Kerst is voor mij een tijd van dubbele gevoelens… Verdriet en blijdschap ligt zo enorm dicht bij elkaar… Verdriet dit jaar omdat wij wederom niet bij de familie kunnen zijn… Verdriet om de reden daarvan… Gezondheid die mijn echtgenoot in de steek laat… ook Verdriet om hoe de toekomst er uit gaat zien.. Gelukkig mogen we dat in de handen van onze Heer leggen en daardoor creeer je wel rust…
En in die rust komt dan de Vreugde die wij ook deze dagen zeer zeker mogen ervaren.. Vreugde van Hem doordat wij in het Verdriet van gemis wij samen Gods Nabijheid bijna letterlijk ervaren, door samen muziek luisteren/zingen… samen lezen… samen bidden… kleine wonderen mogen omarmen.. Simpelweg genieten van elkaar… Vreugde van Gods goedheid dat wij vanmorgen wel naar de kerstdienst konden in onze eigen kerk… kerst vieren met je Geestelijke Broers en Zussen… God die je dan voorziet met een nieuwe familie…
Kiezen wij ervoor om ons te laten leiden door Verdriet of door de Vreugde…
Wij hebben altijd een Keuze… gelukkig maar anders had God wel marionetjes van ons gemaakt…. maar soms hangt ons verdere leven wel af van de keuzes die wij maken…
Toen ik tot geloof kwam in mijn 22e levensjaar heb ik Jezus, het wonder van kerst, in mijn hart uitgenodigd… Hij kreeg op dat moment alle ruimte… ik heb mij toen laten dopen en probeerde mijn nieuwe leven op te bouwen met Jezus…
Ik heb kort na mijn bekering een verkeerde keuze gemaakt waar ik nu nog heel veel spijt van heb… ik ben na een heftige onverwerkte jeugd in een relatie gestapt.. Een keuze die ik nu zeer zeker niet meer zou maken… maar deze jonge zag mij staan, terwijl nooit iemand mij zag staan… en dan wordt je hart veroverd en loop je met je hoofd in de wolken… ik werd verliefd alleen op een verkeerde basis, van deze keuze heb ik spijt… spijt omdat ik niet naar mij zelf heb geluisterd en naar Jezus die in mijn hart was komen wonen…
Ik hunkerde zo naar liefde.. een hunkering naar gezien te worden, dat ik blindelings achter deze jonge aanliep die mij dat op dat moment gaf waar mijn hart zo naar verlangde… in plaats van dat ik mij liet vullen door de enige ware liefde van Jezus… en helaas is Jezus door deze keuze langzaam in mijn hart Knock-out geslagen..
Na die keuze heb ik veel verdriet meegemaakt, zoals jullie misschien wel in mijn vorige blogs hebben gelezen… af en toe schrijf ik er over… ik heb veel tranen gelaten.. dit alles door keuzes die ik in mijn leven heb gemaakt…. soms wordt je gedwongen tot keuzes en soms maak je ze zelf…. in die periode was God ver weg… periodes waarin het koud en leeg was in mijn hart.. Ik had Jezus in de stal van mijn hart destijds uitgenodigd maar Jezus was door keuzes uit mijn stal weggerukt…..tenminste zo voelde het…
In al deze ellende kreeg Jezus niet de ruimte in mijn hart waar Hij wel recht op had, omdat ik door mijn keuzes en de situatie de ruimte in mijn hart wel erg klein had gemaakt…….ook zijn er situaties geweest waarin anderen belemmerden dat Jezus de ruimte in mijn hart kon innemen.
Het leven ging vanaf die keuze alleen nog maar bergafwaarts….ik belande in de greep van deze jonge, die toen ik eenmaal getrouwd was met hem, een heel andere man bleek te zijn dan waar ik verliefd op was geworden…. eerlijk gezegd zijn wij ook veel te snel getrouwd, had zijn redenen, maar ook weer een keuze, waarvan je je kan afvragen was dat handig geweest…als ik dicht bij mij zelf was gebleven was er vast wel een andere oplossing gekomen zodat wij tijd hadden gehad om elkaar beter te leren kennen en een juiste keuze hadden kunnen maken…
Want als je wat langer wacht, geniet van je verkeringstijd… krijg je de tijd om elkaar beter te leren kennen qua karakter… en op een gegeven moment verdwijnt ook wel een beetje die roze wolk… en sta je weer met beide benen op de grond… en kun je vaak een betere keuze maken.
Ons huwelijk kende van af het begin diepe dalen… en ik was stil… ik liet het allemaal over mij heen komen, liet alles maar gebeuren…
Maar waarom was ik stil…. waarom had ik dan niet meer de moed om te strijden…. waarom vertelde ik niet hoe het echt zat…
Ik heb het gedaan… ik heb zo vaak signalen gegeven dat het anders was dan het er van de buitenkant uit zag… maar elke keer werd mij de mond gesnoerd… elke keer werd ik figuurlijk Knock-out geslagen, als ik maar even iets zei dan werd er gezegd dat ik een grote mond had… en weet je als je zoiets maar vaak genoeg hoort ga je het geloven…dit is met alles wat er tegen je gezegd wordt… woorden kunnen je maken en breken… en mij heeft het gebroken op dat moment…
Ik had mijn ex-man al een keer de deur gewezen na 2 jaar huwelijk, omdat het absoluut niet goed ging en er dingen gebeurden die niet door de beugel konden… maar na ongeveer 11 maanden heb ik hem weer terug genomen.. de scheiding was nog net niet uitgesproken…. pfff weer een keuze…. en wat voor een….
Helaas worden je keuzes die je maakt in je leven vaak beinvloed door wat je hebt meegemaakt en wat je is geleerd, en helaas ook de ervaringen van het leven spelen mee…
Als ik terug ga in de tijd, dan denk ik dat de wijsheid die ik toen had, beinvloed door de wijsheid waar mee ik groot gebracht ben, mij tot de gedachte bracht dat ik niet mocht scheiden… ik had nog te weinig bijbelkennis, om te weten dat er ook in de bijbel staat, dat er redenen zijn dat je wel mag scheiden.. ik baseerde mijn keuze op wat ik wist en hoe ik het geleerd had… ik ging niet bij Jezus te rade… ik ging niet in de bijbel lezen wat Zijn woord er van zei… nee ik vaarde op mijn eigen weten en ervaringen….en dan komt er ook nog een stuk angst bij… angst meegekregen uit het leven.. angst om verkeerde keuzes te maken.. Bang dat God ontzettend boos zou worden… bang dat God mij in de steek zou laten… en na veel afwijzing te hebben meegemaakt in mijn leven, zou ik een afwijzing van God niet overleven… dus dacht ik dat ik mijn ex-man terug moest nemen…
En ook nu was mijn keuze gebaseerd op onjuiste gronden… nu was het gebaseerd op angst… bang voor het oordeel van God…
Want wat is het juist belangrijk om Jezus erbij te betrekken, die ik uitgenodigd had in de stal van mijn hart,.. natuurlijk heb ik er wel voor gebeden.. maar je krijgt geen briefjes uit de hemel die je op dat moment het antwoord geven… en als je angst hebt… dan durf je ook niet met al die vragen bij God te komen en doe je wat je denkt dat het beste is…
Fout… had ik maar…..
En het werd stil… stil in mij.. stil in mijn hart…ik kon figuurlijk niet meer praten en ik kon niet meer zingen.. stiekem probeerde mijn hart wel door te zingen, want Jezus in mijn hart gaf af en toe wel geluid… ik lag in die tijd veel op de bank met mijn koptelefoon op met gospelmuziek, zo probeerde ik op dat moment toch nog ruimte te creeëren voor Jezus in mijn hart.. Lichtpuntjes waren er al heel lang niet meer… Mijn Jezus was al heel lang Knock-out geslagen…
De keuzes die ik had gemaakt en de keuzes die anderen over mijn leven maakten, hadden mij getekend… het was koud en kil in mijn hart terwijl ik Jezus zo nodig had… mijn hart schreeuwde soms zo naar Jezus… ik bad zo vaak of Hij terug wilde komen in mijn hart… of dat Hij wilde laten zien dat Hij nog wel degelijk in mijn hart was… dat Hij mij niet in de steek had gelaten..
Ik wilde en kon Hem niet loslaten…
Ik had toch gedaan wat God van mij vroeg… ik was toch niet gescheiden… ik heb toch mijn belofte gehouden… God had toch geen reden om mij in de steek te laten… maar al wat gebeurde… mijn situatie bleef onveranderd… dacht ik…
En toch….God zag dit alles… want wat ik nu achteraf kan vertellen is dat Jezus altijd bij mij is gebleven… Doordat Hij in die piepkleine ruimte in mijn hart is gebleven was Hij daardoor overal bij… Hij was er in al mijn ellende… in al mijn eenzaamheid.. in al mijn uren van vreselijke pijnen… Hij was er bij, en Hij huilde met mij mee als ik huilde… Hij had pijn als ik pijn had… Hij voelde zich vernederd als ik mij vernederd voelde… toen ik Jezus in de stal van mijn hart uitnodigde heeft Jezus zijn plek ingenomen om nooit, maar dan ook nooit meer weg te gaan……
In die diepe dalen had ik echt het gevoel dat Hij er niet meer was… dat hij echt Knock-out was geslagen…. Hij wilde toch niet in zo’n zieke vervuilde vrouw wonen…. ik zag Hem niet omdat ik in beroerde omstandigheden leefde… maar God zag mij wel… God zag mij door de ogen van Jezus die Zijn plaats had ingenomen in mijn hart.
Wat een genade heb ik gekregen van Hem, dat ik het kan na vertellen en nu mag en kan getuigen dat Hij er altijd wel was..
Hoe ik daar achter ben gekomen dat Hij altijd in mijn hart is gebleven vertel ik in mijn blog.. Loslaten en Vertrouwen
Want deze Jezus is opgestaan…. het wonder van Kerst is weer levend in mij geworden…
Hij is opgestaan, na een schreeuw vanuit het diepst van mijn hart…en Hij heeft geantwoord… op een bijzondere manier… maar het was mijn bevrijding…
Mijn leven is vanaf dat moment, 2 maart 2010 180 graden gedraaid… en ik heb zo’n geweldige God, die zoveel van mij houdt.. dat Hij het stapje voor stapje doet… Hij is een God van herstel… en weet precies wat ik nodig heb… God levert alleen maar maatwerk!
Nu zijn wij 7 jaar verder… en God gaat door, langzaam heelt Hij alle wonden, langzaam heelt Hij mijn gebroken hart… en ondanks dat er nog steeds hevige stormen in mijn leven aanwezig zijn mag ik weten dat Jezus de volledig ruimte in mijn hart heeft ingenomen… als ik mijn hart voordurend maar openstel voor dit wonder van kerst… als ik de relatie met deze Jezus maar onderhoud… en dat is Lezen in Zijn woord, de kamers van je hart vullen met Zijn muziek… Zijn diensten bezoeken om bemoedigt, getroost en opgebouwd te worden… dat is relatie met deze Jezus…
En dan gebeuren er mooie dingen… dan maak je keuzes gebaseerd op Liefde…. op Harmonie en Vrede… en je gaat het merken als een keuze niet van Hem is, want dan heb je er geen goed gevoel bij… dan krijg je zo’n onderbuik gevoel… dan voel je je ongemakkelijk… en als dat gebeurt, denk dan nog een keer na over de keuze die je hebt gemaakt… want dat is de Heilige Geest die jou een seintje geeft… want als jij Jezus in je hart hebt uitgenodigt krijg je de Heilige Geest erbij… die jou wijsheid geeft op je levensweg…
Jezus heeft de ruimte in mijn hart volledig ingenomen… en wat is het geweldig om te mogen weten dat dit voor altijd is… hoe je omstandigheden ook mogen zijn… wij mogen zien op Jezus… Hij gaat door met Zijn werk in jou… want Hij blijft altijd dezelfde… Hij blijft de Rots waar wij op mogen leunen… de Bron waar wij uit mogen putten…
En weet je daarom heb ik Rust en Vrede in mijn hart en een grote ontembare Vreugde…. Een onwrikbaar Vertrouwen dat ik NOOIT maar dan ook NOOIT meer alleen ben…
Ik ben blij en dankbaar voor kerst, dat Jezus naar deze wereld is gekomen voor mij, voor jou, voor Iedereen….
Heb jij ook ruimte in jou hart voor deze Jezus… dit wonder van Kerst….
Ik Hoop en Bid voor je dat jou hart gevuld mag worden met deze Jezus!!!
Tijdens mijn verblijf in Zwolle vanwege mijn 2e Hernia operatie, moest ik ook naar de Oncoloog, zoals ik had verteld in mijn Blog “Daar lig je dan!!” dit omdat ze in MST Enschede bij bezoek aan de Reumatoloog weer het MGUS factor hadden gevonden, ik wist dat dit er al vanaf 2014 zat maar vond het altijd al vreemd dat niemand hier verder onderzoek naar deed… want dit kan uitmonden in ziekte van Kahler… dit traject bij de Reumatoloog heb ik verteld in mijn Blog Hoeveel kan een mens (ver)dragen… maar ik vertel daarin dat ik naar de Oncoloog in MST Enschede zou… maar omdat ik alles in Zwolle had, dacht ik dat ik dan in Zwolle er ook wel heen kon, een oncoloog is toch een oncoloog, maar helaas kwam ik er weer pijnloos achter dat het om het poppetje gaat waar je mee te maken hebt en niet het Specialisme of Ziekenhuis… maar goed ik had dus voor Zwolle gekozen..
Alleen ging het niet op de manier die ik had gehoopt!
Die middag moest ik naar de afspraak van de Oncoloog, wordt ik s’morgens gebeld door de assistente dat ik niet meer hoefde te komen, dat ze nog een keer met elkaar hadden gesproken en mijn dossier hadden gelezen en dat het niet logisch vonden dat ik naar hun toe kwam en dat ik als ik weer thuis was t.z.t wel naar mijn eigen internist kon…
Ik was stomverbaasd… en werd ongelofelijk boos.. weer dat stomme dossier van mij…wanneer stopt dat nou eens…wanneer luisteren ze nou gewoon naar mij als persoon, dan mij afrekenen op mijn verschrikkelijke niet kloppende dossier…
Ik probeerde rustig te blijven en zei tegen de assistente… maar ik heb helemaal geen internist en Zwolle is mijn ziekenhuis..dus als het hier niet gedaan wordt dan wordt het nergens gedaan… ze zei tegen mij, ik ga met de arts overleggen en u hoort nog van mij!
Ooooo ik trilde helemaal van binnen en was ontzettend teleurgesteld… weer achtervolgde het dossier mij.. weer werd ik als persoon niet serieus genomen… maar ik dacht tegelijkertijd… Enschede wilde wel verder kijken… en na overleg met de verpleegkundige, die ook zei dan ga je toch naar Enschede….dan dus maar melden bij MST Enschede… en wederom kwam ik er dus achter dat het er om gaat welk poppetje je treft…
Maar tot mijn verbazing kwam eind van de middag de Oncoloog toch nog langs, althans de arts assistent… en warempel ze bood haar excuses aan en gaf mij helemaal gelijk.. en of ik alsnog bij haar langs wilde komen om toch de onderzoeken te doen.. ik kon gelijk bloedprikken, zodat dat al gedaan was als ik bij haar op consult kwam…
Ik stemde hier mee in en dacht, ik ga gewoon en zie wel of ze mij echt serieus neemt, of dat het nu alleen maar mij een goed gevoel geven zodat ik mij verder rustig en stil zou houden…ik gaf haar het voordeel van de twijfel… en zo kwam ik toch nog bij haar op consult… maar wat ik daar hoorde bracht mij geen stap verder… het bloed was in die zin prima, behalve dan die M Proteïne maar dat was in die weinige mate, dat zij vond het onnodig om mij te pijnigen met een beenmergpunctie en botscan, dus hierbij liet ze het en kon het verder wel af bij de huisarts… wederom werd mijn vermoeden bevestigd, wat heb ik toch in die jaren een ontzettende mensen kennis gekregen… mensenkennis??? Ik ben bang artsen kennis… maar goed met deze uitkomst had ik al rekening gehouden…
De moed zonk mij in de schoenen… wanneer werd ik nou eens serieus genomen… wanneer werd ik nou niet meer geconfronteerd met mijn verleden wat een grote leugen was…
Ik liet het los en dacht dan ga ik gewoon naar Enschede… daar nemen ze mij wel serieus… toch??? Of loop ik daar tegen het zelfde aan….
En zo ging 2 weken later naar Enschede, naar de Oncoloog… ik was best wel zenuwachtig want tot nu toe heb ik niet erg positieve ervaringen… dus ik nam een wat afwachtende houding aan tegenover mijzelf.. zonder verwachtingen dan kon ik ook niet zo erg teleurgesteld raken als dit ook niks werd…
Maar wat er gebeurde overtrof mijn stoutste verwachtingen, een erg aardige Oncoloog vertelde mij dat zij wel degelijk onderzoeken wilde doen, en dat het ook een nieuw protocol was om dat te gaan doen… ik zou opnieuw een bloedonderzoek krijgen, en ja wel een beenmergpunctie en ook een botscan…
Ik dacht eindelijk wordt er nu wel serieus hierna gekeken, alleen werd ik weer bevestigd in het feit dat je dus met de poppetjes te maken hebt en niet met het ziekenhuis…want enkele maanden geleden had ik niet een leuke ervaring in het MTS Enschede met de Neuroloog..zelfde ziekenhuis maar ander poppetje…
Maar ik was opgelucht dat ik eindelijk een luisterend oor had gevonden wat betreft mijn M proteïnen,… en zo gebeurde het dat ik een week later naar het ziekenhuis moest voor een Beenmergpunctie en een botscan…
Ik hield mij heel erg groot maar van binnen was ik vreselijk zenuwachtig..had best wel heftige verhalen gehoord van mensen waarbij een beenmergpunctie erg pijnlijk was… maar ik wist dat er 1 Iemand bij was..en mijn echtgenoot zat ook aan de rand van mijn bed en hield mijn hand vast…
Ze begonnen met alles voorbereiden en mijn eigen Oncoloog zou het doen maar helaas was die verhinderd dus een collega nam waar, en ze begon…. maar het ging niet goed… het wilde niet… Ze konden geen beenmerg vinden en bot biopt wilde ook niet… en ze was maar aan het trekken en duwen… Ooooo wat was dat pijnlijk!!!
Op een gegeven moment hebben ze er een andere specialist bij geroepen…
Die aan de slag… Opnieuw… Verder… Dieper…. Brrrr
Op een gegeven moment verdroeg ik niet meer de pijn… Ik voelde dat alle bloed uit mij weg liep en ik bijna van mijn stokje ging… de arts vroeg steeds gaat het nog, want het lukt niet ik moet nog dieper…
Toen hield ik het niet meer uit en ik riep het uit; “Heer Help… Neem die pijn weg alstublieft… Ik kan niet meer”
En direct voelde ik niks meer… Geen pijn… De plek was compleet verdoofd!
En de arts drukte nog 1x goed door en uiteindelijk zijn beide biopten toch nog gelukt!
Ik was helemaal perplex en brak!
Een heerlijk huilbui volgde wat mijn pijnlijke hart weer schoon spoelde!
Ooooo wauw wat heb ik een geweldige God!!!
We gingen naar huis helemaal overdonderd en stil…. ik wilde het wel van de daken schreeuwen hoe God had ingegrepen… en iedereen vertellen dat Hij er wel degelijk is en luistert als wij Hem aanroepen…. Het mooie was dat ik ook helemaal geen napijn heb gehad…
Ik zou twee weken later de uitslag telefonisch krijgen…. en na 2 weken ging de telefoon… “Met de Oncoloog… uw beenmergpunctie was goed.. en ook het bot biopt was goed… geen ziekte van Kahler… maar u blijft wel onder controle..elk half jaar bloedprikken”… toen zei ze: “ik heb wel met een team met artsen overlegd hoe verder want ik twijfel of het wel het MGUS factor is…of dat er wat anders aan de hand is”…
En ze vertelde dat zij dachten dat er zeer waarschijnlijk toch wel een auto-immuunziekte onder ligt alleen de vraag is welke..ik zei “daar zoeken we al vier jaar naar”…. Ze zei “dat weet ik” maar u moet terug naar de huisarts en die moet u naar een specialist verwijzen…
Ik was zo blij en dankbaar dat het nu geen ziekte van Kahler was…. God was wederom Genadig… en ik dacht de rest zal ook wel loslopen… maar dat had ik te makkelijk gedacht!
Want er begon weer een traject van het kastje naar de muur verhaal.. huisarts die zegt staat niks in de brief… en de arts die zegt ik heb het in de brief gezet dus de huisarts moet stappen ondernemen… en na heel veel heen en weer gebel …heeft uiteindelijk de huisarts de oncoloog heeft gebeld..resultaat was dat ik weer terug naar de Reumatoloog moest die mij door verwezen had naar de Oncoloog… nu was dit niet de bedoeling van de Oncoloog dat had ze mij ook gezegd… maar goed ik laat het eerst maar zo en ik hoop en bid dat ik sterk genoeg ben om te zeggen dat ik graag naar een Immunoloog wil en dat hij mij dan daar maar naar toe moet verwijzen… want dat vind ik nog altijd erg lastig..voor mij zelf opkomen bij de artsen… maar het gaat mij steeds beter af…. al doende leert met zegt je toch?
Ik ben benieuwd wat de Reumatoloog gaat zeggen, hij nam mij de vorige keer totaal niet serieus maar misschien dat de Oncoloog een goed woordje voor mij heeft gedaan..dus voor nu geeft ik hem het voordeel van de twijfel….
Mijn conclusie is dat het zeer zeker gaat om het juiste poppetje en niet welk ziekenhuis…
En dan is het maar net of je voor jou het juiste poppetje treft…. of hij Compassie met jou heeft, met jou verhaal en met wie jij bent… zouden ze dit ook in de opleiding krijgen??
Niet alles volgens het boekje doen en denken, maar kijk en denk ook eens buiten het boekje!!!
Geld dat niet voor ons allemaal..wij hebben vrijwel direct en oordeel over iemand klaar liggen… maar denk en kijk eerst eens verder dan jou oordeel… geef iemand eerst eens het voordeel van de twijfel…
Wat mag ik graag Creatief bezig zijn!
Dus voor kerst weer even wat in elkaar geknutseld…
En ja bij ons heeft kerst zijn intrede gedaan.. Wij vieren Sinterklaas niet maar zijn gericht op het feest van het licht!
Waar gaat jou hart naar uit!?
Ja er zijn mensen die kerst ook niet meer willen vieren vanwege dat de Here Jezus niet met kerst is geboren…
Ik vier het feest van het licht wel en om de volgende reden…
Hoe bereiken wij de mensen met het evangelie? De geboorte van Jezus??
De wereld weet heel goed wat “kerst” in het diepst betekend… Maar viert niet meer de geboorte van Jezus maar de gezelligheid en alle goeds van eten en drinken…
Als ze een keer de kerk bezoeken is dit met kerst of oud en nieuw…
Dus juist tijdens deze dagen kun je een getuige zijn, een gesprekje aanknopen met deze mensen en ze vertellen waar kerst echt om draait…
Zou je niet meer kerst vieren dan is dat toch een gemiste kans….
De wereld is donker en de duister, de mensen zijn bang, ongerust en rusteloos.. Er is maar 1 Iemand die dat kan veranderen , en dat is Jezus…. Ons Licht!!
En wij zijn de getuigen van Jezus
Als jij een kind van Hem bent door Ja gezegd te hebben op Zijn uitnodiging…
Geloof je dat Hij geboren is als baby, mens geworden is onder de mensen…. Dat Hij de Zoon van God is, de schepper van hemel en aarde, en dat Hij jou zonden aan het Kruishout heeft gedragen zodat ze vergeven zijn… zodat de weg naar de Vader weer open is en jij Eeuwig Leven mag ontvangen..
