Vorige week heb ik een interview gegeven bij Radio Eenhoorn in het programma Tichterby!

Ik heb toen beloofd om het interview in een blog te verwerken…

De uitzending werd in blokjes verdeeld van ongeveer 10 minuten en tussendoor werd er muziek gedraaid die ik zelf uit had gezocht en paste bij mijn verhaal… het was best wel lastig, wat vertel ik wel en wat vertel ik niet… heb zoveel meegemaakt, dat als ik alles ga vertellen het bijna een boek is… of dat ik wel een  hele dag kan vullen, en ik had maar met elkaar ongeveer 50 minuten… tjonge dat was best wel lastig, vooral voor mij die het heerlijk vind om te kletsen..hoe vertel je een levensverhaal wat al 46 jaar duurt in ongeveer 50 minuten…dat  is natuurlijk onmogelijk, dus moest ik keuzes maken…

Ik werd gebeld en de uitzending zou beginnen.. maar wat gebeurt er,  ik kon niet doorverbonden worden met de studio… ze kregen mij niet op de radio… brrr.. ik vond het al zo spannend… en nu lukte het niet…ze probeerden met alle macht het voor elkaar te krijgen maar wat ze ook deden.. het lukte niet…

Wij kregen heel erg het gevoel dat er iemand anders achter zat… er was natuurlijk de nodige strijd al geweest van te voren bij mij , en wat de andere kant (lees duivel) niet wil is dat wij van God getuigen… dat wij God alle eer geven.. en hij zal er alles aan doen om het niet door te laten gaan, dus hij probeerde het..

“maar onze God is groter en Overwinnaar”, 

Ik had wel zoiets van dat heb ik weer…. want het gaat bij mij nooit iets volgens het boekje…. dat is in mijn leven nog nooit zo gegaan dus nu ook niet… en na een half uur, met inspanningen van een externe hulp die in sneltreinvaart naar de studio was gekomen, slaagden ze erin dat ik verbinding had met de studio en het interview kon beginnen….

Ondertussen was de spanning aardig opgelopen en ik had in het begin moeite om mijn stem onder controle te krijgen… de zenuwen gierden door mijn keel… het was wel jammer dat ik de presentatrice heel slecht verstond.. want ze was erg zacht door de telefoon, waardoor ik heel goed moest luisteren naar wat ze zei… en ja als ik haar niet hoorde sprak ik door..maar  achteraf hoorde ik dat ik haar regelmatig in de rede was gevallen… dit vind ik natuurlijk heel erg jammer, maar ik hoorde haar erg slecht dus kon hier ook niks aan doen…. maar na het voorstellen wilde ze eerst maar het eerste lied laten horen zodat de spanning even kon zakken……

Opwekking 760 Wie vrees ik nog

Na het lied stelde ik mij voor, wie ik was en over mijn thuis situatie… dat ik in 2014 ben getrouwd nu alweer bijna 3 jaar…en dat wij op een gegeven moment vanuit Friesland naar Twente zijn vertrokken en dat wij in Goor belanden, maar omdat ik meer aangepast moest gaan wonen omdat er een elektrische rolstoel voor mij moest komen en dit paste niet in onze huidige woning, dus moesten wij in korte tijd weer verhuizen, en dit was best wel lastig want wij woonden nog maar net in Goor, maar er was in onze omgeving geen aangepast huis dus keken wij verder om ons heen… en schreven ons ook in bij de woningstichting in Borne want daar wilden wij ook wel heen en binnen 2 weken hadden we een woning in Borne, een prachtig appartement, helemaal aangepast…

Maar voor dat wij die woning konden accepteren moesten wij akkoord hebben van de WMO, dat gebeurde maar niet en het duurde maar en duurde maar, en de woningstichting zei dat ze de woning wel voor ons vast hielden totdat wij akkoord hadden van de WMO… maar dat ze dat normaliter niet deden, en waarom ze dat nu wel deden dat wist hij ook niet… nou dat wisten wij wel… God had dit plekje voor ons bedoelt… want alles viel op zijn plek.. het bijzondere was dat wij in 2013  elkaar weer voor het eerst hadden ontmoet in Borne, mijn man had, voordat onze relatie begon daar altijd gewoond…en het was nog dichter bij de kinderen waarvoor wij mede uiteindelijk weer voor Twente hadden gekozen… door dit alles was voor ons het cirkeltje weer rond… wij konden samen een nieuw leven opbouwen in Borne… de plek die eigenlijk voor ons heel dierbaar was geworden…

