De Heare is myn hoeder, neat bin ik brek, troch Him mei ik lizze yn griene greiden, Hy bringt my by wetters dêr’t ik rêst fyn. (De Heer zorgt voor mij, zoals een herder voor zijn schapen zorgt. Hij geeft me alles wat ik nodig heb. Hij leidt mij, zoals een herder zijn schapen leidt naar groen gras en fris water.)
Hy lit my wer ta mysels komme, Hy liedt my op rjochte paden, om ’e wille fan syn namme. ( Bij de Heer ben ik veilig, hij geeft mij nieuwe kracht, zo goed is hij.)
Al gean ik troch in delling fol djippe skaden, ik bin net bang foar ûnheil, want Jo binne deun by my; jo stôk en jo stêf dy fertreaste my. (Ik ben niet bang, ook al is er gevaar, ook al is het donker om mij heen. Want u bent bij mij, Heer. U beschermt me, U geeft mij moed.)
Jo meitsje my de tafel ree foar de eagen fan myn benearders. Jo salvje my de holle mei oalje en myn beker rint oer. ( U nodigt mij uit in uw tempel. U zorgt goed voor mij. U geeft me te eten en te drinken, meer dan genoeg. En al mijn vijanden kunnen dat zien.)
Kleare goedens en geunst sille my folgje al myn libbensdagen; en ik sil in fêst plak hawwe yn it hûs fan de Heare, salang’t de dagen duorje. (U geeft me geluk en liefde, altijd en overal. Ik zal bij u zijn in uw tempel, mijn hele leven lang.)
Psalm 23
Deze psalm trof mij vandaag, en wat is er mooier dan deze psalm te lezen in je moedertaal..
Soms is het leven heftig… moeilijk.. ingewikkeld en complex.. toch mogen we weten dat we niet alleen door dit leven hoeven te gaan.
Hij is erbij..
Wat mij trof in deze psalm is de volgende zin..
Al gean ik troch in delling fol djippe skaden, ik bin net bang foar ûnheil, want Jo binne deun by my; jo stôk en jo stêf dy fertreaste my.
Jo binne deun by my.. (U bent dicht bij mij)
Wat een troost… dichterbij kan bijna niet..
In je moedertaal kan een tekst soms zo intens dichtbij komen.. ik weet niet of je dat herkent.. ik in ieder geval wel.
Met deze tekst uit psalm 23 durf ik mijn reuzen te verslaan.. want wat kan ik vrezen?
Jo binne deun by my!
Be Blessed!
Ik vond op YouTube nog een mooi bijpassend lied! Geniet ervan.. laat je vertroosten en bemoedigen met dit lied om ook weerstand te kunnen bieden als er reuzen op je pad komen of er misschien al zijn!
Prediker is het Bijbelboek waarin veel beschreven staat over tijd…
Er is tijd om te huilen.. en tijd om te lachen.. Tijd om te Liefhebben.. tijd om los te laten… Tijd voor werken en een tijd om te ontspannen.. Tijd om op te bouwen en een tijd om af te breken…
Al een aantal jaren ben ik mantelzorg voor mijn lieve echtgenoot in het mooie Twente.. zoals jullie weten is hij vorig jaar naar een verpleeghuis gegaan omdat thuis wonen niet meer ging.. deze keuze had hij zelf gemaakt en sinds hij daar woont merken we dat het hem goed doet… de structuur.. veiligheid… duidelijkheid en zorg maakte dat hij energie overhield om weer leuke dingen te gaan doen..
Ik doe mijn werk in Twente met erg veel plezier en voel mij daar als een vis in het water..
God is goed.. Hij voorziet in wat wij nodig hebben om nog zolang mogelijk van elkaar te genieten.
Toch gaat het mantelzorgen wel door.. en kost het mij de nodige energie om het vol te houden naast mijn werk en mijn eigen sociale leven… dat sociale leven schiet er steeds meer bij in.. niet alleen door het mantelzorgen maar ook door het werken in de zorg wat steeds meer tijd vraagt door personeelstekort en de hoge werkdruk.. ook het financiële leven wordt steeds duurder.. dit alles met elkaar zorgt ervoor dat ik minder vaak naar Friesland kan…
Dit knaagde aan mij…
Ook het “alleen” verder gaan in Borne zonder mijn lief zorgde er voor dat ik opnieuw een balans in mijn leven moet zoeken… aan de ene kant een nieuw leven in mijn eentje opbouwen maar aan de andere kant ook met mijn lief.. zoo ingewikkeld…. rouwen bij leven…
Tegelijk was het ook in mijn kerkelijke gemeenschap een roerende tijd en had ik het gevoel dat ik geen aansluiting meer had bij mijn kerk… hoe ik mijn best ook deed.. steeds gingen er deuren dicht… kreeg ik geen ingang..
Door de cursus PPT (psycho pastorale toerustingscursus) ging ik door een fase van nog meer mentaal herstel… (Hier ga ik nog een blog over schrijven)
Het eerste jaar was voor mij een enorm waardevol jaar.. met heel veel eyeopeners… het tweede jaar gingen we meer de diepte in.. hierdoor ontdekte ik waarom mijn leven gelopen was zoals het was gelopen.. ik begon de processen te zien…
Ik kreeg Liefde voor mijn verleden..
Dit alles zorgde er wel voor dat ik af en toe heimwee voelde…. heimwee naar Friesland… naar mijn familie.. vrienden die ik daar nog heb..
En Heimwee doet wat met een mens…
Ken je dat… als klein meisje voor het eerst uit logeren.. ooo wat een buikpijn.. je wilde wel kruipend terug naar huis.. zo’n heimwee…
Het zette mij aan het nadenken.. ik bad ervoor en vroeg of Hij mij wilde laten zien waar Hij voor mij een toekomst had… en waar dat dan ook mocht zijn ik Zijn rust daar mag ervaren..
Toch gaf het ook een dubbel gevoel.. ik had het prima naar mijn zin hier in Twente.. prachtig huis.. leuke baan… ontzettend leuke collega’s.. lieve vrienden..
Maar toch… het bleef knagen.. ik bleef er voor bidden maar wist ook dat het, gezien de huidige tijd waarschijnlijk helemaal niet haalbaar zou zijn.. de woningnood.. de lange wachtlijsten in de verpleeghuizen enz…
Ik schoof het daardoor op de lange baan en probeerde er niet aan te denken… want hoe meer je er aan dacht hoe pijnlijker het wordt…
Dit alles speelde afgelopen jaar na de startzondag in September 2021
Achteraf gezien is mijn “heimwee” tijdens deze startzondag begonnen…
We hadden de startzondag buiten op het veld… tijdens de preek werd er opgeroepen om God te vragen of Hij wilde laten zien welke talent/gave je in kon zetten, maar ook dat je God om ruimte mocht vragen.. om een groter gebied dan je nu had waar je je gaven en talenten in mag zetten.. God heeft het beste met ons voor… en wil ons geven wat wij NODIG hebben..
Je mocht naar voren komen om een tent pin te pakken en zo symbolisch je tent te verzetten en je gebied groter te maken…
Het gebed van JABES is er een mooi voorbeeld van.. dit heb ik die ochtend gebeden en gevraagd aan Hem die voor ons zorgt!
Jabes bad: Zegen mij: maak mijn grondgebied groot en bescherm me tegen het kwaad, zodat ik geen pijn hoef te lijden.’
Die ochtend heb ook ik een tent pin opgehaald en dit gebed uitgesproken…
We zijn bijna een jaar verder en het weekend voor hemelvaart had ik mijn lief een dagje thuis… we waren wat aan het praten en ineens komt ons gesprek op Friesland.. mijn lief vraagt of die mogelijkheid er nog in zit om terug te gaan naar Friesland..
Ik schrok er een beetje van want ik had bewust er niet met hem over gesproken omdat ik bang was dat dit alleen maar onrust zou creëren.. we hadden het er wel eens over gehad omdat ik ook met mijn lief over het “einde van zijn leven” in gesprek blijf.. ik vraag hem af en toe naar zijn wensen hierin.. hij had al eens aangegeven… dat als hij het aardse leven zou verlaten hij dan graag in Friesland begraven wilde worden… ook wilde hij dat de kerkdienst in Friesland dan zou plaatsvinden.. ik dacht dan altijd.. hoe moet ik dat hebben… hoe krijg ik dat voor elkaar als hij er niet meer is… dan is er denk ik geen mogelijkheid om zijn wens in vervulling te laten gaan of het gaat in de papieren lopen..
Maar goed.. we spraken verder over het feit of teruggaan nu nog een optie zou zijn..
Ik zei dan moeten we kijken of er überhaupt voor jou plek is.. de wachtlijsten zijn lang.. en de plekken voor jongeren met dementie zijn schaars in Nederland..
We zijn gaan kijken en vonden al snel een verpleeghuis voor jongeren met dementie in Friesland.. het was een nieuw complex.. en mijn lief was gelijk enthousiast..
Dat weekend heb ik gebeden.. Heer als het in Uw plan past en het Uw bedoeling is dat wij weer terug naar Friesland gaan wilt u dan maar deuren openen… ik kreeg als antwoord op mijn hart.. zet jullie maar samen stapjes dan zal ik het laten zien wat mijn plan is..
De maandag voor Hemelvaart heb ik met het desbetreffende verpleeghuis gebeld en geïnformeerd naar de mogelijkheden.. ik kreeg de informatie en de clientadviseur vroeg of ik mijn man gelijk maar op de wachtlijst wilde plaatsen.. dit omdat er voor nu geen plek was en dan stond hij maar op de wachtlijst voor als er in de toekomst plek zou zijn.. ze vroeg wel of wij dan binnenkort langs wilden komen om te kijken zodat mijn man een indruk had wat voor locatie het was en of hij het überhaupt wel leuk zou vinden.. ik sprak met haar af om hem alvast op de wachtlijst te zetten..
Het “toeval” (waar ik niet in geloof) bestond dat wij het weekend na hemelvaart naar Friesland zouden gaan… eindelijk weer een weekendje samen naar mijn ouders.. dit stond al gepland.. ik vertelde dit haar en ze zei maar dan kunnen jullie vrijdag na hemelvaart wel even langs komen voor een rondleiding.. en zo dus afgesproken..
Ik dacht het zal zo’n vaart niet lopen want er is geen plek.. en gezien de wachtlijsten zal het ook nog wel een poos gaan duren.. we hadden ook geen haast.. hij had een bijzondere plek.. ik een fantastische baan en huis.. dus haast hadden we niet.. we waren gewoon aan het snuffelen of het überhaupt mogelijk zou zijn
Woensdag voor hemelvaart krijg ik een telefoontje van mijn ouders… helaas konden wij niet komen want mijn vader was ziek geworden.. het schoot gelijk door mijn hoofd.. nou dan is het niet de bedoeling dat wij naar Friesland terug gaan.. dit is een duidelijke nee… maar iets in mijn achterhoofd zei dat ik niet de afspraak moest cancelen met het verpleeghuis.. ik belde mijn vriendin en vertelde van de situatie.. zij zei gelijk… maar dan komen jullie toch dat weekend hier.. je moet naar die rondleiding.. ik heb sterk op mijn hart dat jullie daar wel naar toe moeten.. en jullie zijn altijd welkom bij ons dat weet je..
Ik heb mijn lief gebeld en de situatie uitgelegd en hij wilde graag naar Friesland.. hij had zich er al helemaal op verheugd…
En zo vertrokken wij op Hemelvaartsdag naar het mooie Friese land..
Vrijdags zijn wij naar het verpleeghuis gegaan voor de rondleiding.. we hadden een leuk gesprek met de verpleegkundige die de rondleiding deed.. mijn lief was helemaal om en wilde er wel naar toe. De verpleegkundige had mij gevraagd of ik al een baan en een huis had.. ik gaf aan dat dit nog niet het geval was omdat we eerst maar moesten weten of mijn man plek zou kunnen krijgen.. dat was prioriteit… ik kom er dan wel achteraan.. want als er voor mijn man geen mogelijkheden zijn dan houdt het op en blijven we in Twente…
De verpleegkundige gaf tussen neus en lippen aan dat er wel een baan voor mij bij hun was… hij vroeg of ik zo snel mogelijk een open sollicitatie wilde doen.. en dat het dan wel goed kwam.. ik schrok.. ik dacht hoe dan.. dat kan toch helemaal niet… he.. een baan voor mij.. zomaar…. ik viel stil.. van alles ging door mijn hoofd…
Ik had afgesproken met de clientadviseur om haar de maandag na het weekend te bellen hoe mijn lief het had ervaren..
Zo gezegd Zo gedaan..
Maandag na het weekend heb ik gebeld en aangegeven dat het oké was.. mijn lief werd op de wachtlijst geplaatst.. er werd gelijk al wel een vooronderzoek gedaan om te kijken of mijn lief in de groep paste en of zijn zorgvraag paste voor de afdeling waar hij zou gaan wonen… zodat alles rond zou zijn voor als er plek was.. zodat hij dan ook gelijk dan geplaatst kon worden.. en ze dat niet meer hoefden te doen… ook voor mij was dit prettig want als dat oké was dan kon ik ook om mij heen gaan kijken… naar een huis en een baan..
Ondertussen een open sollicitatie gedaan naar de locatie waar mijn man op de wachtlijst stond.. maar ik had tegelijk besloten om niet bij hun te gaan werken.. omdat het niet gezond is om op de zelfde locatie te werken waar mij lief opgenomen zou worden.. maar ik dacht ik solliciteer wel en vermeld het erbij in de mail… en als ik uitgenodigd wordt kan ik het ook nog aangeven…
Inmiddels had ik ook maar even onderzocht of ik nog ergens bij een woning coöperatie ingeschreven stond in Friesland… ik zag dat ik bij 1 woningcorporatie al een poosje ingeschreven stond.. hier had ik mij blijkbaar nooit uitgeschreven..
Met trillende vingers scrolde ik over de website om te kijken of er huizen te huur stonden in de omgeving waar mijn lief kwam te wonen en waar ik misschien werk zou krijgen.. ik reageerde op een aantal waarvan ik dacht dat ik daar wel voor in aanmerking zou komen.. tegelijk had ik mij bij nog twee andere woning corporaties in laten schrijven want je moet nooit gokken op één denk ik dan.. des te meer keus.. maar daar had ik nog niks opgebouwd dus sta je onder aan de wachtlijst..
Een paar dagen later na het pinksterweekend kreeg ik een telefoontje van het verpleeghuis met de mededeling dat ze de gegevens van mijn man hadden opgevraagd en het vooronderzoek afgerond hadden en dat mijn man van harte welkom was…
En toen zei ze.. als er plek is.. zou je man dan al willen komen of gaat dit te snel...
slik… pff dit gaat wel erg snel.. maar ik wist ook… als er plek is dan moet je binnen 2 weken inhuizen anders is je plekje weg en kan het weer erg lang gaan duren voor er weer plek is…
Heer help..
Ik heb mijn lief gebeld en gevraagd wat hij wilde.. nu werkt het bij mijn man wat anders dan bij anderen… want in zijn hoofd woont mijn lief er al en is hij al verhuisd.. dus gaf hij aan dat hij er graag naar toe wilde.. het was voor hem helemaal prima!
In diezelfde week kreeg ik een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek, ik had ondertussen ook nog bij een ander verpleeghuis gesolliciteerd… ik wilde niet mijn pijlen op een organisatie richten.. en momenteel is de luxe er dat de banen in de zorg voor het oprapen liggen en jij de keus hebt waar je wil werken..
Ik pakt mijn blauwe dolfijntje en tufte richting Friesland voor het sollicitatiegesprek.. (wat ben ik toch gezegend dat ik mijn rijbewijs heb gehaald en in het bezit ben van een “gewone” auto) even een dagje heen en weer… na een goed sollicitatiegesprek zat ik weer in de auto en ging de telefoon… ik kreeg de felicitatie en was aangenomen.. ik slikte.. en kon het in mijn hoofd nauwelijks bij benen…
Een paar dagen later op een zaterdag in diezelfde week kreeg ik een uitnodiging voor een woningbezichtiging.. ik had een woning toegewezen gekregen… ik moest dinsdag uitsluitsel geven of ik het deed en moest van te voren nog de woning bekijken… online zou het telefoonnummer staan van de huidige bewoners.. ik kijken en zoeken maar al wat ik vond geen telefoonnummer.. het schoot door mijn hoofd dat ik alleen dit weekend kon gaan.. ik ben dit weekend vrij… maandag en dinsdag moet ik weer werken…
Mijn hoofd tolde.. moet ik dan nu weer naar Friesland gaan? en als die bewoner niet thuis was? ik had alleen deze dag en de zondag..
Ik ging zitten en bad tot mijn Vader.. Vader.. het gaat nu allemaal veel te snel.. mijn hoofd kan het niet meer bijbenen.. maar als dit huis voor mij bedoelt is Vader dan zullen de bewoners er toch ook zijn om mij het huis te laten zien? ik ga volledig in vertrouwen op U naar Friesland.. wilt U met mij meegaan??
Ik pakte snel mijn koffertje in en ben wederom in mijn lichtblauwe dolfijntje gestapt en afgereisd naar Friesland, nog even langs mijn ouders om mijn moeder op te pikken die met mij ging om het huis te bekijken..
Ik kom bij de woning en zie tot mijn verbazing mensen bij de woning… ik deed een diepe zucht en zei.. Dank U wel Heer.. ik belde aan en vertelde wie ik was en waarom ik zo onverwacht aan de deur stond.. nu waren de bewoners verbaasd… zij waren namelijk de kinderen van de bewoner die onlangs overleden was.. en zij moesten het huis leeghalen.. zij hadden die week besloten om deze zaterdag de woning leeg te halen.. zij komen namelijk uit de richting van Amsterdam en wonen dus niet in de buurt.. ze waren net aan het overleggen wat ze moesten doen met de spulletjes ter overname.. de woning coöperatie had aangegeven dat ze het kaal op moesten leveren maar dit vonden ze jammer omdat ze best wel spullen hadden ter overname.. en zo stap ik binnen… we zeiden tegen elkaar.. dit is geen toeval.. dit heeft allemaal zo moeten zijn..
De mens wikt maar God beschikt…
God bestuurd ons leven.. dit was zo overduidelijk.. hier kun je toch niet meer omheen…
Toch moest ik wel even slikken op de terug weg.. het was namelijk een senioren woning.. helemaal aangepast op rolstoel gebruik.. ik zei verontwaardigd tegen de Heer: “Waarom deze woning? dit heb ik toch helemaal niet nodig? ik ga toch niet binnen een aantal jaar weer terug in die rolstoel?.. wat voor bedoeling heeft U hiermee..
Tegelijk dacht ik… mag ik dit wel denken?? ben ik nu niet vreselijk ondankbaar??
Maar ik heb 1000% vertrouwen in mijn Vader en leef met Hem als mijn Vader en bespreek alles met Hem.. dus mag ik dit ook vragen…
Hier heb ik nog geen antwoord op gekregen maar vaak zien we achteraf de bijzondere bedoelingen van de Vader…
By the way Heer… Hoe dan… ik had gevraagd om een deur te openen als het in Uw plan past… maar er gaan nu sluisdeuren open… dit is teveel.. dit zijn teveel zegeningen.. en de tranen rolden over mijn wangen…
Even stoppen Heer.. zoveel goedheid kan ik niet handelen..
Thuisgekomen heb ik de woning geaccepteerd… tegelijk ging ik door een achtbaan van emoties.. want wat moest ik veel loslaten hier in Twente..
Ik kwam erachter dat ik nogal vast zat aan mijn mooie paleisje in Twente… wat was ik ondertussen gehecht geraakt aan mijn woning.. nooit gedacht dat dit zo was.. ik kon mij namelijk altijd moeilijk hechten dus ging makkelijk van de een woning naar de ander.. was ook niet materialistisch ingesteld.. maar nu bleek het andere koek..
Ik ging ook wel erg terug in comfort in de woning Friesland.. van nieuwbouw naar een oude kleine woning van 1971.. pfff.. wat viel mij dit zwaar… maar ik vertrouw op Hem.. en als Hij deze woning voor mij heeft bedoeld dan is het goed.. ondanks.. maar ooo wat kostte mij dit veel tranen…
Ook beschamende tranen want af en toe bekroop mij het gevoel dat ik ondankbaar was.. op zo’n moment ging ik de zegeningen tellen die ik zou krijgen als terug ging.. dit hield mij staande in deze rollercoaster.
We waren nog maar drie weken verder en de verhuizing van mijn lief kwam ook dichterbij.. nog een weekje dan moest ik hem al verhuizen.. hij gaat als eerste weer terug.. en ik kom over en paar maanden…
En dan de baan die ik had gekregen.. bij een andere organisatie.. alleen hier moest ik de nachtdiensten weer in en dat hield mijn gedachten bezig.. is dit echt wat U wilt voor mij? Hier had ik nog geen rust over..
Ondertussen had ik de open sollicitatie nog lopen bij de organisatie waar mijn man kwam te wonen.. de week na de woningacceptatie kreeg ik een uitnodiging voor een gesprek… heb gebeld met de teamcoach van de locatie en mijn situatie uitgelegd.. ik vroeg hoe zij dit zagen en zij kwam ook tot de conclusie dat het beter was dat ik niet op dezelfde locatie kwam te werken, maar ze zei we hebben meer locaties.. ik ga kijken wat ik voor je kan betekenen op een andere locatie..
Bijzonder…
Ondertussen ging ik zelf ook door met kijken op de site van de organisatie en vond er een vacature bij een andere locatie in een gerontopsychiatrisch verpleeghuis… met voldoende uren.. die ik ook nodig heb om rond te komen..
Ik had hem heel in het begin ook al gezien maar gelijk aan de kant geschoven… gerontopsychiatrie?? ik?? nee dat was mij een brug te ver.. dat kon Hij nooit voor mij in Petto hebben.. als je mij volgt en weet waar ik vandaan kom begrijp je waarom ik dat zeg.. toch kwam de vacature weer voorbij.. en ik zei.. Heer als U denkt dat ik dit kan… ik daar de kwaliteiten voor heb.. dan wordt ik uitgenodigd…
Ik heb gesolliciteerd… een paar dagen later kwam de uitnodiging voor een gesprek..
Ik ben opnieuw afgereisd naar het noorden en kwam op de locatie.. oo wat vond ik dit spannend… ik kan niet beschrijven wat dit met mij deed… maar een goed gesprek volgde.. de teamcoach gaf aan dat hij mij de volgende dag zou bellen… maar nog geen drie kwartier later belde hij en feliciteerde hij mij met mijn nieuwe baan… ik was zo in shock.. kon het niet geloven waarop ik ook nog zei.. u zou toch morgen pas bellen…
Je doet rare dingen als de zegeningen je overspoelen..
Hij gaf aan dat hij gelijk wilde bellen omdat hij bang was dat een andere organisatie hem voor zou zijn..
Ik werd er stil van.. dat iemand na één gesprek zoveel potentie in mij zag… op zo’n bijzondere locatie..
God wat heeft U nog meer voor mij in Petto??
Ik heb deze baan aangenomen en de andere baan netjes doorgegeven dat ik daar vanaf zag i.v.m. de nachtdiensten..
Binnen vier weken was alles rond.. mijn man een plekje.. ik een huis en een vaste baan.. ik kon en kan het soms nog niet bevatten… het is teveel.. mijn hoofd en lichaam maken overuren..
Ik ga momenteel door een periode van hard werken.. klussen.. loslaten.. nieuwe dingen omarmen.. heen en weer vliegen naar Friesland en tussen door veel werken i.v.m. vakantieperiode..
Waar ik de kracht.. energie en moed vandaan haal… tja daar kan ik maar 1 ding op zeggen en dat is niet van mijzelf… als ik naar mijn omstandigheden kijk zou ik gelijk zinken naar de bodem.. maar door Hem loop ik op het water.. met mijn blik op Hem gericht…
Het gebed van Jabes.. Tjonge wat een ruimte krijg ik van mijn Vader… nooit gedacht dat een gebed zoveel impact zou hebben!
Be Blessed!!
God is goed!!
Ik hou van U, uw genade blijft me dragen dag aan dag, in de palm van uw hand Van de morgen tot de avond, als ik weer slapen ga zing ik steeds, van de goedheid van God
Al heel mijn leven bent U trouw, Heer Al heel mijn leven bent U goed, zo goed! Zolang U adem aan mij geeft, Heer Zing ik steeds, van de goedheid van God
Uw zachte stem, leidde mij door al mijn dalen U was dichtbij, in mijn donkerste nacht Heer, ik ken U als een Vader, Ik ken U als een Vriend Ik leef met U, in de goedheid van God
Al heel mijn leven bent U trouw, Heer Al heel mijn leven bent U goed, zo goed! Zolang U adem aan mij geeft, Heer Zing ik steeds, van de goedheid van God
Uw goedheid is altijd bij mij, is dag en nacht bij mij Uw goedheid is altijd bij mij, is dag en nacht bij mij Heel mijn hart en ziel, leg ik voor U neer Ik geef U alles, Heer Uw goedheid is altijd bij mij, is dag en nacht bij mij
Al heel mijn leven bent U trouw, Heer Al heel mijn leven bent U goed, zo goed! Zolang U adem aan mij geeft, Heer Zing ik steeds, van de goedheid van God
Al heel mijn leven bent U trouw, Heer Al heel mijn leven bent U goed, zo goed! Zolang U adem aan mij geeft, Heer Zing ik steeds, van de goedheid van God
Niet voor niets wordt Stille Zaterdag in de orthodoxe kerk de Grote Sabbat genoemd. God geeft ruimte om te rusten… om afscheid te nemen… om te twijfelen… te schreeuwen… en te zoeken waar Jezus nu is. Citaat Mirjam van der Vegt
Prachtig dit citaat van Mirjam van der Vegt..
Vindt het zo bemoedigend en Liefdevol dat wij deze ruimte krijgen van Hem die als geen ander weet dat wij die ruimte soms zo nodig hebben…
Ruimte om te twijfelen.. om te rouwen.. om onze wanhoop uit te schreeuwen.. en omdat deze emoties zo heftig kunnen zijn.. geeft Hij tijd om te rusten… rusten aan Zijn voeten..
Jezus heeft hiervoor de “weg” vrijgemaakt!
Zodat wij in Gods Aanwezigheid mogen komen om te rusten, te rouwen… om onze vragen te stellen die we hebben over het Leven.. het leven wat niet makkelijk is.. wat lijden kent.. wat pijn kent.. wat verdriet kent..
Jezus heeft dit alles voor je gedragen aan het kruis op Golgotha.. Hij kent als geen ander jou pijn, verdriet en lijden.. jou pijn, lijden en verdriet heeft Hij gedragen..
Zodat je vrij en zonder schaamte aan Zijn voeten mag komen zitten en Hij zijn liefdevolle armen om je heen kan slaan om je te troosten, te Helen, te bevrijden en te genezen
God is een God van herstel!
Misschien niet hier op deze aarde maar dan mogen we uitzien naar een Volledig herstel als we Hem gaan ontmoeten in Zijn Koninkrijk!!
Wat een hoop.. wat een vooruitzicht…
Ik kan bijna niet meer wachten…
En tot die tijd mogen we regelmatig “ruimte” en “tijd” nemen om te “rusten”… aan Zijn Vaderhart!
Ook ik heb hier last van in mijn brein maar ook in mijn lichaam… ondanks dat mijn lief er nog is… maakt het misschien nog ingewikkelder… rouwen om “levend verlies”
Toen mijn lief nog thuis woonde had ik er natuurlijk ook al wat last van want het afscheid nemen begon toen al, niet alleen is rouwen wat bij de dood hoort.. maar als je te maken krijgt met chronische ziekte/lijden begint er al een rouwproces..