Wat een boodschap, wat een toekomst.. Dan wil je toch maar 1 ding en dat is deze boodschap door vertellen!
Ja zult je zeggen dat kan het hele jaar door, en dan geef ik je gelijk.. Dat moet het hele jaar door maar met kerst is het een uitgelezen kans, dan staan mensen meer open voor het goede nieuws…
Met kerst en oud en nieuw zijn mensen socialer, Gaan mensen naar de kerk, Hebben ze behoefte aan vrede… Denken ze meer over het leven na…. Staan meer bij het leven stil… Overdenken het afgelopen jaar… Willen verzoening…
Zoveel goede momenten om ze te vertellen hoe en wie ze dat kan geven…
En daarom vier ik kerst…. Het feest van het Licht….
Gisteren een geweldige avond gehad. Wat is er mooier dan je hobby uitoefenen midden tussen je vrienden….ik heb zo genoten en zo blij en dankbaar dat het weer kan!
Twee jaar had ik mij steeds opgegeven, sommige repetities mee gedaan, maar de concerten haalde ik niet vanwege mijn chronisch ziek zijn… en ja dan komt het moment dat ik van het voorjaar dacht… ik geef mij nog 1x op, haal ik de eindstreep dan weer niet dan is het klaar…dan sluit ik dit hoofdstuk!
Terwijl ik mij opgaf moest ik nog voor de eerste keer aan mijn hernia geopereerd worden, ik wist toen niet dat er ook nog een tweede keer aan zat te komen.. na de eerste operatie had ik de moed al opgegeven dat het zou lukken, want na de 1e operatie was de hernia in 2 dagen terug… en ja na drie maanden wist ik dat ik nog een keer geopereerd moest worden… ik lag al veel op bed en mijn activiteiten waren tot bijna 0 gedaald… de tweede operatie kwam en weer ging het mis en was de 2 dagen later de hernia weer terug… maar toen kreeg ik het medicijn Baclofen en de vele gebeden zorgden ervoor dat ik langzaam opknapte en het lichaam de hernia zelf weer kon herstellen… wat was ik blij dat er eindelijk een dokter was die mij geloofde en mij en de Dystonie serieus nam… en wat was ik blij dat ook God zijn krachten liet zien tijden gebeden en langzaam trad mijn herstel in..
En ja ik kon een van de oefendagen mee doen en als dat lukt dan mag je ook mee optreden…
EN IK STOND ER! Stralend als de Zon…. Zoals Hij mij destijds heeft beloofd…. en Hij komt Zijn beloften na als wij Hem maar vertrouwen!
Hij was er bij en in Zijn kracht heb ik het kunnen doen… samen met mij lieve vrienden mochten wij Hem de eer geven!
Voor het wonder wat Hij in ons leven doet.. en ook in jou leven kan gaan doen en misschien al heeft gedaan!
Een van de nummers die we mochten zingen was You Raise me up!
Dit nummer kon ik niet zonder tranen en kippenvel zingen, helaas geen filmpje van maar wil het wel met jullie delen tekst met een filmpje van Youtube:
When I am down and, oh my soul, so weary; When troubles come and my heart burdened be; Then, I am still and wait here in the silence, Until you come and sit awhile with me.
You raise me up, so I can stand on mountains; You raise me up, to walk on stormy seas; I am strong, when I am on your shoulders; You raise me up… To more than I can be.
You raise me up, so I can stand on mountains; You raise me up, to walk on stormy seas; I am strong, when I am on your shoulders; You raise me up… To more than I can be.
There is no life – no life without its hunger; Each restless heart beats so imperfectly; But when you come and I am filled with wonder, Sometimes, I think I glimpse eternity.
You raise me up, so I can stand on mountains; You raise me up, to walk on stormy seas; I am strong, when I am on your shoulders; You raise me up… To more than I can be.
You raise me up, so I can stand on mountains; You raise me up, to walk on stormy seas; I am strong, when I am on your shoulders; You raise me up… To more than I can be.
Na mijn vorige blog is er al weer heel veel gebeurd waardoor ik niet direct mijn verhaal verder kon vertellen.. Ook had ik de pech dat mijn computer stuk was gegaan en ter reparatie weg moest.. en dan ben je onthand… maar gelukkig hij is er weer en weer gemaakt!
Maar goed ik eindigde in mijn vorige blog dat ik klaar was om de operatie in te gaan…
In mijn blog Daar Lig je dan! heb je kunnen lezen wat er tijdens en na de operatie allemaal is gebeurt…
Tijdens mijn verblijf in Zwolle had ik contact met oudsten van de Ichtus gemeente en voelde mij enorm door deze mensen gedragen, ik wist ook dat er heel veel mensen, vrienden biddend om ons heen stonden… dit deed mij enorm goed.. wij waren helemaal nog niet bij de Ichtus aangesloten en kwamen er nog maar net als gast… maar ik had de vrijmoedigheid genomen om de oudsten te mailen en zo kwam er onverwachts een Herdersechtpaar bij ons op bezoek in het ziekenhuis.. om met ons te praten maar ook voor ons te bidden… en wat ik ontzettend fijn vond dat ze zelfs ons hebben gezalfd zonder dat wij er van te voren om hadden gevraagd… die betrokkenheid deed ons heel erg goed… door deze mensen heen wist ik dat God mij op het oog had en dat Hij in alles erbij was…
En ik kreeg zo’n enorme rust… Hij droeg mij en Hij zorgde er ook voor dat de medicijnen zijn werk gingen doen… alhoewel ik ontzettend last van de bijwerkingen hield mocht ik op een gegeven moment toch naar huis… en verder thuis revalideren en kijken hoe het zou gaan…
Heerlijk naar huis.. wat was ik blij en dankbaar… ik pakte mijn leventje thuis al snel weer op… maar ik kon nog niet veel en lag merendeel van de dag op bed… ik wilde zo graag weer deelnemen aan het maatschappelijke leven… maar mijn lichaam stond het niet toe… mijn hernia was ook weer terug door de vele verkrampingen en spasmen dus ja ik was al met al met die operatie niet veel opgeschoten…
Maar hoe nu verder Heer.. dit kon toch niet het einde zijn van alles… dit is toch niet mijn leven… op het bed voor het raam… mijn verhalen opschrijven maar verder weinig tot geen contacten… niet meer goed naar de kerk kunnen… dus niet opgebouwd worden.. ook als je thuis mensen weinig ziet is het lastig om zelf dicht bij God te blijven… natuurlijk probeer je het wel en zeer zeker ook samen als man en vrouw elke dag in God handen leggen maar de eenzaamheid was groot….
Ik voerde mijn enorme strijd hierin… maar langzaam aan ging het door de baclofen ook wel weer stapjes goed… ik had in ieder geval die verkrampingen en spasmen nog maar zeer weinig dus dat hielp om mijn lichaam goed te kunnen ontspannen…. en op een zondag kreeg ik zo,n verlangen om weer naar de kerk te gaan…
Ik had gehoord dat op zondag s’avonds er een Wonderlijke Zondag in Wierden van Martin Koornstra zou zijn in VBG De Ichtus.. diep van binnen had ik er wel oren naar om daar naar toe.. ik had sinds de vorige gebeden wel weer de drive om naar deze diensten te gaan en ook voor mij te laten bidden.. ik wist dat ik mij uit mocht strekken naar God maar dat ik het bij God mocht laten wat Hij er mee ging doen… maar ik mag elke keer weer naar Hem toe…
Alleen ik was helemaal niet in staat om te gaan… ook omdat ik ontzettend twijfelde… wat als er niks gebeurd… ik ben wel een potentieel slachtoffer in mijn elektrische rolstoel… wat als ik weer teleurgesteld naar huis moest gaan… natuurlijk ben ik ontzettend blij als er bij andere mensen genezingen plaatsvinden… maar ik was er zelf zo aan toe merkte ik maar durfde dat gevoel eerst niet toe te laten… ik werd er bang van… ja maar Heer… dat is toch niet voor mij.. ik moet dit toch dragen…het zijn de gevolgen van mijn verleden…
Het bijzonder was dat God het verlangen steeds groter maakte…. Verlangen in mijn hart werd steeds heftiger…. het verlangen naar een ontmoeting met Jezus en daarin genezing werd zo groot dat ik het niet meer aankon… allerlei emoties vlogen door elkaar heen… ik voelde mij in een achtbaan van emoties… ik was bang… bang dat het werkelijk zou gebeuren… bang voor teleurstelling dat ik echt moest dragen wat mij overkwam… maar tegelijk ook hoop… hoop dat God een plan heeft ook met mij… een plan met mijn toekomst.. Hij had mij toch het beeld laten zien dat ik zou zingen.. staand en stralend als de zon voor zijn aangezicht… dus hoop was er zeker wel bij mij… maar…..
De tijd ging door en we naderden het punt dat we een beslissing moesten maken.. gaan we wel of gaan we niet….
Ik zei tegen mijn man… we gaan… God roept mij!!
En we stapten in de auto.. rolstoel achterin en op naar Wierden… ik was zo zenuwachtig dat praten moeilijk ging… dat mijn keel dicht geknepen werd… ik was niet meer bang maar meer zenuwachtig wat gaat er gebeuren Heer… waarom heb ik zo’n enorm verlangen???
Maar aangekomen in Wierden…vloeide de zenuwen weg en de dienst begon… de aanbidding was geweldig en ik stond open voor Zijn leiding.. Martin vertelde een paar dingen en daarop begonnen de wonderen… zo bijzonder…dingen die hij niet kon weten kreeg van God op zijn hart gelegd… hij bad ook voor vele ziekten en aandoeningen en men kon gaan staan als hij iets opnoemde… ik dacht bij mijn eigen..dan kan ik de hele avond wel blijven staan…geloof dat dat niet de bedoeling is en ik had er ook geen energie voor.. dus ik bleef zitten in mijn Rolstoel en wist als God een plan had deze avond dan kon Hij het ook in mijn rolstoel doen op de plek waar ik zat!
Op een gegeven moment riep Martin mensen op die pijnlijke handen hadden om te gaan staan… ik dacht bij mijzelf Heer u Weet precies wat ik mankeer… ja pijnlijke vingers en handen heb ik… het belemmert mij enorm in mijn dagelijks leven… maar ik liet het los en bad mee voor al die mensen die waren gaan staan…dat God ze aan mocht raken….en wat gebeurde er tijdens dit gebed mijn handen werden helemaal warm… het stroomde helemaal vol met warmte… ik had enorm koude handen op dat moment omdat ik erg last had van mijn Syndroom van Raynaud…. dus mijn vingers waren spierwit en er zat geen druppel bloed meer in… maar ze werden gloeiend heet en de pijn vloeide weg… ik had geen pijn meer…
Halleluja… God heeft mij aangeraakt…. ik heb geen pijnlijke handen meer, geen kramp meer, geen stijve vingers meer… ik kon met mijn vingers niet meer snelle bewegingen maken die je bij de dokter altijd moet doen als test….en warempel ik kan het weer…. De dienst ging verder en verschillende wonderen gebeurden… en God was duidelijk aanwezig… Je zag God aan het werk… Aan het einde van de dienst kon je nog naar voren gaan om verder met je te laten bidden door teamleden van De Royal Mission…. ik ben ook naar voren gegaan en heb voor mij laten bidden… weer had ik een ontmoeting met God… God kwam in mijn hart en bevrijdde mij verder van obstakels waar ik last van had… Hij liet mij zien hoeveel Hij van mij hield.. en weer een stukje gekwetst hart werd genezen… God is zo groot… lichamelijk gebeurde er verder niets en we zijn na een bewogen avond naar huis gegaan… ik heb het bij God gebracht die avond en ook tegen Hem gezegd… U gaat verder… mijn handen zijn genezen… dank U wel… het is goed zo…. Maar na twee drie dagen kon ik meer bewegen… ik kreeg veel meer energie… had geen last meer van depressieve buien… en voelde mij zo gedragen… langzaam aan kwam ik wat meer uit bed… en begon kleine stukjes te wandelen..
Op een dag zei ik tegen mijn man ik heb ook al een week helemaal geen pijn meer in mijn rug.. geen pijn meer in mijn spieren en gewrichten… ik wist niet wat ik meemaakte… we breiden de wandelingetjes langzaam aan uit.. en ik genoot ervan…
De kleine dingen waren weer mogelijk… samen hand in hand lopen… samen door het bos in de bladeren schoppen… gewoon van elkaar genieten in de natuur… niet meer op afstand maar dicht bij… ik werd er zo gelukkig van..
En God ging door… ik mocht het zingen ook weer oppakken…en dat ging goed.. heerlijk om je stem weer te kunnen en mogen gebruiken om Hem de eer te geven.. Om Hem te danken voor wat voor geweldige wonderen Hij in mijn leven heeft gedaan en nog doet…
En elke dag merk ik dat ik stapje voor stapje verbetering ervaar… natuurlijk heb ik nog een lange weg te gaan… het energie level is 0,0 en helaas is er ook een andere kant…de duivel wil namelijk niet dat het goed met mij gaat en weet mij ook op de zwakke plekken te pakken… mijn lichaam is zo ontzettend kwetsbaar door wat het allemaal heeft meegemaakt in het verleden en dat zal ook zo blijven maar ik mag mij gedragen weten door Hem die ook mijn verleden kent en die ondanks alles van mij houdt en voor mij strijd… Hij is sterker dan de satan….
Doordat ik nu veel meer beweeg en actiever word gaat mijn lichaam ongelofelijk protesteren… mijn Dystonie is nog altijd wel aanwezig en ook niet genezen… maar het vervelende is dat Dystonie getriggerd word door negatieve emoties maar ook door positieve gelukkige emoties en dat is nou precies wat de duivel weet en mij op weet te pakken..
Maar zoals ik al zei mijn God is Sterker, Groter en Machtiger..
Even een voorbeeldje hoe God laat zien dat Hij Groter, Sterker en Machtiger is… ik ben weer aan het zingen en heb vorige week zaterdag een oefendag gehad voor projectkoor van The Choir Comapany voor het optreden met het Project The Young Messiah van Tom Parker… ik doe mee maar het is heftig…doordat ik nu weer zing en erg gelukkig ben… speelt de Dystonie op… het triggert de spieren die ik meer gebruik.. mijn borstspieren dus.. maar ook mijn hart en mijn slokdarm zitten daar..dus na een hele dag zingen ging mijn hart moeilijk doen… hartkramp en slokdarm verkrampingen waren het gevolg….het hart gaf aan dat het niet eens was met de gang van zaken…. ik moest op de gegeven moment de dokterspost bellen, had gehoopt dat het af zou zakken….maar gebeld en na een half uurtje met de Ambulance naar het ziekenhuis gebracht… na onderzoeken gelukkig weer naar huis… maar die maandag ernaar nog een keer.. en weer met de ambu naar het ziekenhuis.. wat baalde ik maar ik heb geleerd de laatste tijd om het los te laten en het over te geven aan Hem die overal controle over heeft ook over dit stukje van mijn lichaam.. Ik was ook totaal niet bang dat het niet goed was met mij hart… alhoewel je natuurlijk je vraagtekens had… maar ik kwam weer thuis van het ziekenhuis en dan geeft God een ongelofelijk nummer op dat moment door de radio heen….. Het nummer “God Give me a song” van Oslo Gospel Choir werd gespeeld… mijn nummer… God dat hun nummers mij door de diepste dalen hebben gedragen..dus hoe mooi om op zo’n heftig moment dit te mogen horen en weer werd ik bevestigd dat ik zal blijven zingen wat er ook gebeurt!…
En God gaat door… ik heb al eerder gezegd dat ik geloof dat God het bij mij in kleine stapjes doet zodat ik het kan handelen… en ik ben blij en dankbaar voor die kleine/grote wonderstapjes…. en dat ik zou verder mag bouwen aan Zijn plan met mijn leven… Hij was erbij zondagavond in Wierden en is mijn verlangende hart tegemoetgekomen.. heeft het nu alleen aan de wonderlijke zondag gelegen.. dat daar God mij genezing heeft gebracht… nee ik geloof er niks van..het is een optelsom…
Op al die gebeden die er uitgesproken zijn bouwt God zijn Troon… op die gebeden en mijn overgave, vertrouwen en geloof dat het goed zou komen heeft God Zijn werk gedaan… Hij gebruikt en doet alles meewerken ten goede…..
Ik ben blij, gezegend en verwonderd over deze wonderlijke God! Die ALLES gebruikt en Alles mee laat werken ten goede.. zodat Zijn plan met mij tot ontplooiing zal komen… Hoe ik laat mij graag verrassen….Ik laat het Los en geeft mij Over, ik Vertrouw 100% mijn Schepper en mijn Vriend en Geloof dat Hij het beste met mij voor heeft… Het gaat mijn verstand te boven echt waar!
Heb een poosje niet geblogd omdat ik wilde afwachten hoe mijn ommekeer zich zou ontwikkelen…
Jonge wat voel ik mij dankbaar, blij, overdonderd, emotioneel… Pff alles door elkaar heen… Een echte achtbaan..
En waarom ben ik dankbaar en wat is er de laatste maanden gebeurd?
Ik zal het jullie allemaal vertellen, want ik heb goede hoop dat de ommekeer doorzet! En durf er voorzichtig mee naar buiten te komen.. Ik ben wel bang dat het een blog wordt in twee delen anders wordt ie veel te lang… Maar wil het zo graag met jullie delen, delen dat God Groter is dan je omstandigheden, dat God echt een God van wonderen is en dat er HOOP is, ook al lijkt het zo uitzichtloos…
Jullie weten misschien nog wel dat ik van het voorjaar een blog heb geschreven dat ik beruste in mijn ziek zijn.. Dat ik er vrede mee had en ondanks dat God dichtbij ervaarde..
En dat was ook zo… Ik had er rust en vrede mee, maar merkte dat het wel enorm veel van mij vroeg… Accepteren dat dit het dus is… En Tjonge wat had ik het er zwaar mee, zo zwaar dat ik zo somber werd, ik steeds meer medicijnen moest slikken om de pijn de baas te blijven, en door mijn sombere perioden kreeg ik nog meer pijn, en gingen mijn spieren nog strakker staan, wat resulteerde in nog meer pijnstillers en je komt in de vicieuze cirkel.
Maar hoe kom je daar weer uit?
Ondanks mijn sombere periodes ervaarde ik God dicht bij mij en kon ik van de kleine dingen genieten!
Wij waren verhuisd van Goor naar Borne en waren zoekende naar een nieuwe gemeente, op een dag zei een lieve vriendin tegen mij kom eens mee naar Wierden… Dat hebben we gedaan en eigenlijk is daar mijn ommekeer gekomen… Echt sinds wij naar Ichtus VBG gaan in Wierden heb ik weer hoop, kracht en energie gekregen en nu na een half jaar genezing!
Wij hebben een prachtige tijd bij de VBG de Ark gehad, echt waar daar heeft God ook bijzondere dingen gedaan door de mensen daar heen, vooral de voorganger heeft veel voor mij persoonlijk betekent in mijn groei naar God, God heeft grote dingen gedaan door Hem heen!
Maar God gaat door… Het begon met een zondags dienst bij Ichtus met Gor Katchikyan.. Het was een geweldige ontroerende dienst en na de dienst was er gelegenheid voor gebed… Ik ben naar voren gegaan en Gor heeft met mij gebeden en God heeft door deze man tot mij gesproken met de volgende woorden….
Lieve zus God zal het stof van je oude kleed af schudden..hij zal jou een nieuwe jas aandoen…ik schuif jou een prachtige nieuwe konings ring om je vinger die zal stralen en schitteren… woorden zullen jou niet meer raken….zullen jou niet meer krenken of beschadigen….de deuken die je in het verleden hebt opgelopen zal ik herstellen…ze zullen jou niet meer plagen of pijn doen… jij zal stralen en schitteren…..jij mag opstaan….ga in mijn naam….God zal jou herstel geven en hij bad voor volledig herstel…
Wat een bijzondere woorden. Ik was helemaal stil en overdonderd… Had weken ervoor erg last gehad van mijn verleden… Nachtmerries, flashbecks enz.enz.
Wij zijn naar huis gegaan en ik was helemaal stil, heb het daarom ook destijds niet gedeeld… Puur omdat ik wilde wachten, afwachten wat God zou doen.
Een week later gingen we weer naar de kerk en toen kwam de Dichtbij Jezus dienst nu heet het de 1,2,4 dienst volgens het principe uit
1 korinthiers 2 vers 4 daar staat: Ik kwam jullie dan ook niet met mooie woorden of wijze ideeën over God vertellen. Want voor mij is de boodschap van de gekruisigde Jezus Christus het enige belangrijke. En ik voelde mij onzeker en bang toen ik bij jullie kwam. Ik hield dan ook geen prachtige toespraak. Maar ik sprak gewoon uit mijn hart. En God gaf er kracht aan. Hier heb ik in een vorige blog Onrecht…. Bitterheid…..It Is Well…….en jij??? over geschreven, maar er was meer gebeurd wat ik toen nog niet had verteld, maar wederom werd er die avond na afloop ook weer voor mij gebeden, ik had in een vorige blog gedeeld dat ik niet meer durfde maar God had mij aangeraakt en mij weer hoop gegeven, hoop op een beter leven, God had wederom tegen mij gezegd dat Hij een plan voor mij had, dat ik zou stralen en schitteren… Dus ik kreeg steeds meer verlangen en had oprecht honger naar God, had het idee dat ik lang in een woestijn had gezeten… Dus overwon mijn vrees en schaamte en durfde de stap voor gebed weer te wagen… ik vroeg mij ook steeds maar af hoe dan??? … Deze avond kreeg ik antwoord… Ze baden wederom met mij, nu het pastorale team… En ze volharden in gebed zoals God ook zegt in de bijbel… Er werden weer wonderlijke, goddelijke woorden gezegd… Waarvan ik stil werd..
Een zuster zei tegen mij.. Ik voel dat u een ongelofelijk sterke vrouw bent… Meestal krijgt de persoon waarvoor gebeden wordt een ervaring met God maar ik krijg door u een ervaring met God… Als ik voor u bid wordt ik helemaal warm… Er straalt zo’n rust vrede van u uit… En u straalt als u verteld over God… Uw ogen stromen over van Liefde, liefde voor God en de mensen…
Ik moest zo huilen… Dit raakte mij diep, dat God dit tegen mij zei… Ik kreeg zo’n enorme diepe vrede en liefde terug, ik ervaarde zo Zijn nabijheid… Wauw… En het verlangen werd maar groter… En ze vertelde nog dat ze zag dat God grote dingen voor ons in petto had bij de Ichtus gemeente… Wat was dit ook een bevestiging voor mij dat dit de gemeente was waar God ons wilde hebben… Hier baden wij al weken voor en uit het niets kwam een antwoord! Dit was het begin van een groot avontuur… De weken die volgde waren mooi, maar ook zwaar, er was een iemand die dit niet wilde, dus de aanvallen van de andere kant logen er niet om… Maar ik mocht mij vasthouden aan de woorden van God…. Dat hij mij niet meer zou raken… Niet met woorden en niet met het verleden…. en met een gerust hart ging ik de tweede operatie aan mijn hernia tegemoet… En zelfs in het ziekenhuis ging God door! Dit vertel ik in deel 2 van Emotioneel in een achtbaan!
