Vanmiddag las ik een zeer verhelderend stuk op Facebookpagina Interakt..
Tijdelijk minder belastbaar
‘Het zou moeten kunnen’ dacht ik toen ik een bus voorbij zag rijden met boven de voorruit: tijdelijk buiten dienst. Geen mens die de bus aanhoudt en aandringt om toch in te mogen stappen. Nee, men laat hem gaan.
Het zou moeten kunnen, dat mensen soms een tijdje in hun leven met dat signaal kunnen rondlopen: ‘tijdelijk minder belastbaar’. En dat er dan niemand trekt en duwt, maar dat ze gelaten worden.
Om zich te bezinnen, om zich te realiseren in wat voor overbelast wankel bootje ze zich bevinden, om de schade onder ogen te zien en op krachten te komen, om hun angsten te overwinnen, om te herstellen en om het vertrouwen te vinden dat op een dag de storm weer gaat liggen en het lichter wordt.
Ieder mens die een schokkende ervaring heeft meegemaakt heeft hersteltijd nodig. Een periode waarin zo iemand zichzelf ontziet en door anderen ontzien wordt, waarin rust en bezinning gezocht worden en zo iemand kan doen wat dieren doen: zich verbergen onder een denkbeeldige struik, de psychische en emotionele wonden likken, op adem en op krachten komen. Of het nu om verse wonden gaat of om oude, die nog moeten helen en om aandacht vragen.
‘Tijdelijk minder belastbaar’… als je behoefte voelt die woorden boven je deur te schilderen, of met een sticker op je voorhoofd te plakken, dan is dat een signaal. Ook als je zou willen dat een ander dat voor je zou doen, zodat je het zelf niet hoeft te bevechten. En ook als je juist met man en macht wilt verbergen dat iemand ooit zal denken dat jíj minder belastbaar zou zijn. Allemaal signalen dat je toe bent aan iets anders.
Anders is niet persé het standaardrecept dat ‘méér & minder’ voorschrijft: meer rust, meer ontspanning, meditatie, vakantie, yoga enz. Of juist meer training en superfood en effectiviteitstrainingen om de draagkracht te versterken. Anders is evenmin persé minder: minder taken, minder uren werken, minder verantwoordelijkheid.
Anders is: niet langer acteren vanuit verborgen pijn en ongeheelde wonden, niet langer vanuit defensie en beschermingsmechanismen reageren, maar vanuit een basis die daaronder ligt. Een basis die de pijn kan dragen, de realiteit onder ogen kan zien.
Anders is: vanuit een open waarneming, een open hart, een open geest en een open wil in het leven staan. En doen wat gaat. Voor jou. Op jouw hoogstpersoonlijke eigen wijze. Niet meer en niet minder!!!!!!! 😘
Jonge… wat merk ik dat ik even “Tijdelijk minder belastbaar” ben… heb nogal een heftig drie kwart jaar achter de rug wat op dit moment zijn tol eist… qua energie en belastbaarheid… helaas is mijn situatie geen situatie waarin ik achterover kan leunen.. maar waarin we door moeten… met elke dag weer nieuwe uitdagingen.. en
Ik ga ook door maar wel “ANDERS”…..
Een pas op de plaats is echt even nodig… maar helemaal niks doen is voor mij geen optie want dat past niet bij mij.. maar mijn lichaam vraagt even wat meer aandacht..
pff.. niet altijd makkelijk… maar wel noodzakelijk om op te kunnen laden..
Gelukkig mag ik weten en ervaren dat ik niet alleen door hoef.. samen met Hem en God geeft vrienden om je heen… praktische vrienden, steunende vrienden, geestelijke vrienden.. zo is God.
Het leven kan je soms bergen geven die je moet beklimmen.. zware wegen om te bewandelen.. maar daarin geeft Hij wat je nodig hebt.. moet je zware wegen bewandelen dan zal Hij je goed schoeisel geven om te kunnen wandelen.. en heb je een hulpje nodig om die weg te slechten dan geeft hij mensen om je heen om die weg te kunnen bewandelen…
In de Bijbel staat het verhaal van Mozes en Aaron en Chur Exodus 17:11-13
Zolang Mozes zijn arm opgeheven hield, was Israël de sterkste partij, maar liet hij zijn arm zakken, dan was Amalek de sterkste. Toen Mozes’ armen zwaar werden, legden Aäron en Chur een steen bij hem neer, zodat hij daarop kon gaan zitten. Zelf gingen ze aan weerszijden van hem staan, om zijn armen te ondersteunen. Daardoor konden zijn armen opgeheven blijven totdat de zon onderging. Zo versloeg Jozua het leger van Amalek tot de laatste man.
Toen Mozes zijn staf omhoog moest houden, zodat Gods volk de overwinning kon behalen, en dit op een gegeven moment niet meer lukte was daar Aaron en Chur om hem te helpen… samen hielden ze de staf omhoog… en de overwinning werd behaald..
Zo geeft God ook ons wat wij nodig hebben om de Overwinning te behalen… over welke omstandigheid dan ook.. heb je te dealen met ziekte.. heb je te dealen met werkeloosheid.. financiële problemen.. elke spreekwoordelijke muur gaat om met Zijn hulp.. elke moeilijke weg kun je bewandelen want Hij zorgt voor ons!
Maar soms lijkt het dat je verdrinkt.. soms heb je het gevoel dat de weg te modderig is.. dat jij je in drijfzand bevind.. dat je er tot je middel inzakt en je hulp nodig hebt..
En die hulp is er.. maar aan ons is de taak om HELP te roepen.. om hulp te vragen… aan God in eerste instantie maar ook aan je medemens.. maar wat is dat moeilijk als je door het leven ervaren hebt dat je op jezelf aangewezen bent.. dat je er alleen voor staat… elke keer val je daarin weer terug.. je denkt dat je het alleen moet opknappen.. denken dat als het je alleen lukt je sterkt bent.. maar eigenlijk is dat zooooo egoïstisch…
God heeft van af het begin al aangegeven dat de mens het alleen niet redt daarom heeft hij een helper geschapen..
Hulpvragen is dus geen teken van zwakte, het is een van de moedigste dingen om te doen.. en leven zoals God het heeft bedoelt…
Maar ook daarin is een balans:
Mensen kunnen niet aan jou neus zien dat het even niet gaat… ze kunnen niet op jou voorhoofd lezen dat je het even niet trekt.. dat je hulp nodig hebt..
Dus trek aan de bel…. pff.. wat vindt ik dat soms moeilijk… maar wat werkt het bevrijdend!
Het is vele opzichten waardevol
Voor je sociale contacten
Van beide kanten een positief gevoel
Je overwint je omstandigheden
Je hoeft de last niet alleen te dragen
En jij kunt vast de lijst nog wel aanvullen!
Wij mogen er voor elkaar zijn… Als broers en zussen… naast elkaar!
God geeft ons elkaar!
En dan komt er zeer zeker een tijd dat jij zover bent om anderen te helpen op wat voor manier dan ook..
Afgelopen zaterdag was het zover.. we gingen met onze goede vriend op stap om een brommobiel op te halen.
We hadden al een uitgezocht en zo gingen op stap naar Nieuwleusen.. daar aangekomen de brommobiel bekeken, bereden en nog eens bekeken… maar helaas deze brommobiel voelde niet goed voor ons..
Gelukkig zijn er meerder brommobielen en we hadden ook nog een gezien in Amersfoort.. en we besloten om naar Amersfoort te rijden… onderweg beste buien gehad en nog even gezorgd voor de inwendige mens..
Aangekomen in Amersfoort troffen we een mooie brommobiel aan.. exact dezelfde als in Nieuwleusen maar betere kwaliteit.. ook hier hebben we bekeken.. bereden en nog een keer bekeken.. en wat reed deze heerlijk… ben nogal wat brommobielen gewend dus wist wel ongeveer wat er te koop was….
We hoefden er niet zo heel lang over na te denken.. dit werd onze brommobiel… maar nu kwam het, we waren in Amersfoort.. dat was wel wat verder weg dan Nieuwleusen.. maar niet getreurd.. wij zeiden we gaan gewoon op stap.. Tom Tom aan en we komen vanzelf thuis…
zo gezegd zo gedaan.. we gingen onderweg… maar moesten eerst Amersfoort uit.. de Tom Tom hadden we op snelwegen vermijden gezet, maar dan nog moet je nog wel goed opletten… gespannen koppie’s… maar we waren Amersfoort uit en gingen richting Almere, Lelystad.. vond het wel wat vreemd maar ach zal wel goed zijn komen dacht ik.. totdat de 80 km weg over ging in een 100 km weg.. een autoweg..
Ooooo dat mogen wij niet komen.. paniek… we moesten terug.. binnen 10 meter was er een parkeerplek en daar stopte ik vlug.. diep ademhalen… schietgebed uitgesproken.. want we moesten natuurlijk weer terug… 100 km dan gaan de auto’s wel snel.. en jij gaat maar 50 km.. op een gegeven moment was er plek om te keren en terug naar de 80 km weg… pfff… zweetdruppels op het gezicht maar we waren weer op een veilige weg..
Weer over de brug en daar zagen we een 60 km weg.. hup daar maar naar toe.. ingeslagen.. hé hé nu konden we even op adem komen… jonge we waren nog maar net op pad.. wat moest dit worden..
Heer Help… Wilt U ons veilig thuisbrengen?
En Hij deed het..vanaf dat moment niet een keer fout gereden en op wegen waar wij mochten rijden… zelfs onderweg stroken voor trekkers zodat het andere verkeer veilig om ons heen kon.. maar meeste wegen binnendoor…
En wat reed het heerlijk… ik genoot met volle teugen.. mijn man was erg gespannen en hield alles goed onder controle.. logisch.. er waren veel prikkels en hij had opperste concentratie.. en de verwering gaat toch anders als bij ons… toen wij de grote steden hadden gehad en bij Holten kwamen kwam hij een beetje in de rust en kon hij het wat loslaten en ontspannen…
Ik zei eerst maar even een kopje koffie.. plaspauze en eventjes ontspannen.. zijn nu weer op bekende grond..
Na de nodige versnapering gingen we weer met goede moed verder… we hebben genoten van de laatste kilometers en zijn veilig en voldaan thuisgekomen…
Vreselijk moe natuurlijk en mijn spieren in mijn gezicht hadden veel werk verricht merkte ik want de Dystonie verkrampingen schoten spontaan heen en weer… maar we waren thuis en dat was het belangrijkste.. .stiekem was ik trots op ons dat het gelukt was samen met onze Gids..
En wat zijn wij blij dat het “autootje” voor de deur staat… het geeft een gevoel van enorme vrijheid.. ik kan niet in woorden uitdrukken wat voor gevoel dit geeft.. wij hopen dat wij er ontzettend vaak in kunnen rijden en veel veilige kilometers mogen maken!
En gelukkig hebben wij altijd een extra passagier mee… je hoeft het nooit alleen te doen..
Wat bijzonder om dit vandaag als tekst van vandaag in je mail te ontvangen.. God weet precies wat wij nodig hebben..
Een spannende dag vandaag, om 8.00 mij melden in het ziekenhuis… operatie voor het verwijderen van een lymfeklier in de hals…
Hij wordt verwijderd… Eindelijk verlost van mijn vervelende klier… Wel spannend omdat een operatie met algehele narcose altijd een trigger is voor mijn lichaam en geest..
Loslaten en overgeven in de wetenschap dat mijn God de controle heeft… Extra spannend is dat het een nieuw ziekenhuis is voor mij qua opereren en mijn probleem; Ik heb geen vertrouwen in dit ziekenhuis..
Waarom…
Omdat dit ziekenhuis mij niet serieus neemt, en niet erkend dat mijn verleden één groot misverstand is… Maar ik heb mij gewapend met de brief van mijn psychiater en mijn coach… En met mijn Heer aan mijn zij moet ik ook hier de overwinning ook binnen kunnen slepen toch?!?
Maar ik merk aan mijzelf dat het mij wel de nodige spanning oplevert… Je overgeven een een voor jou onveilige situatie… Dat voelt gewoon niet oké…
Maar goed… Niet bang zijn… Vertrouwen dat er 1 Iemand voor je strijd… Ik hoef het niet zelf te doen… Hij heeft mij erkenning en gerechtigheid gegeven dus zal Hij ook voor de rest zorgen..
Dat is geloven… Niet zien en toch geloven en vertrouwen dat het goedkomt.
Ik hoop en bid dat het allemaal goed mag gaan en de nasleep van de narcose niet te heftig is..
Maar in dit alles mag ik bemoedigd worden met de tekst van vandaag!
Als je bescherming zoekt bij de Allerhoogste God, ben je helemaal veilig. PSALMEN 91:1 BB
Maak jij dat ook wel eens mee… dat een bemoediging of iets dergelijks op het juiste moment voorbij komt?
Zorgen…. Het voegt helaas geen seconde toe aan je leven… En toch zijn ze er bij tijd en wijle en kan het je behoorlijk uit je slaap houden…
Zorgen… Waarom eigenlijk… Mijn leven ligt toch in de handen van mijn Heer… Klopt… Maar ik ben ook maar een mens… Met mijn eigen gedachten, gevoelens en emoties…
Natuurlijk weet ik gelukkig waar ik met dit alles naar toe kan… Bij wie ik moet zijn om mijn zorgen te delen… Ja delen want ze bij Hem laten en er niet meer aan denken of meenemen… Nee dat lukt mij niet met “zorgen”..
Delen… Met de wetenschap dat Hij ze met mij draagt waardoor de last lichter wordt… En mijn Vader voor mij zorgt…
En het is zo waar dat gedeelde smart halve smart is… Het delen van zorgen met vrienden, familie is fijn en doe ik ook… Ik zet onze belevenissen ook regelmatig op facebook… En het doet je goed al die meelevende reacties en bemoedigende berichten eronder of via een andere weg… Echt waar… Maar het delen met vrienden en familie lost niet in die zin de zorgen op… Want zij kunnen er niets aan doen, ja bidden en naast je staan in welke vorm dan ook… Maar verder houdt hun bijdrage op.. Verder reikt hun macht niet… Gelukkig maar..
Maar God daarentegen is wel bij machte om er iets aan te doen… Bij God mag je je zorgen delen in de wetenschap dat Hij voor je zorgt en dat jij niet boven je kunnen wordt verzocht…
Want dat staat in 1 Korinthiërs 10:13De beproevingen die u hebt ondergaan, zijn niet ongewoon. God is trouw, Hij zal ervoor zorgen dat de beproevingen u niet te veel worden. Hij zal ook een uitweg uit de beproevingen geven, zodat u ertegen opgewassen bent.
Wauw wat geeft dat rust, veiligheid en vertrouwen dat wat er ook gebeurt het oke is… Want Hij zegt dat als het moeilijk, heftig of ondraaglijk wordt, Hij ook uitkomst zal brengen… Ik hoef niet bang te zijn want mijn leven is in Zijn hand… I am a Child of God!
En doet God “niets” dan is het ook goed….
Nou dat God “niets” doet is NIET waar… Hij heeft nog nooit “niets” gedaan… Altijd gebeurde er wel “iets”.. Dat “iets” kan zijn; Een lieve vriend(in), bemoediging, troost, hulpmiddelen, medicijnen die helpen, artsen die wijsheid krijgen hoe ze jou het beste kunnen helpen, een operatie die slaagt…. Vul maar in… En ja soms een “wonderbaarlijke Genezing” die Hij alleen kan doen… Maar meestal geeft God herstel in de gewone dagelijkse dingen…
En als je dit weet… Als je dit gelooft… Als je Hem je hele leven toevertrouwd.. Elk vezeltje van je leven… Als je weet bij wie je moet zijn om te delen… Dan kun je het leven aan met al zijn “zorgen”.. Dan komt er rust en een onverklaarbare kracht om door te gaan…
Mijn identiteit ligt in Jezus waardoor ik bergen kan verzetten en ik kan en durf te lopen op water met mijn blik op Jezus gericht…
En ja er zullen nog zware tijden komen, boordevol emoties, tranen als watervallen maar dan bid ik God dat Hij mij wil blijven herinneren dat ik geborgen ben in Zijn hand, en dat niemand of welke situatie ook mij ooit kan roven uit deze Hand…
Wat ben ik blij dat ik een Dochter ben van een Liefdevolle Vader..
Zo kan ik rustig slapen… Wat de uitslag morgen ook zal zijn…
Na mijn vorige blog is er al weer heel veel gebeurd waardoor ik niet direct mijn verhaal verder kon vertellen.. Ook had ik de pech dat mijn computer stuk was gegaan en ter reparatie weg moest.. en dan ben je onthand… maar gelukkig hij is er weer en weer gemaakt!
Maar goed ik eindigde in mijn vorige blog dat ik klaar was om de operatie in te gaan…
In mijn blog Daar Lig je dan! heb je kunnen lezen wat er tijdens en na de operatie allemaal is gebeurt…
Tijdens mijn verblijf in Zwolle had ik contact met oudsten van de Ichtus gemeente en voelde mij enorm door deze mensen gedragen, ik wist ook dat er heel veel mensen, vrienden biddend om ons heen stonden… dit deed mij enorm goed.. wij waren helemaal nog niet bij de Ichtus aangesloten en kwamen er nog maar net als gast… maar ik had de vrijmoedigheid genomen om de oudsten te mailen en zo kwam er onverwachts een Herdersechtpaar bij ons op bezoek in het ziekenhuis.. om met ons te praten maar ook voor ons te bidden… en wat ik ontzettend fijn vond dat ze zelfs ons hebben gezalfd zonder dat wij er van te voren om hadden gevraagd… die betrokkenheid deed ons heel erg goed… door deze mensen heen wist ik dat God mij op het oog had en dat Hij in alles erbij was…
En ik kreeg zo’n enorme rust… Hij droeg mij en Hij zorgde er ook voor dat de medicijnen zijn werk gingen doen… alhoewel ik ontzettend last van de bijwerkingen hield mocht ik op een gegeven moment toch naar huis… en verder thuis revalideren en kijken hoe het zou gaan…
Heerlijk naar huis.. wat was ik blij en dankbaar… ik pakte mijn leventje thuis al snel weer op… maar ik kon nog niet veel en lag merendeel van de dag op bed… ik wilde zo graag weer deelnemen aan het maatschappelijke leven… maar mijn lichaam stond het niet toe… mijn hernia was ook weer terug door de vele verkrampingen en spasmen dus ja ik was al met al met die operatie niet veel opgeschoten…
Maar hoe nu verder Heer.. dit kon toch niet het einde zijn van alles… dit is toch niet mijn leven… op het bed voor het raam… mijn verhalen opschrijven maar verder weinig tot geen contacten… niet meer goed naar de kerk kunnen… dus niet opgebouwd worden.. ook als je thuis mensen weinig ziet is het lastig om zelf dicht bij God te blijven… natuurlijk probeer je het wel en zeer zeker ook samen als man en vrouw elke dag in God handen leggen maar de eenzaamheid was groot….
Ik voerde mijn enorme strijd hierin… maar langzaam aan ging het door de baclofen ook wel weer stapjes goed… ik had in ieder geval die verkrampingen en spasmen nog maar zeer weinig dus dat hielp om mijn lichaam goed te kunnen ontspannen…. en op een zondag kreeg ik zo,n verlangen om weer naar de kerk te gaan…
Ik had gehoord dat op zondag s’avonds er een Wonderlijke Zondag in Wierden van Martin Koornstra zou zijn in VBG De Ichtus.. diep van binnen had ik er wel oren naar om daar naar toe.. ik had sinds de vorige gebeden wel weer de drive om naar deze diensten te gaan en ook voor mij te laten bidden.. ik wist dat ik mij uit mocht strekken naar God maar dat ik het bij God mocht laten wat Hij er mee ging doen… maar ik mag elke keer weer naar Hem toe…
Alleen ik was helemaal niet in staat om te gaan… ook omdat ik ontzettend twijfelde… wat als er niks gebeurd… ik ben wel een potentieel slachtoffer in mijn elektrische rolstoel… wat als ik weer teleurgesteld naar huis moest gaan… natuurlijk ben ik ontzettend blij als er bij andere mensen genezingen plaatsvinden… maar ik was er zelf zo aan toe merkte ik maar durfde dat gevoel eerst niet toe te laten… ik werd er bang van… ja maar Heer… dat is toch niet voor mij.. ik moet dit toch dragen…het zijn de gevolgen van mijn verleden…
Het bijzonder was dat God het verlangen steeds groter maakte…. Verlangen in mijn hart werd steeds heftiger…. het verlangen naar een ontmoeting met Jezus en daarin genezing werd zo groot dat ik het niet meer aankon… allerlei emoties vlogen door elkaar heen… ik voelde mij in een achtbaan van emoties… ik was bang… bang dat het werkelijk zou gebeuren… bang voor teleurstelling dat ik echt moest dragen wat mij overkwam… maar tegelijk ook hoop… hoop dat God een plan heeft ook met mij… een plan met mijn toekomst.. Hij had mij toch het beeld laten zien dat ik zou zingen.. staand en stralend als de zon voor zijn aangezicht… dus hoop was er zeker wel bij mij… maar…..
