Tag: vrienden

“Anders”

On door Love Heals All ThingsinBlogs over Gods Liefde in mijn kwetsbaarheidEen reactie plaatsen

Vanmiddag las ik een zeer verhelderend stuk op Facebookpagina Interakt..

Tijdelijk minder belastbaar

‘Het zou moeten kunnen’ dacht ik toen ik een bus voorbij zag rijden met boven de voorruit: tijdelijk buiten dienst. Geen mens die de bus aanhoudt en aandringt om toch in te mogen stappen. Nee, men laat hem gaan.

Het zou moeten kunnen, dat mensen soms een tijdje in hun leven met dat signaal kunnen rondlopen: ‘tijdelijk minder belastbaar’. En dat er dan niemand trekt en duwt, maar dat ze gelaten worden.

Om zich te bezinnen, om zich te realiseren in wat voor overbelast wankel bootje ze zich bevinden, om de schade onder ogen te zien en op krachten te komen, om hun angsten te overwinnen, om te herstellen en om het vertrouwen te vinden dat op een dag de storm weer gaat liggen en het lichter wordt.

Ieder mens die een schokkende ervaring heeft meegemaakt heeft hersteltijd nodig. Een periode waarin zo iemand zichzelf ontziet en door anderen ontzien wordt, waarin rust en bezinning gezocht worden en zo iemand kan doen wat dieren doen: zich verbergen onder een denkbeeldige struik, de psychische en emotionele wonden likken, op adem en op krachten komen. Of het nu om verse wonden gaat of om oude, die nog moeten helen en om aandacht vragen.

‘Tijdelijk minder belastbaar’… als je behoefte voelt die woorden boven je deur te schilderen, of met een sticker op je voorhoofd te plakken, dan is dat een signaal. Ook als je zou willen dat een ander dat voor je zou doen, zodat je het zelf niet hoeft te bevechten. En ook als je juist met man en macht wilt verbergen dat iemand ooit zal denken dat jíj minder belastbaar zou zijn. Allemaal signalen dat je toe bent aan iets anders.

Anders is niet persé het standaardrecept dat ‘méér & minder’ voorschrijft: meer rust, meer ontspanning, meditatie, vakantie, yoga enz. Of juist meer training en superfood en effectiviteitstrainingen om de draagkracht te versterken. Anders is evenmin persé minder: minder taken, minder uren werken, minder verantwoordelijkheid.

Anders is: niet langer acteren vanuit verborgen pijn en ongeheelde wonden, niet langer vanuit defensie en beschermingsmechanismen reageren, maar vanuit een basis die daaronder ligt. Een basis die de pijn kan dragen, de realiteit onder ogen kan zien.

Anders is: vanuit een open waarneming, een open hart, een open geest en een open wil in het leven staan. En doen wat gaat. Voor jou. Op jouw hoogstpersoonlijke eigen wijze. Niet meer en niet minder!!!!!!! 😘

42948938_1880600471986985_2387415330201796608_o

 

Jonge… wat merk ik dat ik even “Tijdelijk minder belastbaar” ben… heb nogal een heftig drie kwart jaar achter de rug wat op dit moment zijn tol eist… qua energie en belastbaarheid…  helaas is mijn situatie geen situatie waarin ik achterover kan leunen.. maar waarin we door moeten… met elke dag weer nieuwe uitdagingen.. en

Ik ga ook door maar wel “ANDERS”…..

Een pas op de plaats is echt even nodig… maar helemaal niks doen is voor mij geen optie want dat past niet bij mij.. maar mijn lichaam vraagt even wat meer aandacht..

pff.. niet altijd makkelijk… maar wel noodzakelijk om op te kunnen laden..

Gelukkig mag ik weten en ervaren dat ik niet alleen door hoef.. samen met Hem en God geeft vrienden om je heen… praktische vrienden, steunende vrienden, geestelijke vrienden.. zo is God.

Het leven kan je soms bergen geven die je moet beklimmen.. zware wegen om te bewandelen.. maar daarin geeft Hij wat je nodig hebt.. moet je zware wegen bewandelen dan zal Hij je goed schoeisel geven om te kunnen wandelen.. en heb je een hulpje nodig om die weg te slechten dan geeft hij mensen om je heen om die weg te kunnen bewandelen…

In de Bijbel staat het verhaal van Mozes en Aaron en Chur Exodus 17:11-13

Zolang ​Mozes​ zijn arm opgeheven hield, was Israël de sterkste partij, maar liet hij zijn arm zakken, dan was ​Amalek​ de sterkste. Toen ​Mozes’ armen zwaar werden, legden Aäron en Chur een steen bij hem neer, zodat hij daarop kon gaan zitten. Zelf gingen ze aan weerszijden van hem staan, om zijn armen te ondersteunen. Daardoor konden zijn armen opgeheven blijven totdat de zon onderging. Zo versloeg ​Jozua​ het ​leger​ van ​Amalek​ tot de laatste man.

Toen Mozes zijn staf omhoog moest houden, zodat Gods volk de overwinning kon behalen, en dit op een gegeven moment niet meer lukte was daar Aaron en Chur om hem te helpen… samen hielden ze de staf omhoog… en de overwinning werd behaald..

Zo geeft God ook ons wat wij nodig hebben om de Overwinning te behalen… over welke omstandigheid dan ook.. heb je te dealen met ziekte.. heb je te dealen met werkeloosheid.. financiële problemen.. elke spreekwoordelijke muur gaat om met Zijn hulp.. elke moeilijke weg kun je bewandelen want Hij zorgt voor ons!