Vriendelijke woorden zijn als honing voor de ziel en als medicijn voor het lichaam
Ongelofelijk wat een waarheid…
Een vriendelijk woord is als honing voor de ziel en als medicijn voor het lichaam…
Het is de week van de eenzaamheid…
Ik twijfelde of ik er wat over zou delen.. maar het is zo herkenbaar en het bleef maar door mijn hoofd spelen…
En dan kan je niet anders dan delen…
Vriendelijk woord… Wat verlangen er veel mensen soms naar zo’n vriendelijk woord.. maar je kunt zo’n vriendelijk woord alleen maar krijgen als men iemand ziet, als er iemand langs komt… of via een telefoontje of kaartje…
En als je chronisch ziek bent, ouder wordt, en daardoor veel thuis zit.. dan word je sociale kringetje erg klein…
Je levert in.. de dagen zijn soms erg lang… en als je ziek bent kun je niet zomaar even de straat op, als je ouder wordt vallen je vrienden van jou leeftijd langzaam om je heen weg.. allemaal factoren waardoor je kringetje kleiner wordt…
Wat is het dan fijn als je een bezoekje krijgt, een kaartje op de mat valt, of een telefoontje hoe het met je gaat…
Maar wat is het toch vreselijk lastig om er te zijn voor de ander… want iedereen is druk, er wordt van de “gezonde” mens ook heel wat verwacht.. de sociale druk is groot en de werkdruk is ook groot..
Als je thuis komt van je werk of van een drukke dag, zou ik mij voor kunnen stellen dat je moe bent.. thuis wacht ook nog een leven op je als je getrouwd bent of kinderen hebt.. of je hebt gewoon naast je dagelijkse werk nog een sociaal actief leven door bv sport of een vereniging waar je bij zit… en als je dan thuis komt ben je moe en heb je geen zin om nog langs oma te gaan of langs je zieke vriendin, of en telefoontje te plegen.. je bent moe van de dag…
Wat zeer begrijpelijk…
En wat vind ik het dan lastig, als je dit allemaal bedenkt.. om te zeggen dat je soms snakt naar een telefoontje, dat je snakt naar een knuffel van een lieve vriendin die langs komt, of dat je behoefte hebt aan een vriendelijk woord..
En toch….dat verlangen is er.. en ik weet dat het bij heel veel mensen speelt.. ik ben helaas niet de enige die weet wat eenzaamheid is..
En weet je dan komt ook nog een stemmetje om de hoek die je aanklaagt en zegt wie ben jij om dit te verlangen.. en dan voel ik mij ook nog schuldig dat ik mij eenzaam voel en dat verlangen soms zo sterk heb..
En de pech die ik heb is dat ik een enorm gezelschapsmens ben… wat de eenzaamheid nog meer benadrukt… had ik dat maar wat minder… dan was het verlangen in ieder geval wat minder geweest…en was het misschien wat minder pijnlijk…
Eenzaamheid maakt ziek… het is in ieder geval geen gezond gevoel.. verdriet kan je ineens overvallen.. het gevoel van eenzaamheid kan ineens als een zware deken over je heen vallen… en vaak op de gekste momenten… en oo wat doet dat pijn… en wat geeft het een gevoel van onmacht.. want je denkt bij je zelf dat jij je zo niet mag voelen als er niemand komt of als je niemand ziet, omdat die ander er ook nog eens niks aan kan doen als deze haastige wereld hem of haar zo opslokt…
Maar is dat eerlijk om te denken dat jij je zo niet mag voelen… ik denk het niet… het heel logisch om je eenzaam te voelen want het is waar… als je chronisch ziek bent wordt je wereld kleiner, als je ouder wordt, wordt je wereld kleiner… het is de realiteit… en de mensen hebben geen tijd meer voor elkaar ook dat is realiteit.. deze wereld slokt alles op.. deze wereld is zo gehaast geworden… er zijn niet voor niks zoveel mensen overspannen of krijgen een burn-out… en ook die mensen worden dan geplaagd door eenzaamheid…. en het cirkeltje is rond…
En dan rijst bij mij de vraag… wat kunnen we hier dan tegen doen??
En dan denk ik dat we die vraag bij beide partijen mogen neerleggen… wat kan de eenzame er aan doen en wat kan de drukke sociale mens er tegen doen…
Ik wil graag bij mij zelf beginnen.. ik denk dat wij als eenzame mensen er ook wat aan kunnen doen…
blijf niet bij de pakken neerzitten maar zoek het sociale leven op… zoek zodra je een beetje energie hebt wel de activiteit op waar je al zolang naar toe wilt gaan, ga die ene zondag wanneer je er de kracht voor hebt wel naar de kerk, of door de week naar de huiskring..
Ga wel naar die verjaardag of jubileum als je er de puf voor hebt of zorg dat je van te voren je rust pakt zodat je er wat meer energie voor hebt..
Pak de telefoon en bel je vriendin zelf op als je zo ziek bent of slecht ter been dat je niet kunt gaan… als het niet past zegt ze het wel…
Pak je computer en stuur een kaartje via Kaartje2go een site waar je zelf op een creatieve manier prachtige kaartjes op kunt maken en die je online kunt versturen als je zelf niet naar de brievenbus kunt, ten eerste heb je wat te doen en ten tweede het is niets leuker dan een kaartje te krijgen dus je maakt iemand heel gelukkig…
Ga bij een vereniging… bijvoorbeeld een leuk gezellig koor als je daar de energie en de gelegenheid voor hebt…
Ga naar een club van je hobby.. bijvoorbeeld een breiclub.. ben je lekker bezig, niet alleen maar samen..
Wat kan ik er toch veel bedenken om eenzaamheid tegen te gaan… maar wat doe je als je echt niet van huis kunt, als je veel aan bed gebonden bed of simpelweg geen energie hebt om er op uit te gaan.. dan wordt het gewoon verdraaid lastig en ben je toch meer op de ander zijn bezoekjes en telefoontjes enz. aangewezen…
Wat zou dan die drukke sociale mens kunnen doen?
Misschien ontsnappen aan de het drukke haastige leven wat de wereld je oplegt
Maak gewoon simpelweg tijd vrij voor de ander
Stuur eens een kaartje.. kleine moeite van 5 minuten
Doe eens een belletje… ook een kwestie van een paar minuten.. hoeft niet lang want lange gesprekken kan vaak een chronisch zieke toch niet handelen..
Vraag de chronisch zieke wel of ze zin heeft om een kopje thee of koffie te komen drinken
Nodig de chronisch zieke wel uit op een verjaardag… lukt het niet dan zegt deze persoon het wel… maar alleen al uitnodigen zorgt er voor dat je als chronisch zieke nog meetelt… dat je nog belangrijk bent.
Stuur eens een berichtje via social media… waar iedereen bijna elke dag wel een paar minuten op zit..
Goh alweer heel wat mogelijkheden en ongetwijfeld zullen er nog wel veel meer tips zijn..
En wat is er voor mij best nog wel veel werk aan de winkel als ik dit allemaal opschrijf en na lees… pfff kan er nog veel van leren…. ik kan veel aan mijn eigen eenzaamheid doen… en ik weet dat dit voor mij best nog wel leerpuntjes zijn… het is voor mij lastig om dit te leren omdat ik het niet gewend ben geweest… heb zo lang geen sociaal leven gehad, dat om gaan met dit sociale leven niet makkelijk is.. en als ik heel eerlijk ben durf ik vaak ook niet… omdat ik mij nog vaak te veel voel…te vaak nog steeds last heb van die leugentjes in mijn hoofd, die actief bezig zijn om mijn minderwaardigheidscomplex aan te wakkeren…en die ik elke keer weer weg stuur maar mij vaak wel weerhouden om de stappen te nemen…. maar al doende leert men… en ik ga door…
Maar helaas soms heb ik die opties ook niet… want wat ontbreekt het mij vaak aan energie… wat laat mijn lichaam mij vaak in de steek en dan ben ik afhankelijk van dat ene telefoontje, berichtje, kaartje of bezoekje met dat vriendelijke woord…
En uit ervaring weet ik wat een vriendelijk woord doet… als ik een appje krijg, of een berichtje van Facebook, of iemand belt met de vraag hoe het met mij is… of komt spontaan langs… dan maakt mijn hart een vreugde sprongetje… dan krijg ik een heel speciaal dankbaar gevoel in mij… omdat ik weet dat het niet gewoon is…. omdat ik het als iets heel speciaals voel als dat gebeurt omdat ik de andere kant ook weet…omdat ik weet hoe eenzaamheid voelt.
Ik ben ontzettend dankbaar voor elk vriendelijk woord want het doet mij meer dan welke pil ik ook krijg van de dokter…
Een pil is misschien heilzaam voor mijn lichaam maar een vriendelijk woord is heilzaam voor mijn ziel!
En als die eenzaamheid als een zware deken over jou heen valt, weet dan dat je nooit alleen bent… dat er altijd altijd iemand is die jou vast houdt… je bent echt nooit maar dan ook nooit alleen… 1 Iemand is er altijd… dat mag je weten al voel je dat op dit moment niet.. tenminste ik voel het niet altijd maar ik weet het zeker.. en dat sleept mij er dan doorheen.. Hij zit naast je op de rand van je bed of bij je op de bank… Hij houd je hand vast…
Als je wilt reageren op deze blog… zou je dan willen reageren met een vriendelijk woord..
Ik weet het niet meer.. nu mag ik bij de UWV een hogere uitkering aanvragen omdat k hulpbehoevend ben en geen PGB heb… zo gezegd zo gedaan… en ja ik heb het gekregen… en ja ik WAS er blij mee… eindelijk iets wat zomaar goed ging.. was eigenlijk stom verbaasd dat iets zomaar in een keer goed ging… meestal moet ik er ontzettend voor vechten…maar dit ging goed en ik was er maar wat blij mee
Na dat we de brief van het UWV binnen hadden gekregen, wisten we ook hoeveel we er
op vooruit zouden gaan… nou ja… het was niet veel maar goed alle beetjes helpen… toch????
Helaas dit bleek toch iets anders uit te pakken dan we hadden gedacht…
Omdat ik nu een hogere uitkering kreeg moesten we het aan een aantal instanties doorgeven.. zoals de belastingdienst voor de huur en zorgtoeslag, en het was nog voor meer dingen belangrijk zoals… kwijtscheldingen voor gemeentebelastingen, collectieve zorgverzekering waar wij volgend jaar voor in aanmerking komen… vanwege ons inkomen.
“Doordat wij beide ziek zijn zitten we nu allebei in een uitkering… ik heb vanaf mijn 22 een WAO uitkering en sinds dit jaar is ook mijn man in een WIA uitkering beland, nadat hij ook ziek is geworden en zijn baan daardoor is kwijtgeraakt, dus al met al hebben we best wel een aardig centje ingeleverd en komen wij steeds meer in aanmerking voor potjes waarvoor je in aanmerking komt als je op bijstandsniveau terecht komt… dit is best wel een hele zoektocht en gepuzzel maar gaandeweg kom je erachter”
Dus wij gingen er mee aan de slag… eerst maar eens een proefberekening maken voor de huur en zorgtoeslag… pffff wij schrokken ons een hoedje… in plaats van dat wij erop vooruit gingen, gingen wij er op achteruit…
En ja dan kom je tot de ontdekking dat je jezelf ontzettend in de vingers snijdt…
Ik ga het jullie eens voorrekenen… dan snappen jullie waar ik het over heb… en hoe ingewikkeld het hier in Nederland kan zijn…
Ten eerste kreeg ik met de uitkeringsverhoging ongeveer 75,00 euro meer in de maand…
Maar wat lever ik in???
Ooooo Neeee…. we kwamen samen NET boven de grens uit, dus Nee we hadden Geen recht meer op huur en zorgtoeslag.. we hadden recht op samen 200,00 huur en zorgtoeslag…maar nu met de uitkeringsverhoging van 75,00 niet meer, dus als je dat er af trok dan kwamen we uit op 125,00 dat we zouden inleveren… per maand!
Chips… dat was 1 ding, maar nu gingen we naar de zorgverzekering… en de voordelen die we daar van hadden was:
• eigen bijdrage niet meer hoeven te betalen 27,80 in de maand
• eigen risico niet meer hoeven te betalen 77,00 in de maand
• 100,00 euro minder premie in de maand betalen gezien onze zorgverzekering nu…
Maar Helaas…. ook hier kwamen we na de uitkeringsverhoging van 75,00 in de maand ook niet meer voor in aanmerking.
Dus als ik die uitkering verhoging door laat gaan zou dit ons aardig wat gaan kosten in plaats van dat het ons wat op zou leveren… terwijl ik die uitkeringsverhoging heb gekregen om mijn zorg te kunnen betalen…
Als we alles even vlug bij elkaar optellen, de misgelopen huur en zorgtoeslag, de voordelen van de zorgverzekering…. dan zouden wij 254,80 per maand op achteruit gaan in plaats van 75,00 op vooruit….
en dan nog maar niet te spreken over de kwijtscheldingen en overige potjes waar je met minder inkomen recht op hebt… en die we nu omdat wij enkele tientjes boven de grens uit komen mislopen…
Daarbij denken ze ook nog dat je dus met 75,00 je zorg kunt betalen en daarnaast al die potjes en lastenverlichting die je misloopt kunt opvangen… nou regering ik weet niet hoe u dat doet, maar hoe ik ook reken ik kan niet 254,80 opvangen met 75,00 euro….ik zou niet weten hoe ik dat moet doen…
Maar goed jullie hebben misschien helemaal niks aan dit rekensommetje, maar ik wilde het jullie toch niet onthouden.. ben niet iemand die makkelijk mijn financiële plaatje deelt… maar dit spande toch echt de kroon, in alles wat ik tot nu toe heb meegemaakt op dit gebied….
Echt het hart schiet je in de keel, en dan denk je ook nog dat je er goed aan doet om een uitkeringsverhoging aan te vragen, je hebt er toch recht op, en als ik dan toch geen recht heb op PGB dan maar uit een ander potje…het is zwaar om rond te komen als je chronisch ziek bent, de regering stopt alle potjes, stopt alle tegemoetkomingen en kort overal op, en dan ga je zelf opzoek naar potjes en mogelijkheden om beter rond te kunnen komen…
maar zoals je ziet levert het niks op want dan val je weer buiten andere regelingen…
Ik was bang dat ik het niet meer terug kon draaien, want meestal wat je aanvraagt zit je dan aan vast.. dus ik vanmorgen, met lood in mijn schoenen de UWV maar opgebeld, met de vraag of ze het per direct stop willen zetten, want als dit doorgaat ik mij zelf ontzettend in de vingers snijd, in plaats van dat ik er op vooruit ga… waar ik het tenslotte allemaal voor deed…
De arts van het UWV begon te lachen aan de telefoon en zei dat ik niet de eerste was die hierom belde… hij kreeg zelfs vragen van mensen om de hele uitkering stop te zetten, omdat ze er anders heel erg op achteruit gingen… ik dacht dit is toch onvoorstelbaar… maar gelukkig zou de arts de uitkeringsverhoging per direct stopzetten… er viel een pak van mijn hart…
Al met al ben ik dus niks opgeschoten met dit hele gedoe… wat een verspilde energie weer…. ach het houd je van de straat hé!
Gelukkig hangt mijn geluk niet af van geld, want ik weet dat geld niet gelukkig maakt… maar ja soms een beetje meer is wel handig…
Wij weten gelukkig waar ons geluk ligt en wie ons leven in handen heeft… mijn leven ligt in Zijn handen en ik hoef mij geen zorgen te maken voor de dag van morgen… Hij zorgt zelfs voor de musjes, en ik mag weten dat ik veel belangrijker ben dan de musjes, dus hoe zou Hij dan niet voor mij zorgen!?
Natuurlijk heeft Hij ons wel wijsheid gegeven om goede rentmeesters te zijn en op die manier ook goed voor je zelf te zorgen, maar als het ons niet meer lukt dan mogen wij die zorg over geven aan Hem die voor ons zorgt…
Wat een rust brengt dat…. Wetend dat er 1 Iemand is die voor je zorgt waardoor jij geen gebrek lijdt.. echt ik heb nog geen dag zonder eten of kleding gezeten… dus uit eigen ervaring weet ik dat ik Hem kan vertrouwen…
Ken jij ook die rust?? Weet jij ook dat er 1 Iemand is die voor jou zorgt?
Wat ben ik toch de laatste tijd een emo bommetje, ik voel mij soms zo zwak… en als ik dan ga relativeren is het ook niet zo verwonderlijk dat iemand breekt, heb nogal wat vóór de kiezen gehad….
Ik voel mij zo vreselijk zwak af en toe en dan breek ik, en wordt ik zo emotioneel, weet je als je toekomst hier op aarde soms zo onzeker lijkt en je niet weet of je ooit je plekje vindt hier op deze aarde dan wordt je emotioneel en dat mag. …Gelukkig mag dat. ..
Ik ben over het algemeen niet zo lief voor mijzelf ,moet dat nog echt leren, gaat wel steeds beter, maar toch…. Pfff moeilijk hoor, altijd maar die zelf veroordeling, “je moet sterk zijn”, “niet huilen”, “dat moet je toch kunnen”, en ga zo maar door, en dat is niet lief voor jezelf zijn…. en eigenlijk doe je jezelf daar tekort mee, maar ook doe ik hiermee God tekort, God die mij heeft gemaakt als een prachtige dochter waar Hij trots op is, die Hij zo graag wil zien stralen, waar hij zo graag wil dat ze haar plek inneemt hier op aarde om haar missie te vervullen…. de missie die Hij voor haar heeft klaar liggen, maar er is een iemand die dat niet wil, die alles ja echt alles uit de kast trekt om dat te voorkomen…. ziekte, ongemak, pijn, zorgen enz enz hij schuwt geen enkel ding..
En ik ….ja wat doe ik… help ik God een handje en daarbij mijzelf om daar te komen of help ik de andere kant. …
En dan weet ik dat ik God en mijzelf niet help door zelfveroordeling… en regelmatig hoor ik een stem in mij… Doe dat nou niet…wees nu eens lief voor jezelf, neem rust die je zo nodig hebt, je hoeft het allemaal niet te weten en te kunnen, wees klein, wees eens zwak, geef eens toe aan je emoties. .. en vooral wees dan niet bang dat je onderuitgaat, want dat gebeurt niet, want mijn eeuwige armen zijn onder jou, ik laat je niet vallen of roven uit mijn hand…..
En het ergste is die stem heeft gelijk, maar mijn angst is zo groot, ik ben zo bang dat als ik mij Laat gaan, klein wordt, zwak wordt, ik mijzelf verlies, en er niet meer bovenop kom… maar die angst is een grote leugen, want elke keer sta ik weer op, elke keer na een heftige huilbui, na een zwak moment, sta ik weer op, en juist dan wordt zijn kracht zichtbaar door mijn zwakheid…want dan kan God pas aan het werk en mij laten zien waar Hij mij wil hebben…..en dan hoef ik niet bang te zijn, Hij zegt immers in de bijbel; Ik zal je niet begeven nog verlaten, Ik hou je vast, Wauw…
En ja dan mag ik af en toe zwak zijn en een emo bommetje….
Ik weet waar de wortel zit van de zelfveroordeling, heb nooit geleefd, nooit kunnen leven, hier voel ik mij schuldig om, hierin voel ik mij dom….
Hallo dat moet ik toch weten, dat moet ik toch aankunnen…ik ben 46…
Maar ik vergeet nog wel eens dat ik 20 jaar in een luchtbel heb geleefd, waarin ik niet wist wat er om mij heen gebeurde, waarin ik dus op emotioneel en sociaal gebied niks heb meegekregen…. maar ook de praktische vaardigheden niet vergeten…zoals administratie en alles wat daarbij hoort….
Hoe kan ik het dan allemaal in een keer weten… gewoonlijk is het aldoende leert men, maar als er een gat zit van 20 jaar haal je dat niet zomaar in qua vaardigheden…
En ja dan mag ik trots zijn op het feit wat ik in 7 jaar allemaal al geleerd en opgebouwd heb… dankbaar zijn hoever God mij al heeft gebracht, en Hem eren om wat hij allemaal al heeft gedaan in mijn leven…en dan mag ik lief zijn voor mijzelf dat ik het gewoon niet allemaal kan weten, dat ik best wel eens overprikkeld mag raken, dat ik wel eens zwak mag zijn….
Maar wat is dan Zwak versus Sterk. … in de bijbel staat het prachtig opgeschreven, en dit is ook mijn definitie van zwak zijn, kwetsbaarheid!
In 2 Korinthiers 12:8-10 staat
Drie keer heb ik aan de Heer gevraagd om mij hiervan te bevrijden. Maar Hij zei tegen mij: “Je hebt genoeg aan mijn liefdevolle goedheid. Want mijn kracht kan pas helemaal zichtbaar worden als jij zelf zwak bent.” Daarom zal ik maar al te graag opscheppen over de dingen waarin ik zwak ben. Want door die dingen is de kracht van Christus in mij te zien. Daarom ben ik blij met alle moeilijkheden, beledigingen, problemen, vervolging en ellende die ik meemaak omdat ik in Christus geloof. Want pas als ik zwak ben, ben ik sterk [ in de kracht van God ] . 2 KORINTIËRS 12:8-10 BB http://bible.com/1276/2co.12.8-10.BB
Gelukkig leer ik elke keer weer meer, en mag ik ook deze dingen elke keer weer belijden, en de leugen bestraffen en dan mag ik weer opnieuw beginnen….en steeds meer kom ik dichter bij mijn plek die God voor mij heeft bestemd hier op deze aardbol! Om uiteindelijk mijn missie te kunnen volbrengen… tot Eer en Glorie van mijn God! En dan is voor mij op dit moment Zijn genade voor mij genoeg…maar gelukkig mag ik mij wel steeds uitstrekken naar meer, meer van Hem, zodat ik tot volle bloei mag komen zoals Hij mij heeft bedoelt….
Voor de 2e keer in drie maanden tijd in hetzelfde ziekenhuis, op dezelfde afdeling en ja ook nog op de zelfde kamer alleen ik ben gepromoveerd, ik lig namelijk nu bij het raam….
Vorige week voor de 2e keer geopereerd aan mijn hernia die binnen een week na de vorige operatie terug was…. wat een pech… maar eigenlijk logisch een iets waar we allemaal rekening mee hadden gehouden en toch.. we hadden de hoop dat het goed zou gaan…
Ook nu weer geopereerd en de operatie is op zich goed gegaan… het was helaas weer een enorme hernia.. ongelofelijk dat iets in drie maanden tijd zo enorm kan groeien… na een dag was de narcose uitgewerkt en mijn spieren die werden zo boos… die baalden zo dat hun goedje weer werd afgepakt…dus de verkrampingen en spasmen kwamen eigenlijk direct terug… mijn spieren schreeuwden zo om het goedje… maar o wat was ik bang, bang dat de hernia weer terug zou komen… dat de operatie weer voor niks was geweest….
S”avonds kwam de arts en die had echt met mij te doen en er is spoed beraad geweest.. ik stelde voor om baclofen te gaan proberen… ik had dat gelezen op de dystonievereniging site dat er meer patiënten dit gebruikten en wel resultaat mee boekten… dit wilde de neurochirurg niet alleen beslissen, dus hij overlegde met de neuroloog en er werd besloten om het mij te geven… er zat wel weer anderhalve dag tussen voor ik startte met de baclofen…
Eerst een lage dosis…. en ja warempel ik voelde enig resultaat.. mijn spieren in mijn kaak waren de eersten die ontspanden… toen mijn handen en toen mijn voeten… het ging heel langzaam… helaas duurde die ontspanning veel te kort… dus twee dagen later besloot de arts om het middel te verhogen… wat eigenlijk het wonderlijke was, was dat ik geen last van bijwerkingen had… de ergste bijwerking was dat het enorme psychische invloed kon hebben en daar zat ik nou net niet op te wachten… maar al wat gebeurde.. niks van dat alles, alleen maar af en toe ontspanning… dus de arts durfde wel verhoging aan….