Ik merk nu mijn lief niet meer fysiek thuis woont het rouwen nog meer vorm krijgt en heftiger wordt.. Elke keer de gang naar hem toe.. (vasthouden) en daarbij weer terug naar huis.. is elke keer een beetje loslaten.. Dit gebeurt in je brein maar ook dus in je lichaam…
Het voortdurend schakelen is doodvermoeiend… je kunt “nog” niet helemaal loslaten, dit maakt het nog ingewikkelder en vermoeiender..
Als ik terug kijk op mijn leven waren mijn eerste 40 jaar van mijn leven verweven met Rouw… rouw om verliezen.. in allerlei vormen.. wat zich zeer zeker in mijn leven heeft geuit in “chronische” aandoeningen.. de rouw uitte zich in allerlei vormen in mijn lichaam..
Als ik nu kijk wat het leven mij gebracht heeft… na 40 jaar rouw… is dat door de Liefde van de ander, Liefde voor jezelf en Liefde van mijn Vader in de hemel je lichaam een groot herstellende kracht in zich heeft! Hierbij is de Liefde de SLEUTEL naar dit herstel..
LOVE HEALS ALL THINGS!
Ben zo blij dat ik mijn website destijds zo heb genoemd.. voortdurend komt het voorbij dat Liefde álle dingen heelt!
T’is logisch dat mijn lichaam het momenteel zwaar heeft nu het weer met een Verlies te maken heeft.. ik merk dat dit verlies er meer inhakt dan de 40 jaren van verlies die ik achter de rug heb..
Misschien wel omdat de Liefde van mijn lief juist mij zoveel herstel heeft gebracht… waar ik zo verwondt was geraakt op álle vlakken in de liefde heeft de relatie met mijn lief zoveel herstel gebracht.. en dat ik juist deze Liefde weer moet loslaten is het meest wrange en bittere pil die ik ooit heb moeten slikken..
Het voelt daardoor zo onterecht, zo oneerlijk van het leven..
Maar toch zeg ik dat ik het niet had willen missen… ondanks de pijn en verdriet wat dit verlies met zich meebrengt… ik heb zoveel gekregen in die korte tijd dat we samen waren.. wat de balance geeft om de pijn en verdriet te kunnen dragen..
Gelukkig mag ik weten dat de Grootste Liefde altijd blijft en nooit hoef los te laten of kwijt zal raken! Hij blijft en houdt mij vast ook nu ik (weer) door een heftige periode van verlies ga!
Maar pittig blijft het, kwestie van lange adem.. momenten van diepe eenzaamheid… plotseling opkomend verdriet.. en juist daarin heb ik jullie zo nodig.. om vol te houden.. om mijzelf niet te verliezen in de rouw.. om naast mij te blijven staan door gewoon er te ZIJN..
Vaak vragen mensen mij wat heb je nodig? Hoe kunnen we je helpen praktisch?
Tja.. weet je dat ik dat vaak niet weet? Of kan bedenken überhaupt?
Denk dat je mij het meeste helpt door een luisterend oor te bieden… op de momenten dat ik het even nodig heb om mijn verhaal te vertellen…
De vraag “hoe is het met je”.. steeds weer opnieuw te vragen.. ook al kun je het antwoord misschien dromen..
Iemand die rouwt kan het soms niet opbrengen om je te appen, of te bellen… terwijl ze het soms zo nodig hebben om even van zich af te praten… rouwen bij levend verlies is.. of chronisch lijden vraagt om een lange adem.. van de rouwende maar ook van omgeving..
Het is fijn om te weten dat je er bent voor de rouwende!
Gelukkig weet ik van een aantal dat ik dag en nacht bij ze aan kan kloppen als er wat is…
Toch durf ik dat niet altijd omdat ik nog vaak last heb van dat stemmetje in mijn hoofd wat zegt.. “joh ze zitten echt niet op je te wachten.. kom je alweer aan met je verdriet.. ze hebben het al zo vaak gehoord.. je bent nu aan het zeuren.. je moet sterk zijn.. je kunt dit prima alleen”
Oefff.. wat een stemmetjes.. wat een leugens..
En dan komt het er op aan om Lief te zijn voor jezelf, de stemmetjes te negeren.. hulp te vragen op de momenten dat je het zo nodig hebt.. maar wat is dat lastig en wat kost dat bakken energie… wat je dus eigenlijk niet hebt omdat rouwen hard werken is en bakken energie kost..
En dan kan het dus gebeuren dat je het laat.. en je blijft zitten waar je zit met je verdriet en eenzaamheid.. de ander niet weet hoe zwaar je het hebt op dat moment..
I put my faith in Jesus My anchor to the ground My hope and firm foundation He’ll never let me down
Faithful through the ages
Afgelopen zondag een prachtige online dienst gekeken.. ik ben zo geraakt door de woorden die zijn gesproken.. zo ontzettend bemoedigd…. maar ook werd ik stil en dankbaar.. alleen kan ik mij niet stilhouden.
Iets in mij moedigt mij aan om het juist te vertellen, te delen wat ik vanmorgen heb gehoord..
Wij hebben een God die zo groot is... zo goed is.. zo onvoorstelbaar Liefdevol!
Dan kun je niet stil blijven en het voor je zelf houden..
Het ging vanmorgen over Abraham, een man met een groot geloof!
Abraham kreeg van de vraag van God om zijn zoon te offeren, en Abraham gehoorzaamde zonder te weten wat er zou gaan gebeuren en hoe het af zou lopen.
Abraham werd beproefd door God..
In eerste instantie moest hij heel lang wachten tot dat God hem gaf wat God hem had belooft.. een zoon… dat was al een enorme beproeving, en dan als die zoon er is.. vraagt God een nog grotere beproeving van Abraham, God vraagt Abraham zijn zoon terug te geven aan God..
Oeff.. wat zal er door Abraham heen gegaan zijn…
Het raakte mij… maar het bemoedigde mij tegelijk..
En toch vroeg God dit aan Abraham, niet om Abraham te testen, Hij wist allang wat er zou gebeuren en ook hoe Abraham zou reageren, de spreker vertelde dat hij vermoedde dat God dit deed zodat wij erdoor bemoedigd zouden worden dat God altijd voorziet.
God voorziet, ook al zien wij het op dat moment niet maar Gods voorziening ligt al klaar tijdens de beproeving, alleen vraagt God van ons vertrouwen en geloof…
Geloof je echt dat Hij voorziet?
De spreker raakte mij met een heldere eyeopener…
“een beproeving heeft altijd als doel om je sterk(er) te maken.. om je te zuiveren.. een verzoeking heeft altijd als doel om je te verleiden om iets fout te doen om je te verleiden tot zonde”…
Verschil tussen beproevingen verzoeking…
Een beproeving komt van God en een verzoeking komt van duivel.. maar soms is het lastig om hierin onderscheid te maken…
Het is een grote beproeving als je lang moet wachten op een belofte die God heeft uitgesproken en in je leven geeft, maar het is een nog grotere beproeving als je uiteindelijk die belofte hebt ontvangen van God en God je dan uiteindelijk vraagt zoals bij Abraham om die belofte weer aan Hem terug te geven.
Ook ik heb lang moeten wachten om uiteindelijk te ontvangen wat God aan mij had belooft..
Mijn eerste liefde..
Nadat wij elkaar uit het oog verloren in onze tienertijd, is mijn man altijd in mijn hart gebleven, maar dan als verboden liefde… in die leugen was ik helaas gaan geloven… destijds hebben wij naar elkaar uitgesproken, nog voor dat we wisten dat wij elkaar uit het oog zouden verliezen, dat wij zouden trouwen..
Dat ik hier 30 jaar op moest wachten wist ik toen nog niet.. maar dat het uiteindelijk toch waarheid is geworden maakt mij een dankbaar en gezegend mens…
Maar ooo wat worstel ik af en toe met de enorme beproeving waar ik momenteel door heen ga.. mijn lieverd loslaten waar ik zolang op heb gewacht…. is niet makkelijk..
En toch houdt ik mij vast aan Hem die mij mijn grote liefde teruggaf… waarom.. omdat ik ontzettend veel van mijn God houdt en ik 100% weet dat Hij het beste met mij voorheeft.. ook al zie ik de uitkomst nu nog niet..
Hij was en is er altijd.. in mijn diepe dalen en op mijn hoogtepunten.. juist in de diepe dalen liet God zich steeds zien.. Hij nam mij bij de hand als ik het niet meer wist.. zo vaak heeft Hij voorzien als de beproevingen te heftig voor mij werden… je kan het in mijn vorige blogs lezen….
In de beproeving voorzag hij al en ik zag het meestal pas achteraf..
Door “wonderen” groot en klein.. waarin God mijn Zijn onvoorwaardelijke Liefde steeds liet zien… is mijn vertrouwen in Hem zo enorm gegroeid…. ik heb een rotsvast vertrouwen in mijn Liefdevolle Vader..
Maar maakt dit “vertrouwen” dan makkelijker om mijn lief los te laten? Nee… oooo wat worstel ik er soms mee.. en wat heb ik soms het gevoel dat het leven oneerlijk is…
En toch kan ik het dragen… elke dag een stukje… ik kijk niet vooruit.. elke dag heeft genoeg aan zijn eigen beslommeringen.. maar ook omdat mijn vertrouwen ligt in Hem.. ik weet dat Hij erbij is.. zowel bij mij als bij mijn lief…
Er staat duidelijk in de bijbel in 1 Korinthiers 10:13 https://debijbel.nl/bijbel/NBV21/1CO.10.13U hebt geen beproevingen te doorstaan die niet voor mensen te dragen zijn. God is trouw en zal niet toestaan dat u boven uw krachten wordt beproefd: Hij geeft u mét de beproeving ook de uitweg, zodat u haar kunt doorstaan. dat Hij je nooit meer zal geven dan je aan kan..
Hier houdt ik mij aan vast.. en in die beproevingen van het leven zal Hij ook weer voorzien.. simpelweg omdat Hij van mij houdt en ik van Hem…
De spreker gaf nog een eyeopener wat mij aan het denken zette…
Waarom Geloven wij in God… geloven wij om wat Hij geeft of geloven wij in Hem om wie Hij is..
Ik denk dat het een samenspel is… Ik geloof in Hem omdat Hij een Liefdevolle Vader is, Hij heeft mij gemaakt.. van top tot teen en van binnen en van buiten.. en daar ben ik blij mee.. God is een God van herstel, een God van relaties.. een God die naar je omziet.. en door de situaties die je mee maakt met Hem wordt bevestigd wie Hij is.. een Liefdevolle Vader!
Een leven zonder deze God is voor mij ondenkbaar.. zonder Hem zou ik niet gekomen zijn waar ik nu sta in het leven… nog sterker gezegd… zonder de relatie met Hem zou ik niet eens meer in leven zijn!
Alle eer aan Hem…
Het gaat God er niet om wat Hij je geeft, want Hij kan je alles geven.. maar Hij kan het ook zo weer terug nemen… zie maar naar het leven van Job… Job had alles… maar hij raakt ook alles kwijt en als Job alleen maar op hand van de gevende God had vertrouwd dan had hij tegen God gezegd.. Doei… tot ziens… ik vertrouw U niet meer… maar Job keek naar het hart van God.. de Liefdevolle Vader.. die het beste met Zijn kinderen voorheeft..
Ook al zou Hij mij niets meergeven dan nog houdt ik mij vast aan Hem!
Misschien denk je wel.. wacht maar tot Hij je niks meer geeft… dan nog hoop en bid ik dat ik mij vast zal houden aan Hem!
Ik heb die periodes gekend.. 20 jaar van mijn leven was het een woestijn in mijn leven… dor en leeg… en voor mijn gevoel een periode waarin God stil was… Hij was ver weg maar toch soms ook dicht bij.. dit ervoer ik doordat er in die periode een dun lijntje aanwezig was naar Hem, dit was een muzikaal lijntje.. door omstandigheden kon/mocht ik niet naar de kerk om opgebouwd te worden in mijn geloof.. maar in de muziek die ik luisterde was God aanwezig en lied God zich af en toe zien.. over deze periode vertel ik in een van mijn allereerste blogs..
Mijn hele leven heb ik al een relatie met Hem, van jongs af aan wist ik wie Hij was… en Hij is altijd mijn houvast gebleven.. en net zoals je in je relatie met je partner moet investeren moet je ook investeren in de relatie met Hem… zo leer je Gods hart kennen.. wat je juist zo nodig hebt als je door moeiten gaat..
Ons doel op aarde is dat we steeds meer verbinding krijgen met God, en hoe krijgen we meer verbinding met God… door mijn hart met Zijn Hart te verbinden.
Ik ervaar door de beproevingen heen dat mijn geloof steeds dieper wordt en ik een steeds hechtere relatie krijg met mijn Liefdevolle God.
God laat ons door de beproevingen Zijn liefdevolle Vaderhart zien!
Maar daarin vraagt God wel van ons gehoorzaamheid/vertrouwen in Hem.. dit is vaak het lastigste stuk… dit komt bv doordat wij een verkeerd beeld hebben van God.. of dat ons vertrouwen in God weg is ontstaan door verschillende redenen… of we hebben andere dingen op de eerste plaats gezet in plaats van God op de eerste plaats.. of we zijn bang dat we dingen kwijt raken of los moeten laten… of ons egoïsme staat ons in de weg..
Soms vraagt God ons om terug te gaan naar de plek waar het pijn doet om van daaruit herstel te ontvangen..
En als we dan herstel ontvangen… of voorzien worden in onze beproeving.. dan mogen we getuigen van het feit dat God en Liefdevolle Vader is en voorziet in je beproevingen… net als God deed bij Abraham…
Toch merk ik… dat door mijn ervaringen die ik heb meegemaakt in het leven, en mijn ervaringen met God… God mij gebruikt om tot zegen te zijn voor anderen die God op mijn weg plaatst..
Ik ben blij en dankbaar dat ik deze Liefdevolle God ken, dat ik een relatie met Hem heb en van daaruit verbinding heb met Zijn hart..
Ken jij ook deze Liefdevolle Vader.. heb jij ook een relatie met Hem…. Van hart tot Hart..
Ik wens het je van Harte toe!!
Zodat jij ook een Zegen mag en kan zijn voor de ander en daarin Zijn Zegen door mag geven!
Geniet nog van de woorden van het onderstaande lied waar ik mijn blog mee begon!
Be blessed!
Faithful through the ages
God of Abraham You’re the God of covenant And of faithful promises Time and time again You have proven You’ll do just what You said
Though the storms may come and the winds may blow I’ll remain steadfast And let my heart learn, when You speak a word It will come to pass
Great is Your faithfulness to me Great is Your faithfulness to me From the rising sun to the setting same I will praise Your name Great is Your faithfulness to me
When the seasons change You remain the same
God from age to age Though the earth may pass away Your word remains the same, yeah You’re history can prove There’s nothing You can’t do You’re faithful and true
Though the storms may come and the winds may blow I’ll remain steadfast And let my heart learn, when You speak a word It will come to pass
Great is Your faithfulness to me, oh Great is Your faithfulness From the rising From the rising sun to the setting same (I will praise Your name) I will praise Your name Great is Your faithfulness to me, yeah, yeah (oh, oh)
Your faithfulness, it never runs out (yeah) It never runs out Oh-oh, Your faithfulness Oh, it never runs out (it never runs out) It never runs out (it never runs out)
I put my faith in Jesus My anchor to the ground My hope and firm foundation He’ll never let me down I put my faith in Jesus My anchor to the ground (my hope and firm foundation) ‘Cause my hope and firm foundation (He’ll never let me down) He’ll never let me down (oh, I put) I put my trust (faith) in Jesus (yes, I do) My anchor to the ground My hope and firm foundation (my hope and firm foundation) He’ll never let me down (He’ll never let me down) Never let me down I put my faith in Jesus (I put my faith in Jesus) My anchor to the ground (my anchor to the ground), oh He’s my hope, my only hope, my only hope (my hope and firm foundation) He’ll never let me down (He’ll never let me down) He’ll never let me down Great is Your faithfulness to me (faithfulness, oh, great) Great is Your faithfulness to me (from the rising sun) From the rising sun to the setting same I will praise Your name In every season, great is Your faithfulness to me Say, I put my faith I put my faith in Jesus My anchor to the ground (He’s my hope) My hope and firm foundation (and He’ll never let me down) He’ll never let me down (I put my faith) I put my faith in Jesus (my anchor) My anchor to the ground (He’s my hope) My hope and firm foundation (never let me down) He’ll never let me down (come on sing it loud) Say, I put my faith I put my faith in Jesus (my anchor to the ground) My anchor to the ground (my hope and) My hope and firm foundation (never let me down, He’ll never) He’ll never let me down (never let me) I put my faith in Jesus (I put my faith in Jesus) My anchor to the ground (my anchor to the ground) He’s my hope and firm foundation My hope and firm foundation He’ll never let me down (He’ll never let me down) No, He’ll never let me down (He’ll never let me down)
Great is, great Great is Your faithfulness to me In every season, great is Your faithfulness to me (great is Your faithfulness) From the rising sun From the rising sun to the setting same (hey) I will praise Your name From the rising sun From the rising sun to the setting same (hey)
I will praise Your name From the rising sun From the rising sun to the setting same (let it go up and let it go down) I will praise Your name (I’ll still bless You, I’ll still praise You) From the rising sun to the setting same (let it go up and let it go down) I will praise Your name (and I’ll still bless You, I’ll still praise You) From the rising sun to the setting same (let it go up and let it go down) I will praise Your name (and I’ll still bless You, I’ll still bless You) From the rising sun to the setting same (and I’ll still bless You, I’ll still bless You) I will praise Your name (I’ll still bless You)
Great is Great is Your faithfulness to me (I’ll still bless You) Great is Your faithfulness to me (I’ll still bless You) From the rising sun (I’ll still bless you) From the rising sun to the setting same (I’ll still bless You) I will praise Your name (I’ll still bless You) Great is Your faithfulness to me (I’ll still bless You)
Yes, I’ll still bless You In the middle of the storm, in the middle of my trial I’ll still bless You In the middle of the road, when I don’t know where to go I’ll still bless You (yeah) In the middle of my storm, in the middle of my trial I’ll still bless You (yeah) When I’m in the middle of the road and I don’t know which way to go I’ll still (I’ll still bless You) I’ll still bless You I’ll still bless You, oh (I’ll still bless You) I’ve got a reason to bless You, yeah I’ve got a reason to bless You (I’ll still bless You) I’ve got a reason to bless Your name You’ve been faithful, You’ve been faithful (I’ll still bless You) You’ve been so good to me, You’ve been so good Come on just lift up your praise Just lift up your worship to him You’ve been so good, you’ve been so good Let this, oh, this body be filled with Your praise Be filled with Your praise (we bless Your name, we bless Your name) We bless Your name, oh-oh-oh I’ll still bless You, oh-oh-oh I’ll still bless You, oh-oh-oh I’ll still bless You, oh-oh-oh I’ll still bless You
Great is Your faithfulness Great is Your faithfulness to me (great is) Great is Your faithfulness to me (from the rising sun) From the rising sun to the setting same I will praise Your name (from the rising sun) From the rising sun to the setting same I will praise Your name (from the rising sun) From the rising sun to the setting same I will praise Your name (great is) Great is Your faithfulness to me
God, Soms zijn mensen van wie je houdt er opeens niet meer. We denken aan die mensen die er nooit meer zullen zijn. Ze zijn dood, maar – wat is dat eigenlijk?
Als we stilstaan bij de dood, betekent dat toch niet alleen verdriet en dat je iemand mist? Het betekent toch ook dat we ineens weer moeten lachen om die éne grappige gebeurtenis? Dood betekent toch ook leven met de herinnering hoe iemand was?
Leer ons leven met de dood en vertrouwen op Uw eeuwig voortbestaan. Neem degene die we missen op in de bescherming van Uw hand. Want het troost ons om te weten, dat wie dood gaat voor altijd leeft in Uw liefdevolle eeuwigheid.
Luister dan onderstaande dienst.. Een geweldige dienst met een prachtige verbindende preek..
Het raakte mij tot in elke vezel.. echt een aanrader juist in deze tijd van polarisatie.
Terug naar onze eerste Liefde.. Jezus.. en niet een stap achteruit omdat de ander een ander standpunt heeft maar juist een stap naar voren.. elkaar blijven zoeken en vinden in Liefde.. waardoor er opnieuw verbinding ontstaat!
Het is zo waar… als ons alles ontvalt blijft Hij overeind en naast ons.. Hij veranderd niet.. Hij laat ons niet los.. want Hij houdt van ons!!
En door Zijn Liefde mogen we elkaar weer vinden in Liefde naar elkaar!
Laat elkaar niet los… maar houdt elkaar vast.. we hebben elkaar zo nodig!!
Na twee weken flink te zijn geweest, ben ik al weer een aantal weken aan het werk.
Gelukkig en dankbaar dat ik geen last heb van de nasleep van Mr C.. dat ik niet extra vermoeid ben..
Het leven gaat door en zo ook het werk, ja zit zomaar weer in die modes en tijd om rustig weer te herstellen is er eigenlijk niet… gelukkig ook niet nodig omdat ik geen last heb van restverschijnselen.
Ik was wel flink ziek en zelfs tussendoor bloed laten prikken om te kijken of het echt het C virus is (waar antibiotica niet zoveel aan bij draagt) of dat het misschien toch iets anders was.. longontsteking bv.. maar er kwam uit de uitslagen dat het wel degelijk Mr C was dus zei de huisarts daar draagt antibiotica niets aan bij.. gewoon uitzieken en als je het erger wordt dan hoor ik wel weer van je.
Ik had ondertussen mijn maatregelen genomen… ik heb eerst 72 uur gevast om mijn immuunsysteem rust te geven en te resetten, dit hield ik helaas niet helemaal vol omdat ik steeds zieker werd, na 60 uur ben ik gestopt en ben ik langzaam aan weer wat gaan eten en nam extra vit D, zink en quertine.. en toen de koorts gezakt was extra vit C.
Verder veel rust genomen.. en langzaam aan knapte ik weer op..
Op een gegeven moment mocht ik weer uit quarantaine, en ging ik langzaam aan weer wat naar buiten om de natuurlijke vitaminen op te doen.. dit hielp ook want steeds binnen zitten en niemand zien deed ook het nodige op mentaal vlak.
Had gelukkig weinig last van eenzaamheid, af en toe had ik het wel even te kwaad.. ziek zijn.. alleen zijn.. aan de andere kant vond ik het ook heerlijk om alleen te zijn omdat je niet lekker bent en daardoor ook geen behoefte hebt aan gedoe om je heen.
Had mijn lieve Chanel al bij andere mensen onder gebracht, zodat ik mij helemaal op mijn eigen herstel kon focussen.
Na een poosje kon ik weer aan het werk, en eerlijk ik was blij dat ik weer wat kon doen.. 2 weken is echt wel lang genoeg hoor.. in ieder geval voor mij wel…
Het klinkt misschien raar, en ook niet helemaal gezond misschien maar momenteel is mijn werk ook een beetje mijn sociale leven..
Mijn leven staat behoorlijk op zijn kop…
Nee ik zeg het verkeerd, bij mij van binnen staat het op de kop.. ik merk dat het behoorlijk schud onder mijn voeten en in mijn hoofd.. en helaas is de balans daarin zoeken lastiger dan ik dacht.
Mijn lieverd naar een instelling, en helaas heb ik ook moeten besluiten om mijn viervoeter ergens anders te plaatsen. Dit vond ik een moeilijk en zwaar besluit… en kostte de nodige tranen.. toch kon ik niet anders, ik zag haar wegkwijnen.. wat ik niet langer kon verdragen en over mijn hart kon verkrijgen.. ze verdient beter.. ik ben veel weg, werk, sociale leven, af en toe naar mijn lieverd, waardoor ik te weinig tijd voor haar had.
Gelukkig heb ik erg lieve vrienden die haar wel een veilige plek wilden bieden, zo blijf ik haar ook regelmatig zien en kan ik volgen hoe het met haar gaat.
Maar doordat mijn viervoeter nu ook weg was, viel ik in het spreekwoordelijke gat.. het was de druppel van alles.. toen mijn man opgenomen werd had ik er nog niet zoveel last van.. had het nog druk genoeg en ik had thuis ook nog de nodige afleiding… nu Chanel ook weg ging was het de spreekwoordelijke druppel die mij in het spreekwoordelijke gat deed vallen..
Ik ervaarde zo’n gemis.. gemis van mijn lieverd dat die niet meer thuis woont.. gemis van mijn viervoeter…
En momenteel mis ik enorm de verbinding met mijn broers en zussen van de kerk… vanmorgen gaf de aanbiddingleider aan dat hij de afgelopen corona jaren ervaren heeft als een enorme droogte.. dit was voor mij wel een herkenbaar punt.. en ja dan hebben we nu wel weer meer mogelijkheden om bewaterd te worden maar als de grond zo droog is dan overstroomt het eerst en pakt de grond het niet gelijk op.. dan moet het eerst wat langer water krijgen voordat het zakt in de grond en de grond weer bevochtigd word..
En ja hoe vul ik het gemis op.. hoe krijg ik weer verbinding met mezelf en de ander?
Hoe zorg ik ervoor dat mijn grond weer bewaterd word en mijn grond ook weer daadwerkelijk het vocht opneemt..
Ik merk dat ik aan het zoeken ben om nieuwe kaders in mijn leven aan te brengen, nieuwe richting te zoeken.. tis net of niks meer hetzelfde is.. en ik helemaal opnieuw moet beginnen…
Hoort dit misschien bij de periode waar ik doorheen ga… rouwen bij leven??
Door dit wankele evenwicht heb ik momenteel gewoon behoefte om alleen te zijn, samen met God aan het zoeken om mijn leven opnieuw in te richten..
Tegelijk valt dit mij ook zwaar het alleen zijn.. tis wat een dubbel gevoel… aan de ene kant een tranendal om het gemis en het gemis van verbinding, aan de andere kant ook de behoefte om alleen te zijn en in de rust met God uit te zoeken wat Zijn plan/wil is met mijn leven..
Ik merk dat het alleen zijn weer als een zware deken op mij valt, alhoewel ik niet meer die eenzaamheid ervaar die ik vroeger altijd heb ervaren, in mijzelf, in mijn vorige huwelijk, in mijn schooltijd, in mijn ziekzijn.. dat was heftig en hoop ik ook nooit meer te ervaren..
Ik ervaar nu vooral verdriet… ja rouwen… en merk dat ik extra gevoelig ben, schiet zomaar vol.. bv bij een lied.. een tekst.. een woord.. een berichtje.. hierdoor heb ik dan af en toe even een flinke huilbui.. even alles eruit gooien.. en ja dit komt vaak op momenten dat je het niet uitkiest..
En toch mag ik dan ervaren dat God daarin is, dat Hij mij ziet en hoort en mij wil troosten..
Gistermorgen reed ik naar mijn werk… had de vorige dag een cursusdag gehad van mijn PPT cursus die ik doe.. zit nu in mijn tweede laatste jaar, het was een bijzondere dag geweest, heerlijk weer de ontmoeting met mijn medestudenten en de lesstof gaf mij ook veel om over na te denken..
Wel bijzonder hoe God werkt want loop met best veel vragen rond in mijn zoektocht en die dag kreeg ik al veel antwoorden door de lessen heen op mijn vragen.. daardoor was het ook wel een intensieve dag.
