Voor mijn gevoel moet ik weer in een “keurslijf” gaan leven die mij niet meer past.. ik besef mij heel goed dat dit in mijn eigen hoofd afspeelt, maar kan dit op de een of andere manier niet uitschakelen.. hoe ik het ook probeer… hoe ik ook op zoek ga naar een nieuwe passende weg in friesland.. ik kan hem niet vinden..
De zaterdag voor pinksterzondag ben ik een dagje heen en weer naar twente geweest en heb ik gesproken met mijn oude coach.. ik had haar zo nodig, de coach die jaren met mij heeft meegelopen als een tweede moeder.. en mij door en door kent.. en aan een half woord genoeg heeft.. even met haar sparren over alle issues waar ik momenteel tegen aanliep.. tjonge wat hielp dat.. even mijn afvoerputje legen.. en daardoor alles weer even relativeren en in juiste hokje/vakje plaatsen zodat er weer enig overzicht kwam..
Zo blij en dankbaar dat dit mogelijk is… dat ik een auto heb om er te komen, dat zij ruimte had in haar praktijk om mij te ontvangen… dankbaar voor deze openingen..
Zij gaf mij mee om over na te denken dat waar ik ook naar toe zal gaan ik mijzelf mee neem… het feit dat ik alleen ben, kort gezegd mijn eenzaamheid… au… die kwam binnen, want is dat niet waar ik het meest mee worstel in mijn leven? Loopt dit niet als een rode draad door mijn leven? Eenzaam zijn ondanks vrienden om mij heen.. maar waar kan ik met die eenzaamheid het beste dealen? Waar voel ik mij op mijn plek, veilig bij mijzelf en waar kom ik het beste tot bloei… ondanks die eenzaamheid..
Dit was voor mij zeker iets om over na te denken…. want wat heeft ze gelijk… ten diepste ben ik alleen met God..
Maar vanmorgen pinksterzondag haalde ik uit de preek en gebed dat ik mag loslaten… ik mag waar ik nu mee strijd loslaten en het overgeven aan Hem in de wetenschap dat Hij mij de weg gaat wijzen waar die ook naar toe zal gaan…
Soms moet je loslaten om Gods liefde te kunnen vasthouden en nieuwe dingen te verwachten
Is dat dan Friesland loslaten.. terug naar Twente.. waar mijn vrijheid lag/ligt?
Want wat mis ik ontzettend mijn vrijheid van Twente…
Echt… als ik diep in mijn hart kijk heb ik spijt… spijt van de keuze die ik heb gemaakt om weer terug naar Friesland te gaan.. spijt dat ik mijn gouden plekje, mijn heerlijke werk.. mijn ontzettend geliefde vrienden losgelaten heb.. het voelt of heb ik ze met mijn keuze in de steek gelaten… dit voelt zo niet goed… maar is spijt het juiste woord?
Die spijt lees (veroordeling) weerhoudt mij wel om mijn keuze van destijds los te laten en het aan God terug te geven… zodat Hij iets nieuws kan gaan beginnen.. en dan komt mijn pleasegedrag erg om de hoek kijken..en ga ik mij als een kameleon aan alles en iedereen aanpassen… maar waar in dit alles is de echte Mirjam gebleven?
Nergens…
In Twente was ik juist daarin zo gegroeid en had ik mijn kameleon gedrag achter mij gelaten en wist ik wat ik wilde en waar ik voor stond.
Ik ben mijzelf compleet aan het kwijtraken en loop vast op heel veel gebieden.. ik heb God gesmeekt om inzicht, wijsheid.. hulp en overzicht… en daarmee mijn hele situatie aan Hem overgegeven.
Nou dat stukje inzicht kwam vanmorgen en vanavond
God zei vanmorgen… laat maar los… je hebt het geprobeerd.. je hebt zo je best gedaan… je bent zo hard aan het werk geweest hier… je dacht dat je terug moest naar Friesland… voor je lief… voor je zelf.. maar ik heb je destijds niet voor niets in de vrijheid gezet.. en nu zet je jezelf weer gevangen… Je wordt weer ziek…. je boert achteruit in energie.. de vicieuze cirkel neerwaarts..
Tegelijk zei ik terug; maar hoe nu verder dan.. hoe kom ik weer uit die neerwaartse spiraal? Hoe buig ik die vicieuze cirkel de andere kant weer om?
Wat moet ik doen om herstel te creeren en weer te kunnen genieten in mijn vrijheid.. ..
Ik…. Ik….. o nee… niet ik Heer maar U…
Oja… iets met loslaten????
God gaf inzicht tijdens de avonddienst tijdens de genezingsdienst
STOP JEZELF DE SCHULD TE GEVEN VAN DE DINGEN WAAR JE DOORHEEN GAAT! WANT JE DIENT EEN GOD DIE HEEFT GEZEGD: “IK ZAL ALLE DINGEN MEDEWERKEN TEN GOEDE VOOR DE DEGENE DIE MIJ LIEFHEBBEN!!
Het was of zei Iemand het die naast mij op de bank zat, zo dichtbij en zo speciaal voor mij! Ik voelde mij zo direct aangesproken… de heel woonkamer vulde zich met die stem… ik kreeg kippenvel en begin te huilen..
Ooo wat werd ik hier geraakt!
Ik zit zo in mijn zelfveroordeling, mijzelf de schuld geven van de keuzes die ik heb gemaakt…. met veel pijn en moeite kom ik er achter dat de keuze die ik had gemaakt om naar Friesland terug te gaan mij niet brengt wat ik er van had verwacht!
Ik heb de keuze gemaakt met mijn inzicht wat ik toen had… maar nu ik terug ben merk ik dat ik tegen dingen aanloop die ik niet had voorzien….
Keuzes waarin ik mijn verwachtingen moet bijstellen..
Tegelijk doe ik met deze zelfveroordeling mijzelf maar ook God tekort! Waar is mijn vertrouwen in Hem, Hij die alles mee laat werken ten goede… waar is mijn Vertrouwen…
Hier in Friesland ligt zoveel pijn en verdriet, het leven hier knalt zo op mijn blauwe plekken… soms is het goed om het oude los te laten en ergens anders op nieuw te beginnen…. loop ik er dan voor weg… ja…. En is dat erg? Ik mag weglopen voor situaties die mij knechten… God wil namelijk ook dat je in vrijheid leeft… niet gebonden aan het oude… en helaas hier ligt te veel oudzeer.. en dat oudzeer beperkt mij zo in mijn bewegen in mijn vrijheid…
Ik heb mijn verleden en alles wat daarbij hoort vergeven en er mee leren leven… en dat ging goed.. ik was bevrijd van die last… maar wel op afstand… het leven hier knalt teveel op mijn kwetsbare blauwe plekken, dit waren kwetsbare plekken geworden maar zijn nu weer blauwe plekken geworden…
Hoe ik mijn best ook doe om alles te relativeren, met mijn verstand te beredeneren, ik kom er niet mee weg want door alleen maar te relativeren schakel ik mijn gevoel namelijk uit..
In mijn jaren van herstel heb ik juist geleerd om meer naar mijn gevoel te luisteren omdat ik altijd mijn gevoel had uitgeschakeld.. doordat ik die altijd had uitgeschakeld om te overleven, is dicht bij mijn gevoel komen best wel lastig maar ik weet wel dat mijn gevoel mijn leidraad is in dit leven… mijn (onderbuik) gevoel is vaak juist…
Momenteel staan mijn antennes door dit alles weer op overactief.. het maakt dat mijn lichaam en mijn geest voortdurend in de AAN stand staan en dit houdt je niet lang vol.. je kunt namelijk niet alles met je verstand relativeren of beredeneren…
Ik ben er van overtuigd dat ons lichaam een holistisch wezen is, alles werkt samen en als een aspect van ons wezen niet goed meer kan functioneren dan reageren de andere delen van ons wezen daar ook op en val je om!
Mijn ziel heeft namelijk ook een stem…. net zoals mijn lichaam en mijn verstand… en mijn ziel/gevoel zegt…. ga weer terug naar je vrijheid… naar waar je tot bloei bent gekomen.. draai weer naar de zon en bloei.. en ik merk in al mijn vezels dat ik dat hier in friesland niet (meer) kan…
Hier in Friesland was ik (vroeger) verborgen… In Twente ben ik geworden wie ik was… ben ik te voorschijn gekomen… en helaas merk ik dat ik weer verdwijn in het verborgene.. en dan moet je naar de signalen luisteren die je hele zijn aangeeft…
En dat mag je het “oude loslaten zie het nieuwe is gekomen!”
De vlinder die daar ontpopt en uitgevlogen was leeft nu weer met gebroken vleugel… oo wat komt dat beeld van de vlinder weer dichtbij..
En toch mag ik tegelijk ervaren dat Hij erbij is, Hij spreekt gedurende dit proces… liefdevol en zo bijzonder… maar ook soms zo moeilijk… en dan komt compassie met jezelf voorop, waardoor je ook weer compassie voor de ander krijgt..
Onderstaande lied kwam zo binnnen toen ik dit voor het eerst hoorde en elke keer weer, tis zo toepasselijk in het proces waar ik nu door heen ga… ik zing het vragend naar mij zelf en tegelijk ook naar de ander…
Mag ik verliezen?…
Mag jij verliezen?
Je mag ook verliezen….
Wat als ik breek Wat als ik niet kan zijn wat jij van mij verwacht Wat als ik niet in het perfecte plaatje pas Mag ik er dan zijn
Wat als ik faal Wat als ik niet meer waarmaak waar ik ooit voor stond Waar ik op hoopte ligt in scherven op de grond Mag ik er dan zijn
Refrein Je mag ook verliezen Je mag ook verliezen Jij hoeft niet altijd maar sterk te zijn Zo hard gestreden Gesmeekt en gebeden Laat het maar los nu, En kom maar bij mij
Ben ik genoeg Ook als ik nooit meer het succesverhaal zal zijn Wat als de pijn in mij een leven lang niet slijt Is het dan goed
Mag ik nog mee Als ik niet snel genoeg de antwoorden weer weet Kun ik nog held zijn als de moed me steeds ontbreekt Is dat ok?
Hier is een plek Voor dwalers en falers Hier is een plek Voor als het mislukt Kom als je moe bent Verward en verslagen Hier is een plek Hier vind je rust
Slagroom, toetjes, gebruiken als room, zelf ijsjes maken enz enz..
