The world waits for a miracle The heart longs for a little bit of hope Oh come, oh come, Emmanuel A child prays for peace on Earth And she’s calling out from a sea of hurt Oh come, oh come, Emmanuel And can you hear the angels singing Glory to the light of the world Glory, the light of the world is here The drought breaks with the tears of a mother A baby’s cry is the sound of love Come down, come down, Emmanuel He is the song for the suffering He is Messiah, the Prince of Peace has come He has come, Emmanuel Glory to the light of the world Glory to the light of the world Glory to the light of the world Glory to the light of the world For all who wait For all who hunger For all who’ve prayed For all who wonder Behold your King Behold Messiah Emmanuel, Emmanuel Glo-glory to the light of the world Glory to the light of the world Glory to the light of the world Behold your King Behold Messiah Emmanuel, Emmanuel The world waits for the miracle The heart longs for a little bit of hope Oh come, oh come Emmanuel
Vertaling in het nederlands van het bovenstaande prachtige lied!
De wereld wacht op een Wonder
Het hart verlangt naar een klein beetje hoop
Oh kom, oh kom, Emmanuel
Een kind bidt voor vrede op aarde
En ze roept vanuit een zee van pijn
Oh kom, oh kom, Emmanuel
En kun je het horen, engelen zingen
Glorie aan het licht van de wereld
Glorie, het licht van de wereld is hier
De wanhoop breekt met de tranen van een moeder
Het gehuil van een baby is het geluid van de Liefde
Kom naar beneden, kom naar beneden, Emmanuel
Hij is het lied van het lijden
Hij is de Messias, de Vredevorst is gekomen
Hij is gekomen, Emmanuel
Glorie aan het licht van de wereld
Glorie aan het licht van de wereld
Glorie aan het licht van de wereld
Glorie aan het licht van de wereld
Voor allen die wachten
Voor allen die honger hebben
Voor allen die hebben gebeden
Voor allen die zich afvragen
Zie uw Koning
Zie uw Messias
Emmanuel, Emmanuel
Glo-glorie aan het licht van de wereld
Glorie aan het licht van de wereld
Glorie aan het licht van de wereld
Zie uw koning
Zie Messias
Emmanuel, Emmanuel
De wereld wacht op een Wonder
Het hart verlangt naar een klein beetje hoop
Oh kom, oh kom Emmanuel
Wat kunnen we soms verlangen naar dat Licht… Licht in ons donker hoekje.. maar nog meer naar de tijd waarin het Licht nooit meer zal doven..
In deze tijd vind ik het knap lastig om hoop te houden.. hoop.. dat het ooit weer anders zal worden.. hoop… dat het leven ooit weer “normaal” zal worden… maar ik merk dat langzaam deze hoop vervliegt bij mij .. en bekruipt mij de angst dat waarschijnlijk de tijd waarin we nu leven… 1.5 meter afstand… de social distance… mondmasker.. geen/weinig kerkdiensten… hardheid van de mensen.. oordelen en veroordelen.. koud en kilte.. altijd zal blijven… of mischien nog wel erger zal worden…
Who nows!!
En weet je… daar kan ik niet mee leven… echt niet!!
Het valt mij zo zwaar.. en ik wordt er ook enorm verdrietig van.. tegelijk bekruipt mij een angstig gevoel.. zo’n niet pluis gevoel.. op het moment dat ik dit schrijf rollen de tranen over mijn wangen en voel ik deze heftige pijn diep van binnen..
Ja ik weet dat God er is.. dat Hij de volledige controle heeft over deze wereld.. ook over covid19.. ook over de huidige situatie met al zijn regels.. en ja ook over mijn leven.. er gebeurt niks buiten Zijn medeweten om..
Maar soms…
Raak ik dat vertrouwen even kwijt.. heb ik (even) niet mijn blik op Hem gericht… soms… raakt het je te diep.. worden oude wonden weer opengescheurt..
Ik weet dat ik niet alleen ben… maar man wat kun je je toch ontzettend eenzaam en alleen voelen..
Pffff…
Nu zul je denk ik zeggen.. kijk naar je zegeningen… wees dankbaar… naar de dingen die er wel zijn..
Echt waar.. als ik daar aan denk dan voel ik mij enorm gezegend.. maar toch… zonder “Samen” stellen die dingen niks voor..
Een mens is niet gemaakt voor de social distancing.. wij zijn gemaakt om te knuffelen.. om aangeraakt te worden.. die arm om je schouder.. die schouder om op uit te huilen.. met elkaar te lachen.. samen te eten… samen een activiteit te ondernemen..
Al is het er maar ÉÉN!!
Ik merk dat er elke dag een stukje meer kapot gaat bij mij van binnen.. hoe hard ik ook mijn best doe om het te negeren.. hoe hard ik ook mijn best doe om te kijken naar mijn zegeningen… om dankbaar te zijn..
En dan lees ik even terug wat ik nu schrijf.. negeren om het niet te voelen..
En dan kijk ik naar mijzelf en glimlach ik.. en zeg tegen mijzelf..
"Is het erg dat je even stuk gaat.. is het erg om even te huilen.. is het erg om er even aan toe te geven wat je voelt"
NEE
Dat is niet erg.. het is soms zo nodig om te voelen wat je voelt.. om er juist niet aan voorbij te gaan…
Want ik heb ook geleerd dat er in het voelen vaak bijzondere dingen gebeuren, dat God komt.. dmv muziek.. een stukje tekst.. stilte.. rust… ennn… dat deze gevoelens/emoties weer voorbij gaan..
En dan wordt ik stil en dankbaar dat ik God ken.. God die zoveel van ons houdt dat Hij Zijn Zoon Jezus naar deze aarde heeft gestuurd niet om het te veroordelen maar om het te redden… om ons hoop te brengen.. om ons te troosten.. om ons te omarmen… Hij die nooit loslaat.. hoe diep je ook geraakt wordt!
Bovenstaande lied kwam vanavond zo bij mij binnen.. ik werd tot tranen toe geroerd.. het bezingt zooo mijn verlangen… “De wereld wacht op een Wonder… Het hart verlangt naar een klein beetje hoop… Oh kom, oh kom Emmanuel” … mijn verlangen naar Hem.. mijn verlangen naar Vrede.. naar het Licht voor deze Wereld in nood.. naar dit Licht voor mijzelf.. naar dit Licht voor Jou!!
En… Hij is er en Hij komt (Spoedig)!!
Ik weet (gelukkig) diep van binnen dat het niet lang meer duurt voor Hij terug komt.. dat het einde nabij is.. de boze maakt nu veel kabaal.. hij weet dat zijn laatste uur is geslagen.. en een kat in het nauw maakt rare sprongen..
Soms…………………………Vind ik het jammer dat ik niet weet wanneer Hij precies komt..
Want als ik dat wist..
"Dan hing ik de avond er voor de slingers op.. dan hing ik de vlag uit.. dan zette ik de muziek op 10... dan bakte ik de lekkerste taart... dan nodigde ik al mijn familie en vrienden uit om er bij te zijn.. en dit ik mijn feestelijkste jurk aan.. bezocht ik de kapper.. zodat ik er op mijn mooist uit zou zien.. net zoals ik op mijn eigen bruiloft was 6 jaar geleden"
Realiteit is dat we het niet weten.. maar dat God wel in de bijbel zegt dat we er elk moment klaar voor moeten zijn.. dat Hij komt als een dief in de nacht..
Ik kan met heel mijn hart zeggen dat ik er klaar voor ben.. liever vandaag dan morgen!
Ben jij er ook klaar voor??
Ik hoop en bid dat jij hier ook AMEN op kunt zeggen..
Onderstaand gedicht kwam ik op Facebook tegen… en het trof mij.. graag wil ik dit met jullie delen!
Ondanks wat er allemaal om ons heen gebeurt… hoe onzeker alles ook is..
Dan tóch
Al gebeurt er nog zoveel in de wereld En al lijkt de lucht soms grijs en grauw… En al is er geweld om ons heen.. verdriet en pijn Dan tóch… blijf ik geloven in het Wonder Dat U o, Grote God… er voor ieder mens wilt zijn! Al zijn er mensen…. Die soms verlangen naar de dood En al is er om ons heen, nog zoveel nood.. Al lijkt de toekomst onzeker voor velen.. Dan tóch… blijf ik geloven in het Wonder Dat U de mens wilt bevrijden…. En helen! Want U laat Uw grootheid zien, boven alles En Uw majesteit en trouw dwars… door alles heen! Uw kracht en Uw macht zullen mensen verbazen Want Uw licht zal schijnen voor iedereen, Voor harten die verbitterd zijn…. En alleen! Daarom is het leven het waard, om te leven met U En zal Uw Liefde gezien worden… continu! En ook al lijkt de lucht soms grijs en grauw Dan tóch… blijf ik geloven in het Wonder Dat U o, Grote God… van Ieder mens houdt! Hanny Laurita http://www.gedichten-hanny-laurita.nl
Hij is en blijft dezelfde.. voor nu en altijd!
God gaat met een ieder van ons een persoonlijke weg.. en soms betekend het dat wat voor de ene persoon linksom is in een vergelijkbare situatie en voor de ander rechtsom..
Gods wegen blijven ondoorgrondelijk.. wij kunnen met ons menselijke verstand God niet doorgronden.. gelukkig maar..
Maar soms… ooooo wat zou ik soms graag een blik willen werpen in de toekomst.. gewoon om je te kunnen wapenen tegen de tegenslagen.. om uit te zien naar de mooie dingen zodat je ondanks de tegenslagen moed houd om door te gaan, omdat je weet dat er ook nog mooie dingen op je pad komen..
Maar… is het niet zo… dat wij juist, omdat wij niet in de toekomst kunnen kijken volledig op Hem “moeten” vertrouwen.. in de wetenschap dat Hij het beste met ons voor heeft
En als ons leven onzeker wordt.. op de kop staat.. Dan Tóch… kunnen blijven zeggen..
Ik vind het ook wel een uitdaging van het leven, om in afhankelijkheid en volle vertrouwen op Hem, je leven te leven..
Ik kan dat zeggen, omdat in de uitdagingen die ik heb gehad, God mij keer op keer liet zien dat Hij te vertrouwen was en is.. daardoor is mijn vertrouwen in Hem niet meer weg te denken in mijn leven!
Het mooie is dat dit vertrouwen mij juist enorm veel rust geeft in vandaag en morgen..
Ik had deze week mijn sollicitatiegesprek op mijn werk voor helpende. Op dit moment werk ik als helpende in de flexpool, waar ik op gesolliciteerd had was een baan als helpende in het team zelf..
Ik heb gesolliciteerd en ben uitgenodigd.. ik had een gesprek met 2 collega’s wat ik wel grappig vond.. tegelijk maakte mij dat ook wel iets onzeker.. de bal kon natuurlijk 2 kanten oprollen als men je al aardig kent.. dit kan een voordeel zijn of een nadeel.. maar 1 ding stond voor mij vast.. ik had niets te verliezen want een jaarcontract in de flexpool had ik al.
Ondertussen blijf ik nog wel steeds zoekende in wat God wil dat ik ga doen.. past dit in Zijn plan met mij??
Oeff wat slaat de twijfel dan soms toe… je krijgt namelijk niet een briefje uit de hemel waar je plan op staat uit getekend..
Al jaren ben ik aan het rond kijken om een cursus/opleiding in de pastorale hoek iets voor mij is.. hierin ligt een enorm stil en diep verlangen/droom… maar hoe geef je daar handen en voeten aan… en bovenal past dat wel in Gods plan met mij..
Ik wil erg graag iets met mijn ervaringen doen in de hulpverlening/pastoraal gebied en gecombineerd met wat God in mijn leven heeft betekend en nog betekend..
Geloof en psychische gezondheid gaan naar mijn mening hand in hand!
Maar om mij heen zie ik ook dat hulpverleners/ervaringsdeskundigen als paddenstoelen uit de grond rijzen… en niet allemaal even geschikt helaas..
Heb nogal veel ervaring met hoe het NIET moet…. tja ben ik dan wel geschikt.. vind God mij wel geschikt.. past het in Zijn plan..
Allemaal vragen waar ik geen antwoord op krijg..
En toch blijft het verlangen diep in mijn hart zitten.. en weet ik niet goed hoe daar handen en voeten aan te geven..
Totdat ik al een aantal jaar een pastorale cursus voorbij zie komen die mij aanspreekt.. vooral omdat ze ervaringsgericht werken..
Maar er zaten steeds te veel haken en ogen aan om de stap te zetten.. gezondheid.. de thuissituatie.. onzekerheid.. en ook financieel was het steeds niet haalbaar.. van een uitkering een cursus betalen is best wel een flinke hap..
Maar nu ik werk komen er openingen… toch bleef ik twijfelen..
Totdat 2 weken geleden deze cursus weer voorbij kwam en het raakte mij weer opnieuw.. en weer opnieuw klikte ik de link aan… het was net of zei op dat moment iets in mij.. toe maar.. zet die stap maar.. meld je maar aan..
Ik heb alles op een rijtje gezet en mij aangemeld… onzeker.. maar in vertrouwen en gebed “als dit in Uw plan past Heer met mij dan zullen er deuren opengaan.. en als het niet in Uw plan past mogen dan de deuren gesloten blijven”..
Ondertussen kreeg ik een uitnodiging voor mijn sollicitatie gesprek bij mijn werk en ging ik met de zelfde verwachtingen en gebed daar naar toe.. “als dit in Uw plan past Heer met mij dan zullen er deuren opengaan.. en als het niet in Uw plan past mogen dan de deuren gesloten blijven”..
Dezelfde middag kreeg ik uitslag.. ik was het niet geworden.. ze hadden voor iemand anders gekozen..
Brrr… ik moest wel even slikken.. afwijzen is niet helemaal mijn ding om mee om te gaan.. ik blokkeer dan altijd eventjes.. maar ik merkte ook dat ik ook daarin groei want het duurde maar een paar minuten.. daarna herpakte ik mijzelf en zei: “Heer, het is goed” deze deur heeft U dicht gehouden en daar heeft U een bedoeling mee..
Diezelfde middag kreeg ik reactie van uit de aanmeldprocedure van de cursus.. ik was aangenomen en mocht de cursus gaan doen..
Ik kreeg er kippenvel van en ook de spreekwoordelijke brok in mijn keel.. want ik vind het namelijk ook best wel heel erg spannend.. en ook best wel een beetje eng.. pff… alle emoties en gevoelens gierden door mijn lijf..
Het is ook niet niks..
Ik… die altijd zelf hulp kreeg van menig pastoraal hulpverlener en jaren de psychiatrie van binnen en buiten heb bekeken… mag nu zelf op ontdekkingstocht gaan in het pastoraat..
Zo bijzonder… zo wonderlijk..
En dan wordt ik stil.. stil in hoe God zich laat zien.. hoe langzaam Zijn plan met mij zich ontvouwt…
2 weken geleden kreeg ik ook nog een plaatje van een lieve vriendin toegestuurd met de woorden.. “deze moet ik jou sturen zegt de Heer!”
Ik bekeek het plaatje en las het, maar op dat moment dacht ik.. wauw mooie tekst… maar snapte niet goed waarom zij mij deze tekst moest sturen.. ik dacht er over na.. en veel dingen passeerden de revue… maar ik kon niks bedenken..
Ik liet het los en ging verder..
Na de bijzondere gebeurtenissen van afgelopen week moest ik ineens weer denken aan het plaatje wat ik toegestuurd had gekregen.. en hoe wonderlijk mooi valt dit plaatje precies op zijn plek!
Dit is mijn KRACHTKAART!!
Door God zelf gestuurd!!
De duivel zal zeker mij aanvallen op mijn zwakke plek en dat zijn mijn jarenlange nare ervaringen.. maar dan mag ik steeds terug grijpen op wat Hij heeft gedaan voor mij..
In Hem ben ik meer dan overwinnaar..
En dan de bemoeding van de laatste paar regels…
Hij heeft beloofd U stap voor stap te leiden, niet alles in één keer.. maar stap voor stap en… elke stap zal een wonder zijn!
In dat vertrouwen ga ik deze uitdaging aan…
Ik vind het ontzettend spannend.. en het triggert mij enorm.. kan ik dit wel.. mag ik dit doen.. ik.. bestempeld met een enorm belast psychisch verleden.. waar de duivel mij te pas en te onpas mee confronteerd.. maar dan mag ik op Hem zien en in de overwinning gaan staan die Hij voor mij behaald heeft!
Dit plaatje zal ik de komende 2 jaar bij mij dragen.. want ik zal deze proclamatie af en toe hard nodig hebben.. dat weet ik wel zeker..
Maar het is mijn troef mijn KRACHTKAART tegen de duistere kant!!
God weet precies wat je nodig hebt… Hij zet de juiste deuren open en de mensen op je pad… in mijn geval mensen die mij (onbewust) enorm bevestigen en bemoedigen in de keuzes die ik (moet) maken.
Maar zo geeft Hij ook jou wat jij nodig hebt als je Hem daarom bid.. en vertrouwt… Hij zal je nooit teleurstellen!
GLORIE HEEFT EEN NAAM Wie wordt niet stil van het heelal? Zo weids en zonder grenzen, volmaakt geordend, overal, een raadsel voor de mensen. Dit wonder spreekt van God alleen, in hem zijn alle dingen één.
Wie wordt niet stil van hoe God zelf zijn liefde maar blijft geven? Van hoe Hij zoekt en vindt en helpt wie achter zijn gebleven. Glorieus in tederheid, de grote Maker heel dichtbij.
En al die glorie heeft een Naam. Glorie heeft een Naam; een Naam die staat, een Naam die straalt. Jezus Christus bovenaan. Glorie heeft een Naam.
Wie wordt niet stil van hoe Hij stierf, de Schepper zonder adem? Van hoe Hij zo de macht verwierf, als Koning van genade. De dood verslikt zich in zijn naam, de Zoon van God is opgestaan.
Jezus, Jezus. Een Naam die staat, een Naam die straalt. Jezus, Jezus. Jezus Christus bovenaan.
In mijn vorige blog heb ik verteld van ons roer om, door andere voeding en eetpatroon meer kwaliteit van leven..
Na dat we dat gedaan hebben is mijn leven zeer zeker drastisch veranderd.. Na 3 maanden moest ik voor mijn half jaarlijkse controle weer naar de diabetesverpleegkundige.
Elk half jaar had ik een afspraak omdat mijn diabetes altijd slecht instelbaar was, dus ook dit keer ging ik naar mijn afspraak.. alhoewel… ik ging er wel anders heen.. eigenlijk voelde ik mij enthousiast maar het was ook best wel erg spannend.. hoe zouden mijn bloeduitslagen zijn??
