Afgelopen maandag ben ik dus bij Dr Wolffenbuttel geweest.

Heb een fijn en een goed gesprek gehad…. hij nam mij serieus en begreep ook waarom ik doorzocht, gewoon om het feit dat ik niet serieus genomen werd en dat de diagnoses nooit goed zijn uitgelegd…

Wel was wat ik te horen kreeg pittig…

Ik wist van de Neuroloog al dat mijn kleine hersencellen beschadigd waren geraakt door overmatig medicatie gebruik en van jarenlange stress…. en nu vertelde de professor dat mijn kleine cellen in de spieren ook kapot waren gemaakt door de medicatie en stress… pfff dat is heftig…. hoe geef ik dit een plekje… moeilijk en ik zou nu ook nog niet weten hoe…..

Hoe accepteer je iets wat een gevolg is van een vreselijke tijd…..

Ik ben de dag er na naar de Noorderbrug geweest (een instantie wat mensen helpt met  niet aangeboren hersenletsel) ja daar val ik nu ook onder (moeilijk)…… ik moet af en toe echt even slikken en dan zeg ik Heer help wilt u mij helpen om het een plekje te geven? mag ik dit samen met u doen?

Ik heb ook daar een fijn gesprek gehad…. en wat werd ik serieus genomen… anderhalf jaar werden al mijn klachten geschoven op psychisch, natuurlijk omdat ik daarin een heel heftig verleden heb… maar ik wist dat het nu absoluut niet psychisch was ik was toch van mijn verleden los en bevrijd dus hoe kon het dan dat dit psychisch was.. de verpleegkundige waar ik een intake mee had.. die zei, als jij al die psychiatrische diagnoses had gehad dan had je ten eerste hier niet zo gezeten en zo open met mij in gesprek geweest, ten tweede had je hier nu niet zonder medicatie gezeten en ten derde zeker niet al drie jaar want ja ik ben ondertussen al weer drie jaar van al die medicatie verlost…. dit deed mij zo goed toen ze dat zei en toen zei ze en helaas heb je er een hersenletsel aan overgehouden…. en dat was slikken…. ik kon wel janken….. maar zoals altijd slikte ik weer al mijn tranen door ik kon het ook niet de emotie was gewoon te heftig…..

Ik heb een rondleiding gehad en het was goed….. maar toen ik op de groep kwam moest ik wel even slikken… dat was heftig….. ik besefte ineens help… nu hoor ik ook bij deze groep mensen…. en dat kwam binnen….

Maar wederom voelde het aan de andere kant ook goed… en nu bezig om het rond te krijgen met de instanties die dit moeten financieren…. en dat is altijd weer spannend omdat de zorg in Nederland gewoon vreselijk is geworden…

Ik ben thuis gekomen en was intens verdrietig….. en gefrustreerd en boos… boos om het feit wat mij allemaal is aangedaan…. dat dit dus het gevolg is van een vreselijk gefrustreerd en verdrietig verleden…….

Ik merk ook dat ik hier mee om moet leren gaan en ik dacht ook Heer ik wil zo graag weer bloeien… en toen besefte ik dat ik mag bloeien zoals Hij mij heeft gemaakt en hoe Hij mij heeft bedoelt….. met al mijn gebreken….

Ik ben goed genoeg zo… ook met deze beperkingen mag ik een mooie vlinder zijn…..

Toen ik mijn getuigenis gaf heb ik dit ook gezegd dat ik graag een prachtige vlinder wilde worden…. ik heb gewoon jaren in een cocon geleefd en wil zo graag ontpoppen…maar ik voel wel dat dit heel langzaam stapje voor stapje wel gebeurt…. maar alles op Zijn tijd… en dat is het moeilijkste… geduld… met het vertrouwen dat het goed komt..

Maar ik merk ook dat het tijd nodig heeft…. het gaat gewoon heel erg heen en weer het ene moment denk ik dat ik op deze manier mag gaan bloeien en een paar uur later kan ik er weer ontzettend verdrietig om zijn…. of gefrustreerd en boos en dan mag ik weten dat dit ook mag en dat het reële gevoelens zijn… maar dan mag ik ook weten met wie ik al die nare gevoelens, die boosheid en frustratie mag geven en mag ruilen voor iets heel moois… en ik mag ook leren dat het oké is om hulp te vragen… hulp te krijgen en dan ook het te ontvangen…. je wilt zo graag zelf maar steeds moet ik weer tegen mijzelf zeggen… jij doet wat jij kunt en de rest doet iemand anders en het is niet erg het is goed zo… die ander kan misschien weer dingen niet die jij weer wel heel erg goed kunt….

