Habakuk 3 vers 17-19

Al zou de vijgenboom niet bloeien en de wijnstok geen druiven opleveren, al zou de oogst van de olijfboom teleurstellen en de akker geen voedsel geven, al zouden alle schapen uit de schaapskooien verdwenen zijn en geen runderen meer in de stal staan,                                       Tóch zal ik mij verheugen in de Here en juichen over God die mij redt!  De Oppermachtige Here is mijn kracht, Hij maakt mij lichtvoetig als een hert en brengt mij veilig over de bergen.

Wat een prachtige tekst…. maar wat zegt het veel, met andere woorden, wat er ook zal gebeuren in mijn leven, ik blijf op Hem vertrouwen, en Hem groot maken…Hij is en blijft mijn God…

Waarom begin ik met deze tekst? Vanmorgen moesten wij noodgedwongen thuis blijven vanwege dat mijn lichaam niet mee wilde werken, en wij luisterden naar een kerkdienst via Groot Nieuws Radio een dienst vanuit de Baptisten Gemeente in Veenendaal en daar sprak Hans Sikkema over het bovenstaande bijbel gedeelte, en ik werd enorm geraakt…graag wil ik met jullie delen waarom…

Zoals velen van jullie weten gaan wij door een pittige tijd… een tijd waarvan wij vanuit ons menselijke verstand niet zo veel begrijpen, en een tijd waarin wij veel twijfels en vragen hebben…. logisch denk ik. Ons leven staat voor de zoveelste keer op de kop… mijn echtgenoot die nu ook ziek is geworden en best wel een ernstige aandoening blijkt te hebben en hij zit vol in de onderzoeken, ikzelf die een enorme terugval ervaar qua lichamelijke klachten, en nog steeds heb ik te kampen met een hernia, waardoor mijn wereldje steeds kleiner en kleiner wordt, wat zijn weerslag heeft op mijn geestelijk welzijn, maar ook op mijn Dystonie, dit wordt steeds erger, waardoor ik veel verkrampingen heb, en ik bij tijd en wijle, met vreselijke strakke en stijve spieren, als een plank in bed lig, en de hernia krijgt daardoor de nodige klappen…. na rust en een injectie die niet geholpen heeft, is nu de toestand dat ik aangemeld ben bij het Neurochirurgisch centrum in Zwolle, en ik op een oproep wacht om eventueel geopereerd te worden….een situatie die best wel heel spannend is en veel energie van ons vraagt…

Maar door al deze toestanden ben ik steeds minder mobiel geworden, en ben ik veel afhankelijk van mijn man en anderen, en om mijn zelfstandigheid te behouden en iets terug te krijgen, heb ik meer hulpmiddelen nodig… en ja dus ook een elektrische rolstoel, wat vind ik dit moeilijk te aanvaarden…want als jullie mijn getuigenis van vorig jaar Pasen hebben gelezen word daarin verteld dat ik toen al aan een elektrische rolstoel toe was….maar gelukkig hebben we het een jaar uit kunnen stellen door Gods genade… omdat God mij heeft genezen van de Ataxie waar ik toen ongelofelijk veel last van had, maar nu schijnt het toch echt zover te zijn, dat er een elektrische rolstoel aangevraagd gaat worden…ik vind het ontzetten moeilijk want nu lijkt het net of heeft God mij niet genezen….maar dit wil ik meteen de wereld uit helpen want dat is NIET waar…de Ataxie is nog steeds weg en blijft weg, alleen krijg ik de rolstoel nu voor mijn Dystonie… de verkrampingen en stijfheid zijn zo erg, dat ik niet goed meer kan lopen, en ook dat ik te vermoeid ben daardoor… en om mijn lichaam te ontlasten, maar ook wordt hij aangevraagd zodat ik weer meer mijn zelfredzaamheid terug krijg…mijn wereldje is erg klein geworden en doordat de huidige rolstoel dit mij niet kan geven, hebben we toch maar de knoop doorgehakt…

Helaas komt er daardoor een volgend probleem om de hoek kijken, als die rolstoel er komt wonen wij veel te klein…ik dacht NEE…NEE…en nog eens NEE!!!.. niet weer….Niet weer verhuizen…. ik zag het niet meer zitten…ik voelde mij in een donker gat weg zinken…ik keek vertwijfeld omhoog en riep het uit naar God, “Niet weer God, dit kunt u niet meer van mij verlangen”…

Maar zoals wij weten en hebben ervaren zijn Gods wegen ondoorgrondelijk, totaal soms niet te bevatten…en vraagt God ons wederom Hem te vertrouwen…maar wat is dat moeilijk….en voor mijn gevoel onmogelijk…er gebeurt teveel Heer..en het gaat mij te snel….