Hieronder zal ik een aantal tips geven!
“Slagroom!!”
Voor “slagroom” kun je kokosmelk kopen, als je het in de koelkast zet wordt de kokosmelk stevig, dan een paar scheppen in een kom doen, klein beetje honing of banaan of ahornsiroop toevoegen eventjes kloppen en je hebt lekkere slagroom voor op een toetje, taart enz enz..
Toetjes!
Zo zet je in een handomdraai een heerlijk fruit toetje op tafel..
Kokosmelk uit de koelkast, je doet wat scheppen in een kom, onderin het blikje kokosmelk zit vaak nog iets vloeibaar en dat giet je er een beetje bij.. dan voeg je zacht fruit toe bv aardbeien, dan klop ik met een mixer tot de aardbeien fijn zijn en de kokosmelk stevig tot lobbig..
En klaar is je toetje.. vaak doe ik er nog wat aardbeien doorheen, die mix ik dan niet fijn… als je een zoetekauw bent kun je een scheutje honing toevoegen agave of ahorn siroop en klaar is je toetje!
Je kan met heel veel soorten fruit varieren
Vaak gebruik ik ook kokosmelk als room door bv Soep of door een Sausje!
Elegant zijn is alleen maar uiterlijk, en schoonheid verdwijnt. Maar een vrouw die diep ontzag heeft voor de Heer, wordt geprezen.
Spreuken 31:30
Voor alle lieve vrouwen!!! Stilstaan bij Internationale Vrouwendag
Gedicht
Met jou voel ik me verbonden Waar op de wereld je ook bent Bij jou voel ik geborgenheid Omdat jij mijn worstelingen kent
Ik wil zo graag altijd sterk zijn De vrouw die alles kan Alle ballen hoog houden Opgeven – daar is bij mij geen sprake van
Ik zie het soms ook in jouw ogen Dat je even echt niet meer kunt Maar eventjes op adem komen Is je niet altijd gegund
Juist vandaag wil ik je laten weten Dat ik je bewonder om je kracht Om je moed en je doorzettingsvermogen Je bent sterker dan je dacht
Ik bid je liefde toe en vriendschap Een lief woord, een mooi gebaar Of je nou hier of heel ver weg woont – wel of geen generatiekloof Vandaag maakt dat allemaal niet uit Tenslotte zijn we allemaal
De dames liggen vaak op tijd in hun nestjes want aam het eind van de dag hebben ze ook de knollen op zogezegd.. Maar vanavond hadden ze totaal geen haast.
Ik vroeg aan een van de dames of ik ze al mocht helpen richting hun bed..
Ze keek me aan en zei: Echt niet, tis hier veeeeel te gezellig.. komt u er toch ook bij zitten.. kijk maar even of er nog wat in de koelkast ligt, ik ben wat slecht te been (mevr zit in een rolstoel) dus u moet u zelf even helpen.. en u kunt vannacht gerust blijven slapen hoor… ik heb wel een bed over.. en anders mag u wel bij mij in bed.. deden we vroeger ook.. ik op het voeteneind en u andersom! Tis ook al erg donker..
Ik kon niet anders dan mee gaan in haar beleving en zei dat dat helemaal goed kwam… en graag bleef slapen.. ik glimlachte.. en dacht.. heerlijk dit… ze denkt echt dat ik bij haar op visite ben..
Ik ging zoals gevraagd naar de koelkast om de dames een advocaatje klaar te maken samen met mijn collega… het was tenslotte zaterdagavond.. nog wat lekkers erbij gezocht en het feestje was compleet!
Terwijl ik bezig was gingen mijn gedachten verder… ach.. wordt een latertje vanavond.. want ze willen nog lange niet.. nog lange niet.. en geef ze eens ongelijk..
Tis wel zo dat ze wel allemaal met de tillift op bed moeten… en dat vergt meer tijd.. maar ik genoot zo van hun beleving… en wilde dit feestje niet verpesten..
Ineens realiseerde ik mij iets… ze hebben nog gelijk ook.. ik ben bij hun op visite… natuurijk weet je dit wel maar hoe gauw vergeten we dit niet door de (tijds)druk(te) van het werk..
Eindelijk… na 4 onrustige maanden in Friesland kom ik de afgelopen 2 weken wat in de rust… en merk ik wat deze afgelopen 4 maanden hebben gedaan met mij..
Uitgeput
Zoals jullie weten heb ik een vaste baan 24 uur gekregen in de ouderen psychiatrie.. zie mijn vorige blog
Helaas merkte ik bij mij zelf dat ik zo niet op mijn plek zat binnen de ouderen psychiatrie..
Dit kwam omdat het nogal mijn blauw plekken raakte.. wie mij een beetje volgt weet wat ik bedoel..
De doelgroep en alles wat daarbij hoort qua zorg raakte mij.. het triggerde flink mijn blauwe plekken.
Maar waar ik ook mee worstelde was het feit dat ik cliënten tegen kwam waar ik mee opgenomen ben geweest en die daar voorgoed terecht waren gekomen… waar geen hoop op herstel meer voor is… (menselijk gezien)
Het gaf mij stress omdat ik ze niet tegen wilde komen.. zodat ze mij zouden herkennen.. ik zou mij zo voor kunnen stellen dat dit voor hun erg pijnlijk zou kunnen zijn..
Ik vind het moeilijk om te zien dat God zo genadig voor mij is geweest en mij bewaard heeft hiervoor.. dit had ik deze cliënten ook zo gegund..
Ik ging op mijn tenen lopen en kreeg zoveel vragen in mijn hoofd..
De genade van God voor mij en de heftigheid van de realiteit daar..
Hier kon ik niet mee uit de voeten
Ook zag ik hoe deze cliënten afgestompt zijn.. niet weten hoe om te gaan met positieve aandacht, stukje liefde.. ik miste enorm de “warmezorg” zoals in de PG zorg.. zoals ik gewend was..
Ik werd er erg verdrietig van…
Ik kon mijn liefde die ik heb voor de bewoners niet kwijt…
Zij kunnen hier uiteraard niks aan doen omdat ze niet meer kunnen ontvangen omdat ze al zo ontzettend afgestompt zijn door het leven en de medicatie..
Dit alles maaktte mij ontzettend machteloos en na een werkdag liep in steeds volledig “leeg” waardoor ik eerst in mijn auto de tranen liet stromen en dan naar huis toe ging.
Thuis kreeg ik last van flashbacks en ik merkte dat mijn energie level tot nul punt ging.. en ik nergens meer oplaad momenten kon vinden..
Ik bad er voor en vroeg mijn Vader hoe nu verder.. dit hield ik niet vol.. maar Hij had mij toch deze baan gegeven..
HEER IK KAN HET NIET..
Ik besefte dat ik het open moest gooien naar mijn teamcoach toe.. hem deel moest maken van mijn worsteling.. om verder te kunnen.. dit kon ik niet alleen.. en hoef ik ook niet alleen te doen..
Maar ooo wat moest ik mij hierdoor kwetsbaar opstellen..
In het hol van de leeuw vertellen waar ik tegen aan liep..
Heb alle moed bijelkaar geraapt… gebeden en gevraagd om Zijn leiding hierin en een afspraak gemaakt..
Ik heb open en eerlijk verteld waar en waarom ik tegen dingen aanliep.. het was fijn om mijn hart te luchten… ik merkte dat er ruimte kwam.. mijn teamcoach schrok zichtbaar maar had alle begrip.. en vondt het knap dat ik toch het werk was aangegaan..
Ik vroeg of het mogelijk was om weer terug naar de PG zorg.. ouderen met dementie.. dus om een andere werkplek binnen de organisatie.. hij was het daar helemaal mee eens en zei… dat deze situatie niet lang meer moest duren..
Ik was zo blij met deze reactie.. het begrip en het meedenken..
DANKUWEL HEER..
Hij heeft mijn vraag neergelegd bij zijn collega’s teamcoaches van de locaties PG zorg..
Het wonderlijke was dat er 5 teamcoaches reageerden die mij graag wilden..
Het zure in de zorg is momenteel de tekorten dus deze reacties waren ook niet verwonderlijk.
Maar goed.. sollicitatiegesprekken gedaan.. en ondertussen gewoon doorgewerkt.. dit lukte ook omdat ik ruimte had gekregen en een stip op de horizon dat er perspectief was op wat anders..
En ik kreeg kracht en energie van Hem om vol te houden..
Maar wat was het een zware tijd
Doordat ik zo’n moeite had met mijn wennen in mijn werk maar ook in mijn omgeving.. mijn andere huis.. je bent wel 6 jaar weggeweest.. en moet opnieuw je plekje weer vinden.. miste ik Twente ontzettend.. mijn vertrouwde plekjes.. mijn collega’s.. mijn oude werk.. mijn vrienden.. mijn huis.. dit maakte het extra zwaar..
Au… wat deed dit zeer.. wat koste dit tranen.. en slapeloze nachten..
Was dit wel Uw plan Heer.. was dit wel Uw weg? Heb ik het verkeerd geïnterpreteerd toen U de sluisdeuren open zette??
Het was en is een verwarrende tijd..
Toch mocht ik op verschillende momenten ervaren dat Hij bevestigde dat het goed is om in Friesland te zijn.. dit een appje.. tekst of een lied die zomaar voorbij kwam op het juiste moment..
Ik had een dagboekje gekregen van mijn collega’s uit Twente en die lees ik elke dag en als ik het dan zo moeilijk had een twijfelde was juist de tekst van de dag zo passend en bemoedigend..
God is goed… ondanks…
Inmiddels heb ik een baan mogen accepteren in de PG zorg..
Ik kijk terug op deze heftige tijd dat het niet voor niets is geweest.. ik heb weer een stuk herstel mogen vinden van mijn verleden.. het besef hoe Genadig God mij is geweest werd zeer krachtig..
Dankbaar.. niet verdiend.. pure Liefde voor mij.. Zijn Geliefde Kind!!
Tegelijk dat ik nu een baan van 24 uur heb in de pg zorg.. wat eigenijk niet mogelijk is vanwege de korte diensten en de vele dagen dat je dan moet werken om aan je uren te komen.. was ik gelijk naar pg zorg gegaan had ik een contract van 16-20 uur gekregen maar dat was te weinig geweest want daar kan ik niet van rondkomen..
