“Anders”


Vanmiddag las ik een zeer verhelderend stuk op Facebookpagina Interakt..

Tijdelijk minder belastbaar

‘Het zou moeten kunnen’ dacht ik toen ik een bus voorbij zag rijden met boven de voorruit: tijdelijk buiten dienst. Geen mens die de bus aanhoudt en aandringt om toch in te mogen stappen. Nee, men laat hem gaan.

Het zou moeten kunnen, dat mensen soms een tijdje in hun leven met dat signaal kunnen rondlopen: ‘tijdelijk minder belastbaar’. En dat er dan niemand trekt en duwt, maar dat ze gelaten worden.

Om zich te bezinnen, om zich te realiseren in wat voor overbelast wankel bootje ze zich bevinden, om de schade onder ogen te zien en op krachten te komen, om hun angsten te overwinnen, om te herstellen en om het vertrouwen te vinden dat op een dag de storm weer gaat liggen en het lichter wordt.

Ieder mens die een schokkende ervaring heeft meegemaakt heeft hersteltijd nodig. Een periode waarin zo iemand zichzelf ontziet en door anderen ontzien wordt, waarin rust en bezinning gezocht worden en zo iemand kan doen wat dieren doen: zich verbergen onder een denkbeeldige struik, de psychische en emotionele wonden likken, op adem en op krachten komen. Of het nu om verse wonden gaat of om oude, die nog moeten helen en om aandacht vragen.

‘Tijdelijk minder belastbaar’… als je behoefte voelt die woorden boven je deur te schilderen, of met een sticker op je voorhoofd te plakken, dan is dat een signaal. Ook als je zou willen dat een ander dat voor je zou doen, zodat je het zelf niet hoeft te bevechten. En ook als je juist met man en macht wilt verbergen dat iemand ooit zal denken dat jíj minder belastbaar zou zijn. Allemaal signalen dat je toe bent aan iets anders.

Anders is niet persé het standaardrecept dat ‘méér & minder’ voorschrijft: meer rust, meer ontspanning, meditatie, vakantie, yoga enz. Of juist meer training en superfood en effectiviteitstrainingen om de draagkracht te versterken. Anders is evenmin persé minder: minder taken, minder uren werken, minder verantwoordelijkheid.

Anders is: niet langer acteren vanuit verborgen pijn en ongeheelde wonden, niet langer vanuit defensie en beschermingsmechanismen reageren, maar vanuit een basis die daaronder ligt. Een basis die de pijn kan dragen, de realiteit onder ogen kan zien.

Anders is: vanuit een open waarneming, een open hart, een open geest en een open wil in het leven staan. En doen wat gaat. Voor jou. Op jouw hoogstpersoonlijke eigen wijze. Niet meer en niet minder!!!!!!! 😘

42948938_1880600471986985_2387415330201796608_o

 

Jonge… wat merk ik dat ik even “Tijdelijk minder belastbaar” ben… heb nogal een heftig drie kwart jaar achter de rug wat op dit moment zijn tol eist… qua energie en belastbaarheid…  helaas is mijn situatie geen situatie waarin ik achterover kan leunen.. maar waarin we door moeten… met elke dag weer nieuwe uitdagingen.. en

Ik ga ook door maar wel “ANDERS”…..

Een pas op de plaats is echt even nodig… maar helemaal niks doen is voor mij geen optie want dat past niet bij mij.. maar mijn lichaam vraagt even wat meer aandacht..

pff.. niet altijd makkelijk… maar wel noodzakelijk om op te kunnen laden..

Gelukkig mag ik weten en ervaren dat ik niet alleen door hoef.. samen met Hem en God geeft vrienden om je heen… praktische vrienden, steunende vrienden, geestelijke vrienden.. zo is God.

Het leven kan je soms bergen geven die je moet beklimmen.. zware wegen om te bewandelen.. maar daarin geeft Hij wat je nodig hebt.. moet je zware wegen bewandelen dan zal Hij je goed schoeisel geven om te kunnen wandelen.. en heb je een hulpje nodig om die weg te slechten dan geeft hij mensen om je heen om die weg te kunnen bewandelen…

In de Bijbel staat het verhaal van Mozes en Aaron en Chur Exodus 17:11-13

Zolang ​Mozes​ zijn arm opgeheven hield, was Israël de sterkste partij, maar liet hij zijn arm zakken, dan was ​Amalek​ de sterkste. Toen ​Mozes’ armen zwaar werden, legden Aäron en Chur een steen bij hem neer, zodat hij daarop kon gaan zitten. Zelf gingen ze aan weerszijden van hem staan, om zijn armen te ondersteunen. Daardoor konden zijn armen opgeheven blijven totdat de zon onderging. Zo versloeg ​Jozua​ het ​leger​ van ​Amalek​ tot de laatste man.

Toen Mozes zijn staf omhoog moest houden, zodat Gods volk de overwinning kon behalen, en dit op een gegeven moment niet meer lukte was daar Aaron en Chur om hem te helpen… samen hielden ze de staf omhoog… en de overwinning werd behaald..

Zo geeft God ook ons wat wij nodig hebben om de Overwinning te behalen… over welke omstandigheid dan ook.. heb je te dealen met ziekte.. heb je te dealen met werkeloosheid.. financiële problemen.. elke spreekwoordelijke muur gaat om met Zijn hulp.. elke moeilijke weg kun je bewandelen want Hij zorgt voor ons!

Maar soms lijkt het dat je verdrinkt.. soms heb je het gevoel dat de weg te modderig is.. dat jij je in drijfzand bevind.. dat je er tot je middel inzakt en je hulp nodig hebt..

En die hulp is er.. maar aan ons is de taak om HELP te roepen.. om hulp te vragen… aan God in eerste instantie maar ook aan je medemens.. maar wat is dat moeilijk als je door het leven ervaren hebt dat je op jezelf aangewezen bent.. dat je er alleen voor staat… elke keer val je daarin weer terug.. je denkt dat je het alleen moet opknappen.. denken dat als het je alleen lukt je sterkt bent.. maar eigenlijk is dat zooooo egoïstisch…

God heeft van af het begin al aangegeven dat de mens het alleen niet redt daarom heeft hij een helper geschapen..

