VERWARREND…. DUBBEL…

Eigenlijk weet ik niet zo goed hoe te beginnen…

Ik heb mijn vorige blogs even teruggelezen om mijzelf opnieuw te bemoedigen maar ook om even te lezen tot hoever ik jullie allemaal heb meegenomen in mijn belevenissen met God

Ja mijn leven is nog steeds een achtbaan.. een rollercoaster… maar ik merk dat langzaam de voortdenderende trein tot stilstand komt… om uit te rusten… of om klaar gemaakt te worden voor de volgende rit in levensachtbaan.???

Laten we hopen op het eerste…. want mijn leven is een achtbaan dat kunnen we gerust stellen denk ik…

En ja dan heb ik ook wel eens gehoord dat je zelf aan de noodrem kunt trekken om de achtbaan tot stilstand te brengen… mmmm… ja soms lukt dat en soms niet… soms is het leven gewoon een achtbaan door omstandigheden en volgen de gebeurtenissen elkaar snel op.. oke.. ja… steeds heb IK de keus om aan de noodrem te trekken.. en als ik dit schrijf aan jullie heeft mijn lijf en ikzelf het ondertussen gedaan…

Verwonderlijk…. nee…. logisch.. ja…

De roofbouw die gepleegd is door de omstandigheden gingen maar door.. tot dat mijn lijf zegt en nu is het genoeg… Stop! HO!

Leuk.. nee… nodig… ja…

Ik had op FB en Insta (wie mij daar volgt) jullie al meegenomen in het feit dat mijn lief weer is opgenomen in het verpleeghuis waar hij eerder heeft gewoond.

Een onmogelijke keuze… want wat komen er dan verwarrende en dubbele gevoelens langs…

Ik zal jullie meenemen in de weg er naar toe… want dit alles is uiteraard niet over één nacht ijs gegaan..

In mijn vorige blog (Briefjes uit de hemel voor 2024) nam ik jullie al mee in het feit dat… na dat de adrenaline was gezakt… we merkten dat de Cadasil niet weg was.. en dat mijn lief terug viel..

Oo ja… wat hadden we gehoopt en gebeden dat er verbetering herstel plaats had gevonden.. en dan zie je uiteindelijk dat hij alleen maar inlevert.. en herstel en verbetering niet plaats vind.

Slik… wat is dit moeilijk om te zien en nog moeilijker om te begrijpen..

Langzaam had hij zijn oude medicijnen weer nodig die de arts had afgebouwd, daarnaast kwamen de klachten ook 1 voor 1 weer terug…

Ik zelf durfde er met weinig mensen over te praten, het was zo verwarrend en tegelijk worstelden we samen met de teleurstelling… want dat was het echt… als ik mij blog terug lees ( Ons leven ligt geborgen in Zijn handen) dan waren we hoopvol.. en tegelijk hield ik een slag om de arm… rekening houdend met een terugval… hoelang gaat het goed.. wanneer gaat het fout en moet ik hem weer wegbrengen..

En dan lees ik nog de woorden die ik schreef: Niet nog een keer.. ik kan die weg niet nog een keer gaan… dat trek ik niet… maar gelijk de relativering dat ik dan ook wel weer de kracht en moed van Hem zal krijgen als het wel zou moeten…

Mmmmm….. en dan hoor ik nu heel veel (evangelische/pinkster) christenen denken/zeggen… je vertrouwen is niet genoeg geweest, doordat je hebt getwijfeld heeft het herstel niet doorgezet…

Au… klets… deze woorden heb ik vaker gehoord en zijn mij in het verleden goed ingeprent.. ik was namelijk vroeger niet genezen omdat ik geen geloof genoeg had…. en ja hoor Satan weet ook dat dit mijn kwetsbare plekken zijn en hakt daar lekker op in..

Misschien schop ik nu wel tegen bepaalde overtuigingen aan… mijn excuses daarvoor… even goede vrienden… maar wil hier mee wel zeggen dat je zo voorzichtig moet zijn in je oordeel.. God gaat met een ieder een eigen weg een eigen pad..