Had mijn strenge dieet geholpen???
Ik kwam die ochtend bij haar en ze vroeg hoe het ging.. ik zei met een brede glimlach “goed.. erg goed zelfs” ze zei ik zie het… wat is er gebeurd??
Ik dacht dat vertel ik je zo.. maar eerst wil ik mijn bloeduitslagen weten…
Voordat ik bij haar kom moet ik altijd mijn Hba1c laten prikken, dat is de gemiddelde bloedsuiker waarden.. hier was ik erg nieuwsgierig naar.. hoe dat zou zijn…
Ik vroeg aan haar wat de bloeduitslagen waren en ze zei met een lach…..
Die zijn goed!!!!
Pfff…. opgelucht haalde ik adem..
Yesss.... dit had ik maar weer in de pocket...
Drie maanden daarvoor had ik namelijk van haar extra medicatie gekregen omdat de suikers weer gestegen waren.. wat bij mij heel normaal was.. ontregelde suikers…
En nu waren ze goed… in mijn hoofd dankte ik Jezus voor dit goede nieuws… dit wonder!!
Ze zei tegen mij “De medicijnen hebben hun werk goed gedaan.. maar nu moet je daar maar weer mee afbouwen anders kom je straks te laag en krijg je last van hypo’s”
Ik moest inwendig heel erg lachen want toen ik die extra medicatie had gekregen was ik net begonnen met ons nieuwe leefstijl.. en wilde dat eerst een kans geven voordat ik die extra medicatie zou nemen… dus de bloeduitslagen van nu waren eigenlijk bloeduitslagen zonder (diabetes) medicatie…
Ze zag waarschijnlijk mijn binnenpretje en dacht dat dit was omdat ik erg blij was dat de suikers zo gezakt waren.. natuurlijk was ik ook daar ontzettend blij om… maar ik vertelde haar dat ik eigenlijk ergens anders om een binnenpretje had… ik zei tegen haar: “Dit zijn bloedwaarden met geen enkele (diabetes) medicatie.. ze sloeg van verbazing haar hand voor haar mond en zei: “wat zeg je??”
Ik vertelde haar wat er de afgelopen maanden was gebeurt..
Ze vond het geweldig en zei dat ik de medicatie dan maar niet meer moest nemen.. toen zei ik tegen haar: “Dan heb ik nu dus geen diabetes meer”
Ze vertelde dat je hier in Nederland altijd de diagnose houdt die je eens hebt gekregen..
Hihi vertel mij wat!
Daar weet ik helaas alles van… en het is een heidens karwei om er weer vanaf te komen…
En zei ze: Als je eenmaal de diagnose Diabetes hebt dan hou je die ook want je blijft altijd gevoelig voor diabetes.. dus daar kom je nooit meer vanaf.. dus ik wil je blijven volgen met elk half jaar de controles..
Ik dacht.. dat is toch bizar... als ik met voeding mijn diabetes de rug toe kan keren dan heb ik toch geen diabetes meer???
Ach dacht ik… dat is Nederland.. ik laat het maar zo.. ik weet namelijk wel beter en voel mij ook stukken beter… zonder medicatie.. en die controles overleef ik wel.. natuurlijk is het in het begin belangrijk om te kijken hoe het lichaam zich hersteld, maar om te zeggen dat je nooit meer van je diabetes afkomt vind ik toch wel echt een stap te ver!
Mijn Jezus is namelijk veel sterker en groter dan al die diagnoses.. Hij doet de wonderen en geeft soms wijsheid en kracht en mensen om je heen om de wonderen tot stand te brengen!
Nog wel een kleine Note.. “Ik vindt het op den duur dan wel gewoon geldverspilling.. als je dus voor “niks” op controles moet komen.. hoe zo dat de zorg te duur wordt.. dus ga daar na een tijdje toch echt wel wat van zeggen..
De Reumatoloog…
Kort na dat ik bij de diabetesverpleegkundige voor controle was geweest moest ik ook naar de reumatoloog voor mijn SLE/SJÖGREN en Fenomeen van Raynaud..
Hier ging ik opnieuw erg verwachtingsvol heen.. na de uitslag bij de diabetesverpleegkundige was ik natuurlijk erg benieuwd wat de uitslagen waren bij de reumatoloog en wat de reumatoloog zou zeggenvan mijn nieuwe leefstijl!
Aangekomen bij de reumatoloog kreeg ik de standaard vragen, hij vroeg hoe ik mij voelde en ik zei met een blij hoofd “GOED” hij zei tegen mij dat het te zien was… en vroeg hoe het kon dat het ik zo blij zei dat het GOED ging..
Opnieuw vroeg ik of ik eerst de bloeduitslagen mocht weten voordat ik verder ging vertellen waarom ik mij zo goed voelde… hij vond dit prima en vertelde de bloeduitslagen en zei dat hij eigenlijk heel erg verbaasd was dat de bloeduitslagen er zo prima uitzagen… geen ontstekingen meer..
Wederom haalde ik opgelucht adem en vertelde ik hem wat er de afgelopen maanden was gebeurt..
Ook vertelde ik hem dat ik helemaal geen pijn meer had in mijn gewrichten, dat ik geen ontstekingen meer had in mijn mond, geen blaasontstekingen meer had enz enz..
Ook hij was stomverbaasd.. maar ook erg enthousiast.. hij zei iedereen zou dit moeten doen om te kijken wat er qua kwaliteit te behalen valt…
Ik weet dat mijn auto-immuunziektes niet makkelijk te verslaan zijn.. ook niet met voeding en voedingssupplementen.. gelukkig ben ik al een heel eind op weg…
SLE is een bindweefsel ziekte met ontstekingen en ik merk dat mijn lichaam erg ontstekingsgevoelig is.. ik hoef maar even over de schreef te gaan met voeding die ik eigenlijk niet moet nemen en ik heb direct ontstekingen op mijn gewrichten.. dat is wel iets waar ik heel erg voor moet waken.. en dat vergt discipline.. helaas ontkom je er met de huidige voeding in deze wereld bijna niet aan dat je wel eens iets eet wat je lichaam niet kan hebben.. daarnaast hebben deze aandoeningen ook veel last van invloeden van buitenaf.. zoals het weer, zonlicht, vocht, kou… maar ook stress, vermoeidheid enz enz..
De reumatoloog zei dat ik de Plaquenil ook niet meer hoefde te nemen want hij wilde mij over een half jaar weer zien om te kijken wat ik allemaal met voeding nog zou kunnen bereiken.. hij was erg enthousiast.. en wat was ik hier blij om want er zijn ook artsen die erg sceptisch zijn bij alternatieve behandelingen… maar gelukkig heb ik een “goede” reumatoloog gevonden die er voor open staat… wij zien uit naar het vervolg..
Lukt het om ook de SLE te handelen met voeding??
Een enorme uitdaging!!! Maar eentje die ik wel aanga en waarin ik erg benieuwd ben hoever ik ermee kom!
Ik krijg wel zilverhandschoenen voor mijn Fenomeen van Raynaud.. die moet ik 24 uur per dag dragen.. mijn vingers/handen mogen niet meer koud worden anders gaan de vaatjes nog verder achteruit.. elke keer als ik een aanval krijg gaan de vaatjes achteruit..
Ook slikte ik al een half jaar antibiotica voor mijn blaasontstekingen maar was daar na mijn 3 dagen vasten ook mee gestopt.. en had geen blaasontsteking meer.. maar na een aantal maanden kreeg ik weer blaasontsteking en ik dacht hoe pak ik dit nou aan?
Ik heb contact met Ron van Vita Nova opgenomen en die zei… “Ga even naar de Kruidvat voor Vitamine C kauwtabletten van Roter.. daar kauw je 2 dagen elke dag drie keer een handje vol op.. en dan moet het beter worden of over zijn, anders moet je even naar de huisarts voor toch weer antibiotica..
het lastige is dat ik niks van mijn blaasontstekingen voel.. het doet geen pijn.. aan de ene kant is dat fijn maar aan de andere kant merk ik het pas als het al dicht naar mijn nieren is gestegen en ik vreselijke buikpijn krijg..
maar zo gezegd zo gedaan.. ik heb de aanwijzingen van Ron opgevolgde en na 2 dagen was de blaasontsteking weg..
Als je blaasontsteking hebt dan heb je te weinig ascorbinezuur om er tegen te vechten.. dus moet je even een boost ascorbinezuur nemen en dat zit in vitamine C..
Ik was een blij mens
Het is zo fijn om te merken dat God mensen op je pad zet die je wegwijs maken.. waar je terecht kunt voor tips en die je dan weer verder op weg helpen om het zelf te doen!
Als je het maar weet!
En ja dan heb ik nog met een aandoening te dealen en dat is mijn gegeneraliseerde dystonie..
Ik slik na mijn vasten ook geen Baclofen meer en dit gaat goed, maar als ik teveel stress ervaar dan merk ik direct dat mijn lichaam reageert dat mijn spieren reageren.. of te wel verkrampen… dus moet ik erg letten op mijn balans qua activiteiten en ontspanning…
Ik moet goed mijn nachtelijke rust pakken en dit lukt wonderwel ontzettend goed.. en dat is wederom echt een wonder… ik slaap weer als een os!
Mijn hele leven ben ik een slechte slaper geweest.. nachten lag ik wakker... in mijn periode dat ik erg ziek was en zwaar onder de medicijnen zat zij een arts dat een paard er van omver ging maar ik ging gewoon door.. was niet in slaap te krijgen.. onvoorstelbaar.. (zegt wel iets over mijn (wils) kracht trouwens)
En nu…. ik ruik mijn kussen en ben weg.. ook vindt ik het nu echt heerlijk om op bed te gaan en te gaan slapen..
Ik merk wel dat mijn lichaam nu dus tot rust komt en extra slaap nodig heeft!
Ik ben erg benieuwd waar ik in januari sta.. ik merk dat mijn lichaam elke dag een stukje verder hersteld.. het gaat langzaam vooruit.. maar dat is niet erg.. het belangrijkste is dat er herstel in zit..
Pijn heb ik niet.. ehh… nou oké.. mijn rug is alles behalve blij met mij.. maar dat is een skelet probleem… die protesteert nog steeds behoorlijk en moet ik echt rekening mee houden..
Als ik mij aan mijn drie punten houdt.. dan ben ik goed op weg!
Zo goed mogelijk op mijn voeding letten..
relaxt door het leven..
En de balans bewaren in activiteiten en ontspanning!
Ja ik ben stil… ik ben eigenlijk nog steeds verbaasd en verwonderd… verbaasd en verwonderd dat het nu eindelijk erkend wordt, bevestigd wordt van mijn vele missdiagnoses gekregen in de psychiatrie..
Iedereen die mij een beetje volgt en mijn blogs lezen weten dat ik al heel lang strijd tegen mijn verleden… tegen mijn misdiagnose… dat artsen mij bij de eerste kennismaking al in een bepaald hokje hebben gestopt en direct al hun oordeel klaar hebben..
Nu daar is bij deze (hopelijk) voorgoed een einde aan gekomen… ik zeg hopelijk want nu is de strijd nog om al mijn dossiers wat bij vele ziekenhuizen ligt te laten veranderen of te laten verwijderen, maar ik ben een stapje dichterbij..
Ik ben zo BLIJ en DANKBAAR… eindelijk ERKENNING!!
Al vijf jaar ben ik aan het strijden voor erkenning dat mijn psychiatrische diagnoses niet kloppen… dat men er enorm naast heeft gezeten…. dat al die verkeerd gestelde diagnoses nu eens verdwijnen en voor goed overboord worden gegooid.. maar wat was het een strijd… heb het vaak zelf geprobeerd bij verschillende artsen, als ik naar het ziekenhuis moest voor een lichamelijk probleem verdedigde ik mijzelf door voortdurend uit te leggen dat die diagnoses absoluut niet klopten.. maar dat was vechten tegen een systeem waar ik het nooit van zou kunnen winnen.
Al vrij gauw kwam ik er achter dat ik bij een psychiater moest zijn… deze specialist kon het veranderen… maar het was niet makkelijk om een psychiater te vinden die het goed kon beoordelen… omdat
Ik niet serieus werd genomen door al die diagnoses die met dikke rode letters bovenaan op mijn dossier staan
Dat artsen al een oordeel klaar hebben voordat ze mij gezien hebben…
Dat artsen niet toe willen geven als ze het verkeerd ingeschat hebben.
Ik ben in mijn psychiatrisch verleden door verschillende psychiaters behandeld helaas (mis) behandeld.. dus ik dacht: “Ik moet eigenlijk terug naar de psychiater die vanaf het begin in MIJ geloofde.
Toen ik na mijn scheiding in 2010 een half jaar later een psychiater opzocht, met de vraag of hij mij van de medicijnen af wilde halen was er geen psychiater die dit aandurfde… De diagnoses die ik had waren niet mis en daar kwam je normaal gezien ook niet meer vanaf en zonder medicatie heb je dan ook geen leefbaar leven… dus zeiden ze dit kan niet…je zit al veel te lang aan deze heftige medicijnen en als je stopt val je onherroepelijk terug en dan moet je weer opgenomen worden.. ik kon bij hoog en bij laag beweren dat het niet zo was, dat het misdiagnoses waren en dat er heel wat anders had gespeeld in mijn leven dan wat iedereen binnen de psychiatrie dacht… maar mij geloven “een leek” en eindelijk eens naar mij luisteren, nee ho maar… maar ik had “geluk” mijn oude psychiater ging heel binnenkort met pensioen dus moest ik naar een andere psychiater… en die zei: “Weet je wat… we gaan het gewoon proberen.. ik geef je het voordeel van de twijfel en lukt het niet dan heb ik je zo weer aan de medicijnen” Ik zei: “Deal”
En zo kon ik mijn medicijnen afbouwen en na 2 jaar was ik clean… het was geen leuke periode maar achteraf zeer de moeite waard… en nu na vijf jaar nog steeds geen enkele terugval of medicijn… maar een heel NIEUW LEVEN!!
Dus ik moest terug naar die psychiater maar hoe kom je daar… want als jij je namelijk weer meld bij de psychiatrie, kom je gewoon bij het aanmeldcentrum en wijzen zij jou een arts toe.. meestal ook nog een arts in opleiding en zelden zie je een echte psychiater…
Ik heb er veel voor gebeden… en God gevraagd voor gerechtigheid.. maar heb het op een gegeven moment opgegeven omdat ik merkte dat er geen deur openging en het koste mij zoveel energie wat ik niet meer had… en God had tegen mij gezegd… Ik zal voor je strijden… Ik ben jou bevrijder… Mijn overwinning is blijvend.. zoals Jesaja 51:6-8 zegt:
Kijk eens omhoog naar de hemel. En kijk naar de aarde hier beneden. Misschien zal de hemel verdwijnen, zoals rook verdwijnt. Misschien zal de aarde vergaan, zoals een oude, versleten jas vergaat. En misschien zullen de mensen allemaal sterven. Maar de bevrijding die ik breng, zal altijd blijven. De overwinning die ik geef, zal nooit verdwijnen. 7 Luister naar mij, mijn volk. Jullie kennen mijn regels. Jullie denken veel aan mijn wetten. Wees niet bang voor mensen die je beledigen en vernederen. 8 Want zij zullen verdwijnen, als een oude jas die langzaam vergaat. Maar de overwinning die ik geef, zal altijd blijven. De bevrijding die ik breng, zal nooit verdwijnen.’
Hierdoor kreeg ik rust en kon ik het loslaten… maar sinds ik in Twente ben komen wonen kreeg ik een nieuwe christelijke coach die met mij mee loopt in het leven en mij helpt en bijstaat in de dagelijkse dingen… en zij geloofde in mij en ging met mij de strijd aan… we hadden er beiden niet veel vertrouwen in want wisten hoe moeilijk en lastig het is om überhaupt contact te krijgen met die ene psychiater maar we gingen samen de strijd aan…
Eerst uitzoeken waar hij op dit moment werkte… en toen bellen… we kregen contact maar moesten maar een verwijsbrief sturen naar volwassenen psychiatrie… dat vreesden we al maar zagen ook dat we geen andere keus hadden, dus op hoop van zegen eerst maar naar de huisarts voor een verwijsbrief.. dit ging wonderlijk vlot, maar er gebeurde nog iets buitengewoons… meestal stuurt de huisarts een brief rechtstreeks via het digitale systeem maar hij kon het niet vinden waar hij het naar toe moest sturen… dus gaf hij mij de brief mee en verwees mij terug naar mijn coach… zij kon het ook niet vinden en maar weer gebeld met de desbetreffende instantie waar die psychiater werkte.. ze kreeg de assistente van hem aan de lijn en die zei.. “Weet je wat.. ik geef je zijn 06 nummer” mijn coach was helemaal perplex… en ze heeft hem gebeld en gesproken… en oooo wat vonden we het spannend maar merkten dat God Zijn Zegen er op legde en hij zei” Ik moet overleggen of ik haar zomaar kan zien want ik ben psychiater op een behandelafdeling en zij komt eigenlijk voor een herdiagnose… maar ik bel je terug”… mijn coach dacht: “Nou dat zal wel niet gebeuren” maar wonder boven wonder dit was een psychiater die mee dacht en
mij wederom het voordeel van de twijfel gaf… en hij belde terug en vertelde hoe wij ons moesten aanmelden en waar de brief naar toe moest…
Ik was zo blij dat we al zover waren.. en nu moesten we wachten… maar dat hoefde niet lang want na 5 dagen werd ik gebeld dat de week er op hij een plekje had op zijn spreekuur…. nou ik kan je vertellen.. in mijn hele leven ben ik nog nooit blij geweest om naar een psychiater te moeten maar nu.. ik kon niet wachten… zo spannend maar zo verwachtingsvol… en op de een of andere manier wist ik dat het goed zou komen… want God zijn Zegen rustte erop… het is niet normaal dat ik gewoon zonder veel gedoe bij mijn oude psychiater kon komen.. en dan ook nog zo snel. God opende voor mij de deuren dus wat ook de uitslag zou zijn… Het is goed! Het zou in ieder geval een uitslag zijn waar ik mee verder zou kunnen.. Dat vertrouwen en geloof was bij mij 100%
En afgelopen woensdag was het zover… op naar mijn oude psychiater… zo spannend maar ik had er zo’n zin in…
Het was een onwijs goed gesprek… open en eerlijk.. met wederzijds respect… eindelijk werd ik serieus genomen…. eindelijk werd ik gehoord…. ik werd onderworpen aan een kruisverhoor… logisch hij moest wel zeker weten hoe het nou was en ook over mijn verleden… maar na anderhalf uur gesprek zei hij” Je hebt een heftig verleden achter de rug… je kunt wel een boek schrijven en misschien moet je dat ook gaan doen.. maar er is echt niks met jou aan de hand… er is teveel misgegaan.. ook binnen de psychiatrie.. maar al die diagnoses kloppen niet… jij hebt geen psychiatrische stoornis… jij bent gewoon kerngezond.. In geestelijk, sociaal, emotioneel en rationeel opzicht… ik was stil en dacht dat ik het niet goed hoorde.. ik dacht hoor ik dat goed.. is het echt waar… en omdat ik twijfelde vroeg ik, of ik niet nog een psychologisch onderzoek moest doen omdat het dan zwart op wit op papier zou staan… maar hij zie.. ik heb helemaal geen onderbouwing of reden om jou die test te laten doen en by the way… ik kan je de uitslag nu al vertellen… ik weet nu al wat er uit de test zou komen, dus waarom zou je hem dan moeten doen… je hebt al genoeg onnodige strijd meegemaakt in je leven…
Ik ga een brief opstellen waarin ik zet dat jij “GEEN PSYCHIATRISCHE STOORNIS HEBT” en ik ga je huisarts bellen en het hem uit de doeken doen want dat is de basis waar het goed moet zitten voor de rest van jou trajecten want dat je de gevolgen hiervan ondervind is ook logisch… of al die medicijnen jou lichamelijk ziek hebben gemaakt.. ja dat is koffiedik kijken maar ik denk dat jij misschien al heel lang lichamelijk ziek bent maar dat dit altijd onderdrukt is door die medicijnen… en dat dit nu naar buiten komt… en wat de Dystonie betreft weet ik dat die oude middelen dit zeer zeker kunnen veroorzaken ook jaren later terwijl je ze misschien al heel lang niet meer slikt.