Hulpvragen is dus geen teken van zwakte, het is een van de moedigste dingen om te doen.. en leven zoals God het heeft bedoelt…

Maar ook daarin is een balans:

6825d950170b702c497d48f6f3edaf0d

Mensen kunnen niet aan jou neus zien dat het even niet gaat… ze kunnen niet op jou voorhoofd lezen dat je het even niet trekt.. dat je hulp nodig hebt..

Dus trek aan de bel…. pff.. wat vindt ik dat soms moeilijk… maar wat werkt het bevrijdend!

Het is vele opzichten waardevol

  • Voor je sociale contacten
  • Van beide kanten een positief gevoel
  • Je overwint je omstandigheden
  • Je hoeft de last niet alleen te dragen

En jij kunt vast de lijst nog wel aanvullen!

Wij mogen er voor elkaar zijn…  Als broers en zussen… naast elkaar!

God geeft ons elkaar!

En dan komt er zeer zeker een tijd dat jij zover bent om anderen te helpen op wat voor manier dan ook..

Be Blessed!

FB_IMG_1526107266970

 

Vreugdetranen!!!!


Vreugdetranen!!!!

Herken je dat…. Vreugdetranen… Huilen van Vreugde…. of andersom… In je Verdriet Vreugde ervaren?!?!….

Het kan…

Wij gaan door een heftige tijd… een periode waarin er veel wordt gehuild… een periode waarin emoties door elkaar heen lopen.. heen en weer schieten.. jantje huilt, jantje lacht… en man wat is dat vermoeiend…

Doordat je allebei in een rouwproces zit… en allebei vaak overmand bent van verdriet is het een kunst om elkaar te blijven vinden… dit gaat met vallen en opstaan… soms zijn we zo overspoeld door verdriet dat het enige wat er dan nog overblijft is stil zijn en elkaar stevig vasthouden en gewoon verdrietig zijn.. het mag… elkaar laten merken dat de Liefde overwint!

00ea5f72ae28d4e770b1900562eca55c

Wij mensen denken vaak dat wij sterk moeten zijn… niet laten blijken dat je verdrietig bent…dat je het even niet ziet zitten… nee dat kan niet… wij leven helaas in een maatschappij waar vaak geen plek is voor verdriet.. ja eventjes maar dan moet je weer door hoor.. niet te lang in blijven hangen…niet gezond voor je…

Maar Verdriet mag er zijn, het is gezond… je kunt het beter maar toelaten dan je sterk houden en kop in het zand en doorgaan… want vroeg of laat komt het eruit… en vaak als het er dan uitkomt is het veel heftiger…  een stevig potje janken lucht vaak op… je krijgt weer ruimte om door te gaan.. de tranen spoelen je ziel schoon.

Toen mijn man de voorlopige diagnose CADASIL kreeg dringt het eerst niet zo door… maar in die CADASIL zijn verschillende symptomen waaronder Dementie en dan kom je in de groep Vasculaire Dementie omdat CADASIL een erfelijke vaataandoening is…. je stopt het in eerste instantie wat weg en ach we zien wel… maar het moeilijke is dat je het ene moment merkt dat het best wel erg is, terwijl je een ander moment denkt zie je wel ik heb me vast vergist… en dan het volgende moment komt het weer pijnlijk binnen…

Je hebt verschillende soorten dementie en als je vasculaire dementie hebt dan besef je heel lang wat er mis gaat en daardoor heb je ook erg veel last van je emoties… je hebt je emoties niet meer zo goed onder controle… ik vergelijk het dan vaak met een flipperkast…en ja dat is zeer vermoeiend… voor mijn man maar ook voor mij…het is voortdurend schakelen… daarnaast merk je dat hij steeds meer de grip op de situatie verliest… wat hem erg onzeker maakt… en daardoor weer erg emotioneel en angstig….

Ga maar na… als je niet weet wat er allemaal gebeurt.. als je merkt dat je bepaalde dingen niet meer begrijpt… niet meer weet hoe iets ook al weer moest.. waar iets ligt… waar je bent en vul verder maar in… ik zou geloof ik ongelofelijk angstig worden… want wie moet je dan vertrouwen??

Wat ben ik dan blij dat wij een God kennen die wij kunnen vertrouwen.. die ons de weg wijst!

Maar ook dat is een proces… het is niet zo makkelijk dan dat ik het hier neer schrijf… dit is echt een proces met vallen en opstaan… soms is God voor onze menselijke gedachten zo ver weg… horen wij Hem niet… voelen wij Hem niet… en dan moet je op Hem vertrouwen… dat Hij het beste met ons voor heeft.. ondanks… ondanks dat hij straks misschien niet meer zijn eigen vrouw zal herkennen… zijn eigen kinderen… niet meer weet wat er gaat gebeuren… dat vooruitzicht is zo beangstigend… ook voor mij als partner… maar ik heb wel geleerd in dit proces om niet te ver vooruit te lopen… natuurlijk houd je rekening met… maar als je te ver vooruit kijkt dan raak je alleen maar meer moedeloos… juist nu is het belangrijk om met de dag te leven…

En als je er dan zo doorheen kan zitten.. als de angst je hart letterlijk en figuurlijk beklemt.. want angst doet wat met je hoor ook lichamelijk… dan mag je het uitroepen naar Hem… onze Rots… en dan komt Hij in jou wanhoop..

Ik heb al veel meegemaakt en steeds weer mag ik ervaren dat het zo is… maar het vraagt van ons elke keer weer een stap… naar Hem toe gaan die jou leven in Zijn hand heeft.. en wat geeft die zekerheid rust en veiligheid.. dan hoef ik niet meer bang te zijn… ja ik zeg hoef … want natuurlijk ben en blijf ik mens en slaat de angst mij nog vaak genoeg om het hart… nog vaak genoeg is er paniek in mij…

Maar ik ben blij en dankbaar dat ik een kind van God ben en dat de Heilige Geest in mij is komen wonen en mij steeds herinnert aan Jezus… aan de Rots… en dan tegen mij zegt met een fluister stemmetje.. zoek Hem.. roep Hem aan… ga zingen… ga bijbel lezen… ga bidden en vul zelf maar in

Toen de Here Jezus naar de Hemel ging heeft Hij ons een Trooster gestuurd… Iemand die altijd bij ons is.. in ons is.. die ons wijsheid geeft.. en ons dingen influistert… en dan is het aan ons of wij luisteren… of wij Zijn stem herkennen… en ook gaan doen wat Hij van ons vraagt… vaak spreekt de Heilige Geest tot ons maar willen wij het niet horen omdat wij vaak denken vanuit ons eigen kracht..