Zie je wel.. je hebt niet genoeg gelooft, je hebt niet op de belofte gestaan.. door jou twijfels is je lief weer teruggevallen.. 

Pff.. en dan weet ik in mijn hoofd dat dit een grote leugen is… het ligt namelijk niet aan mijn geloof… ons leven ligt in Zijn hand.. ook als het niet gebeurt.. ook als er geen herstel is.. dat ligt (gelukkig) niet aan mijn geloof… want dat zou niet best zijn… mijn geloof is namelijk soms helemaal niet zo groot… en ziekte hoort nu eenmaal in dit leven… en ja herstel ook… kijk maar naar mijn eigen leven… dus het is niet dat ik dat niet geloof… maar deze leugen bestrijden in mijn hoofd kost bakken energie… om de leugen te bestrijden met de waarheid…. je dan vast te houden aan de waarheid… dat God weet wat het beste voor ons is ook al snappen we er helemaal niets van.. Hij vraagt alleen maar:

“Vertrouw je mij?? “

Ik las laatst een mooie overdenking over vertrouwen…

Op Wie vertrouw je?

Misschien is het een droom waar je aan vasthoudt of een belofte die je hebt gekregen. Misschien wacht je op een persoon die wil veranderen of een situatie die verandert. Misschien wacht je op een gebed dat verhoord wordt, hoop die komt, vreugde die verdriet vervangt, of duidelijkheid en hoop die verwarring en chaos vervangen.

Te midden van pijn, verlies en lijden kan het moeilijk zijn om geduldig vast te houden aan Degene die belooft heeft om voor ons op te komen.

Jesaja was een profeet voor de leiders van Juda in een tijd van nationale corruptie en geestelijke armoede. Hij voorspelde dat zijn volk meegesleurd zou worden in ballingschap omdat ze vertrouwden op afgoden, politieke heersers en andere kortstondige dingen.

Maar Jesaja herinnerde het volk er ook aan dat God soeverein was, dat God hen uit ballingschap zou bevrijden en dat God op een dag een redder zou sturen om hen voor altijd te redden.

Jesaja leefde niet meer om al zijn profetieën in vervulling te zien gaan — maar hij hield vast aan de hoop waarover hij profeteerde, en zijn woorden tot het volk van Israël kunnen ons vandaag de dag blijven bemoedigen… 

Vertrouw op de Heer, zelfs als de omstandigheden nergens op slaan.

Vertrouw op de Heer, zelfs als je lijdt.

Vertrouw op de Heer, zelfs als je hart breekt.

Wat er ook gebeurt, vertrouw op de Heer.

Seizoenen kunnen veranderen, situaties kunnen veranderen, mensen kunnen je in de steek laten, of verraden — maar degene die door de geschiedenis heen constant blijft, is de God van de geschiedenis.

De Heer is onveranderlijk en onbeweeglijk.

Niets kan tegen Hem standhouden of Hem overwinnen.

En laat ik dat nu gelukkig nog steeds voor de volle 1000% doen… want God blijft dezelfde… ons pad niet … maar Hij wel.. Hij blijft bij ons.. in de diepe vallei en boven op de berg…

Maar eerlijkgezegd heeft het veel tranen gekost.. juist die leugens die je zijn verteld hebben zo’n impact… zelfs jaren later als er dan weer wat gebeurt dan komen ze weer de kop op steken…

Maar goed ik heb de leugen kunnen weerstaan met de waarheid.. maar tegelijk heeft het er wel voor gezorgd dat ik een hele poos met niemand durfde te delen dat het eigenlijk helemaal niet zo goed ging met mijn lief…. iets met kwetsbaar opstellen en bang voor de reacties…

Doordat ik de thuiszorg en de casemanager had ingeschakeld en zij het zelfde zagen wat ik zag voelde ik mij wel gesteund.