Maar soms lijkt het dat je verdrinkt.. soms heb je het gevoel dat de weg te modderig is.. dat jij je in drijfzand bevind.. dat je er tot je middel inzakt en je hulp nodig hebt..

En die hulp is er.. maar aan ons is de taak om HELP te roepen.. om hulp te vragen… aan God in eerste instantie maar ook aan je medemens.. maar wat is dat moeilijk als je door het leven ervaren hebt dat je op jezelf aangewezen bent.. dat je er alleen voor staat… elke keer val je daarin weer terug.. je denkt dat je het alleen moet opknappen.. denken dat als het je alleen lukt je sterkt bent.. maar eigenlijk is dat zooooo egoïstisch…

God heeft van af het begin al aangegeven dat de mens het alleen niet redt daarom heeft hij een helper geschapen..

Hulpvragen is dus geen teken van zwakte, het is een van de moedigste dingen om te doen.. en leven zoals God het heeft bedoelt…

Maar ook daarin is een balans:

6825d950170b702c497d48f6f3edaf0d

Mensen kunnen niet aan jou neus zien dat het even niet gaat… ze kunnen niet op jou voorhoofd lezen dat je het even niet trekt.. dat je hulp nodig hebt..

Dus trek aan de bel…. pff.. wat vindt ik dat soms moeilijk… maar wat werkt het bevrijdend!

Het is vele opzichten waardevol

  • Voor je sociale contacten
  • Van beide kanten een positief gevoel
  • Je overwint je omstandigheden
  • Je hoeft de last niet alleen te dragen

En jij kunt vast de lijst nog wel aanvullen!

Wij mogen er voor elkaar zijn…  Als broers en zussen… naast elkaar!

God geeft ons elkaar!

En dan komt er zeer zeker een tijd dat jij zover bent om anderen te helpen op wat voor manier dan ook..

Be Blessed!

FB_IMG_1526107266970

 

Hij Zorgt…

On door Love Heals All ThingsinBlogs over Gods Liefde in mijn kwetsbaarheidEen reactie plaatsen

Wij zijn verwonderd!

Psalm 62 vers 9

22 dagen geleden ging onze Crowdfunding online en binnen een dag was er al gul gegeven… dit gaf goede hoop..

Toen ik begon met de Crowdfunding was mijn vertrouwen niet erg groot.. vond het erg spannend en het was ook echt buiten mijn comfortzone.. moest voor mijzelf best wel een stap zetten… hulp vragen is niet iets wat ik makkelijk vindt…  maar heb de stap gezet mede door een bemoediging van God.. ik beschreef dit al in de blog over de Crowdfunding  “Totdat ik een preek hoorde op een zondagochtend waarin de spreker vroeg hoeveel vertrouwen wij in God hadden… en dat God soms ook stappen van ons vraagt… stappen in vertrouwen.. stap uit je boot durf op water te lopen.. pfff.. dit had ik vaker gehoord… God werkt heel vaak via andere kanalen.. wij krijgen geen briefjes uit de Hemel met een kant en klaar antwoord… wat Hij geeft en zegt is: Vertrouw je mij?? Stap uit in Geloof.. en als je het in Zijn handen legt en het van Hem verwacht dan kan het nooit tegenvallen”

Zoals ik al zei dat vertrouwen had een dun lijntje maar het was genoeg om toch te doen wat ik op mijn hart had.. en God ging verder met bemoedigen zodat mijn vertrouwen in Hem ging groeien..

Het begin van de Crowdfunding gaf in ieder geval hoop.. maar zo ook de hulp van een goede vriend… want de volgende dag belde een goede vriend en vroeg of hij ons mocht helpen met lobbyen zodat de  brommobiel gerealiseerd kon worden.. Hij had enorm vertrouwen er in en in het feit dat God voor ons zorgt en geeft wat wij nodig hebben… dit vonden wij natuurlijk geweldig en het deed ons ontzettend goed.. ook groeide de hoop hiermee ook weer wat meer..

Wij wisten dat God hem op onze weg had geplaatst..

Elke keer mag ik weer merken dat God mensen om je heen zet om je te helpen, te ondersteunen… je te geven wat je nodig hebt.. God werkt nu eenmaal met jou en mij om er voor ander mensen te kunnen zijn.. Wij hebben elkaar zo nodig in deze wereld en omdat God zelf niet naar ons af kan dalen stuurt hij zijn engelen..

Deze goede vriend ging aan de slag en de nodige stichtingen en bedrijven werden gevraagd voor een bijdrage en de Crowdfunding liep ook gestaag door..

Om een verhaal kort te maken kregen we gisteren een telefoontje.. het leuke was dat wij gisteren mochten vieren dat wij vier jaar gelden in het huwelijksbootje zijn gestapt en elkaar het jawoord mochten geven.. en dan krijg je juist op die dag een telefoontje..

Ik vond het gisteren best wel een lastige dag.. een dag met dubbele gevoelens.. natuurlijk blij dat wij vier jaar getrouwd zijn, maar ook met een verdrietige nare bijsmaak er schieten toch een aantal gedachten en gevoelens door je heen… waar zouden we volgend jaar staan.. hoe veel kruisjes mogen wij nog achter onze huwelijksdag zetten de komende jaren.. cru gezegd.. is dit onze laatste trouwdag?? Allemaal gevoelens en gedachten waar je misschien niet te lang bij stil wil blijven staan maar die je ook niet kunt negeren.. deze gevoelens en gedachten zijn wel reëel… je zit al in een “rouw” fase omdat je elkaar nu in het leven beetje bij beetje al kwijt raakt.. maar je kunt er niks mee omdat je nog in levende lijve naast elkaar zit.. het is een verwarrende tijd voor ons allebei..