God zorgt.. Zijn wegen zijn ondoorgrondelijk!
Ik ben inmiddels weer twee weken aan het werk in de PG zorg en helemaal op mijn plek.. ik krijg elke dag weer nieuwe energie.. ik laad weer op en heb ontzettend plezier in mijn werk.
Door dit alles ook weer energie om naast mijn werk het sociale leven weer op te pakken en mij in te zetten..
Natuurlijk merk ik dat ik weer moet opbouwen.. want dit alles heeft mij lichamelijk en mentaal veel gekost.. en dat heeft tijd nodig..
En dat Gun ik mijzelf ook..
Compassie voor mijn naaste lukt alleen als ik ook compassie heb voor mijzelf… en hierboven staat God als een paraplu… zonder Hem ben in nergens en kan ik NIKS!!
Hij zal alle tranen uit hun ogen wissen. Er zal geen dood meer zijn, geen rouw, geen jammerklacht, geen pijn. Want wat er eerst was is voorbij! Openbaring 21:4
De Heare is myn hoeder, neat bin ik brek, troch Him mei ik lizze yn griene greiden, Hy bringt my by wetters dêr’t ik rêst fyn. (De Heer zorgt voor mij, zoals een herder voor zijn schapen zorgt. Hij geeft me alles wat ik nodig heb. Hij leidt mij, zoals een herder zijn schapen leidt naar groen gras en fris water.)
Hy lit my wer ta mysels komme, Hy liedt my op rjochte paden, om ’e wille fan syn namme. ( Bij de Heer ben ik veilig, hij geeft mij nieuwe kracht, zo goed is hij.)
Al gean ik troch in delling fol djippe skaden, ik bin net bang foar ûnheil, want Jo binne deun by my; jo stôk en jo stêf dy fertreaste my. (Ik ben niet bang, ook al is er gevaar, ook al is het donker om mij heen. Want u bent bij mij, Heer. U beschermt me, U geeft mij moed.)
Jo meitsje my de tafel ree foar de eagen fan myn benearders. Jo salvje my de holle mei oalje en myn beker rint oer. ( U nodigt mij uit in uw tempel. U zorgt goed voor mij. U geeft me te eten en te drinken, meer dan genoeg. En al mijn vijanden kunnen dat zien.)
Kleare goedens en geunst sille my folgje al myn libbensdagen; en ik sil in fêst plak hawwe yn it hûs fan de Heare, salang’t de dagen duorje. (U geeft me geluk en liefde, altijd en overal. Ik zal bij u zijn in uw tempel, mijn hele leven lang.)
Psalm 23
Deze psalm trof mij vandaag, en wat is er mooier dan deze psalm te lezen in je moedertaal..
Soms is het leven heftig… moeilijk.. ingewikkeld en complex.. toch mogen we weten dat we niet alleen door dit leven hoeven te gaan.
Hij is erbij..
Wat mij trof in deze psalm is de volgende zin..
Al gean ik troch in delling fol djippe skaden, ik bin net bang foar ûnheil, want Jo binne deun by my; jo stôk en jo stêf dy fertreaste my.
Jo binne deun by my.. (U bent dicht bij mij)
Wat een troost… dichterbij kan bijna niet..
In je moedertaal kan een tekst soms zo intens dichtbij komen.. ik weet niet of je dat herkent.. ik in ieder geval wel.
Met deze tekst uit psalm 23 durf ik mijn reuzen te verslaan.. want wat kan ik vrezen?
Jo binne deun by my!
Be Blessed!
Ik vond op YouTube nog een mooi bijpassend lied! Geniet ervan.. laat je vertroosten en bemoedigen met dit lied om ook weerstand te kunnen bieden als er reuzen op je pad komen of er misschien al zijn!
Prediker is het Bijbelboek waarin veel beschreven staat over tijd…
Er is tijd om te huilen.. en tijd om te lachen.. Tijd om te Liefhebben.. tijd om los te laten… Tijd voor werken en een tijd om te ontspannen.. Tijd om op te bouwen en een tijd om af te breken…
Al een aantal jaren ben ik mantelzorg voor mijn lieve echtgenoot in het mooie Twente.. zoals jullie weten is hij vorig jaar naar een verpleeghuis gegaan omdat thuis wonen niet meer ging.. deze keuze had hij zelf gemaakt en sinds hij daar woont merken we dat het hem goed doet… de structuur.. veiligheid… duidelijkheid en zorg maakte dat hij energie overhield om weer leuke dingen te gaan doen..
Ik doe mijn werk in Twente met erg veel plezier en voel mij daar als een vis in het water..
God is goed.. Hij voorziet in wat wij nodig hebben om nog zolang mogelijk van elkaar te genieten.
Toch gaat het mantelzorgen wel door.. en kost het mij de nodige energie om het vol te houden naast mijn werk en mijn eigen sociale leven… dat sociale leven schiet er steeds meer bij in.. niet alleen door het mantelzorgen maar ook door het werken in de zorg wat steeds meer tijd vraagt door personeelstekort en de hoge werkdruk.. ook het financiële leven wordt steeds duurder.. dit alles met elkaar zorgt ervoor dat ik minder vaak naar Friesland kan…
Dit knaagde aan mij…
Ook het “alleen” verder gaan in Borne zonder mijn lief zorgde er voor dat ik opnieuw een balans in mijn leven moet zoeken… aan de ene kant een nieuw leven in mijn eentje opbouwen maar aan de andere kant ook met mijn lief.. zoo ingewikkeld…. rouwen bij leven…
Tegelijk was het ook in mijn kerkelijke gemeenschap een roerende tijd en had ik het gevoel dat ik geen aansluiting meer had bij mijn kerk… hoe ik mijn best ook deed.. steeds gingen er deuren dicht… kreeg ik geen ingang..
Door de cursus PPT (psycho pastorale toerustingscursus) ging ik door een fase van nog meer mentaal herstel… (Hier ga ik nog een blog over schrijven)
Het eerste jaar was voor mij een enorm waardevol jaar.. met heel veel eyeopeners… het tweede jaar gingen we meer de diepte in.. hierdoor ontdekte ik waarom mijn leven gelopen was zoals het was gelopen.. ik begon de processen te zien…
Ik kreeg Liefde voor mijn verleden..
Dit alles zorgde er wel voor dat ik af en toe heimwee voelde…. heimwee naar Friesland… naar mijn familie.. vrienden die ik daar nog heb..
En Heimwee doet wat met een mens…
Ken je dat… als klein meisje voor het eerst uit logeren.. ooo wat een buikpijn.. je wilde wel kruipend terug naar huis.. zo’n heimwee…
Het zette mij aan het nadenken.. ik bad ervoor en vroeg of Hij mij wilde laten zien waar Hij voor mij een toekomst had… en waar dat dan ook mocht zijn ik Zijn rust daar mag ervaren..
Toch gaf het ook een dubbel gevoel.. ik had het prima naar mijn zin hier in Twente.. prachtig huis.. leuke baan… ontzettend leuke collega’s.. lieve vrienden..
Maar toch… het bleef knagen.. ik bleef er voor bidden maar wist ook dat het, gezien de huidige tijd waarschijnlijk helemaal niet haalbaar zou zijn.. de woningnood.. de lange wachtlijsten in de verpleeghuizen enz…
Ik schoof het daardoor op de lange baan en probeerde er niet aan te denken… want hoe meer je er aan dacht hoe pijnlijker het wordt…
Dit alles speelde afgelopen jaar na de startzondag in September 2021
Achteraf gezien is mijn “heimwee” tijdens deze startzondag begonnen…
We hadden de startzondag buiten op het veld… tijdens de preek werd er opgeroepen om God te vragen of Hij wilde laten zien welke talent/gave je in kon zetten, maar ook dat je God om ruimte mocht vragen.. om een groter gebied dan je nu had waar je je gaven en talenten in mag zetten.. God heeft het beste met ons voor… en wil ons geven wat wij NODIG hebben..
Je mocht naar voren komen om een tent pin te pakken en zo symbolisch je tent te verzetten en je gebied groter te maken…
Het gebed van JABES is er een mooi voorbeeld van.. dit heb ik die ochtend gebeden en gevraagd aan Hem die voor ons zorgt!
Jabes bad: Zegen mij: maak mijn grondgebied groot en bescherm me tegen het kwaad, zodat ik geen pijn hoef te lijden.’
Die ochtend heb ook ik een tent pin opgehaald en dit gebed uitgesproken…
We zijn bijna een jaar verder en het weekend voor hemelvaart had ik mijn lief een dagje thuis… we waren wat aan het praten en ineens komt ons gesprek op Friesland.. mijn lief vraagt of die mogelijkheid er nog in zit om terug te gaan naar Friesland..
Ik schrok er een beetje van want ik had bewust er niet met hem over gesproken omdat ik bang was dat dit alleen maar onrust zou creëren.. we hadden het er wel eens over gehad omdat ik ook met mijn lief over het “einde van zijn leven” in gesprek blijf.. ik vraag hem af en toe naar zijn wensen hierin.. hij had al eens aangegeven… dat als hij het aardse leven zou verlaten hij dan graag in Friesland begraven wilde worden… ook wilde hij dat de kerkdienst in Friesland dan zou plaatsvinden.. ik dacht dan altijd.. hoe moet ik dat hebben… hoe krijg ik dat voor elkaar als hij er niet meer is… dan is er denk ik geen mogelijkheid om zijn wens in vervulling te laten gaan of het gaat in de papieren lopen..
Maar goed.. we spraken verder over het feit of teruggaan nu nog een optie zou zijn..
Ik zei dan moeten we kijken of er überhaupt voor jou plek is.. de wachtlijsten zijn lang.. en de plekken voor jongeren met dementie zijn schaars in Nederland..
We zijn gaan kijken en vonden al snel een verpleeghuis voor jongeren met dementie in Friesland.. het was een nieuw complex.. en mijn lief was gelijk enthousiast..
Dat weekend heb ik gebeden.. Heer als het in Uw plan past en het Uw bedoeling is dat wij weer terug naar Friesland gaan wilt u dan maar deuren openen… ik kreeg als antwoord op mijn hart.. zet jullie maar samen stapjes dan zal ik het laten zien wat mijn plan is..