Helaas bleef de pijn van de hernia bestaan… gelukkig niet meer zo erg dan dat het was voor de operatie.. de stroomstoten waren weg… totaal weg… maar de pijn was ook weg.. helaas na de verkrampingen is die pijn wel weer terug… nu is de hoop dat mijn lichaam door de baclofen ontspanning krijgt, en zo doende het lichaam de restverschijnselen weer opruimt..
In al deze toestanden ervaar ik enorm de rust van mijn Heer… Hij bemoedigt mij met teksten… muziek en mensen die mij een hart onder de riem steken door mij te bemoedigen…
Waarom lig ik dan nog steeds in het ziekenhuis…. nu al een dikke week zul je misschien denken… nou de pijn is natuurlijk nog steeds niet helemaal onder controle maar er is nog een dingetje wat ik graag met jullie wil delen..
Ik moet namelijk aanstaande maandag naar het oncologisch centrum in Zwolle… ik had in principe een oproep gekregen voor internist en was mij nog niet zo bewust van de ernst van de situatie, maar nu las ik op mijn site van het ziekenhuis, dat ik een afspraak heb op het oncologisch centrum…. oeps … slik…. dit komt binnen….
Dat woord… dat roept toch een “bepaalde brok in je keel” op gevoel…. ik weet niet wat mij te wachten staat… de situatie is zo onzeker…. ja ik weet dat ik maandag een gesprek heb en dat ze onderzoeken willen doen naar de ziekte van Kahler, dus ja en beenmergpunctie.. botscan..bloedonderzoeken enz. enz.
Maar ja nu komt het… als ik naar huis ga, nu met ontslag dan moet ik volgende week maandag weer terug met de taxi voor het oncologisch centrum… ik keek mijn neurochirurg aan en hij schudde met zijn hoofd… zo lang kun jij niet zitten en mag jij ook niet zitten na de operatie…. dus enige optie is hier blijven zolang en dan maandag naar de andere afdeling en afwachten wat voor plannen die met mij maken qua onderzoeken en wanneer die plaatsvinden… en ja dan lig je hier en tijd genoeg om na te denken helaas…
Er schieten helaas van allerlei scenario’s door mij hoofd… stel dat het zo is, wanneer kom ik dan weer thuis… willen ze gelijk de onderzoeken die week, dan zal ik die week ook hier zijn… maar stel dat het mis is…. dan zullen ze ook gelijk de behandeling willen beginnen…..
HELP… dan kom ik voorlopig niet thuis ben ik bang….
Wat vloog het mij aan op dat moment… en wat bemoedigt God mij dan met deze woorden…….
Efeziërs 3:17-20
Ik bid dat Christus meer en meer in u mag wonen, naarmate u Hem meer gaat vertrouwen. Dat u geworteld zult zijn in Gods liefde en daarop uw leven zult bouwen. Dan zult u, samen met alle gelovigen, zien hoe breed, lang, hoog en diep de liefde van Christus is. U zult ervaren en begrijpen dat die liefde van Christus ons menselijk verstand te boven gaat. Uw hele wezen zal dan vol van God zijn. God kan oneindig veel meer doen dan wij ooit kunnen bidden of beseffen. Dat blijkt uit de kracht die in ons werkt.
Als ik maar op Hem blijf vertrouwen dan blijft Hij mij omringen met zijn liefde samen met al mijn mede gelovigen… en ga ik die Liefde ook nog ervaren en begrijpen…. en het mooiste is, ik word helemaal vol van die Liefde… wauw…en dan ga ik ook ervaren dat God meer kan doen dan ik ooit zal beseffen of kan bidden…. en dat Hij mij ook de kracht zal geven om dit te dragen en te doorstaan…
Wauw Heer…. wat bent U groot en almachtig, wat is het een Zegen om U te mogen kennen en zo Uw liefde te mogen ervaren…..
Als jij ook zo’n ervaring hebt met deze God zou je het met mij willen delen? Of dat je iets in deze blog herkent… ik zou het ontzettend leuk vinden om een reactie te krijgen van mijn lezers!
Pijn, ongemak, problemen en dan vraag je je soms af waarom, gelukkig heb ik geleerd om mij niet meer te vermoeien met die vraag…
Wij kunnen ons beter afvragen, hoe ga ik met deze moeilijkheden en pijn om…. Hoe gebruik ik deze moeite en pijn om dichter bij het plan te komen die Hij voor mij heeft klaarliggen…..
Een tip… geef af en toe gewoon toe aan je moeite en pijn, je hoeft niet altijd sterk te zijn! Hij kan pas aan het werk als jij kwetsbaar bent!
Wat is het mooi om te weten en te merken dat je door die moeilijkheden en pijn geslepen wordt tot een prachtige diamant… Helaas kost het ons wel wat… Pfff soms kost het veel en dan roep ik het uit tot Jezus… Heer Help!!!!
En ja pijn sloopt…. dus dat je er af en toe flink doorheen zit is logisch, geef daar gewoon af en toe aan toe…. huil als je pijn hebt, geef toe aan je oververmoeidheid… slaap, maar pak je na een uur weer bij elkaar, droog je tranen, wordt wakker en ga naar God, vertel Hem je moeiten, pijn en zorgen….. Ga bij Hem schuilen…. en Hij komt met zijn armen en draagt jou!
Je bent Zijn kind, en een Vader zorgt voor Zijn kinderen… Dus wees niet bang als je leven op de kop staat, Hij zorgt voor jou. Jij bent immers Zijn kind…. Hij heeft jou gemaakt en weet precies wat jij nodig hebt!
Maar Hij houdt zoveel van jou dat Hij jou nog mooier wil maken dan je al bent!
Hiervoor gebruikt Hij de hobbels op jou weg, ze komen toch… Ook als jij een kind van Hem bent, word je niet gespaard, we leven in een gebroken wereld en daar is nu eenmaal ziekte, pijn en verdriet….. Hij wil jou daardoor heen helpen en jou daarin bij staan, en tegelijk gebruikt hij deze moeilijke omstandigheden om jou tot een prachtige diamant te slijpen…. Wat is het dan een troost om dan te merken dat je deze moeilijke omstandigheden niet voor niks meemaakt!
Alhoewel ik soms wel eens denk, het is genoeg…. Er kan niet meer bij…
Hiermee zeg ik niet dat ziekte van God komt, nee…. maar Hij gebruikt het wel… Gelukkig maar denk ik dan, want dan maak ik tenminste die moeite en pijn niet voor niks mee… Niet dat ik denk dat ik dit mee moet maken om uiteindelijk die prachtige diamant te worden…. Hij heeft vast ook tal van andere mogelijkheden…..
Ook Geweldig is het als je na de strijd, tijdens de strijd merkt dat je er geestelijk sterker uitkomt, dat je daardoor er voor anderen mag en kunt zijn!
Leuk is het niet, maar als we dan naar het eindresultaat kijken worden we stil en danken we Hem dat Hij uit een zeer nietig klein hoopje mens een prachtige diamant kan maken
En dan mogen we STRALEN EN SCHITTEREN zoals Hij ons heeft bedoeld!
Dit is een levensproces en ik denk dat wij in dit leven steeds meer en meer dit mogen ervaren, maar uiteindelijk zullen we die volledige stralende diamant pas zijn als wij de eindstreep hebben behaald!
Bijzonder is het dat wij allemaal uniek zijn met ons eigen unieke reis, zodat wij onze reis met niemand anders mogen vergelijken en zo ook de ander niet mogen oordelen of veroordelen, ieder loopt zijn eigen pad op zijn eigen wijze met God….. Dus de ene pijn of moeite is niet meer of minder dan de andere pijn of moeite!
Jij bent waardevol zoals God jou heeft gemaakt!
En wij zijn allemaal op weg om te stralen en te schitteren zoals God ons heeft bedoeld!
Hallo lieve vrienden…Vanmiddag naar Isala Kliniek in Zwolle geweest en mijn fantastische chirurg… ja ik zeg fantastisch omdat er misschien toch nog goeie artsen zijn..
Ik houd een slag om de arm… want het vertrouwen bij mij is nog ver te zoeken.. maar ik wil deze arts het voordeel van de twijfel geven.. Vanmiddag met hem gesproken… en hij heeft mij voorrang gegeven met de operatie.. wachtlijst wat eigenlijk 10 weken was heeft hij voor mij 4 weken gemaakt, dus nu wordt ik binnen vier weken geopereerd..
Maar goed ik vroeg hem daarna hoe komt het als ik geopereerd ben en ik heb langer nazorg nodig zoals de vorige keer..want ik ben niet meer bij Deventer ziekenhuis en ik zei… heel kort door de bocht gezegd… Ik heb geen neuroloog meer… ooo… zei hij..geen neuroloog meer… maar jou Dystonie moet toch behandelt blijven? En de botox dan?
Ik vertelde hem opnieuw wat er in Deventer was voorgevallen… had ik de vorige keer ook al gedaan maar artsen hebben volgens mij af en toe last van hun geheugen, ach ze zien ook veel patiënten natuurlijk en ja als je dat niet noteert dan onthoud je het ook niet… dat snap ik.. dus opnieuw mijn verhaal gedaan.. ja zegt hij dan hebben ze het dossier wat ik mee gegeven had niet gelezen… dus zei ik dat klopt en daarom ben ik niet meer bij Deventer maar uitgeweken naar MST Enschede.. maar helaas daar zijn neurologen die denken dat het tussen mijn oren zit… toen begon hij te lachen…. dat meen je niet… ik zei ja…. dus ja hoe nu verder… geen neuroloog en ook geen botox behandeling meer… wat ik drie jaar heb gehad.. ineens niet meer nodig… wonderbaarlijke genezing??.. ja dat kan dat weet ik, maar ik weet ook en merk ook dat dit helaas niet aan de orde is.. maar gewoon een arts die mij niet wil helpen of überhaupt begrijpen…
Dus ik zei tegen hem.. helaas heb ik geen neuroloog mee… U bent mijn enige behandelaar op dit moment dus ik weet niet hoe u dit ziet… weer lachte hij nu maar ik voelde dat hij mij wel serieus nam.. en hij vroeg verder over hoe het dan kwam dat ik Dystonie had en wanneer dat was begonnen… ik vertelde hem in vogelvlucht mijn verhaal en hij zei oké ik snap het… en begreep precies waar ik het over had… hij zei ook…het klopt dat je niet kan zien dat je kleine hersencellen zijn beschadigd op een scan..en wat je niet kan bewijzen mag je niet opschrijven.. dat mogen wij niet doen als artsen…. en af en toe schudde hij met zijn hoofd… en keek mij vol ongeloof aan…ik voelde en zag weer dat hij mij serieus nam…
Opeens zei hij….weet je wat… als je dan nog verder nazorg nodig hebt zetten we jou bed gewoon bij mij op kantoor.. en ja als ik er dan niet ben.. in de kamer hiernaast kun je gebruik maken van de koffie automaat ed… en samen bulderden we het uit van het lachen omdat we het beide voor onze ogen zagen plaatsvinden…
Man wat deed dit mij goed…. eindelijk een arts die mij serieus nam… nou deed hij dit altijd al, maar ja hij was alleen maar de uitvoerder van de operatie verder niet… dus geen behandelaar…
Toen zei hij opeens.. wacht eens even.. je bent toch niet afhankelijk van een ziekenhuis in de buurt… wij hebben hier ook Neurologen.. die ook botox geven hoor… ja je moet wat verder reizen en wat vaker.. maar ach als dat alles is… weet je wat jij moet doen…jij vraagt bij je huisarts een verwijsbrief en stuurt alles naar de neurologie hier in Zwolle… dan is hier een arts die jou verder gaat helpen…
Spreken we dit af…
Nou dan zie ik je binnen nu en vier weken wel…
Fijne dag nog.. en lachend en overdonderd namen we afscheid…
Ik wist niet wat ik hoorde… had ik nu eindelijk dan een arts die mij wel serieus nam…
Onderweg naar huis in de taxi dacht ik over ons gesprek na en zei tegen mijn man nu weet ik ook waarom hij mij hier bij de neuroloog wil hebben.. heeft ie ook direct nazorg voor mij…. wat een “toeke” dokter zouden wij wel in Friesland zeggen…
Maar goed… ik sta morgen op de stoep om een verwijzing te regelen bij de huisarts.. nog wel even op Zorgkaartnederland.nl kijken welke arts ik het beste kan nemen qua recensies… of toch niet…ach dat werkt ook niet hoor ben ik wel achtergekomen…
Zo had ik de neuroloog in Enschede ook hierop uitgekozen….helaas kom je regelmatig bedrogen uit… de huisarts heeft tegen mij gezegd. je kan wel een goed ziekenhuis hebben maar als de poppetjes niet goed zijn of niet meewerken.. heb je niks aan een goed ziekenhuis.. want het poppetje moet het doen… en andersom precies hetzelfde…en daar heeft hij helemaal gelijk in… En wat een goeie arts voor de ene patiënt is hoeft niet voor jou te gelden.. Tis maar net wat voor klik jij met de arts hebt… en of de arts voor jou wil gaan…
Nou met mijn nazorg zit het wel goed geloof ik.. desnoods krijg ik een bed op zijn kantoor… hihihi een privé arts.. beter kun je het niet treffen toch??
Alhoewel ik lig liever in mijn eigen bed met mijn eigen schat naast mij….
Zou het misschien toch nog positief aflopen… de tijd zal het leren… eerst maar zien en dan geloven… in dit geval 😉
Het is zaterdagavond en ik heb behoefte om van mij af te schrijven nadat ik vrijdag de uitslag heb gehad van de bloedonderzoeken ed… ik was naar de reumatoloog geweest omdat mijn sjögren klachten erger waren geworden…
Dus twee weken geleden bij hem geweest en hij stelde voor om bloedonderzoek te doen en een ogentest (Schirmer-test) opnieuw te doen… verder zei hij: “ik weet niet wat er uit komt, misschien wel helemaal niet Sjögren, misschien wel wat anders” ik dacht bij mijzelf… ach ik heb ondertussen al zoveel diagnoses over mij heen gekregen, zo erg kan het niet zijn.. Hij vertelde wel dat ik artrose had in de handen en voeten…. dit vermoeden had ik ook al wel omdat mijn vingers scheef gaan staan..
Al de symptomen van Sjögren kan ik aanvinken dus dan veronderstel je toch bijna wel dat het dan wel Sjögren zal zijn…. maar ik kom dus vrijdag bij de reumatoloog en hij begint te vertellen dat de Schirmer test van de ogen wel droogte liet zien maar dat dit ook goed kon passen bij de medicijnen die ik slikte, zoals de pijnstillers en bij de diabetes.. verder vertelde hij dat het stofje in het bloed (ANA) goed was en niet verhoogd, ook had hij gekeken naar een ander reumastofje en ook dat was niet verhoogd… aan de ene kant was ik hier heel blij mee maar mijn gedachten vlogen heen en weer… want wat is er dan toch met mij aan de hand als dit het dan ook niet is…
De laatste tijd word ik steeds meer wanhopiger… ik wordt steeds zieker, mijn lichaam geeft steeds meer op en laat steeds meer mankementen zien… maar niemand kan er achter komen wat er aan de hand is… en dat is op zijn zachts gezegd “balen”… ten tweede wordt ik er vreselijk onzeker van… ik ben toch wel bijna op een punt gekomen dat ik niet meer naar een arts durf.. simpelweg omdat er nooit iets concreets uitkomt… het is zo frustrerend als je lichaam het zo opgeeft en je allerlei klachten heb, de huisarts doet niks anders dan symptoom bestrijden, elke kwaal, elke ontsteking word behandeld… maar het is symptoom bestrijden, je wilt toch graag weten wat er toch achter zit, wat jou zo ziek maakt… je wilt toch achter de oorzaak komen, zodat er wat aan de oorzaak gedaan kan worden en daardoor de symptomen minder worden of verdwijnen als de oorzaak behandeld word…
Al dat symptoom bestrijden is wel prima, maar de symptomen zullen altijd blijven komen als de oorzaak niet gevonden word en behandeld, als de oorzaak natuurlijk behandelbaar is… dat is natuurlijk wel de vraag… en exact het zelfde zei de arts… de oorzaak kunnen we niet vinden, we blijven bij symptomatische sjögren, want klachten heeft u wel en die moeten we gewoon blijven behandelen, maar ik kan u niet het stickertje geven dat u sjögren heeft… het is wel vreemd dat uw bloedwaarden wel altijd op de randjes balanceren… dus nooit helemaal goed…maar steeds op het randje van goed…
Maar zegt ie, u heeft wel weer bloedarmoede…. ik had net een jaar ijzertabletten geslikt omdat ik heel erg bloedarmoede had en ik was net drie maanden gestopt… verder zei hij, u vertelde mij dat de artsen in 2014 hadden gezien dat u het MGUS factor had en daar heb ik nu ook weer opgeprikt en u heeft weer teveel M.Proteïnen in het bloed… dus het MGUS factor , vroeger wachten we dan altijd met verder onderzoeken totdat de M Proteïnen tot een bepaalde hoogte waren gestegen, en moest u gewoon steeds gecontroleerd worden maar het protocol is veranderd en omdat u nog zo jong bent wil de Internist/Hematoloog u verder onderzoeken want het kan zijn dat u de Ziekte van Kahler heeft….
Ik vroeg hem wat voor onderzoeken de internist dan zou willen doen… de reumatoloog vertelde dat er waarschijnlijk een beenmergpunctie gedaan zou worden en verdere onderzoeken om te kijken of het inderdaad ziekte van Kahler was… hij vertelde in ieder geval dat ik in een voorstadium zat… en dat elk moment het kon overslaan van MGUS naar ziekte van Kahler….
Tjonge ik schrok wel… en ineens realiseerde ik mij dat ze dit in MCL Leeuwarden al hadden geweten…ik ben toen een week opgenomen geweest in MCL Leeuwarden om te onderzoeken of ik syndroom van Sjögren had…dit kwam er toen niet uit en ze zeiden dat ik fibromyalgie had en Syndroom van Raynaud… zij hebben toen niet verteld dat ik het MGUS factor, teveel M Proteïnen in het bloed had…eind 2015 had ik mijn dossier opgevraagd, en daar las ik dat ik het MGUS factor had en dat ik elk half jaar erop geprikt moest worden… ik ben toen behoorlijk geschrokken en ben toen ook naar de huisarts gegaan, dat was een invaller omdat mijn eigen huisarts ziek was… ik vroeg hem waarom ik dit niet wist, en hij zei toen tegen mij… ach is toch niet erg.. als je de ziekte van Kahler had dan was je allang dood geweest… ik ben toen ontzettend boos geworden en stond er op dat ik nog een keer geprikt werd, ik kwam toen twee weken later terug voor de uitslag en de arts zei… niks aan de hand hoor.. ik zei het toch.. Ik ben toen weer naar huis gegaan maar was echt vreselijk boos, en voelde mij ook erg onbegrepen… ik had natuurlijk wel wat gelezen over Kahler en dat was niet misselijk als je dat had…
En dan nu kom je bij deze reumatoloog en dan krijg je dit verhaal… ik moest toch wel even slikken en werd weer erg boos op Leeuwarden… oké dat is wel weer een jaar geleden en toen kon het ook misschien wel niet erger zijn, maar toch.. ik vertrouwde het toch niet en ook toen had ik enorme bloedarmoede wat wel een symptoom is van Kahler…
Al met al is mijn conclusie, had ik niet mijn dossier opgevraagd, had ik het niet geweten en had ik het niet tegen deze reumatoloog kunnen zeggen, had hij er niet op geprikt, hadden we niet geweten dat het weer verhoogd was.. wat gaat er toch bij mij veel mis… wat er mis kan gaan gaat mis….
Hoe belangrijk is het om zelf steeds de regie te blijven houden…
Ik zie wel tegen het gesprek met de internist op…. afwachten wat hij allemaal wil gaan doen…. en ja dan speelt mijn hernia ook nog mee… de hernia waar ik in april aan ben geopereerd.. maar die binnen een week weer terug was…
En dan gaan mijn gedachten daar naar terug en herinner ik mij het gesprek met de neurochirurg, die vertelde dat hij tijdens de operatie allemaal los kraakbeen/bot had gevonden, en niet snapte wat dat daar deed… en als ik dan lees wat Kahler in houdt dat je botten dan afbreken, omdat de haarden in je botten zitten en daardoor je botten afbreekt… 1 en 1 is 2… heeft dat daar dan ook mee te maken? Is dan de hernia niet teruggekomen door de Dystonie maar door iets anders?? Wie zal het zeggen…
Ik ga in ieder geval wel contact opnemen maandag met de neurochirurg, om met hem te overleggen wat er nu uitgekomen is en of dat ook enige invloed op de operatie en de hernia zou kunnen hebben….
Ik moet het nu loslaten en afwachten wat er uit de onderzoeken komt, vind het wel moeilijk om het nu los te laten… heb het gevoel dat mijn leventje weer aardig op de kop staat… en ons leventje staat al zo op de kop… er gebeurt namelijk zo veel.. met mij en met mijn man… en dan nog overeind blijven staan?? Nee ik merk dat ik de laatste tijd veel vaker onderuit ga… Ik kan soms zomaar ontzettend verdrietig worden… maar ook zomaar ontzettend emotioneel en angstig… en dan spookt er van alles door mij heen… dan vliegen er allerlei nare gedachten door mij heen, herinneringen van vroeger… en wordt ik ook ontzettend geconfronteerd met mijn opgelopen blauwe plekken vanuit mijn verleden…
Is het dan toch nu allemaal teveel geworden… raak ik nu in een depressie??? Raak ik nu psychisch in de war?? Best wel angsten die mij parten spelen… en ja dat zijn een aantal van mijn blauwe plekken die dan een ontzettende dreun krijgen… en hoe moet ik daar dan mee omgaan??
Als je in zo’n emo bui zit dan kun je soms zo uit de bocht vliegen, je bent zo intens verdrietig en hebt het gevoel dat niemand je snapt… je voelt je in dat verdrietige moment ook nog eens ontzettend alleen, eenzaam en alles wat daar bij hoort… en wat heb ik eenzame moment meegemaakt… echte eenzame momenten.. momenten van alleen zijn is mij niet onbekend… ik wil gerust een voorbeeld noemen… misschien dat je dan een beetje begrijpt wat mijn blauwe plek “eenzaam” voelt.. en waarom ik dan soms zo reageer vanuit die blauwe plek “eenzaamheid”.. natuurlijk is dat niet goed… je moet eigenlijk nooit vanuit je blauwe plek reageren.. wacht dan even totdat je weer terug bent in het hier en nu en reageer dan… want die blauwe plek is natuurlijk nu niet meer reëel……maar die voel je omdat je je intens verdrietig voelt en juist die blauwe plek dan heel erg naar boven komt…
Mijn blauwe plek is dus “eenzaamheid” en die komt uit een ervaring die ik meegemaakt heb… ik heb in het verleden vele Psychiatrische ziekenhuizen bezocht.. als jullie mij een beetje hebben gevolgd weten jullie ook waarom… doordat ik getrouwd was met iemand waar ik niet gelukkig bij was en die mij emotioneel en geestelijk misbruikte met alles wat daarbij hoort…liet ik mij geregeld opnemen om uit de thuissituatie te ontvluchten… ik kreeg medicijnen die ik juist niet nodig had.. maar omdat, nu mijn ex-man, de artsen heel wat anders voorspiegelde dan de waarheid eigenlijks was, kreeg ik medicijnen… omdat ze dachten dat ik een enorme zware stoornis had… maar wat niemand wist was dat ik niet tegen die medicijnen kon, en ik juist door die medicijnen flink in de war raakte en psychotisch werd… waardoor ik soms zo in de war raakte dat ik in de isoleercel belandde…. en er is niets vernederendst dan dat… en dat het hielp… nee want ik kreeg alleen maar meer van die troep… dus de situatie verbeterde niet… en niemand die dat besefte…
(1 arts had het door een heeft ook in 2002 al geadviseerd dat ze daar wat mee moesten doen maar nooit heeft iemand dat opgepakt…had er maar iemand naar die arts geluisterd, had mij heel wat leed kunnen besparen…. daarom mag ik nu ook nooit meer die medicatie… want het gebeurt direct weer…heb het ondertussen al een paar keer weer meegemaakt met vergelijkbare medicijnen zoals prednison…. )
maar in die isoleercel waren mijn “eenzaamste” momenten… deze momenten raak je ook nooit meer kwijt en blijven in je geheugen gegrift… ik gun niemand deze ervaringen…zelfs mijn ergste vijand niet…en ja als je dan die emo buien hebt, of ik ben ontzettend verdrietig dan krijgen juist deze blauwe plekken weer een enorme dreun en daarmee borrelt die “eenzaamheid” weer enorm naar boven…. en dan is het aan mij hoe ik daar dan mee omga… verlies ik mij dan in die zware blauwe plek.. ja soms wel.. en ja soms reageer ik ook uit die enorme blauwe plek….