Ik begon eindelijk net een beetje mijn draai te vinden in Goor, door mijn lichamelijke toestand gaat dit wat langzamer omdat ik meer aan huis gekluisterd ben….Maar ja hier blijven wonen is niet mogelijk, dit begreep ik ook wel, het kan simpelweg gewoon niet meer, want ik kan steeds moeilijker boven komen waar wij slapen, maar ook de ruimte beneden wordt gewoon te klein om fatsoenlijk te kunnen wonen…mijn bed staat al sinds oktober in de woonkamer, en er is daardoor niet eens voldoende comfort voor mijn man om te zitten….dus hebben we ook niet zo heel veel keus, dan te verhuizen naar een grotere rolstoel toegankelijke woning, maar ja waar moet je dan naar toe…en het moest ook al op korte termijn…

Dus wij moesten ons opnieuw in laten schrijven, bij de woningstichting waar wij nu van huren, want het liefst bleven wij in Goor wonen, waar wij nu ook wonen… maar na een paar dagen kreeg ik een telefoontje van de woningstichting, met de mededeling dat zij op korte termijn geen woning voor ons hadden, en voorlopig ook niet moesten rekenen op een rolstoel toegankelijke woning, want de woningen die er waren, die waren al 20 jaar bezet door de zelfde personen, dus dan zouden wij, krom gezegd moeten wachten tot dat er iemand zou komen te overlijden, en dan heb je nog wachtlijsten….maar zei ze, “jullie wonen nu niet in een geschikte woning, dat is ons en de gemeente ook wel duidelijk”… maar ja “help” wat dan…

Ze zei “kijk ook om jullie heen in andere gemeenten in de buurt” en zo schreven wij ons ook maar in bij de woningstichting in Borne/Hengelo, dit was helaas wel in een andere gemeente… Ik had hier enorm veel moeite mee, want het zou betekenen, dat als wij daar een woning kregen, wij ook alles opnieuw aan moesten vragen rondom zorg en hulp, terwijl hier in Goor heel veel was geregeld qua zorg en hulp… en ik ben al zo moe…..opnieuw riep ik naar God en vertelde Hem mijn wanhoop… en zei “help God, wat wilt U dat er gaat gebeuren, ik kan dit niet meer, ik kan het niet meer allemaal regelen, ik heb daar geen energie meer voor Heer”….”wie gaat ons helpen te verhuizen, hoe komt het met de praktische hulp, behangen, sauzen, laminaat leggen”? “wij kunnen dit niet Heer, en ik kan toch niet weer al die mensen vragen die ons een half jaar geleden hebben geholpen??”  “Ze zien ons aankomen Heer…ik schaam me een hoedje.. ik durf het niet te vertellen Heer, dat wij nu alweer moeten verhuizen”….

Ik ben blij dat wij wel een echtpaar zijn die zoveel mogelijk alles met God bespreken, en het van Hem willen verwachten, wij willen zo graag doen wat God van ons vraagt en wat Hij wil…. bij ons staat hoog in het vaandel:

“Uw Wil Geschiede”

Helaas krijg je geen briefje uit de hemel,  maar hij heeft ons wel een brief geschreven, en dat is de Bijbel, waar je Zijn antwoorden uit kunt halen, wat Hij graag wil, welke weg Hij wil dat wij gaan, maar dan nog is het ontzettend moeilijk, want je leest de bijbel met jou bril, je leest de bijbel met jou perspectief, vanuit jou beleving probeer je de bijbel te begrijpen, maar dan hebben wij gelukkig de Heilige Geest, die wij mogen vragen om wijsheid en uitleg zoals God het bedoelt..

