Nooit zal ik een moeder zijn…
Accepteren wat is,
accepteren wat niet zal zijn.
Er zal nooit een “eigen” kindje komen
een stukje “ik” dat rondloopt
opgroeit met mijn liefde
van me houdt, als moeder
onvoorwaardelijk
een kindje waar ik altijd op heb gehoopt.
een stukje bloed, een stukje eigen
die ik herken en erken
uit liefde geboren
en van mij.
Ja dat doet pijn
voelt als een leeg gat
voelt eenzaam
verloren
alleen.
Hoe kan ik hiermee leven
wetende wat had kunnen zijn
dagelijks mee wordt geconfronteerd
het doet zo een pijn.
Had ik maar…
wat als…
was het maar….
Ik zal het nooit weten
en zal ermee moeten leren leven
altijd achteraan te sluiten.
Een stiefdochter kwam in mijn leven
een mooie en lieve meid, echt hoor
ik probeer het beste van mezelf te geven
maar soms vraag ik me af waarvoor.
Misschien als ze volwassen is
en gaat praten over hoe ze het heeft ervaren
dat ik in haar leven kwam
en dat ze een stukje heeft opgevuld van mijn gemis
zonder dat ik het wist .
Maar nooit zal ik een moeder zijn
en dat doet zo een pijn
weten dat ik altijd achteraan moet sluiten
en op mijn gevoel zal blijven stuiten.