De dames liggen vaak op tijd in hun nestjes want aam het eind van de dag hebben ze ook de knollen op zogezegd.. Maar vanavond hadden ze totaal geen haast.
Ik vroeg aan een van de dames of ik ze al mocht helpen richting hun bed..
Ze keek me aan en zei: Echt niet, tis hier veeeeel te gezellig.. komt u er toch ook bij zitten.. kijk maar even of er nog wat in de koelkast ligt, ik ben wat slecht te been (mevr zit in een rolstoel) dus u moet u zelf even helpen.. en u kunt vannacht gerust blijven slapen hoor… ik heb wel een bed over.. en anders mag u wel bij mij in bed.. deden we vroeger ook.. ik op het voeteneind en u andersom! Tis ook al erg donker..
Ik kon niet anders dan mee gaan in haar beleving en zei dat dat helemaal goed kwam… en graag bleef slapen.. ik glimlachte.. en dacht.. heerlijk dit… ze denkt echt dat ik bij haar op visite ben..
Ik ging zoals gevraagd naar de koelkast om de dames een advocaatje klaar te maken samen met mijn collega… het was tenslotte zaterdagavond.. nog wat lekkers erbij gezocht en het feestje was compleet!
Terwijl ik bezig was gingen mijn gedachten verder… ach.. wordt een latertje vanavond.. want ze willen nog lange niet.. nog lange niet.. en geef ze eens ongelijk..
Tis wel zo dat ze wel allemaal met de tillift op bed moeten… en dat vergt meer tijd.. maar ik genoot zo van hun beleving… en wilde dit feestje niet verpesten..
Ineens realiseerde ik mij iets… ze hebben nog gelijk ook.. ik ben bij hun op visite… natuurijk weet je dit wel maar hoe gauw vergeten we dit niet door de (tijds)druk(te) van het werk..
Eindelijk… na 4 onrustige maanden in Friesland kom ik de afgelopen 2 weken wat in de rust… en merk ik wat deze afgelopen 4 maanden hebben gedaan met mij..
Uitgeput
Zoals jullie weten heb ik een vaste baan 24 uur gekregen in de ouderen psychiatrie.. zie mijn vorige blog
Helaas merkte ik bij mij zelf dat ik zo niet op mijn plek zat binnen de ouderen psychiatrie..
Dit kwam omdat het nogal mijn blauw plekken raakte.. wie mij een beetje volgt weet wat ik bedoel..
De doelgroep en alles wat daarbij hoort qua zorg raakte mij.. het triggerde flink mijn blauwe plekken.
Maar waar ik ook mee worstelde was het feit dat ik cliënten tegen kwam waar ik mee opgenomen ben geweest en die daar voorgoed terecht waren gekomen… waar geen hoop op herstel meer voor is… (menselijk gezien)
Het gaf mij stress omdat ik ze niet tegen wilde komen.. zodat ze mij zouden herkennen.. ik zou mij zo voor kunnen stellen dat dit voor hun erg pijnlijk zou kunnen zijn..
Ik vind het moeilijk om te zien dat God zo genadig voor mij is geweest en mij bewaard heeft hiervoor.. dit had ik deze cliënten ook zo gegund..
Ik ging op mijn tenen lopen en kreeg zoveel vragen in mijn hoofd..
De genade van God voor mij en de heftigheid van de realiteit daar..
Hier kon ik niet mee uit de voeten
Ook zag ik hoe deze cliënten afgestompt zijn.. niet weten hoe om te gaan met positieve aandacht, stukje liefde.. ik miste enorm de “warmezorg” zoals in de PG zorg.. zoals ik gewend was..
Ik werd er erg verdrietig van…
Ik kon mijn liefde die ik heb voor de bewoners niet kwijt…
Zij kunnen hier uiteraard niks aan doen omdat ze niet meer kunnen ontvangen omdat ze al zo ontzettend afgestompt zijn door het leven en de medicatie..
Dit alles maaktte mij ontzettend machteloos en na een werkdag liep in steeds volledig “leeg” waardoor ik eerst in mijn auto de tranen liet stromen en dan naar huis toe ging.
Thuis kreeg ik last van flashbacks en ik merkte dat mijn energie level tot nul punt ging.. en ik nergens meer oplaad momenten kon vinden..
Ik bad er voor en vroeg mijn Vader hoe nu verder.. dit hield ik niet vol.. maar Hij had mij toch deze baan gegeven..
HEER IK KAN HET NIET..
Ik besefte dat ik het open moest gooien naar mijn teamcoach toe.. hem deel moest maken van mijn worsteling.. om verder te kunnen.. dit kon ik niet alleen.. en hoef ik ook niet alleen te doen..
Maar ooo wat moest ik mij hierdoor kwetsbaar opstellen..
In het hol van de leeuw vertellen waar ik tegen aan liep..
Heb alle moed bijelkaar geraapt… gebeden en gevraagd om Zijn leiding hierin en een afspraak gemaakt..
Ik heb open en eerlijk verteld waar en waarom ik tegen dingen aanliep.. het was fijn om mijn hart te luchten… ik merkte dat er ruimte kwam.. mijn teamcoach schrok zichtbaar maar had alle begrip.. en vondt het knap dat ik toch het werk was aangegaan..
Ik vroeg of het mogelijk was om weer terug naar de PG zorg.. ouderen met dementie.. dus om een andere werkplek binnen de organisatie.. hij was het daar helemaal mee eens en zei… dat deze situatie niet lang meer moest duren..
Ik was zo blij met deze reactie.. het begrip en het meedenken..
DANKUWEL HEER..
Hij heeft mijn vraag neergelegd bij zijn collega’s teamcoaches van de locaties PG zorg..
Het wonderlijke was dat er 5 teamcoaches reageerden die mij graag wilden..
Het zure in de zorg is momenteel de tekorten dus deze reacties waren ook niet verwonderlijk.
Maar goed.. sollicitatiegesprekken gedaan.. en ondertussen gewoon doorgewerkt.. dit lukte ook omdat ik ruimte had gekregen en een stip op de horizon dat er perspectief was op wat anders..
En ik kreeg kracht en energie van Hem om vol te houden..
Maar wat was het een zware tijd
Doordat ik zo’n moeite had met mijn wennen in mijn werk maar ook in mijn omgeving.. mijn andere huis.. je bent wel 6 jaar weggeweest.. en moet opnieuw je plekje weer vinden.. miste ik Twente ontzettend.. mijn vertrouwde plekjes.. mijn collega’s.. mijn oude werk.. mijn vrienden.. mijn huis.. dit maakte het extra zwaar..
Au… wat deed dit zeer.. wat koste dit tranen.. en slapeloze nachten..
Was dit wel Uw plan Heer.. was dit wel Uw weg? Heb ik het verkeerd geïnterpreteerd toen U de sluisdeuren open zette??
Het was en verwarrende tijd..
Toch mocht ik op verschillende momenten ervaren dat Hij bevestigde dat het goed is om in Friesland te zijn.. dit een appje.. tekst of een lied die zomaar voorbij kwam op het juiste moment..
Ik had een dagboekje gekregen van mijn collega’s uit Twente en die lees ik elke dag en als ik het dan zo moeilijk had een twijfelde was juist de tekst van de dag zo passend en bemoedigend..
God is goed… ondanks…
Inmiddels heb ik een baan mogen accepteren in de PG zorg..
Ik kijk terug op deze heftige tijd dat het niet voor niets is geweest.. ik heb weer een stuk herstel mogen vinden van mijn verleden.. het besef hoe Genadig God mij is geweest werd zeer krachtig..
Dankbaar.. niet verdiend.. pure Liefde voor mij.. Zijn Geliefde Kind!!
Tegelijk dat ik nu een baan van 24 uur heb in de pg zorg.. wat eigenijk niet mogelijk is vanwege de korte diensten en de vele dagen dat je dan moet werken om aan je uren te komen.. was ik gelijk naar pg zorg gegaan had ik een contract van 16-20 uur gekregen maar dat was te weinig geweest want daar kan ik niet van rondkomen..
God zorgt.. Zijn wegen zijn ondoorgrondelijk!
Ik ben inmiddels weer twee weken aan het werk in de PG zorg en helemaal op mijn plek.. ik krijg elke dag weer nieuwe energie.. ik laad weer op en heb ontzettend plezier in mijn werk.
Door dit alles ook weer energie om naast mijn werk het sociale leven weer op te pakken en mij in te zetten..
Natuurlijk merk ik dat ik weer moet opbouwen.. want dit alles heeft mij lichamelijk en mentaal veel gekost.. en dat heeft tijd nodig..
En dat Gun ik mijzelf ook..
Compassie voor mijn naaste lukt alleen als ik ook compassie heb voor mijzelf… en hierboven staat God als een paraplu… zonder Hem ben in nergens en kan ik NIKS!!
Een bewoner met dementie kwam een andere bewoner tegen, deze meneer mistte zijn onderbenen..
