Ja hoe zal ik beginnen… weet je dat ik gewoon simpelweg niet durf?
Hebben wij weer…
Het is namelijk eigenlijk te erg voor woorden wat er gebeurt is… maar ook te wonderlijk om het niet te vertellen…
Jullie weten dat wij via de crowdfunding een Brommobiel hebben gekregen en hier waren wij ontzettend blij mij… ja ik zeg “waren” want het enthousiasme is nu wel een beetje bekoeld… we waren er namelijk vanuit Amersfoort mee naar huis gereden en dat ging prima.. voor mijn gevoel reed hij als een klokje en was er ook niks aan de hand..
Alhoewel.. er viel mij wel een dingetje op.. na een poosje begon de auto enorm te stinken… maar ach dan denk je.. hij heeft lang stil gestaan.. het wordt kouder dus het kan ook de kachel zijn die we nu aanhebben.. maar toch kreeg ik er wel steeds wat een raar onderbuik gevoel.. maar schoof het toch ook wel gauw weer aan de kant..
We hebben toch een goede auto gekocht?
Helaas na een week erin te hebben gereden kreeg de auto al wat meer mankementen dan alleen stinken… soms viel zomaar de radio uit.. ach de draadjes misschien los getrild.. gebeurt nogal eens bij een brommobiel vanwege het trillen… maar het stinken werd wel steeds meer… net of raakt hij oververhit..
Op een dag was het prachtig mooi weer en we wilden graag even te toeren.. koffie en broodjes mee zodat wij onderweg even konden picknicken in het bos wat wij zo graag mogen doen…
We waren onze woonplaats nog niet uitgereden of de auto minderde vaart en viel uit.. ik kon hem nog net in de berm rijden.. mijn echtgenoot uit de auto.. motorkap open maar kon niks vinden.. dan alle stroomvreters maar uit en proberen te starten.. en warempel hij deed het weer.. maar ik vond het maar niks… vertrouwde het niet meer.. maar ook dat gevoel schoof ik snel weer aan de kant want we wilden er zo graag op uit.. de laatste dagen van het mooie weer wilden ook wij graag nog even genieten!
Dus we tuften weer verder… de binnenweggetjes op gezocht en onderwijl alle stroomvreters toch maar uitgelaten, want stel je voor dat het daar aan lag.. we kwamen in de buurt van Wierden en ik minderde vaart om een kruising over te steken maar de brommobiel dacht daar anders over.. hij viel namelijk uit.. heeft vast gedacht ik help een handje.. maar dit was niet handig voor een kruispunt want het is een diesel dus moest ik hem eerst weer voor gloeien om te kunnen starten..dit duurt natuurlijk wel een aantal seconden tot minuten.. pff.. gelukkig stond er niemand anders achter ons..
Met zweet in de handen en natte oksels kreeg ik de auto weer aan de praat en konden we verder.. maar het bleef niet bij deze ene keer en na drie keer had ik mijn buik er vol van en zei.. we gaan niet verder hoor.. we gaan naar huis.. ik vertrouw het niet..
Mijn man was inmiddels ook op van de spanning en vond het helemaal prima..
Gelukkig was er direct een mogelijkheid om te keren en zo trokken wij maar weer op naar huis.. tot dat wij tussen Bornebroek en Enter waren… het viel mij wel al op dat hij steeds meer begon te stinken.. meestal rook ik het als ik hem thuis neer zette maar nu rook ik het zelfs onder het rijden.. het vreemde was dat er nergens een lampje ging branden.. nergens geen alarmen van oververhitting of iets dergelijks..
Totdat…..
Opeens kwam er allemaal witte rook uit de blazers en onder de motorkap vandaan.. tegelijk viel de snelheid weg en viel hij uit.. ik kon de auto nog net een weiland in rollen… het hart zat in mijn keel en ik werd er misselijk van…
Kon wel huilen…
Ik dacht dit kan niet.. dit mag niet.. we hebben hem nog maar net..
Wij hadden totaal geen idee wat er aan de hand kon zijn.. en dan sta je daar… hoe komen we hier weg maar hoe komt de brommobiel hier weg..
Ik was namelijk nog bezig om pechhulp te regelen dit had ik nog niet helemaal afgerond.. dus daar kon ik ook geen beroep op doen.. de volgende optie.. vrienden bellen.. zo gezegd zo gedaan en de hulptroepen werden in geschakeld..
Na veel telefoontjes en geregel zijn wij thuis gebracht door hele lieve vrienden en de brommobiel werd later opgehaald door de garage..
Maar wij zagen de bui al hangen.. dit zou een duur grapje worden.. en hoe moeten we dat betalen.. we hadden de brommobiel niet voor niets via een crowdfunding gekregen… natuurlijk heb je wel onderhoud ingecalculeerd maar dat er binnen 2 weken zoiets zou gebeuren Tja….
Maar onze goede vriend zei.. God zorgt voor jullie!
Oeff.. het is zo waar.. maar hoe moeilijk om in deze omstandigheden je hieraan vast te houden.. en natuurlijk weet je verstandelijk dat het zo is.. en dat het vast wel weer goed zal komen op de een of andere manier want.. “Hij zorgt” dit staat bij ons als een paal boven water.. maar hoe… geen idee..
Loslaten….
In het volste vertrouwen dat Hij voor ons zorgt… wat de uitkomst dan ook zal zijn… en met alles rekening houdend gingen we in gesprek met God en legden we hem alles voor.. niet alleen dat de brommobiel weer gemaakt kon worden maar we vertelden Hem ook wat het met ons deed.. dat we er niet zonder kunnen.. dat we onze vrijheid terug hadden en nu voelt het of mochten we er even aan proeven en moeten we direct al weer loslaten..
We waren intens verdrietig..
Het is net of mag je iets heel moois in handen houden maar dan moet je het weer terug geven… en dat moois is onze vrijheid!
Ook was ik teleurgesteld en boos.. boos op de omstandigheden maar ook heel erg boos op de andere kant.. en dan bedoel ik onze tegenstander de Boze.. ze zeggen wel eens.. het is of de duivel er mee speelt.. nou ik dacht dat doet hij dus ook…
Ik weet dat hij voortdurend probeert ons leven in de war te schoppen.. steeds als er bij ons iets moois gebeurt komt hij als een bliksem om het weer flink in de war te schoppen.. met als enige doel dat wij kopje onder gaan… teleurgesteld raken.. het vertrouwen opgeven.. en ja.. het liefst wil hij dat wij zelfs God opgeven…
Nou dat kan hij vergeten!!! Want ik wordt er juist strijdlustig van.. er gebeurt namelijk juist het tegenovergestelde.. ons vertrouwen wordt alleen maar sterker.. wij klampen ons nog meer aan Hem vast.. omdat wij weten, ook door ervaringen, dat Onze God veel Sterker en Machtiger is, en alles kan omkeren ten goede.. en komt het anders dan dat wij voor ogen hebben… dan heeft Hij een nog veel mooier plan voor je klaarliggen.
Dit is ons geloof en met dit weten en in de naam van onze Helper Jezus sturen wij dan ook direct de tegenstander de deur uit!
Zijn dan mijn zorgen direct weg.. nee hoor… ik heb ook mijn momenten van twijfel.. van zorgen.. vooral als het dan een poosje duurt voordat je hoort wat er aan de hand is en of de auto wel gemaakt kan worden.. dan komt het op volharden aan.. volharden in Vertrouwen dat Hij voor ons zorgt!… pff dat is moeilijker hoor!
Maar deze week kwam dan eindelijk het telefoontje met de diagnose van de brommobiel.. Jonge dat was niet best… de diagnose was: “Onherstelbaar beschadigd.. niet operabel en ten dode opgeschreven” met andere woorden “Total Loss…”
Ik kon wel janken…
Dit kan toch niet.. hebben we een kat in de zak gekocht?
Ja..
Mmmmm… dat hebben wij weer!! Ik werd nog verdrietiger… wij moeten wel heel veel teleurstellingen incasseren hoor de laatste tijd… de moed zonk mij in de schoenen..
Hij vertelde wat er was gebeurt.. de vorige eigenaar had hem gekocht van iemand en die “iemand” had een verkeerd goedje in de motor gedaan.. nu kan dit wel bij gewone auto’s maar niet bij een brommobiel… dit goedje krijg je er ook niet weer uit… de meneer waar wij hem van gekocht hadden die reed er weinig mee, van de winkel naar huis, waardoor de motor nooit warm werd.. maar ja… wij zijn intensieve gebruikers dus bij ons wordt de motor wel warm.. want als de motor warm werd dan vrat dat goedje alles weg.. alles was ook letterlijk helemaal kapot en weggevreten…
Ik zei: “Vandaar dat er overal rook uitkwam op een gegeven moment”.. maar zei ik: “het was wel witte rook.. witte rook van overgave.. de auto kon niet meer en gaf de geest!”
Maar zei de stem aan de andere kant van de lijn.. er is een mogelijkheid om weer nieuw leven in de brommobiel te blazen en dat is een nieuw hart! (lees motor!)
En ik heb goed nieuws… dat nieuw hart is gevonden.. en de garage gaat hem repareren en hopelijk hebben jullie eind volgende week jullie brommobiel weer terug met een nieuw hart!
Oke.. maarrre..dat zal wel de nodige duiten kosten… ja dat klopt zei hij want een nieuw hart is niet goedkoop… maar zei hij: “die prijs is betaald door sponsors.. het kost jullie niets..”
Ik kreeg kippenvel en was totaal overdonderd en perplex.. kon alleen maar zeggen:
“Dankjewel”
Dit moest even dalen..
Ons leven staat voortdurend in het teken van overleven.. incasseren.. overgeven en loslaten.. en soms wordt het je dan toch wel effe teveel..
Elke keer als we er nu ook over hebben worden we emotioneel.. en ontzettend dankbaar… wat hebben wij een Grote Goede God… elke keer bevestigd Hij opnieuw..
“Ik Ben Er” “Ik Zorg”
Aan ons vraagt Hij maar 1 ding en dat is VERTROUWEN!!
Na het schrijven van deze blog werd ik er heel erg bij bepaald dat het eigenlijk ook zo kan zijn met ons leven.. met ons eigen hart.. die kan ook zo Total Loss zijn.. kapot gemaakt…
Maar dan heb ik goed nieuws want ook jij kunt een nieuw hart krijgen.. het mooie is dat jou nieuwe hart op je ligt te wachten… en weet je… dat nieuwe hart is ook al betaald.. er heeft 1 Iemand namelijk de hoogste prijs voor jou hart betaald.. Zijn naam is Jezus.. Hij heeft Zijn leven gegeven voor jou… zodat jij een nieuw hart.. een nieuw leven kunt ontvangen… Een Eeuwig leven!!
Wie wil dat nou niet!
Het enige wat Hij van jou vraagt is dat je Jezus Vertrouwt,Vergeving vraagt en Hem Accepteert als de Regisseur van jou leven..
Ik heb het jaren geleden gedaan en nog geen seconde spijt gehad…
Mijn leven is daarna niet over rozen gegaan… dat kun je lezen in mijn andere blogs.. maar ik hoef geen angst meer te hebben want er is Iemand die voor mij zorgt en mij helpt… zo zal Hij ook voor jou zorgen en jou helpen in de moeiten van dit leven.. je staat er dan echt nooit meer alleen voor.. want Hij blijft aan jou zijde en neemt je bij de hand..
Na lang wikken en wegen, lang nadenken heb ik toch de stap durven nemen om mijn getuigenis te geven in de kerk…
Het is voor mij een enorme worsteling geweest of ik het wel zou doen… eigenlijk een worsteling gebaseerd op angst…
Wat als…
Wat als ik weer een terug val krijg, wat als de pijn en ongemakken in alle hevigheid weer terug komt? Ik weer in een rolstoel beland… ooo wat werd ik aangevallen..
De Boze wilde duidelijk niet dat ik opnieuw ging getuigen… en hij deed er alles aan om het Grote Wonder wat God heeft gedaan teniet te doen…
En hoe doet hij dat dan? Door mij te pakken op een van mijn zwakke plekken… ONZEKERHEID… ik ben erg onzeker door wat ik allemaal heb mee gemaakt… onzeker over wie ik ben en wat ik mag zijn, doe ik het allemaal wel goed… ik weet verstandelijk allemaal best hoe het zit..
Dat ik er mag zijn zoals ik ben, dat ik het waard ben, dat God mij gemaakt heeft en dat het oké is enz. enz…
Dit alles heeft mij gemaakt tot wat ik nu ben… een gevoelige onzekere meid… met voelsprieten die continu op scherp staan… en ja Satan weet dat en pakt mij daarop…
Dit is mijn strijd in mijn leven, elke dag weer… maar gelukkig mag ik merken dat ik groei… dat wat ik verstandelijk weet, ook in mijn gevoelsleven mag dalen zodat ik het kan pakken…
En hoe groei ik…door voortdurend het tegen mij zelf te zeggen hoe God mij ziet… tegen mij zelf te zeggen dat het goed is, dat het een leugen is wat mijn gedachten steeds zeggen… voortdurend mijn gedachten corrigeren… ook de bevestiging van andere mensen helpen mee, waardevolle mensen die dicht om mij heen staan… en door te proclameren en het ook te gaan geloven.. ook wat de anderen om je heen tegen je zeggen, mag het langzaam dalen..
En dan komt er groei en word je steeds sterker, satan krijgt dan steeds minder ingang om jou om op je onzekerheden te pakken…
Alleen is Herstel vaak een lange, heftige en moeilijke weg….
Ken je het verhaal van het propje papier.. vast wel…
“Een onderwijzeres in New York onderwees haar klas over de gevolgen van pesten. Ze gaf hen de volgende opdracht. Ze gaf alle kinderen in de klas een stuk papier en zei hen het te verfomfaaien, het te verkreukelen, er een prop van te maken, het op de grond te gooien en er op te stampen. Kortom er echt een puinhoop van te maken, maar het niet te verscheuren. De kinderen vonden dat wel een leuke opdracht en deden hun best het blad zo veel mogelijk te verkreukelen. Toen kregen ze de opdracht om het papier voorzichtig weer open te vouwen, zodat het niet scheurde en het weer glad te strijken. Ze liet hen zien hoe vol littekens en vuil het papier was geworden. Toen zei ze de de klas dat ze het papier moesten zeggen dat het hen speet dat ze het zo verkreukeld hadden. Maar hoe vaak ze ook zeiden dat het hen speet en hoe ze hun best ook deden om de kreukels weer uit het papier te halen, het lukte hen niet om het blad in de vorige gladde staat terug te krijgen. Ze wees haar leerlingen op alle littekens die ze achterlieten. En dat die littekens nooit meer zullen verdwijnen, hoe hard ze ook probeerden ze te repareren. Dat is wat er gebeurt als een kind een ander kind pest. Je kan zeggen dat het je spijt, je kan proberen het weer goed te maken, maar de littekens zijn er en die blijven. Mensen van 80 kunnen nu nog navertellen hoe ze op de lagere school gepest werden. De kreukels gingen er niet meer uit. De gezichten van de kinderen in de klas vertelden haar dat haar boodschap was overgekomen.”
