De Heare is myn hoeder, neat bin ik brek, troch Him mei ik lizze yn griene greiden, Hy bringt my by wetters dêr’t ik rêst fyn. (De Heer zorgt voor mij, zoals een herder voor zijn schapen zorgt. Hij geeft me alles wat ik nodig heb. Hij leidt mij, zoals een herder zijn schapen leidt naar groen gras en fris water.)
Hy lit my wer ta mysels komme, Hy liedt my op rjochte paden, om ’e wille fan syn namme. ( Bij de Heer ben ik veilig, hij geeft mij nieuwe kracht, zo goed is hij.)
Al gean ik troch in delling fol djippe skaden, ik bin net bang foar ûnheil, want Jo binne deun by my; jo stôk en jo stêf dy fertreaste my. (Ik ben niet bang, ook al is er gevaar, ook al is het donker om mij heen. Want u bent bij mij, Heer. U beschermt me, U geeft mij moed.)
Jo meitsje my de tafel ree foar de eagen fan myn benearders. Jo salvje my de holle mei oalje en myn beker rint oer. ( U nodigt mij uit in uw tempel. U zorgt goed voor mij. U geeft me te eten en te drinken, meer dan genoeg. En al mijn vijanden kunnen dat zien.)
Kleare goedens en geunst sille my folgje al myn libbensdagen; en ik sil in fêst plak hawwe yn it hûs fan de Heare, salang’t de dagen duorje. (U geeft me geluk en liefde, altijd en overal. Ik zal bij u zijn in uw tempel, mijn hele leven lang.)
Psalm 23
Deze psalm trof mij vandaag, en wat is er mooier dan deze psalm te lezen in je moedertaal..
Soms is het leven heftig… moeilijk.. ingewikkeld en complex.. toch mogen we weten dat we niet alleen door dit leven hoeven te gaan.
Hij is erbij..
Wat mij trof in deze psalm is de volgende zin..
Al gean ik troch in delling fol djippe skaden, ik bin net bang foar ûnheil, want Jo binne deun by my; jo stôk en jo stêf dy fertreaste my.
Jo binne deun by my.. (U bent dicht bij mij)
Wat een troost… dichterbij kan bijna niet..
In je moedertaal kan een tekst soms zo intens dichtbij komen.. ik weet niet of je dat herkent.. ik in ieder geval wel.
Met deze tekst uit psalm 23 durf ik mijn reuzen te verslaan.. want wat kan ik vrezen?
Jo binne deun by my!
Be Blessed!
Ik vond op YouTube nog een mooi bijpassend lied! Geniet ervan.. laat je vertroosten en bemoedigen met dit lied om ook weerstand te kunnen bieden als er reuzen op je pad komen of er misschien al zijn!
Vandaag is het moederdag… een prachtige stralende dag waarin de moeders weer worden verwend..
Maar ook een dag waarin ook vele tranen zullen zijn, tranen van blijdschap, tranen van verdriet, tranen van gemis..
Wat mooi dat God dit ook wist.. Hij heeft namelijk in de bijbel al laten opschrijven dat Hij jou tranen ziet en ze voor je bewaard.. (Psalm 56:9) en als je uiteindelijk bij Hem komt Hij al je tranen van je ogen zal wissen en ze zal omkeren in Blijdschap! (Openbaring 21:4)
Iedereen beleeft deze dag op zijn of haar eigen manier..
Ik ben 51 lentes jong…. voel mij ondanks mijn omstandigheden dankbaar en gezegend, maar toch doen deze dagen nog steeds ontzettend pijn.. en is het gemis voelbaar..
Het is verlies.. en dit verlies is ook rouw… en rouwen doet pijn en is hard werken.. elk jaar weer opnieuw.. dit gevoel stopt nooit.. en het voelt of wordt het ook niet minder pijnlijk..
Of toch wel…
Ik kan wel zeggen dat je er mee om leert gaan.. de scherpe randjes gaan er wat vanaf.. je vindt er een weg in..
Maar toch… elke keer bij gebeurtenissen die relateren aan het moederschap voel je weer die “leegte” in je leven ..
Nu ik ouder wordt kom ik in de fase van oma zijn.. overal om mij heen zie ik leeftijdsgenoten langzaam oma worden.. al die blije koppies van heerlijke lachende baby’s en super trotste oma’s.. de ene foto nog mooier en gelukkiger dan de ander..
Slik….
Tranen vullen mijn ogen en langzaam rollen ze naar beneden..
Het lastige is ook nog momenteel dst ik in een fase zit waarin je hormonen ook nog met je gevoel op de loop gaan…. Overgang.. een verhaal apart maar wat het gemis wel bemoeilijkt.. juist door de emoties.
En toch… komt het elk jaar weer opnieuw heftig binnen, zou dit gemis ooit slijten? Ik weet het niet.. bij mij heeft het een enorme leegte achtergelaten..
En dan is het hard werken om niet in dat verdriet te blijven hangen maar te kijken naar je lichtpuntjes… naar wat je wel hebt..
Toch weet ik ook, als ik om mij heen kijk dat het moederschap niet alleen maar rozengeur en maneschijn is…
Want er zijn ook kinderen die geen moeder meer hebben, moeders die hun kinderen niet meer zien, gebroken relaties..
Rond relaties speelt de meeste gebrokenheid..
Dit komt naar mijn idee omdat God een God van relaties is… en de andere kant… de duivel.. weet dat hij… door relaties kapot te maken… God altijd dwars zit.. hij weet dat hij daarin de mens kan breken..
Maar dan mogen wij zien op Jezus die ook voor gebroken relaties Zijn leven heeft gegeven, ook voor het “gemis” in jou leven.. en dan mag je naar Hem toe gaan.. Hij weet als geen ander wat “gemis” betekend..
Is de pijn die het geeft dan weg.. nee.. het blijft een extra gevoelige plek.. maar het “gemis”.. de leegte wil en kan Hij vullen..
Vullen met iets van betekenis.. iets er voor in de plaats geven wat jou leegte en gemis invult.. dit kan voor iedereen verschillend zijn.. wij zijn uniek gemaakt en wat voor jou “buurvrouw” werkt hoeft niet zo voor jou te zijn..
We hebben een Creatieve God die houdt van verscheidenheid!
Wens alle moeders en moeders die graag moeder hadden willen zijn een Gezegende dag toe!
Ook ik heb hier last van in mijn brein maar ook in mijn lichaam… ondanks dat mijn lief er nog is… maakt het misschien nog ingewikkelder… rouwen om “levend verlies”
Toen mijn lief nog thuis woonde had ik er natuurlijk ook al wat last van want het afscheid nemen begon toen al, niet alleen is rouwen wat bij de dood hoort.. maar als je te maken krijgt met chronische ziekte/lijden begint er al een rouwproces..
Ik merk nu mijn lief niet meer fysiek thuis woont het rouwen nog meer vorm krijgt en heftiger wordt.. Elke keer de gang naar hem toe.. (vasthouden) en daarbij weer terug naar huis.. is elke keer een beetje loslaten.. Dit gebeurt in je brein maar ook dus in je lichaam…
Het voortdurend schakelen is doodvermoeiend… je kunt “nog” niet helemaal loslaten, dit maakt het nog ingewikkelder en vermoeiender..
Als ik terug kijk op mijn leven waren mijn eerste 40 jaar van mijn leven verweven met Rouw… rouw om verliezen.. in allerlei vormen.. wat zich zeer zeker in mijn leven heeft geuit in “chronische” aandoeningen.. de rouw uitte zich in allerlei vormen in mijn lichaam..
Als ik nu kijk wat het leven mij gebracht heeft… na 40 jaar rouw… is dat door de Liefde van de ander, Liefde voor jezelf en Liefde van mijn Vader in de hemel je lichaam een groot herstellende kracht in zich heeft! Hierbij is de Liefde de SLEUTEL naar dit herstel..
LOVE HEALS ALL THINGS!
Ben zo blij dat ik mijn website destijds zo heb genoemd.. voortdurend komt het voorbij dat Liefde álle dingen heelt!
T’is logisch dat mijn lichaam het momenteel zwaar heeft nu het weer met een Verlies te maken heeft.. ik merk dat dit verlies er meer inhakt dan de 40 jaren van verlies die ik achter de rug heb..
Misschien wel omdat de Liefde van mijn lief juist mij zoveel herstel heeft gebracht… waar ik zo verwondt was geraakt op álle vlakken in de liefde heeft de relatie met mijn lief zoveel herstel gebracht.. en dat ik juist deze Liefde weer moet loslaten is het meest wrange en bittere pil die ik ooit heb moeten slikken..
Het voelt daardoor zo onterecht, zo oneerlijk van het leven..
Maar toch zeg ik dat ik het niet had willen missen… ondanks de pijn en verdriet wat dit verlies met zich meebrengt… ik heb zoveel gekregen in die korte tijd dat we samen waren.. wat de balance geeft om de pijn en verdriet te kunnen dragen..
Gelukkig mag ik weten dat de Grootste Liefde altijd blijft en nooit hoef los te laten of kwijt zal raken! Hij blijft en houdt mij vast ook nu ik (weer) door een heftige periode van verlies ga!
Maar pittig blijft het, kwestie van lange adem.. momenten van diepe eenzaamheid… plotseling opkomend verdriet.. en juist daarin heb ik jullie zo nodig.. om vol te houden.. om mijzelf niet te verliezen in de rouw.. om naast mij te blijven staan door gewoon er te ZIJN..
Vaak vragen mensen mij wat heb je nodig? Hoe kunnen we je helpen praktisch?
Tja.. weet je dat ik dat vaak niet weet? Of kan bedenken überhaupt?
Denk dat je mij het meeste helpt door een luisterend oor te bieden… op de momenten dat ik het even nodig heb om mijn verhaal te vertellen…
De vraag “hoe is het met je”.. steeds weer opnieuw te vragen.. ook al kun je het antwoord misschien dromen..
Iemand die rouwt kan het soms niet opbrengen om je te appen, of te bellen… terwijl ze het soms zo nodig hebben om even van zich af te praten… rouwen bij levend verlies is.. of chronisch lijden vraagt om een lange adem.. van de rouwende maar ook van omgeving..
Het is fijn om te weten dat je er bent voor de rouwende!
Gelukkig weet ik van een aantal dat ik dag en nacht bij ze aan kan kloppen als er wat is…
Toch durf ik dat niet altijd omdat ik nog vaak last heb van dat stemmetje in mijn hoofd wat zegt.. “joh ze zitten echt niet op je te wachten.. kom je alweer aan met je verdriet.. ze hebben het al zo vaak gehoord.. je bent nu aan het zeuren.. je moet sterk zijn.. je kunt dit prima alleen”
Oefff.. wat een stemmetjes.. wat een leugens..
En dan komt het er op aan om Lief te zijn voor jezelf, de stemmetjes te negeren.. hulp te vragen op de momenten dat je het zo nodig hebt.. maar wat is dat lastig en wat kost dat bakken energie… wat je dus eigenlijk niet hebt omdat rouwen hard werken is en bakken energie kost..
En dan kan het dus gebeuren dat je het laat.. en je blijft zitten waar je zit met je verdriet en eenzaamheid.. de ander niet weet hoe zwaar je het hebt op dat moment..
Deze preek van de VBG Bethel uit Drachten wil ik graag met jullie delen!
De tijd is kort.. voordat het hier zo donker wordt..
Een bemoedigende aansporende preek.. aan het begin van de preek bij 58.30 deelt een zuster van deze gemeente een bijzondere, bemoedigende en speciale boodschap voor iedereen die het wil horen!
Graag deel ik deze speciale boodschap omdat ik geloof dat het niet lang meer duurt voordat het Licht ons ophaalt, en dat het hier dan zooooo donker wordt..
Dit gun ik niemand…
Echt.. ik krijg kippenvel als ik bedenk dat er mensen achter zullen blijven in duisternis..
Ik hoop en bid voor je dat je dit bericht zult horen en je leven aan Jezus zult geven.. meer vraagt Hij niet van je om erbij te zijn… geen werken, geen regels en geen wetten..
Enkel Liefde voor je medemens, ook voor je vijand..
Hoe gaat het met je?
Hoe ben je deze 2 jaar doorgekomen? Ben je harder geworden naar je medemens? Door alle polarisatie en verdeeldheid? Verlang je naar eenheid? Naar rust en Vrede?
‘Alles dan wat u wilt dat de mensen u doen, doet u hun ook zo, want dat is de Wet en de Profeten.’ Mattheüs 7:12
Wacht dan niet langer.. morgen kan je laatste dag zijn.. weet jij zeker dat je dan het Licht tegemoet gaat?
Jezus het licht van de wereld.. onze enige redding van eeuwige duisternis..
Ken jij Jezus al? Nog niet? Zoek Hem op.. en zeg ja tegen Jezus…
Hij en jij zijn het meer dan waard!
Ik verlang ernaar dat ik jou daar mag ontmoeten..
Weet dat er bidders zijn die voor jou bidden en dat Jezus met open armen op je wacht.. ongeacht wie je bent, wat je hebt gedaan of hoe jij je ook voelt!
Morgen tijdens de weeksluiting hebben we een herdenkingsdienst waarin we onze lieve bewoners herdenken die ons afgelopen jaar zijn ontvallen.
En wat waren dat er veel…
Afgelopen december zou het eigenlijk plaatsvinden zoals gewoonlijk maar door dat het C virus weer binnen onze muren was gedrongen moesten we het uitstellen.
Maar goed dankbaar dat we morgen een moment mogen hebben om het afgelopen jaar af te sluiten.
Het was een pittig jaar voor iedereen.. en ik denk dat menigeen dit kan beamen ook in huiselijke kring..
Daarom wil ik dit delen en jullie bemoedigen met onderstaand gedicht!
Weet dat er 1 Iemand is die jullie ziet en troost! Die met open armen de mensen ontvangt die ons ontvallen! Maar tegelijk omarmen die Liefdevolle armen ook de mensen die achterblijven!
In Gods hand
Omringd door liefdevolle zorgen, Beveiligd als een kostbaar pand, Zo ligt mijn broos bestaan bij U geborgen, Diep in de holte van Uw hand.
Mijn pril begin hebt Gij gezocht; Uw liefde riep mij in het leven; Elke minuut elke ademtocht Wordt mij in gunst door U gegeven.
Dit blijde weten, dit geluk Slaat álle twijfel in mij stuk; Verdrukking, ziekte, dood of lijden, Wat kan mij van Uw liefde scheiden?
Want in de holte van Uw hand, Omringd door liefdevolle zorgen, Beveiligd als een kostbaar pand, Houdt Gij, voor eeuwig, mij geborgen!
You Are in God’s Hands
shadows close upon the silence as you wipe the tears away It’s taking all you have to just hold on To make another day So I pray these words I offer will reach you and will somehow let you know you’re not alone
You are in God’s hands O how He loves you let Him hold you Just let him be the strength you need to see you through you are in God’s hands and if you’ll let him you will find Him to be more than faithful you are in God’s hands
I know it can be hard to trust him to believe that God is there but He’s waiting for you now with open arms to show you how much He cares yes I He knows inside your breaking and He only wants to help you be made whole just let go
You are in God’s hands O how He loves you let Him hold you Just let him be the strength you need to see you through you are in God’s hands and if you’ll let him you will find Him to be more than faithful you are in God’s hands
You can surely rise above this mountain God is your provider He will let you ride on wings of eagles you can fly higher
You are in God’s hands O how He loves you let Him hold you Just let him be the strength you need to see you through you are in God’s hands and if you’ll let him you will find Him to be more than faithful you are in God’s hands
He is more than faithful you are in God’s hands.
Bovenstaand nummer vond ik op YouTube.. wat een prachtig nummer.. in Gods hand.. wat er ook gebeurt en waar je ook doorheen gaat!
Je kunt beter met zijn tweeën dan alleen zijn, want samen zwoegen loont. Wanneer twee vrienden samen zijn en een van beiden valt, helpt de ander hem weer overeind, maar wie alleen is en ten val komt is beklagenswaardig, want hij heeft niemand die hem op de been helpt. Prediker 4:9-10
Vele wensen komen al voorbij.. we zullen voorspoed en geluk ervaren maar ook moeiten en verdriet… daarom wens ik jullie deze bijzondere wens toe.. zo belangrijk en zo nodig!
Ik wens je toe dat bij moeite en verdriet er een arm is die om je heen geslagen wordt.
Ik wens je toe dat er bij ziekte iemand zal zijn die zorg voor je heeft.
Ik wens je toe dat er bij eenzaamheid iemand jou mag zien en tijd voor je zal hebben.
Ik wens je toe dat er bij armoede iemand het goede uit zijn of haar leven met jou zal willen delen.
Ik wens je toe dat je bij verlies tijd krijgt om te rouwen, te herstellen en te herdenken en je hierbij armen om je heen mag voelen.
Ik wens je toe dat anderen je zullen bemoedigen, op zullen bouwen en samen met jou op weg willen gaan in 2022
Alleen kom je misschien ver, samen komen we verder. Goede reis door het leven in 2022
Lieve Vader, het was een lange dag, en ik had vanavond veel aan mijn hoofd. Als ik nu ga slapen mag ik dan al mijn zorgen bij U laten? Mijn lieve kind: Werp al je zorgen op Mij want Ik zorg voor je! 1 Petrus 5:7
Na twee weken flink te zijn geweest, ben ik al weer een aantal weken aan het werk.
Gelukkig en dankbaar dat ik geen last heb van de nasleep van Mr C.. dat ik niet extra vermoeid ben..
Het leven gaat door en zo ook het werk, ja zit zomaar weer in die modes en tijd om rustig weer te herstellen is er eigenlijk niet… gelukkig ook niet nodig omdat ik geen last heb van restverschijnselen.
Ik was wel flink ziek en zelfs tussendoor bloed laten prikken om te kijken of het echt het C virus is (waar antibiotica niet zoveel aan bij draagt) of dat het misschien toch iets anders was.. longontsteking bv.. maar er kwam uit de uitslagen dat het wel degelijk Mr C was dus zei de huisarts daar draagt antibiotica niets aan bij.. gewoon uitzieken en als je het erger wordt dan hoor ik wel weer van je.
Ik had ondertussen mijn maatregelen genomen… ik heb eerst 72 uur gevast om mijn immuunsysteem rust te geven en te resetten, dit hield ik helaas niet helemaal vol omdat ik steeds zieker werd, na 60 uur ben ik gestopt en ben ik langzaam aan weer wat gaan eten en nam extra vit D, zink en quertine.. en toen de koorts gezakt was extra vit C.
Verder veel rust genomen.. en langzaam aan knapte ik weer op..
Op een gegeven moment mocht ik weer uit quarantaine, en ging ik langzaam aan weer wat naar buiten om de natuurlijke vitaminen op te doen.. dit hielp ook want steeds binnen zitten en niemand zien deed ook het nodige op mentaal vlak.
Had gelukkig weinig last van eenzaamheid, af en toe had ik het wel even te kwaad.. ziek zijn.. alleen zijn.. aan de andere kant vond ik het ook heerlijk om alleen te zijn omdat je niet lekker bent en daardoor ook geen behoefte hebt aan gedoe om je heen.
Had mijn lieve Chanel al bij andere mensen onder gebracht, zodat ik mij helemaal op mijn eigen herstel kon focussen.
Na een poosje kon ik weer aan het werk, en eerlijk ik was blij dat ik weer wat kon doen.. 2 weken is echt wel lang genoeg hoor.. in ieder geval voor mij wel…
Het klinkt misschien raar, en ook niet helemaal gezond misschien maar momenteel is mijn werk ook een beetje mijn sociale leven..
Mijn leven staat behoorlijk op zijn kop…
Nee ik zeg het verkeerd, bij mij van binnen staat het op de kop.. ik merk dat het behoorlijk schud onder mijn voeten en in mijn hoofd.. en helaas is de balans daarin zoeken lastiger dan ik dacht.
Mijn lieverd naar een instelling, en helaas heb ik ook moeten besluiten om mijn viervoeter ergens anders te plaatsen. Dit vond ik een moeilijk en zwaar besluit… en kostte de nodige tranen.. toch kon ik niet anders, ik zag haar wegkwijnen.. wat ik niet langer kon verdragen en over mijn hart kon verkrijgen.. ze verdient beter.. ik ben veel weg, werk, sociale leven, af en toe naar mijn lieverd, waardoor ik te weinig tijd voor haar had.
Gelukkig heb ik erg lieve vrienden die haar wel een veilige plek wilden bieden, zo blijf ik haar ook regelmatig zien en kan ik volgen hoe het met haar gaat.
Maar doordat mijn viervoeter nu ook weg was, viel ik in het spreekwoordelijke gat.. het was de druppel van alles.. toen mijn man opgenomen werd had ik er nog niet zoveel last van.. had het nog druk genoeg en ik had thuis ook nog de nodige afleiding… nu Chanel ook weg ging was het de spreekwoordelijke druppel die mij in het spreekwoordelijke gat deed vallen..
Ik ervaarde zo’n gemis.. gemis van mijn lieverd dat die niet meer thuis woont.. gemis van mijn viervoeter…
En momenteel mis ik enorm de verbinding met mijn broers en zussen van de kerk… vanmorgen gaf de aanbiddingleider aan dat hij de afgelopen corona jaren ervaren heeft als een enorme droogte.. dit was voor mij wel een herkenbaar punt.. en ja dan hebben we nu wel weer meer mogelijkheden om bewaterd te worden maar als de grond zo droog is dan overstroomt het eerst en pakt de grond het niet gelijk op.. dan moet het eerst wat langer water krijgen voordat het zakt in de grond en de grond weer bevochtigd word..
En ja hoe vul ik het gemis op.. hoe krijg ik weer verbinding met mezelf en de ander?