Mevr zag hem een raakte ontroerd.. ze vond het zo erg dat deze meneer geen onderbenen meer had.. ze kreeg tranen in haar ogen en wenkte mij…
Ze vroeg of we konden bidden voor deze meneer, dat God de benen weer aan wilde laten groeien.. Ze zei.. dat kan alleen God.. wij kunnen dat niet maar God wel.. ik kreeg tranen in mijn ogen en zei tegen haar.. natuurlijk kunnen we bidden voor deze meneer..
Midden tussen het rumoer in de zaal begon ze te bidden.. Ze bad.. en ik bad met haar mee.. op een gegeven moment hield ze op… ze was even stil… of was ze naar God aan het luisteren.. ze antwoordde op wat ze hoorde.. bad nog even door en zei Amen.. ik bevestigde haar gebed ook met een Amen…
Ze vertelde mij dat God tegen haar had gezegd dat Hij het later in de hemel beter zou maken..
Wederom raakte ik ontroerd.. het kinderlijk geloof en de eenvoud raakte mij…
Er straalde zo’n liefde van haar uit..
Ze had de tranen in haar ogen toen ze opnieuw naar die meneer keek… tegelijk had ze een bepaalde rust over haar…. want God had haar bevestigd dat Hij het in orde zou maken in de hemel..
Vond het zo bemoedigend.. en wonderlijk tegelijk.. Dat Hij tijdens haar gebed Zich liet zien en haar gelijk gerust stelde in een onderonsje..
Hij weet wat wij op de momenten zo nodig hebben… en Hij geeft.. wat hebben we toch een grote liefdevolle God.. 😘
Inmiddels zijn we 2 maanden verder na dat ik mijn hart ben gaan volgen..
Mijn lieverd zit al weer 9 weken in een verpleeghuis en heeft het best naar zijn zin.. zeker zijn er af en toe momenten dat het even binnenkomt.. dat je merkt dat je niet meer thuis woont, dat je apart woont.. maar wat is er van beide kanten een stuk rust gekomen…
Mijn lieverd die daar zichzelf kan zijn, tot rust kan komen mentaal en fysiek, nieuwe vrienden op doet.. het gezellig heeft met de verzorging…
En aan de andere kant mijn situatie thuis..
Ik kom tot rust, raak steeds meer uit de zorgmodes.. jong wat is dat wennen… en wat ben ik mezelf tegen gekomen en nog… ik hoef niet meer alert te zijn… dat is iets wat ik mijn hele leven ben geweest, vanaf mijn vroege jeugd.. dit doet veel met je…
Ik merk dat mijn geheugen mij hierdoor af en toe verrast… in negatieve zin… meer ook in het feit wat ik afgelopen jaren allemaal heb gedaan in die zorgmodes… merk dat ik zoveel jaar op mijn reserves heb gelopen.. maar ook zoveel ballen in de lucht heb gehouden… heel veel dingen zelf uitgezocht.. steeds maar weer opzoek naar de beste zorg voor mijn lieverd.. dat was mijn hoofddoel!
Herstellen van een intensieve periode neemt maanden tot jaren in beslag.. het bizarre is dat ik nog steeds in een herstelfase zit van al de afgelopen jaren voor dat ik voor mijn lieverd ging zorgen… dus eigenlijk gaat het een beetje dubbelop.. of simpel gezegd.. duurt herstellen bij mij dus langer.. en ondertussen blijft de situatie met mijn lieverd ook nog wel een poos in stand omdat je bij proces dementie steeds een beetje afscheid neemt.. steeds weer een stukje loslaat van elkaar.. het is rouwen bij leven… en neem van mij aan dat het hard werken is.. maar tegelijk mag ik ook elke dag een stukje herstel ervaren… soms in het groot.. soms in het klein.. de tijd die herstel nodig heeft wil ik mijzelf ook geven… het zal met vallen en opstaan gepaard gaan… en een kwestie van een lange adem!
Moet ik daarbij dan niks meer doen? nee hoor.. ik mag (leren) luisteren naar mijn lichaam en gewoon af en toe toegeven aan rust.. maar doorgaan met leven binnen je grenzen is ook herstellen…. daarin speelt geloof een grote Rol… ja de hoofdrol.. want God is de regisseur van mijn leven.. dus ook over dit stukje..
Wat doet het pijn als je merkt dat er aan mijn intenties getwijfeld wordt…
Helaas lukte het niet meer om dit in de thuissituatie te realiseren.. hoe graag ik dit ook had gewild.. ik schrijf dit omdat ik ook weet dat er mensen zijn die hieraan twijfelen… mensen die denken dat je deze keuze zomaar maakt, echt he…. of je je Grote Liefde als een vuilniszak bij de weg doet… men heeft vaak geen idee wat voor worstelingen.. verdriet.. tranen er aan vooraf gaan voor je uiteindelijke deze keuze moet maken… het druist zo tegen je natuur in.. het liefst blijf je zorgen… maar niemand heeft er uiteindelijk iets aan als je allebei uitgeschakeld wordt en je met spoed geplaatst moet worden in een crisisplek.. niet wetende waar je dan terecht gaat komen..
En daarnaast de gedachte die ook nog rondspeelt dat je dus “zomaar” opgenomen kan worden… nou neem van mij aan dat dit niet “zomaar” gedaan wordt, daar gaan heel wat stappen/gesprekken aan vooraf.. met een duidelijke diagnose… er moet een gegronde reden voor zijn.. er zijn immers zoveel wachtenden voor u.. zoveel schrijnende situaties.. die soms zo moeten pleiten voor een plekje..
Misschien zul je denken.. joh waarom verdedig jij jezelf nog? laat gaan…
Nou nee…. ik kan dit niet op zijn beloop laten.. Ik ervaar het ook niet als een verdediging mijn reactie… maar meer een feit dat er nog veel onbegrip is voor deze aandoening en wat voor situaties en beslissingen hieruit voort rollen… en dat dit allemaal wel gehoord en gezien mag worden….
Maar daarnaast wordt ik ook ontzettend bevestigd en bemoedigd… als ik hoor hoe de zorg mij bevestigd in het feit dat mijn lieverd op zijn plek zit.. en dat het een juiste keuze was op een juist moment.. dan haal ik opgelucht adem en klop mijzelf op mijn schouder en zeg…
Goed gedaan!!
Maar he.. hiermee is er nog geen eind gekomen aan mijn mantelzorgtaken hoor.. het zorgen gaat door.. alleen op een andere manier.. ook hierin is het zoeken… een weg vinden…
Het liefst was ik elke dag bij mijn lief.. echt… maar dit is (helaas) niet mogelijk vanwege mijn eigen leven.. afstand en werk… en daarnaast is het ook niet “gezond” voor mij omdat ik dan in de zorgmodes zou blijven zitten.. gelukkig kan ik hem loslaten en met vol vertrouwen dat er goed voor hem gezorgd wordt..
Ik mag nu vanuit de zorgmodus in de verwenmodus stappen.. samen leuke dingen doen, af en toe een dagje thuis halen of een weekendje.. lekkere dingen toestoppen… en dan alleen maar van elkaar Genieten!!
Maar daarnaast blijft er een stukje mantelzorg.. wat ik ook helemaal niet erg vind en ook ervaar als een stukje verantwoordelijkheid.. hij is en blijft mijn man.. in voor en tegenspoed tot de dood ons scheidt! Al is het op een iets andere manier dan we 7 jaar geleden hadden gedacht toen we in ons huwelijksbootjes stapten… maar nog steeds geen haar op mijn hoofd die spijt heeft van die keuze.. ben blij en dankbaar dat ik er nog steeds voor hem mag en kan zijn..
Soms echt wel pittig.. vooral omdat ik vaak last heb dat er te weinig uren in een dag zitten..
Herkenbaar hihi…
Want naast je werk ook nog naar hem toe valt niet mee… omdat de Vlinder ons destijds ook nog in de steek heeft gelaten is het wat lastiger om elke keer fysiek op bezoek te kunnen gaan.. moet vanuit mijn woonplaats een uur reizen om bij hem op bezoek te kunnen, zowel met OV als met de fiets… maar wat ben ik tegelijk dan blij dat we in een digitaal tijdperk leven zodat we elke dag via Facetime, WhatsApp contact kunnen hebben.. elke dag elkaar even kunnen spreken en elkaar elke dag even welterusten zeggen.. samen de dag af te sluiten!
En dan zie je uit naar je weekje vakantie wat nog gepland stond… het weekend zou mijn lief mee en daarna nog een paar dagen voor mijzelf…heerlijk eruit naar ons geliefde Ommen.. geweldig stukje Nederland… en heb je alles gepakt.. alles geregeld… taxi ed.. nog 1 nachtje slapen.. heerlijk opladen..
Volgende morgen wordt je wakker en waar je al een poosje rekening mee hield gebeurt.. knallende hoofdpijn, koorts, niet meer op mijn benen kunnen staan van de pijn.. alsof er een vrachtauto over mij heen was gedenderd….
tja en nu?…
Omdat mijn lief ook zou komen heb ik eerst maar een sneltest gedaan… binnen 10 seconden 2 streepjes…. Een PCR test aangevraagd en s’middags kreeg ik het antwoord… het C virus gooide roet in het eten.. oftewel in onze vakantie!