Maar goed de volgende dag moest ik werken en ik stond op met een beetje leeg naar gevoel.. emotioneel vanaf dat ik de ogen opendeed, ik herpakte mezelf en maakte mij klaar om naar mijn werk te gaan, ik stapte in de auto en zoals altijd had ik grootnieuwsradio aan staan…
Meestal houdt ik ook mijn gesprekken met God als ik naar mijn werk rijd, zo ook vanmorgen.. ik was aan het praten met Hem en werd emotioneel.. vertelde Hem mijn worstelingen en verlangen.. ik was aan het zoeken om mijn gevoelens onder woorden te brengen, en terwijl dat ik dat aan het doen was kwam er uit de radio een lied.. wat zo mijn verlangen vertelde.. ik zong het mee door mijn tranen heen.. een lied vanuit mijn tenen..
Als een liefdeslied is hier mijn leven…
Nu ik bij U kom in Uw heiligdom, in Uw tegenwoordigheid; kniel ik voor U, Heer, in aanbidding neer, met al mijn tranen en mijn strijd. Ik geef wat ik heb, houd niets apart, open voor U mijn hart.
Als een liefdeslied is hier mijn leven een melodie van vreugde en pijn. En ik bid U Heer, dat heel mijn leven, een symfonie voor U mag zijn; een symfonie voor U mag zijn.
Nu ik bij U kom in Uw heiligdom, omgeven door Uw majesteit; leg ik alles, Heer, in Uw handen neer, in zwakheid en gebrokenheid. Geef ik wat ik heb, houd niets apart, open voor U mijn hart.
Als een liefdeslied is hier mijn leven een melodie van vreugde en pijn. En ik bid U Heer, dat heel mijn leven, een symfonie voor U mag zijn; een symfonie voor U mag zijn.
Ik geef wat ik heb, houd niets apart, open voor U mijn hart. Als een liefdeslied is hier mijn leven een melodie van vreugde en pijn. En ik bid U Heer, dat heel mijn leven, een symfonie voor U mag zijn; een symfonie voor U mag zijn.
En God heeft het gehoord, ik kwam aan bij mijn werk en zette de auto neer, ik was nog wat vroeg en een stem in mijn binnenste zei, kijk nog even naar de Dagtekst van vandaag…
Bij de veelheid van mijn gedachten in mijn binnenste verkwikken uw vertroostingen mijn ziel. Psalm 94:19
En weer schoot ik vol maar nu van blijdschap.. ondanks de moeilijke momenten was God daar met Zijn bemoediging!
Een glimlach kwam weer op mij gezicht en vol goede moed stapte ik uit de auto om weer aan het werk te gaan.
Had die dag geen last meer van het nare lege emotionele gevoel en kon met blijdschap mijn werk uitvoeren.
En het spreekwoordelijke gat moet zijn tijd hebben.. waarin ik merk dat God de heftige gaten opvult met zijn Liefde en Troost..
Rouwen is niet tijdsgebonden.. ik mag er de tijd voor nemen en daarin mijn grenzen aangeven wat ik nodig heb om de verbinding weer aan te gaan en te vinden.
Hij is erbij en troost!
Misschien zit jij ook in zo’n spreekwoordelijk gat.. weet dan dat God zich met jou verbinden wil..
Ik hoop en bid dat deze bemoediging jou mag troosten en (ver)sterken, Hij hoort en ziet jou en als jij met al je worstelingen, vragen bij Hem komt, laat Hij zichzelf zien en vinden..
Een nieuwe dag. Er zijn geen hindernissen. De deur is wijd open om je dromen te verwezenlijken. Wandel met vertrouwen en laat het verleden achter je! Wees moedig en sterk! 1 Korintiërs 16:13
Wie helpt nog even mee om deze enquête in te vullen!
𝗛𝗼𝗲 𝗯𝗲𝗹𝗲𝗲𝗳 𝗷𝗶𝗷 𝗷𝗲 𝗴𝗲𝗹𝗼𝗼𝗳 𝗼𝗽 𝗷𝗲 𝘄𝗲𝗿𝗸? Werk mag je hier ruim interpreteren als bezigheden. Zet je antwoord in de *enquête* http://www.is.gd/geloof. Dat kan in zo’n 7 minuten, want het zijn 24 meerkeuze vragen. De enquête loopt tot en met 1 september 2021.
Met de resultaten gaan we proberen werkende christenen beter te ondersteunen.
I love You, Lord For Your mercy never fails me All my days, I’ve been held in Your hands From the moment that I wake up Until I lay my head Oh, I will sing of the goodness of God
And all my life You have been faithful And all my life You have been so, so good With every breath that I am able Oh, I will sing of the goodness of God
I love Your voice You have led me through the fire And in darkest night You are close like no other I’ve known You as a Father I’ve known You as a Friend And I have lived in the goodness of God, yeah!
And all my life You have been faithful, oh And all my life You have been so, so good With every breath that I am able Oh, I will sing of the goodness of God, yeah!
‘Cause Your goodness is running after, it’s running after me Your goodness is running after, it’s running after me With my life laid down, I’m surrendered now I give You everything ‘Cause Your goodness is running after, it’s running after me, oh-oh ‘Cause Your goodness is running after, it’s running after me Your goodness is running after, it’s running after me With my life laid down, I’m surrendered now I give You everything ‘Cause Your goodness is running after, it keeps running after me
And all my life You have been faithful And all my life You have been so, so good With every breath that I am able Oh, I’m gonna sing of the goodness of God I’m gonna sing, I’m gonna sing ‘Cause all my life You have been faithful And all my life You have been so, so good With every breath that I am able Oh, I’m gonna sing of the goodness of God Oh, I’m gonna sing of the goodness of God
Wauw.. wat gaaf om dit nummer zo in de openlucht te mogen zingen… dromen moeten er blijven…
Ik zal blijven zingen van de Goedheid van mijn Heer!! Ondanks…
In mijn vorige blogs konden jullie lezen dat ik een nieuwe baan had gekregen.. en mijn man een nieuwe plek had gekregen
Maar anderhalve week geleden heb ik mijn laatste werkdag gehad bij mijn nieuwe werkgever…
Huh???
Yepp.. je zal vast denken.. daar was je toch net begonnen? Dat klopt..
Deze stap verdient enige uitleg…. want mijn God en hopelijk ook die van jou.. is een grote en Liefdevolle God en dat kan ik niet zomaar voorbij laten gaan zonder jullie hierin mee te nemen!
Je krijgt een Zegen nooit alleen voor jezelf.. juist door te delen vermenigvuldigd de Zegen!
Wees dus bemoedigd.. althans dat is mijn hoop en Gebed!
Zoals ik in mijn voorgaande blogspot had verteld… had ik ja gezegd tegen mijn nieuwe werkgever en mocht ik een weekje later beginnen ivm de verhuizing van mij lief… hier was ik erg dankbaar voor!
Maar na de pittige week van verhuizen van mijn lief… stond mijn leven flink op de kop..
Ik zag als een berg tegen mijn nieuwe baan op.. gewoon omdat de grond onder mijn voeten weg was geslagen.. althans zo voelde het.. ik stond maar het voelde of was ik alle grip op mijn leven kwijt..
Ik dacht bij mijzelf en zei tegen God.. hoe ga ik dit doen… mijn lieverd uit huis, nieuwe baan… Heer dit trek ik echt niet!
Maar goed.. dacht ik… je hebt weinig keus Mirjam… wie A zegt moet ook B zeggen..
Lief zijn voor mijzelf blijft nog wel een dingetje..
Ondertussen heb ik wel geleerd… stap voor stap… dan kom je er vanzelf…
Zo gezegd zo gedaan…
Ik begon met lood in mijn schoenen aan mijn nieuwe baan.. tegelijk merkte ik dat de afleiding mij erg goed deed…
Maar de balans in mijzelf was ver te zoeken.. hierdoor moest ik er flink aan trekken om aan te sluiten op mijn nieuwe werkplek..
Ik had mijn twijfels al gehad vanaf mijn sollicitatie, is dit wat U wilt dat ik ga doen? Ik kreeg op dat moment geen antwoorden..
Het bleef stil..
Ik weet dat je dan ook stappen mag zetten in vertrouwen… wetende dat Hij ook hierin meegaat..
In eerste instantie heb ik ja gezegd zodat ik dichterbij huis was… als er thuis wat zou gebeuren dan was ik zo thuis… dit had mijn lief ook aangegeven..
Het leek er namelijk nog lang niet op dat mijn lieverd al zo snel een plekje zou krijgen.. 8 appartementen op heel Twente is niets voor deze doelgroep..
Ondertussen mistte ik Zorggroep Manna enorm.. maar goed alle begin is moeilijk.. ik dacht gewoon doorgaan.. het went vanzelf..
Na een week dat mijn man opgenomen was en ik een week aan het werk was bij mijn nieuwe baan begonnen bij mij de scheurtjes te komen in het volhouden…
Ik kreeg geen energie uit mijn werk.. bracht er alleen maar energie heen.. terwijl dat mijn energielevel niet zo hoog meer was..
Je begrijpt.. ik raakte langzaam maar zeker uitgeput.. en was ongelukkig in deze situatie..
Waar ik achter ben gekomen is dat je plezier in je werk moet hebben anders raak je zomaar uitgeput en je bron opgedroogd..
Ik kreeg slapeloze nachten, had veel verdriet van het missen van de vertrouwde dingen..
Ik merkte dat er teveel veranderingen in een keer waren geweest… maar streng als ik ben tegen mijzelf.. probeerde ik mijzelf moed in te praten..
Ik zei tegen mijzelf.. “doorzetten Mirjam… je moet hieraan wennen… geef het de tijd.. je kunt nu geen weloverwogen besluit nemen.. je bent veel te emotioneel.. je grond schud onder je voeten.. geef het echt de tijd”..
Toch wist ik diep in mijn hart waar de schoen aan het wringen was.. maar wilde daar niet aan denken.. de onrust bleef.. en ik dacht.. heb ik dan toch een verkeerde keuze gemaakt? Kan ik het nog terug draaien??
Ik ging de voor en tegens op papier zetten zodat ik overzicht kreeg en daardoor misschien duidelijkheid over mijn situatie en misschien antwoorden in wat ik zou kunnen doen..
Ik merkte dat de doelgroep mij momenteel ook zwaar viel.. logisch natuurlijk… het is een doelgroep waarbij je stevig in de schoenen moet staan anders redt je het niet… en stevig in mijn schoenen stond ik momenteel niet..
Het is een totaal andere doelgroep dan waar ik eerst voor heb gezorgd, PG ( psychogeriatrie) ouderen met dementie, het heet niet voor niets Bijzondere Begeleiding..
Wel een ontzettende leuke doelgroep maar niet voor mij in mijn huidige situatie..
Soms komt iets te vroeg..
De jaren van zorgen lieten ook zijn sporen na in mijn hoofd.. waardoor mijn hoofd soms te vol zit..
En mijn draagkracht is nu een maal niet erg groot door wat ik allemaal al heb meegemaakt maar ook merk ik dat de medicatie die ik vroeger allemaal heb geslikt zijn sporen hebben achtergelaten.
Niet leuk..
Maar wel iets om rekening mee te houden in mijn leven..
Ondertussen mistte ik de warme zorg van de PG doelgroep… deze doelgroep heeft een speciale plek in mijn hart.. liefdevolle warme zorg.. dat is wat ik mistte..
Ik was nog maar net begonnen dus kon ik die afweging wel goed en zuiver maken?
Ik bad ondertussen elke dag voor mijn situatie.. ik vroeg God of Hij wilde laten zien wat ik moest doen.. wat was zijn weg met mij..
Maar het bleef nog steeds stil..
Ondertussen had ik een paar vriendinnen gevraagd of ze met mij mee wilden bidden, ik had verteld dat ik nog niet echt lekker zat bij mijn nieuwe werkgever en of God helderheid en duidelijkheid wilde geven voor mijn proeftijd om was..
Ik wist ook dat ik deze baan niet had aangenomen.. zelfs niet had gesolliciteerd als we van te voren duidelijkheid hadden gehad in de situatie omtrent mijn lief.. als we van te voren hadden geweten dat er binnenkort een plek voor hem zou zijn.. Ik zat namelijk enorm op mijn plek bij mijn vorige werkgever…
Natuurlijk was daar ook wel eens wat, wat niet lekker liep… maar heb je dat niet bij elke werkgever?!
Ondertussen moest ik nog steeds afscheid nemen van mijn oude team, doordat alles in een sneltreinvaart was gegaan van mijn lief, was ik daar nog niet aan toegekomen.. maar we hadden eindelijk een datum gepland..
Ik zag er zo tegen op.. ik voelde aan mijn water dat ik het gemis alleen maar sterker zou voelen, kon ik dat nu wel gebruiken??
Juist nu ik mij zo ongelukkig voelde op mijn nieuwe werkplek?
Maar goed.. ik ben gegaan en het was een ontzettend gezellig en leuk afscheid.. maar het was ook een erg emotioneel afscheid..
Het gekke was dat het helemaal niet voelde als "afscheid" maar meer als "thuiskomen"
Dit maakt het wel ingewikkelder..
Ik had natuurlijk wel ingecalculeerd dat het een emotionele middag zou worden… maar het gevoel van “thuiskomen” had ik niet in verwacht…
Mijn gevoelens schoten van hot naar her..
Wat voelde ik nu eigenlijk en wat wilde ik… maar bovenal wat wilde God dat ik deed?!
Natuurlijk kwam de vraag vanuit het team of ik het naar mijn zin had op mijn nieuwe werkplek..
Tja deze vraag had ik verwacht.. ik had nog zo tegen mijzelf gezegd.. je zegt gewoon dat het goed gaat en de tranen houdt je maar tegen… maar ja ook al deed ik nog zo mijn best.. ik hield het echt niet meer droog…
Ik vertelde in tranen dat ik daar mijn draai nog niet kon vinden.. dat het zo dubbel voelde.. dat het omgaan met de nieuwe doelgroep erg zwaar was omdat ik zelf zo wankel in mijn schoenen stond.. maar dat het vast kwam omdat ik zelf door een heftige tijd ga.. en de balans volledig kwijt was.. maar ook vertelde ik dat ik zorggroep Manna en de PG doelgroep erg mistte..
Maar waarom mistte ik zorggroep Manna zo erg?!
Een oud-collega zei treffend.. “Weet je nu je leven zo op de kop staat mis je de basis”..
Hiermee sloeg ze de spijker op zijn kop..
Ze had zo gelijk… Ik miste zeer zeker de basis, werken vanuit je geloof in een organisatie waar de christelijke identiteit nog hoog in het vaandel staat en waar je het ook aan de mensen geeft en terugkrijgt waardoor je het samen beleeft..
Juist nu mijn leven zo op de kop staat, heb ik die basis zo nodig om overeind te blijven en door te kunnen gaan..
Maar goed.. ik droogde mijn tranen en zei met een big smile..
Kop d’r veur..
Wie A zegt moet ook B zeggen..
Middags moest ik weer werken bij mijn nieuwe werkgever.. ik stapte met lood in mijn schoenen op de fiets… mijn hoofd zat nog zo vol.. maar het gaf die middag ook wel weer de nodige afleiding.. alleen bleef alles maar door mijn hoofd malen.. de onrust en vrede was ver te zoeken in mij..
Na mijn dienst stapte ik op de fiets naar huis en onder het fietsen bad ik tot God… dit doe ik vaak op de fiets.. zijn vaak mijn momenten met Hem.. ik deelde mijn vragen en vroeg wie ik kon bellen om even te sparren over dit alles.. waar ik mijn verwarring mee kon delen..
Ik kreeg direct antwoord.. God zei dat ik mijn vriendin moest bellen uit Friesland.. het was zo duidelijk dat ik geen moment aarzelde en gelijk haar belde..
Wat er toen gebeurde.. ik ben er nog ondersteboven van..
God gaf antwoord via haar..
Ik had haar destijds ook gevraagd om voor mij te bidden..
Ik vertelde haar wat mij bezig hield.. dat ik het niet meer trok.. ik zo verdrietig was.. en in verwarring… dat ik ook zoooo moe was… eigenlijk te moe om door te gaan… kortom ik zag het niet meer zitten hoe ik verder moest..
Ze luisterde en vertelde dat zij afgelopen zondag een beeld had gekregen in een kerkdienst voor mij.. het was via een andere mevrouw in de dienst die een beeld kreeg, ze zei dat het voor iemand was die waarschijnlijk niet in de dienst was.. Mijn vriendin zei: “Ik heb de hele week in gebed steeds jou voor me in gedachten. En ik wist en weet dat dit beeld en deze teksten voor jou zijn.. ik heb veel aan je moeten denken”
Ze wist niet waar ik afgelopen week doorheen was gegaan..
Het onderstaande beeld kreeg die mevrouw en ik wil het graag met jullie delen..
Je staat in een kamer.. met alleen 1 raam.. hiervoor hangt een gordijn.. deze is dicht dus is het wat donker in de kamer. Aan jou de keuze: gordijn open of dicht/ lichter of hetzelfde. Je doet het gordijn open en kijkt naar buiten.. buiten is het mooi, zonnig, vrolijk, kleurrijk door de bloemenzee, kabbelend water, fluitende vogels.. Weer aan jou de keuze: binnen blijven of eruit.. alleen.. je hebt alleen dit raam en moet hierdoor dus naar buiten, het kan alleen aan de buitenkant geopend.. vraag je hulp?? Buiten staat Iemand die je kan (en wil)helpen. Je vraagt om hulp, het raam gaat open, je gaat eruit en onmiddellijk word dit raam weer gesloten.. je kunt niet meer terug naar ‘de bescherming van de kamer’. Buiten is het warm door de zon, het is fijn. Vogels fluiten, kleurrijke bloemen die heerlijk geuren, kabbelend water.. daar tussendoor 1 weg.. het word steeds warmer.. keuze: die ene weg of daar blijven in de hitte.. zodra je op weg gaat, merk je op dat je niet alleen bent.. en het pad is in de schaduw… de weg samen komt uit bij water.. daardoor heen een steiger.. maar je bent moe, zo moe dat je huilt.. het water komt hoger(door de tranen) maar je bent zo moe, te moe om je weg te vervolgen.. je kijkt de steiger neer.. daar zie je iemand van jou tranen kristallen maken en vervolgens parels die zorgvuldig in een flesje gaan.. je word gewenkt: “Kom maar, ik zette je vrij uit jou donkere kamer, ik liep met je mee uit de hitte, ik zorgde voor schaduw, ik zie jou tranen en verzamel ze, ik ben er steeds, droog je tranen en twijfel niet meer zodat je Mij, De Weg beter kunt zien.. ik geef je kracht om door te gaan.. steeds opnieuw..
Ze kreeg ook deze Bijbeltekst op haar hart.. 2 Kronieken 16:9
“Zijn Oog gaat over de gehele aarde, om hen die een volkomen hart hebben, in Hem krachtig bij te staan!!!”
Wauw wat een bemoediging……..
Wat ik zo bijzonder vond is dat in dit beeld ook een beeld weer naar voren kwam die ik vorig jaar mocht ontvangen tijdens gebed bij ons in de kerk.. toen worstelde ik met het feit of ik wel weer werk mocht/kon zoeken.. of dat Gods plan was.. of moest ik voor mijn lief blijven zorgen.. Toen heeft God heel duidelijk gesproken..
Ik stond in een groot meer op een steiger en kon de overkant niet zien… op de oever stond mijn lief.. en God zei.. ga maar.. ontwikkel je maar, ontplooi je maar.. ik zorg voor je lief!
En nu kwam dat zelfde beeld weer voorbij.. ik werd er zo door bemoedigd!!
Ik haalde verder uit het beeld dat God zei.. Zet de stap.. vraag of je terug kunt komen.. ga weer je vrijheid tegemoet.. maar jij moet de stap zetten… en Ik ga met je mee..
Die eerste vrijheid van werken had ik bij zorggroep Manna mogen beleven… en ik merkte dat ik mij beklemd voelde bij mijn nieuwe werkgever.. dat ik daar niet op mijn plek was.. ook qua werkzaamheden niet… de werkgever en collega’s waren top.. echt waar… maar die onrust die ik steeds bleef ervaren was er niet voor niets.. en die ging alleen weg als ik weer mijn vrijheid zou opzoeken..
Ook kreeg ze nog psalm 20 voor mij mee.. een prachtige psalm van David.. wauw nog een bemoediging…
Een psalm van David, voor de koorleider.
‘Moge de HEERE u verhoren in de dag van benauwdheid, de Naam van de God van Jakob u in een veilige vesting zetten.
Moge Hij u hulp zenden uit het heiligdom en u ondersteunen uit Sion.
Moge Hij aan al uw graanoffers denken en uw brandoffer tot as verteren.
Moge Hij u overeenkomstig de wens van uw hart geven en al uw voornemens in vervulling doen gaan.
Wij zullen juichen over uw heil en de vaandels opheffen in de Naam van onze God.
Moge de HEERE al uw verlangens vervullen.
Nu weet ik dat de HEERE Zijn gezalfde verlost!
Hij zal hem verhoren uit Zijn heilige hemel, met machtige daden van heil door Zijn rechterhand.
Dezen vertrouwen op strijdwagens en die op paarden, maar wíj zullen de Naam van de HEERE , onze God in herinnering roepen.
Zíj kromden zich en vielen, maar wíj zijn opgestaan en staande gebleven.
HEERE , verlos; moge die Koning ons verhoren op de dag dat wij roepen.’
Ik ging die avond slapen met rust in mijn hart en wist wat ik de volgende dag moest doen..
Ik moest de stap zetten en vragen of ik terug kon komen bij mijn oude werkgever.. het was voor mij gelijk ook een toets of dit beeld echt voor mij bedoeld was..
Want als ik niet terug kon komen dan bleef ik bij mijn nieuwe werkgever en was ik er ook van overtuigd dat God mij dan ook de tools, rust en geduld zou geven om te wennen…
De volgende dag heb ik de stoute schoenen aan getrokken en zorggroep manna gebeld met de vraag of er een mogelijkheid was om terug te komen, of er nog een vacature open stond..
Ik had een gesprek met mijn oude teamcoach en heb open en eerlijk verteld wat er was gebeurt en wat mijn drive was om terug te keren naar Zorggroep Manna..
Het was een open en eerlijk gesprek en het beeld wat mijn vriendin kreeg… was voor mij bedoeld…
Ik kon terug komen,
Er was een vacature…
Na het telefoongesprek was ik stil.. en de tranen rolden over mijn wangen.. ik voelde mij zo bevrijd.. opgelucht… ik kreeg zoveel rust en vrede in mijn hart en hoofd..
Wat een Wonder.. wat dien ik een Wonderlijke en liefdevolle God!
Ondanks….
Ik ben God zo dankbaar voor zijn zorg voor mij..
Ik heb geen spijt van mijn “uitstapje” het was een leerzame ervaring.. ik weet nu wat bij mij past.. en wat ik nodig heb.. ik heb mijzelf meer leren kennen… maar bovenal weet ik nu welke talenten en kwaliteiten God in mij heeft gepland… waarin ik mag groeien en leren op de plek waar Hij mij neerzet..
En dat dit terug is bij Zijn basis is zo fijn.. ik mag mijn werk doen in een rustige stabiele basis waar ik het meeste vrucht kan dragen..
Dat is wat God van mij vraagt..
De Toekomst is in Zijn hand.. dat geeft zoveel rust… Hij zorgt in Alles.. ik hoef alleen maar te Zijn..
Ik zat nog in mijn proeftijd bij mijn nieuwe werkgever en die donderdag had ik een evaluatie over hoe verder..
Pfff… dat vond ik best enorm spannend… ik ben een pleaser en deze gesprekken vermijd ik liever… maar ook dit hoort bij groeien en ik vertelde haar wat er was gebeurt en dat ik stopte bij hun en mijn hart ging volgen…
Mijn hart die al die tijd wist welke weg bij mij paste maar waar ik niet goed naar had geluisterd en leren mag om er steeds meer naar te luisteren..
Ze konden het heel erg goed begrijpen maar vonden het wel ontzettend jammer.. ze heeft nog wel geprobeerd om mij over te halen maar ik kon dicht bij mijzelf blijven en dat vond ik toch wel knap..
Tijdens mijn laatste dienst kwam ik nog even in gesprek met een collega, zij vertelde dat ze mij deze weken had meegemaakt en dat haar een ding was opgevallen.. ze wist dat ik de opleiding Psycho Pastorale toerusting deed… ze zei dat ik daar meer mee moest gaan doen.. dat ze gezien had hoe goed ik een luisterend oor ben voor de ander en dat de ander zich zo bij mij op zijn/haar gemak voelt.. maar dat het een goede keus was dat ik bij hun stopte want dat ik beneden mijn niveau werkte en daar erg tegenaan zou lopen als ik bij hun bleef…
Dit was voor mij een enorme bemoediging… ook in het feit dat ik die opleiding doe..
Tjonge Mirjam… die steek je toch maar even in je zak dacht ik..
De laatste avond ging ik wel met een dubbel gevoel weg… ook deze mensen moest ik achterlaten… ook deze mensen waren ondanks hun problematiek al aardig op weg om mij te vertrouwen.. dit raakte mij.. dat had ik niet gedacht..
God is Goed.. Hij weet wat wij nodig hebben..
Ik zie vol vertrouwen uit naar mijn nieuwe baan bij Zorggroep Manna terug team Regenboog!
Ik had nog even een paar daagjes vrij tussen mij oude en nieuwe baan..
Ik had donderdags mijn laatste werkdag bij mijn oude werkgever en die week erop zou ik op de dinsdag beginnen bij mijn nieuwe werkgever..
De dag na mijn laatste werkdag gaat de telefoon..
Ik neem op..
Aan de ander kant van de lijn zegt een vriendelijke vrouw.. tis met de cliëntadviseur…
Ik bel u omdat er plek is voor uw man…
SLIK…
Ik viel stil.. Nee.. dit kan niet waar zijn…
Duizend en één gedachten gingen door mij heen.. “Heer… dit kan toch niet.. het zou nog lang niet zover zijn.. ja hij stond op de wachtlijst.. maar er waren toch zoveel wachtenden voor hem??”
Ik herpakte mij weer redelijk snel en zei.. echt.. dit meent u niet.. echt waar??? Dit hadden we nog niet verwacht..
Ze zei: “Dat kan ik mij voorstellen, er zou een nieuwe bewoner komen maar die is vlak voor opname overleden.. ik viel weer stil.. weer vlogen mijn gedachten in luttele seconden door mijn hoofd…
Moest ik nu blij zijn of verdrietig.. moest ik ja zeggen of moesten we nog even wachten…
“Heer dit kan toch niet.. ik heb net een nieuwe baan…nu komt alles tegelijk.. dit trek ik niet Heer”
De grond schudde onder mijn voeten.. en ik moest even tot bezinnen komen..
Ondertussen zei ik haar dat ik het zou bespreken met mijn man en dat ze nog van mij zou horen..
De telefoon viel naast mij neer op de bank en ik stond eerst een paar minuten met mijn mond vol tanden… en mijn ogen vulde zich met tranen..
Het zweet brak mij uit.. en een gevoel van paniek overmeesterde mij.. Ik plofte neer op de bank.. mijn hart sloeg tegelijk bijna mijn strot uit..
Verdriet en blijdschap tuimelden over elkaar heen..
Het is echt waar.. er is opeens plek.. mijn maatje.. mijn grootste liefde gaat definitief ergens anders wonen.. verdriet overmeesterde mij.. maar tegelijk besefte ik ook dat mijn hele “zijn” aangaf dat ik er aan toe was..
Het zal ons allebei zoveel ruimte geven…
Maar niet nu.. niet alles tegelijk..
Na dat ik weer tot mezelf gekomen was trok ik gelijk mijn overlevingsjas weer aan en dacht.. kop op Mirjam.. het is zoals het is.. ook dit overleef je wel.. je hebt al voor zoveel hete vuren gestaan.. en God zegt..