De maandag voor Hemelvaart heb ik met het desbetreffende verpleeghuis gebeld en geïnformeerd naar de mogelijkheden.. ik kreeg de informatie en de clientadviseur vroeg of ik mijn man gelijk maar op de wachtlijst wilde plaatsen.. dit omdat er voor nu geen plek was en dan stond hij maar op de wachtlijst voor als er in de toekomst plek zou zijn.. ze vroeg wel of wij dan binnenkort langs wilden komen om te kijken zodat mijn man een indruk had wat voor locatie het was en of hij het überhaupt wel leuk zou vinden.. ik sprak met haar af om hem alvast op de wachtlijst te zetten..
Het “toeval” (waar ik niet in geloof) bestond dat wij het weekend na hemelvaart naar Friesland zouden gaan… eindelijk weer een weekendje samen naar mijn ouders.. dit stond al gepland.. ik vertelde dit haar en ze zei maar dan kunnen jullie vrijdag na hemelvaart wel even langs komen voor een rondleiding.. en zo dus afgesproken..
Ik dacht het zal zo’n vaart niet lopen want er is geen plek.. en gezien de wachtlijsten zal het ook nog wel een poos gaan duren.. we hadden ook geen haast.. hij had een bijzondere plek.. ik een fantastische baan en huis.. dus haast hadden we niet.. we waren gewoon aan het snuffelen of het überhaupt mogelijk zou zijn
Woensdag voor hemelvaart krijg ik een telefoontje van mijn ouders… helaas konden wij niet komen want mijn vader was ziek geworden.. het schoot gelijk door mijn hoofd.. nou dan is het niet de bedoeling dat wij naar Friesland terug gaan.. dit is een duidelijke nee… maar iets in mijn achterhoofd zei dat ik niet de afspraak moest cancelen met het verpleeghuis.. ik belde mijn vriendin en vertelde van de situatie.. zij zei gelijk… maar dan komen jullie toch dat weekend hier.. je moet naar die rondleiding.. ik heb sterk op mijn hart dat jullie daar wel naar toe moeten.. en jullie zijn altijd welkom bij ons dat weet je..
Ik heb mijn lief gebeld en de situatie uitgelegd en hij wilde graag naar Friesland.. hij had zich er al helemaal op verheugd…
En zo vertrokken wij op Hemelvaartsdag naar het mooie Friese land..
Vrijdags zijn wij naar het verpleeghuis gegaan voor de rondleiding.. we hadden een leuk gesprek met de verpleegkundige die de rondleiding deed.. mijn lief was helemaal om en wilde er wel naar toe. De verpleegkundige had mij gevraagd of ik al een baan en een huis had.. ik gaf aan dat dit nog niet het geval was omdat we eerst maar moesten weten of mijn man plek zou kunnen krijgen.. dat was prioriteit… ik kom er dan wel achteraan.. want als er voor mijn man geen mogelijkheden zijn dan houdt het op en blijven we in Twente…
De verpleegkundige gaf tussen neus en lippen aan dat er wel een baan voor mij bij hun was… hij vroeg of ik zo snel mogelijk een open sollicitatie wilde doen.. en dat het dan wel goed kwam.. ik schrok.. ik dacht hoe dan.. dat kan toch helemaal niet… he.. een baan voor mij.. zomaar…. ik viel stil.. van alles ging door mijn hoofd…
Ik had afgesproken met de clientadviseur om haar de maandag na het weekend te bellen hoe mijn lief het had ervaren..
Zo gezegd Zo gedaan..
Maandag na het weekend heb ik gebeld en aangegeven dat het oké was.. mijn lief werd op de wachtlijst geplaatst.. er werd gelijk al wel een vooronderzoek gedaan om te kijken of mijn lief in de groep paste en of zijn zorgvraag paste voor de afdeling waar hij zou gaan wonen… zodat alles rond zou zijn voor als er plek was.. zodat hij dan ook gelijk dan geplaatst kon worden.. en ze dat niet meer hoefden te doen… ook voor mij was dit prettig want als dat oké was dan kon ik ook om mij heen gaan kijken… naar een huis en een baan..
Ondertussen een open sollicitatie gedaan naar de locatie waar mijn man op de wachtlijst stond.. maar ik had tegelijk besloten om niet bij hun te gaan werken.. omdat het niet gezond is om op de zelfde locatie te werken waar mij lief opgenomen zou worden.. maar ik dacht ik solliciteer wel en vermeld het erbij in de mail… en als ik uitgenodigd wordt kan ik het ook nog aangeven…
Inmiddels had ik ook maar even onderzocht of ik nog ergens bij een woning coöperatie ingeschreven stond in Friesland… ik zag dat ik bij 1 woningcorporatie al een poosje ingeschreven stond.. hier had ik mij blijkbaar nooit uitgeschreven..
Met trillende vingers scrolde ik over de website om te kijken of er huizen te huur stonden in de omgeving waar mijn lief kwam te wonen en waar ik misschien werk zou krijgen.. ik reageerde op een aantal waarvan ik dacht dat ik daar wel voor in aanmerking zou komen.. tegelijk had ik mij bij nog twee andere woning corporaties in laten schrijven want je moet nooit gokken op één denk ik dan.. des te meer keus.. maar daar had ik nog niks opgebouwd dus sta je onder aan de wachtlijst..
Een paar dagen later na het pinksterweekend kreeg ik een telefoontje van het verpleeghuis met de mededeling dat ze de gegevens van mijn man hadden opgevraagd en het vooronderzoek afgerond hadden en dat mijn man van harte welkom was…
En toen zei ze.. als er plek is.. zou je man dan al willen komen of gaat dit te snel...
slik… pff dit gaat wel erg snel.. maar ik wist ook… als er plek is dan moet je binnen 2 weken inhuizen anders is je plekje weg en kan het weer erg lang gaan duren voor er weer plek is…
Heer help..
Ik heb mijn lief gebeld en gevraagd wat hij wilde.. nu werkt het bij mijn man wat anders dan bij anderen… want in zijn hoofd woont mijn lief er al en is hij al verhuisd.. dus gaf hij aan dat hij er graag naar toe wilde.. het was voor hem helemaal prima!
In diezelfde week kreeg ik een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek, ik had ondertussen ook nog bij een ander verpleeghuis gesolliciteerd… ik wilde niet mijn pijlen op een organisatie richten.. en momenteel is de luxe er dat de banen in de zorg voor het oprapen liggen en jij de keus hebt waar je wil werken..
Ik pakt mijn blauwe dolfijntje en tufte richting Friesland voor het sollicitatiegesprek.. (wat ben ik toch gezegend dat ik mijn rijbewijs heb gehaald en in het bezit ben van een “gewone” auto) even een dagje heen en weer… na een goed sollicitatiegesprek zat ik weer in de auto en ging de telefoon… ik kreeg de felicitatie en was aangenomen.. ik slikte.. en kon het in mijn hoofd nauwelijks bij benen…
Een paar dagen later op een zaterdag in diezelfde week kreeg ik een uitnodiging voor een woningbezichtiging.. ik had een woning toegewezen gekregen… ik moest dinsdag uitsluitsel geven of ik het deed en moest van te voren nog de woning bekijken… online zou het telefoonnummer staan van de huidige bewoners.. ik kijken en zoeken maar al wat ik vond geen telefoonnummer.. het schoot door mijn hoofd dat ik alleen dit weekend kon gaan.. ik ben dit weekend vrij… maandag en dinsdag moet ik weer werken…
Mijn hoofd tolde.. moet ik dan nu weer naar Friesland gaan? en als die bewoner niet thuis was? ik had alleen deze dag en de zondag..
Ik ging zitten en bad tot mijn Vader.. Vader.. het gaat nu allemaal veel te snel.. mijn hoofd kan het niet meer bijbenen.. maar als dit huis voor mij bedoelt is Vader dan zullen de bewoners er toch ook zijn om mij het huis te laten zien? ik ga volledig in vertrouwen op U naar Friesland.. wilt U met mij meegaan??
Ik pakte snel mijn koffertje in en ben wederom in mijn lichtblauwe dolfijntje gestapt en afgereisd naar Friesland, nog even langs mijn ouders om mijn moeder op te pikken die met mij ging om het huis te bekijken..
Ik kom bij de woning en zie tot mijn verbazing mensen bij de woning… ik deed een diepe zucht en zei.. Dank U wel Heer.. ik belde aan en vertelde wie ik was en waarom ik zo onverwacht aan de deur stond.. nu waren de bewoners verbaasd… zij waren namelijk de kinderen van de bewoner die onlangs overleden was.. en zij moesten het huis leeghalen.. zij hadden die week besloten om deze zaterdag de woning leeg te halen.. zij komen namelijk uit de richting van Amsterdam en wonen dus niet in de buurt.. ze waren net aan het overleggen wat ze moesten doen met de spulletjes ter overname.. de woning coöperatie had aangegeven dat ze het kaal op moesten leveren maar dit vonden ze jammer omdat ze best wel spullen hadden ter overname.. en zo stap ik binnen… we zeiden tegen elkaar.. dit is geen toeval.. dit heeft allemaal zo moeten zijn..
De mens wikt maar God beschikt…
God bestuurd ons leven.. dit was zo overduidelijk.. hier kun je toch niet meer omheen…
Toch moest ik wel even slikken op de terug weg.. het was namelijk een senioren woning.. helemaal aangepast op rolstoel gebruik.. ik zei verontwaardigd tegen de Heer: “Waarom deze woning? dit heb ik toch helemaal niet nodig? ik ga toch niet binnen een aantal jaar weer terug in die rolstoel?.. wat voor bedoeling heeft U hiermee..
Tegelijk dacht ik… mag ik dit wel denken?? ben ik nu niet vreselijk ondankbaar??
Maar ik heb 1000% vertrouwen in mijn Vader en leef met Hem als mijn Vader en bespreek alles met Hem.. dus mag ik dit ook vragen…
Hier heb ik nog geen antwoord op gekregen maar vaak zien we achteraf de bijzondere bedoelingen van de Vader…
By the way Heer… Hoe dan… ik had gevraagd om een deur te openen als het in Uw plan past… maar er gaan nu sluisdeuren open… dit is teveel.. dit zijn teveel zegeningen.. en de tranen rolden over mijn wangen…
Even stoppen Heer.. zoveel goedheid kan ik niet handelen..