En dan krijg je een telefoontje… met de mededeling dat de brommobiel realiteit is geworden.. het geld was bij elkaar gesprokkeld.. door de Crowdfunding en andere giften.. wij vielen helemaal stil.. eigenlijk ben je sprakeloos en voelt het onwerkelijk.. aan de andere kant durf je het niet eens aan te nemen… het is te groot.. maar al gauw werd ons hart gevuld met dankbaarheid en enorme blijdschap.. ik kon wel huilen…  de tranen van verdriet en blijdschap om onze situatie veranderde in tranen van vreugde en dankbaarheid…

We hebben onze vrijheid weer terug gekregen… zo voelt het echt en zo is het ook.. niet meer afhankelijk van instanties, taxi’s enzovoort.. maar weer zelfstandig erop uit kunnen.. onze eigen kracht weer in kunnen zetten.. wij hebben onze onafhankelijkheid weer terug… ik kan het niet in woorden beschrijven wat dat voor gevoel met zich mee brengt..

Tegelijk voelde ik mij ook beschamend.. dat mijn vertrouwen een dun lijntje was en ik niet durfde te hopen.. bang voor weer een teleurstelling.. bang dat God misschien andere bedoelingen had dan wij soms denken.. dit vind ik het lastige van de relatie met Hem.. je krijgt geen briefjes uit de Hemel met een antwoord.. maar wederom komt het aan op vertrouwen in Hem die het beste met ons voorheeft..  Gelukkig mag ik weten dat Hij mij door en door kent en weet hoe ik ben.. Hij heeft mij namelijk gemaakt.. en dat geeft rust! En dan verdwijnt al gauw dat gevoel en blijft dankbaarheid over dat ik een Liefdevolle Vader mag kennen en mag weten dat Hij voor ons zorgt.. wat er ook gebeurt!

Wij zijn ontzettend blij en dankbaar voor uw/jullie bijdrage.. in welke vorm dan ook.. misschien heeft u gedoneerd.. misschien heeft u voor ons gebeden dat het mocht lukken… de actie geliked en gedeeld.. en natuurlijk zijn wij onze vriend enorm dankbaar voor de geboden hulp.. maar bovenal danken wij God.. Hij zorgt voor ons.. ook als wij er niet zoveel vertrouwen in hebben en het lijntje maar dun is… Hij is zo ontzettend liefdevol.. Hij houdt zoveel van ons en in die liefde laat Hij zijn Zorg zien…

Hij Zorgt!!

danjewel

 

 

 

 

“Als mijn muren vallen” deel 4

On door Love Heals All ThingsinCursus "Als mijn muren vallen"Een reactie plaatsen

Angst voor Afwijzing

De derde muur is de muur van De Angst voor Afwijzing

Deze muur gingen we op de derde dag van de cursus “Als muren vallen” om ver gooien… wat was dat een heftige dag… want als je veel met afwijzing in je leven te maken hebt gehad dan bouw je een muur om je heen op die bestaat uit de angst dat het weer gaat gebeuren…

Ik ben deze dag erachter gekomen dat de “angst voor afwijzing” mij eigenlijk klein houdt… dat deze muur mij belemmerd in de contacten met anderen maar ook in mijn zelfontwikkeling…  wat ben ik geschrokken van deze ontdekking… maar wat ben ik blij en dankbaar dat op deze dag bij mij de ogen zijn open gegaan en vooral waarom ik er ook nog steeds zo’n last van heb en dat ik dit eigenlijk zelf in stand houdt…

Wat doe ik mijzelf te kort met die “angst voor afwijzing”  maar ook anderen…

Ik zal proberen uit te leggen wat God mij die dag heeft laten zien…

Wij mensen willen geliefd worden… geaccepteerd worden en erkend worden in wie we zijn… Hier hangt zoveel van af… het is zo belangrijk voor ons zelfbeeld als we opgroeien in een omgeving waarin we gevoed worden met goede positieve woorden…Hier worden we door opgebouwd…

b5a521a8e1208fff433431017a4c3678

Maar als dit niet gebeurd dan is Afwijzing levensbedreigend.

Het is net een motor als die de juiste brandstof krijgt dan draait de motor op volle toeren maar krijgt hij verkeerde brandstof dan zal hij al gauw gaan pruttelen tot dat hij stuk gaat en er mee ophoudt..

Juist daarom is afwijzing en kritiek een grote emotionele belasting.. als je dit veel in je leven hebt meegemaakt dan bouw je een muur op van angst… je wordt bang voor mensen dus dan doe je ontzettend je best om de mensen het naar de zin te maken omdat je handelt uit angst voor de mensen maar dan handel je niet uit geloof in God..

Als je handelt uit angst:

  • ben je bang om erkenning te verliezen..
  • je bent bang om alleen te zijn..
  • je bent bang voor de roddels van andere mensen..
  • je bent bang om uitgelachen te worden…
  • je bent bang voor wat anderen over je denken…

Die angst gaat in je koppie zitten en beheerst op een gegeven moment compleet je denken… waardoor je in leugens gaat geloven die jij jezelf aanpraat en wat anderen tegen je zeggen… bv dat je er niet bij hoort… dat je nooit aan hun verwachtingen kan voldoen…

Angst kan zoveel invloed hebben in je leven dat het je gewoon verlamd… je durft niet meer… het remt je in je doen en laten.. je bent bang om het niet goed te doen.. je bent bang om te falen…. op een gegeven moment ga je jezelf compleet weg cijferen.. je neemt genoegen dat mensen je niet accepteren… je eigenwaarde verdwijnt helemaal en minderwaardigheidsgevoelens komen er voor in de plaats… je gaat ook een rol aannemen waarvan je denkt dat de ander dat wel accepteert en voor dat je het weet ben je een kameleon die zich aan alle situaties aanpast…

Je bent zo bang om anderen te teleur te stellen als je gewoon jezelf bent… (Hoe je denkt dat je bent!!!)