Het zal toch niet waar zijn!!!
Kan mij het ook wel voorstellen dat ik juist nu ziek ben geworden.. dat mijn lichaam nu juist erg vatbaar is.. ik kwam zoals ik al zei tot rust.. lichamelijk zowel mentaal.. en ja dan gaat je lichaam in de herstelmodus en ben je extra vatbaar.. je merkt al dat je extra vermoeid bent.. dat je lichaam er harder aan moet trekken om in de rust te blijven.. en dan zegt Mr C vriendelijk.. ik ga je wel een handje helpen.. van de wal in de sloot!
Maar goed.. er zit nu niks anders op dan rust te pakken en goed voor mijzelf te zorgen.. de tijd te nemen om hier weer bovenop te komen..
Tegelijk vind het ook best wel pittig…. het is zo’n gemeen virus.. vooral voor de kwetsbaren… en dan te horen dat er steeds meer collega’s en bewoners besmet zijn doet pijn.. natuurlijk weet je dat je er niks aan kunt doen.. dat dit buiten je onvermogen gaat.. maar toch je gevoel zegt soms zo wat anders dan je hoofd uiteindelijk wel weet..
Dit wil je het liefst voorkomen… ik werk in de zorg om de bewoners een fijne oude dag te bezorgen..
Elke dag probeer ik te relativeren dat het iedereen had kunnen gebeuren.. probeer ik lief te zijn voor mijzelf.. maar als je dan leest dat er weer iemand positief getest is.. ziek is geworden met daadwerkelijke klachten.. dan laat ik stiekem een traan..
Het blijft door je koppie gaan…
Ik hoop dat mijn/ieders herstel voorspoedig mag verlopen.. ik heb momenteel flinke klachten.. maar hoop dat ik er gauw weer voor mijn collega’s en bewoners mag en kan zijn…
Tot die tijd kan ik maar 1 ding doen..
Dat is bidden dat God Zijn beschermende handen om ons heen legt.. en ons wil dragen door deze weer opnieuw heftige periode..
En dan mag en kan ik het loslaten en overgeven aan Hem die zoveel machtiger is dan het virus…
Makkelijk??… nee.. maar ik kies er bewust voor om Hem deze last te laten dragen..
Hij zegt zelf! Ben je vermoeid of belast? Breng je zorgen bij Mij.. want Mijn juk is zacht en Mijn last is licht!
Lang heb ik niks van mij laten horen… ja te lang als ik heel eerlijk ben…
Maar naast werken en mantelzorgen is er weinig ruimte voor andere dingen zoals mijn bloggen en plaatjes maken… het heeft het laatste jaar al mijn tijd op geslokt…
Maar nu krijg ik meer tijd om jullie bij te praten, want er is nogal wat gebeurt in mijn/ons leven… heel veel gebeurt.. te veel om in een blog te vertellen dus ga ik er een aantal blogs aan wijden..
Zoals ik al schreef in mijn laatste blog ging deze periode van corona, Lock down, drukte op het werk en mantelzorgen mij niet in de koude kleren zitten..
Ik merkte dat ik op mijn tenen begon te lopen, dat mijn rek qua energie er bijna uit was.. het werd thuis steeds zwaarder.. mijn lieverd ging steeds verder achteruit.. niet dat iemand er iets van merkte behalve ik en de zorg.. en dat maakte het wel dubbel zo zwaar..
Het is een eenzame weg (geweest) met vallen en opstaan.. het vreselijke van dementie is dat het voor de naasten veel zwaarder is dan voor de persoon zelf… de persoon zelf merkt weinig van hoe de dingen niet meer goed gaan, wat ze vergeten en hoe ze veranderen…
Het lastige van vasculaire dementie is dat je een trap afloopt als het ware… je maakt een stap en dan stabiliseert het zicht weer tot je weer een stap maakt.. tijdens de stap merkt de persoon in kwestie het wel.. maar doordat het weer stabiliseert is dit moment al gauw weer verdwenen.. ook gaat bij vasculaire dementie het vergeten nog niet zo zeer.. en de combinatie met FTD kenmerken heb je meer te doen met gedrag en karakterveranderingen bij Alzheimer staat het vergeten meer voorop… zo zijn er wel 50 soorten verschillende dementievormen… en we zijn allemaal stuk voor stuk uniek gemaakt, hierdoor gaat een ieder ook zijn eigen proces binnen de ziekte dementie..
Zet 20 alzheimer patiënten op een rij en er gaat niemand het zelfde proces… zet 20 vasculaire dementie patiënten op een rij.. en je hebt het zelfde verhaal… enz enz
God heeft ons uniek geschapen met een uniek brein.. waardoor we ook allemaal anders reageren op eenzelfde proces.. hierdoor maakt het dat het een zeer ingewikkelde en moeilijke aandoening is om mee om te gaan.. en om het überhaupt te zien.. want veel patiënten met dementie zullen ongemerkt proberen te compenseren.. dit zit in de mens en gaat automatisch.. bij de een wat meer dan bij de ander..
Omdat mijn lieverd zijn hele leven zich heeft aangepast aan de ander.. dit is al vanaf zijn jeugd ontstaan… is dit een overlevingsmechanisme geworden en zit bij hem ingesleten.. dat levert voor hem nu ontzettend veel voordeel op omdat het bij hem een automatisme is geworden… hierdoor kan hij zich nog heel lang staande houden en zul je het dus niet zo snel opmerken..
Maar hij merkte zelf ook steeds meer dat het harder knokken was om aansluiting te vinden bij de ander.. dit vroeg steeds meer energie die hij eigenlijk niet meer had… toch probeerde hij het en deed hij ontzettend zijn best.. waardoor hij elke keer steeds uitgeputter raakte.
Hij gaf steeds vaker aan dat hij wel opgenomen wilde worden.. ik denk zelf dat het hem rust gaf dat hij dacht dat hij dan niet meer zo zijn best hoefde te doen om aansluiting te vinden bij gelijkgestemden.. hij hoeft dan niet meer op te boksen tegen een maatschappij die hij eigenlijk niet meer kon bijbenen.. de psycholoog heeft destijds ook gezegd dat hij elke dag een marathon loopt..
Hoe vermoeiend…
Mede hierom zijn we op zoek gegaan naar een verpleeghuis.. kleinschalig of een grote organisatie… het verschil zit hem in de prijs (helaas).. maar goed binnen de grote organisatie zie je ook steeds meer kleine afdelingen met een kleine groep bewoners..
We zijn bij een aantal wezen kijken en mijn lieverd vond het allemaal oké.. toch bleef uiteindelijk na veel wikken en wegen… en veel telefoontjes naar verschillende verpleeghuizen één verpleeghuis over..
Een kleinschalige afdeling met 8 appartementen.. speciaal gericht op jonge mensen met dementie.. leeftijd tot 65.. 8 appartementen in heel twente.. veel te weinig voor deze doelgroep.. er komen namelijk steeds meer jonge mensen met dementie.. dementie is ondertussen volksziekte nummer 1, het is de kanker voorbij gestreeft.. deze groep kun je niet tussen de 70 á 80 plussers neerzetten.. Jonge mensen met dementie komen uit een hele andere leefsituatie, dit vraagt om een hele andere dagelijkse invulling en omgaan met dementie..
Hierdoor kon het nog wel heel lang duren voor er plek zou zijn… dit maakte ondertussen dat ik na ging denken of het nog wel geschikt zou zijn dat ik in Enschede aan het werk was of dat het nu tijd was om iets dichterbij te zoeken..
Mijn lieverd had al vaker aan gegeven dat hij het wel fijn zou vinden als ik een baan dichterbij had… dit gaf hem een veiliger gevoel… stel dat er wat was.. dan was ik in ieder geval zo thuis..
Ik zat hier over na te denken en voor te bidden en zo kwam er (toevallig) een vacature voorbij in Hengelo.. bij een andere organisatie maar ook bij een hele ander doelgroep.. Somatisch met psychiatrische problematiek… een afdeling vanuit de GGZ naar een verpleeginstelling was gegaan…
Het leek mij wel wat… het was een welzijnsbaan als helpende.. meer gericht op welzijn, en niet meer in de zorg.. dit was voor mij ook fysiek wat prettiger.. ook de doelgroep leek mij wel een uitdaging.. maar vond het ook enorm spannend..
Ik twijfelde tegelijk enorm… mijn oude baan opgeven was voor mij best wel een ding.. een werkgever met een christelijke identiteit waar zeker binnen de instelling hoge prioriteit aan wordt gegeven.. ook de PG vond ik geweldig.. warme zorg… dat ben ik… ik ben geen bikkel en ik heb geen dikke huid… ik leef op als ik iemand warme liefdevolle zorg kan bieden..