Ik dacht bij mij zelf… eindelijk gerechtigheid… eindelijk iemand die hetzelfde denkt wat ik al jaren denk… ERKENNING… jonge wat werkt dat bevrijdend… er viel een enorme last van mij af…
Hij zei nog wel… ik weet niet in hoever je strijd nu voorbij is want in heel veel ziekenhuizen ligt jou dossier wat niet klopt en dat kan ik niet voor jou wegnemen maar met mijn brief kom je wel verder… en hopelijk wordt je nu eindelijk serieus genomen…
Ik geloof met heel mijn hart dat het goed komt… want samen met mijn God zijn Wij meer dan OVERWINNAARS!!!
Ik ben blij en dankbaar en dank God voor dit geweldige wonder wat Hij heeft gedaan…dit wonder is voor mij innerlijke genezing van mijn verwonde hart… God geneest op vele manieren..
Psalm 34 is een prachtige psalm wat mijn dankbaarheid beschrijft en wie God is bij wie ik schuilen mag! Wat een Liefde heeft Hij voor mij en ik voor Hem!
De Heer redt wie hem trouw zijn
Altijd wil ik de Heer danken,
zonder ophouden bewijs ik hem eer.
Van harte zal ik hem eren;
wie in verdrukking leven,
zullen het horen en zich verheugen.
Verkondig samen met mij
de grootse daden van de Heer;
laten wij allen zijn macht erkennen.
Ik heb me tot de Heer gewend
en hij heeft geantwoord;
van alle angsten heeft hij me bevrijd.
Wie zich tot hem richten,
zullen stralen van vreugde,
hun vertrouwen is niet vergeefs.
Ik was er ellendig aan toe,
ik riep de Heer te hulp
en hij luisterde naar mij,
verloste mij van al wat mij kwelde.
Als je ontzag hebt voor de Heer
waakt zijn engel over je,
staat je bij en bevrijdt je.
Je zult zien, je zult merken
hoe goed de Heer is:
je bent gelukkig
als je bij hem schuilt.
Ik weet dat er ook mensen zijn die deze diagnoses wel hebben en die ziekte/aandoening ook echt hebben… ik weet dat het enorm zwaar is om dat te dragen… ik heb veel van de psychiatrie van binnen gezien en af en toe was het voor mij de hel op aarde.. ik weet waar jij je af en toe in bevind, en weet dat ik dat heel erg vind en met je mee leef en voor je bid.. Ik weet niet hoe ik je kan bemoedigen, omdat ik weet als het zo donker om je heen is dat het dan zo moeilijk is een bemoediging aan te nemen, en toch wil ik je een hart onder de riem steken… misschien zie je het nu niet, of ervaar je er niks van… en misschien wordt je wel boos maar toch wil ik het doen… en hoop ik dat je dit misschien toch later nog een keer herinnerd als het beter met je gaat…
Weet dat God bij je is.. ook als het zo donker is om je heen…ook als je alleen bent… afgezonderd van iedereen… Hij is bij jou.. Hij zit naast je.. Hij huilt met je mee.. en eens zal er een oplossing komen.. eens zal aan het eind van die donkere tunnel licht schijnen.. en ik hoop dat je tot die tijd bij Hem blijft schuilen of gaat schuilen zodat je niet meer alleen bent… ieder verhaal is uniek… ook jou levensverhaal is uniek.. wat je ook meemaakt of meegemaakt hebt… God houdt er van om gebroken vazen te gebruiken…
Na lang wikken en wegen, lang nadenken heb ik toch de stap durven nemen om mijn getuigenis te geven in de kerk…
Het is voor mij een enorme worsteling geweest of ik het wel zou doen… eigenlijk een worsteling gebaseerd op angst…
Wat als…
Wat als ik weer een terug val krijg, wat als de pijn en ongemakken in alle hevigheid weer terug komt? Ik weer in een rolstoel beland… ooo wat werd ik aangevallen..
De Boze wilde duidelijk niet dat ik opnieuw ging getuigen… en hij deed er alles aan om het Grote Wonder wat God heeft gedaan teniet te doen…
En hoe doet hij dat dan? Door mij te pakken op een van mijn zwakke plekken… ONZEKERHEID… ik ben erg onzeker door wat ik allemaal heb mee gemaakt… onzeker over wie ik ben en wat ik mag zijn, doe ik het allemaal wel goed… ik weet verstandelijk allemaal best hoe het zit..
Dat ik er mag zijn zoals ik ben, dat ik het waard ben, dat God mij gemaakt heeft en dat het oké is enz. enz…
Dit alles heeft mij gemaakt tot wat ik nu ben… een gevoelige onzekere meid… met voelsprieten die continu op scherp staan… en ja Satan weet dat en pakt mij daarop…
Dit is mijn strijd in mijn leven, elke dag weer… maar gelukkig mag ik merken dat ik groei… dat wat ik verstandelijk weet, ook in mijn gevoelsleven mag dalen zodat ik het kan pakken…
En hoe groei ik…door voortdurend het tegen mij zelf te zeggen hoe God mij ziet… tegen mij zelf te zeggen dat het goed is, dat het een leugen is wat mijn gedachten steeds zeggen… voortdurend mijn gedachten corrigeren… ook de bevestiging van andere mensen helpen mee, waardevolle mensen die dicht om mij heen staan… en door te proclameren en het ook te gaan geloven.. ook wat de anderen om je heen tegen je zeggen, mag het langzaam dalen..
En dan komt er groei en word je steeds sterker, satan krijgt dan steeds minder ingang om jou om op je onzekerheden te pakken…
Alleen is Herstel vaak een lange, heftige en moeilijke weg….
Ken je het verhaal van het propje papier.. vast wel…
“Een onderwijzeres in New York onderwees haar klas over de gevolgen van pesten. Ze gaf hen de volgende opdracht. Ze gaf alle kinderen in de klas een stuk papier en zei hen het te verfomfaaien, het te verkreukelen, er een prop van te maken, het op de grond te gooien en er op te stampen. Kortom er echt een puinhoop van te maken, maar het niet te verscheuren. De kinderen vonden dat wel een leuke opdracht en deden hun best het blad zo veel mogelijk te verkreukelen. Toen kregen ze de opdracht om het papier voorzichtig weer open te vouwen, zodat het niet scheurde en het weer glad te strijken. Ze liet hen zien hoe vol littekens en vuil het papier was geworden. Toen zei ze de de klas dat ze het papier moesten zeggen dat het hen speet dat ze het zo verkreukeld hadden. Maar hoe vaak ze ook zeiden dat het hen speet en hoe ze hun best ook deden om de kreukels weer uit het papier te halen, het lukte hen niet om het blad in de vorige gladde staat terug te krijgen. Ze wees haar leerlingen op alle littekens die ze achterlieten. En dat die littekens nooit meer zullen verdwijnen, hoe hard ze ook probeerden ze te repareren. Dat is wat er gebeurt als een kind een ander kind pest. Je kan zeggen dat het je spijt, je kan proberen het weer goed te maken, maar de littekens zijn er en die blijven. Mensen van 80 kunnen nu nog navertellen hoe ze op de lagere school gepest werden. De kreukels gingen er niet meer uit. De gezichten van de kinderen in de klas vertelden haar dat haar boodschap was overgekomen.”
Iets kapot maken is vaak in no-time gebeurd maar iets helen of herstellen gaat jaren overheen en altijd blijf je het zien en voelen…
Nu gaat dit verhaal over pesten maar ik denk dat je het wel in ontelbare situatie’s kunt gebruiken…
Ook ik heb moeten leren om niet vanuit de verkeerde schatkamer te reageren… vanuit mijn gekwetste schatkamer, want het leid tot niks… het brengt je in een slachtofferrol waar je niet verder mee komt… ik heb geleerd en ik leer nog steeds om vanuit mijn geheelde schatkamer te reageren waar een volwassen vrouw woont die best wel weet wat ze wel en niet wil… en steeds over haar angstdrempel mag stappen…
En gelukkig mag ik dat samen met Hem doen… stap voor stap in geloof uitstappen en met God aan mijn zij, hoef ik niet bang te zijn, hoef ik niet meer stil te zijn…maar mag ik spreken, mag ik vertellen hoe groot God is..
Als je genezen bent betekend het niet dat je nooit meer ziek zou kunnen worden…ook al ben je van het ene genezen er kan zomaar weer wat gebeuren, zodat je door een andere ziekte weer stil gezet wordt… jou lichaam blijft kwetsbaar… en we leven nog steeds in een gebroken wereld….
Maar ondank dat mogen wij… nee moeten wij… van elk wonder vertellen…
Waarom omdat er Hoop is, geen hoop op een leven zonder ziekte, pijn of ongemak… nee… maar Hoop dat er Iemand is die jou in die ziekte of pijn draagt…en jou wonderen geeft om verder te kunnen… God geeft jou altijd alles wat jij nodig hebt op dat moment… bij de een is dat genezing van een ziekte, bij de ander is dat kracht om het te kunnen dragen, weer bij een ander is dat zorg om de ziekte te kunnen dragen… er zijn zoveel situatie’s waarin je Zijn wonderen kunt zien… Kleine en Grote…
God is een God van Maatwerk….. iedereen kent misschien die term wel uit de gezondheidszorg.. maatwerk betekend: Het werk afstemmen op de behoefte van de patiënt… Wij hebben een liefdevolle Heelmeester die precies weet wat wij nodig hebben en achteraf zien wij ook altijd het het goed was… op het moment zelf snap je niet altijd waarom iets gebeurt… maar achteraf zie je het en dan zeg je…
Dat was u Heer…
Mijn Heelmeester weet precies wat ik nodig heb en heeft Perfect Maatwerk geleverd! Ben ik dan 100% genezen?!?! Nee… maar God heeft gegeven wat ik en wij op dit moment zo nodig hebben.. en dan mag ik daar van getuigen…
Ik hoop dat ik jou door deze blog heb bemoedigt, en dat je vol kunt houden in jou strijd… en misschien is het een idee om Hem te vragen of Hij Maatwerk wil leveren in jou leven.. en weet je misschien heeft Hij dat al wel gedaan maar heb jij dat nog niet ontdekt…
Ik hoop en bid dat Hij in jou situatie Een Op Maat Werkende Heelmeester mag zijn!
Klik hieronder op de link en je kunt mijn getuigenis die ik oudjaarsdag 31 december 2017 heb gegeven bekijken.
Tijdens mijn verblijf in Zwolle vanwege mijn 2e Hernia operatie, moest ik ook naar de Oncoloog, zoals ik had verteld in mijn Blog “Daar lig je dan!!” dit omdat ze in MST Enschede bij bezoek aan de Reumatoloog weer het MGUS factor hadden gevonden, ik wist dat dit er al vanaf 2014 zat maar vond het altijd al vreemd dat niemand hier verder onderzoek naar deed… want dit kan uitmonden in ziekte van Kahler… dit traject bij de Reumatoloog heb ik verteld in mijn Blog Hoeveel kan een mens (ver)dragen… maar ik vertel daarin dat ik naar de Oncoloog in MST Enschede zou… maar omdat ik alles in Zwolle had, dacht ik dat ik dan in Zwolle er ook wel heen kon, een oncoloog is toch een oncoloog, maar helaas kwam ik er weer pijnloos achter dat het om het poppetje gaat waar je mee te maken hebt en niet het Specialisme of Ziekenhuis… maar goed ik had dus voor Zwolle gekozen..
Alleen ging het niet op de manier die ik had gehoopt!
Die middag moest ik naar de afspraak van de Oncoloog, wordt ik s’morgens gebeld door de assistente dat ik niet meer hoefde te komen, dat ze nog een keer met elkaar hadden gesproken en mijn dossier hadden gelezen en dat het niet logisch vonden dat ik naar hun toe kwam en dat ik als ik weer thuis was t.z.t wel naar mijn eigen internist kon…
Ik was stomverbaasd… en werd ongelofelijk boos.. weer dat stomme dossier van mij…wanneer stopt dat nou eens…wanneer luisteren ze nou gewoon naar mij als persoon, dan mij afrekenen op mijn verschrikkelijke niet kloppende dossier…
Ik probeerde rustig te blijven en zei tegen de assistente… maar ik heb helemaal geen internist en Zwolle is mijn ziekenhuis..dus als het hier niet gedaan wordt dan wordt het nergens gedaan… ze zei tegen mij, ik ga met de arts overleggen en u hoort nog van mij!
Ooooo ik trilde helemaal van binnen en was ontzettend teleurgesteld… weer achtervolgde het dossier mij.. weer werd ik als persoon niet serieus genomen… maar ik dacht tegelijkertijd… Enschede wilde wel verder kijken… en na overleg met de verpleegkundige, die ook zei dan ga je toch naar Enschede….dan dus maar melden bij MST Enschede… en wederom kwam ik er dus achter dat het er om gaat welk poppetje je treft…
Maar tot mijn verbazing kwam eind van de middag de Oncoloog toch nog langs, althans de arts assistent… en warempel ze bood haar excuses aan en gaf mij helemaal gelijk.. en of ik alsnog bij haar langs wilde komen om toch de onderzoeken te doen.. ik kon gelijk bloedprikken, zodat dat al gedaan was als ik bij haar op consult kwam…
Ik stemde hier mee in en dacht, ik ga gewoon en zie wel of ze mij echt serieus neemt, of dat het nu alleen maar mij een goed gevoel geven zodat ik mij verder rustig en stil zou houden…ik gaf haar het voordeel van de twijfel… en zo kwam ik toch nog bij haar op consult… maar wat ik daar hoorde bracht mij geen stap verder… het bloed was in die zin prima, behalve dan die M Proteïne maar dat was in die weinige mate, dat zij vond het onnodig om mij te pijnigen met een beenmergpunctie en botscan, dus hierbij liet ze het en kon het verder wel af bij de huisarts… wederom werd mijn vermoeden bevestigd, wat heb ik toch in die jaren een ontzettende mensen kennis gekregen… mensenkennis??? Ik ben bang artsen kennis… maar goed met deze uitkomst had ik al rekening gehouden…
De moed zonk mij in de schoenen… wanneer werd ik nou eens serieus genomen… wanneer werd ik nou niet meer geconfronteerd met mijn verleden wat een grote leugen was…
Ik liet het los en dacht dan ga ik gewoon naar Enschede… daar nemen ze mij wel serieus… toch??? Of loop ik daar tegen het zelfde aan….
En zo ging 2 weken later naar Enschede, naar de Oncoloog… ik was best wel zenuwachtig want tot nu toe heb ik niet erg positieve ervaringen… dus ik nam een wat afwachtende houding aan tegenover mijzelf.. zonder verwachtingen dan kon ik ook niet zo erg teleurgesteld raken als dit ook niks werd…
Maar wat er gebeurde overtrof mijn stoutste verwachtingen, een erg aardige Oncoloog vertelde mij dat zij wel degelijk onderzoeken wilde doen, en dat het ook een nieuw protocol was om dat te gaan doen… ik zou opnieuw een bloedonderzoek krijgen, en ja wel een beenmergpunctie en ook een botscan…
Ik dacht eindelijk wordt er nu wel serieus hierna gekeken, alleen werd ik weer bevestigd in het feit dat je dus met de poppetjes te maken hebt en niet met het ziekenhuis…want enkele maanden geleden had ik niet een leuke ervaring in het MTS Enschede met de Neuroloog..zelfde ziekenhuis maar ander poppetje…
Maar ik was opgelucht dat ik eindelijk een luisterend oor had gevonden wat betreft mijn M proteïnen,… en zo gebeurde het dat ik een week later naar het ziekenhuis moest voor een Beenmergpunctie en een botscan…
Ik hield mij heel erg groot maar van binnen was ik vreselijk zenuwachtig..had best wel heftige verhalen gehoord van mensen waarbij een beenmergpunctie erg pijnlijk was… maar ik wist dat er 1 Iemand bij was..en mijn echtgenoot zat ook aan de rand van mijn bed en hield mijn hand vast…
Ze begonnen met alles voorbereiden en mijn eigen Oncoloog zou het doen maar helaas was die verhinderd dus een collega nam waar, en ze begon…. maar het ging niet goed… het wilde niet… Ze konden geen beenmerg vinden en bot biopt wilde ook niet… en ze was maar aan het trekken en duwen… Ooooo wat was dat pijnlijk!!!
Op een gegeven moment hebben ze er een andere specialist bij geroepen…
Die aan de slag… Opnieuw… Verder… Dieper…. Brrrr
Op een gegeven moment verdroeg ik niet meer de pijn… Ik voelde dat alle bloed uit mij weg liep en ik bijna van mijn stokje ging… de arts vroeg steeds gaat het nog, want het lukt niet ik moet nog dieper…
Toen hield ik het niet meer uit en ik riep het uit; “Heer Help… Neem die pijn weg alstublieft… Ik kan niet meer”
En direct voelde ik niks meer… Geen pijn… De plek was compleet verdoofd!