Als u door diepe wateren moet, zal Ik bij u zijn. Als u rivieren moet oversteken, zult u niet verdrinken! Als u door het vuur loopt, zult u niet worden verbrand, de vlammen zullen u niet verteren. Jesaja 43:2 HTB https://my.bible.com/nl/bible/75/ISA.43.HTB
Stap voor stap… één ding tegelijk.. en je hoeft het niet alleen te doen.. Hij gaat met je mee..
Ik werd weer wat rustiger en toen mijn man thuis kwam van de dagbesteding heb ik het hem verteld..
Zijn antwoord verraste mij eerlijk gezegd niet.. ook omdat we het er geregeld over hadden gehad en ik ook wist dat hij er aan toe was..
Hij zei: “oké.. nu al?? Nou dat is mooi” hij ging gelijk in de regelmodus… de knop was om..
Natuurlijk merkte ik bij tijd en wijle wel dat hij het ook ontzettend spannend vond..
We hebben de Clientadviseur gebeld en een afspraak gemaakt voor de maandag erop… om zijn kamer te bekijken en een gesprek met de psycholoog en de cliëntadviseur..
Ik was blij dat hij het zo oppakte maar tegelijk zei het ook veel over zijn ziekteproces..
Na het gesprek moest er veel geregeld worden want hij kon binnen een week al inhuizen… tjonge dat ging wel heel snel..
Kregen we nog tijd om het te laten dalen?
Nou eigenlijk niet..
De levenstrein had volle snelheid gekregen en de handrem was zoek..
Het werd een ongekende bizarre week..
Als eerste heb ik maar even goed voor mijzelf gezorgd door mijn nieuwe werkgever te bellen en te vragen of ik een weekje later kon beginnen.. werken in deze bizarre week trok ik echt niet.. en aan de andere kant had mijn nieuwe werkgever nu ook niks aan mij want mijn hoofd stond nu wel even bij andere zaken dan een nieuwe baan..
Gelukkig kreeg ik alle begrip en meeleven… ik mocht een weekje later beginnen…
God zorgt!
De sneltrein denderde onvermoeid voort want er moest enorm veel geregeld worden… Er moesten spulletjes aangeschaft worden, meubeltjes, maar ook het financiële plaatje kwam op de kop.. verzekeringen moesten afgesloten worden.. enz. enz.. Veel geregel.. gezoek op internet.. telefoontjes die gepleegd moesten worden.. Je wilt niet weten wat er bij een opname zoal komt kijken..
Gelukkig verliep alles redelijk vlot en eind van de week kon ik met lieve vrienden zijn kamer alvast inrichten… zodat hij die maandag erop in een aangeklede kamer zou komen..
Hier was mijn man erg blij om want daar zag hij erg tegenop.. hij mist namelijk het overzicht hoe deze dingen aan te pakken en het zou hem alleen maar veel stress bezorgen..
Het bijzondere was dat ik in de hectiek God dicht bij ervoer.. God die mij zag en mij droeg..
Wat was het een zware week.. ik zat nog helemaal in de afscheid modus van mijn oude werk en toen kwam het afscheid van mijn lieverd ook al dicht bij… mijn emoties vlogen van hot naar her… ik wilde er ook niet aan toegeven omdat ik nog zoveel moest regelen.. en dwong mijzelf om nog maar even in de overlevingsmodus te blijven… maar af en toe kwam het flink binnen en liet ik de emoties maar de vrije loop…
Pittige tijden..
Het was een week van afscheid… want in die week liet mijn Vlinder (45km autootje) mij ook in de steek.. hij vertoonde steeds al mankementen.. nadat ik hem had aangeschaft was er steeds wat mee.. en nu.. een half jaar verder heb ik er qua onkosten het zelfde ingestoken dan waar ik hem voor gekocht had.. dit doet pijn.. ontzettend veel pijn.. het afgelopen jaar werkte ik voor de auto..
Gelukkig kon ik een leenauto van de garage meekrijgen.. maar in die week gaf de garage mij een bericht dat het weer minimaal duizend euro zou kosten.. ik heb te kennen gegeven dat het voor mij klaar was.. dat ik dat bedrag simpelweg niet meer heb… hij gaf mij groot gelijk…
Tja en daar sta je dan… ook nog afscheid van mijn Vlinder nemen…
Hoeveel kon er nog bij??
God wist het… ik niet.. maar niet veel meer…
Tegelijk kwam om de hoek het besef dat ik straks alleen zou wonen.. ik die nog nooit van mijn leven echt alleen heb gewoond.. ja op mijn 17e in de zusterflat toen ik de opleiding deed.. maar daarna nooit meer..
Hoe ging ik dit doen??
Echt ik had geen idee!!
Ik zag er als een berg tegenop.. en dan vooral de nachten… nachten waren voor mij toch wel een dingetje.. helaas een overblijfsel vanuit mijn jeugd…
Ik vond een leesplan op YouVersion over God in de nachten.. en haalde er mijn troost en Zijn nabijheid uit..
Heb de hele week ook voor de nachten gebeden dat God daarin zijn rust wilde laten zien.. dat de angst er niet zou zijn maar Zijn vrede!
Maandag.. een week na dat we waren wezen kijken heb ik mijn lieverd weggebracht..
Hoe ik mij voelde na dat we het opname gesprek hadden gehad en ik wegliep om naar huis te gaan… is niet onder woorden te brengen…
Ik voelde mij verdoofd en leeg…
Tegelijk kreeg ik flashbacks van vroeger..
Het had namelijk vroeger niet veel gescheeld of ik had zelf voorgoed in een instelling gewoond.. en wel te verstaan een psychiatrische instelling.. wat ben ik blij en God dankbaar dat ik toen zo helder was dat ik kon aangeven dat ik dit niet wilde.. nooit niet..
Ik had namelijk een onderbuik gevoel dat ik helemaal niet “ziek” was zoals iedereen dacht.. ik wist dat er iets anders gruwelijk mis was.. dat ik niet psychisch ziek was door een of andere “stoornis”… jaren later kwam ik achter de waarheid doordat ik mijn dossier had opgevraagd…
De labeltjes namelijk die ik allemaal in die jaren op geplakt had gekregen klopten niet.. het kwam namelijk door de medicatie die ik allemaal kreeg, (vanwege al die labeltjes) waar ik niet tegenkon.. ik had een contra-indicatie tegen al die medicatie ontwikkeld.. hierdoor werd ik steeds zieker.. en ja dan kom je in een vicieuze cirkel.. medicatie waar ik zieker van werd.. maar omdat ik zieker werd dacht men dat ik nog maar meer medicatie moest gaan slikken.. i.p.v. kijken waarom de medicatie niet hielp en waarom ik steeds zieker werd… Deze vicieuze cirkel maakte mij zo ziek dat ik dus bijna “voorgoed” opgenomen moest worden… opgenomen op een chronische psychiatrische afdeling… mijn gedachten gingen nog verder.. en een heel tafereel van vroeger ging door mijn hoofd.
Ik werd verdrietig maar ook ontzettend dankbaar tegelijk dat God mij voor deze narigheid heeft behoed.. want was dit gebeurt dan was ik er menselijk gezien nooit meer weggekomen..
Aan de andere kant mijn dubbele gevoel dat ik nu mijn eigen lieverd weg moest brengen.. een hele andere situatie maar gevoelsmatig raakte het bepaalde vlakken..
Het leven is soms niet te begrijpen… soms is het teveel..
Waarom??
Ik vraag niet meer waarom.. omdat ik weet dat God er net zoveel verdriet van heeft dan wij.. Hij heeft deze gebrokenheid ook niet gewild.. ja dat Hij kan ingrijpen is zeker waar.. waarom Hij dat niet doet.. dat is aan Hem.. God is soeverein.. daar kom ik niet aan… Hij overziet het gehele plaatje en weet de uitkomst… wij hoeven Hem alleen maar te vertrouwen.. en dat doe ik 1000000%…
Ondanks mijn verdriet, mijn pijn… omdat ik weet dat God dezelfde blijft.. Hij draagt, zorgt en is erbij in Zijn eindeloze Liefde en trouw… uiteindelijk zullen we, als het onze tijd is, de eeuwigheid binnen gaan en mogen we vallen in Zijn liefdevolle armen..
Eindelijk Thuiskomen in een veilige haven.. en tot die tijd houden we vol.. met Hem.. nooit meer alleen!!
S ’middags waren mijn ouders er nog even en die zijn nog even een nachtje gebleven.. slapen kon ik niet.. mijn hoofd zat te vol..
Na dat mijn ouders weer naar huis waren gegaan zat ik “alleen”.. maar tot nu toe heb ik mij nog geen moment alleen gevoeld….
Het verdriet komt en gaat.. het zijn golvende bewegingen…
Het is rouwen bij leven…
Maar het wonderlijke gebeurde…
De eerste nacht alleen heb ik geslapen als een blok.. ik rustte in zijn Liefdevolle armen.. er heerste rust en vrede in huis!
Geen angst..
Ben zo dankbaar en blij om te merken en te zien hoe God zorgt voor mij en ook voor mijn lieverd…
Hij was vanaf dag 1 gewend.. hij heeft het er ontzettend naar zijn zin… vind het gezellig met zijn medebewoners.. leeft helemaal op..
Hij heeft een spreekwoordelijke jas uit gedaan… dit komt omdat hij zijn best niet meer hoeft te doen.. hij is daar één van de besten waardoor hij niet meer hoeft op te boksen in de maatschappij om mee te kunnen komen.. hij mag nu relaxen en tot rust komen..
Wat gunde ik hem dit… hier deed ik het voor… een mooie bijkomstigheid is dat hij straks wat meer energie overheeft en ik ook… om samen nog te kunnen genieten van de mooie dingen die het leven ook nog bied!
Ik hou van U. Uw genade blijft me dragen; dag aan dag, in de palm van uw hand. Van de morgen tot de avond, als ik weer slapen ga, zing ik steeds van de goedheid van God.
Refrein: Al heel mijn leven bent U trouw, Heer. Al heel mijn leven bent U goed, zo goed! Zolang U adem aan mij geeft, Heer, zing ik steeds van de goedheid van God.
Uw zachte stem leidde mij door al mijn dalen. U was dichtbij, in mijn donkerste nacht. Heer, ik ken U als een Vader. Ik ken U als een vriend. Ik leef met U, in de goedheid van God.
(Refrein) Bridge 2x: Uw goedheid is altijd bij mij, is dag en nacht bij mij. Uw goedheid is altijd bij mij, is dag en nacht bij mij. Heel mijn hart en ziel leg ik voor U neer. Ik geef U alles, Heer! Uw goedheid is altijd bij mij, is dag en nacht bij mij. (Refrein 2x)
Ja, ik zing van de goedheid van God. Psalm 27:13, Psalm 145:7
Lang heb ik niks van mij laten horen… ja te lang als ik heel eerlijk ben…
Maar naast werken en mantelzorgen is er weinig ruimte voor andere dingen zoals mijn bloggen en plaatjes maken… het heeft het laatste jaar al mijn tijd op geslokt…
Maar nu krijg ik meer tijd om jullie bij te praten, want er is nogal wat gebeurt in mijn/ons leven… heel veel gebeurt.. te veel om in een blog te vertellen dus ga ik er een aantal blogs aan wijden..
Zoals ik al schreef in mijn laatste blog ging deze periode van corona, Lock down, drukte op het werk en mantelzorgen mij niet in de koude kleren zitten..
Ik merkte dat ik op mijn tenen begon te lopen, dat mijn rek qua energie er bijna uit was.. het werd thuis steeds zwaarder.. mijn lieverd ging steeds verder achteruit.. niet dat iemand er iets van merkte behalve ik en de zorg.. en dat maakte het wel dubbel zo zwaar..
Het is een eenzame weg (geweest) met vallen en opstaan.. het vreselijke van dementie is dat het voor de naasten veel zwaarder is dan voor de persoon zelf… de persoon zelf merkt weinig van hoe de dingen niet meer goed gaan, wat ze vergeten en hoe ze veranderen…
Het lastige van vasculaire dementie is dat je een trap afloopt als het ware… je maakt een stap en dan stabiliseert het zicht weer tot je weer een stap maakt.. tijdens de stap merkt de persoon in kwestie het wel.. maar doordat het weer stabiliseert is dit moment al gauw weer verdwenen.. ook gaat bij vasculaire dementie het vergeten nog niet zo zeer.. en de combinatie met FTD kenmerken heb je meer te doen met gedrag en karakterveranderingen bij Alzheimer staat het vergeten meer voorop… zo zijn er wel 50 soorten verschillende dementievormen… en we zijn allemaal stuk voor stuk uniek gemaakt, hierdoor gaat een ieder ook zijn eigen proces binnen de ziekte dementie..
Zet 20 alzheimer patiënten op een rij en er gaat niemand het zelfde proces… zet 20 vasculaire dementie patiënten op een rij.. en je hebt het zelfde verhaal… enz enz
God heeft ons uniek geschapen met een uniek brein.. waardoor we ook allemaal anders reageren op eenzelfde proces.. hierdoor maakt het dat het een zeer ingewikkelde en moeilijke aandoening is om mee om te gaan.. en om het überhaupt te zien.. want veel patiënten met dementie zullen ongemerkt proberen te compenseren.. dit zit in de mens en gaat automatisch.. bij de een wat meer dan bij de ander..
Omdat mijn lieverd zijn hele leven zich heeft aangepast aan de ander.. dit is al vanaf zijn jeugd ontstaan… is dit een overlevingsmechanisme geworden en zit bij hem ingesleten.. dat levert voor hem nu ontzettend veel voordeel op omdat het bij hem een automatisme is geworden… hierdoor kan hij zich nog heel lang staande houden en zul je het dus niet zo snel opmerken..
Maar hij merkte zelf ook steeds meer dat het harder knokken was om aansluiting te vinden bij de ander.. dit vroeg steeds meer energie die hij eigenlijk niet meer had… toch probeerde hij het en deed hij ontzettend zijn best.. waardoor hij elke keer steeds uitgeputter raakte.
Hij gaf steeds vaker aan dat hij wel opgenomen wilde worden.. ik denk zelf dat het hem rust gaf dat hij dacht dat hij dan niet meer zo zijn best hoefde te doen om aansluiting te vinden bij gelijkgestemden.. hij hoeft dan niet meer op te boksen tegen een maatschappij die hij eigenlijk niet meer kon bijbenen.. de psycholoog heeft destijds ook gezegd dat hij elke dag een marathon loopt..
Hoe vermoeiend…
Mede hierom zijn we op zoek gegaan naar een verpleeghuis.. kleinschalig of een grote organisatie… het verschil zit hem in de prijs (helaas).. maar goed binnen de grote organisatie zie je ook steeds meer kleine afdelingen met een kleine groep bewoners..
We zijn bij een aantal wezen kijken en mijn lieverd vond het allemaal oké.. toch bleef uiteindelijk na veel wikken en wegen… en veel telefoontjes naar verschillende verpleeghuizen één verpleeghuis over..
Een kleinschalige afdeling met 8 appartementen.. speciaal gericht op jonge mensen met dementie.. leeftijd tot 65.. 8 appartementen in heel twente.. veel te weinig voor deze doelgroep.. er komen namelijk steeds meer jonge mensen met dementie.. dementie is ondertussen volksziekte nummer 1, het is de kanker voorbij gestreeft.. deze groep kun je niet tussen de 70 á 80 plussers neerzetten.. Jonge mensen met dementie komen uit een hele andere leefsituatie, dit vraagt om een hele andere dagelijkse invulling en omgaan met dementie..
Hierdoor kon het nog wel heel lang duren voor er plek zou zijn… dit maakte ondertussen dat ik na ging denken of het nog wel geschikt zou zijn dat ik in Enschede aan het werk was of dat het nu tijd was om iets dichterbij te zoeken..
Mijn lieverd had al vaker aan gegeven dat hij het wel fijn zou vinden als ik een baan dichterbij had… dit gaf hem een veiliger gevoel… stel dat er wat was.. dan was ik in ieder geval zo thuis..
Ik zat hier over na te denken en voor te bidden en zo kwam er (toevallig) een vacature voorbij in Hengelo.. bij een andere organisatie maar ook bij een hele ander doelgroep.. Somatisch met psychiatrische problematiek… een afdeling vanuit de GGZ naar een verpleeginstelling was gegaan…
Het leek mij wel wat… het was een welzijnsbaan als helpende.. meer gericht op welzijn, en niet meer in de zorg.. dit was voor mij ook fysiek wat prettiger.. ook de doelgroep leek mij wel een uitdaging.. maar vond het ook enorm spannend..
Ik twijfelde tegelijk enorm… mijn oude baan opgeven was voor mij best wel een ding.. een werkgever met een christelijke identiteit waar zeker binnen de instelling hoge prioriteit aan wordt gegeven.. ook de PG vond ik geweldig.. warme zorg… dat ben ik… ik ben geen bikkel en ik heb geen dikke huid… ik leef op als ik iemand warme liefdevolle zorg kan bieden..
Na een poosje te worstelen met mijzelf, God en het leven kwam ik uiteindelijk tot een keuze… Ik koos voor de praktische kant, mijn hart schoof ik even aan de kant.. want als ik daar naar luisterde bleef ik waar ik was.. maar praktisch was dit gewoon niet oké.. gezien de thuissituatie..
Ik heb een ochtend meegelopen en dat was leuk en gezellig.. ach ik pas mij makkelijk aan en ik vindt (bijna) alles leuk.. dat is mooi maar het kan ook een valkuil zijn… ik dacht bij mijzelf… hier kan ik vast ook wel wennen..
Het gekke was dat ik niet gelijk laaiend enthousiast was.. terwijl ik ’t meestal wel ben.. ik wist dat ik de uitdaging wel wat mistte.. het was mij in alle eerlijkheid wat te rustig.. maar ik dacht weet je iets rustiger aan mag ook wel.. naast de zorg voor mijn man… je hebt het druk genoeg..
Uiteindelijk heb ik ja gezegd.. in de wetenschap dat ook God hierin meeging en Hij mij de tools en wijsheid wel zou geven om er wat van te maken…
Ik ondertekende mijn contract.. eerst voor een jaar en dan zou ik voor vast aangenomen worden als het van beide kanten goed zou bevallen.. In juni zou ik beginnen en dan eerst een proefmaand.. vond ik het in die maand toch niks kon ik zo weer opstappen.. dit vond ik wel een prettige gedachte.. ook omdat ik nog steeds twijfelde..
Ik zag die maand ook echt als een maand om te snuffelen aan mijn nieuwe baan en dat ik daarna pas definitief mijn keuze hoefde te maken..
Zo gezegd… zo gedaan..
Tjonge.. wat vond ik deze stap spannend… en wat ging ik met een naar gevoel bij mijn oude werkgever weg… het kostte mij veel tranen.. heel veel tranen…. mede omdat ik de rust in deze stap maar niet kon vinden.. en een antwoord kreeg ik ook niet… het was een stap in vertrouwen dat Hij met mij mee ging.. anders durfde ik het niet aan.. en soms moet je praktische keuzes maken en je gevoel wat aan de kant zetten..
Ik was aan het scrollen op mijn website.. werd stil bij het feit hoeveel wonderen God al in mijn/ons leven heeft gedaan.. grote en kleine! Maar ook de realiteit dat je in het leven niet altijd op de top zit of diep in het dal.. maar dat God door gaat.. en als ik dan kijk waar ik nu sta en hoe God nog steeds doorgaat met herstel.. wordt ik stil.. verwonderd wat een grote en Liefdevolle God ik ken.. en dat Hij daarin voor mij zorgt in wat ik aan kan!
Want Hij zorgt.. deze hele corona situatie gaat mij lichamelijk en mentaal niet in de koude kleren zitten.. ik merk dat ik hard moet werken om overeind te blijven.. te blijven vertrouwen en geloven in Hem dat Hij de controle heeft!
Tegelijk verdriet over hoe deze wereld stuk gaat aan verdeeldheid, egoïsme… te zien hoe satan rond gaat als een briesende leeuw.. hij weet dat zijn laatste uren zijn geteld.. en een kat in het nauw maakt rare sprongen..
Maar als ik dan terug lees hoe God werkt en het weten dat Hij dezelfde blijft.. niet veranderlijk is.. en onvoorwaardelijk van ons houdt.. mogen wij ons daar aan vast houden… en als wij Hem blijven zoeken in bidden en lezen.. zullen we Hem vinden en rust en vrede ervaren! In onze hoogtepunten en in de diepe dalen..
Ik ben geraakt en tegelijk ontroerd omdat ik zo bevestigd wordt.. mijn gebed is al maanden.. Heer wat is waarheid!
Deze tijd is zo verwarrend.. je leest en hoort zoveel tegenstrijdige berichten.. maar ook de liefdeloze strijd onderling is ontzettend heftig en neemt zulke extreme vormen aan..
En dan denk ik steeds Here Jezus wat zou U doen?
En dan krijg je via een bemoedigende overdenking het antwoord voorgeschoteld..
Ik heb 2 ontzettend heftige weken achter de rug, waarin ik in een rollercoaster van emoties was beland.. waarin ik naar God toe mijn vertwijfeling heb uitgeroepen..
Er is deze week een einde aangekomen.. maar voor hoelang?
Alleen God weet dat..
Mijn lieve schat had een nieuw NPO onderzoek gehad.. en de uitslag daarvan was niet om naar huis te schrijven..
Cognitief waren er de nodige problemen.. wat vooral vanuit de frontale kwab kwam.. hier komt alles uit wat met planning, structuur, organiseren enz te maken heeft.. ook het geheugen was erg achteruit gegaan.. de psycholoog vertelde dat hij elke dag een marathon aan het lopen was.. doordat mijn man erg intelligent is, wat ook uit de test naar voren kwam, kan hij nog erg goed alle ballen redelijk in de lucht houden.. en merken de meeste mensen niet dat er wat aan de hand is.. hij is de hele dag “onbewust” aan het compenseren en verbloemen.. alleen kost hem dit ontzettend veel energie en past er naast zijn hobby/vrijwilligerswerk ook geen ander leven.. alles gaat naar zijn passie om dit nog zolang mogelijk te kunnen blijven doen!
Mijn petje neem ik echt voor hem af!
Hij was dus best wel achteruit gegaan.. en het heftige van vasculaire problemen is dat hij dit zelf heel af en toe ook bewust meemaakt en ervaart… en dat maakt het op dat moment best wel heftig en emotioneel..
Op een nacht werd hij wakker en ging praten, mijn man is een binnenvetter dus praat niet zo gauw over wat hij voelt of denkt.. ik ervaar dit dan ook als kostbare momenten..
Hij verteld verdrietig dat hij merkt hoe zijn geheugen hem af en toe in de steek laat en dat het plannen en organiseren steeds lastiger wordt.. het overzicht houden is ook best wel problematischer geworden.. hierdoor wordt het alleen zijn ook lastiger..
En om een stukje veiligheid voor hemzelf te creëren, stelde hij voor om dan maar opgenomen te worden..
Slik.. hoorde ik dat goed? Ik was even stil en moest dit even tot mij door laten dringen..
Ik schrok hier best wel van.. het kwam totaal onverwacht.. natuurlijk houdt je er steeds wel wat rekening mee.. maar als het zich dan aandient is het altijd onverwacht en schrikken en reken je er totaal niet op!
Een week van regelen en uitzoeken brak aan.. verschillende disciplines kwamen langs en hij werd actief op de wachtlijst gezet..
Ik ging AAN.. en mijn lijf ging automatisch in de overlevingsstand.. mijn gevoelens en emoties kon ik redelijk parkeren.. althans voor even.. af en toe schoten mijn emoties van hot naar her.. en belande ik ongewild in een rollercoaster van emoties en verwarring..
Ik wandelde met de hond en had tijdens de wandeling Verbinding met Jezus.. ik vroeg.. is het echt waar.. is hij echt al daar aan toe.. of hoor ik morgen dat was een vergissing..
Mijn man is namelijk ook af en toe een flipperkast wat deze dingen aangaat.. logisch het is ook niet niks wat er allemaal gebeurt in zijn hoofd.. ik geef het je te doen..
Maar elke dag begon hij er weer over en ik kreeg steeds meer het idee dat hij er ook al woonde in zijn hoofd..
Hij vondt het wel ontzettend moeilijk om dit te delen met zijn naaste familie.. hij was bang dat ze hem niet zouden begrijpen..
Je gaat zelf toch niet voor opname kiezen?
Toch begreep ik het wel.. daar had hij overzicht.. kleine kamer.. geen verantwoordelijkheden meer.. altijd zorg in nabijheid.. en hij kon hem helemaal storten op zijn passie.. de radio! Zodat hij dat zo lang mogelijk kon blijven doen..
Hij had wel een voorwaarde gegeven aan de opname.. hij moest wel gewoon naar zijn Passie kunnen gaan..
Dus werd er voor een open PG gekozen en de wachtlijst zou worden geactiveerd..
De casemanager zou nog gesprek hebben met de opname coördinator om te horen hoe lang de wachtlijst zou zijn en wat praktische dingetjes..
Na een dikke week belde ze mij op..
Corona strooide roet in het eten.. want vanwege de corona kon hij wel opgenomen worden maar niet met de voorwaarde dat hij naar zijn Passie kon blijven gaan.. want dat bracht teveel besmettingsgevaar met zich mee!
Oeps… de opname ging niet door want dit wilde hij niet.. zeer logisch..
Geen Passie Geen Leven!!
Maar nu komt er wel meer op mij af.. ik werk parttime maar wel onregelmatig.. dus als ik avonddienst heb.. of cursus dan moet ik dus nu iemand regelen die bij mijn man thuis kan zijn.
Ik heb al veel mee gemaakt en geleerd dat problemen er zijn om opgelost te worden en mijn vertrouwen in Hem is Groot!
Ook dit komt goed! Hij zorgt dat is mijn houvast..
Maar toch… in deze verwarrende tijd zit een onzekere toekomst wat betreft de zorg voor mijn man..
Want wat is waarheid.. hoe lang blijft Covid19 onder ons..
Wat moet ik geloven daarin? Tussen al die tegenstrijdige berichten?
En dan komt de overdenking van Jan Pool zomaar voorbij en krijg ik een antwoord..
Eigenlijk een bevestiging.. want het ontroerde mij.. Jezus raakte mij aan vanavond en zei: Vertrouw op Mij, Ik zorg.. ook in deze verwarrende onzekere coronatijd..
Zo fijn dat Hij geeft wat je op dat moment even nodig hebt!
Bevestiging!!
Nog steeds heb ik die zo nodig.. een overblijfsel van mijn getraumatiseerde leven..
Niet erg.. want ook dat weet God en ook daarin verzorgt Hij mij..
Wat een Genade..
Ondertussen tijdens dat ik de overdenking beluisterde kwam mij een lied in de gedachten..
Een heel oud nummer van Esther Tims.. maar zo van toepassing in deze tijd..
Al gebeurt er nog zoveel in de wereld En al lijkt de lucht soms grijs en grauw… En al is er geweld om ons heen.. verdriet en pijn Dan tóch… blijf ik geloven in het Wonder Dat U o, Grote God… er voor ieder mens wilt zijn!
Al zijn er mensen…. Die soms verlangen naar de dood En al is er om ons heen, nog zoveel nood.. Al lijkt de toekomst onzeker voor velen.. Dan tóch… blijf ik geloven in het Wonder Dat U de mens wilt bevrijden…. En helen!
Want U laat Uw grootheid zien, boven alles En Uw majesteit en trouw dwars… door alles heen! Uw kracht en Uw macht zullen mensen verbazen Want Uw licht zal schijnen voor iedereen, Voor harten die verbitterd zijn…. En alleen!
