Na mijn blog over “afgodjes” kwam ik in een soort rust.. ik vond het opeens ook minder erg om thuis te zijn.. ook had ik dagelijks weer het gevoel dat ik weer ontmoetingen had met God.. dit deed mij zo goed..
Zo ging mijn week verder, ik deed mijn ding en vulde mij elke dag met de dingen die belangrijk zijn voor mij, met Gods Liefde, en strekte mij elke dag uit naar Zijn Geest, dat de Heilige Geest mijn leven maar invulling wilde geven.. ik wilde in afhankelijk leven van deze God omdat ik weet dat Hij weet wat goed voor mij is..
Ongeveer anderhalve week later ging ineens de telefoon, ik had mij aan het begin van dit C-virus opgegeven voor Helpende Handen, dit is voor zorgverleners die de handen uit de mouwen willen steken als de nood aan de man is, de mevrouw aan de telefoon vroeg of ik nog beschikbaar was en eventueel wilde helpen.. ze hadden mensen nodig..
Ik schrok.. ik dacht dit kan niet… mijn hart sloeg over.. en wilde eigenlijk gelijk al zeggen.. “natuurlijk”… maar ik heb ook al veel geleerd ondertussen dat ik niet gelijk over al ja op moet zeggen.. want dat hoeft niet.. ik mag gerust nadenken en later beslissen of dit iets voor mij is en bovenal of dit in Gods plan paste.. ik hield mij stil en was benieuwd wat ze nog meer te vertellen had..
Ze vertelde dat het wel ging om helpen binnen een verpleeghuis waar het C-virus was uitgebroken, er was veel vast personeel ziek geworden en nu zaten ze om zorgverleners verlegen..
Pfff.. helpen wilde ik heel erg graag… maar helpen waar corona was uitgebroken.. dat was andere koek.. ik viel even stil en heel veel gedachten schoten door mij heen… moest ik hier wel ja op zeggen.. kon ik hier wel ja op zeggen.. is dit verantwoord?? kan ik het überhaupt wel??
Heer is dit echt wat U van mij vraagt? wilt U dat ik dit ga doen?
Wilt U dat ik deze sprong in het diepe ga maken??
Ik zei dat ik even tijd wilde hebben om hier over na te denken, ik vertelde ondertussen wie ik was en dat ik ook mantelzorger ben en daarom even tijd nodig heb voor mij zelf om te beslissen of ik dit wel wilde doen..
Hihi.. ik schrok van mijzelf.. zei ik dit?? wat een wijsheid en besefte mij dat het leven mij al veel geleerd had..
Ze vond het erg logisch dat ik hier even over na wilde denken, ze wilde het wel graag die zelfde dag weten dus sprak ik af dat ik haar s’middags terug zou bellen..
Ik legde de telefoon aan de kant en ging in gesprek met God..
Moet ik dit echt doen.. is dit wat U van mij vraagt?? Past dit in Uw plan met mij?
Mijn hart zei gelijk DOEN.. maar mijn gevoel ging een heel andere kant op..
“Heer ik durf dit niet.. dit kan ik toch niet doen.. is dit wel verantwoord? Ik… mantelzorger… zelf nog herstellende.. pff.. moest echt wel even slikken en mijn hart sloeg over.. en dan “wat zullen de mensen wel niet zeggen”.. onverantwoord…”
Maar ik denk dat ik iemand ben van de uitersten en dat ik dan eigenlijk op mijn best functioneer.. waarom weet ik niet..
Ik dacht na hoe ik er achter kon komen wat God hierin van mij vroeg.. en ineens kreeg ik de gedachte.. overleg met je vriendin… hoor wat zei zegt.. zij kent je situatie en redeneert vaak nuchter en objectief.. dus ik belde haar en zij nam direct de telefoon op.. ik vertelde haar dat ik was gebeld door helpende handen en dat ik ontzettend was geschrokken en niet goed wist wat ik nu moest doen.. we liepen samen de punten na.. de voor en tegens.. en we kwamen tot de conclusie dat je in de supermarkt meer kans op besmetting hebt dan beschermd werken in besmet gebied.. en het was voor mij wel een enorme kans om er achter te komen of dit is wat ik graag weer wil gaan doen.. en of ik lichamelijk dit werk weer aan zou kunnen..
Werken in de fysieke zorg..
Na het gesprek ging ik terug naar God en legde mijn voor en tegens op een rij.. maar ik was toch nog niet helemaal gerust.. ik heb meer bevestiging nodig Heer…
Toen zei iets in mij.. bel je re-integratiecoach.. zei is een integere vrouw, zij kent jouw situatie en weet ook hoe je in elkaar zit.. en ik zei tegen mijzelf.. als zij ook enthousiast reageert en de voors en tegen met mij naloopt en de voors de overhand hebben dan is het oké.. dan wilt U dat ik het ga doen.. maar als zij twijfelt en het mij afraadt dan doe ik het niet.. dan is het echt onverantwoord..
Zo gezegd.. Zo gedaan..
Ik belde haar op en wonderwel nam ze gelijk de telefoon op.. ik vertelde haar wat er was gebeurt en ze zei direct.. wat bijzonder.. maar wat wil je zelf.. een wat zegt je gevoel.. ik deelde met haar de voors en tegens.. en we kwamen tot de zelfde conclusie die ook al uit het gesprek met mijn vriendin naar voren kwam..
Dit was voor mij de tweede bevestiging en genoeg om een weloverwogen keuze te maken..
Voldoende om Ja te zeggen..
En ook al zou ik ziek worden.. dan heb ik in ieder geval gedaan wat ik het liefste doe…
Hij gaat met mij mee, en in die afhankelijkheid doe ik het ook.. ik kan dit absoluut niet in eigen kracht.. daar was ik mij heel erg van bewust..
Dus ik ging het doen..
Je wilt niet weten hoe spannend ik dit telefoontje vond..
Nog steeds twijfelde wel mijn gevoel.. ben ik niet onverantwoord bezig. maar merkte dat dit gevoel ook gebaseerd was op.. “wat zullen de mensen wel niet zeggen”… en ik Pleaser van anderen vond dit toch wel het moeilijkst.. maar wilde dit keer dicht bij mijzelf blijven en bij wat God van mij vroeg..
Ik bad God om rust als het in Zijn plan paste… en paste het niet in Zijn plan dat hij mij dan wilde overspoelen met angst.. en ongerustheid…
Ik wachtte nog een uurtje met bellen en voelde mij kalm worden.. en kreeg een bepaalde rust.. ook een gevoel van uitdaging overviel mij.. ik mocht weer wat betekenen.. ik kon eindelijk mijn handen weer uit de mouwen steken..
Ik belde haar op en zei dat ik het ging doen.. we namen alles door.. ik kreeg een contract van drie maanden en 3 uur en de meer uren kon ik gewoon schrijven.. en ging als helpende aan de slag.. waar ik ook de diploma’s voor heb..
Ik legde de telefoon neer en een gezonde spanning overmeesterde mij.. wat was ik blij dat ze had gebeld.. maar tegelijk ook spannend.. wat zou ik aantreffen.. hoe ging het allemaal in zijn werk..
Ik zou die week erop beginnen.. maar een uurtje later belde ze op en vroeg mij of ik de volgende dag al wilde beginnen.. de nood was erg hoog..
De volgende dag ging ik in mijn brommobiel op weg naar het verpleeghuis.. spannend was dat ritje.. maar ik ging er biddend heen.. ik zegende in de auto het verpleeghuis, de bewoners en al het personeel.. en vroeg Hem of hij er wilde zijn en ons wijsheid wilde geven..
Ik kwam daar en kreeg instructies over de beschermende hulpmiddelen.. helemaal ingepakt moest ik aan het werk..
Wat was de eerste dag pittig… en erg warm in de beschermkleren.. bijna al het vast personeel is besmet met het virus.. en van alle bewoners waren er nog maar een handjevol gezond.. we moesten er dus tegenaan met hoofdzakelijk invallers.. dit is lastig want tijd om in te werken was er niet.. het is pionieren en improviseren..
Het verdrietige is dat de bewoners ons niet kennen en wij voor hun staan in gekke pakken.. met spatscherm, mondkapjes.. schorten en handschoenen aan.. kan mij voorstellen dat dit voor hun verschrikkelijk eng over komt..
Het is een verpleeghuis waar mensen wonen met vergevorderde dementie.. deze bewoners begrijpen vaak niet wat er gebeurt en merken jou onrust en hectiek des te meer.. het zijn mensen die nog leven op gevoel.. en juist dat valt weg.. ze zien alleen je ogen.. deze mensen leven op jou uitdrukkingen in het gezicht.. daaraan kunnen zij vaak lezen hoe je iets bedoelt en nu zien ze alleen je ogen..
De kunst aan ons is om onze ogen te laten lachen terwijl ons hart wordt geraakt door al dit verdriet.. dat kan ik omdat ik Liefde voel..
Zijn Liefde voor deze bewoners..
Maar tegelijk voel je ook verdriet en delen we de zorgen die we hebben.. overleven ze dit.. hoe ziek worden ze.. wat zijn de gevolgen..
In de week voordat ik daar kwam werken waren er al een paar bewoners overleden.. de gevolgen werden steeds zichtbaarder.. terwijl dat het C-virus er nog maar een week aanwezig was.. zien we dat dit C-virus razendsnel om zich heen grijpt als het eenmaal is uitgebroken..
Ook raakt het verdriet van de familie je.. de familie die niet bij hun geliefden kunnen zijn die ziek zijn.. pas als er geen kans meer is op herstel en het stervensproces in gang is gezet.. dan mag de familie er bij.. en dan staat de familie soms voor onmenselijke keuzes…
Ga ik wel of ga ik niet…
Als de familie ook kwetsbaar is.. of ziek zijn… dan moeten ze hun geliefde soms zonder hun nabijheid laten gaan.. wat een diep intens verdriet geeft..
En als zorgverlener sta je machteloos.. wat wil je soms andere keuzes maken dan wat de regels voorschrijven.. dit breekt je hart..
Wat leven we toch in een rare tijd…
En toch doe ik het werk met een blij hart en ben ik dankbaar dat ik het kan en mag doen.. dat ik hier van betekenis kan zijn.. ik probeer ondanks de heftigheid nog iets van plezier bij de bewoners te brengen.. af en toe een grapje en proberen het “normale” ritme van de dag zo goed mogelijk door te laten gaan.. en dat is hard werken..
Elke dag ga ik met biddend hart er naar toe.. in deze tijd raak ik zo doordrongen van het feit dat ik het alleen niet kan.. ik heb God zo nodig.. altijd natuurlijk.. maar juist in deze tijd ben ik er nog meer bewust van.. ik kan dit absoluut niet alleen..
Na 30 jaar op deze manier terug in de zorg.. had ik van te voren niet kunnen bedenken.. maar waarom God mij juist nu in deze tijd hier heeft neergezet… daar wordt ik mij elke dag meer bewust van..
Een voorbeeldje..
Tijdens mijn werk mag ik een verlengstuk zijn van Hem.. er lag een bewoner op sterven… (dit brengt bij mij altijd een vreemd soort spanning… vind het altijd een heftig iets en echt het went nooit..) ik verleende samen met een ander zorgverlener zorg aan deze bewoner.. de andere zorgverlener moest even weg om spulletjes op te halen en ik was alleen met de bewoner.. ik merkte dat deze bewoner erg onrustig was en ik zag angst in de ogen bij deze bewoner.. ineens kreeg ik op mijn hart om voor deze bewoner te gaan bidden.. en zacht bad ik voor deze bewoner.. dat God er wilde komen met Zijn rust en dat Hij zijn beschermende handen om deze bewoner wilde leggen.. ik sprak zacht tegen deze bewoner en vertelde dat God er bij is, dat het goed was en dat Hij draagt… ik wist niet of deze bewoner het nog mee kreeg… maar dit weerhield mij niet om te bidden… ondertussen kwam de andere zorgverlener terug.. en ook de dienst doende verpleegkundige kwam binnen.. en opeens merkten we op dat deze bewoner erg rustig was geworden en dat deze bewoner er vredig bij lag…. op dat moment drong het nog niet echt tot mij door, je hoofd is bezig met zorgen.. maar na dat we klaar waren en naar beneden liepen schoot het door mij heen..
God U was daar… wat ben ik blij en dankbaar dat U dit op mijn hart heeft gelegd.. dat ik voor deze bewoner mocht en kon bidden..
Deze momenten maken mijn werk dierbaar.. en ervaar ik Zijn nabijheid en Zijn kracht in mijn zwakheid..
Dit maakt dat ik door kan gaan.. ondanks dat het fysiek enorm zwaar is en mentaal ook..
Ik ben blij en dankbaar dat ik het kan..
Tot nu toe ben ik en mijn partner nog steeds gezond en kan ik het allemaal bolwerken en loopt thuis alles in hetzelfde ritme door..
Ik bid en hoop dat dit zo mag blijven.. ik heb ondanks dit heftige gebeuren veel plezier weer in het zorgen van deze groep ouderen.. zij hebben een speciaal plekje in mijn hart.. daar ben ik in deze heftige week wel achtergekomen..
Hoe dit in mijn verdere leven vorm gaat krijgen is voor mij nog een open boek.. maar God is de auteur en regisseur van mijn levensverhaal.. dus ben erg benieuwd..
De laatste tijd vind ik het lastig om te schrijven maar ook om dingen te doen… het is net of ben ik “leeg” of is het te “Vol”?.. ik kan niet goed meer de woorden vinden om op papier te zetten.. terwijl mijn hoofd zo vol kan zitten… soms zit ik doelloos op mijn stoel voor mij uit te staren.. Leeg…
Ik begin dan aan mijzelf te twijfelen.. heb je een burn-out.. wat tegenwoordig bij iedereen op de loer schijnt te liggen.. wordt je ook vergeetachtig.. laten jou hersenen jou ook in de steek? en dan een stiekem stemmetje “zie je wel je bent psychisch niet in orde”…
Oooo de aanklager staat paraat om je onderuit te halen..
Of heb ik gewoon teveel op mijn bordje???
Ik ben er wel achter… ik heb geen burn-out, ik ben niet vergeetachtig, mijn hersenen laten mij niet in de steek.. ik ga psychisch niet onderuit… ik heb gewoon veel op mijn bordje..
Het is heel “Normaal” gezien de situatie.
Mijn lichaam is eigenlijk nog herstellende van alles wat er de afgelopen jaren bij mij is gebeurt.. Dystonie.. B12 tekort.. SLE/SJOGREN… het gevecht voor erkenning dat mij psychisch niks mankeert.. maar dat mijn lichaam mij in de steek laat door jarenlange stress in een lastig huwelijk…
En door de achtbaan waar wij nu inzitten met mijn echtgenoot rollen wij van het een in het ander.. en merk ik dat mijn eigen lichaam helemaal niet aan herstellen toekomt en daardoor zijn steken laat vallen…
Als je B12 tekort hebt en daardoor neurologische klachten heeft je lichaam veel tijd en rust nodig om te herstellen en als het lichaam dat niet krijgt boer je uiteindelijk weer achteruit… en ook mijn andere aandoeningen gedijen op stress en vermoeidheid.. waardoor ik veel meer lichamelijke problemen heb en krijg en lichaam en geest werken samen dus heeft mijn hoofd ook veel te verduren..
Oef… af en toe heb ik het gevoel dat ik gillend gek wordt…
Hahaha.. het grappige is dat het nooit schijnt te gebeuren… want op dat moment gebeurt er wel weer iets waardoor dat gillende gekke gevoel weg genomen wordt… een lief sms’je… een prachtig lied wat door de boxen de huiskamer binnen komt.. een knuffel van je lief..
Dikke vette knipogen van Hem dus.. dat is Zijn omdenken aan mij..
Het gevolg van deze achtbaan is dat ik bij elke gebeurtenis direct in de overlevingsmodus schiet.. in de actie modus.. ik ben een erg oplossingsgerichte denker en doener geworden door wat ik in mijn leven heb meegemaakt..
Overleven.. Overleven..
En overleven doe je alleen maar door oplossingen te bedenken en actie te ondernemen zodat het weer goed komt.. dat heeft het leven mij geleerd
Maar wat put het je uit.. wat draaien die radertjes daarboven in dan overuren.. en wat wordt je daar dodelijk vermoeid van.. wat zou ik dat toch graag anders willen…
Wat zou ik graag… Stop…
RUST!!!
Gewoon leuke dingen doen, genieten, je verplichtingen doen die het leven van je vraagt maar in gewoon normaal tempo.. en verspreid over jaren… in ieder geval dat ik het allemaal bij kan benen…uit deze achtbaan…
En dan krijg ik zomaar een antwoord van Hem uit onverwachte hoek.. door dat iemand met mij bad en door het gebed antwoordde Hij mij..
Laat het los.. Ik zorg.. Ik regel het.. jij hoeft niet te strijden.. Ik strijd voor jou… het enige wat ik van je vraag… is dicht bij Mij blijven…
Maar weet je dat “Dicht bij Mij blijven” veel moeilijker is dan de overlevingsmodus wat vertrouwd is geworden.. want door mijn overlevingsmodus is het veel moeilijker om dicht bij Hem te blijven.
Want het is net of zit het in ons gebakken.. regelen.. zorgen.. het is mijn patroon geworden.. en nu moet ik het loslaten.. overgeven aan Hem die alle touwtjes in handen heeft..
Het is niet zo dat ik het niet durf… ik durf het zeer zeker wel… want Hij zorgt en regelt heel mijn leven.. dit heb ik al zo vaak meegemaakt.. en staat voor mij vast… maar het is een soort van gewoonte geworden om direct zelf in actie te treden..
Natuurlijk bid je ervoor.. vertel Hem mijn worstelingen… maar zodra je Amen hebt gezegd zit je alweer in de modus van regelen.. zorgen… oplossingen zoeken.. en merk je dat het zo gebakken zit.. en gewoontes afleren.. pfff… dat is zo lastig..
Hoe doorbreek ik dan dit patroon.. moet ik dan helemaal niks meer gaan doen.. gewoon gaan zitten en wachten?
Ik denk dat ik wel mijn dingen moet blijven doen waar ik energie uithaal.. en ik zal mijn verplichtingen ook wel “moeten” doen, maar daarnaast mag ik gerust af en toe even niks doen.. tijd nemen om dicht bij Hem te zijn.. wat er nu vaak bij inschiet door de omstandigheden..
Planning???
En misschien maar Accepteren dat het nu even zo is en dat er wel weer andere tijden komen… pfff… moeilijk…
Aan de andere kant geeft accepteren ook rust.. Accepteren en loslaten.. de situatie overgeven aan Hem.. en geduldig wachten op Zijn timing.. Hij zorgt, Hij strijd voor ons..
Maar wachten op Gods timing is toch ook wel een dingetje.. misschien komt dat ook wel doordat mijn leven 20 jaar heeft stilgestaan en je op de een of andere manier iets wilt inhalen van wat je gemist hebt.. en je bang bent dat je weer stil komt te staan.. of iets van het leven te missen.. dat geduldig wachten voor mij best wel een dingetje is..
Ik wil nog zoveel… heb zoveel gemist..