Hoe zorg ik ervoor dat mijn grond weer bewaterd word en mijn grond ook weer daadwerkelijk het vocht opneemt..
Ik merk dat ik aan het zoeken ben om nieuwe kaders in mijn leven aan te brengen, nieuwe richting te zoeken.. tis net of niks meer hetzelfde is.. en ik helemaal opnieuw moet beginnen…
Hoort dit misschien bij de periode waar ik doorheen ga… rouwen bij leven??
Door dit wankele evenwicht heb ik momenteel gewoon behoefte om alleen te zijn, samen met God aan het zoeken om mijn leven opnieuw in te richten..
Tegelijk valt dit mij ook zwaar het alleen zijn.. tis wat een dubbel gevoel… aan de ene kant een tranendal om het gemis en het gemis van verbinding, aan de andere kant ook de behoefte om alleen te zijn en in de rust met God uit te zoeken wat Zijn plan/wil is met mijn leven..
Ik merk dat het alleen zijn weer als een zware deken op mij valt, alhoewel ik niet meer die eenzaamheid ervaar die ik vroeger altijd heb ervaren, in mijzelf, in mijn vorige huwelijk, in mijn schooltijd, in mijn ziekzijn.. dat was heftig en hoop ik ook nooit meer te ervaren..
Ik ervaar nu vooral verdriet… ja rouwen… en merk dat ik extra gevoelig ben, schiet zomaar vol.. bv bij een lied.. een tekst.. een woord.. een berichtje.. hierdoor heb ik dan af en toe even een flinke huilbui.. even alles eruit gooien.. en ja dit komt vaak op momenten dat je het niet uitkiest..
En toch mag ik dan ervaren dat God daarin is, dat Hij mij ziet en hoort en mij wil troosten..
Gistermorgen reed ik naar mijn werk… had de vorige dag een cursusdag gehad van mijn PPT cursus die ik doe.. zit nu in mijn tweede laatste jaar, het was een bijzondere dag geweest, heerlijk weer de ontmoeting met mijn medestudenten en de lesstof gaf mij ook veel om over na te denken..
Wel bijzonder hoe God werkt want loop met best veel vragen rond in mijn zoektocht en die dag kreeg ik al veel antwoorden door de lessen heen op mijn vragen.. daardoor was het ook wel een intensieve dag.
Maar goed de volgende dag moest ik werken en ik stond op met een beetje leeg naar gevoel.. emotioneel vanaf dat ik de ogen opendeed, ik herpakte mezelf en maakte mij klaar om naar mijn werk te gaan, ik stapte in de auto en zoals altijd had ik grootnieuwsradio aan staan…
Meestal houdt ik ook mijn gesprekken met God als ik naar mijn werk rijd, zo ook vanmorgen.. ik was aan het praten met Hem en werd emotioneel.. vertelde Hem mijn worstelingen en verlangen.. ik was aan het zoeken om mijn gevoelens onder woorden te brengen, en terwijl dat ik dat aan het doen was kwam er uit de radio een lied.. wat zo mijn verlangen vertelde.. ik zong het mee door mijn tranen heen.. een lied vanuit mijn tenen..
Als een liefdeslied is hier mijn leven…
Nu ik bij U kom in Uw heiligdom, in Uw tegenwoordigheid; kniel ik voor U, Heer, in aanbidding neer, met al mijn tranen en mijn strijd. Ik geef wat ik heb, houd niets apart, open voor U mijn hart.
Als een liefdeslied is hier mijn leven een melodie van vreugde en pijn. En ik bid U Heer, dat heel mijn leven, een symfonie voor U mag zijn; een symfonie voor U mag zijn.
Nu ik bij U kom in Uw heiligdom, omgeven door Uw majesteit; leg ik alles, Heer, in Uw handen neer, in zwakheid en gebrokenheid. Geef ik wat ik heb, houd niets apart, open voor U mijn hart.
Als een liefdeslied is hier mijn leven een melodie van vreugde en pijn. En ik bid U Heer, dat heel mijn leven, een symfonie voor U mag zijn; een symfonie voor U mag zijn.
Ik geef wat ik heb, houd niets apart, open voor U mijn hart. Als een liefdeslied is hier mijn leven een melodie van vreugde en pijn. En ik bid U Heer, dat heel mijn leven, een symfonie voor U mag zijn; een symfonie voor U mag zijn.
En God heeft het gehoord, ik kwam aan bij mijn werk en zette de auto neer, ik was nog wat vroeg en een stem in mijn binnenste zei, kijk nog even naar de Dagtekst van vandaag…
Bij de veelheid van mijn gedachten in mijn binnenste verkwikken uw vertroostingen mijn ziel. Psalm 94:19
En weer schoot ik vol maar nu van blijdschap.. ondanks de moeilijke momenten was God daar met Zijn bemoediging!
Een glimlach kwam weer op mij gezicht en vol goede moed stapte ik uit de auto om weer aan het werk te gaan.
Had die dag geen last meer van het nare lege emotionele gevoel en kon met blijdschap mijn werk uitvoeren.
En het spreekwoordelijke gat moet zijn tijd hebben.. waarin ik merk dat God de heftige gaten opvult met zijn Liefde en Troost..
Rouwen is niet tijdsgebonden.. ik mag er de tijd voor nemen en daarin mijn grenzen aangeven wat ik nodig heb om de verbinding weer aan te gaan en te vinden.
Hij is erbij en troost!
Misschien zit jij ook in zo’n spreekwoordelijk gat.. weet dan dat God zich met jou verbinden wil..
Ik hoop en bid dat deze bemoediging jou mag troosten en (ver)sterken, Hij hoort en ziet jou en als jij met al je worstelingen, vragen bij Hem komt, laat Hij zichzelf zien en vinden..
Inmiddels zijn we 2 maanden verder na dat ik mijn hart ben gaan volgen..
Mijn lieverd zit al weer 9 weken in een verpleeghuis en heeft het best naar zijn zin.. zeker zijn er af en toe momenten dat het even binnenkomt.. dat je merkt dat je niet meer thuis woont, dat je apart woont.. maar wat is er van beide kanten een stuk rust gekomen…
Mijn lieverd die daar zichzelf kan zijn, tot rust kan komen mentaal en fysiek, nieuwe vrienden op doet.. het gezellig heeft met de verzorging…
En aan de andere kant mijn situatie thuis..
Ik kom tot rust, raak steeds meer uit de zorgmodes.. jong wat is dat wennen… en wat ben ik mezelf tegen gekomen en nog… ik hoef niet meer alert te zijn… dat is iets wat ik mijn hele leven ben geweest, vanaf mijn vroege jeugd.. dit doet veel met je…
Ik merk dat mijn geheugen mij hierdoor af en toe verrast… in negatieve zin… meer ook in het feit wat ik afgelopen jaren allemaal heb gedaan in die zorgmodes… merk dat ik zoveel jaar op mijn reserves heb gelopen.. maar ook zoveel ballen in de lucht heb gehouden… heel veel dingen zelf uitgezocht.. steeds maar weer opzoek naar de beste zorg voor mijn lieverd.. dat was mijn hoofddoel!
Herstellen van een intensieve periode neemt maanden tot jaren in beslag.. het bizarre is dat ik nog steeds in een herstelfase zit van al de afgelopen jaren voor dat ik voor mijn lieverd ging zorgen… dus eigenlijk gaat het een beetje dubbelop.. of simpel gezegd.. duurt herstellen bij mij dus langer.. en ondertussen blijft de situatie met mijn lieverd ook nog wel een poos in stand omdat je bij proces dementie steeds een beetje afscheid neemt.. steeds weer een stukje loslaat van elkaar.. het is rouwen bij leven… en neem van mij aan dat het hard werken is.. maar tegelijk mag ik ook elke dag een stukje herstel ervaren… soms in het groot.. soms in het klein.. de tijd die herstel nodig heeft wil ik mijzelf ook geven… het zal met vallen en opstaan gepaard gaan… en een kwestie van een lange adem!
Moet ik daarbij dan niks meer doen? nee hoor.. ik mag (leren) luisteren naar mijn lichaam en gewoon af en toe toegeven aan rust.. maar doorgaan met leven binnen je grenzen is ook herstellen…. daarin speelt geloof een grote Rol… ja de hoofdrol.. want God is de regisseur van mijn leven.. dus ook over dit stukje..
Wat doet het pijn als je merkt dat er aan mijn intenties getwijfeld wordt…
Helaas lukte het niet meer om dit in de thuissituatie te realiseren.. hoe graag ik dit ook had gewild.. ik schrijf dit omdat ik ook weet dat er mensen zijn die hieraan twijfelen… mensen die denken dat je deze keuze zomaar maakt, echt he…. of je je Grote Liefde als een vuilniszak bij de weg doet… men heeft vaak geen idee wat voor worstelingen.. verdriet.. tranen er aan vooraf gaan voor je uiteindelijke deze keuze moet maken… het druist zo tegen je natuur in.. het liefst blijf je zorgen… maar niemand heeft er uiteindelijk iets aan als je allebei uitgeschakeld wordt en je met spoed geplaatst moet worden in een crisisplek.. niet wetende waar je dan terecht gaat komen..
En daarnaast de gedachte die ook nog rondspeelt dat je dus “zomaar” opgenomen kan worden… nou neem van mij aan dat dit niet “zomaar” gedaan wordt, daar gaan heel wat stappen/gesprekken aan vooraf.. met een duidelijke diagnose… er moet een gegronde reden voor zijn.. er zijn immers zoveel wachtenden voor u.. zoveel schrijnende situaties.. die soms zo moeten pleiten voor een plekje..
Misschien zul je denken.. joh waarom verdedig jij jezelf nog? laat gaan…
Nou nee…. ik kan dit niet op zijn beloop laten.. Ik ervaar het ook niet als een verdediging mijn reactie… maar meer een feit dat er nog veel onbegrip is voor deze aandoening en wat voor situaties en beslissingen hieruit voort rollen… en dat dit allemaal wel gehoord en gezien mag worden….
Maar daarnaast wordt ik ook ontzettend bevestigd en bemoedigd… als ik hoor hoe de zorg mij bevestigd in het feit dat mijn lieverd op zijn plek zit.. en dat het een juiste keuze was op een juist moment.. dan haal ik opgelucht adem en klop mijzelf op mijn schouder en zeg…
Goed gedaan!!
Maar he.. hiermee is er nog geen eind gekomen aan mijn mantelzorgtaken hoor.. het zorgen gaat door.. alleen op een andere manier.. ook hierin is het zoeken… een weg vinden…
Het liefst was ik elke dag bij mijn lief.. echt… maar dit is (helaas) niet mogelijk vanwege mijn eigen leven.. afstand en werk… en daarnaast is het ook niet “gezond” voor mij omdat ik dan in de zorgmodes zou blijven zitten.. gelukkig kan ik hem loslaten en met vol vertrouwen dat er goed voor hem gezorgd wordt..
Ik mag nu vanuit de zorgmodus in de verwenmodus stappen.. samen leuke dingen doen, af en toe een dagje thuis halen of een weekendje.. lekkere dingen toestoppen… en dan alleen maar van elkaar Genieten!!
Maar daarnaast blijft er een stukje mantelzorg.. wat ik ook helemaal niet erg vind en ook ervaar als een stukje verantwoordelijkheid.. hij is en blijft mijn man.. in voor en tegenspoed tot de dood ons scheidt! Al is het op een iets andere manier dan we 7 jaar geleden hadden gedacht toen we in ons huwelijksbootjes stapten… maar nog steeds geen haar op mijn hoofd die spijt heeft van die keuze.. ben blij en dankbaar dat ik er nog steeds voor hem mag en kan zijn..
Soms echt wel pittig.. vooral omdat ik vaak last heb dat er te weinig uren in een dag zitten..
Herkenbaar hihi…
Want naast je werk ook nog naar hem toe valt niet mee… omdat de Vlinder ons destijds ook nog in de steek heeft gelaten is het wat lastiger om elke keer fysiek op bezoek te kunnen gaan.. moet vanuit mijn woonplaats een uur reizen om bij hem op bezoek te kunnen, zowel met OV als met de fiets… maar wat ben ik tegelijk dan blij dat we in een digitaal tijdperk leven zodat we elke dag via Facetime, WhatsApp contact kunnen hebben.. elke dag elkaar even kunnen spreken en elkaar elke dag even welterusten zeggen.. samen de dag af te sluiten!
En dan zie je uit naar je weekje vakantie wat nog gepland stond… het weekend zou mijn lief mee en daarna nog een paar dagen voor mijzelf…heerlijk eruit naar ons geliefde Ommen.. geweldig stukje Nederland… en heb je alles gepakt.. alles geregeld… taxi ed.. nog 1 nachtje slapen.. heerlijk opladen..
Volgende morgen wordt je wakker en waar je al een poosje rekening mee hield gebeurt.. knallende hoofdpijn, koorts, niet meer op mijn benen kunnen staan van de pijn.. alsof er een vrachtauto over mij heen was gedenderd….
tja en nu?…
Omdat mijn lief ook zou komen heb ik eerst maar een sneltest gedaan… binnen 10 seconden 2 streepjes…. Een PCR test aangevraagd en s’middags kreeg ik het antwoord… het C virus gooide roet in het eten.. oftewel in onze vakantie!
Het zal toch niet waar zijn!!!
Kan mij het ook wel voorstellen dat ik juist nu ziek ben geworden.. dat mijn lichaam nu juist erg vatbaar is.. ik kwam zoals ik al zei tot rust.. lichamelijk zowel mentaal.. en ja dan gaat je lichaam in de herstelmodus en ben je extra vatbaar.. je merkt al dat je extra vermoeid bent.. dat je lichaam er harder aan moet trekken om in de rust te blijven.. en dan zegt Mr C vriendelijk.. ik ga je wel een handje helpen.. van de wal in de sloot!
Maar goed.. er zit nu niks anders op dan rust te pakken en goed voor mijzelf te zorgen.. de tijd te nemen om hier weer bovenop te komen..
Tegelijk vind het ook best wel pittig…. het is zo’n gemeen virus.. vooral voor de kwetsbaren… en dan te horen dat er steeds meer collega’s en bewoners besmet zijn doet pijn.. natuurlijk weet je dat je er niks aan kunt doen.. dat dit buiten je onvermogen gaat.. maar toch je gevoel zegt soms zo wat anders dan je hoofd uiteindelijk wel weet..
Dit wil je het liefst voorkomen… ik werk in de zorg om de bewoners een fijne oude dag te bezorgen..
Elke dag probeer ik te relativeren dat het iedereen had kunnen gebeuren.. probeer ik lief te zijn voor mijzelf.. maar als je dan leest dat er weer iemand positief getest is.. ziek is geworden met daadwerkelijke klachten.. dan laat ik stiekem een traan..
Het blijft door je koppie gaan…
Ik hoop dat mijn/ieders herstel voorspoedig mag verlopen.. ik heb momenteel flinke klachten.. maar hoop dat ik er gauw weer voor mijn collega’s en bewoners mag en kan zijn…
Tot die tijd kan ik maar 1 ding doen..
Dat is bidden dat God Zijn beschermende handen om ons heen legt.. en ons wil dragen door deze weer opnieuw heftige periode..
En dan mag en kan ik het loslaten en overgeven aan Hem die zoveel machtiger is dan het virus…
Makkelijk??… nee.. maar ik kies er bewust voor om Hem deze last te laten dragen..
Hij zegt zelf! Ben je vermoeid of belast? Breng je zorgen bij Mij.. want Mijn juk is zacht en Mijn last is licht!
Kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven. Neem Mijn juk op u, en leer van Mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart; en u zult rust vinden voor uw ziel; want Mijn juk is zacht en Mijn last is licht. Mattheüs 11:28-30 HSV
Ik had nog even een paar daagjes vrij tussen mij oude en nieuwe baan..
Ik had donderdags mijn laatste werkdag bij mijn oude werkgever en die week erop zou ik op de dinsdag beginnen bij mijn nieuwe werkgever..
De dag na mijn laatste werkdag gaat de telefoon..
Ik neem op..
Aan de ander kant van de lijn zegt een vriendelijke vrouw.. tis met de cliëntadviseur…
Ik bel u omdat er plek is voor uw man…
SLIK…
Ik viel stil.. Nee.. dit kan niet waar zijn…
Duizend en één gedachten gingen door mij heen.. “Heer… dit kan toch niet.. het zou nog lang niet zover zijn.. ja hij stond op de wachtlijst.. maar er waren toch zoveel wachtenden voor hem??”
Ik herpakte mij weer redelijk snel en zei.. echt.. dit meent u niet.. echt waar??? Dit hadden we nog niet verwacht..
Ze zei: “Dat kan ik mij voorstellen, er zou een nieuwe bewoner komen maar die is vlak voor opname overleden.. ik viel weer stil.. weer vlogen mijn gedachten in luttele seconden door mijn hoofd…
Moest ik nu blij zijn of verdrietig.. moest ik ja zeggen of moesten we nog even wachten…
“Heer dit kan toch niet.. ik heb net een nieuwe baan…nu komt alles tegelijk.. dit trek ik niet Heer”
De grond schudde onder mijn voeten.. en ik moest even tot bezinnen komen..
Ondertussen zei ik haar dat ik het zou bespreken met mijn man en dat ze nog van mij zou horen..
De telefoon viel naast mij neer op de bank en ik stond eerst een paar minuten met mijn mond vol tanden… en mijn ogen vulde zich met tranen..
Het zweet brak mij uit.. en een gevoel van paniek overmeesterde mij.. Ik plofte neer op de bank.. mijn hart sloeg tegelijk bijna mijn strot uit..
Verdriet en blijdschap tuimelden over elkaar heen..
Het is echt waar.. er is opeens plek.. mijn maatje.. mijn grootste liefde gaat definitief ergens anders wonen.. verdriet overmeesterde mij.. maar tegelijk besefte ik ook dat mijn hele “zijn” aangaf dat ik er aan toe was..
Het zal ons allebei zoveel ruimte geven…
Maar niet nu.. niet alles tegelijk..
Na dat ik weer tot mezelf gekomen was trok ik gelijk mijn overlevingsjas weer aan en dacht.. kop op Mirjam.. het is zoals het is.. ook dit overleef je wel.. je hebt al voor zoveel hete vuren gestaan.. en God zegt..
Als u door diepe wateren moet, zal Ik bij u zijn. Als u rivieren moet oversteken, zult u niet verdrinken! Als u door het vuur loopt, zult u niet worden verbrand, de vlammen zullen u niet verteren. Jesaja 43:2 HTB https://my.bible.com/nl/bible/75/ISA.43.HTB
Stap voor stap… één ding tegelijk.. en je hoeft het niet alleen te doen.. Hij gaat met je mee..
Ik werd weer wat rustiger en toen mijn man thuis kwam van de dagbesteding heb ik het hem verteld..
Zijn antwoord verraste mij eerlijk gezegd niet.. ook omdat we het er geregeld over hadden gehad en ik ook wist dat hij er aan toe was..
Hij zei: “oké.. nu al?? Nou dat is mooi” hij ging gelijk in de regelmodus… de knop was om..
Natuurlijk merkte ik bij tijd en wijle wel dat hij het ook ontzettend spannend vond..
We hebben de Clientadviseur gebeld en een afspraak gemaakt voor de maandag erop… om zijn kamer te bekijken en een gesprek met de psycholoog en de cliëntadviseur..
Ik was blij dat hij het zo oppakte maar tegelijk zei het ook veel over zijn ziekteproces..
Na het gesprek moest er veel geregeld worden want hij kon binnen een week al inhuizen… tjonge dat ging wel heel snel..
Kregen we nog tijd om het te laten dalen?
Nou eigenlijk niet..
De levenstrein had volle snelheid gekregen en de handrem was zoek..
Het werd een ongekende bizarre week..
Als eerste heb ik maar even goed voor mijzelf gezorgd door mijn nieuwe werkgever te bellen en te vragen of ik een weekje later kon beginnen.. werken in deze bizarre week trok ik echt niet.. en aan de andere kant had mijn nieuwe werkgever nu ook niks aan mij want mijn hoofd stond nu wel even bij andere zaken dan een nieuwe baan..
Gelukkig kreeg ik alle begrip en meeleven… ik mocht een weekje later beginnen…
God zorgt!
De sneltrein denderde onvermoeid voort want er moest enorm veel geregeld worden… Er moesten spulletjes aangeschaft worden, meubeltjes, maar ook het financiële plaatje kwam op de kop.. verzekeringen moesten afgesloten worden.. enz. enz.. Veel geregel.. gezoek op internet.. telefoontjes die gepleegd moesten worden.. Je wilt niet weten wat er bij een opname zoal komt kijken..
Gelukkig verliep alles redelijk vlot en eind van de week kon ik met lieve vrienden zijn kamer alvast inrichten… zodat hij die maandag erop in een aangeklede kamer zou komen..
Hier was mijn man erg blij om want daar zag hij erg tegenop.. hij mist namelijk het overzicht hoe deze dingen aan te pakken en het zou hem alleen maar veel stress bezorgen..
Het bijzondere was dat ik in de hectiek God dicht bij ervoer.. God die mij zag en mij droeg..
Wat was het een zware week.. ik zat nog helemaal in de afscheid modus van mijn oude werk en toen kwam het afscheid van mijn lieverd ook al dicht bij… mijn emoties vlogen van hot naar her… ik wilde er ook niet aan toegeven omdat ik nog zoveel moest regelen.. en dwong mijzelf om nog maar even in de overlevingsmodus te blijven… maar af en toe kwam het flink binnen en liet ik de emoties maar de vrije loop…
Pittige tijden..