Daarom is het leven het waard, om te leven met U En zal Uw Liefde gezien worden… continu! En ook al lijkt de lucht soms grijs en grauw Dan tóch… blijf ik geloven in het Wonder Dat U o, Grote God… van Ieder mens houdt!
Onderstaand gedicht kwam ik op Facebook tegen… en het trof mij.. graag wil ik dit met jullie delen!
Ondanks wat er allemaal om ons heen gebeurt… hoe onzeker alles ook is..
Dan tóch
Al gebeurt er nog zoveel in de wereld En al lijkt de lucht soms grijs en grauw… En al is er geweld om ons heen.. verdriet en pijn Dan tóch… blijf ik geloven in het Wonder Dat U o, Grote God… er voor ieder mens wilt zijn! Al zijn er mensen…. Die soms verlangen naar de dood En al is er om ons heen, nog zoveel nood.. Al lijkt de toekomst onzeker voor velen.. Dan tóch… blijf ik geloven in het Wonder Dat U de mens wilt bevrijden…. En helen! Want U laat Uw grootheid zien, boven alles En Uw majesteit en trouw dwars… door alles heen! Uw kracht en Uw macht zullen mensen verbazen Want Uw licht zal schijnen voor iedereen, Voor harten die verbitterd zijn…. En alleen! Daarom is het leven het waard, om te leven met U En zal Uw Liefde gezien worden… continu! En ook al lijkt de lucht soms grijs en grauw Dan tóch… blijf ik geloven in het Wonder Dat U o, Grote God… van Ieder mens houdt! Hanny Laurita http://www.gedichten-hanny-laurita.nl
Hij is en blijft dezelfde.. voor nu en altijd!
God gaat met een ieder van ons een persoonlijke weg.. en soms betekend het dat wat voor de ene persoon linksom is in een vergelijkbare situatie en voor de ander rechtsom..
Gods wegen blijven ondoorgrondelijk.. wij kunnen met ons menselijke verstand God niet doorgronden.. gelukkig maar..
Maar soms… ooooo wat zou ik soms graag een blik willen werpen in de toekomst.. gewoon om je te kunnen wapenen tegen de tegenslagen.. om uit te zien naar de mooie dingen zodat je ondanks de tegenslagen moed houd om door te gaan, omdat je weet dat er ook nog mooie dingen op je pad komen..
Maar… is het niet zo… dat wij juist, omdat wij niet in de toekomst kunnen kijken volledig op Hem “moeten” vertrouwen.. in de wetenschap dat Hij het beste met ons voor heeft
En als ons leven onzeker wordt.. op de kop staat.. Dan Tóch… kunnen blijven zeggen..
Ik vind het ook wel een uitdaging van het leven, om in afhankelijkheid en volle vertrouwen op Hem, je leven te leven..
Ik kan dat zeggen, omdat in de uitdagingen die ik heb gehad, God mij keer op keer liet zien dat Hij te vertrouwen was en is.. daardoor is mijn vertrouwen in Hem niet meer weg te denken in mijn leven!
Het mooie is dat dit vertrouwen mij juist enorm veel rust geeft in vandaag en morgen..
Ik had deze week mijn sollicitatiegesprek op mijn werk voor helpende. Op dit moment werk ik als helpende in de flexpool, waar ik op gesolliciteerd had was een baan als helpende in het team zelf..
Ik heb gesolliciteerd en ben uitgenodigd.. ik had een gesprek met 2 collega’s wat ik wel grappig vond.. tegelijk maakte mij dat ook wel iets onzeker.. de bal kon natuurlijk 2 kanten oprollen als men je al aardig kent.. dit kan een voordeel zijn of een nadeel.. maar 1 ding stond voor mij vast.. ik had niets te verliezen want een jaarcontract in de flexpool had ik al.
Ondertussen blijf ik nog wel steeds zoekende in wat God wil dat ik ga doen.. past dit in Zijn plan met mij??
Oeff wat slaat de twijfel dan soms toe… je krijgt namelijk niet een briefje uit de hemel waar je plan op staat uit getekend..
Al jaren ben ik aan het rond kijken om een cursus/opleiding in de pastorale hoek iets voor mij is.. hierin ligt een enorm stil en diep verlangen/droom… maar hoe geef je daar handen en voeten aan… en bovenal past dat wel in Gods plan met mij..
Ik wil erg graag iets met mijn ervaringen doen in de hulpverlening/pastoraal gebied en gecombineerd met wat God in mijn leven heeft betekend en nog betekend..
Geloof en psychische gezondheid gaan naar mijn mening hand in hand!
Maar om mij heen zie ik ook dat hulpverleners/ervaringsdeskundigen als paddenstoelen uit de grond rijzen… en niet allemaal even geschikt helaas..
Heb nogal veel ervaring met hoe het NIET moet…. tja ben ik dan wel geschikt.. vind God mij wel geschikt.. past het in Zijn plan..
Allemaal vragen waar ik geen antwoord op krijg..
En toch blijft het verlangen diep in mijn hart zitten.. en weet ik niet goed hoe daar handen en voeten aan te geven..
Totdat ik al een aantal jaar een pastorale cursus voorbij zie komen die mij aanspreekt.. vooral omdat ze ervaringsgericht werken..
Maar er zaten steeds te veel haken en ogen aan om de stap te zetten.. gezondheid.. de thuissituatie.. onzekerheid.. en ook financieel was het steeds niet haalbaar.. van een uitkering een cursus betalen is best wel een flinke hap..
Maar nu ik werk komen er openingen… toch bleef ik twijfelen..
Totdat 2 weken geleden deze cursus weer voorbij kwam en het raakte mij weer opnieuw.. en weer opnieuw klikte ik de link aan… het was net of zei op dat moment iets in mij.. toe maar.. zet die stap maar.. meld je maar aan..
Ik heb alles op een rijtje gezet en mij aangemeld… onzeker.. maar in vertrouwen en gebed “als dit in Uw plan past Heer met mij dan zullen er deuren opengaan.. en als het niet in Uw plan past mogen dan de deuren gesloten blijven”..
Ondertussen kreeg ik een uitnodiging voor mijn sollicitatie gesprek bij mijn werk en ging ik met de zelfde verwachtingen en gebed daar naar toe.. “als dit in Uw plan past Heer met mij dan zullen er deuren opengaan.. en als het niet in Uw plan past mogen dan de deuren gesloten blijven”..
Dezelfde middag kreeg ik uitslag.. ik was het niet geworden.. ze hadden voor iemand anders gekozen..
Brrr… ik moest wel even slikken.. afwijzen is niet helemaal mijn ding om mee om te gaan.. ik blokkeer dan altijd eventjes.. maar ik merkte ook dat ik ook daarin groei want het duurde maar een paar minuten.. daarna herpakte ik mijzelf en zei: “Heer, het is goed” deze deur heeft U dicht gehouden en daar heeft U een bedoeling mee..
Diezelfde middag kreeg ik reactie van uit de aanmeldprocedure van de cursus.. ik was aangenomen en mocht de cursus gaan doen..
Ik kreeg er kippenvel van en ook de spreekwoordelijke brok in mijn keel.. want ik vind het namelijk ook best wel heel erg spannend.. en ook best wel een beetje eng.. pff… alle emoties en gevoelens gierden door mijn lijf..
Het is ook niet niks..
Ik… die altijd zelf hulp kreeg van menig pastoraal hulpverlener en jaren de psychiatrie van binnen en buiten heb bekeken… mag nu zelf op ontdekkingstocht gaan in het pastoraat..
Zo bijzonder… zo wonderlijk..
En dan wordt ik stil.. stil in hoe God zich laat zien.. hoe langzaam Zijn plan met mij zich ontvouwt…
2 weken geleden kreeg ik ook nog een plaatje van een lieve vriendin toegestuurd met de woorden.. “deze moet ik jou sturen zegt de Heer!”
Ik bekeek het plaatje en las het, maar op dat moment dacht ik.. wauw mooie tekst… maar snapte niet goed waarom zij mij deze tekst moest sturen.. ik dacht er over na.. en veel dingen passeerden de revue… maar ik kon niks bedenken..
Ik liet het los en ging verder..
Na de bijzondere gebeurtenissen van afgelopen week moest ik ineens weer denken aan het plaatje wat ik toegestuurd had gekregen.. en hoe wonderlijk mooi valt dit plaatje precies op zijn plek!
Dit is mijn KRACHTKAART!!
Door God zelf gestuurd!!
De duivel zal zeker mij aanvallen op mijn zwakke plek en dat zijn mijn jarenlange nare ervaringen.. maar dan mag ik steeds terug grijpen op wat Hij heeft gedaan voor mij..
In Hem ben ik meer dan overwinnaar..
En dan de bemoeding van de laatste paar regels…
Hij heeft beloofd U stap voor stap te leiden, niet alles in één keer.. maar stap voor stap en… elke stap zal een wonder zijn!
In dat vertrouwen ga ik deze uitdaging aan…
Ik vind het ontzettend spannend.. en het triggert mij enorm.. kan ik dit wel.. mag ik dit doen.. ik.. bestempeld met een enorm belast psychisch verleden.. waar de duivel mij te pas en te onpas mee confronteerd.. maar dan mag ik op Hem zien en in de overwinning gaan staan die Hij voor mij behaald heeft!
Dit plaatje zal ik de komende 2 jaar bij mij dragen.. want ik zal deze proclamatie af en toe hard nodig hebben.. dat weet ik wel zeker..
Maar het is mijn troef mijn KRACHTKAART tegen de duistere kant!!
God weet precies wat je nodig hebt… Hij zet de juiste deuren open en de mensen op je pad… in mijn geval mensen die mij (onbewust) enorm bevestigen en bemoedigen in de keuzes die ik (moet) maken.
Maar zo geeft Hij ook jou wat jij nodig hebt als je Hem daarom bid.. en vertrouwt… Hij zal je nooit teleurstellen!
Momenteel gaan er op Facebook meerder challenge rond.. sommigen zijn leuk, anderen minder leuk.. sommigen zijn een uitdaging en sommigen is gewoon om even je zinnen te verzetten.. al met al… het is een leuk tijdverdrijf..
Totdat ik vanmorgen deze challange te zien kreeg en ik vond het een hele mooie!
Ze deelde de challange.. om vandaag een Bijbeltekst te delen die je vandaag aansprak en te vertellen waarom!
Wat is het trouwens geweldig om te zien en te ervaren hoe de wereld zich ontpopt, zoals Hij het heeft bedoelt!
Niet IK maar SAMEN!!
En je begrijpt uiteraard dat ik hier graag aan mee doe!!
Onderstaande tekst kwam in mij op na dat ik vanmorgen de dienst had gekeken van onze eigen kerk en erachteraan een dienst van Opwekking..
"Ik gebied je dus: wees vastberaden en standvastig, laat je door niets weerhouden of ontmoedigen, want waar je ook gaat, de HEER, je God, staat je bij."
“Ik gebied je dus: wees vastberaden en standvastig, laat je door niets weerhouden of ontmoedigen, want waar je ook gaat, de HEER, je God, staat je bij.”
Bij beide diensten kreeg ik de bemoediging
“Houd vol!!”
Hier werd ik door geraakt… want dat zegt nogal wat in deze tijd om vol te houden… om door te gaan… en je niet te laten ontmoedigen..
Makkelijk?? Nee!!
Mogelijk?? Ja.. met Hem..
Ik kan het namelijk ook niet alleen.. als je het nieuws volgt dan kun je wel depressief en ontmoedigt raken.. het is alleen maar Corona.. en natuurlijk is het erg.. is het verschrikkelijk wat er gebeurt.. wereldwijd.. het verdriet en onmacht bij de mensen… maar ook de angst… de angst om er alleen voor komen te staan… hoe houd ik alle ballen in de lucht.. maar ook de angst om alleen te sterven als de corona jou in de greep heeft en de medici niks meer voor je kan doen.. en dan het eenzame gevoel wat uit die angst voortkomt…
Ik weet dat er ontzettend veel mensen bang zijn.. angst ervaren.. en sommige angsten zijn ook reëel…
Als je de beelden op tv ziet, uit Italië.. uit Spanje dan slaat de schrik je ook om het hart..
Dan valt echt letterlijk alles om je heen weg, dan sta je er alleen voor.. misschien nog een hand van een verpleegkundige..
Dit is een schrikbeeld van menig mens hier op aarde..
En dit raakt mij… ik weet hoe het voelt om zo verlaten te zijn.. en leef met al die mensen mee die dit mee moeten maken.. dan huilt mijn hart en roep ik Jezus aan… “Ontferm U Heer over al deze mensen”...
Verlaten zijn is in mijn ogen een van de ergste trauma’s die iemand mee kan maken… wij zijn namelijk niet gemaakt om verlaten te worden.. om alleen over te blijven.. Toen Hij de wereld schiep, schiep Hij ook twee mensen om elkaar tot hulp te zijn….
Wat is het trouwens geweldig om te zien en te ervaren hoe de wereld zich ontpopt, zoals Hij het heeft bedoelt!
Niet IK maar SAMEN!!
Het verlaten zijn heb ik helaas ook gekend, niet door een of ander naar virus maar door letterlijk opgesloten zijn.. meerdere keren… dat er niemand bij je kan komen.. waardoor echt letterlijk alles weg valt en je alleen met je zelf overblijft..
Heel lang heb ik geworsteld met deze angst, met deze verlatenheid.. en het eenzame gevoel wat daaruit voort komt.. en jaren heb ik die verlatenheid bij mij gedragen…
In die periode schoot het regelmatig door mijn hoofd dat ik mij een beetje kon indenken hoe Jezus zich heeft gevoeld… in deze periode richting Pasen denken we daar vaak aan..
Op dat moment gaf het mij geen troost.. ik werd er alleen maar verdrietiger van en begreep er niets van.. waar was Jezus dan??
Maar er is hoop…
Jezus….
Want in deze vreselijke angst/verlatenheid is er 1 Iemand die wel bij mij kon komen… die mijn geroep wel hoorde…
Jaren later heeft Hij mij laten zien door gebed dat Hij er wel degelijk was.. die bevestiging had ik zo nodig om deze trauma een plekje te kunnen geven…
We ervaren het niet altijd op het moment zelf…
Maar wat is die bevestiging voor mij van onschatbare waarde geweest, gewoon omdat ik van toen af aan wist dat Hij er altijd is… wat er ook gebeurt.. wat je ook mag overkomen..
Hij is er bij!!
Deze Jezus laat ons niet alleen staan als wij er om vragen.. Hij geeft wat wij nodig hebben… omdat Hij weet wat wij nodig hebben om door te kunnen gaan.. om vol te houden…
Hij hoort je wel degelijk als niemand je meer hoort.. Hij komt naast je zitten als je hem aanroept.. ook al ervaar je het niet.. laat het dan in je gedachten en hart dalen zodat het een zeker weten wordt!
Hij mag je wel vastpakken want het virus kan Hem niet raken!
Mijn omstandigheden waren niet direct veranderd, maar de verandering in mij zelf was begonnen…
Het is zo belangrijk vooral in deze tijd dat je zeker weet dat Jezus er altijd is.. dat Hij nooit van je zijde wijkt of kan wijken.. want Hij woont in jou hart als jij JA tegen Hem hebt gezegd..
Wat een enorme bemoediging om dit zeker te weten..
Nooit meer alleen.. ja ook als het doek valt..
Ik ben niet bang… want ik weet waar ik naar toe ga als mijn doek gaat vallen..
Natuurlijk hoop ik dat het doek nog lang niet valt… dat mij nog meer dagen zijn gegeven om er te zijn voor een ander.. ik zelf heb het gevoel dat mijn leven pas is begonnen…
Maar valt mijn doek dan weet ik ook dat het goed is.. want mijn God heeft het beste met mij voor.. en ook met jou… want tegelijk weet ik dat Hij dan ook weer zorgt voor de ander…
Natuurlijk zal ook ik door een worsteling moeten, vooral om de mensen die mij dierbaar zijn en die ik achter moet laten.. maar die laat ik achter in de wetenschap dat er een God is die voor hen zorgt..
Want ik ken een liefdevolle God, niet een God van angst, niet een God die ziekte geeft.. nee ik ken een God die van ons houd en voor ons zorgt als wij ons door Hem willen laten verzorgen!
Mijn gedachten gaan uit naar al die mensen die in angst leven.. die verlatenheid kennen… en die eenzaam en alleen sterven…
Ik bid voor de mensen die nu in doodsangst, of moederziel alleen in een ziekenhuis liggen, of de ouderen en jongeren die in een verpleeghuis verblijven zonder dat ze bezoek mogen ontvangen, de mensen met een beperking die er niks van snappen wat er gebeurt en zich daardoor zo verlaten voelen.. voor de kinderen die in een onveilige situatie leven, voor de relaties die onder spanning komen te staan, voor relaties waar het ook onveilig is, dat Jezus in genade zich ontfermt over jou!!
Dat Hij zichzelf gaat openbaren aan jou als jij deze Jezus ook wilt leren kennen, of dat je Hem gekend hebt… maar ook als je Hem wel kent…
Hij staat met open armen op een ieder te wachten.. wie of wat je ook bent!!
Hij wacht geduldig op jou..
Johannes 3:16 Want God had de wereld zo lief dat hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.
Af en toe trekt Hij wel eens aan je jasje, want Hij houd zoveel van jou dat Hij niks liever wil dan dat jij bij Hem komt schuilen.
Ik hoop dat voor jou deze tekst, die mij vandaag zo bemoedigt heeft, ook jou mag gaan bemoedigen, waardoor wij het samen gaan volhouden en wij ons niet laten ontmoedigen… wat wij ook nog voor de kiezen gaan krijgen!
Hij is erbij!!
En stel dat het doet valt.. wees dan niet bang.. het is nooit te laat om Ja tegen Jezus te zeggen.. Hij wacht…
Vandaag mijn allereerste project begeleid als groepenbegeleider bij Present Almelo!
Zo bijzonder… dankbaar dat ik mijn steentje vandaag mocht bijdragen om een lichtpuntje in iemands leven te zijn.. door praktisch en sociaal hier handen en voeten aan te geven…
Maar het moest vandaag ook even dalen in mijzelf.. Het kwam flink binnen
30 jaar… 20 jaar…. 10 jaar…. 5 jaar… 2 jaar… geleden had ik dit nooit kunnen dromen.. weten of geloven… dat er ooit nog een tijd zou komen dat ik aan de andere kant zou komen te staan… Ik… die voorgoed opgenomen zou worden achter gesloten deuren..
Slik… en nu…
Ik ben stil.. heftig als je dit even tot je door laat dringen..
En dan raak ik ontroerd… en ongekend dankbaar… wat ik niet goed in de juiste woorden kan uitdrukken.. omdat elk woord niet precies de juiste lading daarin kan weergeven… maar God kent mijn woordeloze woorden.
In prediker 3 zegt God dat er voor alles een tijd is.. Er is een tijd om te huilen en er is een tijd om te lachen. Er is een tijd om te treuren en er is een tijd om te dansen.
Hiermee zegt Hij tegen ons.. jou… er is Hoop.. ik heb een plan met je leven.. Wauw… weer komt onze trouwtekst zo naar voren in mijn/ons leven..
Jeremia 29:11-14.Want Ik weet, welke gedachten Ik over u koester, luidt het woord des Heren, gedachten van vrede en niet van onheil, om u een hoopvolle toekomst te geven. (Dan zult gij Mij aanroepen en heengaan en tot Mij bidden, en Ik zal naar u horen; dan zult gij Mij zoeken en vinden, wanneer gij naar Mij vraagt met uw ganse hart. Dan zal Ik Mij door u laten vinden, luidt het woord des Heren, en in uw lot een keer brengen)
Ik ben zo blij en dankbaar dat God die laatste verzen aan onze trouwtekst heeft toegevoegd.. met het eerste gedeelte alleen is de tekst voor ons niet compleet.. het laatste stukje hoort er bij.. we hebben dit al zovaak mogen ervaren… Als wij Hem aanroepen en zoeken met heel ons hart.. zal Hij uitkomst geven!!!
Maar als je midden in een donkere periode zit ervaar je dat vaak niet zo.. dat er aan het eind van een donkere tunnel het altijd weer licht wordt! Dan wil ik je bemoedigen met onze trouwtekst.. ook voor jou is er hoop!
Ook al wordt het opnieuw donker om je heen.. zijn de omstandigheden verschrikkelijk.. toch weet ik en houdt ik mij vast aan de woorden die Hij mij heeft gegeven!
Dan zult gij Mij aanroepen en heengaan en tot Mij bidden, en Ik zal naar u horen; dan zult gij Mij zoeken en vinden, wanneer gij naar Mij vraagt met uw ganse hart. Dan zal Ik Mij door u laten vinden, luidt het woord des Heren, en in uw lot een keer brengen
Jeremia 29:12-1
Hij baant een weg als je zelf geen uitkomst ziet! God is groter en Zijn wegen zijn ondoorgrondelijk…
Ja, Ik zal een weg in de woestijn maken, rivieren in de wildernis Jesaja 43:19
Ook al is dat niet altijd zoals wij het graag willen/zien.. maar Zijn plan is het beste.. want Hij overziet het hele plaatje en heeft het beste met mij voor… en dan kan ik het waarom loslaten en in het hier en nu leven..
Te doen waar Hij mij voor geroepen heeft!!Struikeld Leven in de voetsporen van Jezus met vallen en opstaan!
ZIJN GENADE IS (voor mij) GENOEG!!!
Met tranen deze week dit lied gehoord.. zo mooi.. eindelijk kan ik zingen
Abba Vader!
Songtekst: Eline Bakker – Abba U bent een Vader die zingt en juicht over ons Uw ogen vol trots en trouw zijn op ons Nog voor ons bestaan ging Uw hart naar ons uit En Uw liefde laat ons nooit meer los U bent een Vader die zingt en juicht over ons.
Abba Onze Vader Abba Wij zijn van U.
U bent een Vader die zingt en juicht over ons U neemt ons bij de hand en danst met ons Niets in ons bestaan zal u ooit ontgaan Want Uw liefde laat ons nooit meer los U bent een Vader die zingt en juicht over ons.
U vond ons verloren in slavernij Uw liefde greep in en U kocht ons vrij Met alles wat in ons is roepen wij nu: ‘Abba’
Dichtbij Uw hart, terug van weggeweest komen wij thuis bij Uw welkomstfeest Met alles wat in ons is roepen wij nu: ‘Abba’
Bij U verdwijnt onze onzekerheid en vinden wij onze identiteit Met alles wat in ons is roepen wij nu: ‘Abba’
Nu zijn wij van U en U bent van ons En dat staat vast wat ons ook overkomt Met alles wat in ons is roepen wij nu: ‘Abba’
Nadat ik met mijn nieuwe leefstijl begonnen ben merk ik dat mijn lichaam steeds verder hersteld.. langzaam maar gestaag gaat het door..
Vorige week ben ik weer bij de huisarts geweest vanwege de drie maandelijkse diabetescontrole.. De huisarts was aangenaam verrast.. mijn HBA1C was gezakt naar 46.. zonder medicatie..
Toen ik in Mei begon met mijn nieuwe leefstijl was mijn Hba1c 60.. drie maanden later in juli was het gezakt naar 50 en moest ik stoppen met alle medicatie.. en nu drie maanden later is het 46.. WAUW.. er zat een huisarts in opleiding bij en zij vroeg aan mijn huisarts wat hij hierin had bijgedragen.. de huisarts keek mij aan en keek haar aan… hij kreeg zelfs een kleur en zei.. ehh… ik heb hierin niks gedaan.. alle eer gaat naar mevr.. zelf.. zij heeft het zelf gedaan met voeding en andere leefstijl… hij keek mij nog een keer aan en zei toen glimlachend.. ik moet maar bij jou in de leer.. ik kan ook wel wat kilootjes kwijt en wees naar zijn buik(je)..
Ik gniffelde en zei tegen hem.. “helemaal goed hoor.. ik hoor het wel als je wat wilt weten”
Hihi mijn hart maakte een sprongetje..
Ik ben een blij mens..
Door mijn nieuwe leefstijl was ik ook gestopt met de Baclofen en de plaquenil.. dit op advies van mijn specialisten.. en het gaat nog steeds goed! Ik heb geen ontstekingen meer.. en bijna geen spasmen of verkrampingen meer.. afgelopen week moest ik eigenlijk mijn botox weer halen maar heb het niet gedaan… wilde het uitstellen om te kijken of mijn lichaam zelf verder kan herstellen.. mijn ogen gingen nog niet dicht zitten.. dus kon ik het nog wel even uitstellen… uiteraard in overleg met mijn neuroloog..
Wel kreeg ik steeds meer last van mijn kaken.. die verkrampten steeds meer.. zo ook mijn stembanden.. dit maakte dat ik soms moeite had met praten.. maar ook met zingen.. mijn stem kon zomaar over slaan.. ik kreeg een vermoeden dat mijn dystonie aan het uitbreiden was.. of dat de dystonie zich aan het verplaatsen was… want dystonie in de stembanden en kaken hoort bij spasmodische dystonie.. en dat had ik (nog) niet… maar ja met gegeneraliseerde dystonie (wat betekend dat het in je hele lichaam zit) kan het zomaar zijn dat de dystonie zich op andere plekken uitbreid of openbaart…
Voordat ik met mijn leefstijl begon was ik bij een longarts terecht gekomen omdat ik zoveel last had van slijm ophoesten..ik hoestte namelijk al een jaar.. na een uitgebreid onderzoek en verschillende testen kwam er uiteindelijk niks uit.. op dat moment ging ik net over op mijn nieuwe leefstijl.. en na drie weken had ik geen slijmvorming meer.. (was gestopt met alle melkproducten)
De longarts was erg enthousiast en zei.. dit is niet te geloven.. dit moet iedereen weten.. en hij zei.. ik kan niks meer bijdragen aan jou herstel maar omdat je nog wel veel last hebt van je stem wil ik je nog een laatste zetje geven tot volledig herstel.. het lijkt mij verstandig om naar een logopedist te gaan..
Hier ben ik geweest en kom ik nog zo af en toe en zij raadde mij op haar beurt aan om naar een gespecialiseerde fysio te gaan op gebied van dystonie.. en dan spasmodische dysfonie.. (dystonie van de kaken en stembanden) gelukkig wist zij iemand die hierin gespecialiseerd is en zo kwam ik bij mijn nieuwe fysio..
Wat is het toch een Zegen als je de juiste poppetjes treft.. en die je dan ook nog zeer serieus nemen.. (ik weet wie die poppetjes op mijn pad brengt 😉😇)
De eerste keer had hij mij gemasseerd en de spieren wat opgerekt in mijn kaak/keel.. pff dat was best heftig.. mijn spieren hadden flink gereageerd.. een week hoofdpijn en een kaak die regelmatig uit de kom vloog.. of te wel onder het kaakschijfje schoot.. au wat doet dat zeer 😢 gelukkig kan ik hem dan zelf terug zetten.. afgelopen maandag ben ik weer geweest en hij zei na een paar minuten vind je het goed dat ik bij jou dry-needling ga proberen.. dit wil nog wel eens helpen bij dystonie.. je hebt ontzettend extreme spierspanning in je lijf/gezicht… wat typisch dystonie is..
Ik had er wel vaker van gehoord, en ook wel verschillende fysiotherapeuten naar gevraagd maar meestal zeggen de fysio’s van tegenwoordig.. ga maar bewegen.. maar helaas is dat niet altijd afdoende.. ik had dus nog nooit iemand gevonden die het wilde gaan doen… dus zei ik verrast.. dat is helemaal prima..
En nu.. ik ben verwonderd..