En de arts drukte nog 1x goed door en uiteindelijk zijn beide biopten toch nog gelukt!
Ik was helemaal perplex en brak!
Een heerlijk huilbui volgde wat mijn pijnlijke hart weer schoon spoelde!
Ooooo wauw wat heb ik een geweldige God!!!
We gingen naar huis helemaal overdonderd en stil…. ik wilde het wel van de daken schreeuwen hoe God had ingegrepen… en iedereen vertellen dat Hij er wel degelijk is en luistert als wij Hem aanroepen…. Het mooie was dat ik ook helemaal geen napijn heb gehad…
Ik zou twee weken later de uitslag telefonisch krijgen…. en na 2 weken ging de telefoon… “Met de Oncoloog… uw beenmergpunctie was goed.. en ook het bot biopt was goed… geen ziekte van Kahler… maar u blijft wel onder controle..elk half jaar bloedprikken”… toen zei ze: “ik heb wel met een team met artsen overlegd hoe verder want ik twijfel of het wel het MGUS factor is…of dat er wat anders aan de hand is”…
En ze vertelde dat zij dachten dat er zeer waarschijnlijk toch wel een auto-immuunziekte onder ligt alleen de vraag is welke..ik zei “daar zoeken we al vier jaar naar”…. Ze zei “dat weet ik” maar u moet terug naar de huisarts en die moet u naar een specialist verwijzen…
Ik was zo blij en dankbaar dat het nu geen ziekte van Kahler was…. God was wederom Genadig… en ik dacht de rest zal ook wel loslopen… maar dat had ik te makkelijk gedacht!
Want er begon weer een traject van het kastje naar de muur verhaal.. huisarts die zegt staat niks in de brief… en de arts die zegt ik heb het in de brief gezet dus de huisarts moet stappen ondernemen… en na heel veel heen en weer gebel …heeft uiteindelijk de huisarts de oncoloog heeft gebeld..resultaat was dat ik weer terug naar de Reumatoloog moest die mij door verwezen had naar de Oncoloog… nu was dit niet de bedoeling van de Oncoloog dat had ze mij ook gezegd… maar goed ik laat het eerst maar zo en ik hoop en bid dat ik sterk genoeg ben om te zeggen dat ik graag naar een Immunoloog wil en dat hij mij dan daar maar naar toe moet verwijzen… want dat vind ik nog altijd erg lastig..voor mij zelf opkomen bij de artsen… maar het gaat mij steeds beter af…. al doende leert met zegt je toch?
Ik ben benieuwd wat de Reumatoloog gaat zeggen, hij nam mij de vorige keer totaal niet serieus maar misschien dat de Oncoloog een goed woordje voor mij heeft gedaan..dus voor nu geeft ik hem het voordeel van de twijfel….
Mijn conclusie is dat het zeer zeker gaat om het juiste poppetje en niet welk ziekenhuis…
En dan is het maar net of je voor jou het juiste poppetje treft…. of hij Compassie met jou heeft, met jou verhaal en met wie jij bent… zouden ze dit ook in de opleiding krijgen??
Niet alles volgens het boekje doen en denken, maar kijk en denk ook eens buiten het boekje!!!
Geld dat niet voor ons allemaal..wij hebben vrijwel direct en oordeel over iemand klaar liggen… maar denk en kijk eerst eens verder dan jou oordeel… geef iemand eerst eens het voordeel van de twijfel…
Wat mag ik graag Creatief bezig zijn!
Dus voor kerst weer even wat in elkaar geknutseld…
En ja bij ons heeft kerst zijn intrede gedaan.. Wij vieren Sinterklaas niet maar zijn gericht op het feest van het licht!
Waar gaat jou hart naar uit!?
Ja er zijn mensen die kerst ook niet meer willen vieren vanwege dat de Here Jezus niet met kerst is geboren…
Ik vier het feest van het licht wel en om de volgende reden…
Hoe bereiken wij de mensen met het evangelie? De geboorte van Jezus??
De wereld weet heel goed wat “kerst” in het diepst betekend… Maar viert niet meer de geboorte van Jezus maar de gezelligheid en alle goeds van eten en drinken…
Als ze een keer de kerk bezoeken is dit met kerst of oud en nieuw…
Dus juist tijdens deze dagen kun je een getuige zijn, een gesprekje aanknopen met deze mensen en ze vertellen waar kerst echt om draait…
Zou je niet meer kerst vieren dan is dat toch een gemiste kans….
De wereld is donker en de duister, de mensen zijn bang, ongerust en rusteloos.. Er is maar 1 Iemand die dat kan veranderen , en dat is Jezus…. Ons Licht!!
En wij zijn de getuigen van Jezus
Als jij een kind van Hem bent door Ja gezegd te hebben op Zijn uitnodiging…
Geloof je dat Hij geboren is als baby, mens geworden is onder de mensen…. Dat Hij de Zoon van God is, de schepper van hemel en aarde, en dat Hij jou zonden aan het Kruishout heeft gedragen zodat ze vergeven zijn… zodat de weg naar de Vader weer open is en jij Eeuwig Leven mag ontvangen..
Wat een boodschap, wat een toekomst.. Dan wil je toch maar 1 ding en dat is deze boodschap door vertellen!
Ja zult je zeggen dat kan het hele jaar door, en dan geef ik je gelijk.. Dat moet het hele jaar door maar met kerst is het een uitgelezen kans, dan staan mensen meer open voor het goede nieuws…
Met kerst en oud en nieuw zijn mensen socialer, Gaan mensen naar de kerk, Hebben ze behoefte aan vrede… Denken ze meer over het leven na…. Staan meer bij het leven stil… Overdenken het afgelopen jaar… Willen verzoening…
Zoveel goede momenten om ze te vertellen hoe en wie ze dat kan geven…
En daarom vier ik kerst…. Het feest van het Licht….
Na mijn vorige blog is er al weer heel veel gebeurd waardoor ik niet direct mijn verhaal verder kon vertellen.. Ook had ik de pech dat mijn computer stuk was gegaan en ter reparatie weg moest.. en dan ben je onthand… maar gelukkig hij is er weer en weer gemaakt!
Maar goed ik eindigde in mijn vorige blog dat ik klaar was om de operatie in te gaan…
In mijn blog Daar Lig je dan! heb je kunnen lezen wat er tijdens en na de operatie allemaal is gebeurt…
Tijdens mijn verblijf in Zwolle had ik contact met oudsten van de Ichtus gemeente en voelde mij enorm door deze mensen gedragen, ik wist ook dat er heel veel mensen, vrienden biddend om ons heen stonden… dit deed mij enorm goed.. wij waren helemaal nog niet bij de Ichtus aangesloten en kwamen er nog maar net als gast… maar ik had de vrijmoedigheid genomen om de oudsten te mailen en zo kwam er onverwachts een Herdersechtpaar bij ons op bezoek in het ziekenhuis.. om met ons te praten maar ook voor ons te bidden… en wat ik ontzettend fijn vond dat ze zelfs ons hebben gezalfd zonder dat wij er van te voren om hadden gevraagd… die betrokkenheid deed ons heel erg goed… door deze mensen heen wist ik dat God mij op het oog had en dat Hij in alles erbij was…
En ik kreeg zo’n enorme rust… Hij droeg mij en Hij zorgde er ook voor dat de medicijnen zijn werk gingen doen… alhoewel ik ontzettend last van de bijwerkingen hield mocht ik op een gegeven moment toch naar huis… en verder thuis revalideren en kijken hoe het zou gaan…
Heerlijk naar huis.. wat was ik blij en dankbaar… ik pakte mijn leventje thuis al snel weer op… maar ik kon nog niet veel en lag merendeel van de dag op bed… ik wilde zo graag weer deelnemen aan het maatschappelijke leven… maar mijn lichaam stond het niet toe… mijn hernia was ook weer terug door de vele verkrampingen en spasmen dus ja ik was al met al met die operatie niet veel opgeschoten…
Maar hoe nu verder Heer.. dit kon toch niet het einde zijn van alles… dit is toch niet mijn leven… op het bed voor het raam… mijn verhalen opschrijven maar verder weinig tot geen contacten… niet meer goed naar de kerk kunnen… dus niet opgebouwd worden.. ook als je thuis mensen weinig ziet is het lastig om zelf dicht bij God te blijven… natuurlijk probeer je het wel en zeer zeker ook samen als man en vrouw elke dag in God handen leggen maar de eenzaamheid was groot….
Ik voerde mijn enorme strijd hierin… maar langzaam aan ging het door de baclofen ook wel weer stapjes goed… ik had in ieder geval die verkrampingen en spasmen nog maar zeer weinig dus dat hielp om mijn lichaam goed te kunnen ontspannen…. en op een zondag kreeg ik zo,n verlangen om weer naar de kerk te gaan…
Ik had gehoord dat op zondag s’avonds er een Wonderlijke Zondag in Wierden van Martin Koornstra zou zijn in VBG De Ichtus.. diep van binnen had ik er wel oren naar om daar naar toe.. ik had sinds de vorige gebeden wel weer de drive om naar deze diensten te gaan en ook voor mij te laten bidden.. ik wist dat ik mij uit mocht strekken naar God maar dat ik het bij God mocht laten wat Hij er mee ging doen… maar ik mag elke keer weer naar Hem toe…
Alleen ik was helemaal niet in staat om te gaan… ook omdat ik ontzettend twijfelde… wat als er niks gebeurd… ik ben wel een potentieel slachtoffer in mijn elektrische rolstoel… wat als ik weer teleurgesteld naar huis moest gaan… natuurlijk ben ik ontzettend blij als er bij andere mensen genezingen plaatsvinden… maar ik was er zelf zo aan toe merkte ik maar durfde dat gevoel eerst niet toe te laten… ik werd er bang van… ja maar Heer… dat is toch niet voor mij.. ik moet dit toch dragen…het zijn de gevolgen van mijn verleden…
Het bijzonder was dat God het verlangen steeds groter maakte…. Verlangen in mijn hart werd steeds heftiger…. het verlangen naar een ontmoeting met Jezus en daarin genezing werd zo groot dat ik het niet meer aankon… allerlei emoties vlogen door elkaar heen… ik voelde mij in een achtbaan van emoties… ik was bang… bang dat het werkelijk zou gebeuren… bang voor teleurstelling dat ik echt moest dragen wat mij overkwam… maar tegelijk ook hoop… hoop dat God een plan heeft ook met mij… een plan met mijn toekomst.. Hij had mij toch het beeld laten zien dat ik zou zingen.. staand en stralend als de zon voor zijn aangezicht… dus hoop was er zeker wel bij mij… maar…..
De tijd ging door en we naderden het punt dat we een beslissing moesten maken.. gaan we wel of gaan we niet….
Ik zei tegen mijn man… we gaan… God roept mij!!
En we stapten in de auto.. rolstoel achterin en op naar Wierden… ik was zo zenuwachtig dat praten moeilijk ging… dat mijn keel dicht geknepen werd… ik was niet meer bang maar meer zenuwachtig wat gaat er gebeuren Heer… waarom heb ik zo’n enorm verlangen???
Maar aangekomen in Wierden…vloeide de zenuwen weg en de dienst begon… de aanbidding was geweldig en ik stond open voor Zijn leiding.. Martin vertelde een paar dingen en daarop begonnen de wonderen… zo bijzonder…dingen die hij niet kon weten kreeg van God op zijn hart gelegd… hij bad ook voor vele ziekten en aandoeningen en men kon gaan staan als hij iets opnoemde… ik dacht bij mijn eigen..dan kan ik de hele avond wel blijven staan…geloof dat dat niet de bedoeling is en ik had er ook geen energie voor.. dus ik bleef zitten in mijn Rolstoel en wist als God een plan had deze avond dan kon Hij het ook in mijn rolstoel doen op de plek waar ik zat!
Op een gegeven moment riep Martin mensen op die pijnlijke handen hadden om te gaan staan… ik dacht bij mijzelf Heer u Weet precies wat ik mankeer… ja pijnlijke vingers en handen heb ik… het belemmert mij enorm in mijn dagelijks leven… maar ik liet het los en bad mee voor al die mensen die waren gaan staan…dat God ze aan mocht raken….en wat gebeurde er tijdens dit gebed mijn handen werden helemaal warm… het stroomde helemaal vol met warmte… ik had enorm koude handen op dat moment omdat ik erg last had van mijn Syndroom van Raynaud…. dus mijn vingers waren spierwit en er zat geen druppel bloed meer in… maar ze werden gloeiend heet en de pijn vloeide weg… ik had geen pijn meer…
Halleluja… God heeft mij aangeraakt…. ik heb geen pijnlijke handen meer, geen kramp meer, geen stijve vingers meer… ik kon met mijn vingers niet meer snelle bewegingen maken die je bij de dokter altijd moet doen als test….en warempel ik kan het weer…. De dienst ging verder en verschillende wonderen gebeurden… en God was duidelijk aanwezig… Je zag God aan het werk… Aan het einde van de dienst kon je nog naar voren gaan om verder met je te laten bidden door teamleden van De Royal Mission…. ik ben ook naar voren gegaan en heb voor mij laten bidden… weer had ik een ontmoeting met God… God kwam in mijn hart en bevrijdde mij verder van obstakels waar ik last van had… Hij liet mij zien hoeveel Hij van mij hield.. en weer een stukje gekwetst hart werd genezen… God is zo groot… lichamelijk gebeurde er verder niets en we zijn na een bewogen avond naar huis gegaan… ik heb het bij God gebracht die avond en ook tegen Hem gezegd… U gaat verder… mijn handen zijn genezen… dank U wel… het is goed zo…. Maar na twee drie dagen kon ik meer bewegen… ik kreeg veel meer energie… had geen last meer van depressieve buien… en voelde mij zo gedragen… langzaam aan kwam ik wat meer uit bed… en begon kleine stukjes te wandelen..
Op een dag zei ik tegen mijn man ik heb ook al een week helemaal geen pijn meer in mijn rug.. geen pijn meer in mijn spieren en gewrichten… ik wist niet wat ik meemaakte… we breiden de wandelingetjes langzaam aan uit.. en ik genoot ervan…
De kleine dingen waren weer mogelijk… samen hand in hand lopen… samen door het bos in de bladeren schoppen… gewoon van elkaar genieten in de natuur… niet meer op afstand maar dicht bij… ik werd er zo gelukkig van..
En God ging door… ik mocht het zingen ook weer oppakken…en dat ging goed.. heerlijk om je stem weer te kunnen en mogen gebruiken om Hem de eer te geven.. Om Hem te danken voor wat voor geweldige wonderen Hij in mijn leven heeft gedaan en nog doet…
En elke dag merk ik dat ik stapje voor stapje verbetering ervaar… natuurlijk heb ik nog een lange weg te gaan… het energie level is 0,0 en helaas is er ook een andere kant…de duivel wil namelijk niet dat het goed met mij gaat en weet mij ook op de zwakke plekken te pakken… mijn lichaam is zo ontzettend kwetsbaar door wat het allemaal heeft meegemaakt in het verleden en dat zal ook zo blijven maar ik mag mij gedragen weten door Hem die ook mijn verleden kent en die ondanks alles van mij houdt en voor mij strijd… Hij is sterker dan de satan….
Doordat ik nu veel meer beweeg en actiever word gaat mijn lichaam ongelofelijk protesteren… mijn Dystonie is nog altijd wel aanwezig en ook niet genezen… maar het vervelende is dat Dystonie getriggerd word door negatieve emoties maar ook door positieve gelukkige emoties en dat is nou precies wat de duivel weet en mij op weet te pakken..
Maar zoals ik al zei mijn God is Sterker, Groter en Machtiger..
Even een voorbeeldje hoe God laat zien dat Hij Groter, Sterker en Machtiger is… ik ben weer aan het zingen en heb vorige week zaterdag een oefendag gehad voor projectkoor van The Choir Comapany voor het optreden met het Project The Young Messiah van Tom Parker… ik doe mee maar het is heftig…doordat ik nu weer zing en erg gelukkig ben… speelt de Dystonie op… het triggert de spieren die ik meer gebruik.. mijn borstspieren dus.. maar ook mijn hart en mijn slokdarm zitten daar..dus na een hele dag zingen ging mijn hart moeilijk doen… hartkramp en slokdarm verkrampingen waren het gevolg….het hart gaf aan dat het niet eens was met de gang van zaken…. ik moest op de gegeven moment de dokterspost bellen, had gehoopt dat het af zou zakken….maar gebeld en na een half uurtje met de Ambulance naar het ziekenhuis gebracht… na onderzoeken gelukkig weer naar huis… maar die maandag ernaar nog een keer.. en weer met de ambu naar het ziekenhuis.. wat baalde ik maar ik heb geleerd de laatste tijd om het los te laten en het over te geven aan Hem die overal controle over heeft ook over dit stukje van mijn lichaam.. Ik was ook totaal niet bang dat het niet goed was met mij hart… alhoewel je natuurlijk je vraagtekens had… maar ik kwam weer thuis van het ziekenhuis en dan geeft God een ongelofelijk nummer op dat moment door de radio heen….. Het nummer “God Give me a song” van Oslo Gospel Choir werd gespeeld… mijn nummer… God dat hun nummers mij door de diepste dalen hebben gedragen..dus hoe mooi om op zo’n heftig moment dit te mogen horen en weer werd ik bevestigd dat ik zal blijven zingen wat er ook gebeurt!…
En God gaat door… ik heb al eerder gezegd dat ik geloof dat God het bij mij in kleine stapjes doet zodat ik het kan handelen… en ik ben blij en dankbaar voor die kleine/grote wonderstapjes…. en dat ik zou verder mag bouwen aan Zijn plan met mijn leven… Hij was erbij zondagavond in Wierden en is mijn verlangende hart tegemoetgekomen.. heeft het nu alleen aan de wonderlijke zondag gelegen.. dat daar God mij genezing heeft gebracht… nee ik geloof er niks van..het is een optelsom…
Op al die gebeden die er uitgesproken zijn bouwt God zijn Troon… op die gebeden en mijn overgave, vertrouwen en geloof dat het goed zou komen heeft God Zijn werk gedaan… Hij gebruikt en doet alles meewerken ten goede…..
