Volhouden!

Vandaag las ik een stukje op de bijbel app wat mij aan het nadenken zette….

Johannes 12:1 tot 8

Een vrouw zalft Jezus’ voeten

1 Jezus kwam zes dagen vóór het Paasfeest naar Betanië, waar Lazarus woonde. Lazarus was de man die gestorven was en door Jezus weer levend gemaakt was. 2 Ze maakten een maaltijd voor Hem klaar. Marta bediende Hem. Lazarus zat samen met nog andere mensen met Hem aan tafel. 3 Maria nam een pond dure parfum, echte nardus-olie , en zalfde daarmee Jezus’ voeten. Daarna droogde ze zijn voeten af met haar haren. De heerlijke geur van de parfum was door het hele huis te ruiken. 4Maar één van de leerlingen werd boos. Dat was Judas Iskariot, die Hem later zou verraden. 5 Hij zei: “Waarom is deze dure parfum niet voor 300 zilverstukken verkocht? Dan hadden we dat geld aan de arme mensen kunnen geven!” 6 Hij zei dat niet omdat hij zo graag de arme mensen wilde helpen, maar omdat hij een dief was. Hij bewaarde het geld dat ze van de mensen kregen, maar nam daarvan voor zichzelf. 7 Jezus zei: “Laat haar met rust. Ze doet dit alvast voor mijn begrafenis. 8 Want arme mensen zullen er altijd wel bij jullie zijn, maar Ik zal niet altijd bij jullie zijn.”

Het stukje ging over een gedeelte waar Maria haar flesje Nardus Olie over Jezus zijn voeten druppelde en met haar haar Jezus zijn voeten ging wassen, dit was niet zomaar Olie maar hele dure Olie, Olie wat wel een jaarloon in onze tijd waard zou zijn… en jaarloon en het werd zomaar over Jezus zijn voeten gegoten… bijzonder om daar over na te denken, Jezus was voor Maria een heel belangrijk persoon, een persoon waarvan zij wist dat Hij niet lang meer bij haar zou zijn en zij wilde Hem daarmee aanbidden, voor Hem zorgen…

Ik voelde diep respect voor Maria en dacht bij mij zelf hoe staat het bij mij… geef ik Jezus alles wat Hem toekomt? Hij gaf zijn hele leven voor mij, Hij ging tot aan het kruis voor mij… en ik… ben ik bereid om mijn leven voor Hem te geven?

Nu hoeft het natuurlijk niet dure dingen te zijn, maar mijn tijd… is dat hem waard of zit ik liever op Facebook.… te lezen hoe het iedereen vergaat en wat iedereen zoal doet… heb ik minstens 30 minuutjes van mijn tijd voor Hem over?

Ben ik bereid om te dienen, ben ik bereid om lief te hebben en dan niet alleen Jezus maar ook de mensen om mij heen, maar dichter bij huis… mijn partner…. mijn bonuskinderen… in hoever ben ik bereid om die te dienen, echt lief te hebben, alles te geven… wat in mijn vermogen ligt? Door mijn naaste lief te hebben heb ik ook Jezus lief… maar mag het mij wat kosten?

Lastig…. ik zei eigenlijk vanmorgen direct “Ja Heer het mag mij wat kosten”… ik wil heel graag tijd voor U nemen en voor mijn partner en voor mijn bonuskinderen… maar mijn dagelijkse zorgen, mijn omstandigheden… mijn pijn…nemen vaak alle tijd in beslag… en Heer mijn/onze omstandigheden zijn zwaar… en weer somde ik allerlei redenen op om te beredeneren waarom ik minder tijd had, waarom ik het lastig vind om Facebook uit te doen…het is toch mijn afleiding… maar ik werd stil en de tranen biggelden over mijn wangen… en riep uit “Sorry Heer… U heeft alles aan de kant gezet, Uw vriendschap met Uw vrienden, Uw leven op aarde,  U heeft het zwaarste lijden op U genomen… en het besef dat U dat voor mij heeft gedaan…wie ben ik om zo egoïstisch te reageren”… en toen ik dat zei tegen Hem daalde er een enorme rust in mij en ik zag een beeld voor mijn ogen…

Ik zag Hem zitten op de rand van mijn bed.. en Hij strekte zijn armen naar mij uit en zei “Als je nou alles eens aan Mij gaf, je tijd, je partner, je bonuskinderen, al je zorgen, en omstandigheden, ziekte en pijn… durf je Mij te vertrouwen dat Ik het beste met jullie voor heb… dat Ik voor jullie zorg?”