Helaas leidt “angst voor afwijzing” vaak tot een isolement of tot eenzaamheid en uiteindelijk kan er zelf een depressie uit voortkomen…

Ik ervaar zelf dat het mij in een bepaald isolement drijft omdat ik gewoon door de angst niet durf… en doordat ik in een isolement kom ervaar ik de eenzaamheid des te meer… en door de eenzaamheid krijg ik dan last van depressieve gevoelens..en ga je in een spiraal naar beneden in je denken.

De angst voor afwijzing…

  • maakt je afhankelijk van anderen
  • je voelt je uitgeleverd
  •  wat zal een ander wel niet van mij denken…

Daarom:

  • Ben ik bang om nee te zeggen
  • Durf ik niet duidelijk mijn grenzen te stellen
  • Durf ik andere mensen niet aan te spreken
  • Durf ik mijn mening niet te geven

Je vindt het zo verschrikkelijk dat je dit doet… gevolg… je veroordeelt en veracht jezelf erom… en wat gooien we dan meestal in de strijd.. Juist PERFECTIONISME….. je gaat enorme hoge eisen aan je zelf stellen om toch aan je eigen verwachting en die van de ander te voldoen..

Maar wij vergeten één ding… dat je pas perfect wordt als je deel hebt aan het leven van Jezus… wat betekend deel hebben aan het leven van Jezus?… dat is dat wij proberen te denken en te handelen zoals Jezus… maar dit gaat pas als wij eerst naar Jezus gaan met onze pijn en Hem om vergeving vragen… hulp vragen en die hulp dan ook aanvaarden, dan kan Jezus in jou aan de slag en jou denken en angst ombuigen… dan kan Hij aan de slag met die leugens.. en hoe kom je ook al weer van die leugens af… Dit kan door vernieuwing van ons denken…

Niet afgaan op hoe mensen over je denken maar hoe God over je denkt!

Als wij geloven in hoe mensen over ons denken… of bang zijn voor afwijzing dan geven wij mensen wel heel veel ruimte in ons leven om over ons te oordelen dan kun je jezelf afvragen….“waarom heb ik mensen het recht gegeven (om in plaats van God) als rechter in mijn leven in te nemen”

En dan mag je jezelf de vraag stellen: “Wat betekend het voor mij als ik alleen God het recht geef om over mijn leven te oordelen”

Als je daarnaast weet wat God in de bijbel zegt in Jeremia 29:11 

Want Ik weet, welke gedachten Ik over u koester, luidt het woord des Heren, gedachten van ​vrede​ en niet van onheil, om u een hoopvolle toekomst te geven

Max Lucado heeft een mooi verhaal geschreven over afwijzing en angst voor afwijzing.. Niemand is zoals jij!

De wortel van angst voor afwijzing zit in het feit dat je vaak van het slechtste uitgaat… en omdat je van het slechtste uitgaat durf je niet de autoriteit te nemen en beslissingen te nemen…. waardoor je de anderen hun zin geeft en je de ander tevreden stemt.

De ander komt hierdoor onder druk te staan van controle en manipulatie van mensen met angst en problemen… en die mensen met angst en problemen lijken sterk maar zijn ten diepste erg onzeker…

  • Angst voor afwijzing = verbonden met zelf afwijzing
  • Acceptatie van anderen = graadmeter voor onze eigenwaarde
  • Hoe meer twijfel aan onze waarde…. des te meer angst voor afwijzing
  • Negatief zelfbeeld is de oorzaak voor sterke angst voor afwijzing
  • “Zoals je over jezelf denkt, zo denk je dat anderen over je denken”..

Maar het gaat erom wat God van je denkt!

De stickers blijven alleen plakken als je er zelf in gelooft..

Als jij weet wie je bent in Jezus Christus dan zullen de stickers van afwijzing niet blijven plakken… dus we mogen gaan staan in de gedachten die God over ons heeft…. Dat we geliefd zijn… dat je er mag zijn… dat God van je houdt om wie je bent… dat Hij jou heeft gemaakt naar Zijn evenbeeld met gaven en talenten die bij jou passen… bij jou eigen ik… en dat je mag leven in het plan dat God met jou heeft.. op de plek waar God jou heeft geplaatst…

Je mag op reis gaan om te ontdekken wie je bent… Hoe God je heeft gemaakt… en welke gaven en talenten Hij in jou heeft gelegd en als je dat weet zul je kunnen leven in je bestemming…

Als je dit gaat doen dan ben je de man die op de rots bouwt zoals Jezus vertelt in Mattheus 7:24-27

Wie deze woorden van mij hoort en ernaar handelt, kan vergeleken worden met een verstandig man, die zijn huis bouwde op een rots. Toen het begon te regenen en de bergstromen zwollen, en er stormen opstaken en het huis van alle kanten belaagd werd, stortte het niet in, want het was gefundeerd op een rots. En wie deze woorden van mij hoort en er niet naar handelt, kan vergeleken worden met een onnadenkend man, die zijn huis bouwde op zand.  Toen het begon te regenen en de bergstromen zwollen, en er stormen opstaken en er van alle kanten op het huis werd ingebeukt, stortte het in, en er bleef alleen een ruïne over.’