Het was een week van afscheid… want in die week liet mijn Vlinder (45km autootje) mij ook in de steek.. hij vertoonde steeds al mankementen.. nadat ik hem had aangeschaft was er steeds wat mee.. en nu.. een half jaar verder heb ik er qua onkosten het zelfde ingestoken dan waar ik hem voor gekocht had.. dit doet pijn.. ontzettend veel pijn.. het afgelopen jaar werkte ik voor de auto..
Gelukkig kon ik een leenauto van de garage meekrijgen.. maar in die week gaf de garage mij een bericht dat het weer minimaal duizend euro zou kosten.. ik heb te kennen gegeven dat het voor mij klaar was.. dat ik dat bedrag simpelweg niet meer heb… hij gaf mij groot gelijk…
Tja en daar sta je dan… ook nog afscheid van mijn Vlinder nemen…
Hoeveel kon er nog bij??
God wist het… ik niet.. maar niet veel meer…
Tegelijk kwam om de hoek het besef dat ik straks alleen zou wonen.. ik die nog nooit van mijn leven echt alleen heb gewoond.. ja op mijn 17e in de zusterflat toen ik de opleiding deed.. maar daarna nooit meer..
Hoe ging ik dit doen??
Echt ik had geen idee!!
Ik zag er als een berg tegenop.. en dan vooral de nachten… nachten waren voor mij toch wel een dingetje.. helaas een overblijfsel vanuit mijn jeugd…
Ik vond een leesplan op YouVersion over God in de nachten.. en haalde er mijn troost en Zijn nabijheid uit..
Heb de hele week ook voor de nachten gebeden dat God daarin zijn rust wilde laten zien.. dat de angst er niet zou zijn maar Zijn vrede!
Maandag.. een week na dat we waren wezen kijken heb ik mijn lieverd weggebracht..
Hoe ik mij voelde na dat we het opname gesprek hadden gehad en ik wegliep om naar huis te gaan… is niet onder woorden te brengen…
Ik voelde mij verdoofd en leeg…
Tegelijk kreeg ik flashbacks van vroeger..
Het had namelijk vroeger niet veel gescheeld of ik had zelf voorgoed in een instelling gewoond.. en wel te verstaan een psychiatrische instelling.. wat ben ik blij en God dankbaar dat ik toen zo helder was dat ik kon aangeven dat ik dit niet wilde.. nooit niet..
Ik had namelijk een onderbuik gevoel dat ik helemaal niet “ziek” was zoals iedereen dacht.. ik wist dat er iets anders gruwelijk mis was.. dat ik niet psychisch ziek was door een of andere “stoornis”… jaren later kwam ik achter de waarheid doordat ik mijn dossier had opgevraagd…
De labeltjes namelijk die ik allemaal in die jaren op geplakt had gekregen klopten niet.. het kwam namelijk door de medicatie die ik allemaal kreeg, (vanwege al die labeltjes) waar ik niet tegenkon.. ik had een contra-indicatie tegen al die medicatie ontwikkeld.. hierdoor werd ik steeds zieker.. en ja dan kom je in een vicieuze cirkel.. medicatie waar ik zieker van werd.. maar omdat ik zieker werd dacht men dat ik nog maar meer medicatie moest gaan slikken.. i.p.v. kijken waarom de medicatie niet hielp en waarom ik steeds zieker werd… Deze vicieuze cirkel maakte mij zo ziek dat ik dus bijna “voorgoed” opgenomen moest worden… opgenomen op een chronische psychiatrische afdeling… mijn gedachten gingen nog verder.. en een heel tafereel van vroeger ging door mijn hoofd.
Ik werd verdrietig maar ook ontzettend dankbaar tegelijk dat God mij voor deze narigheid heeft behoed.. want was dit gebeurt dan was ik er menselijk gezien nooit meer weggekomen..
Aan de andere kant mijn dubbele gevoel dat ik nu mijn eigen lieverd weg moest brengen.. een hele andere situatie maar gevoelsmatig raakte het bepaalde vlakken..
Het leven is soms niet te begrijpen… soms is het teveel..
Waarom??
Ik vraag niet meer waarom.. omdat ik weet dat God er net zoveel verdriet van heeft dan wij.. Hij heeft deze gebrokenheid ook niet gewild.. ja dat Hij kan ingrijpen is zeker waar.. waarom Hij dat niet doet.. dat is aan Hem.. God is soeverein.. daar kom ik niet aan… Hij overziet het gehele plaatje en weet de uitkomst… wij hoeven Hem alleen maar te vertrouwen.. en dat doe ik 1000000%…
Ondanks mijn verdriet, mijn pijn… omdat ik weet dat God dezelfde blijft.. Hij draagt, zorgt en is erbij in Zijn eindeloze Liefde en trouw… uiteindelijk zullen we, als het onze tijd is, de eeuwigheid binnen gaan en mogen we vallen in Zijn liefdevolle armen..
Eindelijk Thuiskomen in een veilige haven.. en tot die tijd houden we vol.. met Hem.. nooit meer alleen!!
S ’middags waren mijn ouders er nog even en die zijn nog even een nachtje gebleven.. slapen kon ik niet.. mijn hoofd zat te vol..
Na dat mijn ouders weer naar huis waren gegaan zat ik “alleen”.. maar tot nu toe heb ik mij nog geen moment alleen gevoeld….
Het verdriet komt en gaat.. het zijn golvende bewegingen…
Het is rouwen bij leven…
Maar het wonderlijke gebeurde…
De eerste nacht alleen heb ik geslapen als een blok.. ik rustte in zijn Liefdevolle armen.. er heerste rust en vrede in huis!
Geen angst..
Ben zo dankbaar en blij om te merken en te zien hoe God zorgt voor mij en ook voor mijn lieverd…
Hij was vanaf dag 1 gewend.. hij heeft het er ontzettend naar zijn zin… vind het gezellig met zijn medebewoners.. leeft helemaal op..
Hij heeft een spreekwoordelijke jas uit gedaan… dit komt omdat hij zijn best niet meer hoeft te doen.. hij is daar één van de besten waardoor hij niet meer hoeft op te boksen in de maatschappij om mee te kunnen komen.. hij mag nu relaxen en tot rust komen..
Wat gunde ik hem dit… hier deed ik het voor… een mooie bijkomstigheid is dat hij straks wat meer energie overheeft en ik ook… om samen nog te kunnen genieten van de mooie dingen die het leven ook nog bied!
Ik hou van U. Uw genade blijft me dragen; dag aan dag, in de palm van uw hand. Van de morgen tot de avond, als ik weer slapen ga, zing ik steeds van de goedheid van God.
Refrein: Al heel mijn leven bent U trouw, Heer. Al heel mijn leven bent U goed, zo goed! Zolang U adem aan mij geeft, Heer, zing ik steeds van de goedheid van God.
Uw zachte stem leidde mij door al mijn dalen. U was dichtbij, in mijn donkerste nacht. Heer, ik ken U als een Vader. Ik ken U als een vriend. Ik leef met U, in de goedheid van God.
(Refrein) Bridge 2x: Uw goedheid is altijd bij mij, is dag en nacht bij mij. Uw goedheid is altijd bij mij, is dag en nacht bij mij. Heel mijn hart en ziel leg ik voor U neer. Ik geef U alles, Heer! Uw goedheid is altijd bij mij, is dag en nacht bij mij. (Refrein 2x)
Ja, ik zing van de goedheid van God. Psalm 27:13, Psalm 145:7
Het leven van vandaag is een kwestie van een lange adem…
Ik vind het lastig… ik vind het moeilijk om vol te houden… de coronavermoeidheid slaat toe… het is druk op mijn werk… er wordt steeds meer gevraagd van mij in de thuissituatie.. hoe zorg ik daarin dan goed voor mij zelf?
Ik zat er van de week echt even doorheen…
Ik merk dat het leven met rouw… je partner verliezen bij leven is leven in rouw… in golvende bewegingen gaat.. ene moment diep verdriet en het andere moment berusting….
En ja deze week had ik een week van diep verdriet.. waarin veel binnen kwam… waarin ik rouw en verlies heftig ervoer.. en de beslommeringen die het leven met dementie geeft meer ervoer dan de weken ervoor..
Het gemis van mijn maatje neemt steeds meer vormen aan…
Soms door de drukte van het leven mis je de tijd om er bij stil te staan.. maar daardoor verlies je ook snel de aandacht voor jezelf.. bij mantelzorgen verleg je steeds weer je grens.. vaak onbewust… ene moment denk je… ik trek het niet meer.. maar dan gebeurt er weer iets wat je doet glimlachen en je vergeet hoe zwaar het was en je gaat weer door.. je bent aan het overleven…
Ik merk ook dat ik last heb van de huidige situatie.. het geeft mij ontzettend veel stress… het “anders” contact hebben met mensen… het “onbezorgde” is weg… het gewoon ergens naar toe gaan zonder er bij na te denken.. heb ik mijn mondkapje op… heb ik mijn handen ontsmet.. houdt ik 1.5 meter afstand.. houd ik genoeg rekening met de ander?
Het leven is niet meer “normaal“… het wordt steeds lastiger om contacten te leggen… er leeft zoveel angst onder de mensen.. angst voor elkaar.. angst voor de toekomst… voor wat er nog meer komen gaat.. dit uit zich in depressies… onmacht en frustratie..
Vooral de jeugd heeft eronder te lijden… juist in deze periode van je leven heb je contacten met leeftijdsgenoten zo nodig.. in deze fase van je leven groei je op tot gezonde volwassen mensen.. leer je omgaan met elkaar.. en leer je omgaan in relatie met elkaar…
Ik heb contact met leeftijdsgenoten… gezond volwassen worden vroeger ontzettend gemist… doordat ik altijd een buitenbeentje was en daardoor erg gepest.. en in mijn jongvolwassen leeftijd de psychiatrie tijd begon…. waardoor je ook buiten de samenleven wordt geplaatst…
Maar de huidige generatie van deze leeftijd groeit op in angst.. dat het juist niet goed is om contact met elkaar te hebben.. dat je elkaar ziek kan maken.. je krijgt dus de boodschap mee.. Jij bent een gevaar voor je medemens… als de ander ziek wordt is het jou schuld…. dus pas goed op en kijk uit wat je doet..
Deze verantwoording bij de jeugd neerleggen is zo fout en geeft een enorme deuk in je zelfvertrouwen.. maar ook dat de jeugd zich ontzettend verantwoordelijk gaat voelen als het misgaat..
Natuurlijk zijn er jongeren die het misschien wat sneller naast zich neer gaan leggen.. of er minder moeite mee hebben.. waar het minder binnen komt.. maar er zijn ook jongeren waarbij het wel flink binnen komt.. vooral als je nogal gevoelig karakter hebt… of bv als je beschadigd bent door gebrokenheid binnen het gezin waar je in opgroeit.. of gepest wordt op school..
Dit alles komt best heftig bij mij binnen.. een zogenoemde trigger.. het herinnerd mij aan een gebeurtenis in mijn jeugd… Tijdens mij jeugd zijn er uitspraken gedaan waar ik behoorlijk last van heb gehad.. en heel soms nog.. vooral als vergelijkbare situaties zich voor doen…
Er is destijds tegen mij gezegd.. als je niet goed je best doet en niet goed voor de ander zorgt en als hij of zij dan ziek wordt… dan is het jou schuld..
Dit resulteerde bij mij in extreme alertheid… dat ik enorm gericht was op de ander.. ik signaleerde en scande voortdurend alles om mij heen.. deed ik wel goed mijn best.. liet ik geen steken vallen? Miste ik iets?? en als er dan iemand ziek werd kreeg ik het Spaans benauwd.. letterlijk… want ik heb toch niet iets gemist??
Door dit alles ontwikkelde ik een enorme verantwoordelijkheidsgevoel voor alles en iedereen… want oefff… als die ander nou toch ziek werd.. en hij of zij ging dood.. dan was het mijn schuld.. dan had ik niet goed mijn best gedaan…
Zie je wat voor impact het heeft... dit alles gaat in je hoofd en hart een leven leiden en een leugen is geboren..
Exact gebeurt er nu in de wereld..
De verantwoordelijkheid die nu aan onze jeugd wordt gegeven is geen verantwoordelijkheid.. maar is manipulatie… en deze manipulatie maakt je kapot!!
Kun je je voorstellen dat dit mij enorm raakt… ik weet en ervaar nog dagelijks de gevolgen.. en dan wordt ik boos en verdrietig… er is zoveel onrecht wat wij mensen elkaar aandoen!!
Dan overspoelt mij alles wat er in de wereld gebeurt.. ook door mijn hoog gevoeligheid (HSP) komt alles drie keer zo hard binnen..
En juist dan.. heb ik mijn rust en me-time drie keer zo hard nodig..
We weten onderhand wat stress voor effect op je lichaam heeft.. en ook ik kwam daar niet onderuit.. ik kreeg meer pijn… er kwamen wat meer klachten dan anders.. ik raakte vermoeider…
In mijn hoofd gingen direct allerlei leugentjes hun zegjes doen…
“niet naar luisteren.. ik moet volhouden.. hier wil ik niet aan toegeven.. hier kan ik niet aan toegeven… ik moet dit toch kunnen??” Straks krijgen de mensen nog gelijk ook dat ik “Psychiatrisch patiënt” ben.. dat ik het leven niet aan kan.. ik hoor het ze al zeggen: “vroeg of laat valt ze toch uit… we kunnen er op wachten” ‘Ik moet het zelf kunnen… ik ben altijd afhankelijk geweest… dat nooit weer… ik kan het zelf.. en ik zal ze geen gelijk geven…”
Dus Doorrrrrr…….
Oefff..
Maar mijn lichaam bracht mij tot stilstand.. mijn lichaam gaf een duidelijke grens… ontsteking in het kniegewricht… ik had de stress te veel laten oplopen en geluisterd naar de leugentjes in mijn hoofd..
Ik zat er echt even flink doorheen… de tranen vonden zijn uitweg… als dan eenmaal de registers open gaan dan kan je niet meer stoppen.. tenminste dat is mijn ervaring..
Afijn… Het lucht wel op..
Wat ik enorm kostbaar vind is dat God mij gezegend heeft met lieve vriendinnen… waar ik altijd aan kan kloppen… waar ik mijn pijn en verdriet mee kan delen.. en waar ik mee kan sparren… die mij vertrouwen geven waardoor ik leer dat ik steeds meer mijzelf mag zijn.. gewoon mag zeggen wat ik voel en ervaar.. zonder veroordeeld te worden.. zonder voor “Gek” verklaard te worden… echte vriendinnen… zo iets kostbaars…. heb ik nooit gehad.. ik heb zo vaak gebeden dat ik dit mocht ervaren in mijn leven…
En God heeft geantwoord… het mooie is dat je er zo voor elkaar mag en kunt zijn en elkaar daardoor opbouwt.. oké het schuurt ook af en toe… maar dat maakt de relatie alleen maar sterker..
Doordat je elkaar opbouwt krijg je weer helderheid in je denken en kom je er samen achter wat de struikelblokken zijn en waar je mee aan de slag kan om weer verder te kunnen..
Maar waarom heb ik daar dan zo’n moeite mee om goed voor mijzelf te zorgen.. waarom doe ik mij hierin dan zo vaak te kort? Waarom durf ik daarin niet goed voor mij zelf op te komen??
Mijn vriendin was bij mij op de koffie en gaf mij de eyeopener..
Au.. die deed zeer.. die kwam binnen..
Ze zei: “je zorgt niet goed voor jezelf en je komt niet voor je zelf op omdat je nog steeds in de leugen geloofd dat je “GEK” bent… oftewel dat je nog steeds een “psychiatrisch patiënt” bent.. dit is jou zelfstigma… door al deze leugens ben jij je continu aan het bewijzen dat je geen “psychiatrisch patiënt” meer bent.. je bent continu aan het bewijzen dat je niet “GEK” bent.. dat je wel kunt werken.. dat je heus wel goed voor je partner kunt zorgen.. dat je “normaal” bent net als ieder ander..
De leugens klonken als een echo in mijn oren…. Wie ben jij nou… jij “psychiatrisch patiënt”.. jij hebt geen rechten.. wat beteken jij nou nog voor deze maatschappij..
Ik dacht eigenlijk dat ik al deze leugens al aardig afgezworen had..
Ik dacht na en kwam tot de conclusie dat er diep van binnen toch waarschijnlijk nog iets zit wat bodem geeft aan die leugens… er hoeft namelijk maar 1 iemand een leugen/stigma weer te bevestigen en het valt direct in een bodem waar het weer kan gaan groeien.. ook al is die bodem al aardig omgeploegd… toch zit er blijkbaar nog iets wat deze stigma’s voeding geeft waardoor het weer kan groeien..
Deze stigma’s hebben heel lang mijn leven bepaald… en ja ze bepalen dus af en toe nog steeds mijn leven…
Het zit zo diepgeworteld.. iets wat je 30 jaar hebt gehoord en bent gaan geloven.. krijg je er zo een twee drie niet uit… ga maar een verkreukeld propje papier weer recht strijken.. de kreukels blijf je zien.. zo is het ook met de beschadigingen van het leven..
Het is hardwerken… met vallen en opstaan..
Wat ben ik dan blij als ik vriendinnen heb die eerlijk tegen mij zijn.. ook al doet het pijn.. je groeit er weer door en kan er mee aan de slag zodat je weer in de vrijheid komt die God voor jou heeft… Zijn waarheid…
Gelukkig ken ik deze God.. waar ik altijd bij terug mag komen.. ook als ik weer in die leugen ben gaan geloven… ook als ik faal… Hij is mijn rots.. mijn houvast… Hij blijft altijd dezelfde.. wat Hij over mij zegt blijft ook altijd hetzelfde..
En dan mogen we Zijn waarheid proclameren en de leugen daarmee wegsturen… elke keer weer..
Dan komt er opnieuw bevrijding en ruimte…. en ga je alles in een ander perspectief zien…
Mijn Vader is zo liefdevol… als jij opnieuw alles aan Hem geeft dan laat Hij zichzelf zien.. door een preek.. in een lied.. tijdens een overdenking.. door een podcast.. zodat je inzichten krijgt… en een positieve boost om door te gaan.. Hij moedigt je daar mee aan..
Hij heeft mij vandaag laten zien.. hou vol.. je hoeft het niet alleen te doen.. wij gaan samen die stigma’s verslaan.. ook al struikel je vandaag.. je mag vandaag ook weer opstaan en vandaag verder leven.. Dit is vandaag het is alles wat je hebt morgen komt later en gisteren is al weer weg.. dit is vandaag met zijn vreugde en zijn pijn.. je hoeft maar één ding te doen.. dat is er zijn!!
Maak je geen zorgen over morgen. Bewaar die zorgen maar voor morgen. Je hebt het al moeilijk genoeg met vandaag. Mattheüs 6:34
Zo Groot is onze God.. Hij weet wat wij nodig hebben en heeft ons de Bijbel gegeven en elkaar om ons bij de hand te nemen en ons wegwijs te maken in dit leven…
Geweldig dat we Zijn Boek hebben… waar gewoon je hele leidraad van het leven in staat!!
Elke dag opnieuw… Hij geeft Elke dag weer nieuwe moed en nieuwe kracht… en elke dag is Hij erbij!!
Leg elke morgen opnieuw jouw hand in Zijn hand en leef VANDAAG!!
Zegenbede uit het land Israël (naar father Potter from Peckham) Moge de Baby van Bethlehem je Vrede geven. Moge het Kind van Nazareth je Vreugde geven. Moge de Man van Galilea je Kracht geven. Moge de Messias van Golgotha je Moed geven. Moge de Opgestane Jezus je Hoop geven En de Opgevaren Christus een voorsmaak van Zijn Glorie.
Ik wens jullie Gezegende kerstdagen toe en een Liefdevol en Gezond 2021.
Als niemand het meer begrijpt Hou ik vol Blijf bij je Van je houden Voor je danken Je omarmen
Als niemand het meer begrijpt Blijf ik liefde gieten Hele emmers vol Tranen als je weg bent Koesteren als de zon
Als niemand het meer begrijpt Dank ik God voor jou Nooit de vraag hoe lang nog Maar dankend voor wat komt
Als niemand het meer begrijpt Is er Iemand die me ziet Die me draagt en vult met kracht Het is Zijn zegen Zijn licht Zijn vreugde Zijn liefde Zijn armen Zijn zijn Die ons samenbracht
Als niemand het meer begrijpt Raken mijn knieën de grond Handen omhoog Een loflied verlaat mijn mond
Gedragen vrede
Gedicht Trudy Steegman
Bovenstaand gedicht is mijn verlangen om te blijven volhouden.. maar in werkelijkheid is mijn ervaring dat het vaak een enorme worsteling is… moeite… zwaar… oneerlijk.. machteloosheid.. boosheid en Liefde liggen zo dicht naast elkaar..
Wat heb je het nodig om af en toe op te laden.. buiten de deur, bij God en bij mensen.. maar ook die knuffel… bemoedigende woorden.. ventileren.. wat is het nodig!
24/7 mantelzorgen is onmogelijk… toch doen we het.. want ook al ben je even uit de situatie.. loslaten kun je niet.. in je hoofd zorg je door..
Juist daarom hebben we elkaar nodig om vol te houden.. en dan ben ik blij en dankbaar dat ik kan en mag werken… dat ik af en toe even uit de situatie kan stappen..
Is het daardoor makkelijker?? Nee… het is hard werken… en er komt ook veel bij kijken..
Is het nodig?? Ja.. het is nodig om in Liefde te blijven zorgen!
Dit alles kan en mag ik doen vanuit Zijn kracht.. want echt dit kan ik niet uit mijzelf..
Tegelijk denk ik ook aan mijn vele vele lotgenoten… die niet de mogelijkheid hebben om af en toe even uit de situatie te stappen.. die 24/7 “moeten” zorgen..