Ze vroeg waarom ik voor dit nummer had gekozen, dat zal niet zomaar geweest zijn…en dat was ook zo….dit lied gaat eigenlijk over angst en mijn leven bestond tot 2010 voornamelijk uit angst… tot 2010 heb ik niet een gelukkig leven gehad… verre van dat…dit was al in mijn kinderjaren begonnen omdat ik in een erg beschermende omgeving ben grootgebracht waardoor ik weinig contact had met de buitenwereld…waardoor de buitenwereld eng was, en ik ook niet veel van de buitenwereld begreep, en dus ook niks van de buitenwereld meemaakte.

Toen ik op mijn 17e de stap zette om die buitenwereld te gaan verkennen, dacht ik dat ga ik wel redden… ik ben er helemaal klaar voor om die enge wereld in te stappen…maar ik redde het niet, ik raakte overspannen en kreeg een burn-out, zoals ze dat tegenwoordig zeggen… deze periode heeft ongeveer 2 jaar geduurd  en toen trof ik mijn ex-man…. ik dacht nu ga ik een nieuw leven tegemoet, ik heb mijn ware liefde gevonden, nu begint mijn leven.. maar dit bleek uiteindelijk heel anders uit te pakken voor mij….wij bleken gewoon niet bij elkaar te passen…hierdoor raakte ik psychisch in de knoei en voelde ik mij gevangen binnen mijn relatie, en op den duur ook in mijzelf.

Doordat ik steeds meer in de knel kwam met mijzelf en binnen de relatie, ook omdat er nare dingen gebeurde binnen onze relatie…werden mijn klachten ook steeds heftiger… ik slikte nog een beetje medicijnen van mijn eerdere burn-out, maar door de verergering van de situatie, en het gevoel dat ik ergens in gevangen zat waar ik niet uit kon ontsnappen… werden de medicijnen steeds meer opgehoogd…. maar ondanks de medicatie werden mijn klachten niet minder en bleef ik ook ontzettend angstig.. die medicijnen konden mijn angst niet dempen, want wat er eigenlijk gebeurde was dat de medicijnen mij alleen maar angstiger maakten…ze verdoofden mij wel maar de bijwerkingen van die medicijnen was dat je er ook angstiger van kon worden, psychoses van kon krijgen enz….(bij paracetamol bv is een pijnstiller wat je bv gebruikt voor hoofdpijn, maar in de bijsluiter staat ook dat de bijwerking van paracetamol hoofdpijn  kan zijn)… en dit deden de medicijnen bij mij…de mensen dachten, ze word steeds zieker en zieker psychisch, maar ik werd juist zieker van de medicatie die mij enorm triggerden… zij gaven bij mij achteraf gezien de tegenovergestelde werking…natuurlijk speelde mee wat er in mijn relatie gebeurde en de gebeurtenissen die ik om mij heen mee maakte, dit zorgde te samen dat ik steeds meer in de knel kwam te zitten.. deze situatie heeft ongeveer 20 jaar geduurd…

In 2009 kwam ik op een punt dat ik het uitschreeuwde naar God, ik zag het niet meer zitten… ik had gelukkig altijd mijn geloof behouden in God, ik denk dat God mij vastgehouden heeft, ik schreeuwde het uit naar God en deed God op dat moment een voorstel… of ik kom naar U toe, of U haalt mij op… ik wist dat het een bizar voorstel was maar ik zag op dat moment geen uitkomst meer… en het gekke was, dat ik als ik zou gaan, ik zeker wist waar ik naar toe zou gaan.. ik zou naar God gaan daar had ik geen twijfel over… ik was voor veel dingen bang, maar daarvoor totaal niet…. maar God had een ander plan met mijn leven…