De tijd ging door en we naderden het punt dat we een beslissing moesten maken.. gaan we wel of gaan we niet….
Ik zei tegen mijn man… we gaan… God roept mij!!
En we stapten in de auto.. rolstoel achterin en op naar Wierden… ik was zo zenuwachtig dat praten moeilijk ging… dat mijn keel dicht geknepen werd… ik was niet meer bang maar meer zenuwachtig wat gaat er gebeuren Heer… waarom heb ik zo’n enorm verlangen???
Maar aangekomen in Wierden…vloeide de zenuwen weg en de dienst begon… de aanbidding was geweldig en ik stond open voor Zijn leiding.. Martin vertelde een paar dingen en daarop begonnen de wonderen… zo bijzonder…dingen die hij niet kon weten kreeg van God op zijn hart gelegd… hij bad ook voor vele ziekten en aandoeningen en men kon gaan staan als hij iets opnoemde… ik dacht bij mijn eigen..dan kan ik de hele avond wel blijven staan…geloof dat dat niet de bedoeling is en ik had er ook geen energie voor.. dus ik bleef zitten in mijn Rolstoel en wist als God een plan had deze avond dan kon Hij het ook in mijn rolstoel doen op de plek waar ik zat!
Op een gegeven moment riep Martin mensen op die pijnlijke handen hadden om te gaan staan… ik dacht bij mijzelf Heer u Weet precies wat ik mankeer… ja pijnlijke vingers en handen heb ik… het belemmert mij enorm in mijn dagelijks leven… maar ik liet het los en bad mee voor al die mensen die waren gaan staan…dat God ze aan mocht raken….en wat gebeurde er tijdens dit gebed mijn handen werden helemaal warm… het stroomde helemaal vol met warmte… ik had enorm koude handen op dat moment omdat ik erg last had van mijn Syndroom van Raynaud…. dus mijn vingers waren spierwit en er zat geen druppel bloed meer in… maar ze werden gloeiend heet en de pijn vloeide weg… ik had geen pijn meer…
Halleluja… God heeft mij aangeraakt…. ik heb geen pijnlijke handen meer, geen kramp meer, geen stijve vingers meer… ik kon met mijn vingers niet meer snelle bewegingen maken die je bij de dokter altijd moet doen als test….en warempel ik kan het weer…. De dienst ging verder en verschillende wonderen gebeurden… en God was duidelijk aanwezig… Je zag God aan het werk… Aan het einde van de dienst kon je nog naar voren gaan om verder met je te laten bidden door teamleden van De Royal Mission…. ik ben ook naar voren gegaan en heb voor mij laten bidden… weer had ik een ontmoeting met God… God kwam in mijn hart en bevrijdde mij verder van obstakels waar ik last van had… Hij liet mij zien hoeveel Hij van mij hield.. en weer een stukje gekwetst hart werd genezen… God is zo groot… lichamelijk gebeurde er verder niets en we zijn na een bewogen avond naar huis gegaan… ik heb het bij God gebracht die avond en ook tegen Hem gezegd… U gaat verder… mijn handen zijn genezen… dank U wel… het is goed zo…. Maar na twee drie dagen kon ik meer bewegen… ik kreeg veel meer energie… had geen last meer van depressieve buien… en voelde mij zo gedragen… langzaam aan kwam ik wat meer uit bed… en begon kleine stukjes te wandelen..
Op een dag zei ik tegen mijn man ik heb ook al een week helemaal geen pijn meer in mijn rug.. geen pijn meer in mijn spieren en gewrichten… ik wist niet wat ik meemaakte… we breiden de wandelingetjes langzaam aan uit.. en ik genoot ervan…
De kleine dingen waren weer mogelijk… samen hand in hand lopen… samen door het bos in de bladeren schoppen… gewoon van elkaar genieten in de natuur… niet meer op afstand maar dicht bij… ik werd er zo gelukkig van..
En God ging door… ik mocht het zingen ook weer oppakken…en dat ging goed.. heerlijk om je stem weer te kunnen en mogen gebruiken om Hem de eer te geven.. Om Hem te danken voor wat voor geweldige wonderen Hij in mijn leven heeft gedaan en nog doet…
En elke dag merk ik dat ik stapje voor stapje verbetering ervaar… natuurlijk heb ik nog een lange weg te gaan… het energie level is 0,0 en helaas is er ook een andere kant…de duivel wil namelijk niet dat het goed met mij gaat en weet mij ook op de zwakke plekken te pakken… mijn lichaam is zo ontzettend kwetsbaar door wat het allemaal heeft meegemaakt in het verleden en dat zal ook zo blijven maar ik mag mij gedragen weten door Hem die ook mijn verleden kent en die ondanks alles van mij houdt en voor mij strijd… Hij is sterker dan de satan….
Doordat ik nu veel meer beweeg en actiever word gaat mijn lichaam ongelofelijk protesteren… mijn Dystonie is nog altijd wel aanwezig en ook niet genezen… maar het vervelende is dat Dystonie getriggerd word door negatieve emoties maar ook door positieve gelukkige emoties en dat is nou precies wat de duivel weet en mij op weet te pakken..
Maar zoals ik al zei mijn God is Sterker, Groter en Machtiger..
Even een voorbeeldje hoe God laat zien dat Hij Groter, Sterker en Machtiger is… ik ben weer aan het zingen en heb vorige week zaterdag een oefendag gehad voor projectkoor van The Choir Comapany voor het optreden met het Project The Young Messiah van Tom Parker… ik doe mee maar het is heftig…doordat ik nu weer zing en erg gelukkig ben… speelt de Dystonie op… het triggert de spieren die ik meer gebruik.. mijn borstspieren dus.. maar ook mijn hart en mijn slokdarm zitten daar..dus na een hele dag zingen ging mijn hart moeilijk doen… hartkramp en slokdarm verkrampingen waren het gevolg….het hart gaf aan dat het niet eens was met de gang van zaken…. ik moest op de gegeven moment de dokterspost bellen, had gehoopt dat het af zou zakken….maar gebeld en na een half uurtje met de Ambulance naar het ziekenhuis gebracht… na onderzoeken gelukkig weer naar huis… maar die maandag ernaar nog een keer.. en weer met de ambu naar het ziekenhuis.. wat baalde ik maar ik heb geleerd de laatste tijd om het los te laten en het over te geven aan Hem die overal controle over heeft ook over dit stukje van mijn lichaam.. Ik was ook totaal niet bang dat het niet goed was met mij hart… alhoewel je natuurlijk je vraagtekens had… maar ik kwam weer thuis van het ziekenhuis en dan geeft God een ongelofelijk nummer op dat moment door de radio heen….. Het nummer “God Give me a song” van Oslo Gospel Choir werd gespeeld… mijn nummer… God dat hun nummers mij door de diepste dalen hebben gedragen..dus hoe mooi om op zo’n heftig moment dit te mogen horen en weer werd ik bevestigd dat ik zal blijven zingen wat er ook gebeurt!…
En God gaat door… ik heb al eerder gezegd dat ik geloof dat God het bij mij in kleine stapjes doet zodat ik het kan handelen… en ik ben blij en dankbaar voor die kleine/grote wonderstapjes…. en dat ik zou verder mag bouwen aan Zijn plan met mijn leven… Hij was erbij zondagavond in Wierden en is mijn verlangende hart tegemoetgekomen.. heeft het nu alleen aan de wonderlijke zondag gelegen.. dat daar God mij genezing heeft gebracht… nee ik geloof er niks van..het is een optelsom…
Op al die gebeden die er uitgesproken zijn bouwt God zijn Troon… op die gebeden en mijn overgave, vertrouwen en geloof dat het goed zou komen heeft God Zijn werk gedaan… Hij gebruikt en doet alles meewerken ten goede…..
Ik ben blij, gezegend en verwonderd over deze wonderlijke God! Die ALLES gebruikt en Alles mee laat werken ten goede.. zodat Zijn plan met mij tot ontplooiing zal komen… Hoe ik laat mij graag verrassen….Ik laat het Los en geeft mij Over, ik Vertrouw 100% mijn Schepper en mijn Vriend en Geloof dat Hij het beste met mij voor heeft… Het gaat mijn verstand te boven echt waar!
Heb een poosje niet geblogd omdat ik wilde afwachten hoe mijn ommekeer zich zou ontwikkelen…
Jonge wat voel ik mij dankbaar, blij, overdonderd, emotioneel… Pff alles door elkaar heen… Een echte achtbaan..
En waarom ben ik dankbaar en wat is er de laatste maanden gebeurd?
Ik zal het jullie allemaal vertellen, want ik heb goede hoop dat de ommekeer doorzet! En durf er voorzichtig mee naar buiten te komen.. Ik ben wel bang dat het een blog wordt in twee delen anders wordt ie veel te lang… Maar wil het zo graag met jullie delen, delen dat God Groter is dan je omstandigheden, dat God echt een God van wonderen is en dat er HOOP is, ook al lijkt het zo uitzichtloos…
Jullie weten misschien nog wel dat ik van het voorjaar een blog heb geschreven dat ik beruste in mijn ziek zijn.. Dat ik er vrede mee had en ondanks dat God dichtbij ervaarde..
En dat was ook zo… Ik had er rust en vrede mee, maar merkte dat het wel enorm veel van mij vroeg… Accepteren dat dit het dus is… En Tjonge wat had ik het er zwaar mee, zo zwaar dat ik zo somber werd, ik steeds meer medicijnen moest slikken om de pijn de baas te blijven, en door mijn sombere perioden kreeg ik nog meer pijn, en gingen mijn spieren nog strakker staan, wat resulteerde in nog meer pijnstillers en je komt in de vicieuze cirkel.
Maar hoe kom je daar weer uit?
Ondanks mijn sombere periodes ervaarde ik God dicht bij mij en kon ik van de kleine dingen genieten!
Wij waren verhuisd van Goor naar Borne en waren zoekende naar een nieuwe gemeente, op een dag zei een lieve vriendin tegen mij kom eens mee naar Wierden… Dat hebben we gedaan en eigenlijk is daar mijn ommekeer gekomen… Echt sinds wij naar Ichtus VBG gaan in Wierden heb ik weer hoop, kracht en energie gekregen en nu na een half jaar genezing!
Wij hebben een prachtige tijd bij de VBG de Ark gehad, echt waar daar heeft God ook bijzondere dingen gedaan door de mensen daar heen, vooral de voorganger heeft veel voor mij persoonlijk betekent in mijn groei naar God, God heeft grote dingen gedaan door Hem heen!
Maar God gaat door… Het begon met een zondags dienst bij Ichtus met Gor Katchikyan.. Het was een geweldige ontroerende dienst en na de dienst was er gelegenheid voor gebed… Ik ben naar voren gegaan en Gor heeft met mij gebeden en God heeft door deze man tot mij gesproken met de volgende woorden….
Lieve zus God zal het stof van je oude kleed af schudden..hij zal jou een nieuwe jas aandoen…ik schuif jou een prachtige nieuwe konings ring om je vinger die zal stralen en schitteren… woorden zullen jou niet meer raken….zullen jou niet meer krenken of beschadigen….de deuken die je in het verleden hebt opgelopen zal ik herstellen…ze zullen jou niet meer plagen of pijn doen… jij zal stralen en schitteren…..jij mag opstaan….ga in mijn naam….God zal jou herstel geven en hij bad voor volledig herstel…
Wat een bijzondere woorden. Ik was helemaal stil en overdonderd… Had weken ervoor erg last gehad van mijn verleden… Nachtmerries, flashbecks enz.enz.
Wij zijn naar huis gegaan en ik was helemaal stil, heb het daarom ook destijds niet gedeeld… Puur omdat ik wilde wachten, afwachten wat God zou doen.
Een week later gingen we weer naar de kerk en toen kwam de Dichtbij Jezus dienst nu heet het de 1,2,4 dienst volgens het principe uit
1 korinthiers 2 vers 4 daar staat: Ik kwam jullie dan ook niet met mooie woorden of wijze ideeën over God vertellen. Want voor mij is de boodschap van de gekruisigde Jezus Christus het enige belangrijke. En ik voelde mij onzeker en bang toen ik bij jullie kwam. Ik hield dan ook geen prachtige toespraak. Maar ik sprak gewoon uit mijn hart. En God gaf er kracht aan. Hier heb ik in een vorige blog Onrecht…. Bitterheid…..It Is Well…….en jij??? over geschreven, maar er was meer gebeurd wat ik toen nog niet had verteld, maar wederom werd er die avond na afloop ook weer voor mij gebeden, ik had in een vorige blog gedeeld dat ik niet meer durfde maar God had mij aangeraakt en mij weer hoop gegeven, hoop op een beter leven, God had wederom tegen mij gezegd dat Hij een plan voor mij had, dat ik zou stralen en schitteren… Dus ik kreeg steeds meer verlangen en had oprecht honger naar God, had het idee dat ik lang in een woestijn had gezeten… Dus overwon mijn vrees en schaamte en durfde de stap voor gebed weer te wagen… ik vroeg mij ook steeds maar af hoe dan??? … Deze avond kreeg ik antwoord… Ze baden wederom met mij, nu het pastorale team… En ze volharden in gebed zoals God ook zegt in de bijbel… Er werden weer wonderlijke, goddelijke woorden gezegd… Waarvan ik stil werd..
Een zuster zei tegen mij.. Ik voel dat u een ongelofelijk sterke vrouw bent… Meestal krijgt de persoon waarvoor gebeden wordt een ervaring met God maar ik krijg door u een ervaring met God… Als ik voor u bid wordt ik helemaal warm… Er straalt zo’n rust vrede van u uit… En u straalt als u verteld over God… Uw ogen stromen over van Liefde, liefde voor God en de mensen…
Ik moest zo huilen… Dit raakte mij diep, dat God dit tegen mij zei… Ik kreeg zo’n enorme diepe vrede en liefde terug, ik ervaarde zo Zijn nabijheid… Wauw… En het verlangen werd maar groter… En ze vertelde nog dat ze zag dat God grote dingen voor ons in petto had bij de Ichtus gemeente… Wat was dit ook een bevestiging voor mij dat dit de gemeente was waar God ons wilde hebben… Hier baden wij al weken voor en uit het niets kwam een antwoord! Dit was het begin van een groot avontuur… De weken die volgde waren mooi, maar ook zwaar, er was een iemand die dit niet wilde, dus de aanvallen van de andere kant logen er niet om… Maar ik mocht mij vasthouden aan de woorden van God…. Dat hij mij niet meer zou raken… Niet met woorden en niet met het verleden…. en met een gerust hart ging ik de tweede operatie aan mijn hernia tegemoet… En zelfs in het ziekenhuis ging God door! Dit vertel ik in deel 2 van Emotioneel in een achtbaan!
Wat ben ik toch de laatste tijd een emo bommetje, ik voel mij soms zo zwak… en als ik dan ga relativeren is het ook niet zo verwonderlijk dat iemand breekt, heb nogal wat vóór de kiezen gehad….
Ik voel mij zo vreselijk zwak af en toe en dan breek ik, en wordt ik zo emotioneel, weet je als je toekomst hier op aarde soms zo onzeker lijkt en je niet weet of je ooit je plekje vindt hier op deze aarde dan wordt je emotioneel en dat mag. …Gelukkig mag dat. ..
Ik ben over het algemeen niet zo lief voor mijzelf ,moet dat nog echt leren, gaat wel steeds beter, maar toch…. Pfff moeilijk hoor, altijd maar die zelf veroordeling, “je moet sterk zijn”, “niet huilen”, “dat moet je toch kunnen”, en ga zo maar door, en dat is niet lief voor jezelf zijn…. en eigenlijk doe je jezelf daar tekort mee, maar ook doe ik hiermee God tekort, God die mij heeft gemaakt als een prachtige dochter waar Hij trots op is, die Hij zo graag wil zien stralen, waar hij zo graag wil dat ze haar plek inneemt hier op aarde om haar missie te vervullen…. de missie die Hij voor haar heeft klaar liggen, maar er is een iemand die dat niet wil, die alles ja echt alles uit de kast trekt om dat te voorkomen…. ziekte, ongemak, pijn, zorgen enz enz hij schuwt geen enkel ding..
En ik ….ja wat doe ik… help ik God een handje en daarbij mijzelf om daar te komen of help ik de andere kant. …
En dan weet ik dat ik God en mijzelf niet help door zelfveroordeling… en regelmatig hoor ik een stem in mij… Doe dat nou niet…wees nu eens lief voor jezelf, neem rust die je zo nodig hebt, je hoeft het allemaal niet te weten en te kunnen, wees klein, wees eens zwak, geef eens toe aan je emoties. .. en vooral wees dan niet bang dat je onderuitgaat, want dat gebeurt niet, want mijn eeuwige armen zijn onder jou, ik laat je niet vallen of roven uit mijn hand…..
En het ergste is die stem heeft gelijk, maar mijn angst is zo groot, ik ben zo bang dat als ik mij Laat gaan, klein wordt, zwak wordt, ik mijzelf verlies, en er niet meer bovenop kom… maar die angst is een grote leugen, want elke keer sta ik weer op, elke keer na een heftige huilbui, na een zwak moment, sta ik weer op, en juist dan wordt zijn kracht zichtbaar door mijn zwakheid…want dan kan God pas aan het werk en mij laten zien waar Hij mij wil hebben…..en dan hoef ik niet bang te zijn, Hij zegt immers in de bijbel; Ik zal je niet begeven nog verlaten, Ik hou je vast, Wauw…
En ja dan mag ik af en toe zwak zijn en een emo bommetje….
Ik weet waar de wortel zit van de zelfveroordeling, heb nooit geleefd, nooit kunnen leven, hier voel ik mij schuldig om, hierin voel ik mij dom….
Hallo dat moet ik toch weten, dat moet ik toch aankunnen…ik ben 46…
Maar ik vergeet nog wel eens dat ik 20 jaar in een luchtbel heb geleefd, waarin ik niet wist wat er om mij heen gebeurde, waarin ik dus op emotioneel en sociaal gebied niks heb meegekregen…. maar ook de praktische vaardigheden niet vergeten…zoals administratie en alles wat daarbij hoort….
Hoe kan ik het dan allemaal in een keer weten… gewoonlijk is het aldoende leert men, maar als er een gat zit van 20 jaar haal je dat niet zomaar in qua vaardigheden…
En ja dan mag ik trots zijn op het feit wat ik in 7 jaar allemaal al geleerd en opgebouwd heb… dankbaar zijn hoever God mij al heeft gebracht, en Hem eren om wat hij allemaal al heeft gedaan in mijn leven…en dan mag ik lief zijn voor mijzelf dat ik het gewoon niet allemaal kan weten, dat ik best wel eens overprikkeld mag raken, dat ik wel eens zwak mag zijn….
Maar wat is dan Zwak versus Sterk. … in de bijbel staat het prachtig opgeschreven, en dit is ook mijn definitie van zwak zijn, kwetsbaarheid!