Na een poosje te worstelen met mijzelf, God en het leven kwam ik uiteindelijk tot een keuze… Ik koos voor de praktische kant, mijn hart schoof ik even aan de kant.. want als ik daar naar luisterde bleef ik waar ik was.. maar praktisch was dit gewoon niet oké.. gezien de thuissituatie..
Ik heb een ochtend meegelopen en dat was leuk en gezellig.. ach ik pas mij makkelijk aan en ik vindt (bijna) alles leuk.. dat is mooi maar het kan ook een valkuil zijn… ik dacht bij mijzelf… hier kan ik vast ook wel wennen..
Het gekke was dat ik niet gelijk laaiend enthousiast was.. terwijl ik ’t meestal wel ben.. ik wist dat ik de uitdaging wel wat mistte.. het was mij in alle eerlijkheid wat te rustig.. maar ik dacht weet je iets rustiger aan mag ook wel.. naast de zorg voor mijn man… je hebt het druk genoeg..
Uiteindelijk heb ik ja gezegd.. in de wetenschap dat ook God hierin meeging en Hij mij de tools en wijsheid wel zou geven om er wat van te maken…
Ik ondertekende mijn contract.. eerst voor een jaar en dan zou ik voor vast aangenomen worden als het van beide kanten goed zou bevallen.. In juni zou ik beginnen en dan eerst een proefmaand.. vond ik het in die maand toch niks kon ik zo weer opstappen.. dit vond ik wel een prettige gedachte.. ook omdat ik nog steeds twijfelde..
Ik zag die maand ook echt als een maand om te snuffelen aan mijn nieuwe baan en dat ik daarna pas definitief mijn keuze hoefde te maken..
Zo gezegd… zo gedaan..
Tjonge.. wat vond ik deze stap spannend… en wat ging ik met een naar gevoel bij mijn oude werkgever weg… het kostte mij veel tranen.. heel veel tranen…. mede omdat ik de rust in deze stap maar niet kon vinden.. en een antwoord kreeg ik ook niet… het was een stap in vertrouwen dat Hij met mij mee ging.. anders durfde ik het niet aan.. en soms moet je praktische keuzes maken en je gevoel wat aan de kant zetten..
Ik ben geraakt en tegelijk ontroerd omdat ik zo bevestigd wordt.. mijn gebed is al maanden.. Heer wat is waarheid!
Deze tijd is zo verwarrend.. je leest en hoort zoveel tegenstrijdige berichten.. maar ook de liefdeloze strijd onderling is ontzettend heftig en neemt zulke extreme vormen aan..
En dan denk ik steeds Here Jezus wat zou U doen?
En dan krijg je via een bemoedigende overdenking het antwoord voorgeschoteld..
Ik heb 2 ontzettend heftige weken achter de rug, waarin ik in een rollercoaster van emoties was beland.. waarin ik naar God toe mijn vertwijfeling heb uitgeroepen..
Er is deze week een einde aangekomen.. maar voor hoelang?
Alleen God weet dat..
Mijn lieve schat had een nieuw NPO onderzoek gehad.. en de uitslag daarvan was niet om naar huis te schrijven..
Cognitief waren er de nodige problemen.. wat vooral vanuit de frontale kwab kwam.. hier komt alles uit wat met planning, structuur, organiseren enz te maken heeft.. ook het geheugen was erg achteruit gegaan.. de psycholoog vertelde dat hij elke dag een marathon aan het lopen was.. doordat mijn man erg intelligent is, wat ook uit de test naar voren kwam, kan hij nog erg goed alle ballen redelijk in de lucht houden.. en merken de meeste mensen niet dat er wat aan de hand is.. hij is de hele dag “onbewust” aan het compenseren en verbloemen.. alleen kost hem dit ontzettend veel energie en past er naast zijn hobby/vrijwilligerswerk ook geen ander leven.. alles gaat naar zijn passie om dit nog zolang mogelijk te kunnen blijven doen!
Mijn petje neem ik echt voor hem af!
Hij was dus best wel achteruit gegaan.. en het heftige van vasculaire problemen is dat hij dit zelf heel af en toe ook bewust meemaakt en ervaart… en dat maakt het op dat moment best wel heftig en emotioneel..
Op een nacht werd hij wakker en ging praten, mijn man is een binnenvetter dus praat niet zo gauw over wat hij voelt of denkt.. ik ervaar dit dan ook als kostbare momenten..
Hij verteld verdrietig dat hij merkt hoe zijn geheugen hem af en toe in de steek laat en dat het plannen en organiseren steeds lastiger wordt.. het overzicht houden is ook best wel problematischer geworden.. hierdoor wordt het alleen zijn ook lastiger..
En om een stukje veiligheid voor hemzelf te creëren, stelde hij voor om dan maar opgenomen te worden..
Slik.. hoorde ik dat goed? Ik was even stil en moest dit even tot mij door laten dringen..
Ik schrok hier best wel van.. het kwam totaal onverwacht.. natuurlijk houdt je er steeds wel wat rekening mee.. maar als het zich dan aandient is het altijd onverwacht en schrikken en reken je er totaal niet op!
Een week van regelen en uitzoeken brak aan.. verschillende disciplines kwamen langs en hij werd actief op de wachtlijst gezet..
Ik ging AAN.. en mijn lijf ging automatisch in de overlevingsstand.. mijn gevoelens en emoties kon ik redelijk parkeren.. althans voor even.. af en toe schoten mijn emoties van hot naar her.. en belande ik ongewild in een rollercoaster van emoties en verwarring..
Ik wandelde met de hond en had tijdens de wandeling Verbinding met Jezus.. ik vroeg.. is het echt waar.. is hij echt al daar aan toe.. of hoor ik morgen dat was een vergissing..
Mijn man is namelijk ook af en toe een flipperkast wat deze dingen aangaat.. logisch het is ook niet niks wat er allemaal gebeurt in zijn hoofd.. ik geef het je te doen..
Maar elke dag begon hij er weer over en ik kreeg steeds meer het idee dat hij er ook al woonde in zijn hoofd..
Hij vondt het wel ontzettend moeilijk om dit te delen met zijn naaste familie.. hij was bang dat ze hem niet zouden begrijpen..
Je gaat zelf toch niet voor opname kiezen?
Toch begreep ik het wel.. daar had hij overzicht.. kleine kamer.. geen verantwoordelijkheden meer.. altijd zorg in nabijheid.. en hij kon hem helemaal storten op zijn passie.. de radio! Zodat hij dat zo lang mogelijk kon blijven doen..
Hij had wel een voorwaarde gegeven aan de opname.. hij moest wel gewoon naar zijn Passie kunnen gaan..
Dus werd er voor een open PG gekozen en de wachtlijst zou worden geactiveerd..
De casemanager zou nog gesprek hebben met de opname coördinator om te horen hoe lang de wachtlijst zou zijn en wat praktische dingetjes..
Na een dikke week belde ze mij op..
Corona strooide roet in het eten.. want vanwege de corona kon hij wel opgenomen worden maar niet met de voorwaarde dat hij naar zijn Passie kon blijven gaan.. want dat bracht teveel besmettingsgevaar met zich mee!
Oeps… de opname ging niet door want dit wilde hij niet.. zeer logisch..
Geen Passie Geen Leven!!
Maar nu komt er wel meer op mij af.. ik werk parttime maar wel onregelmatig.. dus als ik avonddienst heb.. of cursus dan moet ik dus nu iemand regelen die bij mijn man thuis kan zijn.
Ik heb al veel mee gemaakt en geleerd dat problemen er zijn om opgelost te worden en mijn vertrouwen in Hem is Groot!
Ook dit komt goed! Hij zorgt dat is mijn houvast..
Maar toch… in deze verwarrende tijd zit een onzekere toekomst wat betreft de zorg voor mijn man..
Want wat is waarheid.. hoe lang blijft Covid19 onder ons..
Wat moet ik geloven daarin? Tussen al die tegenstrijdige berichten?
En dan komt de overdenking van Jan Pool zomaar voorbij en krijg ik een antwoord..
Eigenlijk een bevestiging.. want het ontroerde mij.. Jezus raakte mij aan vanavond en zei: Vertrouw op Mij, Ik zorg.. ook in deze verwarrende onzekere coronatijd..
Zo fijn dat Hij geeft wat je op dat moment even nodig hebt!
Bevestiging!!
Nog steeds heb ik die zo nodig.. een overblijfsel van mijn getraumatiseerde leven..
Niet erg.. want ook dat weet God en ook daarin verzorgt Hij mij..
Wat een Genade..
Ondertussen tijdens dat ik de overdenking beluisterde kwam mij een lied in de gedachten..
Een heel oud nummer van Esther Tims.. maar zo van toepassing in deze tijd..
Onderstaand stukje las ik op Facebook.. geschreven door Marriët de Landmeter-Moerdijk.. het raakte mij.. belevingsgerichtezorg.. het mooiste om te geven!
Beseffen wij (de zorgmedewerkers) nog wel hoe groot de crisis is in het leven van mensen wanneer er een verhuizing noodzakelijk is naar een verpleeghuis?