Maar God heeft Zijn eigen tijd… en het wonderlijke is alles gebeurt altijd op het goede moment.. niet te laat en niet te vroeg…
Zijn timing is perfect..
Ik weet dat het leven zo voorbij kan zijn.. en wat is er mooier dan mijn toekomst bij Hem in te gaan die voor mij ligt.. maar ik zou hier op aarde nog zoveel willen doen.. heb zoveel gemist!
HEB GEDULD REGELNEEF JOU TIJD KOMT!!!
Mijn worsteling nu is hoe geef ik hier handen en voeten aan en hoe hou ik hierin de balans.. zonder Hem voor de voeten te lopen.. mijn radertjes draaien overuren en veel dingen passeren de revue.. vrijwilligerswerk, weer leren, hobby uitbreiden bv zangles.. enz.. enz… mijn wensenlijstje is best wel lang.. en dan de angst.. kan ik het allemaal wel.. hou ik het wel vol.. als ik merk hoe mijn lichaam nu reageert durf ik niet meer.. en dat uit zich in.. geen stappen ondernemen..
Maar mijn hoofd wil zoveel..
En dan geeft God een bemoediging door te zeggen: “Het enige wat je hoeft te doen is dicht bij Mij blijven.. en de rest doe ik…
Wauw… hoe rustgevend is dat..
Ik zie mij zelf dan aan Zijn voeten zittend.. luisterend naar Zijn woorden.. stil zijn… vol raken van Hem.. maar wat voel ik mij vaak een Martha.. altijd maar aan het zorgen en overleven.. en dan mag ik nu gaan proberen om meer een Maria te zijn… gewoon aan Zijn voeten zitten… loslaten.. luisteren.. stil zijn.. niks doen.. en mij vol laten stromen met Zijn levende woorden..
En als ik aardig voor mijn lichaam wil zijn en mijn lichaam toch te geven wat hij nodig heeft zal ik toch moeten proberen om meer een Maria te worden en gehoor te geven aan Zijn woorden voor mij!
Laat het los.. Ik zorg.. Ik regel het.. jij hoeft niet te strijden.. Ik strijd voor jou… het enige wat Ik van je vraag… is dicht bij Mij blijven…
Vriendelijke woorden zijn als honing voor de ziel en als medicijn voor het lichaam
Ongelofelijk wat een waarheid…
Een vriendelijk woord is als honing voor de ziel en als medicijn voor het lichaam…
Het is de week van de eenzaamheid…
Ik twijfelde of ik er wat over zou delen.. maar het is zo herkenbaar en het bleef maar door mijn hoofd spelen…
En dan kan je niet anders dan delen…
Vriendelijk woord… Wat verlangen er veel mensen soms naar zo’n vriendelijk woord.. maar je kunt zo’n vriendelijk woord alleen maar krijgen als men iemand ziet, als er iemand langs komt… of via een telefoontje of kaartje…
En als je chronisch ziek bent, ouder wordt, en daardoor veel thuis zit.. dan word je sociale kringetje erg klein…
Je levert in.. de dagen zijn soms erg lang… en als je ziek bent kun je niet zomaar even de straat op, als je ouder wordt vallen je vrienden van jou leeftijd langzaam om je heen weg.. allemaal factoren waardoor je kringetje kleiner wordt…
Wat is het dan fijn als je een bezoekje krijgt, een kaartje op de mat valt, of een telefoontje hoe het met je gaat…
Maar wat is het toch vreselijk lastig om er te zijn voor de ander… want iedereen is druk, er wordt van de “gezonde” mens ook heel wat verwacht.. de sociale druk is groot en de werkdruk is ook groot..
Als je thuis komt van je werk of van een drukke dag, zou ik mij voor kunnen stellen dat je moe bent.. thuis wacht ook nog een leven op je als je getrouwd bent of kinderen hebt.. of je hebt gewoon naast je dagelijkse werk nog een sociaal actief leven door bv sport of een vereniging waar je bij zit… en als je dan thuis komt ben je moe en heb je geen zin om nog langs oma te gaan of langs je zieke vriendin, of en telefoontje te plegen.. je bent moe van de dag…
Wat zeer begrijpelijk…
En wat vind ik het dan lastig, als je dit allemaal bedenkt.. om te zeggen dat je soms snakt naar een telefoontje, dat je snakt naar een knuffel van een lieve vriendin die langs komt, of dat je behoefte hebt aan een vriendelijk woord..
En toch….dat verlangen is er.. en ik weet dat het bij heel veel mensen speelt.. ik ben helaas niet de enige die weet wat eenzaamheid is..
En weet je dan komt ook nog een stemmetje om de hoek die je aanklaagt en zegt wie ben jij om dit te verlangen.. en dan voel ik mij ook nog schuldig dat ik mij eenzaam voel en dat verlangen soms zo sterk heb..
En de pech die ik heb is dat ik een enorm gezelschapsmens ben… wat de eenzaamheid nog meer benadrukt… had ik dat maar wat minder… dan was het verlangen in ieder geval wat minder geweest…en was het misschien wat minder pijnlijk…
Eenzaamheid maakt ziek… het is in ieder geval geen gezond gevoel.. verdriet kan je ineens overvallen.. het gevoel van eenzaamheid kan ineens als een zware deken over je heen vallen… en vaak op de gekste momenten… en oo wat doet dat pijn… en wat geeft het een gevoel van onmacht.. want je denkt bij je zelf dat jij je zo niet mag voelen als er niemand komt of als je niemand ziet, omdat die ander er ook nog eens niks aan kan doen als deze haastige wereld hem of haar zo opslokt…
Maar is dat eerlijk om te denken dat jij je zo niet mag voelen… ik denk het niet… het heel logisch om je eenzaam te voelen want het is waar… als je chronisch ziek bent wordt je wereld kleiner, als je ouder wordt, wordt je wereld kleiner… het is de realiteit… en de mensen hebben geen tijd meer voor elkaar ook dat is realiteit.. deze wereld slokt alles op.. deze wereld is zo gehaast geworden… er zijn niet voor niks zoveel mensen overspannen of krijgen een burn-out… en ook die mensen worden dan geplaagd door eenzaamheid…. en het cirkeltje is rond…
En dan rijst bij mij de vraag… wat kunnen we hier dan tegen doen??
En dan denk ik dat we die vraag bij beide partijen mogen neerleggen… wat kan de eenzame er aan doen en wat kan de drukke sociale mens er tegen doen…
Ik wil graag bij mij zelf beginnen.. ik denk dat wij als eenzame mensen er ook wat aan kunnen doen…
blijf niet bij de pakken neerzitten maar zoek het sociale leven op… zoek zodra je een beetje energie hebt wel de activiteit op waar je al zolang naar toe wilt gaan, ga die ene zondag wanneer je er de kracht voor hebt wel naar de kerk, of door de week naar de huiskring..
Ga wel naar die verjaardag of jubileum als je er de puf voor hebt of zorg dat je van te voren je rust pakt zodat je er wat meer energie voor hebt..
Pak de telefoon en bel je vriendin zelf op als je zo ziek bent of slecht ter been dat je niet kunt gaan… als het niet past zegt ze het wel…
Pak je computer en stuur een kaartje via Kaartje2go een site waar je zelf op een creatieve manier prachtige kaartjes op kunt maken en die je online kunt versturen als je zelf niet naar de brievenbus kunt, ten eerste heb je wat te doen en ten tweede het is niets leuker dan een kaartje te krijgen dus je maakt iemand heel gelukkig…
Ga bij een vereniging… bijvoorbeeld een leuk gezellig koor als je daar de energie en de gelegenheid voor hebt…
Ga naar een club van je hobby.. bijvoorbeeld een breiclub.. ben je lekker bezig, niet alleen maar samen..
Wat kan ik er toch veel bedenken om eenzaamheid tegen te gaan… maar wat doe je als je echt niet van huis kunt, als je veel aan bed gebonden bed of simpelweg geen energie hebt om er op uit te gaan.. dan wordt het gewoon verdraaid lastig en ben je toch meer op de ander zijn bezoekjes en telefoontjes enz. aangewezen…
Wat zou dan die drukke sociale mens kunnen doen?
Misschien ontsnappen aan de het drukke haastige leven wat de wereld je oplegt
Maak gewoon simpelweg tijd vrij voor de ander
Stuur eens een kaartje.. kleine moeite van 5 minuten
Doe eens een belletje… ook een kwestie van een paar minuten.. hoeft niet lang want lange gesprekken kan vaak een chronisch zieke toch niet handelen..
Vraag de chronisch zieke wel of ze zin heeft om een kopje thee of koffie te komen drinken
Nodig de chronisch zieke wel uit op een verjaardag… lukt het niet dan zegt deze persoon het wel… maar alleen al uitnodigen zorgt er voor dat je als chronisch zieke nog meetelt… dat je nog belangrijk bent.
Stuur eens een berichtje via social media… waar iedereen bijna elke dag wel een paar minuten op zit..
Goh alweer heel wat mogelijkheden en ongetwijfeld zullen er nog wel veel meer tips zijn..
En wat is er voor mij best nog wel veel werk aan de winkel als ik dit allemaal opschrijf en na lees… pfff kan er nog veel van leren…. ik kan veel aan mijn eigen eenzaamheid doen… en ik weet dat dit voor mij best nog wel leerpuntjes zijn… het is voor mij lastig om dit te leren omdat ik het niet gewend ben geweest… heb zo lang geen sociaal leven gehad, dat om gaan met dit sociale leven niet makkelijk is.. en als ik heel eerlijk ben durf ik vaak ook niet… omdat ik mij nog vaak te veel voel…te vaak nog steeds last heb van die leugentjes in mijn hoofd, die actief bezig zijn om mijn minderwaardigheidscomplex aan te wakkeren…en die ik elke keer weer weg stuur maar mij vaak wel weerhouden om de stappen te nemen…. maar al doende leert men… en ik ga door…
Maar helaas soms heb ik die opties ook niet… want wat ontbreekt het mij vaak aan energie… wat laat mijn lichaam mij vaak in de steek en dan ben ik afhankelijk van dat ene telefoontje, berichtje, kaartje of bezoekje met dat vriendelijke woord…
En uit ervaring weet ik wat een vriendelijk woord doet… als ik een appje krijg, of een berichtje van Facebook, of iemand belt met de vraag hoe het met mij is… of komt spontaan langs… dan maakt mijn hart een vreugde sprongetje… dan krijg ik een heel speciaal dankbaar gevoel in mij… omdat ik weet dat het niet gewoon is…. omdat ik het als iets heel speciaals voel als dat gebeurt omdat ik de andere kant ook weet…omdat ik weet hoe eenzaamheid voelt.
Ik ben ontzettend dankbaar voor elk vriendelijk woord want het doet mij meer dan welke pil ik ook krijg van de dokter…
Een pil is misschien heilzaam voor mijn lichaam maar een vriendelijk woord is heilzaam voor mijn ziel!
En als die eenzaamheid als een zware deken over jou heen valt, weet dan dat je nooit alleen bent… dat er altijd altijd iemand is die jou vast houdt… je bent echt nooit maar dan ook nooit alleen… 1 Iemand is er altijd… dat mag je weten al voel je dat op dit moment niet.. tenminste ik voel het niet altijd maar ik weet het zeker.. en dat sleept mij er dan doorheen.. Hij zit naast je op de rand van je bed of bij je op de bank… Hij houd je hand vast…
Als je wilt reageren op deze blog… zou je dan willen reageren met een vriendelijk woord..
Als je Mij zoekt , zal Ik Me door je laten vinden, maar als u zich van Hem afwendt, zal Hij zich van u afwenden. 2 Kronieken 15:2
Elke morgen lezen wij uit ons dagboekje… het dagboekje van Sarah Young Vandaag met Jezus… Een prachtig waardevol boekje.. ik raad dit iedereen aan om aan te schaffen en de dag er mee te beginnen… het brengt je op dat moment even dicht bij Jezus en zij zet je ook tegelijk aan het nadenken..
Zo ook van de week… Als je mij zoekt… wat is het belangrijk om God elke dag te zoeken… om elke dag opnieuw te beginnen met Hem… ik heb gemerkt dat, als ik door drukte of anderen dingen die je dag zo gauw in beslag nemen, een dag oversla.. dus niet de dag begin met God, dat mijn dag anders verloopt dan de dagen die ik met God begin..
Herken jij dat ook?
Doordat ik dit heb ervaren probeer ik elke dat te beginnen met God…een stukje lezen en door gebed in gesprek gaan met mijn Vader, de dag aan Hem op te dragen… natuurlijk lukt het ook wel eens niet, ik ben tenslotte ook maar een mens..
Dus deze dag begonnen we ook met God en we lazen de overdenking horende bij 2 Kronieken 15:2.. en dan lees je de zin “Als je Mij zoekt, zal ik Me door je laten vinden”… wauw… die komt binnen…wat een waarheid… het is namelijk echt zo, als wij de dag beginnen met God… dus als wij God aan het begin van de dag opzoeken en met Hem de dag beginnen/openen zal Hij zich laten vinden
Maar wat betekend dat dan?
Ik heb ervaren als ik de dag met God begin en er komen dan moeilijkheden op je pad, dan kun je ze aan, dan voel je je sterker en sta je veel sterker… omdat je Hem van het begin van de dag hebt betrokken bij jou dag… en echt waar dan laat God hem vinden en als God er is dan geeft Hij jou steun en kracht en vooral wijsheid om het probleem aan te kunnen en op te lossen..
Goh wat klinkt dat makkelijk zou je denken.. toch??
Nou Ik kan je vertellen dat het helemaal niet zo makkelijk is dan het klinkt.. want wat is het moeilijk om God soms te vinden… Oké we beginnen elke dag met God.. dus ja dan zou je kunnen zeggen “dan heb je Hem toch gevonden?” Ja oké.. gevonden wel maar heb ik ook echt contact met Hem dan? eerlijk??.. nee… Ik ervaar dat er wel wezenlijk verschil zit in God vinden en echt contact met Hem hebben… en dan bedoel ik echt contact…
Er kan zoveel ruis op de lijn zijn voor je echt contact hebt met God, je hoofd kan zo vol zijn van je dagelijkse problemen, zorgen, ziekte wat je met je meedraagt, waarmee je soms s’morgens al van bed komt… en dat kan je dan zo belemmeren in het echte contact… en ja helaas weet de boze ook wat jou zwakheden zijn en gebruikt ze graag om jou bij God vandaan te houden…. en fluistert het dan in je oor..of brengt juist op dat moment je problemen even in je gedachten.. of laat je even voelen hoe ziek je bent, of hoe moe je bent…brrrr
Wat is het dan fijn om te mogen ervaren dat God mijn pogingen op dat moment wel ziet, en ook ziet hoe jij worstelt met je zwakheden.. en Hij weet ook dat diep in jou hart het verlangen is om contact met Hem.. Hij kent jou hart.. en Hij komt dan met Zijn liefde en laat Hem vinden… dat je mag ervaren dat Hij boven je problemen staat….en dat Hij dat dan laat zien door een Bijbeltekst zoals vanmorgen eruit te laten springen… waarmee Hij mij bemoedigt door tegen mij te zeggen: He Mirjam…Kom maar vertrouw mij maar.. Ik ben er echt.. en als je Mij aanroept dan ben ik er… als je blijft komen dan kom Ik ook… want als je Mij oprecht zoekt dan zal Ik mij laten vinden… wauw wat een bemoediging…
En het mooiste is dan dat ik helemaal warm wordt van deze intense dingen die ik dan ervaar met God en dat overstijgt dan op dat moment mijn zwakheden waar ik op dat moment zo’n last van heb… en dan kan ik, echt waar….makkelijker de dag doorkomen omdat mijn dag met een bemoediging is begonnen… want als ik dan een probleem tegen kom die dag… denk ik veel gauwer… Heer U staat boven mijn problemen…met U kan ik het aan… dat is de kracht van de dag beginnen met onze God….
Maar de keuze hierin ligt bij ons.. kies jij voor de dag met Hem te beginnen of denk je van dat komt wel… ik zie wel wanneer ik vandaag een gaatje heb om contact met Hem te maken… nou dan kan ik je wel vertellen… dat gaatje komt niet… want er is steeds wel weer wat….
Ons leven bestaat uit keuzes.. zo heeft God het bedacht.. als Hij bedacht had dat alles in ons leven Hij zou bepalen, dan had Hij wel allemaal marionetten van ons gemaakt.. Hij trekt aan deze kant van het touwtje en je slaat die richting uit… dit wilde God niet.. God heeft ons mensen geschapen met een eigen wil… Hij wil heel graag dat alle mensen die hij gemaakt heeft leven naar Zijn wil.. en hoe weet je wat Zijn wil is… dat leer je door elke dag de dag te beginnen met Hem, door in Zijn woord te lezen en met Hem te praten.. met Hem de dag door te nemen… en ik vind het dan fijn omdat middels een dagboekje te doen.. omdat daarin vaak de Bijbeltekst op een praktische manier wordt uitgelegd waar je vaak ook wat mee kan… en doordat je dan praktisch van Hem leert kun je dit weer betrekken in de keuzes die je gaat maken in je leven.. en wat is het dan fijn om de keuze te maken om de dag te beginnen met Hem..
En ik ervaar dan, dat er vanaf het eerste moment van contact die dag, er meerdere momenten op de dag ontstaan dat ik contact met Hem heb … want elke dag bestaat mijn dag uit moeilijkheden… beren op de weg die ik elke keer weer moet verslaan… dit kunnen praktische problemen zijn, lichamelijke problemen, geestelijke problemen.. en ze komen elke dag weer…. ik denk wel eens bij ons houdt het nooit op, en soms kan ik dan zo verlangen naar rust… ons leven is namelijk zo turbulent… in alle opzichten.. dat ik het soms uitschreeuw naar God… Heer ik verlang zo naar rust… even helemaal niks… ik ben zo moe van het vechten tegen die beren…
Soms doet het mij ook wel eens glimlachen, dan moet ik denken aan die man die een keer tegen mij zij… Mirjam.. zolang er strijd is mag je weten dat je op de goede weg bent… want een christen zonder strijd mag bij hem zelf te rade gaan of hij of zij nog wel een christen is…
Gelukkig is God zo genadig voor mij dat ik ook mag ervaren dat Hij er in de stormen is, gewoon als een feit… daar hoef ik niet meer aan te twijfelen.. Hij is er gewoon en als ik de dag dan ben begonnen met God, krijg ik meer energie, vertrouwen, rust en vrede en dit ervaar ik dan in het verslaan van die beren op de weg…
Als ik dan weer een beer heb verslagen, dan ben ik zo dankbaar en ervaar ik zo’n vrede. En dan dank ik God voor de hulp die Hij mij heeft gegeven in welke vorm dan ook om die beer te verslaan….. en deze dankbaarheid en vrede zijn nauw aan elkaar verbonden zo schrijft Sarah Young..
“hoe dankbaarder je bent hoe beter je Mijn Vrede kunt ontvangen, en het omgekeerde is; hoe meer vrede je hebt, hoe makkelijker het is om dankbaar te zijn”…
En dan schrijft ze een heel mooi stukje wat ik jullie niet wil onthouden… wat mij enorm heeft bemoedigt..