Mijn lief had steeds meer moeite om de dag door te komen als ik er niet was.. het voor hem zelf zorgen kostte hem enorm veel energie.. en dan niet zozeer het zorgen op zich maar de planning en de structuur die je nodig hebt om de dag door te komen. Aan het eind van de dag was hij uitgeput en de nachten en het middagdutje brachten hem niet meer het herstel die hij nodig had om de rest van de dag door te komen.. hij raakte steeds vermoeider.. tot overmaat van ramp kreeg hij te maken met een ontsteking.. en veel pijn…. na en lange zoektocht van ongeveer een maand met ziekenhuis in en uit… waarin veel mis ging qua communicatie ivm te weinig kennis van doctoren over dementie…. echt die mogen wel een extra klinische les krijgen over dementie.. vooral over jong dementie… want dat is echt andere koek…. artsen die gewoon over het hoofd van mijn lief met mij spraken… maar ook niet goed wisten door te vragen omdat mijn lief niet altijd wist wat hij moest antwoorden… als er paniek of onrust is gaat het cognitieve stukje van je brein bij dementie uit… hierdoor wisten ze lange tijd niet wat er aan de hand was.. ze hebben het uiteindelijk behandeld als een ontsteking met zware antibiotica..

Door de pijn, de ontsteking en alle onduidelijkheid en ruis erom heen leverde mijn lief cognitief enorm in… dit maakt de situatie steeds verder voor hem zelf onhoudbaar… hij werd vermoeider waardoor hij nog meer cognitief ging inleveren.. het moeizame is dat als je een uurtje of 2 bij hem bent of met hem spreekt aan de telefoon merk je niets aan hem… dat is het lastige van deze aandoening… mijn lief heeft een enorm vermogen om te compenseren.. wat niemand ziet is dat hij na het bezoek of telefoontje uitgeput en oververmoeid is en tijd nodig heeft om daar weer bovenop te komen.. dit herstel duurt langer dan gewenst is en zo ga je steeds verder achteruit..

Mijn lief had ook weer een beetje zijn hobby opgepakt.. 1 x in de week ging hij naar de radio als dagbesteding.. hij presenteerde niet meer, maar meer als helpende hand.. alleen dit koste hem zoveel energie om het leven bij de radio weer op te pakken en het bij benen van de anderen dat hij dagen nodig had om hiervan bij te komen.. dit leverde uiteindelijk ook niet op wat hij er van verwachte.. het kostte hem meer energie dan dat hij eruit haalde…

Al met al werd het leven thuis dus steeds moeizamer…

Omdat we wilden vasthouden aan onze God, wisten we ook dat we zalving mochten en konden aanvragen bij de oudsten van onze kerk.. en dit ook gedaan… wat was het bijzonder om dit te mogen ontvangen… er rust altijd Zegen op.. is het geen herstel dan is het rust en vrede om er mee om te gaan.. en wat hebben we God hierin dichtbij ervaren… zo bijzonder..

Door die rust en vrede kreeg ik moed om mijn zorgen toch ook bij mijn vrienden en familie neer te leggen… en ik kreeg de steun die ik nodig had… maar ook bij hen was het dubbele gevoel zeer zeker aanwezig..

Daarnaast… als het leven thuis steeds moeizamer wordt moet je ook gaan kijken waar doe ik goed aan… doe ik mijn lief niet te kort om hem thuis te houden… is hij niet beter op zijn plek waar meer structuur is en waar weer voor hem gedacht wordt.. zodat hij energie overhoudt voor andere dingen. Ik kon hem dat thuis helaas niet bieden, ja dan moest ik mijn opleiding en werk opgeven… en als het dan toch uiteindelijk zover zou komen dan stond ik met lege handen… dus dat was geen optie.. en door onze erg kleine sociale kring stond ik er qua zorg alleen voor…

Mijn lief en ik zijn samen gaan zitten en zijn we een lijstje gaan maken met de voor en tegens van opname in een verpleeghuis… hier kwamen wonderlijke antwoorden uit wat veel aangaf over hoe het met mijn lief ging en waar hij behoefte aan had..

Zijn nadeel was “Dat hij niet meer bij mij was”… dat was een groot nadeel.. en dat begrijp ik helemaal.. Zijn voordeel was: Weer 3x per dag fruit, en elke dag fitness behalve op vrijdag want dan was de fysiotherapeut vrij..