Beseffen we de impact van het idee opgesloten te worden wanneer een opname nodig is op een “gesloten” afdeling? Alle veiligheid en vertrouwdheid op te moeten geven? En je “lot in handen te moeten leggen van vreemde “zusters”?
Denken we daar nog wel eens over na wanneer we aan het werk zijn? Dat we zorgen voor mensen, mensen zoals jij en ik? Met een eigen kijk op het leven, met ieder zijn eigen eigenaardigheden, gewoontes en privé dingen?
Beseffen we wat het zeggen wil om je letterlijk bloot te moeten geven? Iemand anders dan jezelf of een vertrouwd iemand aan je lichaam te laten zitten? Afhankelijk bent in alles, al je zelfstandigheid en eigen regie op te moeten geven? Merken we dit nog op, kijken we bij gedrag nog naar de mens áchter het gedrag? (Zoals ze in België zo mooi zeggen: vergeet Dementie, onthoud de Mens!)
Beseffen we hoe groot ons doen en laten van invloed is, in het leven van de mensen waar we voor MOGEN zorgen?
Ik vergeet het wel eens, dat is eerlijk waar. Maar gelukkig word ik vaak dan door de mensen zelf op mijn plek gezet. Het ontroert me dan ineens, wanneer er een bewoner vraagt MAG ik naar het toilet? Of MAG ik nog éven blijven liggen? Wie ben ik dan toch om daar een antwoord op te geven? Die vragen horen eigenlijk helemaal niet gesteld te worden!
“Vandaag wil ik echt die nare strakke kousen niet aan, of weer al een schoon hemd aan, moet het nu allemaal weer al in de was? Wie ben ik dan om te zeggen, ja het is echt beter voor u hoor, voor uw gezondheid en voor de hygiëne….? Nee dat gebakje dat slaan we over vandaag, dan word u te zwaar of dat is niet goed voor uw diabetes. Het staat zo in uw dossier, of we doen dit al jaren zo……Zal ik het even voor u doen? of het wordt allemaal voor u geregeld u hoeft niets meer te doen….
Beseffen we als zorgverleners nog dat het een voorrecht is, een gunst dat we MOGEN zorgen voor….? Dat het een voorrecht is dat een bewoner zorg toestaat, kijken we verder dan de boosheid en het verdriet?
Of zijn we meer bezig met een goed sluitend zorgplan? Zijn de doelen SMART genoeg en kloppen de indicaties nog? Hoe kunnen we bezuinigen, hoe houden we het financieel gezond?
Soms heb ik daar toch zo’n last van, het wordt in de instellingen soms zó moeilijk gemaakt om belevingsgericht te werken. De inspectie die overal bovenop zit en tig aan regels stelt waar men zich aan dient te houden. Een zorgkantoor of indicatiebureau wat in je nek hijgt, een geldkraan die zomaar dichtgedraaid kan worden wanneer bepaalde protocollen niet kloppen. Dit lijstje moet ingevuld zijn, en deze kolom moet kloppen enz.
Tjonge wat kan ik er soms naar verlangen om heel die dossier en zorgplannen “los” te mogen laten. Niets geen doelen halen en tig rapportages schrijven, lijstjes invullen en afvinken. Welnee, iedere bewoner krijgt een (digitaal) dagboek en we schrijven alleen nog maar gelukmomenten op. En de rest van de tijd zijn we bezig met het creëren van gelukmomenten. Niets meer en niets minder!
bewustwording #blijvendromenmag
Mariët de Landmeter-Moerdijk @mariëtopzorgavontuur
Zo bijzonder.. bewustwording.. Belevingsgerichtezorg..
Wat voel ik soms met “mijn” bewoners mee.. ik weet helaas hoe het voelt.. om opgesloten te zitten, afhankelijk van zorg te zijn..
Ik moest echt wel even de spreekwoordelijke drempel over toen ik voor het eerst de deur achter mij in het slot hoorde vallen.. er gebeurde op dat moment heel veel in mijn koppie.. het verschil was dat ik nu een sleutel/pasje had en gewoon de deur weer open kon doen wanneer ik wilde…
Ik ben mij meer dan bewust dat “mijn” bewoners die keus niet meer hebben..
Mijn heftige rugzak met de nodige trauma’s mag en kan ik gelukkig nu omzetten naar iets positiefs!
In mijn werk ervaar ik wat Jezus kennen betekend..
Mijn bewoners glijden langzaam terug naar het “kindzijn”… hoe belangrijk is het dan dat je vanaf je kindertijd opgevoed bent met Jezus..
Als je echt alles kwijtraakt in je hoofd.. letterlijk en figuurlijk.. namen, plaatsen, waar jij je überhaupt bevindt.. noem maar op.. als je geest je zo in de steek laat..
Wat blijft er dan over??
Ik ervaar dat bewoners die met het geloof zijn opgegroeid alles vergeten… maar dat het geloof blijft..
Jezus…. Hij blijft!!
Jezus zit diep in je hart geankerd.. begin maar met zingen, bidden of bijbel lezen… en gelijk doen ze mee.. herkennen de versjes, de gebeden of de Bijbelteksten.. tot het einde toe blijft dit bestaan!
Wat ben je dan gezegend!
Hoe onrustig of angstig ze ook zijn.. begin maar met zingen, bidden of lezen en de rust en vrede daalt vaak neer!!
Hier mee wil ik zeggen.. deze aftakeling kan ons allemaal overkomen…. rijk… arm.. gezond.. ziek.. jong.. oud…
Wat is het dan ontzettend belangrijk om zo vroeg mogelijk je kinderen over Jezus te vertellen.. en voor ze te bidden…. zodat het in hun hart wordt verankerd!
Welke weg je ook mag gaan… Jezus zit verankerd.. en Hij blijft…
“Leer een kind van jongs af aan de juiste weg, en het zal er niet van afwijken wanneer het oud geworden is”
In Prediker 22:6 staat: “Leer een kind van jongs af aan de juiste weg, en het zal er niet van afwijken wanneer het oud geworden is”
Wat gaat deze tekst dan nu leven…
Ben blij en dankbaar dat mijn ouders mij van jongs af aan hebben verteld wie Jezus is!
Na mijn blog over “afgodjes” kwam ik in een soort rust.. ik vond het opeens ook minder erg om thuis te zijn.. ook had ik dagelijks weer het gevoel dat ik weer ontmoetingen had met God.. dit deed mij zo goed..
Zo ging mijn week verder, ik deed mijn ding en vulde mij elke dag met de dingen die belangrijk zijn voor mij, met Gods Liefde, en strekte mij elke dag uit naar Zijn Geest, dat de Heilige Geest mijn leven maar invulling wilde geven.. ik wilde in afhankelijk leven van deze God omdat ik weet dat Hij weet wat goed voor mij is..
Ongeveer anderhalve week later ging ineens de telefoon, ik had mij aan het begin van dit C-virus opgegeven voor Helpende Handen, dit is voor zorgverleners die de handen uit de mouwen willen steken als de nood aan de man is, de mevrouw aan de telefoon vroeg of ik nog beschikbaar was en eventueel wilde helpen.. ze hadden mensen nodig..
Ik schrok.. ik dacht dit kan niet… mijn hart sloeg over.. en wilde eigenlijk gelijk al zeggen.. “natuurlijk”… maar ik heb ook al veel geleerd ondertussen dat ik niet gelijk over al ja op moet zeggen.. want dat hoeft niet.. ik mag gerust nadenken en later beslissen of dit iets voor mij is en bovenal of dit in Gods plan paste.. ik hield mij stil en was benieuwd wat ze nog meer te vertellen had..
Ze vertelde dat het wel ging om helpen binnen een verpleeghuis waar het C-virus was uitgebroken, er was veel vast personeel ziek geworden en nu zaten ze om zorgverleners verlegen..
Pfff.. helpen wilde ik heel erg graag… maar helpen waar corona was uitgebroken.. dat was andere koek.. ik viel even stil en heel veel gedachten schoten door mij heen… moest ik hier wel ja op zeggen.. kon ik hier wel ja op zeggen.. is dit verantwoord?? kan ik het überhaupt wel??
Heer is dit echt wat U van mij vraagt? wilt U dat ik dit ga doen?
Wilt U dat ik deze sprong in het diepe ga maken??
Ik zei dat ik even tijd wilde hebben om hier over na te denken, ik vertelde ondertussen wie ik was en dat ik ook mantelzorger ben en daarom even tijd nodig heb voor mij zelf om te beslissen of ik dit wel wilde doen..
Hihi.. ik schrok van mijzelf.. zei ik dit?? wat een wijsheid en besefte mij dat het leven mij al veel geleerd had..
Ze vond het erg logisch dat ik hier even over na wilde denken, ze wilde het wel graag die zelfde dag weten dus sprak ik af dat ik haar s’middags terug zou bellen..
Ik legde de telefoon aan de kant en ging in gesprek met God..