Hij heeft ingegrepen.. Hij heeft heftig ingegrepen…

Ik wist helemaal niets van onze financiële situatie af, binnen onze realiteit, dat regelde mijn ex-man allemaal, ook omdat ik natuurlijk als een zombie leefde…. op een dag haalde mijn moeder mij op, ik was ergens… en ze zei je moet thuis komen… jullie zijn uit huis gezet… ik snapte er niks van… en ik ging met haar mee… dit was een enorme klap voor mij…je wereld stortte in, al je zekerheid onder je voeten verdween…. ik wist niet meer wat ik moest, ik wist niet meer waar ik naar toe moest…ik had niks meer, geen huis meer… geen dak boven mijn hoofd….. ik dacht hoe moet het nou… gelukkig had ik erg lieve ouders die mij opgevangen hebben…. want mijn ex-man was in geen velden of wegen te bekennen… die was met de noorderzon vertrokken… en helaas heb ik die ook nooit meer gezien…. tot op de dag van vandaag!

En ja dat was een heftige periode, je wordt natuurlijk helemaal op je zelf teruggeworpen… in alles.. in de praktische kant maar ook de financiële kant… en natuurlijk was ik zelf ook nog niet in orde, ik zat nog zwaar onder de medicijnen… de scheiding kwam er door.. dit was ook erg moeilijk want heb daar best wel mee geworsteld… je mag toch niet scheiden, zo heeft God een huwelijk toch niet bedoeld… je beloofd elkaar trouw tot de dood je scheidt… maar tijdens die worsteling heeft God mij laten zien dat het goed was… ik had voldoende redenen om de scheiding in gang te zetten… en met Gods woord mocht ik ontdekken dat het in sommige situaties oké is… en toen kreeg ik ook de rust en vrede van God hierin… en heb ik het ook in alle rust kunnen regelen…

Maar toen kwam het volgende… ik dacht ja ho eens even… die medicijnen en die labeltjes die ik in die 20 jaar opgeplakt had gekregen… dat ben ik helemaal niet… dus ik ben naar mijn toenmalige psychiater gestapt en gezegd, ik wil van die medicatie af, ik wil afbouwen… maar er was geen enkele arts die mee wilde werken…. ze zeiden dat kan niet… dat gaat helemaal fout.. dan wordt je weer psychotisch en moet je weer worden opgenomen… ik zei: “nee hoor.. dat gebeurt niet.. want wat jullie allemaal denken wie ik ben, met al die labeltjes, ben ik helemaal niet… maar ze wilden niet meewerken, op een gegeven moment kwam er een nieuwe arts uit Assen weet ik nog wel, en die zei: “weet je wat, we gaan het gewoon proberen… lukt het niet dan zien we wel waar het schip strand….” Hij zei lukt het niet dan heb ik je er zo weer aan hoor… ik zei deal…daar ga ik mee akkoord…

In 2 jaar heb ik alles afgebouwd… in de laatste week was ik echt een junk… ik werd vreselijk ziek, je bent even helemaal van de wereld… ik weet nu wat een verslaafde doormaakt, meemaakt als hij of zij afkickt… maar ik ben nu 4 jaar verder en heb nog geen enkele terugval gehad of medicatie meer aangeraakt… tenminste niet die medicatie…

Na dit hele verhaal gingen we luisteren naar het lied van Elisa Mannah

De wereld danst!

De Wereld Danst van Elise Mannah

Een nummer wat precies beschrijft hoe ik jaren de wereld heb beleeft, ik heb natuurlijk heel lang in een cocon geleefd…als en standbeeld…maar toen ik met de medicijnen afbouwde ontdooide ik langzaam… en toen ik van alle medicijnen af was veranderde ik… mijn angsten verdwenen helemaal….ik was bevrijd en mijn leven begon helemaal opnieuw.. en na 20 jaar als een standbeeld te hebben geleefd, want zo heb ik het wel altijd gevoeld….ik keek vanaf een zijlijn naar de wereld… naar die grote boze enge wereld… en toen kroop ik langzaam uit die cocon…

Dit kon ik natuurlijk niet alleen… ik heb wel hulp gehad van een christelijke begeleidster/hulpverleenster, om alles een plekje te kunnen geven… want alles wat er was gebeurt in mijn leven was niet niks… en het is denk ik logisch dat je daar hulp bij nodig hebt… het heeft mij enorm geholpen om te worden zoals God mij heeft bedoeld… en als je naar de vergelijking kijkt van een cocon, dan denk ik dat ik er nu wel langzaam uit gekropen ben en een mooie vlinder aan het worden ben… en daarom is de Vlinder ook een symbool van mijn leven geworden…