Iets kapot maken is vaak in no-time gebeurd maar iets helen of herstellen gaat jaren overheen en altijd blijf je het zien en voelen…
Nu gaat dit verhaal over pesten maar ik denk dat je het wel in ontelbare situatie’s kunt gebruiken…
Ook ik heb moeten leren om niet vanuit de verkeerde schatkamer te reageren… vanuit mijn gekwetste schatkamer, want het leid tot niks… het brengt je in een slachtofferrol waar je niet verder mee komt… ik heb geleerd en ik leer nog steeds om vanuit mijn geheelde schatkamer te reageren waar een volwassen vrouw woont die best wel weet wat ze wel en niet wil… en steeds over haar angstdrempel mag stappen…
En gelukkig mag ik dat samen met Hem doen… stap voor stap in geloof uitstappen en met God aan mijn zij, hoef ik niet bang te zijn, hoef ik niet meer stil te zijn…maar mag ik spreken, mag ik vertellen hoe groot God is..
Als je genezen bent betekend het niet dat je nooit meer ziek zou kunnen worden…ook al ben je van het ene genezen er kan zomaar weer wat gebeuren, zodat je door een andere ziekte weer stil gezet wordt… jou lichaam blijft kwetsbaar… en we leven nog steeds in een gebroken wereld….
Maar ondank dat mogen wij… nee moeten wij… van elk wonder vertellen…
Waarom omdat er Hoop is, geen hoop op een leven zonder ziekte, pijn of ongemak… nee… maar Hoop dat er Iemand is die jou in die ziekte of pijn draagt…en jou wonderen geeft om verder te kunnen… God geeft jou altijd alles wat jij nodig hebt op dat moment… bij de een is dat genezing van een ziekte, bij de ander is dat kracht om het te kunnen dragen, weer bij een ander is dat zorg om de ziekte te kunnen dragen… er zijn zoveel situatie’s waarin je Zijn wonderen kunt zien… Kleine en Grote…
God is een God van Maatwerk….. iedereen kent misschien die term wel uit de gezondheidszorg.. maatwerk betekend: Het werk afstemmen op de behoefte van de patiënt… Wij hebben een liefdevolle Heelmeester die precies weet wat wij nodig hebben en achteraf zien wij ook altijd het het goed was… op het moment zelf snap je niet altijd waarom iets gebeurt… maar achteraf zie je het en dan zeg je…
Dat was u Heer…
Mijn Heelmeester weet precies wat ik nodig heb en heeft Perfect Maatwerk geleverd! Ben ik dan 100% genezen?!?! Nee… maar God heeft gegeven wat ik en wij op dit moment zo nodig hebben.. en dan mag ik daar van getuigen…
Ik hoop dat ik jou door deze blog heb bemoedigt, en dat je vol kunt houden in jou strijd… en misschien is het een idee om Hem te vragen of Hij Maatwerk wil leveren in jou leven.. en weet je misschien heeft Hij dat al wel gedaan maar heb jij dat nog niet ontdekt…
Ik hoop en bid dat Hij in jou situatie Een Op Maat Werkende Heelmeester mag zijn!
Klik hieronder op de link en je kunt mijn getuigenis die ik oudjaarsdag 31 december 2017 heb gegeven bekijken.
Gisteren een geweldige avond gehad. Wat is er mooier dan je hobby uitoefenen midden tussen je vrienden….ik heb zo genoten en zo blij en dankbaar dat het weer kan!
Twee jaar had ik mij steeds opgegeven, sommige repetities mee gedaan, maar de concerten haalde ik niet vanwege mijn chronisch ziek zijn… en ja dan komt het moment dat ik van het voorjaar dacht… ik geef mij nog 1x op, haal ik de eindstreep dan weer niet dan is het klaar…dan sluit ik dit hoofdstuk!
Terwijl ik mij opgaf moest ik nog voor de eerste keer aan mijn hernia geopereerd worden, ik wist toen niet dat er ook nog een tweede keer aan zat te komen.. na de eerste operatie had ik de moed al opgegeven dat het zou lukken, want na de 1e operatie was de hernia in 2 dagen terug… en ja na drie maanden wist ik dat ik nog een keer geopereerd moest worden… ik lag al veel op bed en mijn activiteiten waren tot bijna 0 gedaald… de tweede operatie kwam en weer ging het mis en was de 2 dagen later de hernia weer terug… maar toen kreeg ik het medicijn Baclofen en de vele gebeden zorgden ervoor dat ik langzaam opknapte en het lichaam de hernia zelf weer kon herstellen… wat was ik blij dat er eindelijk een dokter was die mij geloofde en mij en de Dystonie serieus nam… en wat was ik blij dat ook God zijn krachten liet zien tijden gebeden en langzaam trad mijn herstel in..
En ja ik kon een van de oefendagen mee doen en als dat lukt dan mag je ook mee optreden…
EN IK STOND ER! Stralend als de Zon…. Zoals Hij mij destijds heeft beloofd…. en Hij komt Zijn beloften na als wij Hem maar vertrouwen!
Hij was er bij en in Zijn kracht heb ik het kunnen doen… samen met mij lieve vrienden mochten wij Hem de eer geven!
Voor het wonder wat Hij in ons leven doet.. en ook in jou leven kan gaan doen en misschien al heeft gedaan!
Een van de nummers die we mochten zingen was You Raise me up!
Dit nummer kon ik niet zonder tranen en kippenvel zingen, helaas geen filmpje van maar wil het wel met jullie delen tekst met een filmpje van Youtube:
When I am down and, oh my soul, so weary; When troubles come and my heart burdened be; Then, I am still and wait here in the silence, Until you come and sit awhile with me.
You raise me up, so I can stand on mountains; You raise me up, to walk on stormy seas; I am strong, when I am on your shoulders; You raise me up… To more than I can be.
You raise me up, so I can stand on mountains; You raise me up, to walk on stormy seas; I am strong, when I am on your shoulders; You raise me up… To more than I can be.
There is no life – no life without its hunger; Each restless heart beats so imperfectly; But when you come and I am filled with wonder, Sometimes, I think I glimpse eternity.
You raise me up, so I can stand on mountains; You raise me up, to walk on stormy seas; I am strong, when I am on your shoulders; You raise me up… To more than I can be.
You raise me up, so I can stand on mountains; You raise me up, to walk on stormy seas; I am strong, when I am on your shoulders; You raise me up… To more than I can be.
Na mijn vorige blog is er al weer heel veel gebeurd waardoor ik niet direct mijn verhaal verder kon vertellen.. Ook had ik de pech dat mijn computer stuk was gegaan en ter reparatie weg moest.. en dan ben je onthand… maar gelukkig hij is er weer en weer gemaakt!
Maar goed ik eindigde in mijn vorige blog dat ik klaar was om de operatie in te gaan…
In mijn blog Daar Lig je dan! heb je kunnen lezen wat er tijdens en na de operatie allemaal is gebeurt…
Tijdens mijn verblijf in Zwolle had ik contact met oudsten van de Ichtus gemeente en voelde mij enorm door deze mensen gedragen, ik wist ook dat er heel veel mensen, vrienden biddend om ons heen stonden… dit deed mij enorm goed.. wij waren helemaal nog niet bij de Ichtus aangesloten en kwamen er nog maar net als gast… maar ik had de vrijmoedigheid genomen om de oudsten te mailen en zo kwam er onverwachts een Herdersechtpaar bij ons op bezoek in het ziekenhuis.. om met ons te praten maar ook voor ons te bidden… en wat ik ontzettend fijn vond dat ze zelfs ons hebben gezalfd zonder dat wij er van te voren om hadden gevraagd… die betrokkenheid deed ons heel erg goed… door deze mensen heen wist ik dat God mij op het oog had en dat Hij in alles erbij was…
En ik kreeg zo’n enorme rust… Hij droeg mij en Hij zorgde er ook voor dat de medicijnen zijn werk gingen doen… alhoewel ik ontzettend last van de bijwerkingen hield mocht ik op een gegeven moment toch naar huis… en verder thuis revalideren en kijken hoe het zou gaan…
Heerlijk naar huis.. wat was ik blij en dankbaar… ik pakte mijn leventje thuis al snel weer op… maar ik kon nog niet veel en lag merendeel van de dag op bed… ik wilde zo graag weer deelnemen aan het maatschappelijke leven… maar mijn lichaam stond het niet toe… mijn hernia was ook weer terug door de vele verkrampingen en spasmen dus ja ik was al met al met die operatie niet veel opgeschoten…
Maar hoe nu verder Heer.. dit kon toch niet het einde zijn van alles… dit is toch niet mijn leven… op het bed voor het raam… mijn verhalen opschrijven maar verder weinig tot geen contacten… niet meer goed naar de kerk kunnen… dus niet opgebouwd worden.. ook als je thuis mensen weinig ziet is het lastig om zelf dicht bij God te blijven… natuurlijk probeer je het wel en zeer zeker ook samen als man en vrouw elke dag in God handen leggen maar de eenzaamheid was groot….
Ik voerde mijn enorme strijd hierin… maar langzaam aan ging het door de baclofen ook wel weer stapjes goed… ik had in ieder geval die verkrampingen en spasmen nog maar zeer weinig dus dat hielp om mijn lichaam goed te kunnen ontspannen…. en op een zondag kreeg ik zo,n verlangen om weer naar de kerk te gaan…
Ik had gehoord dat op zondag s’avonds er een Wonderlijke Zondag in Wierden van Martin Koornstra zou zijn in VBG De Ichtus.. diep van binnen had ik er wel oren naar om daar naar toe.. ik had sinds de vorige gebeden wel weer de drive om naar deze diensten te gaan en ook voor mij te laten bidden.. ik wist dat ik mij uit mocht strekken naar God maar dat ik het bij God mocht laten wat Hij er mee ging doen… maar ik mag elke keer weer naar Hem toe…
Alleen ik was helemaal niet in staat om te gaan… ook omdat ik ontzettend twijfelde… wat als er niks gebeurd… ik ben wel een potentieel slachtoffer in mijn elektrische rolstoel… wat als ik weer teleurgesteld naar huis moest gaan… natuurlijk ben ik ontzettend blij als er bij andere mensen genezingen plaatsvinden… maar ik was er zelf zo aan toe merkte ik maar durfde dat gevoel eerst niet toe te laten… ik werd er bang van… ja maar Heer… dat is toch niet voor mij.. ik moet dit toch dragen…het zijn de gevolgen van mijn verleden…
Het bijzonder was dat God het verlangen steeds groter maakte…. Verlangen in mijn hart werd steeds heftiger…. het verlangen naar een ontmoeting met Jezus en daarin genezing werd zo groot dat ik het niet meer aankon… allerlei emoties vlogen door elkaar heen… ik voelde mij in een achtbaan van emoties… ik was bang… bang dat het werkelijk zou gebeuren… bang voor teleurstelling dat ik echt moest dragen wat mij overkwam… maar tegelijk ook hoop… hoop dat God een plan heeft ook met mij… een plan met mijn toekomst.. Hij had mij toch het beeld laten zien dat ik zou zingen.. staand en stralend als de zon voor zijn aangezicht… dus hoop was er zeker wel bij mij… maar…..
De tijd ging door en we naderden het punt dat we een beslissing moesten maken.. gaan we wel of gaan we niet….
Ik zei tegen mijn man… we gaan… God roept mij!!
En we stapten in de auto.. rolstoel achterin en op naar Wierden… ik was zo zenuwachtig dat praten moeilijk ging… dat mijn keel dicht geknepen werd… ik was niet meer bang maar meer zenuwachtig wat gaat er gebeuren Heer… waarom heb ik zo’n enorm verlangen???
Maar aangekomen in Wierden…vloeide de zenuwen weg en de dienst begon… de aanbidding was geweldig en ik stond open voor Zijn leiding.. Martin vertelde een paar dingen en daarop begonnen de wonderen… zo bijzonder…dingen die hij niet kon weten kreeg van God op zijn hart gelegd… hij bad ook voor vele ziekten en aandoeningen en men kon gaan staan als hij iets opnoemde… ik dacht bij mijn eigen..dan kan ik de hele avond wel blijven staan…geloof dat dat niet de bedoeling is en ik had er ook geen energie voor.. dus ik bleef zitten in mijn Rolstoel en wist als God een plan had deze avond dan kon Hij het ook in mijn rolstoel doen op de plek waar ik zat!
Op een gegeven moment riep Martin mensen op die pijnlijke handen hadden om te gaan staan… ik dacht bij mijzelf Heer u Weet precies wat ik mankeer… ja pijnlijke vingers en handen heb ik… het belemmert mij enorm in mijn dagelijks leven… maar ik liet het los en bad mee voor al die mensen die waren gaan staan…dat God ze aan mocht raken….en wat gebeurde er tijdens dit gebed mijn handen werden helemaal warm… het stroomde helemaal vol met warmte… ik had enorm koude handen op dat moment omdat ik erg last had van mijn Syndroom van Raynaud…. dus mijn vingers waren spierwit en er zat geen druppel bloed meer in… maar ze werden gloeiend heet en de pijn vloeide weg… ik had geen pijn meer…
Halleluja… God heeft mij aangeraakt…. ik heb geen pijnlijke handen meer, geen kramp meer, geen stijve vingers meer… ik kon met mijn vingers niet meer snelle bewegingen maken die je bij de dokter altijd moet doen als test….en warempel ik kan het weer…. De dienst ging verder en verschillende wonderen gebeurden… en God was duidelijk aanwezig… Je zag God aan het werk… Aan het einde van de dienst kon je nog naar voren gaan om verder met je te laten bidden door teamleden van De Royal Mission…. ik ben ook naar voren gegaan en heb voor mij laten bidden… weer had ik een ontmoeting met God… God kwam in mijn hart en bevrijdde mij verder van obstakels waar ik last van had… Hij liet mij zien hoeveel Hij van mij hield.. en weer een stukje gekwetst hart werd genezen… God is zo groot… lichamelijk gebeurde er verder niets en we zijn na een bewogen avond naar huis gegaan… ik heb het bij God gebracht die avond en ook tegen Hem gezegd… U gaat verder… mijn handen zijn genezen… dank U wel… het is goed zo…. Maar na twee drie dagen kon ik meer bewegen… ik kreeg veel meer energie… had geen last meer van depressieve buien… en voelde mij zo gedragen… langzaam aan kwam ik wat meer uit bed… en begon kleine stukjes te wandelen..