In 2 Korinthiers 12:8-10 staat
Drie keer heb ik aan de Heer gevraagd om mij hiervan te bevrijden. Maar Hij zei tegen mij: “Je hebt genoeg aan mijn liefdevolle goedheid. Want mijn kracht kan pas helemaal zichtbaar worden als jij zelf zwak bent.” Daarom zal ik maar al te graag opscheppen over de dingen waarin ik zwak ben. Want door die dingen is de kracht van Christus in mij te zien. Daarom ben ik blij met alle moeilijkheden, beledigingen, problemen, vervolging en ellende die ik meemaak omdat ik in Christus geloof. Want pas als ik zwak ben, ben ik sterk [ in de kracht van God ] . 2 KORINTIËRS 12:8-10 BB http://bible.com/1276/2co.12.8-10.BB
Gelukkig leer ik elke keer weer meer, en mag ik ook deze dingen elke keer weer belijden, en de leugen bestraffen en dan mag ik weer opnieuw beginnen….en steeds meer kom ik dichter bij mijn plek die God voor mij heeft bestemd hier op deze aardbol! Om uiteindelijk mijn missie te kunnen volbrengen… tot Eer en Glorie van mijn God! En dan is voor mij op dit moment Zijn genade voor mij genoeg…maar gelukkig mag ik mij wel steeds uitstrekken naar meer, meer van Hem, zodat ik tot volle bloei mag komen zoals Hij mij heeft bedoelt….
Het is zaterdagavond en ik heb behoefte om van mij af te schrijven nadat ik vrijdag de uitslag heb gehad van de bloedonderzoeken ed… ik was naar de reumatoloog geweest omdat mijn sjögren klachten erger waren geworden…
Dus twee weken geleden bij hem geweest en hij stelde voor om bloedonderzoek te doen en een ogentest (Schirmer-test) opnieuw te doen… verder zei hij: “ik weet niet wat er uit komt, misschien wel helemaal niet Sjögren, misschien wel wat anders” ik dacht bij mijzelf… ach ik heb ondertussen al zoveel diagnoses over mij heen gekregen, zo erg kan het niet zijn.. Hij vertelde wel dat ik artrose had in de handen en voeten…. dit vermoeden had ik ook al wel omdat mijn vingers scheef gaan staan..
Al de symptomen van Sjögren kan ik aanvinken dus dan veronderstel je toch bijna wel dat het dan wel Sjögren zal zijn…. maar ik kom dus vrijdag bij de reumatoloog en hij begint te vertellen dat de Schirmer test van de ogen wel droogte liet zien maar dat dit ook goed kon passen bij de medicijnen die ik slikte, zoals de pijnstillers en bij de diabetes.. verder vertelde hij dat het stofje in het bloed (ANA) goed was en niet verhoogd, ook had hij gekeken naar een ander reumastofje en ook dat was niet verhoogd… aan de ene kant was ik hier heel blij mee maar mijn gedachten vlogen heen en weer… want wat is er dan toch met mij aan de hand als dit het dan ook niet is…
De laatste tijd word ik steeds meer wanhopiger… ik wordt steeds zieker, mijn lichaam geeft steeds meer op en laat steeds meer mankementen zien… maar niemand kan er achter komen wat er aan de hand is… en dat is op zijn zachts gezegd “balen”… ten tweede wordt ik er vreselijk onzeker van… ik ben toch wel bijna op een punt gekomen dat ik niet meer naar een arts durf.. simpelweg omdat er nooit iets concreets uitkomt… het is zo frustrerend als je lichaam het zo opgeeft en je allerlei klachten heb, de huisarts doet niks anders dan symptoom bestrijden, elke kwaal, elke ontsteking word behandeld… maar het is symptoom bestrijden, je wilt toch graag weten wat er toch achter zit, wat jou zo ziek maakt… je wilt toch achter de oorzaak komen, zodat er wat aan de oorzaak gedaan kan worden en daardoor de symptomen minder worden of verdwijnen als de oorzaak behandeld word…
Al dat symptoom bestrijden is wel prima, maar de symptomen zullen altijd blijven komen als de oorzaak niet gevonden word en behandeld, als de oorzaak natuurlijk behandelbaar is… dat is natuurlijk wel de vraag… en exact het zelfde zei de arts… de oorzaak kunnen we niet vinden, we blijven bij symptomatische sjögren, want klachten heeft u wel en die moeten we gewoon blijven behandelen, maar ik kan u niet het stickertje geven dat u sjögren heeft… het is wel vreemd dat uw bloedwaarden wel altijd op de randjes balanceren… dus nooit helemaal goed…maar steeds op het randje van goed…
Maar zegt ie, u heeft wel weer bloedarmoede…. ik had net een jaar ijzertabletten geslikt omdat ik heel erg bloedarmoede had en ik was net drie maanden gestopt… verder zei hij, u vertelde mij dat de artsen in 2014 hadden gezien dat u het MGUS factor had en daar heb ik nu ook weer opgeprikt en u heeft weer teveel M.Proteïnen in het bloed… dus het MGUS factor , vroeger wachten we dan altijd met verder onderzoeken totdat de M Proteïnen tot een bepaalde hoogte waren gestegen, en moest u gewoon steeds gecontroleerd worden maar het protocol is veranderd en omdat u nog zo jong bent wil de Internist/Hematoloog u verder onderzoeken want het kan zijn dat u de Ziekte van Kahler heeft….
Ik vroeg hem wat voor onderzoeken de internist dan zou willen doen… de reumatoloog vertelde dat er waarschijnlijk een beenmergpunctie gedaan zou worden en verdere onderzoeken om te kijken of het inderdaad ziekte van Kahler was… hij vertelde in ieder geval dat ik in een voorstadium zat… en dat elk moment het kon overslaan van MGUS naar ziekte van Kahler….
Tjonge ik schrok wel… en ineens realiseerde ik mij dat ze dit in MCL Leeuwarden al hadden geweten…ik ben toen een week opgenomen geweest in MCL Leeuwarden om te onderzoeken of ik syndroom van Sjögren had…dit kwam er toen niet uit en ze zeiden dat ik fibromyalgie had en Syndroom van Raynaud… zij hebben toen niet verteld dat ik het MGUS factor, teveel M Proteïnen in het bloed had…eind 2015 had ik mijn dossier opgevraagd, en daar las ik dat ik het MGUS factor had en dat ik elk half jaar erop geprikt moest worden… ik ben toen behoorlijk geschrokken en ben toen ook naar de huisarts gegaan, dat was een invaller omdat mijn eigen huisarts ziek was… ik vroeg hem waarom ik dit niet wist, en hij zei toen tegen mij… ach is toch niet erg.. als je de ziekte van Kahler had dan was je allang dood geweest… ik ben toen ontzettend boos geworden en stond er op dat ik nog een keer geprikt werd, ik kwam toen twee weken later terug voor de uitslag en de arts zei… niks aan de hand hoor.. ik zei het toch.. Ik ben toen weer naar huis gegaan maar was echt vreselijk boos, en voelde mij ook erg onbegrepen… ik had natuurlijk wel wat gelezen over Kahler en dat was niet misselijk als je dat had…
En dan nu kom je bij deze reumatoloog en dan krijg je dit verhaal… ik moest toch wel even slikken en werd weer erg boos op Leeuwarden… oké dat is wel weer een jaar geleden en toen kon het ook misschien wel niet erger zijn, maar toch.. ik vertrouwde het toch niet en ook toen had ik enorme bloedarmoede wat wel een symptoom is van Kahler…
Al met al is mijn conclusie, had ik niet mijn dossier opgevraagd, had ik het niet geweten en had ik het niet tegen deze reumatoloog kunnen zeggen, had hij er niet op geprikt, hadden we niet geweten dat het weer verhoogd was.. wat gaat er toch bij mij veel mis… wat er mis kan gaan gaat mis….
Hoe belangrijk is het om zelf steeds de regie te blijven houden…
Ik zie wel tegen het gesprek met de internist op…. afwachten wat hij allemaal wil gaan doen…. en ja dan speelt mijn hernia ook nog mee… de hernia waar ik in april aan ben geopereerd.. maar die binnen een week weer terug was…
En dan gaan mijn gedachten daar naar terug en herinner ik mij het gesprek met de neurochirurg, die vertelde dat hij tijdens de operatie allemaal los kraakbeen/bot had gevonden, en niet snapte wat dat daar deed… en als ik dan lees wat Kahler in houdt dat je botten dan afbreken, omdat de haarden in je botten zitten en daardoor je botten afbreekt… 1 en 1 is 2… heeft dat daar dan ook mee te maken? Is dan de hernia niet teruggekomen door de Dystonie maar door iets anders?? Wie zal het zeggen…
Ik ga in ieder geval wel contact opnemen maandag met de neurochirurg, om met hem te overleggen wat er nu uitgekomen is en of dat ook enige invloed op de operatie en de hernia zou kunnen hebben….
Ik moet het nu loslaten en afwachten wat er uit de onderzoeken komt, vind het wel moeilijk om het nu los te laten… heb het gevoel dat mijn leventje weer aardig op de kop staat… en ons leventje staat al zo op de kop… er gebeurt namelijk zo veel.. met mij en met mijn man… en dan nog overeind blijven staan?? Nee ik merk dat ik de laatste tijd veel vaker onderuit ga… Ik kan soms zomaar ontzettend verdrietig worden… maar ook zomaar ontzettend emotioneel en angstig… en dan spookt er van alles door mij heen… dan vliegen er allerlei nare gedachten door mij heen, herinneringen van vroeger… en wordt ik ook ontzettend geconfronteerd met mijn opgelopen blauwe plekken vanuit mijn verleden…
Is het dan toch nu allemaal teveel geworden… raak ik nu in een depressie??? Raak ik nu psychisch in de war?? Best wel angsten die mij parten spelen… en ja dat zijn een aantal van mijn blauwe plekken die dan een ontzettende dreun krijgen… en hoe moet ik daar dan mee omgaan??
Als je in zo’n emo bui zit dan kun je soms zo uit de bocht vliegen, je bent zo intens verdrietig en hebt het gevoel dat niemand je snapt… je voelt je in dat verdrietige moment ook nog eens ontzettend alleen, eenzaam en alles wat daar bij hoort… en wat heb ik eenzame moment meegemaakt… echte eenzame momenten.. momenten van alleen zijn is mij niet onbekend… ik wil gerust een voorbeeld noemen… misschien dat je dan een beetje begrijpt wat mijn blauwe plek “eenzaam” voelt.. en waarom ik dan soms zo reageer vanuit die blauwe plek “eenzaamheid”.. natuurlijk is dat niet goed… je moet eigenlijk nooit vanuit je blauwe plek reageren.. wacht dan even totdat je weer terug bent in het hier en nu en reageer dan… want die blauwe plek is natuurlijk nu niet meer reëel……maar die voel je omdat je je intens verdrietig voelt en juist die blauwe plek dan heel erg naar boven komt…
Mijn blauwe plek is dus “eenzaamheid” en die komt uit een ervaring die ik meegemaakt heb… ik heb in het verleden vele Psychiatrische ziekenhuizen bezocht.. als jullie mij een beetje hebben gevolgd weten jullie ook waarom… doordat ik getrouwd was met iemand waar ik niet gelukkig bij was en die mij emotioneel en geestelijk misbruikte met alles wat daarbij hoort…liet ik mij geregeld opnemen om uit de thuissituatie te ontvluchten… ik kreeg medicijnen die ik juist niet nodig had.. maar omdat, nu mijn ex-man, de artsen heel wat anders voorspiegelde dan de waarheid eigenlijks was, kreeg ik medicijnen… omdat ze dachten dat ik een enorme zware stoornis had… maar wat niemand wist was dat ik niet tegen die medicijnen kon, en ik juist door die medicijnen flink in de war raakte en psychotisch werd… waardoor ik soms zo in de war raakte dat ik in de isoleercel belandde…. en er is niets vernederendst dan dat… en dat het hielp… nee want ik kreeg alleen maar meer van die troep… dus de situatie verbeterde niet… en niemand die dat besefte…
(1 arts had het door een heeft ook in 2002 al geadviseerd dat ze daar wat mee moesten doen maar nooit heeft iemand dat opgepakt…had er maar iemand naar die arts geluisterd, had mij heel wat leed kunnen besparen…. daarom mag ik nu ook nooit meer die medicatie… want het gebeurt direct weer…heb het ondertussen al een paar keer weer meegemaakt met vergelijkbare medicijnen zoals prednison…. )
maar in die isoleercel waren mijn “eenzaamste” momenten… deze momenten raak je ook nooit meer kwijt en blijven in je geheugen gegrift… ik gun niemand deze ervaringen…zelfs mijn ergste vijand niet…en ja als je dan die emo buien hebt, of ik ben ontzettend verdrietig dan krijgen juist deze blauwe plekken weer een enorme dreun en daarmee borrelt die “eenzaamheid” weer enorm naar boven…. en dan is het aan mij hoe ik daar dan mee omga… verlies ik mij dan in die zware blauwe plek.. ja soms wel.. en ja soms reageer ik ook uit die enorme blauwe plek….
Sorry als ik daar mensen mee pijn doe.. is niet mijn bedoeling en als ik het ook weet dan bied ik altijd mijn excuses aan, want de ander kan er niets aan doen dat jij die blauwe plekken hebt en van daaruit reageert….
Maar gelukkig weet 1 Iemand hoe ik mij dan voel, Hij weet precies wat ik dan nodig heb.. en dan opeens is Hij er…. komt Hij en dit doet Hij dan door dat ik dan ineens een prachtig gedicht lees of een Bijbeltekst of er komt een bepaald lied voorbij op de radio…dit alles haalt mij dan uit dat diepe gevoel weg… Wauw wat is het toch een rijkdom om zo’n God te kennen… een God die mij kent van binnen en van buiten…. Hij heeft mij gemaakt dus weet precies hoe ik ben… en Hij weet ook wat ik allemaal heb mee gemaakt want Hij was daarbij… op het moment dat ik erin zat voelde dat niet zo hoor… maar nu weet ik dat Hij daarbij was… ik was dus niet zo alleen dan ik altijd dacht… alhoewel het gevoel daarbij nog steeds “eenzaamheid” is….
Een prachtige Bijbeltekst wat mij dan altijd weer terug brengt uit de eenzaamheid is…
Psalm 56:4
Wees niet bang, want ik ben bij je, vrees niet, want ik ben je God. Ik zal je sterken, ik zal je helpen, je steunen met mijn onoverwinnelijke rechterhand.
Hierdoor mag ik weten, wat er ook gebeurt…door welke perioden ik nog heen moet… of welke diepe dalen ik nog tegen ga komen, vooral nu mijn leven medisch gezien weer totaal op de kop staat… Hij is erbij…. en Hij zal mij de kracht geven..en mij helpen om het te kunnen doorstaan… al voel ik het misschien niet altijd… ik mag het gewoon zeker weten…. en dat zeker weten is mijn houvast….. en daardoor kan ik mijn rugzak dragen…. en ook de lasten die dat met zich mee brengt (ver)dragen…..
En ja dan kan ik deze tekst hardop uitspreken….
In 1 Korinthe 10 vers 13 staat: Gij hebt geen bovenmenselijke verzoeking te doorstaan. En God is getrouw, die niet zal gedogen, dat gij boven vermogen verzocht wordt, want Hij zal met de verzoeking ook voor de uitkomst zorgen, zodat gij ertegen bestand zijt.
Dit is Zijn belofte voor mij…. hier mag ik op gaan staan dat Hij ook voor uitkomst zal zorgen… en oké.. soms is die uitkomst niet zoals wij het zouden verwachten of zouden willen zien… maar Hij heeft het beste met ons voor, dus wat de uitkomst ook zal worden het zal uiteindelijk een perfecte uitkomst zijn… een uitkomst waar ik verder mee kan!
Heb jij ook zo’n houvast… kun jij geloven dat God ook voor jou een uitkomst heeft!!??
Vorige week heb ik een interview gegeven bij Radio Eenhoorn in het programma Tichterby!
Ik heb toen beloofd om het interview in een blog te verwerken…
De uitzending werd in blokjes verdeeld van ongeveer 10 minuten en tussendoor werd er muziek gedraaid die ik zelf uit had gezocht en paste bij mijn verhaal… het was best wel lastig, wat vertel ik wel en wat vertel ik niet… heb zoveel meegemaakt, dat als ik alles ga vertellen het bijna een boek is… of dat ik wel een hele dag kan vullen, en ik had maar met elkaar ongeveer 50 minuten… tjonge dat was best wel lastig, vooral voor mij die het heerlijk vind om te kletsen..hoe vertel je een levensverhaal wat al 46 jaar duurt in ongeveer 50 minuten…dat is natuurlijk onmogelijk, dus moest ik keuzes maken…
Ik werd gebeld en de uitzending zou beginnen.. maar wat gebeurt er, ik kon niet doorverbonden worden met de studio… ze kregen mij niet op de radio… brrr.. ik vond het al zo spannend… en nu lukte het niet…ze probeerden met alle macht het voor elkaar te krijgen maar wat ze ook deden.. het lukte niet…
Wij kregen heel erg het gevoel dat er iemand anders achter zat… er was natuurlijk de nodige strijd al geweest van te voren bij mij , en wat de andere kant (lees duivel) niet wil is dat wij van God getuigen… dat wij God alle eer geven.. en hij zal er alles aan doen om het niet door te laten gaan, dus hij probeerde het..
“maar onze God is groter en Overwinnaar”,
Ik had wel zoiets van dat heb ik weer…. want het gaat bij mij nooit iets volgens het boekje…. dat is in mijn leven nog nooit zo gegaan dus nu ook niet… en na een half uur, met inspanningen van een externe hulp die in sneltreinvaart naar de studio was gekomen, slaagden ze erin dat ik verbinding had met de studio en het interview kon beginnen….
Ondertussen was de spanning aardig opgelopen en ik had in het begin moeite om mijn stem onder controle te krijgen… de zenuwen gierden door mijn keel… het was wel jammer dat ik de presentatrice heel slecht verstond.. want ze was erg zacht door de telefoon, waardoor ik heel goed moest luisteren naar wat ze zei… en ja als ik haar niet hoorde sprak ik door..maar achteraf hoorde ik dat ik haar regelmatig in de rede was gevallen… dit vind ik natuurlijk heel erg jammer, maar ik hoorde haar erg slecht dus kon hier ook niks aan doen…. maar na het voorstellen wilde ze eerst maar het eerste lied laten horen zodat de spanning even kon zakken……
Opwekking 760 Wie vrees ik nog
Na het lied stelde ik mij voor, wie ik was en over mijn thuis situatie… dat ik in 2014 ben getrouwd nu alweer bijna 3 jaar…en dat wij op een gegeven moment vanuit Friesland naar Twente zijn vertrokken en dat wij in Goor belanden, maar omdat ik meer aangepast moest gaan wonen omdat er een elektrische rolstoel voor mij moest komen en dit paste niet in onze huidige woning, dus moesten wij in korte tijd weer verhuizen, en dit was best wel lastig want wij woonden nog maar net in Goor, maar er was in onze omgeving geen aangepast huis dus keken wij verder om ons heen… en schreven ons ook in bij de woningstichting in Borne want daar wilden wij ook wel heen en binnen 2 weken hadden we een woning in Borne, een prachtig appartement, helemaal aangepast…
Maar voor dat wij die woning konden accepteren moesten wij akkoord hebben van de WMO, dat gebeurde maar niet en het duurde maar en duurde maar, en de woningstichting zei dat ze de woning wel voor ons vast hielden totdat wij akkoord hadden van de WMO… maar dat ze dat normaliter niet deden, en waarom ze dat nu wel deden dat wist hij ook niet… nou dat wisten wij wel… God had dit plekje voor ons bedoelt… want alles viel op zijn plek.. het bijzondere was dat wij in 2013 elkaar weer voor het eerst hadden ontmoet in Borne, mijn man had, voordat onze relatie begon daar altijd gewoond…en het was nog dichter bij de kinderen waarvoor wij mede uiteindelijk weer voor Twente hadden gekozen… door dit alles was voor ons het cirkeltje weer rond… wij konden samen een nieuw leven opbouwen in Borne… de plek die eigenlijk voor ons heel dierbaar was geworden…
Ze vroeg waarom ik voor dit nummer had gekozen, dat zal niet zomaar geweest zijn…en dat was ook zo….dit lied gaat eigenlijk over angst en mijn leven bestond tot 2010 voornamelijk uit angst… tot 2010 heb ik niet een gelukkig leven gehad… verre van dat…dit was al in mijn kinderjaren begonnen omdat ik in een erg beschermende omgeving ben grootgebracht waardoor ik weinig contact had met de buitenwereld…waardoor de buitenwereld eng was, en ik ook niet veel van de buitenwereld begreep, en dus ook niks van de buitenwereld meemaakte.