Deze rustige dankbaarheid is onafhankelijk van de omstandigheden; het komt voort uit je vertrouwen dat Ik altijd doe wat het beste is, zelfs wanneer je mijn wegen niet begrijpt.
Mijn vrede functioneert als een scheidsrechter in je hart, die een juist oordeel velt over de vragen en twijfels die in je opkomen. Wanneer je bezorgd begint te worden, gebruik deze gevoelens dan als een aansporing om met Mij te communiceren. Praat met Me over alles wat je dwarszit. Vertel Mij al je wensen met DANK. Omdat je van Mij bent – Innig met Mij verbonden- zal Ik je hart en gedachten met Mijn vrede bewaren. Vergeet niet dat dit een bovennatuurlijke vrede is DIE ALLE VERSTAND TE BOVEN GAAT.
Wauw wat mooi… wat is dat een mooi beschrijving van de Vrede die je gaat ervaren als je de dag begint met Hem… als je voor dat de dag begint de HELE dag aan Hem geeft…. met alles wat daarin voorbij komt.. al je afspraken, al je problemen, zorgen en beren op de weg die je hebt te verslaan en dan gaat Hij met jou mee die dag en gaat samen met jou in Zijn vrede die Beren verslaan… op Zijn manier zoals Hij het wil… en dat is dan ook mijn verlangen…
Ik hoop dat ik jou heb kunnen bemoedigen/aansporen om ook de dag met Hem te beginnen….
Vorige week heb ik een interview gegeven bij Radio Eenhoorn in het programma Tichterby!
Ik heb toen beloofd om het interview in een blog te verwerken…
De uitzending werd in blokjes verdeeld van ongeveer 10 minuten en tussendoor werd er muziek gedraaid die ik zelf uit had gezocht en paste bij mijn verhaal… het was best wel lastig, wat vertel ik wel en wat vertel ik niet… heb zoveel meegemaakt, dat als ik alles ga vertellen het bijna een boek is… of dat ik wel een hele dag kan vullen, en ik had maar met elkaar ongeveer 50 minuten… tjonge dat was best wel lastig, vooral voor mij die het heerlijk vind om te kletsen..hoe vertel je een levensverhaal wat al 46 jaar duurt in ongeveer 50 minuten…dat is natuurlijk onmogelijk, dus moest ik keuzes maken…
Ik werd gebeld en de uitzending zou beginnen.. maar wat gebeurt er, ik kon niet doorverbonden worden met de studio… ze kregen mij niet op de radio… brrr.. ik vond het al zo spannend… en nu lukte het niet…ze probeerden met alle macht het voor elkaar te krijgen maar wat ze ook deden.. het lukte niet…
Wij kregen heel erg het gevoel dat er iemand anders achter zat… er was natuurlijk de nodige strijd al geweest van te voren bij mij , en wat de andere kant (lees duivel) niet wil is dat wij van God getuigen… dat wij God alle eer geven.. en hij zal er alles aan doen om het niet door te laten gaan, dus hij probeerde het..
“maar onze God is groter en Overwinnaar”,
Ik had wel zoiets van dat heb ik weer…. want het gaat bij mij nooit iets volgens het boekje…. dat is in mijn leven nog nooit zo gegaan dus nu ook niet… en na een half uur, met inspanningen van een externe hulp die in sneltreinvaart naar de studio was gekomen, slaagden ze erin dat ik verbinding had met de studio en het interview kon beginnen….
Ondertussen was de spanning aardig opgelopen en ik had in het begin moeite om mijn stem onder controle te krijgen… de zenuwen gierden door mijn keel… het was wel jammer dat ik de presentatrice heel slecht verstond.. want ze was erg zacht door de telefoon, waardoor ik heel goed moest luisteren naar wat ze zei… en ja als ik haar niet hoorde sprak ik door..maar achteraf hoorde ik dat ik haar regelmatig in de rede was gevallen… dit vind ik natuurlijk heel erg jammer, maar ik hoorde haar erg slecht dus kon hier ook niks aan doen…. maar na het voorstellen wilde ze eerst maar het eerste lied laten horen zodat de spanning even kon zakken……
Opwekking 760 Wie vrees ik nog
Na het lied stelde ik mij voor, wie ik was en over mijn thuis situatie… dat ik in 2014 ben getrouwd nu alweer bijna 3 jaar…en dat wij op een gegeven moment vanuit Friesland naar Twente zijn vertrokken en dat wij in Goor belanden, maar omdat ik meer aangepast moest gaan wonen omdat er een elektrische rolstoel voor mij moest komen en dit paste niet in onze huidige woning, dus moesten wij in korte tijd weer verhuizen, en dit was best wel lastig want wij woonden nog maar net in Goor, maar er was in onze omgeving geen aangepast huis dus keken wij verder om ons heen… en schreven ons ook in bij de woningstichting in Borne want daar wilden wij ook wel heen en binnen 2 weken hadden we een woning in Borne, een prachtig appartement, helemaal aangepast…
Maar voor dat wij die woning konden accepteren moesten wij akkoord hebben van de WMO, dat gebeurde maar niet en het duurde maar en duurde maar, en de woningstichting zei dat ze de woning wel voor ons vast hielden totdat wij akkoord hadden van de WMO… maar dat ze dat normaliter niet deden, en waarom ze dat nu wel deden dat wist hij ook niet… nou dat wisten wij wel… God had dit plekje voor ons bedoelt… want alles viel op zijn plek.. het bijzondere was dat wij in 2013 elkaar weer voor het eerst hadden ontmoet in Borne, mijn man had, voordat onze relatie begon daar altijd gewoond…en het was nog dichter bij de kinderen waarvoor wij mede uiteindelijk weer voor Twente hadden gekozen… door dit alles was voor ons het cirkeltje weer rond… wij konden samen een nieuw leven opbouwen in Borne… de plek die eigenlijk voor ons heel dierbaar was geworden…
Ze vroeg waarom ik voor dit nummer had gekozen, dat zal niet zomaar geweest zijn…en dat was ook zo….dit lied gaat eigenlijk over angst en mijn leven bestond tot 2010 voornamelijk uit angst… tot 2010 heb ik niet een gelukkig leven gehad… verre van dat…dit was al in mijn kinderjaren begonnen omdat ik in een erg beschermende omgeving ben grootgebracht waardoor ik weinig contact had met de buitenwereld…waardoor de buitenwereld eng was, en ik ook niet veel van de buitenwereld begreep, en dus ook niks van de buitenwereld meemaakte.
Toen ik op mijn 17e de stap zette om die buitenwereld te gaan verkennen, dacht ik dat ga ik wel redden… ik ben er helemaal klaar voor om die enge wereld in te stappen…maar ik redde het niet, ik raakte overspannen en kreeg een burn-out, zoals ze dat tegenwoordig zeggen… deze periode heeft ongeveer 2 jaar geduurd en toen trof ik mijn ex-man…. ik dacht nu ga ik een nieuw leven tegemoet, ik heb mijn ware liefde gevonden, nu begint mijn leven.. maar dit bleek uiteindelijk heel anders uit te pakken voor mij….wij bleken gewoon niet bij elkaar te passen…hierdoor raakte ik psychisch in de knoei en voelde ik mij gevangen binnen mijn relatie, en op den duur ook in mijzelf.
Doordat ik steeds meer in de knel kwam met mijzelf en binnen de relatie, ook omdat er nare dingen gebeurde binnen onze relatie…werden mijn klachten ook steeds heftiger… ik slikte nog een beetje medicijnen van mijn eerdere burn-out, maar door de verergering van de situatie, en het gevoel dat ik ergens in gevangen zat waar ik niet uit kon ontsnappen… werden de medicijnen steeds meer opgehoogd…. maar ondanks de medicatie werden mijn klachten niet minder en bleef ik ook ontzettend angstig.. die medicijnen konden mijn angst niet dempen, want wat er eigenlijk gebeurde was dat de medicijnen mij alleen maar angstiger maakten…ze verdoofden mij wel maar de bijwerkingen van die medicijnen was dat je er ook angstiger van kon worden, psychoses van kon krijgen enz….(bij paracetamol bv is een pijnstiller wat je bv gebruikt voor hoofdpijn, maar in de bijsluiter staat ook dat de bijwerking van paracetamol hoofdpijn kan zijn)… en dit deden de medicijnen bij mij…de mensen dachten, ze word steeds zieker en zieker psychisch, maar ik werd juist zieker van de medicatie die mij enorm triggerden… zij gaven bij mij achteraf gezien de tegenovergestelde werking…natuurlijk speelde mee wat er in mijn relatie gebeurde en de gebeurtenissen die ik om mij heen mee maakte, dit zorgde te samen dat ik steeds meer in de knel kwam te zitten.. deze situatie heeft ongeveer 20 jaar geduurd…
In 2009 kwam ik op een punt dat ik het uitschreeuwde naar God, ik zag het niet meer zitten… ik had gelukkig altijd mijn geloof behouden in God, ik denk dat God mij vastgehouden heeft, ik schreeuwde het uit naar God en deed God op dat moment een voorstel… of ik kom naar U toe, of U haalt mij op… ik wist dat het een bizar voorstel was maar ik zag op dat moment geen uitkomst meer… en het gekke was, dat ik als ik zou gaan, ik zeker wist waar ik naar toe zou gaan.. ik zou naar God gaan daar had ik geen twijfel over… ik was voor veel dingen bang, maar daarvoor totaal niet…. maar God had een ander plan met mijn leven…
Hij heeft ingegrepen.. Hij heeft heftig ingegrepen…
Ik wist helemaal niets van onze financiële situatie af, binnen onze realiteit, dat regelde mijn ex-man allemaal, ook omdat ik natuurlijk als een zombie leefde…. op een dag haalde mijn moeder mij op, ik was ergens… en ze zei je moet thuis komen… jullie zijn uit huis gezet… ik snapte er niks van… en ik ging met haar mee… dit was een enorme klap voor mij…je wereld stortte in, al je zekerheid onder je voeten verdween…. ik wist niet meer wat ik moest, ik wist niet meer waar ik naar toe moest…ik had niks meer, geen huis meer… geen dak boven mijn hoofd….. ik dacht hoe moet het nou… gelukkig had ik erg lieve ouders die mij opgevangen hebben…. want mijn ex-man was in geen velden of wegen te bekennen… die was met de noorderzon vertrokken… en helaas heb ik die ook nooit meer gezien…. tot op de dag van vandaag!
En ja dat was een heftige periode, je wordt natuurlijk helemaal op je zelf teruggeworpen… in alles.. in de praktische kant maar ook de financiële kant… en natuurlijk was ik zelf ook nog niet in orde, ik zat nog zwaar onder de medicijnen… de scheiding kwam er door.. dit was ook erg moeilijk want heb daar best wel mee geworsteld… je mag toch niet scheiden, zo heeft God een huwelijk toch niet bedoeld… je beloofd elkaar trouw tot de dood je scheidt… maar tijdens die worsteling heeft God mij laten zien dat het goed was… ik had voldoende redenen om de scheiding in gang te zetten… en met Gods woord mocht ik ontdekken dat het in sommige situaties oké is… en toen kreeg ik ook de rust en vrede van God hierin… en heb ik het ook in alle rust kunnen regelen…
Maar toen kwam het volgende… ik dacht ja ho eens even… die medicijnen en die labeltjes die ik in die 20 jaar opgeplakt had gekregen… dat ben ik helemaal niet… dus ik ben naar mijn toenmalige psychiater gestapt en gezegd, ik wil van die medicatie af, ik wil afbouwen… maar er was geen enkele arts die mee wilde werken…. ze zeiden dat kan niet… dat gaat helemaal fout.. dan wordt je weer psychotisch en moet je weer worden opgenomen… ik zei: “nee hoor.. dat gebeurt niet.. want wat jullie allemaal denken wie ik ben, met al die labeltjes, ben ik helemaal niet… maar ze wilden niet meewerken, op een gegeven moment kwam er een nieuwe arts uit Assen weet ik nog wel, en die zei: “weet je wat, we gaan het gewoon proberen… lukt het niet dan zien we wel waar het schip strand….” Hij zei lukt het niet dan heb ik je er zo weer aan hoor… ik zei deal…daar ga ik mee akkoord…
In 2 jaar heb ik alles afgebouwd… in de laatste week was ik echt een junk… ik werd vreselijk ziek, je bent even helemaal van de wereld… ik weet nu wat een verslaafde doormaakt, meemaakt als hij of zij afkickt… maar ik ben nu 4 jaar verder en heb nog geen enkele terugval gehad of medicatie meer aangeraakt… tenminste niet die medicatie…
Na dit hele verhaal gingen we luisteren naar het lied van Elisa Mannah
Een nummer wat precies beschrijft hoe ik jaren de wereld heb beleeft, ik heb natuurlijk heel lang in een cocon geleefd…als en standbeeld…maar toen ik met de medicijnen afbouwde ontdooide ik langzaam… en toen ik van alle medicijnen af was veranderde ik… mijn angsten verdwenen helemaal….ik was bevrijd en mijn leven begon helemaal opnieuw.. en na 20 jaar als een standbeeld te hebben geleefd, want zo heb ik het wel altijd gevoeld….ik keek vanaf een zijlijn naar de wereld… naar die grote boze enge wereld… en toen kroop ik langzaam uit die cocon…
Dit kon ik natuurlijk niet alleen… ik heb wel hulp gehad van een christelijke begeleidster/hulpverleenster, om alles een plekje te kunnen geven… want alles wat er was gebeurt in mijn leven was niet niks… en het is denk ik logisch dat je daar hulp bij nodig hebt… het heeft mij enorm geholpen om te worden zoals God mij heeft bedoeld… en als je naar de vergelijking kijkt van een cocon, dan denk ik dat ik er nu wel langzaam uit gekropen ben en een mooie vlinder aan het worden ben… en daarom is de Vlinder ook een symbool van mijn leven geworden…
Ik heb, na mijn laatste pilletje te hebben geslikt, een periode gehad van enorm veel energie… ik leefde weer…ik pakte het leven weer op.. ik ging weer vrijwilligerswerk doen, actief in de kerk.. ging weer op een koor enz.. enz.. die periode heeft ongeveer een halfjaar geduurd en toen kreeg ik rare klachten…ik denk dat mijn lichaam ontdekte dat ze het spul/vergif niet meer kregen… mijn lichaam begon het te missen… en mijn lichaam keerde zich op dat moment tegen mij en dat doet het nog steeds…. ik heb ongelofelijk veel pijn in mijn spieren… want mijn spieren zijn natuurlijk 20 jaar verslapt geweest door de medicatie… een arts heeft wel eens tegen mij gezegd… jij krijgt zoveel medicatie daar gaat een paard van ondersteboven maar Mirjam hobbelt gewoon door… aan het einde van mijn afbouw periode heeft de arts die dat toen begeleide tegen mij gezegd.. “Mirjam ik weet absoluut niet hoe jou toekomst er uit gaat zien..want ik weet niet wat die medicijnen allemaal met jou lichaam hebben gedaan…en hoe jou lichaam gaat reageren nu je er helemaal van af bent… ik weet het niet… ik kan het jou niet vertellen… simpelweg omdat wij hier geen ervaring mee hebben…”
Nou ik ben vier jaar verder en ik weet nu wat die medicijnen met mijn lichaam hebben gedaan en nog doen.. maar mijn lichaam heeft zich tegen mij gekeerd maar God niet… God houdt mij vast… mijn lichaam laat het voortdurend afweten… wel heel wisselend trouwens, de ene dag is de ander dag niet… ik heb gelukkig niet elke dag een slechte dag…maar ik breng veel van mijn uren op bed door.. ik heb op dit moment ook een hernia waar ik mee te kampen heb… daar ben ik aan geopereerd 18 April.. ik zag heel erg tegen die operatie op, want mijn lichaam kreeg wel een narcose en daar zit natuurlijk wel spierverslappers in, dus ik dacht mijn lichaam gaat juichen… ik was heel erg benieuwd hoe het allemaal zou gaan… en hoe mijn lichaam erop zou reageren…
Maar ik merk steeds weer door alle gebeurtenissen heen, hoe vaak mijn lichaam mij ook in de steek laat, dat God mij vasthoudt… dat Hij er bij is… Hij zit af en toe gewoon op de rand van mijn bed… als ik heel veel pijn heb, als mijn man met mij gaat bidden, laat Hij zichzelf zien en dat vind ik ontzettend waardevol, kijk heel vaak voelen we het niet, verstandelijk weten we vaak wel dat Hij erbij is maar gevoelsmatig voelen we soms heel wat anders… maar God laat heel vaak aan mij zien dat Hij er is… en dat is voor mij een enorme bemoediging en daardoor kan ik ook doorgaan… ik heb wel een mooi voorbeeld wat ik daarin meegemaakt heb…
Tijdens de operatie aan mijn hernia zat best wel een risico, de narcose was niet goed voor mij… het kon een psychose uitroepen of een delier… ik ben door mijn verleden met de medicijnen daar nogal gevoelig voor… en de angst was er ook bij de artsen dat het zou kunnen gebeuren, dus we waren er wel op voorbereid….maar ik wist ook dat er heel veel mensen voor mij aan het bidden waren en ik vertrouwde volledig op God… ik wist dat Hij erbij was…mijn vertrouwen in Hem is gewoon 100%.. ik weet gewoon dat Hij erbij is en mij vasthoudt….