Zo beginnen wij nog steeds elke morgen met lezen en bidden… wij kiezen ervoor om ondanks onze omstandigheden Hem te blijven zoeken… en het mooie is…  dat Hij zich dan laat zien.. dat Hij ons zoeken beloont…

Natuurlijk kun je dan dagboekjes gaan lezen over verdriet… over troost… logisch vanwege de situatie waarin je zit… maar ik kreeg heel sterk op mijn hart om het tegenovergestelde op te zoeken.. om juist gevuld te worden met iets positiefs…  dus niet over Verdriet en Troost te gaan lezen maar over VREUGDE.. BLIJDSCHAP!!

Vond dit best wel vreemd dat dit in mij opkwam en wist ook niet wat het ons zou brengen…  maar ik kan alleen maar zeggen dat er tot nu toe alleen maar Zegen uit voort komt… Zegen… Troost… Bemoediging…

Juist doordat wij de “Vreugde” opzoeken worden we blij.. worden we getroost… door Hem die Vreugde is!

Wij lezen vaak leesplannen van Bible.com… waar mooie leesplannen opstaan met overdenkingen die je als dagboek kunt lezen…

Vorige week zijn wij begonnen aan het leesplan Een Impuls van Vreugde

En op een ochtend mochten we psalm 126  lezen

De Heer heeft iets groots voor ons verricht

Een ​pelgrimslied.

Het was als een ​droom:

Jeruzalem, door de Heer hersteld

in oude ​glorie.

We konden weer lachen,

van vreugde juichen;

alle volken zeiden:

‘De Heer heeft voor hen iets groots verricht.’

De Heer heeft voor ons iets groots verricht,

wat waren we gelukkig!

Heer, herstel ons in oude ​glorie,

zoals de regen de droge beken vult.

Al ​zaait​ een mens onder tranen,

hij zal oogsten in vreugde;

al gaat hij in droefheid voort

met de zaaikorf aan de heup,

zingend komt hij van het land

met zijn armen vol ​schoven.

Hier lees je in de laatste verzen dat wie met tranen zaaien in Vreugde zullen oogsten… Dit is een prachtige bemoediging…

Geef niet op als je in de grootste ellende zit… als je neerslachtig bent… of als je groot verdriet hebt mee te dragen… want al die tranen die je hebt gehuild zal God omzetten in Vreugde!

Jouw tranen....

Al ​zaait​ een mens onder tranen, hij zal oogsten in vreugde;

Vaak heb je veel meer ruimte voor vreugde als je ook de andere kant hebt meegemaakt.. als je intens verdriet hebt gekend.. als je door ellende bent gegaan…

Echt Vreugde is niet onmogelijk als je in diep lijden zit… als je te maken hebt met ondragelijk lijden.. op uitzicht dat je nooit meer beter wordt…  of dat jou ondragelijk leed is aangedaan… want het staat in de bijbel en wel in psalm 126.…  en dat Zijn Gods beloften aan jou… Hij is jou niet vergeten en wil samen met jou naar die diepe vreugde toe werken… de allermoeilijkste periode in jou leven kan de mooiste periode in jou leven worden… als jij jou situatie aan God geeft en op Hem vertrouwd dat Hij je situatie kan omkeren..

En zo mogen wij meemaken dat ondanks dat wij in deze verdrietige periode zitten… Hij ons diepe vreugde kan geven…want toen wij deze psalm lazen voelden we ons bemoedigd… getroost… kregen we weer Hoop… dat wat er ook gebeurt Hij onze situatie eens kan omkeren..

Menselijker wijs is er geen hoop op genezing want het proces gaat door… er zijn geen medicijnen of therapieën voor… onze enige hoop ligt daarom in Hem.. Hij alleen kan onze situatie nog omkeren… en daar bidden we elke dag voor…

En hebben we dan de zekerheid dat God dan ingrijpt??… nee… wij weten niet of Hij het gaat doen.. maar we mogen er wel op blijven hopen… Hoop/Moed verloren al verloren…

Wij zeggen Ja… samen zeggen wij Ja tegen het vertrouwen in deze God… dat ondanks onze situatie wij vol houden en doorgaan in het volle vertrouwen dan ons leven veilig is in Zijn handen wat er ook gebeurt..

Is het dan hopen tegen beter weten in?? Wederom zeg ik “Nee want gebeurt het niet in dit leven dan ligt er een eeuwige toekomst in het verschiet” dat is onze hoop!

297562fa4e4081bcb5e13d57a26ee817

Zijn wij dan niet meer verdrietig? Natuurlijk wel.. de last is zwaar.. onze weg is heftig… maar het is te dragen omdat Hij ons vasthoudt en in ons leeft.. het onderstaande lied is een prachtig lied wat ons verteld dat wij het zelf niet hoeven te doen.. maar dat wij door Hem leven!

 

U bent God, U bent wie U bent,
U blaast mij Uw adem in
Sta ik voor het heetste vuur, ik leef in U.
U bent sterk, zelfs al ben ik zwak;
U geeft kracht voor elke stap.
Sta ik voor het heetste vuur, ik weet:
Heer, ik leef in U.

 

En dan hoeven we niet bang te zijn want:                              U bent sterk, zelfs al ben ik zwak;
U geeft kracht voor elke stap.
Sta ik voor het heetste vuur, ik weet:
Heer, ik leef in U. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gehoord en Gezien worden…


Afgelopen donderdag ging ik vol goede moed naar het Radboud in Nijmegen… Voor een second opinion omdat de reumatoloog in Enschede beweerde dat er niks met mij aan de hand was en het allemaal tussen de oren zat… Helaas niets is minder waar…

Ik kwam in Nijmegen en na de gebruikelijke weeg, meet en druk gebeuren moest ik voor het eerste onderzoek… Een nagelriem onderzoek vanwege syndroom van reynaud…

Na dit onderzoek kreeg ik het gesprek met de immunoloog… Het was een ontzettend aardige arts, maar ook menselijk, ze nam mij ontzettend serieus… De reumatoloog had een brief meegestuurd over zijn bevindingen waar met grote letters mijn psychiatrische diagnoses in stonden… Dit was natuurlijk nu achterhaald en ik vertelde haar direct dat het niet klopte en overhandigde haar het bewijs… De brief van mijn oude psychiater met de verklaring dat mij psychische niks mankeert…

Tot mijn verbazing reageerde ze geschokt en ze zei… Dit kan niet… Dit is zo erg… Dat dit vandaag de dag nog gebeurt… Ik antwoorde zachtjes… Helaas wel… Ik was perplex… Wat deed mij dit goed… Een luisterend oor, een sociale arts, iemand die mij ook begreep.. Want ze pakte mijn dossier erbij en delete al de gegevens van de reumatoloog die niet klopten…

Ik werd er stil en verlegen van en dankte God voor dit wonder… Want voor mij is erkenning nog steeds een wonder…

Mensen… wat doet dat je goed!