Toen ik op mijn 17e de stap zette om die buitenwereld te gaan verkennen, dacht ik dat ga ik wel redden… ik ben er helemaal klaar voor om die enge wereld in te stappen…maar ik redde het niet, ik raakte overspannen en kreeg een burn-out, zoals ze dat tegenwoordig zeggen… deze periode heeft ongeveer 2 jaar geduurd en toen trof ik mijn ex-man…. ik dacht nu ga ik een nieuw leven tegemoet, ik heb mijn ware liefde gevonden, nu begint mijn leven.. maar dit bleek uiteindelijk heel anders uit te pakken voor mij….wij bleken gewoon niet bij elkaar te passen…hierdoor raakte ik psychisch in de knoei en voelde ik mij gevangen binnen mijn relatie, en op den duur ook in mijzelf.
Doordat ik steeds meer in de knel kwam met mijzelf en binnen de relatie, ook omdat er nare dingen gebeurde binnen onze relatie…werden mijn klachten ook steeds heftiger… ik slikte nog een beetje medicijnen van mijn eerdere burn-out, maar door de verergering van de situatie, en het gevoel dat ik ergens in gevangen zat waar ik niet uit kon ontsnappen… werden de medicijnen steeds meer opgehoogd…. maar ondanks de medicatie werden mijn klachten niet minder en bleef ik ook ontzettend angstig.. die medicijnen konden mijn angst niet dempen, want wat er eigenlijk gebeurde was dat de medicijnen mij alleen maar angstiger maakten…ze verdoofden mij wel maar de bijwerkingen van die medicijnen was dat je er ook angstiger van kon worden, psychoses van kon krijgen enz….(bij paracetamol bv is een pijnstiller wat je bv gebruikt voor hoofdpijn, maar in de bijsluiter staat ook dat de bijwerking van paracetamol hoofdpijn kan zijn)… en dit deden de medicijnen bij mij…de mensen dachten, ze word steeds zieker en zieker psychisch, maar ik werd juist zieker van de medicatie die mij enorm triggerden… zij gaven bij mij achteraf gezien de tegenovergestelde werking…natuurlijk speelde mee wat er in mijn relatie gebeurde en de gebeurtenissen die ik om mij heen mee maakte, dit zorgde te samen dat ik steeds meer in de knel kwam te zitten.. deze situatie heeft ongeveer 20 jaar geduurd…
In 2009 kwam ik op een punt dat ik het uitschreeuwde naar God, ik zag het niet meer zitten… ik had gelukkig altijd mijn geloof behouden in God, ik denk dat God mij vastgehouden heeft, ik schreeuwde het uit naar God en deed God op dat moment een voorstel… of ik kom naar U toe, of U haalt mij op… ik wist dat het een bizar voorstel was maar ik zag op dat moment geen uitkomst meer… en het gekke was, dat ik als ik zou gaan, ik zeker wist waar ik naar toe zou gaan.. ik zou naar God gaan daar had ik geen twijfel over… ik was voor veel dingen bang, maar daarvoor totaal niet…. maar God had een ander plan met mijn leven…
Hij heeft ingegrepen.. Hij heeft heftig ingegrepen…
Ik wist helemaal niets van onze financiële situatie af, binnen onze realiteit, dat regelde mijn ex-man allemaal, ook omdat ik natuurlijk als een zombie leefde…. op een dag haalde mijn moeder mij op, ik was ergens… en ze zei je moet thuis komen… jullie zijn uit huis gezet… ik snapte er niks van… en ik ging met haar mee… dit was een enorme klap voor mij…je wereld stortte in, al je zekerheid onder je voeten verdween…. ik wist niet meer wat ik moest, ik wist niet meer waar ik naar toe moest…ik had niks meer, geen huis meer… geen dak boven mijn hoofd….. ik dacht hoe moet het nou… gelukkig had ik erg lieve ouders die mij opgevangen hebben…. want mijn ex-man was in geen velden of wegen te bekennen… die was met de noorderzon vertrokken… en helaas heb ik die ook nooit meer gezien…. tot op de dag van vandaag!
En ja dat was een heftige periode, je wordt natuurlijk helemaal op je zelf teruggeworpen… in alles.. in de praktische kant maar ook de financiële kant… en natuurlijk was ik zelf ook nog niet in orde, ik zat nog zwaar onder de medicijnen… de scheiding kwam er door.. dit was ook erg moeilijk want heb daar best wel mee geworsteld… je mag toch niet scheiden, zo heeft God een huwelijk toch niet bedoeld… je beloofd elkaar trouw tot de dood je scheidt… maar tijdens die worsteling heeft God mij laten zien dat het goed was… ik had voldoende redenen om de scheiding in gang te zetten… en met Gods woord mocht ik ontdekken dat het in sommige situaties oké is… en toen kreeg ik ook de rust en vrede van God hierin… en heb ik het ook in alle rust kunnen regelen…
Maar toen kwam het volgende… ik dacht ja ho eens even… die medicijnen en die labeltjes die ik in die 20 jaar opgeplakt had gekregen… dat ben ik helemaal niet… dus ik ben naar mijn toenmalige psychiater gestapt en gezegd, ik wil van die medicatie af, ik wil afbouwen… maar er was geen enkele arts die mee wilde werken…. ze zeiden dat kan niet… dat gaat helemaal fout.. dan wordt je weer psychotisch en moet je weer worden opgenomen… ik zei: “nee hoor.. dat gebeurt niet.. want wat jullie allemaal denken wie ik ben, met al die labeltjes, ben ik helemaal niet… maar ze wilden niet meewerken, op een gegeven moment kwam er een nieuwe arts uit Assen weet ik nog wel, en die zei: “weet je wat, we gaan het gewoon proberen… lukt het niet dan zien we wel waar het schip strand….” Hij zei lukt het niet dan heb ik je er zo weer aan hoor… ik zei deal…daar ga ik mee akkoord…
In 2 jaar heb ik alles afgebouwd… in de laatste week was ik echt een junk… ik werd vreselijk ziek, je bent even helemaal van de wereld… ik weet nu wat een verslaafde doormaakt, meemaakt als hij of zij afkickt… maar ik ben nu 4 jaar verder en heb nog geen enkele terugval gehad of medicatie meer aangeraakt… tenminste niet die medicatie…
Na dit hele verhaal gingen we luisteren naar het lied van Elisa Mannah
Een nummer wat precies beschrijft hoe ik jaren de wereld heb beleeft, ik heb natuurlijk heel lang in een cocon geleefd…als en standbeeld…maar toen ik met de medicijnen afbouwde ontdooide ik langzaam… en toen ik van alle medicijnen af was veranderde ik… mijn angsten verdwenen helemaal….ik was bevrijd en mijn leven begon helemaal opnieuw.. en na 20 jaar als een standbeeld te hebben geleefd, want zo heb ik het wel altijd gevoeld….ik keek vanaf een zijlijn naar de wereld… naar die grote boze enge wereld… en toen kroop ik langzaam uit die cocon…
Dit kon ik natuurlijk niet alleen… ik heb wel hulp gehad van een christelijke begeleidster/hulpverleenster, om alles een plekje te kunnen geven… want alles wat er was gebeurt in mijn leven was niet niks… en het is denk ik logisch dat je daar hulp bij nodig hebt… het heeft mij enorm geholpen om te worden zoals God mij heeft bedoeld… en als je naar de vergelijking kijkt van een cocon, dan denk ik dat ik er nu wel langzaam uit gekropen ben en een mooie vlinder aan het worden ben… en daarom is de Vlinder ook een symbool van mijn leven geworden…
Ik heb, na mijn laatste pilletje te hebben geslikt, een periode gehad van enorm veel energie… ik leefde weer…ik pakte het leven weer op.. ik ging weer vrijwilligerswerk doen, actief in de kerk.. ging weer op een koor enz.. enz.. die periode heeft ongeveer een halfjaar geduurd en toen kreeg ik rare klachten…ik denk dat mijn lichaam ontdekte dat ze het spul/vergif niet meer kregen… mijn lichaam begon het te missen… en mijn lichaam keerde zich op dat moment tegen mij en dat doet het nog steeds…. ik heb ongelofelijk veel pijn in mijn spieren… want mijn spieren zijn natuurlijk 20 jaar verslapt geweest door de medicatie… een arts heeft wel eens tegen mij gezegd… jij krijgt zoveel medicatie daar gaat een paard van ondersteboven maar Mirjam hobbelt gewoon door… aan het einde van mijn afbouw periode heeft de arts die dat toen begeleide tegen mij gezegd.. “Mirjam ik weet absoluut niet hoe jou toekomst er uit gaat zien..want ik weet niet wat die medicijnen allemaal met jou lichaam hebben gedaan…en hoe jou lichaam gaat reageren nu je er helemaal van af bent… ik weet het niet… ik kan het jou niet vertellen… simpelweg omdat wij hier geen ervaring mee hebben…”
Nou ik ben vier jaar verder en ik weet nu wat die medicijnen met mijn lichaam hebben gedaan en nog doen.. maar mijn lichaam heeft zich tegen mij gekeerd maar God niet… God houdt mij vast… mijn lichaam laat het voortdurend afweten… wel heel wisselend trouwens, de ene dag is de ander dag niet… ik heb gelukkig niet elke dag een slechte dag…maar ik breng veel van mijn uren op bed door.. ik heb op dit moment ook een hernia waar ik mee te kampen heb… daar ben ik aan geopereerd 18 April.. ik zag heel erg tegen die operatie op, want mijn lichaam kreeg wel een narcose en daar zit natuurlijk wel spierverslappers in, dus ik dacht mijn lichaam gaat juichen… ik was heel erg benieuwd hoe het allemaal zou gaan… en hoe mijn lichaam erop zou reageren…
Maar ik merk steeds weer door alle gebeurtenissen heen, hoe vaak mijn lichaam mij ook in de steek laat, dat God mij vasthoudt… dat Hij er bij is… Hij zit af en toe gewoon op de rand van mijn bed… als ik heel veel pijn heb, als mijn man met mij gaat bidden, laat Hij zichzelf zien en dat vind ik ontzettend waardevol, kijk heel vaak voelen we het niet, verstandelijk weten we vaak wel dat Hij erbij is maar gevoelsmatig voelen we soms heel wat anders… maar God laat heel vaak aan mij zien dat Hij er is… en dat is voor mij een enorme bemoediging en daardoor kan ik ook doorgaan… ik heb wel een mooi voorbeeld wat ik daarin meegemaakt heb…
Tijdens de operatie aan mijn hernia zat best wel een risico, de narcose was niet goed voor mij… het kon een psychose uitroepen of een delier… ik ben door mijn verleden met de medicijnen daar nogal gevoelig voor… en de angst was er ook bij de artsen dat het zou kunnen gebeuren, dus we waren er wel op voorbereid….maar ik wist ook dat er heel veel mensen voor mij aan het bidden waren en ik vertrouwde volledig op God… ik wist dat Hij erbij was…mijn vertrouwen in Hem is gewoon 100%.. ik weet gewoon dat Hij erbij is en mij vasthoudt….
De operatie verliep goed.. en ik had totaal nergens last van… de narcose gaf absoluut geen bijwerkingen in die richting… ik was natuurlijk moe..doodmoe en sliep veel maar dat was ook wel weer lekker….maar verder geen enkele bijwerking had ik last van.. geen angsten, helemaal niks…ik heb God daar ontzettend voor bedankt…dat was echt een verhoring van heel veel gebeden…
Maar na een week gebeurde er iets… mijn spieren waren natuurlijk enorm getriggerd door de narcose… ze waren natuurlijk wel helemaal verslapt geweest. en als de narcose dan uitwerkt, dan gaan mijn spieren weer helemaal strak staan..wat ze normaliter al 24 uur per dag doen..daarom heb ik ook zoveel pijn, want mijn spieren kunnen zich niet meer uit zichzelf ontspannen… en toen kreeg ik een Dystonie aanval.. ik lag helemaal verkrampt in bed… de hernia was eigenlijk vrijwel direct terug, door mijn verkrampte houding was de hernia teruggeschoten… de arts wilde mij een bepaald medicijn geven, een ontstekingsremmer zodat de ontsteking weg zou gaan en de hernia zich ook weer terug trok.. hier was ik niet zo blij mee want ik kon niet goed tegen die medicijnen, het was een zusje van prednison en prednison kon ik niet tegen, hier zat een stofje in wat bij mij weer een psychose kon uitlokken, maar ik had niet zoveel keus dus ik besloot het maar te doen.. ik dacht God heeft mij ook bewaard voor nare gevolgen van de narcose, dus dit zal ook wel los lopen…
Maar na twee dagen schoot ik richting een psychose, een delier, ik lag in dat ziekenhuis bed en ik was zo bang… echt bang..zo bang heb ik mij in tijden niet gevoeld.… ik heb zo gehuild en ja het was nacht en je ligt alleen in je ziekenhuis bed en mijn verleden kwam als een nare film voorbij. Ik was natuurlijk vreselijk bang dat ik weer terug zou vallen..dat was mijn grootste angst.. En ik heb God aangeroepen… het was mijn enigste houvast op dat moment… je ligt daar alleen en de zusters weten ook totaal niet wat er aan de hand is en waar je doorheen gaat…dus mijn enige hoop was God, wat altijd mijn hoop is geweest en gebleven…het was uiteindelijk ochtend geworden en na dat ik God had aangeroepen krijg ik uit het niets een appje van onze dominee met een Bijbeltekst, het appje begon helemaal niet met goedemorgen of zo.. maar alleen maar een Bijbeltekst… en hij wist totaal niet wat er aan de hand was…en de Bijbeltekst die ik kreeg was
Hebreeën 13:5b
“Want God heeft gezegd: “Ik zal je nooit in de steek laten. Ik zal je nooit verlaten.”…
Wauw dit was een verhoring van mijn roepen naar God.. ik dacht dit kan niet, en ik las het opnieuw en opnieuw…nou dit was regelrecht een cadeautje uit de hemel. dit was een antwoord op mijn roepen naar God.. en ja nu wist ik natuurlijk dat de dominee wakker was, en op dat moment kwam er een stem die zei dat ik om gebed moest vragen, ik dacht nou nee dat hoeft niet dit is wel genoeg.. maar die stem hield aan en dat heb ik hem toen geappt en hij antwoordde gelijk met zo’n icoontje met twee biddende handen… en toen wist ik gewoon dat hij ging bidden en ik bad op dat moment vanuit het ziekenhuis mee…
Ondertussen stuurde God nog een verpleegkundige langs, die ging op bed zitten en sloeg op dat moment haar armen om mij heen, toen kreeg ik dus ook nog lijfelijk troost.. en dan denk ik, God weet precies wat wij nodig hebben…op momenten dat wij het zelf niet meer weten… Hij hield mij gewoon vast…door engelen te sturen en hiermee tilde Hij mij op.
Dit nummer gaat over hoogte en diepten punten in je leven, ik kabbel steeds verder achteruit lichamelijk en lever steeds meer in..en natuurlijk krijg ik ook wel weer eens wat terug…dus ja over rozen gaat ons leven zeker niet..en helaas is mijn man nu ook nog ziek geworden.. dat maakt dat het hier af en toe best wel heftig is..
Zijn we net verhuisd naar Borne, in de veronderstelling dat wij met ons aangepaste woning nog een heerlijk leven tegemoet gaan.. dat we kunnen gaan genieten, wordt je man ook nog ziek, met best wel een heftige aandoening, nu vasculaire executieve problemen met het vermoeden dat er misschien vasculaire dementie onder ten grondslag ligt wat nog verder onderzocht gaat worden, dit moet je dan ook weer een plekje in je leven geven.. wat je moet accepteren en dat gaat met vallen en opstaan… natuurlijk ben ik ook wel eens boos en gefrustreerd…en het woordje WAAROM roep je dan ook uit, en helaas krijg je daar geen antwoord op..
Weet je het voelt als oneerlijk..
Ik heb toch pas na 30 jaar mijn partner weer terug gevonden, ik heb toch 20 jaar niet geleefd en mij als een standbeeld gevoeld?? En nu leefde ik eindelijk weer, en waarom moet ik dan nu weer zoveel inleveren.. ben ik net die mooie vlinder… eindelijk uit die cocon weg… mag ik eindelijk gaan vliegen…
Maar ik ben niet van plan om weer in die cocon te gaan hoor!!!
Kijk waarom alles gebeurt weet ik niet, waarom wij dit allemaal moeten meemaken… ik heb er geen antwoord op.. maar wat ik wel merk, is dat ik door dit alles steeds sterker word en dan wel geestelijk sterker… en dat Hij mij er andere dingen voor in de plaats geeft bv mijn hobby’s.
Mijn hobby’s heb ik echt van God gekregen…toen ik nog in Friesland woonde maakte ik altijd de zondagskrant voor onze kerk… dit vond ik altijd geweldig… dan flanste ik het krantje in elkaar en maakte elke week een plaatje met een tekst erbij…zo begon eigenlijk mijn hobby te ontstaan, ik zocht dan een tekst op in de bijbel en een afbeelding plukte ik van internet, (wel een gratis afbeelding) en dan verwerkte ik de tekst in de afbeelding en dan heb ik een speciaal programma PiZap.com die mij dan helpt om er wat moois van te maken..maar het is voor mij ook tegelijk een stukje stille tijd, en een tijd waarin ik mij richt op God…waardoor mijn relatie verdiept met God..en het is natuurlijk een stukje ontspanning, ik vind het heerlijk om te doen…
Maar ja toen verhuisden wij naar Twente..en toen dacht ik nu kan ik het krantje niet meer doen, Help nu raak ik dat kwijt… en dat vond ik heel erg.. en dacht wat moet ik nu, wat moet ik nu gaan doen… en vroeg het God ook, Heer wat moet ik nu doen… U heeft mij dat talent gegeven en wil natuurlijk ook dat ik daar wat mee ga doen..en ja de Heer voorziet.. en dat doet Hij steeds, in dit verhaal zie je al een aantal voorbeelden van als ik God aanroep dat Hij er is en antwoord geeft en voor mij zorgt… maar dat doet Hij niet altijd direct, of Hij doet het via een appje van een vriendin, of een Bijbeltekst, of iets wat voorbij komt op Facebook.
Op een gegeven moment kreeg ik via een vriendin op Facebook een berichtje dat zij een oproep had gezien over kruimelaars… dat er kruimelaars werd gezocht voor een website DagelijkseBroodkruimels.nl .. een website waar je teksten kunt vinden verwerkt in afbeeldingen, wat zij een kruimel noemen en waar je je op kunt abonneren via de mail, zodat je elke dag een kruimel in je mailbox krijgt, maar er staan ook verhalen op van mensen die bloggen, en er is sinds kort ook een eigen webshop waar je kaarten kunt kopen die gemaakt zijn van de kruimels.. dus al met al een fantastische site..
Ik was erg onzeker en dacht dat is niks voor mij… zo goed ben ik nou ook weer niet…dat is veel te hoog gegrepen voor mij, ik doe het nog maar net, dat kan ik allemaal niet… toen kwam natuurlijk dat onzeker meisje weer naar boven, wat natuurlijk daar diep van binnen zit en ook altijd blijft zitten….ik weet er mee om te gaan, ik weet dat het een leugen is, ik weet dat ik het mag bestrijden en steeds tegen mij zelf mag zeggen dat het niet waar is….en dan gaat het ook wel goed.. maar af en toe steekt ze even de vinger op… van
“Hallo ik ben er ook nog”
maar ondanks dat probeer ik er niet naar te luisteren en doe mijn best op mijn kruimels..maar goed ik heb de stoute schoenen aan getrokken en een mailtje gestuurd…en ik dacht, nou dat zal toch wel niks worden maar goed ik zie wel… eigenlijk een mailtje waarin ik direct al aangaf dat ik niet wist of ik er wel voor in aanmerking kwam omdat ik het nog niet zolang deed en ik erg onzeker was, maar dat ik wel open stond om te leren…
Maar wat gebeurde er …een van het team belde mij op en had op mijn Facebook rond gekeken en zei dat hij wel degelijk iets zag wat hem blij maakte en ik werd aangenomen… ik was ontzettend dankbaar en blij…en ik had het gevoel van “Hé ik heb werk”… werk wat ik op bed kan doen, achter mijn laptop…en nu maak ik elke week een afbeelding of een keer in de twee weken, maar net hoeveel tijd ik heb en hoe het uitkomt..en die stuur ik dan op en dan plannen hun het in… en zo krijgen mensen elke dag een kruimel in hun mail.. of op Facebook want ze hebben ook een Facebook pagina waar ze elke dag de kruimel delen…
Het bijzondere aan deze kruimels is dat het gaat spreken, ze betekenen meer dan een stukje brood… het is levend brood… en wat een Zegen kan dat zijn voor de mensen, en het volgende nummer wat ik uitgezocht had was Zegen van Danielle Schaap
Ja als Zegen kom door regen, als genezing komt door pijn, nou dat heb ik zeer zeker in mijn leven meegemaakt en ja als je dat meemaakt.. wat gebeurt er dan…. hier moest ik even over nadenken toen ze mij dat vroeg… en toen had ik het antwoord..