Op een dag zei ik tegen mijn man ik heb ook al een week helemaal geen pijn meer in mijn rug.. geen pijn meer in mijn spieren en gewrichten… ik wist niet wat ik meemaakte… we breiden de wandelingetjes langzaam aan uit.. en ik genoot ervan…
De kleine dingen waren weer mogelijk… samen hand in hand lopen… samen door het bos in de bladeren schoppen… gewoon van elkaar genieten in de natuur… niet meer op afstand maar dicht bij… ik werd er zo gelukkig van..
En God ging door… ik mocht het zingen ook weer oppakken…en dat ging goed.. heerlijk om je stem weer te kunnen en mogen gebruiken om Hem de eer te geven.. Om Hem te danken voor wat voor geweldige wonderen Hij in mijn leven heeft gedaan en nog doet…
En elke dag merk ik dat ik stapje voor stapje verbetering ervaar… natuurlijk heb ik nog een lange weg te gaan… het energie level is 0,0 en helaas is er ook een andere kant…de duivel wil namelijk niet dat het goed met mij gaat en weet mij ook op de zwakke plekken te pakken… mijn lichaam is zo ontzettend kwetsbaar door wat het allemaal heeft meegemaakt in het verleden en dat zal ook zo blijven maar ik mag mij gedragen weten door Hem die ook mijn verleden kent en die ondanks alles van mij houdt en voor mij strijd… Hij is sterker dan de satan….
Doordat ik nu veel meer beweeg en actiever word gaat mijn lichaam ongelofelijk protesteren… mijn Dystonie is nog altijd wel aanwezig en ook niet genezen… maar het vervelende is dat Dystonie getriggerd word door negatieve emoties maar ook door positieve gelukkige emoties en dat is nou precies wat de duivel weet en mij op weet te pakken..
Maar zoals ik al zei mijn God is Sterker, Groter en Machtiger..
Even een voorbeeldje hoe God laat zien dat Hij Groter, Sterker en Machtiger is… ik ben weer aan het zingen en heb vorige week zaterdag een oefendag gehad voor projectkoor van The Choir Comapany voor het optreden met het Project The Young Messiah van Tom Parker… ik doe mee maar het is heftig…doordat ik nu weer zing en erg gelukkig ben… speelt de Dystonie op… het triggert de spieren die ik meer gebruik.. mijn borstspieren dus.. maar ook mijn hart en mijn slokdarm zitten daar..dus na een hele dag zingen ging mijn hart moeilijk doen… hartkramp en slokdarm verkrampingen waren het gevolg….het hart gaf aan dat het niet eens was met de gang van zaken…. ik moest op de gegeven moment de dokterspost bellen, had gehoopt dat het af zou zakken….maar gebeld en na een half uurtje met de Ambulance naar het ziekenhuis gebracht… na onderzoeken gelukkig weer naar huis… maar die maandag ernaar nog een keer.. en weer met de ambu naar het ziekenhuis.. wat baalde ik maar ik heb geleerd de laatste tijd om het los te laten en het over te geven aan Hem die overal controle over heeft ook over dit stukje van mijn lichaam.. Ik was ook totaal niet bang dat het niet goed was met mij hart… alhoewel je natuurlijk je vraagtekens had… maar ik kwam weer thuis van het ziekenhuis en dan geeft God een ongelofelijk nummer op dat moment door de radio heen….. Het nummer “God Give me a song” van Oslo Gospel Choir werd gespeeld… mijn nummer… God dat hun nummers mij door de diepste dalen hebben gedragen..dus hoe mooi om op zo’n heftig moment dit te mogen horen en weer werd ik bevestigd dat ik zal blijven zingen wat er ook gebeurt!…
En God gaat door… ik heb al eerder gezegd dat ik geloof dat God het bij mij in kleine stapjes doet zodat ik het kan handelen… en ik ben blij en dankbaar voor die kleine/grote wonderstapjes…. en dat ik zou verder mag bouwen aan Zijn plan met mijn leven… Hij was erbij zondagavond in Wierden en is mijn verlangende hart tegemoetgekomen.. heeft het nu alleen aan de wonderlijke zondag gelegen.. dat daar God mij genezing heeft gebracht… nee ik geloof er niks van..het is een optelsom…
Op al die gebeden die er uitgesproken zijn bouwt God zijn Troon… op die gebeden en mijn overgave, vertrouwen en geloof dat het goed zou komen heeft God Zijn werk gedaan… Hij gebruikt en doet alles meewerken ten goede…..
Ik ben blij, gezegend en verwonderd over deze wonderlijke God! Die ALLES gebruikt en Alles mee laat werken ten goede.. zodat Zijn plan met mij tot ontplooiing zal komen… Hoe ik laat mij graag verrassen….Ik laat het Los en geeft mij Over, ik Vertrouw 100% mijn Schepper en mijn Vriend en Geloof dat Hij het beste met mij voor heeft… Het gaat mijn verstand te boven echt waar!
Heb een poosje niet geblogd omdat ik wilde afwachten hoe mijn ommekeer zich zou ontwikkelen…
Jonge wat voel ik mij dankbaar, blij, overdonderd, emotioneel… Pff alles door elkaar heen… Een echte achtbaan..
En waarom ben ik dankbaar en wat is er de laatste maanden gebeurd?
Ik zal het jullie allemaal vertellen, want ik heb goede hoop dat de ommekeer doorzet! En durf er voorzichtig mee naar buiten te komen.. Ik ben wel bang dat het een blog wordt in twee delen anders wordt ie veel te lang… Maar wil het zo graag met jullie delen, delen dat God Groter is dan je omstandigheden, dat God echt een God van wonderen is en dat er HOOP is, ook al lijkt het zo uitzichtloos…
Jullie weten misschien nog wel dat ik van het voorjaar een blog heb geschreven dat ik beruste in mijn ziek zijn.. Dat ik er vrede mee had en ondanks dat God dichtbij ervaarde..
En dat was ook zo… Ik had er rust en vrede mee, maar merkte dat het wel enorm veel van mij vroeg… Accepteren dat dit het dus is… En Tjonge wat had ik het er zwaar mee, zo zwaar dat ik zo somber werd, ik steeds meer medicijnen moest slikken om de pijn de baas te blijven, en door mijn sombere perioden kreeg ik nog meer pijn, en gingen mijn spieren nog strakker staan, wat resulteerde in nog meer pijnstillers en je komt in de vicieuze cirkel.
Maar hoe kom je daar weer uit?
Ondanks mijn sombere periodes ervaarde ik God dicht bij mij en kon ik van de kleine dingen genieten!
Wij waren verhuisd van Goor naar Borne en waren zoekende naar een nieuwe gemeente, op een dag zei een lieve vriendin tegen mij kom eens mee naar Wierden… Dat hebben we gedaan en eigenlijk is daar mijn ommekeer gekomen… Echt sinds wij naar Ichtus VBG gaan in Wierden heb ik weer hoop, kracht en energie gekregen en nu na een half jaar genezing!
Wij hebben een prachtige tijd bij de VBG de Ark gehad, echt waar daar heeft God ook bijzondere dingen gedaan door de mensen daar heen, vooral de voorganger heeft veel voor mij persoonlijk betekent in mijn groei naar God, God heeft grote dingen gedaan door Hem heen!
Maar God gaat door… Het begon met een zondags dienst bij Ichtus met Gor Katchikyan.. Het was een geweldige ontroerende dienst en na de dienst was er gelegenheid voor gebed… Ik ben naar voren gegaan en Gor heeft met mij gebeden en God heeft door deze man tot mij gesproken met de volgende woorden….
Lieve zus God zal het stof van je oude kleed af schudden..hij zal jou een nieuwe jas aandoen…ik schuif jou een prachtige nieuwe konings ring om je vinger die zal stralen en schitteren… woorden zullen jou niet meer raken….zullen jou niet meer krenken of beschadigen….de deuken die je in het verleden hebt opgelopen zal ik herstellen…ze zullen jou niet meer plagen of pijn doen… jij zal stralen en schitteren…..jij mag opstaan….ga in mijn naam….God zal jou herstel geven en hij bad voor volledig herstel…
Wat een bijzondere woorden. Ik was helemaal stil en overdonderd… Had weken ervoor erg last gehad van mijn verleden… Nachtmerries, flashbecks enz.enz.
Wij zijn naar huis gegaan en ik was helemaal stil, heb het daarom ook destijds niet gedeeld… Puur omdat ik wilde wachten, afwachten wat God zou doen.
Een week later gingen we weer naar de kerk en toen kwam de Dichtbij Jezus dienst nu heet het de 1,2,4 dienst volgens het principe uit
1 korinthiers 2 vers 4 daar staat: Ik kwam jullie dan ook niet met mooie woorden of wijze ideeën over God vertellen. Want voor mij is de boodschap van de gekruisigde Jezus Christus het enige belangrijke. En ik voelde mij onzeker en bang toen ik bij jullie kwam. Ik hield dan ook geen prachtige toespraak. Maar ik sprak gewoon uit mijn hart. En God gaf er kracht aan. Hier heb ik in een vorige blog Onrecht…. Bitterheid…..It Is Well…….en jij??? over geschreven, maar er was meer gebeurd wat ik toen nog niet had verteld, maar wederom werd er die avond na afloop ook weer voor mij gebeden, ik had in een vorige blog gedeeld dat ik niet meer durfde maar God had mij aangeraakt en mij weer hoop gegeven, hoop op een beter leven, God had wederom tegen mij gezegd dat Hij een plan voor mij had, dat ik zou stralen en schitteren… Dus ik kreeg steeds meer verlangen en had oprecht honger naar God, had het idee dat ik lang in een woestijn had gezeten… Dus overwon mijn vrees en schaamte en durfde de stap voor gebed weer te wagen… ik vroeg mij ook steeds maar af hoe dan??? … Deze avond kreeg ik antwoord… Ze baden wederom met mij, nu het pastorale team… En ze volharden in gebed zoals God ook zegt in de bijbel… Er werden weer wonderlijke, goddelijke woorden gezegd… Waarvan ik stil werd..
Een zuster zei tegen mij.. Ik voel dat u een ongelofelijk sterke vrouw bent… Meestal krijgt de persoon waarvoor gebeden wordt een ervaring met God maar ik krijg door u een ervaring met God… Als ik voor u bid wordt ik helemaal warm… Er straalt zo’n rust vrede van u uit… En u straalt als u verteld over God… Uw ogen stromen over van Liefde, liefde voor God en de mensen…
Ik moest zo huilen… Dit raakte mij diep, dat God dit tegen mij zei… Ik kreeg zo’n enorme diepe vrede en liefde terug, ik ervaarde zo Zijn nabijheid… Wauw… En het verlangen werd maar groter… En ze vertelde nog dat ze zag dat God grote dingen voor ons in petto had bij de Ichtus gemeente… Wat was dit ook een bevestiging voor mij dat dit de gemeente was waar God ons wilde hebben… Hier baden wij al weken voor en uit het niets kwam een antwoord! Dit was het begin van een groot avontuur… De weken die volgde waren mooi, maar ook zwaar, er was een iemand die dit niet wilde, dus de aanvallen van de andere kant logen er niet om… Maar ik mocht mij vasthouden aan de woorden van God…. Dat hij mij niet meer zou raken… Niet met woorden en niet met het verleden…. en met een gerust hart ging ik de tweede operatie aan mijn hernia tegemoet… En zelfs in het ziekenhuis ging God door! Dit vertel ik in deel 2 van Emotioneel in een achtbaan!
Vorige week heb ik een interview gegeven bij Radio Eenhoorn in het programma Tichterby!
Ik heb toen beloofd om het interview in een blog te verwerken…
De uitzending werd in blokjes verdeeld van ongeveer 10 minuten en tussendoor werd er muziek gedraaid die ik zelf uit had gezocht en paste bij mijn verhaal… het was best wel lastig, wat vertel ik wel en wat vertel ik niet… heb zoveel meegemaakt, dat als ik alles ga vertellen het bijna een boek is… of dat ik wel een hele dag kan vullen, en ik had maar met elkaar ongeveer 50 minuten… tjonge dat was best wel lastig, vooral voor mij die het heerlijk vind om te kletsen..hoe vertel je een levensverhaal wat al 46 jaar duurt in ongeveer 50 minuten…dat is natuurlijk onmogelijk, dus moest ik keuzes maken…
Ik werd gebeld en de uitzending zou beginnen.. maar wat gebeurt er, ik kon niet doorverbonden worden met de studio… ze kregen mij niet op de radio… brrr.. ik vond het al zo spannend… en nu lukte het niet…ze probeerden met alle macht het voor elkaar te krijgen maar wat ze ook deden.. het lukte niet…
Wij kregen heel erg het gevoel dat er iemand anders achter zat… er was natuurlijk de nodige strijd al geweest van te voren bij mij , en wat de andere kant (lees duivel) niet wil is dat wij van God getuigen… dat wij God alle eer geven.. en hij zal er alles aan doen om het niet door te laten gaan, dus hij probeerde het..
“maar onze God is groter en Overwinnaar”,
Ik had wel zoiets van dat heb ik weer…. want het gaat bij mij nooit iets volgens het boekje…. dat is in mijn leven nog nooit zo gegaan dus nu ook niet… en na een half uur, met inspanningen van een externe hulp die in sneltreinvaart naar de studio was gekomen, slaagden ze erin dat ik verbinding had met de studio en het interview kon beginnen….
Ondertussen was de spanning aardig opgelopen en ik had in het begin moeite om mijn stem onder controle te krijgen… de zenuwen gierden door mijn keel… het was wel jammer dat ik de presentatrice heel slecht verstond.. want ze was erg zacht door de telefoon, waardoor ik heel goed moest luisteren naar wat ze zei… en ja als ik haar niet hoorde sprak ik door..maar achteraf hoorde ik dat ik haar regelmatig in de rede was gevallen… dit vind ik natuurlijk heel erg jammer, maar ik hoorde haar erg slecht dus kon hier ook niks aan doen…. maar na het voorstellen wilde ze eerst maar het eerste lied laten horen zodat de spanning even kon zakken……
Opwekking 760 Wie vrees ik nog
Na het lied stelde ik mij voor, wie ik was en over mijn thuis situatie… dat ik in 2014 ben getrouwd nu alweer bijna 3 jaar…en dat wij op een gegeven moment vanuit Friesland naar Twente zijn vertrokken en dat wij in Goor belanden, maar omdat ik meer aangepast moest gaan wonen omdat er een elektrische rolstoel voor mij moest komen en dit paste niet in onze huidige woning, dus moesten wij in korte tijd weer verhuizen, en dit was best wel lastig want wij woonden nog maar net in Goor, maar er was in onze omgeving geen aangepast huis dus keken wij verder om ons heen… en schreven ons ook in bij de woningstichting in Borne want daar wilden wij ook wel heen en binnen 2 weken hadden we een woning in Borne, een prachtig appartement, helemaal aangepast…
Maar voor dat wij die woning konden accepteren moesten wij akkoord hebben van de WMO, dat gebeurde maar niet en het duurde maar en duurde maar, en de woningstichting zei dat ze de woning wel voor ons vast hielden totdat wij akkoord hadden van de WMO… maar dat ze dat normaliter niet deden, en waarom ze dat nu wel deden dat wist hij ook niet… nou dat wisten wij wel… God had dit plekje voor ons bedoelt… want alles viel op zijn plek.. het bijzondere was dat wij in 2013 elkaar weer voor het eerst hadden ontmoet in Borne, mijn man had, voordat onze relatie begon daar altijd gewoond…en het was nog dichter bij de kinderen waarvoor wij mede uiteindelijk weer voor Twente hadden gekozen… door dit alles was voor ons het cirkeltje weer rond… wij konden samen een nieuw leven opbouwen in Borne… de plek die eigenlijk voor ons heel dierbaar was geworden…
Ze vroeg waarom ik voor dit nummer had gekozen, dat zal niet zomaar geweest zijn…en dat was ook zo….dit lied gaat eigenlijk over angst en mijn leven bestond tot 2010 voornamelijk uit angst… tot 2010 heb ik niet een gelukkig leven gehad… verre van dat…dit was al in mijn kinderjaren begonnen omdat ik in een erg beschermende omgeving ben grootgebracht waardoor ik weinig contact had met de buitenwereld…waardoor de buitenwereld eng was, en ik ook niet veel van de buitenwereld begreep, en dus ook niks van de buitenwereld meemaakte.
