Afgelopen zaterdag was het zover.. we gingen met onze goede vriend op stap om een brommobiel op te halen.

We hadden al een uitgezocht en zo gingen op stap naar Nieuwleusen.. daar aangekomen de brommobiel bekeken, bereden en nog eens bekeken… maar helaas deze brommobiel voelde niet goed voor ons..

Gelukkig zijn er meerder brommobielen en we hadden ook nog een gezien in Amersfoort.. en we besloten om naar Amersfoort te rijden… onderweg beste buien gehad en nog even gezorgd voor de inwendige mens..

Aangekomen in Amersfoort troffen we een mooie brommobiel aan.. exact dezelfde als in Nieuwleusen maar betere kwaliteit.. ook hier hebben we bekeken.. bereden en nog een keer bekeken.. en wat reed deze heerlijk… ben nogal wat brommobielen gewend dus wist wel ongeveer wat er te koop was….

We hoefden er niet zo heel lang over na te denken.. dit werd onze brommobiel… maar nu kwam het, we waren in Amersfoort.. dat was wel wat verder weg dan Nieuwleusen.. maar niet getreurd.. wij zeiden we gaan gewoon op stap.. Tom Tom aan en we komen vanzelf thuis…

zo gezegd zo gedaan.. we gingen onderweg…  maar moesten eerst Amersfoort uit.. de Tom Tom hadden we op snelwegen vermijden gezet, maar dan nog moet je nog wel goed opletten… gespannen koppie’s… maar we waren Amersfoort uit en gingen richting Almere, Lelystad.. vond het wel wat vreemd maar ach zal wel goed zijn komen dacht ik.. totdat de 80 km weg over ging in een 100 km weg.. een autoweg..

Ooooo dat mogen wij niet komen.. paniek… we moesten terug.. binnen 10 meter was er een parkeerplek en daar stopte ik vlug.. diep ademhalen… schietgebed uitgesproken.. want we moesten natuurlijk weer terug… 100 km dan gaan de auto’s wel snel.. en jij gaat maar 50 km.. op een gegeven moment was er plek om te keren en terug naar de 80 km weg… pfff…  zweetdruppels op het gezicht maar we waren weer op een veilige weg..

Weer over de brug en daar zagen we een 60 km weg.. hup daar maar naar toe.. ingeslagen.. hé hé nu konden we even op adem komen… jonge we waren nog maar net op pad.. wat moest dit worden..

Heer Help… Wilt U ons veilig thuisbrengen?

En Hij deed het..vanaf dat moment niet een keer fout gereden en op wegen waar wij mochten rijden… zelfs onderweg stroken voor trekkers zodat het andere verkeer veilig om ons heen kon.. maar meeste wegen binnendoor…

En wat reed het heerlijk… ik genoot met volle teugen.. mijn man was erg gespannen en hield alles goed onder controle.. logisch.. er waren veel prikkels en hij had opperste concentratie.. en de verwering gaat toch anders als bij ons…  toen wij de grote steden hadden gehad en bij Holten kwamen kwam hij een beetje in de rust en kon hij het wat loslaten en ontspannen…

Ik zei eerst maar even een kopje koffie.. plaspauze en eventjes ontspannen.. zijn nu weer op bekende grond..

Na de nodige versnapering gingen we weer met goede moed verder… we hebben genoten van de laatste kilometers en zijn veilig en voldaan thuisgekomen…

Vreselijk moe natuurlijk en mijn spieren in mijn gezicht hadden veel werk verricht merkte ik want de Dystonie verkrampingen schoten spontaan heen en weer… maar we waren thuis en dat was het belangrijkste.. .stiekem was ik trots op ons dat het gelukt was samen met onze Gids..

En wat zijn wij blij dat het “autootje” voor de deur staat… het geeft een gevoel van enorme vrijheid.. ik kan niet in woorden uitdrukken wat voor gevoel dit geeft.. wij hopen dat wij er ontzettend vaak in kunnen rijden en veel veilige kilometers mogen maken!

En gelukkig hebben wij altijd een extra passagier mee… je hoeft het nooit alleen te doen..

Be Blessed!