We zijn 4 dagen verder na mijn ingreep van afgelopen donderdag…

De lymfeklier is verwijderd en de operatie is goed gegaan.. Blij en dankbaar kijk ik terug…

Maar wat werd ik de afgelopen dagen op de proef gesteld… Het was net of zei God… Vertrouw je mij… Vertrouw je mij echt?

Donderdag vertrok ik vol goede moed naar het ziekenhuis.. Daar aangekomen moesten we wachten tot ik aan de beurt was…

In mijn vorige blog #BESCHERMING #VEILIG had ik verteld dat ik bewapend met de brief over mijn erkenning en een brief van mijn coach naar het ziekenhuis ging.. Na een uur wachten kon ik mijn bedje opzoeken en werd ik klaar gemaakt voor OK..

De zuster was alles op haar gemak aan het invoeren maar ineens was daar een andere zuster die kwam en zei; ‘Ze kan naar de OK gebracht worden’…

• Beproeving 1

Ik schrok… Had het operatiehemd nog niet eens aan, maar bovenal ik had mijn verhaal nog niet verteld over het triggeren van de narcose en waar die brieven bij hoorde… Slik… Dit was niet de bedoeling… ik merkte dat ik in paniek raakte… Ik dacht… Maar nu weten ze “het” niet.. Straks ga ik onder narcose terwijl “het” niet doorgenomen is… Mijn radertjes draaiden overuren en ik dacht… ‘ik moet wat zeggen’… Nu!!… of het wordt niks meer…

Ik stamelde iets van.. Eh… Ik heb hier nog twee brieven die voor jullie zijn en die wij voor de operatie moeten doornemen zodat jullie op de hoogte zijn.. De zuster zag mij aan en zei; ‘waar is dat dan van, moet de arts dat weten?’ Ik zei; ‘Nee is voor jullie, is voor na de narcose’ En ik begon heel vlug te vertellen….

Maar hoe vertel je iets in 2 tellen waar je eigenlijk meer tijd voor nodig hebt? Dit had best wel enige uitleg nodig… Ik hakkelde en stamelde en kon het niet meer in mijn hoofd op een volgorde krijgen om het te vertellen.. Het werd een chaotisch verhaal… Ik werd steeds zenuwachtiger en begon te zweten, de stress gierde door mijn lichaam… Tsjonge… wat stress en paniek met je kan doen…. En de zuster… Ze zei dat ze er niks van snapte.. Het erge was ik begreep dat ze er op deze manier ook niks van kon snappen.. Ondertussen waren we aangekomen in de holding maar nog geen stap verder…

De verpleegkundige van de holding kwam en de zuster moest het overdragen.. Ja toen kwam het, want zei ze… Er is nog iets… Heb hier twee brieven maar geen idee wat we er mee moeten… Misschien kan ze dat zelf uitleggen.. Ik zuchtte en dacht… Gelukkig krijg ik nog even wat tijd…

Vlug mijn gedachten ordenen… schietgebedje… en bedenken hoe vertel ik het kort en bondig… Pfff een hele opgave voor mij…

Maar gelukkig ik werd rustig en God gaf mij de woorden om het uit te leggen… De verpleegkundige was meteen erg begripvol en maakte een samenvatting van wat ik zei..

Misdiagnoses… waardoor verkeerde medicatie gehad, waardoor nu allergische reacties op narcose enz. En als er iets gebeurt geen extra medicijnen maar je coach bellen…

Door dat de verpleegkundige begripvol en rustig reageerde had dit een positief effect op mijn stress en de adrenaline daalde en ik werd rustiger…

Maar de stress had mij niet goed gedaan zo vlak voor de operatie.. Mijn lichaam reageerde direct met verkrampingen.. Dystonie reageert namelijk op stress…. En Stress Ja dat was er..

Ik probeerde afleiding te zoeken door in gesprek te blijven met de verpleegkundige zodat ik afleiding had en de dystonie en de pijn minder ervoer..

Maar na deze eerste beproeving kwam er nog een tweede..

• Beproeving 2

Na een kwartiertje kwam de arts die mij ging opereren met de anesthesioloog en assistentes om mij op te halen naar de OK.. Hij blies direct van de hoge toren door voortdurend te roepen; ‘Opschieten.. Maak eens een beetje haast…heb niet de hele dag de tijd’.. Dit geschreeuw ging met de nodige arrogantie gepaard en was erg voelbaar.. De verpleegkundige mopperde dat zij niet zo snel kon… Maar daar werd aan voorbij gegaan en ik werd in allerijl meegenomen de OK in..

En hier gebeurde iets waar ik nog steeds stomverbaasd over ben..