Sorry als ik daar mensen mee pijn doe.. is niet mijn bedoeling en als ik het ook weet dan bied ik altijd mijn excuses aan, want de ander kan er niets aan doen dat jij die blauwe plekken hebt en van daaruit reageert….
Maar gelukkig weet 1 Iemand hoe ik mij dan voel, Hij weet precies wat ik dan nodig heb.. en dan opeens is Hij er…. komt Hij en dit doet Hij dan door dat ik dan ineens een prachtig gedicht lees of een Bijbeltekst of er komt een bepaald lied voorbij op de radio…dit alles haalt mij dan uit dat diepe gevoel weg… Wauw wat is het toch een rijkdom om zo’n God te kennen… een God die mij kent van binnen en van buiten…. Hij heeft mij gemaakt dus weet precies hoe ik ben… en Hij weet ook wat ik allemaal heb mee gemaakt want Hij was daarbij… op het moment dat ik erin zat voelde dat niet zo hoor… maar nu weet ik dat Hij daarbij was… ik was dus niet zo alleen dan ik altijd dacht… alhoewel het gevoel daarbij nog steeds “eenzaamheid” is….
Een prachtige Bijbeltekst wat mij dan altijd weer terug brengt uit de eenzaamheid is…
Psalm 56:4
Wees niet bang, want ik ben bij je, vrees niet, want ik ben je God. Ik zal je sterken, ik zal je helpen, je steunen met mijn onoverwinnelijke rechterhand.
Hierdoor mag ik weten, wat er ook gebeurt…door welke perioden ik nog heen moet… of welke diepe dalen ik nog tegen ga komen, vooral nu mijn leven medisch gezien weer totaal op de kop staat… Hij is erbij…. en Hij zal mij de kracht geven..en mij helpen om het te kunnen doorstaan… al voel ik het misschien niet altijd… ik mag het gewoon zeker weten…. en dat zeker weten is mijn houvast….. en daardoor kan ik mijn rugzak dragen…. en ook de lasten die dat met zich mee brengt (ver)dragen…..
En ja dan kan ik deze tekst hardop uitspreken….
In 1 Korinthe 10 vers 13 staat: Gij hebt geen bovenmenselijke verzoeking te doorstaan. En God is getrouw, die niet zal gedogen, dat gij boven vermogen verzocht wordt, want Hij zal met de verzoeking ook voor de uitkomst zorgen, zodat gij ertegen bestand zijt.
Dit is Zijn belofte voor mij…. hier mag ik op gaan staan dat Hij ook voor uitkomst zal zorgen… en oké.. soms is die uitkomst niet zoals wij het zouden verwachten of zouden willen zien… maar Hij heeft het beste met ons voor, dus wat de uitkomst ook zal worden het zal uiteindelijk een perfecte uitkomst zijn… een uitkomst waar ik verder mee kan!
Heb jij ook zo’n houvast… kun jij geloven dat God ook voor jou een uitkomst heeft!!??
Als je Mij zoekt , zal Ik Me door je laten vinden, maar als u zich van Hem afwendt, zal Hij zich van u afwenden. 2 Kronieken 15:2
Elke morgen lezen wij uit ons dagboekje… het dagboekje van Sarah Young Vandaag met Jezus… Een prachtig waardevol boekje.. ik raad dit iedereen aan om aan te schaffen en de dag er mee te beginnen… het brengt je op dat moment even dicht bij Jezus en zij zet je ook tegelijk aan het nadenken..
Zo ook van de week… Als je mij zoekt… wat is het belangrijk om God elke dag te zoeken… om elke dag opnieuw te beginnen met Hem… ik heb gemerkt dat, als ik door drukte of anderen dingen die je dag zo gauw in beslag nemen, een dag oversla.. dus niet de dag begin met God, dat mijn dag anders verloopt dan de dagen die ik met God begin..
Herken jij dat ook?
Doordat ik dit heb ervaren probeer ik elke dat te beginnen met God…een stukje lezen en door gebed in gesprek gaan met mijn Vader, de dag aan Hem op te dragen… natuurlijk lukt het ook wel eens niet, ik ben tenslotte ook maar een mens..
Dus deze dag begonnen we ook met God en we lazen de overdenking horende bij 2 Kronieken 15:2.. en dan lees je de zin “Als je Mij zoekt, zal ik Me door je laten vinden”… wauw… die komt binnen…wat een waarheid… het is namelijk echt zo, als wij de dag beginnen met God… dus als wij God aan het begin van de dag opzoeken en met Hem de dag beginnen/openen zal Hij zich laten vinden
Maar wat betekend dat dan?
Ik heb ervaren als ik de dag met God begin en er komen dan moeilijkheden op je pad, dan kun je ze aan, dan voel je je sterker en sta je veel sterker… omdat je Hem van het begin van de dag hebt betrokken bij jou dag… en echt waar dan laat God hem vinden en als God er is dan geeft Hij jou steun en kracht en vooral wijsheid om het probleem aan te kunnen en op te lossen..
Goh wat klinkt dat makkelijk zou je denken.. toch??
Nou Ik kan je vertellen dat het helemaal niet zo makkelijk is dan het klinkt.. want wat is het moeilijk om God soms te vinden… Oké we beginnen elke dag met God.. dus ja dan zou je kunnen zeggen “dan heb je Hem toch gevonden?” Ja oké.. gevonden wel maar heb ik ook echt contact met Hem dan? eerlijk??.. nee… Ik ervaar dat er wel wezenlijk verschil zit in God vinden en echt contact met Hem hebben… en dan bedoel ik echt contact…
Er kan zoveel ruis op de lijn zijn voor je echt contact hebt met God, je hoofd kan zo vol zijn van je dagelijkse problemen, zorgen, ziekte wat je met je meedraagt, waarmee je soms s’morgens al van bed komt… en dat kan je dan zo belemmeren in het echte contact… en ja helaas weet de boze ook wat jou zwakheden zijn en gebruikt ze graag om jou bij God vandaan te houden…. en fluistert het dan in je oor..of brengt juist op dat moment je problemen even in je gedachten.. of laat je even voelen hoe ziek je bent, of hoe moe je bent…brrrr
Wat is het dan fijn om te mogen ervaren dat God mijn pogingen op dat moment wel ziet, en ook ziet hoe jij worstelt met je zwakheden.. en Hij weet ook dat diep in jou hart het verlangen is om contact met Hem.. Hij kent jou hart.. en Hij komt dan met Zijn liefde en laat Hem vinden… dat je mag ervaren dat Hij boven je problemen staat….en dat Hij dat dan laat zien door een Bijbeltekst zoals vanmorgen eruit te laten springen… waarmee Hij mij bemoedigt door tegen mij te zeggen: He Mirjam…Kom maar vertrouw mij maar.. Ik ben er echt.. en als je Mij aanroept dan ben ik er… als je blijft komen dan kom Ik ook… want als je Mij oprecht zoekt dan zal Ik mij laten vinden… wauw wat een bemoediging…
En het mooiste is dan dat ik helemaal warm wordt van deze intense dingen die ik dan ervaar met God en dat overstijgt dan op dat moment mijn zwakheden waar ik op dat moment zo’n last van heb… en dan kan ik, echt waar….makkelijker de dag doorkomen omdat mijn dag met een bemoediging is begonnen… want als ik dan een probleem tegen kom die dag… denk ik veel gauwer… Heer U staat boven mijn problemen…met U kan ik het aan… dat is de kracht van de dag beginnen met onze God….
Maar de keuze hierin ligt bij ons.. kies jij voor de dag met Hem te beginnen of denk je van dat komt wel… ik zie wel wanneer ik vandaag een gaatje heb om contact met Hem te maken… nou dan kan ik je wel vertellen… dat gaatje komt niet… want er is steeds wel weer wat….
Ons leven bestaat uit keuzes.. zo heeft God het bedacht.. als Hij bedacht had dat alles in ons leven Hij zou bepalen, dan had Hij wel allemaal marionetten van ons gemaakt.. Hij trekt aan deze kant van het touwtje en je slaat die richting uit… dit wilde God niet.. God heeft ons mensen geschapen met een eigen wil… Hij wil heel graag dat alle mensen die hij gemaakt heeft leven naar Zijn wil.. en hoe weet je wat Zijn wil is… dat leer je door elke dag de dag te beginnen met Hem, door in Zijn woord te lezen en met Hem te praten.. met Hem de dag door te nemen… en ik vind het dan fijn omdat middels een dagboekje te doen.. omdat daarin vaak de Bijbeltekst op een praktische manier wordt uitgelegd waar je vaak ook wat mee kan… en doordat je dan praktisch van Hem leert kun je dit weer betrekken in de keuzes die je gaat maken in je leven.. en wat is het dan fijn om de keuze te maken om de dag te beginnen met Hem..
En ik ervaar dan, dat er vanaf het eerste moment van contact die dag, er meerdere momenten op de dag ontstaan dat ik contact met Hem heb … want elke dag bestaat mijn dag uit moeilijkheden… beren op de weg die ik elke keer weer moet verslaan… dit kunnen praktische problemen zijn, lichamelijke problemen, geestelijke problemen.. en ze komen elke dag weer…. ik denk wel eens bij ons houdt het nooit op, en soms kan ik dan zo verlangen naar rust… ons leven is namelijk zo turbulent… in alle opzichten.. dat ik het soms uitschreeuw naar God… Heer ik verlang zo naar rust… even helemaal niks… ik ben zo moe van het vechten tegen die beren…
Soms doet het mij ook wel eens glimlachen, dan moet ik denken aan die man die een keer tegen mij zij… Mirjam.. zolang er strijd is mag je weten dat je op de goede weg bent… want een christen zonder strijd mag bij hem zelf te rade gaan of hij of zij nog wel een christen is…
Gelukkig is God zo genadig voor mij dat ik ook mag ervaren dat Hij er in de stormen is, gewoon als een feit… daar hoef ik niet meer aan te twijfelen.. Hij is er gewoon en als ik de dag dan ben begonnen met God, krijg ik meer energie, vertrouwen, rust en vrede en dit ervaar ik dan in het verslaan van die beren op de weg…
Als ik dan weer een beer heb verslagen, dan ben ik zo dankbaar en ervaar ik zo’n vrede. En dan dank ik God voor de hulp die Hij mij heeft gegeven in welke vorm dan ook om die beer te verslaan….. en deze dankbaarheid en vrede zijn nauw aan elkaar verbonden zo schrijft Sarah Young..
“hoe dankbaarder je bent hoe beter je Mijn Vrede kunt ontvangen, en het omgekeerde is; hoe meer vrede je hebt, hoe makkelijker het is om dankbaar te zijn”…
En dan schrijft ze een heel mooi stukje wat ik jullie niet wil onthouden… wat mij enorm heeft bemoedigt..
Deze rustige dankbaarheid is onafhankelijk van de omstandigheden; het komt voort uit je vertrouwen dat Ik altijd doe wat het beste is, zelfs wanneer je mijn wegen niet begrijpt.
Mijn vrede functioneert als een scheidsrechter in je hart, die een juist oordeel velt over de vragen en twijfels die in je opkomen. Wanneer je bezorgd begint te worden, gebruik deze gevoelens dan als een aansporing om met Mij te communiceren. Praat met Me over alles wat je dwarszit. Vertel Mij al je wensen met DANK. Omdat je van Mij bent – Innig met Mij verbonden- zal Ik je hart en gedachten met Mijn vrede bewaren. Vergeet niet dat dit een bovennatuurlijke vrede is DIE ALLE VERSTAND TE BOVEN GAAT.
Wauw wat mooi… wat is dat een mooi beschrijving van de Vrede die je gaat ervaren als je de dag begint met Hem… als je voor dat de dag begint de HELE dag aan Hem geeft…. met alles wat daarin voorbij komt.. al je afspraken, al je problemen, zorgen en beren op de weg die je hebt te verslaan en dan gaat Hij met jou mee die dag en gaat samen met jou in Zijn vrede die Beren verslaan… op Zijn manier zoals Hij het wil… en dat is dan ook mijn verlangen…
Ik hoop dat ik jou heb kunnen bemoedigen/aansporen om ook de dag met Hem te beginnen….
Wat een ware tekst…en wat geeft dat een Rust Toch…..???
Weet je…als je God voor de 100% daarin vertrouwd dan kan er alleen maar Rust en Vrede komen in je hart!
Vertrouw jij jou Schepper ook voor de volle 100% dat Hij het beste met je voor heeft….
Hij heeft jou gemaakt….en een Schepper koestert zijn Creatie…. en wil dat het tot volle bloei komt!
Oké als het goed gaat is dat niet zo moeilijk maar als de tijden lastiger worden.. .als je zorgen hebt…als je met ziekte te maken hebt of werkeloosheid….of eenzaamheid…kan je dan nog voor 100% vertrouwen gaan?
Kun jij Hem de ruimte geven, vaak nemen wij de meeste ruimte in omdat wij de regie willen houden…de controle zodat wij weten wat er gebeuren gaat….maar Hem vertrouwen is alles uit handen geven en Hem alle ruimte geven in alle facetten van je leven…en dan gebeuren er mooie dingen.. want dan kan de Schepper aan de slag om jou tot volle bloei te laten komen…bloeien en stralen daar waar de schepper jou heeft neer gezet…
En ook al over zien wij steeds maar kleine stapjes van ons leven….Hij overziet alles en weet precies wat er nodig is om ons tot volle bloei te laten komen in het plan wat Hij voor jou heeft…
Hij vraagt hiervoor maar 1 ding van ons… 100% vertrouwen… en Hij kan dan de rest doen…
Wat geloven voor mij inhoudt.. .is niet eerst zien dan geloven.. .maar geloven is voor mij Hem 100% vertrouwen in alle facetten van mijn leven dat Hij het allerbeste met mij voorheeft…wat er ook gebeurt..
Ik heb geleerd en ik leer elke dag weer…hoe meer ruimte ik Hem geef in mijn leven…hoe meer ik op Hem vertrouw…Hij die ruimte in kan nemen om mij bij te schaven en te polijsten, en dan mag ik Zijn plan voor mij ontdekken en zien en beleven hoe Hij mij bedoelt heeft als een prachtige Creatie…stralend en vol passie aan het werk in Zijn koninkrijk in dienst van mijn Schepper…
En hier mag ik elke dag opnieuw voor gaan… want het gaat met vallen en opstaan….en elke dag een stukje dichterbij het volmaakte plan…
Vorige week heb ik een interview gegeven bij Radio Eenhoorn in het programma Tichterby!
Ik heb toen beloofd om het interview in een blog te verwerken…
De uitzending werd in blokjes verdeeld van ongeveer 10 minuten en tussendoor werd er muziek gedraaid die ik zelf uit had gezocht en paste bij mijn verhaal… het was best wel lastig, wat vertel ik wel en wat vertel ik niet… heb zoveel meegemaakt, dat als ik alles ga vertellen het bijna een boek is… of dat ik wel een hele dag kan vullen, en ik had maar met elkaar ongeveer 50 minuten… tjonge dat was best wel lastig, vooral voor mij die het heerlijk vind om te kletsen..hoe vertel je een levensverhaal wat al 46 jaar duurt in ongeveer 50 minuten…dat is natuurlijk onmogelijk, dus moest ik keuzes maken…
Ik werd gebeld en de uitzending zou beginnen.. maar wat gebeurt er, ik kon niet doorverbonden worden met de studio… ze kregen mij niet op de radio… brrr.. ik vond het al zo spannend… en nu lukte het niet…ze probeerden met alle macht het voor elkaar te krijgen maar wat ze ook deden.. het lukte niet…
Wij kregen heel erg het gevoel dat er iemand anders achter zat… er was natuurlijk de nodige strijd al geweest van te voren bij mij , en wat de andere kant (lees duivel) niet wil is dat wij van God getuigen… dat wij God alle eer geven.. en hij zal er alles aan doen om het niet door te laten gaan, dus hij probeerde het..
“maar onze God is groter en Overwinnaar”,
Ik had wel zoiets van dat heb ik weer…. want het gaat bij mij nooit iets volgens het boekje…. dat is in mijn leven nog nooit zo gegaan dus nu ook niet… en na een half uur, met inspanningen van een externe hulp die in sneltreinvaart naar de studio was gekomen, slaagden ze erin dat ik verbinding had met de studio en het interview kon beginnen….
Ondertussen was de spanning aardig opgelopen en ik had in het begin moeite om mijn stem onder controle te krijgen… de zenuwen gierden door mijn keel… het was wel jammer dat ik de presentatrice heel slecht verstond.. want ze was erg zacht door de telefoon, waardoor ik heel goed moest luisteren naar wat ze zei… en ja als ik haar niet hoorde sprak ik door..maar achteraf hoorde ik dat ik haar regelmatig in de rede was gevallen… dit vind ik natuurlijk heel erg jammer, maar ik hoorde haar erg slecht dus kon hier ook niks aan doen…. maar na het voorstellen wilde ze eerst maar het eerste lied laten horen zodat de spanning even kon zakken……
Opwekking 760 Wie vrees ik nog
Na het lied stelde ik mij voor, wie ik was en over mijn thuis situatie… dat ik in 2014 ben getrouwd nu alweer bijna 3 jaar…en dat wij op een gegeven moment vanuit Friesland naar Twente zijn vertrokken en dat wij in Goor belanden, maar omdat ik meer aangepast moest gaan wonen omdat er een elektrische rolstoel voor mij moest komen en dit paste niet in onze huidige woning, dus moesten wij in korte tijd weer verhuizen, en dit was best wel lastig want wij woonden nog maar net in Goor, maar er was in onze omgeving geen aangepast huis dus keken wij verder om ons heen… en schreven ons ook in bij de woningstichting in Borne want daar wilden wij ook wel heen en binnen 2 weken hadden we een woning in Borne, een prachtig appartement, helemaal aangepast…
Maar voor dat wij die woning konden accepteren moesten wij akkoord hebben van de WMO, dat gebeurde maar niet en het duurde maar en duurde maar, en de woningstichting zei dat ze de woning wel voor ons vast hielden totdat wij akkoord hadden van de WMO… maar dat ze dat normaliter niet deden, en waarom ze dat nu wel deden dat wist hij ook niet… nou dat wisten wij wel… God had dit plekje voor ons bedoelt… want alles viel op zijn plek.. het bijzondere was dat wij in 2013 elkaar weer voor het eerst hadden ontmoet in Borne, mijn man had, voordat onze relatie begon daar altijd gewoond…en het was nog dichter bij de kinderen waarvoor wij mede uiteindelijk weer voor Twente hadden gekozen… door dit alles was voor ons het cirkeltje weer rond… wij konden samen een nieuw leven opbouwen in Borne… de plek die eigenlijk voor ons heel dierbaar was geworden…
Ze vroeg waarom ik voor dit nummer had gekozen, dat zal niet zomaar geweest zijn…en dat was ook zo….dit lied gaat eigenlijk over angst en mijn leven bestond tot 2010 voornamelijk uit angst… tot 2010 heb ik niet een gelukkig leven gehad… verre van dat…dit was al in mijn kinderjaren begonnen omdat ik in een erg beschermende omgeving ben grootgebracht waardoor ik weinig contact had met de buitenwereld…waardoor de buitenwereld eng was, en ik ook niet veel van de buitenwereld begreep, en dus ook niks van de buitenwereld meemaakte.
Toen ik op mijn 17e de stap zette om die buitenwereld te gaan verkennen, dacht ik dat ga ik wel redden… ik ben er helemaal klaar voor om die enge wereld in te stappen…maar ik redde het niet, ik raakte overspannen en kreeg een burn-out, zoals ze dat tegenwoordig zeggen… deze periode heeft ongeveer 2 jaar geduurd en toen trof ik mijn ex-man…. ik dacht nu ga ik een nieuw leven tegemoet, ik heb mijn ware liefde gevonden, nu begint mijn leven.. maar dit bleek uiteindelijk heel anders uit te pakken voor mij….wij bleken gewoon niet bij elkaar te passen…hierdoor raakte ik psychisch in de knoei en voelde ik mij gevangen binnen mijn relatie, en op den duur ook in mijzelf.
Doordat ik steeds meer in de knel kwam met mijzelf en binnen de relatie, ook omdat er nare dingen gebeurde binnen onze relatie…werden mijn klachten ook steeds heftiger… ik slikte nog een beetje medicijnen van mijn eerdere burn-out, maar door de verergering van de situatie, en het gevoel dat ik ergens in gevangen zat waar ik niet uit kon ontsnappen… werden de medicijnen steeds meer opgehoogd…. maar ondanks de medicatie werden mijn klachten niet minder en bleef ik ook ontzettend angstig.. die medicijnen konden mijn angst niet dempen, want wat er eigenlijk gebeurde was dat de medicijnen mij alleen maar angstiger maakten…ze verdoofden mij wel maar de bijwerkingen van die medicijnen was dat je er ook angstiger van kon worden, psychoses van kon krijgen enz….(bij paracetamol bv is een pijnstiller wat je bv gebruikt voor hoofdpijn, maar in de bijsluiter staat ook dat de bijwerking van paracetamol hoofdpijn kan zijn)… en dit deden de medicijnen bij mij…de mensen dachten, ze word steeds zieker en zieker psychisch, maar ik werd juist zieker van de medicatie die mij enorm triggerden… zij gaven bij mij achteraf gezien de tegenovergestelde werking…natuurlijk speelde mee wat er in mijn relatie gebeurde en de gebeurtenissen die ik om mij heen mee maakte, dit zorgde te samen dat ik steeds meer in de knel kwam te zitten.. deze situatie heeft ongeveer 20 jaar geduurd…
In 2009 kwam ik op een punt dat ik het uitschreeuwde naar God, ik zag het niet meer zitten… ik had gelukkig altijd mijn geloof behouden in God, ik denk dat God mij vastgehouden heeft, ik schreeuwde het uit naar God en deed God op dat moment een voorstel… of ik kom naar U toe, of U haalt mij op… ik wist dat het een bizar voorstel was maar ik zag op dat moment geen uitkomst meer… en het gekke was, dat ik als ik zou gaan, ik zeker wist waar ik naar toe zou gaan.. ik zou naar God gaan daar had ik geen twijfel over… ik was voor veel dingen bang, maar daarvoor totaal niet…. maar God had een ander plan met mijn leven…
Hij heeft ingegrepen.. Hij heeft heftig ingegrepen…
Ik wist helemaal niets van onze financiële situatie af, binnen onze realiteit, dat regelde mijn ex-man allemaal, ook omdat ik natuurlijk als een zombie leefde…. op een dag haalde mijn moeder mij op, ik was ergens… en ze zei je moet thuis komen… jullie zijn uit huis gezet… ik snapte er niks van… en ik ging met haar mee… dit was een enorme klap voor mij…je wereld stortte in, al je zekerheid onder je voeten verdween…. ik wist niet meer wat ik moest, ik wist niet meer waar ik naar toe moest…ik had niks meer, geen huis meer… geen dak boven mijn hoofd….. ik dacht hoe moet het nou… gelukkig had ik erg lieve ouders die mij opgevangen hebben…. want mijn ex-man was in geen velden of wegen te bekennen… die was met de noorderzon vertrokken… en helaas heb ik die ook nooit meer gezien…. tot op de dag van vandaag!