Wat had ik een kramp in mijn gezicht.. al vanaf 2013 nadat ik mijn laatste medicijn had laten staan… nooit kon ik mijn mond/gezicht ontspannen.. vanaf 2013 ook al botox behandelingen in mijn gezicht.. eerst rond mijn ogen.. daarna in mijn neus en na een poosje ook in mijn grote kaakspieren..
Na de behandeling was het net of had ik een verdoving in mijn spieren gekregen.. had er geen gevoel meer in dacht ik….. maar het was wat anders.. mijn spieren waren gewoon ontspannen..
Het voelde hemels…
Wat is dat een gek gevoel, als altijd iets strak heeft gestaan.. en dan nu heerlijk ontspannen.. wat een verademing..
De fysiotherapeut zei.. ik ga jou gewoon vier keer per jaar een behandeling geven door middel van dry-needling.. dan hoef jij geen botox meer..
Doordat ik vroeger veel medicatie heb geslikt door missdiagnoses staan mijn spieren altijd strak en willen mijn spieren altijd aan het werk.. ook als ze niks hoeven te doen zijn ze nog bezig..
Zooooo vermoeiend…
Mijn hersenen geven mijn spieren steeds verkeerd impulsen op verkeerde tijden.. ik dacht dat er niks aan te doen was maar deze fysio is redelijk positief en zegt dat hij bij mij nog wel mogelijkheden ziet om te herstellen d.m.v trainingen.. oefeningen… om zo mijn hersenen te resetten zodat mijn spieren de juiste impulsen weer krijgen.. ik ben dus nu in training bij deze fysio..
Doordat ik zo’n ontspanning voelde dacht ik.. kun je dit niet met al mijn spieren doen 🤣😉… Helaas.. ben ik bang dat hij er dan een dagtaak aan heeft.. maar hij heeft toegezegd om ook aan de slag te gaan met mijn andere spieren .. dus wie weet…
Het was of kwam ik uit een warm bad.. zo’n ontspanning.. ik ben in de auto gestapt en wist niet wat mij overkwam.. ik heb de radio aan gedaan en heerlijk mee gezongen.. zonder kramp of enige spasme..
WAUW…
Mijn stem sloeg vaak over de laatste tijd door de spasmen in mijn stembanden en kaken.. maar hopelijk gaat het vanaf nu steeds een beetje beter.. dankzij een kundige fysio hoef ik (voorlopig) geen Baclofen of botox meer.. en hoop ik stap voor stap steeds verder te herstellen!!
Zoo bijzonder om mee te maken dat er steeds meer “goeie” deuren opengaan tot verder herstel!
Alle eer aan Hem.. Hij heeft het mij in 2010 beloofd en ik blijf daarop vertrouwen.. want wat Hij beloofd doet Hij ook!
Ik heb een schrijfdagboek “Onderweg met Jezus” van Coby Kremer… hier ga ik af en toe mee aan de slag.. soms zou ik willen dat ik meer tijd daar voor nam/had… maar de beslommeringen van het dagelijks leven verstoren dit..
En toch elke keer als ik er in bezig ben voel ik mij dicht bij mijn Heelmeester… door er mee bezig te gaan laat Gods Geest mij steeds weer nieuwe dingen zien en leer ik elke keer weer en haal ik er bijzondere dingen uit!
Zo ook van de week… iets wat ik graag met jullie wil delen…
Deze week werd het Bijbelgedeelte Marcus 1:35-38 behandeld..
“Vroeg in de ochtend, toen het nog helemaal donker was, stond Hij op, ging naar buiten en liep naar een eenzame plek om daar te bidden. Maar Simon en de anderen die bij Hem waren, gingen Hem vlug achterna, en toen ze Hem gevonden hadden zeiden ze tegen Hem: ‘Iedereen is naar U op zoek!’ Toen zei Hij: ‘Laten we ergens anders heen gaan, naar de dorpen hier in de omtrek, zodat Ik ook daar het goede nieuws kan brengen. Daarvoor ben Ik immers op weg gegaan.’
Met dit Bijbelgedeelte ga je een hele week mee aan de slag.. al schrijvend… ik vind het echt gaaf om te doen en zou het iedereen aanraden.. je wordt zo verrijkt en komt dicht bij jezelf en bij je maker…
Het thema van dit Bijbelgedeelte was verlangen.. en hoe meer ik dit gedeelte las hoe meer ik zag waar Jezus naar verlangde… maar daar in mocht ik ook ontdekken waar ik naar verlangde.. wat mijn diepste verlangen is op dit moment.. zo mag je met je eigen ogen en hart eerlijk naar je situatie kijken en je spiegelen aan Jezus..
Jezus zocht regelmatig de stilte op om met Zijn Vader te praten.. te bidden… maar ook zijn verlangen om het Goede Nieuws uit te delen… te doen wat Zijn Vader Hem vroeg..
Kunnen wij af en toe de stilte vinden.. vooral in een wereld waar alles draait om snelheid, drukte, niks willen missen??
Op welke manier verspreid jij het Goede Nieuws??
Allemaal vragen om te overdenken en mee aan de slag te gaan… al schrijvend..
Zo ben ik deze week door dit hoofdstuk gegaan en als afsluiter mocht je een gedicht schrijven over jou verlangen..
Schrijven vind ik leuk om te doen maar dichten is mij onbekend… en toch heb ik het gedaan… en vond het best wel mooi om te doen!
Ik hoop en bid dat God jou hiermee mag bemoedigen!
De laatste tijd vind ik het lastig om te schrijven maar ook om dingen te doen… het is net of ben ik “leeg” of is het te “Vol”?.. ik kan niet goed meer de woorden vinden om op papier te zetten.. terwijl mijn hoofd zo vol kan zitten… soms zit ik doelloos op mijn stoel voor mij uit te staren.. Leeg…
Ik begin dan aan mijzelf te twijfelen.. heb je een burn-out.. wat tegenwoordig bij iedereen op de loer schijnt te liggen.. wordt je ook vergeetachtig.. laten jou hersenen jou ook in de steek? en dan een stiekem stemmetje “zie je wel je bent psychisch niet in orde”…
Oooo de aanklager staat paraat om je onderuit te halen..
Of heb ik gewoon teveel op mijn bordje???
Ik ben er wel achter… ik heb geen burn-out, ik ben niet vergeetachtig, mijn hersenen laten mij niet in de steek.. ik ga psychisch niet onderuit… ik heb gewoon veel op mijn bordje..
Het is heel “Normaal” gezien de situatie.
Mijn lichaam is eigenlijk nog herstellende van alles wat er de afgelopen jaren bij mij is gebeurt.. Dystonie.. B12 tekort.. SLE/SJOGREN… het gevecht voor erkenning dat mij psychisch niks mankeert.. maar dat mijn lichaam mij in de steek laat door jarenlange stress in een lastig huwelijk…
En door de achtbaan waar wij nu inzitten met mijn echtgenoot rollen wij van het een in het ander.. en merk ik dat mijn eigen lichaam helemaal niet aan herstellen toekomt en daardoor zijn steken laat vallen…
Als je B12 tekort hebt en daardoor neurologische klachten heeft je lichaam veel tijd en rust nodig om te herstellen en als het lichaam dat niet krijgt boer je uiteindelijk weer achteruit… en ook mijn andere aandoeningen gedijen op stress en vermoeidheid.. waardoor ik veel meer lichamelijke problemen heb en krijg en lichaam en geest werken samen dus heeft mijn hoofd ook veel te verduren..
Oef… af en toe heb ik het gevoel dat ik gillend gek wordt…
Hahaha.. het grappige is dat het nooit schijnt te gebeuren… want op dat moment gebeurt er wel weer iets waardoor dat gillende gekke gevoel weg genomen wordt… een lief sms’je… een prachtig lied wat door de boxen de huiskamer binnen komt.. een knuffel van je lief..
Dikke vette knipogen van Hem dus.. dat is Zijn omdenken aan mij..
Het gevolg van deze achtbaan is dat ik bij elke gebeurtenis direct in de overlevingsmodus schiet.. in de actie modus.. ik ben een erg oplossingsgerichte denker en doener geworden door wat ik in mijn leven heb meegemaakt..
Overleven.. Overleven..
En overleven doe je alleen maar door oplossingen te bedenken en actie te ondernemen zodat het weer goed komt.. dat heeft het leven mij geleerd
Maar wat put het je uit.. wat draaien die radertjes daarboven in dan overuren.. en wat wordt je daar dodelijk vermoeid van.. wat zou ik dat toch graag anders willen…
Wat zou ik graag… Stop…
RUST!!!
Gewoon leuke dingen doen, genieten, je verplichtingen doen die het leven van je vraagt maar in gewoon normaal tempo.. en verspreid over jaren… in ieder geval dat ik het allemaal bij kan benen…uit deze achtbaan…
En dan krijg ik zomaar een antwoord van Hem uit onverwachte hoek.. door dat iemand met mij bad en door het gebed antwoordde Hij mij..
Laat het los.. Ik zorg.. Ik regel het.. jij hoeft niet te strijden.. Ik strijd voor jou… het enige wat ik van je vraag… is dicht bij Mij blijven…
Maar weet je dat “Dicht bij Mij blijven” veel moeilijker is dan de overlevingsmodus wat vertrouwd is geworden.. want door mijn overlevingsmodus is het veel moeilijker om dicht bij Hem te blijven.
Want het is net of zit het in ons gebakken.. regelen.. zorgen.. het is mijn patroon geworden.. en nu moet ik het loslaten.. overgeven aan Hem die alle touwtjes in handen heeft..
Het is niet zo dat ik het niet durf… ik durf het zeer zeker wel… want Hij zorgt en regelt heel mijn leven.. dit heb ik al zo vaak meegemaakt.. en staat voor mij vast… maar het is een soort van gewoonte geworden om direct zelf in actie te treden..
Natuurlijk bid je ervoor.. vertel Hem mijn worstelingen… maar zodra je Amen hebt gezegd zit je alweer in de modus van regelen.. zorgen… oplossingen zoeken.. en merk je dat het zo gebakken zit.. en gewoontes afleren.. pfff… dat is zo lastig..
Hoe doorbreek ik dan dit patroon.. moet ik dan helemaal niks meer gaan doen.. gewoon gaan zitten en wachten?
Ik denk dat ik wel mijn dingen moet blijven doen waar ik energie uithaal.. en ik zal mijn verplichtingen ook wel “moeten” doen, maar daarnaast mag ik gerust af en toe even niks doen.. tijd nemen om dicht bij Hem te zijn.. wat er nu vaak bij inschiet door de omstandigheden..
Planning???
En misschien maar Accepteren dat het nu even zo is en dat er wel weer andere tijden komen… pfff… moeilijk…
Aan de andere kant geeft accepteren ook rust.. Accepteren en loslaten.. de situatie overgeven aan Hem.. en geduldig wachten op Zijn timing.. Hij zorgt, Hij strijd voor ons..
Maar wachten op Gods timing is toch ook wel een dingetje.. misschien komt dat ook wel doordat mijn leven 20 jaar heeft stilgestaan en je op de een of andere manier iets wilt inhalen van wat je gemist hebt.. en je bang bent dat je weer stil komt te staan.. of iets van het leven te missen.. dat geduldig wachten voor mij best wel een dingetje is..
Ik wil nog zoveel… heb zoveel gemist..
Maar God heeft Zijn eigen tijd… en het wonderlijke is alles gebeurt altijd op het goede moment.. niet te laat en niet te vroeg…
Zijn timing is perfect..
Ik weet dat het leven zo voorbij kan zijn.. en wat is er mooier dan mijn toekomst bij Hem in te gaan die voor mij ligt.. maar ik zou hier op aarde nog zoveel willen doen.. heb zoveel gemist!
HEB GEDULD REGELNEEF JOU TIJD KOMT!!!
Mijn worsteling nu is hoe geef ik hier handen en voeten aan en hoe hou ik hierin de balans.. zonder Hem voor de voeten te lopen.. mijn radertjes draaien overuren en veel dingen passeren de revue.. vrijwilligerswerk, weer leren, hobby uitbreiden bv zangles.. enz.. enz… mijn wensenlijstje is best wel lang.. en dan de angst.. kan ik het allemaal wel.. hou ik het wel vol.. als ik merk hoe mijn lichaam nu reageert durf ik niet meer.. en dat uit zich in.. geen stappen ondernemen..
Maar mijn hoofd wil zoveel..
En dan geeft God een bemoediging door te zeggen: “Het enige wat je hoeft te doen is dicht bij Mij blijven.. en de rest doe ik…
Wauw… hoe rustgevend is dat..
Ik zie mij zelf dan aan Zijn voeten zittend.. luisterend naar Zijn woorden.. stil zijn… vol raken van Hem.. maar wat voel ik mij vaak een Martha.. altijd maar aan het zorgen en overleven.. en dan mag ik nu gaan proberen om meer een Maria te zijn… gewoon aan Zijn voeten zitten… loslaten.. luisteren.. stil zijn.. niks doen.. en mij vol laten stromen met Zijn levende woorden..
En als ik aardig voor mijn lichaam wil zijn en mijn lichaam toch te geven wat hij nodig heeft zal ik toch moeten proberen om meer een Maria te worden en gehoor te geven aan Zijn woorden voor mij!
Laat het los.. Ik zorg.. Ik regel het.. jij hoeft niet te strijden.. Ik strijd voor jou… het enige wat Ik van je vraag… is dicht bij Mij blijven…
Ja hoe zal ik beginnen… weet je dat ik gewoon simpelweg niet durf?
Hebben wij weer…
Het is namelijk eigenlijk te erg voor woorden wat er gebeurt is… maar ook te wonderlijk om het niet te vertellen…
Jullie weten dat wij via de crowdfunding een Brommobiel hebben gekregen en hier waren wij ontzettend blij mij… ja ik zeg “waren” want het enthousiasme is nu wel een beetje bekoeld… we waren er namelijk vanuit Amersfoort mee naar huis gereden en dat ging prima.. voor mijn gevoel reed hij als een klokje en was er ook niks aan de hand..
Alhoewel.. er viel mij wel een dingetje op.. na een poosje begon de auto enorm te stinken… maar ach dan denk je.. hij heeft lang stil gestaan.. het wordt kouder dus het kan ook de kachel zijn die we nu aanhebben.. maar toch kreeg ik er wel steeds wat een raar onderbuik gevoel.. maar schoof het toch ook wel gauw weer aan de kant..
We hebben toch een goede auto gekocht?
Helaas na een week erin te hebben gereden kreeg de auto al wat meer mankementen dan alleen stinken… soms viel zomaar de radio uit.. ach de draadjes misschien los getrild.. gebeurt nogal eens bij een brommobiel vanwege het trillen… maar het stinken werd wel steeds meer… net of raakt hij oververhit..
Op een dag was het prachtig mooi weer en we wilden graag even te toeren.. koffie en broodjes mee zodat wij onderweg even konden picknicken in het bos wat wij zo graag mogen doen…
We waren onze woonplaats nog niet uitgereden of de auto minderde vaart en viel uit.. ik kon hem nog net in de berm rijden.. mijn echtgenoot uit de auto.. motorkap open maar kon niks vinden.. dan alle stroomvreters maar uit en proberen te starten.. en warempel hij deed het weer.. maar ik vond het maar niks… vertrouwde het niet meer.. maar ook dat gevoel schoof ik snel weer aan de kant want we wilden er zo graag op uit.. de laatste dagen van het mooie weer wilden ook wij graag nog even genieten!
Dus we tuften weer verder… de binnenweggetjes op gezocht en onderwijl alle stroomvreters toch maar uitgelaten, want stel je voor dat het daar aan lag.. we kwamen in de buurt van Wierden en ik minderde vaart om een kruising over te steken maar de brommobiel dacht daar anders over.. hij viel namelijk uit.. heeft vast gedacht ik help een handje.. maar dit was niet handig voor een kruispunt want het is een diesel dus moest ik hem eerst weer voor gloeien om te kunnen starten..dit duurt natuurlijk wel een aantal seconden tot minuten.. pff.. gelukkig stond er niemand anders achter ons..
Met zweet in de handen en natte oksels kreeg ik de auto weer aan de praat en konden we verder.. maar het bleef niet bij deze ene keer en na drie keer had ik mijn buik er vol van en zei.. we gaan niet verder hoor.. we gaan naar huis.. ik vertrouw het niet..
Mijn man was inmiddels ook op van de spanning en vond het helemaal prima..
Gelukkig was er direct een mogelijkheid om te keren en zo trokken wij maar weer op naar huis.. tot dat wij tussen Bornebroek en Enter waren… het viel mij wel al op dat hij steeds meer begon te stinken.. meestal rook ik het als ik hem thuis neer zette maar nu rook ik het zelfs onder het rijden.. het vreemde was dat er nergens een lampje ging branden.. nergens geen alarmen van oververhitting of iets dergelijks..
Totdat…..
Opeens kwam er allemaal witte rook uit de blazers en onder de motorkap vandaan.. tegelijk viel de snelheid weg en viel hij uit.. ik kon de auto nog net een weiland in rollen… het hart zat in mijn keel en ik werd er misselijk van…
Kon wel huilen…
Ik dacht dit kan niet.. dit mag niet.. we hebben hem nog maar net..
Wij hadden totaal geen idee wat er aan de hand kon zijn.. en dan sta je daar… hoe komen we hier weg maar hoe komt de brommobiel hier weg..
Ik was namelijk nog bezig om pechhulp te regelen dit had ik nog niet helemaal afgerond.. dus daar kon ik ook geen beroep op doen.. de volgende optie.. vrienden bellen.. zo gezegd zo gedaan en de hulptroepen werden in geschakeld..
Na veel telefoontjes en geregel zijn wij thuis gebracht door hele lieve vrienden en de brommobiel werd later opgehaald door de garage..
Maar wij zagen de bui al hangen.. dit zou een duur grapje worden.. en hoe moeten we dat betalen.. we hadden de brommobiel niet voor niets via een crowdfunding gekregen… natuurlijk heb je wel onderhoud ingecalculeerd maar dat er binnen 2 weken zoiets zou gebeuren Tja….
Maar onze goede vriend zei.. God zorgt voor jullie!
Oeff.. het is zo waar.. maar hoe moeilijk om in deze omstandigheden je hieraan vast te houden.. en natuurlijk weet je verstandelijk dat het zo is.. en dat het vast wel weer goed zal komen op de een of andere manier want.. “Hij zorgt” dit staat bij ons als een paal boven water.. maar hoe… geen idee..
Loslaten….
In het volste vertrouwen dat Hij voor ons zorgt… wat de uitkomst dan ook zal zijn… en met alles rekening houdend gingen we in gesprek met God en legden we hem alles voor.. niet alleen dat de brommobiel weer gemaakt kon worden maar we vertelden Hem ook wat het met ons deed.. dat we er niet zonder kunnen.. dat we onze vrijheid terug hadden en nu voelt het of mochten we er even aan proeven en moeten we direct al weer loslaten..
We waren intens verdrietig..
Het is net of mag je iets heel moois in handen houden maar dan moet je het weer terug geven… en dat moois is onze vrijheid!
Ook was ik teleurgesteld en boos.. boos op de omstandigheden maar ook heel erg boos op de andere kant.. en dan bedoel ik onze tegenstander de Boze.. ze zeggen wel eens.. het is of de duivel er mee speelt.. nou ik dacht dat doet hij dus ook…
Ik weet dat hij voortdurend probeert ons leven in de war te schoppen.. steeds als er bij ons iets moois gebeurt komt hij als een bliksem om het weer flink in de war te schoppen.. met als enige doel dat wij kopje onder gaan… teleurgesteld raken.. het vertrouwen opgeven.. en ja.. het liefst wil hij dat wij zelfs God opgeven…
Nou dat kan hij vergeten!!! Want ik wordt er juist strijdlustig van.. er gebeurt namelijk juist het tegenovergestelde.. ons vertrouwen wordt alleen maar sterker.. wij klampen ons nog meer aan Hem vast.. omdat wij weten, ook door ervaringen, dat Onze God veel Sterker en Machtiger is, en alles kan omkeren ten goede.. en komt het anders dan dat wij voor ogen hebben… dan heeft Hij een nog veel mooier plan voor je klaarliggen.
Dit is ons geloof en met dit weten en in de naam van onze Helper Jezus sturen wij dan ook direct de tegenstander de deur uit!
Zijn dan mijn zorgen direct weg.. nee hoor… ik heb ook mijn momenten van twijfel.. van zorgen.. vooral als het dan een poosje duurt voordat je hoort wat er aan de hand is en of de auto wel gemaakt kan worden.. dan komt het op volharden aan.. volharden in Vertrouwen dat Hij voor ons zorgt!… pff dat is moeilijker hoor!
Maar deze week kwam dan eindelijk het telefoontje met de diagnose van de brommobiel.. Jonge dat was niet best… de diagnose was: “Onherstelbaar beschadigd.. niet operabel en ten dode opgeschreven” met andere woorden “Total Loss…”
Ik kon wel janken…
Dit kan toch niet.. hebben we een kat in de zak gekocht?
Ja..
Mmmmm… dat hebben wij weer!! Ik werd nog verdrietiger… wij moeten wel heel veel teleurstellingen incasseren hoor de laatste tijd… de moed zonk mij in de schoenen..
Hij vertelde wat er was gebeurt.. de vorige eigenaar had hem gekocht van iemand en die “iemand” had een verkeerd goedje in de motor gedaan.. nu kan dit wel bij gewone auto’s maar niet bij een brommobiel… dit goedje krijg je er ook niet weer uit… de meneer waar wij hem van gekocht hadden die reed er weinig mee, van de winkel naar huis, waardoor de motor nooit warm werd.. maar ja… wij zijn intensieve gebruikers dus bij ons wordt de motor wel warm.. want als de motor warm werd dan vrat dat goedje alles weg.. alles was ook letterlijk helemaal kapot en weggevreten…
Ik zei: “Vandaar dat er overal rook uitkwam op een gegeven moment”.. maar zei ik: “het was wel witte rook.. witte rook van overgave.. de auto kon niet meer en gaf de geest!”
Maar zei de stem aan de andere kant van de lijn.. er is een mogelijkheid om weer nieuw leven in de brommobiel te blazen en dat is een nieuw hart! (lees motor!)
En ik heb goed nieuws… dat nieuw hart is gevonden.. en de garage gaat hem repareren en hopelijk hebben jullie eind volgende week jullie brommobiel weer terug met een nieuw hart!
Oke.. maarrre..dat zal wel de nodige duiten kosten… ja dat klopt zei hij want een nieuw hart is niet goedkoop… maar zei hij: “die prijs is betaald door sponsors.. het kost jullie niets..”
Ik kreeg kippenvel en was totaal overdonderd en perplex.. kon alleen maar zeggen:
“Dankjewel”
Dit moest even dalen..
Ons leven staat voortdurend in het teken van overleven.. incasseren.. overgeven en loslaten.. en soms wordt het je dan toch wel effe teveel..
Elke keer als we er nu ook over hebben worden we emotioneel.. en ontzettend dankbaar… wat hebben wij een Grote Goede God… elke keer bevestigd Hij opnieuw..
“Ik Ben Er” “Ik Zorg”
Aan ons vraagt Hij maar 1 ding en dat is VERTROUWEN!!
Na het schrijven van deze blog werd ik er heel erg bij bepaald dat het eigenlijk ook zo kan zijn met ons leven.. met ons eigen hart.. die kan ook zo Total Loss zijn.. kapot gemaakt…
Maar dan heb ik goed nieuws want ook jij kunt een nieuw hart krijgen.. het mooie is dat jou nieuwe hart op je ligt te wachten… en weet je… dat nieuwe hart is ook al betaald.. er heeft 1 Iemand namelijk de hoogste prijs voor jou hart betaald.. Zijn naam is Jezus.. Hij heeft Zijn leven gegeven voor jou… zodat jij een nieuw hart.. een nieuw leven kunt ontvangen… Een Eeuwig leven!!
Wie wil dat nou niet!
Het enige wat Hij van jou vraagt is dat je Jezus Vertrouwt,Vergeving vraagt en Hem Accepteert als de Regisseur van jou leven..
Ik heb het jaren geleden gedaan en nog geen seconde spijt gehad…
Mijn leven is daarna niet over rozen gegaan… dat kun je lezen in mijn andere blogs.. maar ik hoef geen angst meer te hebben want er is Iemand die voor mij zorgt en mij helpt… zo zal Hij ook voor jou zorgen en jou helpen in de moeiten van dit leven.. je staat er dan echt nooit meer alleen voor.. want Hij blijft aan jou zijde en neemt je bij de hand..
Afgelopen zaterdag was het zover.. we gingen met onze goede vriend op stap om een brommobiel op te halen.
We hadden al een uitgezocht en zo gingen op stap naar Nieuwleusen.. daar aangekomen de brommobiel bekeken, bereden en nog eens bekeken… maar helaas deze brommobiel voelde niet goed voor ons..
Gelukkig zijn er meerder brommobielen en we hadden ook nog een gezien in Amersfoort.. en we besloten om naar Amersfoort te rijden… onderweg beste buien gehad en nog even gezorgd voor de inwendige mens..
Aangekomen in Amersfoort troffen we een mooie brommobiel aan.. exact dezelfde als in Nieuwleusen maar betere kwaliteit.. ook hier hebben we bekeken.. bereden en nog een keer bekeken.. en wat reed deze heerlijk… ben nogal wat brommobielen gewend dus wist wel ongeveer wat er te koop was….
We hoefden er niet zo heel lang over na te denken.. dit werd onze brommobiel… maar nu kwam het, we waren in Amersfoort.. dat was wel wat verder weg dan Nieuwleusen.. maar niet getreurd.. wij zeiden we gaan gewoon op stap.. Tom Tom aan en we komen vanzelf thuis…
zo gezegd zo gedaan.. we gingen onderweg… maar moesten eerst Amersfoort uit.. de Tom Tom hadden we op snelwegen vermijden gezet, maar dan nog moet je nog wel goed opletten… gespannen koppie’s… maar we waren Amersfoort uit en gingen richting Almere, Lelystad.. vond het wel wat vreemd maar ach zal wel goed zijn komen dacht ik.. totdat de 80 km weg over ging in een 100 km weg.. een autoweg..
Ooooo dat mogen wij niet komen.. paniek… we moesten terug.. binnen 10 meter was er een parkeerplek en daar stopte ik vlug.. diep ademhalen… schietgebed uitgesproken.. want we moesten natuurlijk weer terug… 100 km dan gaan de auto’s wel snel.. en jij gaat maar 50 km.. op een gegeven moment was er plek om te keren en terug naar de 80 km weg… pfff… zweetdruppels op het gezicht maar we waren weer op een veilige weg..
Weer over de brug en daar zagen we een 60 km weg.. hup daar maar naar toe.. ingeslagen.. hé hé nu konden we even op adem komen… jonge we waren nog maar net op pad.. wat moest dit worden..
Heer Help… Wilt U ons veilig thuisbrengen?
En Hij deed het..vanaf dat moment niet een keer fout gereden en op wegen waar wij mochten rijden… zelfs onderweg stroken voor trekkers zodat het andere verkeer veilig om ons heen kon.. maar meeste wegen binnendoor…
En wat reed het heerlijk… ik genoot met volle teugen.. mijn man was erg gespannen en hield alles goed onder controle.. logisch.. er waren veel prikkels en hij had opperste concentratie.. en de verwering gaat toch anders als bij ons… toen wij de grote steden hadden gehad en bij Holten kwamen kwam hij een beetje in de rust en kon hij het wat loslaten en ontspannen…
Ik zei eerst maar even een kopje koffie.. plaspauze en eventjes ontspannen.. zijn nu weer op bekende grond..