Ik ben blij, gezegend en verwonderd over deze wonderlijke God! Die ALLES gebruikt en Alles mee laat werken ten goede.. zodat Zijn plan met mij tot ontplooiing zal komen… Hoe ik laat mij graag verrassen….Ik laat het Los en geeft mij Over, ik Vertrouw 100% mijn Schepper en mijn Vriend en Geloof dat Hij het beste met mij voor heeft… Het gaat mijn verstand te boven echt waar!
Heb een poosje niet geblogd omdat ik wilde afwachten hoe mijn ommekeer zich zou ontwikkelen…
Jonge wat voel ik mij dankbaar, blij, overdonderd, emotioneel… Pff alles door elkaar heen… Een echte achtbaan..
En waarom ben ik dankbaar en wat is er de laatste maanden gebeurd?
Ik zal het jullie allemaal vertellen, want ik heb goede hoop dat de ommekeer doorzet! En durf er voorzichtig mee naar buiten te komen.. Ik ben wel bang dat het een blog wordt in twee delen anders wordt ie veel te lang… Maar wil het zo graag met jullie delen, delen dat God Groter is dan je omstandigheden, dat God echt een God van wonderen is en dat er HOOP is, ook al lijkt het zo uitzichtloos…
Jullie weten misschien nog wel dat ik van het voorjaar een blog heb geschreven dat ik beruste in mijn ziek zijn.. Dat ik er vrede mee had en ondanks dat God dichtbij ervaarde..
En dat was ook zo… Ik had er rust en vrede mee, maar merkte dat het wel enorm veel van mij vroeg… Accepteren dat dit het dus is… En Tjonge wat had ik het er zwaar mee, zo zwaar dat ik zo somber werd, ik steeds meer medicijnen moest slikken om de pijn de baas te blijven, en door mijn sombere perioden kreeg ik nog meer pijn, en gingen mijn spieren nog strakker staan, wat resulteerde in nog meer pijnstillers en je komt in de vicieuze cirkel.
Maar hoe kom je daar weer uit?
Ondanks mijn sombere periodes ervaarde ik God dicht bij mij en kon ik van de kleine dingen genieten!
Wij waren verhuisd van Goor naar Borne en waren zoekende naar een nieuwe gemeente, op een dag zei een lieve vriendin tegen mij kom eens mee naar Wierden… Dat hebben we gedaan en eigenlijk is daar mijn ommekeer gekomen… Echt sinds wij naar Ichtus VBG gaan in Wierden heb ik weer hoop, kracht en energie gekregen en nu na een half jaar genezing!
Wij hebben een prachtige tijd bij de VBG de Ark gehad, echt waar daar heeft God ook bijzondere dingen gedaan door de mensen daar heen, vooral de voorganger heeft veel voor mij persoonlijk betekent in mijn groei naar God, God heeft grote dingen gedaan door Hem heen!
Maar God gaat door… Het begon met een zondags dienst bij Ichtus met Gor Katchikyan.. Het was een geweldige ontroerende dienst en na de dienst was er gelegenheid voor gebed… Ik ben naar voren gegaan en Gor heeft met mij gebeden en God heeft door deze man tot mij gesproken met de volgende woorden….
Lieve zus God zal het stof van je oude kleed af schudden..hij zal jou een nieuwe jas aandoen…ik schuif jou een prachtige nieuwe konings ring om je vinger die zal stralen en schitteren… woorden zullen jou niet meer raken….zullen jou niet meer krenken of beschadigen….de deuken die je in het verleden hebt opgelopen zal ik herstellen…ze zullen jou niet meer plagen of pijn doen… jij zal stralen en schitteren…..jij mag opstaan….ga in mijn naam….God zal jou herstel geven en hij bad voor volledig herstel…
Wat een bijzondere woorden. Ik was helemaal stil en overdonderd… Had weken ervoor erg last gehad van mijn verleden… Nachtmerries, flashbecks enz.enz.
Wij zijn naar huis gegaan en ik was helemaal stil, heb het daarom ook destijds niet gedeeld… Puur omdat ik wilde wachten, afwachten wat God zou doen.
Een week later gingen we weer naar de kerk en toen kwam de Dichtbij Jezus dienst nu heet het de 1,2,4 dienst volgens het principe uit
1 korinthiers 2 vers 4 daar staat: Ik kwam jullie dan ook niet met mooie woorden of wijze ideeën over God vertellen. Want voor mij is de boodschap van de gekruisigde Jezus Christus het enige belangrijke. En ik voelde mij onzeker en bang toen ik bij jullie kwam. Ik hield dan ook geen prachtige toespraak. Maar ik sprak gewoon uit mijn hart. En God gaf er kracht aan. Hier heb ik in een vorige blog Onrecht…. Bitterheid…..It Is Well…….en jij??? over geschreven, maar er was meer gebeurd wat ik toen nog niet had verteld, maar wederom werd er die avond na afloop ook weer voor mij gebeden, ik had in een vorige blog gedeeld dat ik niet meer durfde maar God had mij aangeraakt en mij weer hoop gegeven, hoop op een beter leven, God had wederom tegen mij gezegd dat Hij een plan voor mij had, dat ik zou stralen en schitteren… Dus ik kreeg steeds meer verlangen en had oprecht honger naar God, had het idee dat ik lang in een woestijn had gezeten… Dus overwon mijn vrees en schaamte en durfde de stap voor gebed weer te wagen… ik vroeg mij ook steeds maar af hoe dan??? … Deze avond kreeg ik antwoord… Ze baden wederom met mij, nu het pastorale team… En ze volharden in gebed zoals God ook zegt in de bijbel… Er werden weer wonderlijke, goddelijke woorden gezegd… Waarvan ik stil werd..
Een zuster zei tegen mij.. Ik voel dat u een ongelofelijk sterke vrouw bent… Meestal krijgt de persoon waarvoor gebeden wordt een ervaring met God maar ik krijg door u een ervaring met God… Als ik voor u bid wordt ik helemaal warm… Er straalt zo’n rust vrede van u uit… En u straalt als u verteld over God… Uw ogen stromen over van Liefde, liefde voor God en de mensen…
Ik moest zo huilen… Dit raakte mij diep, dat God dit tegen mij zei… Ik kreeg zo’n enorme diepe vrede en liefde terug, ik ervaarde zo Zijn nabijheid… Wauw… En het verlangen werd maar groter… En ze vertelde nog dat ze zag dat God grote dingen voor ons in petto had bij de Ichtus gemeente… Wat was dit ook een bevestiging voor mij dat dit de gemeente was waar God ons wilde hebben… Hier baden wij al weken voor en uit het niets kwam een antwoord! Dit was het begin van een groot avontuur… De weken die volgde waren mooi, maar ook zwaar, er was een iemand die dit niet wilde, dus de aanvallen van de andere kant logen er niet om… Maar ik mocht mij vasthouden aan de woorden van God…. Dat hij mij niet meer zou raken… Niet met woorden en niet met het verleden…. en met een gerust hart ging ik de tweede operatie aan mijn hernia tegemoet… En zelfs in het ziekenhuis ging God door! Dit vertel ik in deel 2 van Emotioneel in een achtbaan!
Vorige week heb ik een interview gegeven bij Radio Eenhoorn in het programma Tichterby!
Ik heb toen beloofd om het interview in een blog te verwerken…
De uitzending werd in blokjes verdeeld van ongeveer 10 minuten en tussendoor werd er muziek gedraaid die ik zelf uit had gezocht en paste bij mijn verhaal… het was best wel lastig, wat vertel ik wel en wat vertel ik niet… heb zoveel meegemaakt, dat als ik alles ga vertellen het bijna een boek is… of dat ik wel een hele dag kan vullen, en ik had maar met elkaar ongeveer 50 minuten… tjonge dat was best wel lastig, vooral voor mij die het heerlijk vind om te kletsen..hoe vertel je een levensverhaal wat al 46 jaar duurt in ongeveer 50 minuten…dat is natuurlijk onmogelijk, dus moest ik keuzes maken…
Ik werd gebeld en de uitzending zou beginnen.. maar wat gebeurt er, ik kon niet doorverbonden worden met de studio… ze kregen mij niet op de radio… brrr.. ik vond het al zo spannend… en nu lukte het niet…ze probeerden met alle macht het voor elkaar te krijgen maar wat ze ook deden.. het lukte niet…
Wij kregen heel erg het gevoel dat er iemand anders achter zat… er was natuurlijk de nodige strijd al geweest van te voren bij mij , en wat de andere kant (lees duivel) niet wil is dat wij van God getuigen… dat wij God alle eer geven.. en hij zal er alles aan doen om het niet door te laten gaan, dus hij probeerde het..
“maar onze God is groter en Overwinnaar”,
Ik had wel zoiets van dat heb ik weer…. want het gaat bij mij nooit iets volgens het boekje…. dat is in mijn leven nog nooit zo gegaan dus nu ook niet… en na een half uur, met inspanningen van een externe hulp die in sneltreinvaart naar de studio was gekomen, slaagden ze erin dat ik verbinding had met de studio en het interview kon beginnen….
Ondertussen was de spanning aardig opgelopen en ik had in het begin moeite om mijn stem onder controle te krijgen… de zenuwen gierden door mijn keel… het was wel jammer dat ik de presentatrice heel slecht verstond.. want ze was erg zacht door de telefoon, waardoor ik heel goed moest luisteren naar wat ze zei… en ja als ik haar niet hoorde sprak ik door..maar achteraf hoorde ik dat ik haar regelmatig in de rede was gevallen… dit vind ik natuurlijk heel erg jammer, maar ik hoorde haar erg slecht dus kon hier ook niks aan doen…. maar na het voorstellen wilde ze eerst maar het eerste lied laten horen zodat de spanning even kon zakken……
Opwekking 760 Wie vrees ik nog
Na het lied stelde ik mij voor, wie ik was en over mijn thuis situatie… dat ik in 2014 ben getrouwd nu alweer bijna 3 jaar…en dat wij op een gegeven moment vanuit Friesland naar Twente zijn vertrokken en dat wij in Goor belanden, maar omdat ik meer aangepast moest gaan wonen omdat er een elektrische rolstoel voor mij moest komen en dit paste niet in onze huidige woning, dus moesten wij in korte tijd weer verhuizen, en dit was best wel lastig want wij woonden nog maar net in Goor, maar er was in onze omgeving geen aangepast huis dus keken wij verder om ons heen… en schreven ons ook in bij de woningstichting in Borne want daar wilden wij ook wel heen en binnen 2 weken hadden we een woning in Borne, een prachtig appartement, helemaal aangepast…
Maar voor dat wij die woning konden accepteren moesten wij akkoord hebben van de WMO, dat gebeurde maar niet en het duurde maar en duurde maar, en de woningstichting zei dat ze de woning wel voor ons vast hielden totdat wij akkoord hadden van de WMO… maar dat ze dat normaliter niet deden, en waarom ze dat nu wel deden dat wist hij ook niet… nou dat wisten wij wel… God had dit plekje voor ons bedoelt… want alles viel op zijn plek.. het bijzondere was dat wij in 2013 elkaar weer voor het eerst hadden ontmoet in Borne, mijn man had, voordat onze relatie begon daar altijd gewoond…en het was nog dichter bij de kinderen waarvoor wij mede uiteindelijk weer voor Twente hadden gekozen… door dit alles was voor ons het cirkeltje weer rond… wij konden samen een nieuw leven opbouwen in Borne… de plek die eigenlijk voor ons heel dierbaar was geworden…
Ze vroeg waarom ik voor dit nummer had gekozen, dat zal niet zomaar geweest zijn…en dat was ook zo….dit lied gaat eigenlijk over angst en mijn leven bestond tot 2010 voornamelijk uit angst… tot 2010 heb ik niet een gelukkig leven gehad… verre van dat…dit was al in mijn kinderjaren begonnen omdat ik in een erg beschermende omgeving ben grootgebracht waardoor ik weinig contact had met de buitenwereld…waardoor de buitenwereld eng was, en ik ook niet veel van de buitenwereld begreep, en dus ook niks van de buitenwereld meemaakte.
Toen ik op mijn 17e de stap zette om die buitenwereld te gaan verkennen, dacht ik dat ga ik wel redden… ik ben er helemaal klaar voor om die enge wereld in te stappen…maar ik redde het niet, ik raakte overspannen en kreeg een burn-out, zoals ze dat tegenwoordig zeggen… deze periode heeft ongeveer 2 jaar geduurd en toen trof ik mijn ex-man…. ik dacht nu ga ik een nieuw leven tegemoet, ik heb mijn ware liefde gevonden, nu begint mijn leven.. maar dit bleek uiteindelijk heel anders uit te pakken voor mij….wij bleken gewoon niet bij elkaar te passen…hierdoor raakte ik psychisch in de knoei en voelde ik mij gevangen binnen mijn relatie, en op den duur ook in mijzelf.
Doordat ik steeds meer in de knel kwam met mijzelf en binnen de relatie, ook omdat er nare dingen gebeurde binnen onze relatie…werden mijn klachten ook steeds heftiger… ik slikte nog een beetje medicijnen van mijn eerdere burn-out, maar door de verergering van de situatie, en het gevoel dat ik ergens in gevangen zat waar ik niet uit kon ontsnappen… werden de medicijnen steeds meer opgehoogd…. maar ondanks de medicatie werden mijn klachten niet minder en bleef ik ook ontzettend angstig.. die medicijnen konden mijn angst niet dempen, want wat er eigenlijk gebeurde was dat de medicijnen mij alleen maar angstiger maakten…ze verdoofden mij wel maar de bijwerkingen van die medicijnen was dat je er ook angstiger van kon worden, psychoses van kon krijgen enz….(bij paracetamol bv is een pijnstiller wat je bv gebruikt voor hoofdpijn, maar in de bijsluiter staat ook dat de bijwerking van paracetamol hoofdpijn kan zijn)… en dit deden de medicijnen bij mij…de mensen dachten, ze word steeds zieker en zieker psychisch, maar ik werd juist zieker van de medicatie die mij enorm triggerden… zij gaven bij mij achteraf gezien de tegenovergestelde werking…natuurlijk speelde mee wat er in mijn relatie gebeurde en de gebeurtenissen die ik om mij heen mee maakte, dit zorgde te samen dat ik steeds meer in de knel kwam te zitten.. deze situatie heeft ongeveer 20 jaar geduurd…
In 2009 kwam ik op een punt dat ik het uitschreeuwde naar God, ik zag het niet meer zitten… ik had gelukkig altijd mijn geloof behouden in God, ik denk dat God mij vastgehouden heeft, ik schreeuwde het uit naar God en deed God op dat moment een voorstel… of ik kom naar U toe, of U haalt mij op… ik wist dat het een bizar voorstel was maar ik zag op dat moment geen uitkomst meer… en het gekke was, dat ik als ik zou gaan, ik zeker wist waar ik naar toe zou gaan.. ik zou naar God gaan daar had ik geen twijfel over… ik was voor veel dingen bang, maar daarvoor totaal niet…. maar God had een ander plan met mijn leven…
Hij heeft ingegrepen.. Hij heeft heftig ingegrepen…
Ik wist helemaal niets van onze financiële situatie af, binnen onze realiteit, dat regelde mijn ex-man allemaal, ook omdat ik natuurlijk als een zombie leefde…. op een dag haalde mijn moeder mij op, ik was ergens… en ze zei je moet thuis komen… jullie zijn uit huis gezet… ik snapte er niks van… en ik ging met haar mee… dit was een enorme klap voor mij…je wereld stortte in, al je zekerheid onder je voeten verdween…. ik wist niet meer wat ik moest, ik wist niet meer waar ik naar toe moest…ik had niks meer, geen huis meer… geen dak boven mijn hoofd….. ik dacht hoe moet het nou… gelukkig had ik erg lieve ouders die mij opgevangen hebben…. want mijn ex-man was in geen velden of wegen te bekennen… die was met de noorderzon vertrokken… en helaas heb ik die ook nooit meer gezien…. tot op de dag van vandaag!