En dan in deze coronatijd… een dubbele belasting.. ik hoorde net op de radio dat de meeste mantelzorgers tegen een burn-out aan zitten.. en ik geloof dat het waar is.. als ik bij mij zelf te rade ga moet ik ook erg oppassen.. Er wordt veel van ons gevraagd in deze tijd… niet alleen fysiek maar ook mentaal.. emotioneel worden we zwaar belast door de social distance!
Wij kunnen niet zeggen.. nu even niet schat.. wij kunnen ons niet omdraaien de deur achter ons dicht trekken en zeggen.. tot morgen dan ben ik weer… nee.. het is daadwerkelijk 24/7…
Door deze coronatijd sta je er nu eenmaal vaker alleen voor.. omdat er minder thuiszorg is, omdat je minder vaak bij elkaar mag en kan komen.. omdat je niet die arm om je schouder kunt krijgen..
Hoe houden wij dan vol??
Hulp blijven vragen.. wij.. mantelzorgers.. moeten de moed bij elkaar rapen om toch hulp te blijven vragen.. het is kwestie van lange adem.. maar ooo wat is en blijft dat moelijk.. toch wil ik op je hart drukken.. Blijf het doen!!
Maar blijf ook praten.. ventileren over wat je meemaakt… is zo belangrijk.. zoek een maatje, vriend(in).. waarmee je kan sparren.. delen.. want dat lucht op.. Al is het voor even.. vaak kun je dan weer even verder..
En aan de mensen die om ons heen staan willen wij ook wat vragen.. blijf omzien naar de ander.. bied je hulp aan.. concreet.. zeg niet “als je hulp nodig hebt dan hoor ik het wel he?” Want echt.. dan hoor je niks…
Laat het niet afhangen van de mantelzorger want dan komt het niet.. het is niet dat we niet willen.. maar door de druk.. drukte.. veel aan je hoofd hebben.. kom je niet toe aan hulp vragen.. dan doe je het zelf al weer..
Mantelzorgers kunnen dit nu eenmaal erg slecht.. zeg dus bv: “Ik heb morgen vrij kan ik morgen wat voor je betekenen?” Boodschappen doen? Eten koken.. enz enz..
En toch is mantelzorgen ook ontzettend dankbaar en mooi werk..
Tussen het zorgen door zijn er zeker ook lichtpuntjes!
Probeer ook de leuke dingen te blijven doen!
Samen en alleen!!
Heel veel Zegen.. kracht.. wijsheid… troost en Zijn nabijheid toegewenst..
Onderstaand nummer wil ik je als Blessing meegeven!
Na mijn blog over “afgodjes” kwam ik in een soort rust.. ik vond het opeens ook minder erg om thuis te zijn.. ook had ik dagelijks weer het gevoel dat ik weer ontmoetingen had met God.. dit deed mij zo goed..
Zo ging mijn week verder, ik deed mijn ding en vulde mij elke dag met de dingen die belangrijk zijn voor mij, met Gods Liefde, en strekte mij elke dag uit naar Zijn Geest, dat de Heilige Geest mijn leven maar invulling wilde geven.. ik wilde in afhankelijk leven van deze God omdat ik weet dat Hij weet wat goed voor mij is..
Ongeveer anderhalve week later ging ineens de telefoon, ik had mij aan het begin van dit C-virus opgegeven voor Helpende Handen, dit is voor zorgverleners die de handen uit de mouwen willen steken als de nood aan de man is, de mevrouw aan de telefoon vroeg of ik nog beschikbaar was en eventueel wilde helpen.. ze hadden mensen nodig..
Ik schrok.. ik dacht dit kan niet… mijn hart sloeg over.. en wilde eigenlijk gelijk al zeggen.. “natuurlijk”… maar ik heb ook al veel geleerd ondertussen dat ik niet gelijk over al ja op moet zeggen.. want dat hoeft niet.. ik mag gerust nadenken en later beslissen of dit iets voor mij is en bovenal of dit in Gods plan paste.. ik hield mij stil en was benieuwd wat ze nog meer te vertellen had..
Ze vertelde dat het wel ging om helpen binnen een verpleeghuis waar het C-virus was uitgebroken, er was veel vast personeel ziek geworden en nu zaten ze om zorgverleners verlegen..
Pfff.. helpen wilde ik heel erg graag… maar helpen waar corona was uitgebroken.. dat was andere koek.. ik viel even stil en heel veel gedachten schoten door mij heen… moest ik hier wel ja op zeggen.. kon ik hier wel ja op zeggen.. is dit verantwoord?? kan ik het überhaupt wel??
Heer is dit echt wat U van mij vraagt? wilt U dat ik dit ga doen?
Wilt U dat ik deze sprong in het diepe ga maken??
Ik zei dat ik even tijd wilde hebben om hier over na te denken, ik vertelde ondertussen wie ik was en dat ik ook mantelzorger ben en daarom even tijd nodig heb voor mij zelf om te beslissen of ik dit wel wilde doen..
Hihi.. ik schrok van mijzelf.. zei ik dit?? wat een wijsheid en besefte mij dat het leven mij al veel geleerd had..
Ze vond het erg logisch dat ik hier even over na wilde denken, ze wilde het wel graag die zelfde dag weten dus sprak ik af dat ik haar s’middags terug zou bellen..
Ik legde de telefoon aan de kant en ging in gesprek met God..
Moet ik dit echt doen.. is dit wat U van mij vraagt?? Past dit in Uw plan met mij?
Mijn hart zei gelijk DOEN.. maar mijn gevoel ging een heel andere kant op..
“Heer ik durf dit niet.. dit kan ik toch niet doen.. is dit wel verantwoord? Ik… mantelzorger… zelf nog herstellende.. pff.. moest echt wel even slikken en mijn hart sloeg over.. en dan “wat zullen de mensen wel niet zeggen”.. onverantwoord…”
Maar ik denk dat ik iemand ben van de uitersten en dat ik dan eigenlijk op mijn best functioneer.. waarom weet ik niet..
Ik dacht na hoe ik er achter kon komen wat God hierin van mij vroeg.. en ineens kreeg ik de gedachte.. overleg met je vriendin… hoor wat zei zegt.. zij kent je situatie en redeneert vaak nuchter en objectief.. dus ik belde haar en zij nam direct de telefoon op.. ik vertelde haar dat ik was gebeld door helpende handen en dat ik ontzettend was geschrokken en niet goed wist wat ik nu moest doen.. we liepen samen de punten na.. de voor en tegens.. en we kwamen tot de conclusie dat je in de supermarkt meer kans op besmetting hebt dan beschermd werken in besmet gebied.. en het was voor mij wel een enorme kans om er achter te komen of dit is wat ik graag weer wil gaan doen.. en of ik lichamelijk dit werk weer aan zou kunnen..
Werken in de fysieke zorg..
Na het gesprek ging ik terug naar God en legde mijn voor en tegens op een rij.. maar ik was toch nog niet helemaal gerust.. ik heb meer bevestiging nodig Heer…
Toen zei iets in mij.. bel je re-integratiecoach.. zei is een integere vrouw, zij kent jouw situatie en weet ook hoe je in elkaar zit.. en ik zei tegen mijzelf.. als zij ook enthousiast reageert en de voors en tegen met mij naloopt en de voors de overhand hebben dan is het oké.. dan wilt U dat ik het ga doen.. maar als zij twijfelt en het mij afraadt dan doe ik het niet.. dan is het echt onverantwoord..
Zo gezegd.. Zo gedaan..
Ik belde haar op en wonderwel nam ze gelijk de telefoon op.. ik vertelde haar wat er was gebeurt en ze zei direct.. wat bijzonder.. maar wat wil je zelf.. een wat zegt je gevoel.. ik deelde met haar de voors en tegens.. en we kwamen tot de zelfde conclusie die ook al uit het gesprek met mijn vriendin naar voren kwam..
Dit was voor mij de tweede bevestiging en genoeg om een weloverwogen keuze te maken..
Voldoende om Ja te zeggen..
En ook al zou ik ziek worden.. dan heb ik in ieder geval gedaan wat ik het liefste doe…
Hij gaat met mij mee, en in die afhankelijkheid doe ik het ook.. ik kan dit absoluut niet in eigen kracht.. daar was ik mij heel erg van bewust..
Dus ik ging het doen..
Je wilt niet weten hoe spannend ik dit telefoontje vond..
Nog steeds twijfelde wel mijn gevoel.. ben ik niet onverantwoord bezig. maar merkte dat dit gevoel ook gebaseerd was op.. “wat zullen de mensen wel niet zeggen”… en ik Pleaser van anderen vond dit toch wel het moeilijkst.. maar wilde dit keer dicht bij mijzelf blijven en bij wat God van mij vroeg..
Ik bad God om rust als het in Zijn plan paste… en paste het niet in Zijn plan dat hij mij dan wilde overspoelen met angst.. en ongerustheid…
Ik wachtte nog een uurtje met bellen en voelde mij kalm worden.. en kreeg een bepaalde rust.. ook een gevoel van uitdaging overviel mij.. ik mocht weer wat betekenen.. ik kon eindelijk mijn handen weer uit de mouwen steken..
Ik belde haar op en zei dat ik het ging doen.. we namen alles door.. ik kreeg een contract van drie maanden en 3 uur en de meer uren kon ik gewoon schrijven.. en ging als helpende aan de slag.. waar ik ook de diploma’s voor heb..
Ik legde de telefoon neer en een gezonde spanning overmeesterde mij.. wat was ik blij dat ze had gebeld.. maar tegelijk ook spannend.. wat zou ik aantreffen.. hoe ging het allemaal in zijn werk..
Ik zou die week erop beginnen.. maar een uurtje later belde ze op en vroeg mij of ik de volgende dag al wilde beginnen.. de nood was erg hoog..
De volgende dag ging ik in mijn brommobiel op weg naar het verpleeghuis.. spannend was dat ritje.. maar ik ging er biddend heen.. ik zegende in de auto het verpleeghuis, de bewoners en al het personeel.. en vroeg Hem of hij er wilde zijn en ons wijsheid wilde geven..
Ik kwam daar en kreeg instructies over de beschermende hulpmiddelen.. helemaal ingepakt moest ik aan het werk..
Wat was de eerste dag pittig… en erg warm in de beschermkleren.. bijna al het vast personeel is besmet met het virus.. en van alle bewoners waren er nog maar een handjevol gezond.. we moesten er dus tegenaan met hoofdzakelijk invallers.. dit is lastig want tijd om in te werken was er niet.. het is pionieren en improviseren..
Het verdrietige is dat de bewoners ons niet kennen en wij voor hun staan in gekke pakken.. met spatscherm, mondkapjes.. schorten en handschoenen aan.. kan mij voorstellen dat dit voor hun verschrikkelijk eng over komt..
Het is een verpleeghuis waar mensen wonen met vergevorderde dementie.. deze bewoners begrijpen vaak niet wat er gebeurt en merken jou onrust en hectiek des te meer.. het zijn mensen die nog leven op gevoel.. en juist dat valt weg.. ze zien alleen je ogen.. deze mensen leven op jou uitdrukkingen in het gezicht.. daaraan kunnen zij vaak lezen hoe je iets bedoelt en nu zien ze alleen je ogen..
De kunst aan ons is om onze ogen te laten lachen terwijl ons hart wordt geraakt door al dit verdriet.. dat kan ik omdat ik Liefde voel..
Zijn Liefde voor deze bewoners..
Maar tegelijk voel je ook verdriet en delen we de zorgen die we hebben.. overleven ze dit.. hoe ziek worden ze.. wat zijn de gevolgen..
In de week voordat ik daar kwam werken waren er al een paar bewoners overleden.. de gevolgen werden steeds zichtbaarder.. terwijl dat het C-virus er nog maar een week aanwezig was.. zien we dat dit C-virus razendsnel om zich heen grijpt als het eenmaal is uitgebroken..
Ook raakt het verdriet van de familie je.. de familie die niet bij hun geliefden kunnen zijn die ziek zijn.. pas als er geen kans meer is op herstel en het stervensproces in gang is gezet.. dan mag de familie er bij.. en dan staat de familie soms voor onmenselijke keuzes…
Ga ik wel of ga ik niet…
Als de familie ook kwetsbaar is.. of ziek zijn… dan moeten ze hun geliefde soms zonder hun nabijheid laten gaan.. wat een diep intens verdriet geeft..
En als zorgverlener sta je machteloos.. wat wil je soms andere keuzes maken dan wat de regels voorschrijven.. dit breekt je hart..
Wat leven we toch in een rare tijd…
En toch doe ik het werk met een blij hart en ben ik dankbaar dat ik het kan en mag doen.. dat ik hier van betekenis kan zijn.. ik probeer ondanks de heftigheid nog iets van plezier bij de bewoners te brengen.. af en toe een grapje en proberen het “normale” ritme van de dag zo goed mogelijk door te laten gaan.. en dat is hard werken..
Elke dag ga ik met biddend hart er naar toe.. in deze tijd raak ik zo doordrongen van het feit dat ik het alleen niet kan.. ik heb God zo nodig.. altijd natuurlijk.. maar juist in deze tijd ben ik er nog meer bewust van.. ik kan dit absoluut niet alleen..
Na 30 jaar op deze manier terug in de zorg.. had ik van te voren niet kunnen bedenken.. maar waarom God mij juist nu in deze tijd hier heeft neergezet… daar wordt ik mij elke dag meer bewust van..
Een voorbeeldje..
Tijdens mijn werk mag ik een verlengstuk zijn van Hem.. er lag een bewoner op sterven… (dit brengt bij mij altijd een vreemd soort spanning… vind het altijd een heftig iets en echt het went nooit..) ik verleende samen met een ander zorgverlener zorg aan deze bewoner.. de andere zorgverlener moest even weg om spulletjes op te halen en ik was alleen met de bewoner.. ik merkte dat deze bewoner erg onrustig was en ik zag angst in de ogen bij deze bewoner.. ineens kreeg ik op mijn hart om voor deze bewoner te gaan bidden.. en zacht bad ik voor deze bewoner.. dat God er wilde komen met Zijn rust en dat Hij zijn beschermende handen om deze bewoner wilde leggen.. ik sprak zacht tegen deze bewoner en vertelde dat God er bij is, dat het goed was en dat Hij draagt… ik wist niet of deze bewoner het nog mee kreeg… maar dit weerhield mij niet om te bidden… ondertussen kwam de andere zorgverlener terug.. en ook de dienst doende verpleegkundige kwam binnen.. en opeens merkten we op dat deze bewoner erg rustig was geworden en dat deze bewoner er vredig bij lag…. op dat moment drong het nog niet echt tot mij door, je hoofd is bezig met zorgen.. maar na dat we klaar waren en naar beneden liepen schoot het door mij heen..
God U was daar… wat ben ik blij en dankbaar dat U dit op mijn hart heeft gelegd.. dat ik voor deze bewoner mocht en kon bidden..
Deze momenten maken mijn werk dierbaar.. en ervaar ik Zijn nabijheid en Zijn kracht in mijn zwakheid..
Dit maakt dat ik door kan gaan.. ondanks dat het fysiek enorm zwaar is en mentaal ook..
Ik ben blij en dankbaar dat ik het kan..
Tot nu toe ben ik en mijn partner nog steeds gezond en kan ik het allemaal bolwerken en loopt thuis alles in hetzelfde ritme door..
Ik bid en hoop dat dit zo mag blijven.. ik heb ondanks dit heftige gebeuren veel plezier weer in het zorgen van deze groep ouderen.. zij hebben een speciaal plekje in mijn hart.. daar ben ik in deze heftige week wel achtergekomen..
Hoe dit in mijn verdere leven vorm gaat krijgen is voor mij nog een open boek.. maar God is de auteur en regisseur van mijn levensverhaal.. dus ben erg benieuwd..
Ik ben niet wat ik doe Ik ben niet wat ik heb Ik ben niet wat mensen over mij zeggen IK BEN GODS GELIEFDE KIND! Dat is wie ik ben Niemand kan dat van mij afpakken Ik hoef mij geen zorgen te maken Ik hoef mij niet te haasten Ik kan Jezus vertrouwen en Zijn Liefde met de wereld delen!
In mijn vorige blog “Houd vol… ik ben met je” schreef ik al wat deze periode met ons kan doen… de angsten die we kunnen voelen en de worstelingen die er zijn en kunnen komen..
Toen ik die blog schreef was het nog niet heel erg dichtbij gekomen en had gehoopt en gebeden dat het onze deur voorbij mocht gaan..
En dan komt het ineens heel dichtbij…
Niet dat het bij ons al definitief is vastgesteld maar dat je verdacht bent..
En wat komt er dan een narigheid over je heen.. je beland in een ontzettend spannende tijd.. een tijd die je niet mee wilt maken maar waarin je geen keus hebt dan er dwars door heen te gaan!
Op goede vrijdag begonnen de klachten bij mij, verkouden en ontzettende hoofdpijn.. ach ik dacht gaat wel weer over.. maar het werd steeds erger.. er kwam keelpijn bij en de hoofdpijn werd steeds erger tot misselijk aan toe..
Ik twijfelde… moet ik contact op nemen met de huisarts.. of gaat het vanzelf voorbij.. na wikken en wegen toch maar contact op genomen.. omdat mijn echtgenoot ook in de risicogroep valt wilde ik geen risico nemen..
Aan de andere kant ben je terug houdend omdat het nogal een eng idee is en je niet weet wat je verwachten kunt.. ik belde en werd verwacht op de coronapoli in onze woonplaats.. als ik kwam kon ik in wachtkamer 7 plaatsnemen en een mondkapje opdoen wat klaar ligt…
Daar ging ik…
Kriebels en spanning van heb ik jou daar.. niet zo zeer dat ik bang was maar meer het ongewone… het bijzondere.. het onzekere..
Op dat moment flitste er een gebed door mij heen die iemand van onze huiskring de avond ervoor had gebeden voor mij, en wat had ik dat nu nodig had..
Ik was die avond al niet lekker maar we hadden via Jitsi toch een huiskring avond.. ik was achteraf blij dat ik wel was gegaan.. na ons lief en leed gedeeld te hebben besloten we voor elkaar te bidden..
Zij bad dat Gods vrede bij mij mocht zijn en dat ik mocht weten en ervaren dat Hij altijd bij ons is.. wat er ook nog ging gebeuren..
Nu denkend daaraan vond ik het een knipoog van Hem, elke dag zeg ik “Hij is erbij” vaak tegen mijzelf en de ander.. de hele middag verliet dit niet meer mijn gedachten.. ik moest er steeds aan denken, en met dat gebed in mijn hoofd en hart ging ik op weg naar de coronapost..
Ik laat jullie vrede na; mijn vrede geef ik jullie, zoals de wereld die niet geven kan. Maak je niet ongerust en verlies de moed niet. Johannes 14:27
Natuurlijk had ik nog steeds een knoop in mijn maag, en ik zong onderweg mijzelf moed in met dit gebed..
Het is namelijk niet zo dat als je christen bent de rampen jou deur voorbij gaan.. wij lijden net zo hard en soms nog harder.. maar wij hebben een troost dat God bij ons is… altijd… en ons nooit verlaat.. waardoor wij de stormen anders doorstaan.. in het vertrouwen dat Hij voor ons zorgt..
En tegelijk blijf je mens… met je tekortkomingen.. je spanning.. je angsten en daar tegenover je hoop, je geloof en je vertrouwen in Hem waardoor ik de spanning, angst en tekortkoming kan handelen..
God wist gisteren al dat dit vandaag zou gaan gebeuren en wist wat ik daarin nodig had!
Aangekomen en plaatsgenomen waar ik moest zijn kwam daar de dokter.. onherkenbaar in een wit pak.. masker voor en bril op.. hij stelde zich zelf voor en had hij pietje gezegd dan had ik het ook geloofd..
Dit was zo bizar!
Ik kreeg zo’n naar gevoel… het was net of had ik de pest en was ik ongelofelijk besmettelijk.. was natuurlijk ook zo maar zo heb je dit nog nooit meegemaakt en moest denken aan wat er in de bijbel staat over de melaatsen dat iedereen ze uit de weg ging en ze buiten de stadpoorten werden gezet…
Dit kwam flink binnen en het was of iemand mij een stomp gaf op mijn blauwe plekken.. ongewenst.. niet oké.. afgekeurd.. afgewezen..
De dokter was erg vriendelijk en ik had een goed gesprek met hem.. maar ondanks dat ik en mijn man in risicogroep vallen werden we niet getest.. ondanks dat ik onze situatie had uitgelegd.. hij deed het niet omdat simpelweg er te weinig testen zijn en omdat er geen therapie voor is heeft het ook geen zin…
We moesten er “gewoon” vanuit gaan dat het C virus bij ons aanwezig was..
Nou “gewoon”.. dit hield al heel wat in.. zo “gewoon” zou het niet worden… Thuisblijven.. in quarantaine… niet zelf de hond uitlaten.. mijn echtgenoot niet meer naar zijn dagbesteding.. wat betekend dat de structuur weg zou vallen.. terwijl daar juist zo’n behoefte aan is als je cognitieve problemen hebt..
De arts gaf mij wel een antibiotica mee voor als het misschien een bijholteontsteking was, en het kon geen kwaad..
Ik was erg verbaasd.. wat moet ik nu met antibiotica.. je weet helemaal niet wat mij mankeert.. ik wist dat dit wel degelijk kwaad kon, en na informatie te hebben gevraagd bij mijn orthomoleculaire immunoloog vriend Ron Grit van Vita Nova… besloot ik om het absoluut niet te slikken…
Antibiotica verzwakt je immuunsysteem waardoor je alleen maar meer kwetsbaarder wordt voor het coronavirus.. en dat is toch iets wat we nou juist niet willen.. en mijn grootste herstel van mijn lichaam heeft te maken met mijn immuunsysteem..