En ja dat was een heftige periode, je wordt natuurlijk helemaal op je zelf teruggeworpen… in alles.. in de praktische kant maar ook de financiële kant… en natuurlijk was ik zelf ook nog niet in orde, ik zat nog zwaar onder de medicijnen… de scheiding kwam er door.. dit was ook erg moeilijk want heb daar best wel mee geworsteld… je mag toch niet scheiden, zo heeft God een huwelijk toch niet bedoeld… je beloofd elkaar trouw tot de dood je scheidt… maar tijdens die worsteling heeft God mij laten zien dat het goed was… ik had voldoende redenen om de scheiding in gang te zetten… en met Gods woord mocht ik ontdekken dat het in sommige situaties oké is… en toen kreeg ik ook de rust en vrede van God hierin… en heb ik het ook in alle rust kunnen regelen…
Maar toen kwam het volgende… ik dacht ja ho eens even… die medicijnen en die labeltjes die ik in die 20 jaar opgeplakt had gekregen… dat ben ik helemaal niet… dus ik ben naar mijn toenmalige psychiater gestapt en gezegd, ik wil van die medicatie af, ik wil afbouwen… maar er was geen enkele arts die mee wilde werken…. ze zeiden dat kan niet… dat gaat helemaal fout.. dan wordt je weer psychotisch en moet je weer worden opgenomen… ik zei: “nee hoor.. dat gebeurt niet.. want wat jullie allemaal denken wie ik ben, met al die labeltjes, ben ik helemaal niet… maar ze wilden niet meewerken, op een gegeven moment kwam er een nieuwe arts uit Assen weet ik nog wel, en die zei: “weet je wat, we gaan het gewoon proberen… lukt het niet dan zien we wel waar het schip strand….” Hij zei lukt het niet dan heb ik je er zo weer aan hoor… ik zei deal…daar ga ik mee akkoord…
In 2 jaar heb ik alles afgebouwd… in de laatste week was ik echt een junk… ik werd vreselijk ziek, je bent even helemaal van de wereld… ik weet nu wat een verslaafde doormaakt, meemaakt als hij of zij afkickt… maar ik ben nu 4 jaar verder en heb nog geen enkele terugval gehad of medicatie meer aangeraakt… tenminste niet die medicatie…
Na dit hele verhaal gingen we luisteren naar het lied van Elisa Mannah
Een nummer wat precies beschrijft hoe ik jaren de wereld heb beleeft, ik heb natuurlijk heel lang in een cocon geleefd…als en standbeeld…maar toen ik met de medicijnen afbouwde ontdooide ik langzaam… en toen ik van alle medicijnen af was veranderde ik… mijn angsten verdwenen helemaal….ik was bevrijd en mijn leven begon helemaal opnieuw.. en na 20 jaar als een standbeeld te hebben geleefd, want zo heb ik het wel altijd gevoeld….ik keek vanaf een zijlijn naar de wereld… naar die grote boze enge wereld… en toen kroop ik langzaam uit die cocon…
Dit kon ik natuurlijk niet alleen… ik heb wel hulp gehad van een christelijke begeleidster/hulpverleenster, om alles een plekje te kunnen geven… want alles wat er was gebeurt in mijn leven was niet niks… en het is denk ik logisch dat je daar hulp bij nodig hebt… het heeft mij enorm geholpen om te worden zoals God mij heeft bedoeld… en als je naar de vergelijking kijkt van een cocon, dan denk ik dat ik er nu wel langzaam uit gekropen ben en een mooie vlinder aan het worden ben… en daarom is de Vlinder ook een symbool van mijn leven geworden…
Ik heb, na mijn laatste pilletje te hebben geslikt, een periode gehad van enorm veel energie… ik leefde weer…ik pakte het leven weer op.. ik ging weer vrijwilligerswerk doen, actief in de kerk.. ging weer op een koor enz.. enz.. die periode heeft ongeveer een halfjaar geduurd en toen kreeg ik rare klachten…ik denk dat mijn lichaam ontdekte dat ze het spul/vergif niet meer kregen… mijn lichaam begon het te missen… en mijn lichaam keerde zich op dat moment tegen mij en dat doet het nog steeds…. ik heb ongelofelijk veel pijn in mijn spieren… want mijn spieren zijn natuurlijk 20 jaar verslapt geweest door de medicatie… een arts heeft wel eens tegen mij gezegd… jij krijgt zoveel medicatie daar gaat een paard van ondersteboven maar Mirjam hobbelt gewoon door… aan het einde van mijn afbouw periode heeft de arts die dat toen begeleide tegen mij gezegd.. “Mirjam ik weet absoluut niet hoe jou toekomst er uit gaat zien..want ik weet niet wat die medicijnen allemaal met jou lichaam hebben gedaan…en hoe jou lichaam gaat reageren nu je er helemaal van af bent… ik weet het niet… ik kan het jou niet vertellen… simpelweg omdat wij hier geen ervaring mee hebben…”
Nou ik ben vier jaar verder en ik weet nu wat die medicijnen met mijn lichaam hebben gedaan en nog doen.. maar mijn lichaam heeft zich tegen mij gekeerd maar God niet… God houdt mij vast… mijn lichaam laat het voortdurend afweten… wel heel wisselend trouwens, de ene dag is de ander dag niet… ik heb gelukkig niet elke dag een slechte dag…maar ik breng veel van mijn uren op bed door.. ik heb op dit moment ook een hernia waar ik mee te kampen heb… daar ben ik aan geopereerd 18 April.. ik zag heel erg tegen die operatie op, want mijn lichaam kreeg wel een narcose en daar zit natuurlijk wel spierverslappers in, dus ik dacht mijn lichaam gaat juichen… ik was heel erg benieuwd hoe het allemaal zou gaan… en hoe mijn lichaam erop zou reageren…
Maar ik merk steeds weer door alle gebeurtenissen heen, hoe vaak mijn lichaam mij ook in de steek laat, dat God mij vasthoudt… dat Hij er bij is… Hij zit af en toe gewoon op de rand van mijn bed… als ik heel veel pijn heb, als mijn man met mij gaat bidden, laat Hij zichzelf zien en dat vind ik ontzettend waardevol, kijk heel vaak voelen we het niet, verstandelijk weten we vaak wel dat Hij erbij is maar gevoelsmatig voelen we soms heel wat anders… maar God laat heel vaak aan mij zien dat Hij er is… en dat is voor mij een enorme bemoediging en daardoor kan ik ook doorgaan… ik heb wel een mooi voorbeeld wat ik daarin meegemaakt heb…
Tijdens de operatie aan mijn hernia zat best wel een risico, de narcose was niet goed voor mij… het kon een psychose uitroepen of een delier… ik ben door mijn verleden met de medicijnen daar nogal gevoelig voor… en de angst was er ook bij de artsen dat het zou kunnen gebeuren, dus we waren er wel op voorbereid….maar ik wist ook dat er heel veel mensen voor mij aan het bidden waren en ik vertrouwde volledig op God… ik wist dat Hij erbij was…mijn vertrouwen in Hem is gewoon 100%.. ik weet gewoon dat Hij erbij is en mij vasthoudt….
De operatie verliep goed.. en ik had totaal nergens last van… de narcose gaf absoluut geen bijwerkingen in die richting… ik was natuurlijk moe..doodmoe en sliep veel maar dat was ook wel weer lekker….maar verder geen enkele bijwerking had ik last van.. geen angsten, helemaal niks…ik heb God daar ontzettend voor bedankt…dat was echt een verhoring van heel veel gebeden…
Maar na een week gebeurde er iets… mijn spieren waren natuurlijk enorm getriggerd door de narcose… ze waren natuurlijk wel helemaal verslapt geweest. en als de narcose dan uitwerkt, dan gaan mijn spieren weer helemaal strak staan..wat ze normaliter al 24 uur per dag doen..daarom heb ik ook zoveel pijn, want mijn spieren kunnen zich niet meer uit zichzelf ontspannen… en toen kreeg ik een Dystonie aanval.. ik lag helemaal verkrampt in bed… de hernia was eigenlijk vrijwel direct terug, door mijn verkrampte houding was de hernia teruggeschoten… de arts wilde mij een bepaald medicijn geven, een ontstekingsremmer zodat de ontsteking weg zou gaan en de hernia zich ook weer terug trok.. hier was ik niet zo blij mee want ik kon niet goed tegen die medicijnen, het was een zusje van prednison en prednison kon ik niet tegen, hier zat een stofje in wat bij mij weer een psychose kon uitlokken, maar ik had niet zoveel keus dus ik besloot het maar te doen.. ik dacht God heeft mij ook bewaard voor nare gevolgen van de narcose, dus dit zal ook wel los lopen…
Maar na twee dagen schoot ik richting een psychose, een delier, ik lag in dat ziekenhuis bed en ik was zo bang… echt bang..zo bang heb ik mij in tijden niet gevoeld.… ik heb zo gehuild en ja het was nacht en je ligt alleen in je ziekenhuis bed en mijn verleden kwam als een nare film voorbij. Ik was natuurlijk vreselijk bang dat ik weer terug zou vallen..dat was mijn grootste angst.. En ik heb God aangeroepen… het was mijn enigste houvast op dat moment… je ligt daar alleen en de zusters weten ook totaal niet wat er aan de hand is en waar je doorheen gaat…dus mijn enige hoop was God, wat altijd mijn hoop is geweest en gebleven…het was uiteindelijk ochtend geworden en na dat ik God had aangeroepen krijg ik uit het niets een appje van onze dominee met een Bijbeltekst, het appje begon helemaal niet met goedemorgen of zo.. maar alleen maar een Bijbeltekst… en hij wist totaal niet wat er aan de hand was…en de Bijbeltekst die ik kreeg was
Hebreeën 13:5b
“Want God heeft gezegd: “Ik zal je nooit in de steek laten. Ik zal je nooit verlaten.”…
Wauw dit was een verhoring van mijn roepen naar God.. ik dacht dit kan niet, en ik las het opnieuw en opnieuw…nou dit was regelrecht een cadeautje uit de hemel. dit was een antwoord op mijn roepen naar God.. en ja nu wist ik natuurlijk dat de dominee wakker was, en op dat moment kwam er een stem die zei dat ik om gebed moest vragen, ik dacht nou nee dat hoeft niet dit is wel genoeg.. maar die stem hield aan en dat heb ik hem toen geappt en hij antwoordde gelijk met zo’n icoontje met twee biddende handen… en toen wist ik gewoon dat hij ging bidden en ik bad op dat moment vanuit het ziekenhuis mee…
Ondertussen stuurde God nog een verpleegkundige langs, die ging op bed zitten en sloeg op dat moment haar armen om mij heen, toen kreeg ik dus ook nog lijfelijk troost.. en dan denk ik, God weet precies wat wij nodig hebben…op momenten dat wij het zelf niet meer weten… Hij hield mij gewoon vast…door engelen te sturen en hiermee tilde Hij mij op.
Dit nummer gaat over hoogte en diepten punten in je leven, ik kabbel steeds verder achteruit lichamelijk en lever steeds meer in..en natuurlijk krijg ik ook wel weer eens wat terug…dus ja over rozen gaat ons leven zeker niet..en helaas is mijn man nu ook nog ziek geworden.. dat maakt dat het hier af en toe best wel heftig is..
Zijn we net verhuisd naar Borne, in de veronderstelling dat wij met ons aangepaste woning nog een heerlijk leven tegemoet gaan.. dat we kunnen gaan genieten, wordt je man ook nog ziek, met best wel een heftige aandoening, nu vasculaire executieve problemen met het vermoeden dat er misschien vasculaire dementie onder ten grondslag ligt wat nog verder onderzocht gaat worden, dit moet je dan ook weer een plekje in je leven geven.. wat je moet accepteren en dat gaat met vallen en opstaan… natuurlijk ben ik ook wel eens boos en gefrustreerd…en het woordje WAAROM roep je dan ook uit, en helaas krijg je daar geen antwoord op..
Weet je het voelt als oneerlijk..
Ik heb toch pas na 30 jaar mijn partner weer terug gevonden, ik heb toch 20 jaar niet geleefd en mij als een standbeeld gevoeld?? En nu leefde ik eindelijk weer, en waarom moet ik dan nu weer zoveel inleveren.. ben ik net die mooie vlinder… eindelijk uit die cocon weg… mag ik eindelijk gaan vliegen…
Maar ik ben niet van plan om weer in die cocon te gaan hoor!!!
Kijk waarom alles gebeurt weet ik niet, waarom wij dit allemaal moeten meemaken… ik heb er geen antwoord op.. maar wat ik wel merk, is dat ik door dit alles steeds sterker word en dan wel geestelijk sterker… en dat Hij mij er andere dingen voor in de plaats geeft bv mijn hobby’s.
Mijn hobby’s heb ik echt van God gekregen…toen ik nog in Friesland woonde maakte ik altijd de zondagskrant voor onze kerk… dit vond ik altijd geweldig… dan flanste ik het krantje in elkaar en maakte elke week een plaatje met een tekst erbij…zo begon eigenlijk mijn hobby te ontstaan, ik zocht dan een tekst op in de bijbel en een afbeelding plukte ik van internet, (wel een gratis afbeelding) en dan verwerkte ik de tekst in de afbeelding en dan heb ik een speciaal programma PiZap.com die mij dan helpt om er wat moois van te maken..maar het is voor mij ook tegelijk een stukje stille tijd, en een tijd waarin ik mij richt op God…waardoor mijn relatie verdiept met God..en het is natuurlijk een stukje ontspanning, ik vind het heerlijk om te doen…
Maar ja toen verhuisden wij naar Twente..en toen dacht ik nu kan ik het krantje niet meer doen, Help nu raak ik dat kwijt… en dat vond ik heel erg.. en dacht wat moet ik nu, wat moet ik nu gaan doen… en vroeg het God ook, Heer wat moet ik nu doen… U heeft mij dat talent gegeven en wil natuurlijk ook dat ik daar wat mee ga doen..en ja de Heer voorziet.. en dat doet Hij steeds, in dit verhaal zie je al een aantal voorbeelden van als ik God aanroep dat Hij er is en antwoord geeft en voor mij zorgt… maar dat doet Hij niet altijd direct, of Hij doet het via een appje van een vriendin, of een Bijbeltekst, of iets wat voorbij komt op Facebook.
Op een gegeven moment kreeg ik via een vriendin op Facebook een berichtje dat zij een oproep had gezien over kruimelaars… dat er kruimelaars werd gezocht voor een website DagelijkseBroodkruimels.nl .. een website waar je teksten kunt vinden verwerkt in afbeeldingen, wat zij een kruimel noemen en waar je je op kunt abonneren via de mail, zodat je elke dag een kruimel in je mailbox krijgt, maar er staan ook verhalen op van mensen die bloggen, en er is sinds kort ook een eigen webshop waar je kaarten kunt kopen die gemaakt zijn van de kruimels.. dus al met al een fantastische site..
Ik was erg onzeker en dacht dat is niks voor mij… zo goed ben ik nou ook weer niet…dat is veel te hoog gegrepen voor mij, ik doe het nog maar net, dat kan ik allemaal niet… toen kwam natuurlijk dat onzeker meisje weer naar boven, wat natuurlijk daar diep van binnen zit en ook altijd blijft zitten….ik weet er mee om te gaan, ik weet dat het een leugen is, ik weet dat ik het mag bestrijden en steeds tegen mij zelf mag zeggen dat het niet waar is….en dan gaat het ook wel goed.. maar af en toe steekt ze even de vinger op… van
“Hallo ik ben er ook nog”
maar ondanks dat probeer ik er niet naar te luisteren en doe mijn best op mijn kruimels..maar goed ik heb de stoute schoenen aan getrokken en een mailtje gestuurd…en ik dacht, nou dat zal toch wel niks worden maar goed ik zie wel… eigenlijk een mailtje waarin ik direct al aangaf dat ik niet wist of ik er wel voor in aanmerking kwam omdat ik het nog niet zolang deed en ik erg onzeker was, maar dat ik wel open stond om te leren…
Maar wat gebeurde er …een van het team belde mij op en had op mijn Facebook rond gekeken en zei dat hij wel degelijk iets zag wat hem blij maakte en ik werd aangenomen… ik was ontzettend dankbaar en blij…en ik had het gevoel van “Hé ik heb werk”… werk wat ik op bed kan doen, achter mijn laptop…en nu maak ik elke week een afbeelding of een keer in de twee weken, maar net hoeveel tijd ik heb en hoe het uitkomt..en die stuur ik dan op en dan plannen hun het in… en zo krijgen mensen elke dag een kruimel in hun mail.. of op Facebook want ze hebben ook een Facebook pagina waar ze elke dag de kruimel delen…
Het bijzondere aan deze kruimels is dat het gaat spreken, ze betekenen meer dan een stukje brood… het is levend brood… en wat een Zegen kan dat zijn voor de mensen, en het volgende nummer wat ik uitgezocht had was Zegen van Danielle Schaap
Ja als Zegen kom door regen, als genezing komt door pijn, nou dat heb ik zeer zeker in mijn leven meegemaakt en ja als je dat meemaakt.. wat gebeurt er dan…. hier moest ik even over nadenken toen ze mij dat vroeg… en toen had ik het antwoord..
Dan gebeuren er Grote Dingen!!
En dan ervaar je Zijn nabijheid… en ik kreeg van de presentatrice en enorme mooi bemoediging/ compliment wat ik erg waardeerde en ook ontzettend waardevol vond, zij zei dat toen ze mijn verhaal had gelezen, en de mooie kruimels die voorbij kwamen zoals deze van het nummer He Loves Us
Dit raakt mensen, jij weet de pijn die jouw leven raakt, om te zetten in een beeld. Maar het beeld is niet verwrongen van Pijn of van Bitterheid of van geslotenheid, maar het is steeds een beeld wat je op de een of andere manier kan doen wat Liefde uit straalt, wat Genezing uitstraalt…. Ik herken jou broodkruimels aan de afbeelding…
Dit vond ik zo geweldig dat ze dit allemaal zei, ik was er diep van onder de indruk en mijn grootste wens is ook dat ik Gods Liefde mag uitdelen, en daaruit is ook de naam van mijn website ontstaan… het is niet zomaar een simpele naam geworden als Na regen komt zonneschijn, maar hij heet Love Heals All Things.. daarom had ze het thema van deze avond ook zo genoemd…
Ja en toen kwamen we op mijn website uit… ik heb heel lang getwijfeld of ik dit wel moest gaan doen… moest ik wel beginnen met een website.. vond het best wel eng…en het is ook iets heel kwetsbaars, je deelt iets van jezelf waar een ander mee aan de haal kan gaan.. het is wel internet en gaat de hele wereld over…. maar toen zei een vriendin een keer tegen mij, (en ze wist niet dat ik al een blog had alleen hij stond niet op openbaar maar privé dus niemand kon hem lezen of vinden), waarom ga jij niet bloggen… ik dacht toen je moest eens weten.. die blog ligt allang klaar alleen ik durf niet… en toen zei die vraag stelde was dit een antwoord van God op mijn vraag of ik het wel moest doen…op mijn twijfels…
Nu weet ik dat God mij helpt met het schrijven en vertellen, want ik vertel natuurlijk wel over gebeurtenissen die ik mee heb gemaakt en nog mee maak, verdrietige dingen en mooie dingen… en het laatste wat ik wil is mensen kwetsen of pijn doen.. ik let heel goed op wat ik schrijf en hoe ik het op schrijf, en weet je iedereen leest het weer door zijn eigen bril.. ik schrijf het op met mijn bril, maar iedereen leest het door zijn eigen bril en dat is bij iedereen weer anders, want iemand kan het zo opvatten terwijl dat een ander het heel anders opvat… Gelukkig schrijf ik de blogs samen met God en dan mag ik erop vertrouwen dat God bij diegene is die mijn blog op dat moment leest… en dat Hij zijn Zegen daaraan geeft… want het is ook fijn omdat te mogen merken, ik merk het namelijk aan de reacties die ik van mensen krijg…weet ik gewoon het is goed, elke keer weer… en dat bemoedigt mij ook om door te gaan…
En ja dan heb je nog de uitlaatklep van het zingen, mijn andere hobby, wat bijna samen gaat met bloggen… het zijn twee uitlaatkleppen van mij wat ik zo nodig heb… ik schrijf nog net geen liedjes haha.. maar wat niet is kan nog komen…. wie weet…hihi
Op de achtergrond word nu een nummer van Oslo Gospel Choir gedraaid, en daar heb ik iets mee…gelukkig mocht ik dat tijdens dat het nummer draaide op de achtergrond er nog wat over vertellen…
Tijdens mijn 20 jaar psychisch ziek zijn luisterde ik altijd naar Oslo gospel Choir… elke dag.. dag in en dag uit, ik lag in die periode heel veel op de bank… mijn leven was op het laatst van bed op de bank en van de bank weer op bed… in die tijd hield ik mijn geloof vast door de muziek… door steeds te luisteren naar deze muziek bleef ik dicht bij God.. ik kende alle nummers van de Oslo Gospel Choir uit mijn hoofd… en toen ik was bevrijd na 20 jaar en uit mijn cocon kroop wilde ik weer gaan zingen en ging ik ook weer op een koor… zo kwam ik ook in 2014 bij Vecht Gospel Choir, dit was het eerste projectkoor waar ik mee in aanraking kwam en dit projectkoor had een project met de dirigent van het Oslo Gospel Choir…ik mocht zingen met de dirigent van Oslo Gospel Choir, en ook de nummers van het beroemde koor samen met allemaal andere enthousiaste zangers en zangeressen….een aantal nummers kon ik niet zingen omdat het mij zo raakte… wie had ooit gedacht dat ik nog eens nummers mocht gaan zingen wat mij door mijn donkerste periode van mijn leven heeft geleid.. en mij dicht bij God hield.. en nu mocht ik daarvan zingen … Zijn naam groot maken… en Hem zo bedanken voor wat Hij tot nu toe in mijn leven had gedaan…..
En dat ik door al die dingen die ik meegemaakt heb… door mijn werk bij dagelijksebroodkruimels, en door mijn website, en door het zingen mag ik anderen mensen bemoedigen… dat is mijn grootste wens, mijn grootste drive, andere mensen bemoedigen en Gods grote Liefde doorgeven… want Hij is een liefdevolle God.
Hij wil maar 1 ding en dat is dat jij je leven aan God geeft, en weet je dan komt straks die dag dat alles voorbij is, alles… alle verdriet.. geen pijn meer.. dat we mogen juichen en dansen, en dat het voor eeuwig is… niet voor 1 dag maar voor ALTIJD…. en wat is het dan fijn om dat te doen met iedereen die je lief is.. en wat is dat een geweldige toekomst…
Hij heeft mijn rouwklacht omgeturnd tot een vreugdedans… en dan mag ik voor altijd dansen… ik kan nu niet dansen maar ik dans in mijn hart, en Hij is dicht bij mij maar Hij wil ook dicht bij jou zijn… Hij wil met iedereen de dans van het leven dansen…
Ja en dan de vraag wat ik nog mee wilde geven aan de luisteraars…
HOU VOL!!!