Toen ik op mijn 17e de stap zette om die buitenwereld te gaan verkennen, dacht ik dat ga ik wel redden… ik ben er helemaal klaar voor om die enge wereld in te stappen…maar ik redde het niet, ik raakte overspannen en kreeg een burn-out, zoals ze dat tegenwoordig zeggen… deze periode heeft ongeveer 2 jaar geduurd en toen trof ik mijn ex-man…. ik dacht nu ga ik een nieuw leven tegemoet, ik heb mijn ware liefde gevonden, nu begint mijn leven.. maar dit bleek uiteindelijk heel anders uit te pakken voor mij….wij bleken gewoon niet bij elkaar te passen…hierdoor raakte ik psychisch in de knoei en voelde ik mij gevangen binnen mijn relatie, en op den duur ook in mijzelf.
Doordat ik steeds meer in de knel kwam met mijzelf en binnen de relatie, ook omdat er nare dingen gebeurde binnen onze relatie…werden mijn klachten ook steeds heftiger… ik slikte nog een beetje medicijnen van mijn eerdere burn-out, maar door de verergering van de situatie, en het gevoel dat ik ergens in gevangen zat waar ik niet uit kon ontsnappen… werden de medicijnen steeds meer opgehoogd…. maar ondanks de medicatie werden mijn klachten niet minder en bleef ik ook ontzettend angstig.. die medicijnen konden mijn angst niet dempen, want wat er eigenlijk gebeurde was dat de medicijnen mij alleen maar angstiger maakten…ze verdoofden mij wel maar de bijwerkingen van die medicijnen was dat je er ook angstiger van kon worden, psychoses van kon krijgen enz….(bij paracetamol bv is een pijnstiller wat je bv gebruikt voor hoofdpijn, maar in de bijsluiter staat ook dat de bijwerking van paracetamol hoofdpijn kan zijn)… en dit deden de medicijnen bij mij…de mensen dachten, ze word steeds zieker en zieker psychisch, maar ik werd juist zieker van de medicatie die mij enorm triggerden… zij gaven bij mij achteraf gezien de tegenovergestelde werking…natuurlijk speelde mee wat er in mijn relatie gebeurde en de gebeurtenissen die ik om mij heen mee maakte, dit zorgde te samen dat ik steeds meer in de knel kwam te zitten.. deze situatie heeft ongeveer 20 jaar geduurd…
In 2009 kwam ik op een punt dat ik het uitschreeuwde naar God, ik zag het niet meer zitten… ik had gelukkig altijd mijn geloof behouden in God, ik denk dat God mij vastgehouden heeft, ik schreeuwde het uit naar God en deed God op dat moment een voorstel… of ik kom naar U toe, of U haalt mij op… ik wist dat het een bizar voorstel was maar ik zag op dat moment geen uitkomst meer… en het gekke was, dat ik als ik zou gaan, ik zeker wist waar ik naar toe zou gaan.. ik zou naar God gaan daar had ik geen twijfel over… ik was voor veel dingen bang, maar daarvoor totaal niet…. maar God had een ander plan met mijn leven…
Hij heeft ingegrepen.. Hij heeft heftig ingegrepen…
Ik wist helemaal niets van onze financiële situatie af, binnen onze realiteit, dat regelde mijn ex-man allemaal, ook omdat ik natuurlijk als een zombie leefde…. op een dag haalde mijn moeder mij op, ik was ergens… en ze zei je moet thuis komen… jullie zijn uit huis gezet… ik snapte er niks van… en ik ging met haar mee… dit was een enorme klap voor mij…je wereld stortte in, al je zekerheid onder je voeten verdween…. ik wist niet meer wat ik moest, ik wist niet meer waar ik naar toe moest…ik had niks meer, geen huis meer… geen dak boven mijn hoofd….. ik dacht hoe moet het nou… gelukkig had ik erg lieve ouders die mij opgevangen hebben…. want mijn ex-man was in geen velden of wegen te bekennen… die was met de noorderzon vertrokken… en helaas heb ik die ook nooit meer gezien…. tot op de dag van vandaag!
En ja dat was een heftige periode, je wordt natuurlijk helemaal op je zelf teruggeworpen… in alles.. in de praktische kant maar ook de financiële kant… en natuurlijk was ik zelf ook nog niet in orde, ik zat nog zwaar onder de medicijnen… de scheiding kwam er door.. dit was ook erg moeilijk want heb daar best wel mee geworsteld… je mag toch niet scheiden, zo heeft God een huwelijk toch niet bedoeld… je beloofd elkaar trouw tot de dood je scheidt… maar tijdens die worsteling heeft God mij laten zien dat het goed was… ik had voldoende redenen om de scheiding in gang te zetten… en met Gods woord mocht ik ontdekken dat het in sommige situaties oké is… en toen kreeg ik ook de rust en vrede van God hierin… en heb ik het ook in alle rust kunnen regelen…
Maar toen kwam het volgende… ik dacht ja ho eens even… die medicijnen en die labeltjes die ik in die 20 jaar opgeplakt had gekregen… dat ben ik helemaal niet… dus ik ben naar mijn toenmalige psychiater gestapt en gezegd, ik wil van die medicatie af, ik wil afbouwen… maar er was geen enkele arts die mee wilde werken…. ze zeiden dat kan niet… dat gaat helemaal fout.. dan wordt je weer psychotisch en moet je weer worden opgenomen… ik zei: “nee hoor.. dat gebeurt niet.. want wat jullie allemaal denken wie ik ben, met al die labeltjes, ben ik helemaal niet… maar ze wilden niet meewerken, op een gegeven moment kwam er een nieuwe arts uit Assen weet ik nog wel, en die zei: “weet je wat, we gaan het gewoon proberen… lukt het niet dan zien we wel waar het schip strand….” Hij zei lukt het niet dan heb ik je er zo weer aan hoor… ik zei deal…daar ga ik mee akkoord…
In 2 jaar heb ik alles afgebouwd… in de laatste week was ik echt een junk… ik werd vreselijk ziek, je bent even helemaal van de wereld… ik weet nu wat een verslaafde doormaakt, meemaakt als hij of zij afkickt… maar ik ben nu 4 jaar verder en heb nog geen enkele terugval gehad of medicatie meer aangeraakt… tenminste niet die medicatie…
Na dit hele verhaal gingen we luisteren naar het lied van Elisa Mannah
Een nummer wat precies beschrijft hoe ik jaren de wereld heb beleeft, ik heb natuurlijk heel lang in een cocon geleefd…als en standbeeld…maar toen ik met de medicijnen afbouwde ontdooide ik langzaam… en toen ik van alle medicijnen af was veranderde ik… mijn angsten verdwenen helemaal….ik was bevrijd en mijn leven begon helemaal opnieuw.. en na 20 jaar als een standbeeld te hebben geleefd, want zo heb ik het wel altijd gevoeld….ik keek vanaf een zijlijn naar de wereld… naar die grote boze enge wereld… en toen kroop ik langzaam uit die cocon…
Dit kon ik natuurlijk niet alleen… ik heb wel hulp gehad van een christelijke begeleidster/hulpverleenster, om alles een plekje te kunnen geven… want alles wat er was gebeurt in mijn leven was niet niks… en het is denk ik logisch dat je daar hulp bij nodig hebt… het heeft mij enorm geholpen om te worden zoals God mij heeft bedoeld… en als je naar de vergelijking kijkt van een cocon, dan denk ik dat ik er nu wel langzaam uit gekropen ben en een mooie vlinder aan het worden ben… en daarom is de Vlinder ook een symbool van mijn leven geworden…
Ik heb, na mijn laatste pilletje te hebben geslikt, een periode gehad van enorm veel energie… ik leefde weer…ik pakte het leven weer op.. ik ging weer vrijwilligerswerk doen, actief in de kerk.. ging weer op een koor enz.. enz.. die periode heeft ongeveer een halfjaar geduurd en toen kreeg ik rare klachten…ik denk dat mijn lichaam ontdekte dat ze het spul/vergif niet meer kregen… mijn lichaam begon het te missen… en mijn lichaam keerde zich op dat moment tegen mij en dat doet het nog steeds…. ik heb ongelofelijk veel pijn in mijn spieren… want mijn spieren zijn natuurlijk 20 jaar verslapt geweest door de medicatie… een arts heeft wel eens tegen mij gezegd… jij krijgt zoveel medicatie daar gaat een paard van ondersteboven maar Mirjam hobbelt gewoon door… aan het einde van mijn afbouw periode heeft de arts die dat toen begeleide tegen mij gezegd.. “Mirjam ik weet absoluut niet hoe jou toekomst er uit gaat zien..want ik weet niet wat die medicijnen allemaal met jou lichaam hebben gedaan…en hoe jou lichaam gaat reageren nu je er helemaal van af bent… ik weet het niet… ik kan het jou niet vertellen… simpelweg omdat wij hier geen ervaring mee hebben…”
Nou ik ben vier jaar verder en ik weet nu wat die medicijnen met mijn lichaam hebben gedaan en nog doen.. maar mijn lichaam heeft zich tegen mij gekeerd maar God niet… God houdt mij vast… mijn lichaam laat het voortdurend afweten… wel heel wisselend trouwens, de ene dag is de ander dag niet… ik heb gelukkig niet elke dag een slechte dag…maar ik breng veel van mijn uren op bed door.. ik heb op dit moment ook een hernia waar ik mee te kampen heb… daar ben ik aan geopereerd 18 April.. ik zag heel erg tegen die operatie op, want mijn lichaam kreeg wel een narcose en daar zit natuurlijk wel spierverslappers in, dus ik dacht mijn lichaam gaat juichen… ik was heel erg benieuwd hoe het allemaal zou gaan… en hoe mijn lichaam erop zou reageren…
Maar ik merk steeds weer door alle gebeurtenissen heen, hoe vaak mijn lichaam mij ook in de steek laat, dat God mij vasthoudt… dat Hij er bij is… Hij zit af en toe gewoon op de rand van mijn bed… als ik heel veel pijn heb, als mijn man met mij gaat bidden, laat Hij zichzelf zien en dat vind ik ontzettend waardevol, kijk heel vaak voelen we het niet, verstandelijk weten we vaak wel dat Hij erbij is maar gevoelsmatig voelen we soms heel wat anders… maar God laat heel vaak aan mij zien dat Hij er is… en dat is voor mij een enorme bemoediging en daardoor kan ik ook doorgaan… ik heb wel een mooi voorbeeld wat ik daarin meegemaakt heb…
Tijdens de operatie aan mijn hernia zat best wel een risico, de narcose was niet goed voor mij… het kon een psychose uitroepen of een delier… ik ben door mijn verleden met de medicijnen daar nogal gevoelig voor… en de angst was er ook bij de artsen dat het zou kunnen gebeuren, dus we waren er wel op voorbereid….maar ik wist ook dat er heel veel mensen voor mij aan het bidden waren en ik vertrouwde volledig op God… ik wist dat Hij erbij was…mijn vertrouwen in Hem is gewoon 100%.. ik weet gewoon dat Hij erbij is en mij vasthoudt….
De operatie verliep goed.. en ik had totaal nergens last van… de narcose gaf absoluut geen bijwerkingen in die richting… ik was natuurlijk moe..doodmoe en sliep veel maar dat was ook wel weer lekker….maar verder geen enkele bijwerking had ik last van.. geen angsten, helemaal niks…ik heb God daar ontzettend voor bedankt…dat was echt een verhoring van heel veel gebeden…
Maar na een week gebeurde er iets… mijn spieren waren natuurlijk enorm getriggerd door de narcose… ze waren natuurlijk wel helemaal verslapt geweest. en als de narcose dan uitwerkt, dan gaan mijn spieren weer helemaal strak staan..wat ze normaliter al 24 uur per dag doen..daarom heb ik ook zoveel pijn, want mijn spieren kunnen zich niet meer uit zichzelf ontspannen… en toen kreeg ik een Dystonie aanval.. ik lag helemaal verkrampt in bed… de hernia was eigenlijk vrijwel direct terug, door mijn verkrampte houding was de hernia teruggeschoten… de arts wilde mij een bepaald medicijn geven, een ontstekingsremmer zodat de ontsteking weg zou gaan en de hernia zich ook weer terug trok.. hier was ik niet zo blij mee want ik kon niet goed tegen die medicijnen, het was een zusje van prednison en prednison kon ik niet tegen, hier zat een stofje in wat bij mij weer een psychose kon uitlokken, maar ik had niet zoveel keus dus ik besloot het maar te doen.. ik dacht God heeft mij ook bewaard voor nare gevolgen van de narcose, dus dit zal ook wel los lopen…
Maar na twee dagen schoot ik richting een psychose, een delier, ik lag in dat ziekenhuis bed en ik was zo bang… echt bang..zo bang heb ik mij in tijden niet gevoeld.… ik heb zo gehuild en ja het was nacht en je ligt alleen in je ziekenhuis bed en mijn verleden kwam als een nare film voorbij. Ik was natuurlijk vreselijk bang dat ik weer terug zou vallen..dat was mijn grootste angst.. En ik heb God aangeroepen… het was mijn enigste houvast op dat moment… je ligt daar alleen en de zusters weten ook totaal niet wat er aan de hand is en waar je doorheen gaat…dus mijn enige hoop was God, wat altijd mijn hoop is geweest en gebleven…het was uiteindelijk ochtend geworden en na dat ik God had aangeroepen krijg ik uit het niets een appje van onze dominee met een Bijbeltekst, het appje begon helemaal niet met goedemorgen of zo.. maar alleen maar een Bijbeltekst… en hij wist totaal niet wat er aan de hand was…en de Bijbeltekst die ik kreeg was
Hebreeën 13:5b
“Want God heeft gezegd: “Ik zal je nooit in de steek laten. Ik zal je nooit verlaten.”…
Wauw dit was een verhoring van mijn roepen naar God.. ik dacht dit kan niet, en ik las het opnieuw en opnieuw…nou dit was regelrecht een cadeautje uit de hemel. dit was een antwoord op mijn roepen naar God.. en ja nu wist ik natuurlijk dat de dominee wakker was, en op dat moment kwam er een stem die zei dat ik om gebed moest vragen, ik dacht nou nee dat hoeft niet dit is wel genoeg.. maar die stem hield aan en dat heb ik hem toen geappt en hij antwoordde gelijk met zo’n icoontje met twee biddende handen… en toen wist ik gewoon dat hij ging bidden en ik bad op dat moment vanuit het ziekenhuis mee…
Ondertussen stuurde God nog een verpleegkundige langs, die ging op bed zitten en sloeg op dat moment haar armen om mij heen, toen kreeg ik dus ook nog lijfelijk troost.. en dan denk ik, God weet precies wat wij nodig hebben…op momenten dat wij het zelf niet meer weten… Hij hield mij gewoon vast…door engelen te sturen en hiermee tilde Hij mij op.