En weer huilde ik van ontroering, dat Hij zomaar tijd nam voor mij en op de rand van mijn bed zat… dezelfde Jezus die voor mij aan het kruis was gegaan, ging liefdevol tegenover mij zitten en vroeg mij dit… en ik stamelde voor mij uit en zei “Graag Heer want ik kan het zelf niet meer… ik weet niet meer hoe het moet, het groeit mij boven het hoofd… ik kan het niet zelf…er gebeuren zoveel heftige dingen in mijn leven…wat ik niet meer kan handelen”…

 

Hij keek mij aan met warme ogen en ik zag bewogenheid in Zijn gezicht, en ik zag dat Hij het meende, er daalde een enorme diepe rust en vrede in mij… ik was opeens niet meer bang voor de toekomst… niet meer bang wat er misschien allemaal nog op ons pad zou komen het was of smolt het weg als sneeuw voor de zon… ik weet dat mijn/onze toekomst zeker is .. mijn toekomst ligt in Zijn handen en waar is het veiliger dan bij Hem, Hij die overal de controle over heeft…en mij Kracht naar Kruis geeft… en ja ik weet het leven geeft mij misschien een enorme zware last te dragen maar ik mag weten waar ik heen mag gaan met die last….Hij houd mijn hand vast en loopt met mij mee… en de meeste tijd zal Hij mij dragen…

Nu denk je misschien waar is ze dan bang voor… waarom zal ze een zware weg tegemoet gaan…

Nu ik durfde er heel lang niet over te schrijven omdat alles erg onzeker is… maar langzaam wordt er meer duidelijk, nog steeds is er onzekerheid en kan het nog heel lang duren voordat wij zekerheid hebben… maar de situatie is nu zo dat ik het niet meer voor mij zelf wil en kan houden… ik omzeilde het zoveel mogelijk in mijn vorige blogs nog maar het is voor mij nu tijd om er over te praten en te delen… en misschien dat jullie er voor willen en kunnen bidden…

Ik plaats dit ook met toestemming van mijn echtgenoot, hij weet er van en heeft mij ook nadrukkelijk gezegd dat ik erover moest gaan bloggen om het kwijt te kunnen en van mij af te kunnen schrijven…

Mijn man heeft vorig jaar november een MRI gehad van zijn hoofd omdat hij vreselijke hoofdpijn aanvallen had met Aura, na de MRI kregen we de uitslag die ons leven even stil zette…

In zijn hersenen was een witte stofafwijking gevonden, die al in fase 3 zit, de neuroloog vertelde dat zijn hersenen er uit zagen als van een 80 jarige, en dat hij waarschijnlijk al meerder Tia’s had gehad, (gelukkig heeft hij ze midden in het hoofd waardoor wij in die zin niks hebben gemerkt qua uitval), en dat zijn aders dicht slibben, maar het verklaarde wel een hele hoop en ook het verklaarde het de druk in zijn hoofd en de hoofdpijnen met aura, hij kreeg bloedverdunners en er werden meerder onderzoeken uitgeschreven, hij kreeg een verwijzing naar de vasculaire polikliniek waar hij een erg aardige internist kreeg, het vreemde is dat ze niet goed weten waar het weg komt, geen verhoogd cholesterol, geen hoge bloeddruk, geen roker..bloeduitslagen die er goed uitzagen..op een enkel dingetje na…maar alles werd uit de kast getrokken om een lichamelijke oorzaak te kunnen vinden.. ook was men bang dat de andere bloedvaten ook aangetast waren.. dus ook een scan van het hart…

Na de onderzoeken was de conclusie dat de andere bloedvaten niet aangetast waren, in ieder geval niet rond het hart en dat het dus alleen de hersenen betreft, Gelukkig…..maar ik had liever een ander bericht gehad, want aan de hersenen is weinig te doen, ons werd ook verteld dat zijn kleine bloedvaten in de hersenen al helemaal niks meer doen, die zijn stram en stijf en dicht geslibd.

Wij kregen een gesprek met de internist en die zei “Wij kunnen nu niet zoveel meer voor u doen en moeten afwachten hoe het zich verder ontwikkeld en wij willen u over drie maanden weer zien”… maar wij vertelden dat ons toch wel rare dingen opvielen.

Zijn vergeetachtigheid werd toch wel erger, niet op woorden kunnen komen, het wel in de gedachten hebben maar er simpelweg niet op kunnen komen, ook verkeerde woorden gebruiken, bv hij zegt dat de hond eruit moet.. maar mijn man zegt dan een heel ander woord bv het konijn moet eruit, ook het inzicht in het verkeer wordt lastiger, bv als er een andere auto aankomt, kan ik dan nog wel met de auto er voor langs wat menig keer net goed ging…..ook overal tegen aanlopen door de bocht te krap nemen en tegen de bank aan lopen, struikelen over zijn eigen benen… de spullen op gekke plaatsen weer terug vinden en dan absoluut niet meer weten dat hij ze daar heeft neergelegd…

Dit alles verontruste ons wel en de internist ook dus een afspraak met de neuroloog volgde, die zei “dan wil ik u toch doorverwijzen naar de geheugenpoli voor een neuropsychologisch onderzoek, met andere woorden wij willen u testen op vasculaire dementie”….