Ik ging weer naar huis en was doodmoe…
De dagen daarna leverde ik steeds meer in, bij elke inspanning kreeg ik het benauwd, en de hoofdpijn werd ook met de dag erger..
Maar goed mijn mantelzorgtaken gingen wel gewoon door.. en je moet gaan nadenken over…
Wat als…
Stel dat ik weg zou vallen door opnamen in ziekenhuis bv.. hoe moest het dan met mijn echtgenoot.. is het verantwoord om hem alleen achter te laten.. nee.. dus moeten er dingen geregeld worden..
Stel dat mijn echtgenoot die ook al koorts kreeg ziek zou worden.. wat zou hij willen… wil hij dan nog naar de IC.. wil ik nog naar de IC bij het slechtste scenario.. al deze vragen komen aan je voorbij en moet je het over hebben..
Oké.. je kan zeggen.. je moet niet van het ergste uitgaan… valt toch allemaal wel mee.. maar als je het nieuws een beetje volgt dan weet je ook wat er kan gebeuren.. gelukkig treft het bij de meeste mensen de milde variant…
Ook weten we allemaal wel dat deze puntjes vaak niet besproken worden in het dagelijks leven.. en als je het op dat moment moet beslissen en je weet niet wat je naaste wil dan zijn die beslissingen zo heftig en moeilijk.. wat is er dan mooier als je het samen doorgenomen hebt en weet wat de ander zijn wensen zijn…
Al deze dingen brengen de nodige spanningen en onzekerheid met zich mee.. en zeg nou eerlijk het is ook niet makkelijk en ook niet leuk om het over deze dingen te hebben.. hier wil je toch niet mee bezig zijn..
Gelukkig had ik nauw contact met mijn mantelzorgondersteuner en mijn coach.. en mijn arts op de achtergrond.. met elkaar liepen we de stappen door..
Niet makkelijk..
Ik werd met de dag benauwder en op een gegeven moment vertrouwde ik het niet meer..
Maar bellen dat was echt voor mij nog een stap te ver… ik wist dat als ik zou bellen.. dat dit heel veel consequenties kon betekenen… voor ons allebei..
De hele middag heb ik geworsteld.. overlegd… gebeden.. maar kon geen keuze maken.. en die keuze moest ik toch zelf maken..
Als mantelzorger kun je dit gewoonweg niet.. dit is gewoon onmenselijk.. mijn hart huilde… wat moest ik doen..
Bang voor mij zelf was ik niet.. nee… maar voor de thuissituatie wel.. de consequenties die dit met zich mee zou kunnen brengen.. brrr… het greep mij naar de keel.. ik was kapot van de spanning.. en er volgde zowaar een paniek aanval..
Dit kon ik niet!!
Auteur Hendrikje Fictorie verwoorde in een reactie op een schrijven van mij zo treffend wat ik voelde.. en wat vele mantelzorgers voelen..
Afhankelijk zijn terwijl je weet dat je geliefde afhankelijk van jou is is slopend..
Uiteindelijk heb ik na uren toch gebeld.. waarom.. omdat mijn saturatie best wel was gedaald en ik mij steeds benauwder ging voelen.. en natuurlijk de spanning die dit alles met zich meebracht is natuurlijk ook niet niks…
Dit is gewoon ondraaglijk.. ik kan die keuze gewoon niet maken..
Het is verschrikkelijk dat je sommige keuzes in je eentje moet maken.. die verantwoording is bijna niet te dragen.. dan ga je er nog liever zelf aan onderdoor..
In tranen vertelde ik de assistente van de spoedeisende hulp wat de situatie was.. de assistente wilde dat ik kwam.. omdat ze het niet vertrouwde..
Na het telefoontje vervoer kunnen regelen, een lieve vriendin ging met mij mee.. maar ik moest mijn man thuislaten want er mocht maar 1 begeleider mee.. en omdat mijn man niet meer mag autorijden had ik geen andere keus dan hem alleen achter te laten..
En dat brak mijn hart.. dit was zo verschrikkelijk.. want eerlijk gezegd wist ik niet zeker of ik weer thuis zou komen die avond.. en hoe moest het dan met mijn partner.. Hij kan zich namelijk niet meer alleen redden.. wel een paar uurtjes en dan nog moet ik altijd bereikbaar zijn.. dus al helemaal geen dagen of weken..
De taxi kwam voorrijden en tijd om te gaan was aangebroken..
Een laatste knuffel..
Wat heb ik die knuffel gevoeld..
Wat deed die knuffel pijn!
Ik slikte mijn tranen weg en en liep naar de deur.. draaide mij nog een keer om en zei..
Tot gauw..lieverd…
Ik stapte de deur uit, mondkapje op en vlug in de auto..
Oooo wat deed dit zeer…
Door de spanning laaide mijn dystonie even enorm op.. al mijn gezichtspieren vlogen alle kanten op.. ik had even geen controle over mijn spieren..
Onderweg naar de coronapost kon ik gelukkig even kletsen met mijn vriendin.. en zo mijn gedachten even afleiden..
Op de coronapost gebeurde het zelfde als de afgelopen woensdag.. dus wist al een beetje hoe het ging en merkte dat die spanning er gelukkig niet meer was..
Tijdens het gesprek met de arts zei de arts op een gegeven moment dat ze het erg vreemd vond dat ik die woensdag niet was getest.. u zit in zo’n kwetsbare situatie en u zit samen met uw man in de risico groep..
En om thuis goed de zorg te kunnen regelen is het van belang dat je weet wat er aan de hand is..
Fijn… ik voelde me even gehoord!!
De thuiszorg die bij mijn man normaliter komt, had ik afgezegd vanwege het besmettingsgevaar, en dacht voor de tijd dat het duurt doe ik het wel samen met mijn man.. maar als de thuiszorg weer in beeld wilde komen dan was het toch van belang dat er duidelijkheid zou komen..
Helemaal als ik te ziek zou worden..
Ze zei ik vind dat u getest moet worden dus dat gaan we nu ook doen en daarna kunt u naar huis.. want als het zo is heeft u uw echtgenoot allang besmet..
Ik was ontzettend blij dat ik weer naar huis kon en het afscheid niet voor lang was geweest!
Toch heeft het mij wel aan het denken gezet..
Het heeft veel met mij gedaan merk ik.. het leven is kwetsbaar..
Het is afwachten morgen wat er uit komt..
Hopelijk blijft het bij dit.. en heb ik het hoogtepunt nu bereikt.. en gaan we weer langzaam de goede kant op..
Wat ik erg bijzonder vindt is dat er voor ons opnieuw een mooie nieuwe wereld opengaat sinds we verhuisd zijn.. we zijn niet zomaar in deze buurt komen wonen.. en we mogen weer ervaren dat buren ook “leuk” kunnen zijn.. dat je ook “normaal” contact met je buren kunt hebben… en dat we er voor elkaar mogen en kunnen zijn.. dit doet mij zo goed.. het maakt dat ik in no time mij hier ontzettend thuis ben gaan voelen en hier voor geen goud meer weg wil… het is zo ons eigen plekje geworden en langzaam aan komt alles af..
Ook de vele berichtjes die we krijgen hoe het met ons gaat, de zorg die we krijgen via de huiskring van onze kerk.. eten wordt gekookt.. hond wordt uitgelaten.. het is een Zegen om dit te ervaren..
En aan het eind van de middag zag ik een mooi bijzonder getuigenis filmpje op internet voorbij komen..
Momenteel gaan er op Facebook meerder challenge rond.. sommigen zijn leuk, anderen minder leuk.. sommigen zijn een uitdaging en sommigen is gewoon om even je zinnen te verzetten.. al met al… het is een leuk tijdverdrijf..
Totdat ik vanmorgen deze challange te zien kreeg en ik vond het een hele mooie!
Ze deelde de challange.. om vandaag een Bijbeltekst te delen die je vandaag aansprak en te vertellen waarom!
Wat is het trouwens geweldig om te zien en te ervaren hoe de wereld zich ontpopt, zoals Hij het heeft bedoelt!
Niet IK maar SAMEN!!
En je begrijpt uiteraard dat ik hier graag aan mee doe!!
Onderstaande tekst kwam in mij op na dat ik vanmorgen de dienst had gekeken van onze eigen kerk en erachteraan een dienst van Opwekking..
"Ik gebied je dus: wees vastberaden en standvastig, laat je door niets weerhouden of ontmoedigen, want waar je ook gaat, de HEER, je God, staat je bij."
“Ik gebied je dus: wees vastberaden en standvastig, laat je door niets weerhouden of ontmoedigen, want waar je ook gaat, de HEER, je God, staat je bij.”
Bij beide diensten kreeg ik de bemoediging
“Houd vol!!”
Hier werd ik door geraakt… want dat zegt nogal wat in deze tijd om vol te houden… om door te gaan… en je niet te laten ontmoedigen..
Makkelijk?? Nee!!
Mogelijk?? Ja.. met Hem..
Ik kan het namelijk ook niet alleen.. als je het nieuws volgt dan kun je wel depressief en ontmoedigt raken.. het is alleen maar Corona.. en natuurlijk is het erg.. is het verschrikkelijk wat er gebeurt.. wereldwijd.. het verdriet en onmacht bij de mensen… maar ook de angst… de angst om er alleen voor komen te staan… hoe houd ik alle ballen in de lucht.. maar ook de angst om alleen te sterven als de corona jou in de greep heeft en de medici niks meer voor je kan doen.. en dan het eenzame gevoel wat uit die angst voortkomt…
Ik weet dat er ontzettend veel mensen bang zijn.. angst ervaren.. en sommige angsten zijn ook reëel…
Als je de beelden op tv ziet, uit Italië.. uit Spanje dan slaat de schrik je ook om het hart..
Dan valt echt letterlijk alles om je heen weg, dan sta je er alleen voor.. misschien nog een hand van een verpleegkundige..
Dit is een schrikbeeld van menig mens hier op aarde..
En dit raakt mij… ik weet hoe het voelt om zo verlaten te zijn.. en leef met al die mensen mee die dit mee moeten maken.. dan huilt mijn hart en roep ik Jezus aan… “Ontferm U Heer over al deze mensen”...
Verlaten zijn is in mijn ogen een van de ergste trauma’s die iemand mee kan maken… wij zijn namelijk niet gemaakt om verlaten te worden.. om alleen over te blijven.. Toen Hij de wereld schiep, schiep Hij ook twee mensen om elkaar tot hulp te zijn….
Wat is het trouwens geweldig om te zien en te ervaren hoe de wereld zich ontpopt, zoals Hij het heeft bedoelt!
Niet IK maar SAMEN!!
Het verlaten zijn heb ik helaas ook gekend, niet door een of ander naar virus maar door letterlijk opgesloten zijn.. meerdere keren… dat er niemand bij je kan komen.. waardoor echt letterlijk alles weg valt en je alleen met je zelf overblijft..
Heel lang heb ik geworsteld met deze angst, met deze verlatenheid.. en het eenzame gevoel wat daaruit voort komt.. en jaren heb ik die verlatenheid bij mij gedragen…
In die periode schoot het regelmatig door mijn hoofd dat ik mij een beetje kon indenken hoe Jezus zich heeft gevoeld… in deze periode richting Pasen denken we daar vaak aan..
Op dat moment gaf het mij geen troost.. ik werd er alleen maar verdrietiger van en begreep er niets van.. waar was Jezus dan??
Maar er is hoop…
Jezus….
Want in deze vreselijke angst/verlatenheid is er 1 Iemand die wel bij mij kon komen… die mijn geroep wel hoorde…
Jaren later heeft Hij mij laten zien door gebed dat Hij er wel degelijk was.. die bevestiging had ik zo nodig om deze trauma een plekje te kunnen geven…
We ervaren het niet altijd op het moment zelf…
Maar wat is die bevestiging voor mij van onschatbare waarde geweest, gewoon omdat ik van toen af aan wist dat Hij er altijd is… wat er ook gebeurt.. wat je ook mag overkomen..
Hij is er bij!!
Deze Jezus laat ons niet alleen staan als wij er om vragen.. Hij geeft wat wij nodig hebben… omdat Hij weet wat wij nodig hebben om door te kunnen gaan.. om vol te houden…
Hij hoort je wel degelijk als niemand je meer hoort.. Hij komt naast je zitten als je hem aanroept.. ook al ervaar je het niet.. laat het dan in je gedachten en hart dalen zodat het een zeker weten wordt!
Hij mag je wel vastpakken want het virus kan Hem niet raken!
Mijn omstandigheden waren niet direct veranderd, maar de verandering in mij zelf was begonnen…
Het is zo belangrijk vooral in deze tijd dat je zeker weet dat Jezus er altijd is.. dat Hij nooit van je zijde wijkt of kan wijken.. want Hij woont in jou hart als jij JA tegen Hem hebt gezegd..
Wat een enorme bemoediging om dit zeker te weten..
Nooit meer alleen.. ja ook als het doek valt..
Ik ben niet bang… want ik weet waar ik naar toe ga als mijn doek gaat vallen..
Natuurlijk hoop ik dat het doek nog lang niet valt… dat mij nog meer dagen zijn gegeven om er te zijn voor een ander.. ik zelf heb het gevoel dat mijn leven pas is begonnen…
Maar valt mijn doek dan weet ik ook dat het goed is.. want mijn God heeft het beste met mij voor.. en ook met jou… want tegelijk weet ik dat Hij dan ook weer zorgt voor de ander…
Natuurlijk zal ook ik door een worsteling moeten, vooral om de mensen die mij dierbaar zijn en die ik achter moet laten.. maar die laat ik achter in de wetenschap dat er een God is die voor hen zorgt..
Want ik ken een liefdevolle God, niet een God van angst, niet een God die ziekte geeft.. nee ik ken een God die van ons houd en voor ons zorgt als wij ons door Hem willen laten verzorgen!
Mijn gedachten gaan uit naar al die mensen die in angst leven.. die verlatenheid kennen… en die eenzaam en alleen sterven…
Ik bid voor de mensen die nu in doodsangst, of moederziel alleen in een ziekenhuis liggen, of de ouderen en jongeren die in een verpleeghuis verblijven zonder dat ze bezoek mogen ontvangen, de mensen met een beperking die er niks van snappen wat er gebeurt en zich daardoor zo verlaten voelen.. voor de kinderen die in een onveilige situatie leven, voor de relaties die onder spanning komen te staan, voor relaties waar het ook onveilig is, dat Jezus in genade zich ontfermt over jou!!
Dat Hij zichzelf gaat openbaren aan jou als jij deze Jezus ook wilt leren kennen, of dat je Hem gekend hebt… maar ook als je Hem wel kent…
Hij staat met open armen op een ieder te wachten.. wie of wat je ook bent!!
Hij wacht geduldig op jou..
Johannes 3:16 Want God had de wereld zo lief dat hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.
Af en toe trekt Hij wel eens aan je jasje, want Hij houd zoveel van jou dat Hij niks liever wil dan dat jij bij Hem komt schuilen.
Ik hoop dat voor jou deze tekst, die mij vandaag zo bemoedigt heeft, ook jou mag gaan bemoedigen, waardoor wij het samen gaan volhouden en wij ons niet laten ontmoedigen… wat wij ook nog voor de kiezen gaan krijgen!
Hij is erbij!!
En stel dat het doet valt.. wees dan niet bang.. het is nooit te laat om Ja tegen Jezus te zeggen.. Hij wacht…
Een goede blog over hoe wij eigen immuunsysteem kunnen versterken.. Waarom horen we hier niks over van de hoge heren…
Medicatie is er niet.. Maar dat betekend niet dat er niets te doen is aan het coronavirus..
We kunnen zelf juist veel doen!
Helaas krijgen we die tips niet mee vanuit Den Haag.. Maar gelukkig zijn er artsen die dit wel durven vertellen..
En ons juist willen leren wat voor rijke natuur we hebben!!
Ik wil je aanmoedigen om het artikel te lezen en er mee aan de slag te gaan..
Geloof je het niet.. vindt je het maar wassen neus… dan laat je het aan je voorbij gaan..
Maar je weet niet wat je mist… En baat het niet het schaadt ook niet… want het is puur natuur!!
Onze God heeft de natuur en ons lichaam zo genieus gemaakt dat het bijna triest is dat wij daar niets mee doen.. Dat wij onze gezondheid niet daaruit halen..
Ik ben van mening dat wij God, met ons gedrag en het negeren van Zijn Grootheid, tekort doen..
Soms wordt ik er stil van hoe Groot Mijn God is..
Hij kent ons.. elke haar op ons hoofd, elk grassprietje kent Hij.. Hij Zorgt voor de musjes, ze komen niets tekort.. hoe zou Hij dan niet voor jou zorgen.. Maar soms reikt Hij ons dingen aan, wijsheid, antwoorden.. En doen wij er niks mee!
Het heeft mij tot nu toe veel en ver gebracht…
Wordt ik dan nooit meer ziek??
Oja hoor…. Maar ik merk wel dat ik minder heftig ziek wordt, dat ik er veel sneller weer ben.. En mijn lichaam is nog steeds herstellende… 20 jaar ziek kost zeker jaren herstel..
Maar hé ik herstel!!!
Maak gebruik van Zijn schepping op de juiste manier en je gaat herstellen… tegelijk geef je God de hoogste Eer en Erkenning die Hem toekomt!
Vandaag las ik een ontroerend mooi gedicht voor alle zorgenden van mensen met dementie!
Ik was ontroerd.. het zei precies hoe het nu is op de vele afdelingen… het is zwaar.. het is moeilijk.. ook voor de mensen die thuis achter blijven.. die niet naar hun partner, moeder, vader, oma of opa kunnen..
MET ELKAAR
Lieve zuster, lieve broeder, er is hard voor jou geklapt. Maar bij jou in het verpleeghuis is haast niemand die het snapt.
Want geen partners en geen kind’ renen geen vrienden zijn te zien. En bewoners vragen constant: ‘Weet jij waar ze zijn misschien?’
Dan vertel je van het virus, in één uur wel twintig keer. Maar na enkele minuten weten mensen het niet meer.
Mensen worden heel onrustig, raken soms totaal van slag. Ze begrijpen er geen snars van, dat bezoek niet komen mag.
En jij zelf moet afstand houden, maar hoe moet dat aan het bed? Bij het wassen, bij het eten, bij het brengen naar ‘t toilet?
Je mag ook geen knuffel geven, hoewel jij dat soms vergeet. Of misschien dat jij uit liefde bewust die regel overtreedt.
Je mist hulp van mantelzorgers, die altijd aanwezig zijn en geliefden bezig houden en die afleiding is fijn
Want dat geeft jou even ruimte en heb jij je handen vrij om te doen wat maar blijft liggen, want dat hoort er ook nog bij.
De familie is verdrietig, de verpleging horendol ,de bewoners zijn onrustig niets loopt volgens protocol
Het zijn hele rare tijden en het lijkt nog lang niet klaar. Maar we gaan het zeker redden en dat doen we met elkaar. ❤️❤️❤️
Met dit gedicht wil ik alle zorgenden, mantelzorgers en naasten een hart onder de riem steken.. er wordt aan jullie gedacht!
Mijn aandacht gaat ook naar de mantelzorgers, de mantelzorgers die thuis zorgen voor hun partner, hun moeder of vader, opa of oma met dementie… die niet meer naar de dagbesteding kunnen, waar de thuiszorg niet meer kan komen… waardoor alle zorg op de mantelzorger neerkomt!
Ik bid en hoop dat we VOL houden.. ondanks.. dat we hulp durven in te roepen als het echt niet meer gaat!! Ik bid dat er dan ook hulp zal zijn!!
Maar waar ligt de grens.. vooral nu… en als je zorgt voor je naaste verleg je onbewust/bewust voortdurend de grens… waarom.. omdat je elke keer bij iets positiefs denkt.. ach het gaat ook wel weer.. totdat er weer een punt komt waardoor je weer met de harde werkelijkheid geconfronteerd wordt!
En Opgeven komt niet bij een mantelzorger in welke vorm dan ook in zijn of haar woordenboek voor!
Kreeg een prachtige bemoediging toegestuurd van een lieve vriendin!
Wil dit graag met jullie delen…
Als God alles kan omkeren wat onmogelijk lijkt.. zou dan voor Hem jou problemen/zorgen te veel zijn?
Hij is te vertrouwen.. enne spreek uit ervaring 😉😘
Wees bemoedigd!
Onderstaand nog een GEBED speciaal voor jou!!
Een rustig GEBED 🕊🌻🌾🌹🕊
Er is niets beter dan mensen die voor elkaar bidden. We worden niet alleen ouder, maar komen dichter bij huis! 🌻🌾🌹🕊
Dit gebed is krachtig en gebed is een van de beste geschenken die we kunnen ontvangen. Er zijn geen kosten maar veel beloningen. 🌻🌾🌹🕊 Laten we altijd voor elkaar bidden.
🌻🌾🌹🕊Het gebed *Vader, bedankt voor elke dag dat u ons hier op aarde hebt gezegend.Dank u voor uw tedere barmhartigheden. 🌻🌾🌹🕊 Bedankt dat u ons vrienden en familie hebt gegeven om vreugde en verdriet te delen. 🌻🌾🌹🕊 Ik vraag U om mijn vrienden, familieleden, broers en zussen en degenen waar ik om geef ontzettend te zegenen, die dit nu aan het lezen zijn. 🌻🌾🌹🕊 Waar vreugde is, geef ze blijde vreugde. 🌻🌾🌹🕊 _ Waar er pijn of verdriet is, geef ze uw vrede en genade. Als er twijfel aan zichzelf is, laat dan een nieuw vertrouwen los._ _ 🌻🌾🌹🕊 Waar er behoefte is, vervul ze. 🌻🌾🌹🕊 Zegen hun huizen, families, hun gaan en hun komen.