Uiteindelijk komt dan toch de uitdaging om mijn lief weer actief op de wachtlijst te zetten van het verpleeghuis.. het heeft mij slapeloze nachten en vele tranen gekost om dit te doen… Het voelde zo dubbel en verwarrend… regelmatig heb ik het uitgeroepen naar God… niet weer toch Heer.. U weet dat ik het niet nog een keer kan….

Op de automatische piloot heb ik de dingen geregeld die geregeld moesten worden… de gesprekken gehad met de zorgverleners en de papierenwinkel geregeld…

Mijn gevoel was ver te zoeken… het was te veel.. te verwarrend… te heftig… het voelde of deed ik de dingen omdat ze moesten gebeuren.. had ik mijn gevoel uitgeschakeld… nou dat was niet helemaal het geval want af en toe kwamen de emoties flink om de hoek kijken.. maar echt beseffen wat er allemaal weer ging gebeuren deed ik niet…

Ik begreep er namelijk echt niks van…. dit paste er in mijn hoofd niet meer bij.

We hebben opnieuw een kennismakingsgesprek gehad en mijn lief maakt weer kennis met de bewoners die er (nog) zaten… het was een leuk en gezellig weerzien voor mijn lief..

Thuisgekomen vertelde hij mij dat hij moest denken aan hoe hij daar wegging destijds naar Friesland.. dat ze allemaal naar buiten waren gekomen om hem uit te zwaaien.. sommigen in tranen en dat hij het toen ook niet droog kon houden…

Oeff… ik moest even slikken toen hij dit vertelde.. want wat stond het mij ook nog helder in mijn gedachten.. en wat had ik toen al een spijt van de keuze die we hadden gemaakt om terug te gaan naar Friesland.. Maar ja wie A zegt moet ook B zeggen.. en een weg terug was toen niet meer mogelijk…

En toch is er uiteindelijk ook weer een weg terug voor mijn lief naar het bekende… hij werd op de wachtlijst geplaatst en zodra er een plekje was zouden we dat horen… maar het kon wel even duren want ze hadden een doorstroom probleem… Thuisgekomen zeiden we tegen elkaar… het heeft geen haast.. we leggen het in Gods hand waar ons leven veilig is.. en Hij weet de tijd.. we hebben er ook veel voor gebeden dat het mocht gebeuren wanneer het in Gods plan paste en op Zijn tijd… want dat is het Beste!

Op woensdag hadden we dit gesprek en nog geen week later op dinsdag kregen we bericht dat er plek was… help Heer.. dit was toch niet de bedoeling… er was toch geen plek?? Tegelijk schoot het door mijn gedachten dat wij steeds hadden gebeden..

Op Uw tijd Heer…

En ja dan gaat het ook nog eens in een sneltreinvaart… vrijdag kamer bekijken, zaterdag spullen brengen en maandag inhuizen… ach we zijn niet anders gewend zou ik bijna zeggen…

Toch sloeg toen wel even de paniek toe.. want hoe ga ik dat zo snel doen…. ik begrijp ook dat de kamer zo snel mogelijk gevuld moet zijn maar meestal heb je een week.. alleen omdat de arts en verpleegkundige aanwezig moeten zijn bij inhuizen is dit meestal in het begin van de week..

Mijn radertjes moesten weer in volle vaart draaien… en nu merkte ik dat het dit keer mij veel te snel ging en ik moeite had om het bij te benen.. ik heb nog geprobeerd om het uit te stellen maar een andere datum was niet voorhanden… dus ja weinig keus… schouders er onder en maar weer gaan…

Maar ooo wat was het dit keer zwaar.. zoveel zwaarder dan de eerste keer.. ik kan het bijna niet verwoorden…. mentaal was het gewoon bijna niet te doen.. misschien omdat ik wist wat er allemaal ging komen? En dat het nu toch definiet definitief is?… ja de eerste keer was ook definitief maar tis net of is het nu ECHT DEFINITIEF…. ik kan het niet goed omschrijven.. hoop dat jullie begrijpen in mijn schrijven wat ik bedoel…

Doordat het zo snel moest daalde het bij niet van mijn hoofd naar mijn hart (lees gevoel)… het ging op de semi automatische piloot.. want af en toe kwamen de emoties voorbij maar dit waren korte momenten… en dan parkeerde ik het maar weer snel.. tijd en ruimte voor mijn emoties waren er niet… tegelijk was ik bang dat ik letterlijk onderuit zou gaan en ik uiteindelijk mijn lief niet meer weg kon brengen…

Mijn allerbeste vrienden uit het noorden waren zo flexibel en konden het weekend komen om mijn lief zijn kamer in te ruimen..