Gehoord en gezien worden…

We liepen alles door van de afgelopen vijf jaar maar ook mijn verleden kwam aan bod…

Na ongeveer drie kwartier kwam de reumatoloog binnen en gingen ze brainstormen over wat ze gezien en gehoord hadden… Vond het erg fijn en bijzonder dat ze dit deden in het bijzijn van ons.. En na met elkaar 1 uur durend consult kreeg ik een diagnose…

Zeer waarschijnlijk is het SLE maar welke variant of vorm is de vraag… Ik wordt in ieder geval behandeld voor SLE ook al zou mijn bloed nog niet helemaal mee doen.. Op basis van mijn verhaal en klachten is het de auto-immuunziekte Systemische Lupus Erythematodes (SLE)

Dit was wel even slikken… Aan de ene kant fijn dat ik eindelijk een diagnose heb en de zoektocht nu ten einde komt… Aan de andere kant is het best een heftige diagnose.. Die ook een heftige behandeling vergt..

Hoe die behandeling er precies uit gaat zien is nog afwachten…. Wat ik wel weet is dat ik zware medicatie krijg zoals prednison waar ik niet tegen kan dus het wordt een zusje daarvan.. Maar daaruit blijkt al dat het een heel gepuzzel wordt en het een ware zoektocht is…

Na nog bloedprikken en de Schimmertest van de ogen gingen we weer naar huis…

Ook was ik blij dat ik niet meer terug hoefde naar Enschede waar ze mij zo schandalig hebben behandeld, dit was voor mij een enorme opluchting… De behandeling gaat in Zwolle plaatsvinden… Ook ben ik hier blij om omdat in Zwolle de artsen mij als eerste serieus namen…

Over drie weken wordt ik gebeld en hoor ik wie mijn arts in Zwolle wordt en welke variant ik heb en welke behandeling ze gaan starten..

Spannend en ik zie er als een berg tegenop… Die medicijnen ben ik niet blij mee… De bijwerkingen zijn niet mals… Maar goed hopelijk voor een goed doel… Ik heb niet zoveel keus… Mijn lichaam is erg ziek en moet behandeld worden… Doe ik dat niet dan komt het menselijkerwijs niet goed..

Ik zeg menselijkerwijs omdat ik ook weet dat ik een machtige God heb…

Maar wat is het heftig… En wat gaan wij weer een onzekere tijd tegemoet… Brrrr…

Ik zeg wij omdat dit ook niet makkelijk is voor mijn man.. Hij kan juist die onzekerheid niet meer hebben… Het is zo belangrijk voor hem dat er structuur, stabiliteit en regelmaat is… Helaas is dat met een aandoening als SLE erg lastig…

Het enige wat je dan nog kan doen is je blik naar boven richten en Hem om hulp vragen… Om wijsheid, kracht, rust en vrede… Maar toch ook weer om genezing…

Ik durf dat bijna niet meer te vragen… Dit hele gebeuren maakt mij ook in de war… Ik wordt van het ene hersteld en binnen no time staat er alweer wat anders voor de deur… Hoe kan dit… Dit kan toch niet… En dan slaat de twijfel toe…

Zijn die genezingen dan gewoon voor niks geweest? Zijn het geen genezingen geweest maar gewoon een flow van een dienst?

En toch mag en kan ik dit direct bestrijden en die aanvallen de deur wijzen.. Want God heeft mij wel degelijk aangeraakt… Hij heeft mij wel degelijk van ziektes genezen… Herstel gegeven van mijn verwonde ziel…

Dus mij uitstrekken naar deze Genezende God blijf ik doen, ook voor mijn man!

Ik houdt vast aan Zijn belofte dat Hij afmaakt waar Hij mee is begonnen… Hoe, wat en waar laat ik aan Hem over!

En waarom dit steeds gebeurt.. Ik weet het niet… Heb mijzelf voortdurend onderzocht, beleden, dingen bij God gebracht, vergeving geschonken aan de personen die mij leed hebben aangedaan maar ook mijzelf vergeven, mijzelf geaccepteerd, God gevraagd of er nog dingen zijn… enz. enz….

En als dat oke is en God geen antwoordt geeft, mag je God ook om rust vragen en aannemen dat het tussen jou en God goed zit… en dan proberen los te laten en te denken dat het gewoon de gebrokenheid van deze wereld is…

Er zijn zat mensen die genezen van kanker en jaren later toch nog aan kanker overleden omdat een andere soort terug kwam… En waarom…

Omdat we nog steeds in een gebroken wereld leven met een gebroken lichaam… Deze wereld heeft nog steeds een verlosser nodig…. Ons lichaam heeft nog steeds een nieuw lichaam nodig… En als Jezus terug komt, als er een nieuwe hemel en aarde komt dan pas zal de gebrokenheid verbroken zijn…

Tot die tijd moeten we proberen vol te houden… Ziende op Jezus…

Makkelijk…. NEE… Strijden… JA…

Ik ben soms zo moe… Moe van mijn eigen beperkingen, moe van de ziekte van mijn echtgenoot, die veel energie kost in het omgaan ervan…. Het bijsturen… Aansturen.. Regelen… Omdenken.. Aanpassen..