Hou vol en laat niet los dan laat Hij jou niet los, roep God aan en Hij is er… Hoe diep je ook zit of op welke top van welke berg je ook staat… Hij is bij jou en houdt je vast… maar roep Hem aan en HOU VOL… en weet je die dag komt, en dan hoop ik dat je erbij bent…. en dat we samen voor God voor Zijn troon mogen Zingen en Dansen…en tot die tijd…..
Gister was het Vaderdag en omdat de kinderen kwamen hadden we besloten om niet naar de kerk te gaan… wij wisten dat er s’avonds ook een dienst was dus daar konden we eventueel naar toe als we daar nog puf voor hadden…
De Kinderen zijn geweest en het was erg gezellig… we genoten volop van de drukte, en het deed ons goed dat ze er weer waren.. halverwege de middag waren ze allemaal weer vertrokken en wij bleven voldaan achter… wat is het toch en rijkdom om dit mee te mogen maken en dat het contact goed is… het besef dat het ook anders had kunnen lopen maakt ons dankbaar…
Het liep tegen de avond en we besloten om de avonddienst te gaan bezoeken…. het was een Ontmoeting met Jezus Dienst.. waarin het draait om Aanbidding, bevrijding en genezing….de titel alleen al maakt je nieuwsgierig… dus huppekee een beetje optuttelen en we trokken naar Wierden.
Aangekomen in Wierden werden we warm onthaald door mede kerkgangers en we zochten een plekje…. we kozen een plekje achterin omdat dit gewoon makkelijker is vanwege de rolstoel….voor in de kerk stonden twee sta tafels waar brood en wijn op stond dit duidde erop dat er waarschijnlijk ook avondmaal gevierd zou worden…. en ja avondmaal geeft mij altijd een speciaal dankbaar gevoel… ook een eerbiedig gevoel… een gevoel van stil zijn…
De avond begon en er werden een paar liederen gezongen… prachtige aanbiddingsliederen die echt bij mij binnen kwamen… ondertussen vertelde de zangleidster hoe de avond er een beetje uit zou zien, je kon een kaartje voor bij de sta tafels weghalen als je dat wilde om misschien wat op te schrijven als je wat op je hart kreeg, een beeld, of een gedachte van God, of een bemoediging… alles kon je daar op zetten wat jou raakte… en dan kon je (hoefde niet) het kaartje na de verkondiging naar voren brengen en werd het tijdens de aanbidding voor gelezen… want misschien was het wel een bemoediging voor die ander…ook was er na de verkondiging gelegenheid om persoonlijk het avondmaal te vieren, gewoon tijdens de aanbidding kon je naar voren lopen en je moment met Jezus nemen, de vrijheid nemen om alles dingen/situaties bij het kruis te brengen en Hem te danken door middel van het avondmaal… alles mocht en niks hoefde, het was jou Persoonlijke Avond met Jezus… niet een avond met je broers en zussen heerlijk zingen en een overdenking, maar een persoonlijke avond tussen jou en Jezus…
Tsjonge dacht ik dat beloofd wat… ik had wel oren naar een ontmoeting met Jezus…
Tijdens het zingen van die prachtige liederen werd ik geraakt… ik werd helemaal warm van binnen en kon mij helemaal overgeven aan de Rust en Vrede die God voor mij had klaar liggen… ik kon alles loslaten wat mij die dag bezig had gehouden en merkte dat de Heilige Geest aanwezig was….dat Hij mij klaar maakte voor een ontmoeting met Jezus…
Na het eerste blokje aanbidding kwam de spreker naar voren en begon met zijn verkondiging… Bitter naar Beter…. wat een titel…. pfff best wel een pittige titel… tenminste bitterheid is niet niks…. En hij vertelde het verhaal van de Israëlieten… dat zij regelmatig verbitterd waren door de situaties die zij meemaakten…. ondanks dat God hun Zijn zegeningen gaf en voor hun zorgde, raakten zij regelmatig verbitterd… maar waarom zou je zeggen… dit kwam omdat hun verwachtingen.. hun hoop.. hun verlangens niet altijd uitkwamen… dat ze teleurgesteld raakten..
Bijvoorbeeld: Na een lange reis in de woestijn kwamen ze eindelijk bij water en ze dachten “ooooo water”… maar helaas… ze namen een slok en “Brrrr” het water bleek vreselijk bitter te zijn….. Ze riepen naar Mozes, verbitterd en teleurgesteld; “het water is Bitter” hiermee ging Mozes naar God en zei: “Heer help… de mensen hebben zo’n dorst en nu is het water bitter” toen zei God tegen Mozes “gooi een stuk hout in het water” …Mozes gooide een stuk hout in het water en het water werd zoet… Wauw wat een WONDER!!!
Maar wat nu het mooie was wat de spreker vertelde, was dat het hout wat Mozes in het water gooide niet zomaar een stuk hout was, maar dat het ergens naar verwees…. Heel veel dingen/situaties in het Oude Testament verwijzen naar het Nieuwe Testament… en hebben vaak een profetische waarde… dus dat Hout had een veel diepere betekenis, want dat hout verwees naar het Kruis van Jezus…het kruis waar de Here Jezus Zijn leven heeft gegeven voor ons!!! Zodat wij bevrijd konden worden van welke situatie dan ook!
Ik werd voor de zoveelste keer ontroerd en dankbaar dat het kruis eigenlijk zoveel betekend… Hij heeft daar geleden voor jou en voor mij en voor al onze pijn…. lichamelijk of geestelijk… Hij wil ons door het kruis Genezing geven in alle facetten van ons leven…want in Jesaja 53:5 | NBVstaat
Om onze zonden werd hij doorboord,
om onze wandaden gebroken.
Voor ons welzijn werd hij getuchtigd,
zijn striemen brachten ons genezing.
Bitterheid ontstaat uit verschillende dingen… boosheid, teleurstellingen, hoop wat niet gebeurt, verwachtingen die niet uitkomen… deze dingen kunnen uiteindelijk bitterheid in je hart geven…. maar ook door onrecht kan je bitter worden… onrecht wat jou is aangedaan…. al dat onrecht kan je bitter maken en je een bitter hart geven… pfff die kwam binnen..
ONRECHT….
Wat is mij dat veel aangedaan…. en hoe ga ik daar dan mee om… tijd om dat van binnen bij mijzelf te onderzoeken… ik zat daar in mijn rolstoel en als een film kwam mijn hele leven voorbij… al het onrecht kwam voorbij…. En dat was nogal wat….ik werd er terneergeslagen van…. maar ook de twijfel kwam om de hoek kijken…. had ik niet aan dat onrecht zelf bij gedragen… heb toch zelf sommige keuzes gemaakt….. mmmm ja dat klopt… maar sommige keuzes hadden wel een oorzaak… en sommige situaties waren op zijn zachts gezegd niet makkelijk…. Op een gegeven moment zat ik als een vlieg gevangen in een spinnenweb…. als een vlinder in een cocon.. alleen het verschil was dat ik daar niet vrijwillig in zat…. en ik kon mijzelf daar niet uit halen…ik was totaal gedrogeerd en wist soms niet eens wat er om mee heen gebeurde….maar God heeft mij in 2010 bevrijd… en heel langzaam mag ik uit die cocon kruipen….
Tijdens deze film…. dit hele gebeuren wat aan mij voorbij kwam, werd ik heen en weer geslingerd tussen allerlei gevoelens en emoties, en ineens was daar God… Hij was heel dicht bij mij…Hij maakte mij tijdens deze verdrietige film duidelijk dat sommige dingen gebeuren door keuzes die mensen maken, ikzelf en de ander….wij leven in een gebroken wereld…. met gebroken mensen en ik ben daar één van. Maar Hij troostte mij en zei “Ik was erbij” Ik was in die situaties en heb jou vast gehouden… ook al dacht je dat je helemaal alleen was… Ik was daar bij en huilde met jou mee… Ik laat jou nooit alleen…. hou dat vast!
Wat was dit een mooi moment… ik ben naar voren gegaan en ben aan het avondmaal gegaan, tijdens het avondmaal heb ik bewust de hele verdrietige film met alles erop en eraan aan God gegeven… en Hem gevraagd of Hij zich wilde ontfermen over al dat onrecht, en dat Hij aan het einde van de rit maar recht wil spreken… dat is niet aan mij… iedereen moet aan het eind van de rit verantwoording afleggen over al zijn daden…
En dan mag je het loslaten en erop vertrouwen dat het in Goede Handen is gelegd… en je wilt niet weten hoe dat voelt…..dat geeft zo’n enorme opluchting…
Ik was erg blij dat ik in mijn hart geen spoor van bitterheid kon vinden… natuurlijk ben ik af en toe wel boos op wat mij is aangedaan…vooral als ik veel pijn heb en erg last heb van de gevolgen en dat mag….Jezus wordt ook ontzettend boos om onrecht…net zo dat Hij verdrietig is met mij, is Hij ook boos met mij…. en eigenlijk zou ik niet verbaasd zijn geweest als ik heel verbitterd was geworden…maar ik gelukkig is dat niet gebeurt…en ik vroeg mij eigenlijk af hoe dat kon en God gaf mij de sleutel….
Als ik mijn boosheid aan God geef en de persoon of situatie vergeef… dan komt God in mijn boosheid en dan krijgt bitterheid geen kans… want het is opgeruimd….. dit kan ik niet uit mij zelf… ik heb gelukkig met hulp van God en fijne mensen in mijn omgeving direct na mijn bevrijding, de persoon en situatie kunnen vergeven…. en elke keer als ik moeite heb of pijn, of als ik boos ben, dan breng ik het bij God en zo krijgt bitterheid geen ingang in mijn hart…en echt er is geen beter persoon om het daar te brengen want God is een rechtvaardig God en hij oordeelt vanuit Zijn Liefde en Goedheid.
Ik zou mij voor kunnen stellen dat mensen zich afvragen hoe het nu kan dat God mij genezen heeft, en mij van al die medicijnen heeft afgeholpen. En toch lichamelijk ziek ben van de gevolgen van al dat onrecht… dat kan toch niet…. dan zou Hij toch ook de gevolgen weg moeten/kunnen nemen???
(En ik ben niet ziek van mijn bitterheid zoals ook wel eens wordt gezegd of gedacht in de christelijke wereld…want bitterheid is er niet…dus die optie is ook uitgesloten…)
Hij zou mij kunnen genezen en waarom Hij dat niet doet? Daar heb ik het al eens vaker over gehad in een van mijn blogs…dus dat is een goeie vraag… en ja dit is een vraag die mij natuurlijk ook al een poosje bezig houd…wij mensen willen altijd alles verklaren… nou ik heb er over nagedacht en mag ik je een verklaring geven?? Een misschien verklaring??
Voordat ik mijn misschien verklaring ga vertellen wil ik eerst een aantekening maken ter verduidelijking “Dat Ziekte niet van God komt” en dat God mij dus niet ziek houd om mij dit allemaal te leren, nee… maar GOD GEBRUIKT het wel… dat is mijn overtuiging… Hij kan het zo, met een knip van de vingers wegnemen…. en waarom hij dat dan niet doet?? Dat weet ik niet! Misschien…………….
Misschien gebruikt Hij het zodat ik hierdoor leer om nog meer op God te vertrouwen…
misschien gebruikt Hij het wel om mij geduldiger te maken voor mijzelf en voor de ander… ik ben namelijk met mij zelf heus niet zo geduldig hoor…
misschien gebruikt Hij het zodat ik juist in mijn zwakheid heel dicht bij God blijf.. (haha dit weet ik wel zeker dat is geen misschien)…
Misschien gebruikt Hij het om juist door mijn Kwetsbaarheid Zijn kracht te laten zien…
Misschien gebruikt Hij het wel om mij en anderen te leren dat Hij alles in Zijn hand heeft en dat Hij vroeg of laat alles GOED zal maken…
Misschien kun je hier wel helemaal niet in meegaan, maar het geeft mij kracht en houvast om door te gaan… in het zeker weten dat Hij mijn leven in Zijn hand heeft, wat er dan ook maar gebeurt in mijn leven…
En weet je, als ik alles aan Hem geef al mijn boosheid, verdriet, onrecht, verkeerde keuzes, mijn vragen en mijn waarom’s…en ik vraag Hem om vergeving dan zal;
De HEER zal je voortdurend leiden, hij zal je verkwikken in dorre streken, hij maakt je botten sterk en krachtig. Je zult zijn als een goed bevloeide tuin, als een bron waarvan het water nooit opdroogt.
Jesaja 58:11
Dit nummer hebben we die avond gezongen en zegt eigenlijk alles………
Vandaag las ik een stukje in ons dagboekje wat ik graag met jullie wil delen..
Het is zo ongelofelijk hoe God werkt en hoe Hij ons steeds bemoedigt door Zijn woord en Zijn muziek..
Hij is bij ons en Leid ons..
Ik heb je de weg van de wijsheid gewezen, op rechte paden heb Ik je gevoerd. Spreuken 4:11
Ik weet hoe verward je je soms voelt, en hoe je ernaar verlangt de weg vooruit te vinden. Je hebt veel verschillende dingen geprobeerd; je bent bij tijden vol hoop geweest. Maar je werd keer op keer teleurgesteld. Weet dat Ik je helemaal begrijp en zie hoe moeizaam je reis tot nu toe is geweest. En Ik verzeker je dat Ik elk stukje hiervan ten goede kan keren.
Dit is de weg van de wijsheid: Mij Vertrouwen.Wat er ook gebeurt in je leven. Door te vertrouwen, volg je Mij langs de juiste weg. Je komt tijdens je reis vaak dingen tegen die willekeurig of verkeerd lijken. Toch ben ik in staat om al deze dingen een plaats te geven in Mijn alomvattende plan voor het goede.
Mijn Meesterplan.
Laat je dus niet misleiden door de situatie waar jij je nu in bevindt. Je ziet slechts een heel klein stukje van een grote puzzel. Vanuit jouw beperkte perspectief kan je reis verwarrend zijn en raadselachtige wendingen nemen. Maar bezien vanuit mijn onbegrensde perspectief op het grote geheel,
Voer Ik je zeker op rechte paden!
Wat is dit mooi om te weten… soms kan ons leven zo op de kop staan en je afvragen waarom Heer… Waarom gebeurt dit of is dat gebeurt…. sommige situaties zijn zo heftig en dan heb je tijd nodig om het een plekje te kunnen geven… wat is het dan fijn om te weten dat Hij alle dingen… ja echt ALLE DINGEN ten goede kan keren… vroeg of laat, en ja soms loopt iets niet goed af, maar dan mogen wij weten dat Hij recht zal spreken, en uiteindelijk wij bij de eindstreep mogen zien dat alles een plek heeft gekregen en Hij alles ten goede heeft laten keren… en mogen en kunnen wij zeggen HET IS GOED!
Hij zal ook al onze tranen van onze ogen wissen, dat heeft Hij ons beloofd, al onze tranen vangt Hij op en bewaart ze en wij zullen het meervoudige terug krijgen in Zegeningen… wat zal dat een Heerlijke tijd zijn… en weet je laat mijn tranen dan maar watervallen worden… straks mag ik dansen van vreugde.. VOOR ALTIJD!!!!
Psalm 56:9
U heeft gezien hoe ik heb rondgezworven.
U bewaart al mijn tranen in een kruik.
Hun aantal heeft U opgeschreven in uw boek.
Als ik U om hulp roep, slaan mijn vijanden op de vlucht.
Want ik weet zeker dat U voor mij zorgt.
Ik vertrouw op U en ik prijs uw woord.
Ik vertrouw op U, Heer, en ik prijs uw woord.
Omdat ik op U vertrouw, hoef ik voor niemand bang te zijn.
Wat zou een mens mij kunnen doen?
Is het hier dan makkelijk… NEE niet altijd.. maar als je weet dat God een ongelofelijk prachtig machtig plan heeft klaar liggen voor je, dan kun je het hier op deze aarde dragen, dan is het niet te zwaar en strijd je met vreugde! En wat ik dan zo mooi vind is dat Zijn Grootheid door jou zwakte heen zichtbaar wordt… dat is mijn verlangen… dat de mensen mogen zien, dat in mijn zwakte Hij aanwezig is… en dat Hij mij kracht geeft, troost geeft, en mij ook de vreugde geeft van de overwinning…
Sorry dat ik dan af en toe ontzettend pruttel…. maar mijn Heer kan dat hebben gelukkig…. want Hij houdt zoveel van ons, en dan komt Hij weer met zijn woorden om ons te bemoedigen en aan te sporen dat het goed komt! En dat wij niet bang hoeven te zijn omdat ons leven in Zijn hand ligt… het enige wat wij moeten doen is Hem daarin vertrouwen!
Als je ene lelie of een roos van Christus bent, weet dan dat je wandel onder de doornen zal zijn
Verdrietig….. ja dat ben ik echt… verdrietig… net gehoord dat de hernia weer terug is… ja ik heb recht om verdrietig te zijn…. maar misschien is verdrietig wel niet het juiste woord maar moet ik teleurgesteld zeggen…. teleurgesteld in mijn lichaam….
En als ik zo bij mij zelf na ga en met mij zelf in gesprek ga denk ik bij mij zelf… ben ik echt wel teleurgesteld in mijn lichaam of ben ik teleurgesteld in iets anders… in iets ongrijpbaars… misschien wel in God…mmmmm….misschien is het wel teleurgesteld in mij zelf dat ik niet voldoen kan aan de mensen die zoveel voor mij bidden……au dat doet pijn….weer die worsteling om altijd mensen maar tevreden te stellen… die Pleaser in mij draait soms overuren… brrr
En zo mijmer ik verder…. en merk ik kom er niet uit… er borrelt zoveel pijn naar boven… alle blauwe plekken krijgen weer een dreun….maar dat ik teleurgesteld ben is wel zeker…
Ja de hernia is weer terug….. pfff balen… zoveel voor gebeden, door anderen en door mijzelf… en de plaaggeest is weer terug… zijn die gebeden dan niet verhoord??? Nee dat klopt… er is (nog) geen genezing gekomen voor de hernia… de operatie was goed gelukt maar door mijn andere aandoeningen is de hernia weer terug gekomen.. en toch… er is Vrede en Rust…. zo raar
Echt er is Vrede en Rust… ik kan het niet uitleggen en ik kan het niet verklaren…. ik ben dus ook absoluut NIET teleurgesteld in God… God mijn Vader, mijn Vriend…. ik ben zo blij dat ik Hem ken… en die mij die Vrede en Rust geeft ondanks de turbulentie waar wij ons in bevinden… Hij geeft dit ondertussen wel aan mij…
En ja dan kom ik bij de mensen die voor mij bidden… ongelofelijk wat ben ik daar dankbaar voor… dankbaar dat mensen mij elke keer weer voor de troon van mijn Vader brengen… en weet je al komt die volledige genezing dan niet… Hij geeft wel de Vrede en Rust die ik zo hard nodig heb… en dat is mij genoeg… die genade is mij genoeg…. aan die genade heb ik mij overgegeven en hunker ik niet zo zeer meer naar die genezing…
Natuurlijk wil ik graag helemaal beter worden, wil ik graag doen wat al die anderen kunnen, wil ik graag zonder die vreselijke pijnen leven, zonder al die pijnstillers die mij door de dag heen moeten slepen… maar de volledige genezing is er niet… dat is (nog) niet gebeurt… en het klinkt gek maar ik heb er Vrede mee, Vrede en Rust mee gekregen, het is niet meer mijn eerste streven….
Ik heb gemerkt dat mijn streven en verlangen, mijn Heer is geworden.. als ik het contact met Hem maar houd, als ik het lijntje met mijn Vader en Vriend maar open houd en ik dicht bij Hem mag leven…. en weet je dat probeer ik, en dat doen jullie door mij dagelijks in jullie gebeden bij Hem te brengen…. daarvoor mijn grote dank..
Berust ik dan in mijn lijden, ja ik berust er in… het is goed zo…. strek ik mij dan niet meer uit naar genezing… jawel hoor maar het is niet meer mijn prioriteit….
Alleen wat mij zo veel verdriet doet, is dat ik weet dat er zoveel mensen voor mij bidden voor genezing.. en dat het maar op zich laat wachten… ik merk dat ik mij schuldig begin te voelen tegenover jullie bidders dat het maar niet gebeurt…elke keer die teleurstelling, ik neem aan ook voor jullie, dat het dan weer moeilijk gaat of zoals nu de hernia weer terug is gekomen…. natuurlijk weet ik wel dat ik er niks aan kan doen dat ik niet genees, dat het niet aan mijn geloof ligt… zoals ik zo vaak in het verleden heb gehoord….deze leugens vallen mij wel aan maar ik mag ze direct wegsturen in Zijn naam en dan komt die Vrede en Rust weer van Hem…en dan weet ik dat het God is die het kan en moet doen… maar toch het raakt mij……
En eigenlijk is het al zover dat ik geen gebed meer durf te vragen.. en al helemaal niet gebed die direct uitgesproken word… mensen die lijfelijk/persoonlijk met mij bidden… en vooral als ze dan direct bidden voor genezing… ik krijg de laatste tijd dan altijd het gevoel dat ik ergens aan moet voldoen… dat ik bv uit die rolstoel (waar ik de laatste tijd veel in zit/lig helaas) moet springen… dat ik moet gaan staan en juichen dat Hij mij genezen heeft…of tenminste iets doen.. als is het iets piepskleins… maar… ik kan dat niet als er niks gebeurt… en dan moet ik ze weer teleurstellen…
Dit weerhoudt mij op dit moment ook om naar gebedsgenezingen te gaan… als je in een rolstoel zit ben je zo wie zo een potentieel slachtoffer, want wat is er mooier dan iemand op een gebedsgenezingsavond zien opstaan uit de rolstoel… het is gewoon waarheid dat iedereen dat een ontzettend groot wonder vind en dat is het ook… en als het ook echt gebeurt is het ook een GROOT WONDER…ik wil daar absoluut niet aankomen.. en ben ontzettend blij voor die persoon als het echt gebeurt en gelukkig geneest God nog steeds!!
MAAR IK DURF SIMPELWEG NIET MEER…..
Weet je ik weet het eigenlijks niet meer zo goed… Hij heeft mij zoveel Vrede en Rust gegeven in mijn situatie, Hij zegent ons elke dag met goede dingen… Hij zorgt voor ons in ALLES, de kleine en grote dingen, elke dag staat er eten op tafel, elke dag kunnen we ons kleden, elke dag laat Hij ons genieten van de dingen om ons heen, een bloem die bloeit, de zon die schijnt, natuurlijk is ons leven hectisch qua ziekenhuis bezoeken ed. en ervaren wij ook veel pijn en ongemak, en klaag ik ook af en toe steen en been, (maar mijn Vader kan dat hebben hoor)… maar dat weegt niet op tegen de zegeningen die wij van Hem mogen ontvangen, Hij geeft ons Zijn kracht en Troost en bescherming elke dag is Hij om ons heen, boven, onder, voor en achter en in ons en bovenal Hij Zorgt voor ons… en dat zou ik voor geen goud willen missen…
Deze tekst kwam vandaag voorbij…. je wilt toch niets liever dan dit beseffen en van hieruit leven….
Mussen kosten bijna niets, je hebt er al twee voor een paar cent. Toch valt er dankzij de macht van God, jullie Vader, geen mus zomaar dood op de grond. God weet zelfs hoeveel haren je op je hoofd hebt. Je hoeft dus niet bang te zijn. Jullie zijn voor God veel belangrijker dan mussen. — Matteus 10:29-31
IK BEN ZO RIJK VOOR WIE OF WAT ZOUDEN WIJ DAN NOG BANG ZIJN???