Ik worstel met jouw dementie, wat mij onzeker maakt. Een ontluisterend proces, dat ons beiden raakt. Ik wil jou heel graag helpen, maar doe ik het wel goed? Adviezen zijn er talrijk, maar toch zinkt soms mijn moed.
Je claimt me echt de hele dag, soms dan word ik boos en verlies ik mijn geduld, voel ik me machteloos. Daarna voel ik me schuldig, als ik zo lelijk doe. Kon ik je maar begrijpen, maar ik weet niet meer hoe.
Ik cijfer steeds mezelf weg,, het is ontzettend zwaar. Ik houd van jou, maar ‘k ben je kwijt, soms ben ik er mee klaar. Maar als jij ongelukkig bent, dan breekt er iets in mij. ’t Geluk dat wij hebben gekend, dat is voorgoed voorbij.
Ik worstel met jouw dementie, een eenzaam, bang gevecht. Plannen zijn uiteen gespat, daar komt niets van terecht. Geluk is nu herinnering, toekomst geeft geen hoop. En dat bewijst maar al te meer: ‘Geluk is niet te koop’.
We zijn al weer vier weken verder in het nieuwe jaar… en in die vier weken hebben we eindelijk duidelijkheid gekregen omtrent de ziekte van mijn man.
Na een lange zoektocht van ruim 2 jaar hebben we nu eindelijk een definitieve diagnose… maar wat was het een heftige zoektocht… ook een onzekere zoektocht.. het is een vreselijk gevoel als je niet weet wat je partner mankeert terwijl je ziet dat zijn gezondheid hem danig in de steek laat.. en tegelijk machteloos omdat je niet weet hoe je hem kunt helpen… maar ook erg verwarrend, want het ene moment liet het lichaam hem fysiek in de steek.. het andere moment liet het lichaam hem mentaal in de steek… en dan heb je er nog hele goede dagen tussenin waarin je gaat twijfelen aan je zelf of je het wel goed ziet… je wordt voortdurend heen en weer geslingerd tussen twijfel en hoop… want als het dan weer een erg goede dag was dan groeide de hoop.. zie je wel ik heb het mis.. maar als er dan weer iets gebeurde werd genadeloos die hoop weer stukgeslagen.. dit was een situatie die slopend is… voor beide partijen.. voor diegene waarmee het gebeurt en voor diegene die er naast staat..
Onzekerheid nekt je!
Nadat hij een week in Amsterdam was opgenomen geweest om de nodige onderzoeken te laten doen, waren we helaas nog geen stap verder gekomen en moesten we geduld hebben…. de neuroloog had in het begin al gezegd dat het waarschijnlijk een zeldzame aandoening was maar dat het een heel zoektocht zou zijn om de juiste diagnose te vinden…
In die week hadden ze ook veel bloed afgenomen voor genetisch onderzoek, dit werd naar verschillende ziekenhuizen gestuurd waar het werd onderzocht op genetische afwijkingen om zo misschien er achter te komen wat er toch aan de hand was… helaas duren deze onderzoeken erg lang dus zat er niks anders op dan wachten en hopen op een uitslag waar duidelijkheid uitkwam..
Ondertussen probeerden we gewoon ons ding door te blijven doen maar toch merk je dat die onzekerheid je parten gaat spelen.. maar stilzitten deden we ook niet, omdat mijn man erg vermoeid was hamerde ik ook op bloedonderzoek naar B12 tekort.. ik wist uit vorige bloedonderzoeken dat ook zijn B12 op het randje zat… en als geen ander weet ik wat tekort van B12 kan doen.. en ik dacht al is het alleen maar dat hij wat meer energie weer krijgt… ik heb het wederom in Amsterdam ook weer aangekaart en ze hebben hem daar ook weer getest en de B12 was weer gedaald.. gelukkig was de neuroloog het met mij eens dat hij op het randje zat en zij ook baad het niet het schaadt ook niet en wie weet kan hij er zijn voordeel mee doen qua energie…
En zo gezegd de B12 werd voor geschreven en de thuiszorg komt thuis om het te geven… en wat is het geval… het lopen ging al steeds slechter en hij liep al af en toe met een rollator en nu na zes weken injecties kan de rollator weer aan de kant en heeft hij energie genoeg om weer zonder te lopen.. en dan zijn we nog maar 6 weken aan de injecties… ben zo blij… al is het alleen maar voor de energie… natuurlijk hadden we toen nog geen diagnose en hoop je dat het misschien de B12 is die al die problemen veroorzaakt… want dat zou toch geweldig zijn… dan is gewoon levenslang injecties en hij zal volledig herstellen… en zo hoop je.. en hoop je en ga je door…
Maar helaas loopt het toch anders dan we hoopten…
Helaas had mijn man niet alleen te kampen met zijn energie, ook mentaal liep het allemaal niet meer zoals vroeger.. en wat vind ik dat moeilijk… vooral als je dan nog geen diagnose hebt dan loop je als mantelzorger/partner tegen een enorme muur op.. zowel bij de artsen als bij familie en vrienden om je heen… ik maak het 24 uur per dag mee.. de ander is er eventjes en dan gaat het vreemd genoeg meestal gewoon goed.. en wat is het dan belangrijk om dicht bij mijzelf te blijven en niet aan mijzelf te gaan twijfelen.. maar pff… wat vergt dat veel doorzettingsvermogen en energie.. vooral voor mij… want het leven heeft mij erg onzeker gemaakt en dan spelen er ook nog allerlei leugens mee die zich in mij afspelen door wat er altijd tegen mij gezegd is ik in die jaren ben gaan geloven… en om dan te blijven geloven in je zelf.. in je gevoel.. dat je het juist ziet… dit kan ik “gelukkig” niet alleen… hier heb ik hulp en bevestiging voor nodig en die kreeg ik gelukkig wel van mijn vrienden om mij heen die God naast mij heeft gezet om met mij te strijden in deze oneerlijke strijd… maar het vraagt ook actie van mij.. en dat is hulp vragen..
Oooo ook zo’n lastig iets…
Maar goed na 2 jaar hebben we dan eindelijk op 11 januari de definitieve diagnose gekregen… we kregen telefoon van de neuroloog van het VUMC in Amsterdam, eigenlijk wisten we niet wat we moesten verwachten.. dit kwam ook omdat wij een beetje twijfelden of er wel wat uit komen zou.. omdat we via de telefoon een diagnose zouden horen.. en bij ons weten doe je iets heftigs niet door de telefoon toch?? Schijnbaar leven we in een andere wereld, een wereld die steeds meer onpersoonlijker wordt.. want heus waar we kregen de diagnose per telefoon en ja het was een heftige diagnose want het vermoeden waar iedereen al twee jaar aan dacht werd bevestigd..
Aan de ene kant schrik je en aan de andere kant wordt je vermoeden bevestigd en ben je ook opgelucht… hé hé eindelijk een diagnose.. nu kunnen we verder.. alleen dan zit je aan de telefoon en kom dan maar zo gauw op vragen die je van te voren wel had bedacht maar die dan niet in je opkomen.. de neuroloog zei: “Er is niks aan te doen, onze samenwerking houdt hiermee op, u kunt zich nu weer melden bij uw “eigen” neuroloog die u naar ons heeft verwezen voor vervolgtraject”
En zo was het traject Amsterdam voorbij.. de klus was geklaard… achteraf dacht ik…dit is toch eigenlijk te bizar voor woorden dat je zo’n heftige diagnose via de telefoon krijgt.. wat leven we toch in een koude harteloze wereld..
We hadden veel vragen maar die moesten wachten tot we bij de “eigen” neuroloog van mijn man een afspraak hadden gekregen om ze te kunnen stellen…
De dagen er na ga je op de automatische piloot verder… ik ben al heel lang in de overlevingsmodus en die gaat gewoon door.. er veranderd eigenlijk niets.. het enige wat er is veranderd is dat er een diagnose is.. en dat de vele puzzelstukjes op zijn plek vallen..
Cadasil is helaas niks aan te doen… het is wachten op de steken die het lichaam laat vallen.. en het moeilijke is dat dit bij iedereen weer verschillend is.. er is geen een patiënt gelijk.. helaas merken we bij mijn man dat zijn problemen in het geheugen zitten, en bij zijn hart… we moeten op de symptomen die zich voordoen inspelen.. maar goed met een diagnose kom je wel verder ook bij de hulpverlening die je zo nodig hebt en in de toekomst nodig zal hebben..
Wij zijn afgelopen donderdag bij de “eigen” neuroloog geweest en die zei tegen ons.. dit is heftig en het moet dalen.. ik wil jullie over een half jaar weer zien op controle, want helaas is er niks aan te doen, maar het verklaart wel de dingen die er gebeuren.. het verklaart de geheugenproblemen, de vermoeidheid enz.. enz…
Ik merk aan mijzelf dat het nu pas langzaamaan bij mij begint te dalen.. dat het “menselijkerwijs” mis is.. dat het wachten is op…
Verdriet en gelatenheid wisselen elkaar af.. maar tegelijk is er ook een soort berusting… een soort rust die ik niet van mijzelf heb.. een bovennatuurlijke rust.. Rust die God geeft.. omdat ik weet dat ons leven in Gods handen ligt..
Hij is “IN CONTROL”
Wat er ook gaat gebeuren.. Hij is erbij.. dit is mijn/ons houvast.. onze Zekerheid..
Mijn man zei vanmorgen:
Hoop doet leven, en als het leven stopt dan wordt onze Hoop werkelijkheid…
Dit vond ik een mooie uitspraak.. want natuurlijk houden we hoop op een wonder omdat voor onze God niets onmogelijk is.. maar we blijven wel met de beide benen op de grond en weten dat onze Hoop eens werkelijkheid word, dat alle pijn dan voorbij zal zijn.. en dat dan alle strijd gestreden is.. en God onze tranen zal wissen!
En tot die tijd houden we vol.. hoe moeilijk ook..
De laatste tijd vind ik het lastig om te schrijven maar ook om dingen te doen… het is net of ben ik “leeg” of is het te “Vol”?.. ik kan niet goed meer de woorden vinden om op papier te zetten.. terwijl mijn hoofd zo vol kan zitten… soms zit ik doelloos op mijn stoel voor mij uit te staren.. Leeg…
Ik begin dan aan mijzelf te twijfelen.. heb je een burn-out.. wat tegenwoordig bij iedereen op de loer schijnt te liggen.. wordt je ook vergeetachtig.. laten jou hersenen jou ook in de steek? en dan een stiekem stemmetje “zie je wel je bent psychisch niet in orde”…
Oooo de aanklager staat paraat om je onderuit te halen..
Of heb ik gewoon teveel op mijn bordje???
Ik ben er wel achter… ik heb geen burn-out, ik ben niet vergeetachtig, mijn hersenen laten mij niet in de steek.. ik ga psychisch niet onderuit… ik heb gewoon veel op mijn bordje..
Het is heel “Normaal” gezien de situatie.
Mijn lichaam is eigenlijk nog herstellende van alles wat er de afgelopen jaren bij mij is gebeurt.. Dystonie.. B12 tekort.. SLE/SJOGREN… het gevecht voor erkenning dat mij psychisch niks mankeert.. maar dat mijn lichaam mij in de steek laat door jarenlange stress in een lastig huwelijk…
En door de achtbaan waar wij nu inzitten met mijn echtgenoot rollen wij van het een in het ander.. en merk ik dat mijn eigen lichaam helemaal niet aan herstellen toekomt en daardoor zijn steken laat vallen…
Als je B12 tekort hebt en daardoor neurologische klachten heeft je lichaam veel tijd en rust nodig om te herstellen en als het lichaam dat niet krijgt boer je uiteindelijk weer achteruit… en ook mijn andere aandoeningen gedijen op stress en vermoeidheid.. waardoor ik veel meer lichamelijke problemen heb en krijg en lichaam en geest werken samen dus heeft mijn hoofd ook veel te verduren..
Oef… af en toe heb ik het gevoel dat ik gillend gek wordt…
Hahaha.. het grappige is dat het nooit schijnt te gebeuren… want op dat moment gebeurt er wel weer iets waardoor dat gillende gekke gevoel weg genomen wordt… een lief sms’je… een prachtig lied wat door de boxen de huiskamer binnen komt.. een knuffel van je lief..
Dikke vette knipogen van Hem dus.. dat is Zijn omdenken aan mij..
Het gevolg van deze achtbaan is dat ik bij elke gebeurtenis direct in de overlevingsmodus schiet.. in de actie modus.. ik ben een erg oplossingsgerichte denker en doener geworden door wat ik in mijn leven heb meegemaakt..
Overleven.. Overleven..
En overleven doe je alleen maar door oplossingen te bedenken en actie te ondernemen zodat het weer goed komt.. dat heeft het leven mij geleerd
Maar wat put het je uit.. wat draaien die radertjes daarboven in dan overuren.. en wat wordt je daar dodelijk vermoeid van.. wat zou ik dat toch graag anders willen…
Wat zou ik graag… Stop…
RUST!!!
Gewoon leuke dingen doen, genieten, je verplichtingen doen die het leven van je vraagt maar in gewoon normaal tempo.. en verspreid over jaren… in ieder geval dat ik het allemaal bij kan benen…uit deze achtbaan…
En dan krijg ik zomaar een antwoord van Hem uit onverwachte hoek.. door dat iemand met mij bad en door het gebed antwoordde Hij mij..
Laat het los.. Ik zorg.. Ik regel het.. jij hoeft niet te strijden.. Ik strijd voor jou… het enige wat ik van je vraag… is dicht bij Mij blijven…
Maar weet je dat “Dicht bij Mij blijven” veel moeilijker is dan de overlevingsmodus wat vertrouwd is geworden.. want door mijn overlevingsmodus is het veel moeilijker om dicht bij Hem te blijven.
Want het is net of zit het in ons gebakken.. regelen.. zorgen.. het is mijn patroon geworden.. en nu moet ik het loslaten.. overgeven aan Hem die alle touwtjes in handen heeft..
Het is niet zo dat ik het niet durf… ik durf het zeer zeker wel… want Hij zorgt en regelt heel mijn leven.. dit heb ik al zo vaak meegemaakt.. en staat voor mij vast… maar het is een soort van gewoonte geworden om direct zelf in actie te treden..
Natuurlijk bid je ervoor.. vertel Hem mijn worstelingen… maar zodra je Amen hebt gezegd zit je alweer in de modus van regelen.. zorgen… oplossingen zoeken.. en merk je dat het zo gebakken zit.. en gewoontes afleren.. pfff… dat is zo lastig..
Hoe doorbreek ik dan dit patroon.. moet ik dan helemaal niks meer gaan doen.. gewoon gaan zitten en wachten?
Ik denk dat ik wel mijn dingen moet blijven doen waar ik energie uithaal.. en ik zal mijn verplichtingen ook wel “moeten” doen, maar daarnaast mag ik gerust af en toe even niks doen.. tijd nemen om dicht bij Hem te zijn.. wat er nu vaak bij inschiet door de omstandigheden..
Planning???
En misschien maar Accepteren dat het nu even zo is en dat er wel weer andere tijden komen… pfff… moeilijk…
Aan de andere kant geeft accepteren ook rust.. Accepteren en loslaten.. de situatie overgeven aan Hem.. en geduldig wachten op Zijn timing.. Hij zorgt, Hij strijd voor ons..
Maar wachten op Gods timing is toch ook wel een dingetje.. misschien komt dat ook wel doordat mijn leven 20 jaar heeft stilgestaan en je op de een of andere manier iets wilt inhalen van wat je gemist hebt.. en je bang bent dat je weer stil komt te staan.. of iets van het leven te missen.. dat geduldig wachten voor mij best wel een dingetje is..
Ik wil nog zoveel… heb zoveel gemist..
Maar God heeft Zijn eigen tijd… en het wonderlijke is alles gebeurt altijd op het goede moment.. niet te laat en niet te vroeg…
Zijn timing is perfect..
Ik weet dat het leven zo voorbij kan zijn.. en wat is er mooier dan mijn toekomst bij Hem in te gaan die voor mij ligt.. maar ik zou hier op aarde nog zoveel willen doen.. heb zoveel gemist!
HEB GEDULD REGELNEEF JOU TIJD KOMT!!!
Mijn worsteling nu is hoe geef ik hier handen en voeten aan en hoe hou ik hierin de balans.. zonder Hem voor de voeten te lopen.. mijn radertjes draaien overuren en veel dingen passeren de revue.. vrijwilligerswerk, weer leren, hobby uitbreiden bv zangles.. enz.. enz… mijn wensenlijstje is best wel lang.. en dan de angst.. kan ik het allemaal wel.. hou ik het wel vol.. als ik merk hoe mijn lichaam nu reageert durf ik niet meer.. en dat uit zich in.. geen stappen ondernemen..
Maar mijn hoofd wil zoveel..
En dan geeft God een bemoediging door te zeggen: “Het enige wat je hoeft te doen is dicht bij Mij blijven.. en de rest doe ik…
Wauw… hoe rustgevend is dat..
Ik zie mij zelf dan aan Zijn voeten zittend.. luisterend naar Zijn woorden.. stil zijn… vol raken van Hem.. maar wat voel ik mij vaak een Martha.. altijd maar aan het zorgen en overleven.. en dan mag ik nu gaan proberen om meer een Maria te zijn… gewoon aan Zijn voeten zitten… loslaten.. luisteren.. stil zijn.. niks doen.. en mij vol laten stromen met Zijn levende woorden..
En als ik aardig voor mijn lichaam wil zijn en mijn lichaam toch te geven wat hij nodig heeft zal ik toch moeten proberen om meer een Maria te worden en gehoor te geven aan Zijn woorden voor mij!
Laat het los.. Ik zorg.. Ik regel het.. jij hoeft niet te strijden.. Ik strijd voor jou… het enige wat Ik van je vraag… is dicht bij Mij blijven…
Vanmiddag las ik een zeer verhelderend stuk op Facebookpagina Interakt..
Tijdelijk minder belastbaar
‘Het zou moeten kunnen’ dacht ik toen ik een bus voorbij zag rijden met boven de voorruit: tijdelijk buiten dienst. Geen mens die de bus aanhoudt en aandringt om toch in te mogen stappen. Nee, men laat hem gaan.
Het zou moeten kunnen, dat mensen soms een tijdje in hun leven met dat signaal kunnen rondlopen: ‘tijdelijk minder belastbaar’. En dat er dan niemand trekt en duwt, maar dat ze gelaten worden.
Om zich te bezinnen, om zich te realiseren in wat voor overbelast wankel bootje ze zich bevinden, om de schade onder ogen te zien en op krachten te komen, om hun angsten te overwinnen, om te herstellen en om het vertrouwen te vinden dat op een dag de storm weer gaat liggen en het lichter wordt.
Ieder mens die een schokkende ervaring heeft meegemaakt heeft hersteltijd nodig. Een periode waarin zo iemand zichzelf ontziet en door anderen ontzien wordt, waarin rust en bezinning gezocht worden en zo iemand kan doen wat dieren doen: zich verbergen onder een denkbeeldige struik, de psychische en emotionele wonden likken, op adem en op krachten komen. Of het nu om verse wonden gaat of om oude, die nog moeten helen en om aandacht vragen.
‘Tijdelijk minder belastbaar’… als je behoefte voelt die woorden boven je deur te schilderen, of met een sticker op je voorhoofd te plakken, dan is dat een signaal. Ook als je zou willen dat een ander dat voor je zou doen, zodat je het zelf niet hoeft te bevechten. En ook als je juist met man en macht wilt verbergen dat iemand ooit zal denken dat jíj minder belastbaar zou zijn. Allemaal signalen dat je toe bent aan iets anders.
Anders is niet persé het standaardrecept dat ‘méér & minder’ voorschrijft: meer rust, meer ontspanning, meditatie, vakantie, yoga enz. Of juist meer training en superfood en effectiviteitstrainingen om de draagkracht te versterken. Anders is evenmin persé minder: minder taken, minder uren werken, minder verantwoordelijkheid.
Anders is: niet langer acteren vanuit verborgen pijn en ongeheelde wonden, niet langer vanuit defensie en beschermingsmechanismen reageren, maar vanuit een basis die daaronder ligt. Een basis die de pijn kan dragen, de realiteit onder ogen kan zien.
Anders is: vanuit een open waarneming, een open hart, een open geest en een open wil in het leven staan. En doen wat gaat. Voor jou. Op jouw hoogstpersoonlijke eigen wijze. Niet meer en niet minder!!!!!!! 😘
Jonge… wat merk ik dat ik even “Tijdelijk minder belastbaar” ben… heb nogal een heftig drie kwart jaar achter de rug wat op dit moment zijn tol eist… qua energie en belastbaarheid… helaas is mijn situatie geen situatie waarin ik achterover kan leunen.. maar waarin we door moeten… met elke dag weer nieuwe uitdagingen.. en
Ik ga ook door maar wel “ANDERS”…..
Een pas op de plaats is echt even nodig… maar helemaal niks doen is voor mij geen optie want dat past niet bij mij.. maar mijn lichaam vraagt even wat meer aandacht..
pff.. niet altijd makkelijk… maar wel noodzakelijk om op te kunnen laden..
Gelukkig mag ik weten en ervaren dat ik niet alleen door hoef.. samen met Hem en God geeft vrienden om je heen… praktische vrienden, steunende vrienden, geestelijke vrienden.. zo is God.