Ik heb, na mijn laatste pilletje te hebben geslikt, een periode gehad van enorm veel energie… ik leefde weer…ik pakte het leven weer op.. ik ging weer vrijwilligerswerk doen, actief in de kerk.. ging weer op een koor  enz.. enz.. die periode heeft ongeveer een halfjaar geduurd en toen kreeg ik rare klachten…ik denk dat mijn lichaam ontdekte dat ze het spul/vergif niet meer kregen… mijn lichaam begon het te missen… en mijn lichaam keerde zich op dat moment tegen mij en dat doet het nog steeds…. ik heb ongelofelijk veel pijn in mijn spieren…  want mijn spieren zijn natuurlijk 20 jaar verslapt geweest door de medicatie… een arts heeft wel eens tegen mij gezegd… jij krijgt zoveel medicatie daar gaat een paard van ondersteboven maar Mirjam hobbelt gewoon door… aan het einde van mijn afbouw periode heeft de arts die dat toen begeleide tegen mij gezegd.. “Mirjam ik weet absoluut niet hoe jou toekomst er uit gaat zien..want ik weet niet wat die medicijnen allemaal met jou lichaam hebben gedaan…en hoe jou lichaam gaat reageren nu je er helemaal van af bent… ik weet het niet… ik kan het jou niet vertellen… simpelweg omdat wij hier geen ervaring mee hebben…”

Nou ik ben vier jaar verder en ik weet nu wat die medicijnen met mijn lichaam hebben gedaan en nog doen.. maar mijn lichaam heeft zich tegen mij gekeerd maar God niet… God houdt mij vast… mijn lichaam laat het voortdurend afweten… wel heel wisselend trouwens, de ene dag is de ander dag niet… ik heb gelukkig niet elke dag een slechte dag…maar ik breng veel van mijn uren op bed door.. ik heb op dit moment ook een hernia waar ik mee te kampen heb… daar ben ik aan geopereerd 18 April.. ik zag heel erg tegen die operatie op, want mijn lichaam kreeg wel een narcose en daar zit natuurlijk wel spierverslappers in, dus ik dacht mijn lichaam gaat juichen… ik was heel erg benieuwd hoe het allemaal zou gaan… en hoe mijn lichaam erop zou reageren…

Maar ik merk steeds weer door alle gebeurtenissen heen, hoe vaak mijn lichaam mij ook in de steek laat, dat God mij vasthoudt… dat Hij er bij is… Hij zit af en toe gewoon op de rand van mijn bed… als ik heel veel pijn heb, als mijn man met mij gaat bidden, laat Hij zichzelf zien en dat vind ik ontzettend waardevol, kijk heel vaak voelen we het niet, verstandelijk weten we vaak wel dat Hij erbij is maar gevoelsmatig voelen we soms heel wat anders… maar God laat heel vaak aan mij zien dat Hij er is… en dat is voor mij een enorme bemoediging en daardoor kan ik ook doorgaan… ik heb wel een mooi voorbeeld wat ik daarin meegemaakt heb…

Tijdens de operatie aan mijn hernia zat best wel een risico, de narcose was niet goed voor mij… het kon een psychose uitroepen of een delier… ik ben door mijn verleden met de medicijnen daar nogal gevoelig voor… en de angst was er ook bij de artsen dat het zou kunnen gebeuren, dus we waren er wel op voorbereid….maar ik wist ook dat er heel veel mensen voor mij aan het bidden waren en ik vertrouwde volledig op God… ik wist dat Hij erbij was…mijn vertrouwen in Hem is gewoon 100%.. ik weet gewoon dat Hij erbij is en mij vasthoudt….