Dan gebeuren er Grote Dingen!!
En dan ervaar je Zijn nabijheid… en ik kreeg van de presentatrice en enorme mooi bemoediging/ compliment wat ik erg waardeerde en ook ontzettend waardevol vond, zij zei dat toen ze mijn verhaal had gelezen, en de mooie kruimels die voorbij kwamen zoals deze van het nummer He Loves Us
Dit raakt mensen, jij weet de pijn die jouw leven raakt, om te zetten in een beeld. Maar het beeld is niet verwrongen van Pijn of van Bitterheid of van geslotenheid, maar het is steeds een beeld wat je op de een of andere manier kan doen wat Liefde uit straalt, wat Genezing uitstraalt…. Ik herken jou broodkruimels aan de afbeelding…
Dit vond ik zo geweldig dat ze dit allemaal zei, ik was er diep van onder de indruk en mijn grootste wens is ook dat ik Gods Liefde mag uitdelen, en daaruit is ook de naam van mijn website ontstaan… het is niet zomaar een simpele naam geworden als Na regen komt zonneschijn, maar hij heet Love Heals All Things.. daarom had ze het thema van deze avond ook zo genoemd…
Ja en toen kwamen we op mijn website uit… ik heb heel lang getwijfeld of ik dit wel moest gaan doen… moest ik wel beginnen met een website.. vond het best wel eng…en het is ook iets heel kwetsbaars, je deelt iets van jezelf waar een ander mee aan de haal kan gaan.. het is wel internet en gaat de hele wereld over…. maar toen zei een vriendin een keer tegen mij, (en ze wist niet dat ik al een blog had alleen hij stond niet op openbaar maar privé dus niemand kon hem lezen of vinden), waarom ga jij niet bloggen… ik dacht toen je moest eens weten.. die blog ligt allang klaar alleen ik durf niet… en toen zei die vraag stelde was dit een antwoord van God op mijn vraag of ik het wel moest doen…op mijn twijfels…
Nu weet ik dat God mij helpt met het schrijven en vertellen, want ik vertel natuurlijk wel over gebeurtenissen die ik mee heb gemaakt en nog mee maak, verdrietige dingen en mooie dingen… en het laatste wat ik wil is mensen kwetsen of pijn doen.. ik let heel goed op wat ik schrijf en hoe ik het op schrijf, en weet je iedereen leest het weer door zijn eigen bril.. ik schrijf het op met mijn bril, maar iedereen leest het door zijn eigen bril en dat is bij iedereen weer anders, want iemand kan het zo opvatten terwijl dat een ander het heel anders opvat… Gelukkig schrijf ik de blogs samen met God en dan mag ik erop vertrouwen dat God bij diegene is die mijn blog op dat moment leest… en dat Hij zijn Zegen daaraan geeft… want het is ook fijn omdat te mogen merken, ik merk het namelijk aan de reacties die ik van mensen krijg…weet ik gewoon het is goed, elke keer weer… en dat bemoedigt mij ook om door te gaan…
En ja dan heb je nog de uitlaatklep van het zingen, mijn andere hobby, wat bijna samen gaat met bloggen… het zijn twee uitlaatkleppen van mij wat ik zo nodig heb… ik schrijf nog net geen liedjes haha.. maar wat niet is kan nog komen…. wie weet…hihi
Op de achtergrond word nu een nummer van Oslo Gospel Choir gedraaid, en daar heb ik iets mee…gelukkig mocht ik dat tijdens dat het nummer draaide op de achtergrond er nog wat over vertellen…
Tijdens mijn 20 jaar psychisch ziek zijn luisterde ik altijd naar Oslo gospel Choir… elke dag.. dag in en dag uit, ik lag in die periode heel veel op de bank… mijn leven was op het laatst van bed op de bank en van de bank weer op bed… in die tijd hield ik mijn geloof vast door de muziek… door steeds te luisteren naar deze muziek bleef ik dicht bij God.. ik kende alle nummers van de Oslo Gospel Choir uit mijn hoofd… en toen ik was bevrijd na 20 jaar en uit mijn cocon kroop wilde ik weer gaan zingen en ging ik ook weer op een koor… zo kwam ik ook in 2014 bij Vecht Gospel Choir, dit was het eerste projectkoor waar ik mee in aanraking kwam en dit projectkoor had een project met de dirigent van het Oslo Gospel Choir…ik mocht zingen met de dirigent van Oslo Gospel Choir, en ook de nummers van het beroemde koor samen met allemaal andere enthousiaste zangers en zangeressen….een aantal nummers kon ik niet zingen omdat het mij zo raakte… wie had ooit gedacht dat ik nog eens nummers mocht gaan zingen wat mij door mijn donkerste periode van mijn leven heeft geleid.. en mij dicht bij God hield.. en nu mocht ik daarvan zingen … Zijn naam groot maken… en Hem zo bedanken voor wat Hij tot nu toe in mijn leven had gedaan…..
En dat ik door al die dingen die ik meegemaakt heb… door mijn werk bij dagelijksebroodkruimels, en door mijn website, en door het zingen mag ik anderen mensen bemoedigen… dat is mijn grootste wens, mijn grootste drive, andere mensen bemoedigen en Gods grote Liefde doorgeven… want Hij is een liefdevolle God.
Hij wil maar 1 ding en dat is dat jij je leven aan God geeft, en weet je dan komt straks die dag dat alles voorbij is, alles… alle verdriet.. geen pijn meer.. dat we mogen juichen en dansen, en dat het voor eeuwig is… niet voor 1 dag maar voor ALTIJD…. en wat is het dan fijn om dat te doen met iedereen die je lief is.. en wat is dat een geweldige toekomst…
Hij heeft mijn rouwklacht omgeturnd tot een vreugdedans… en dan mag ik voor altijd dansen… ik kan nu niet dansen maar ik dans in mijn hart, en Hij is dicht bij mij maar Hij wil ook dicht bij jou zijn… Hij wil met iedereen de dans van het leven dansen…
Ja en dan de vraag wat ik nog mee wilde geven aan de luisteraars…
HOU VOL!!!
Hou vol en laat niet los dan laat Hij jou niet los, roep God aan en Hij is er… Hoe diep je ook zit of op welke top van welke berg je ook staat… Hij is bij jou en houdt je vast… maar roep Hem aan en HOU VOL… en weet je die dag komt, en dan hoop ik dat je erbij bent…. en dat we samen voor God voor Zijn troon mogen Zingen en Dansen…en tot die tijd…..
Gister was het Vaderdag en omdat de kinderen kwamen hadden we besloten om niet naar de kerk te gaan… wij wisten dat er s’avonds ook een dienst was dus daar konden we eventueel naar toe als we daar nog puf voor hadden…
De Kinderen zijn geweest en het was erg gezellig… we genoten volop van de drukte, en het deed ons goed dat ze er weer waren.. halverwege de middag waren ze allemaal weer vertrokken en wij bleven voldaan achter… wat is het toch en rijkdom om dit mee te mogen maken en dat het contact goed is… het besef dat het ook anders had kunnen lopen maakt ons dankbaar…
Het liep tegen de avond en we besloten om de avonddienst te gaan bezoeken…. het was een Ontmoeting met Jezus Dienst.. waarin het draait om Aanbidding, bevrijding en genezing….de titel alleen al maakt je nieuwsgierig… dus huppekee een beetje optuttelen en we trokken naar Wierden.
Aangekomen in Wierden werden we warm onthaald door mede kerkgangers en we zochten een plekje…. we kozen een plekje achterin omdat dit gewoon makkelijker is vanwege de rolstoel….voor in de kerk stonden twee sta tafels waar brood en wijn op stond dit duidde erop dat er waarschijnlijk ook avondmaal gevierd zou worden…. en ja avondmaal geeft mij altijd een speciaal dankbaar gevoel… ook een eerbiedig gevoel… een gevoel van stil zijn…
De avond begon en er werden een paar liederen gezongen… prachtige aanbiddingsliederen die echt bij mij binnen kwamen… ondertussen vertelde de zangleidster hoe de avond er een beetje uit zou zien, je kon een kaartje voor bij de sta tafels weghalen als je dat wilde om misschien wat op te schrijven als je wat op je hart kreeg, een beeld, of een gedachte van God, of een bemoediging… alles kon je daar op zetten wat jou raakte… en dan kon je (hoefde niet) het kaartje na de verkondiging naar voren brengen en werd het tijdens de aanbidding voor gelezen… want misschien was het wel een bemoediging voor die ander…ook was er na de verkondiging gelegenheid om persoonlijk het avondmaal te vieren, gewoon tijdens de aanbidding kon je naar voren lopen en je moment met Jezus nemen, de vrijheid nemen om alles dingen/situaties bij het kruis te brengen en Hem te danken door middel van het avondmaal… alles mocht en niks hoefde, het was jou Persoonlijke Avond met Jezus… niet een avond met je broers en zussen heerlijk zingen en een overdenking, maar een persoonlijke avond tussen jou en Jezus…
Tsjonge dacht ik dat beloofd wat… ik had wel oren naar een ontmoeting met Jezus…
Tijdens het zingen van die prachtige liederen werd ik geraakt… ik werd helemaal warm van binnen en kon mij helemaal overgeven aan de Rust en Vrede die God voor mij had klaar liggen… ik kon alles loslaten wat mij die dag bezig had gehouden en merkte dat de Heilige Geest aanwezig was….dat Hij mij klaar maakte voor een ontmoeting met Jezus…
Na het eerste blokje aanbidding kwam de spreker naar voren en begon met zijn verkondiging… Bitter naar Beter…. wat een titel…. pfff best wel een pittige titel… tenminste bitterheid is niet niks…. En hij vertelde het verhaal van de Israëlieten… dat zij regelmatig verbitterd waren door de situaties die zij meemaakten…. ondanks dat God hun Zijn zegeningen gaf en voor hun zorgde, raakten zij regelmatig verbitterd… maar waarom zou je zeggen… dit kwam omdat hun verwachtingen.. hun hoop.. hun verlangens niet altijd uitkwamen… dat ze teleurgesteld raakten..
Bijvoorbeeld: Na een lange reis in de woestijn kwamen ze eindelijk bij water en ze dachten “ooooo water”… maar helaas… ze namen een slok en “Brrrr” het water bleek vreselijk bitter te zijn….. Ze riepen naar Mozes, verbitterd en teleurgesteld; “het water is Bitter” hiermee ging Mozes naar God en zei: “Heer help… de mensen hebben zo’n dorst en nu is het water bitter” toen zei God tegen Mozes “gooi een stuk hout in het water” …Mozes gooide een stuk hout in het water en het water werd zoet… Wauw wat een WONDER!!!
Maar wat nu het mooie was wat de spreker vertelde, was dat het hout wat Mozes in het water gooide niet zomaar een stuk hout was, maar dat het ergens naar verwees…. Heel veel dingen/situaties in het Oude Testament verwijzen naar het Nieuwe Testament… en hebben vaak een profetische waarde… dus dat Hout had een veel diepere betekenis, want dat hout verwees naar het Kruis van Jezus…het kruis waar de Here Jezus Zijn leven heeft gegeven voor ons!!! Zodat wij bevrijd konden worden van welke situatie dan ook!
Ik werd voor de zoveelste keer ontroerd en dankbaar dat het kruis eigenlijk zoveel betekend… Hij heeft daar geleden voor jou en voor mij en voor al onze pijn…. lichamelijk of geestelijk… Hij wil ons door het kruis Genezing geven in alle facetten van ons leven…want in Jesaja 53:5 | NBVstaat
Om onze zonden werd hij doorboord,
om onze wandaden gebroken.
Voor ons welzijn werd hij getuchtigd,
zijn striemen brachten ons genezing.
Bitterheid ontstaat uit verschillende dingen… boosheid, teleurstellingen, hoop wat niet gebeurt, verwachtingen die niet uitkomen… deze dingen kunnen uiteindelijk bitterheid in je hart geven…. maar ook door onrecht kan je bitter worden… onrecht wat jou is aangedaan…. al dat onrecht kan je bitter maken en je een bitter hart geven… pfff die kwam binnen..
ONRECHT….
Wat is mij dat veel aangedaan…. en hoe ga ik daar dan mee om… tijd om dat van binnen bij mijzelf te onderzoeken… ik zat daar in mijn rolstoel en als een film kwam mijn hele leven voorbij… al het onrecht kwam voorbij…. En dat was nogal wat….ik werd er terneergeslagen van…. maar ook de twijfel kwam om de hoek kijken…. had ik niet aan dat onrecht zelf bij gedragen… heb toch zelf sommige keuzes gemaakt….. mmmm ja dat klopt… maar sommige keuzes hadden wel een oorzaak… en sommige situaties waren op zijn zachts gezegd niet makkelijk…. Op een gegeven moment zat ik als een vlieg gevangen in een spinnenweb…. als een vlinder in een cocon.. alleen het verschil was dat ik daar niet vrijwillig in zat…. en ik kon mijzelf daar niet uit halen…ik was totaal gedrogeerd en wist soms niet eens wat er om mee heen gebeurde….maar God heeft mij in 2010 bevrijd… en heel langzaam mag ik uit die cocon kruipen….
Tijdens deze film…. dit hele gebeuren wat aan mij voorbij kwam, werd ik heen en weer geslingerd tussen allerlei gevoelens en emoties, en ineens was daar God… Hij was heel dicht bij mij…Hij maakte mij tijdens deze verdrietige film duidelijk dat sommige dingen gebeuren door keuzes die mensen maken, ikzelf en de ander….wij leven in een gebroken wereld…. met gebroken mensen en ik ben daar één van. Maar Hij troostte mij en zei “Ik was erbij” Ik was in die situaties en heb jou vast gehouden… ook al dacht je dat je helemaal alleen was… Ik was daar bij en huilde met jou mee… Ik laat jou nooit alleen…. hou dat vast!
Wat was dit een mooi moment… ik ben naar voren gegaan en ben aan het avondmaal gegaan, tijdens het avondmaal heb ik bewust de hele verdrietige film met alles erop en eraan aan God gegeven… en Hem gevraagd of Hij zich wilde ontfermen over al dat onrecht, en dat Hij aan het einde van de rit maar recht wil spreken… dat is niet aan mij… iedereen moet aan het eind van de rit verantwoording afleggen over al zijn daden…
En dan mag je het loslaten en erop vertrouwen dat het in Goede Handen is gelegd… en je wilt niet weten hoe dat voelt…..dat geeft zo’n enorme opluchting…
Ik was erg blij dat ik in mijn hart geen spoor van bitterheid kon vinden… natuurlijk ben ik af en toe wel boos op wat mij is aangedaan…vooral als ik veel pijn heb en erg last heb van de gevolgen en dat mag….Jezus wordt ook ontzettend boos om onrecht…net zo dat Hij verdrietig is met mij, is Hij ook boos met mij…. en eigenlijk zou ik niet verbaasd zijn geweest als ik heel verbitterd was geworden…maar ik gelukkig is dat niet gebeurt…en ik vroeg mij eigenlijk af hoe dat kon en God gaf mij de sleutel….
Als ik mijn boosheid aan God geef en de persoon of situatie vergeef… dan komt God in mijn boosheid en dan krijgt bitterheid geen kans… want het is opgeruimd….. dit kan ik niet uit mij zelf… ik heb gelukkig met hulp van God en fijne mensen in mijn omgeving direct na mijn bevrijding, de persoon en situatie kunnen vergeven…. en elke keer als ik moeite heb of pijn, of als ik boos ben, dan breng ik het bij God en zo krijgt bitterheid geen ingang in mijn hart…en echt er is geen beter persoon om het daar te brengen want God is een rechtvaardig God en hij oordeelt vanuit Zijn Liefde en Goedheid.
Ik zou mij voor kunnen stellen dat mensen zich afvragen hoe het nu kan dat God mij genezen heeft, en mij van al die medicijnen heeft afgeholpen. En toch lichamelijk ziek ben van de gevolgen van al dat onrecht… dat kan toch niet…. dan zou Hij toch ook de gevolgen weg moeten/kunnen nemen???
(En ik ben niet ziek van mijn bitterheid zoals ook wel eens wordt gezegd of gedacht in de christelijke wereld…want bitterheid is er niet…dus die optie is ook uitgesloten…)
Hij zou mij kunnen genezen en waarom Hij dat niet doet? Daar heb ik het al eens vaker over gehad in een van mijn blogs…dus dat is een goeie vraag… en ja dit is een vraag die mij natuurlijk ook al een poosje bezig houd…wij mensen willen altijd alles verklaren… nou ik heb er over nagedacht en mag ik je een verklaring geven?? Een misschien verklaring??
Voordat ik mijn misschien verklaring ga vertellen wil ik eerst een aantekening maken ter verduidelijking “Dat Ziekte niet van God komt” en dat God mij dus niet ziek houd om mij dit allemaal te leren, nee… maar GOD GEBRUIKT het wel… dat is mijn overtuiging… Hij kan het zo, met een knip van de vingers wegnemen…. en waarom hij dat dan niet doet?? Dat weet ik niet! Misschien…………….
Misschien gebruikt Hij het zodat ik hierdoor leer om nog meer op God te vertrouwen…
misschien gebruikt Hij het wel om mij geduldiger te maken voor mijzelf en voor de ander… ik ben namelijk met mij zelf heus niet zo geduldig hoor…
misschien gebruikt Hij het zodat ik juist in mijn zwakheid heel dicht bij God blijf.. (haha dit weet ik wel zeker dat is geen misschien)…
Misschien gebruikt Hij het om juist door mijn Kwetsbaarheid Zijn kracht te laten zien…
Misschien gebruikt Hij het wel om mij en anderen te leren dat Hij alles in Zijn hand heeft en dat Hij vroeg of laat alles GOED zal maken…
Misschien kun je hier wel helemaal niet in meegaan, maar het geeft mij kracht en houvast om door te gaan… in het zeker weten dat Hij mijn leven in Zijn hand heeft, wat er dan ook maar gebeurt in mijn leven…
En weet je, als ik alles aan Hem geef al mijn boosheid, verdriet, onrecht, verkeerde keuzes, mijn vragen en mijn waarom’s…en ik vraag Hem om vergeving dan zal;
De HEER zal je voortdurend leiden, hij zal je verkwikken in dorre streken, hij maakt je botten sterk en krachtig. Je zult zijn als een goed bevloeide tuin, als een bron waarvan het water nooit opdroogt.
Jesaja 58:11
Dit nummer hebben we die avond gezongen en zegt eigenlijk alles………
Als je ene lelie of een roos van Christus bent, weet dan dat je wandel onder de doornen zal zijn
Verdrietig….. ja dat ben ik echt… verdrietig… net gehoord dat de hernia weer terug is… ja ik heb recht om verdrietig te zijn…. maar misschien is verdrietig wel niet het juiste woord maar moet ik teleurgesteld zeggen…. teleurgesteld in mijn lichaam….