Thuisgekomen heb ik de woning geaccepteerd… tegelijk ging ik door een achtbaan van emoties.. want wat moest ik veel loslaten hier in Twente..
Ik kwam erachter dat ik nogal vast zat aan mijn mooie paleisje in Twente… wat was ik ondertussen gehecht geraakt aan mijn woning.. nooit gedacht dat dit zo was.. ik kon mij namelijk altijd moeilijk hechten dus ging makkelijk van de een woning naar de ander.. was ook niet materialistisch ingesteld.. maar nu bleek het andere koek..
Ik ging ook wel erg terug in comfort in de woning Friesland.. van nieuwbouw naar een oude kleine woning van 1971.. pfff.. wat viel mij dit zwaar… maar ik vertrouw op Hem.. en als Hij deze woning voor mij heeft bedoeld dan is het goed.. ondanks.. maar ooo wat kostte mij dit veel tranen…
Ook beschamende tranen want af en toe bekroop mij het gevoel dat ik ondankbaar was.. op zo’n moment ging ik de zegeningen tellen die ik zou krijgen als terug ging.. dit hield mij staande in deze rollercoaster.
We waren nog maar drie weken verder en de verhuizing van mijn lief kwam ook dichterbij.. nog een weekje dan moest ik hem al verhuizen.. hij gaat als eerste weer terug.. en ik kom over en paar maanden…
En dan de baan die ik had gekregen.. bij een andere organisatie.. alleen hier moest ik de nachtdiensten weer in en dat hield mijn gedachten bezig.. is dit echt wat U wilt voor mij? Hier had ik nog geen rust over..
Ondertussen had ik de open sollicitatie nog lopen bij de organisatie waar mijn man kwam te wonen.. de week na de woningacceptatie kreeg ik een uitnodiging voor een gesprek… heb gebeld met de teamcoach van de locatie en mijn situatie uitgelegd.. ik vroeg hoe zij dit zagen en zij kwam ook tot de conclusie dat het beter was dat ik niet op dezelfde locatie kwam te werken, maar ze zei we hebben meer locaties.. ik ga kijken wat ik voor je kan betekenen op een andere locatie..
Bijzonder…
Ondertussen ging ik zelf ook door met kijken op de site van de organisatie en vond er een vacature bij een andere locatie in een gerontopsychiatrisch verpleeghuis… met voldoende uren.. die ik ook nodig heb om rond te komen..
Ik had hem heel in het begin ook al gezien maar gelijk aan de kant geschoven… gerontopsychiatrie?? ik?? nee dat was mij een brug te ver.. dat kon Hij nooit voor mij in Petto hebben.. als je mij volgt en weet waar ik vandaan kom begrijp je waarom ik dat zeg.. toch kwam de vacature weer voorbij.. en ik zei.. Heer als U denkt dat ik dit kan… ik daar de kwaliteiten voor heb.. dan wordt ik uitgenodigd…
Ik heb gesolliciteerd… een paar dagen later kwam de uitnodiging voor een gesprek..
Ik ben opnieuw afgereisd naar het noorden en kwam op de locatie.. oo wat vond ik dit spannend… ik kan niet beschrijven wat dit met mij deed… maar een goed gesprek volgde.. de teamcoach gaf aan dat hij mij de volgende dag zou bellen… maar nog geen drie kwartier later belde hij en feliciteerde hij mij met mijn nieuwe baan… ik was zo in shock.. kon het niet geloven waarop ik ook nog zei.. u zou toch morgen pas bellen…
Je doet rare dingen als de zegeningen je overspoelen..
Hij gaf aan dat hij gelijk wilde bellen omdat hij bang was dat een andere organisatie hem voor zou zijn..
Ik werd er stil van.. dat iemand na één gesprek zoveel potentie in mij zag… op zo’n bijzondere locatie..
God wat heeft U nog meer voor mij in Petto??
Ik heb deze baan aangenomen en de andere baan netjes doorgegeven dat ik daar vanaf zag i.v.m. de nachtdiensten..
Binnen vier weken was alles rond.. mijn man een plekje.. ik een huis en een vaste baan.. ik kon en kan het soms nog niet bevatten… het is teveel.. mijn hoofd en lichaam maken overuren..
Ik ga momenteel door een periode van hard werken.. klussen.. loslaten.. nieuwe dingen omarmen.. heen en weer vliegen naar Friesland en tussen door veel werken i.v.m. vakantieperiode..
Waar ik de kracht.. energie en moed vandaan haal… tja daar kan ik maar 1 ding op zeggen en dat is niet van mijzelf… als ik naar mijn omstandigheden kijk zou ik gelijk zinken naar de bodem.. maar door Hem loop ik op het water.. met mijn blik op Hem gericht…
Het gebed van Jabes.. Tjonge wat een ruimte krijg ik van mijn Vader… nooit gedacht dat een gebed zoveel impact zou hebben!
Be Blessed!!
God is goed!!
Ik hou van U, uw genade blijft me dragen dag aan dag, in de palm van uw hand Van de morgen tot de avond, als ik weer slapen ga zing ik steeds, van de goedheid van God
Al heel mijn leven bent U trouw, Heer Al heel mijn leven bent U goed, zo goed! Zolang U adem aan mij geeft, Heer Zing ik steeds, van de goedheid van God
Uw zachte stem, leidde mij door al mijn dalen U was dichtbij, in mijn donkerste nacht Heer, ik ken U als een Vader, Ik ken U als een Vriend Ik leef met U, in de goedheid van God
Al heel mijn leven bent U trouw, Heer Al heel mijn leven bent U goed, zo goed! Zolang U adem aan mij geeft, Heer Zing ik steeds, van de goedheid van God
Uw goedheid is altijd bij mij, is dag en nacht bij mij Uw goedheid is altijd bij mij, is dag en nacht bij mij Heel mijn hart en ziel, leg ik voor U neer Ik geef U alles, Heer Uw goedheid is altijd bij mij, is dag en nacht bij mij
Al heel mijn leven bent U trouw, Heer Al heel mijn leven bent U goed, zo goed! Zolang U adem aan mij geeft, Heer Zing ik steeds, van de goedheid van God
Al heel mijn leven bent U trouw, Heer Al heel mijn leven bent U goed, zo goed! Zolang U adem aan mij geeft, Heer Zing ik steeds, van de goedheid van God
Liefde is geduldig en vriendelijk zijn, Liefde is niet jaloers zijn, niet vertellen hoe goed je bent, jezelf niet belangrijker vinden dan een ander. Liefde is een ander niet beledigen, niet alleen aan jezelf denken, geen ruzie maken en geen wraak willen nemen. Liefde is blij worden van het goede en een hekel hebben aan het kwaad. Door de Liefde verdraag je alles wat er met je gebeurt. Door de Liefde blijf je geloven en vertrouwen. Door de Liefde blijf je altijd volhouden! 1 korintiërs 13:4-7 (Bijbel in gewone taal)
Rouwen… zo slopend.. ineens… uit het niets is het tranen met tuiten.. dan komt het gebroken hart zo binnen.. na een flinke huilbui gaat het dan ook wel weer..
Maar daarin draagt Hij.. dit zie ik in even een berichtje van een lieve vriendin als je in het tranendal zit.. of een muziekje met een bijzondere tekst.. zo troost God! En laat Hij merken dat Hij dichtbij is..
Maar als ik in het tranendal zit en er gebeurt niks en de rauwe pijn komt zo binnen helpt (gelukkig) mijn hoofd (lees verstand) mij in het Zeker Weten dat Hij er bij is om staande te blijven!
Vandaag is het moederdag… een prachtige stralende dag waarin de moeders weer worden verwend..
Maar ook een dag waarin ook vele tranen zullen zijn, tranen van blijdschap, tranen van verdriet, tranen van gemis..
Wat mooi dat God dit ook wist.. Hij heeft namelijk in de bijbel al laten opschrijven dat Hij jou tranen ziet en ze voor je bewaard.. (Psalm 56:9) en als je uiteindelijk bij Hem komt Hij al je tranen van je ogen zal wissen en ze zal omkeren in Blijdschap! (Openbaring 21:4)
Iedereen beleeft deze dag op zijn of haar eigen manier..
Ik ben 51 lentes jong…. voel mij ondanks mijn omstandigheden dankbaar en gezegend, maar toch doen deze dagen nog steeds ontzettend pijn.. en is het gemis voelbaar..
Het is verlies.. en dit verlies is ook rouw… en rouwen doet pijn en is hard werken.. elk jaar weer opnieuw.. dit gevoel stopt nooit.. en het voelt of wordt het ook niet minder pijnlijk..
Of toch wel…
Ik kan wel zeggen dat je er mee om leert gaan.. de scherpe randjes gaan er wat vanaf.. je vindt er een weg in..
Maar toch… elke keer bij gebeurtenissen die relateren aan het moederschap voel je weer die “leegte” in je leven ..
Nu ik ouder wordt kom ik in de fase van oma zijn.. overal om mij heen zie ik leeftijdsgenoten langzaam oma worden.. al die blije koppies van heerlijke lachende baby’s en super trotste oma’s.. de ene foto nog mooier en gelukkiger dan de ander..
Slik….
Tranen vullen mijn ogen en langzaam rollen ze naar beneden..
Het lastige is ook nog momenteel dat ik in een fase zit waarin je hormonen ook nog met je gevoel op de loop gaan…. Overgang.. een verhaal apart maar wat het gemis wel bemoeilijkt.. juist door de emoties.
En toch… komt het elk jaar weer opnieuw heftig binnen, zou dit gemis ooit slijten? Ik weet het niet.. bij mij heeft het een enorme leegte achtergelaten..
En dan is het hard werken om niet in dat verdriet te blijven hangen maar te kijken naar je lichtpuntjes… naar wat je wel hebt..
Toch weet ik ook, als ik om mij heen kijk dat het moederschap niet alleen maar rozengeur en maneschijn is…
Want er zijn ook kinderen die geen moeder meer hebben, moeders die hun kinderen niet meer zien, gebroken relaties..
Rond relaties speelt de meeste gebrokenheid..
Dit komt naar mijn idee omdat God een God van relaties is… en de andere kant… de duivel.. weet dat hij… door relaties kapot te maken… God altijd dwars zit.. hij weet dat hij daarin de mens kan breken..