Het leven kan je soms bergen geven die je moet beklimmen.. zware wegen om te bewandelen.. maar daarin geeft Hij wat je nodig hebt.. moet je zware wegen bewandelen dan zal Hij je goed schoeisel geven om te kunnen wandelen.. en heb je een hulpje nodig om die weg te slechten dan geeft hij mensen om je heen om die weg te kunnen bewandelen…
In de Bijbel staat het verhaal van Mozes en Aaron en Chur Exodus 17:11-13
Zolang Mozes zijn arm opgeheven hield, was Israël de sterkste partij, maar liet hij zijn arm zakken, dan was Amalek de sterkste. Toen Mozes’ armen zwaar werden, legden Aäron en Chur een steen bij hem neer, zodat hij daarop kon gaan zitten. Zelf gingen ze aan weerszijden van hem staan, om zijn armen te ondersteunen. Daardoor konden zijn armen opgeheven blijven totdat de zon onderging. Zo versloeg Jozua het leger van Amalek tot de laatste man.
Toen Mozes zijn staf omhoog moest houden, zodat Gods volk de overwinning kon behalen, en dit op een gegeven moment niet meer lukte was daar Aaron en Chur om hem te helpen… samen hielden ze de staf omhoog… en de overwinning werd behaald..
Zo geeft God ook ons wat wij nodig hebben om de Overwinning te behalen… over welke omstandigheid dan ook.. heb je te dealen met ziekte.. heb je te dealen met werkeloosheid.. financiële problemen.. elke spreekwoordelijke muur gaat om met Zijn hulp.. elke moeilijke weg kun je bewandelen want Hij zorgt voor ons!
Maar soms lijkt het dat je verdrinkt.. soms heb je het gevoel dat de weg te modderig is.. dat jij je in drijfzand bevind.. dat je er tot je middel inzakt en je hulp nodig hebt..
En die hulp is er.. maar aan ons is de taak om HELP te roepen.. om hulp te vragen… aan God in eerste instantie maar ook aan je medemens.. maar wat is dat moeilijk als je door het leven ervaren hebt dat je op jezelf aangewezen bent.. dat je er alleen voor staat… elke keer val je daarin weer terug.. je denkt dat je het alleen moet opknappen.. denken dat als het je alleen lukt je sterkt bent.. maar eigenlijk is dat zooooo egoïstisch…
God heeft van af het begin al aangegeven dat de mens het alleen niet redt daarom heeft hij een helper geschapen..
Hulpvragen is dus geen teken van zwakte, het is een van de moedigste dingen om te doen.. en leven zoals God het heeft bedoelt…
Maar ook daarin is een balans:
Mensen kunnen niet aan jou neus zien dat het even niet gaat… ze kunnen niet op jou voorhoofd lezen dat je het even niet trekt.. dat je hulp nodig hebt..
Dus trek aan de bel…. pff.. wat vindt ik dat soms moeilijk… maar wat werkt het bevrijdend!
Het is vele opzichten waardevol
Voor je sociale contacten
Van beide kanten een positief gevoel
Je overwint je omstandigheden
Je hoeft de last niet alleen te dragen
En jij kunt vast de lijst nog wel aanvullen!
Wij mogen er voor elkaar zijn… Als broers en zussen… naast elkaar!
God geeft ons elkaar!
En dan komt er zeer zeker een tijd dat jij zover bent om anderen te helpen op wat voor manier dan ook..
22 dagen geleden ging onze Crowdfunding online en binnen een dag was er al gul gegeven… dit gaf goede hoop..
Toen ik begon met de Crowdfunding was mijn vertrouwen niet erg groot.. vond het erg spannend en het was ook echt buiten mijn comfortzone.. moest voor mijzelf best wel een stap zetten… hulp vragen is niet iets wat ik makkelijk vindt… maar heb de stap gezet mede door een bemoediging van God.. ik beschreef dit al in de blog over de Crowdfunding “Totdat ik een preek hoorde op een zondagochtend waarin de spreker vroeg hoeveel vertrouwen wij in God hadden… en dat God soms ook stappen van ons vraagt… stappen in vertrouwen.. stap uit je boot durf op water te lopen.. pfff.. dit had ik vaker gehoord… God werkt heel vaak via andere kanalen.. wij krijgen geen briefjes uit de Hemel met een kant en klaar antwoord… wat Hij geeft en zegt is: Vertrouw je mij?? Stap uit in Geloof.. en als je het in Zijn handen legt en het van Hem verwacht dan kan het nooit tegenvallen”
Zoals ik al zei dat vertrouwen had een dun lijntje maar het was genoeg om toch te doen wat ik op mijn hart had.. en God ging verder met bemoedigen zodat mijn vertrouwen in Hem ging groeien..
Het begin van de Crowdfunding gaf in ieder geval hoop.. maar zo ook de hulp van een goede vriend… want de volgende dag belde een goede vriend en vroeg of hij ons mocht helpen met lobbyen zodat de brommobiel gerealiseerd kon worden.. Hij had enorm vertrouwen er in en in het feit dat God voor ons zorgt en geeft wat wij nodig hebben… dit vonden wij natuurlijk geweldig en het deed ons ontzettend goed.. ook groeide de hoop hiermee ook weer wat meer..
Wij wisten dat God hem op onze weg had geplaatst..
Elke keer mag ik weer merken dat God mensen om je heen zet om je te helpen, te ondersteunen… je te geven wat je nodig hebt.. God werkt nu eenmaal met jou en mij om er voor ander mensen te kunnen zijn.. Wij hebben elkaar zo nodig in deze wereld en omdat God zelf niet naar ons af kan dalen stuurt hij zijn engelen..
Deze goede vriend ging aan de slag en de nodige stichtingen en bedrijven werden gevraagd voor een bijdrage en de Crowdfunding liep ook gestaag door..
Om een verhaal kort te maken kregen we gisteren een telefoontje.. het leuke was dat wij gisteren mochten vieren dat wij vier jaar gelden in het huwelijksbootje zijn gestapt en elkaar het jawoord mochten geven.. en dan krijg je juist op die dag een telefoontje..
Ik vond het gisteren best wel een lastige dag.. een dag met dubbele gevoelens.. natuurlijk blij dat wij vier jaar getrouwd zijn, maar ook met een verdrietige nare bijsmaak er schieten toch een aantal gedachten en gevoelens door je heen… waar zouden we volgend jaar staan.. hoe veel kruisjes mogen wij nog achter onze huwelijksdag zetten de komende jaren.. cru gezegd.. is dit onze laatste trouwdag?? Allemaal gevoelens en gedachten waar je misschien niet te lang bij stil wil blijven staan maar die je ook niet kunt negeren.. deze gevoelens en gedachten zijn wel reëel… je zit al in een “rouw” fase omdat je elkaar nu in het leven beetje bij beetje al kwijt raakt.. maar je kunt er niks mee omdat je nog in levende lijve naast elkaar zit.. het is een verwarrende tijd voor ons allebei..
En dan krijg je een telefoontje… met de mededeling dat de brommobiel realiteit is geworden.. het geld was bij elkaar gesprokkeld.. door de Crowdfunding en andere giften.. wij vielen helemaal stil.. eigenlijk ben je sprakeloos en voelt het onwerkelijk.. aan de andere kant durf je het niet eens aan te nemen… het is te groot.. maar al gauw werd ons hart gevuld met dankbaarheid en enorme blijdschap.. ik kon wel huilen… de tranen van verdriet en blijdschap om onze situatie veranderde in tranen van vreugde en dankbaarheid…
We hebben onze vrijheid weer terug gekregen… zo voelt het echt en zo is het ook.. niet meer afhankelijk van instanties, taxi’s enzovoort.. maar weer zelfstandig erop uit kunnen.. onze eigen kracht weer in kunnen zetten.. wij hebben onze onafhankelijkheid weer terug… ik kan het niet in woorden beschrijven wat dat voor gevoel met zich mee brengt..
Tegelijk voelde ik mij ook beschamend.. dat mijn vertrouwen een dun lijntje was en ik niet durfde te hopen.. bang voor weer een teleurstelling.. bang dat God misschien andere bedoelingen had dan wij soms denken.. dit vind ik het lastige van de relatie met Hem.. je krijgt geen briefjes uit de Hemel met een antwoord.. maar wederom komt het aan op vertrouwen in Hem die het beste met ons voorheeft.. Gelukkig mag ik weten dat Hij mij door en door kent en weet hoe ik ben.. Hij heeft mij namelijk gemaakt.. en dat geeft rust! En dan verdwijnt al gauw dat gevoel en blijft dankbaarheid over dat ik een Liefdevolle Vader mag kennen en mag weten dat Hij voor ons zorgt.. wat er ook gebeurt!
Wij zijn ontzettend blij en dankbaar voor uw/jullie bijdrage.. in welke vorm dan ook.. misschien heeft u gedoneerd.. misschien heeft u voor ons gebeden dat het mocht lukken… de actie geliked en gedeeld.. en natuurlijk zijn wij onze vriend enorm dankbaar voor de geboden hulp.. maar bovenal danken wij God.. Hij zorgt voor ons.. ook als wij er niet zoveel vertrouwen in hebben en het lijntje maar dun is… Hij is zo ontzettend liefdevol.. Hij houdt zoveel van ons en in die liefde laat Hij zijn Zorg zien…
Zorgen…. Het voegt helaas geen seconde toe aan je leven… En toch zijn ze er bij tijd en wijle en kan het je behoorlijk uit je slaap houden…
Zorgen… Waarom eigenlijk… Mijn leven ligt toch in de handen van mijn Heer… Klopt… Maar ik ben ook maar een mens… Met mijn eigen gedachten, gevoelens en emoties…
Natuurlijk weet ik gelukkig waar ik met dit alles naar toe kan… Bij wie ik moet zijn om mijn zorgen te delen… Ja delen want ze bij Hem laten en er niet meer aan denken of meenemen… Nee dat lukt mij niet met “zorgen”..
Delen… Met de wetenschap dat Hij ze met mij draagt waardoor de last lichter wordt… En mijn Vader voor mij zorgt…
En het is zo waar dat gedeelde smart halve smart is… Het delen van zorgen met vrienden, familie is fijn en doe ik ook… Ik zet onze belevenissen ook regelmatig op facebook… En het doet je goed al die meelevende reacties en bemoedigende berichten eronder of via een andere weg… Echt waar… Maar het delen met vrienden en familie lost niet in die zin de zorgen op… Want zij kunnen er niets aan doen, ja bidden en naast je staan in welke vorm dan ook… Maar verder houdt hun bijdrage op.. Verder reikt hun macht niet… Gelukkig maar..
Maar God daarentegen is wel bij machte om er iets aan te doen… Bij God mag je je zorgen delen in de wetenschap dat Hij voor je zorgt en dat jij niet boven je kunnen wordt verzocht…
Want dat staat in 1 Korinthiërs 10:13De beproevingen die u hebt ondergaan, zijn niet ongewoon. God is trouw, Hij zal ervoor zorgen dat de beproevingen u niet te veel worden. Hij zal ook een uitweg uit de beproevingen geven, zodat u ertegen opgewassen bent.
Wauw wat geeft dat rust, veiligheid en vertrouwen dat wat er ook gebeurt het oke is… Want Hij zegt dat als het moeilijk, heftig of ondraaglijk wordt, Hij ook uitkomst zal brengen… Ik hoef niet bang te zijn want mijn leven is in Zijn hand… I am a Child of God!
En doet God “niets” dan is het ook goed….
Nou dat God “niets” doet is NIET waar… Hij heeft nog nooit “niets” gedaan… Altijd gebeurde er wel “iets”.. Dat “iets” kan zijn; Een lieve vriend(in), bemoediging, troost, hulpmiddelen, medicijnen die helpen, artsen die wijsheid krijgen hoe ze jou het beste kunnen helpen, een operatie die slaagt…. Vul maar in… En ja soms een “wonderbaarlijke Genezing” die Hij alleen kan doen… Maar meestal geeft God herstel in de gewone dagelijkse dingen…
En als je dit weet… Als je dit gelooft… Als je Hem je hele leven toevertrouwd.. Elk vezeltje van je leven… Als je weet bij wie je moet zijn om te delen… Dan kun je het leven aan met al zijn “zorgen”.. Dan komt er rust en een onverklaarbare kracht om door te gaan…
Mijn identiteit ligt in Jezus waardoor ik bergen kan verzetten en ik kan en durf te lopen op water met mijn blik op Jezus gericht…
En ja er zullen nog zware tijden komen, boordevol emoties, tranen als watervallen maar dan bid ik God dat Hij mij wil blijven herinneren dat ik geborgen ben in Zijn hand, en dat niemand of welke situatie ook mij ooit kan roven uit deze Hand…
Wat ben ik blij dat ik een Dochter ben van een Liefdevolle Vader..
Zo kan ik rustig slapen… Wat de uitslag morgen ook zal zijn…
Als je ene lelie of een roos van Christus bent, weet dan dat je wandel onder de doornen zal zijn
Verdrietig….. ja dat ben ik echt… verdrietig… net gehoord dat de hernia weer terug is… ja ik heb recht om verdrietig te zijn…. maar misschien is verdrietig wel niet het juiste woord maar moet ik teleurgesteld zeggen…. teleurgesteld in mijn lichaam….
En als ik zo bij mij zelf na ga en met mij zelf in gesprek ga denk ik bij mij zelf… ben ik echt wel teleurgesteld in mijn lichaam of ben ik teleurgesteld in iets anders… in iets ongrijpbaars… misschien wel in God…mmmmm….misschien is het wel teleurgesteld in mij zelf dat ik niet voldoen kan aan de mensen die zoveel voor mij bidden……au dat doet pijn….weer die worsteling om altijd mensen maar tevreden te stellen… die Pleaser in mij draait soms overuren… brrr
En zo mijmer ik verder…. en merk ik kom er niet uit… er borrelt zoveel pijn naar boven… alle blauwe plekken krijgen weer een dreun….maar dat ik teleurgesteld ben is wel zeker…
Ja de hernia is weer terug….. pfff balen… zoveel voor gebeden, door anderen en door mijzelf… en de plaaggeest is weer terug… zijn die gebeden dan niet verhoord??? Nee dat klopt… er is (nog) geen genezing gekomen voor de hernia… de operatie was goed gelukt maar door mijn andere aandoeningen is de hernia weer terug gekomen.. en toch… er is Vrede en Rust…. zo raar
Echt er is Vrede en Rust… ik kan het niet uitleggen en ik kan het niet verklaren…. ik ben dus ook absoluut NIET teleurgesteld in God… God mijn Vader, mijn Vriend…. ik ben zo blij dat ik Hem ken… en die mij die Vrede en Rust geeft ondanks de turbulentie waar wij ons in bevinden… Hij geeft dit ondertussen wel aan mij…
En ja dan kom ik bij de mensen die voor mij bidden… ongelofelijk wat ben ik daar dankbaar voor… dankbaar dat mensen mij elke keer weer voor de troon van mijn Vader brengen… en weet je al komt die volledige genezing dan niet… Hij geeft wel de Vrede en Rust die ik zo hard nodig heb… en dat is mij genoeg… die genade is mij genoeg…. aan die genade heb ik mij overgegeven en hunker ik niet zo zeer meer naar die genezing…
Natuurlijk wil ik graag helemaal beter worden, wil ik graag doen wat al die anderen kunnen, wil ik graag zonder die vreselijke pijnen leven, zonder al die pijnstillers die mij door de dag heen moeten slepen… maar de volledige genezing is er niet… dat is (nog) niet gebeurt… en het klinkt gek maar ik heb er Vrede mee, Vrede en Rust mee gekregen, het is niet meer mijn eerste streven….
Ik heb gemerkt dat mijn streven en verlangen, mijn Heer is geworden.. als ik het contact met Hem maar houd, als ik het lijntje met mijn Vader en Vriend maar open houd en ik dicht bij Hem mag leven…. en weet je dat probeer ik, en dat doen jullie door mij dagelijks in jullie gebeden bij Hem te brengen…. daarvoor mijn grote dank..
Berust ik dan in mijn lijden, ja ik berust er in… het is goed zo…. strek ik mij dan niet meer uit naar genezing… jawel hoor maar het is niet meer mijn prioriteit….
Alleen wat mij zo veel verdriet doet, is dat ik weet dat er zoveel mensen voor mij bidden voor genezing.. en dat het maar op zich laat wachten… ik merk dat ik mij schuldig begin te voelen tegenover jullie bidders dat het maar niet gebeurt…elke keer die teleurstelling, ik neem aan ook voor jullie, dat het dan weer moeilijk gaat of zoals nu de hernia weer terug is gekomen…. natuurlijk weet ik wel dat ik er niks aan kan doen dat ik niet genees, dat het niet aan mijn geloof ligt… zoals ik zo vaak in het verleden heb gehoord….deze leugens vallen mij wel aan maar ik mag ze direct wegsturen in Zijn naam en dan komt die Vrede en Rust weer van Hem…en dan weet ik dat het God is die het kan en moet doen… maar toch het raakt mij……
En eigenlijk is het al zover dat ik geen gebed meer durf te vragen.. en al helemaal niet gebed die direct uitgesproken word… mensen die lijfelijk/persoonlijk met mij bidden… en vooral als ze dan direct bidden voor genezing… ik krijg de laatste tijd dan altijd het gevoel dat ik ergens aan moet voldoen… dat ik bv uit die rolstoel (waar ik de laatste tijd veel in zit/lig helaas) moet springen… dat ik moet gaan staan en juichen dat Hij mij genezen heeft…of tenminste iets doen.. als is het iets piepskleins… maar… ik kan dat niet als er niks gebeurt… en dan moet ik ze weer teleurstellen…
Dit weerhoudt mij op dit moment ook om naar gebedsgenezingen te gaan… als je in een rolstoel zit ben je zo wie zo een potentieel slachtoffer, want wat is er mooier dan iemand op een gebedsgenezingsavond zien opstaan uit de rolstoel… het is gewoon waarheid dat iedereen dat een ontzettend groot wonder vind en dat is het ook… en als het ook echt gebeurt is het ook een GROOT WONDER…ik wil daar absoluut niet aankomen.. en ben ontzettend blij voor die persoon als het echt gebeurt en gelukkig geneest God nog steeds!!
MAAR IK DURF SIMPELWEG NIET MEER…..
Weet je ik weet het eigenlijks niet meer zo goed… Hij heeft mij zoveel Vrede en Rust gegeven in mijn situatie, Hij zegent ons elke dag met goede dingen… Hij zorgt voor ons in ALLES, de kleine en grote dingen, elke dag staat er eten op tafel, elke dag kunnen we ons kleden, elke dag laat Hij ons genieten van de dingen om ons heen, een bloem die bloeit, de zon die schijnt, natuurlijk is ons leven hectisch qua ziekenhuis bezoeken ed. en ervaren wij ook veel pijn en ongemak, en klaag ik ook af en toe steen en been, (maar mijn Vader kan dat hebben hoor)… maar dat weegt niet op tegen de zegeningen die wij van Hem mogen ontvangen, Hij geeft ons Zijn kracht en Troost en bescherming elke dag is Hij om ons heen, boven, onder, voor en achter en in ons en bovenal Hij Zorgt voor ons… en dat zou ik voor geen goud willen missen…
Deze tekst kwam vandaag voorbij…. je wilt toch niets liever dan dit beseffen en van hieruit leven….
Mussen kosten bijna niets, je hebt er al twee voor een paar cent. Toch valt er dankzij de macht van God, jullie Vader, geen mus zomaar dood op de grond. God weet zelfs hoeveel haren je op je hoofd hebt. Je hoeft dus niet bang te zijn. Jullie zijn voor God veel belangrijker dan mussen. — Matteus 10:29-31
IK BEN ZO RIJK VOOR WIE OF WAT ZOUDEN WIJ DAN NOG BANG ZIJN???
Oké er liggen nog veel struikelblokken op onze weg, en of ze allemaal opgeruimd worden ik weet het niet, en ja het is zwaar.. dat wil ik niet ontkennen, maar het leven wisselt zich af… de ene dag is de andere niet… en ik zal vaak nog tranen laten… ik zal misschien af en toe bij de muren opvliegen…maar daarin is Hij… met Zijn Zegeningen… en door mijn tranen heen mag ik blijven zingen… en dan is het lied zo van toepassing als zegeningen komen door regendruppels…
Maar er rest mij nog wel een vraag…. mag ik hem stellen? Ja ik durf het toch….
Durf je te leven Durf je weer kwetsbaar te zijn Durf je Me toe te laten Om te genezen je pijn
Durf je te huilen En daarna op te staan Om samen met Mij De wereld in te gaan
Durf je te kijken Te houden van hen Die je kwetsen en pijnigden Zo vaak uit eigen onmacht en pijn
Durf je te zijn Wie je eigenlijk bent Durf je te houden Durf je te laten zien Durf je te zeggen Dat je houdt Van wie je ziet in de spiegel
Durf te geloven Vertrouw op mij Stap uit en breek de muren Je bent geliefd door Mij En Ik ga voor je uit.
Trudy Steegman
Zou u wel voor mij/ons willen blijven bidden… voor die Rust en Vrede….en misschien genezing??
Alweer 2 weken op ons nieuwe plekje, wat een rust en wat een verademing…. onvoorstelbaar wat ruimte met je doet.
Een voorbeeldje: In ons oude huis stond mijn bed in de woonkamer maar die was zo smal dat er aan het voeteneind een kast stond waar de tv op stond en het hoofdeind stond tegen een muur, veel ruimte was er niet en uitzicht was op een blok garages…. en ik merk nu dat het mij meer gedaan heeft dan ik dacht, vooral nu ik in onze nieuwe woning ongelofelijk veel ruimte heb…. ik kan weer bewegen, ik kan weer ademhalen… RUIMTE…. onvoorstelbaar wat dat mentaal met je doet…. letterlijk en figuurlijk kan ik weer ademhalen…. en mijn uitzicht is op een prachtige kloostertuin…
Hihi ik zeg kloostertuin omdat wij in een voormalig klooster zijn komen wonen, hier zijn nu appartementen in gemaakt… maar de tuin is er nog wel en ik heb het uitzicht op de tuin… met veel groen, bankjes…. in 1 woord ik GENIET….