Moet ik dit echt doen.. is dit wat U van mij vraagt?? Past dit in Uw plan met mij?
Mijn hart zei gelijk DOEN.. maar mijn gevoel ging een heel andere kant op..
“Heer ik durf dit niet.. dit kan ik toch niet doen.. is dit wel verantwoord? Ik… mantelzorger… zelf nog herstellende.. pff.. moest echt wel even slikken en mijn hart sloeg over.. en dan “wat zullen de mensen wel niet zeggen”.. onverantwoord…”
Maar ik denk dat ik iemand ben van de uitersten en dat ik dan eigenlijk op mijn best functioneer.. waarom weet ik niet..
Ik dacht na hoe ik er achter kon komen wat God hierin van mij vroeg.. en ineens kreeg ik de gedachte.. overleg met je vriendin… hoor wat zei zegt.. zij kent je situatie en redeneert vaak nuchter en objectief.. dus ik belde haar en zij nam direct de telefoon op.. ik vertelde haar dat ik was gebeld door helpende handen en dat ik ontzettend was geschrokken en niet goed wist wat ik nu moest doen.. we liepen samen de punten na.. de voor en tegens.. en we kwamen tot de conclusie dat je in de supermarkt meer kans op besmetting hebt dan beschermd werken in besmet gebied.. en het was voor mij wel een enorme kans om er achter te komen of dit is wat ik graag weer wil gaan doen.. en of ik lichamelijk dit werk weer aan zou kunnen..
Werken in de fysieke zorg..
Na het gesprek ging ik terug naar God en legde mijn voor en tegens op een rij.. maar ik was toch nog niet helemaal gerust.. ik heb meer bevestiging nodig Heer…
Toen zei iets in mij.. bel je re-integratiecoach.. zei is een integere vrouw, zij kent jouw situatie en weet ook hoe je in elkaar zit.. en ik zei tegen mijzelf.. als zij ook enthousiast reageert en de voors en tegen met mij naloopt en de voors de overhand hebben dan is het oké.. dan wilt U dat ik het ga doen.. maar als zij twijfelt en het mij afraadt dan doe ik het niet.. dan is het echt onverantwoord..
Zo gezegd.. Zo gedaan..
Ik belde haar op en wonderwel nam ze gelijk de telefoon op.. ik vertelde haar wat er was gebeurt en ze zei direct.. wat bijzonder.. maar wat wil je zelf.. een wat zegt je gevoel.. ik deelde met haar de voors en tegens.. en we kwamen tot de zelfde conclusie die ook al uit het gesprek met mijn vriendin naar voren kwam..
Dit was voor mij de tweede bevestiging en genoeg om een weloverwogen keuze te maken..
Voldoende om Ja te zeggen..
En ook al zou ik ziek worden.. dan heb ik in ieder geval gedaan wat ik het liefste doe…
Hij gaat met mij mee, en in die afhankelijkheid doe ik het ook.. ik kan dit absoluut niet in eigen kracht.. daar was ik mij heel erg van bewust..
Dus ik ging het doen..
Je wilt niet weten hoe spannend ik dit telefoontje vond..
Nog steeds twijfelde wel mijn gevoel.. ben ik niet onverantwoord bezig. maar merkte dat dit gevoel ook gebaseerd was op.. “wat zullen de mensen wel niet zeggen”… en ik Pleaser van anderen vond dit toch wel het moeilijkst.. maar wilde dit keer dicht bij mijzelf blijven en bij wat God van mij vroeg..
Ik bad God om rust als het in Zijn plan paste… en paste het niet in Zijn plan dat hij mij dan wilde overspoelen met angst.. en ongerustheid…
Ik wachtte nog een uurtje met bellen en voelde mij kalm worden.. en kreeg een bepaalde rust.. ook een gevoel van uitdaging overviel mij.. ik mocht weer wat betekenen.. ik kon eindelijk mijn handen weer uit de mouwen steken..
Ik belde haar op en zei dat ik het ging doen.. we namen alles door.. ik kreeg een contract van drie maanden en 3 uur en de meer uren kon ik gewoon schrijven.. en ging als helpende aan de slag.. waar ik ook de diploma’s voor heb..
Ik legde de telefoon neer en een gezonde spanning overmeesterde mij.. wat was ik blij dat ze had gebeld.. maar tegelijk ook spannend.. wat zou ik aantreffen.. hoe ging het allemaal in zijn werk..
Ik zou die week erop beginnen.. maar een uurtje later belde ze op en vroeg mij of ik de volgende dag al wilde beginnen.. de nood was erg hoog..
De volgende dag ging ik in mijn brommobiel op weg naar het verpleeghuis.. spannend was dat ritje.. maar ik ging er biddend heen.. ik zegende in de auto het verpleeghuis, de bewoners en al het personeel.. en vroeg Hem of hij er wilde zijn en ons wijsheid wilde geven..
Ik kwam daar en kreeg instructies over de beschermende hulpmiddelen.. helemaal ingepakt moest ik aan het werk..
Wat was de eerste dag pittig… en erg warm in de beschermkleren.. bijna al het vast personeel is besmet met het virus.. en van alle bewoners waren er nog maar een handjevol gezond.. we moesten er dus tegenaan met hoofdzakelijk invallers.. dit is lastig want tijd om in te werken was er niet.. het is pionieren en improviseren..
Het verdrietige is dat de bewoners ons niet kennen en wij voor hun staan in gekke pakken.. met spatscherm, mondkapjes.. schorten en handschoenen aan.. kan mij voorstellen dat dit voor hun verschrikkelijk eng over komt..
Het is een verpleeghuis waar mensen wonen met vergevorderde dementie.. deze bewoners begrijpen vaak niet wat er gebeurt en merken jou onrust en hectiek des te meer.. het zijn mensen die nog leven op gevoel.. en juist dat valt weg.. ze zien alleen je ogen.. deze mensen leven op jou uitdrukkingen in het gezicht.. daaraan kunnen zij vaak lezen hoe je iets bedoelt en nu zien ze alleen je ogen..
De kunst aan ons is om onze ogen te laten lachen terwijl ons hart wordt geraakt door al dit verdriet.. dat kan ik omdat ik Liefde voel..
Zijn Liefde voor deze bewoners..
Maar tegelijk voel je ook verdriet en delen we de zorgen die we hebben.. overleven ze dit.. hoe ziek worden ze.. wat zijn de gevolgen..
In de week voordat ik daar kwam werken waren er al een paar bewoners overleden.. de gevolgen werden steeds zichtbaarder.. terwijl dat het C-virus er nog maar een week aanwezig was.. zien we dat dit C-virus razendsnel om zich heen grijpt als het eenmaal is uitgebroken..
Ook raakt het verdriet van de familie je.. de familie die niet bij hun geliefden kunnen zijn die ziek zijn.. pas als er geen kans meer is op herstel en het stervensproces in gang is gezet.. dan mag de familie er bij.. en dan staat de familie soms voor onmenselijke keuzes…
Ga ik wel of ga ik niet…
Als de familie ook kwetsbaar is.. of ziek zijn… dan moeten ze hun geliefde soms zonder hun nabijheid laten gaan.. wat een diep intens verdriet geeft..
En als zorgverlener sta je machteloos.. wat wil je soms andere keuzes maken dan wat de regels voorschrijven.. dit breekt je hart..
Wat leven we toch in een rare tijd…
En toch doe ik het werk met een blij hart en ben ik dankbaar dat ik het kan en mag doen.. dat ik hier van betekenis kan zijn.. ik probeer ondanks de heftigheid nog iets van plezier bij de bewoners te brengen.. af en toe een grapje en proberen het “normale” ritme van de dag zo goed mogelijk door te laten gaan.. en dat is hard werken..
Elke dag ga ik met biddend hart er naar toe.. in deze tijd raak ik zo doordrongen van het feit dat ik het alleen niet kan.. ik heb God zo nodig.. altijd natuurlijk.. maar juist in deze tijd ben ik er nog meer bewust van.. ik kan dit absoluut niet alleen..
Na 30 jaar op deze manier terug in de zorg.. had ik van te voren niet kunnen bedenken.. maar waarom God mij juist nu in deze tijd hier heeft neergezet… daar wordt ik mij elke dag meer bewust van..
Een voorbeeldje..
Tijdens mijn werk mag ik een verlengstuk zijn van Hem.. er lag een bewoner op sterven… (dit brengt bij mij altijd een vreemd soort spanning… vind het altijd een heftig iets en echt het went nooit..) ik verleende samen met een ander zorgverlener zorg aan deze bewoner.. de andere zorgverlener moest even weg om spulletjes op te halen en ik was alleen met de bewoner.. ik merkte dat deze bewoner erg onrustig was en ik zag angst in de ogen bij deze bewoner.. ineens kreeg ik op mijn hart om voor deze bewoner te gaan bidden.. en zacht bad ik voor deze bewoner.. dat God er wilde komen met Zijn rust en dat Hij zijn beschermende handen om deze bewoner wilde leggen.. ik sprak zacht tegen deze bewoner en vertelde dat God er bij is, dat het goed was en dat Hij draagt… ik wist niet of deze bewoner het nog mee kreeg… maar dit weerhield mij niet om te bidden… ondertussen kwam de andere zorgverlener terug.. en ook de dienst doende verpleegkundige kwam binnen.. en opeens merkten we op dat deze bewoner erg rustig was geworden en dat deze bewoner er vredig bij lag…. op dat moment drong het nog niet echt tot mij door, je hoofd is bezig met zorgen.. maar na dat we klaar waren en naar beneden liepen schoot het door mij heen..