Dit nummer gaat over hoogte en diepten punten in je leven, ik kabbel steeds verder achteruit lichamelijk en lever steeds meer in..en natuurlijk krijg ik ook wel weer eens wat terug…dus ja over rozen gaat ons leven zeker niet..en helaas is mijn man nu ook nog ziek geworden.. dat maakt dat het hier af en toe best wel heftig is..
Zijn we net verhuisd naar Borne, in de veronderstelling dat wij met ons aangepaste woning nog een heerlijk leven tegemoet gaan.. dat we kunnen gaan genieten, wordt je man ook nog ziek, met best wel een heftige aandoening, nu vasculaire executieve problemen met het vermoeden dat er misschien vasculaire dementie onder ten grondslag ligt wat nog verder onderzocht gaat worden, dit moet je dan ook weer een plekje in je leven geven.. wat je moet accepteren en dat gaat met vallen en opstaan… natuurlijk ben ik ook wel eens boos en gefrustreerd…en het woordje WAAROM roep je dan ook uit, en helaas krijg je daar geen antwoord op..
Weet je het voelt als oneerlijk..
Ik heb toch pas na 30 jaar mijn partner weer terug gevonden, ik heb toch 20 jaar niet geleefd en mij als een standbeeld gevoeld?? En nu leefde ik eindelijk weer, en waarom moet ik dan nu weer zoveel inleveren.. ben ik net die mooie vlinder… eindelijk uit die cocon weg… mag ik eindelijk gaan vliegen…
Maar ik ben niet van plan om weer in die cocon te gaan hoor!!!
Kijk waarom alles gebeurt weet ik niet, waarom wij dit allemaal moeten meemaken… ik heb er geen antwoord op.. maar wat ik wel merk, is dat ik door dit alles steeds sterker word en dan wel geestelijk sterker… en dat Hij mij er andere dingen voor in de plaats geeft bv mijn hobby’s.
Mijn hobby’s heb ik echt van God gekregen…toen ik nog in Friesland woonde maakte ik altijd de zondagskrant voor onze kerk… dit vond ik altijd geweldig… dan flanste ik het krantje in elkaar en maakte elke week een plaatje met een tekst erbij…zo begon eigenlijk mijn hobby te ontstaan, ik zocht dan een tekst op in de bijbel en een afbeelding plukte ik van internet, (wel een gratis afbeelding) en dan verwerkte ik de tekst in de afbeelding en dan heb ik een speciaal programma PiZap.com die mij dan helpt om er wat moois van te maken..maar het is voor mij ook tegelijk een stukje stille tijd, en een tijd waarin ik mij richt op God…waardoor mijn relatie verdiept met God..en het is natuurlijk een stukje ontspanning, ik vind het heerlijk om te doen…
Maar ja toen verhuisden wij naar Twente..en toen dacht ik nu kan ik het krantje niet meer doen, Help nu raak ik dat kwijt… en dat vond ik heel erg.. en dacht wat moet ik nu, wat moet ik nu gaan doen… en vroeg het God ook, Heer wat moet ik nu doen… U heeft mij dat talent gegeven en wil natuurlijk ook dat ik daar wat mee ga doen..en ja de Heer voorziet.. en dat doet Hij steeds, in dit verhaal zie je al een aantal voorbeelden van als ik God aanroep dat Hij er is en antwoord geeft en voor mij zorgt… maar dat doet Hij niet altijd direct, of Hij doet het via een appje van een vriendin, of een Bijbeltekst, of iets wat voorbij komt op Facebook.
Op een gegeven moment kreeg ik via een vriendin op Facebook een berichtje dat zij een oproep had gezien over kruimelaars… dat er kruimelaars werd gezocht voor een website DagelijkseBroodkruimels.nl .. een website waar je teksten kunt vinden verwerkt in afbeeldingen, wat zij een kruimel noemen en waar je je op kunt abonneren via de mail, zodat je elke dag een kruimel in je mailbox krijgt, maar er staan ook verhalen op van mensen die bloggen, en er is sinds kort ook een eigen webshop waar je kaarten kunt kopen die gemaakt zijn van de kruimels.. dus al met al een fantastische site..
Ik was erg onzeker en dacht dat is niks voor mij… zo goed ben ik nou ook weer niet…dat is veel te hoog gegrepen voor mij, ik doe het nog maar net, dat kan ik allemaal niet… toen kwam natuurlijk dat onzeker meisje weer naar boven, wat natuurlijk daar diep van binnen zit en ook altijd blijft zitten….ik weet er mee om te gaan, ik weet dat het een leugen is, ik weet dat ik het mag bestrijden en steeds tegen mij zelf mag zeggen dat het niet waar is….en dan gaat het ook wel goed.. maar af en toe steekt ze even de vinger op… van
“Hallo ik ben er ook nog”
maar ondanks dat probeer ik er niet naar te luisteren en doe mijn best op mijn kruimels..maar goed ik heb de stoute schoenen aan getrokken en een mailtje gestuurd…en ik dacht, nou dat zal toch wel niks worden maar goed ik zie wel… eigenlijk een mailtje waarin ik direct al aangaf dat ik niet wist of ik er wel voor in aanmerking kwam omdat ik het nog niet zolang deed en ik erg onzeker was, maar dat ik wel open stond om te leren…
Maar wat gebeurde er …een van het team belde mij op en had op mijn Facebook rond gekeken en zei dat hij wel degelijk iets zag wat hem blij maakte en ik werd aangenomen… ik was ontzettend dankbaar en blij…en ik had het gevoel van “Hé ik heb werk”… werk wat ik op bed kan doen, achter mijn laptop…en nu maak ik elke week een afbeelding of een keer in de twee weken, maar net hoeveel tijd ik heb en hoe het uitkomt..en die stuur ik dan op en dan plannen hun het in… en zo krijgen mensen elke dag een kruimel in hun mail.. of op Facebook want ze hebben ook een Facebook pagina waar ze elke dag de kruimel delen…
Het bijzondere aan deze kruimels is dat het gaat spreken, ze betekenen meer dan een stukje brood… het is levend brood… en wat een Zegen kan dat zijn voor de mensen, en het volgende nummer wat ik uitgezocht had was Zegen van Danielle Schaap
Ja als Zegen kom door regen, als genezing komt door pijn, nou dat heb ik zeer zeker in mijn leven meegemaakt en ja als je dat meemaakt.. wat gebeurt er dan…. hier moest ik even over nadenken toen ze mij dat vroeg… en toen had ik het antwoord..
Dan gebeuren er Grote Dingen!!
En dan ervaar je Zijn nabijheid… en ik kreeg van de presentatrice en enorme mooi bemoediging/ compliment wat ik erg waardeerde en ook ontzettend waardevol vond, zij zei dat toen ze mijn verhaal had gelezen, en de mooie kruimels die voorbij kwamen zoals deze van het nummer He Loves Us
Dit raakt mensen, jij weet de pijn die jouw leven raakt, om te zetten in een beeld. Maar het beeld is niet verwrongen van Pijn of van Bitterheid of van geslotenheid, maar het is steeds een beeld wat je op de een of andere manier kan doen wat Liefde uit straalt, wat Genezing uitstraalt…. Ik herken jou broodkruimels aan de afbeelding…
Dit vond ik zo geweldig dat ze dit allemaal zei, ik was er diep van onder de indruk en mijn grootste wens is ook dat ik Gods Liefde mag uitdelen, en daaruit is ook de naam van mijn website ontstaan… het is niet zomaar een simpele naam geworden als Na regen komt zonneschijn, maar hij heet Love Heals All Things.. daarom had ze het thema van deze avond ook zo genoemd…
Ja en toen kwamen we op mijn website uit… ik heb heel lang getwijfeld of ik dit wel moest gaan doen… moest ik wel beginnen met een website.. vond het best wel eng…en het is ook iets heel kwetsbaars, je deelt iets van jezelf waar een ander mee aan de haal kan gaan.. het is wel internet en gaat de hele wereld over…. maar toen zei een vriendin een keer tegen mij, (en ze wist niet dat ik al een blog had alleen hij stond niet op openbaar maar privé dus niemand kon hem lezen of vinden), waarom ga jij niet bloggen… ik dacht toen je moest eens weten.. die blog ligt allang klaar alleen ik durf niet… en toen zei die vraag stelde was dit een antwoord van God op mijn vraag of ik het wel moest doen…op mijn twijfels…
Nu weet ik dat God mij helpt met het schrijven en vertellen, want ik vertel natuurlijk wel over gebeurtenissen die ik mee heb gemaakt en nog mee maak, verdrietige dingen en mooie dingen… en het laatste wat ik wil is mensen kwetsen of pijn doen.. ik let heel goed op wat ik schrijf en hoe ik het op schrijf, en weet je iedereen leest het weer door zijn eigen bril.. ik schrijf het op met mijn bril, maar iedereen leest het door zijn eigen bril en dat is bij iedereen weer anders, want iemand kan het zo opvatten terwijl dat een ander het heel anders opvat… Gelukkig schrijf ik de blogs samen met God en dan mag ik erop vertrouwen dat God bij diegene is die mijn blog op dat moment leest… en dat Hij zijn Zegen daaraan geeft… want het is ook fijn omdat te mogen merken, ik merk het namelijk aan de reacties die ik van mensen krijg…weet ik gewoon het is goed, elke keer weer… en dat bemoedigt mij ook om door te gaan…
En ja dan heb je nog de uitlaatklep van het zingen, mijn andere hobby, wat bijna samen gaat met bloggen… het zijn twee uitlaatkleppen van mij wat ik zo nodig heb… ik schrijf nog net geen liedjes haha.. maar wat niet is kan nog komen…. wie weet…hihi
Op de achtergrond word nu een nummer van Oslo Gospel Choir gedraaid, en daar heb ik iets mee…gelukkig mocht ik dat tijdens dat het nummer draaide op de achtergrond er nog wat over vertellen…
Tijdens mijn 20 jaar psychisch ziek zijn luisterde ik altijd naar Oslo gospel Choir… elke dag.. dag in en dag uit, ik lag in die periode heel veel op de bank… mijn leven was op het laatst van bed op de bank en van de bank weer op bed… in die tijd hield ik mijn geloof vast door de muziek… door steeds te luisteren naar deze muziek bleef ik dicht bij God.. ik kende alle nummers van de Oslo Gospel Choir uit mijn hoofd… en toen ik was bevrijd na 20 jaar en uit mijn cocon kroop wilde ik weer gaan zingen en ging ik ook weer op een koor… zo kwam ik ook in 2014 bij Vecht Gospel Choir, dit was het eerste projectkoor waar ik mee in aanraking kwam en dit projectkoor had een project met de dirigent van het Oslo Gospel Choir…ik mocht zingen met de dirigent van Oslo Gospel Choir, en ook de nummers van het beroemde koor samen met allemaal andere enthousiaste zangers en zangeressen….een aantal nummers kon ik niet zingen omdat het mij zo raakte… wie had ooit gedacht dat ik nog eens nummers mocht gaan zingen wat mij door mijn donkerste periode van mijn leven heeft geleid.. en mij dicht bij God hield.. en nu mocht ik daarvan zingen … Zijn naam groot maken… en Hem zo bedanken voor wat Hij tot nu toe in mijn leven had gedaan…..
En dat ik door al die dingen die ik meegemaakt heb… door mijn werk bij dagelijksebroodkruimels, en door mijn website, en door het zingen mag ik anderen mensen bemoedigen… dat is mijn grootste wens, mijn grootste drive, andere mensen bemoedigen en Gods grote Liefde doorgeven… want Hij is een liefdevolle God.
Hij wil maar 1 ding en dat is dat jij je leven aan God geeft, en weet je dan komt straks die dag dat alles voorbij is, alles… alle verdriet.. geen pijn meer.. dat we mogen juichen en dansen, en dat het voor eeuwig is… niet voor 1 dag maar voor ALTIJD…. en wat is het dan fijn om dat te doen met iedereen die je lief is.. en wat is dat een geweldige toekomst…
Hij heeft mijn rouwklacht omgeturnd tot een vreugdedans… en dan mag ik voor altijd dansen… ik kan nu niet dansen maar ik dans in mijn hart, en Hij is dicht bij mij maar Hij wil ook dicht bij jou zijn… Hij wil met iedereen de dans van het leven dansen…
Ja en dan de vraag wat ik nog mee wilde geven aan de luisteraars…
HOU VOL!!!
Hou vol en laat niet los dan laat Hij jou niet los, roep God aan en Hij is er… Hoe diep je ook zit of op welke top van welke berg je ook staat… Hij is bij jou en houdt je vast… maar roep Hem aan en HOU VOL… en weet je die dag komt, en dan hoop ik dat je erbij bent…. en dat we samen voor God voor Zijn troon mogen Zingen en Dansen…en tot die tijd…..
Soms denk je dat God ver weg is, vooral als je in een benarde situatie zit of verblijft en je denkt het komt nooit meer goed… en terwijl dat jij in paniek bent en de angst je overmeesterd is God bezig om zijn engelen te mobiliseren om jou te redden en te ondersteunen in je benarde situatie…
Ik weer thuis na 10 dagen ziekenhuis… ben inmiddels geopereerd aan mijn Hernia… het was nogal een forse hernia met een enorme zenuwbeklemming, en er was zelfs en stukje wervelschijf afgebroken wat dwars zat… dus de chirurg is flink bezig geweest… omdat ik tijdens de operatie geen lidocaïne mocht hebben had ik na die tijd heel veel napijn… de meeste mensen krijgen qua verdoving narcose en lidocaïne waardoor ze na de operatie nog ongeveer 24 uur verdoving hebben zodat de pijn te dragen is… ik mag helaas geen lidocaïne hebben omdat mijn bloeddruk dan wegvalt, dus had ik ontzettend veel napijn….