En als ik zo bij mij zelf na ga en met mij zelf in gesprek ga denk ik bij mij zelf… ben ik echt wel teleurgesteld in mijn lichaam of ben ik teleurgesteld in iets anders… in iets ongrijpbaars… misschien wel in God…mmmmm….misschien is het wel teleurgesteld in mij zelf dat ik niet voldoen kan aan de mensen die zoveel voor mij bidden……au dat doet pijn….weer die worsteling om altijd mensen maar tevreden te stellen… die Pleaser in mij draait soms overuren… brrr
En zo mijmer ik verder…. en merk ik kom er niet uit… er borrelt zoveel pijn naar boven… alle blauwe plekken krijgen weer een dreun….maar dat ik teleurgesteld ben is wel zeker…
Ja de hernia is weer terug….. pfff balen… zoveel voor gebeden, door anderen en door mijzelf… en de plaaggeest is weer terug… zijn die gebeden dan niet verhoord??? Nee dat klopt… er is (nog) geen genezing gekomen voor de hernia… de operatie was goed gelukt maar door mijn andere aandoeningen is de hernia weer terug gekomen.. en toch… er is Vrede en Rust…. zo raar
Echt er is Vrede en Rust… ik kan het niet uitleggen en ik kan het niet verklaren…. ik ben dus ook absoluut NIET teleurgesteld in God… God mijn Vader, mijn Vriend…. ik ben zo blij dat ik Hem ken… en die mij die Vrede en Rust geeft ondanks de turbulentie waar wij ons in bevinden… Hij geeft dit ondertussen wel aan mij…
En ja dan kom ik bij de mensen die voor mij bidden… ongelofelijk wat ben ik daar dankbaar voor… dankbaar dat mensen mij elke keer weer voor de troon van mijn Vader brengen… en weet je al komt die volledige genezing dan niet… Hij geeft wel de Vrede en Rust die ik zo hard nodig heb… en dat is mij genoeg… die genade is mij genoeg…. aan die genade heb ik mij overgegeven en hunker ik niet zo zeer meer naar die genezing…
Natuurlijk wil ik graag helemaal beter worden, wil ik graag doen wat al die anderen kunnen, wil ik graag zonder die vreselijke pijnen leven, zonder al die pijnstillers die mij door de dag heen moeten slepen… maar de volledige genezing is er niet… dat is (nog) niet gebeurt… en het klinkt gek maar ik heb er Vrede mee, Vrede en Rust mee gekregen, het is niet meer mijn eerste streven….
Ik heb gemerkt dat mijn streven en verlangen, mijn Heer is geworden.. als ik het contact met Hem maar houd, als ik het lijntje met mijn Vader en Vriend maar open houd en ik dicht bij Hem mag leven…. en weet je dat probeer ik, en dat doen jullie door mij dagelijks in jullie gebeden bij Hem te brengen…. daarvoor mijn grote dank..
Berust ik dan in mijn lijden, ja ik berust er in… het is goed zo…. strek ik mij dan niet meer uit naar genezing… jawel hoor maar het is niet meer mijn prioriteit….
Alleen wat mij zo veel verdriet doet, is dat ik weet dat er zoveel mensen voor mij bidden voor genezing.. en dat het maar op zich laat wachten… ik merk dat ik mij schuldig begin te voelen tegenover jullie bidders dat het maar niet gebeurt…elke keer die teleurstelling, ik neem aan ook voor jullie, dat het dan weer moeilijk gaat of zoals nu de hernia weer terug is gekomen…. natuurlijk weet ik wel dat ik er niks aan kan doen dat ik niet genees, dat het niet aan mijn geloof ligt… zoals ik zo vaak in het verleden heb gehoord….deze leugens vallen mij wel aan maar ik mag ze direct wegsturen in Zijn naam en dan komt die Vrede en Rust weer van Hem…en dan weet ik dat het God is die het kan en moet doen… maar toch het raakt mij……
En eigenlijk is het al zover dat ik geen gebed meer durf te vragen.. en al helemaal niet gebed die direct uitgesproken word… mensen die lijfelijk/persoonlijk met mij bidden… en vooral als ze dan direct bidden voor genezing… ik krijg de laatste tijd dan altijd het gevoel dat ik ergens aan moet voldoen… dat ik bv uit die rolstoel (waar ik de laatste tijd veel in zit/lig helaas) moet springen… dat ik moet gaan staan en juichen dat Hij mij genezen heeft…of tenminste iets doen.. als is het iets piepskleins… maar… ik kan dat niet als er niks gebeurt… en dan moet ik ze weer teleurstellen…
Dit weerhoudt mij op dit moment ook om naar gebedsgenezingen te gaan… als je in een rolstoel zit ben je zo wie zo een potentieel slachtoffer, want wat is er mooier dan iemand op een gebedsgenezingsavond zien opstaan uit de rolstoel… het is gewoon waarheid dat iedereen dat een ontzettend groot wonder vind en dat is het ook… en als het ook echt gebeurt is het ook een GROOT WONDER…ik wil daar absoluut niet aankomen.. en ben ontzettend blij voor die persoon als het echt gebeurt en gelukkig geneest God nog steeds!!
MAAR IK DURF SIMPELWEG NIET MEER…..
Weet je ik weet het eigenlijks niet meer zo goed… Hij heeft mij zoveel Vrede en Rust gegeven in mijn situatie, Hij zegent ons elke dag met goede dingen… Hij zorgt voor ons in ALLES, de kleine en grote dingen, elke dag staat er eten op tafel, elke dag kunnen we ons kleden, elke dag laat Hij ons genieten van de dingen om ons heen, een bloem die bloeit, de zon die schijnt, natuurlijk is ons leven hectisch qua ziekenhuis bezoeken ed. en ervaren wij ook veel pijn en ongemak, en klaag ik ook af en toe steen en been, (maar mijn Vader kan dat hebben hoor)… maar dat weegt niet op tegen de zegeningen die wij van Hem mogen ontvangen, Hij geeft ons Zijn kracht en Troost en bescherming elke dag is Hij om ons heen, boven, onder, voor en achter en in ons en bovenal Hij Zorgt voor ons… en dat zou ik voor geen goud willen missen…
Deze tekst kwam vandaag voorbij…. je wilt toch niets liever dan dit beseffen en van hieruit leven….
Mussen kosten bijna niets, je hebt er al twee voor een paar cent. Toch valt er dankzij de macht van God, jullie Vader, geen mus zomaar dood op de grond. God weet zelfs hoeveel haren je op je hoofd hebt. Je hoeft dus niet bang te zijn. Jullie zijn voor God veel belangrijker dan mussen. — Matteus 10:29-31
IK BEN ZO RIJK VOOR WIE OF WAT ZOUDEN WIJ DAN NOG BANG ZIJN???
Oké er liggen nog veel struikelblokken op onze weg, en of ze allemaal opgeruimd worden ik weet het niet, en ja het is zwaar.. dat wil ik niet ontkennen, maar het leven wisselt zich af… de ene dag is de andere niet… en ik zal vaak nog tranen laten… ik zal misschien af en toe bij de muren opvliegen…maar daarin is Hij… met Zijn Zegeningen… en door mijn tranen heen mag ik blijven zingen… en dan is het lied zo van toepassing als zegeningen komen door regendruppels…
Maar er rest mij nog wel een vraag…. mag ik hem stellen? Ja ik durf het toch….
Durf je te leven Durf je weer kwetsbaar te zijn Durf je Me toe te laten Om te genezen je pijn
Durf je te huilen En daarna op te staan Om samen met Mij De wereld in te gaan
Durf je te kijken Te houden van hen Die je kwetsen en pijnigden Zo vaak uit eigen onmacht en pijn
Durf je te zijn Wie je eigenlijk bent Durf je te houden Durf je te laten zien Durf je te zeggen Dat je houdt Van wie je ziet in de spiegel
Durf te geloven Vertrouw op mij Stap uit en breek de muren Je bent geliefd door Mij En Ik ga voor je uit.
Trudy Steegman
Zou u wel voor mij/ons willen blijven bidden… voor die Rust en Vrede….en misschien genezing??
Vandaag las ik een stukje op de bijbelapp wat mij aan het nadenken zette….
Johannes 12:1 tot 8
Een vrouw zalft Jezus’ voeten
1 Jezus kwam zes dagen vóór het Paasfeest naar Betanië, waar Lazarus woonde. Lazarus was de man die gestorven was en door Jezus weer levend gemaakt was. 2 Ze maakten een maaltijd voor Hem klaar. Marta bediende Hem. Lazarus zat samen met nog andere mensen met Hem aan tafel. 3 Maria nam een pond dure parfum, echte nardus-olie , en zalfde daarmee Jezus’ voeten. Daarna droogde ze zijn voeten af met haar haren. De heerlijke geur van de parfum was door het hele huis te ruiken. 4Maar één van de leerlingen werd boos. Dat was Judas Iskariot, die Hem later zou verraden. 5 Hij zei: “Waarom is deze dure parfum niet voor 300 zilverstukken verkocht? Dan hadden we dat geld aan de arme mensen kunnen geven!” 6 Hij zei dat niet omdat hij zo graag de arme mensen wilde helpen, maar omdat hij een dief was. Hij bewaarde het geld dat ze van de mensen kregen, maar nam daarvan voor zichzelf. 7 Jezus zei: “Laat haar met rust. Ze doet dit alvast voor mijn begrafenis. 8 Want arme mensen zullen er altijd wel bij jullie zijn, maar Ik zal niet altijd bij jullie zijn.”
Het stukje ging over een gedeelte waar Maria haar flesje Nardus Olie over Jezus zijn voeten druppelde en met haar haar Jezus zijn voeten ging wassen, dit was niet zomaar Olie maar hele dure Olie, Olie wat wel een jaarloon in onze tijd waard zou zijn… en jaarloon en het werd zomaar over Jezus zijn voeten gegoten… bijzonder om daar over na te denken, Jezus was voor Maria een heel belangrijk persoon, een persoon waarvan zij wist dat Hij niet lang meer bij haar zou zijn en zij wilde Hem daarmee aanbidden, voor Hem zorgen…
Ik voelde diep respect voor Maria en dacht bij mij zelf hoe staat het bij mij… geef ik Jezus alles wat Hem toekomt? Hij gaf zijn hele leven voor mij, Hij ging tot aan het kruis voor mij… en ik… ben ik bereid om mijn leven voor Hem te geven?
Nu hoeft het natuurlijk niet dure dingen te zijn, maar mijn tijd… is dat hem waard of zit ik liever op Facebook.… te lezen hoe het iedereen vergaat en wat iedereen zoal doet… heb ik minstens 30 minuutjes van mijn tijd voor Hem over?
Ben ik bereid om te dienen, ben ik bereid om lief te hebben en dan niet alleen Jezus maar ook de mensen om mij heen, maar dichter bij huis… mijn partner…. mijn bonuskinderen… in hoever ben ik bereid om die te dienen, echt lief te hebben, alles te geven… wat in mijn vermogen ligt? Door mijn naaste lief te hebben heb ik ook Jezus lief… maar mag het mij wat kosten?
Lastig…. ik zei eigenlijk vanmorgen direct “Ja Heer het mag mij wat kosten”… ik wil heel graag tijd voor U nemen en voor mijn partner en voor mijn bonuskinderen… maar mijn dagelijkse zorgen, mijn omstandigheden… mijn pijn…nemen vaak alle tijd in beslag… en Heer mijn/onze omstandigheden zijn zwaar… en weer somde ik allerlei redenen op om te beredeneren waarom ik minder tijd had, waarom ik het lastig vind om Facebook uit te doen…het is toch mijn afleiding… maar ik werd stil en de tranen biggelden over mijn wangen… en riep uit “Sorry Heer… U heeft alles aan de kant gezet, Uw vriendschap met Uw vrienden, Uw leven op aarde, U heeft het zwaarste lijden op U genomen… en het besef dat U dat voor mij heeft gedaan…wie ben ik om zo egoïstisch te reageren”… en toen ik dat zei tegen Hem daalde er een enorme rust in mij en ik zag een beeld voor mijn ogen…
Ik zag Hem zitten op de rand van mijn bed.. en Hij strekte zijn armen naar mij uit en zei “Als je nou alles eens aan Mij gaf, je tijd, je partner, je bonuskinderen, al je zorgen, en omstandigheden, ziekte en pijn… durf je Mij te vertrouwen dat Ik het beste met jullie voor heb… dat Ik voor jullie zorg?”
En weer huilde ik van ontroering, dat Hij zomaar tijd nam voor mij en op de rand van mijn bed zat… dezelfde Jezus die voor mij aan het kruis was gegaan, ging liefdevol tegenover mij zitten en vroeg mij dit… en ik stamelde voor mij uit en zei “Graag Heer want ik kan het zelf niet meer… ik weet niet meer hoe het moet, het groeit mij boven het hoofd… ik kan het niet zelf…er gebeuren zoveel heftige dingen in mijn leven…wat ik niet meer kan handelen”…
Hij keek mij aan met warme ogen en ik zag bewogenheid in Zijn gezicht, en ik zag dat Hij het meende, er daalde een enorme diepe rust en vrede in mij… ik was opeens niet meer bang voor de toekomst… niet meer bang wat er misschien allemaal nog op ons pad zou komen het was of smolt het weg als sneeuw voor de zon… ik weet dat mijn/onze toekomst zeker is .. mijn toekomst ligt in Zijn handen en waar is het veiliger dan bij Hem, Hij die overal de controle over heeft…en mij Kracht naar Kruis geeft… en ja ik weet het leven geeft mij misschien een enorme zware last te dragen maar ik mag weten waar ik heen mag gaan met die last….Hij houd mijn hand vast en loopt met mij mee… en de meeste tijd zal Hij mij dragen…
Nu denk je misschien waar is ze dan bang voor… waarom zal ze een zware weg tegemoet gaan…
Nu ik durfde er heel lang niet over te schrijven omdat alles erg onzeker is… maar langzaam wordt er meer duidelijk, nog steeds is er onzekerheid en kan het nog heel lang duren voordat wij zekerheid hebben… maar de situatie is nu zo dat ik het niet meer voor mij zelf wil en kan houden… ik omzeilde het zoveel mogelijk in mijn vorige blogs nog maar het is voor mij nu tijd om er over te praten en te delen… en misschien dat jullie er voor willen en kunnen bidden…
Ik plaats dit ook met toestemming van mijn echtgenoot, hij weet er van en heeft mij ook nadrukkelijk gezegd dat ik erover moest gaan bloggen om het kwijt te kunnen en van mij af te kunnen schrijven…
Mijn man heeft vorig jaar november een MRI gehad van zijn hoofd omdat hij vreselijke hoofdpijn aanvallen had met Aura, na de MRI kregen we de uitslag die ons leven even stil zette…
In zijn hersenen was een witte stofafwijking gevonden, die al in fase 3 zit, de neuroloog vertelde dat zijn hersenen er uit zagen als van een 80 jarige, en dat hij waarschijnlijk al meerder Tia’s had gehad, (gelukkig heeft hij ze midden in het hoofd waardoor wij in die zin niks hebben gemerkt qua uitval), en dat zijn aders dicht slibben, maar het verklaarde wel een hele hoop en ook het verklaarde het de druk in zijn hoofd en de hoofdpijnen met aura, hij kreeg bloedverdunners en er werden meerder onderzoeken uitgeschreven, hij kreeg een verwijzing naar de vasculaire polikliniek waar hij een erg aardige internist kreeg, het vreemde is dat ze niet goed weten waar het weg komt, geen verhoogd cholesterol, geen hoge bloeddruk, geen roker..bloeduitslagen die er goed uitzagen..op een enkel dingetje na…maar alles werd uit de kast getrokken om een lichamelijke oorzaak te kunnen vinden.. ook was men bang dat de andere bloedvaten ook aangetast waren.. dus ook een scan van het hart…
Na de onderzoeken was de conclusie dat de andere bloedvaten niet aangetast waren, in ieder geval niet rond het hart en dat het dus alleen de hersenen betreft, Gelukkig…..maar ik had liever een ander bericht gehad, want aan de hersenen is weinig te doen, ons werd ook verteld dat zijn kleine bloedvaten in de hersenen al helemaal niks meer doen, die zijn stram en stijf en dicht geslibd.
Wij kregen een gesprek met de internist en die zei “Wij kunnen nu niet zoveel meer voor u doen en moeten afwachten hoe het zich verder ontwikkeld en wij willen u over drie maanden weer zien”… maar wij vertelden dat ons toch wel rare dingen opvielen.
Zijn vergeetachtigheid werd toch wel erger, niet op woorden kunnen komen, het wel in de gedachten hebben maar er simpelweg niet op kunnen komen, ook verkeerde woorden gebruiken, bv hij zegt dat de hond eruit moet.. maar mijn man zegt dan een heel ander woord bv het konijn moet eruit, ook het inzicht in het verkeer wordt lastiger, bv als er een andere auto aankomt, kan ik dan nog wel met de auto er voor langs wat menig keer net goed ging…..ook overal tegen aanlopen door de bocht te krap nemen en tegen de bank aan lopen, struikelen over zijn eigen benen… de spullen op gekke plaatsen weer terug vinden en dan absoluut niet meer weten dat hij ze daar heeft neergelegd…
Dit alles verontruste ons wel en de internist ook dus een afspraak met de neuroloog volgde, die zei “dan wil ik u toch doorverwijzen naar de geheugenpoli voor een neuropsychologisch onderzoek, met andere woorden wij willen u testen op vasculaire dementie”….
Pfff…. heftig….zachtjes uitgedrukt…er gaat de laatste tijd heel veel door ons heen… mijn man heeft sinds deze week de oproepen binnen en begin mei gaan de onderzoeken plaatsvinden…
Ons hele wereldje staat te schudden… ik merk aan mijzelf dat ik het niet begrijp, dat ik eigenlijk heel erg boos en tegelijk verdrietig ben.. op wie ik weet het niet… boos op de ziekte… boos op de omstandigheden… gewoon boos en verdrietig… maar er zit ook een stukje “er niet bij kunnen” bij…
Ik zei vanmorgen ook tegen de Heer… Ik ben bang Heer… ik weet niet wat de toekomst brengt maar rooskleurig is het niet… en ik snap het niet Heer.. ik wil en kan het eigenlijk niet geloven…. U heeft ons net bij elkaar gebracht… waarom moet ons dit overkomen… U heeft ons toch niet bij elkaar gebracht om zo gauw alweer uit elkaar te worden gehaald…U kunt toch de situatie veranderen, U bent machtiger, machtiger dan deze ziekte…
Het maakt mij enorm verdrietig en ik merk dat ik het af en toe niet kan handelen.. ook dat ik het heel erg moeilijk vind om hem te blijven begrijpen, en het geduld op te brengen…vooral als hij het niet meer weet, als hij het niet meer kan vinden… ik merk dat er heel veel verantwoording ook op mij af komt… en dan bekruipt mij de angst… kan ik dat aan.. ben ik alweer zo sterk?
En dan merk ik dat Hij mij Kracht en troost geeft… maar bovenal dat ik nog meer liefde krijg voor mijn man… dat ik nog meer van hem ga houden..ondanks zijn ongemakken, ondanks dat hij mij heel vaak niet meer begrijpt als ik hem wat vraag… dat ik het vaak een paar keer achter elkaar moet vragen voordat het daalt…
En dan ben ik dankbaar dat God mij heeft gezegend met een geestelijk vermogen wat weer helemaal oké is…en dan wordt ik mij nog meer bewust en dankbaar dat Hij mij 5 jaar geleden heeft genezen en bevrijd van mijn psychische gesteldheid, dat Hij dat helemaal heeft hersteld…. ik ben nu 5 jaar van de medicijnen af en heb nog geen enkele terugval gehad… en als ik de artsen destijds moest geloven dan had ik na 3 maanden weer een enorme terugval gehad en kon ik absoluut niet zonder de medicatie met mijn psychische diagnoses…oké ik heb mijn lichamelijk beperkingen maar ik ben dankbaar en blij dat ik geestelijk en psychisch weer helemaal oké ben dat heb ik liever dan dat mijn lichamelijke situatie goed zou zijn en ik geestelijk een wrak zou zijn….
Zo kan ik nu wel meer een steun zijn voor mijn man, mijn liefhebbende echtgenoot… altijd schreef ik dat ik op hem bouwde, dat hij mijn helpende hand was.. enz.. maar langzaamaan draaien de rollen om… moeilijk, lastig en heftig maar God geeft mij wel het vermogen om het te kunnen en daar ben ik dankbaar voor…
En gelukkig mag ik weten dat Hij mee gaat en bij elke situatie is… elke heftige onbegrijpelijke situatie, er zullen vast nog heel veel tranen vloeien, en dat mag… wij mogen het verdriet ook toelaten anders hou je het niet vol…. en deze situatie zal ook heel wat geduld van mij vergen… ik weet dat ik voor mij zelf best af en toe ongeduldig ben, vooral wat mij zelf betreft…ik moet alles eigenlijk direct kunnen, en sommige dingen moeten ook direct klaar..maar ik merk dat ik voor mijn man meer geduld kan opbrengen en ik bid God dagelijks dat Hij mij dit ook wil geven..