En toch ervaar je ook zoveel twijfel, als je dit graag wilt…dat ervaren wij tenminste wel… maar zoals je misschien wel verwacht had hoe het verder ging, hebben wij dus een woning toegewezen gekregen in Borne, helemaal aangepast en rolstoel toegankelijk..ja een woning helemaal geschikt… maar dit ging niet zonder slag of stoot….wat twijfelde ik, wat had/heb ik het moeilijk ermee… waarom weer verhuizen?? wat wilt U mij hiermee leren?? wat voor plan heeft u hiermee, wat voor doel voor ogen?? Helaas zien wij altijd achteraf of jaren later en soms helemaal niet, het waarom van sommige situaties die gebeuren…

Het zou namelijk mijn 27e keer worden in mijn hele leven dat ik ga verhuizen….nee dit was te moeilijk, dit kunt u niet van mij vragen Heer, u heeft ons toch in Goor gebracht, hier zouden wij toch onze plek hebben, hier zou ik toch eindelijk mij kunnen settelen, eindelijk rust vinden in mijn nogal rumoerige leven…. en al die vrienden dan Heer, al die mensen die ons helpen waar wij een band mee op gebouwd hebben, we hebben toen een nieuwe gemeente van U gekregen…”waarom Heer moet ik weer alles loslaten en opnieuw beginnen”, weer wennen, weer opnieuw contacten leggen, opnieuw een gemeente zoeken, opnieuw alle zorg regelen…. ooo ik voelde wel dat dit een kwestie van vertrouwen was.. en het gekke was hier had ik nog het meeste moeite mee… God vertrouwen…

Waarom??  Ik was toch wel iemand die God normaal gesproken in alles vertrouwde, en een zeker weten had dat het altijd wel goed kwam, soms was ik zelfs misschien ietsjes naïef daarin… maar het was gewoon 100% vertrouwen wat ik altijd heb gehad, maar ik merkte dat het deze keer anders was, ik had er op een of andere manier zoveel moeite mee…onze grond schudde opnieuw onder onze voeten….opnieuw vielen alle zekerheden weg…en ik kwam erachter dat het nu kwam op overgave, totale overgave aan Hem waarvan ik zei Hij heeft alles in de hand..ik zei dat altijd wel, maar geloofde ik het ook echt?? Ik werd totaal teruggeworpen op mij zelf, durfde ik God daadwerkelijk zo te vertrouwen dat ik alles aan hem kon overgeven, in het volste vertrouwen dat Hij er mee zou redden en dat het goed zou komen?

Nee ik durfde dat niet kwam ik achter, ja ik durfde het tot zover, als ik zelf ook nog maar ietsjes de controle had… ergens nog een beetje de regie over had…maar nu kwam ik op een punt dat ik totaal geen controle meer had, nergens over…ik stond letterlijk met lege handen, als ik ja zou zeggen tegen de woning in Borne…totaal afhankelijk van de genade van God en de hulp van andere mensen…

Ik legde al mijn twijfels en zorgen bij de Heer neer en zei Heer u wilt U mij helpen, ik wil U wel vertrouwen maar ik durf niet… ik durf het echt niet…ik kan het niet meer overzien..ik heb geen energie meer, ik ben zo vreselijk moe, moe van al het strijden en geregel. Van alles zelf doen….Heer Help!!!! Wilt U het maar gaan doen….

Wij hadden maandag gekeken bij de woning, en waren met de woning op zich ontzettend blij…maar hoe nu verder, wij konden de woning nog niet accepteren, want hadden de goedkeuring van de WMO hier in Goor nodig voor de woning, zodat we mochten verhuizen en wij ook verhuiskosten kregen om te verhuizen, wij waren net een half jaar gelden hier in Goor gekomen en geen gelegenheid nog gehad om wat op te bouwen, om zo snel al weer te verhuizen, en ja die goedkeuring liet op zicht wachten, want zoals iedereen weet hebben instanties tijd nodig… maar de woningstichting in Borne zei:  “wij accepteren de woning alvast en dan hebben jullie even de tijd om met de WMO in Goor te overleggen”, wij waren eigenlijk heel erg verbaasd dat dit gebeurde en ervoeren dit ook als zegen van God, wij stonden namelijk nog maar 2 weken ingeschreven en hadden al een woning, terwijl er een enorme wachtlijst is bij deze woningstichting…