Helaas is afwijzing onoverkomelijk… het begint vaak al in onze jeugd… in onze kindertijd… meestal in onze eerste 7 levensjaren… toen hebben we geleerd dat:

  • Ik wordt geaccepteerd als ik lief ben
  • Ik ben het waard om van te houden als ik lief ben
  • Ik wordt geaccepteerd als ik goede prestaties lever

Bijvoorbeeld ouders zeggen: Als je heel lief bent en niet zeurt dan krijg je……………………. Als je goed je best doet op school en goede cijfers haalt dan mag je………………………………… en vul zelf maar in…….

Hieruit leren wij al jong dat als ik doe wat anderen van mij wensen wordt ik gewaardeerd… en als kind ben je volledig afhankelijk van je ouders… want zonder je ouders kun je niet overleven… de ervaring die kinderen als eerste met afwijzing hebben is als ze in de steek gelaten worden of als ze verstoten worden… helaas gebeurt dit in deze tijd veel… denk aan scheidingen..  adoptie… dit is voor 3-5 jarigen een levensbedreigende situatie die het basisvertrouwen verwoest… het is de basis voor grote angst voor afwijzing..

Hoe kunnen we dit dan overwinnen?

Als allereerst Stop met je zelf naar beneden halen… Ontwapen je eigen innerlijke criticus…. het is niet zo belangrijk wat anderen van je denken het is veel belangrijker HOE JIJ OVER JEZELF DENKT!!!!

Erg belangrijk is om te onthouden…

“Afwijzing zegt iets over de ander die afwijzen… niet over jou!!!!”

Wij hebben wel één grote denkfout… halen vaak identiteit en gedrag door elkaar.. maar er zit een groot verschil tussen wie je BENT en wat je DOET!!

Wat iemand doet is vaak niet wie iemand ten diepste is…

Er is niemand die alle mensen mag…..   Ook jij niet.. Klopt dat??? Bij mij wel… ik kan niet met iedereen vrienden zijn omdat sommige mensen je nou eenmaal beter liggen dan andere mensen… wij zijn allemaal uniek gemaakt met een eigen persoonlijkheid maar je hoeft niet met iedereen vrienden te zijn maar je kan wel iedereen respecteren… God wil dat wij mild worden naar anderen mensen maar ook naar jezelf… mensen die afwijzing in hun leven hebben meegemaakt zijn over het algemeen ontzettend hard naar hun zelf toe… wijzen hun zelf af hier heb ik in mijn vorige blog Deel 3 over geschreven… maar God wil dat wij mild worden… dat wij vrijkomen van onze verkeerde patronen… maar dit leer je niet in 1 keer… dit is een proces.. maar gelukkig mogen we dit proces samen met God doorlopen… en elke keer als we weer terugvallen in ons oude patronen mogen we weer opnieuw beginnen met God..

We hoeven niet te vechten....

Afwijzing is zo pijnlijk omdat wij als mensen ten diepste erkenning willen…. en de gevolgen van afwijzing zijn groot…. en vanuit afwijzing word de bron van de angst voor afwijzing en kritiek geboren en dat is een lage eigenwaarde… die lage eigenwaarde uit zich in negatief zelfbeeld… minderwaardig voelen…. dat je niet deugt… 

En dan komen we weer op het feit uit dat God ons elkaar gegeven heeft… we hebben elkaar zo nodig voor de aandacht en erkenning… maar haal het niet alleen bij mensen… want mensen blijven mensen en kunnen fouten maken… er is geen mens perfect…

Vaak zoeken we alleen bij mensen de erkenning… “als anderen mij waarderen geloof ik dat ik het waard ben”…. je maakt jezelf helemaal afhankelijk van de goedkeuring van anderen…maar dan sla je toch de plank mis en stel je eigenlijk de mening van de mens(en) om je heen boven wat God over je zegt.

Van dit stukje raakte ik ondersteboven… wat kwam dit binnen en wat was dit pijnlijk… want wat ik absoluut niet wil is iets boven mijn God plaatsen… maar ik vind het zo moeilijk…. en worstelde daar zo mee… want je krijgt geen briefje uit de hemel waar in staat hoeveel Hij van je houdt… dat Hij je goedkeurt zoals je bent…

OF TOCH WEL????

En ik dacht wat ben ik toch dom.. De Bijbel is Gods Liefdesbrief voor mij… daar staat toch in hoeveel Hij van mij houdt… daar verteld Hij zelfs in hoe ik kan herstellen van de pijn van afwijzing….

Ach deze dingen weet je vaak wel maar vergeet je vaak en hoe belangrijk is het voor ons om aan dingen herinnert te worden… om het steeds maar weer te horen hoe het zit… Gelukkig heeft God engelen geduld met ons!

In mijn volgende blog “Als mijn muren vallen” deel 5 ga ik verder over hoe je de muur van “Angst voor afwijzing” omver kan werpen en herstel kunt ontvangen.

 

 

 

Gedeelde Smart is halve Smart

On door Love Heals All ThingsinBlogs over Gods Liefde in mijn kwetsbaarheidEen reactie plaatsen

Zorgen…. Het voegt helaas geen seconde toe aan je leven… En toch zijn ze er bij tijd en wijle en kan het je behoorlijk uit je slaap houden…

Zorgen… Waarom eigenlijk… Mijn leven ligt toch in de handen van mijn Heer… Klopt… Maar ik ben ook maar een mens… Met mijn eigen gedachten, gevoelens en emoties…

Natuurlijk weet ik gelukkig waar ik met dit alles naar toe kan… Bij wie ik moet zijn om mijn zorgen te delen… Ja delen want ze bij Hem laten en er niet meer aan denken of meenemen… Nee dat lukt mij niet met “zorgen”..