En ja dat was een heftige periode, je wordt natuurlijk helemaal op je zelf teruggeworpen… in alles.. in de praktische kant maar ook de financiële kant… en natuurlijk was ik zelf ook nog niet in orde, ik zat nog zwaar onder de medicijnen… de scheiding kwam er door.. dit was ook erg moeilijk want heb daar best wel mee geworsteld… je mag toch niet scheiden, zo heeft God een huwelijk toch niet bedoeld… je beloofd elkaar trouw tot de dood je scheidt… maar tijdens die worsteling heeft God mij laten zien dat het goed was… ik had voldoende redenen om de scheiding in gang te zetten… en met Gods woord mocht ik ontdekken dat het in sommige situaties oké is… en toen kreeg ik ook de rust en vrede van God hierin… en heb ik het ook in alle rust kunnen regelen…
Maar toen kwam het volgende… ik dacht ja ho eens even… die medicijnen en die labeltjes die ik in die 20 jaar opgeplakt had gekregen… dat ben ik helemaal niet… dus ik ben naar mijn toenmalige psychiater gestapt en gezegd, ik wil van die medicatie af, ik wil afbouwen… maar er was geen enkele arts die mee wilde werken…. ze zeiden dat kan niet… dat gaat helemaal fout.. dan wordt je weer psychotisch en moet je weer worden opgenomen… ik zei: “nee hoor.. dat gebeurt niet.. want wat jullie allemaal denken wie ik ben, met al die labeltjes, ben ik helemaal niet… maar ze wilden niet meewerken, op een gegeven moment kwam er een nieuwe arts uit Assen weet ik nog wel, en die zei: “weet je wat, we gaan het gewoon proberen… lukt het niet dan zien we wel waar het schip strand….” Hij zei lukt het niet dan heb ik je er zo weer aan hoor… ik zei deal…daar ga ik mee akkoord…
In 2 jaar heb ik alles afgebouwd… in de laatste week was ik echt een junk… ik werd vreselijk ziek, je bent even helemaal van de wereld… ik weet nu wat een verslaafde doormaakt, meemaakt als hij of zij afkickt… maar ik ben nu 4 jaar verder en heb nog geen enkele terugval gehad of medicatie meer aangeraakt… tenminste niet die medicatie…
Na dit hele verhaal gingen we luisteren naar het lied van Elisa Mannah
Een nummer wat precies beschrijft hoe ik jaren de wereld heb beleeft, ik heb natuurlijk heel lang in een cocon geleefd…als en standbeeld…maar toen ik met de medicijnen afbouwde ontdooide ik langzaam… en toen ik van alle medicijnen af was veranderde ik… mijn angsten verdwenen helemaal….ik was bevrijd en mijn leven begon helemaal opnieuw.. en na 20 jaar als een standbeeld te hebben geleefd, want zo heb ik het wel altijd gevoeld….ik keek vanaf een zijlijn naar de wereld… naar die grote boze enge wereld… en toen kroop ik langzaam uit die cocon…
Dit kon ik natuurlijk niet alleen… ik heb wel hulp gehad van een christelijke begeleidster/hulpverleenster, om alles een plekje te kunnen geven… want alles wat er was gebeurt in mijn leven was niet niks… en het is denk ik logisch dat je daar hulp bij nodig hebt… het heeft mij enorm geholpen om te worden zoals God mij heeft bedoeld… en als je naar de vergelijking kijkt van een cocon, dan denk ik dat ik er nu wel langzaam uit gekropen ben en een mooie vlinder aan het worden ben… en daarom is de Vlinder ook een symbool van mijn leven geworden…
Ik heb, na mijn laatste pilletje te hebben geslikt, een periode gehad van enorm veel energie… ik leefde weer…ik pakte het leven weer op.. ik ging weer vrijwilligerswerk doen, actief in de kerk.. ging weer op een koor enz.. enz.. die periode heeft ongeveer een halfjaar geduurd en toen kreeg ik rare klachten…ik denk dat mijn lichaam ontdekte dat ze het spul/vergif niet meer kregen… mijn lichaam begon het te missen… en mijn lichaam keerde zich op dat moment tegen mij en dat doet het nog steeds…. ik heb ongelofelijk veel pijn in mijn spieren… want mijn spieren zijn natuurlijk 20 jaar verslapt geweest door de medicatie… een arts heeft wel eens tegen mij gezegd… jij krijgt zoveel medicatie daar gaat een paard van ondersteboven maar Mirjam hobbelt gewoon door… aan het einde van mijn afbouw periode heeft de arts die dat toen begeleide tegen mij gezegd.. “Mirjam ik weet absoluut niet hoe jou toekomst er uit gaat zien..want ik weet niet wat die medicijnen allemaal met jou lichaam hebben gedaan…en hoe jou lichaam gaat reageren nu je er helemaal van af bent… ik weet het niet… ik kan het jou niet vertellen… simpelweg omdat wij hier geen ervaring mee hebben…”
Nou ik ben vier jaar verder en ik weet nu wat die medicijnen met mijn lichaam hebben gedaan en nog doen.. maar mijn lichaam heeft zich tegen mij gekeerd maar God niet… God houdt mij vast… mijn lichaam laat het voortdurend afweten… wel heel wisselend trouwens, de ene dag is de ander dag niet… ik heb gelukkig niet elke dag een slechte dag…maar ik breng veel van mijn uren op bed door.. ik heb op dit moment ook een hernia waar ik mee te kampen heb… daar ben ik aan geopereerd 18 April.. ik zag heel erg tegen die operatie op, want mijn lichaam kreeg wel een narcose en daar zit natuurlijk wel spierverslappers in, dus ik dacht mijn lichaam gaat juichen… ik was heel erg benieuwd hoe het allemaal zou gaan… en hoe mijn lichaam erop zou reageren…
Maar ik merk steeds weer door alle gebeurtenissen heen, hoe vaak mijn lichaam mij ook in de steek laat, dat God mij vasthoudt… dat Hij er bij is… Hij zit af en toe gewoon op de rand van mijn bed… als ik heel veel pijn heb, als mijn man met mij gaat bidden, laat Hij zichzelf zien en dat vind ik ontzettend waardevol, kijk heel vaak voelen we het niet, verstandelijk weten we vaak wel dat Hij erbij is maar gevoelsmatig voelen we soms heel wat anders… maar God laat heel vaak aan mij zien dat Hij er is… en dat is voor mij een enorme bemoediging en daardoor kan ik ook doorgaan… ik heb wel een mooi voorbeeld wat ik daarin meegemaakt heb…
Tijdens de operatie aan mijn hernia zat best wel een risico, de narcose was niet goed voor mij… het kon een psychose uitroepen of een delier… ik ben door mijn verleden met de medicijnen daar nogal gevoelig voor… en de angst was er ook bij de artsen dat het zou kunnen gebeuren, dus we waren er wel op voorbereid….maar ik wist ook dat er heel veel mensen voor mij aan het bidden waren en ik vertrouwde volledig op God… ik wist dat Hij erbij was…mijn vertrouwen in Hem is gewoon 100%.. ik weet gewoon dat Hij erbij is en mij vasthoudt….
De operatie verliep goed.. en ik had totaal nergens last van… de narcose gaf absoluut geen bijwerkingen in die richting… ik was natuurlijk moe..doodmoe en sliep veel maar dat was ook wel weer lekker….maar verder geen enkele bijwerking had ik last van.. geen angsten, helemaal niks…ik heb God daar ontzettend voor bedankt…dat was echt een verhoring van heel veel gebeden…
Maar na een week gebeurde er iets… mijn spieren waren natuurlijk enorm getriggerd door de narcose… ze waren natuurlijk wel helemaal verslapt geweest. en als de narcose dan uitwerkt, dan gaan mijn spieren weer helemaal strak staan..wat ze normaliter al 24 uur per dag doen..daarom heb ik ook zoveel pijn, want mijn spieren kunnen zich niet meer uit zichzelf ontspannen… en toen kreeg ik een Dystonie aanval.. ik lag helemaal verkrampt in bed… de hernia was eigenlijk vrijwel direct terug, door mijn verkrampte houding was de hernia teruggeschoten… de arts wilde mij een bepaald medicijn geven, een ontstekingsremmer zodat de ontsteking weg zou gaan en de hernia zich ook weer terug trok.. hier was ik niet zo blij mee want ik kon niet goed tegen die medicijnen, het was een zusje van prednison en prednison kon ik niet tegen, hier zat een stofje in wat bij mij weer een psychose kon uitlokken, maar ik had niet zoveel keus dus ik besloot het maar te doen.. ik dacht God heeft mij ook bewaard voor nare gevolgen van de narcose, dus dit zal ook wel los lopen…
Maar na twee dagen schoot ik richting een psychose, een delier, ik lag in dat ziekenhuis bed en ik was zo bang… echt bang..zo bang heb ik mij in tijden niet gevoeld.… ik heb zo gehuild en ja het was nacht en je ligt alleen in je ziekenhuis bed en mijn verleden kwam als een nare film voorbij. Ik was natuurlijk vreselijk bang dat ik weer terug zou vallen..dat was mijn grootste angst.. En ik heb God aangeroepen… het was mijn enigste houvast op dat moment… je ligt daar alleen en de zusters weten ook totaal niet wat er aan de hand is en waar je doorheen gaat…dus mijn enige hoop was God, wat altijd mijn hoop is geweest en gebleven…het was uiteindelijk ochtend geworden en na dat ik God had aangeroepen krijg ik uit het niets een appje van onze dominee met een Bijbeltekst, het appje begon helemaal niet met goedemorgen of zo.. maar alleen maar een Bijbeltekst… en hij wist totaal niet wat er aan de hand was…en de Bijbeltekst die ik kreeg was
Hebreeën 13:5b
“Want God heeft gezegd: “Ik zal je nooit in de steek laten. Ik zal je nooit verlaten.”…
Wauw dit was een verhoring van mijn roepen naar God.. ik dacht dit kan niet, en ik las het opnieuw en opnieuw…nou dit was regelrecht een cadeautje uit de hemel. dit was een antwoord op mijn roepen naar God.. en ja nu wist ik natuurlijk dat de dominee wakker was, en op dat moment kwam er een stem die zei dat ik om gebed moest vragen, ik dacht nou nee dat hoeft niet dit is wel genoeg.. maar die stem hield aan en dat heb ik hem toen geappt en hij antwoordde gelijk met zo’n icoontje met twee biddende handen… en toen wist ik gewoon dat hij ging bidden en ik bad op dat moment vanuit het ziekenhuis mee…
Ondertussen stuurde God nog een verpleegkundige langs, die ging op bed zitten en sloeg op dat moment haar armen om mij heen, toen kreeg ik dus ook nog lijfelijk troost.. en dan denk ik, God weet precies wat wij nodig hebben…op momenten dat wij het zelf niet meer weten… Hij hield mij gewoon vast…door engelen te sturen en hiermee tilde Hij mij op.
Dit nummer gaat over hoogte en diepten punten in je leven, ik kabbel steeds verder achteruit lichamelijk en lever steeds meer in..en natuurlijk krijg ik ook wel weer eens wat terug…dus ja over rozen gaat ons leven zeker niet..en helaas is mijn man nu ook nog ziek geworden.. dat maakt dat het hier af en toe best wel heftig is..
Zijn we net verhuisd naar Borne, in de veronderstelling dat wij met ons aangepaste woning nog een heerlijk leven tegemoet gaan.. dat we kunnen gaan genieten, wordt je man ook nog ziek, met best wel een heftige aandoening, nu vasculaire executieve problemen met het vermoeden dat er misschien vasculaire dementie onder ten grondslag ligt wat nog verder onderzocht gaat worden, dit moet je dan ook weer een plekje in je leven geven.. wat je moet accepteren en dat gaat met vallen en opstaan… natuurlijk ben ik ook wel eens boos en gefrustreerd…en het woordje WAAROM roep je dan ook uit, en helaas krijg je daar geen antwoord op..
Weet je het voelt als oneerlijk..
Ik heb toch pas na 30 jaar mijn partner weer terug gevonden, ik heb toch 20 jaar niet geleefd en mij als een standbeeld gevoeld?? En nu leefde ik eindelijk weer, en waarom moet ik dan nu weer zoveel inleveren.. ben ik net die mooie vlinder… eindelijk uit die cocon weg… mag ik eindelijk gaan vliegen…
Maar ik ben niet van plan om weer in die cocon te gaan hoor!!!
Kijk waarom alles gebeurt weet ik niet, waarom wij dit allemaal moeten meemaken… ik heb er geen antwoord op.. maar wat ik wel merk, is dat ik door dit alles steeds sterker word en dan wel geestelijk sterker… en dat Hij mij er andere dingen voor in de plaats geeft bv mijn hobby’s.
Mijn hobby’s heb ik echt van God gekregen…toen ik nog in Friesland woonde maakte ik altijd de zondagskrant voor onze kerk… dit vond ik altijd geweldig… dan flanste ik het krantje in elkaar en maakte elke week een plaatje met een tekst erbij…zo begon eigenlijk mijn hobby te ontstaan, ik zocht dan een tekst op in de bijbel en een afbeelding plukte ik van internet, (wel een gratis afbeelding) en dan verwerkte ik de tekst in de afbeelding en dan heb ik een speciaal programma PiZap.com die mij dan helpt om er wat moois van te maken..maar het is voor mij ook tegelijk een stukje stille tijd, en een tijd waarin ik mij richt op God…waardoor mijn relatie verdiept met God..en het is natuurlijk een stukje ontspanning, ik vind het heerlijk om te doen…
Maar ja toen verhuisden wij naar Twente..en toen dacht ik nu kan ik het krantje niet meer doen, Help nu raak ik dat kwijt… en dat vond ik heel erg.. en dacht wat moet ik nu, wat moet ik nu gaan doen… en vroeg het God ook, Heer wat moet ik nu doen… U heeft mij dat talent gegeven en wil natuurlijk ook dat ik daar wat mee ga doen..en ja de Heer voorziet.. en dat doet Hij steeds, in dit verhaal zie je al een aantal voorbeelden van als ik God aanroep dat Hij er is en antwoord geeft en voor mij zorgt… maar dat doet Hij niet altijd direct, of Hij doet het via een appje van een vriendin, of een Bijbeltekst, of iets wat voorbij komt op Facebook.
Op een gegeven moment kreeg ik via een vriendin op Facebook een berichtje dat zij een oproep had gezien over kruimelaars… dat er kruimelaars werd gezocht voor een website DagelijkseBroodkruimels.nl .. een website waar je teksten kunt vinden verwerkt in afbeeldingen, wat zij een kruimel noemen en waar je je op kunt abonneren via de mail, zodat je elke dag een kruimel in je mailbox krijgt, maar er staan ook verhalen op van mensen die bloggen, en er is sinds kort ook een eigen webshop waar je kaarten kunt kopen die gemaakt zijn van de kruimels.. dus al met al een fantastische site..
Ik was erg onzeker en dacht dat is niks voor mij… zo goed ben ik nou ook weer niet…dat is veel te hoog gegrepen voor mij, ik doe het nog maar net, dat kan ik allemaal niet… toen kwam natuurlijk dat onzeker meisje weer naar boven, wat natuurlijk daar diep van binnen zit en ook altijd blijft zitten….ik weet er mee om te gaan, ik weet dat het een leugen is, ik weet dat ik het mag bestrijden en steeds tegen mij zelf mag zeggen dat het niet waar is….en dan gaat het ook wel goed.. maar af en toe steekt ze even de vinger op… van
“Hallo ik ben er ook nog”
maar ondanks dat probeer ik er niet naar te luisteren en doe mijn best op mijn kruimels..maar goed ik heb de stoute schoenen aan getrokken en een mailtje gestuurd…en ik dacht, nou dat zal toch wel niks worden maar goed ik zie wel… eigenlijk een mailtje waarin ik direct al aangaf dat ik niet wist of ik er wel voor in aanmerking kwam omdat ik het nog niet zolang deed en ik erg onzeker was, maar dat ik wel open stond om te leren…
Maar wat gebeurde er …een van het team belde mij op en had op mijn Facebook rond gekeken en zei dat hij wel degelijk iets zag wat hem blij maakte en ik werd aangenomen… ik was ontzettend dankbaar en blij…en ik had het gevoel van “Hé ik heb werk”… werk wat ik op bed kan doen, achter mijn laptop…en nu maak ik elke week een afbeelding of een keer in de twee weken, maar net hoeveel tijd ik heb en hoe het uitkomt..en die stuur ik dan op en dan plannen hun het in… en zo krijgen mensen elke dag een kruimel in hun mail.. of op Facebook want ze hebben ook een Facebook pagina waar ze elke dag de kruimel delen…
Het bijzondere aan deze kruimels is dat het gaat spreken, ze betekenen meer dan een stukje brood… het is levend brood… en wat een Zegen kan dat zijn voor de mensen, en het volgende nummer wat ik uitgezocht had was Zegen van Danielle Schaap
Ja als Zegen kom door regen, als genezing komt door pijn, nou dat heb ik zeer zeker in mijn leven meegemaakt en ja als je dat meemaakt.. wat gebeurt er dan…. hier moest ik even over nadenken toen ze mij dat vroeg… en toen had ik het antwoord..
Dan gebeuren er Grote Dingen!!
En dan ervaar je Zijn nabijheid… en ik kreeg van de presentatrice en enorme mooi bemoediging/ compliment wat ik erg waardeerde en ook ontzettend waardevol vond, zij zei dat toen ze mijn verhaal had gelezen, en de mooie kruimels die voorbij kwamen zoals deze van het nummer He Loves Us
Dit raakt mensen, jij weet de pijn die jouw leven raakt, om te zetten in een beeld. Maar het beeld is niet verwrongen van Pijn of van Bitterheid of van geslotenheid, maar het is steeds een beeld wat je op de een of andere manier kan doen wat Liefde uit straalt, wat Genezing uitstraalt…. Ik herken jou broodkruimels aan de afbeelding…
Dit vond ik zo geweldig dat ze dit allemaal zei, ik was er diep van onder de indruk en mijn grootste wens is ook dat ik Gods Liefde mag uitdelen, en daaruit is ook de naam van mijn website ontstaan… het is niet zomaar een simpele naam geworden als Na regen komt zonneschijn, maar hij heet Love Heals All Things.. daarom had ze het thema van deze avond ook zo genoemd…
Ja en toen kwamen we op mijn website uit… ik heb heel lang getwijfeld of ik dit wel moest gaan doen… moest ik wel beginnen met een website.. vond het best wel eng…en het is ook iets heel kwetsbaars, je deelt iets van jezelf waar een ander mee aan de haal kan gaan.. het is wel internet en gaat de hele wereld over…. maar toen zei een vriendin een keer tegen mij, (en ze wist niet dat ik al een blog had alleen hij stond niet op openbaar maar privé dus niemand kon hem lezen of vinden), waarom ga jij niet bloggen… ik dacht toen je moest eens weten.. die blog ligt allang klaar alleen ik durf niet… en toen zei die vraag stelde was dit een antwoord van God op mijn vraag of ik het wel moest doen…op mijn twijfels…
Nu weet ik dat God mij helpt met het schrijven en vertellen, want ik vertel natuurlijk wel over gebeurtenissen die ik mee heb gemaakt en nog mee maak, verdrietige dingen en mooie dingen… en het laatste wat ik wil is mensen kwetsen of pijn doen.. ik let heel goed op wat ik schrijf en hoe ik het op schrijf, en weet je iedereen leest het weer door zijn eigen bril.. ik schrijf het op met mijn bril, maar iedereen leest het door zijn eigen bril en dat is bij iedereen weer anders, want iemand kan het zo opvatten terwijl dat een ander het heel anders opvat… Gelukkig schrijf ik de blogs samen met God en dan mag ik erop vertrouwen dat God bij diegene is die mijn blog op dat moment leest… en dat Hij zijn Zegen daaraan geeft… want het is ook fijn omdat te mogen merken, ik merk het namelijk aan de reacties die ik van mensen krijg…weet ik gewoon het is goed, elke keer weer… en dat bemoedigt mij ook om door te gaan…
En ja dan heb je nog de uitlaatklep van het zingen, mijn andere hobby, wat bijna samen gaat met bloggen… het zijn twee uitlaatkleppen van mij wat ik zo nodig heb… ik schrijf nog net geen liedjes haha.. maar wat niet is kan nog komen…. wie weet…hihi
Op de achtergrond word nu een nummer van Oslo Gospel Choir gedraaid, en daar heb ik iets mee…gelukkig mocht ik dat tijdens dat het nummer draaide op de achtergrond er nog wat over vertellen…
Tijdens mijn 20 jaar psychisch ziek zijn luisterde ik altijd naar Oslo gospel Choir… elke dag.. dag in en dag uit, ik lag in die periode heel veel op de bank… mijn leven was op het laatst van bed op de bank en van de bank weer op bed… in die tijd hield ik mijn geloof vast door de muziek… door steeds te luisteren naar deze muziek bleef ik dicht bij God.. ik kende alle nummers van de Oslo Gospel Choir uit mijn hoofd… en toen ik was bevrijd na 20 jaar en uit mijn cocon kroop wilde ik weer gaan zingen en ging ik ook weer op een koor… zo kwam ik ook in 2014 bij Vecht Gospel Choir, dit was het eerste projectkoor waar ik mee in aanraking kwam en dit projectkoor had een project met de dirigent van het Oslo Gospel Choir…ik mocht zingen met de dirigent van Oslo Gospel Choir, en ook de nummers van het beroemde koor samen met allemaal andere enthousiaste zangers en zangeressen….een aantal nummers kon ik niet zingen omdat het mij zo raakte… wie had ooit gedacht dat ik nog eens nummers mocht gaan zingen wat mij door mijn donkerste periode van mijn leven heeft geleid.. en mij dicht bij God hield.. en nu mocht ik daarvan zingen … Zijn naam groot maken… en Hem zo bedanken voor wat Hij tot nu toe in mijn leven had gedaan…..