Maar dan mogen wij zien op Jezus die ook voor gebroken relaties Zijn leven heeft gegeven, ook voor het “gemis” in jou leven.. en dan mag je naar Hem toe gaan.. Hij weet als geen ander wat “gemis” betekend..
Is de pijn die het geeft dan weg.. nee.. het blijft een extra gevoelige plek.. maar het “gemis”.. de leegte wil en kan Hij vullen..
Vullen met iets van betekenis.. iets er voor in de plaats geven wat jou leegte en gemis invult.. dit kan voor iedereen verschillend zijn.. wij zijn uniek gemaakt en wat voor jou “buurvrouw” werkt hoeft niet zo voor jou te zijn..
We hebben een Creatieve God die houdt van verscheidenheid!
Ik wens alle moeders en moeders die graag moeder hadden willen zijn een Gezegende dag toe!
God fluistert tot ons in onze ‘genietingen’, maar roept ons in ons lijden.”
Quote C.S. Lewis
Heer, U bent mijn hoop, mijn kracht, mijn verlossing! Met U kan ik het aan. Laat mijn lijden niet voor niets zijn, maar maak mij sterker, mooier, krachtiger tot een bruikbaar instrument van liefde in dit leven. In Uw naam bid ik dat. Amen.”
Genietingen; God fluistert naar jou in je genietmomenten.. in je pijn en lijden Roept hij naar je!
Niet voor niets wordt Stille Zaterdag in de orthodoxe kerk de Grote Sabbat genoemd. God geeft ruimte om te rusten… om afscheid te nemen… om te twijfelen… te schreeuwen… en te zoeken waar Jezus nu is. Citaat Mirjam van der Vegt
Prachtig dit citaat van Mirjam van der Vegt..
Vindt het zo bemoedigend en Liefdevol dat wij deze ruimte krijgen van Hem die als geen ander weet dat wij die ruimte soms zo nodig hebben…
Ruimte om te twijfelen.. om te rouwen.. om onze wanhoop uit te schreeuwen.. en omdat deze emoties zo heftig kunnen zijn.. geeft Hij tijd om te rusten… rusten aan Zijn voeten..
Jezus heeft hiervoor de “weg” vrijgemaakt!
Zodat wij in Gods Aanwezigheid mogen komen om te rusten, te rouwen… om onze vragen te stellen die we hebben over het Leven.. het leven wat niet makkelijk is.. wat lijden kent.. wat pijn kent.. wat verdriet kent..
Jezus heeft dit alles voor je gedragen aan het kruis op Golgotha.. Hij kent als geen ander jou pijn, verdriet en lijden.. jou pijn, lijden en verdriet heeft Hij gedragen..
Zodat je vrij en zonder schaamte aan Zijn voeten mag komen zitten en Hij zijn liefdevolle armen om je heen kan slaan om je te troosten, te Helen, te bevrijden en te genezen
God is een God van herstel!
Misschien niet hier op deze aarde maar dan mogen we uitzien naar een Volledig herstel als we Hem gaan ontmoeten in Zijn Koninkrijk!!
Wat een hoop.. wat een vooruitzicht…
Ik kan bijna niet meer wachten…
En tot die tijd mogen we regelmatig “ruimte” en “tijd” nemen om te “rusten”… aan Zijn Vaderhart!
Ook ik heb hier last van in mijn brein maar ook in mijn lichaam… ondanks dat mijn lief er nog is… maakt het misschien nog ingewikkelder… rouwen om “levend verlies”
Toen mijn lief nog thuis woonde had ik er natuurlijk ook al wat last van want het afscheid nemen begon toen al, niet alleen is rouwen wat bij de dood hoort.. maar als je te maken krijgt met chronische ziekte/lijden begint er al een rouwproces..
Ik merk nu mijn lief niet meer fysiek thuis woont het rouwen nog meer vorm krijgt en heftiger wordt.. Elke keer de gang naar hem toe.. (vasthouden) en daarbij weer terug naar huis.. is elke keer een beetje loslaten.. Dit gebeurt in je brein maar ook dus in je lichaam…
Het voortdurend schakelen is doodvermoeiend… je kunt “nog” niet helemaal loslaten, dit maakt het nog ingewikkelder en vermoeiender..
Als ik terug kijk op mijn leven waren mijn eerste 40 jaar van mijn leven verweven met Rouw… rouw om verliezen.. in allerlei vormen.. wat zich zeer zeker in mijn leven heeft geuit in “chronische” aandoeningen.. de rouw uitte zich in allerlei vormen in mijn lichaam..
Als ik nu kijk wat het leven mij gebracht heeft… na 40 jaar rouw… is dat door de Liefde van de ander, Liefde voor jezelf en Liefde van mijn Vader in de hemel je lichaam een groot herstellende kracht in zich heeft! Hierbij is de Liefde de SLEUTEL naar dit herstel..
LOVE HEALS ALL THINGS!
Ben zo blij dat ik mijn website destijds zo heb genoemd.. voortdurend komt het voorbij dat Liefde álle dingen heelt!
T’is logisch dat mijn lichaam het momenteel zwaar heeft nu het weer met een Verlies te maken heeft.. ik merk dat dit verlies er meer inhakt dan de 40 jaren van verlies die ik achter de rug heb..
Misschien wel omdat de Liefde van mijn lief juist mij zoveel herstel heeft gebracht… waar ik zo verwondt was geraakt op álle vlakken in de liefde heeft de relatie met mijn lief zoveel herstel gebracht.. en dat ik juist deze Liefde weer moet loslaten is het meest wrange en bittere pil die ik ooit heb moeten slikken..
Het voelt daardoor zo onterecht, zo oneerlijk van het leven..
Maar toch zeg ik dat ik het niet had willen missen… ondanks de pijn en verdriet wat dit verlies met zich meebrengt… ik heb zoveel gekregen in die korte tijd dat we samen waren.. wat de balance geeft om de pijn en verdriet te kunnen dragen..
Gelukkig mag ik weten dat de Grootste Liefde altijd blijft en nooit hoef los te laten of kwijt zal raken! Hij blijft en houdt mij vast ook nu ik (weer) door een heftige periode van verlies ga!
Maar pittig blijft het, kwestie van lange adem.. momenten van diepe eenzaamheid… plotseling opkomend verdriet.. en juist daarin heb ik jullie zo nodig.. om vol te houden.. om mijzelf niet te verliezen in de rouw.. om naast mij te blijven staan door gewoon er te ZIJN..
Vaak vragen mensen mij wat heb je nodig? Hoe kunnen we je helpen praktisch?
Tja.. weet je dat ik dat vaak niet weet? Of kan bedenken überhaupt?
Denk dat je mij het meeste helpt door een luisterend oor te bieden… op de momenten dat ik het even nodig heb om mijn verhaal te vertellen…
De vraag “hoe is het met je”.. steeds weer opnieuw te vragen.. ook al kun je het antwoord misschien dromen..
Iemand die rouwt kan het soms niet opbrengen om je te appen, of te bellen… terwijl ze het soms zo nodig hebben om even van zich af te praten… rouwen bij levend verlies is.. of chronisch lijden vraagt om een lange adem.. van de rouwende maar ook van omgeving..
Het is fijn om te weten dat je er bent voor de rouwende!
Gelukkig weet ik van een aantal dat ik dag en nacht bij ze aan kan kloppen als er wat is…
Toch durf ik dat niet altijd omdat ik nog vaak last heb van dat stemmetje in mijn hoofd wat zegt.. “joh ze zitten echt niet op je te wachten.. kom je alweer aan met je verdriet.. ze hebben het al zo vaak gehoord.. je bent nu aan het zeuren.. je moet sterk zijn.. je kunt dit prima alleen”
Oefff.. wat een stemmetjes.. wat een leugens..
En dan komt het er op aan om Lief te zijn voor jezelf, de stemmetjes te negeren.. hulp te vragen op de momenten dat je het zo nodig hebt.. maar wat is dat lastig en wat kost dat bakken energie… wat je dus eigenlijk niet hebt omdat rouwen hard werken is en bakken energie kost..
En dan kan het dus gebeuren dat je het laat.. en je blijft zitten waar je zit met je verdriet en eenzaamheid.. de ander niet weet hoe zwaar je het hebt op dat moment..
Deze preek van de VBG Bethel uit Drachten wil ik graag met jullie delen!
De tijd is kort.. voordat het hier zo donker wordt..
Een bemoedigende aansporende preek.. aan het begin van de preek bij 58.30 deelt een zuster van deze gemeente een bijzondere, bemoedigende en speciale boodschap voor iedereen die het wil horen!
Graag deel ik deze speciale boodschap omdat ik geloof dat het niet lang meer duurt voordat het Licht ons ophaalt, en dat het hier dan zooooo donker wordt..
Dit gun ik niemand…
Echt.. ik krijg kippenvel als ik bedenk dat er mensen achter zullen blijven in duisternis..
Ik hoop en bid voor je dat je dit bericht zult horen en je leven aan Jezus zult geven.. meer vraagt Hij niet van je om erbij te zijn… geen werken, geen regels en geen wetten..
Enkel Liefde voor je medemens, ook voor je vijand..
Hoe gaat het met je?
Hoe ben je deze 2 jaar doorgekomen? Ben je harder geworden naar je medemens? Door alle polarisatie en verdeeldheid? Verlang je naar eenheid? Naar rust en Vrede?
‘Alles dan wat u wilt dat de mensen u doen, doet u hun ook zo, want dat is de Wet en de Profeten.’ Mattheüs 7:12
Wacht dan niet langer.. morgen kan je laatste dag zijn.. weet jij zeker dat je dan het Licht tegemoet gaat?
Jezus het licht van de wereld.. onze enige redding van eeuwige duisternis..
Ken jij Jezus al? Nog niet? Zoek Hem op.. en zeg ja tegen Jezus…
Hij en jij zijn het meer dan waard!
Ik verlang ernaar dat ik jou daar mag ontmoeten..
Weet dat er bidders zijn die voor jou bidden en dat Jezus met open armen op je wacht.. ongeacht wie je bent, wat je hebt gedaan of hoe jij je ook voelt!