Delen… Met de wetenschap dat Hij ze met mij draagt waardoor de last lichter wordt… En mijn Vader voor mij zorgt…

En het is zo waar dat gedeelde smart halve smart is… Het delen van zorgen met vrienden, familie is fijn en doe ik ook… Ik zet onze belevenissen ook regelmatig op facebook… En het doet je goed al die meelevende reacties en bemoedigende berichten eronder of via een andere weg… Echt waar… Maar het delen met vrienden en familie lost niet in die zin de zorgen op… Want zij kunnen er niets aan doen, ja bidden en naast je staan in welke vorm dan ook… Maar verder houdt hun bijdrage op.. Verder reikt hun macht niet… Gelukkig maar..

Maar God daarentegen is wel bij machte om er iets aan te doen… Bij God mag je je zorgen delen in de wetenschap dat Hij voor je zorgt en dat jij niet boven je kunnen wordt verzocht…

Want dat staat in 1 Korinthiërs 10:13 De beproevingen die u hebt ondergaan, zijn niet ongewoon. God is trouw, Hij zal ervoor zorgen dat de beproevingen u niet te veel worden. Hij zal ook een uitweg uit de beproevingen geven, zodat u ertegen opgewassen bent.

Wauw wat geeft dat rust, veiligheid en vertrouwen dat wat er ook gebeurt het oke is… Want Hij zegt dat als het moeilijk, heftig of ondraaglijk wordt, Hij ook uitkomst zal brengen… Ik hoef niet bang te zijn want mijn leven is in Zijn hand… I am a Child of God!

En doet God “niets” dan is het ook goed….

Nou dat God “niets” doet is NIET waar… Hij heeft nog nooit “niets” gedaan… Altijd gebeurde er wel “iets”.. Dat “iets” kan zijn; Een lieve vriend(in), bemoediging, troost, hulpmiddelen, medicijnen die helpen, artsen die wijsheid krijgen hoe ze jou het beste kunnen helpen, een operatie die slaagt…. Vul maar in… En ja soms een “wonderbaarlijke Genezing” die Hij alleen kan doen… Maar meestal geeft God herstel in de gewone dagelijkse dingen…

En als je dit weet… Als je dit gelooft… Als je Hem je hele leven toevertrouwd.. Elk vezeltje van je leven… Als je weet bij wie je moet zijn om te delen… Dan kun je het leven aan met al zijn “zorgen”.. Dan komt er rust en een onverklaarbare kracht om door te gaan…

Mijn identiteit ligt in Jezus waardoor ik bergen kan verzetten en ik kan en durf te lopen op water met mijn blik op Jezus gericht…

En ja er zullen nog zware tijden komen, boordevol emoties, tranen als watervallen maar dan bid ik God dat Hij mij wil blijven herinneren dat ik geborgen ben in Zijn hand, en dat niemand of welke situatie ook mij ooit kan roven uit deze Hand…

Wat ben ik blij dat ik een Dochter ben van een Liefdevolle Vader..

Zo kan ik rustig slapen… Wat de uitslag morgen ook zal zijn…

My Life is in Your Hands

Altijd dichtbij!

On door Love Heals All ThingsinBlogs over Gods Liefde in mijn kwetsbaarheidEen reactie plaatsen

Morgen heb ik een belangrijke dag….

Morgen ga ik naar UMCG naar professor Wolffenbuttel.. o wat ga ik hopen dat hij mij verder kan helpen…

maar ik zal vanaf het begin beginnen… het is een heel verhaal.

In 2014 heb ik allerlei onderzoeken gehad in MCL Leeuwarden en daar kwamen een aantal onderzoeken uit.. maar ik bleef achteruit gaan en ik kreeg weer nieuwe symptomen, meer neurologische symptomen….

Ik had al het syndroom van Meige toebedeeld gekregen wat een gevolg was van overmatig medicatie gebruik maar ik bleef neurologisch achteruit gaan.

Nu kwam ik begin 2015 opnieuw hier mee in MCL terecht en kreeg een EMG onderzoek… hier was ik enorm blij mee en hoopte dat ze konden vinden wat er aan de hand was…. de assistente deed het eerste deel van het onderzoek en toen kwam de neuroloog voor het tweede gedeelte… hij was erg aardig en behandelde me als een normale patiënt…toen zei hij dat hij even in het dossier wilde zien wat hij precies bij mij moest doen.. hij sloeg mijn dossier open en je wilt het geloven of niet maar hij veranderde als een blad aan de boom.. kortaf…. nors en hij deed erg minderwaardig tegen mij…. ik snapte eerst niet wat er aan de hand was maar toen ging er een lichtje bij mij branden… hé hij had in mijn dossier gekeken en ik kreeg een donkerbruin vermoeden dat er iets in stond wat NIET LEUK was.. en ik wist ook meteen wel wat… mijn psychiatrische diagnoses…. ooo ik werd zo kwaad en voelde mij zo machteloos… ik had zoiets van waarom???? Hij heeft zeggen en schrijven 1 naaldje in mijn hand gestoken en huppekee klaar was kees…. nou mevrouw er mankeert u niets u moet gewoon maar weer naar de huisarts terug gaan, het gaat gewoon hartstikke goed met u en anders zit het u helaas tussen de oren…. ik was helemaal overdonderd… hij vroeg nog hebben we nog andere onderzoeken gedaan? ik zie ja bloedonderzoek… ooo hij zei loopt u maar even mee naar de assistente bij de balie dan krijgt u die uitslagen ook meteen, hoeft u niet weer te komen… ik liep mee (toen kon ik nog een lopen) bij de balie, wat midden in de wachtkamer stond en die zat bomvol, zei hij nou mevrouw alle bloeduitslagen zijn goed totaal geen tekorten dus veel succes met uw verdere leven… ik was zo overdonderd dat ik verbouwereerd ben weggegaan….. maar ik was het er totaal niet mee eens, maar besefte eens te meer dat het nog een enorm gevecht zou worden…totdat er een dokter zou komen die mij serieus zou nemen,  ben weer terug naar de huisarts gegaan en vroeg om een second opinion..mijn huisarts begreep mij gelukkig en stuurde mij door naar UMCG Groningen de Neurologie… na een gesprek daar kreeg ik opnieuw een EMG onderzoek, nu wel een gedegen onderzoek… alles werd meegenomen, en de neuroloog die het onderzoek deed zei:”nou mevrouw we kunnen niet zoveel uit dit onderzoek halen maar dat u wat mankeert is wel duidelijk en er zijn nog zoveel onderzoeken…