Liefde
Geduld
Begrip
Wij weten nog niet 100% zeker of het deze rotziekte is.. dat zullen de onderzoeken uitwijzen maar de symptomen zijn er wel en daar moeten wij mee dealen…ik maar ook hij..voor mijn man is het ook een heftige situatie, hij beseft alles nog ten volle en heeft ook wel door wat hem misschien mogelijk te wachten staat en dat is wel de heftigste fase waar wij nu in zitten… gelukkig kunnen we er samen over praten en relativeren en er samen mee naar onze Vader gaan.. Hij is degene aan wie wij ons vast mogen klampen…
Als ik dan terug kom op het eerste stukje van mijn blog dan kan ik zeggen dat ik bereid ben om te dienen en dat ik mag liefhebben degenen die God mij heeft toevertrouwd en dat ik bereid ben om tot het uiterste te gaan…dat ik ook voor hem zal zorgen, totdat het niet meer gaat of dat de dood ons scheid…ik heb 2,5 jaar mijn trouwbelofte uitgesproken en daar sta ik nog steeds achter hoe heftig het ook zal worden….
Toen ik vanmorgen wakker werd en naar buiten keek was de wereld wit…wat een prachtig gezicht en wat krijg je dan een heerlijk gevoel.
Tijdens het koffie drinken kijk ik altijd even op mijn telefoon op Facebook en daar zag ik dat iemand mij had getagd in een verhaal wat David de Vos op Go and Tell site had gezet…en ik schrok..het was namelijk mijn getuigenis wat ik vorig jaar met Pasen tijdens Simply Jezus had beleefd… ik schrok echt en een golf van Blijdschap en Verdriet ging door mij heen.. ik kreeg een ontzettend dubbel gevoel….logisch denk ik gezien de situatie waar wij nu in zitten…
Waarom zo dubbel….het gaf een dubbel gevoel omdat ik nog steeds leef met mijn lichamelijke beperkingen, maar wat God toen heeft gedaan is nog steeds Waarheid…Hij heeft mij toen genezen van mijn Ataxie, mijn dronken gevoel en mijn dronken lopen en dat ik steeds naar links liep….en dat is nog steeds zo..helaas lig ik nu al weer vier maanden op bed in de woonkamer met een forse Hernia…
Maar Hij is erbij…Hij draagt ons ook tijdens het lijden…Hij laat keer op keer zien dat Hij groter is…
God wil niet dat wij Ziek zijn…ziekte komt van Satan en zeker wij ervaren dagelijks zijn aanvallen..hij wil het liefst dat wij ons geloof in de wilgen hangen en God aan de kant schuiven….en menselijkerwijs is het logisch om dat te doen als je ziet waar wij het laatste jaar door heen moeten…ik wordt steeds zieker mijn lichaam laat mij steeds meer in de steek ook mijn man is nu erg ziek geworden en menselijkerwijs wordt hij ook niet meer beter dus redenen genoeg om God aan de kant te zetten..maar wij houden ons aan Onze God vast….Hij heeft ons iets beloofd en Hij zal dat ook gaan doen…Hij heeft gezegd dat “Hij af zou maken wat Hij in ons is begonnen!” Onze God is GROTER, STERKER..en bovenal OVERWINNAAR!!
Even een Klein/Groot Voorbeeld.
Ik lig dus al 4 maanden op bed in de woonkamer met een forse hernia die door rust of beweging en fysio niet over wil gaan…afgelopen maandag heb ik een injectie gekregen in de hernia met cortison/Prednison…helaas heeft het nog niet geholpen maar bleek ik allergisch te zijn voor de prednison..het gevolg was Hoofdpijn en Nekpijn en hevige koorts..maar niet alleen lichamelijk had het zijn weerslag ook had het gevolgen voor mijn psychisch welzijn…..ik kreeg geestelijk ook een reactie…ik werd op een gegeven moment erg angstig en gejaagd en een paniekaanval…jonge jonge wat was ik bang…huilen huilen en nog eens huilen en het was of kneep iemand mijn keel dicht..ik zat tegen een psychotische aanval aan (wat erg herkenbaar is voor mij) en riep mijn man..hij kwam naar mij toe en zei zullen we bidden?? ik zei graag….het is aan ons dat wij God aanroepen en als wij ons uitstrekken naar Hem dan zal Hij daar wat mee doen….en mijn man begon te bidden…hij bestrafte mijn angst, hij bestrafte mijn pijn, en hij bestrafte satan en stuurde hem weg in de naam van Jezus en wat er toen gebeurde was onbeschrijfelijk…ik snikte zo onbedaarlijk tijdens het bidden, ik was zo overstuur dat ik kon bijna geen adem halen, ik was zo bang…maar toen mijn man satan weggestuurd had in Jezus naam moest ik in eens heel erg gapen en er viel een enorme oase van rust over mij heen…mijn lichaam stopte met trillen en ik viel tegen mijn man aan in totale rust….oooo wauw wat was dat een geweldig cadeau…en ik had het gevoel dat ik weer in de armen van onze Here Jezus lag net zo als toen met Pasen tijdens het wonder…
Wat hebben wij een grote God… ik werd er stil van…het onderstaande nummer beschrijft wat een geweldige Grote God wij hebben….
Onvoorstelbaar Groot….
En ja waarom God dan niet ingrijpt nu in onze situatie op dit moment…ik weet het niet…ik heb daar geen antwoord op…maar ik weet wel dat Hij erbij is..dat Hij ons vasthoudt en ons laat zien dat Hij er is…en ik weet en dat is ons geloof dat Hij afmaakt waar Hij is mee begonnen…
en is God dan nu niet een liefdevolle God…of doen wij dan nu wat verkeerd?? Nee God is nog steeds dezelfde..en Hij gebruikt zeer zeker wel ons lijden…dat merken wij dagelijks…maar ik heb geen antwoord op waarom ons nu dit allemaal overkomen moet…maar wij worden er wel sterker door…ons geloof staat als een huis op een rots…om dat wij gewoon zeker weten dat het goed komt..wanneer dat weet ik niet…maar ik weet wel dat alles in Zijn perfecte tijd gebeurt…en ja dan denk ik in Zijn tijd en als ik dan terugdenk aan al die keren dat God al heeft ingegrepen in mijn/ons leven dan wordt ik stil en kan ik alleen maar zeggen DANK U WEL HEER!!
Hij heeft mij bevrijd uit een “gevangenis”
Hij heeft mij genezen van mijn psychische beperkingen
Hij heeft mij geholpen met afbouwen van alle medicatie.
Hij heeft mij mijn oude liefde teruggegeven
Hij heeft mijn hart gevuld met Zijn grote Liefde
Hij heeft samen met mij oude relaties hersteld.
Hij heeft mij genezen van mijn Ataxie..
en zo kan ik nog wel een poosje doorgaan…wat een Zegeningen…en zo gaat Hij door…stap voor stap zorgt Hij voor ons…wie ben ik dan om te zeggen waar bent u God..maar wij vergeten door de drukte van het leven vaak wat Hij al voor ons heeft gedaan en dan is het mooi om het zo eens even op te schrijven en er bij te worden stil gezet…
Maar dan kan niemand toch zeggen waar is die God van jullie dan??
Nou kijk dan maar naar het bovenste lijstje..Hij is er wel degelijk…
Ik luisterde van de week naar Groot Nieuws Radio naar Jorieke en die deed een interview met Corlien Doodkorte
Dit Interview was voor mij zo herkenbaar…de vragen die bij je opkomen…waarom geneest God niet iedereen, en waarom die stap voor stap en waarom die ander helemaal niet…ik weet het niet..en heb er ook geen antwoord op…vind het ook moeilijk om er antwoord op te geven…omdat elk antwoord zo lastig is en je er altijd iemand pijn mee doet en dat is het laatste wat ik zou willen…En als je het wonder mag meemaken dan nog is het leven niet altijd een groot feest, dan moet je eigenlijk weer opnieuw leren leven met alles wat daarbij komt en omdat wij in een gebroken wereld leven zal satan ook weer nieuwe dingen/ziektes gebruiken om ons bij God weg te houden, maar ik weet wel dat God in ieder lijden is als wij ons maar uitstrekken naar Hem…en het van Hem verwachten en Hem vertrouwen in dat het Goed komt…
Vertrouwen is wel het sleutelwoord in ons geloof…en als je God kunt en mag vertrouwen dan komt er rust…rust die soms overweldigend is…
En ja het is steeds nog een worsteling…het lijden gaat door en het is niet altijd makkelijk…ik schreeuw het heus nog wel eens uit naar God…WAAROM…..en dat mag….dat is logisch we zijn mensen en overzien niet het hele plaatje..God gelukkig wel… en als je mag geloven dat Hij het beste met je voorheeft omdat je Zijn geliefde dochter bent..omdat Hij je heeft gemaakt waar ben je dan nog bang voor???
Welke vader zou zijn kind pijn willen doen of zien lijden???
Dus ik sta nog steeds achter mijn getuigenis wat er met Pasen is gebeurd…ook al geeft het mij een dubbel gevoel…Hij gaat door!!!!
Mijn getuigenis wat David de Vos heeft gedeeld kun je hier lezen….
Na ons evenement Simply Jesus kregen we veel getuigenissen binnen. Mensen die aangeraakt waren of iets bijzonders hadden meegemaakt. Een mooi voorbeeld is Mirjam Hiemstra, die op wonderlijke manier opstond uit een rolstoel!
Ik slikte in het verleden veel heftige, zware medicijnen die – zo bleek – mijn kleine hersencellen beschadigden. Het maakte mij zo ziek, dat ik drie jaar geleden ineens niet meer kon lopen. Als ik liep, leek het alsof ik gedronken had, zo wankel was ik. Daarom had ik een rolstoel aangeschaft en ik was al bezig met een elektrische rolstoel. Ondertussen bleef ik bidden voor genezing.
Om de dag af sluiten lezen mijn man en ik elke dag een stukje uit een dagboekje, zo ook op een avond deze week….en dit keer een bijzonder stukje en het zette mij op de een of ander manier aan het denken.
Toen riep Isaï Abinadab en stelde hem aan Samuel voor, maar die zei: ‘Ook hem heeft de HEER niet gekozen.’ Isaï stelde Samma voor, maar weer zei Samuel: ‘Ook hem heeft de HEER niet gekozen.’ Zo stelde Isaï zijn zeven zonen aan Samuel voor, maar telkens zei Samuel dat dit niet degene was die de HEER gekozen had. ‘Zijn dit alle zonen die u hebt?’ vroeg hij. ‘Nee,’ antwoordde Isaï, ‘de jongste is er niet bij, die hoedt de schapen en de geiten.’ Toen zei Samuel tegen Isaï: ‘Laat hem hier komen. We beginnen niet aan de maaltijd voordat hij er is.’ Isaï liet hem halen. Het was een knappe jongen met rossig haar en sprekende ogen. En de HEER zei: ‘Hem moet je zalven. Hij is het.’ Samuel nam de hoorn met olie en zalfde hem te midden van zijn broers. Van toen af aan was David doordrongen van de geest van de HEER.
De profeet Samuel krijgt van God de opdracht om naar Betlehem te gaan. Hij moet een van de zonen van Isaï aanwijzen als toekomstige koning over Israël. De zeven zonen van Isaï zien er groot en sterk uit. Maar als ze een voor een aan hem worden voorgesteld, zegt Samuel telkens: ‘Ook hem heeft de HEER niet gekozen.’
Pas wanneer Isaï zijn jongste zoon, David, laat komen, weet de profeet: dit is de nieuwe koning die God heeft uitgekozen. David is minder groot en sterk dan zijn broers. Toch zalft Samuel hem tot koning over Israël. Uiteindelijk wordt David Israëls belangrijkste koning. Hij is dan ook de enige koning in de lijst met voorouders van Jezus die echt koning genoemd wordt (Matteüs 1:6).
Ook Jezus heeft niet het uiterlijk van een koning. De meeste mensen zien dan ook niet aan hem dat hij koning is. De blinde Bartimeüs is een van de weinigen die hem herkent als de beloofde messias. Hij spreekt Jezus aan als ‘Zoon van David’ (Marcus 10:47). Toch zegt de engel Gabriël tegen zijn moeder Maria: ‘Hij zal een groot man worden en Zoon van de Allerhoogste worden genoemd, en God, de Heer, zal hem de troon van zijn vader David geven’ (Lucas 1:32).
Hoe kijk jij naar Jezus? Is hij voor jou alleen een bekend persoon uit het verre verleden, of is hij meer dan dat?
En dan eindigt elk stukje altijd met een vraag, en dat brengt ons natuurlijk op een gesprek…dit vindt ik altijd heel erg fijn…soms is het best wel lastig om zomaar met elkaar in gesprek te gaan over iets..waar moet je op dat moment over hebben en dan via deze eenvoudige vraag kwamen wij op een bijzonder gesprek samen…
Wat hadden we een prachtige quality time samen en wat besef ik mij dan hoe rijk ik eigenlijk ben als je samen met je partner op een lijn staat en zo met elkaar over het geloof kan praten en elkaar er ook in begrijpt…heb dit helaas nooit zo gekend….maar mag het nu proeven en dan voel ik mij zo dankbaar…
Maar naar aanleiding van de vraag Hoe kijk jij naar Jezus kwamen wij toch wel tot de conclusie dat Hij voor ons een vriend is en erg dicht bij staat….een Vriend waar wij alles mee kunnen delen, een Vriend die naast je staat.
en dan ga je door praten en kom je bij het stukje Drie eenheid…pfff lastig…want Jezus is toch ook God en ook Heilige Geest….dit vindt ik best een heel moeilijk stukje en zou daar graag meer duidelijkheid in willen hoe ik dat het beste visueel kan zien, ja ik ben nu eenmaal iemand die graag de dingen visualiseert, de dingen/situatie,s voor me wil zien zodat ik het beter kan begrijpen.
Op dat moment kreeg ik een beeld….pfff nog nooit gehad en zo bijzonder…..
Ik was even stil en zei toen tegen mijn man moet je eens luisteren…ik zie dat God onze Vader als een beschermende paraplu boven ons hangt….en waar wij met z,n drieën, jij de Here Jezus en ik, onder lopen….en de stok van de paraplu is de Heilige Geest…
De almachtige Vader is om ons heen, Hij beschermt ons tegen al het kwade om ons heen en onder de beschermde aanwezigheid van Hem mogen wij wandelen, gearmd met onze Vriend de Here Jezus, de Here Jezus is een Vriend waar wij onder het wandelen door voortdurend mee kunnen praten en overleggen….en dan is er de Heilige Geest, Hij is de verbinding tussen God, de Here Jezus en ons…als wij ons vasthouden aan de (stok) Heilige Geest dan houden wij de verbinding met uiteindelijk onze Vader…
Ik vond dit zo bijzonder en het ging voor mij leven…..de Here Jezus staat voor mijn gevoel dichter bij ons dan God de Vader, en als ik ook bid dan praat ik ook meestal tegen de Here Jezus…toen zei mijn man…grappig maar wij beginnen altijd ons gebed met Lieve Vader in de hemel en eindigen altijd met dit vragen wij in de naam van de Here Jezus en zo is het cirkeltje weer rond…
Wat hebben wij toch een grote God die ons dit zo duidelijk maakt..en wat zijn wij blij dat wij deze Grote God op deze manier kennen en steeds meer een relatie met Hem mogen opbouwen…via onze Vriend naar de Vader….
Wat doet het mij goed om dit te mogen weten, dat wij wandelen onder die grote paraplu die Vader heet….arm in arm met onze Vriend de Here Jezus en als dit beeld voor je gaat leven dan mag ik weten dat wij beschermd worden in ons leven..waarom zouden wij dan nog bang zijn????
Wij hoeven ons ook nooit meer eenzaam en alleen te voelen, helaas weet ik wat echte eenzaamheid betekend maar ik mag gelukkig nu ook weten dat ik dus nooit meer eenzaam ben…wat er ook gebeurt, natuurlijk voel ik mij best nog wel eens alleen…maar alleen zijn is anders dan echte eenzaamheid….eenzaamheid is een veel dieper gevoel en dat heelt Hij..door die paraplu mag ik weten dat Hij altijd om mij heen is….en weet je dan gaat de echte eenzaamheid weg…
Ik denk dat er veel mensen hier op deze wereld echte eenzaamheid kennen…..eenzaamheid omdat je letterlijk alleen bent, eenzaam voelen in een relatie, eenzaam omdat je geen vrienden hebt..en in deze tijd van het jaar zal het nog veel heftiger voelen dan andere dagen…maar dan troost het mij dat ik een Vriend heb die ALTIJD er is…Altijd naast mij loopt….Een Vader die mij beschermt…wat een prachtig iets om te mogen weten!
Ken jij deze Vriend en deze Vader ook??
Ik heb ook een diepe overtuiging dat ik niet meer alleen ben, deze eenzame plek heeft Hij opgevuld maar daar heb ik Hem wel om gevraagd….en als je het Hem vraagt dan geeft Hij het je vroeg of laat, Hij laat een bidder niet staan…. en dan…dan voel je je echt nooit meer alleen al ben je soms letterlijk natuurlijk wel eens alleen….
Het is wel een proces geweest…deze dingen gaan niet in een knip met de vingers…het is een proces van vallen en opstaan…..maar er is Hoop…..
Voel jij je eenzaam, voel jij je alleen….vooral in deze tijd van het jaar en misschien voel jij je al jaren eenzaam…..weet dan dat er 1 iemand is die naar je verlangt….die graag een Vriend van jou wil zijn…die in je geïnteresseerd is….iemand die Echt van je houdt..en het verlangen heeft om dat eenzame gat op te vullen….weet je waarom?? Omdat Hij je gemaakt heeft…en hij houdt zoveel van je dat Hij maar een wens heeft en die wens is om jou te helen….en ik kan je verzekeren dat Hij het doet als jij hem accepteert als Vriend….
Zou je hier hulp bij willen dan raad ik je aan om dat wel te gaan doen….op onderstaande site zal je vast iemand kunnen vinden die je hierbij kan helpen…. ik heb het zelf ook gedaan, ik heb ook hulp gehad van een christelijke hulpverleenster en zij heeft mij zeker verder geholpen tot de vrouw die ik nu ben…en ik ben heel blij dat ik mijn schaamte opzij heb gezet en hulp heb gezocht….het is niet makkelijk om toe te geven dat je het niet alleen kan…maar hoe waardevol is het om iemand te hebben waar je op dat moment al deze lastige dingen mee kunt delen en die je op weg helpt….met God als paraplu boven je….
Ja ik ben zo moe….. zo moe van het strijden….. in plaats van dat je ziek bent en de tijd en de rust krijgt om te herstellen, ben en blijf je nog voortdurend aan het knokken aan het strijden voor je eigen huisje boompje beestje.
Aan het vechten en knokken om de eindjes aan elkaar te kunnen blijven knopen, te strijden om te krijgen waar je eigenlijk recht op zou hebben maar door dit LAND helaas niet meer vanzelfsprekend blijkt…
Ja en dan heb je ME…. en de rest, aandoeningen wat niet erkend wordt maar waardoor je tussen wal en schip valt, omdat je ziekte niet erkend wordt dus volgens instanties en sommige doktoren tussen de oren zit, moet je je zelf maar redden terwijl je dat niet kan….
Doordat je lichaam continu jou in de achteruitversnelling zet…. doordat je lichaam steeds de signalen afgeeft dat je echt moet gaan liggen, anders steekt je lichaam er wel een stokje voor……. door gewoon te zeggen doe het zelf maar en je letterlijk onderuit gaat…. ja ik weet ik lijk heel sterk, ja ik ben een optimistisch persoon (gelukkig), maar als letterlijk je alles afgepakt wordt, en daardoor de ontspannende dingen zelfs niet meer mogelijk zijn, je nog meer aan huis gekluisterd bent…. blijf dan maar eens optimistisch……
En ik weet ik ben niet de enige in dit LAND, helaas heb ik heel veel (medestrijders) die net zoals ik moeten knokken om overeind te blijven, lichamelijk, geestelijk maar ook financieel….. en als je dan bijna alles ontnomen wordt, puur omdat je aandoening niet erkend wordt, dus simpelweg niet bestaat, geen hulp krijgt om simpelweg door de bomen het bos te vinden, waardoor je alles zelf moet uitzoeken, waardoor de stress zo hoog word en je geestelijk er bijna weer aan onderdoor gaat…..en je financieel door alle regeltjes en wetjes aan de grond komt te zitten…. omdat je ettelijke eurootjes boven het minimum uitkomt waardoor je voor allerlei potjes buiten de boot valt….. en ze denken ook nog dat je door middel van die paar eurootjes alles kan blijven doen…want je zit er toch boven??? Maar het is nog al een groot verschil als je een potje kunt krijgen van €100,00 euro en zelf €10,00 boven het minimum uitkomt…dat is wel even snel gerekend 90,00 verschil….. denken ze echt dat wij het dan van €10,00 kunnen doen??? Hoe krom zit deze wereld in elkaar…… en ja…..
