De laatste tijd vind ik het lastig om te schrijven maar ook om dingen te doen… het is net of ben ik “leeg” of is het te “Vol”?..  ik kan niet goed meer de woorden vinden om op papier te zetten..  terwijl mijn hoofd zo vol kan zitten… soms zit ik doelloos op mijn stoel voor mij uit te staren.. Leeg…

Ik begin dan aan mijzelf te twijfelen.. heb je een burn-out..  wat tegenwoordig bij iedereen op de loer schijnt te liggen.. wordt je ook vergeetachtig.. laten jou hersenen jou ook in de steek? en dan een stiekem stemmetje “zie je wel je bent psychisch niet in orde”…

Oooo de aanklager staat paraat om je onderuit te halen..

Of heb ik gewoon teveel op mijn bordje???

Ik ben er wel achter… ik heb geen burn-out, ik ben niet vergeetachtig, mijn hersenen laten mij niet in de steek.. ik ga psychisch niet onderuit…  ik heb gewoon veel op mijn bordje..

Het is heel “Normaal” gezien de situatie.

Mijn lichaam is eigenlijk nog herstellende van alles wat er de afgelopen jaren bij mij is gebeurt.. Dystonie.. B12 tekort.. SLE/SJOGREN… het gevecht voor erkenning dat mij psychisch niks mankeert.. maar dat mijn lichaam mij in de steek laat door jarenlange stress in een lastig huwelijk…

En door de achtbaan waar wij nu inzitten met mijn echtgenoot rollen wij van het een in het ander.. en merk ik dat mijn eigen lichaam helemaal niet aan herstellen toekomt en daardoor zijn steken laat vallen…

Als je B12 tekort hebt en daardoor neurologische klachten heeft je lichaam veel tijd en rust nodig om te herstellen en als het lichaam dat niet krijgt boer je uiteindelijk weer achteruit… en ook mijn andere aandoeningen gedijen op stress en vermoeidheid.. waardoor ik veel meer lichamelijke problemen heb en krijg en lichaam en geest werken samen dus heeft mijn hoofd ook veel te verduren..

Oef… af en toe heb ik het gevoel dat ik gillend gek wordt…

Hahaha.. het grappige is dat het nooit schijnt te gebeuren… want op dat moment gebeurt er wel weer iets waardoor dat gillende gekke gevoel weg genomen wordt… een lief sms’je… een prachtig lied wat door de boxen de huiskamer binnen komt.. een knuffel van je lief..

Dikke vette knipogen van Hem dus.. dat is Zijn omdenken aan mij..

Het gevolg van deze achtbaan is dat ik bij elke gebeurtenis direct in de overlevingsmodus schiet.. in de actie modus.. ik ben een erg oplossingsgerichte denker en doener geworden door wat ik in mijn leven heb meegemaakt..

Overleven.. Overleven..

En overleven doe je alleen maar door oplossingen te bedenken en actie te ondernemen zodat het weer goed komt.. dat heeft het leven mij geleerd

Maar wat put het je uit.. wat draaien die radertjes daarboven in dan overuren.. en wat wordt je daar dodelijk vermoeid van.. wat zou ik dat toch graag anders willen…

Wat zou ik graag…  Stop… 

RUST!!!

Gewoon leuke dingen doen, genieten, je verplichtingen doen die het leven van je vraagt maar in gewoon normaal tempo.. en verspreid over jaren… in ieder geval dat ik het allemaal bij kan benen…uit deze achtbaan…

En dan krijg ik zomaar een antwoord van Hem uit onverwachte hoek.. door dat iemand met mij bad en door het gebed antwoordde Hij mij..

Laat het los.. Ik zorg.. Ik regel het.. jij hoeft niet te strijden.. Ik strijd voor jou… het enige wat ik van je vraag… is dicht bij Mij blijven…

Maar weet je dat “Dicht bij Mij blijven” veel moeilijker is dan de overlevingsmodus wat vertrouwd is geworden.. want door mijn overlevingsmodus is het veel moeilijker om dicht bij Hem te blijven.