En dat ik door al die dingen die ik meegemaakt heb… door mijn werk bij dagelijksebroodkruimels, en door mijn website, en door het zingen mag ik anderen mensen bemoedigen… dat is mijn grootste wens, mijn grootste drive, andere mensen bemoedigen en Gods grote Liefde doorgeven… want Hij is een liefdevolle God.
Hij wil maar 1 ding en dat is dat jij je leven aan God geeft, en weet je dan komt straks die dag dat alles voorbij is, alles… alle verdriet.. geen pijn meer.. dat we mogen juichen en dansen, en dat het voor eeuwig is… niet voor 1 dag maar voor ALTIJD…. en wat is het dan fijn om dat te doen met iedereen die je lief is.. en wat is dat een geweldige toekomst…
Hij heeft mijn rouwklacht omgeturnd tot een vreugdedans… en dan mag ik voor altijd dansen… ik kan nu niet dansen maar ik dans in mijn hart, en Hij is dicht bij mij maar Hij wil ook dicht bij jou zijn… Hij wil met iedereen de dans van het leven dansen…
Ja en dan de vraag wat ik nog mee wilde geven aan de luisteraars…
HOU VOL!!!
Hou vol en laat niet los dan laat Hij jou niet los, roep God aan en Hij is er… Hoe diep je ook zit of op welke top van welke berg je ook staat… Hij is bij jou en houdt je vast… maar roep Hem aan en HOU VOL… en weet je die dag komt, en dan hoop ik dat je erbij bent…. en dat we samen voor God voor Zijn troon mogen Zingen en Dansen…en tot die tijd…..
Als je ene lelie of een roos van Christus bent, weet dan dat je wandel onder de doornen zal zijn
Verdrietig….. ja dat ben ik echt… verdrietig… net gehoord dat de hernia weer terug is… ja ik heb recht om verdrietig te zijn…. maar misschien is verdrietig wel niet het juiste woord maar moet ik teleurgesteld zeggen…. teleurgesteld in mijn lichaam….
En als ik zo bij mij zelf na ga en met mij zelf in gesprek ga denk ik bij mij zelf… ben ik echt wel teleurgesteld in mijn lichaam of ben ik teleurgesteld in iets anders… in iets ongrijpbaars… misschien wel in God…mmmmm….misschien is het wel teleurgesteld in mij zelf dat ik niet voldoen kan aan de mensen die zoveel voor mij bidden……au dat doet pijn….weer die worsteling om altijd mensen maar tevreden te stellen… die Pleaser in mij draait soms overuren… brrr
En zo mijmer ik verder…. en merk ik kom er niet uit… er borrelt zoveel pijn naar boven… alle blauwe plekken krijgen weer een dreun….maar dat ik teleurgesteld ben is wel zeker…
Ja de hernia is weer terug….. pfff balen… zoveel voor gebeden, door anderen en door mijzelf… en de plaaggeest is weer terug… zijn die gebeden dan niet verhoord??? Nee dat klopt… er is (nog) geen genezing gekomen voor de hernia… de operatie was goed gelukt maar door mijn andere aandoeningen is de hernia weer terug gekomen.. en toch… er is Vrede en Rust…. zo raar
Echt er is Vrede en Rust… ik kan het niet uitleggen en ik kan het niet verklaren…. ik ben dus ook absoluut NIET teleurgesteld in God… God mijn Vader, mijn Vriend…. ik ben zo blij dat ik Hem ken… en die mij die Vrede en Rust geeft ondanks de turbulentie waar wij ons in bevinden… Hij geeft dit ondertussen wel aan mij…
En ja dan kom ik bij de mensen die voor mij bidden… ongelofelijk wat ben ik daar dankbaar voor… dankbaar dat mensen mij elke keer weer voor de troon van mijn Vader brengen… en weet je al komt die volledige genezing dan niet… Hij geeft wel de Vrede en Rust die ik zo hard nodig heb… en dat is mij genoeg… die genade is mij genoeg…. aan die genade heb ik mij overgegeven en hunker ik niet zo zeer meer naar die genezing…
Natuurlijk wil ik graag helemaal beter worden, wil ik graag doen wat al die anderen kunnen, wil ik graag zonder die vreselijke pijnen leven, zonder al die pijnstillers die mij door de dag heen moeten slepen… maar de volledige genezing is er niet… dat is (nog) niet gebeurt… en het klinkt gek maar ik heb er Vrede mee, Vrede en Rust mee gekregen, het is niet meer mijn eerste streven….
Ik heb gemerkt dat mijn streven en verlangen, mijn Heer is geworden.. als ik het contact met Hem maar houd, als ik het lijntje met mijn Vader en Vriend maar open houd en ik dicht bij Hem mag leven…. en weet je dat probeer ik, en dat doen jullie door mij dagelijks in jullie gebeden bij Hem te brengen…. daarvoor mijn grote dank..
Berust ik dan in mijn lijden, ja ik berust er in… het is goed zo…. strek ik mij dan niet meer uit naar genezing… jawel hoor maar het is niet meer mijn prioriteit….
Alleen wat mij zo veel verdriet doet, is dat ik weet dat er zoveel mensen voor mij bidden voor genezing.. en dat het maar op zich laat wachten… ik merk dat ik mij schuldig begin te voelen tegenover jullie bidders dat het maar niet gebeurt…elke keer die teleurstelling, ik neem aan ook voor jullie, dat het dan weer moeilijk gaat of zoals nu de hernia weer terug is gekomen…. natuurlijk weet ik wel dat ik er niks aan kan doen dat ik niet genees, dat het niet aan mijn geloof ligt… zoals ik zo vaak in het verleden heb gehoord….deze leugens vallen mij wel aan maar ik mag ze direct wegsturen in Zijn naam en dan komt die Vrede en Rust weer van Hem…en dan weet ik dat het God is die het kan en moet doen… maar toch het raakt mij……
En eigenlijk is het al zover dat ik geen gebed meer durf te vragen.. en al helemaal niet gebed die direct uitgesproken word… mensen die lijfelijk/persoonlijk met mij bidden… en vooral als ze dan direct bidden voor genezing… ik krijg de laatste tijd dan altijd het gevoel dat ik ergens aan moet voldoen… dat ik bv uit die rolstoel (waar ik de laatste tijd veel in zit/lig helaas) moet springen… dat ik moet gaan staan en juichen dat Hij mij genezen heeft…of tenminste iets doen.. als is het iets piepskleins… maar… ik kan dat niet als er niks gebeurt… en dan moet ik ze weer teleurstellen…
Dit weerhoudt mij op dit moment ook om naar gebedsgenezingen te gaan… als je in een rolstoel zit ben je zo wie zo een potentieel slachtoffer, want wat is er mooier dan iemand op een gebedsgenezingsavond zien opstaan uit de rolstoel… het is gewoon waarheid dat iedereen dat een ontzettend groot wonder vind en dat is het ook… en als het ook echt gebeurt is het ook een GROOT WONDER…ik wil daar absoluut niet aankomen.. en ben ontzettend blij voor die persoon als het echt gebeurt en gelukkig geneest God nog steeds!!
MAAR IK DURF SIMPELWEG NIET MEER…..
Weet je ik weet het eigenlijks niet meer zo goed… Hij heeft mij zoveel Vrede en Rust gegeven in mijn situatie, Hij zegent ons elke dag met goede dingen… Hij zorgt voor ons in ALLES, de kleine en grote dingen, elke dag staat er eten op tafel, elke dag kunnen we ons kleden, elke dag laat Hij ons genieten van de dingen om ons heen, een bloem die bloeit, de zon die schijnt, natuurlijk is ons leven hectisch qua ziekenhuis bezoeken ed. en ervaren wij ook veel pijn en ongemak, en klaag ik ook af en toe steen en been, (maar mijn Vader kan dat hebben hoor)… maar dat weegt niet op tegen de zegeningen die wij van Hem mogen ontvangen, Hij geeft ons Zijn kracht en Troost en bescherming elke dag is Hij om ons heen, boven, onder, voor en achter en in ons en bovenal Hij Zorgt voor ons… en dat zou ik voor geen goud willen missen…
Deze tekst kwam vandaag voorbij…. je wilt toch niets liever dan dit beseffen en van hieruit leven….
Mussen kosten bijna niets, je hebt er al twee voor een paar cent. Toch valt er dankzij de macht van God, jullie Vader, geen mus zomaar dood op de grond. God weet zelfs hoeveel haren je op je hoofd hebt. Je hoeft dus niet bang te zijn. Jullie zijn voor God veel belangrijker dan mussen. — Matteus 10:29-31
IK BEN ZO RIJK VOOR WIE OF WAT ZOUDEN WIJ DAN NOG BANG ZIJN???
Oké er liggen nog veel struikelblokken op onze weg, en of ze allemaal opgeruimd worden ik weet het niet, en ja het is zwaar.. dat wil ik niet ontkennen, maar het leven wisselt zich af… de ene dag is de andere niet… en ik zal vaak nog tranen laten… ik zal misschien af en toe bij de muren opvliegen…maar daarin is Hij… met Zijn Zegeningen… en door mijn tranen heen mag ik blijven zingen… en dan is het lied zo van toepassing als zegeningen komen door regendruppels…
Maar er rest mij nog wel een vraag…. mag ik hem stellen? Ja ik durf het toch….
Durf je te leven Durf je weer kwetsbaar te zijn Durf je Me toe te laten Om te genezen je pijn
Durf je te huilen En daarna op te staan Om samen met Mij De wereld in te gaan
Durf je te kijken Te houden van hen Die je kwetsen en pijnigden Zo vaak uit eigen onmacht en pijn
Durf je te zijn Wie je eigenlijk bent Durf je te houden Durf je te laten zien Durf je te zeggen Dat je houdt Van wie je ziet in de spiegel
Durf te geloven Vertrouw op mij Stap uit en breek de muren Je bent geliefd door Mij En Ik ga voor je uit.
Trudy Steegman
Zou u wel voor mij/ons willen blijven bidden… voor die Rust en Vrede….en misschien genezing??
Het leven is soms net een achtbaan….. Het is bij mij hollen of stilstaan… en hoe stap je uit die achtbaan….. hoe zet je je leven even stil….
pffff Moeilijk.. en ja dan heb je weinig tijd om te bloggen of je site bij te houden maar mijn man is vanavond zijn hobby aan het uitoefenen en kan ik heerlijk even schrijven, ja even uit die achtbaan stappen en van mij af schrijven want dat heb je af en toe hard nodig.
Ik heb in mijn vorige blog nog gezegd dat er met Pasen nog meer bijzondere dingen zijn gebeurt en dat ik dat in een aparte blog zou vertellen… Nu bij deze….
Tweede Paasdag besloten wij naar Simply Jesus te gaan van David de Vos Stichting Go And Tell, omdat we als vrienden van Go and Tell kaartjes binnen hadden kregen. Eigenlijk kon ik niet gaan, want ik had zo veel pijn. Maar ik wilde er toch naartoe. We hadden een fantastische dag en werden enorm gezegend door de woorden van David geïnspireerd door de Heilige Geest.
Het begon al bijzonder want er kwam een jongeman met een hoedje op naar mij toe. Hij zei: ‘Ik wens u de opstandingskracht van de Here Jezus toe. En hij zei er achteraan: ‘God is enorm van u aan het genieten.’ Ik vond dat een beetje gek, maar eigenlijk ook heel bijzonder.
Aan het eind van de eerste preek zei David de Vos: ‘Neem een beeld in je hoofd van hoe jij jezelf ziet, en daarna een beeld van hoe God je ziet. Toen kreeg ik een beeld dat ik op mijn benen God stond te prijzen, stralend als de zon. Dat beeld schoof ik terzijde, omdat ik nu eenmaal moest accepteren dat het niet zo is. ‘S middags kwam de preek van Michiel Koelewijn een vriend van David ook dichtbij. Het ging erover dat we God moesten vertrouwen over het feit dat Hij zijn werk af zou maken. En ik kreeg in mijn hoofd dat God mij ook iets beloofd had dat Hij Zijn werk in mij zou afmaken.
In de laatste pauze zat ik in het restaurant en toen kwam er een kale man op mij af. Hij maakte een praatje en vroeg mij toen: ‘Waarom zit je in een rolstoel?’ Meteen voelde ik me ongemakkelijk, want ik was weer een potentieel slachtoffer. Als je in een rolstoel zit, komen er altijd veel mensen naar je toe om voor je te bidden. Dit had ik al vaker meegemaakt en was al helemaal voorbereid om mij niet in te laten pakken.
Terwijl wij aan het praten waren kwam weer die jongen met dat hoedje langs. Hij zei niets, lachte en stak zijn duim omhoog en weg was hij weer.
Maar die kale man sprak verder en vertelde dat God mijn Vader, mijn Pappa is en dat Hij mij natuurlijk het liefste gezond ziet en dat het Hem verdriet doet dat ik in de rolstoel zit. Dit geloofde ik zeer zeker, het is absoluut niet Gods wil dat er verdriet en ziekte is…. Dat is gekomen tijdens de zondeval en zal ook pas goed komen als de Here Jezus terug komt of wij bij Hem zijn…
Toen vroeg hij of hij voor ons mocht bidden. Ik zei bidden mag altijd.. dat vraagt God ook van ons.. De man bad niet voor genezing, maar hij vroeg God of mijn denken vernieuwd mocht worden – en mijn verleden gewist werd uit mijn herinneringen. Ook bad hij voor een vervulling met de Heilige Geest.
Tijdens het bidden was het heel bijzonder, want ik begon mee te bidden en vanuit het niets zong ik het opwekkingslied 581; “Ik wil heel dicht bij u zijn als een kind bij de vader op schoot!” Dit overkwam me nooit eerder.
Toen zei de man: ‘Kom, ga maar staan.’ Eigenlijk had ik daar helemaal geen zin in, want ik wilde geen poppenkast in een vol restaurant. Ik dacht ik wil niet, straks staat iedereen te kijken enz.. enz.. Maar het was alsof ik ineens uit de rolstoel geduwd werd. Ik ging staan en vanaf de eerste stap liep ik recht… van de hele ataxie was geen sprake meer mijn coördinatie tussen mijn hersenen en mijn lichaam was weer helemaal hersteld…
Zo instabiel ik was, zo stabiel liep ik nu! Ik liep naar hem toe, we omhelsden elkaar en we straalden allemaal!
Ik draaide me naar mijn man toe, maar wilde toch die kale man nog even bedanken. Dus draaide ik mij weer terug maar die man was ineens verdwenen. Het was net of was hij er nooit geweest, en de mensen om ons heen gingen gewoon door met de dingen die ze aan het doen waren, ze schonken helemaal geen aandacht aan ons. Het was net of was er helemaal niets gebeurd..
Heel bijzonder… ik dacht wat hebben wij een liefdevolle God, Hij wist precies wat ik nodig had en ook wat ik absoluut niet wilde…. Hij houd dus zoveel van mij dat Hij hier ook gewoon voor zorgde…
Ik ben lopend achter de rolstoel weer terug gegaan naar de zaal, we zaten doordat ik in een rolstoel zat vooraan. Tijdens het zingen kon ik gewoon gaan staan; Ik stond….Hem lovend en prijzend stralend als de zon! Precies zoals dat beeld dat God me had gegeven tijdens de ochtenddienst….Wauw….
Natuurlijk begonnen na een poosje mijn benen ongelofelijk te trillen want mijn spieren zijn natuurlijk ongelofelijk slap.
Bij de laatste oproep van David voor vervulling met de Heilige Geest, stond ik op om daar gehoor aan te geven. Toen ik daar stond dacht ik dat mijn man mijn hand pakte. Maar het was mijn man niet die mij vastpakte want hij stond zelf ook in aanbidding. Nee het was God…het was zo overweldigend ik voelde het echt….God raakte mij zo diep…. Ik heb zo gehuild…. Ik voelde dat ik vol stroomde met Zijn liefde….. opnieuw… HIJ HOUDT VAN MIJ EN HOUDT MIJ VAST!!!
Terwijl ik daar stond kwam weer die jongen met dat hoedje langs. Zei niets, lachte met een big smile en weg was hij weer………………
God heeft een wonder gedaan, hij heeft mij letterlijk en figuurlijk weer met beide benen op de grond gezet… God heeft de verkeerde coördinatie in mijn hersenen naar mijn lichaam toe genezen waardoor ik letterlijk weer met beide benen op de vaste grond kon staan, en Hij heeft figuurlijk mij met beide benen weer op vaste grond in mijn denken gezet, mijn denken vernieuwd, in die zin dat ik dingen eerder los kan laten, situaties gauwer naast mij neer kan leggen, denken dat het om Hem gaat, dat het gaat om Hem 100% te vertrouwen..Dat Hij het beste met mij voorheeft.. Dat mijn taak is om in Zijn liefde te rusten… niet continu bezig zijn om anderen het naar de zin te maken..mijzelf wegcijferen. Je mag best af en toe wat egoïstisch zijn….. Mijn please gedrag is een heel stuk minder geworden….Ik heb een enorme rust gekregen… Het gaat erom dat ik God please en niet anderen….Mensen teleurstellen altijd elkaar, hoe goed je het ook met iemand voor hebt….maar Hij stelt NOOIT teleur…. Hij is mijn Toekomst…
Ik heb beide mannen niet meer gezien….. ik weet ook niet of ze echt hebben bestaan… Voor mij waren het twee engelen door God gezonden…..
Waarom deel ik dit nu? Omdat ik hoop en bid dat mijn verhaal een bemoediging mag zijn voor andere mensen die ook worstelen met wat er in hun leven gebeurt, maar God is een God van liefde, Hij houdt zoveel van jou dat Hij het beste met jou voorheeft….
Het is absoluut niet zo dat als je maar blijft volharden en bidden en geloven dat God dan wel geneest… soms doet God het ook niet…. En waarom?? ik weet het niet… daar kan ik helaas geen antwoord op geven… maar dan mogen we biddend om elkaar heen staan en dan mogen we weten dat Hij er wel bij is en kracht geeft, nieuwe kracht….om samen de strijd aan te gaan….