HOE BLIJF JE DAN NOG POSITIEF?????
Ja oke ben het lang geweest, misschien wel te lang mijn best gedaan…… te lang een big smiley gehad…
En dan heb IK gelukkig nog een partner…. een schat van een man….. iemand die voor mij door het vuur gaat……..en wat ben ik blij en gezegend met hem…. maar ook hij is door alle stress van de afgelopen twee jaar geknakt….. hij is voor mij blijven zorgen…. en wat het erge is… al de mensen die voorbij zijn gekomen van instanties, met allerlei belovende woorden…. je blij maken met mooie woorden…. ja dit is oneerlijk, ja wij gaan u helpen want u heeft er recht op… ja dit gaan wij wel winnen…… ja ik zie wel dat het goed komt…. nou mooi niet piet…….
Als dan alles tegenzit, en zelfs de artsen elkaar tegenspreken… dan is het toch het makkelijkst dat men zijn handen er van aftrekt????
Ach zij gaan weer naar huis, en kruipen s,avonds in hun bedje en draaien hun om en doen hun oogjes dicht en gaan slapen….. wij liggen uren wakker…. wakker hoe moet het verder…. hoe wordt ik morgen wakker?? met hoeveel pijn…. hoe moe wordt ik wakker……… hoe gaat mijn lichaam zich vandaag tegen mij keren??? welke lichaamsdelen/functies kan ik vandaag niet gebruiken???? elke morgen is het weer een verassing… en de onderzoeken blijven maar doorgaan…. want ja er is wel wat met u aan de hand hoor!!! maar wat????? ja dat weten we niet… en ik wordt steeds vermoeider en wanhopiger.. en niet alleen ik, ook mijn lieve man….. want je bent NOOIT alleen ziek…. helaas niet….
En ja omdat je geen zorg krijgt, althans niet de juiste had mijn lieverd geen andere keus dan minder te gaan werken…. ook omdat er op de werkplek helaas in Nederland weinig oog is voor Mantelzorgers…. maar dat niet alleen, mijn man heeft ook nog een WSW indicatie en dan zou je toch zeggen dat je de nodige begeleiding krijgt…maar nee in Nederland kennen ze dat niet… want iedereen heeft het druk… ja zelfs de instanties die er voor opgeleid zijn om je daarin te begeleiden…. zoals stichting MEE… zelfs die worden door de instantie Gemeente met de handen op de rug tegen de muur gezet…want owee…….als die nog iets zouden vinden waardoor wij wel recht op hulp zouden kunnen hebben dat kan niet!!!!
Dus nog minder financiële ruimte… maar van alle kanten beloftes… het komt goed…. u heeft recht op dit, op dat…. en nu blijkt dat het loze beloftes waren…… maar terugdraaien kun je niks… want ze zien je aankomen…. bang dat door de druk van de mantelzorgtaken, zullen we toch niet het maximale uit onze werknemer kunnen halen….
Dus weer een jurist… weer een advocaat… maar moeten wij ze nog geloven???? Echt niet…. maar als je geen hoop meer kunt hebben, geen moed meer kunt vinden, dan komt het spreekwoord moet verloren al verloren dichtbij…
En dit allemaal door een ziekte die niet wordt erkend… herkend…. en geaccepteerd dat het een invaliderende ziekte is… en mede lotgenoot heeft het verwoord in onderstaande blog……
Willen jullie de tijd nemen om het te lezen???… Alvast bedankt….
En ja waar is God dan in dit hele verhaal…. in al deze ellende… in al dit onrecht….??????
Moeilijk… ik weet Hij is er… ik weet Hij is erbij en zorgt voor ons… en tot nu toe is dat ook nog steeds waarheid…en ja Hij geeft kracht…. maar soms… soms dan schreeuw ik het uit naar Hem…. simpelweg omdat ik het dan niet meer weet…. simpelweg omdat ik dan wanhopig ben.. en ja waarom schreeuw ik het dan naar Hem uit?
Omdat ik weet dat Hij de antwoorden heeft.. Hij weet hoe het allemaal komt… Hij heeft mijn leven in Zijn hand.. Hij heeft mij gemaakt…maar dan mag ik mij vast houden aan de belofte dat ik niet boven mijn eigen kunnen verzocht wordt…. maar pfff wat is dat soms moeilijk…… echt…. wat slaat de twijfel dan soms toe… Heer waarom….wanneer houdt het op…. en weet je die vraag mag je gerust God stellen… waarom gebeurt dit Heer… oké antwoord krijg je niet altijd en pas later zie je soms waarom…. maar God begrijpt waarom we het vragen… Hij begrijp waarom we dan twijfelen, bang zijn, zorgen maken….wij zijn maar mensen en Hij houdt zoveel van ons… maar Hij zegt ook
Wees niet bezorgd, heeft God gezegd
Want ik zal steeds voor je zorgen
Altijd, nu, vandaag en ook morgen
Ik heb mijn armen om je heen gelegd.
Kijk maar naar de vogels in de lucht
Ze krijgen eten in alle overvloed
God, de Heer is het, die ze voedt
Er is niet één die Hem ontvlucht.
Jij bent veel meer waard dan zij
God weet wat je nodig hebt, elke dag
Zolang je op deze aarde leven mag
God, de Heer, Hij blijft je steeds nabij.
Wij mensen maken ons vaak zorgen
Over onze kinderen en ons bestaan
En kunnen de problemen soms niet aan
Heel veel dingen zijn voor ons verborgen.
Toch zegt God, maak je maar geen zorgen
Want ik ga met je mee door het leven
God wil ons helpen en ons het beste geven
Wees niet bezorgd voor de dag van morgen.
( Uit het Bijbelboek Mattheüs)
Fedde Nicolai
Hij begrijpt ook waarom wij ons zorgen maken….. en Hij wil ook niet dat dit allemaal gebeurt…. dit is het werk van mensen… God wil dat het goed met je gaat…. dat je blij bent….. dat je gezond bent… maar helaas leven wij in een gebroken wereld waarin dit niet vanzelfsprekend is… maar wij hebben wel een hoopvolle toekomst dat eens dit voorbij is…. dat eens dit moeilijke leven stopt en wij in eeuwigheid in een perfect lichaam in een perfecte omgeving mogen leven…
En tot die tijd mogen wij ons aan het bovenste gedicht vasthouden… als wij steeds maar weer terugkeren naar Hem…. Hij zorgt en dat doet Hij bij mij door middel van muziek.. teksten….en plaatjes… en zijn Woord…. maar je moet Hem wel gaan opzoeken….. Hij wil zo graag dat je Hem dan opzoekt en je het bij Hem brengt en dan zal Hij er mee aan de slag…. maar wat is dat moeilijk loslaten… VERTROUWEN dat het goed komt…. Vertrouwen dat Hij jou leven in Zijn hand heeft…. en dat gaat met vallen en opstaan…..want soms snap ik echt geen snars van het leven……
En ja op dit moment ben ik gevloerd…. maar Hij raapt mij wel weer op als ik Zijn hand vastpak… elke keer kom ik weer sterker uit de strijd….. want Hij is erbij….
En soms staat je leven stil door toedoen van andere mensen…. van instanties… en kun je even helemaal niks…..tijdelijk je hobby’s en andere dingen aan de kant zetten….. wat pijn doet… echte pijn….. en je wereldje wordt helaas steeds kleiner…… omdat door alle stress… en je lichamelijke en financiële ongemakken je er niet zomaar op uit kunt………en dan is het een kunst om wel de kleine dingen te pakken… die nog wel lukken en kunnen en daar van te gaan Genieten….Iedereen heeft dit op zijn tijd nodig……en ja van te voren calculeer ik in dat ik na die tijd in moet leveren…..en soms heb ik dat ervoor over…
Het leven is soms net een achtbaan….. Het is bij mij hollen of stilstaan… en hoe stap je uit die achtbaan….. hoe zet je je leven even stil….
pffff Moeilijk.. en ja dan heb je weinig tijd om te bloggen of je site bij te houden maar mijn man is vanavond zijn hobby aan het uitoefenen en kan ik heerlijk even schrijven, ja even uit die achtbaan stappen en van mij af schrijven want dat heb je af en toe hard nodig.
Ik heb in mijn vorige blog nog gezegd dat er met Pasen nog meer bijzondere dingen zijn gebeurt en dat ik dat in een aparte blog zou vertellen… Nu bij deze….
Tweede Paasdag besloten wij naar Simply Jesus te gaan van David de Vos Stichting Go And Tell, omdat we als vrienden van Go and Tell kaartjes binnen hadden kregen. Eigenlijk kon ik niet gaan, want ik had zo veel pijn. Maar ik wilde er toch naartoe. We hadden een fantastische dag en werden enorm gezegend door de woorden van David geïnspireerd door de Heilige Geest.
Het begon al bijzonder want er kwam een jongeman met een hoedje op naar mij toe. Hij zei: ‘Ik wens u de opstandingskracht van de Here Jezus toe. En hij zei er achteraan: ‘God is enorm van u aan het genieten.’ Ik vond dat een beetje gek, maar eigenlijk ook heel bijzonder.
Aan het eind van de eerste preek zei David de Vos: ‘Neem een beeld in je hoofd van hoe jij jezelf ziet, en daarna een beeld van hoe God je ziet. Toen kreeg ik een beeld dat ik op mijn benen God stond te prijzen, stralend als de zon. Dat beeld schoof ik terzijde, omdat ik nu eenmaal moest accepteren dat het niet zo is. ‘S middags kwam de preek van Michiel Koelewijn een vriend van David ook dichtbij. Het ging erover dat we God moesten vertrouwen over het feit dat Hij zijn werk af zou maken. En ik kreeg in mijn hoofd dat God mij ook iets beloofd had dat Hij Zijn werk in mij zou afmaken.
In de laatste pauze zat ik in het restaurant en toen kwam er een kale man op mij af. Hij maakte een praatje en vroeg mij toen: ‘Waarom zit je in een rolstoel?’ Meteen voelde ik me ongemakkelijk, want ik was weer een potentieel slachtoffer. Als je in een rolstoel zit, komen er altijd veel mensen naar je toe om voor je te bidden. Dit had ik al vaker meegemaakt en was al helemaal voorbereid om mij niet in te laten pakken.
Terwijl wij aan het praten waren kwam weer die jongen met dat hoedje langs. Hij zei niets, lachte en stak zijn duim omhoog en weg was hij weer.
Maar die kale man sprak verder en vertelde dat God mijn Vader, mijn Pappa is en dat Hij mij natuurlijk het liefste gezond ziet en dat het Hem verdriet doet dat ik in de rolstoel zit. Dit geloofde ik zeer zeker, het is absoluut niet Gods wil dat er verdriet en ziekte is…. Dat is gekomen tijdens de zondeval en zal ook pas goed komen als de Here Jezus terug komt of wij bij Hem zijn…
Toen vroeg hij of hij voor ons mocht bidden. Ik zei bidden mag altijd.. dat vraagt God ook van ons.. De man bad niet voor genezing, maar hij vroeg God of mijn denken vernieuwd mocht worden – en mijn verleden gewist werd uit mijn herinneringen. Ook bad hij voor een vervulling met de Heilige Geest.
Tijdens het bidden was het heel bijzonder, want ik begon mee te bidden en vanuit het niets zong ik het opwekkingslied 581; “Ik wil heel dicht bij u zijn als een kind bij de vader op schoot!” Dit overkwam me nooit eerder.
Toen zei de man: ‘Kom, ga maar staan.’ Eigenlijk had ik daar helemaal geen zin in, want ik wilde geen poppenkast in een vol restaurant. Ik dacht ik wil niet, straks staat iedereen te kijken enz.. enz.. Maar het was alsof ik ineens uit de rolstoel geduwd werd. Ik ging staan en vanaf de eerste stap liep ik recht… van de hele ataxie was geen sprake meer mijn coördinatie tussen mijn hersenen en mijn lichaam was weer helemaal hersteld…
Zo instabiel ik was, zo stabiel liep ik nu! Ik liep naar hem toe, we omhelsden elkaar en we straalden allemaal!
Ik draaide me naar mijn man toe, maar wilde toch die kale man nog even bedanken. Dus draaide ik mij weer terug maar die man was ineens verdwenen. Het was net of was hij er nooit geweest, en de mensen om ons heen gingen gewoon door met de dingen die ze aan het doen waren, ze schonken helemaal geen aandacht aan ons. Het was net of was er helemaal niets gebeurd..
Heel bijzonder… ik dacht wat hebben wij een liefdevolle God, Hij wist precies wat ik nodig had en ook wat ik absoluut niet wilde…. Hij houd dus zoveel van mij dat Hij hier ook gewoon voor zorgde…
Ik ben lopend achter de rolstoel weer terug gegaan naar de zaal, we zaten doordat ik in een rolstoel zat vooraan. Tijdens het zingen kon ik gewoon gaan staan; Ik stond….Hem lovend en prijzend stralend als de zon! Precies zoals dat beeld dat God me had gegeven tijdens de ochtenddienst….Wauw….
Natuurlijk begonnen na een poosje mijn benen ongelofelijk te trillen want mijn spieren zijn natuurlijk ongelofelijk slap.
Bij de laatste oproep van David voor vervulling met de Heilige Geest, stond ik op om daar gehoor aan te geven. Toen ik daar stond dacht ik dat mijn man mijn hand pakte. Maar het was mijn man niet die mij vastpakte want hij stond zelf ook in aanbidding. Nee het was God…het was zo overweldigend ik voelde het echt….God raakte mij zo diep…. Ik heb zo gehuild…. Ik voelde dat ik vol stroomde met Zijn liefde….. opnieuw… HIJ HOUDT VAN MIJ EN HOUDT MIJ VAST!!!
Terwijl ik daar stond kwam weer die jongen met dat hoedje langs. Zei niets, lachte met een big smile en weg was hij weer………………
God heeft een wonder gedaan, hij heeft mij letterlijk en figuurlijk weer met beide benen op de grond gezet… God heeft de verkeerde coördinatie in mijn hersenen naar mijn lichaam toe genezen waardoor ik letterlijk weer met beide benen op de vaste grond kon staan, en Hij heeft figuurlijk mij met beide benen weer op vaste grond in mijn denken gezet, mijn denken vernieuwd, in die zin dat ik dingen eerder los kan laten, situaties gauwer naast mij neer kan leggen, denken dat het om Hem gaat, dat het gaat om Hem 100% te vertrouwen..Dat Hij het beste met mij voorheeft.. Dat mijn taak is om in Zijn liefde te rusten… niet continu bezig zijn om anderen het naar de zin te maken..mijzelf wegcijferen. Je mag best af en toe wat egoïstisch zijn….. Mijn please gedrag is een heel stuk minder geworden….Ik heb een enorme rust gekregen… Het gaat erom dat ik God please en niet anderen….Mensen teleurstellen altijd elkaar, hoe goed je het ook met iemand voor hebt….maar Hij stelt NOOIT teleur…. Hij is mijn Toekomst…
Ik heb beide mannen niet meer gezien….. ik weet ook niet of ze echt hebben bestaan… Voor mij waren het twee engelen door God gezonden…..
Waarom deel ik dit nu? Omdat ik hoop en bid dat mijn verhaal een bemoediging mag zijn voor andere mensen die ook worstelen met wat er in hun leven gebeurt, maar God is een God van liefde, Hij houdt zoveel van jou dat Hij het beste met jou voorheeft….
Het is absoluut niet zo dat als je maar blijft volharden en bidden en geloven dat God dan wel geneest… soms doet God het ook niet…. En waarom?? ik weet het niet… daar kan ik helaas geen antwoord op geven… maar dan mogen we biddend om elkaar heen staan en dan mogen we weten dat Hij er wel bij is en kracht geeft, nieuwe kracht….om samen de strijd aan te gaan….
God geeft ook mensen om je heen om samen door de strijd te gaan, om bemoedigd te worden door er voor elkaar te zijn… door voor elkaar te blijven bidden… het is zo nodig om elkaar voortdurend bij Gods troon te brengen… elkaar te helpen, want we blijven leven in een gebroken wereld, en er zal strijd blijven, er zal ziekte blijven, en ja ook ik heb nog steeds mij beperkingen zoals Autonome neuropatische Dysfunctie, mijn Diabetes die vervelende stadiums bereikt zoals zenuwen die uitvallen en nog steeds heb ik mijn hulpmiddelen nodig, en door mijn ME ben ik zo vreselijk vermoeid dat ik nog steeds mijn balans elke dag moet zoeken en dat gaat met vallen en opstaan.
Maar ik heb wel geleerd dat Hij erbij is… dat Hij niet loslaat…. Dat Hij zoveel van je houdt…
Hij heeft jou gezocht, Hij heeft jou gewild….Hij heeft jou gemaakt omdat Hij jou wilde, Jij bent Zijn Parel, de Parel die Hij weer zocht omdat jij Hem aan de kant had gezegd en dacht ik kan het zelf wel, maar Hij heeft jou weer gevonden, en om die Parel weer in Zijn bezit te krijgen moest Hij de Hoogste prijs betalen en dat heeft Hij gedaan door zijn eigen zoon te geven zodat jij weer Zijn parel kon zijn…
Ik geloof dat wij pas volledige genezing ontvangen als we bij God zijn. Dan zal ons dat gegeven worden… dan krijgen we een perfect en volmaakt lichaam en als wij ons vasthouden aan die belofte en geloven in de Here Jezus mogen wij daar ook verlangend naar uitzien.
Het is zo belangrijk om voor elkaar te blijven bidden…..God hoort ons zeer zeker en Hij laat ons niet los, ook al lijkt de situatie hopeloos, Hij heeft alles in Zijn hand….. ook jou leven…..laat het een bemoediging voor iedereen zijn… en gebeurt het niet meer op deze aarde, dan gebeurt het als wij bij God zijn, want dan zijn wij perfect zonder gebrek of enige beperking, wat een enorme mooie bijzondere Toekomst… een Toekomst om naar uit te zien..
En nu zult u zeggen: “maar waarom heb je dan nog steeds al die andere aandoeningen en beperkingen?” God geneest toch niet half???? Ja waarom? Geneest God dan niet helemaal???? Ik weet het niet… dat antwoord heb ik ook niet, en ik berust erin….. Ik geloof dat God geeft wat wij nodig hebben en Zijn liefde is zo Groot…
Mijn spieren zijn nog steeds heel zwak, en ik ben ontzettend moe en ik merk dat ik heel rustig aan moet blijven doen. De pech is dat mijn spieren niet meer herstellen op dit moment, en doordat ik nu wat meer doe qua bewegen met mijn spieren en ze niet herstellen gaan ze alleen maar nog meer achteruit, bv: als je een hele dag hebt gewerkt weet je dat je een goede nachtrust moet hebben om je lichaam te laten herstellen, zodat je de volgende dag weer met een uitgerust lichaam je werk kunt doen, maar als je niet gaat slapen dan gaat je lichaam in volle kracht door met het gevolg dat je na ….. dagen volledig instort en je lichaam dus niks meer kan, zo is het ook met mijn spieren, ze herstellen niet meer, maar ik gebruik ze wel al is het met mate… met het gevolg dat ik nog veel meer pijn in mijn spieren heb….en daardoor dus uit moet kijken met wat ik wel doe en wat ik niet doe…..om zo weinig mogelijk de vervelende vruchten te plukken en ik het langer vol houdt.
Dus lief zijn voor je zelf….. dat heb ik hier zeker door geleerd…
Maar ik ben allang blij dat mijn coördinatie terug is en ik niet meer dronken ben als ik loop, dat ik niet meer de afwijking heb om naar links te lopen…..en daar ben ik enorm DANKBAAR voor!!!
Love Heals All Things 