De procedure van vragen begon en de arts vroeg mij wat er moest gebeuren, ik vertelde dat de lymfeklier aan de rechterkant er uit gehaald moest worden… Hij keek, voelde en zei; ‘Dat ga ik niet doen.. Dit is klinkklare onzin… Ik heb ook zo’n ding daar zitten… Is grote onzin om hem eruit te halen… Heeft geen zin.. 9 van de 10 keer komt er niks uit… een onnodige operatie… Ik ga dit wel even fiksen want dit ga ik niet doen’… en hij liep weg…

Slik… Hoor ik dat goed? Onnodige operatie, geen zin, onzin? Ik raakte in de war en dacht… Geen operatie, geen narcose, geen….

Maar de anesthesist ging gewoon door met de voorbereidingen, en vertelde mij wat er verder ging gebeuren. Ik dacht “hoezo?!?” Komt er dan toch nog een operatie? Een narcose? Hij wil mij toch niet opereren?!?

Na ongeveer 5 minuutjes kwam de arts weer terug, hij had namelijk, na dat hij weg was gegaan, achter in de ruimte staan praten en overleggen. Hij kwam naar mij toe en sloeg een hele andere toon aan dan de eerste keer… hij werd erg vriendelijk en zei; ‘Nou Mevrouw, we gaan de lymfeklier verwijderen en dat is zo gepiept’.

Mijn maag draaide om en ik wist het nu helemaal niet meer… het vertrouwen in deze arts was totaal naar het 0 punt gedaald!

Ik merkte dat de twijfel bij mij toesloeg… Had het eerste gesprek niet plaatsgevonden? had ik het gedroomd? En wederom betrok ik het direct op mijzelf… gelukkig herkende ik het meteen en kon ik deze leugen per direct wegsturen en ook het schuldgevoel wees ik de deur… IK BEN NIET GEK!!! ik weet drommels goed wat hier gebeurd…

Mmm… die cursus “Als muren vallen” doe ik niet voor niets dacht ik bij mijzelf…

Ik kreeg steeds meer een nare bijsmaak van dit hele gebeuren… Eigenlijk wilde ik helemaal niet meer geopereerd worden…Mijn gevoel en lichaam zeiden “Vluchten” “Rennen”… Maar ik durfde niet…. Wist überhaupt niet eens wat ik nog kon zeggen, of inbrengen voelde mij zo klein en nietig… en klapte helemaal dicht… men nam mij zo NIET serieus, alle blauwe plekken kregen een dreun AU….

Pffff… Dit was toch eigenlijk te bizar voor woorden… Ik moest mij toevertrouwen aan een arts die het hele gebeuren onzin vondt?? Dit kon ik niet… Oooo wat moet ik doen… als dit maar goed komt dacht ik… Heer help!

Mijn hart en mijn gedachten riepen al voortdurend de Heer aan door middel van “Schietgebedjes” want ik wist dat er 1 Iemand was waar ik naar toe kon gaan die mij wel serieus nam en dat was de Here Jezus… En door dat al mijn veiligheid om mij heen weg viel begon ik te bidden… “Heer als het onzin is, als de operatie niet Uw wil is, of niet nodig is.. wilt U dan dit hele circus stoppen? Maar als het moet gebeuren wilt U dan maar het roer hier overnemen?”

Alle zekerheden om mij heen waren weggevallen… Het enige wat er nog was, was de zekerheid dat God mijn leven in Zijn handen had.. Op wie ik kon vertrouwen… Ik herhaalde steeds in mijn gedachten de woorden “Maar wat er ook gebeurd, Ik hou van U en U bent hierbij… En God antwoordde en zei tegen mij als een cadans in mijn gedachten… ‘Ik hou van jou’ ‘Ik hou van jou’

Met deze woorden en gedachten kon ik mij uiteindelijk toevertrouwen, niet aan de arts die mij ging opereren, maar aan mijn Heer die er bij blijft ook als ik mijn ogen sluit!

Na een uur werd ik weer wakker op de uitslaapkamer..

De anesthesist kwam bij mij en vertelde dat de operatie goed geslaagd was, de lymfeklier was naar volle tevredenheid verwijderd…

Ik dacht gelukkig dan is dat in ieder geval goed gegaan, hiervoor was ik tenslotte ook gekomen..

Ondanks deze bizarre ochtend wat al zeer stressvol was, kwam voor mij nu nog een spannend gedeelte… Hoe zou mijn lichaam gaan reageren… ik maakte mij daar best wel een beetje zorgen om omdat ik voor de narcose mijn portie stress zeer zeker had gehad en daardoor de uitwerking nog wel eens heftiger kon verlopen… Maar ik zei direct tegen mij zelf… geen zorgen voor de dag van morgen… eerts maar even afwachten.. misschien valt het wel reuze mee….

De uren dat ik langzaam wakkerder werd ging het eigenlijk best goed… Geen gekke dingen… psychisch of lichamelijk… Na een paar uurtjes mocht ik weer naar de afdeling..

Er viel een last van mij af… ik was zo blij en dankbaar dat ik mij zo goed voelde… na zo’n stressvolle ochtend!