I put my faith in Jesus My anchor to the ground My hope and firm foundation He’ll never let me down
Faithful through the ages
Afgelopen zondag een prachtige online dienst gekeken.. ik ben zo geraakt door de woorden die zijn gesproken.. zo ontzettend bemoedigd…. maar ook werd ik stil en dankbaar.. alleen kan ik mij niet stilhouden.
Iets in mij moedigt mij aan om het juist te vertellen, te delen wat ik vanmorgen heb gehoord..
Wij hebben een God die zo groot is... zo goed is.. zo onvoorstelbaar Liefdevol!
Dan kun je niet stil blijven en het voor je zelf houden..
Het ging vanmorgen over Abraham, een man met een groot geloof!
Abraham kreeg van de vraag van God om zijn zoon te offeren, en Abraham gehoorzaamde zonder te weten wat er zou gaan gebeuren en hoe het af zou lopen.
Abraham werd beproefd door God..
In eerste instantie moest hij heel lang wachten tot dat God hem gaf wat God hem had belooft.. een zoon… dat was al een enorme beproeving, en dan als die zoon er is.. vraagt God een nog grotere beproeving van Abraham, God vraagt Abraham zijn zoon terug te geven aan God..
Oeff.. wat zal er door Abraham heen gegaan zijn…
Het raakte mij… maar het bemoedigde mij tegelijk..
En toch vroeg God dit aan Abraham, niet om Abraham te testen, Hij wist allang wat er zou gebeuren en ook hoe Abraham zou reageren, de spreker vertelde dat hij vermoedde dat God dit deed zodat wij erdoor bemoedigd zouden worden dat God altijd voorziet.
God voorziet, ook al zien wij het op dat moment niet maar Gods voorziening ligt al klaar tijdens de beproeving, alleen vraagt God van ons vertrouwen en geloof…
Geloof je echt dat Hij voorziet?
De spreker raakte mij met een heldere eyeopener…
“een beproeving heeft altijd als doel om je sterk(er) te maken.. om je te zuiveren.. een verzoeking heeft altijd als doel om je te verleiden om iets fout te doen om je te verleiden tot zonde”…
Verschil tussen beproevingen verzoeking…
Een beproeving komt van God en een verzoeking komt van duivel.. maar soms is het lastig om hierin onderscheid te maken…
Het is een grote beproeving als je lang moet wachten op een belofte die God heeft uitgesproken en in je leven geeft, maar het is een nog grotere beproeving als je uiteindelijk die belofte hebt ontvangen van God en God je dan uiteindelijk vraagt zoals bij Abraham om die belofte weer aan Hem terug te geven.
Ook ik heb lang moeten wachten om uiteindelijk te ontvangen wat God aan mij had belooft..
Mijn eerste liefde..
Nadat wij elkaar uit het oog verloren in onze tienertijd, is mijn man altijd in mijn hart gebleven, maar dan als verboden liefde… in die leugen was ik helaas gaan geloven… destijds hebben wij naar elkaar uitgesproken, nog voor dat we wisten dat wij elkaar uit het oog zouden verliezen, dat wij zouden trouwen..
Dat ik hier 30 jaar op moest wachten wist ik toen nog niet.. maar dat het uiteindelijk toch waarheid is geworden maakt mij een dankbaar en gezegend mens…
Maar ooo wat worstel ik af en toe met de enorme beproeving waar ik momenteel door heen ga.. mijn lieverd loslaten waar ik zolang op heb gewacht…. is niet makkelijk..
En toch houdt ik mij vast aan Hem die mij mijn grote liefde teruggaf… waarom.. omdat ik ontzettend veel van mijn God houdt en ik 100% weet dat Hij het beste met mij voorheeft.. ook al zie ik de uitkomst nu nog niet..
Hij was en is er altijd.. in mijn diepe dalen en op mijn hoogtepunten.. juist in de diepe dalen liet God zich steeds zien.. Hij nam mij bij de hand als ik het niet meer wist.. zo vaak heeft Hij voorzien als de beproevingen te heftig voor mij werden… je kan het in mijn vorige blogs lezen….
In de beproeving voorzag hij al en ik zag het meestal pas achteraf..
Door “wonderen” groot en klein.. waarin God mijn Zijn onvoorwaardelijke Liefde steeds liet zien… is mijn vertrouwen in Hem zo enorm gegroeid…. ik heb een rotsvast vertrouwen in mijn Liefdevolle Vader..
Maar maakt dit “vertrouwen” dan makkelijker om mijn lief los te laten? Nee… oooo wat worstel ik er soms mee.. en wat heb ik soms het gevoel dat het leven oneerlijk is…
En toch kan ik het dragen… elke dag een stukje… ik kijk niet vooruit.. elke dag heeft genoeg aan zijn eigen beslommeringen.. maar ook omdat mijn vertrouwen ligt in Hem.. ik weet dat Hij erbij is.. zowel bij mij als bij mijn lief…
Er staat duidelijk in de bijbel in 1 Korinthiers 10:13 https://debijbel.nl/bijbel/NBV21/1CO.10.13U hebt geen beproevingen te doorstaan die niet voor mensen te dragen zijn. God is trouw en zal niet toestaan dat u boven uw krachten wordt beproefd: Hij geeft u mét de beproeving ook de uitweg, zodat u haar kunt doorstaan. dat Hij je nooit meer zal geven dan je aan kan..
Hier houdt ik mij aan vast.. en in die beproevingen van het leven zal Hij ook weer voorzien.. simpelweg omdat Hij van mij houdt en ik van Hem…
De spreker gaf nog een eyeopener wat mij aan het denken zette…
Waarom Geloven wij in God… geloven wij om wat Hij geeft of geloven wij in Hem om wie Hij is..
Ik denk dat het een samenspel is… Ik geloof in Hem omdat Hij een Liefdevolle Vader is, Hij heeft mij gemaakt.. van top tot teen en van binnen en van buiten.. en daar ben ik blij mee.. God is een God van herstel, een God van relaties.. een God die naar je omziet.. en door de situaties die je mee maakt met Hem wordt bevestigd wie Hij is.. een Liefdevolle Vader!
Een leven zonder deze God is voor mij ondenkbaar.. zonder Hem zou ik niet gekomen zijn waar ik nu sta in het leven… nog sterker gezegd… zonder de relatie met Hem zou ik niet eens meer in leven zijn!
Alle eer aan Hem…
Het gaat God er niet om wat Hij je geeft, want Hij kan je alles geven.. maar Hij kan het ook zo weer terug nemen… zie maar naar het leven van Job… Job had alles… maar hij raakt ook alles kwijt en als Job alleen maar op hand van de gevende God had vertrouwd dan had hij tegen God gezegd.. Doei… tot ziens… ik vertrouw U niet meer… maar Job keek naar het hart van God.. de Liefdevolle Vader.. die het beste met Zijn kinderen voorheeft..
Ook al zou Hij mij niets meergeven dan nog houdt ik mij vast aan Hem!
Misschien denk je wel.. wacht maar tot Hij je niks meer geeft… dan nog hoop en bid ik dat ik mij vast zal houden aan Hem!
Ik heb die periodes gekend.. 20 jaar van mijn leven was het een woestijn in mijn leven… dor en leeg… en voor mijn gevoel een periode waarin God stil was… Hij was ver weg maar toch soms ook dicht bij.. dit ervoer ik doordat er in die periode een dun lijntje aanwezig was naar Hem, dit was een muzikaal lijntje.. door omstandigheden kon/mocht ik niet naar de kerk om opgebouwd te worden in mijn geloof.. maar in de muziek die ik luisterde was God aanwezig en lied God zich af en toe zien.. over deze periode vertel ik in een van mijn allereerste blogs..
Mijn hele leven heb ik al een relatie met Hem, van jongs af aan wist ik wie Hij was… en Hij is altijd mijn houvast gebleven.. en net zoals je in je relatie met je partner moet investeren moet je ook investeren in de relatie met Hem… zo leer je Gods hart kennen.. wat je juist zo nodig hebt als je door moeiten gaat..
Ons doel op aarde is dat we steeds meer verbinding krijgen met God, en hoe krijgen we meer verbinding met God… door mijn hart met Zijn Hart te verbinden.
Ik ervaar door de beproevingen heen dat mijn geloof steeds dieper wordt en ik een steeds hechtere relatie krijg met mijn Liefdevolle God.
God laat ons door de beproevingen Zijn liefdevolle Vaderhart zien!
Maar daarin vraagt God wel van ons gehoorzaamheid/vertrouwen in Hem.. dit is vaak het lastigste stuk… dit komt bv doordat wij een verkeerd beeld hebben van God.. of dat ons vertrouwen in God weg is ontstaan door verschillende redenen… of we hebben andere dingen op de eerste plaats gezet in plaats van God op de eerste plaats.. of we zijn bang dat we dingen kwijt raken of los moeten laten… of ons egoïsme staat ons in de weg..
Soms vraagt God ons om terug te gaan naar de plek waar het pijn doet om van daaruit herstel te ontvangen..
En als we dan herstel ontvangen… of voorzien worden in onze beproeving.. dan mogen we getuigen van het feit dat God en Liefdevolle Vader is en voorziet in je beproevingen… net als God deed bij Abraham…
Toch merk ik… dat door mijn ervaringen die ik heb meegemaakt in het leven, en mijn ervaringen met God… God mij gebruikt om tot zegen te zijn voor anderen die God op mijn weg plaatst..
Ik ben blij en dankbaar dat ik deze Liefdevolle God ken, dat ik een relatie met Hem heb en van daaruit verbinding heb met Zijn hart..
Ken jij ook deze Liefdevolle Vader.. heb jij ook een relatie met Hem…. Van hart tot Hart..
Ik wens het je van Harte toe!!
Zodat jij ook een Zegen mag en kan zijn voor de ander en daarin Zijn Zegen door mag geven!
Geniet nog van de woorden van het onderstaande lied waar ik mijn blog mee begon!
Be blessed!