In mijn vorige blok verlangde ik naar rust, naar een plekje waar ik mij kon settelen, echt..ik heb het gevoel dat ik mij hier wel kan settelen en ik hoop en bid dat het dit keer mij ook is gegund….
Nu wij hier wonen start langzaam alles weer op, tijdens de verhuizing gingen alle ziekenhuis bezoeken en zo gewoon door… dit maakte wel dat de verhuizing ons zwaar viel, maar we hebben het gered… en nu langzaamaan krijgt alles zijn plekje in huis maar ook in ons lichamelijk welzijn…
God heeft ons gedragen, ik had gedacht dat ik echt helemaal uitgeput zou zijn na de verhuizing maar wonderwel voel ik mij heerlijk, ik heb wat meer energie en het lopen gaat ook ietsje beter… dit had ik niet verwacht… tijdens de verhuizing zat ik er af en toe echt doorheen, maar nu we verhuisd zijn is de rust gekomen en heb ik ook alle rust om gewoon rustig alles uit te pakken, vroeger was ik wel een persoontje met weinig geduld en moest alles direct klaar… en ging ik ook door totdat het klaar was, nu niet, ik kan makkelijk een doos uitpakken en dan een paar uur mij weer rustig neer geven, ik dacht na hoe dit nu toch zou kunnen… maar ik denk dat dit komt omdat ik nu bijna drie kwart jaar B12 injecties krijg 2x in de week… en dat ik daar nu de vruchten van pluk… wat is dat vreselijk B12 tekort… dit wens je niemand toe… ik zat in het grijze gebied maar de internist heeft toch besloten om mij injecties te geven om te kijken of het wat zou doen… nou en of het wat doet..
niet meer misselijk na de maaltijd
meer voedingsmiddelen kunnen verdragen
meer energie
chronische netelroos is verbeterd
ik loop rechter op omdat mijn rug sterker wordt
Ik injecteer nu bijna een drie kwart jaar en langzaam aan verbeteren er dingen, in het begin heb ik erg veel last van begin verergering gehad..
Als het lichaam aanvulling krijgt door middel van injecties kan het herstel beginnen alleen heeft het heel veel tijd nodig om te herstellen en ik merk dat ik nu na drie kwart jaar enig verbetering merk…wat ben ik hier blij om… het heeft mij heel wat bloed zweet en tranen gekost om die injecties eindelijk te krijgen… maar mijn inspanningen worden nu beloond…
Helaas heeft de injectie in mijn Hernia mijn diabetes weer enorm in de war geschopt… mijn diabetes was zo prachtig een gemiddelde van 40 hba1c en na de injectie moest ik weer na 4 weken ongeveer naar de diabetesverpleegkundige en van te voren moet je altijd bloedprikken en ik schrok mij een hoedje mijn hba1c was van 40 naar 69 gegaan… zo hoog had ik hem mijn hele leven nog niet gehad… ik raakte er gewoon van in paniek en zag direct het hele scenario van in het verleden verkeerd behandelde diabetes voor mijn ogen voorbij gaan… maar ja er moest wel wat gebeuren ik kon het niet onbehandeld laten en moest andere medicijnen er bij nemen, dus een nieuw middel wordt ingeschakeld Januvia… en nu 6 weken later is mijn gemiddelde ietsje gezakt naar 62 maar nog lang niet goed… ik merk het ook, zweet aanvallen, niet lekker zijn door de hoge suikers… gelukkig heb je gauwer last van hypo’s lage suiker dan van hoge suikers alleen is hoge suikers veel slechter voor je lichaam… ik baalde enorm… de diabetesverpleegkundige gaf aan dat ze hoopte dat het door de injectie kwam, want dan zou het op den duur weer beter worden…hier houd ik mij dan maar aan vast…
Maar wat zijn corticosteroïden dan rot spul… en helaas heeft het nog niet eens wat gedaan met mijn hernia, dus moet ik toch nog geopereerd worden… ik had alleen maar nare bijwerkingen… ik was een vreselijk emobommetje.. mijn diabetes kreeg een klap….. het was ook niet gegaan zoals de bedoeling was…
Eigenlijk zou ik eerst lidocaïne verdoving krijgen en dan de ontstekingsremmer erbij, maar de lidocaïne konden ze niet geven omdat ik daar een allergische reactie op heb gehad durfden ze dat niet aan want ze konden niet riskeren dat ik weg zou vallen omdat ze mij wel nodig hadden tijdens de injectie omdat ik aanmoest geven wat ik voelde, zodat ze wisten waar ze zaten… dit was eigenlijk al een kink in de kabel en ging alles al anders dan anders, en helaas hebben ze omdat er geen verdoving was gebruikt en ze dus niet goed konden merken aan mij waar ze zaten hebben ze per ongeluk het hersenvlies geraakt waardoor ik iets hersenvocht had verloren, dit heb ik gemerkt doordat ik ontzettende kramp in mijn nek kreeg en koorts aanvallen kreeg, gelukkig heeft het lichaam zichzelf weer hersteld…maar moest wel met spoed naar het ziekenhuis om hersenvliesontsteking uit te sluiten… daar gaf de neuroloog aan dat dit gelukkig niet het geval was maar dat ik wel een allergische reactie had op de corticosteroïden (prednison) injectie, ik dacht oo help waarom doet mijn lichaam toch zo raar…
Nu een aantal weken verder moest ik weer naar het ziekenhuis, ditmaal naar de neurochirurg die mij gaat opereren aan de hernia…. Hernia operatie via Microtube techniek maar na een gesprek van een 20 minuten was de conclusie dat hij mij niet zomaar wilde en kon opereren… pfff nog meer obstakels op de weg… met name om mijn Dystonie maar ook omdat mijn lichaam extreem op medicatie ed. reageert… dus stelde hij voor om eerst allergie testen te doen om uit te zoeken waar mijn lichaam op reageert en waar niet op, een afspraak met de dermatoloog werd geregeld en tijdens het consult met haar zei ze dat ze net zolang ging zoeken totdat ze een bevredigende uitslag had, desnoods naar Utrecht voor een provocatie test… nou daar zit ik natuurlijk niet op te wachten.. maar ben wel blij dat het goed wordt uitgezocht en dat ik serieus genomen word…. in middels is de allergie test druk aan de gang en krijg ik morgen de uitslag…
Tijdens het gesprek met de neurochirurg gaf de arts aan dat mijn Dystonie ook nog wel een ding was… mijn verkrampingen in mijn lichaam houd ook de hernia in stand en kan een behoorlijk herstel na de operatie in de weg zitten… maar ik had niet veel keus zei hij, of ik bleef (waarschijnlijk) mijn hele leven op bed liggen, want zitten kan ik niet omdat het een forse hernia is net boven mijn stuitje… of de operatie en voor 80% hopelijk de hernia verwijderen met koffiedik kijken qua herstel… het is een gok en kiezen tussen twee kwaden…. eigenlijk weinig keus dus… en heb besloten om dan toch maar de gok te wagen en mij te laten opereren…
Maar de Dystonie is niet alleen het probleem ook de narcose zal een enorme trigger zijn voor mij en dan vooral mentaal… van de injectie had ik mentaal al erg veel last laat staan een narcose… een en al spierverslapper, voor mijn lichaam een heerlijke drug…mijn spieren zullen helemaal verslapt zijn maar na de narcose zullen mijn spieren enorm verkrampen.. maar ook zal het mijn geestelijk welzijn totaal ontwrichten… hier zie ik nog het meest tegenop… ik denk omdat het ook heel veel herinneringen oproept… nare herinneringen… maar ja ik kan het niet ontlopen en zal er doorheen moeten….
Gelukkig heb ik een hele lieve man die naast mij zal staan en mij daarin ontzettend begrijpt…. #zegeningen….
Dit hele gebeuren zal op zijn minst 12 weken duren, de neurochirurg heeft gezegd dat ik op zijn minst 12 weken uit de running zal zijn… iets waar ik tegenop zie als een berg…12 weken hier op bed…. 12 weken tussen vier muren… pffff… voor mij, een gezelschap mens is dat een ware straf…
Hoe kan ik mij hier dan op voorbereiden, om mij zelf een positieve boost te geven zodat het te handelen is en ik niet een en al stress krijg van te voren… pfff lastig…. maar gelukkig ben ik een positief ingesteld persoon en denk ik altijd dat het glas halfvol is…dit heb ik gelukkig wel geleerd na wat ik allemaal heb meegemaakt…het kan altijd erger, dan denk ik dat er zeer zeker mensen zijn die het nog zwaarder hebben, mensen die nog zieker zijn….
maar nog een mooier is het gegeven dat ik een bron heb waar ik altijd naar terug keer, een bron die niet uitgeput raakt, een bron waar ik altijd uit mag putten.. deze bron is mijn levensbron, het geeft mij leven en levensvreugde… maar ook zorgt het er voor dat ik het volhoud met wat ik mee maak… het geeft mij kracht, kracht om door te gaan….
Morgen ga ik naar UMCG naar professor Wolffenbuttel.. o wat ga ik hopen dat hij mij verder kan helpen…
maar ik zal vanaf het begin beginnen… het is een heel verhaal.
In 2014 heb ik allerlei onderzoeken gehad in MCL Leeuwarden en daar kwamen een aantal onderzoeken uit.. maar ik bleef achteruit gaan en ik kreeg weer nieuwe symptomen, meer neurologische symptomen….
Ik had al het syndroom van Meige toebedeeld gekregen wat een gevolg was van overmatig medicatie gebruik maar ik bleef neurologisch achteruit gaan.
Nu kwam ik begin 2015 opnieuw hier mee in MCL terecht en kreeg een EMG onderzoek… hier was ik enorm blij mee en hoopte dat ze konden vinden wat er aan de hand was…. de assistente deed het eerste deel van het onderzoek en toen kwam de neuroloog voor het tweede gedeelte… hij was erg aardig en behandelde me als een normale patiënt…toen zei hij dat hij even in het dossier wilde zien wat hij precies bij mij moest doen.. hij sloeg mijn dossier open en je wilt het geloven of niet maar hij veranderde als een blad aan de boom.. kortaf…. nors en hij deed erg minderwaardig tegen mij…. ik snapte eerst niet wat er aan de hand was maar toen ging er een lichtje bij mij branden… hé hij had in mijn dossier gekeken en ik kreeg een donkerbruin vermoeden dat er iets in stond wat NIET LEUK was.. en ik wist ook meteen wel wat… mijn psychiatrische diagnoses…. ooo ik werd zo kwaad en voelde mij zo machteloos… ik had zoiets van waarom???? Hij heeft zeggen en schrijven 1 naaldje in mijn hand gestoken en huppekee klaar was kees…. nou mevrouw er mankeert u niets u moet gewoon maar weer naar de huisarts terug gaan, het gaat gewoon hartstikke goed met u en anders zit het u helaas tussen de oren…. ik was helemaal overdonderd… hij vroeg nog hebben we nog andere onderzoeken gedaan? ik zie ja bloedonderzoek… ooo hij zei loopt u maar even mee naar de assistente bij de balie dan krijgt u die uitslagen ook meteen, hoeft u niet weer te komen… ik liep mee (toen kon ik nog een lopen) bij de balie, wat midden in de wachtkamer stond en die zat bomvol, zei hij nou mevrouw alle bloeduitslagen zijn goed totaal geen tekorten dus veel succes met uw verdere leven… ik was zo overdonderd dat ik verbouwereerd ben weggegaan….. maar ik was het er totaal niet mee eens, maar besefte eens te meer dat het nog een enorm gevecht zou worden…totdat er een dokter zou komen die mij serieus zou nemen, ben weer terug naar de huisarts gegaan en vroeg om een second opinion..mijn huisarts begreep mij gelukkig en stuurde mij door naar UMCG Groningen de Neurologie… na een gesprek daar kreeg ik opnieuw een EMG onderzoek, nu wel een gedegen onderzoek… alles werd meegenomen, en de neuroloog die het onderzoek deed zei:”nou mevrouw we kunnen niet zoveel uit dit onderzoek halen maar dat u wat mankeert is wel duidelijk en er zijn nog zoveel onderzoeken…
Na een paar weken kon ik terug komen voor de uitslag nou daar werd ik niet vrolijk van en kon het moeilijk geloven… want de uitslag was Neurologische functionele stoornissen….. maar waren dan al die diagnoses die gesteld zijn in MCL reumatologie dan nog wel waar omdat de symptomen allemaal op elkaar lijken. Maar zei ik tegen de arts assistent, de neuroloog die het onderzoek heeft gedaan had het over nog meer onderzoeken… nee hoor zei ze dit is de uitslag u moet hier mee leren leven. Ik kreeg verder ook geen uitleg… heb hier in december weer een gesprek over aangevraagd en heb toen uitleg gekregen… het was toch wel zeker een gevolg van alle medicatie gebruik en helaas kon de neuroloog het niet bewijzen d.m.v een scan en moest ik het van haar aannemen.
Nou ja hier kon ik gewoon moeilijk mee eens zijn….. ik kon dit niet accepteren….. en ik zocht door op internet… ik kwam op de Facebook site van B12 tekort de vergeten ziekte…. en vroeg lidmaatschap aan en werd lid…. ik ging lezen lezen enz… en ik had op 1 na alle symptomen van B12 tekort en na een poosje durfde ik in het kort mijn verhaal te delen en er gebeurde een wonder…. iemand pakte het op en ik kreeg een privé bericht…. heb een heel gesprek gehad en zo kwamen er ineens 3 vrouwen op mijn pad… zij deelden mijn verhaal op de research groep van de B12 waar allerlei doktoren en professoren in zitten en warempel Dr. Wolffenbuttel pikte mij eruit en hij nam contact op met 1 van de drie vrouwen en vroeg wat mijn situatie was… het balletje ging rollen…
Ondertussen ging ik nog steeds naar mijn eigen internist in MCL, maar mijn lichaam ging steeds meer dingen niet opnemen en ook accepteerde mijn lichaam ineens geen medicatie meer wat ik altijd slikte.. ik kreeg chronische netelroos… het lichaam nam geen insuline meer op dus werd opnieuw insuline resistent wat ik in 2004 ook had alleen dat kwam toen van alle medicatie die ik toen slikte en nu slikte ik toch niks meer??? ik snapte mijn eigen lichaam niet meer…. het liet mij zo intens in de steek…. ik ging naar een diëtiste en die schreef mij diëten voor een glutenvrij dieet en een lactose vrij dieet en een fructose vrij dieet…dit bracht ietsje verbetering… vooral qua buikpijn.
Ook geestelijk had dit een weerslag op mij en ik werd steeds emotioneler… dit onbegrijpelijke…. dit niet te verklaren..en niemand die mij serieus nam….ik had geen controle meer over mijn lichaam….. de internist zei, je hebt het Metabool syndroom weer terug…. ik zei hoe kan dat dan??? ja dat kon hij mij niet vertellen maar wilde dat ik meer insuline ging spuiten en ooo ik dacht daar gaan mijn kilo,s die ik zo mooi was afgevallen…. ik zag mij alweer als een olifantje worden iets wat ik absoluut niet meer wilde….
Ondertussen ging de bal naar dr Wolffenbuttel gewoon door, ik moest een verwijsbrief via de huisarts vragen naar de endocrinologie in UMCG, zo gezegd zo gedaan… maar daar ging de telefoon… de huisarts hij zij, ik snap er niks van maar je aanvraag naar UMCG is afgewezen…. nou ik had nog nooit gehoord van een afgewezen second opinion… en de huisarts ook niet… hij zei dit heb ik nog nooit meegemaakt…
Ik heb meteen weer contact gezocht met de drie vrouwen en zei met dr Wolffenbuttel… ik kreeg en mail waarin stond wat de huisarts moest in vullen, in een nieuwe verwijsbrief en dat ik persoonlijk uitgenodigd werd door professor Wolffenbuttel…. nou ik had nog nooit meegemaakt dat een arts en dan ook nog een professor zomaar een patiënt uitnodigde… en dan ook nog iemand met een ongelofelijk ingewikkeld en beladen dossier…. maar de huisarts schreef opnieuw een verwijsbrief
En een paar weken later viel er een brief van UMCG op de mat.. een afspraak met dr Wolffenbuttel in het UMCG op de diabeteskliniek…. o wat was ik blij maar het was nog maar oktober en ik kon pas in februari heen… ik dacht als ik dat maar redt…. ik voel namelijk dat ik steeds meer achteruit ga… steeds minder energie… steeds meer dingen enz die mijn lichaam opgaf….. maar ik wist 1 ding zeker God had er voor gezorgd dat er een dokter kwam die mij wilde zien… dit weet ik 100% zeker en ik vertrouwde er ook op dat Hij ervoor ging zorgen dat ik naar hem toe kon in februari… en ja nu is het dan eindelijk morgen zover…
Wat was het zweten.. wat was het afzien en wat was het zwaar…. echt waar en nog….en echt waar ik heb God heus niet elke dag dichtbij ervaren… maar verstandelijk weet ik dat Hij erbij was……
Vaak vraag ik God waarom…. maar ook vraag ik God van… ik heb zo vreselijk veel pijn.. oké als ik dit moet doorstaan wilt u het dan maar dragelijk maken of mij dragen…of…… er gewoon bij zijn…. en vaak denk ik dan aan de voetstappen in het zand… in de moeilijkste periode draag ik je…. maar dan nog is het best moeilijk…. zwaar om 24 uur pijn te hebben…24 uur moe te zijn en dan niet gewoon moe waarvan je weet nou als ik een nachtje slaap dan ben ik er wel weer maar moe zijn dat nooit meer overgaat ook al lig je een heel dag op bed te slapen… en dan door het moe zijn ontzettend veel geestelijke en emotionele ongemakken… niet kunnen concentreren….en de rest….
En ja dan mag ik morgen heen, maar wat ben ik eigenlijk bang…. bang voor het onbekende…. wil de professor mij wel helpen als hij mijn hele dossier nu heeft gelezen???…. wil hij er energie in steken of word het weer een teleurstelling….. wordt ik weer afgerekend op mijn verleden??? Neemt hij mij serieus???? Ik weet het niet…. en dan moet ik loslaten…. er op vertrouwen dat Hij er bij is en voor mij zorgt……..en ik weet zeker dat dat zo is…. daar twijfel ik niet aan… verstandelijk, maar hoe vaak sluipt dat stemmetje niet naar binnen en je herinnert aan de dingen die misgingen… dokters die je niet serieus nemen… dat is het allerergste… en dat zijn leugens die absoluut niet waar zijn maar dan moet je zo sterk zijn om dat steeds tegen je zelf te zeggen…. en wat is het dan mooi dat je vrienden hebt die je erdoor heen helpen die het steeds weer tegen je zeggen dat Hij er bij is en voor je zorgt… God brengt deze mensen op je pad….heb er gisteren een plaatje van gemaakt… vrienden zijn een Zegen van God….
En dan het moeilijkste het overgeven… het vertrouwen op God dat Hij het beste met je voor heeft…
ik ben in mijn leven zo vaak teleurgesteld dat je bijna geen vertrouwen meer hebt in mensen, maar ook in God is dat zo ontzettend moeilijk…. terwijl je wel weet dat je God mag vertrouwen maar ik worstelde er wel ontzettend mee.
Totdat ik afgelopen donderdag naar een vrouwenspecial mocht in Hoogenveen, daar sprak en zong een lieve vriendin over haar leven wat voor diepe dalen ze had gekend, en hoe ze had ervaren dat God bij haar was, hoe God voor haar gezorgd had.. en ik hoorde zoveel herkenbare dingen… hoe je je kan voelen als je hele leven op je kop staat…. als vrouw wil je zorgen en dan kom je op een punt dat je je moet laten verzorgen… alle grond onder je voeten wordt weggevaagd.. je wankelt en dan toch mag je weten dat God erbij is, dat de Here Jezus, je vriend naast je zit, en je vast houdt.. oo wat was het een bemoedigende avond.. en ja als je zoveel teleurstelling hebt meegemaakt, zoveel pijn hebt meegemaakt en dat God zegt, geef het maar aan mij…. en toen zong ze het lied Wil je met me ruilen…
oo wat werd ik geraakt… en ja ik wilde zo graag maar ik durfde eerst niet… ik dacht.. mijn pijn en mijn verdriet en mijn teleurstellingen wil God vast niet ruilen… maar toen zei ze… Hij is aan het kruis gegaan in ruil voor jou… doordat de Here Jezus is gestorven voor jou mag jij weer bij God horen en een prachtige toekomst tegemoet gaan… als de Here Jezus niet in jou plaats was gegaan was je verloren geweest en zouden wij nooit een prachtige toekomst tegemoet gaan…..en ik voelde zo de drang om te ruilen omdat ik er zo graag vanaf wil… ik wil zo graag van al mijn teleurstellingen af, van mijn pijn… van mijn pijn die mij is aangedaan.. en met wie kun je dan beter ruilen dan met de Here Jezus… Hij is tenminste te vertrouwen daar was ik in de jaren wel achter gekomen…. door de genezing van mijn psychische aandoeningen, mij van de medicatie af te halen… en de allergrootste genezing was dat Hij mij mijn LEVEN weer terug heeft gegeven.. dat Hij mij een geweldige echtgenoot terug heeft gegeven….een steun en toeverlaat.. en zo kan ik nog wel even doorgaan… dus ja ik wilde al mijn teleurstellingen en pijn aan hem geven en vroeg God of ik er VERTROUWEN EN HOOP voor terug mocht krijgen…
En God zegt in de bijbel dat Hij doet wat Hij belooft dus waar ben ik nog bang voor, en dan zeg ik met een gerust hart Uw wil geschiede…….
Love Heals All Things 