Na de nodige versnapering gingen we weer met goede moed verder… we hebben genoten van de laatste kilometers en zijn veilig en voldaan thuisgekomen…
Vreselijk moe natuurlijk en mijn spieren in mijn gezicht hadden veel werk verricht merkte ik want de Dystonie verkrampingen schoten spontaan heen en weer… maar we waren thuis en dat was het belangrijkste.. .stiekem was ik trots op ons dat het gelukt was samen met onze Gids..
En wat zijn wij blij dat het “autootje” voor de deur staat… het geeft een gevoel van enorme vrijheid.. ik kan niet in woorden uitdrukken wat voor gevoel dit geeft.. wij hopen dat wij er ontzettend vaak in kunnen rijden en veel veilige kilometers mogen maken!
En gelukkig hebben wij altijd een extra passagier mee… je hoeft het nooit alleen te doen..
Herken je dat…. Vreugdetranen… Huilen van Vreugde…. of andersom… In je Verdriet Vreugde ervaren?!?!….
Het kan…
Wij gaan door een heftige tijd… een periode waarin er veel wordt gehuild… een periode waarin emoties door elkaar heen lopen.. heen en weer schieten.. jantje huilt, jantje lacht… en man wat is dat vermoeiend…
Doordat je allebei in een rouwproces zit… en allebei vaak overmand bent van verdriet is het een kunst om elkaar te blijven vinden… dit gaat met vallen en opstaan… soms zijn we zo overspoeld door verdriet dat het enige wat er dan nog overblijft is stil zijn en elkaar stevig vasthouden en gewoon verdrietig zijn.. het mag… elkaar laten merken dat de Liefde overwint!
Wij mensen denken vaak dat wij sterk moeten zijn… niet laten blijken dat je verdrietig bent…dat je het even niet ziet zitten… nee dat kan niet… wij leven helaas in een maatschappij waar vaak geen plek is voor verdriet.. ja eventjes maar dan moet je weer door hoor.. niet te lang in blijven hangen…niet gezond voor je…
Maar Verdriet mag er zijn, het is gezond… je kunt het beter maar toelaten dan je sterk houden en kop in het zand en doorgaan… want vroeg of laat komt het eruit… en vaak als het er dan uitkomt is het veel heftiger… een stevig potje janken lucht vaak op… je krijgt weer ruimte om door te gaan.. de tranen spoelen je ziel schoon.
Toen mijn man de voorlopige diagnose CADASIL kreeg dringt het eerst niet zo door… maar in die CADASIL zijn verschillende symptomen waaronder Dementie en dan kom je in de groep Vasculaire Dementie omdat CADASIL een erfelijke vaataandoening is…. je stopt het in eerste instantie wat weg en ach we zien wel… maar het moeilijke is dat je het ene moment merkt dat het best wel erg is, terwijl je een ander moment denkt zie je wel ik heb me vast vergist… en dan het volgende moment komt het weer pijnlijk binnen…
Je hebt verschillende soorten dementie en als je vasculaire dementie hebt dan besef je heel lang wat er mis gaat en daardoor heb je ook erg veel last van je emoties… je hebt je emoties niet meer zo goed onder controle… ik vergelijk het dan vaak met een flipperkast…en ja dat is zeer vermoeiend… voor mijn man maar ook voor mij…het is voortdurend schakelen… daarnaast merk je dat hij steeds meer de grip op de situatie verliest… wat hem erg onzeker maakt… en daardoor weer erg emotioneel en angstig….
Ga maar na… als je niet weet wat er allemaal gebeurt.. als je merkt dat je bepaalde dingen niet meer begrijpt… niet meer weet hoe iets ook al weer moest.. waar iets ligt… waar je bent en vul verder maar in… ik zou geloof ik ongelofelijk angstig worden… want wie moet je dan vertrouwen??
Wat ben ik dan blij dat wij een God kennen die wij kunnen vertrouwen.. die ons de weg wijst!
Maar ook dat is een proces… het is niet zo makkelijk dan dat ik het hier neer schrijf… dit is echt een proces met vallen en opstaan… soms is God voor onze menselijke gedachten zo ver weg… horen wij Hem niet… voelen wij Hem niet… en dan moet je op Hem vertrouwen… dat Hij het beste met ons voor heeft.. ondanks… ondanks dat hij straks misschien niet meer zijn eigen vrouw zal herkennen… zijn eigen kinderen… niet meer weet wat er gaat gebeuren… dat vooruitzicht is zo beangstigend… ook voor mij als partner… maar ik heb wel geleerd in dit proces om niet te ver vooruit te lopen… natuurlijk houd je rekening met… maar als je te ver vooruit kijkt dan raak je alleen maar meer moedeloos… juist nu is het belangrijk om met de dag te leven…
En als je er dan zo doorheen kan zitten.. als de angst je hart letterlijk en figuurlijk beklemt.. want angst doet wat met je hoor ook lichamelijk… dan mag je het uitroepen naar Hem… onze Rots… en dan komt Hij in jou wanhoop..
Ik heb al veel meegemaakt en steeds weer mag ik ervaren dat het zo is… maar het vraagt van ons elke keer weer een stap… naar Hem toe gaan die jou leven in Zijn hand heeft.. en wat geeft die zekerheid rust en veiligheid.. dan hoef ik niet meer bang te zijn… ja ik zeg hoef … want natuurlijk ben en blijf ik mens en slaat de angst mij nog vaak genoeg om het hart… nog vaak genoeg is er paniek in mij…
Maar ik ben blij en dankbaar dat ik een kind van God ben en dat de Heilige Geest in mij is komen wonen en mij steeds herinnert aan Jezus… aan de Rots… en dan tegen mij zegt met een fluister stemmetje.. zoek Hem.. roep Hem aan… ga zingen… ga bijbel lezen… ga bidden en vul zelf maar in
Toen de Here Jezus naar de Hemel ging heeft Hij ons een Trooster gestuurd… Iemand die altijd bij ons is.. in ons is.. die ons wijsheid geeft.. en ons dingen influistert… en dan is het aan ons of wij luisteren… of wij Zijn stem herkennen… en ook gaan doen wat Hij van ons vraagt… vaak spreekt de Heilige Geest tot ons maar willen wij het niet horen omdat wij vaak denken vanuit ons eigen kracht..
Zo beginnen wij nog steeds elke morgen met lezen en bidden… wij kiezen ervoor om ondanks onze omstandigheden Hem te blijven zoeken… en het mooie is… dat Hij zich dan laat zien.. dat Hij ons zoeken beloont…
Natuurlijk kun je dan dagboekjes gaan lezen over verdriet… over troost… logisch vanwege de situatie waarin je zit… maar ik kreeg heel sterk op mijn hart om het tegenovergestelde op te zoeken.. om juist gevuld te worden met iets positiefs… dus niet over Verdriet en Troost te gaan lezen maar over VREUGDE.. BLIJDSCHAP!!
Vond dit best wel vreemd dat dit in mij opkwam en wist ook niet wat het ons zou brengen… maar ik kan alleen maar zeggen dat er tot nu toe alleen maar Zegen uit voort komt… Zegen… Troost… Bemoediging…
Juist doordat wij de “Vreugde” opzoeken worden we blij.. worden we getroost… door Hem die Vreugde is!
Wij lezen vaak leesplannen van Bible.com… waar mooie leesplannen opstaan met overdenkingen die je als dagboek kunt lezen…
Vorige week zijn wij begonnen aan het leesplan Een Impuls van Vreugde
Hier lees je in de laatste verzen dat wie met tranen zaaien in Vreugde zullen oogsten… Dit is een prachtige bemoediging…
Geef niet op als je in de grootste ellende zit… als je neerslachtig bent… of als je groot verdriet hebt mee te dragen… want al die tranen die je hebt gehuild zal God omzetten in Vreugde!
Al zaait een mens onder tranen, hij zal oogsten in vreugde;
Vaak heb je veel meer ruimte voor vreugde als je ook de andere kant hebt meegemaakt.. als je intens verdriet hebt gekend.. als je door ellende bent gegaan…
Echt Vreugde is niet onmogelijk als je in diep lijden zit… als je te maken hebt met ondragelijk lijden.. op uitzicht dat je nooit meer beter wordt… of dat jou ondragelijk leed is aangedaan… want het staat in de bijbel en wel in psalm 126.… en dat Zijn Gods beloften aan jou… Hij is jou niet vergeten en wil samen met jou naar die diepe vreugde toe werken… de allermoeilijkste periode in jou leven kan de mooiste periode in jou leven worden… als jij jou situatie aan God geeft en op Hem vertrouwd dat Hij je situatie kan omkeren..
En zo mogen wij meemaken dat ondanks dat wij in deze verdrietige periode zitten… Hij ons diepe vreugde kan geven…want toen wij deze psalm lazen voelden we ons bemoedigd… getroost… kregen we weer Hoop… dat wat er ook gebeurt Hij onze situatie eens kan omkeren..
Menselijker wijs is er geen hoop op genezing want het proces gaat door… er zijn geen medicijnen of therapieën voor… onze enige hoop ligt daarom in Hem.. Hij alleen kan onze situatie nog omkeren… en daar bidden we elke dag voor…
En hebben we dan de zekerheid dat God dan ingrijpt??… nee… wij weten niet of Hij het gaat doen.. maar we mogen er wel op blijven hopen… Hoop/Moed verloren al verloren…
Wij zeggen Ja… samen zeggen wij Ja tegen het vertrouwen in deze God… dat ondanks onze situatie wij vol houden en doorgaan in het volle vertrouwen dan ons leven veilig is in Zijn handen wat er ook gebeurt..
Is het dan hopen tegen beter weten in?? Wederom zeg ik “Nee want gebeurt het niet in dit leven dan ligt er een eeuwige toekomst in het verschiet” dat is onze hoop!
Zijn wij dan niet meer verdrietig? Natuurlijk wel.. de last is zwaar.. onze weg is heftig… maar het is te dragen omdat Hij ons vasthoudt en in ons leeft.. het onderstaande lied is een prachtig lied wat ons verteld dat wij het zelf niet hoeven te doen.. maar dat wij door Hem leven!
U bent God, U bent wie U bent,
U blaast mij Uw adem in
Sta ik voor het heetste vuur, ik leef in U.
U bent sterk, zelfs al ben ik zwak;
U geeft kracht voor elke stap.
Sta ik voor het heetste vuur, ik weet:
Heer, ik leef in U.
En dan hoeven we niet bang te zijn want: U bent sterk, zelfs al ben ik zwak;
U geeft kracht voor elke stap.
Sta ik voor het heetste vuur, ik weet:
Heer, ik leef in U.
In de tuin van God zal je na het zaaien van tranen altijd vreugde oogsten! Geef niet op, als je jezelf ontelbare keren in slaap gehuild hebt, als je overmand bent door depressie, teleurstelling en verdriet! Er zal vreugde zijn!
Jouw tranen hebben de zaadjes van vreugde, die God heeft geplant in jouw leven, bemest.
Degenen die de tranen van ellende, verdriet en teleurstelling hebben gezaaid, hebben de grootste ruimte voor vreugde!
Tijdens mijn verblijf in Zwolle vanwege mijn 2e Hernia operatie, moest ik ook naar de Oncoloog, zoals ik had verteld in mijn Blog “Daar lig je dan!!” dit omdat ze in MST Enschede bij bezoek aan de Reumatoloog weer het MGUS factor hadden gevonden, ik wist dat dit er al vanaf 2014 zat maar vond het altijd al vreemd dat niemand hier verder onderzoek naar deed… want dit kan uitmonden in ziekte van Kahler… dit traject bij de Reumatoloog heb ik verteld in mijn Blog Hoeveel kan een mens (ver)dragen… maar ik vertel daarin dat ik naar de Oncoloog in MST Enschede zou… maar omdat ik alles in Zwolle had, dacht ik dat ik dan in Zwolle er ook wel heen kon, een oncoloog is toch een oncoloog, maar helaas kwam ik er weer pijnloos achter dat het om het poppetje gaat waar je mee te maken hebt en niet het Specialisme of Ziekenhuis… maar goed ik had dus voor Zwolle gekozen..
Alleen ging het niet op de manier die ik had gehoopt!
Die middag moest ik naar de afspraak van de Oncoloog, wordt ik s’morgens gebeld door de assistente dat ik niet meer hoefde te komen, dat ze nog een keer met elkaar hadden gesproken en mijn dossier hadden gelezen en dat het niet logisch vonden dat ik naar hun toe kwam en dat ik als ik weer thuis was t.z.t wel naar mijn eigen internist kon…
Ik was stomverbaasd… en werd ongelofelijk boos.. weer dat stomme dossier van mij…wanneer stopt dat nou eens…wanneer luisteren ze nou gewoon naar mij als persoon, dan mij afrekenen op mijn verschrikkelijke niet kloppende dossier…
Ik probeerde rustig te blijven en zei tegen de assistente… maar ik heb helemaal geen internist en Zwolle is mijn ziekenhuis..dus als het hier niet gedaan wordt dan wordt het nergens gedaan… ze zei tegen mij, ik ga met de arts overleggen en u hoort nog van mij!
Ooooo ik trilde helemaal van binnen en was ontzettend teleurgesteld… weer achtervolgde het dossier mij.. weer werd ik als persoon niet serieus genomen… maar ik dacht tegelijkertijd… Enschede wilde wel verder kijken… en na overleg met de verpleegkundige, die ook zei dan ga je toch naar Enschede….dan dus maar melden bij MST Enschede… en wederom kwam ik er dus achter dat het er om gaat welk poppetje je treft…
Maar tot mijn verbazing kwam eind van de middag de Oncoloog toch nog langs, althans de arts assistent… en warempel ze bood haar excuses aan en gaf mij helemaal gelijk.. en of ik alsnog bij haar langs wilde komen om toch de onderzoeken te doen.. ik kon gelijk bloedprikken, zodat dat al gedaan was als ik bij haar op consult kwam…
Ik stemde hier mee in en dacht, ik ga gewoon en zie wel of ze mij echt serieus neemt, of dat het nu alleen maar mij een goed gevoel geven zodat ik mij verder rustig en stil zou houden…ik gaf haar het voordeel van de twijfel… en zo kwam ik toch nog bij haar op consult… maar wat ik daar hoorde bracht mij geen stap verder… het bloed was in die zin prima, behalve dan die M Proteïne maar dat was in die weinige mate, dat zij vond het onnodig om mij te pijnigen met een beenmergpunctie en botscan, dus hierbij liet ze het en kon het verder wel af bij de huisarts… wederom werd mijn vermoeden bevestigd, wat heb ik toch in die jaren een ontzettende mensen kennis gekregen… mensenkennis??? Ik ben bang artsen kennis… maar goed met deze uitkomst had ik al rekening gehouden…
De moed zonk mij in de schoenen… wanneer werd ik nou eens serieus genomen… wanneer werd ik nou niet meer geconfronteerd met mijn verleden wat een grote leugen was…
Ik liet het los en dacht dan ga ik gewoon naar Enschede… daar nemen ze mij wel serieus… toch??? Of loop ik daar tegen het zelfde aan….
En zo ging 2 weken later naar Enschede, naar de Oncoloog… ik was best wel zenuwachtig want tot nu toe heb ik niet erg positieve ervaringen… dus ik nam een wat afwachtende houding aan tegenover mijzelf.. zonder verwachtingen dan kon ik ook niet zo erg teleurgesteld raken als dit ook niks werd…
Maar wat er gebeurde overtrof mijn stoutste verwachtingen, een erg aardige Oncoloog vertelde mij dat zij wel degelijk onderzoeken wilde doen, en dat het ook een nieuw protocol was om dat te gaan doen… ik zou opnieuw een bloedonderzoek krijgen, en ja wel een beenmergpunctie en ook een botscan…
Ik dacht eindelijk wordt er nu wel serieus hierna gekeken, alleen werd ik weer bevestigd in het feit dat je dus met de poppetjes te maken hebt en niet met het ziekenhuis…want enkele maanden geleden had ik niet een leuke ervaring in het MTS Enschede met de Neuroloog..zelfde ziekenhuis maar ander poppetje…
Maar ik was opgelucht dat ik eindelijk een luisterend oor had gevonden wat betreft mijn M proteïnen,… en zo gebeurde het dat ik een week later naar het ziekenhuis moest voor een Beenmergpunctie en een botscan…
Ik hield mij heel erg groot maar van binnen was ik vreselijk zenuwachtig..had best wel heftige verhalen gehoord van mensen waarbij een beenmergpunctie erg pijnlijk was… maar ik wist dat er 1 Iemand bij was..en mijn echtgenoot zat ook aan de rand van mijn bed en hield mijn hand vast…
Ze begonnen met alles voorbereiden en mijn eigen Oncoloog zou het doen maar helaas was die verhinderd dus een collega nam waar, en ze begon…. maar het ging niet goed… het wilde niet… Ze konden geen beenmerg vinden en bot biopt wilde ook niet… en ze was maar aan het trekken en duwen… Ooooo wat was dat pijnlijk!!!
Op een gegeven moment hebben ze er een andere specialist bij geroepen…
Die aan de slag… Opnieuw… Verder… Dieper…. Brrrr
Op een gegeven moment verdroeg ik niet meer de pijn… Ik voelde dat alle bloed uit mij weg liep en ik bijna van mijn stokje ging… de arts vroeg steeds gaat het nog, want het lukt niet ik moet nog dieper…
Toen hield ik het niet meer uit en ik riep het uit; “Heer Help… Neem die pijn weg alstublieft… Ik kan niet meer”
En direct voelde ik niks meer… Geen pijn… De plek was compleet verdoofd!
En de arts drukte nog 1x goed door en uiteindelijk zijn beide biopten toch nog gelukt!
Ik was helemaal perplex en brak!
Een heerlijk huilbui volgde wat mijn pijnlijke hart weer schoon spoelde!
Ooooo wauw wat heb ik een geweldige God!!!
We gingen naar huis helemaal overdonderd en stil…. ik wilde het wel van de daken schreeuwen hoe God had ingegrepen… en iedereen vertellen dat Hij er wel degelijk is en luistert als wij Hem aanroepen…. Het mooie was dat ik ook helemaal geen napijn heb gehad…
Ik zou twee weken later de uitslag telefonisch krijgen…. en na 2 weken ging de telefoon… “Met de Oncoloog… uw beenmergpunctie was goed.. en ook het bot biopt was goed… geen ziekte van Kahler… maar u blijft wel onder controle..elk half jaar bloedprikken”… toen zei ze: “ik heb wel met een team met artsen overlegd hoe verder want ik twijfel of het wel het MGUS factor is…of dat er wat anders aan de hand is”…
En ze vertelde dat zij dachten dat er zeer waarschijnlijk toch wel een auto-immuunziekte onder ligt alleen de vraag is welke..ik zei “daar zoeken we al vier jaar naar”…. Ze zei “dat weet ik” maar u moet terug naar de huisarts en die moet u naar een specialist verwijzen…
Ik was zo blij en dankbaar dat het nu geen ziekte van Kahler was…. God was wederom Genadig… en ik dacht de rest zal ook wel loslopen… maar dat had ik te makkelijk gedacht!
Want er begon weer een traject van het kastje naar de muur verhaal.. huisarts die zegt staat niks in de brief… en de arts die zegt ik heb het in de brief gezet dus de huisarts moet stappen ondernemen… en na heel veel heen en weer gebel …heeft uiteindelijk de huisarts de oncoloog heeft gebeld..resultaat was dat ik weer terug naar de Reumatoloog moest die mij door verwezen had naar de Oncoloog… nu was dit niet de bedoeling van de Oncoloog dat had ze mij ook gezegd… maar goed ik laat het eerst maar zo en ik hoop en bid dat ik sterk genoeg ben om te zeggen dat ik graag naar een Immunoloog wil en dat hij mij dan daar maar naar toe moet verwijzen… want dat vind ik nog altijd erg lastig..voor mij zelf opkomen bij de artsen… maar het gaat mij steeds beter af…. al doende leert met zegt je toch?
Ik ben benieuwd wat de Reumatoloog gaat zeggen, hij nam mij de vorige keer totaal niet serieus maar misschien dat de Oncoloog een goed woordje voor mij heeft gedaan..dus voor nu geeft ik hem het voordeel van de twijfel….
Mijn conclusie is dat het zeer zeker gaat om het juiste poppetje en niet welk ziekenhuis…
En dan is het maar net of je voor jou het juiste poppetje treft…. of hij Compassie met jou heeft, met jou verhaal en met wie jij bent… zouden ze dit ook in de opleiding krijgen??
Niet alles volgens het boekje doen en denken, maar kijk en denk ook eens buiten het boekje!!!
Geld dat niet voor ons allemaal..wij hebben vrijwel direct en oordeel over iemand klaar liggen… maar denk en kijk eerst eens verder dan jou oordeel… geef iemand eerst eens het voordeel van de twijfel…
Na mijn vorige blog is er al weer heel veel gebeurd waardoor ik niet direct mijn verhaal verder kon vertellen.. Ook had ik de pech dat mijn computer stuk was gegaan en ter reparatie weg moest.. en dan ben je onthand… maar gelukkig hij is er weer en weer gemaakt!
Maar goed ik eindigde in mijn vorige blog dat ik klaar was om de operatie in te gaan…
In mijn blog Daar Lig je dan! heb je kunnen lezen wat er tijdens en na de operatie allemaal is gebeurt…
Tijdens mijn verblijf in Zwolle had ik contact met oudsten van de Ichtus gemeente en voelde mij enorm door deze mensen gedragen, ik wist ook dat er heel veel mensen, vrienden biddend om ons heen stonden… dit deed mij enorm goed.. wij waren helemaal nog niet bij de Ichtus aangesloten en kwamen er nog maar net als gast… maar ik had de vrijmoedigheid genomen om de oudsten te mailen en zo kwam er onverwachts een Herdersechtpaar bij ons op bezoek in het ziekenhuis.. om met ons te praten maar ook voor ons te bidden… en wat ik ontzettend fijn vond dat ze zelfs ons hebben gezalfd zonder dat wij er van te voren om hadden gevraagd… die betrokkenheid deed ons heel erg goed… door deze mensen heen wist ik dat God mij op het oog had en dat Hij in alles erbij was…
En ik kreeg zo’n enorme rust… Hij droeg mij en Hij zorgde er ook voor dat de medicijnen zijn werk gingen doen… alhoewel ik ontzettend last van de bijwerkingen hield mocht ik op een gegeven moment toch naar huis… en verder thuis revalideren en kijken hoe het zou gaan…
Heerlijk naar huis.. wat was ik blij en dankbaar… ik pakte mijn leventje thuis al snel weer op… maar ik kon nog niet veel en lag merendeel van de dag op bed… ik wilde zo graag weer deelnemen aan het maatschappelijke leven… maar mijn lichaam stond het niet toe… mijn hernia was ook weer terug door de vele verkrampingen en spasmen dus ja ik was al met al met die operatie niet veel opgeschoten…
Maar hoe nu verder Heer.. dit kon toch niet het einde zijn van alles… dit is toch niet mijn leven… op het bed voor het raam… mijn verhalen opschrijven maar verder weinig tot geen contacten… niet meer goed naar de kerk kunnen… dus niet opgebouwd worden.. ook als je thuis mensen weinig ziet is het lastig om zelf dicht bij God te blijven… natuurlijk probeer je het wel en zeer zeker ook samen als man en vrouw elke dag in God handen leggen maar de eenzaamheid was groot….
Ik voerde mijn enorme strijd hierin… maar langzaam aan ging het door de baclofen ook wel weer stapjes goed… ik had in ieder geval die verkrampingen en spasmen nog maar zeer weinig dus dat hielp om mijn lichaam goed te kunnen ontspannen…. en op een zondag kreeg ik zo,n verlangen om weer naar de kerk te gaan…
Ik had gehoord dat op zondag s’avonds er een Wonderlijke Zondag in Wierden van Martin Koornstra zou zijn in VBG De Ichtus.. diep van binnen had ik er wel oren naar om daar naar toe.. ik had sinds de vorige gebeden wel weer de drive om naar deze diensten te gaan en ook voor mij te laten bidden.. ik wist dat ik mij uit mocht strekken naar God maar dat ik het bij God mocht laten wat Hij er mee ging doen… maar ik mag elke keer weer naar Hem toe…
Alleen ik was helemaal niet in staat om te gaan… ook omdat ik ontzettend twijfelde… wat als er niks gebeurd… ik ben wel een potentieel slachtoffer in mijn elektrische rolstoel… wat als ik weer teleurgesteld naar huis moest gaan… natuurlijk ben ik ontzettend blij als er bij andere mensen genezingen plaatsvinden… maar ik was er zelf zo aan toe merkte ik maar durfde dat gevoel eerst niet toe te laten… ik werd er bang van… ja maar Heer… dat is toch niet voor mij.. ik moet dit toch dragen…het zijn de gevolgen van mijn verleden…
Het bijzonder was dat God het verlangen steeds groter maakte…. Verlangen in mijn hart werd steeds heftiger…. het verlangen naar een ontmoeting met Jezus en daarin genezing werd zo groot dat ik het niet meer aankon… allerlei emoties vlogen door elkaar heen… ik voelde mij in een achtbaan van emoties… ik was bang… bang dat het werkelijk zou gebeuren… bang voor teleurstelling dat ik echt moest dragen wat mij overkwam… maar tegelijk ook hoop… hoop dat God een plan heeft ook met mij… een plan met mijn toekomst.. Hij had mij toch het beeld laten zien dat ik zou zingen.. staand en stralend als de zon voor zijn aangezicht… dus hoop was er zeker wel bij mij… maar…..
De tijd ging door en we naderden het punt dat we een beslissing moesten maken.. gaan we wel of gaan we niet….
Ik zei tegen mijn man… we gaan… God roept mij!!
En we stapten in de auto.. rolstoel achterin en op naar Wierden… ik was zo zenuwachtig dat praten moeilijk ging… dat mijn keel dicht geknepen werd… ik was niet meer bang maar meer zenuwachtig wat gaat er gebeuren Heer… waarom heb ik zo’n enorm verlangen???
Maar aangekomen in Wierden…vloeide de zenuwen weg en de dienst begon… de aanbidding was geweldig en ik stond open voor Zijn leiding.. Martin vertelde een paar dingen en daarop begonnen de wonderen… zo bijzonder…dingen die hij niet kon weten kreeg van God op zijn hart gelegd… hij bad ook voor vele ziekten en aandoeningen en men kon gaan staan als hij iets opnoemde… ik dacht bij mijn eigen..dan kan ik de hele avond wel blijven staan…geloof dat dat niet de bedoeling is en ik had er ook geen energie voor.. dus ik bleef zitten in mijn Rolstoel en wist als God een plan had deze avond dan kon Hij het ook in mijn rolstoel doen op de plek waar ik zat!