En ja dan komt de maandag… de laatste spullen gingen in de auto en samen gingen we richting het verpleeghuis… wat voelde die rit zwaar… mijn lief had nergens last van.. althans zo leek het… hij had er zin in.. bij aankomst was hij al uit de auto en liep fluitend het verpleeghuis binnen.. ik liep er achteraan…

Dat moment voelde zo dubbel.. dankbaar dat hij zo naar het verpleeghuis ging.. dat hij zich vanaf moment één zich weer thuis voelde… tegelijk die afschuwelijke eenzaamheid…. rouwen bij leven…

Mijn lief woont intussen al weer twee weken in het verpleeghuis en is weer helemaal op zijn plek, heeft het ontzettend naar zijn zin… de zorg vraagt steeds of hij moet wennen en hoe hij zich voelt.. maar mijn lief geeft alleen maar aan dat het heel goed gaat en dat hij weer is “thuis” gekomen..

Tja het demente brein gaan we nooit begrijpen… het is meebewegen in het moment…

Naast de zorgen om mijn lief qua inhuizen moest ik ook voor mijzelf zorgen, want ik voelde de man met de hamer in mijn nek hijgen…. ik mailde mijn werkgever of er ook zoiets was als mantelzorg verlof.. helaas was dit voor inhuizen niet het geval… alleen als je je lief intensief thuis verzorgt… mmm hier valt wat voor te zeggen vind ik.. want ik kan je niet vertellen hoe intensief het is om je lief weg te brengen… zeer intensief…. maar dit terzijde…

Daarnaast was het natuurlijk kort dag en in de zorg op zo’n korte termijn verlof krijgen is not done… logisch met al het personeelstekort.. en de spreekwoordelijke “vijver” die leeg is.. en dit niet alleen bij mijn werkgever maar bij alle werkgevers… maar in het kader van goed voor mij zelf zorgen heb ik mijn collega’s gevraagd om diensten te ruilen en weg te geven…. gelukkig heb ik fantastische collega’s die dit graag voor mij deden.. ben ze oprecht dankbaar dat het is gelukt en ik een kleine 2 weken even op adem kon komen.. want het is niet alleen de dag van inhuizen waar je druk mee bent.. nee de hele week loop je nog tegen kleine dingen aan die aandacht nodig hebben bij mijn lief om een goede overdracht te krijgen tussen de thuissituatie en wonen in het verpleeghuis.

De 2e week was eigenlijk een beetje voor mijzelf… maar die vrijdag riep mijn plicht alweer…

Eigenlijk waren 2 weken tekort om goed voor mij zelf te zorgen… maar tegelijk voelde het ook weer goed om op het werk te zijn..

Helaas moest ik mij afgelopen vrijdag, een week later toch ziek melden.. het was toch te veel geworden.. mijn lijf liet mij in de steek.. de man met de hamer die mij al geruime tijd in mijn nek hijgde was daadwerkelijk langsgekomen en dit voelde ik in mijn hele lijf… de “griep” vloerde mij… daarnaast door de stress en uitputting extreem hoge suikers.. tja daar helpt geen dieet of voedingssupplement meer tegenop… de hectische stressvolle maanden heeft mij veel energie gekost…. werken… opleiding… mantelzorgen…

En dan nog het sociale leven.. tja die is er ook behoorlijk bij ingeschoten… en dat maakt het nog zwaarder want daarmee is de eenzaamheid in al die maanden nog meer voelbaar… maar soms moet je keuzes maken… en dat is dan toch het eerste wat ik los moet laten… ik had mijn handen meer dan vol… ook aan mijn eigen HSP/HSS ik was/ben flink overprikkeld..

