Ja wij wonen nu twee maanden in ons nieuwe huisje en de ziekenhuisbezoeken en al wat daar bij hoort is weer begonnen…

Ook de zorg is inmiddels opgestart…. blij mee nu komt eindelijk de rust erin!

Heb al aardig wat artsen gehad…

Cardioloog…. eerste bezoekje was goed, fijne arts en ook positief nieuws mijn hart was niet achteruit gegaan… helaas ook niet beter geworden, mijn pompfunctie is gelijk gebleven met vorig jaar 45%…. dit is natuurlijk niet goed voor een vrouw van mijn leeftijd… maar allang blij dat het niet erger was geworden!

tweede bezoekje was aan de neuroloog voor mijn botox behandelingen en ook dat is weer goedgekeurd, ook daar ben ik blij mee.. want dan blijf ik in ieder geval alles goed zien… zou ik namelijk mijn botox behandelingen niet krijgen dan wordt ik functioneel blind… en daar zit ik niet op te wachten… de natuur is nog veel te mooi!!

Ik vond het allemaal best wel spannend al die nieuwe bezoekjes aan de artsen…steeds mijn verhaal vertellen en dan ook nog het idee in mijn hoofd dat artsen mij meteen afrekenen op mijn verleden…ik merk aan mijzelf dat ik dat best wel heel lastig vind en mij zelf ook nog eens een stigma opleg van ze kunnen het van mijn voorhoofd aflezen dat ik een psychiatrisch patiënt ben geweest!

Dit is een stukje wat bij mij steeds terug komt en ik een plekje moet geven…. ik moet continu tegen mij zelf zeggen dat dit een grote leugen is van de Satan… dat hij graag wil dat ik dat geloof en denk dat andere mensen dat ook zien… maar God heeft mij laten zien dat dit een grote leugen is en ik stuur die leugen ook steeds weg… maar goed daarom is het wel lastig.. en ik heb veel in de afgelopen jaren mee gemaakt dat de artsen wel degelijk beïnvloed werden door mijn dikke dossier….maar door de positieve ervaringen met de zorgverleners en de steeds positieve ontmoetingen met nieuwe artsen dan krijg je weer een beetje vertrouwen in de medische wereld.

Mijn derde bezoekje was aan de Internist…. dit was vorige week… ik was best wel heel zenuwachtig want met deze arts heb ik het meeste te maken… vanwege mijn diabetes en nu mijn B12 tekort en de vermoedelijke auto-immuunziekte….maar wat een fijne man… eindelijk een internist die mij serieus neemt… die echt naar mij luisterde…. ik had van mijn vorige internist uit Friesland medicijnen gekregen voor de suiker, dit medicijn verwerkte de suiker naar buiten via de urine… dit was voor mij niet fijn want kreeg steeds blaasontstekingen…en mijn handicap is dat mijn zenuwuiteinden erg gevoelloos zijn geworden dus ik voel de blaasontstekingen pas als het al veel te laat is…

Maar deze internist was erg duidelijk en vond ook dat het geen fijn middel was en zij direct stoppen…ook stelde hij voor om bij de volgende afspraak bij mij een sensor te plaatsen die de komende tijd mijn suikers gaat meten zonder dat ik mij zelf hoef te prikken en dan moet ik opschrijven wat ik allemaal doe en eet…

toen vroeg hij waar ik het meeste last van had… nu zei ik natuurlijk de pijn….en dan vooral de pijn in mijn benen…hij heeft er naar gekeken en waar ik al heel lang om vraag bij de huisarts in Friesland krijg ik binnen een minuut voor elkaar bij deze arts zonder dat ik er nog om vraag ook.. vanwege mijn veneuze insufficiëntie moet ik eigenlijk steunkousen dragen…maar mijn oude huisarts vond dat ik al genoeg op mijn bordje had maar ja ik bleef hierdoor enorme pijnen houden….

Veneuze Insufficiëntie

En toen zei de internist ik geef je een verwijsbrief mee voor het hulpmiddelen centrum om je steunkousen aan te laten meten anders gaat je neuropathie steeds verder… het was ongelofelijk….

Toen kwam hij nog op mijn pijn terug en zei dat ik ook nogal pijnstillers slikte en ja dat klopt… en dan nog gaat vaak de pijn dwars door de medicatie heen…toen vroeg hij of er wel onderzoek naar gedaan was,,, ik zei ja een EMG onderzoek meer niet…hij zei geen spierbiopt? en een MRIscan? ik zei nee helaas….. het is gebleven bij een EMG ik strijd er al een hele poos voor maar helaas….

Hij vroeg toen of hij informatie mocht opvragen uit Groningen waar de EMG was gemaakt… en hij vond wel dat er onderzoek gedaan moest worden want ik was nog veel te jong om dit niet uit te zoeken…

Dus ik heb goede hoop…..

Ik ben naar huis gegaan en wat was ik dankbaar en tegelijk enorm perplex… dat dit zo goed ging… ik was zo blij…. natuurlijk moet het allemaal nog en ik blijf wel mijn reserves houden tot de onderzoeken zover zijn…ben te vaak blij gemaakt met een dooie mus….

en zo gaan er weer deuren open hier in Hof van Twente… wat ben ik wederom blij blij blij dat ik hier ben komen wonen… wij worden zo enorm gezegend in ons nieuwe plekje… Hij laat steeds weer zien dat Hij mijn leven in Zijn hand heeft….

Hij is erbij…..