Faithful through the ages
God of Abraham You’re the God of covenant And of faithful promises Time and time again You have proven You’ll do just what You said
Though the storms may come and the winds may blow I’ll remain steadfast And let my heart learn, when You speak a word It will come to pass
Great is Your faithfulness to me Great is Your faithfulness to me From the rising sun to the setting same I will praise Your name Great is Your faithfulness to me
When the seasons change You remain the same
God from age to age Though the earth may pass away Your word remains the same, yeah You’re history can prove There’s nothing You can’t do You’re faithful and true
Though the storms may come and the winds may blow I’ll remain steadfast And let my heart learn, when You speak a word It will come to pass
Great is Your faithfulness to me, oh Great is Your faithfulness From the rising From the rising sun to the setting same (I will praise Your name) I will praise Your name Great is Your faithfulness to me, yeah, yeah (oh, oh)
Your faithfulness, it never runs out (yeah) It never runs out Oh-oh, Your faithfulness Oh, it never runs out (it never runs out) It never runs out (it never runs out)
I put my faith in Jesus My anchor to the ground My hope and firm foundation He’ll never let me down I put my faith in Jesus My anchor to the ground (my hope and firm foundation) ‘Cause my hope and firm foundation (He’ll never let me down) He’ll never let me down (oh, I put) I put my trust (faith) in Jesus (yes, I do) My anchor to the ground My hope and firm foundation (my hope and firm foundation) He’ll never let me down (He’ll never let me down) Never let me down I put my faith in Jesus (I put my faith in Jesus) My anchor to the ground (my anchor to the ground), oh He’s my hope, my only hope, my only hope (my hope and firm foundation) He’ll never let me down (He’ll never let me down) He’ll never let me down Great is Your faithfulness to me (faithfulness, oh, great) Great is Your faithfulness to me (from the rising sun) From the rising sun to the setting same I will praise Your name In every season, great is Your faithfulness to me Say, I put my faith I put my faith in Jesus My anchor to the ground (He’s my hope) My hope and firm foundation (and He’ll never let me down) He’ll never let me down (I put my faith) I put my faith in Jesus (my anchor) My anchor to the ground (He’s my hope) My hope and firm foundation (never let me down) He’ll never let me down (come on sing it loud) Say, I put my faith I put my faith in Jesus (my anchor to the ground) My anchor to the ground (my hope and) My hope and firm foundation (never let me down, He’ll never) He’ll never let me down (never let me) I put my faith in Jesus (I put my faith in Jesus) My anchor to the ground (my anchor to the ground) He’s my hope and firm foundation My hope and firm foundation He’ll never let me down (He’ll never let me down) No, He’ll never let me down (He’ll never let me down)
Great is, great Great is Your faithfulness to me In every season, great is Your faithfulness to me (great is Your faithfulness) From the rising sun From the rising sun to the setting same (hey) I will praise Your name From the rising sun From the rising sun to the setting same (hey)
I will praise Your name From the rising sun From the rising sun to the setting same (let it go up and let it go down) I will praise Your name (I’ll still bless You, I’ll still praise You) From the rising sun to the setting same (let it go up and let it go down) I will praise Your name (and I’ll still bless You, I’ll still praise You) From the rising sun to the setting same (let it go up and let it go down) I will praise Your name (and I’ll still bless You, I’ll still bless You) From the rising sun to the setting same (and I’ll still bless You, I’ll still bless You) I will praise Your name (I’ll still bless You)
Great is Great is Your faithfulness to me (I’ll still bless You) Great is Your faithfulness to me (I’ll still bless You) From the rising sun (I’ll still bless you) From the rising sun to the setting same (I’ll still bless You) I will praise Your name (I’ll still bless You) Great is Your faithfulness to me (I’ll still bless You)
Yes, I’ll still bless You In the middle of the storm, in the middle of my trial I’ll still bless You In the middle of the road, when I don’t know where to go I’ll still bless You (yeah) In the middle of my storm, in the middle of my trial I’ll still bless You (yeah) When I’m in the middle of the road and I don’t know which way to go I’ll still (I’ll still bless You) I’ll still bless You I’ll still bless You, oh (I’ll still bless You) I’ve got a reason to bless You, yeah I’ve got a reason to bless You (I’ll still bless You) I’ve got a reason to bless Your name You’ve been faithful, You’ve been faithful (I’ll still bless You) You’ve been so good to me, You’ve been so good Come on just lift up your praise Just lift up your worship to him You’ve been so good, you’ve been so good Let this, oh, this body be filled with Your praise Be filled with Your praise (we bless Your name, we bless Your name) We bless Your name, oh-oh-oh I’ll still bless You, oh-oh-oh I’ll still bless You, oh-oh-oh I’ll still bless You, oh-oh-oh I’ll still bless You
Great is Your faithfulness Great is Your faithfulness to me (great is) Great is Your faithfulness to me (from the rising sun) From the rising sun to the setting same I will praise Your name (from the rising sun) From the rising sun to the setting same I will praise Your name (from the rising sun) From the rising sun to the setting same I will praise Your name (great is) Great is Your faithfulness to me
Morgen tijdens de weeksluiting hebben we een herdenkingsdienst waarin we onze lieve bewoners herdenken die ons afgelopen jaar zijn ontvallen.
En wat waren dat er veel…
Afgelopen december zou het eigenlijk plaatsvinden zoals gewoonlijk maar door dat het C virus weer binnen onze muren was gedrongen moesten we het uitstellen.
Maar goed dankbaar dat we morgen een moment mogen hebben om het afgelopen jaar af te sluiten.
Het was een pittig jaar voor iedereen.. en ik denk dat menigeen dit kan beamen ook in huiselijke kring..
Daarom wil ik dit delen en jullie bemoedigen met onderstaand gedicht!
Weet dat er 1 Iemand is die jullie ziet en troost! Die met open armen de mensen ontvangt die ons ontvallen! Maar tegelijk omarmen die Liefdevolle armen ook de mensen die achterblijven!
In Gods hand
Omringd door liefdevolle zorgen, Beveiligd als een kostbaar pand, Zo ligt mijn broos bestaan bij U geborgen, Diep in de holte van Uw hand.
Mijn pril begin hebt Gij gezocht; Uw liefde riep mij in het leven; Elke minuut elke ademtocht Wordt mij in gunst door U gegeven.
Dit blijde weten, dit geluk Slaat álle twijfel in mij stuk; Verdrukking, ziekte, dood of lijden, Wat kan mij van Uw liefde scheiden?
Want in de holte van Uw hand, Omringd door liefdevolle zorgen, Beveiligd als een kostbaar pand, Houdt Gij, voor eeuwig, mij geborgen!
You Are in God’s Hands
shadows close upon the silence as you wipe the tears away It’s taking all you have to just hold on To make another day So I pray these words I offer will reach you and will somehow let you know you’re not alone
You are in God’s hands O how He loves you let Him hold you Just let him be the strength you need to see you through you are in God’s hands and if you’ll let him you will find Him to be more than faithful you are in God’s hands
I know it can be hard to trust him to believe that God is there but He’s waiting for you now with open arms to show you how much He cares yes I He knows inside your breaking and He only wants to help you be made whole just let go
You are in God’s hands O how He loves you let Him hold you Just let him be the strength you need to see you through you are in God’s hands and if you’ll let him you will find Him to be more than faithful you are in God’s hands
You can surely rise above this mountain God is your provider He will let you ride on wings of eagles you can fly higher
You are in God’s hands O how He loves you let Him hold you Just let him be the strength you need to see you through you are in God’s hands and if you’ll let him you will find Him to be more than faithful you are in God’s hands
He is more than faithful you are in God’s hands.
Bovenstaand nummer vond ik op YouTube.. wat een prachtig nummer.. in Gods hand.. wat er ook gebeurt en waar je ook doorheen gaat!
Je kunt beter met zijn tweeën dan alleen zijn, want samen zwoegen loont. Wanneer twee vrienden samen zijn en een van beiden valt, helpt de ander hem weer overeind, maar wie alleen is en ten val komt is beklagenswaardig, want hij heeft niemand die hem op de been helpt. Prediker 4:9-10
Vele wensen komen al voorbij.. we zullen voorspoed en geluk ervaren maar ook moeiten en verdriet… daarom wens ik jullie deze bijzondere wens toe.. zo belangrijk en zo nodig!
Ik wens je toe dat bij moeite en verdriet er een arm is die om je heen geslagen wordt.
Ik wens je toe dat er bij ziekte iemand zal zijn die zorg voor je heeft.
Ik wens je toe dat er bij eenzaamheid iemand jou mag zien en tijd voor je zal hebben.
Ik wens je toe dat er bij armoede iemand het goede uit zijn of haar leven met jou zal willen delen.
Ik wens je toe dat je bij verlies tijd krijgt om te rouwen, te herstellen en te herdenken en je hierbij armen om je heen mag voelen.
Ik wens je toe dat anderen je zullen bemoedigen, op zullen bouwen en samen met jou op weg willen gaan in 2022
Alleen kom je misschien ver, samen komen we verder. Goede reis door het leven in 2022
Ik wens jullie voor de komende dagen hele fijne Gezegende dagen, hoe je die ook doorbrengt.. weet dat er altijd iemand is die jou “Ziet” En voor 2022 wens ik jullie een jaar waarin deze wens met jullie mee mag gaan!
Zegengebed (Frans Cromphout) Moge de weg je zeggen: volg me maar Moge de ster je zeggen: richt je vaart op mij Moge de grond je zeggen: bezaai me. Moge het water je zeggen: drink me Moge het vuur je zeggen: warm je Moge de boom je zeggen: schuil in mijn schaduw Moge de vrucht je zeggen: pluk me, eet me.
En als je de weg kwijtraakt; geen vaste grond meer vindt en dreigt te verdrinken; Als het vuur is gedoofd en je kou lijdt in een nacht zonder sterren; als de bomen kaal zijn en je honger en dorst hebt, Dan moge zijn STEM je zeggen: Wees niet bang, Ik zal er zijn.
God, Soms zijn mensen van wie je houdt er opeens niet meer. We denken aan die mensen die er nooit meer zullen zijn. Ze zijn dood, maar – wat is dat eigenlijk?
Als we stilstaan bij de dood, betekent dat toch niet alleen verdriet en dat je iemand mist? Het betekent toch ook dat we ineens weer moeten lachen om die éne grappige gebeurtenis? Dood betekent toch ook leven met de herinnering hoe iemand was?
Leer ons leven met de dood en vertrouwen op Uw eeuwig voortbestaan. Neem degene die we missen op in de bescherming van Uw hand. Want het troost ons om te weten, dat wie dood gaat voor altijd leeft in Uw liefdevolle eeuwigheid.
Love Heals All Things 