Na een paar weken kon ik terug komen voor de uitslag nou daar werd ik niet vrolijk van en kon het moeilijk geloven… want de uitslag was Neurologische functionele stoornissen….. maar waren dan al die diagnoses die gesteld zijn in MCL reumatologie dan nog wel waar omdat de symptomen allemaal op elkaar lijken. Maar zei ik tegen de arts assistent, de neuroloog die het onderzoek heeft gedaan had het over nog meer onderzoeken… nee hoor zei ze dit is de uitslag u moet hier mee leren leven. Ik kreeg verder ook geen uitleg… heb hier in december weer een gesprek over aangevraagd en heb toen uitleg gekregen… het was toch wel zeker een gevolg van alle medicatie gebruik en helaas kon de neuroloog het niet bewijzen d.m.v een scan en moest ik het van haar aannemen.

Nou ja hier kon ik gewoon moeilijk mee eens zijn….. ik kon dit niet accepteren….. en ik zocht door op internet… ik kwam op de Facebook site van B12 tekort de vergeten ziekte…. en vroeg lidmaatschap aan en werd lid…. ik ging lezen lezen enz… en ik had op 1 na alle symptomen van B12 tekort en na een poosje durfde ik in het kort mijn verhaal te delen en er gebeurde een wonder…. iemand pakte het op en ik kreeg een privé bericht…. heb een heel gesprek gehad en zo kwamen er ineens 3 vrouwen op mijn pad… zij deelden mijn verhaal op de research groep van de B12 waar allerlei doktoren en professoren in zitten en warempel Dr. Wolffenbuttel pikte mij eruit en hij nam contact op met 1 van de drie vrouwen en vroeg wat mijn situatie was… het balletje ging rollen…

Ondertussen ging ik nog steeds naar mijn eigen internist in MCL, maar mijn lichaam ging steeds meer dingen niet opnemen en ook accepteerde mijn lichaam ineens geen medicatie meer wat ik altijd slikte.. ik kreeg chronische netelroos… het lichaam nam geen insuline meer op dus werd opnieuw insuline resistent wat ik in 2004 ook had alleen dat kwam toen van alle medicatie die ik toen slikte en nu slikte ik toch niks meer??? ik snapte mijn eigen lichaam niet meer…. het liet mij zo intens in de steek…. ik ging naar een diëtiste en die schreef mij diëten voor een glutenvrij dieet en een lactose vrij dieet en een fructose vrij dieet…dit bracht ietsje verbetering… vooral qua buikpijn.

Ook geestelijk had dit een weerslag op mij en ik werd steeds emotioneler… dit onbegrijpelijke…. dit niet te verklaren..en niemand die mij serieus nam….ik had geen controle meer over mijn lichaam….. de internist zei, je hebt het Metabool syndroom weer terug…. ik zei hoe kan dat dan??? ja dat kon hij mij niet vertellen maar wilde dat ik meer insuline ging spuiten en ooo ik dacht daar gaan mijn kilo,s die ik zo mooi was afgevallen…. ik zag mij alweer als een olifantje worden iets wat ik absoluut niet meer wilde….

Ondertussen ging de bal naar dr Wolffenbuttel gewoon door, ik moest een verwijsbrief via de huisarts vragen naar de endocrinologie in UMCG, zo gezegd zo gedaan… maar daar ging de telefoon… de huisarts hij zij, ik snap er niks van maar je aanvraag naar UMCG is afgewezen…. nou ik had nog nooit gehoord van een afgewezen second opinion… en de huisarts ook niet… hij zei dit heb ik nog nooit meegemaakt…

Ik heb meteen weer contact gezocht met de drie vrouwen en zei met dr Wolffenbuttel… ik kreeg en mail waarin stond wat de huisarts moest in vullen, in een nieuwe verwijsbrief en dat ik persoonlijk uitgenodigd werd door professor Wolffenbuttel…. nou ik had nog nooit meegemaakt dat een arts en dan ook nog een professor zomaar een patiënt uitnodigde… en dan ook nog iemand met een ongelofelijk ingewikkeld en beladen dossier…. maar de huisarts schreef opnieuw een verwijsbrief