De operatie verliep goed.. en ik had totaal nergens last van… de narcose gaf absoluut geen bijwerkingen in die richting… ik was natuurlijk moe..doodmoe en sliep veel maar dat was ook wel weer lekker….maar verder geen enkele bijwerking had ik last van.. geen angsten, helemaal niks…ik heb God daar ontzettend voor bedankt…dat was echt een verhoring van heel veel gebeden…

Maar na een week gebeurde er iets… mijn spieren waren natuurlijk enorm getriggerd door de narcose… ze waren natuurlijk wel helemaal verslapt geweest. en als de narcose dan uitwerkt, dan gaan mijn spieren weer helemaal strak staan..wat ze normaliter al 24 uur per dag doen..daarom heb ik ook zoveel pijn, want mijn spieren kunnen zich niet meer uit zichzelf ontspannen… en toen kreeg ik een Dystonie aanval.. ik lag helemaal verkrampt in bed… de hernia was eigenlijk vrijwel direct terug, door mijn verkrampte houding was de hernia teruggeschoten… de arts wilde mij een bepaald medicijn geven, een ontstekingsremmer zodat de ontsteking weg zou gaan en de hernia zich ook weer terug trok.. hier was ik niet zo blij mee want ik kon niet goed tegen die medicijnen, het was een zusje van prednison en prednison kon ik niet tegen, hier zat een stofje in wat bij mij weer een psychose kon uitlokken, maar ik had niet zoveel keus dus ik besloot het maar te doen.. ik dacht God heeft mij ook bewaard voor nare gevolgen van de narcose, dus dit zal ook wel los lopen…

Maar na twee dagen schoot ik richting een psychose, een delier, ik lag in dat ziekenhuis bed en ik was zo bang… echt bang..zo bang heb ik mij in tijden niet gevoeld.… ik heb zo gehuild en ja het was nacht en je ligt alleen in je ziekenhuis bed en mijn verleden kwam als een nare film voorbij. Ik was natuurlijk vreselijk bang dat ik weer terug zou vallen..dat was mijn grootste angst..  En ik heb God aangeroepen… het was mijn enigste houvast op dat moment… je ligt daar alleen en de zusters weten ook totaal niet wat er aan de hand is en waar je doorheen gaat…dus mijn enige hoop was God, wat altijd mijn hoop is geweest en gebleven…het was uiteindelijk ochtend geworden en na dat ik God had aangeroepen krijg ik uit het niets een appje van onze dominee met een Bijbeltekst, het appje begon helemaal niet met goedemorgen of zo.. maar alleen maar een Bijbeltekst… en hij wist totaal niet wat er aan de hand was…en de Bijbeltekst die ik kreeg was

Hebreeën 13:5b

“Want God heeft gezegd: “Ik zal je nooit in de steek laten. Ik zal je nooit verlaten.”…

Wauw dit was een verhoring van mijn roepen naar God.. ik dacht dit kan niet, en ik las het opnieuw en opnieuw…nou dit was regelrecht een cadeautje uit de hemel. dit was een antwoord op mijn roepen naar God.. en ja nu wist ik natuurlijk dat de dominee wakker was, en op dat moment kwam er een stem die zei dat ik om gebed moest vragen, ik dacht nou nee dat hoeft niet dit is wel genoeg.. maar die stem hield aan en dat heb ik hem toen geappt en hij antwoordde gelijk met zo’n icoontje met twee biddende handen… en toen wist ik gewoon dat hij ging bidden en ik bad op dat moment vanuit het ziekenhuis mee…

Ondertussen stuurde God nog een verpleegkundige langs, die ging op bed zitten en sloeg op dat moment haar armen om mij heen, toen kreeg ik dus ook nog lijfelijk troost.. en dan denk ik, God weet precies wat wij nodig hebben…op momenten dat wij het zelf niet meer weten… Hij hield mij gewoon vast…door engelen te sturen en hiermee tilde Hij mij op.

Dit nummer gaat over hoogte en diepten punten in je leven,  ik kabbel steeds verder achteruit lichamelijk en lever steeds meer in..en natuurlijk krijg ik ook wel weer eens wat terug…dus ja over rozen gaat ons leven zeker niet..en helaas is mijn man nu ook nog ziek geworden.. dat maakt dat het hier af en toe best wel heftig is..