Helaas was de Dystonie na de operatie niet erg aardig voor mij, en doordat de Dystonie getriggerd werd door de pijn die ik had, begon al vrij gauw de verkrampingen en spasmen op te spelen… gevolg nog meer pijn en ik kwam in een vicieuze cirkel terecht… ja en hoe kom je hier weer uit!
De neurochirurg besloot om het pijnteam in te schakelen om het dragelijk voor mij te maken… het pijnteam kwam en ik kreeg een morfine (PCA) pomp en een hele zware pijnstiller voor de nacht… dit gaf gelukkig wel verbetering en was er blij mee.. alhoewel de pijn nog geregeld er door heen schoot waren dat gelukkig momenten, over het algemeen ging het met de pomp redelijk…
De narcose was best wel een dingetje…. dit was het enigste waar ik ontzettend tegenop zag.. de operatie op zich had ik alle vertrouwen in..had een erg bekwame chirurg dus dat zou wel goed komen…. maar met name hoe ik uit de narcose zou komen bracht mij zorgen… werd ik labiel.. werd ik psychotisch… belande ik in een dellier …
Dit was best wel heel spannend ook voor de artsen en verpleegkundigen… en natuurlijk ook voor mijzelf en mijn echtgenoot… maar ik wist dat God bij mij was en met mij mee ging, ook de operatiekamer in… en eigenlijk ging ik heel rustig onder narcose…. had met mijn moeder gesproken en zij zei… zing een lied… ga zingend de narcose in misschien wordt je dan wel wakker met hetzelfde lied.. en ik ging zingend onder zeil… met het lied “Groot is uw Trouw O Heer”
Na de operatie werd ik wakker op de uitslaapkamer en ik had het flink benauwd.. mijn hart had het flink moeilijk gehad en ik kreeg extra zuurstof…. de zusters waren ontzettend aardig en stelden mij gelijk gerust dat alles goed was gegaan en dat ze blij waren dat ik er weer was… af en toe zonk ik weer wat weg maar ik was ontzettend rustig… had wel heel veel pijn maar dat was logisch…
Maar ik was verbaasd dat ik mij zo rustig voelde en nadat mijn hart weer een beetje was bijgekomen mocht ik weer naar de zaal terug…. en steeds ervoer ik die enorme rust en vrede in mij… of was er helemaal niks gebeurd… ik voelde mij helemaal op mijn gemak en veilig…dit had ik nog niet eerder meegemaakt en ik werd zo blij… een enorme blijdschap kwam over mij..ondanks de pijn wilde ik wel zingen… ik wist dat er heel veel mensen voor mij hadden gebeden en nog deden en ik wist zeker dat God mij bewaarde.. Dat God voor mij zorgde dat ik niet in de war zou raken.. Hij gaf mij rust en vrede… wat was ik dankbaar… ontzettend dankbaar… en weer kwam ik tot de ontdekking dat gebed werkt!!!!
Helaas begonnen de verkrampingen en spasmen steeds meer op te spelen, dit was wel een vervelende bijwerking van de narcose… de medicatie werd meer opgeschroefd… en de dagen duurden lang omdat ik door de pijn niet goed kon slapen… ik kreeg gelukkig elke dag bezoek en dat was een welkome afleiding..
Een paar dagen later kreeg ik een enorme aanval van Dystonie, en ik lag uren verkrampt in bed… steeds ontzettende spasmen die elkaar vlug opvolgden….ooo wat deed dit zeer.. wat een ontzettend ondraaglijke pijn.. of was er iemand met een mes in mijn rug aan het steken…hierdoor kreeg mijn rug een ongelofelijke oplawimus…. en alle pijn van voor de operatie kwam in alle hevigheid terug… oo wat baalde ik.. de chirurg was hier al bang voor geweest maar zei dat hij dacht dat de hernia niet terug was gekomen, maar dat de boel geïrriteerd was en er nu door de Dystonieaanval een flinke zwelling en ontsteking was gekomen… en ik moest hier eigenlijk medicijnen voor slikken om zo snel mogelijk die zwelling en ontsteking kwijt te raken… dus ik kreeg een zusje van prednison.. Dexamethason.. hier was ik niet zo blij mee want ik was allergisch voor prednison… dit veroorzaakt bij mij een labiele reactie dus ik was bang dat ik ook door de Dexamethason een allergische reactie zou krijgen… en hier zat ik nou niet op te wachten… het ging juist zo goed… maar ik dacht.. God heeft mij ook bewaard voor nare gevolgen van de narcose dus dit zal ook wel los lopen..
Ik kreeg voor de nacht 4 mg Dexamethason en wonderwel sliep ik als een roosje…alleen de volgende dag werd ik wakker met een vreemd angstig gevoel.. ik stond op van bed en begon enorm te shaken op mijn benen… trillen als een espenblad.. en na een half uur trillen en niet kunnen lopen begon ik te huilen.. dit heeft al met al anderhalf uur geduurd en toen werd ik rustig…. verder van de dag ging het wel aardig dus s’avonds kwam de arts langs om te overleggen… ik deed mijn verhaal en hij zei “ja het is een gok… gaan we ermee door, wat eigenlijk moet, of stoppen we maar dan duurt je herstel nog langer”… ik dacht er even over na en zei “ik heb niet zoveel keus dus laten we maar doorgaan”… en de arts besloot om dagelijks 3x 2 mg Dexamethason te geven en hopelijk had ik er niet teveel last van….. ik kreeg hem eerst weer voor de nacht dus ik dacht nou dan slaap ik in ieder geval lekker….
Maar helaas gebeurde het tegenovergestelde… ik kon niet slapen… ik deed geen oog dicht… en op een gegeven kreeg ik een ontzettend naar gevoel over mij heen… pfff wat was dat een rot gevoel… de paniekaanvallen begonnen te komen, en ik probeerde tijdens een paniekaanval goed mijn ademhaling onder controle te houden zoals ik vroeger wel had geleerd…. maar de angst werd af en toe zo groot dat mijn keel werd dichtgeknepen… na een aantal uren werd ik ontzettend moe van allen en ook heel erg labiel… ik begon te huilen…. maar ik wilde mijn kamergenoten niet wakker maken dus probeerde letterlijk mijn tranen in te slikken… nou dat moet je dus nooit doen want je stikt letterlijk…. ik kreeg op een gegeven moment letterlijk geen lucht meer… en de hele nacht was ik bezig mij zelf bij elkaar te houden…. bij tijd en wijle riep ik God aan… maar het voelde net of was Hij heel ver weg… en de angst kreeg steeds meer plek in mij lichaam…
Inmiddels was het ochtend geworden en in een keer krijg ik een whatsapp bericht binnen… de dominee…. toevallig??? nee daar geloof ik niet in.. en wat schrijft de dominee op dat moment…
Hebreeen 13:5b “Want God heeft gezegd: “Ik zal je nooit in de steek laten. Ik zal je nooit verlaten.”
BAM….die komt binnen….. en ik brak nog meer in duizend stukjes… nog meer verdriet en angst kwamen eruit… God wist precies wat ik op dat moment nodig had… Hij zei letterlijk tegen mij.. weest niet bang.. Ik ben er wel, Ik hou je vast, Ik laat je niet in de steek… op dat moment hoorde ik een stem in mij die zei… “Vraag de dominee om voor je te bidden, nu op dit moment”... Ik besloot om naar die stem te luisteren, en deed wat die stem tegen mij zei, ik typte terug dat het op dit moment helemaal mis ging, en ook wat de oorzaak was en of hij voor mij wilde bidden en dat ik met hem mee bad, elk aan een kant van de telefoon… ik kreeg direct bericht terug met twee biddende handen
Ik wist op dat moment dat er voor mij werd gebeden…. hij schreef ook dat hij dit bericht direct zou delen met anderen zodat ik meegenomen kon worden in hun gebeden…. ondertussen stuurde God ook nog mijn favoriete verpleegkundige langs en die legde de armen om mij heen… zo mocht ik letterlijk Zijn aanwezigheid even voelen.. en wat had ik dat even nodig… langzaam aan hield het huilen op keerde de rust en vrede weer terug in mij.. en niet alleen het huilen hield op maar ook de angst ging weg… de vreemde gewaarwordingen gingen weg…. en wederom wist ik en ervoer ik hoe sterk gebed is…
Bidden helpt echt…
God hoort en verhoort onze gebeden… ook al lijkt de hemel van koper.. en heb je het gevoel dat je niet door het plafond heen komt en dat God ver weg is en niet luistert! Hij is er wel, en onderwijl dat jij denkt dat het helemaal mis is en nooit meer goed komt… is Hij bezig om zijn engelen te sturen…
Weet je niet dat ik mijn Vader maar te hulp hoef te roepen en dat hij mij dan onmiddellijk meer dan twaalf legioenen engelen ter beschikking zou stellen? Mattheüs 26:53
Wauw…. wat hebben wij een onvoorstelbare grote God… ik ben zo dankbaar dat Hij mij gespaard heeft en dat het ergste wat ik kon bedenken niet is gebeurt…..
Toen ik vanmorgen wakker werd en naar buiten keek was de wereld wit…wat een prachtig gezicht en wat krijg je dan een heerlijk gevoel.
Tijdens het koffie drinken kijk ik altijd even op mijn telefoon op Facebook en daar zag ik dat iemand mij had getagd in een verhaal wat David de Vos op Go and Tell site had gezet…en ik schrok..het was namelijk mijn getuigenis wat ik vorig jaar met Pasen tijdens Simply Jezus had beleefd… ik schrok echt en een golf van Blijdschap en Verdriet ging door mij heen.. ik kreeg een ontzettend dubbel gevoel….logisch denk ik gezien de situatie waar wij nu in zitten…
Waarom zo dubbel….het gaf een dubbel gevoel omdat ik nog steeds leef met mijn lichamelijke beperkingen, maar wat God toen heeft gedaan is nog steeds Waarheid…Hij heeft mij toen genezen van mijn Ataxie, mijn dronken gevoel en mijn dronken lopen en dat ik steeds naar links liep….en dat is nog steeds zo..helaas lig ik nu al weer vier maanden op bed in de woonkamer met een forse Hernia…
Maar Hij is erbij…Hij draagt ons ook tijdens het lijden…Hij laat keer op keer zien dat Hij groter is…
God wil niet dat wij Ziek zijn…ziekte komt van Satan en zeker wij ervaren dagelijks zijn aanvallen..hij wil het liefst dat wij ons geloof in de wilgen hangen en God aan de kant schuiven….en menselijkerwijs is het logisch om dat te doen als je ziet waar wij het laatste jaar door heen moeten…ik wordt steeds zieker mijn lichaam laat mij steeds meer in de steek ook mijn man is nu erg ziek geworden en menselijkerwijs wordt hij ook niet meer beter dus redenen genoeg om God aan de kant te zetten..maar wij houden ons aan Onze God vast….Hij heeft ons iets beloofd en Hij zal dat ook gaan doen…Hij heeft gezegd dat “Hij af zou maken wat Hij in ons is begonnen!” Onze God is GROTER, STERKER..en bovenal OVERWINNAAR!!
Even een Klein/Groot Voorbeeld.
Ik lig dus al 4 maanden op bed in de woonkamer met een forse hernia die door rust of beweging en fysio niet over wil gaan…afgelopen maandag heb ik een injectie gekregen in de hernia met cortison/Prednison…helaas heeft het nog niet geholpen maar bleek ik allergisch te zijn voor de prednison..het gevolg was Hoofdpijn en Nekpijn en hevige koorts..maar niet alleen lichamelijk had het zijn weerslag ook had het gevolgen voor mijn psychisch welzijn…..ik kreeg geestelijk ook een reactie…ik werd op een gegeven moment erg angstig en gejaagd en een paniekaanval…jonge jonge wat was ik bang…huilen huilen en nog eens huilen en het was of kneep iemand mijn keel dicht..ik zat tegen een psychotische aanval aan (wat erg herkenbaar is voor mij) en riep mijn man..hij kwam naar mij toe en zei zullen we bidden?? ik zei graag….het is aan ons dat wij God aanroepen en als wij ons uitstrekken naar Hem dan zal Hij daar wat mee doen….en mijn man begon te bidden…hij bestrafte mijn angst, hij bestrafte mijn pijn, en hij bestrafte satan en stuurde hem weg in de naam van Jezus en wat er toen gebeurde was onbeschrijfelijk…ik snikte zo onbedaarlijk tijdens het bidden, ik was zo overstuur dat ik kon bijna geen adem halen, ik was zo bang…maar toen mijn man satan weggestuurd had in Jezus naam moest ik in eens heel erg gapen en er viel een enorme oase van rust over mij heen…mijn lichaam stopte met trillen en ik viel tegen mijn man aan in totale rust….oooo wauw wat was dat een geweldig cadeau…en ik had het gevoel dat ik weer in de armen van onze Here Jezus lag net zo als toen met Pasen tijdens het wonder…
Wat hebben wij een grote God… ik werd er stil van…het onderstaande nummer beschrijft wat een geweldige Grote God wij hebben….
Onvoorstelbaar Groot….
En ja waarom God dan niet ingrijpt nu in onze situatie op dit moment…ik weet het niet…ik heb daar geen antwoord op…maar ik weet wel dat Hij erbij is..dat Hij ons vasthoudt en ons laat zien dat Hij er is…en ik weet en dat is ons geloof dat Hij afmaakt waar Hij is mee begonnen…
en is God dan nu niet een liefdevolle God…of doen wij dan nu wat verkeerd?? Nee God is nog steeds dezelfde..en Hij gebruikt zeer zeker wel ons lijden…dat merken wij dagelijks…maar ik heb geen antwoord op waarom ons nu dit allemaal overkomen moet…maar wij worden er wel sterker door…ons geloof staat als een huis op een rots…om dat wij gewoon zeker weten dat het goed komt..wanneer dat weet ik niet…maar ik weet wel dat alles in Zijn perfecte tijd gebeurt…en ja dan denk ik in Zijn tijd en als ik dan terugdenk aan al die keren dat God al heeft ingegrepen in mijn/ons leven dan wordt ik stil en kan ik alleen maar zeggen DANK U WEL HEER!!
Hij heeft mij bevrijd uit een “gevangenis”
Hij heeft mij genezen van mijn psychische beperkingen
Hij heeft mij geholpen met afbouwen van alle medicatie.
Hij heeft mij mijn oude liefde teruggegeven
Hij heeft mijn hart gevuld met Zijn grote Liefde
Hij heeft samen met mij oude relaties hersteld.