De operatie verliep goed.. en ik had totaal nergens last van… de narcose gaf absoluut geen bijwerkingen in die richting… ik was natuurlijk moe..doodmoe en sliep veel maar dat was ook wel weer lekker….maar verder geen enkele bijwerking had ik last van.. geen angsten, helemaal niks…ik heb God daar ontzettend voor bedankt…dat was echt een verhoring van heel veel gebeden…
Maar na een week gebeurde er iets… mijn spieren waren natuurlijk enorm getriggerd door de narcose… ze waren natuurlijk wel helemaal verslapt geweest. en als de narcose dan uitwerkt, dan gaan mijn spieren weer helemaal strak staan..wat ze normaliter al 24 uur per dag doen..daarom heb ik ook zoveel pijn, want mijn spieren kunnen zich niet meer uit zichzelf ontspannen… en toen kreeg ik een Dystonie aanval.. ik lag helemaal verkrampt in bed… de hernia was eigenlijk vrijwel direct terug, door mijn verkrampte houding was de hernia teruggeschoten… de arts wilde mij een bepaald medicijn geven, een ontstekingsremmer zodat de ontsteking weg zou gaan en de hernia zich ook weer terug trok.. hier was ik niet zo blij mee want ik kon niet goed tegen die medicijnen, het was een zusje van prednison en prednison kon ik niet tegen, hier zat een stofje in wat bij mij weer een psychose kon uitlokken, maar ik had niet zoveel keus dus ik besloot het maar te doen.. ik dacht God heeft mij ook bewaard voor nare gevolgen van de narcose, dus dit zal ook wel los lopen…
Maar na twee dagen schoot ik richting een psychose, een delier, ik lag in dat ziekenhuis bed en ik was zo bang… echt bang..zo bang heb ik mij in tijden niet gevoeld.… ik heb zo gehuild en ja het was nacht en je ligt alleen in je ziekenhuis bed en mijn verleden kwam als een nare film voorbij. Ik was natuurlijk vreselijk bang dat ik weer terug zou vallen..dat was mijn grootste angst.. En ik heb God aangeroepen… het was mijn enigste houvast op dat moment… je ligt daar alleen en de zusters weten ook totaal niet wat er aan de hand is en waar je doorheen gaat…dus mijn enige hoop was God, wat altijd mijn hoop is geweest en gebleven…het was uiteindelijk ochtend geworden en na dat ik God had aangeroepen krijg ik uit het niets een appje van onze dominee met een Bijbeltekst, het appje begon helemaal niet met goedemorgen of zo.. maar alleen maar een Bijbeltekst… en hij wist totaal niet wat er aan de hand was…en de Bijbeltekst die ik kreeg was
Hebreeën 13:5b
“Want God heeft gezegd: “Ik zal je nooit in de steek laten. Ik zal je nooit verlaten.”…
Wauw dit was een verhoring van mijn roepen naar God.. ik dacht dit kan niet, en ik las het opnieuw en opnieuw…nou dit was regelrecht een cadeautje uit de hemel. dit was een antwoord op mijn roepen naar God.. en ja nu wist ik natuurlijk dat de dominee wakker was, en op dat moment kwam er een stem die zei dat ik om gebed moest vragen, ik dacht nou nee dat hoeft niet dit is wel genoeg.. maar die stem hield aan en dat heb ik hem toen geappt en hij antwoordde gelijk met zo’n icoontje met twee biddende handen… en toen wist ik gewoon dat hij ging bidden en ik bad op dat moment vanuit het ziekenhuis mee…
Ondertussen stuurde God nog een verpleegkundige langs, die ging op bed zitten en sloeg op dat moment haar armen om mij heen, toen kreeg ik dus ook nog lijfelijk troost.. en dan denk ik, God weet precies wat wij nodig hebben…op momenten dat wij het zelf niet meer weten… Hij hield mij gewoon vast…door engelen te sturen en hiermee tilde Hij mij op.
Dit nummer gaat over hoogte en diepten punten in je leven, ik kabbel steeds verder achteruit lichamelijk en lever steeds meer in..en natuurlijk krijg ik ook wel weer eens wat terug…dus ja over rozen gaat ons leven zeker niet..en helaas is mijn man nu ook nog ziek geworden.. dat maakt dat het hier af en toe best wel heftig is..
Zijn we net verhuisd naar Borne, in de veronderstelling dat wij met ons aangepaste woning nog een heerlijk leven tegemoet gaan.. dat we kunnen gaan genieten, wordt je man ook nog ziek, met best wel een heftige aandoening, nu vasculaire executieve problemen met het vermoeden dat er misschien vasculaire dementie onder ten grondslag ligt wat nog verder onderzocht gaat worden, dit moet je dan ook weer een plekje in je leven geven.. wat je moet accepteren en dat gaat met vallen en opstaan… natuurlijk ben ik ook wel eens boos en gefrustreerd…en het woordje WAAROM roep je dan ook uit, en helaas krijg je daar geen antwoord op..
Weet je het voelt als oneerlijk..
Ik heb toch pas na 30 jaar mijn partner weer terug gevonden, ik heb toch 20 jaar niet geleefd en mij als een standbeeld gevoeld?? En nu leefde ik eindelijk weer, en waarom moet ik dan nu weer zoveel inleveren.. ben ik net die mooie vlinder… eindelijk uit die cocon weg… mag ik eindelijk gaan vliegen…
Maar ik ben niet van plan om weer in die cocon te gaan hoor!!!
Kijk waarom alles gebeurt weet ik niet, waarom wij dit allemaal moeten meemaken… ik heb er geen antwoord op.. maar wat ik wel merk, is dat ik door dit alles steeds sterker word en dan wel geestelijk sterker… en dat Hij mij er andere dingen voor in de plaats geeft bv mijn hobby’s.
Mijn hobby’s heb ik echt van God gekregen…toen ik nog in Friesland woonde maakte ik altijd de zondagskrant voor onze kerk… dit vond ik altijd geweldig… dan flanste ik het krantje in elkaar en maakte elke week een plaatje met een tekst erbij…zo begon eigenlijk mijn hobby te ontstaan, ik zocht dan een tekst op in de bijbel en een afbeelding plukte ik van internet, (wel een gratis afbeelding) en dan verwerkte ik de tekst in de afbeelding en dan heb ik een speciaal programma PiZap.com die mij dan helpt om er wat moois van te maken..maar het is voor mij ook tegelijk een stukje stille tijd, en een tijd waarin ik mij richt op God…waardoor mijn relatie verdiept met God..en het is natuurlijk een stukje ontspanning, ik vind het heerlijk om te doen…
Maar ja toen verhuisden wij naar Twente..en toen dacht ik nu kan ik het krantje niet meer doen, Help nu raak ik dat kwijt… en dat vond ik heel erg.. en dacht wat moet ik nu, wat moet ik nu gaan doen… en vroeg het God ook, Heer wat moet ik nu doen… U heeft mij dat talent gegeven en wil natuurlijk ook dat ik daar wat mee ga doen..en ja de Heer voorziet.. en dat doet Hij steeds, in dit verhaal zie je al een aantal voorbeelden van als ik God aanroep dat Hij er is en antwoord geeft en voor mij zorgt… maar dat doet Hij niet altijd direct, of Hij doet het via een appje van een vriendin, of een Bijbeltekst, of iets wat voorbij komt op Facebook.
Op een gegeven moment kreeg ik via een vriendin op Facebook een berichtje dat zij een oproep had gezien over kruimelaars… dat er kruimelaars werd gezocht voor een website DagelijkseBroodkruimels.nl .. een website waar je teksten kunt vinden verwerkt in afbeeldingen, wat zij een kruimel noemen en waar je je op kunt abonneren via de mail, zodat je elke dag een kruimel in je mailbox krijgt, maar er staan ook verhalen op van mensen die bloggen, en er is sinds kort ook een eigen webshop waar je kaarten kunt kopen die gemaakt zijn van de kruimels.. dus al met al een fantastische site..
Ik was erg onzeker en dacht dat is niks voor mij… zo goed ben ik nou ook weer niet…dat is veel te hoog gegrepen voor mij, ik doe het nog maar net, dat kan ik allemaal niet… toen kwam natuurlijk dat onzeker meisje weer naar boven, wat natuurlijk daar diep van binnen zit en ook altijd blijft zitten….ik weet er mee om te gaan, ik weet dat het een leugen is, ik weet dat ik het mag bestrijden en steeds tegen mij zelf mag zeggen dat het niet waar is….en dan gaat het ook wel goed.. maar af en toe steekt ze even de vinger op… van
“Hallo ik ben er ook nog”
maar ondanks dat probeer ik er niet naar te luisteren en doe mijn best op mijn kruimels..maar goed ik heb de stoute schoenen aan getrokken en een mailtje gestuurd…en ik dacht, nou dat zal toch wel niks worden maar goed ik zie wel… eigenlijk een mailtje waarin ik direct al aangaf dat ik niet wist of ik er wel voor in aanmerking kwam omdat ik het nog niet zolang deed en ik erg onzeker was, maar dat ik wel open stond om te leren…
Maar wat gebeurde er …een van het team belde mij op en had op mijn Facebook rond gekeken en zei dat hij wel degelijk iets zag wat hem blij maakte en ik werd aangenomen… ik was ontzettend dankbaar en blij…en ik had het gevoel van “Hé ik heb werk”… werk wat ik op bed kan doen, achter mijn laptop…en nu maak ik elke week een afbeelding of een keer in de twee weken, maar net hoeveel tijd ik heb en hoe het uitkomt..en die stuur ik dan op en dan plannen hun het in… en zo krijgen mensen elke dag een kruimel in hun mail.. of op Facebook want ze hebben ook een Facebook pagina waar ze elke dag de kruimel delen…
Het bijzondere aan deze kruimels is dat het gaat spreken, ze betekenen meer dan een stukje brood… het is levend brood… en wat een Zegen kan dat zijn voor de mensen, en het volgende nummer wat ik uitgezocht had was Zegen van Danielle Schaap
Ja als Zegen kom door regen, als genezing komt door pijn, nou dat heb ik zeer zeker in mijn leven meegemaakt en ja als je dat meemaakt.. wat gebeurt er dan…. hier moest ik even over nadenken toen ze mij dat vroeg… en toen had ik het antwoord..
Dan gebeuren er Grote Dingen!!
En dan ervaar je Zijn nabijheid… en ik kreeg van de presentatrice en enorme mooi bemoediging/ compliment wat ik erg waardeerde en ook ontzettend waardevol vond, zij zei dat toen ze mijn verhaal had gelezen, en de mooie kruimels die voorbij kwamen zoals deze van het nummer He Loves Us
Dit raakt mensen, jij weet de pijn die jouw leven raakt, om te zetten in een beeld. Maar het beeld is niet verwrongen van Pijn of van Bitterheid of van geslotenheid, maar het is steeds een beeld wat je op de een of andere manier kan doen wat Liefde uit straalt, wat Genezing uitstraalt…. Ik herken jou broodkruimels aan de afbeelding…
Dit vond ik zo geweldig dat ze dit allemaal zei, ik was er diep van onder de indruk en mijn grootste wens is ook dat ik Gods Liefde mag uitdelen, en daaruit is ook de naam van mijn website ontstaan… het is niet zomaar een simpele naam geworden als Na regen komt zonneschijn, maar hij heet Love Heals All Things.. daarom had ze het thema van deze avond ook zo genoemd…
Ja en toen kwamen we op mijn website uit… ik heb heel lang getwijfeld of ik dit wel moest gaan doen… moest ik wel beginnen met een website.. vond het best wel eng…en het is ook iets heel kwetsbaars, je deelt iets van jezelf waar een ander mee aan de haal kan gaan.. het is wel internet en gaat de hele wereld over…. maar toen zei een vriendin een keer tegen mij, (en ze wist niet dat ik al een blog had alleen hij stond niet op openbaar maar privé dus niemand kon hem lezen of vinden), waarom ga jij niet bloggen… ik dacht toen je moest eens weten.. die blog ligt allang klaar alleen ik durf niet… en toen zei die vraag stelde was dit een antwoord van God op mijn vraag of ik het wel moest doen…op mijn twijfels…
Nu weet ik dat God mij helpt met het schrijven en vertellen, want ik vertel natuurlijk wel over gebeurtenissen die ik mee heb gemaakt en nog mee maak, verdrietige dingen en mooie dingen… en het laatste wat ik wil is mensen kwetsen of pijn doen.. ik let heel goed op wat ik schrijf en hoe ik het op schrijf, en weet je iedereen leest het weer door zijn eigen bril.. ik schrijf het op met mijn bril, maar iedereen leest het door zijn eigen bril en dat is bij iedereen weer anders, want iemand kan het zo opvatten terwijl dat een ander het heel anders opvat… Gelukkig schrijf ik de blogs samen met God en dan mag ik erop vertrouwen dat God bij diegene is die mijn blog op dat moment leest… en dat Hij zijn Zegen daaraan geeft… want het is ook fijn omdat te mogen merken, ik merk het namelijk aan de reacties die ik van mensen krijg…weet ik gewoon het is goed, elke keer weer… en dat bemoedigt mij ook om door te gaan…
En ja dan heb je nog de uitlaatklep van het zingen, mijn andere hobby, wat bijna samen gaat met bloggen… het zijn twee uitlaatkleppen van mij wat ik zo nodig heb… ik schrijf nog net geen liedjes haha.. maar wat niet is kan nog komen…. wie weet…hihi
Op de achtergrond word nu een nummer van Oslo Gospel Choir gedraaid, en daar heb ik iets mee…gelukkig mocht ik dat tijdens dat het nummer draaide op de achtergrond er nog wat over vertellen…
Tijdens mijn 20 jaar psychisch ziek zijn luisterde ik altijd naar Oslo gospel Choir… elke dag.. dag in en dag uit, ik lag in die periode heel veel op de bank… mijn leven was op het laatst van bed op de bank en van de bank weer op bed… in die tijd hield ik mijn geloof vast door de muziek… door steeds te luisteren naar deze muziek bleef ik dicht bij God.. ik kende alle nummers van de Oslo Gospel Choir uit mijn hoofd… en toen ik was bevrijd na 20 jaar en uit mijn cocon kroop wilde ik weer gaan zingen en ging ik ook weer op een koor… zo kwam ik ook in 2014 bij Vecht Gospel Choir, dit was het eerste projectkoor waar ik mee in aanraking kwam en dit projectkoor had een project met de dirigent van het Oslo Gospel Choir…ik mocht zingen met de dirigent van Oslo Gospel Choir, en ook de nummers van het beroemde koor samen met allemaal andere enthousiaste zangers en zangeressen….een aantal nummers kon ik niet zingen omdat het mij zo raakte… wie had ooit gedacht dat ik nog eens nummers mocht gaan zingen wat mij door mijn donkerste periode van mijn leven heeft geleid.. en mij dicht bij God hield.. en nu mocht ik daarvan zingen … Zijn naam groot maken… en Hem zo bedanken voor wat Hij tot nu toe in mijn leven had gedaan…..
En dat ik door al die dingen die ik meegemaakt heb… door mijn werk bij dagelijksebroodkruimels, en door mijn website, en door het zingen mag ik anderen mensen bemoedigen… dat is mijn grootste wens, mijn grootste drive, andere mensen bemoedigen en Gods grote Liefde doorgeven… want Hij is een liefdevolle God.
Hij wil maar 1 ding en dat is dat jij je leven aan God geeft, en weet je dan komt straks die dag dat alles voorbij is, alles… alle verdriet.. geen pijn meer.. dat we mogen juichen en dansen, en dat het voor eeuwig is… niet voor 1 dag maar voor ALTIJD…. en wat is het dan fijn om dat te doen met iedereen die je lief is.. en wat is dat een geweldige toekomst…
Hij heeft mijn rouwklacht omgeturnd tot een vreugdedans… en dan mag ik voor altijd dansen… ik kan nu niet dansen maar ik dans in mijn hart, en Hij is dicht bij mij maar Hij wil ook dicht bij jou zijn… Hij wil met iedereen de dans van het leven dansen…
Ja en dan de vraag wat ik nog mee wilde geven aan de luisteraars…
HOU VOL!!!
Hou vol en laat niet los dan laat Hij jou niet los, roep God aan en Hij is er… Hoe diep je ook zit of op welke top van welke berg je ook staat… Hij is bij jou en houdt je vast… maar roep Hem aan en HOU VOL… en weet je die dag komt, en dan hoop ik dat je erbij bent…. en dat we samen voor God voor Zijn troon mogen Zingen en Dansen…en tot die tijd…..
Gister was het Vaderdag en omdat de kinderen kwamen hadden we besloten om niet naar de kerk te gaan… wij wisten dat er s’avonds ook een dienst was dus daar konden we eventueel naar toe als we daar nog puf voor hadden…
De Kinderen zijn geweest en het was erg gezellig… we genoten volop van de drukte, en het deed ons goed dat ze er weer waren.. halverwege de middag waren ze allemaal weer vertrokken en wij bleven voldaan achter… wat is het toch en rijkdom om dit mee te mogen maken en dat het contact goed is… het besef dat het ook anders had kunnen lopen maakt ons dankbaar…
Het liep tegen de avond en we besloten om de avonddienst te gaan bezoeken…. het was een Ontmoeting met Jezus Dienst.. waarin het draait om Aanbidding, bevrijding en genezing….de titel alleen al maakt je nieuwsgierig… dus huppekee een beetje optuttelen en we trokken naar Wierden.
Aangekomen in Wierden werden we warm onthaald door mede kerkgangers en we zochten een plekje…. we kozen een plekje achterin omdat dit gewoon makkelijker is vanwege de rolstoel….voor in de kerk stonden twee sta tafels waar brood en wijn op stond dit duidde erop dat er waarschijnlijk ook avondmaal gevierd zou worden…. en ja avondmaal geeft mij altijd een speciaal dankbaar gevoel… ook een eerbiedig gevoel… een gevoel van stil zijn…
De avond begon en er werden een paar liederen gezongen… prachtige aanbiddingsliederen die echt bij mij binnen kwamen… ondertussen vertelde de zangleidster hoe de avond er een beetje uit zou zien, je kon een kaartje voor bij de sta tafels weghalen als je dat wilde om misschien wat op te schrijven als je wat op je hart kreeg, een beeld, of een gedachte van God, of een bemoediging… alles kon je daar op zetten wat jou raakte… en dan kon je (hoefde niet) het kaartje na de verkondiging naar voren brengen en werd het tijdens de aanbidding voor gelezen… want misschien was het wel een bemoediging voor die ander…ook was er na de verkondiging gelegenheid om persoonlijk het avondmaal te vieren, gewoon tijdens de aanbidding kon je naar voren lopen en je moment met Jezus nemen, de vrijheid nemen om alles dingen/situaties bij het kruis te brengen en Hem te danken door middel van het avondmaal… alles mocht en niks hoefde, het was jou Persoonlijke Avond met Jezus… niet een avond met je broers en zussen heerlijk zingen en een overdenking, maar een persoonlijke avond tussen jou en Jezus…
Tsjonge dacht ik dat beloofd wat… ik had wel oren naar een ontmoeting met Jezus…
Tijdens het zingen van die prachtige liederen werd ik geraakt… ik werd helemaal warm van binnen en kon mij helemaal overgeven aan de Rust en Vrede die God voor mij had klaar liggen… ik kon alles loslaten wat mij die dag bezig had gehouden en merkte dat de Heilige Geest aanwezig was….dat Hij mij klaar maakte voor een ontmoeting met Jezus…
Na het eerste blokje aanbidding kwam de spreker naar voren en begon met zijn verkondiging… Bitter naar Beter…. wat een titel…. pfff best wel een pittige titel… tenminste bitterheid is niet niks…. En hij vertelde het verhaal van de Israëlieten… dat zij regelmatig verbitterd waren door de situaties die zij meemaakten…. ondanks dat God hun Zijn zegeningen gaf en voor hun zorgde, raakten zij regelmatig verbitterd… maar waarom zou je zeggen… dit kwam omdat hun verwachtingen.. hun hoop.. hun verlangens niet altijd uitkwamen… dat ze teleurgesteld raakten..
Bijvoorbeeld: Na een lange reis in de woestijn kwamen ze eindelijk bij water en ze dachten “ooooo water”… maar helaas… ze namen een slok en “Brrrr” het water bleek vreselijk bitter te zijn….. Ze riepen naar Mozes, verbitterd en teleurgesteld; “het water is Bitter” hiermee ging Mozes naar God en zei: “Heer help… de mensen hebben zo’n dorst en nu is het water bitter” toen zei God tegen Mozes “gooi een stuk hout in het water” …Mozes gooide een stuk hout in het water en het water werd zoet… Wauw wat een WONDER!!!