Het is een verschrikkelijke ziekte… Je staat zo vreselijk machteloos want je kan er niks tegen doen… De ziekte is een sluipende killer… Beetje bij beetje… Stapje voor stapje levert hij in… En ik kijk toe hoe dit venijn het leven uitvaagt…

Gelukkig zijn er af en toe ook goede dagen… Waardoor ik soms zelfs wel eens twijfel en denk… Ach heb ik het dan toch verkeerd gezien.. Terwijl enkele uren later er weer wat gebeurt waardoor je weer met de neus op de feiten wordt gedrukt…

Helaas is het voor omstanders nog moeilijk te begrijpen en te doorgronden.. Als ze even op bezoek komen dan valt het niet op omdat mijn man heel goed nog kan verbloemen en compenseren waardoor soms niemand wat merkt… Alleen na het bezoek kan ik de scherven oprapen en is mijn man uitgeput van het zijn best doen… En moet hij direct gaan slapen om bij te tanken…

Wat ik dan vaak te horen krijg is dat het toch best nog wel mee valt…

Dit maakt mijn strijd eenzaam… Terwijl je juist die steun zo kunt gebruiken… Mensen nodig hebt die naast je staan.. Met je meeleven… Die je ook serieus nemen in wat jij ziet… Ik leef tenslotte 24 uur met hem… Wat ik trouwens met liefde doe… Heel veel Liefde…

Maar het kost mij heel veel… Daarnaast mijn eigen lichaam die niet mee wil werken maakt dat ik totaal afhankelijk ben van Gods kracht, troost, energie en wijsheid en Zijn LIEFDE….

Uit mijzelf kan ik dit echt niet en was ik allang onderuit gegaan…

Ik ben blij dat ik deze Geweldige Liefdevolle God ken…

Maar soms….

Emotioneel in een achtbaan


Heb een poosje niet geblogd omdat ik wilde afwachten hoe mijn ommekeer zich zou ontwikkelen…

Jonge wat voel ik mij dankbaar, blij, overdonderd, emotioneel… Pff alles door elkaar heen… Een echte achtbaan..

En waarom ben ik dankbaar en wat is er de laatste maanden gebeurd?

Ik zal het jullie allemaal vertellen, want ik heb goede hoop dat de ommekeer doorzet! En durf er voorzichtig mee naar buiten te komen.. Ik ben wel bang dat het een blog wordt in twee delen anders wordt ie veel te lang… Maar wil het zo graag met jullie delen, delen dat God Groter is dan je omstandigheden, dat God echt een God van wonderen is en dat er HOOP is, ook al lijkt het zo uitzichtloos…

Jullie weten misschien nog wel dat ik van het voorjaar een blog heb geschreven dat ik beruste in mijn ziek zijn.. Dat ik er vrede mee had en ondanks dat God dichtbij ervaarde..

En dat was ook zo… Ik had er rust en vrede mee, maar merkte dat het wel enorm veel van mij vroeg… Accepteren dat dit het dus is… En Tjonge wat had ik het er zwaar mee, zo zwaar dat ik zo somber werd, ik steeds meer medicijnen moest slikken om de pijn de baas te blijven, en door mijn sombere perioden kreeg ik nog meer pijn, en gingen mijn spieren nog strakker staan, wat resulteerde in nog meer pijnstillers en je komt in de vicieuze cirkel.

Maar hoe kom je daar weer uit?

Ondanks mijn sombere periodes ervaarde ik God dicht bij mij en kon ik van de kleine dingen genieten!

Wij waren verhuisd van Goor naar Borne en waren zoekende naar een nieuwe gemeente, op een dag zei een lieve vriendin tegen mij kom eens mee naar Wierden… Dat hebben we gedaan en eigenlijk is daar mijn ommekeer gekomen… Echt sinds wij naar Ichtus VBG gaan in Wierden heb ik weer hoop, kracht en energie gekregen en nu na een half jaar genezing!

Wij hebben een prachtige tijd bij de VBG de Ark gehad, echt waar daar heeft God ook bijzondere dingen gedaan door de mensen daar heen, vooral de voorganger heeft veel voor mij persoonlijk betekent in mijn groei naar God, God heeft grote dingen gedaan door Hem heen!

Maar God gaat door… Het begon met een zondags dienst bij Ichtus met Gor Katchikyan.. Het was een geweldige ontroerende dienst en na de dienst was er gelegenheid voor gebed… Ik ben naar voren gegaan en Gor heeft met mij gebeden en God heeft door deze man tot mij gesproken met de volgende woorden….

Lieve zus God zal het stof van je oude kleed af schudden..hij zal jou een nieuwe jas aandoen…ik schuif jou een prachtige nieuwe konings ring om je vinger die zal stralen en schitteren… woorden zullen jou niet meer raken….zullen jou niet meer krenken of beschadigen….de deuken die je in het verleden hebt opgelopen zal ik herstellen…ze zullen jou niet meer plagen of pijn doen… jij zal stralen en schitteren…..jij mag opstaan….ga in mijn naam….God zal jou herstel geven en hij bad voor volledig herstel…


Wat een bijzondere woorden. Ik was helemaal stil en overdonderd… Had weken ervoor erg last gehad van mijn verleden… Nachtmerries, flashbecks enz.enz.

Wij zijn naar huis gegaan en ik was helemaal stil, heb het daarom ook destijds niet gedeeld… Puur omdat ik wilde wachten, afwachten wat God zou doen.

Een week later gingen we weer naar de kerk en toen kwam de Dichtbij Jezus dienst nu heet het de 1,2,4 dienst volgens het principe uit

1 korinthiers 2 vers 4 daar staat: Ik kwam jullie dan ook niet met mooie woorden of wijze ideeën over God vertellen. Want voor mij is de boodschap van de gekruisigde Jezus Christus het enige belangrijke. En ik voelde mij onzeker en bang toen ik bij jullie kwam. Ik hield dan ook geen prachtige toespraak. Maar ik sprak gewoon uit mijn hart. En God gaf er kracht aan.
Hier heb ik in een vorige blog Onrecht…. Bitterheid…..It Is Well…….en jij??? over geschreven, maar er was meer gebeurd wat ik toen nog niet had verteld, maar wederom werd er die avond na afloop ook weer voor mij gebeden, ik had in een vorige blog gedeeld dat ik niet meer durfde maar God had mij aangeraakt en mij weer hoop gegeven, hoop op een beter leven, God had wederom tegen mij gezegd dat Hij een plan voor mij had, dat ik zou stralen en schitteren… Dus ik kreeg steeds meer verlangen en had oprecht honger naar God, had het idee dat ik lang in een woestijn had gezeten… Dus overwon mijn vrees en schaamte en durfde de stap voor gebed weer te wagen… ik vroeg mij ook steeds maar af hoe dan??? … Deze avond kreeg ik antwoord…
Ze baden wederom met mij, nu het pastorale team… En ze volharden in gebed zoals God ook zegt in de bijbel… Er werden weer wonderlijke, goddelijke woorden gezegd… Waarvan ik stil werd..