Hij heeft mij genezen van mijn Ataxie..
en zo kan ik nog wel een poosje doorgaan…wat een Zegeningen…en zo gaat Hij door…stap voor stap zorgt Hij voor ons…wie ben ik dan om te zeggen waar bent u God..maar wij vergeten door de drukte van het leven vaak wat Hij al voor ons heeft gedaan en dan is het mooi om het zo eens even op te schrijven en er bij te worden stil gezet…
Maar dan kan niemand toch zeggen waar is die God van jullie dan??
Nou kijk dan maar naar het bovenste lijstje..Hij is er wel degelijk…
Ik luisterde van de week naar Groot Nieuws Radio naar Jorieke en die deed een interview met Corlien Doodkorte
Dit Interview was voor mij zo herkenbaar…de vragen die bij je opkomen…waarom geneest God niet iedereen, en waarom die stap voor stap en waarom die ander helemaal niet…ik weet het niet..en heb er ook geen antwoord op…vind het ook moeilijk om er antwoord op te geven…omdat elk antwoord zo lastig is en je er altijd iemand pijn mee doet en dat is het laatste wat ik zou willen…En als je het wonder mag meemaken dan nog is het leven niet altijd een groot feest, dan moet je eigenlijk weer opnieuw leren leven met alles wat daarbij komt en omdat wij in een gebroken wereld leven zal satan ook weer nieuwe dingen/ziektes gebruiken om ons bij God weg te houden, maar ik weet wel dat God in ieder lijden is als wij ons maar uitstrekken naar Hem…en het van Hem verwachten en Hem vertrouwen in dat het Goed komt…
Vertrouwen is wel het sleutelwoord in ons geloof…en als je God kunt en mag vertrouwen dan komt er rust…rust die soms overweldigend is…
En ja het is steeds nog een worsteling…het lijden gaat door en het is niet altijd makkelijk…ik schreeuw het heus nog wel eens uit naar God…WAAROM…..en dat mag….dat is logisch we zijn mensen en overzien niet het hele plaatje..God gelukkig wel… en als je mag geloven dat Hij het beste met je voorheeft omdat je Zijn geliefde dochter bent..omdat Hij je heeft gemaakt waar ben je dan nog bang voor???
Welke vader zou zijn kind pijn willen doen of zien lijden???
Dus ik sta nog steeds achter mijn getuigenis wat er met Pasen is gebeurd…ook al geeft het mij een dubbel gevoel…Hij gaat door!!!!
Mijn getuigenis wat David de Vos heeft gedeeld kun je hier lezen….
Na ons evenement Simply Jesus kregen we veel getuigenissen binnen. Mensen die aangeraakt waren of iets bijzonders hadden meegemaakt. Een mooi voorbeeld is Mirjam Hiemstra, die op wonderlijke manier opstond uit een rolstoel!
Ik slikte in het verleden veel heftige, zware medicijnen die – zo bleek – mijn kleine hersencellen beschadigden. Het maakte mij zo ziek, dat ik drie jaar geleden ineens niet meer kon lopen. Als ik liep, leek het alsof ik gedronken had, zo wankel was ik. Daarom had ik een rolstoel aangeschaft en ik was al bezig met een elektrische rolstoel. Ondertussen bleef ik bidden voor genezing.
Het leven is soms net een achtbaan….. Het is bij mij hollen of stilstaan… en hoe stap je uit die achtbaan….. hoe zet je je leven even stil….
pffff Moeilijk.. en ja dan heb je weinig tijd om te bloggen of je site bij te houden maar mijn man is vanavond zijn hobby aan het uitoefenen en kan ik heerlijk even schrijven, ja even uit die achtbaan stappen en van mij af schrijven want dat heb je af en toe hard nodig.
Ik heb in mijn vorige blog nog gezegd dat er met Pasen nog meer bijzondere dingen zijn gebeurt en dat ik dat in een aparte blog zou vertellen… Nu bij deze….
Tweede Paasdag besloten wij naar Simply Jesus te gaan van David de Vos Stichting Go And Tell, omdat we als vrienden van Go and Tell kaartjes binnen hadden kregen. Eigenlijk kon ik niet gaan, want ik had zo veel pijn. Maar ik wilde er toch naartoe. We hadden een fantastische dag en werden enorm gezegend door de woorden van David geïnspireerd door de Heilige Geest.
Het begon al bijzonder want er kwam een jongeman met een hoedje op naar mij toe. Hij zei: ‘Ik wens u de opstandingskracht van de Here Jezus toe. En hij zei er achteraan: ‘God is enorm van u aan het genieten.’ Ik vond dat een beetje gek, maar eigenlijk ook heel bijzonder.
Aan het eind van de eerste preek zei David de Vos: ‘Neem een beeld in je hoofd van hoe jij jezelf ziet, en daarna een beeld van hoe God je ziet. Toen kreeg ik een beeld dat ik op mijn benen God stond te prijzen, stralend als de zon. Dat beeld schoof ik terzijde, omdat ik nu eenmaal moest accepteren dat het niet zo is. ‘S middags kwam de preek van Michiel Koelewijn een vriend van David ook dichtbij. Het ging erover dat we God moesten vertrouwen over het feit dat Hij zijn werk af zou maken. En ik kreeg in mijn hoofd dat God mij ook iets beloofd had dat Hij Zijn werk in mij zou afmaken.
In de laatste pauze zat ik in het restaurant en toen kwam er een kale man op mij af. Hij maakte een praatje en vroeg mij toen: ‘Waarom zit je in een rolstoel?’ Meteen voelde ik me ongemakkelijk, want ik was weer een potentieel slachtoffer. Als je in een rolstoel zit, komen er altijd veel mensen naar je toe om voor je te bidden. Dit had ik al vaker meegemaakt en was al helemaal voorbereid om mij niet in te laten pakken.
Terwijl wij aan het praten waren kwam weer die jongen met dat hoedje langs. Hij zei niets, lachte en stak zijn duim omhoog en weg was hij weer.
Maar die kale man sprak verder en vertelde dat God mijn Vader, mijn Pappa is en dat Hij mij natuurlijk het liefste gezond ziet en dat het Hem verdriet doet dat ik in de rolstoel zit. Dit geloofde ik zeer zeker, het is absoluut niet Gods wil dat er verdriet en ziekte is…. Dat is gekomen tijdens de zondeval en zal ook pas goed komen als de Here Jezus terug komt of wij bij Hem zijn…
Toen vroeg hij of hij voor ons mocht bidden. Ik zei bidden mag altijd.. dat vraagt God ook van ons.. De man bad niet voor genezing, maar hij vroeg God of mijn denken vernieuwd mocht worden – en mijn verleden gewist werd uit mijn herinneringen. Ook bad hij voor een vervulling met de Heilige Geest.
Tijdens het bidden was het heel bijzonder, want ik begon mee te bidden en vanuit het niets zong ik het opwekkingslied 581; “Ik wil heel dicht bij u zijn als een kind bij de vader op schoot!” Dit overkwam me nooit eerder.
Toen zei de man: ‘Kom, ga maar staan.’ Eigenlijk had ik daar helemaal geen zin in, want ik wilde geen poppenkast in een vol restaurant. Ik dacht ik wil niet, straks staat iedereen te kijken enz.. enz.. Maar het was alsof ik ineens uit de rolstoel geduwd werd. Ik ging staan en vanaf de eerste stap liep ik recht… van de hele ataxie was geen sprake meer mijn coördinatie tussen mijn hersenen en mijn lichaam was weer helemaal hersteld…
Zo instabiel ik was, zo stabiel liep ik nu! Ik liep naar hem toe, we omhelsden elkaar en we straalden allemaal!
Ik draaide me naar mijn man toe, maar wilde toch die kale man nog even bedanken. Dus draaide ik mij weer terug maar die man was ineens verdwenen. Het was net of was hij er nooit geweest, en de mensen om ons heen gingen gewoon door met de dingen die ze aan het doen waren, ze schonken helemaal geen aandacht aan ons. Het was net of was er helemaal niets gebeurd..
Heel bijzonder… ik dacht wat hebben wij een liefdevolle God, Hij wist precies wat ik nodig had en ook wat ik absoluut niet wilde…. Hij houd dus zoveel van mij dat Hij hier ook gewoon voor zorgde…
Ik ben lopend achter de rolstoel weer terug gegaan naar de zaal, we zaten doordat ik in een rolstoel zat vooraan. Tijdens het zingen kon ik gewoon gaan staan; Ik stond….Hem lovend en prijzend stralend als de zon! Precies zoals dat beeld dat God me had gegeven tijdens de ochtenddienst….Wauw….
Natuurlijk begonnen na een poosje mijn benen ongelofelijk te trillen want mijn spieren zijn natuurlijk ongelofelijk slap.
Bij de laatste oproep van David voor vervulling met de Heilige Geest, stond ik op om daar gehoor aan te geven. Toen ik daar stond dacht ik dat mijn man mijn hand pakte. Maar het was mijn man niet die mij vastpakte want hij stond zelf ook in aanbidding. Nee het was God…het was zo overweldigend ik voelde het echt….God raakte mij zo diep…. Ik heb zo gehuild…. Ik voelde dat ik vol stroomde met Zijn liefde….. opnieuw… HIJ HOUDT VAN MIJ EN HOUDT MIJ VAST!!!
Terwijl ik daar stond kwam weer die jongen met dat hoedje langs. Zei niets, lachte met een big smile en weg was hij weer………………
God heeft een wonder gedaan, hij heeft mij letterlijk en figuurlijk weer met beide benen op de grond gezet… God heeft de verkeerde coördinatie in mijn hersenen naar mijn lichaam toe genezen waardoor ik letterlijk weer met beide benen op de vaste grond kon staan, en Hij heeft figuurlijk mij met beide benen weer op vaste grond in mijn denken gezet, mijn denken vernieuwd, in die zin dat ik dingen eerder los kan laten, situaties gauwer naast mij neer kan leggen, denken dat het om Hem gaat, dat het gaat om Hem 100% te vertrouwen..Dat Hij het beste met mij voorheeft.. Dat mijn taak is om in Zijn liefde te rusten… niet continu bezig zijn om anderen het naar de zin te maken..mijzelf wegcijferen. Je mag best af en toe wat egoïstisch zijn….. Mijn please gedrag is een heel stuk minder geworden….Ik heb een enorme rust gekregen… Het gaat erom dat ik God please en niet anderen….Mensen teleurstellen altijd elkaar, hoe goed je het ook met iemand voor hebt….maar Hij stelt NOOIT teleur…. Hij is mijn Toekomst…
Ik heb beide mannen niet meer gezien….. ik weet ook niet of ze echt hebben bestaan… Voor mij waren het twee engelen door God gezonden…..
Waarom deel ik dit nu? Omdat ik hoop en bid dat mijn verhaal een bemoediging mag zijn voor andere mensen die ook worstelen met wat er in hun leven gebeurt, maar God is een God van liefde, Hij houdt zoveel van jou dat Hij het beste met jou voorheeft….
Het is absoluut niet zo dat als je maar blijft volharden en bidden en geloven dat God dan wel geneest… soms doet God het ook niet…. En waarom?? ik weet het niet… daar kan ik helaas geen antwoord op geven… maar dan mogen we biddend om elkaar heen staan en dan mogen we weten dat Hij er wel bij is en kracht geeft, nieuwe kracht….om samen de strijd aan te gaan….
God geeft ook mensen om je heen om samen door de strijd te gaan, om bemoedigd te worden door er voor elkaar te zijn… door voor elkaar te blijven bidden… het is zo nodig om elkaar voortdurend bij Gods troon te brengen… elkaar te helpen, want we blijven leven in een gebroken wereld, en er zal strijd blijven, er zal ziekte blijven, en ja ook ik heb nog steeds mij beperkingen zoals Autonome neuropatische Dysfunctie, mijn Diabetes die vervelende stadiums bereikt zoals zenuwen die uitvallen en nog steeds heb ik mijn hulpmiddelen nodig, en door mijn ME ben ik zo vreselijk vermoeid dat ik nog steeds mijn balans elke dag moet zoeken en dat gaat met vallen en opstaan.
Maar ik heb wel geleerd dat Hij erbij is… dat Hij niet loslaat…. Dat Hij zoveel van je houdt…
Hij heeft jou gezocht, Hij heeft jou gewild….Hij heeft jou gemaakt omdat Hij jou wilde, Jij bent Zijn Parel, de Parel die Hij weer zocht omdat jij Hem aan de kant had gezegd en dacht ik kan het zelf wel, maar Hij heeft jou weer gevonden, en om die Parel weer in Zijn bezit te krijgen moest Hij de Hoogste prijs betalen en dat heeft Hij gedaan door zijn eigen zoon te geven zodat jij weer Zijn parel kon zijn…
Ik geloof dat wij pas volledige genezing ontvangen als we bij God zijn. Dan zal ons dat gegeven worden… dan krijgen we een perfect en volmaakt lichaam en als wij ons vasthouden aan die belofte en geloven in de Here Jezus mogen wij daar ook verlangend naar uitzien.
Het is zo belangrijk om voor elkaar te blijven bidden…..God hoort ons zeer zeker en Hij laat ons niet los, ook al lijkt de situatie hopeloos, Hij heeft alles in Zijn hand….. ook jou leven…..laat het een bemoediging voor iedereen zijn… en gebeurt het niet meer op deze aarde, dan gebeurt het als wij bij God zijn, want dan zijn wij perfect zonder gebrek of enige beperking, wat een enorme mooie bijzondere Toekomst… een Toekomst om naar uit te zien..
En nu zult u zeggen: “maar waarom heb je dan nog steeds al die andere aandoeningen en beperkingen?” God geneest toch niet half???? Ja waarom? Geneest God dan niet helemaal???? Ik weet het niet… dat antwoord heb ik ook niet, en ik berust erin….. Ik geloof dat God geeft wat wij nodig hebben en Zijn liefde is zo Groot…
Mijn spieren zijn nog steeds heel zwak, en ik ben ontzettend moe en ik merk dat ik heel rustig aan moet blijven doen. De pech is dat mijn spieren niet meer herstellen op dit moment, en doordat ik nu wat meer doe qua bewegen met mijn spieren en ze niet herstellen gaan ze alleen maar nog meer achteruit, bv: als je een hele dag hebt gewerkt weet je dat je een goede nachtrust moet hebben om je lichaam te laten herstellen, zodat je de volgende dag weer met een uitgerust lichaam je werk kunt doen, maar als je niet gaat slapen dan gaat je lichaam in volle kracht door met het gevolg dat je na ….. dagen volledig instort en je lichaam dus niks meer kan, zo is het ook met mijn spieren, ze herstellen niet meer, maar ik gebruik ze wel al is het met mate… met het gevolg dat ik nog veel meer pijn in mijn spieren heb….en daardoor dus uit moet kijken met wat ik wel doe en wat ik niet doe…..om zo weinig mogelijk de vervelende vruchten te plukken en ik het langer vol houdt.