Op een gegeven moment riep Martin mensen op die pijnlijke handen hadden om te gaan staan… ik dacht bij mijzelf Heer u Weet precies wat ik mankeer… ja pijnlijke vingers en handen heb ik… het belemmert mij enorm in mijn dagelijks leven… maar ik liet het los en bad mee voor al die mensen die waren gaan staan…dat God ze aan mocht raken….en wat gebeurde er tijdens dit gebed mijn handen werden helemaal warm… het stroomde helemaal vol met warmte… ik had enorm koude handen op dat moment omdat ik erg last had van mijn Syndroom van Raynaud…. dus mijn vingers waren spierwit en er zat geen druppel bloed meer in… maar ze werden gloeiend heet en de pijn vloeide weg… ik had geen pijn meer…
Halleluja… God heeft mij aangeraakt…. ik heb geen pijnlijke handen meer, geen kramp meer, geen stijve vingers meer… ik kon met mijn vingers niet meer snelle bewegingen maken die je bij de dokter altijd moet doen als test….en warempel ik kan het weer…. De dienst ging verder en verschillende wonderen gebeurden… en God was duidelijk aanwezig… Je zag God aan het werk… Aan het einde van de dienst kon je nog naar voren gaan om verder met je te laten bidden door teamleden van De Royal Mission…. ik ben ook naar voren gegaan en heb voor mij laten bidden… weer had ik een ontmoeting met God… God kwam in mijn hart en bevrijdde mij verder van obstakels waar ik last van had… Hij liet mij zien hoeveel Hij van mij hield.. en weer een stukje gekwetst hart werd genezen… God is zo groot… lichamelijk gebeurde er verder niets en we zijn na een bewogen avond naar huis gegaan… ik heb het bij God gebracht die avond en ook tegen Hem gezegd… U gaat verder… mijn handen zijn genezen… dank U wel… het is goed zo…. Maar na twee drie dagen kon ik meer bewegen… ik kreeg veel meer energie… had geen last meer van depressieve buien… en voelde mij zo gedragen… langzaam aan kwam ik wat meer uit bed… en begon kleine stukjes te wandelen..
Op een dag zei ik tegen mijn man ik heb ook al een week helemaal geen pijn meer in mijn rug.. geen pijn meer in mijn spieren en gewrichten… ik wist niet wat ik meemaakte… we breiden de wandelingetjes langzaam aan uit.. en ik genoot ervan…
De kleine dingen waren weer mogelijk… samen hand in hand lopen… samen door het bos in de bladeren schoppen… gewoon van elkaar genieten in de natuur… niet meer op afstand maar dicht bij… ik werd er zo gelukkig van..
En God ging door… ik mocht het zingen ook weer oppakken…en dat ging goed.. heerlijk om je stem weer te kunnen en mogen gebruiken om Hem de eer te geven.. Om Hem te danken voor wat voor geweldige wonderen Hij in mijn leven heeft gedaan en nog doet…
En elke dag merk ik dat ik stapje voor stapje verbetering ervaar… natuurlijk heb ik nog een lange weg te gaan… het energie level is 0,0 en helaas is er ook een andere kant…de duivel wil namelijk niet dat het goed met mij gaat en weet mij ook op de zwakke plekken te pakken… mijn lichaam is zo ontzettend kwetsbaar door wat het allemaal heeft meegemaakt in het verleden en dat zal ook zo blijven maar ik mag mij gedragen weten door Hem die ook mijn verleden kent en die ondanks alles van mij houdt en voor mij strijd… Hij is sterker dan de satan….
Doordat ik nu veel meer beweeg en actiever word gaat mijn lichaam ongelofelijk protesteren… mijn Dystonie is nog altijd wel aanwezig en ook niet genezen… maar het vervelende is dat Dystonie getriggerd word door negatieve emoties maar ook door positieve gelukkige emoties en dat is nou precies wat de duivel weet en mij op weet te pakken..
Maar zoals ik al zei mijn God is Sterker, Groter en Machtiger..
Even een voorbeeldje hoe God laat zien dat Hij Groter, Sterker en Machtiger is… ik ben weer aan het zingen en heb vorige week zaterdag een oefendag gehad voor projectkoor van The Choir Comapany voor het optreden met het Project The Young Messiah van Tom Parker… ik doe mee maar het is heftig…doordat ik nu weer zing en erg gelukkig ben… speelt de Dystonie op… het triggert de spieren die ik meer gebruik.. mijn borstspieren dus.. maar ook mijn hart en mijn slokdarm zitten daar..dus na een hele dag zingen ging mijn hart moeilijk doen… hartkramp en slokdarm verkrampingen waren het gevolg….het hart gaf aan dat het niet eens was met de gang van zaken…. ik moest op de gegeven moment de dokterspost bellen, had gehoopt dat het af zou zakken….maar gebeld en na een half uurtje met de Ambulance naar het ziekenhuis gebracht… na onderzoeken gelukkig weer naar huis… maar die maandag ernaar nog een keer.. en weer met de ambu naar het ziekenhuis.. wat baalde ik maar ik heb geleerd de laatste tijd om het los te laten en het over te geven aan Hem die overal controle over heeft ook over dit stukje van mijn lichaam.. Ik was ook totaal niet bang dat het niet goed was met mij hart… alhoewel je natuurlijk je vraagtekens had… maar ik kwam weer thuis van het ziekenhuis en dan geeft God een ongelofelijk nummer op dat moment door de radio heen….. Het nummer “God Give me a song” van Oslo Gospel Choir werd gespeeld… mijn nummer… God dat hun nummers mij door de diepste dalen hebben gedragen..dus hoe mooi om op zo’n heftig moment dit te mogen horen en weer werd ik bevestigd dat ik zal blijven zingen wat er ook gebeurt!…
En God gaat door… ik heb al eerder gezegd dat ik geloof dat God het bij mij in kleine stapjes doet zodat ik het kan handelen… en ik ben blij en dankbaar voor die kleine/grote wonderstapjes…. en dat ik zou verder mag bouwen aan Zijn plan met mijn leven… Hij was erbij zondagavond in Wierden en is mijn verlangende hart tegemoetgekomen.. heeft het nu alleen aan de wonderlijke zondag gelegen.. dat daar God mij genezing heeft gebracht… nee ik geloof er niks van..het is een optelsom…
Op al die gebeden die er uitgesproken zijn bouwt God zijn Troon… op die gebeden en mijn overgave, vertrouwen en geloof dat het goed zou komen heeft God Zijn werk gedaan… Hij gebruikt en doet alles meewerken ten goede…..
Ik ben blij, gezegend en verwonderd over deze wonderlijke God! Die ALLES gebruikt en Alles mee laat werken ten goede.. zodat Zijn plan met mij tot ontplooiing zal komen… Hoe ik laat mij graag verrassen….Ik laat het Los en geeft mij Over, ik Vertrouw 100% mijn Schepper en mijn Vriend en Geloof dat Hij het beste met mij voor heeft… Het gaat mijn verstand te boven echt waar!
Heb een poosje niet geblogd omdat ik wilde afwachten hoe mijn ommekeer zich zou ontwikkelen…
Jonge wat voel ik mij dankbaar, blij, overdonderd, emotioneel… Pff alles door elkaar heen… Een echte achtbaan..
En waarom ben ik dankbaar en wat is er de laatste maanden gebeurd?
Ik zal het jullie allemaal vertellen, want ik heb goede hoop dat de ommekeer doorzet! En durf er voorzichtig mee naar buiten te komen.. Ik ben wel bang dat het een blog wordt in twee delen anders wordt ie veel te lang… Maar wil het zo graag met jullie delen, delen dat God Groter is dan je omstandigheden, dat God echt een God van wonderen is en dat er HOOP is, ook al lijkt het zo uitzichtloos…
Jullie weten misschien nog wel dat ik van het voorjaar een blog heb geschreven dat ik beruste in mijn ziek zijn.. Dat ik er vrede mee had en ondanks dat God dichtbij ervaarde..
En dat was ook zo… Ik had er rust en vrede mee, maar merkte dat het wel enorm veel van mij vroeg… Accepteren dat dit het dus is… En Tjonge wat had ik het er zwaar mee, zo zwaar dat ik zo somber werd, ik steeds meer medicijnen moest slikken om de pijn de baas te blijven, en door mijn sombere perioden kreeg ik nog meer pijn, en gingen mijn spieren nog strakker staan, wat resulteerde in nog meer pijnstillers en je komt in de vicieuze cirkel.
Maar hoe kom je daar weer uit?
Ondanks mijn sombere periodes ervaarde ik God dicht bij mij en kon ik van de kleine dingen genieten!
Wij waren verhuisd van Goor naar Borne en waren zoekende naar een nieuwe gemeente, op een dag zei een lieve vriendin tegen mij kom eens mee naar Wierden… Dat hebben we gedaan en eigenlijk is daar mijn ommekeer gekomen… Echt sinds wij naar Ichtus VBG gaan in Wierden heb ik weer hoop, kracht en energie gekregen en nu na een half jaar genezing!
Wij hebben een prachtige tijd bij de VBG de Ark gehad, echt waar daar heeft God ook bijzondere dingen gedaan door de mensen daar heen, vooral de voorganger heeft veel voor mij persoonlijk betekent in mijn groei naar God, God heeft grote dingen gedaan door Hem heen!
Maar God gaat door… Het begon met een zondags dienst bij Ichtus met Gor Katchikyan.. Het was een geweldige ontroerende dienst en na de dienst was er gelegenheid voor gebed… Ik ben naar voren gegaan en Gor heeft met mij gebeden en God heeft door deze man tot mij gesproken met de volgende woorden….
Lieve zus God zal het stof van je oude kleed af schudden..hij zal jou een nieuwe jas aandoen…ik schuif jou een prachtige nieuwe konings ring om je vinger die zal stralen en schitteren… woorden zullen jou niet meer raken….zullen jou niet meer krenken of beschadigen….de deuken die je in het verleden hebt opgelopen zal ik herstellen…ze zullen jou niet meer plagen of pijn doen… jij zal stralen en schitteren…..jij mag opstaan….ga in mijn naam….God zal jou herstel geven en hij bad voor volledig herstel…
Wat een bijzondere woorden. Ik was helemaal stil en overdonderd… Had weken ervoor erg last gehad van mijn verleden… Nachtmerries, flashbecks enz.enz.
Wij zijn naar huis gegaan en ik was helemaal stil, heb het daarom ook destijds niet gedeeld… Puur omdat ik wilde wachten, afwachten wat God zou doen.
Een week later gingen we weer naar de kerk en toen kwam de Dichtbij Jezus dienst nu heet het de 1,2,4 dienst volgens het principe uit
1 korinthiers 2 vers 4 daar staat: Ik kwam jullie dan ook niet met mooie woorden of wijze ideeën over God vertellen. Want voor mij is de boodschap van de gekruisigde Jezus Christus het enige belangrijke. En ik voelde mij onzeker en bang toen ik bij jullie kwam. Ik hield dan ook geen prachtige toespraak. Maar ik sprak gewoon uit mijn hart. En God gaf er kracht aan. Hier heb ik in een vorige blog Onrecht…. Bitterheid…..It Is Well…….en jij??? over geschreven, maar er was meer gebeurd wat ik toen nog niet had verteld, maar wederom werd er die avond na afloop ook weer voor mij gebeden, ik had in een vorige blog gedeeld dat ik niet meer durfde maar God had mij aangeraakt en mij weer hoop gegeven, hoop op een beter leven, God had wederom tegen mij gezegd dat Hij een plan voor mij had, dat ik zou stralen en schitteren… Dus ik kreeg steeds meer verlangen en had oprecht honger naar God, had het idee dat ik lang in een woestijn had gezeten… Dus overwon mijn vrees en schaamte en durfde de stap voor gebed weer te wagen… ik vroeg mij ook steeds maar af hoe dan??? … Deze avond kreeg ik antwoord… Ze baden wederom met mij, nu het pastorale team… En ze volharden in gebed zoals God ook zegt in de bijbel… Er werden weer wonderlijke, goddelijke woorden gezegd… Waarvan ik stil werd..
Een zuster zei tegen mij.. Ik voel dat u een ongelofelijk sterke vrouw bent… Meestal krijgt de persoon waarvoor gebeden wordt een ervaring met God maar ik krijg door u een ervaring met God… Als ik voor u bid wordt ik helemaal warm… Er straalt zo’n rust vrede van u uit… En u straalt als u verteld over God… Uw ogen stromen over van Liefde, liefde voor God en de mensen…
Ik moest zo huilen… Dit raakte mij diep, dat God dit tegen mij zei… Ik kreeg zo’n enorme diepe vrede en liefde terug, ik ervaarde zo Zijn nabijheid… Wauw… En het verlangen werd maar groter… En ze vertelde nog dat ze zag dat God grote dingen voor ons in petto had bij de Ichtus gemeente… Wat was dit ook een bevestiging voor mij dat dit de gemeente was waar God ons wilde hebben… Hier baden wij al weken voor en uit het niets kwam een antwoord! Dit was het begin van een groot avontuur… De weken die volgde waren mooi, maar ook zwaar, er was een iemand die dit niet wilde, dus de aanvallen van de andere kant logen er niet om… Maar ik mocht mij vasthouden aan de woorden van God…. Dat hij mij niet meer zou raken… Niet met woorden en niet met het verleden…. en met een gerust hart ging ik de tweede operatie aan mijn hernia tegemoet… En zelfs in het ziekenhuis ging God door! Dit vertel ik in deel 2 van Emotioneel in een achtbaan!
Vriendelijke woorden zijn als honing voor de ziel en als medicijn voor het lichaam
Ongelofelijk wat een waarheid…
Een vriendelijk woord is als honing voor de ziel en als medicijn voor het lichaam…
Het is de week van de eenzaamheid…
Ik twijfelde of ik er wat over zou delen.. maar het is zo herkenbaar en het bleef maar door mijn hoofd spelen…
En dan kan je niet anders dan delen…
Vriendelijk woord… Wat verlangen er veel mensen soms naar zo’n vriendelijk woord.. maar je kunt zo’n vriendelijk woord alleen maar krijgen als men iemand ziet, als er iemand langs komt… of via een telefoontje of kaartje…
En als je chronisch ziek bent, ouder wordt, en daardoor veel thuis zit.. dan word je sociale kringetje erg klein…
Je levert in.. de dagen zijn soms erg lang… en als je ziek bent kun je niet zomaar even de straat op, als je ouder wordt vallen je vrienden van jou leeftijd langzaam om je heen weg.. allemaal factoren waardoor je kringetje kleiner wordt…
Wat is het dan fijn als je een bezoekje krijgt, een kaartje op de mat valt, of een telefoontje hoe het met je gaat…
Maar wat is het toch vreselijk lastig om er te zijn voor de ander… want iedereen is druk, er wordt van de “gezonde” mens ook heel wat verwacht.. de sociale druk is groot en de werkdruk is ook groot..
Als je thuis komt van je werk of van een drukke dag, zou ik mij voor kunnen stellen dat je moe bent.. thuis wacht ook nog een leven op je als je getrouwd bent of kinderen hebt.. of je hebt gewoon naast je dagelijkse werk nog een sociaal actief leven door bv sport of een vereniging waar je bij zit… en als je dan thuis komt ben je moe en heb je geen zin om nog langs oma te gaan of langs je zieke vriendin, of en telefoontje te plegen.. je bent moe van de dag…
Wat zeer begrijpelijk…
En wat vind ik het dan lastig, als je dit allemaal bedenkt.. om te zeggen dat je soms snakt naar een telefoontje, dat je snakt naar een knuffel van een lieve vriendin die langs komt, of dat je behoefte hebt aan een vriendelijk woord..
En toch….dat verlangen is er.. en ik weet dat het bij heel veel mensen speelt.. ik ben helaas niet de enige die weet wat eenzaamheid is..
En weet je dan komt ook nog een stemmetje om de hoek die je aanklaagt en zegt wie ben jij om dit te verlangen.. en dan voel ik mij ook nog schuldig dat ik mij eenzaam voel en dat verlangen soms zo sterk heb..
En de pech die ik heb is dat ik een enorm gezelschapsmens ben… wat de eenzaamheid nog meer benadrukt… had ik dat maar wat minder… dan was het verlangen in ieder geval wat minder geweest…en was het misschien wat minder pijnlijk…
Eenzaamheid maakt ziek… het is in ieder geval geen gezond gevoel.. verdriet kan je ineens overvallen.. het gevoel van eenzaamheid kan ineens als een zware deken over je heen vallen… en vaak op de gekste momenten… en oo wat doet dat pijn… en wat geeft het een gevoel van onmacht.. want je denkt bij je zelf dat jij je zo niet mag voelen als er niemand komt of als je niemand ziet, omdat die ander er ook nog eens niks aan kan doen als deze haastige wereld hem of haar zo opslokt…
Maar is dat eerlijk om te denken dat jij je zo niet mag voelen… ik denk het niet… het heel logisch om je eenzaam te voelen want het is waar… als je chronisch ziek bent wordt je wereld kleiner, als je ouder wordt, wordt je wereld kleiner… het is de realiteit… en de mensen hebben geen tijd meer voor elkaar ook dat is realiteit.. deze wereld slokt alles op.. deze wereld is zo gehaast geworden… er zijn niet voor niks zoveel mensen overspannen of krijgen een burn-out… en ook die mensen worden dan geplaagd door eenzaamheid…. en het cirkeltje is rond…
En dan rijst bij mij de vraag… wat kunnen we hier dan tegen doen??
En dan denk ik dat we die vraag bij beide partijen mogen neerleggen… wat kan de eenzame er aan doen en wat kan de drukke sociale mens er tegen doen…
Ik wil graag bij mij zelf beginnen.. ik denk dat wij als eenzame mensen er ook wat aan kunnen doen…
blijf niet bij de pakken neerzitten maar zoek het sociale leven op… zoek zodra je een beetje energie hebt wel de activiteit op waar je al zolang naar toe wilt gaan, ga die ene zondag wanneer je er de kracht voor hebt wel naar de kerk, of door de week naar de huiskring..
Ga wel naar die verjaardag of jubileum als je er de puf voor hebt of zorg dat je van te voren je rust pakt zodat je er wat meer energie voor hebt..
Pak de telefoon en bel je vriendin zelf op als je zo ziek bent of slecht ter been dat je niet kunt gaan… als het niet past zegt ze het wel…
Pak je computer en stuur een kaartje via Kaartje2go een site waar je zelf op een creatieve manier prachtige kaartjes op kunt maken en die je online kunt versturen als je zelf niet naar de brievenbus kunt, ten eerste heb je wat te doen en ten tweede het is niets leuker dan een kaartje te krijgen dus je maakt iemand heel gelukkig…
Ga bij een vereniging… bijvoorbeeld een leuk gezellig koor als je daar de energie en de gelegenheid voor hebt…
Ga naar een club van je hobby.. bijvoorbeeld een breiclub.. ben je lekker bezig, niet alleen maar samen..
Wat kan ik er toch veel bedenken om eenzaamheid tegen te gaan… maar wat doe je als je echt niet van huis kunt, als je veel aan bed gebonden bed of simpelweg geen energie hebt om er op uit te gaan.. dan wordt het gewoon verdraaid lastig en ben je toch meer op de ander zijn bezoekjes en telefoontjes enz. aangewezen…
Wat zou dan die drukke sociale mens kunnen doen?
Misschien ontsnappen aan de het drukke haastige leven wat de wereld je oplegt
Maak gewoon simpelweg tijd vrij voor de ander
Stuur eens een kaartje.. kleine moeite van 5 minuten
Doe eens een belletje… ook een kwestie van een paar minuten.. hoeft niet lang want lange gesprekken kan vaak een chronisch zieke toch niet handelen..
Vraag de chronisch zieke wel of ze zin heeft om een kopje thee of koffie te komen drinken
Nodig de chronisch zieke wel uit op een verjaardag… lukt het niet dan zegt deze persoon het wel… maar alleen al uitnodigen zorgt er voor dat je als chronisch zieke nog meetelt… dat je nog belangrijk bent.
Stuur eens een berichtje via social media… waar iedereen bijna elke dag wel een paar minuten op zit..
Goh alweer heel wat mogelijkheden en ongetwijfeld zullen er nog wel veel meer tips zijn..
En wat is er voor mij best nog wel veel werk aan de winkel als ik dit allemaal opschrijf en na lees… pfff kan er nog veel van leren…. ik kan veel aan mijn eigen eenzaamheid doen… en ik weet dat dit voor mij best nog wel leerpuntjes zijn… het is voor mij lastig om dit te leren omdat ik het niet gewend ben geweest… heb zo lang geen sociaal leven gehad, dat om gaan met dit sociale leven niet makkelijk is.. en als ik heel eerlijk ben durf ik vaak ook niet… omdat ik mij nog vaak te veel voel…te vaak nog steeds last heb van die leugentjes in mijn hoofd, die actief bezig zijn om mijn minderwaardigheidscomplex aan te wakkeren…en die ik elke keer weer weg stuur maar mij vaak wel weerhouden om de stappen te nemen…. maar al doende leert men… en ik ga door…
Maar helaas soms heb ik die opties ook niet… want wat ontbreekt het mij vaak aan energie… wat laat mijn lichaam mij vaak in de steek en dan ben ik afhankelijk van dat ene telefoontje, berichtje, kaartje of bezoekje met dat vriendelijke woord…
En uit ervaring weet ik wat een vriendelijk woord doet… als ik een appje krijg, of een berichtje van Facebook, of iemand belt met de vraag hoe het met mij is… of komt spontaan langs… dan maakt mijn hart een vreugde sprongetje… dan krijg ik een heel speciaal dankbaar gevoel in mij… omdat ik weet dat het niet gewoon is…. omdat ik het als iets heel speciaals voel als dat gebeurt omdat ik de andere kant ook weet…omdat ik weet hoe eenzaamheid voelt.
Ik ben ontzettend dankbaar voor elk vriendelijk woord want het doet mij meer dan welke pil ik ook krijg van de dokter…
Een pil is misschien heilzaam voor mijn lichaam maar een vriendelijk woord is heilzaam voor mijn ziel!
En als die eenzaamheid als een zware deken over jou heen valt, weet dan dat je nooit alleen bent… dat er altijd altijd iemand is die jou vast houdt… je bent echt nooit maar dan ook nooit alleen… 1 Iemand is er altijd… dat mag je weten al voel je dat op dit moment niet.. tenminste ik voel het niet altijd maar ik weet het zeker.. en dat sleept mij er dan doorheen.. Hij zit naast je op de rand van je bed of bij je op de bank… Hij houd je hand vast…
Als je wilt reageren op deze blog… zou je dan willen reageren met een vriendelijk woord..
Voor de 2e keer in drie maanden tijd in hetzelfde ziekenhuis, op dezelfde afdeling en ja ook nog op de zelfde kamer alleen ik ben gepromoveerd, ik lig namelijk nu bij het raam….
Vorige week voor de 2e keer geopereerd aan mijn hernia die binnen een week na de vorige operatie terug was…. wat een pech… maar eigenlijk logisch een iets waar we allemaal rekening mee hadden gehouden en toch.. we hadden de hoop dat het goed zou gaan…
Ook nu weer geopereerd en de operatie is op zich goed gegaan… het was helaas weer een enorme hernia.. ongelofelijk dat iets in drie maanden tijd zo enorm kan groeien… na een dag was de narcose uitgewerkt en mijn spieren die werden zo boos… die baalden zo dat hun goedje weer werd afgepakt…dus de verkrampingen en spasmen kwamen eigenlijk direct terug… mijn spieren schreeuwden zo om het goedje… maar o wat was ik bang, bang dat de hernia weer terug zou komen… dat de operatie weer voor niks was geweest….
S”avonds kwam de arts en die had echt met mij te doen en er is spoed beraad geweest.. ik stelde voor om baclofen te gaan proberen… ik had dat gelezen op de dystonievereniging site dat er meer patiënten dit gebruikten en wel resultaat mee boekten… dit wilde de neurochirurg niet alleen beslissen, dus hij overlegde met de neuroloog en er werd besloten om het mij te geven… er zat wel weer anderhalve dag tussen voor ik startte met de baclofen…
Eerst een lage dosis…. en ja warempel ik voelde enig resultaat.. mijn spieren in mijn kaak waren de eersten die ontspanden… toen mijn handen en toen mijn voeten… het ging heel langzaam… helaas duurde die ontspanning veel te kort… dus twee dagen later besloot de arts om het middel te verhogen… wat eigenlijk het wonderlijke was, was dat ik geen last van bijwerkingen had… de ergste bijwerking was dat het enorme psychische invloed kon hebben en daar zat ik nou net niet op te wachten… maar al wat gebeurde.. niks van dat alles, alleen maar af en toe ontspanning… dus de arts durfde wel verhoging aan….
Helaas bleef de pijn van de hernia bestaan… gelukkig niet meer zo erg dan dat het was voor de operatie.. de stroomstoten waren weg… totaal weg… maar de pijn was ook weg.. helaas na de verkrampingen is die pijn wel weer terug… nu is de hoop dat mijn lichaam door de baclofen ontspanning krijgt, en zo doende het lichaam de restverschijnselen weer opruimt..
In al deze toestanden ervaar ik enorm de rust van mijn Heer… Hij bemoedigt mij met teksten… muziek en mensen die mij een hart onder de riem steken door mij te bemoedigen…
Waarom lig ik dan nog steeds in het ziekenhuis…. nu al een dikke week zul je misschien denken… nou de pijn is natuurlijk nog steeds niet helemaal onder controle maar er is nog een dingetje wat ik graag met jullie wil delen..
Ik moet namelijk aanstaande maandag naar het oncologisch centrum in Zwolle… ik had in principe een oproep gekregen voor internist en was mij nog niet zo bewust van de ernst van de situatie, maar nu las ik op mijn site van het ziekenhuis, dat ik een afspraak heb op het oncologisch centrum…. oeps … slik…. dit komt binnen….
Dat woord… dat roept toch een “bepaalde brok in je keel” op gevoel…. ik weet niet wat mij te wachten staat… de situatie is zo onzeker…. ja ik weet dat ik maandag een gesprek heb en dat ze onderzoeken willen doen naar de ziekte van Kahler, dus ja en beenmergpunctie.. botscan..bloedonderzoeken enz. enz.
Maar ja nu komt het… als ik naar huis ga, nu met ontslag dan moet ik volgende week maandag weer terug met de taxi voor het oncologisch centrum… ik keek mijn neurochirurg aan en hij schudde met zijn hoofd… zo lang kun jij niet zitten en mag jij ook niet zitten na de operatie…. dus enige optie is hier blijven zolang en dan maandag naar de andere afdeling en afwachten wat voor plannen die met mij maken qua onderzoeken en wanneer die plaatsvinden… en ja dan lig je hier en tijd genoeg om na te denken helaas…
Er schieten helaas van allerlei scenario’s door mij hoofd… stel dat het zo is, wanneer kom ik dan weer thuis… willen ze gelijk de onderzoeken die week, dan zal ik die week ook hier zijn… maar stel dat het mis is…. dan zullen ze ook gelijk de behandeling willen beginnen…..
HELP… dan kom ik voorlopig niet thuis ben ik bang….
Wat vloog het mij aan op dat moment… en wat bemoedigt God mij dan met deze woorden…….
Efeziërs 3:17-20
Ik bid dat Christus meer en meer in u mag wonen, naarmate u Hem meer gaat vertrouwen. Dat u geworteld zult zijn in Gods liefde en daarop uw leven zult bouwen. Dan zult u, samen met alle gelovigen, zien hoe breed, lang, hoog en diep de liefde van Christus is. U zult ervaren en begrijpen dat die liefde van Christus ons menselijk verstand te boven gaat. Uw hele wezen zal dan vol van God zijn. God kan oneindig veel meer doen dan wij ooit kunnen bidden of beseffen. Dat blijkt uit de kracht die in ons werkt.
Als ik maar op Hem blijf vertrouwen dan blijft Hij mij omringen met zijn liefde samen met al mijn mede gelovigen… en ga ik die Liefde ook nog ervaren en begrijpen…. en het mooiste is, ik word helemaal vol van die Liefde… wauw…en dan ga ik ook ervaren dat God meer kan doen dan ik ooit zal beseffen of kan bidden…. en dat Hij mij ook de kracht zal geven om dit te dragen en te doorstaan…
Wauw Heer…. wat bent U groot en almachtig, wat is het een Zegen om U te mogen kennen en zo Uw liefde te mogen ervaren…..
Als jij ook zo’n ervaring hebt met deze God zou je het met mij willen delen? Of dat je iets in deze blog herkent… ik zou het ontzettend leuk vinden om een reactie te krijgen van mijn lezers!
Love Heals All Things 