Als de dingen tegenzitten, dan is het makkelijk om te denken: ‘Het gaat allemaal niet goed.’ Maar de waarheid is dat de vijand niet tegen je zou strijden als God niet iets bijzonders voor je in het vooruitzicht zou hebben

Ik hoop ook dat ik op den duur er goed mee om mag gaan… en stapje voor stapje mag zien hoe God mij gebruikt en gaat gebruiken…en God gebruikt zeer zeker mensen met een gebroken leven…..

De gebarsten emmer

Een waterdrager in India had twee grote emmers; elke emmer hing aan één kant van een juk dat hij over zijn schouders droeg.

Eén van de emmers had een barst en de andere emmer was in perfecte staat. Terwijl die tweede emmer aan het einde van de lange weg tussen de rivier en het huis van de meester een volle portie water afleverde was tegen die tijd de gebarsten emmer nog maar halfvol.

Dat ging zo twee volle jaren verder. De waterdrager leverde altijd maar anderhalve emmer water af in het huis van zijn meester. Natuurlijk was de goede emmer bijzonder trots op zijn prestaties omdat hij perfect voldeed voor het doel waarvoor hij gemaakt was. Maar de arme gebarsten emmer was beschaamd om zijn gebrek en voelde zich ellendig omdat hij maar de helft kon presteren van wat je van hem had mogen verwachten. Nadat hij zich zo twee jaar lang als een mislukking had beschouwd begon hij op een dag bij de rivier tegen de waterdrager te praten.

“Ik ben beschaamd over mezelf en ik wil me bij jou verontschuldigen.”

“Waarom?”, vroeg de waterdrager. “Waarom ben je beschaamd?”

“Omdat ik de laatste twee jaar slechts in staat ben geweest om maar een halve portie water af te leveren. Door die barst in mijn zijwand verlies ik voortdurend water onderweg naar het huis van je meester. Door mijn falen moet jij zo hard werken en krijg je niet het volle loon voor je inspanning”, antwoordde de emmer.

De waterdrager kreeg echt medelijden met de oude gebarsten emmer; hij wilde hem troosten en zei: “Als we dadelijk teruggaan naar het huis van mijn meester moet je eens goed op die prachtige bloemen letten aan de kant van de weg”.

En inderdaad: toen ze de heuvel opliepen zag de gebarsten emmer de prachtige wilde bloemen langs de kant van de weg en dat bracht hem toch een beetje troost. Maar aan het einde van de reis voelde hij zich toch weer ongelukkig omdat de helft van het water weer was weggelopen en hij verontschuldigde zich opnieuw bij de waterdrager omdat hij weer gefaald had.

De waterdrager bekeek de emmer en zei: “Heb je dan niet gezien dat er alleen maar bloemen groeien langs jouw kant van de weg en niet langs de kant van de andere emmer?

Dat komt omdat ik altijd al wist dat je een beetje lekte en ik heb daar mijn voordeel mee gedaan. Ik heb bloemzaadjes geplant aan jouw kant van de weg en elke keer we terugkwamen van de rivier heb jij ze water gegeven

En zo heb ik twee jaar lang telkens prachtige bloemen kunnen plukken om de tafel van mijn meester mee te versieren. Als jij niet zou zijn zoals je nu eenmaal bent dan zou zijn huis er nooit zo prachtig uitzien.”

En zo heeft ieder van ons zijn eigen “lekken”. We zijn allemaal gebarsten emmers. Maar als wij er open voor staan dan zal de Heer ons falen kunnen gebruiken om de tafel van Zijn Vader op te fleuren.

In Gods grote plan gaat er nooit iets verloren. Wanneer je dus een manier zoekt om elkaar te dienen en als God je voor een bepaalde taak heeft geroepen, maak je dan geen zorgen om je zwakke punten. Wees je er wel van bewust maar geef Hem de mogelijkheid om er Zijn voordeel mee te doen en zo kan jij ook meewerken aan schoonheid langs Zijn weg.

Ga dapper voort en weet dat we in onze zwakheid Zijn sterkte ervaren.

Dit Verhaal bemoedigt mij enorm… elke keer weer…

Ik wil ook iedereen met dit verhaal bemoedigen… doe je voordeel ermee…

Heel veel Zegen toegewenst……