Wij waren eigenlijk al stomverbaasd dat wij de woning überhaupt hadden gekregen, wij hadden er voor gebeden, en wij hadden God gevraagd, dat als dit huis voor ons bestemd was, wij het zouden krijgen, en als God andere plannen had, dat hij er dan ook voor wilde zorgen dat het huis dan aan onze neus voorbij zou gaan, maar wij kregen het huis, dus dit was voor ons een duidelijk antwoord van God, maar de twijfel bleef nog wel een beetje van onze kant, simpelweg misschien wel omdat het te mooi was om waar te zijn… vrijdags zou de WMO komen om te praten, en tot die tijd hadden wij van de woningstichting Borne uitstel gekregen…

Zo gezegd zo gedaan, het gesprek vond plaats, maar de WMO kon nog geen uitsluitsel geven omtrent de verhuiskosten,  er moest eerst met collega’s overlegd worden, maar wij gaven aan, dat als wij geen verhuiskosten konden krijgen, het hele verhaal niet door ging…

En weer baden we tot de Heer om hulp, want Hij kon alleen nog maar wat doen, wij waren totaal afhankelijk van Hem, dit beseften wij maar al te goed…..maar God geeft ons ook wijsheid in hoe we moeten handelen, want stil achterover leunen, tot er misschien wat gebeurt is ook niet de bedoeling, de enige mogelijkheid was om de woningstichting te bellen, en te vragen of ze uitstel wilden geven tot dinsdag, want dan zouden we definitief antwoord krijgen van de WMO..  dus ik pakte weer de telefoon en belde met de woningstichting, maar het vreemde was dat alles al naar huis was, er was niemand meer te bereiken…dat was vreemd, want ik zou nog contact hebben en om 14.00 is het toch nog geen weekend??…maar al wat er gebeurde, ik kreeg geen contact meer, ik zei tegen mijn man: “en nu”??… we besloten om het dan maar op de mail te zetten zodat hij het dan in ieder geval maandag zou lezen..en misschien dan contact zou leggen en dat we hierdoor misschien wel uitstel nog konden krijgen tot dinsdag, het was ontzettend spannend voor ons maar het leerde ons steeds meer op God te vertrouwen…en tegelijk dacht ik, “dat bent U Heer”… “U zorgt voor ons”… U zorgt ervoor dat er niemand meer is en het weekend over getild word, en dan is het nog maar 1 dag tot dinsdag…wat hebben we toch een Wonderlijke God….

Het weekend kwam en zondag wilden wij heel graag naar de kerk, onze gezondheid liet het gelukkig toe om te gaan, ik verlangde zo naar God, ik wilde zo graag een ontmoeting met Hem, Hem voelen en weten dat Hij er is en opgebouwd te worden, Zijn woorden horen en gewoon simpelweg aan Zijn voeten zitten…en natuurlijk is dat niet afhankelijk van de kerk, want Hij is overal waar jij bent, voor, achter boven en onder je…maar je hebt wel de ontmoetingen nodig van je mede gelovigen, en het horen van Zijn woorden, om opgebouwd te worden en sterk te blijven tegen de wrede wereld en al zijn ongemakken, dus we gingen naar de kerk, en daar had ik een ontmoeting met God, echt Hij was er en dan wordt je stil van zo’n Grote God, wat een Genade dat hij gewoon de moeite nam om mij gerust te stellen, en mij “nietig klein mensje” te antwoorden, want dat deed Hij….

De Voorganger sprak over Mozes en de rode Zee…het aloude bekende verhaal in Exodus  Hoe kwam Mozes door de Rode Zee  waarin beschreven wordt hoe de Israëlieten voor de Rode zee stonden en in hun nek het gehijg van de Egyptenaren, die hun terug wilden hebben om hun weer als slaven te kunnen gebruiken, maar de Israëlieten moesten kiezen, vertrouwden ze hun God die altijd met hun mee ging, durfden ze het aan?? Want stel je nou voor, dat als ze halverwege de zee waren en de muren begaven het, dan zouden ze toch verdrinken…zou die muren blijven… net zolang dat ze er door waren? Dus in hoeverre vertrouwden ze God, en wat het wonderlijke ook wel was, God was steeds hun voor gegaan in een Wolk of in een Vuurkolom en nu was er niets te bekennen, dit was natuurlijk ook vreselijk beangstigend… maar God zei eigenlijk daarmee..Vertrouw je mij… Ga je met mij mee? Maar jullie moeten de eerste stap zelf zetten, Ik ga mee, maar jullie moeten wel de eerste stap op dat pad zetten, dit vroeg volkomen overgave aan Hem die alles in Zijn hand heeft.