Een zuster zei tegen mij.. Ik voel dat u een ongelofelijk sterke vrouw bent… Meestal krijgt de persoon waarvoor gebeden wordt een ervaring met God maar ik krijg door u een ervaring met God… Als ik voor u bid wordt ik helemaal warm… Er straalt zo’n rust vrede van u uit… En u straalt als u verteld over God… Uw ogen stromen over van Liefde, liefde voor God en de mensen…

Ik moest zo huilen… Dit raakte mij diep, dat God dit tegen mij zei… Ik kreeg zo’n enorme diepe vrede en liefde terug, ik ervaarde zo Zijn nabijheid… Wauw… En het verlangen werd maar groter… En ze vertelde nog dat ze zag dat God grote dingen voor ons in petto had bij de Ichtus gemeente…
Wat was dit ook een bevestiging voor mij dat dit de gemeente was waar God ons wilde hebben… Hier baden wij al weken voor en uit het niets kwam een antwoord!
Dit was het begin van een groot avontuur… De weken die volgde waren mooi, maar ook zwaar, er was een iemand die dit niet wilde, dus de aanvallen van de andere kant logen er niet om… Maar ik mocht mij vasthouden aan de woorden van God…. Dat hij mij niet meer zou raken… Niet met woorden en niet met het verleden…. en met een gerust hart ging ik de tweede operatie aan mijn hernia tegemoet…
En zelfs in het ziekenhuis ging God door!
Dit vertel ik in deel 2 van Emotioneel in een achtbaan!

Be blessed

Vriendelijke woorden zijn…..


 Spreuken 16:24

Vriendelijke woorden zijn als honing voor de ziel en als medicijn voor het lichaam

Ongelofelijk wat een waarheid…

Een vriendelijk woord is als honing voor de ziel en als medicijn voor het lichaam…

Het is de week van de eenzaamheid…

Ik twijfelde of ik er wat over zou delen.. maar het is zo herkenbaar en het bleef maar door mijn hoofd spelen…

En dan kan je niet anders dan delen…

Vriendelijk woord… Wat verlangen er veel mensen soms naar zo’n vriendelijk woord.. maar je kunt zo’n vriendelijk woord alleen maar krijgen als men iemand ziet, als er iemand langs komt… of via een telefoontje of kaartje…

En als je chronisch ziek bent, ouder wordt, en daardoor veel thuis zit.. dan word je sociale kringetje erg klein…

Je levert in.. de dagen zijn soms erg lang… en als je ziek bent kun je niet zomaar even de straat op, als je ouder wordt vallen je vrienden van jou leeftijd langzaam om je heen weg.. allemaal factoren waardoor je kringetje kleiner wordt…

Wat is het dan fijn als je een bezoekje krijgt, een kaartje op de mat valt, of een telefoontje hoe het met je gaat…

Maar wat is het toch vreselijk lastig om er te zijn voor de ander… want iedereen is druk, er wordt van de “gezonde” mens ook heel wat verwacht.. de sociale druk is groot en de werkdruk is ook groot..

Als je thuis komt van je werk of van een drukke dag, zou ik mij voor kunnen stellen dat je moe bent.. thuis wacht ook nog een leven op je als je getrouwd bent of kinderen hebt.. of je hebt gewoon naast je dagelijkse werk nog een sociaal actief leven door bv sport of een vereniging waar je bij zit… en als je dan thuis komt ben je moe en heb je geen zin om nog langs oma te gaan of langs je zieke vriendin, of en telefoontje te plegen.. je bent moe van de dag…

Wat zeer begrijpelijk…

En wat vind ik het dan lastig, als je dit allemaal bedenkt.. om te zeggen dat je soms snakt naar een telefoontje, dat je snakt naar een knuffel van een lieve vriendin die langs komt, of dat je behoefte hebt aan een vriendelijk woord..

En toch….dat verlangen is er.. en ik weet dat het bij heel veel mensen speelt.. ik ben helaas niet de enige die weet wat eenzaamheid is..

En weet je dan komt ook nog een stemmetje om de hoek die je aanklaagt en zegt wie ben jij om dit te verlangen.. en dan voel ik mij ook nog schuldig dat ik mij eenzaam voel en dat verlangen soms zo sterk heb..

En de pech die ik heb is dat ik een enorm gezelschapsmens ben… wat de eenzaamheid nog meer benadrukt… had ik dat maar wat minder… dan was het verlangen in ieder geval wat minder geweest…en was het misschien wat minder pijnlijk…

Eenzaamheid maakt ziek… het is in ieder geval geen gezond gevoel.. verdriet kan je ineens overvallen.. het gevoel van eenzaamheid kan ineens als een zware deken over je heen vallen… en vaak op de gekste momenten… en oo wat doet dat pijn… en wat geeft het een gevoel van onmacht.. want je denkt bij je zelf dat jij je zo niet mag voelen als er niemand komt of als je niemand ziet, omdat die ander er ook nog eens niks aan kan doen als deze haastige wereld hem of haar zo opslokt…

Maar is dat eerlijk om te denken dat jij je zo niet mag voelen… ik denk het niet… het heel logisch om je eenzaam te voelen want het is waar… als je chronisch ziek bent wordt je wereld kleiner, als je ouder wordt, wordt je wereld kleiner… het is de realiteit… en de mensen hebben geen tijd meer voor elkaar ook dat is realiteit.. deze wereld slokt alles op.. deze wereld is zo gehaast geworden… er zijn niet voor niks zoveel mensen overspannen of krijgen een burn-out… en ook die mensen worden dan geplaagd door eenzaamheid…. en het cirkeltje is rond…

En dan rijst bij mij de vraag… wat kunnen we hier dan tegen doen?? 