En dan mis je aan de ene kant de contacten… aan de andere kant had ik ook behoefte om alleen te zijn.. (lees ont-prikkeling) zo dubbel… toch heb ik eerlijkheidshalve de contacten zeker wel gemist… het contact met mijn broers en zussen in het geloof… vrienden… zangmaatjes… als je niet meer naar de kerk kunt door dat het teveel is qua prikkels voor mijn lief zie je je broers en zussen minder….. en door intensieve mantelzorg niet meer je hobby uit kan oefenen… tegelijk heb je deze contacten wel nodig…

Daarnaast is het zo gauw gezegd…. als er wat is dan horen we het wel hé… of als we wat kunnen doen dan….. maar eerlijk… ik zou het vaak niet weten.. want als er wat moet gebeuren dan is het terstond en dan doe je het al zelf omdat het niet kan wachten… en doordat je hoofd al zo vol zit met allerlei dingen heb je helemaal geen ruimte om te bedenken wat die ander voor je kan doen… eerlijk waar dit past niet in een mantelzorg hoofd…. elke mantelzorger zal dit beamen….. en ja als je zelf geen tijd hebt om contact te zoeken, worden de contacten ook minder… en wat ik merk is dat het al zolang duurt… ja onderhand is mijn lief al geruime tijd ziek.. vanaf 2016 tot nu… 8 jaar en dan heb je een lange adem nodig om naast elkaar te blijven staan en dat is niet makkelijk…

Dit is niet als aanval  of kritiek bedoelt maar meer om uit te leggen hoe het voelt als mantelzorger

Ik merk nu ik weer alleen ben hier gelukkig wel meer ruimte voor heb in mijn hoofd om daadwerkelijk ook weer afspraken te maken om gezellig een bakkie te doen of samen te eten.. maar omdat mijn lijf en hoofd nog zo overprikkeld zijn heb ik tijd en ruimte nodig om op verhaal te komen..

Vorige week scrolde ik in mijn gebedenlijst weer even door, af en toe schrijf ik een gebed op die ik naar God voorleg in Youversion… en soms lees ik ze dan even door om te kijken wat ik gebeden heb en of God daar al op geantwoord heeft… want echt Hij laat geen bidder staan….

Slik… daar las ik dus mijn gebed van 5 Maart. Hier vraag ik God om rust en vrede maar ook om leiding hoe verder.. hier schrijf ik dat ik zo verlang naar ruimte… ruimte om mijzelf weer te kunnen vinden en te zijn. Om mijn werk weer goed te kunnen doen… maar tegelijk ook zorg en ruimte voor mijn lief… dat Hij weet wat wij nodig hebben.. dat Hij ook weet wat mijn lief nodig heeft om te kunnen functioneren wat bij hem past… Heer geef ons ruimte..

En tja dan heb ik nu dus ruimte… mmm tegelijk zo dubbel…. tegelijk moet ik denken aan het gebed van Jabes… “pas op wat je bid” het kan zomaar zijn dat het in Zijn plan past…

Toch ben ik ook blij weer met mijn ruimte.. als ik zie hoe mijn lief op zijn plek is kan ik die ruimte ook omarmen… tegelijk merk ik dat het ook nog erg dubbel en verwarrend is…. ik moet opnieuw weer een Balance zoeken… een nieuwe Balance tussen mantelzorgen voor mijn lief.. want dat gaat gewoon door ook nu hij weer in een verpleeghuis woont… al is het op een andere manier… ik mag het nu weer samen doen met de zorg… daarnaast mijn werk… afronden van mijn opleiding.. en ja mijn sociale contacten…

En dat heeft tijd nodig… en die tijd wil ik mijzelf geven… ik heb met iedereen heel veel geduld.. maar met mijzelf minder.. maar ik doe een poging om mijzelf de tijd te gunnen om op adem te komen

Daarnaast probeer ik zo goed en kwaad mogelijk in het Balance zoeken wel mijn ding te blijven doen… op te laden…. want als de batterij leeg is moet je op op zoek gaan waar je batterij weer van oplaad…. ik ben namelijk geen persoon om alleen te zitten of te zijn.. ik heb mijn sociale contacten nodig… ook om de eenzaamheid te kunnen handelen… want in mijn leven is eenzaamheid een rode draad… tegelijk heb ik ook mijn me-time momentjes nodig.. ont-prikkelen heet dat..

pff HSS is hard werken…. de Balance van de juiste prikkels te krijgen en tegelijk de tijd om te ont-prikkelen..