Dus lief zijn voor je zelf….. dat heb ik hier zeker door geleerd…
Maar ik ben allang blij dat mijn coördinatie terug is en ik niet meer dronken ben als ik loop, dat ik niet meer de afwijking heb om naar links te lopen…..en daar ben ik enorm DANKBAAR voor!!!
Juli 2013 is er een wonder gebeurt, ik heb na 20 jaar mijn laatste medicijn geslikt.
Ik heb dit in twee jaar gedaan met hulp van mijn psychiater.
Dit is niet zonder slag of stoot gegaan, maar na 20 jaar was het of ik wakker was geworden uit een diepe (coma) en ik leefde weer!
In oktober heb ik daar een getuigenis van gegeven bij ons in de kerk.
Dit was voor mij erg bijzonder en wil dit graag met jullie delen.
Misschien dat iemand er iets aan heeft!
Getuigenis Mirjam Oberman 9-9-2013
Goedemorgen.
Hier sta ik dan ik heb besloten om mijn getuigenis op te schrijven omdat ik anders bang ben dat ik halverwege de draad kwijt ben.
Ik had het heel erg op mijn hart om jullie te vertellen over het wonder wat de Heer in mij heeft gedaan.
In mijn negentiende levensjaar werd ik door omstandigheden zwaar overspannen en kreeg een burn-out ik kon niet meer werken en moest medicijnen slikken. De burn-out ging niet over en ik bleef psychisch ziek.
Toen ik 22 was ben ik tot geloof gekomen en heb ik mij laten dopen. Ik had heel veel vertrouwen in de Here Jezus en geloofde echt dat Hij mij beter zou maken.
Op mijn 22 ben ik getrouwd, en dacht nu wordt mijn leven alleen maar mooier, een lieve man, huisje boompje beestje, maar de werkelijkheid was anders.
Heb heel veel opnames gehad in instellingen en onderzoeken en natuurlijk heel veel medicijnen geslikt, hele zware waardoor ik op een gegeven moment zelfs niet meer kon lopen en een poosje in een rolstoel heb gezeten.
ik voelde mij doodongelukkig…naderhand gezien was dit omdat ik niet gelukkig was met mijn huwelijk doordat daar vreselijke dingen gebeurde…hier wil ik gezien de privacy niet verder op in gaan.
Maar er was nog iets waardoor ik steeds zieker werd dat was doordat ik niet tegen de medicatie kon….
Ik bleek een contra indicatie had tegen anti depressieve, antipsychotica.. dit wist helaas niemand… waardoor ik steeds meer medicijnen kreeg omdat ik steeds zieker werd…en daardoor weer zieker werd… En zo kwam ik ook daarmee in een vicieuze cirkel…
Op een gegeven moment ben ik opgenomen in het UMCG op de psychiatrische afdeling, waar ik een second opinion kreeg en onderzoeken door professoren, de uitslag was niet echt bemoedigend. Ik had een schizo-affectieve stoornis (dat is een verzamelnaam van allerlei psychische ziekten) dit labeltje krijg je als ze eigenlijk niet weten wat je mankeert… maar ik zou nooit meer beter worden en uiteindelijk in een instelling belanden om mijn leven te slijten.
Helaas had niemand in de gaten dat ik niet ziek was vanwege een psychiatrische aandoening/stoornis maar dat de oorzaak eigenlijk lag in de medicijnen en in mijn huwelijk..
Ik kon niet over mijn huwelijk praten omdat ik vreselijk in angst leefde door wat hij met mij deed… dus hield ik mij stil…
Dit deed enorm veel met mij en ik wilde eigenlijk toen al niet meer verder leven….maar mijn geloof hield mij staande
In het begin van ons huwelijk hebben we veel gemeenten bezocht en er is ontzettend veel voor mij gebeden maar er gebeurde nooit iets, mijn situatie bleef zoals hij bleef, achteraf was dit logisch omdat de oorzaak niet weggenomen werd… hier had ik het ontzettend moeilijk mee.
In november 2009 werd ik voor de zoveelste keer opgenomen, dit gebeurde ook omdat ik af en toe moest ontsnappen aan de situatie waar ik in verkeerde…dat voelde als een gevangenschap.
Ik wist helaas heel goed waar het probleem zat, alleen kon daar niet meer uit komen doordat ik ook door de medicijnen zo gedrogeerd was… ik was bang, alleen en wist niet hoe ik er op eigen kracht uit moest ontsnappen… dan moest ik praten en dat durfde ik niet… wie zou mij nou geloven…
Ik wist en voelde dat ik dit niet lang meer volhield en zei op een gegeven moment tegen God, ik trek dit niet langer…en ik deed God op dat moment een voorstel.
Ik zei: God als U mij niet thuis haalt dan kom ik naar U toe….
Toen greep God in…..
Vier maanden na mijn roep naar God….
In Maart 2010 was ik op dagbesteding toen plotseling mijn moeder voor mijn neus stond..ze zei je moet mee komen naar huis..ik snapte er niks van, maar ze zei, jullie zijn het uit huis gezet….ik zei tegen mijn moeder dat kan niet dat is onmogelijk…maar het was echt zo..
Dit was het begin van mijn bevrijding…..
Ik ben toen bij mijn ouders gekomen, mijn ex man had ondertussen de benen genomen en heb hem ook nooit meer gezien in levende lijve tot op de dag van vandaag….ik heb toen de echtscheiding aangevraagd, en samen met mijn familie het huis leeggehaald, natuurlijk heb ik heel erg getwijfeld of ik wel mocht scheiden omdat ik geloof dat God van ons vraagt dat wat Hij samen heeft gevoegd een mens niet uit elkaar haalt.
Maar er waren helaas redenen genoeg in ons huwelijk om een echtscheiding aan te vragen en na een half jaar is het ook uitgesproken.
Ik was op dat moment 39 jaar oud en dus al 20 jaar psychisch ziek, ik had me er eigenlijk al bij neergelegd dat ik nooit meer beter zou worden, dit omdat ik geen kans zag om uit mijn huwelijk te ontsnappen… en zolang dat niet zou gebeuren zou ik ook ziek blijven door al die medicatie die ik kreeg..
Maar ik heb er al die jaren wel voor gebeden en ik bleef er ook stiekem wel in geloven. Heb ontzettend zware medicijnen geslikt in al die jaren… en door het medicijn gebruik was ik heel erg gegroeid wat als gevolg had dat ik diabetes kreeg en daar weer medicijnen voor nodig had en insuline.
Mijn lichaam had door het vele medicatie gebruik en de hoeveelheid insuline het metabool syndroom ontwikkeld…dus moest ik ongelofelijk veel insuline spuiten.
Na ongeveer een half jaar heb ik mijn oude kerk weer opgezocht
Jaren heb ik mijn geloof alleen beleeft doordat mijn ex-man mij daar in beperkte….hij koos ervoor om op een gegeven moment niet meer naar de kerk te gaan maar vond het ook niet oké dat ik dan wel ging..doordat ik zo beïnvloed was door alle medicatie en een bepaalde angst tegen hem had kon ik er niet veel tegenin brengen… wat resulteerde in thuis blijven…. maar God heeft mij altijd vast gehouden en ik Hem… ik luisterde dag en nacht naar gospel cd,s die ik had, op de bank… dit was mijn leven op een gegeven moment….. maar goed ik heb de dominee opgebeld en hij was blij van mij te horen.. ik was direct weer van harte welkom…Hij kende gelukkig de situatie waarin ik jaren had verkeerd..
Ik voelde mij al snel weer heel erg thuis bij deze gemeente en heb op een gegeven moment Nij begjin (Nieuw Leven) een herstel programma gedaan, nou daar is heel wat gebeurd.
Er is veel voor mij gebeden en ik mocht gaan geloven dat ik dus nooit maar dan ook nooit alleen ben, en dat was voor mij een hele openbaring omdat ik mij altijd alleen heb gevoeld, eigenlijk mijn hele leven, als kind ben ik erg gepest op school en hoorde nooit ergens bij, werd overal buiten gesloten, ik heb nooit vriendinnen gehad, toen ik door omstandigheden ziek werd was ik ook alleen, ik dacht dat het in mijn huwelijk wel zou veranderen maar dat was ook niet zo, voelde mij ALTIJD heel erg alleen.
Ik was natuurlijk wel tot geloof gekomen, en vertrouwde heel erg op Hem maar soms was Hij heel erg ver weg, leek het of de hemel van koper was, maar nu mag ik weten dat Hij altijd bij mij was, hoe zwaar of hoe diep ik ook zat.
Stukje bij beetje mocht ik leren hoe veel hij van mij hield en houdt, en doordat ik Hem aanriep en Hem de vraag heb gesteld heeft Hij mijn wanhoop gevoeld en mij gehoord en Hij heeft hij mij ongelofelijk gezegend door mij te bevrijden van mijn situatie waar ik al 20 jaar in verkeerde.
Na mijn bevrijding was de weg niet makkelijk maar ik had ongelofelijk veel steun aan Nij begjin, de mensen, gemeenteleden, maar ook mijn familie mijn ouders en broers en schoonzusjes, zij waren er altijd hoe moeilijk ik het ook had.
Ik mocht voelen dat ik weer bij het gezin hoorde.
En natuurlijk was God er, heel dicht bij, af en toe kreeg ik een tekst of een liedje van Hem in mijn gedachten waar ik heel veel kracht uitputte.
Na een jaar ongeveer heb ik mijn psychiater opgebeld en tegen hem gezegd dat ik wilde afbouwen…hij ging niet akkoord… ik dacht oké dan een second opinion… waardoor ik bij een andere arts kwam en die geloofde er wel in…
Ik ging afbouwen met de medicijnen, omdat ik al zolang deze zware medicijnen slikte dachten ze dat het onmogelijk was om daar mee te stoppen, er was ook maar 1 arts die er vertrouwen in had en mij het voordeel van de twijfel gaf… hij zei er wel achteraan dat als het niet ging ik zo weer kon beginnen met de medicatie…..
Maar ik had vertrouwen in God en ik wist dat Hij mij er bij zou helpen, als ik mij maar aan Hem vast hield, en dat heb ik gedaan, langzaamaan ging het steeds beter, steeds minder medicijnen, en ik werd steeds helderder en fitter, het afbouwen ging geweldig, had geen last van bijwerkingen of afkick verschijnselen, ik bleef goed slapen en had een enorme rust in mij.
Ik dacht dit gaat goed, super, nu het allerlaatste pilletje nog en toen gebeurde het…
Toen ik het laatste pilletje geslikt had, heb ik twee weken mij gevoeld als een junk, ik sliep niet meer en trilde over mijn hele lijf, ik dacht dit zijn de naweeën, maar ik heb God aangeroepen en gevraagd of hij mij hierdoor heen wou loodsen en dat heeft Hij gedaan, ondanks dat ik dus een week totaal niet had geslapen kon ik overdag gewoon mijn ding doen… aan het werk enzovoort.
Ik was ontzettend rustig en was totaal niet moe, mijn ouders stonden verbaasd, zij vroegen zich af hoe dit kon, maar ik wist dat God mij droeg daarom kon ik het.
Na een week ging ik weer slapen, de ene nacht wel en de andere niet maar het ging steeds beter en na twee weken was ik er doorheen. Geweldig hoe God werkt.
Ben inmiddels een paar keer naar opwekking geweest met vrienden van mijn nieuwe kerk/gemeente en ook daar zijn grote dingen gebeurd.
Ben vrij geworden in mijn gedachten mijn minderwaardigheidsgevoel werd steeds minder en ik mocht ervaren dat ik er mag zijn zoals Hij mij heeft bedoeld.
Even een voorbeeldje: ik durfde nooit op mensen toe te stappen, was altijd bang dat ik niet welkom was of dat mensen dachten: “daar heb je Mirjam ook weer”
Afgelopen opwekking heeft God mij daarin veranderd, elke morgen werd ik wakker met het kinderliedje: stap uit de boot durf op water te lopen, ik dacht: ja wat moet ik nou, ik zei: Heer ik durf niet maar ik weet, als ik het doe en probeer, dat U er bij bent, dus ik ben uit die boot gestapt en gedaan wat ik altijd heel graag wou, ik ben op mensen afgestapt en gewoon gevraagd : He lekker geslapen? Of zo iets dergelijks, gewoon een praatje maken en weet u ik heb nog nooit zo’n geweldig weekend gehad, elke morgen kreeg ik dat liedje weer en elke dag zei ik: Oke Heer, ik doe het weer.
En dat werkt, en het werkt door, want ik heb nu veel meer vrijmoedigheid naar andere mensen toe.
Hier dank ik God ontzettend voor, want wat kun je dan ook nog in jezelf gevangen zitten God bevrijdde mij niet 1 keer maar meerder keren en Hij gaat door……
Inmiddels ben ik ongeveer vier maanden helemaal van de medicijnen af, het gaat ontzettend goed. Ik ben weer helemaal mezelf en heerlijk enthousiast met dingen heb nu energie voor tien maar moet nu wel de balans vinden, heb immers 20 jaar niet geleefd, eigenlijk stil gestaan in een geestelijke coma gelegen… en nu ik geen medicijnen meer heb voel ik natuurlijk alles, elke emotie en dat is wel even wennen hoor.
Ik kom nu erachter wie Mirjam eigenlijk is en hoe ze in elkaar zit en wat haar karakter is.
Medicijnen vlakken alles af, wees er zo voorzichtig mee. Doordat ik mijn medicijnen nu kwijt ben, ben ik ook erg afgevallen, nu ongeveer 27 kilo en de diabetes is ook erg verbeterd, ik spuit nu haast geen insuline meer.
Dus er is maar een ding wat ik uiteindelijk wil zeggen: God heeft mij genezen en bevrijdt, ik heb er wel heel lang op moeten wachten, maar Hij heeft het wel gedaan, alleen wij willen graag dat God het in een keer doet, maar dat doet Hij niet altijd, GELUKKIG, want als God het in een keer had gedaan dan was het niet goed gekomen met mij, Hij wist precies wat ik nodig had stapje voor stapje. En het is goed gekomen.
Graag zou ik iedereen willen bedanken voor de hulp die ik gekregen heb, ik kan ze niet allemaal benoemen, twee mensen wil ik wel benoemen dat zijn mijn Ouders, doordat ze altijd voor mij klaar hebben gestaan en nog doen.
De relatie met hun is volledig hersteld, en dat heeft God gedaan door mij weer bij hun terug te brengen.
Maar alle Dank, Lof en Eer gaat naar onze Grote Heelmeester want Hij heeft alles mee laten werken ten goede, als wij Hem vertrouwen en ons op Hem richten zal Hij ons helpen, maar het vraagt soms wel keuzes van ons maar als wij keuzes maken naar Zijn wil zal Hij ons helpen hoe ons pad ook zal gaan, HIJ IS ER BIJ!!!!
Love Heals All Things 