En een paar weken later viel er een brief van UMCG op de mat.. een afspraak met dr Wolffenbuttel in het UMCG op de diabeteskliniek…. o wat was ik blij maar het was nog maar oktober en ik kon pas in februari heen… ik dacht als ik dat maar redt…. ik voel namelijk dat ik steeds meer achteruit ga… steeds minder energie… steeds meer dingen enz die mijn lichaam opgaf….. maar ik wist 1 ding zeker God had er voor gezorgd dat er een dokter kwam die mij wilde zien… dit weet ik 100% zeker en ik vertrouwde er ook op dat Hij ervoor ging zorgen dat ik naar hem toe kon in februari… en ja nu is het dan eindelijk morgen zover…

Wat was het zweten.. wat was het afzien en wat was het zwaar…. echt waar  en nog….en echt waar ik heb God heus niet elke dag dichtbij ervaren… maar verstandelijk weet ik dat Hij erbij was……

Vaak vraag ik God waarom…. maar ook vraag ik God van… ik heb zo vreselijk veel pijn.. oké als ik dit moet doorstaan wilt u het dan maar dragelijk maken of mij dragen…of…… er gewoon bij zijn…. en vaak denk ik dan aan de voetstappen in het zand… in de moeilijkste periode draag ik je…. maar dan nog is het best moeilijk…. zwaar om 24 uur pijn te hebben…24 uur moe te zijn en dan niet gewoon moe waarvan je weet nou als ik een nachtje slaap dan ben ik er wel weer maar moe zijn dat nooit meer overgaat ook al lig je een heel dag op bed te slapen… en dan door het moe zijn ontzettend veel geestelijke en emotionele ongemakken… niet kunnen concentreren….en de rest….

En ja dan mag ik morgen heen, maar wat ben ik eigenlijk bang…. bang voor het onbekende…. wil de professor mij wel helpen als hij mijn hele dossier nu heeft gelezen???…. wil hij er energie in steken of word het weer een teleurstelling….. wordt ik weer afgerekend op mijn verleden??? Neemt hij mij serieus???? Ik weet het niet…. en dan moet ik loslaten…. er op vertrouwen dat Hij er bij is en voor mij zorgt……..en ik weet zeker dat dat zo is…. daar twijfel ik niet aan… verstandelijk,  maar hoe vaak sluipt dat stemmetje niet naar binnen en je herinnert aan de dingen die misgingen… dokters die je niet serieus nemen… dat is het allerergste… en dat zijn leugens die absoluut niet waar zijn maar dan moet je zo sterk zijn om dat steeds tegen je zelf te zeggen…. en wat is het dan mooi dat je vrienden hebt die je erdoor heen helpen die het steeds weer tegen je zeggen dat Hij er bij is en voor je zorgt… God brengt deze mensen op je pad….heb er gisteren een plaatje van gemaakt… vrienden zijn een Zegen van God….

 

 

En dan het moeilijkste het overgeven… het vertrouwen op God dat Hij het beste met je voor heeft…

ik ben in mijn leven zo vaak teleurgesteld dat je bijna geen vertrouwen meer hebt in mensen, maar ook in God is dat zo ontzettend moeilijk…. terwijl je wel weet dat je God mag vertrouwen maar ik worstelde er wel ontzettend mee.

Totdat ik afgelopen donderdag naar een vrouwenspecial mocht in Hoogenveen, daar sprak en zong een lieve vriendin over haar leven wat voor diepe dalen ze had gekend, en hoe ze had ervaren dat God bij haar was, hoe God voor haar gezorgd had.. en ik hoorde zoveel herkenbare dingen… hoe je je kan voelen als je hele leven op je kop staat…. als vrouw wil je zorgen en dan kom je op een punt dat je je moet laten verzorgen… alle grond onder je voeten wordt weggevaagd.. je wankelt en dan toch mag je weten dat God erbij is, dat de Here Jezus, je vriend naast je zit, en je vast houdt.. oo wat was het een bemoedigende avond..  en ja als je zoveel teleurstelling hebt meegemaakt, zoveel pijn hebt meegemaakt en dat God zegt,  geef het maar aan mij…. en toen zong ze het lied Wil je met me ruilen…

oo wat werd ik geraakt… en ja ik wilde zo graag maar ik durfde eerst niet… ik dacht.. mijn pijn en mijn verdriet en mijn teleurstellingen wil God vast niet ruilen… maar toen zei ze… Hij is aan het kruis gegaan in ruil voor jou… doordat de Here Jezus is gestorven voor jou mag jij weer bij God horen en een prachtige toekomst tegemoet gaan… als de Here Jezus niet in jou plaats was gegaan was je verloren geweest en zouden wij nooit een prachtige toekomst tegemoet gaan…..en ik voelde zo de drang om te ruilen omdat ik er zo graag vanaf wil… ik wil zo graag van al mijn teleurstellingen af, van mijn pijn… van mijn pijn die mij is aangedaan.. en met wie kun je dan beter ruilen dan met de Here Jezus… Hij is tenminste te vertrouwen daar was ik in de jaren wel achter gekomen…. door de genezing van mijn psychische aandoeningen, mij van de medicatie af te halen… en de allergrootste genezing was dat Hij mij mijn LEVEN weer terug heeft gegeven.. dat Hij mij een geweldige echtgenoot terug heeft gegeven….een steun en toeverlaat.. en zo kan ik nog wel even doorgaan… dus ja ik wilde al mijn teleurstellingen en pijn aan hem geven en vroeg God of ik er VERTROUWEN EN HOOP  voor terug mocht krijgen…

En God zegt in de bijbel dat Hij doet wat Hij belooft dus waar ben ik nog bang voor, en dan zeg ik met een gerust hart Uw wil geschiede…….