Maar zo is het eigenlijk ook met ons leven..in hoeverre durf je Hem te vertrouwen, als alles uitzichtloos is, als alles donker is, onzeker, als je niet weet hoe het komt, als je met lege handen staat?… durf jij dan die eerste stap te zetten in de wetenschap dat je de overkant zult halen???

Heb je zoveel vertrouwen, durf je je helemaal aan Hem over te geven, en dan ook ALLES in zijn handen te leggen, al je twijfels al je zorgen, al je wanhoop, want Hij kan je alleen maar goed helpen als je ook ALLES aan Hem geeft, elk strijd, alle zorgen, al je pijn en moeite…maar gelukkig mogen we weten, dat als wij die overgave gedaan hebben…Hij met ons meegaat, want dat heeft Hij beloofd…en daar mogen we ook op gaan staan als de duivel ons onderuit probeert te halen door ons in te fluisteren van:  “Stel nou dat die muren instorten, stel nou dat de zorg niet geregeld wordt”…enz.. enz … maar dan mogen wij op de belofte van Hem gaan staan…. de belofte dat Hij de overwinning geeft..maar de eerste stap tot overgave moeten wij zelf zetten, de eerste stap moeten wij zetten door God te antwoorden op Zijn vraag…

GA JE MET MET MEE???

Oooo wat sprak God tegen mij..en wat was ik blij en verdrietig tegelijk..God bemoedigde mij zo met de woorden, als je voor mij kiest, als je met mij mee gaat en alles overgeeft komt het goed, want Ik ben erbij…en aan de andere kant voelde ik verdriet en schaamte, dat ik zoveel twijfels had, dat ik zoveel moeite had met het feit om Hem te vertrouwen… jonge jonge wat ben je dan toch maar een klein mensje….maar wat hebben wij dan een Grote God…

Na zondag ging de strijd gewoon door, elke dag moest of mocht ik weer tegen Hem en tegen mijzelf zeggen, ik vertrouw op U en het komt goed!!!

De dinsdag brak aan en wat heen en weer te hebben gemaild met de WMO, hadden we nog geen uitslag, wij kregen wel een mailtje van de woningstichting dat wij uitstel hadden gekregen tot woensdag 16.00 om definitief te besluiten…. wij zeiden nu moet het haast wel een huis zijn gegeven van God, want dit is gewoon nog nooit voorgekomen bij mijn ervaringen, dat de woningstichting zo coulant is terwijl er nog veel meer gegadigden zijn…. maar het kriebelde wel, die onzekerheid nekte ons…. de onzekerheid of het nou doorging of niet… ons leventje leek gewoon stil te staan in een enorme sterke stroomversnelling…

Tot woensdagmorgen, we kregen het verlossende mailtje….

“U mag de woning accepteren en kunt een formulier invullen voor de verhuiskosten”…

Wat waren we blij en heb gelijk de woningstichting gemaild met het verlossende antwoord…en van hun kant was ook alles oké..en aankomende donderdag 9 februari is ook al de sleuteloverdracht, omdat de woning al leeg staat…..jonge wat gaat het allemaal snel…heb ik nog tijd om het te verwerken, in mijn koppie…ons leven was weer een complete achtbaan geworden… en ik weet dat wij zelf aan de handrem kunnen trekken, maar helaas laat soms de situatie dat niet toe…..

En dan denk je opgelucht te zijn… opgelucht want we hebben de toezeggingen, maar ik was verder weg van opgelucht merkte ik…ik merkte dat het nu realiteit werd, wij gingen verhuizen, weg uit Goor, naar een andere Gemeente, Borne zou onze nieuwe woonplaats worden, maar ik raakte compleet in paniek, en de twijfel sloeg opnieuw toe, de spanning werd zo hoog, allerlei vragen spookten door mijn hoofd, hoe regelen wij alles, wie gaat ons helpen, hoe komt het met de zorg daar, hoe lang moet ik zonder zorg voordat alles opgestart is in Borne, mag ik mijn rolstoel meenemen die ik nu nog heb, want de elektrische is aangevraagd maar heb ik nog niet,ook het feit of ik daar nieuwe contacten zou krijgen, zou ik mij niet ontzettend eenzaam gaan voelen, red ik mij daar wel, weer een nieuwe omgeving, nieuwe mensen qua zorgverleners waar je ook zo afhankelijk van bent…ik was nu zo aan ze gewend geraakt.. enz enz…allerlei vragen waar ik geen antwoord op had en die mij danig in paniek brachten, maar deze paniek en angst maakten dat de Dystonie er op reageerde en ik een enorme aanval kreeg…. vreselijk huilen, helse pijnen, verstijfd in bed liggen…ik wist dat dit een reactie was op de stress en spanning van de afgelopen tijd, en ik moest totaal in de rust, even helemaal nergens aan denken, nergens mee bezig, computer uit…muziek aan en in de rust, ik en God..meer niet,  opdat moment moest ik de eerste stap zetten… God volledig vertrouwen in dat het goed komt…