Pfff…. heftig….zachtjes uitgedrukt…er gaat de laatste tijd heel veel door ons heen… mijn man heeft sinds deze week de oproepen binnen en begin mei gaan de onderzoeken plaatsvinden…

Ons hele wereldje staat te schudden… ik merk aan mijzelf dat ik het niet begrijp, dat ik eigenlijk heel erg boos en tegelijk verdrietig ben.. op wie ik weet het niet… boos op de ziekte… boos op de omstandigheden… gewoon boos en verdrietig… maar er zit ook een stukje “er niet bij kunnen” bij…

Ik zei vanmorgen ook tegen de Heer… Ik ben bang Heer… ik weet niet wat de toekomst brengt maar rooskleurig is het niet… en ik snap het niet Heer.. ik wil en kan het eigenlijk niet geloven…. U heeft ons net bij elkaar gebracht… waarom moet ons dit overkomen… U heeft ons toch niet bij elkaar gebracht om zo gauw alweer uit elkaar te worden gehaald…U kunt toch de situatie veranderen, U bent machtiger, machtiger dan deze ziekte…

Het maakt mij enorm verdrietig en ik merk dat ik het af en toe niet kan handelen.. ook dat ik het heel erg moeilijk vind om hem te blijven begrijpen, en het geduld op te brengen…vooral als hij het niet meer weet, als hij het niet meer kan vinden… ik merk dat er heel veel verantwoording ook op mij af komt… en dan bekruipt mij de angst… kan ik dat aan.. ben ik alweer zo sterk?

En dan merk ik dat Hij mij Kracht en troost geeft… maar bovenal dat ik nog meer liefde krijg voor mijn man… dat ik nog meer van hem ga houden..ondanks zijn ongemakken, ondanks dat hij mij heel vaak niet meer begrijpt als ik hem wat vraag… dat ik het vaak een paar keer achter elkaar moet vragen voordat het daalt…

En dan ben ik dankbaar dat God mij heeft gezegend met een geestelijk vermogen wat weer helemaal oké is…en dan wordt ik mij nog meer bewust en dankbaar dat Hij mij 5 jaar geleden heeft genezen en bevrijd van mijn psychische gesteldheid, dat Hij dat helemaal heeft hersteld…. ik ben nu 5 jaar van de medicijnen af en heb nog geen enkele terugval gehad… en als ik de artsen destijds moest geloven dan had ik na 3 maanden weer een enorme terugval gehad en kon ik absoluut niet zonder de medicatie met mijn psychische diagnoses…oké ik heb mijn lichamelijk beperkingen maar ik ben dankbaar en blij dat ik geestelijk en psychisch weer helemaal oké ben dat heb ik liever dan dat mijn lichamelijke situatie goed zou zijn en ik geestelijk een wrak zou zijn….

 

Zo kan ik nu wel meer een steun zijn voor mijn man, mijn liefhebbende echtgenoot… altijd schreef ik dat ik op hem bouwde, dat hij mijn helpende hand was.. enz.. maar langzaamaan draaien de rollen om… moeilijk, lastig en heftig maar God geeft mij wel het vermogen om het te kunnen en daar ben ik dankbaar voor…

En gelukkig mag ik weten dat Hij mee gaat en bij elke situatie is… elke heftige onbegrijpelijke situatie, er zullen vast nog heel veel tranen vloeien, en dat mag… wij mogen het verdriet ook toelaten anders hou je het niet vol…. en deze situatie zal ook heel wat geduld van mij vergen… ik weet dat ik voor mij zelf best af en toe ongeduldig ben, vooral wat mij zelf betreft…ik moet alles eigenlijk direct kunnen, en sommige dingen moeten ook direct klaar..maar ik merk dat ik voor mijn man meer geduld kan opbrengen en ik bid God dagelijks dat Hij mij dit ook wil geven..

• Liefde
• Geduld
• Begrip

Wij weten nog niet 100% zeker of het deze rotziekte is.. dat zullen de onderzoeken uitwijzen maar de symptomen zijn er wel en daar moeten wij mee dealen…ik maar ook hij..voor mijn man is het ook een heftige situatie, hij beseft alles nog ten volle en heeft ook wel door wat hem misschien mogelijk te wachten staat en dat is wel de heftigste fase waar wij nu in zitten…  gelukkig kunnen we er samen over praten en relativeren en er samen mee naar onze Vader gaan.. Hij is degene aan wie wij ons vast mogen klampen…

Als ik dan terug kom op het eerste stukje van mijn blog dan kan ik zeggen dat ik bereid ben om te dienen en dat ik mag liefhebben degenen die God mij heeft toevertrouwd en dat ik bereid ben om tot het uiterste te gaan…dat ik ook voor hem zal zorgen, totdat het niet meer gaat of dat de dood ons scheid…ik heb 2,5 jaar mijn trouwbelofte uitgesproken en daar sta ik nog steeds achter hoe heftig het ook zal worden….

Lieve schat ik hou van jou…. Forever Yours….