Maar wat nu het mooie was wat de spreker vertelde, was dat het hout wat Mozes in het water gooide niet zomaar een stuk hout was, maar dat het ergens naar verwees…. Heel veel dingen/situaties in het Oude Testament verwijzen naar het Nieuwe Testament… en hebben vaak een profetische waarde… dus dat Hout had een veel diepere betekenis, want dat hout verwees naar het Kruis van Jezus…het kruis waar de Here Jezus Zijn leven heeft gegeven voor ons!!! Zodat wij bevrijd konden worden van welke situatie dan ook!
Ik werd voor de zoveelste keer ontroerd en dankbaar dat het kruis eigenlijk zoveel betekend… Hij heeft daar geleden voor jou en voor mij en voor al onze pijn…. lichamelijk of geestelijk… Hij wil ons door het kruis Genezing geven in alle facetten van ons leven…want in Jesaja 53:5 | NBVstaat
Om onze zonden werd hij doorboord,
om onze wandaden gebroken.
Voor ons welzijn werd hij getuchtigd,
zijn striemen brachten ons genezing.
Bitterheid ontstaat uit verschillende dingen… boosheid, teleurstellingen, hoop wat niet gebeurt, verwachtingen die niet uitkomen… deze dingen kunnen uiteindelijk bitterheid in je hart geven…. maar ook door onrecht kan je bitter worden… onrecht wat jou is aangedaan…. al dat onrecht kan je bitter maken en je een bitter hart geven… pfff die kwam binnen..
ONRECHT….
Wat is mij dat veel aangedaan…. en hoe ga ik daar dan mee om… tijd om dat van binnen bij mijzelf te onderzoeken… ik zat daar in mijn rolstoel en als een film kwam mijn hele leven voorbij… al het onrecht kwam voorbij…. En dat was nogal wat….ik werd er terneergeslagen van…. maar ook de twijfel kwam om de hoek kijken…. had ik niet aan dat onrecht zelf bij gedragen… heb toch zelf sommige keuzes gemaakt….. mmmm ja dat klopt… maar sommige keuzes hadden wel een oorzaak… en sommige situaties waren op zijn zachts gezegd niet makkelijk…. Op een gegeven moment zat ik als een vlieg gevangen in een spinnenweb…. als een vlinder in een cocon.. alleen het verschil was dat ik daar niet vrijwillig in zat…. en ik kon mijzelf daar niet uit halen…ik was totaal gedrogeerd en wist soms niet eens wat er om mee heen gebeurde….maar God heeft mij in 2010 bevrijd… en heel langzaam mag ik uit die cocon kruipen….
Tijdens deze film…. dit hele gebeuren wat aan mij voorbij kwam, werd ik heen en weer geslingerd tussen allerlei gevoelens en emoties, en ineens was daar God… Hij was heel dicht bij mij…Hij maakte mij tijdens deze verdrietige film duidelijk dat sommige dingen gebeuren door keuzes die mensen maken, ikzelf en de ander….wij leven in een gebroken wereld…. met gebroken mensen en ik ben daar één van. Maar Hij troostte mij en zei “Ik was erbij” Ik was in die situaties en heb jou vast gehouden… ook al dacht je dat je helemaal alleen was… Ik was daar bij en huilde met jou mee… Ik laat jou nooit alleen…. hou dat vast!
Wat was dit een mooi moment… ik ben naar voren gegaan en ben aan het avondmaal gegaan, tijdens het avondmaal heb ik bewust de hele verdrietige film met alles erop en eraan aan God gegeven… en Hem gevraagd of Hij zich wilde ontfermen over al dat onrecht, en dat Hij aan het einde van de rit maar recht wil spreken… dat is niet aan mij… iedereen moet aan het eind van de rit verantwoording afleggen over al zijn daden…
En dan mag je het loslaten en erop vertrouwen dat het in Goede Handen is gelegd… en je wilt niet weten hoe dat voelt…..dat geeft zo’n enorme opluchting…
Ik was erg blij dat ik in mijn hart geen spoor van bitterheid kon vinden… natuurlijk ben ik af en toe wel boos op wat mij is aangedaan…vooral als ik veel pijn heb en erg last heb van de gevolgen en dat mag….Jezus wordt ook ontzettend boos om onrecht…net zo dat Hij verdrietig is met mij, is Hij ook boos met mij…. en eigenlijk zou ik niet verbaasd zijn geweest als ik heel verbitterd was geworden…maar ik gelukkig is dat niet gebeurt…en ik vroeg mij eigenlijk af hoe dat kon en God gaf mij de sleutel….
Als ik mijn boosheid aan God geef en de persoon of situatie vergeef… dan komt God in mijn boosheid en dan krijgt bitterheid geen kans… want het is opgeruimd….. dit kan ik niet uit mij zelf… ik heb gelukkig met hulp van God en fijne mensen in mijn omgeving direct na mijn bevrijding, de persoon en situatie kunnen vergeven…. en elke keer als ik moeite heb of pijn, of als ik boos ben, dan breng ik het bij God en zo krijgt bitterheid geen ingang in mijn hart…en echt er is geen beter persoon om het daar te brengen want God is een rechtvaardig God en hij oordeelt vanuit Zijn Liefde en Goedheid.
Ik zou mij voor kunnen stellen dat mensen zich afvragen hoe het nu kan dat God mij genezen heeft, en mij van al die medicijnen heeft afgeholpen. En toch lichamelijk ziek ben van de gevolgen van al dat onrecht… dat kan toch niet…. dan zou Hij toch ook de gevolgen weg moeten/kunnen nemen???
(En ik ben niet ziek van mijn bitterheid zoals ook wel eens wordt gezegd of gedacht in de christelijke wereld…want bitterheid is er niet…dus die optie is ook uitgesloten…)
Hij zou mij kunnen genezen en waarom Hij dat niet doet? Daar heb ik het al eens vaker over gehad in een van mijn blogs…dus dat is een goeie vraag… en ja dit is een vraag die mij natuurlijk ook al een poosje bezig houd…wij mensen willen altijd alles verklaren… nou ik heb er over nagedacht en mag ik je een verklaring geven?? Een misschien verklaring??
Voordat ik mijn misschien verklaring ga vertellen wil ik eerst een aantekening maken ter verduidelijking “Dat Ziekte niet van God komt” en dat God mij dus niet ziek houd om mij dit allemaal te leren, nee… maar GOD GEBRUIKT het wel… dat is mijn overtuiging… Hij kan het zo, met een knip van de vingers wegnemen…. en waarom hij dat dan niet doet?? Dat weet ik niet! Misschien…………….
Misschien gebruikt Hij het zodat ik hierdoor leer om nog meer op God te vertrouwen…
misschien gebruikt Hij het wel om mij geduldiger te maken voor mijzelf en voor de ander… ik ben namelijk met mij zelf heus niet zo geduldig hoor…
misschien gebruikt Hij het zodat ik juist in mijn zwakheid heel dicht bij God blijf.. (haha dit weet ik wel zeker dat is geen misschien)…
Misschien gebruikt Hij het om juist door mijn Kwetsbaarheid Zijn kracht te laten zien…
Misschien gebruikt Hij het wel om mij en anderen te leren dat Hij alles in Zijn hand heeft en dat Hij vroeg of laat alles GOED zal maken…
Misschien kun je hier wel helemaal niet in meegaan, maar het geeft mij kracht en houvast om door te gaan… in het zeker weten dat Hij mijn leven in Zijn hand heeft, wat er dan ook maar gebeurt in mijn leven…
En weet je, als ik alles aan Hem geef al mijn boosheid, verdriet, onrecht, verkeerde keuzes, mijn vragen en mijn waarom’s…en ik vraag Hem om vergeving dan zal;
De HEER zal je voortdurend leiden, hij zal je verkwikken in dorre streken, hij maakt je botten sterk en krachtig. Je zult zijn als een goed bevloeide tuin, als een bron waarvan het water nooit opdroogt.
Jesaja 58:11
Dit nummer hebben we die avond gezongen en zegt eigenlijk alles………
Al zou de vijgenboom niet bloeien en de wijnstok geen druiven opleveren, al zou de oogst van de olijfboom teleurstellen en de akker geen voedsel geven, al zouden alle schapen uit de schaapskooien verdwenen zijn en geen runderen meer in de stal staan, Tóch zal ik mij verheugen in de Here en juichen over God die mij redt!De Oppermachtige Here is mijn kracht, Hij maakt mij lichtvoetig als een hert en brengt mij veilig over de bergen.
Wat een prachtige tekst…. maar wat zegt het veel, met andere woorden, wat er ook zal gebeuren in mijn leven, ik blijf op Hem vertrouwen, en Hem groot maken…Hij is en blijft mijn God…
Waarom begin ik met deze tekst? Vanmorgen moesten wij noodgedwongen thuis blijven vanwege dat mijn lichaam niet mee wilde werken, en wij luisterden naar een kerkdienst via Groot Nieuws Radio een dienst vanuit de Baptisten Gemeente in Veenendaal en daar sprak Hans Sikkema over het bovenstaande bijbel gedeelte, en ik werd enorm geraakt…graag wil ik met jullie delen waarom…
Zoals velen van jullie weten gaan wij door een pittige tijd… een tijd waarvan wij vanuit ons menselijke verstand niet zo veel begrijpen, en een tijd waarin wij veel twijfels en vragen hebben…. logisch denk ik. Ons leven staat voor de zoveelste keer op de kop… mijn echtgenoot die nu ook ziek is geworden en best wel een ernstige aandoening blijkt te hebben en hij zit vol in de onderzoeken, ikzelf die een enorme terugval ervaar qua lichamelijke klachten, en nog steeds heb ik te kampen met een hernia, waardoor mijn wereldje steeds kleiner en kleiner wordt, wat zijn weerslag heeft op mijn geestelijk welzijn, maar ook op mijn Dystonie, dit wordt steeds erger, waardoor ik veel verkrampingen heb, en ik bij tijd en wijle, met vreselijke strakke en stijve spieren, als een plank in bed lig, en de hernia krijgt daardoor de nodige klappen…. na rust en een injectie die niet geholpen heeft, is nu de toestand dat ik aangemeld ben bij het Neurochirurgisch centrum in Zwolle, en ik op een oproep wacht om eventueel geopereerd te worden….een situatie die best wel heel spannend is en veel energie van ons vraagt…
Maar door al deze toestanden ben ik steeds minder mobiel geworden, en ben ik veel afhankelijk van mijn man en anderen, en om mijn zelfstandigheid te behouden en iets terug te krijgen, heb ik meer hulpmiddelen nodig… en ja dus ook een elektrische rolstoel, wat vind ik dit moeilijk te aanvaarden…want als jullie mijn getuigenis van vorig jaar Pasen hebben gelezen word daarin verteld dat ik toen al aan een elektrische rolstoel toe was….maar gelukkig hebben we het een jaar uit kunnen stellen door Gods genade… omdat God mij heeft genezen van de Ataxie waar ik toen ongelofelijk veel last van had, maar nu schijnt het toch echt zover te zijn, dat er een elektrische rolstoel aangevraagd gaat worden…ik vind het ontzetten moeilijk want nu lijkt het net of heeft God mij niet genezen….maar dit wil ik meteen de wereld uit helpen want dat is NIET waar…de Ataxie is nog steeds weg en blijft weg, alleen krijg ik de rolstoel nu voor mijn Dystonie… de verkrampingen en stijfheid zijn zo erg, dat ik niet goed meer kan lopen, en ook dat ik te vermoeid ben daardoor… en om mijn lichaam te ontlasten, maar ook wordt hij aangevraagd zodat ik weer meer mijn zelfredzaamheid terug krijg…mijn wereldje is erg klein geworden en doordat de huidige rolstoel dit mij niet kan geven, hebben we toch maar de knoop doorgehakt…
Helaas komt er daardoor een volgend probleem om de hoek kijken, als die rolstoel er komt wonen wij veel te klein…ik dacht NEE…NEE…en nog eens NEE!!!.. niet weer….Niet weer verhuizen…. ik zag het niet meer zitten…ik voelde mij in een donker gat weg zinken…ik keek vertwijfeld omhoog en riep het uit naar God, “Niet weer God, dit kunt u niet meer van mij verlangen”…
Maar zoals wij weten en hebben ervaren zijn Gods wegen ondoorgrondelijk, totaal soms niet te bevatten…en vraagt God ons wederom Hem te vertrouwen…maar wat is dat moeilijk….en voor mijn gevoel onmogelijk…er gebeurt teveel Heer..en het gaat mij te snel….
Ik begon eindelijk net een beetje mijn draai te vinden in Goor, door mijn lichamelijke toestand gaat dit wat langzamer omdat ik meer aan huis gekluisterd ben….Maar ja hier blijven wonen is niet mogelijk, dit begreep ik ook wel, het kan simpelweg gewoon niet meer, want ik kan steeds moeilijker boven komen waar wij slapen, maar ook de ruimte beneden wordt gewoon te klein om fatsoenlijk te kunnen wonen…mijn bed staat al sinds oktober in de woonkamer, en er is daardoor niet eens voldoende comfort voor mijn man om te zitten….dus hebben we ook niet zo heel veel keus, dan te verhuizen naar een grotere rolstoel toegankelijke woning, maar ja waar moet je dan naar toe…en het moest ook al op korte termijn…
Dus wij moesten ons opnieuw in laten schrijven, bij de woningstichting waar wij nu van huren, want het liefst bleven wij in Goor wonen, waar wij nu ook wonen… maar na een paar dagen kreeg ik een telefoontje van de woningstichting, met de mededeling dat zij op korte termijn geen woning voor ons hadden, en voorlopig ook niet moesten rekenen op een rolstoel toegankelijke woning, want de woningen die er waren, die waren al 20 jaar bezet door de zelfde personen, dus dan zouden wij, krom gezegd moeten wachten tot dat er iemand zou komen te overlijden, en dan heb je nog wachtlijsten….maar zei ze, “jullie wonen nu niet in een geschikte woning, dat is ons en de gemeente ook wel duidelijk”… maar ja “help” wat dan…
Ze zei “kijk ook om jullie heen in andere gemeenten in de buurt” en zo schreven wij ons ook maar in bij de woningstichting in Borne/Hengelo, dit was helaas wel in een andere gemeente… Ik had hier enorm veel moeite mee, want het zou betekenen, dat als wij daar een woning kregen, wij ook alles opnieuw aan moesten vragen rondom zorg en hulp, terwijl hier in Goor heel veel was geregeld qua zorg en hulp… en ik ben al zo moe…..opnieuw riep ik naar God en vertelde Hem mijn wanhoop… en zei “help God, wat wilt U dat er gaat gebeuren, ik kan dit niet meer, ik kan het niet meer allemaal regelen, ik heb daar geen energie meer voor Heer”….”wie gaat ons helpen te verhuizen, hoe komt het met de praktische hulp, behangen, sauzen, laminaat leggen”? “wij kunnen dit niet Heer, en ik kan toch niet weer al die mensen vragen die ons een half jaar geleden hebben geholpen??” “Ze zien ons aankomen Heer…ik schaam me een hoedje.. ik durf het niet te vertellen Heer, dat wij nu alweer moeten verhuizen”….
Ik ben blij dat wij wel een echtpaar zijn die zoveel mogelijk alles met God bespreken, en het van Hem willen verwachten, wij willen zo graag doen wat God van ons vraagt en wat Hij wil…. bij ons staat hoog in het vaandel:
“Uw Wil Geschiede”
Helaas krijg je geen briefje uit de hemel, maar hij heeft ons wel een brief geschreven, en dat is de Bijbel, waar je Zijn antwoorden uit kunt halen, wat Hij graag wil, welke weg Hij wil dat wij gaan, maar dan nog is het ontzettend moeilijk, want je leest de bijbel met jou bril, je leest de bijbel met jou perspectief, vanuit jou beleving probeer je de bijbel te begrijpen, maar dan hebben wij gelukkig de Heilige Geest, die wij mogen vragen om wijsheid en uitleg zoals God het bedoelt..
En toch ervaar je ook zoveel twijfel, als je dit graag wilt…dat ervaren wij tenminste wel… maar zoals je misschien wel verwacht had hoe het verder ging, hebben wij dus een woning toegewezen gekregen in Borne, helemaal aangepast en rolstoel toegankelijk..ja een woning helemaal geschikt… maar dit ging niet zonder slag of stoot….wat twijfelde ik, wat had/heb ik het moeilijk ermee… waarom weer verhuizen?? wat wilt U mij hiermee leren?? wat voor plan heeft u hiermee, wat voor doel voor ogen?? Helaas zien wij altijd achteraf of jaren later en soms helemaal niet, het waarom van sommige situaties die gebeuren…
Het zou namelijk mijn 27e keer worden in mijn hele leven dat ik ga verhuizen….nee dit was te moeilijk, dit kunt u niet van mij vragen Heer, u heeft ons toch in Goor gebracht, hier zouden wij toch onze plek hebben, hier zou ik toch eindelijk mij kunnen settelen, eindelijk rust vinden in mijn nogal rumoerige leven…. en al die vrienden dan Heer, al die mensen die ons helpen waar wij een band mee op gebouwd hebben, we hebben toen een nieuwe gemeente van U gekregen…”waarom Heer moet ik weer alles loslaten en opnieuw beginnen”, weer wennen, weer opnieuw contacten leggen, opnieuw een gemeente zoeken, opnieuw alle zorg regelen…. ooo ik voelde wel dat dit een kwestie van vertrouwen was.. en het gekke was hier had ik nog het meeste moeite mee… God vertrouwen…
Waarom?? Ik was toch wel iemand die God normaal gesproken in alles vertrouwde, en een zeker weten had dat het altijd wel goed kwam, soms was ik zelfs misschien ietsjes naïef daarin… maar het was gewoon 100% vertrouwen wat ik altijd heb gehad, maar ik merkte dat het deze keer anders was, ik had er op een of andere manier zoveel moeite mee…onze grond schudde opnieuw onder onze voeten….opnieuw vielen alle zekerheden weg…en ik kwam erachter dat het nu kwam op overgave, totale overgave aan Hem waarvan ik zei Hij heeft alles in de hand..ik zei dat altijd wel, maar geloofde ik het ook echt?? Ik werd totaal teruggeworpen op mij zelf, durfde ik God daadwerkelijk zo te vertrouwen dat ik alles aan hem kon overgeven, in het volste vertrouwen dat Hij er mee zou redden en dat het goed zou komen?
Nee ik durfde dat niet kwam ik achter, ja ik durfde het tot zover, als ik zelf ook nog maar ietsjes de controle had… ergens nog een beetje de regie over had…maar nu kwam ik op een punt dat ik totaal geen controle meer had, nergens over…ik stond letterlijk met lege handen, als ik ja zou zeggen tegen de woning in Borne…totaal afhankelijk van de genade van God en de hulp van andere mensen…
Ik legde al mijn twijfels en zorgen bij de Heer neer en zei Heer u wilt U mij helpen, ik wil U wel vertrouwen maar ik durf niet… ik durf het echt niet…ik kan het niet meer overzien..ik heb geen energie meer, ik ben zo vreselijk moe, moe van al het strijden en geregel. Van alles zelf doen….Heer Help!!!! Wilt U het maar gaan doen….