Wat ik die zondag had geleerd kwam zo binnen en naar boven op dat moment, God vroeg mij of ik met Hem mee wilde gaan, en dat ik het aan Hem over wilde laten…nou ik kon niet anders dan God aanroepen en zeggen… Heer hier ben ik… met lege handen, met helemaal niks meer… geen controle meer enz enz…wilt u ze maar vullen???

En Hij gaat ze vullen daar ben ik van overtuigd…en toen hoorde ik vanmorgen de preek over de Vijgenboom…. jonge jonge… God weet precies wat wij nodig hebben…en de voorganger vroeg drie vragen aan de luisteraar naar aanleiding van het verhaal van de vijgenboom… waar sta jij???

1. Ben jij diegene die nog al zijn Twijfels en vragen bij God moet neerleggen, moet je nog leren om dat te doen en ben je iemand die nog steeds denkt dat moet ik zelf oplossen daar moet ik maar met niemand over praten… want dat hoeft niemand te weten….        (het gevolg is dat niemand je dan ook kan helpen ook God niet)
2. Of punt twee, durf je God alles wel te vertellen en alles bij Hem neer te leggen en zit je in de wachttoren om te horen en te zien wat God gaat doen??? En vertrouw je Hem je leven toe in afwachting wat Hij ermee gaat doen..                                                             (Dan ben je zover dat God jou kan helpen en geef je God ook de ruimte om Hem zijn werk in jou te kunnen doen)
3. Of ben je al zover dat je ALLES over kunt geven, in de zekerheid dat God alles meewerkt ten goede en dat het goed komt…en dat je ondanks je omstandigheden, ondanks wat er in je leven op dit moment afpeelt, God kunt vertrouwen en Hem Groot kunt maken, Hem kunt eren, en van Hem kunt getuigen naar de buitenwereld, dat ondanks ALLES, GOD GROOT is en dat Hij er bij is…  wat voor diepe dalen je ook door moet of op de vreugdetoppen zal staan, HIJ IS ERBIJ!!!                                                       (GEVOLG IS DAT JE RUST KRIJGT EN EEN ONVOORSTELBARE VREUGDE)

Mijn antwoord was dat ik bij vraag drie stond, ik merkte dat ik de laatste tijd vergeten was God onder alle omstandigheden groot te maken, ik zag teveel op de omstandigheden, waardoor ik zonk….en hetzelfde gebeurde als bij Petrus, God strekte Zijn hand naar Petrus uit en riep Hem om uit de boot te stappen op het meer en naar Hem toe te lopen, in eerste instantie had Petrus alle vertrouwen dat Hij het kon, maar toen werd hij bang en keek op zijn omstandigheden en zag het diepe water en Hij zonk, maar God hield hem vast en zij tegen Petrus kijk op mij, Zie naar mij en zo liep Petrus blijvend kijkend naar Jezus over het water…..

En zo wil ik ook proberen om in mijn omstandigheden mijn blik om Hem gericht te houden en van Hem te blijven getuigen, en Hem groot te maken….Ondanks….

Wat is het mooi om dit te mogen weten en om zo in het geloof te staan…. heb dit wel geleerd door de jaren heen door wat ik meegemaakt heb…. en dan ben ik blij dat ik elke keer er weer sterker uit kom,,,

Ken jij deze bemoedigende God ook in jou leven???

Natuurlijk is onze strijd heus nog niet gestreden, de onzekerheden en vragen zijn nog lang niet opgelost, maar het vertrouwen in God dat ALLES GOED KOMT…is er wel…. en dat is de grootste zekerheid in mijn leven en dan kun je bergen verzetten in Zijn naam!!!!