Zijn we net verhuisd naar Borne, in de veronderstelling dat wij met ons aangepaste woning nog een heerlijk leven tegemoet gaan.. dat we kunnen gaan genieten, wordt je man ook nog ziek, met best wel een heftige aandoening, nu vasculaire executieve problemen met het vermoeden dat er misschien vasculaire dementie onder ten grondslag ligt wat nog verder onderzocht gaat worden, dit moet je dan ook weer een plekje in je leven geven.. wat je moet accepteren en dat gaat met vallen en opstaan… natuurlijk ben ik ook wel eens boos en gefrustreerd…en het woordje WAAROM roep je dan ook uit, en helaas krijg je daar geen antwoord op..

Weet je het voelt als oneerlijk..

Ik heb toch pas na 30 jaar mijn partner weer terug gevonden, ik heb toch 20 jaar niet geleefd en mij als een standbeeld gevoeld?? En nu leefde ik eindelijk weer, en waarom moet ik dan nu weer zoveel inleveren.. ben ik net die mooie vlinder… eindelijk uit die cocon weg… mag ik eindelijk gaan vliegen…

Maar ik ben niet van plan om weer in die cocon te gaan hoor!!!

Kijk waarom alles gebeurt weet ik niet, waarom wij dit allemaal moeten meemaken… ik heb er geen antwoord op.. maar wat ik wel merk, is dat ik door dit alles steeds sterker word en dan wel geestelijk sterker… en dat Hij mij er andere dingen voor in de plaats geeft bv mijn hobby’s.

Mijn hobby’s heb ik echt van God gekregen…toen ik nog in Friesland woonde maakte ik altijd de zondagskrant voor onze kerk… dit vond ik altijd geweldig… dan flanste ik het krantje in elkaar en maakte elke week een plaatje met een tekst erbij…zo begon eigenlijk mijn hobby te ontstaan, ik zocht dan een tekst op in de bijbel en een afbeelding plukte ik van internet, (wel een gratis afbeelding)  en dan verwerkte ik de tekst in de afbeelding en dan heb ik een speciaal programma PiZap.com die mij dan helpt om er wat moois van te maken..maar het is voor mij ook tegelijk een stukje stille tijd, en een tijd waarin ik mij richt op God…waardoor mijn relatie verdiept met God..en het is natuurlijk een stukje ontspanning, ik vind het heerlijk om te doen…

Maar ja toen verhuisden wij naar Twente..en toen dacht ik nu kan ik het krantje niet meer doen, Help nu raak ik dat kwijt… en dat vond ik heel erg.. en dacht wat moet ik nu, wat moet ik nu gaan doen… en vroeg het God ook, Heer wat moet ik nu doen… U heeft mij dat talent gegeven en wil natuurlijk ook dat ik daar wat mee ga doen..en ja de Heer voorziet.. en dat doet Hij steeds, in dit verhaal zie je al een aantal voorbeelden van als ik God aanroep dat Hij er is en antwoord geeft en voor mij zorgt… maar dat doet Hij niet altijd direct, of Hij doet het via een appje van een vriendin, of een Bijbeltekst, of iets wat voorbij komt op Facebook.

Op een gegeven moment kreeg ik via een vriendin op Facebook een berichtje  dat zij een oproep had gezien over kruimelaars… dat er kruimelaars werd gezocht voor een website DagelijkseBroodkruimels.nl .. een website waar je teksten kunt vinden verwerkt in afbeeldingen, wat zij een kruimel noemen en waar je je op kunt abonneren via de mail, zodat je elke dag een kruimel in je mailbox krijgt, maar er staan ook verhalen op van mensen die bloggen, en er is sinds kort ook een eigen webshop waar je kaarten kunt kopen die gemaakt zijn van de kruimels.. dus al met al een fantastische site..

Ik was erg onzeker en dacht dat is niks voor mij… zo goed ben ik nou ook weer niet…dat is veel te hoog gegrepen voor mij, ik doe het nog maar net, dat kan ik allemaal niet… toen kwam natuurlijk dat onzeker meisje weer naar boven, wat natuurlijk daar diep van binnen zit en ook altijd blijft zitten….ik weet er mee om te gaan, ik weet dat het een leugen is, ik weet dat ik het mag bestrijden en steeds tegen mij zelf mag zeggen dat het niet waar is….en dan gaat het ook wel goed.. maar af en toe steekt ze even de vinger op… van