God geeft ook mensen om je heen om samen door de strijd te gaan, om bemoedigd te worden door er voor elkaar te zijn… door voor elkaar te blijven bidden… het is zo nodig om elkaar voortdurend bij Gods troon te brengen… elkaar te helpen, want we blijven leven in een gebroken wereld, en er zal strijd blijven, er zal ziekte blijven, en ja ook ik heb nog steeds mij beperkingen zoals Autonome neuropatische Dysfunctie, mijn Diabetes die vervelende stadiums bereikt zoals zenuwen die uitvallen en nog steeds heb ik mijn hulpmiddelen nodig, en door mijn ME ben ik zo vreselijk vermoeid dat ik nog steeds mijn balans elke dag moet zoeken en dat gaat met vallen en opstaan.
Maar ik heb wel geleerd dat Hij erbij is… dat Hij niet loslaat…. Dat Hij zoveel van je houdt…
Hij heeft jou gezocht, Hij heeft jou gewild….Hij heeft jou gemaakt omdat Hij jou wilde, Jij bent Zijn Parel, de Parel die Hij weer zocht omdat jij Hem aan de kant had gezegd en dacht ik kan het zelf wel, maar Hij heeft jou weer gevonden, en om die Parel weer in Zijn bezit te krijgen moest Hij de Hoogste prijs betalen en dat heeft Hij gedaan door zijn eigen zoon te geven zodat jij weer Zijn parel kon zijn…
Ik geloof dat wij pas volledige genezing ontvangen als we bij God zijn. Dan zal ons dat gegeven worden… dan krijgen we een perfect en volmaakt lichaam en als wij ons vasthouden aan die belofte en geloven in de Here Jezus mogen wij daar ook verlangend naar uitzien.
Het is zo belangrijk om voor elkaar te blijven bidden…..God hoort ons zeer zeker en Hij laat ons niet los, ook al lijkt de situatie hopeloos, Hij heeft alles in Zijn hand….. ook jou leven…..laat het een bemoediging voor iedereen zijn… en gebeurt het niet meer op deze aarde, dan gebeurt het als wij bij God zijn, want dan zijn wij perfect zonder gebrek of enige beperking, wat een enorme mooie bijzondere Toekomst… een Toekomst om naar uit te zien..
En nu zult u zeggen: “maar waarom heb je dan nog steeds al die andere aandoeningen en beperkingen?” God geneest toch niet half???? Ja waarom? Geneest God dan niet helemaal???? Ik weet het niet… dat antwoord heb ik ook niet, en ik berust erin….. Ik geloof dat God geeft wat wij nodig hebben en Zijn liefde is zo Groot…
Mijn spieren zijn nog steeds heel zwak, en ik ben ontzettend moe en ik merk dat ik heel rustig aan moet blijven doen. De pech is dat mijn spieren niet meer herstellen op dit moment, en doordat ik nu wat meer doe qua bewegen met mijn spieren en ze niet herstellen gaan ze alleen maar nog meer achteruit, bv: als je een hele dag hebt gewerkt weet je dat je een goede nachtrust moet hebben om je lichaam te laten herstellen, zodat je de volgende dag weer met een uitgerust lichaam je werk kunt doen, maar als je niet gaat slapen dan gaat je lichaam in volle kracht door met het gevolg dat je na ….. dagen volledig instort en je lichaam dus niks meer kan, zo is het ook met mijn spieren, ze herstellen niet meer, maar ik gebruik ze wel al is het met mate… met het gevolg dat ik nog veel meer pijn in mijn spieren heb….en daardoor dus uit moet kijken met wat ik wel doe en wat ik niet doe…..om zo weinig mogelijk de vervelende vruchten te plukken en ik het langer vol houdt.
Dus lief zijn voor je zelf….. dat heb ik hier zeker door geleerd…
Maar ik ben allang blij dat mijn coördinatie terug is en ik niet meer dronken ben als ik loop, dat ik niet meer de afwijking heb om naar links te lopen…..en daar ben ik enorm DANKBAAR voor!!!
Juli 2013 is er een wonder gebeurt, ik heb na 20 jaar mijn laatste medicijn geslikt.
Ik heb dit in twee jaar gedaan met hulp van mijn psychiater.
Dit is niet zonder slag of stoot gegaan, maar na 20 jaar was het of ik wakker was geworden uit een diepe (coma) en ik leefde weer!
In oktober heb ik daar een getuigenis van gegeven bij ons in de kerk.
Dit was voor mij erg bijzonder en wil dit graag met jullie delen.
Misschien dat iemand er iets aan heeft!
Getuigenis Mirjam Oberman 9-9-2013
Goedemorgen.
Hier sta ik dan ik heb besloten om mijn getuigenis op te schrijven omdat ik anders bang ben dat ik halverwege de draad kwijt ben.
Ik had het heel erg op mijn hart om jullie te vertellen over het wonder wat de Heer in mij heeft gedaan.
In mijn negentiende levensjaar werd ik door omstandigheden zwaar overspannen en kreeg een burn-out ik kon niet meer werken en moest medicijnen slikken. De burn-out ging niet over en ik bleef psychisch ziek.
Toen ik 22 was ben ik tot geloof gekomen en heb ik mij laten dopen. Ik had heel veel vertrouwen in de Here Jezus en geloofde echt dat Hij mij beter zou maken.
Op mijn 22 ben ik getrouwd, en dacht nu wordt mijn leven alleen maar mooier, een lieve man, huisje boompje beestje, maar de werkelijkheid was anders.
Heb heel veel opnames gehad in instellingen en onderzoeken en natuurlijk heel veel medicijnen geslikt, hele zware waardoor ik op een gegeven moment zelfs niet meer kon lopen en een poosje in een rolstoel heb gezeten.
ik voelde mij doodongelukkig…naderhand gezien was dit omdat ik niet gelukkig was met mijn huwelijk doordat daar vreselijke dingen gebeurde…hier wil ik gezien de privacy niet verder op in gaan.
Maar er was nog iets waardoor ik steeds zieker werd dat was doordat ik niet tegen de medicatie kon….
Ik bleek een contra indicatie had tegen anti depressieve, antipsychotica.. dit wist helaas niemand… waardoor ik steeds meer medicijnen kreeg omdat ik steeds zieker werd…en daardoor weer zieker werd… En zo kwam ik ook daarmee in een vicieuze cirkel…
Op een gegeven moment ben ik opgenomen in het UMCG op de psychiatrische afdeling, waar ik een second opinion kreeg en onderzoeken door professoren, de uitslag was niet echt bemoedigend. Ik had een schizo-affectieve stoornis (dat is een verzamelnaam van allerlei psychische ziekten) dit labeltje krijg je als ze eigenlijk niet weten wat je mankeert… maar ik zou nooit meer beter worden en uiteindelijk in een instelling belanden om mijn leven te slijten.
Helaas had niemand in de gaten dat ik niet ziek was vanwege een psychiatrische aandoening/stoornis maar dat de oorzaak eigenlijk lag in de medicijnen en in mijn huwelijk..
Ik kon niet over mijn huwelijk praten omdat ik vreselijk in angst leefde door wat hij met mij deed… dus hield ik mij stil…
Dit deed enorm veel met mij en ik wilde eigenlijk toen al niet meer verder leven….maar mijn geloof hield mij staande
In het begin van ons huwelijk hebben we veel gemeenten bezocht en er is ontzettend veel voor mij gebeden maar er gebeurde nooit iets, mijn situatie bleef zoals hij bleef, achteraf was dit logisch omdat de oorzaak niet weggenomen werd… hier had ik het ontzettend moeilijk mee.
In november 2009 werd ik voor de zoveelste keer opgenomen, dit gebeurde ook omdat ik af en toe moest ontsnappen aan de situatie waar ik in verkeerde…dat voelde als een gevangenschap.
Ik wist helaas heel goed waar het probleem zat, alleen kon daar niet meer uit komen doordat ik ook door de medicijnen zo gedrogeerd was… ik was bang, alleen en wist niet hoe ik er op eigen kracht uit moest ontsnappen… dan moest ik praten en dat durfde ik niet… wie zou mij nou geloven…
Ik wist en voelde dat ik dit niet lang meer volhield en zei op een gegeven moment tegen God, ik trek dit niet langer…en ik deed God op dat moment een voorstel.
Ik zei: God als U mij niet thuis haalt dan kom ik naar U toe….
Toen greep God in…..
Vier maanden na mijn roep naar God….
In Maart 2010 was ik op dagbesteding toen plotseling mijn moeder voor mijn neus stond..ze zei je moet mee komen naar huis..ik snapte er niks van, maar ze zei, jullie zijn het uit huis gezet….ik zei tegen mijn moeder dat kan niet dat is onmogelijk…maar het was echt zo..
Dit was het begin van mijn bevrijding…..
Ik ben toen bij mijn ouders gekomen, mijn ex man had ondertussen de benen genomen en heb hem ook nooit meer gezien in levende lijve tot op de dag van vandaag….ik heb toen de echtscheiding aangevraagd, en samen met mijn familie het huis leeggehaald, natuurlijk heb ik heel erg getwijfeld of ik wel mocht scheiden omdat ik geloof dat God van ons vraagt dat wat Hij samen heeft gevoegd een mens niet uit elkaar haalt.
Maar er waren helaas redenen genoeg in ons huwelijk om een echtscheiding aan te vragen en na een half jaar is het ook uitgesproken.
Ik was op dat moment 39 jaar oud en dus al 20 jaar psychisch ziek, ik had me er eigenlijk al bij neergelegd dat ik nooit meer beter zou worden, dit omdat ik geen kans zag om uit mijn huwelijk te ontsnappen… en zolang dat niet zou gebeuren zou ik ook ziek blijven door al die medicatie die ik kreeg..
Maar ik heb er al die jaren wel voor gebeden en ik bleef er ook stiekem wel in geloven. Heb ontzettend zware medicijnen geslikt in al die jaren… en door het medicijn gebruik was ik heel erg gegroeid wat als gevolg had dat ik diabetes kreeg en daar weer medicijnen voor nodig had en insuline.
Mijn lichaam had door het vele medicatie gebruik en de hoeveelheid insuline het metabool syndroom ontwikkeld…dus moest ik ongelofelijk veel insuline spuiten.
Na ongeveer een half jaar heb ik mijn oude kerk weer opgezocht
Jaren heb ik mijn geloof alleen beleeft doordat mijn ex-man mij daar in beperkte….hij koos ervoor om op een gegeven moment niet meer naar de kerk te gaan maar vond het ook niet oké dat ik dan wel ging..doordat ik zo beïnvloed was door alle medicatie en een bepaalde angst tegen hem had kon ik er niet veel tegenin brengen… wat resulteerde in thuis blijven…. maar God heeft mij altijd vast gehouden en ik Hem… ik luisterde dag en nacht naar gospel cd,s die ik had, op de bank… dit was mijn leven op een gegeven moment….. maar goed ik heb de dominee opgebeld en hij was blij van mij te horen.. ik was direct weer van harte welkom…Hij kende gelukkig de situatie waarin ik jaren had verkeerd..
Ik voelde mij al snel weer heel erg thuis bij deze gemeente en heb op een gegeven moment Nij begjin (Nieuw Leven) een herstel programma gedaan, nou daar is heel wat gebeurd.
Er is veel voor mij gebeden en ik mocht gaan geloven dat ik dus nooit maar dan ook nooit alleen ben, en dat was voor mij een hele openbaring omdat ik mij altijd alleen heb gevoeld, eigenlijk mijn hele leven, als kind ben ik erg gepest op school en hoorde nooit ergens bij, werd overal buiten gesloten, ik heb nooit vriendinnen gehad, toen ik door omstandigheden ziek werd was ik ook alleen, ik dacht dat het in mijn huwelijk wel zou veranderen maar dat was ook niet zo, voelde mij ALTIJD heel erg alleen.
Ik was natuurlijk wel tot geloof gekomen, en vertrouwde heel erg op Hem maar soms was Hij heel erg ver weg, leek het of de hemel van koper was, maar nu mag ik weten dat Hij altijd bij mij was, hoe zwaar of hoe diep ik ook zat.
Stukje bij beetje mocht ik leren hoe veel hij van mij hield en houdt, en doordat ik Hem aanriep en Hem de vraag heb gesteld heeft Hij mijn wanhoop gevoeld en mij gehoord en Hij heeft hij mij ongelofelijk gezegend door mij te bevrijden van mijn situatie waar ik al 20 jaar in verkeerde.
Na mijn bevrijding was de weg niet makkelijk maar ik had ongelofelijk veel steun aan Nij begjin, de mensen, gemeenteleden, maar ook mijn familie mijn ouders en broers en schoonzusjes, zij waren er altijd hoe moeilijk ik het ook had.
Ik mocht voelen dat ik weer bij het gezin hoorde.
En natuurlijk was God er, heel dicht bij, af en toe kreeg ik een tekst of een liedje van Hem in mijn gedachten waar ik heel veel kracht uitputte.
Na een jaar ongeveer heb ik mijn psychiater opgebeld en tegen hem gezegd dat ik wilde afbouwen…hij ging niet akkoord… ik dacht oké dan een second opinion… waardoor ik bij een andere arts kwam en die geloofde er wel in…
Ik ging afbouwen met de medicijnen, omdat ik al zolang deze zware medicijnen slikte dachten ze dat het onmogelijk was om daar mee te stoppen, er was ook maar 1 arts die er vertrouwen in had en mij het voordeel van de twijfel gaf… hij zei er wel achteraan dat als het niet ging ik zo weer kon beginnen met de medicatie…..
Maar ik had vertrouwen in God en ik wist dat Hij mij er bij zou helpen, als ik mij maar aan Hem vast hield, en dat heb ik gedaan, langzaamaan ging het steeds beter, steeds minder medicijnen, en ik werd steeds helderder en fitter, het afbouwen ging geweldig, had geen last van bijwerkingen of afkick verschijnselen, ik bleef goed slapen en had een enorme rust in mij.
Ik dacht dit gaat goed, super, nu het allerlaatste pilletje nog en toen gebeurde het…
Toen ik het laatste pilletje geslikt had, heb ik twee weken mij gevoeld als een junk, ik sliep niet meer en trilde over mijn hele lijf, ik dacht dit zijn de naweeën, maar ik heb God aangeroepen en gevraagd of hij mij hierdoor heen wou loodsen en dat heeft Hij gedaan, ondanks dat ik dus een week totaal niet had geslapen kon ik overdag gewoon mijn ding doen… aan het werk enzovoort.
Ik was ontzettend rustig en was totaal niet moe, mijn ouders stonden verbaasd, zij vroegen zich af hoe dit kon, maar ik wist dat God mij droeg daarom kon ik het.
Na een week ging ik weer slapen, de ene nacht wel en de andere niet maar het ging steeds beter en na twee weken was ik er doorheen. Geweldig hoe God werkt.
Ben inmiddels een paar keer naar opwekking geweest met vrienden van mijn nieuwe kerk/gemeente en ook daar zijn grote dingen gebeurd.
Ben vrij geworden in mijn gedachten mijn minderwaardigheidsgevoel werd steeds minder en ik mocht ervaren dat ik er mag zijn zoals Hij mij heeft bedoeld.
Even een voorbeeldje: ik durfde nooit op mensen toe te stappen, was altijd bang dat ik niet welkom was of dat mensen dachten: “daar heb je Mirjam ook weer”
Afgelopen opwekking heeft God mij daarin veranderd, elke morgen werd ik wakker met het kinderliedje: stap uit de boot durf op water te lopen, ik dacht: ja wat moet ik nou, ik zei: Heer ik durf niet maar ik weet, als ik het doe en probeer, dat U er bij bent, dus ik ben uit die boot gestapt en gedaan wat ik altijd heel graag wou, ik ben op mensen afgestapt en gewoon gevraagd : He lekker geslapen? Of zo iets dergelijks, gewoon een praatje maken en weet u ik heb nog nooit zo’n geweldig weekend gehad, elke morgen kreeg ik dat liedje weer en elke dag zei ik: Oke Heer, ik doe het weer.
En dat werkt, en het werkt door, want ik heb nu veel meer vrijmoedigheid naar andere mensen toe.
Hier dank ik God ontzettend voor, want wat kun je dan ook nog in jezelf gevangen zitten God bevrijdde mij niet 1 keer maar meerder keren en Hij gaat door……
Inmiddels ben ik ongeveer vier maanden helemaal van de medicijnen af, het gaat ontzettend goed. Ik ben weer helemaal mezelf en heerlijk enthousiast met dingen heb nu energie voor tien maar moet nu wel de balans vinden, heb immers 20 jaar niet geleefd, eigenlijk stil gestaan in een geestelijke coma gelegen… en nu ik geen medicijnen meer heb voel ik natuurlijk alles, elke emotie en dat is wel even wennen hoor.
Ik kom nu erachter wie Mirjam eigenlijk is en hoe ze in elkaar zit en wat haar karakter is.
Medicijnen vlakken alles af, wees er zo voorzichtig mee. Doordat ik mijn medicijnen nu kwijt ben, ben ik ook erg afgevallen, nu ongeveer 27 kilo en de diabetes is ook erg verbeterd, ik spuit nu haast geen insuline meer.
Dus er is maar een ding wat ik uiteindelijk wil zeggen: God heeft mij genezen en bevrijdt, ik heb er wel heel lang op moeten wachten, maar Hij heeft het wel gedaan, alleen wij willen graag dat God het in een keer doet, maar dat doet Hij niet altijd, GELUKKIG, want als God het in een keer had gedaan dan was het niet goed gekomen met mij, Hij wist precies wat ik nodig had stapje voor stapje. En het is goed gekomen.
Graag zou ik iedereen willen bedanken voor de hulp die ik gekregen heb, ik kan ze niet allemaal benoemen, twee mensen wil ik wel benoemen dat zijn mijn Ouders, doordat ze altijd voor mij klaar hebben gestaan en nog doen.
De relatie met hun is volledig hersteld, en dat heeft God gedaan door mij weer bij hun terug te brengen.
Maar alle Dank, Lof en Eer gaat naar onze Grote Heelmeester want Hij heeft alles mee laten werken ten goede, als wij Hem vertrouwen en ons op Hem richten zal Hij ons helpen, maar het vraagt soms wel keuzes van ons maar als wij keuzes maken naar Zijn wil zal Hij ons helpen hoe ons pad ook zal gaan, HIJ IS ER BIJ!!!!
Love Heals All Things 