Want het is net of zit het in ons gebakken.. regelen.. zorgen.. het is mijn patroon geworden.. en nu moet ik het loslaten.. overgeven aan Hem die alle touwtjes in handen heeft..

Het is niet zo dat ik het niet durf… ik durf het zeer zeker wel… want Hij zorgt en regelt heel mijn leven.. dit heb ik al zo vaak meegemaakt.. en staat voor mij vast…  maar het is een soort van gewoonte geworden om direct zelf in actie te treden..

Natuurlijk bid je ervoor.. vertel Hem mijn worstelingen… maar zodra je Amen hebt gezegd zit je alweer in de modus van regelen.. zorgen… oplossingen zoeken.. en merk je dat het zo gebakken zit.. en gewoontes afleren.. pfff… dat is zo lastig..

Hoe doorbreek ik dan dit patroon.. moet ik dan helemaal niks meer gaan doen.. gewoon gaan zitten en wachten?

Ik denk dat ik wel mijn dingen moet blijven doen waar ik energie uithaal.. en ik zal mijn verplichtingen ook  wel “moeten” doen, maar daarnaast mag ik gerust af en toe even niks doen.. tijd nemen om dicht bij Hem te zijn.. wat er nu vaak bij inschiet door de omstandigheden..

Planning???

En misschien maar Accepteren dat het nu even zo is en dat er wel weer andere tijden komen… pfff… moeilijk…

Aan de andere kant geeft accepteren ook rust.. Accepteren en loslaten.. de situatie overgeven aan Hem.. en geduldig wachten op Zijn timing.. Hij zorgt, Hij strijd voor ons..

Maar wachten op Gods timing is toch ook wel een dingetje.. misschien komt dat ook wel doordat mijn leven 20 jaar heeft stilgestaan en je op de een of andere manier iets wilt inhalen van wat je gemist hebt.. en je bang bent dat je weer stil komt te staan.. of iets van het leven te missen.. dat geduldig wachten voor mij best wel een dingetje is..

Ik wil nog zoveel… heb zoveel gemist..

Maar God heeft Zijn eigen tijd… en het wonderlijke is alles gebeurt altijd op het goede moment.. niet te laat en niet te vroeg…

Zijn timing is perfect..

Ik weet dat het leven zo voorbij kan zijn.. en wat is er mooier dan mijn toekomst bij Hem in te gaan die voor mij ligt.. maar ik zou hier op aarde nog zoveel willen doen.. heb zoveel gemist!

HEB GEDULD REGELNEEF JOU TIJD KOMT!!!

Mijn worsteling nu is hoe geef ik hier handen en voeten aan en hoe hou ik hierin de balans.. zonder Hem voor de voeten te lopen.. mijn radertjes draaien overuren en veel dingen passeren de revue.. vrijwilligerswerk, weer leren, hobby uitbreiden bv zangles.. enz.. enz… mijn wensenlijstje is best wel lang.. en dan de angst.. kan ik het allemaal wel.. hou ik het wel vol.. als ik merk hoe mijn lichaam nu reageert durf ik niet meer.. en dat uit zich in.. geen stappen ondernemen..

Maar mijn hoofd wil zoveel..

En dan geeft God een bemoediging door te zeggen: “Het enige wat je hoeft te doen is dicht bij Mij blijven.. en de rest doe ik…

Wauw…  hoe rustgevend is dat..

Ik zie mij zelf dan aan Zijn voeten zittend.. luisterend naar Zijn woorden.. stil zijn… vol raken van Hem..  maar wat voel ik mij vaak een Martha.. altijd maar aan het zorgen en overleven..  en dan mag ik nu gaan proberen om meer een Maria te zijn… gewoon aan Zijn voeten zitten… loslaten.. luisteren.. stil zijn.. niks doen.. en mij vol laten stromen met Zijn levende woorden..

En als ik aardig voor mijn lichaam wil zijn en mijn lichaam toch te geven wat hij nodig heeft zal ik toch moeten proberen om meer een Maria te worden en gehoor te geven aan Zijn woorden voor mij!

Laat het los.. Ik zorg.. Ik regel het.. jij hoeft niet te strijden.. Ik strijd voor jou… het enige wat Ik van je vraag…  is dicht bij Mij blijven…