“Hallo ik ben er ook nog”

maar ondanks dat probeer ik er niet naar te luisteren en doe mijn best op mijn kruimels..maar goed ik heb de stoute schoenen aan getrokken en een mailtje gestuurd…en ik dacht, nou dat zal toch wel niks worden maar goed ik zie wel… eigenlijk een mailtje waarin ik direct al aangaf dat ik niet wist of ik er wel voor in aanmerking kwam omdat ik het nog niet zolang deed en ik erg onzeker was, maar dat ik wel open stond om te leren…

Maar wat gebeurde er …een van het team belde mij op en had op mijn Facebook rond gekeken en zei dat hij wel degelijk iets zag wat hem blij maakte en ik werd aangenomen… ik was ontzettend dankbaar en blij…en ik had het gevoel van “Hé ik heb werk”… werk wat ik op bed kan doen, achter mijn laptop…en nu maak ik elke week een afbeelding of een keer in de twee weken, maar net hoeveel tijd ik heb en hoe het uitkomt..en die stuur ik dan op en dan plannen hun het in… en zo krijgen mensen elke dag een kruimel in hun mail.. of op Facebook want ze hebben ook een Facebook pagina waar ze elke dag de kruimel delen…

Het bijzondere aan deze kruimels is dat het gaat spreken, ze betekenen meer dan een stukje brood… het is levend brood… en wat een Zegen kan dat zijn voor de mensen, en het volgende nummer wat ik uitgezocht had was Zegen van Danielle Schaap

Ja als Zegen kom door regen, als genezing komt door pijn, nou dat heb ik zeer zeker in mijn leven meegemaakt en ja als je dat meemaakt.. wat gebeurt er dan…. hier moest ik even over nadenken toen ze mij dat vroeg… en toen had ik het antwoord..

Dan gebeuren er Grote Dingen!!

En dan ervaar je Zijn nabijheid… en ik kreeg van de presentatrice en enorme mooi bemoediging/ compliment wat ik erg waardeerde en ook ontzettend waardevol vond, zij zei dat toen ze mijn verhaal had gelezen, en de mooie kruimels die voorbij kwamen zoals deze van het nummer He Loves Us

Dit raakt mensen, jij weet de pijn die jouw leven raakt, om te zetten in een beeld. Maar het beeld is niet verwrongen van Pijn of van Bitterheid of van geslotenheid, maar het is steeds een beeld wat je op de een of andere manier kan doen wat Liefde uit straalt, wat Genezing uitstraalt…. Ik herken jou broodkruimels aan de afbeelding…

Dit vond ik zo geweldig dat ze dit allemaal zei, ik was er diep van onder de indruk en mijn grootste wens is ook dat ik Gods Liefde mag uitdelen, en daaruit is ook de naam van mijn website ontstaan… het is niet zomaar een simpele naam geworden als Na regen komt zonneschijn, maar hij heet Love Heals All Things.. daarom had ze het thema van deze avond ook zo genoemd…

Ja en toen kwamen we op mijn website uit… ik heb heel lang getwijfeld of ik dit wel moest gaan doen… moest ik wel beginnen met een website.. vond het best wel eng…en het is ook iets heel kwetsbaars, je deelt iets van jezelf waar een ander mee aan de haal kan gaan.. het is wel internet en gaat de hele wereld over…. maar toen zei een vriendin een keer tegen mij, (en ze wist niet dat ik al een blog had alleen hij stond niet op openbaar maar privé dus niemand kon hem lezen of vinden), waarom ga jij niet bloggen… ik dacht toen je moest eens weten.. die blog ligt allang klaar alleen ik durf niet… en toen zei die vraag stelde was dit een antwoord van God op mijn vraag of ik het wel moest doen…op mijn twijfels…