God U was daar… wat ben ik blij en dankbaar dat U dit op mijn hart heeft gelegd.. dat ik voor deze bewoner mocht en kon bidden..
Deze momenten maken mijn werk dierbaar.. en ervaar ik Zijn nabijheid en Zijn kracht in mijn zwakheid..
Dit maakt dat ik door kan gaan.. ondanks dat het fysiek enorm zwaar is en mentaal ook..
Ik ben blij en dankbaar dat ik het kan..
Tot nu toe ben ik en mijn partner nog steeds gezond en kan ik het allemaal bolwerken en loopt thuis alles in hetzelfde ritme door..
Ik bid en hoop dat dit zo mag blijven.. ik heb ondanks dit heftige gebeuren veel plezier weer in het zorgen van deze groep ouderen.. zij hebben een speciaal plekje in mijn hart.. daar ben ik in deze heftige week wel achtergekomen..
Hoe dit in mijn verdere leven vorm gaat krijgen is voor mij nog een open boek.. maar God is de auteur en regisseur van mijn levensverhaal.. dus ben erg benieuwd..
Vandaag las ik een ontroerend mooi gedicht voor alle zorgenden van mensen met dementie!
Ik was ontroerd.. het zei precies hoe het nu is op de vele afdelingen… het is zwaar.. het is moeilijk.. ook voor de mensen die thuis achter blijven.. die niet naar hun partner, moeder, vader, oma of opa kunnen..
MET ELKAAR
Lieve zuster, lieve broeder, er is hard voor jou geklapt. Maar bij jou in het verpleeghuis is haast niemand die het snapt.
Want geen partners en geen kind’ renen geen vrienden zijn te zien. En bewoners vragen constant: ‘Weet jij waar ze zijn misschien?’
Dan vertel je van het virus, in één uur wel twintig keer. Maar na enkele minuten weten mensen het niet meer.
Mensen worden heel onrustig, raken soms totaal van slag. Ze begrijpen er geen snars van, dat bezoek niet komen mag.
En jij zelf moet afstand houden, maar hoe moet dat aan het bed? Bij het wassen, bij het eten, bij het brengen naar ‘t toilet?
Je mag ook geen knuffel geven, hoewel jij dat soms vergeet. Of misschien dat jij uit liefde bewust die regel overtreedt.
Je mist hulp van mantelzorgers, die altijd aanwezig zijn en geliefden bezig houden en die afleiding is fijn
Want dat geeft jou even ruimte en heb jij je handen vrij om te doen wat maar blijft liggen, want dat hoort er ook nog bij.
De familie is verdrietig, de verpleging horendol ,de bewoners zijn onrustig niets loopt volgens protocol
Het zijn hele rare tijden en het lijkt nog lang niet klaar. Maar we gaan het zeker redden en dat doen we met elkaar. ❤️❤️❤️
Met dit gedicht wil ik alle zorgenden, mantelzorgers en naasten een hart onder de riem steken.. er wordt aan jullie gedacht!
Mijn aandacht gaat ook naar de mantelzorgers, de mantelzorgers die thuis zorgen voor hun partner, hun moeder of vader, opa of oma met dementie… die niet meer naar de dagbesteding kunnen, waar de thuiszorg niet meer kan komen… waardoor alle zorg op de mantelzorger neerkomt!
Ik bid en hoop dat we VOL houden.. ondanks.. dat we hulp durven in te roepen als het echt niet meer gaat!! Ik bid dat er dan ook hulp zal zijn!!
Maar waar ligt de grens.. vooral nu… en als je zorgt voor je naaste verleg je onbewust/bewust voortdurend de grens… waarom.. omdat je elke keer bij iets positiefs denkt.. ach het gaat ook wel weer.. totdat er weer een punt komt waardoor je weer met de harde werkelijkheid geconfronteerd wordt!
En Opgeven komt niet bij een mantelzorger in welke vorm dan ook in zijn of haar woordenboek voor!
Ik worstel met jouw dementie, wat mij onzeker maakt. Een ontluisterend proces, dat ons beiden raakt. Ik wil jou heel graag helpen, maar doe ik het wel goed? Adviezen zijn er talrijk, maar toch zinkt soms mijn moed.
Je claimt me echt de hele dag, soms dan word ik boos en verlies ik mijn geduld, voel ik me machteloos. Daarna voel ik me schuldig, als ik zo lelijk doe. Kon ik je maar begrijpen, maar ik weet niet meer hoe.
Ik cijfer steeds mezelf weg,, het is ontzettend zwaar. Ik houd van jou, maar ‘k ben je kwijt, soms ben ik er mee klaar. Maar als jij ongelukkig bent, dan breekt er iets in mij. ’t Geluk dat wij hebben gekend, dat is voorgoed voorbij.
Ik worstel met jouw dementie, een eenzaam, bang gevecht. Plannen zijn uiteen gespat, daar komt niets van terecht. Geluk is nu herinnering, toekomst geeft geen hoop. En dat bewijst maar al te meer: ‘Geluk is niet te koop’.
Hier zit ik dan achter mijn laptop… ooo ik wil zoveel vertellen… wil jullie zo graag bijpraten hoe het hier gaat.. maar weet niet hoe.. weet niet welke woorden ik moet gebruiken…
Het is hier ingewikkeld de laatste tijd… er gebeurt veel… ik zit al maanden na te denken.. te wikken en te wegen wat ik zal schrijven… en dan zit ik vanavond hier alleen… (mijn mannetje ligt ziek op bed.. ik zou naar een concert maar helaas kan en wil ik hem nu niet alleen laten..) en na te denken over mijn website.. over mijn bloggen wat ik dus al maanden niet doe.. ja ik maak mijn afbeeldingen waar ik veel in kwijt kan.. maar woorden op papier.. nee… en wat zou ik dat veel meer willen doen..
En dan zit ik dus achter mijn laptop en zeg ik tegen mij zelf… hou maar op je weet toch de woorden niet te vinden..
Oeff die raakt.. ik lees het en voel mijn hart sneller kloppen en ik wordt er helemaal warm van… er komt een diep besef met schaamrood op de kaken.. ja Heer ik ga door met de opdracht die U mij gegeven heeft.. drie jaar geleden.. bloggen.. maar Heer wilt U mij de woorden geven…
En in dat vertrouwen ga ik jullie bij praten.. dat Hij mij de woorden gaat geven..
Wij zijn nu ongeveer 2 maanden verder en er is al weer veel gebeurt.. nou ja veel.. weet je het afgelopen jaar is er veel gebeurt.. gebeurt met mijn man, met mij en met onze relatie..
Wat is het ontzettend moeilijk en ingewikkeld als je zoveel van iemand houdt en elkaar langzaam verliest door een vreselijke mensonterende ziekte.. en weet je het gebeurt niet van het ene op het andere moment… nee het begint langzaam maar gaat wel gestaag door.. en dan zijn het nog niet eens alleen de cognitieve problemen maar ook lichamelijk gaat mijn man achteruit.. onder andere doordat hij binnen de CADASIL hartproblemen heeft (Angina Pectoris).
Er is al allerlei hulp in huis.. thuiszorg, ergotherapie, SPV’er… waar ik erg blij mee ben hoor… maar je leven staat op de kop.. weer aanpassen aan een leven met hulpverleners… (dacht dat ik er nu wel klaar mee zou zijn) maar ook fijn hoor hoef het hierdoor niet alleen te dragen..
Maar het moeilijkste vind ik toch wel dat je elkaar kwijt raakt.. ondanks dat je elkaar elke dag ziet.. elke dag met elkaar eet, slaapt.. maar delen.. waar je mee bezig bent… wat je voelt.. waar je doorheen gaat.. je gevoelens… emoties.. kortom het contact met je partner wordt anders… het contact verandert… elkaar begrijpen wordt veel lastiger.. je kunt elkaar niet meer vinden in waar je elkaar altijd in vond..
Dementie is verschrikkelijk…
En aan deze situatie kan ik echt niet wennen.. dit maakt mij ontzettend verdrietig, maar ook ontzettend eenzaam… ik ben namelijk een mensenmens en als ik mij niet meer kan verbinden met de mensen waar ik intens van hou dan ga ik van binnen letterlijk een beetje dood..
Als ik niet kan delen.. stik ik..