Wij hadden maandag gekeken bij de woning, en waren met de woning op zich ontzettend blij…maar hoe nu verder, wij konden de woning nog niet accepteren, want hadden de goedkeuring van de WMO hier in Goor nodig voor de woning, zodat we mochten verhuizen en wij ook verhuiskosten kregen om te verhuizen, wij waren net een half jaar gelden hier in Goor gekomen en geen gelegenheid nog gehad om wat op te bouwen, om zo snel al weer te verhuizen, en ja die goedkeuring liet op zicht wachten, want zoals iedereen weet hebben instanties tijd nodig… maar de woningstichting in Borne zei: “wij accepteren de woning alvast en dan hebben jullie even de tijd om met de WMO in Goor te overleggen”, wij waren eigenlijk heel erg verbaasd dat dit gebeurde en ervoeren dit ook als zegen van God, wij stonden namelijk nog maar 2 weken ingeschreven en hadden al een woning, terwijl er een enorme wachtlijst is bij deze woningstichting…
Wij waren eigenlijk al stomverbaasd dat wij de woning überhaupt hadden gekregen, wij hadden er voor gebeden, en wij hadden God gevraagd, dat als dit huis voor ons bestemd was, wij het zouden krijgen, en als God andere plannen had, dat hij er dan ook voor wilde zorgen dat het huis dan aan onze neus voorbij zou gaan, maar wij kregen het huis, dus dit was voor ons een duidelijk antwoord van God, maar de twijfel bleef nog wel een beetje van onze kant, simpelweg misschien wel omdat het te mooi was om waar te zijn… vrijdags zou de WMO komen om te praten, en tot die tijd hadden wij van de woningstichting Borne uitstel gekregen…
Zo gezegd zo gedaan, het gesprek vond plaats, maar de WMO kon nog geen uitsluitsel geven omtrent de verhuiskosten, er moest eerst met collega’s overlegd worden, maar wij gaven aan, dat als wij geen verhuiskosten konden krijgen, het hele verhaal niet door ging…
En weer baden we tot de Heer om hulp, want Hij kon alleen nog maar wat doen, wij waren totaal afhankelijk van Hem, dit beseften wij maar al te goed…..maar God geeft ons ook wijsheid in hoe we moeten handelen, want stil achterover leunen, tot er misschien wat gebeurt is ook niet de bedoeling, de enige mogelijkheid was om de woningstichting te bellen, en te vragen of ze uitstel wilden geven tot dinsdag, want dan zouden we definitief antwoord krijgen van de WMO.. dus ik pakte weer de telefoon en belde met de woningstichting, maar het vreemde was dat alles al naar huis was, er was niemand meer te bereiken…dat was vreemd, want ik zou nog contact hebben en om 14.00 is het toch nog geen weekend??…maar al wat er gebeurde, ik kreeg geen contact meer, ik zei tegen mijn man: “en nu”??… we besloten om het dan maar op de mail te zetten zodat hij het dan in ieder geval maandag zou lezen..en misschien dan contact zou leggen en dat we hierdoor misschien wel uitstel nog konden krijgen tot dinsdag, het was ontzettend spannend voor ons maar het leerde ons steeds meer op God te vertrouwen…en tegelijk dacht ik, “dat bent U Heer”… “U zorgt voor ons”… U zorgt ervoor dat er niemand meer is en het weekend over getild word, en dan is het nog maar 1 dag tot dinsdag…wat hebben we toch een Wonderlijke God….
Het weekend kwam en zondag wilden wij heel graag naar de kerk, onze gezondheid liet het gelukkig toe om te gaan, ik verlangde zo naar God, ik wilde zo graag een ontmoeting met Hem, Hem voelen en weten dat Hij er is en opgebouwd te worden, Zijn woorden horen en gewoon simpelweg aan Zijn voeten zitten…en natuurlijk is dat niet afhankelijk van de kerk, want Hij is overal waar jij bent, voor, achter boven en onder je…maar je hebt wel de ontmoetingen nodig van je mede gelovigen, en het horen van Zijn woorden, om opgebouwd te worden en sterk te blijven tegen de wrede wereld en al zijn ongemakken, dus we gingen naar de kerk, en daar had ik een ontmoeting met God, echt Hij was er en dan wordt je stil van zo’n Grote God, wat een Genade dat hij gewoon de moeite nam om mij gerust te stellen, en mij “nietig klein mensje” te antwoorden, want dat deed Hij….
De Voorganger sprak over Mozes en de rode Zee…het aloude bekende verhaal in Exodus Hoe kwam Mozes door de Rode Zee waarin beschreven wordt hoe de Israëlieten voor de Rode zee stonden en in hun nek het gehijg van de Egyptenaren, die hun terug wilden hebben om hun weer als slaven te kunnen gebruiken, maar de Israëlietenmoesten kiezen, vertrouwden ze hun God die altijd met hun mee ging, durfden ze het aan?? Want stel je nou voor, dat als ze halverwege de zee waren en de muren begaven het, dan zouden ze toch verdrinken…zou die muren blijven… net zolang dat ze er door waren? Dus in hoeverre vertrouwden ze God, en wat het wonderlijke ook wel was, God was steeds hun voor gegaan in een Wolk of in een Vuurkolom en nu was er niets te bekennen, dit was natuurlijk ook vreselijk beangstigend… maar God zei eigenlijk daarmee..Vertrouw je mij… Ga je met mij mee? Maar jullie moeten de eerste stap zelf zetten, Ik ga mee, maar jullie moeten wel de eerste stap op dat pad zetten, dit vroeg volkomen overgave aan Hem die alles in Zijn hand heeft.
Maar zo is het eigenlijk ook met ons leven..in hoeverre durf je Hem te vertrouwen, als alles uitzichtloos is, als alles donker is, onzeker, als je niet weet hoe het komt, als je met lege handen staat?… durf jij dan die eerste stap te zetten in de wetenschap dat je de overkant zult halen???
Heb je zoveel vertrouwen, durf je je helemaal aan Hem over te geven, en dan ook ALLES in zijn handen te leggen, al je twijfels al je zorgen, al je wanhoop, want Hij kan je alleen maar goed helpen als je ook ALLES aan Hem geeft, elk strijd, alle zorgen, al je pijn en moeite…maar gelukkig mogen we weten, dat als wij die overgave gedaan hebben…Hij met ons meegaat, want dat heeft Hij beloofd…en daar mogen we ook op gaan staan als de duivel ons onderuit probeert te halen door ons in te fluisteren van: “Stel nou dat die muren instorten, stel nou dat de zorg niet geregeld wordt”…enz.. enz … maar dan mogen wij op de belofte van Hem gaan staan…. de belofte dat Hij de overwinning geeft..maar de eerste stap tot overgave moeten wij zelf zetten, de eerste stap moeten wij zetten door God te antwoorden op Zijn vraag…
GA JE MET MET MEE???
Oooo wat sprak God tegen mij..en wat was ik blij en verdrietig tegelijk..God bemoedigde mij zo met de woorden, als je voor mij kiest, als je met mij mee gaat en alles overgeeft komt het goed, want Ik ben erbij…en aan de andere kant voelde ik verdriet en schaamte, dat ik zoveel twijfels had, dat ik zoveel moeite had met het feit om Hem te vertrouwen… jonge jonge wat ben je dan toch maar een klein mensje….maar wat hebben wij dan een Grote God…
Na zondag ging de strijd gewoon door, elke dag moest of mocht ik weer tegen Hem en tegen mijzelf zeggen, ik vertrouw op U en het komt goed!!!
De dinsdag brak aan en wat heen en weer te hebben gemaild met de WMO, hadden we nog geen uitslag, wij kregen wel een mailtje van de woningstichting dat wij uitstel hadden gekregen tot woensdag 16.00 om definitief te besluiten…. wij zeiden nu moet het haast wel een huis zijn gegeven van God, want dit is gewoon nog nooit voorgekomen bij mijn ervaringen, dat de woningstichting zo coulant is terwijl er nog veel meer gegadigden zijn…. maar het kriebelde wel, die onzekerheid nekte ons…. de onzekerheid of het nou doorging of niet… ons leventje leek gewoon stil te staan in een enorme sterke stroomversnelling…
Tot woensdagmorgen, we kregen het verlossende mailtje….
“U mag de woning accepteren en kunt een formulier invullen voor de verhuiskosten”…
Wat waren we blij en heb gelijk de woningstichting gemaild met het verlossende antwoord…en van hun kant was ook alles oké..en aankomende donderdag 9 februari is ook al de sleuteloverdracht, omdat de woning al leeg staat…..jonge wat gaat het allemaal snel…heb ik nog tijd om het te verwerken, in mijn koppie…ons leven was weer een complete achtbaan geworden… en ik weet dat wij zelf aan de handrem kunnen trekken, maar helaas laat soms de situatie dat niet toe…..
En dan denk je opgelucht te zijn… opgelucht want we hebben de toezeggingen, maar ik was verder weg van opgelucht merkte ik…ik merkte dat het nu realiteit werd, wij gingen verhuizen, weg uit Goor, naar een andere Gemeente, Borne zou onze nieuwe woonplaats worden, maar ik raakte compleet in paniek, en de twijfel sloeg opnieuw toe, de spanning werd zo hoog, allerlei vragen spookten door mijn hoofd, hoe regelen wij alles, wie gaat ons helpen, hoe komt het met de zorg daar, hoe lang moet ik zonder zorg voordat alles opgestart is in Borne, mag ik mijn rolstoel meenemen die ik nu nog heb, want de elektrische is aangevraagd maar heb ik nog niet,ook het feit of ik daar nieuwe contacten zou krijgen, zou ik mij niet ontzettend eenzaam gaan voelen, red ik mij daar wel, weer een nieuwe omgeving, nieuwe mensen qua zorgverleners waar je ook zo afhankelijk van bent…ik was nu zo aan ze gewend geraakt.. enz enz…allerlei vragen waar ik geen antwoord op had en die mij danig in paniek brachten, maar deze paniek en angst maakten dat de Dystonie er op reageerde en ik een enorme aanval kreeg…. vreselijk huilen, helse pijnen, verstijfd in bed liggen…ik wist dat dit een reactie was op de stress en spanning van de afgelopen tijd, en ik moest totaal in de rust, even helemaal nergens aan denken, nergens mee bezig, computer uit…muziek aan en in de rust, ik en God..meer niet, opdat moment moest ik de eerste stap zetten… God volledig vertrouwen in dat het goed komt…
Wat ik die zondag had geleerd kwam zo binnen en naar boven op dat moment, God vroeg mij of ik met Hem mee wilde gaan, en dat ik het aan Hem over wilde laten…nou ik kon niet anders dan God aanroepen en zeggen… Heer hier ben ik… met lege handen, met helemaal niks meer… geen controle meer enz enz…wilt u ze maar vullen???
En Hij gaat ze vullen daar ben ik van overtuigd…en toen hoorde ik vanmorgen de preek over de Vijgenboom…. jonge jonge… God weet precies wat wij nodig hebben…en de voorganger vroeg drie vragen aan de luisteraar naar aanleiding van het verhaal van de vijgenboom… waar sta jij???
Ben jij diegene die nog al zijn Twijfels en vragen bij God moet neerleggen, moet je nog leren om dat te doen en ben je iemand die nog steeds denkt dat moet ik zelf oplossen daar moet ik maar met niemand over praten… want dat hoeft niemand te weten…. (het gevolg is dat niemand je dan ook kan helpen ook God niet)
Of punt twee, durf je God alles wel te vertellen en alles bij Hem neer te leggen en zit je in de wachttoren om te horen en te zien wat God gaat doen??? En vertrouw je Hem je leven toe in afwachting wat Hij ermee gaat doen.. (Dan ben je zover dat God jou kan helpen en geef je God ook de ruimte om Hem zijn werk in jou te kunnen doen)
Of ben je al zover dat je ALLES over kunt geven, in de zekerheid dat God alles meewerkt ten goede en dat het goed komt…en dat je ondanks je omstandigheden, ondanks wat er in je leven op dit moment afpeelt, God kunt vertrouwen en Hem Groot kunt maken, Hem kunt eren, en van Hem kunt getuigen naar de buitenwereld, dat ondanks ALLES, GOD GROOT is en dat Hij er bij is… wat voor diepe dalen je ook door moet of op de vreugdetoppen zal staan, HIJ IS ERBIJ!!! (GEVOLG IS DAT JE RUST KRIJGT EN EEN ONVOORSTELBARE VREUGDE)
Mijn antwoord was dat ik bij vraag drie stond, ik merkte dat ik de laatste tijd vergeten was God onder alle omstandigheden groot te maken, ik zag teveel op de omstandigheden, waardoor ik zonk….en hetzelfde gebeurde als bij Petrus, God strekte Zijn hand naar Petrus uit en riep Hem om uit de boot te stappen op het meer en naar Hem toe te lopen, in eerste instantie had Petrus alle vertrouwen dat Hij het kon, maar toen werd hij bang en keek op zijn omstandigheden en zag het diepe water en Hij zonk, maar God hield hem vast en zij tegen Petrus kijk op mij, Zie naar mij en zo liep Petrus blijvend kijkend naar Jezus over het water…..
En zo wil ik ook proberen om in mijn omstandigheden mijn blik om Hem gericht te houden en van Hem te blijven getuigen, en Hem groot te maken….Ondanks….
Wat is het mooi om dit te mogen weten en om zo in het geloof te staan…. heb dit wel geleerd door de jaren heen door wat ik meegemaakt heb…. en dan ben ik blij dat ik elke keer er weer sterker uit kom,,,
Ken jij deze bemoedigende God ook in jou leven???
Natuurlijk is onze strijd heus nog niet gestreden, de onzekerheden en vragen zijn nog lang niet opgelost, maar het vertrouwen in God dat ALLES GOED KOMT…is er wel…. en dat is de grootste zekerheid in mijn leven en dan kun je bergen verzetten in Zijn naam!!!!
Om de dag af sluiten lezen mijn man en ik elke dag een stukje uit een dagboekje, zo ook op een avond deze week….en dit keer een bijzonder stukje en het zette mij op de een of ander manier aan het denken.
Toen riep Isaï Abinadab en stelde hem aan Samuel voor, maar die zei: ‘Ook hem heeft de HEER niet gekozen.’ Isaï stelde Samma voor, maar weer zei Samuel: ‘Ook hem heeft de HEER niet gekozen.’ Zo stelde Isaï zijn zeven zonen aan Samuel voor, maar telkens zei Samuel dat dit niet degene was die de HEER gekozen had. ‘Zijn dit alle zonen die u hebt?’ vroeg hij. ‘Nee,’ antwoordde Isaï, ‘de jongste is er niet bij, die hoedt de schapen en de geiten.’ Toen zei Samuel tegen Isaï: ‘Laat hem hier komen. We beginnen niet aan de maaltijd voordat hij er is.’ Isaï liet hem halen. Het was een knappe jongen met rossig haar en sprekende ogen. En de HEER zei: ‘Hem moet je zalven. Hij is het.’ Samuel nam de hoorn met olie en zalfde hem te midden van zijn broers. Van toen af aan was David doordrongen van de geest van de HEER.
De profeet Samuel krijgt van God de opdracht om naar Betlehem te gaan. Hij moet een van de zonen van Isaï aanwijzen als toekomstige koning over Israël. De zeven zonen van Isaï zien er groot en sterk uit. Maar als ze een voor een aan hem worden voorgesteld, zegt Samuel telkens: ‘Ook hem heeft de HEER niet gekozen.’
Pas wanneer Isaï zijn jongste zoon, David, laat komen, weet de profeet: dit is de nieuwe koning die God heeft uitgekozen. David is minder groot en sterk dan zijn broers. Toch zalft Samuel hem tot koning over Israël. Uiteindelijk wordt David Israëls belangrijkste koning. Hij is dan ook de enige koning in de lijst met voorouders van Jezus die echt koning genoemd wordt (Matteüs 1:6).
Ook Jezus heeft niet het uiterlijk van een koning. De meeste mensen zien dan ook niet aan hem dat hij koning is. De blinde Bartimeüs is een van de weinigen die hem herkent als de beloofde messias. Hij spreekt Jezus aan als ‘Zoon van David’ (Marcus 10:47). Toch zegt de engel Gabriël tegen zijn moeder Maria: ‘Hij zal een groot man worden en Zoon van de Allerhoogste worden genoemd, en God, de Heer, zal hem de troon van zijn vader David geven’ (Lucas 1:32).
Hoe kijk jij naar Jezus? Is hij voor jou alleen een bekend persoon uit het verre verleden, of is hij meer dan dat?
En dan eindigt elk stukje altijd met een vraag, en dat brengt ons natuurlijk op een gesprek…dit vindt ik altijd heel erg fijn…soms is het best wel lastig om zomaar met elkaar in gesprek te gaan over iets..waar moet je op dat moment over hebben en dan via deze eenvoudige vraag kwamen wij op een bijzonder gesprek samen…
Wat hadden we een prachtige quality time samen en wat besef ik mij dan hoe rijk ik eigenlijk ben als je samen met je partner op een lijn staat en zo met elkaar over het geloof kan praten en elkaar er ook in begrijpt…heb dit helaas nooit zo gekend….maar mag het nu proeven en dan voel ik mij zo dankbaar…
Maar naar aanleiding van de vraag Hoe kijk jij naar Jezus kwamen wij toch wel tot de conclusie dat Hij voor ons een vriend is en erg dicht bij staat….een Vriend waar wij alles mee kunnen delen, een Vriend die naast je staat.
en dan ga je door praten en kom je bij het stukje Drie eenheid…pfff lastig…want Jezus is toch ook God en ook Heilige Geest….dit vindt ik best een heel moeilijk stukje en zou daar graag meer duidelijkheid in willen hoe ik dat het beste visueel kan zien, ja ik ben nu eenmaal iemand die graag de dingen visualiseert, de dingen/situatie,s voor me wil zien zodat ik het beter kan begrijpen.
Op dat moment kreeg ik een beeld….pfff nog nooit gehad en zo bijzonder…..
Ik was even stil en zei toen tegen mijn man moet je eens luisteren…ik zie dat God onze Vader als een beschermende paraplu boven ons hangt….en waar wij met z,n drieën, jij de Here Jezus en ik, onder lopen….en de stok van de paraplu is de Heilige Geest…
De almachtige Vader is om ons heen, Hij beschermt ons tegen al het kwade om ons heen en onder de beschermde aanwezigheid van Hem mogen wij wandelen, gearmd met onze Vriend de Here Jezus, de Here Jezus is een Vriend waar wij onder het wandelen door voortdurend mee kunnen praten en overleggen….en dan is er de Heilige Geest, Hij is de verbinding tussen God, de Here Jezus en ons…als wij ons vasthouden aan de (stok) Heilige Geest dan houden wij de verbinding met uiteindelijk onze Vader…
Ik vond dit zo bijzonder en het ging voor mij leven…..de Here Jezus staat voor mijn gevoel dichter bij ons dan God de Vader, en als ik ook bid dan praat ik ook meestal tegen de Here Jezus…toen zei mijn man…grappig maar wij beginnen altijd ons gebed met Lieve Vader in de hemel en eindigen altijd met dit vragen wij in de naam van de Here Jezus en zo is het cirkeltje weer rond…
Wat hebben wij toch een grote God die ons dit zo duidelijk maakt..en wat zijn wij blij dat wij deze Grote God op deze manier kennen en steeds meer een relatie met Hem mogen opbouwen…via onze Vriend naar de Vader….