En dan denk ik dat we die vraag bij beide partijen mogen neerleggen… wat kan de eenzame er aan doen en wat kan de drukke sociale mens er tegen doen…

Ik wil graag bij mij zelf beginnen.. ik denk dat wij als eenzame mensen er ook wat aan kunnen doen…

  • blijf niet bij de pakken neerzitten maar zoek het sociale leven op… zoek zodra je een beetje energie hebt wel de activiteit op waar je al zolang naar toe wilt gaan, ga die ene zondag wanneer je er de kracht voor hebt wel naar de kerk, of door de week naar de huiskring..
  • Ga wel naar die verjaardag of jubileum als je er de puf voor hebt of zorg dat je van te voren je rust pakt zodat je er wat meer energie voor hebt..
  • Pak de telefoon en bel je vriendin zelf op als je zo ziek bent of slecht ter been dat je niet kunt gaan… als het niet past zegt ze het wel…
  • Pak je computer en stuur een kaartje via Kaartje2go een site waar je zelf op een creatieve manier prachtige kaartjes op kunt maken en die je online kunt versturen als je zelf niet naar de brievenbus kunt, ten eerste heb je wat te doen en ten tweede het is niets leuker dan een kaartje te krijgen dus je maakt iemand heel gelukkig…
  • Ga bij een vereniging… bijvoorbeeld een leuk gezellig koor als je daar de energie en de gelegenheid voor hebt…
  • Ga naar een club van je hobby.. bijvoorbeeld een breiclub.. ben je lekker bezig, niet alleen maar samen..

Wat kan ik er toch veel bedenken om eenzaamheid tegen te gaan… maar wat doe je als je echt niet van huis kunt, als je veel aan bed gebonden bed of simpelweg geen energie hebt om er op uit te gaan.. dan wordt het gewoon verdraaid lastig en ben je toch meer op de ander zijn bezoekjes en telefoontjes enz. aangewezen…

Wat zou dan die drukke sociale mens kunnen doen?

 

  • Misschien ontsnappen aan de het drukke haastige leven wat de wereld je oplegt
  • Maak gewoon simpelweg tijd vrij voor de ander
  • Stuur eens een kaartje.. kleine moeite van 5 minuten
  • Doe eens een belletje… ook een kwestie van een paar minuten.. hoeft niet lang want lange gesprekken kan vaak een chronisch zieke toch niet handelen..
  • Vraag de chronisch zieke wel of ze zin heeft om een kopje thee of koffie te komen drinken
  • Nodig de chronisch zieke wel uit op een verjaardag… lukt het niet dan zegt deze persoon het wel… maar alleen al uitnodigen zorgt er voor dat je als chronisch zieke nog meetelt… dat je nog belangrijk bent.
  • Stuur eens een berichtje via social media… waar iedereen bijna elke dag wel een paar minuten op zit..

Goh alweer heel wat mogelijkheden en ongetwijfeld zullen er nog wel veel meer tips zijn..

En wat is er voor mij best nog wel veel werk aan de winkel als ik dit allemaal opschrijf en na lees… pfff kan er nog veel van leren…. ik kan veel aan mijn eigen eenzaamheid doen… en ik weet dat dit voor mij best nog wel leerpuntjes zijn… het is voor mij lastig om dit te leren omdat ik het niet gewend ben geweest… heb zo lang geen sociaal leven gehad, dat om gaan met dit sociale leven niet makkelijk is.. en als ik heel eerlijk ben durf ik vaak ook niet… omdat ik mij nog vaak te veel voel…te vaak nog steeds last heb van die leugentjes in mijn hoofd, die actief bezig zijn om mijn minderwaardigheidscomplex aan te wakkeren…en die ik elke keer weer weg stuur maar mij vaak wel weerhouden om de stappen te nemen…. maar al doende leert men… en ik ga door…

Maar helaas soms heb ik die opties ook niet… want wat ontbreekt het mij vaak aan energie… wat laat mijn lichaam mij vaak in de steek en dan ben ik afhankelijk van dat ene telefoontje, berichtje, kaartje of bezoekje met dat vriendelijke woord…

En uit ervaring weet ik wat een vriendelijk woord doet… als ik een appje krijg, of een berichtje van Facebook, of iemand belt met de vraag hoe het met mij is… of komt spontaan langs… dan maakt mijn hart een vreugde sprongetje… dan krijg ik een heel speciaal dankbaar gevoel in mij… omdat ik weet dat het niet gewoon is…. omdat ik het als iets heel speciaals voel als dat gebeurt omdat ik de andere kant ook weet…omdat ik weet hoe eenzaamheid voelt.

Ik ben ontzettend dankbaar voor elk vriendelijk woord want het doet mij meer dan welke pil ik ook krijg van de dokter…

Een pil is misschien heilzaam voor mijn lichaam maar een vriendelijk woord is heilzaam voor mijn ziel!

En als die eenzaamheid als een zware deken over jou heen valt, weet dan dat je nooit alleen bent… dat er altijd altijd iemand is die jou vast houdt… je bent echt nooit maar dan ook nooit alleen… 1 Iemand is er altijd… dat mag je weten al voel je dat op dit moment niet.. tenminste ik voel het niet altijd maar ik weet het zeker.. en dat sleept mij er dan doorheen.. Hij zit naast je op de rand van je bed of bij je op de bank… Hij houd je hand vast…

Als je wilt reageren op deze blog… zou je dan willen reageren met een vriendelijk woord..

 

 Be Blessed

 

Hoe ingewikkeld kunnen we het maken??


In wat voor wereld leven wij???

Ik weet het niet meer.. nu mag ik bij de UWV een hogere uitkering aanvragen omdat k hulpbehoevend ben en geen PGB heb… zo gezegd zo gedaan… en ja ik heb het gekregen… en ja ik WAS er blij mee… eindelijk iets wat zomaar goed ging.. was eigenlijk stom verbaasd dat iets zomaar in een keer goed ging… meestal moet ik er ontzettend voor vechten…maar dit ging goed en ik was er maar wat blij mee
Na dat we de brief van het UWV binnen hadden gekregen, wisten we ook hoeveel we er
op vooruit zouden gaan… nou ja… het was niet veel maar goed alle beetjes helpen… toch????

Helaas dit bleek toch iets anders uit te pakken dan we hadden gedacht…

Omdat ik nu een hogere uitkering kreeg moesten we het aan een aantal instanties doorgeven.. zoals de belastingdienst voor de huur en zorgtoeslag, en het was nog voor meer dingen belangrijk zoals… kwijtscheldingen voor gemeentebelastingen, collectieve zorgverzekering waar wij volgend jaar voor in aanmerking komen… vanwege ons inkomen.