Nu weet ik dat God mij helpt met het schrijven en vertellen, want ik vertel natuurlijk wel over gebeurtenissen die ik mee heb gemaakt en nog mee maak, verdrietige dingen en mooie dingen… en het laatste wat ik wil is mensen kwetsen of pijn doen.. ik let heel goed op wat ik schrijf en hoe ik het op schrijf, en weet je iedereen leest het weer door zijn eigen bril.. ik schrijf het op met mijn bril, maar iedereen leest het door zijn eigen bril en dat is bij iedereen weer anders, want iemand kan het zo opvatten terwijl dat een ander het heel anders opvat… Gelukkig schrijf ik de blogs samen met God en dan mag ik erop vertrouwen dat God bij diegene is die mijn blog op dat moment leest… en dat Hij zijn Zegen daaraan geeft… want het is ook fijn omdat te mogen merken, ik merk het namelijk aan de reacties die ik van mensen krijg…weet ik gewoon het is goed, elke keer weer… en dat bemoedigt mij ook om door te gaan…

En ja dan heb je nog de uitlaatklep van het zingen, mijn andere hobby, wat bijna samen gaat met bloggen… het zijn twee uitlaatkleppen van mij wat ik zo nodig heb… ik schrijf nog net geen liedjes haha.. maar wat niet is kan nog komen…. wie weet…hihi

Op de achtergrond word nu een nummer van Oslo Gospel Choir gedraaid, en daar heb ik iets mee…gelukkig mocht ik dat tijdens dat het nummer draaide op de achtergrond er nog wat over vertellen…

Tijdens mijn 20 jaar psychisch ziek zijn luisterde ik altijd naar Oslo gospel Choir… elke dag.. dag in en dag uit, ik lag in die periode heel veel op de bank… mijn leven was op het laatst van bed op de bank en van de bank weer op bed… in die tijd hield ik mijn geloof vast door de muziek… door steeds te luisteren naar deze muziek bleef ik dicht bij God.. ik kende alle nummers van de Oslo Gospel Choir uit mijn hoofd… en toen ik was bevrijd na 20 jaar en uit mijn cocon kroop wilde ik weer gaan zingen en ging ik ook weer op een koor… zo kwam ik ook in 2014 bij Vecht Gospel Choir, dit was het eerste projectkoor waar ik mee in aanraking kwam en dit projectkoor had een project met de dirigent van het Oslo Gospel Choir…ik mocht zingen met de dirigent van Oslo Gospel Choir, en ook de nummers van het beroemde koor samen met allemaal andere enthousiaste zangers en zangeressen….een aantal nummers kon ik niet zingen omdat het mij zo raakte… wie had ooit gedacht dat ik nog eens nummers mocht gaan zingen wat mij door mijn donkerste periode van mijn leven heeft geleid.. en mij dicht bij God hield.. en nu mocht ik daarvan zingen … Zijn naam groot maken… en Hem zo  bedanken voor wat Hij tot nu toe in mijn leven had gedaan…..

Wat speciaal….

Oslo Gospel Choir met This is the Lords Doing

En dat ik door al die dingen die ik meegemaakt heb… door mijn werk bij dagelijksebroodkruimels, en door mijn website, en door het zingen mag ik anderen mensen bemoedigen… dat is mijn grootste wens, mijn grootste drive, andere mensen bemoedigen en Gods grote Liefde doorgeven… want Hij is een liefdevolle God.

Hij wil maar 1 ding en dat is dat jij je leven aan God geeft, en weet je dan komt straks die dag dat alles voorbij is, alles… alle verdriet.. geen pijn meer.. dat we mogen juichen en dansen, en dat het voor eeuwig is… niet voor 1 dag maar voor ALTIJD…. en wat is het dan fijn om dat te doen met iedereen die je lief is.. en wat is dat een geweldige toekomst…

Hij heeft mijn rouwklacht omgeturnd tot een vreugdedans… en dan mag ik voor altijd dansen… ik kan nu niet dansen maar ik dans in mijn hart, en Hij is dicht bij mij maar Hij wil ook dicht bij jou zijn… Hij wil met iedereen de dans van het leven dansen…

Ja en dan de vraag wat ik nog mee wilde geven aan de luisteraars…

HOU VOL!!!

Hou vol en laat niet los dan laat Hij jou niet los, roep God aan en Hij is er… Hoe diep je ook zit of op welke top van welke berg je ook staat… Hij is bij jou en houdt je vast… maar roep Hem aan en HOU VOL… en weet je die dag komt, en dan hoop ik dat je erbij bent…. en dat we samen voor God voor Zijn troon mogen Zingen en Dansen…en tot die tijd…..

HOU IK VOL!!!

JIJ OOK??