Ik heb 17 jaar een relatie gehad waarin ik weg kwijnde omdat ik mij niet kon uiten.. niet kon verbinden met de mensen waar ik intens van hield.. door een narcistische ex-partner… die situatie deed mij langzaam stikken.. doordat ik niet kon delen, niet kon uiten konden de mensen om mij heen de situatie niet goed inschatten en zijn er vele misstanden geweest.. waar ik nu nog de gevolgen van trek..
Laat ik dit dan nu weer gebeuren?? Ga ik mij weer in stilte hullen.. nu natuurlijk om een hele andere reden… begrijp mij goed.. maar hoe ga ik hier dan mee om.. in het hier en nu?
Hier heb ik veel strijd om gehad en nog hoe vindt ik mijn weg hierin.. Wat ga ik zelf doen om deze eenzaamheid te lijf te gaan… waar haal ik mijn energie uit en wat houdt mij nog op de been in deze moeilijke ingewikkelde situatie… wat zorgt er voor dat ik niet langzaam stik in stilte.. in eenzaamheid..
De hele situatie maakt mij zo ontzettend onzeker en knalt ontzettend op mijn blauwe plekken.. en dan ben ik zo aan het worstelen..
Oke zeg je… misschien moet je dan gaan bidden??
Ik kan op dit moment moeilijk bidden omdat ik moeilijk mijn woorden kan vinden… woorden om mijn grote verdriet onder woorden te brengen… mijn emoties zijn af en toe zo heftig en als ik dan naar God ga, in zijn onvoorwaardelijke Liefde kom.. weet ik dat ik breek.. en dat mag dat weet ik… maar dat kan ik op dit moment niet handelen.. ik moet sterk zijn.. ik zit in een overlevingsmodus…. gelukkig laat ik het af en toe gedoseerd toe.. en ik weet dat het oké is.. dat God het oké vindt…
Bidden doe ik op dit moment liever door te zingen.. omdat ik dan veel beter mijn emoties kan uiten naar God toe.. ik kan moeilijk woorden vinden om te bidden maar als ik zing gaat mijn hart open… en gelukkig kijkt God naar mijn hart en niet naar mijn woorden..
En ja heel eerlijk…soms zing ik ook gewoon met mijn verstand en schakel ik mijn gevoelens uit omdat die dan te heftig zijn…
En juist op die momenten als ik het niet meer weet en radeloos achter mijn laptop zit.. leeg.. dan gebeurt het.. dan komt God mij tegemoet… als ik niet meer Zijn hand kan vastpakken.. pakt Hij mijn hand vast… als ik leeg ben… kan Hij mij juist vullen…
Wat hebben wij een liefdevolle God… Hij laat zichzelf zien in een liefdevolle overdenking…
Dan wordt ik ontroerd en klein om het feit dat God mijn gedachten kent.. dat Hij mij door en door kent… dat ik soms gewoon niks hoef te zeggen.. dat Hij mijn hart begrijpt zonder woorden…
En wat geeft dat rust… geen angst dat Hij alles van mij.. al mijn gedachten… maar het voelt juist als thuiskomen.. geborgenheid.. vrede.. rust… HIj weet precies wanneer en wat ik nodig heb.. en dan pak ik Zijn uitgestoken hand opnieuw.. en vraag ik Hem stil.. wilt u mij maar weer opnieuw vullen…
Fijn om te weten dat ik altijd die Hand vast mag pakken.. ook als ik het zelf niet meer weet…
Hij heeft mij een opdracht gegeven.. en die wil ik graag vervullen.. maar ooo die onzekerheid vanuit mijn blauwe plekken..
Het is vaak aan ons om de stap te zetten om het anders te doen… ik kan doen zoals ik altijd heb gedaan, maar heb ook de ervaring gehad dat het mij toen niet verder heeft gebracht maar waardoor ik veel ben kwijtgeraakt..
En ja het voelt vertrouwt om de dingen te doen zoals je het altijd hebt gedaan.. maar het helpt je niet verder… dus wil je het anders doen dan moet je veranderen… maar wat kost dat veel tranen… energie.. en lef… maar durf uit je comfortzone te stappen..
Het maakt je wereld groter…
Laat los al die onwaarheden.. de leugens die je verteld zijn dat je niets waard bent, dat je het toch niet kunt, dat ze je toch niet geloven.. enz…enz… maar geef deze leugens aan Hem.. en ga geloven in Zijn waarheden!
STA OP EN SCHITTER!!!
Toen God mij in 2010 bevrijdt heeft uit mijn situatie is Hij iets in mij begonnen… en Hij gaat door.. stap voor stap is Hij mij aan het genezen, aan het vormen zoals Hij mij heeft bedoelt.. en ja af en toe is dat erg pijnlijk.. snoeien doet zeer… maar het is zo nodig om goede vrucht te dragen.. ik heb hierdoor in de afgelopen acht jaar zoveel geleerd.. en nog mag ik elke dag van Hem leren… en hierin ga je dan ook stappen zetten..
Stappen in geloof…
Nadat God mij in oktober 2017 opnieuw heeft aangeraakt werd ik weer mobiel.. oooo wat geniet ik daar nog elke dag van.. elke dag kijk ik dankbaar terug op dit wonder.. en natuurlijk blijf ik mij ontzettend bewust van het feit dat mijn lichaam lichamelijk ontzettend kwetsbaar is geworden door wat ik allemaal heb meegemaakt.. waarin ik ook mijn hoofd voortdurend eraan moet herinneren dat ik de balans moet goed bewaken.. maar geestelijk wordt ik steeds sterker..
En wie had ooit gedacht dat ik na 30 jaar WAO weer tegenover een arbeidsdeskundige zou zitten van de UWV om te kijken wat er voor mij nog mogelijk is… en ja ik mag jullie vertellen dat er nog toekomst is.. dat er een weg van herstel is.. samen met een God van herstel mag ik dit hersteltraject ook op werk gebied gaan bewandelen.. waar het eindigt heb ik nog geen idee… maar wat doet dit mij goed… wat krijg ik hier een zelfvertrouwen door…
Weet je het voelt of tel je weer mee… en dat is wat ieder mens nodig heeft!
Ik heb namelijk na het gesprek met de arbeidsdeskundige een competentietest mogen doen via de UWV…
Bloos Bloos…. wat was ik ontzettend verrast toen ik de uitslag las… ik heb hierover op 20 maart een afspraak om dit te gaan bespreken.. en wie weet kan ik op den duur de WAO achter mij laten… er is in ieder geval toekomstperspectief…
En ja ook leerpunten.. maar zo fijn om te weten wat mijn leerpunten zijn.. dat zijn dingen waar je aan kan werken… en ook om te waken want het zijn ook mijn valkuilen..
Ehhh onzekerheid… ach dat wist ik nog niet hihi..
Dit hele traject was voor mij ondenkbaar.. nooit had ik dit nog durven dromen… in de donkerste periode van mijn leven was er zelfs sprake dat ik voorgoed opgenomen zou worden in een psychiatrisch ziekenhuis.. als ik daar aan terug denk wordt ik ontzettend verdrietig omdat ik weet dat het soms echt gebeurt.. terwijl er in sommige gevallen nog wel genezing mogelijk is..
Wat ben ik dan blij en ontzettend dankbaar dat ik toen wel mijn mond heb opengedaan en heb gezegd, nadat ik er was wezen kijken… DIT NOOIT!! Ik zei dit omdat ik wist dat wat de hulpverlening en de mensen dachten niet de realiteit was… dat de waarheid heel anders was…
En dan nu.. jaren… jaren later is mijn leven is 180 graden gedraaid.. heb ik een nieuw leven van Hem ontvangen..
Mijn toekomst ligt in Zijn handen.. ik mag het loslaten en mijn hele leven aan Hem overgeven en dan kan Hij mij opnieuw vullen en handvatten geven, en met vallen en opstaan al zoekende zal ik op de plek komen die God voor mij bedoelt heeft..
Ook mag ik op die manier de situatie thuis loslaten en overgeven in Zijn handen.. in de wetenschap dat God zorgt.. voor mij .. voor mij man.. voor onze situatie… waar kan het veiliger zijn dan onder Zijn vleugels en in Zijn sterke hand…
Opwekking 695
Verberg mij nu
onder uw vleugels Heer
houd mij vast
in Uw sterke hand
Als de oceaan haar krachten toont
zweef ik met U hoog
boven de storm
Vader, U bent sterker dan de vloed
dan word ik stil;
U bent mijn God!
Vind rust mijn ziel
in God alleen
ken Zijn kracht
vertrouw Hem en wees stil
Als de oceaan haar krachten toont
zweef ik met U hoog
boven de storm
Vader, U bent sterker dan de vloed
dan word ik stil;
U bent mijn God!
Ik ben af en toe intens verdrietig een wankel in de stevige storm die over ons heen raast… maar doordat God mij nieuwe perspectieven geeft kan ik doorgaan.. kan ik stappen zetten.. ondanks de rouw.. de pijn.. het verdriet..
En dan gaat Samen, loslaten, rouwen, toekomst, plannen maken, hand in hand!
Love Heals All Things 