“Doordat wij beide ziek zijn zitten we nu allebei in een uitkering… ik heb vanaf mijn 22 een WAO uitkering en sinds dit jaar is ook mijn man in een WIA uitkering beland, nadat hij ook ziek is geworden en zijn baan daardoor is kwijtgeraakt, dus al met al hebben we best wel een aardig centje ingeleverd en komen wij steeds meer in aanmerking voor potjes waarvoor je in aanmerking komt als je op bijstandsniveau terecht komt… dit is best wel een hele zoektocht en gepuzzel maar gaandeweg kom je erachter”

Dus wij gingen er mee aan de slag… eerst maar eens een proefberekening maken voor de huur en zorgtoeslag… pffff wij schrokken ons een hoedje… in plaats van dat wij erop vooruit gingen, gingen wij er op achteruit…

En ja dan kom je tot de ontdekking dat je jezelf ontzettend in de vingers snijdt…

Ik ga het jullie eens voorrekenen… dan snappen jullie waar ik het over heb… en hoe ingewikkeld het hier in Nederland kan zijn…

Ten eerste kreeg ik met de uitkeringsverhoging ongeveer 75,00 euro meer in de maand…

Maar wat lever ik in???

Ooooo Neeee…. we kwamen samen NET boven de grens uit, dus Nee we hadden Geen recht meer op huur en zorgtoeslag.. we hadden recht op samen 200,00 huur en zorgtoeslag…maar nu met de uitkeringsverhoging van 75,00 niet meer, dus als je dat er af trok dan kwamen we uit op 125,00 dat we zouden inleveren… per maand!

Chips… dat was 1 ding, maar nu gingen we naar de zorgverzekering… en de voordelen die we daar van hadden was:
• eigen bijdrage niet meer hoeven te betalen 27,80 in de maand
• eigen risico niet meer hoeven te betalen 77,00 in de maand
100,00 euro minder premie in de maand betalen gezien onze zorgverzekering nu…

Maar Helaas…. ook hier kwamen we na de uitkeringsverhoging van 75,00 in de maand ook niet meer voor in aanmerking.
Dus als ik die uitkering verhoging door laat gaan zou dit ons aardig wat gaan kosten in plaats van dat het ons wat op zou leveren… terwijl ik die uitkeringsverhoging heb gekregen om mijn zorg te kunnen betalen…

Als we alles even vlug bij elkaar optellen, de misgelopen huur en zorgtoeslag, de voordelen van de zorgverzekering…. dan zouden wij 254,80 per maand op achteruit gaan in plaats van 75,00 op vooruit….
en dan nog maar niet te spreken over de kwijtscheldingen en overige potjes waar je met minder inkomen recht op hebt… en die we nu omdat wij enkele tientjes boven de grens uit komen mislopen…

Daarbij denken ze ook nog dat je dus met 75,00 je zorg kunt betalen en daarnaast al die potjes en lastenverlichting die je misloopt kunt opvangen… nou regering ik weet niet hoe u dat doet, maar hoe ik ook reken ik kan niet 254,80 opvangen met 75,00 euro….ik zou niet weten hoe ik dat moet doen…

Maar goed jullie hebben misschien helemaal niks aan dit rekensommetje, maar ik wilde het jullie toch niet onthouden.. ben niet iemand die makkelijk mijn financiële plaatje deelt… maar dit spande toch echt de kroon, in alles wat ik tot nu toe heb meegemaakt op dit gebied….

Echt het hart schiet je in de keel, en dan denk je ook nog dat je er goed aan doet om een uitkeringsverhoging aan te vragen, je hebt er toch recht op, en als ik dan toch geen recht heb op PGB dan maar uit een ander potje…het is zwaar om rond te komen als je chronisch ziek bent, de regering stopt alle potjes, stopt alle tegemoetkomingen en kort overal op, en dan ga je zelf opzoek naar potjes en mogelijkheden om beter rond te kunnen komen…
maar zoals je ziet levert het niks op want dan val je weer buiten andere regelingen…

Ik was bang dat ik het niet meer terug kon draaien, want meestal wat je aanvraagt zit je dan aan vast.. dus ik vanmorgen, met lood in mijn schoenen de UWV maar opgebeld, met de vraag of ze het per direct stop willen zetten, want als dit doorgaat ik mij zelf ontzettend in de vingers snijd, in plaats van dat ik er op vooruit ga… waar ik het tenslotte allemaal voor deed…
De arts van het UWV begon te lachen aan de telefoon en zei dat ik niet de eerste was die hierom belde… hij kreeg zelfs vragen van mensen om de hele uitkering stop te zetten, omdat ze er anders heel erg op achteruit gingen… ik dacht dit is toch onvoorstelbaar… maar gelukkig zou de arts de uitkeringsverhoging per direct stopzetten… er viel een pak van mijn hart…

Al met al ben ik dus niks opgeschoten met dit hele gedoe… wat een verspilde energie weer…. ach het houd je van de straat hé!

Gelukkig hangt mijn geluk niet af van geld, want ik weet dat geld niet gelukkig maakt… maar ja soms een beetje meer is wel handig…
Wij weten gelukkig waar ons geluk ligt en wie ons leven in handen heeft… mijn leven ligt in Zijn handen en ik hoef mij geen zorgen te maken voor de dag van morgen… Hij zorgt zelfs voor de musjes, en ik mag weten dat ik veel belangrijker ben dan de musjes, dus hoe zou Hij dan niet voor mij zorgen!?
Natuurlijk heeft Hij ons wel wijsheid gegeven om goede rentmeesters te zijn en op die manier ook goed voor je zelf te zorgen, maar als het ons niet meer lukt dan mogen wij die zorg over geven aan Hem die voor ons zorgt…

Wat een rust brengt dat…. Wetend dat er 1 Iemand is die voor je zorgt waardoor jij geen gebrek lijdt.. echt ik heb nog geen dag zonder eten of kleding gezeten… dus uit eigen ervaring weet ik dat ik Hem kan vertrouwen…

Ken jij ook die rust?? Weet jij ook dat er 1 Iemand is die voor jou zorgt?