Op de afdeling mocht ik gelukkig weer wat eten en na 2 uurtjes kwam de verpleegkundige en ze zei… ‘Volgens ons gaat het goed met u en mag u wat ons betreft u aankleden en lekker naar huis gaan’…

Ik was erg blij dat ik weer naar huis mocht, weg uit deze onveilige situatie, heerlijk terug naar mijn eigen vertrouwde veilige Thuis!

Thuisgekomen voelde ik mij prima… Bijna geen pijn en geen klachten qua Dystonie of geestelijk in de war zijn… Ik dacht bij mijzelf; ‘Zou ik er nu dan eindelijk een keer goed doorheen rollen?’

De nacht kwam, maar de slaap was ver te zoeken… We zijn nu 4 dagen verder en de narcose heeft mijn slaapprobleem een stuk erger gemaakt… Als ik 3 uurtjes pak dan is dat veel…

De volgende dag trok de narcose verder mijn lichaam uit en dan neemt je lichaam de regie weer over, en toen ging mijn lichaam toch nog protesteren… en kwam er toch nog een dystonie aanval… achteraf bekeken kon het eigenlijk ook niet uitblijven… ik had tevroeg gejuicht…

Na dat ik Baclofen ben gaan slikken voor de Dystonie en het wonder van Oktober 2017 heb ik niet meer zo’n Dystonie aanval meer gehad….

Ooo wat is dit pijnlijk… Wat zijn die verkrampingen en spasmen lastig en vreselijk pijnlijk… het vervelende is dat je er totaal niks aan kan doen.. overgeven en loslaten en hopen dat de aanval snel voorbij gaat..

Ik kwam er achter dat je geest best wel raar in elkaar zit… Als je namelijk al een poosje weinig tot bijna geen verkrampingen of spasmen hebt gehad, vergeet je al snel hoe pijnlijk een Dystonie aanval ook alweer was… Maar ik weet nu weer hoe een heftige dystonieaanval voelt…

Ik baalde natuurlijk wel.. Had toch stiekem gehoopt dat het goed zou gaan… Maar de teleurstelling kon ik goed handelen en relativeren, want ik was er toch wel een klein beetje op voorbereid en daardoor bleef ik erg rustig… Ik kon mijzelf direct geruststellen en zeggen dat het zeer waarschijnlijk tijdelijk is.. Als de narcose helemaal uit mijn lichaam is zal ik steeds minder klachten ervaren… Hier hield ik mij aan vast… En ik slik natuurlijk nog steeds Baclofen en die zal zijn werk ook doen…

En gelukkig deed de baclofen zijn werk want na 1 dag was de grote aanval verdwenen en had ik alleen nog kleine spasmen en verkrampingen.. Mijn lichaam werd in de loop van de tweede dag steeds ontspannender…

Door de Dystonieaanval van de afgelopen 2 dagen heb ik nu wel vreselijke spierpijn… Alsof ik fanatiek aan het sporten ben geweest… Marathon gelopen.. de Mount Everest beklommen… ach je herkent het vast wel… Maar gelukkig gaat spierpijn weer over!!! 😘

Mijn lichaam is nog wel steeds behoorlijk van slag en ontregeld.

Narcose… Het is en blijft vergif….

Goed drinken en rust pakken…

As donderdag krijg ik de uitslag van de lymfeklier van mijn Hematoloog/Oncoloog… Maar wat ik nog wel wil doen, is de hele situatie omtrent de operatie aan mijn oncoloog vertellen… Want daar ben ik nog steeds verbaasd over.

Ik vind het eigenlijk zo onbeschoft wat de arts heeft gedaan op de OK… Je wordt geopereerd… dan is het toch de bedoeling dat je gerustgesteld wordt? Zodat je rustig de narcose ingaat… en je lichaam zo weinig mogelijk stress ervaart?!?!

Tjonge wat schudde de grond weer onder mijn voeten die dag… ‘Alles’ viel weg.. Maar Hij was daar, Hij.. bij wie ‘Alles’ aanwezig is en waar ‘Alles’ altijd hetzelfde blijft, wat er ook gebeurt… die je volledig kan vertrouwen!

Ik vraag mij eerlijk gezegd soms wel eens af waarom er bij mij vaak van die gekke vreemde dingen gebeuren… bij mij gaat eigenlijk nooit iets zoals het hoort… volgens het “boekje”

En dan moet ik aan de woorden van mijn vader denken… “Het is een bijzonder kind en dat zal ze altijd blijven!”

Maar ik mag wel merken dat ik steeds iets sterker de strijd inga en er elke keer nog weer sterker uitkom..

Hierdoor weet ik dat mijn identiteit meer en meer in de Here Jezus komt te liggen en dat ik steeds meer en meer mag groeien…

Wel met vallen en opstaan, struikelend achter Jezus aan…

En dan durf ik zonder naast mijn schoenen te gaan lopen, zeggen dat ik best een beetje Trost ben op mijzelf… Trost op mijn groei, Trots op MIJZELF!!