Hierbij een leuke website over HSP/HSS voor wie het interessant vindt om zich er in te verdiepen.. https://www.anahata-coaching.nl/team/saskia-klaaysen/

Verder nog een interessante aflevering om te luisteren By Jorieke van Alain Verheij over de zin van lijden… hij verteld veel herkenbare zaken rondom (chronisch) lijden/ziekte

Onderstaande lied wil ik mee afsluiten…. het album Levenswoorden van ELINE heb ik ontzettend veel aan… het zijn de liederen die mij door deze zware tijd heen dragen…

𝘡𝘦𝘭𝘧𝘴 𝘢𝘭𝘴 𝘥𝘦 𝘷𝘪𝘫𝘨𝘦𝘯𝘣𝘰𝘮𝘦𝘯 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘻𝘶𝘭𝘭𝘦𝘯 𝘣𝘭𝘰𝘦𝘪𝘦𝘯, 𝘦𝘯 𝘦𝘳 𝘨𝘦𝘦𝘯 éé𝘯 𝘥𝘳𝘶𝘪𝘧 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘸𝘪𝘫𝘯𝘨𝘢𝘢𝘳𝘥𝘦𝘯 𝘵𝘦 𝘷𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯 𝘻𝘢𝘭 𝘻𝘪𝘫𝘯, 𝘦𝘯 𝘸𝘦 𝘨𝘦𝘦𝘯 𝘦𝘯𝘬𝘦𝘭𝘦 𝘰𝘭𝘪𝘫𝘧 𝘷𝘢𝘯 𝘥𝘦 𝘰𝘭𝘪𝘫𝘧𝘣𝘰𝘮𝘦𝘯 𝘻𝘶𝘭𝘭𝘦𝘯 𝘬𝘶𝘯𝘯𝘦𝘯 𝘰𝘰𝘨𝘴𝘵𝘦𝘯, 𝘦𝘯 𝘦𝘳 𝘯𝘪𝘦𝘵𝘴 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘱 𝘥𝘦 𝘢𝘬𝘬𝘦𝘳𝘴 𝘻𝘢𝘭 𝘨𝘳𝘰𝘦𝘪𝘦𝘯, 𝘦𝘯 𝘢𝘭𝘭𝘦 𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱𝘦𝘯 𝘶𝘪𝘵 𝘥𝘦 𝘴𝘵𝘢𝘭𝘭𝘦𝘯 𝘻𝘶𝘭𝘭𝘦𝘯 𝘸𝘰𝘳𝘥𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘳𝘰𝘰𝘧𝘥, 𝘦𝘯 𝘢𝘭𝘭𝘦 𝘬𝘰𝘦𝘪𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘥𝘸𝘦𝘯𝘦𝘯 𝘻𝘶𝘭𝘭𝘦𝘯 𝘻𝘪𝘫𝘯, 𝘻𝘦𝘭𝘧𝘴 𝘥𝘢𝘯 𝘻𝘢𝘭 𝘪𝘬 𝘵ó𝘤𝘩 𝘯𝘰𝘨 𝘫𝘶𝘪𝘤𝘩𝘦𝘯 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘥𝘦 𝘏𝘦𝘦𝘳, 𝘣𝘭𝘪𝘫 𝘫𝘶𝘣𝘦𝘭𝘦𝘯 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘥𝘦 𝘎𝘰𝘥 𝘥𝘪𝘦 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘪𝘫 𝘻𝘰𝘳𝘨𝘵. (Habakuk 3:17-18)

Be Blessed…