Wat doet het mij goed om dit te mogen weten, dat wij wandelen onder die grote paraplu die Vader heet….arm in arm met onze Vriend de Here Jezus en als dit beeld voor je gaat leven dan mag ik weten dat wij beschermd worden in ons leven..waarom zouden wij dan nog bang zijn????
Wij hoeven ons ook nooit meer eenzaam en alleen te voelen, helaas weet ik wat echte eenzaamheid betekend maar ik mag gelukkig nu ook weten dat ik dus nooit meer eenzaam ben…wat er ook gebeurt, natuurlijk voel ik mij best nog wel eens alleen…maar alleen zijn is anders dan echte eenzaamheid….eenzaamheid is een veel dieper gevoel en dat heelt Hij..door die paraplu mag ik weten dat Hij altijd om mij heen is….en weet je dan gaat de echte eenzaamheid weg…
Ik denk dat er veel mensen hier op deze wereld echte eenzaamheid kennen…..eenzaamheid omdat je letterlijk alleen bent, eenzaam voelen in een relatie, eenzaam omdat je geen vrienden hebt..en in deze tijd van het jaar zal het nog veel heftiger voelen dan andere dagen…maar dan troost het mij dat ik een Vriend heb die ALTIJD er is…Altijd naast mij loopt….Een Vader die mij beschermt…wat een prachtig iets om te mogen weten!
Ken jij deze Vriend en deze Vader ook??
Ik heb ook een diepe overtuiging dat ik niet meer alleen ben, deze eenzame plek heeft Hij opgevuld maar daar heb ik Hem wel om gevraagd….en als je het Hem vraagt dan geeft Hij het je vroeg of laat, Hij laat een bidder niet staan…. en dan…dan voel je je echt nooit meer alleen al ben je soms letterlijk natuurlijk wel eens alleen….
Het is wel een proces geweest…deze dingen gaan niet in een knip met de vingers…het is een proces van vallen en opstaan…..maar er is Hoop…..
Voel jij je eenzaam, voel jij je alleen….vooral in deze tijd van het jaar en misschien voel jij je al jaren eenzaam…..weet dan dat er 1 iemand is die naar je verlangt….die graag een Vriend van jou wil zijn…die in je geïnteresseerd is….iemand die Echt van je houdt..en het verlangen heeft om dat eenzame gat op te vullen….weet je waarom?? Omdat Hij je gemaakt heeft…en hij houdt zoveel van je dat Hij maar een wens heeft en die wens is om jou te helen….en ik kan je verzekeren dat Hij het doet als jij hem accepteert als Vriend….
Zou je hier hulp bij willen dan raad ik je aan om dat wel te gaan doen….op onderstaande site zal je vast iemand kunnen vinden die je hierbij kan helpen…. ik heb het zelf ook gedaan, ik heb ook hulp gehad van een christelijke hulpverleenster en zij heeft mij zeker verder geholpen tot de vrouw die ik nu ben…en ik ben heel blij dat ik mijn schaamte opzij heb gezet en hulp heb gezocht….het is niet makkelijk om toe te geven dat je het niet alleen kan…maar hoe waardevol is het om iemand te hebben waar je op dat moment al deze lastige dingen mee kunt delen en die je op weg helpt….met God als paraplu boven je….
Ja ik ben zo moe….. zo moe van het strijden….. in plaats van dat je ziek bent en de tijd en de rust krijgt om te herstellen, ben en blijf je nog voortdurend aan het knokken aan het strijden voor je eigen huisje boompje beestje.
Aan het vechten en knokken om de eindjes aan elkaar te kunnen blijven knopen, te strijden om te krijgen waar je eigenlijk recht op zou hebben maar door dit LAND helaas niet meer vanzelfsprekend blijkt…
Ja en dan heb je ME…. en de rest, aandoeningen wat niet erkend wordt maar waardoor je tussen wal en schip valt, omdat je ziekte niet erkend wordt dus volgens instanties en sommige doktoren tussen de oren zit, moet je je zelf maar redden terwijl je dat niet kan….
Doordat je lichaam continu jou in de achteruitversnelling zet…. doordat je lichaam steeds de signalen afgeeft dat je echt moet gaan liggen, anders steekt je lichaam er wel een stokje voor……. door gewoon te zeggen doe het zelf maar en je letterlijk onderuit gaat…. ja ik weet ik lijk heel sterk, ja ik ben een optimistisch persoon (gelukkig), maar als letterlijk je alles afgepakt wordt, en daardoor de ontspannende dingen zelfs niet meer mogelijk zijn, je nog meer aan huis gekluisterd bent…. blijf dan maar eens optimistisch……
En ik weet ik ben niet de enige in dit LAND, helaas heb ik heel veel (medestrijders) die net zoals ik moeten knokken om overeind te blijven, lichamelijk, geestelijk maar ook financieel….. en als je dan bijna alles ontnomen wordt, puur omdat je aandoening niet erkend wordt, dus simpelweg niet bestaat, geen hulp krijgt om simpelweg door de bomen het bos te vinden, waardoor je alles zelf moet uitzoeken, waardoor de stress zo hoog word en je geestelijk er bijna weer aan onderdoor gaat…..en je financieel door alle regeltjes en wetjes aan de grond komt te zitten…. omdat je ettelijke eurootjes boven het minimum uitkomt waardoor je voor allerlei potjes buiten de boot valt….. en ze denken ook nog dat je door middel van die paar eurootjes alles kan blijven doen…want je zit er toch boven??? Maar het is nog al een groot verschil als je een potje kunt krijgen van €100,00 euro en zelf €10,00 boven het minimum uitkomt…dat is wel even snel gerekend 90,00 verschil….. denken ze echt dat wij het dan van €10,00 kunnen doen??? Hoe krom zit deze wereld in elkaar…… en ja…..
HOE BLIJF JE DAN NOG POSITIEF?????
Ja oke ben het lang geweest, misschien wel te lang mijn best gedaan…… te lang een big smiley gehad…
En dan heb IK gelukkig nog een partner…. een schat van een man….. iemand die voor mij door het vuur gaat……..en wat ben ik blij en gezegend met hem…. maar ook hij is door alle stress van de afgelopen twee jaar geknakt….. hij is voor mij blijven zorgen…. en wat het erge is… al de mensen die voorbij zijn gekomen van instanties, met allerlei belovende woorden…. je blij maken met mooie woorden…. ja dit is oneerlijk, ja wij gaan u helpen want u heeft er recht op… ja dit gaan wij wel winnen…… ja ik zie wel dat het goed komt…. nou mooi niet piet…….
Als dan alles tegenzit, en zelfs de artsen elkaar tegenspreken… dan is het toch het makkelijkst dat men zijn handen er van aftrekt????
Ach zij gaan weer naar huis, en kruipen s,avonds in hun bedje en draaien hun om en doen hun oogjes dicht en gaan slapen….. wij liggen uren wakker…. wakker hoe moet het verder…. hoe wordt ik morgen wakker?? met hoeveel pijn…. hoe moe wordt ik wakker……… hoe gaat mijn lichaam zich vandaag tegen mij keren??? welke lichaamsdelen/functies kan ik vandaag niet gebruiken???? elke morgen is het weer een verassing… en de onderzoeken blijven maar doorgaan…. want ja er is wel wat met u aan de hand hoor!!! maar wat????? ja dat weten we niet… en ik wordt steeds vermoeider en wanhopiger.. en niet alleen ik, ook mijn lieve man….. want je bent NOOIT alleen ziek…. helaas niet….
En ja omdat je geen zorg krijgt, althans niet de juiste had mijn lieverd geen andere keus dan minder te gaan werken…. ook omdat er op de werkplek helaas in Nederland weinig oog is voor Mantelzorgers…. maar dat niet alleen, mijn man heeft ook nog een WSW indicatie en dan zou je toch zeggen dat je de nodige begeleiding krijgt…maar nee in Nederland kennen ze dat niet… want iedereen heeft het druk… ja zelfs de instanties die er voor opgeleid zijn om je daarin te begeleiden…. zoals stichting MEE… zelfs die worden door de instantie Gemeente met de handen op de rug tegen de muur gezet…want owee…….als die nog iets zouden vinden waardoor wij wel recht op hulp zouden kunnen hebben dat kan niet!!!!
Dus nog minder financiële ruimte… maar van alle kanten beloftes… het komt goed…. u heeft recht op dit, op dat…. en nu blijkt dat het loze beloftes waren…… maar terugdraaien kun je niks… want ze zien je aankomen…. bang dat door de druk van de mantelzorgtaken, zullen we toch niet het maximale uit onze werknemer kunnen halen….
Dus weer een jurist… weer een advocaat… maar moeten wij ze nog geloven???? Echt niet…. maar als je geen hoop meer kunt hebben, geen moed meer kunt vinden, dan komt het spreekwoord moet verloren al verloren dichtbij…
En dit allemaal door een ziekte die niet wordt erkend… herkend…. en geaccepteerd dat het een invaliderende ziekte is… en mede lotgenoot heeft het verwoord in onderstaande blog……
Willen jullie de tijd nemen om het te lezen???… Alvast bedankt….
En ja waar is God dan in dit hele verhaal…. in al deze ellende… in al dit onrecht….??????
Moeilijk… ik weet Hij is er… ik weet Hij is erbij en zorgt voor ons… en tot nu toe is dat ook nog steeds waarheid…en ja Hij geeft kracht…. maar soms… soms dan schreeuw ik het uit naar Hem…. simpelweg omdat ik het dan niet meer weet…. simpelweg omdat ik dan wanhopig ben.. en ja waarom schreeuw ik het dan naar Hem uit?
Omdat ik weet dat Hij de antwoorden heeft.. Hij weet hoe het allemaal komt… Hij heeft mijn leven in Zijn hand.. Hij heeft mij gemaakt…maar dan mag ik mij vast houden aan de belofte dat ik niet boven mijn eigen kunnen verzocht wordt…. maar pfff wat is dat soms moeilijk…… echt…. wat slaat de twijfel dan soms toe… Heer waarom….wanneer houdt het op…. en weet je die vraag mag je gerust God stellen… waarom gebeurt dit Heer… oké antwoord krijg je niet altijd en pas later zie je soms waarom…. maar God begrijpt waarom we het vragen… Hij begrijp waarom we dan twijfelen, bang zijn, zorgen maken….wij zijn maar mensen en Hij houdt zoveel van ons… maar Hij zegt ook
Wees niet bezorgd, heeft God gezegd
Want ik zal steeds voor je zorgen
Altijd, nu, vandaag en ook morgen
Ik heb mijn armen om je heen gelegd.
Kijk maar naar de vogels in de lucht
Ze krijgen eten in alle overvloed
God, de Heer is het, die ze voedt
Er is niet één die Hem ontvlucht.
Jij bent veel meer waard dan zij
God weet wat je nodig hebt, elke dag
Zolang je op deze aarde leven mag
God, de Heer, Hij blijft je steeds nabij.
Wij mensen maken ons vaak zorgen
Over onze kinderen en ons bestaan
En kunnen de problemen soms niet aan
Heel veel dingen zijn voor ons verborgen.
Toch zegt God, maak je maar geen zorgen
Want ik ga met je mee door het leven
God wil ons helpen en ons het beste geven
Wees niet bezorgd voor de dag van morgen.
( Uit het Bijbelboek Mattheüs)
Fedde Nicolai
Hij begrijpt ook waarom wij ons zorgen maken….. en Hij wil ook niet dat dit allemaal gebeurt…. dit is het werk van mensen… God wil dat het goed met je gaat…. dat je blij bent….. dat je gezond bent… maar helaas leven wij in een gebroken wereld waarin dit niet vanzelfsprekend is… maar wij hebben wel een hoopvolle toekomst dat eens dit voorbij is…. dat eens dit moeilijke leven stopt en wij in eeuwigheid in een perfect lichaam in een perfecte omgeving mogen leven…
En tot die tijd mogen wij ons aan het bovenste gedicht vasthouden… als wij steeds maar weer terugkeren naar Hem…. Hij zorgt en dat doet Hij bij mij door middel van muziek.. teksten….en plaatjes… en zijn Woord…. maar je moet Hem wel gaan opzoeken….. Hij wil zo graag dat je Hem dan opzoekt en je het bij Hem brengt en dan zal Hij er mee aan de slag…. maar wat is dat moeilijk loslaten… VERTROUWEN dat het goed komt…. Vertrouwen dat Hij jou leven in Zijn hand heeft…. en dat gaat met vallen en opstaan…..want soms snap ik echt geen snars van het leven……
En ja op dit moment ben ik gevloerd…. maar Hij raapt mij wel weer op als ik Zijn hand vastpak… elke keer kom ik weer sterker uit de strijd….. want Hij is erbij….
En soms staat je leven stil door toedoen van andere mensen…. van instanties… en kun je even helemaal niks…..tijdelijk je hobby’s en andere dingen aan de kant zetten….. wat pijn doet… echte pijn….. en je wereldje wordt helaas steeds kleiner…… omdat door alle stress… en je lichamelijke en financiële ongemakken je er niet zomaar op uit kunt………en dan is het een kunst om wel de kleine dingen te pakken… die nog wel lukken en kunnen en daar van te gaan Genieten….Iedereen heeft dit op zijn tijd nodig……en ja van te voren calculeer ik in dat ik na die tijd in moet leveren…..en soms heb ik dat ervoor over…
Elke morgen als ik op sta kom ik je tegen…. Moet ik met je dealen… met al jou ongemakken..
Weet je wel wat je met me doet????
Weet je wel hoe moeilijk ik het vindt om elke dag jou weer tegen te komen?
24 uur per dag bezorg je mij pijn, lichamelijk maar ook geestelijk…
En het lastige is dan ook nog dat de ene dag de andere dag niet is, het is net of doe je het erom…. Ik heb er niet om gevraagd dat je mij zoveel pijn geeft.. of misschien toch wel?
Had ik maar….. had ik maar gepraat… had ik maar mij geuit.. was ik maar meer voor mij zelf opgekomen… had het geholpen? Ik weet het niet…. Mijn bron van alle ellende ben ik gelukkig kwijt maar het lijkt er op dat jij het stokje over hebt genomen…. En dat vindt ik zo gemeen…
Als ik wakker wordt heb ik het gevoel of heeft mijn geest geslapen maar dat jij de hele nacht hebt gewerkt…en mijn hoofd wil dan gewoon opstaan en jou verzorgen… lekker douchen.. insmeren opmaken zodat jij er weer verzorgd uitziet… maar omdat jij de hele nacht hebt gewerkt wil jij niet dat ik dat allemaal ga doen.. en sommeer jij mij om te blijven liggen.. jij maakt mij dan dodelijk vermoeid omdat jij nog rusten wil… of je geeft mij zoveel pijn dat ik wel moet blijven liggen. Jij neemt op die manier alle plek in, jij wilt dan gewoon dat ik naar je luister, ja dan ben ik wel eens eigenwijs en doe ik wel wat ik wil.. en dan laat je het toe… totdat je genadeloos terug slaat…
Ooo wat moet ik altijd ontzettend rekening met je houden… en dat wil ik niet en dat kan ik niet…. Dat vindt ik zo moeilijk….
Ik ben net begonnen met leven en dan moet ik nu dus leven met jou…. Jij die over mij heersen wil en dat is iets wat ik dus totaal niet meer wil… ik wil leven.. ik wil graag leven zoals ik wil…. Genieten van de dingen die ik leuk vindt niet continu rekening houden met welke afstraffing ik na die tijd weer krijg van jou…
Mag ik leven… mag ik eindelijk leven…. Jij beperkt mij ontzettend…. En ja dan zeg je dat heb je aan jezelf te danken…
Had je mond maar open getrokken… was toch meer voor jezelf opgekomen… had die troep niet geslikt.. en dan geef ik je ook nog gelijk… maar dan zeg ik wel tegen jou:… dat kon ik niet op dat moment….. echt waar ik kon het niet…. Ik durfde niet…. Ik was BANG… ik was zo bang…. Bang om weer alleen gelaten te worden.. bang om weer alles te verliezen…. Ik kon het niet… en nu ben jij het gevolg van mijn zwijgen…. Ik wil nu zo graag leven maar jij houdt mij gevangen…. Jij houd mij voortdurend in de tang….. soms heb ik wel eens een dag dan denk ik en voel ik, oké het gaat wel een redelijk goede dag worden, maar dan doe ik maar eventjes iets, al is het maar was opvouwen.. en na tien minuten is die goede dag weer in duigen…
Hoe kom ik van jou af… ik heb heel wat dokters gezien om er achter te komen waarom jij mij dit allemaal aandoet.. en de conclusie is omdat ik niet heb gesproken… omdat ik niet voor mijzelf ben opgekomen… omdat ik maar overal ja en amen op zei…. Omdat ik maar gewoon letterlijk en figuurlijk alles heb geslikt…
En weet je nu moet ik daar mee dealen… dealen dat ik hier dus elke dag mee wordt geconfronteerd….. 24 uur per dag…elke minuut van de dag wordt ik door jou hieraan herinnerd…. En weet je hoe rustig aan ik het ook doe… hoe ik ook mijn grenzen bewaak.. jij blijft.. jou pijn blijft.. jou moeheid blijft…. Jou ongemakken blijven.. elke keer pak je weer iets van mij af.. elke keer leg je de lat hoger voor mij om mee om te gaan…
Pffff dit is zo moeilijk… en weet je omdat jij mij zo in de steek laat heeft dit ook zijn weerslag op mijn ik zijn…. Ik merk dat doordat jij steeds moe bent, ik steeds minder hebben kan.. ik raak ook steeds vermoeider.. door dat jij mij steeds meer beperkingen oplegt, wat mij ontzettend frustreert, ik merk dat ik weer stiller wordt.. dat ik weer meer in mijzelf gekeerd ben… waarom om dat jij mij dodelijk vermoeid maakt… en mij door de pijn al zoveel prikkels geeft dat ik er simpelweg geen andere prikkels meer bij kan hebben.
Het slaan van een deur.. muziek die te luid staat.. mensen om mij heen die aan het eten zijn.. ik kan het soms niet meer verdragen en dat alleen maar omdat jij mij al zoveel prikkels geeft.. door je moeheid en je pijnprikkels.
En ja wat moet ik dan???? hele dagen op bed gaan liggen??? Ja om de pijn moet ik dat… om de vermoeidheid die jij mij geeft moet ik dat.. om lief tegen jou te zijn moet ik dat…..maar daar doe ik mij zelf geen plezier mee.. ik wordt er alleen maar depressief van.. en lusteloos… dan heb ik het gevoel dat ik niet meer leef… en ik ben net weer begonnen met leven… dus hoe dan nu????
Op bed blijven is geen optie.. van bed is eigenlijk ook geen optie… want dan ga ik al over mijn grens.. zodra ik opsta ben ik al over mijn grens gegaan…
Zo als je leest blijft er niet veel over om met jou te dealen..
