Ik ga zelf geen blog schrijven hierover

Onderstaande blog pas in een dat verwoord precies hoe het is…

Zoveel herkenning in..

Ondertussen zijn we samen 9 jaar onderweg in dit heftige proces..

En elke keer een stukje met inleveren, loslaten, omarmen op en andere manier..

Maar 9 jaar is lang.. is slopend en je uithoudingsvermogen, je volhouden, je lange adem wordt steeds een stukje korter.. ken je het elastiek wat steeds meer optrekt en zijn veerkracht uiteindelijk verliest?

Ik bid God elke dag om Kracht, liefde, wijsheid, vernieuwde energie in door te kunnen gaan, vol te blijven houden.. naast mijn lief te (kunnen) blijven staan..

Maar soms… ach in ben ook gewoon mens hé.. ik doe mijn best maar alleen ga ik dit niet redden.. heb Hem nodig maar ook mensen om mij heen die met mij dragen.. met mij volhouden…

En dan lees je onderstaande blog.. oeff wat herkenbaar en goed verwoord.. niets aan toe te voegen..

Lees het en haal eruit wat je aanspreekt

https://www.manteldragers.nl/blog/rouw-zonder-graf

Be Blessed