Dus… ik kies er dus voor om over mijn grenzen te gaan.. de ene keer meer als de andere keer….. jij slaat toch terug ook al zou ik het niet doen…en dan geef ik af en toe maar aan jou grillen toe….. totdat ik merk dat ik ietsje pietsje meer energie weer heb om….. weer over JOU grens te gaan.. maar ook om mijn ik weer de ruimte te geven… totdat ik weer door jou teruggefloten wordt… en zo is het cirkeltje weer rond….
Weet je de laatste tijd start ik vaak maar met 1 lepel, terwijl een gezond iemand start met 20 lepels…en dan moet de dag nog beginnen….. ik weet echt niet waar ik de kracht nog vandaan haal om de dag door te komen en jou te weerstaan…. Misschien mijn wilskracht om te leven.. want er is maar 1 ding wat ik wil en dat is leven… ik wil genieten… en ik kan niet genieten als ik op bed lig of in de stoel lig…… de muren blijven dezelfde kleur…
Maar een leven met jou is niet het leven wat ik wil… en dan is het zuur dat ik dus de rest van mijn leven wel met jou moet leven…dat ik de rest van mij leven dus elke minuut van de dag herinnert wordt aan mijn “verkeerde keuzes”
Ik kan jou niet uitschakelen jij bent onlosmakelijk met mij verbonden en wij zullen een deal moeten sluiten….. alleen hoe?…. ik weet het niet…althans nog niet… wie weet leer ik dat nog…. ik probeer nu met de dag te leven… mijn dingen zoveel mogelijk te doen en ja als jij mij dan terugfluit dan geef ik er maar aan toe.. ik weet het leven is geven en nemen….. ook hierin waarschijnlijk…..
Maar 1 ding weet ik ook dat God mij iets heeft belooft… er is eens tegen mij gezegd, en dat kwam van God, iemand had een woord van God voor mij gekregen en zei dat God afmaakt waar hij is aan begonnen… nou Hij heeft mij het leven teruggegeven … en Hij zal mij ook de mogelijkheden geven om te leven en het leven te kunnen gebruiken zoals hij dat voor ogen heeft… alleen ik snap er nu nog helemaal niks van, ik kan nu nog niet het niet het hele plaatje overzien, God wel die weet waarvoor ik geboren werd, wat ik zal worden…. Hoe het met mij zal gaan.. en hoe ik uiteindelijk zal zijn als ik bij Hem kom… Maar in de tussentijd is het aan ons om hier ons leven te leven, en ons leven bestaat nou eenmaal uit keuzes… Hij heeft ons een vrije wil gegeven anders waren we allemaal we marionetten geweest, en ja we zijn mens en maken goede keuzes maar ook minder goede keuzes…. Maar wat is het zuur dat dit gevolgen zijn van mijn keuzes,…. Angst…..stilte…. maar ook van andermans keuzes……van personen die mij zo misbruikt hebben op allerlei fronten….
Maar ook in deze tijd (lijdenstijd) mag ik weten dat de Here Jezus ook hiervoor aan het kruis is gegaan voor al mijn gebrokenheid maar ook voor de gebrokenheid van de ander die mij dit allemaal heeft aangedaan….en dat ik mag schuilen in zijn armen.. dat zijn armen om mij heen zijn… eens zal Hij zijn belofte inlossen….
Is het makkelijk nee zeker niet.. jij laat mij gigantisch in de steek en de toekomst is onzeker…. Hoe lang ga jij dit nog doen en waar ga je mij nog meer in beperken… hoever takel je mij nog meer af…
Maar dan heb ik weer twee keuzes…… ik wordt bang… ik wordt stil….
Of… ik ga leven met al mijn beperkingen… met al mijn niet kunnen en ga besluiten te leven en de dingen te gaan doen wat ik nog wel kan en zo goed en zo kwaad als het kan die te gaan ontwikkelen.. en de toekomst los te laten en te vertrouwen in wat nog komen gaat en dat er maar 1 is die mijn leven in Zijn hand heeft…
Op dit moment sta ik op dit kruispunt… welke afslag neem ik?????
Brrrr keuzes ik haat ze……..
Maar…….. ik heb geen keus………wat je ook beslist…. Zodra je iets beslist heb je al een keuze gemaakt……
Een keuze blijf ik maken en dat is LEVEN maar hoe???????
Dat is nu nog een groot vraagteken hopelijk wordt het een uitroepteken….!!!
Vandaag wil ik jullie graag vertellen waar ik al een poos mee worstel…
Loslaten… is je vastklemmen aan Hem
God zal je dan gaan helpen..zodra jij loslaat…en Hem vertrouwt
Maar hoe doe je dat.. zoals ik al zei ben ik er al een poosje mee bezig. Hoe laat je los terwijl je in een afhankelijke positie zit zoals ik.. als je moet leven met een chronische aandoening…als je hulp moet accepteren omdat je het zelf simpelweg niet meer kan…
Wat wil je altijd zelf graag alles doen.. zelf de controle houden.. onafhankelijk zijn… graag zelf de touwtjes in handen houden… en dan komt God om het hoekje en zegt je… toe geef het aan Mij… Ik zorg toch voor je?? Maar ooo wat is dat toch ontzettend moeilijk wat roeien wij vaak zelf en dan ook nog ongelofelijk hard…..zodat je uiteindelijk gigantisch uitgeput raakt en er voor niemand meer kan zijn… en je ook God nog vreselijk voor de voeten roeit..
Vanmorgen was ik naar de kerk…wat hadden we een mooie dienst en wat een bemoedigende dienst en wat kan de Heilige Geest dan tot je spreken… en dat heeft Hij dan ook gedaan en graag wil ik daar iets uit delen met jullie…
Ik hoop dan ook dat er misschien iemand, ook al is het er maar 1, die er iets aan zal hebben…
De voorganger sprak over Jona… Jona en de Walvis het bekende verhaal maar het begon vanmorgen bij mij op een hele andere manier te leven… ik herkende mij zo in Jona…
Ga naar de grote stad Ninevé en geef haar inwoners namens Mij de volgende boodschap: ‘De Here zegt: Ik waarschuw u, want Ik kan uw slechtheid niet langer verdragen!’
Maar Jona wilde niet. Hij ging naar de havenstad Jaffa waar hij een schip vond met de stad Tarsis als bestemming. Hij betaalde voor zijn overtocht, ging aan boord en vluchtte zo voor de Here.
Terwijl het schip voortzeilde, joeg de Here echter een harde wind over de zee. Er ontstond een storm waardoor het schip dreigde te vergaan.
In hun doodsangst riepen de bemanningsleden hun goden te hulp en gooiden de lading overboord om het schip lichter te maken.
Terwijl dit gebeurde, lag Jona te slapen in het scheepsruim.
De kapitein van het schip kwam naar beneden, wekte hem en zei: ‘Ligt u op een moment als dit te slapen? Vooruit, sta op. Roep uw god te hulp. Misschien zal hij genadig zijn en ons leven redden!’
De bemanning overlegde en besloot te loten om erachter te komen wie de goden had beledigd en dus de schuld had van deze verschrikkelijke storm. Jona bleek de schuldige te zijn.
‘Wat hebt u uitgehaald,’ vroegen zij hem, ‘dat wij in deze vreselijke storm terechtkomen? Wie bent u? Wat doet u hier? Uit welk land komt u?’
Hij zei: ‘Ik ben een Hebreeër en ik geloof in de Eeuwige, de God van de hemel, die de hemel, de aarde en de zee heeft gemaakt.’
Daarna vertelde hij hun dat hij op de vlucht was voor de Here. De angst sloeg de mannen om het hart toen zij dat hoorden. ‘Waarom hebt u dat gedaan?,’ riepen zij.
‘Wat moeten wij met u doen om een eind te maken aan deze storm?’ Want de zee werd steeds dreigender.
‘Gooi mij maar overboord,’ zei hij, ‘dan zal de zee weer tot rust komen. Want ik weet dat deze storm míjn schuld is.’
Zij spanden zich nog meer in om het schip naar de wal te roeien, maar het lukte niet. Zij konden niet tegen de storm op.
Toen schreeuwden zij in gebed tot de Here: ‘Here,’ smeekten zij, ‘laat ons toch niet sterven om de zonde van deze man en stel ons niet verantwoordelijk voor zijn dood, want het is niet onze schuld, U hebt naar uw eigen inzicht gehandeld.’
Toen pakten zij Jona en gooiden hem overboord in het woest kolkende water, en de storm ging liggen!
De mannen werden vervuld met een diep ontzag voor de Here, zij brachten Hem offers en zwoeren Hem te zullen dienen.
De Here had echter gezorgd voor een grote vis, die Jona inslikte. Jona bleef drie dagen en drie nachten in die vis.
Jona werd geroepen door God en moest naar NINEVE om te getuigen… maar Jona had daar helemaal geen zin in… ik denk dat hij ook niet durfde… hij dacht… ik ga vluchten dan kan God mij toch niet vinden… ik zoek een land waar niemand mij kent en bouw een nieuw leven op… maar God ging Jona achterna.. God was nog niet klaar met Jona. Hij hield zoveel van Jona dat Hij hem niet wilde laten zoals hij nu was.. Hij had grote plannen met Jona
Jona kwam op een boot en reisde met zeemannen mee… tot er een hevige storm opstak… de stoere mannen werden doodsbang en riepen Jona, maar Jona sliep en waande zich onderweg naar zijn droomland… het ging flink tekeer en de zeemannen maakte Jona wakker en zeiden: “help we verdrinken”…Jona wist wie hij aan moest roepen en zij ik ben een kind van God en Hij helpt… maar de storm bedaarde niet… uitdeindelijk zei Jona gooi mij maar overboord… maar dat wilden de stoere zeemannen niet… ze wilden niet dat er een zou sterven zodat de zee weer rustig zou worden en begonnen uit alle macht te roeien….. ze probeerde in hun eigen kracht het vaste land te bereiken….
Ik liet dit stukje even in mij omgaan en luisterde verder wat de voorganger had te vertellen… ik werd enorm bepaald met het beeld dat Jezus ook Zijn leven gaf, ook voor mij, zodat ik niet meer zo hard hoef te roeien…. Jona wilde zijn leven geven voor die zeemannen zodat ze behouden de kust zouden bereiken… een paar versen later lezen we ook dat ze uiteindelijk toch maar besloten om Jona overboord te gooien, en doordat ze dat deden en vertrouwden op wat Jona hun vertelde, werden ze uiteindelijk gered. Want toen ze Jona overboord gooiden bedaarde de zee en konden ze rustig naar de kust roeien… toen konden ze alleen nog maar geloven dat God echt bestaat… ze hadden het aan de levende lijve ondervonden en ze kregen alleen maar diep respect voor God en wilden niets liever dan hun leven met God verder leven..
Zo is Hij ook gestorven voor mij zodat ik in Zijn rust mag leven en Hij voor mij zorgt en in vrede en harmonie mag leven met de mensen om mij heen…WAT EEN LIEFDE.. Hij heeft zijn leven gegeven zodat mijn zonden weg zijn… mijn onrust… mijn stormachtig leven een rustpunt mag kennen. Door je moeite en zorgen aan Hem te geven krijg je rust… maar hoe doe je dat dan???
Helaas heb ik ook niet 1,2,3 het antwoord hierop kan alleen mijn ervaring delen…
Hoe vaak geef ik het niet aan God en draai ik mij om en probeer uit alle macht zelf te roeien… oplossingen te zoeken…. te bedenken hoe het eigenlijk zou moeten…….. God zegt toch ook tegen mij, dat ik ook weer niet achterover moet gaan leunen en alles wel komt aanwaaien….. ik vindt dit best wel moeilijk… hoe bedoelt God dat dan????
Alles overgeven aan Hem…. in zijn vrede leven en ondertussen toch actief blijven en Zijn wijsheid gebruiken…… ik denk dat Zijn wijsheid ligt in de Bijbel, daar staan tenslotte onze antwoorden in op al onze vragen….
Wat is wijsheid…….. Ik denk dat God, door echt alles aan Hem te vertellen en het ook daar te laten.. Hij zijn rust geeft.. en ja dan komt het allermoeilijkste LOSLATEN… en VERTROUWEN..dus zelf niet uit alle macht gaan roeien maar HEM laten roeien…. en soms moet je dan ongelofelijk veel geduld hebben… soms denk en ervaar je dan dat je een hele andere kant op gaat.. en dan zeg je; “Heer help dit is de verkeerde kant op”… maar om dan opnieuw alles aan God te geven en op Hem te vertrouwen dat Hij het beste met je voor heeft… zie je achteraf dat alles toch goed komt… God wegen zijn vaak onbegrijpelijk voor ons….
Hem compleet te vertrouwen en weten, dat wat Hij ook doet.. en waar je ook doorheen gaat…. Hij het beste plan met je voor heeft, maar ooo wat moeilijk Hem zo te vertrouwen….. maar je bent Zijn kind, en als je zelf kinderen hebt weet je dat ook jij het beste wilt voor jou kind, en dan moet je soms ook dingen doen of zeggen die voor het kind op dat moment niet leuk zijn, maar later zal het kind zeggen wat ben ik blij dat u toen zo heeft beslist.. en zo is het ook met God en ons.. soms zegt God Ja.. en soms Nee… en soms Nog even wachten…
Ook in mijn chronisch ziek zijn denk ik wel eens, waarom geneest God mij niet?…. waarom moet ik zoveel pijn hebben…. waarom zo moe zijn… ik weet het niet, maar heb geleerd om die vraag niet naar God te stellen want God is niet verantwoordelijk voor mijn ziek zijn… dat is de gebrokenheid/zonde, het gevolg omdat we nu eenmaal in deze wereld leven…. die vol is van gebrokenheid en zonde maar dan mogen we weten dat Jezus zijn leven ook daarvoor gaf.. voor jou gebrokenheid, voor jou tekortkomingen, en als we het dan aan Jezus geven dan zorgt Hij voor jou… misschien niet om het weg te nemen.. maar Hij zal je kracht en troost geven om het te dragen… Jezus heeft net zoveel verdriet erom als jij… Hij huilt als jij huilt…
Ik wil daar graag een stukje over vertellen… ik ben een keer naar een genezingsdienst geweest van Vrij Zijn, dit was in Oldebroek en het was een bijzondere dag.. ik ging er niet heen voor genezing maar meer voor een ontmoeting met de Here Jezus.. ik heb in mijn leven nogal veel meegemaakt.. zo ook misbruik enz… hier worstelde ik echt mee en voelde mij daardoor soms zo vies en leeg, vaak had ik het gevoel dat ik niet rein voor God kon staan door wat ik mee had gemaakt maar ik mocht die dag leren door Zijn woord dat het niet mijn schuld was, dat iemand anders mij dat had aangedaan.. maar toch voelde ik mij altijd besmeurd dat ging niet weg.. heb veel gehuild die dag en voelde enorm die pijn.. de pijn van beschadiging en verdriet.. en heb toen voor mij laten bidden en een oudere man bad voor mij, hij had mijn vader kunnen zijn.. op een gegeven moment hield hij op met bidden en ik dacht hij is klaar en deed mijn ogen open, en ik zag die man niet staan maar ik zag de Here Jezus staan… en Hij huilde… Hij huilde met mij mee.. en die man huilde… en hij zei ik heb een beeld voor je.. ik wist dat het rechtstreeks van God kwam omdat ik ook de Here Jezus voor mij zag staan en niet die man.. en God zei tegen mij… ik leg een hele mooie witte mantel om je heen een mantel van Reinheid, je bent schoon gewassen… je bent een prachtige mooie dochter voor mij… draag die witte mantel en weet dat ik je schoon gewassen heb… ik was helemaal overdonderd en voelde een diepe vrede in mij en wist vanaf dat moment dat ik Rein was en dat ik schoon tegenover God stond en ik mij nergens meer voor hoefde te schamen…
Ik mocht komen zoals ik ben en dat God mij door die witte mantel als een schone dochter zag… als ik dit nu opschrijf raakt het mij nog steeds en wordt ik dankbaar en weet ik dat de Here Jezus met al mijn tranen mee huilt… dus ook met mijn pijn.. moe zijn.. enz
Onthoudt 1 ding God heeft dit allemaal ook niet gewild….. Hij had een perfecte aarde voor ogen toen Hij de aarde schiep, maar omdat Hij ons een eigen wil gaf hebben wij een verkeerde keuze gemaakt….. Hij wilde volmaakte mensen met een eigen wil, een eigen wil die zijn eigen keuzes mag maken… maar die hebben wij verkeerd gebruikt waardoor ons leven soms zo,n puinhoop wordt… gelukkig heeft God een oplossing gebracht door de Here Jezus, door Zijn dood konden wij weer bij God komen… Door de Here Jezus niet door eigen kracht… niet door eigen werken.. niet om verschrikkelijk ons best te doen… keihard te gaan roeien maar door GENADE alleen… alleen maar door het werk van de Here Jezus…. door zijn kruisdood… mogen we bij God komen en straks leven in een perfecte hemel en aarde… wat iets moois om naar uit te zien… en dan kan ik ook de rust ervaren die God geeft, doordat ik mag weten wat mijn toekomst is…. dat is een ongelofelijk zekerheid!!!!
Oke zul je zeggen maar je bent nog steeds ziek… ja dat klopt en misschien blijft dat ook zo en geneest God mij niet nu, maar ik weet wel dat Hij overal bij is in mijn pijn..in mijn moe zijn… in mijn eenzaamheid hierdoor.. Hij geeft wel wegen om er mee om te gaan en toch een licht te zijn in deze donkere wereld…. Hij geeft mensen om ons heen die ons helpen… mensen die een troost zijn in ons verdriet… maar vergeet dan niet dat God deze mensen geeft… en je mag dan ook leren om het aan te nemen..
God wil ons zoveel goedheid geven maar vaak denken wij…. dat kan ik niet aannemen, daar ben ik niet goed genoeg voor… dat moet ik zelf kunnen… maar als wij Gods goedheid en zorg willen ervaren dan mogen we ook aannemen de goede dingen die God voor ons heeft.. en God werkt vaak door mensen heen…. Hij kan natuurlijk dingen zo doen, met 1 knip kan hij dingen rechtmaken, maar God heeft mensen gemaakt… niet voor niks… en Hij wil mensen gebruiken voor andere mensen…. ook jij.. ook al ben je ziek of gebroken… Hij wil je gebruiken… God houdt er van om Gebroken mensen te gebruiken… want mensen met dezelfde ervaringen snappen hoe je je voelt en zijn tastbaar…door die mensen wil God hem zelf laten zien… God is zo groot en vaak zo ver weg voor ons gevoel en dat weet Hij en daarom stuurt Hij mensen op je pad om zijn Grootheid en zorg te laten zien…… en het is aan ons de kunst om in die mensen Gods liefde te zien…..
Als je alles aan Hem geeft en het van Hem verwacht dan zal Hij je helpen…..en wie weet gaat God jou nog gebruiken om Zijn liefde aan andere mensen te laten zien..
Dat heet geloven….. vertrouwen van mijn kant
En van Gods kant heet dat ONVOORWAAARDELIJKE LIEFDE…
Dit is mijn gebed voor mijzelf dat God mij gebruikt.. dat Zijn liefde in mij zichtbaar wordt naar andere mensen om mij heen
Love Heals All Things 