Oké er liggen nog veel struikelblokken op onze weg, en of ze allemaal opgeruimd worden ik weet het niet, en ja het is zwaar.. dat wil ik niet ontkennen, maar het leven wisselt zich af… de ene dag is de andere niet… en ik zal vaak nog tranen laten… ik zal misschien af en toe bij de muren opvliegen…maar daarin is Hij… met Zijn Zegeningen… en door mijn tranen heen mag ik blijven zingen… en dan is het lied zo van toepassing als zegeningen komen door regendruppels…
Maar er rest mij nog wel een vraag…. mag ik hem stellen? Ja ik durf het toch….
Durf je te leven Durf je weer kwetsbaar te zijn Durf je Me toe te laten Om te genezen je pijn
Durf je te huilen En daarna op te staan Om samen met Mij De wereld in te gaan
Durf je te kijken Te houden van hen Die je kwetsen en pijnigden Zo vaak uit eigen onmacht en pijn
Durf je te zijn Wie je eigenlijk bent Durf je te houden Durf je te laten zien Durf je te zeggen Dat je houdt Van wie je ziet in de spiegel
Durf te geloven Vertrouw op mij Stap uit en breek de muren Je bent geliefd door Mij En Ik ga voor je uit.
Trudy Steegman
Zou u wel voor mij/ons willen blijven bidden… voor die Rust en Vrede….en misschien genezing??
Heb lang nagedacht of ik dit zou delen met jullie…
En toch doe ik het, het is best wel heftig daarom heb ik er zolang over nagedacht… maar het is te heftig om er niks mee te doen, en ja ik heb deze site om te delen wat ik mee maak… leuke dingen maar ook heftige nare dingen… dus….
Zoals jullie allemaal weten ben ik 18 April geopereerd aan mijn hernia, mijn vorige blog “Bestaan er nog Engelen??” aan gewijd over een belevenis tijdens de opname in het Isala Ziekenhuis in Zwolle… maar er was nog veel meer gebeurt wat ik eerst even moest laten dalen en herkauwen en nadenken wat ik hier mee zou doen…
De operatie was best wel heftig en het herstel ging niet zoals het moest… door de vele klachten die ik had bv niet kunnen plassen… en de pijn die bleef, duurde het herstel langer, dit had de chirurg al een een beetje verwacht, ook tijdens het gesprek voor de operatie had hij al aangegeven dat mijn herstel zeker langer zou duren… en omdat dit dus ook zo was stelde hij voor om mij naar Deventer terug te verwijzen, omdat dit mijn ziekenhuis is en daar mijn Hernia specialist ook zit die mij doorverwezen had naar Zwolle… want hij zei je kunt hier niet langer blijven, dit ziekenhuis is niet geschikt om te kunnen blijven voor langer herstel, en omdat jou herstel langer duurt gaan we een plekje aanvragen in Deventer…eigenlijk wilde ik dit helemaal niet, zag er ontzettend tegen op… ik werd hier zo goed behandeld ik wist niet wat ik daar zou treffen, ik heb nog gevraagd of ik niet naar huis mocht maar dat kon en mocht niet… de dochter en mijn echtgenoot zaten daarbij toen de arts zei dat dat absoluut nog niet kon…ik was nog veel te ziek en had nog veel te veel pijn, dus ik moest eerst naar Deventer om meer aan te sterken en te herstellen…. Want zolang ik de morfinepomp nog had en de pijn niet onder controle was, en ik nog niet goed kon plassen mocht en kon ik niet naar huis…
De chirurg melde mij aan voor Deventer en ik moest wachten tot er een plekje vrij kwam op de neurologie in Deventer.
Dit was allemaal maandag gebeurt… en woensdag om 11.00 kreeg ik een bericht van de verpleegkundige dat er plek was in Deventer en dat ik er middags om half twee werd verwacht….Dit ging mij al vrij snel, de ambulance werd geregeld want ik kon en mocht nog niet zolang zitten… en ik werd naar Deventer gebracht…
Had er best wel moeite mee want in Zwolle ging de verzorging en behandeling erg goed en was er aardig gewend en ik wist niet wat ik in Deventer aan zou treffen…dus de tranen branden in mijn keel… maar ik had geen keus en zei tegen mij zelf zo erg kan het toch niet zijn… Deventer staat zo goed aangeschreven dat zal wel los lopen…
Ik kwam aan in Deventer en ik werd naar een kamer gebracht met twee heren… het was een driespersoonskamer… de zuster ving mij op en vertelde mij dat het heel erg druk was en dat ze eigenlijk liever hadden gehad dat ik wat later was gekomen maar dat zij een bericht uit Zwolle kregen met de mededeling dat de patiënt om half twee zou arriveren… terwijl Zwolle tegen mij had gezegd dat Deventer had gebeld en hadden gezegd dat ze mij om half twee verwachten… ik dacht nou hier gaat geloof ik iets mis…communicatie???
Maar goed ik was allang blij dat ik in Deventer was gearriveerd want de ambulance rit was niet prettig… had enorme pijnen… omdat de brancard natuurlijk niet zo comfortabel ligt als een bed en omdat ik nog steeds hele erge pijnen had was dit nou niet zo bevorderlijk voor mijn rug…dus ik was blij dat ik weer in een bed lag… de verpleegkundige deed het opname gesprek en vertelde dat de volgende dag de arts pas kwam omdat het erg druk was omdat het morgen Koningsdag was… en ze geen tijd meer had om bij mij langs te komen maar zei ze de arts komt morgen, en ja je bent hier toch nog wel even dus dat is niet erg… Ik vond dit geen probleem want ik was daar toch nog wel even.. (dacht wij)
De avond begon en ik vond het wel twee vreemde snuiters waar mee ik op de kamer lag… ten eerste communiceerden ze niet met mij en ik vernam dat ze beide ook aardig in de war waren… maar ik dacht ze liggen ook niet voor niks in het ziekenhuis…
De volgende dag kwam de zaalarts bij mij langs… ik had wel gevraagd of mijn eigen arts ook langs kon komen die mijn hernia had behandeld voor de operatie, maar dat kon niet want de neuroloog die ik voor mijn dystonie en botox behandelingen had was mijn behandelend arts…dit vond ik wel vreemd want die had toch helemaal mijn hernia gebeuren niet mee gekregen….maar de zaalarts zei dat zij contact had gehad met mijn eigen neuroloog en dat zij overleg had gehad met haar en dat zij mijn arts zou blijven nu ik hier lag….ze zei dat ze dus overleg had gehad met haar en dat ze besloten hadden om mij van de morfine pomp te gaan halen en dan wat extra pijnmedicatie in de vorm van tabletten te geven en dan morgen naar huis….. dit kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel en snapte er de ballen niet van…. En zei ook tegen de arts… “maar ik heb vreselijke pijnen en ik lig hier nog geen 12 uren en nu kan ik ineens van de morfinepomp af? terwijl Zwolle aangaf dat het nog niet kon?”….toen gaf ze aan dat ze dacht dat de morfinepomp niet meer hielp en dat ik er dan beter af kon en dan over op medicatie en dan mocht ik in principe naar huis, want thuis kon je ook liggen met pijnmedicatie daarvoor hoefde je niet in het ziekenhuis te blijven… pijnbestrijding kan ook thuis…. Ja ik dacht daar heeft ze natuurlijk gelijk in… maar vond het maar een vreemde gang van zaken….
Ze zei dan doen we de morfinetabletten wat omhoog… en ik kreeg ook arcoxia en die schroeven we ook wat omhoog….en dan hoor ik morgen van u hoe het met de pijn is… en als de zorg thuis goed geregeld kan worden dan mag u morgen naar huis…maar er werd verder helemaal niet gevraagd naar hoe het plassen ging ed.… dus ik zei maar het plassen wil ook niet… toen zei ze OOooo… dat komt wel goed….
Ze ging weg en de morfine pomp werd ontkoppeld… middags kwam de fysio en die ging met mij oefenen met lopen, nou lopen ging op zich wel redelijk maar ik had vreselijke pijnen en nu de morfinepomp gestopt was kon ik mij zelf geen shotjes meer geven dus gevolg nog meer pijn, hij zei je gaat morgen naar huis… dus hoop je niet weer te zien….en ik schrijf geen overdracht voor jou fysio thuis want ik zie je nu maar 1x en de fysio kent jou beter dan ik dus die redt zich er wel mee…. ooooo ik voelde mij zo niet begrepen en eigenlijk kreeg ik steeds meer het gevoel dat ze mij dus totaal niet serieus namen
De avond begon en ik bleef vreselijke pijnen houden…het werd steeds erger en ik gaf dat ook aan bij de verpleging…. Ja zeiden ze de pijnstillers moeten ook even hun werk gaan doen…. Maar ik had eigenlijk alleen nog maar voor de nacht de verhoging gehad van de medicatie… verder nog niet… dus ik miste mijn pomp enorm… en steeds moest ik maar aan Zwolle denken wat de chirurg daar had gezegd… je mag nog niet van de pomp af dus kan je niet naar huis… en moet je in Deventer verder herstellen…
De nacht viel in en ik moest naar de toilet… ik probeerde steeds maar af en toe wilde het nog net echt lukken… in Zwolle deden ze mij katheteriseren en ook bladderden ze mij steeds, dat is na het plassen kijken of er nog wat urine achter was gebleven omdat ik ook niet goed uit plaste..dus ik ging naar toilet en ik had niet het grote licht aangedaan omdat ik bang was dat ik mijn medepatiënten wakker zou maken… ik ging zitten en ik ging direct weer staan en dacht wat voel ik toch… bleek de hele toilet besmeurd te zijn met ontlasting… iemand had met zijn ontlasting de hele toilet bril onder gesmeerd…. Vreselijk wat voelde ik mij vies…. Ik wilde eigenlijk direct onder de douche springen maar dat ging niet… ik heb aan de bel getrokken en een verpleegkundige kwam langs… en zag wat er aan de hand was, maar ze was ook direct weer weg en zei nog gauw tussen neus en lippen door “ik maak het straks wel schoon”… ik stond daar aan de grond genageld, ik begon mij met een washandje te wassen terwijl ik dat helemaal nog niet kon… ik kon nauwelijks staan…. laat staan mijzelf wassen en zo…. Maar goed zij was zo snel verdwenen en ik voelde mij zo ontzettend vies dat ik had geen andere keus om het zelf te doen…. ik kreeg vreselijke pijnen en strompelde weer naar mijn bed, toen ik weer schoon en wel in bedje lag kon ik natuurlijk nooit meer slapen… ook omdat ik veel lawaai hoorde op de gang, van wat later bleek demente bejaarden… op de neurologie in Deventer hebben ze aan het begin van de gang de geriatrie en aan het eind de neurologie en ik lag aan het begin en ik besefte dat ik dus op de geriatrie was beland… dit maakte mij danig in de war en vreselijke herinneringen van vroeger kwamen weer naar boven.. al de jaren in de psychiatrie met ernstig verwarde personen…dit resulteerde in herbelevingen en vreselijke verkrampingen en spasmen…. Hierdoor nog meer pijn… en helaas geen voldoende pijnstillers…
Ik kreeg het gevoel of was ik ergens beland waar ik absoluut NIET wilde zijn!!!
De volgende dag kwam de arts weer langs en vroeg hoe het ging… ik vertelde eerlijk dat ik vreselijke pijnen had en dat het gewoon niet ging… toen zei ze maar je moet de pijnstillers ook even de tijd geven, dat komt vast goed… ja gaat vanmiddag lekker naar huis en dan thuis opknappen…. Ik snapte er echt niks meer van en kreeg het gevoel of wilden ze mij zo snel mogelijk slijten want mij hoefden ze toch niet serieus te nemen want die pijn was geen echte pijn maar zat in mijn hoofd! Dus zo snel mogelijk naar huis, ik merkte dat ik niet veel te zeggen had… dus ik gaf het volgende probleem aan en zei hoe kom ik thuis…Ze zei dat gaat de transfer verpleegkundige regelen die ook de thuiszorg voor u regelt…. Ik zei prima en de arts gaf mij een hand en zei het gaat u goed… ik kon wel janken!
S”Middags kwam de transfer verpleegkundige en de thuiszorg was snel geregeld dus in principe stond er volgens de artsen niks meer in de weg om naar huis… ik gaf aan hoe ik dan naar huis moest, want ja ik kan nog steeds niet zitten dat hou ik vijf a tien minuten vol en dan moet ik weer liggen…. en ik mag van de chirurg in Zwolle ook niet zitten… dus in de taxi naar huis was geen optie volgens mij… omdat ik dan een uur in de taxi moest zitten…
De transferverpleegkundige gaf aan dat zij met de arts zou overleggen want de arts moest een verklaring schrijven zodat het vergoed word door de zorgverzekeraar…even later kwam de verpleegkundige weer terug en zei dat de arts aangaf dat ik wel kon zitten dus dat zij geen verklaring schreef…. Ik zei dan wil ik nu de arts zelf spreken… en de zaalarts kwam…na al deze toestanden was mijn gemoedsrust er niet beter op geworden en ook was ik ondertussen al aardig boos geworden… maar ook ontzettend verdrietig, weer liep ik tegen een muur van onbegrip op…
De discussie begon… zaalarts legde uit dat ik technisch gezien kon zitten en dat ze daarom geen verklaring kon schrijven om met liggend vervoer naar huis te kunnen, ze zei dan neemt u van te voren maar een pijnstiller in en als u thuis komt dan moet u maar heel rustig aan doen… ik was compleet verbouwereerd…. en zei ze ”als je met ontslag gaat vanaf dat moment ben je zelf verantwoordelijk hoe je naar huis gaat” dus ik zei tegen haar…
“Als je dus met ontslag gaat moet je zelf maar kijken hoe je thuis komt, dan trekken jullie je handen er vanaf.. dus red je maar Wel Thuis”
Ze gaf als antwoord dat ik daar gelijk in had…. Ik werd steeds bozer en verdrietiger en voelde mij totaal niet serieus genomen…Toen zei ik tegen haar… ik ben vanuit Zwolle hier gekomen met de ambulance omdat ik absoluut niet mocht zitten van de chirurg en nu beweert u een dag later nota bene dat ik gerust een uur in de rolstoel kan zitten naar huis…. Dit is toch bizar… en ik zei verder: “en wat ik nog meer niet snap is dat ik naar Deventer ben gebracht om te herstellen en dat ik na 1 dag al naar huis kan…. dan ben ik wel erg snel hersteld….dan had ik toch ook vanuit Zwolle naar huis gekund? Dan had de chirurg mij heus niet eerst naar Deventer gestuurd als hij wist dat ik een dag later naar huis kon…. Toen zei ze tegen mij dat zij met Zwolle had gebeld en dat Zwolle had gezegd dat ik toen wel naar huis mocht…Nou toen werd ik zo laaiend… ik werd zo boos… want ik wist wat de chirurg had gezegd en dat ik absoluut nog niet naar huis mocht… ik dacht nu gaan jullie het dat ook nog in mijn schoenen schuiven dat ik dit zelf had bedacht …..en dat de chirurg zeker had gezegd dat ik naar Deventer moest om te herstellen en hier zaten zelfs mijn echtgenoot en de oudste dochter bij….en naar mijn weten kan je in 1 dag niet herstellen, ja dan moet er een wonder zijn gebeurd…
Dus ik zei tegen haar: “waarom ben ik dan naar Deventer gebracht als Zwolle al wist dat ik een dag later naar huis ging…. Ja zei ze dat weet ik ook niet…. Ik was zo verbijsterd…ik snapte er echt niks meer van!
Helaas had ik nog een vraag aan haar: “moet ik ook weer terug komen voor controle bij de chirurg?… Het wonderlijke antwoord wat ze gaf: “Nee dat hoefde niet en ik had over twee weken toch een afspraak had bij mijn eigen neuroloog voor de botox injecties dus de neuroloog kon ook tussendoor wel eventjes snel naar mijn wond kon kijken”…. Ik was stomverbaasd en zei: “Ik denk niet dat ze dat doet want botox gaat aan de lopende band en dan doet ze die dingen niet tussendoor” Ik had namelijk in die jaren wel geleerd dat je voor alles in het ziekenhuis een aparte afspraak moet maken want dat levert meer geld op.. dus deze afspraak klopte voor geen kanten… nou daar gaf ze mij dus ook wel gelijk in en zei toen dat ik dan wel een afspraak zou krijgen bij de arts die mijn Hernia had behandeld in Deventer dus over 4 a 6 weken voor controle bij haar….. ik vond het heel jammer dat ik niet meer naar de chirurg hoefde.. maar goed ik dacht dan maar de arts in Deventer beter iets dan niets… maar ze sprak over mijn operatie of was het niks geweest en ik moest mij niet zo aanstellen… het stelde niets voor… terwijl de chirurg had gezegd dat het een hele zware operatie was geweest…
Ik werd steeds bozer en verdrietiger over de hele gang van zaken… en wilde maar 1 ding en dat was zo snel mogelijk daar weg…
De taxi kwam en ik kreeg van te voren 10 mg morfine en toen kon ik gaan…. Die hele morfine deed niks… want de hele ophoging van medicatie deed niks… ik had vreeslijke pijnen en die bleven…. Maar goed ik moest de taxi in en de rit was de vreselijkste rit die ik ook heb meegemaakt… de arme taxichauffeur deed erg zijn best om zoveel mogelijk de drempels te mijden maar ja dat lukte natuurlijk niet goed, dus ik kwam thuis en ging op mijn bed liggen in de woonkamer en kon helemaal niks meer…ik was totaal uitgeput en kon mij niet meer bewegen vanwege de helse pijnen…
De volgende dag las ik mijn dossier door met de overdrachten ed.… en daar zie ik ineens een brief van Zwolle van de chirurg waarin staat dat ik eind mei een afspraak heb met hem…nou nu brak spreekwoordelijk mijn klomp…echt nu snapte ik er helemaal niks meer van… maar ik was wel enorm blij want dit wilde ik graag….
Alleen mijn vermoeden werd nu wel heel erg bevestigd dat Deventer het advies van de chirurg volkomen heeft genegeerd en dat ze volgens mij helemaal niet het dossier hebben gelezen van Zwolle want zij zeiden dat ik niet meer terug hoefde te komen bij de chirurg. Ik was zo gedesillusioneerd van wat er gebeurt was in Deventer en snapte er tegelijk ook totaal niks van…ik heb ontzettend liggen huilen en voelde mij aan mijn lot overgelaten…. Niet serieus genomen. Wat had ik dit in mijn hele leven al vaak meegemaakt….
De volgende dag heb ik toch maar eens met Zwolle gebeld en Zwolle zei dat het onvoorstelbaar was wat er was gebeurd… Zwolle gaf mij ook gelijk in het feit dat als de chirurg vond dat ik 1 of 2 dagen later wel naar huis kon dan was ik vanuit Zwolle naar huis gegaan en niet eerst nog naar Deventer… dus zij vonden het ook heel erg vreemd allemaal…
Mijn conclusie is dat ik afgerekend ben op mijn dossier van vroeger en wat bekend is in Deventer over mij, en niet op de gegevens van Zwolle.. en dat ik totaal niet serieus ben genomen en aan mijn lot ben overgelaten…. Er zijn grove fouten gemaakt en ik lig met de gevolgen…. Ik wil ook niks meer met Deventer te maken hebben en stop ook per direct met de behandelingen bij de neuroloog in Deventer voor mijn botox… ik heb mij nu aangemeld in Enschede bij polikliniek voor Bewegingsstoornissen die mij ook de botox gaan geven…helaas moet ik nog geduld hebben tot 28 Juni… dan gaat de arts daar mij eerst opnieuw onderzoeken en dan krijg ik daar de botox… helaas merk ik nu dat ik dus al 2 weken over de tijd ben met mijn botox injecties, wat tot gevolg heeft dat mijn ogen steeds meer dicht gaan knijpen, het licht niet goed meer kan verdragen, wind word lastig dus mijn zonnebril wordt weer even mijn maatje….mijn mond verstijfd wat het praten lastiger maakt en dat mijn neusvleugels steeds heen en weer vliegen…. allemaal indirecte gevolgen van een mis behandeling in een Ziekenhuis wat totaal mij niet zag maar een dossier!
Mijn huisarts staat gelukkig achter mij en zegt ook: “Het ziekenhuis kan dan wel goed staan aangeschreven maar je hebt te doen met de poppetjes en dan is het maar net wie je treft!
Ik laat het hier niet bij zitten en ben mij nog aan het beraden welke stappen ik hierin kan gaan nemen…. maar een klacht kunnen ze tegemoet zien!
Soms denk je dat God ver weg is, vooral als je in een benarde situatie zit of verblijft en je denkt het komt nooit meer goed… en terwijl dat jij in paniek bent en de angst je overmeesterd is God bezig om zijn engelen te mobiliseren om jou te redden en te ondersteunen in je benarde situatie…
Ik weer thuis na 10 dagen ziekenhuis… ben inmiddels geopereerd aan mijn Hernia… het was nogal een forse hernia met een enorme zenuwbeklemming, en er was zelfs en stukje wervelschijf afgebroken wat dwars zat… dus de chirurg is flink bezig geweest… omdat ik tijdens de operatie geen lidocaïne mocht hebben had ik na die tijd heel veel napijn… de meeste mensen krijgen qua verdoving narcose en lidocaïne waardoor ze na de operatie nog ongeveer 24 uur verdoving hebben zodat de pijn te dragen is… ik mag helaas geen lidocaïne hebben omdat mijn bloeddruk dan wegvalt, dus had ik ontzettend veel napijn….
Helaas was de Dystonie na de operatie niet erg aardig voor mij, en doordat de Dystonie getriggerd werd door de pijn die ik had, begon al vrij gauw de verkrampingen en spasmen op te spelen… gevolg nog meer pijn en ik kwam in een vicieuze cirkel terecht… ja en hoe kom je hier weer uit!
De neurochirurg besloot om het pijnteam in te schakelen om het dragelijk voor mij te maken… het pijnteam kwam en ik kreeg een morfine (PCA) pomp en een hele zware pijnstiller voor de nacht… dit gaf gelukkig wel verbetering en was er blij mee.. alhoewel de pijn nog geregeld er door heen schoot waren dat gelukkig momenten, over het algemeen ging het met de pomp redelijk…
De narcose was best wel een dingetje…. dit was het enigste waar ik ontzettend tegenop zag.. de operatie op zich had ik alle vertrouwen in..had een erg bekwame chirurg dus dat zou wel goed komen…. maar met name hoe ik uit de narcose zou komen bracht mij zorgen… werd ik labiel.. werd ik psychotisch… belande ik in een dellier …
Dit was best wel heel spannend ook voor de artsen en verpleegkundigen… en natuurlijk ook voor mijzelf en mijn echtgenoot… maar ik wist dat God bij mij was en met mij mee ging, ook de operatiekamer in… en eigenlijk ging ik heel rustig onder narcose…. had met mijn moeder gesproken en zij zei… zing een lied… ga zingend de narcose in misschien wordt je dan wel wakker met hetzelfde lied.. en ik ging zingend onder zeil… met het lied “Groot is uw Trouw O Heer”
Na de operatie werd ik wakker op de uitslaapkamer en ik had het flink benauwd.. mijn hart had het flink moeilijk gehad en ik kreeg extra zuurstof…. de zusters waren ontzettend aardig en stelden mij gelijk gerust dat alles goed was gegaan en dat ze blij waren dat ik er weer was… af en toe zonk ik weer wat weg maar ik was ontzettend rustig… had wel heel veel pijn maar dat was logisch…
Maar ik was verbaasd dat ik mij zo rustig voelde en nadat mijn hart weer een beetje was bijgekomen mocht ik weer naar de zaal terug…. en steeds ervoer ik die enorme rust en vrede in mij… of was er helemaal niks gebeurd… ik voelde mij helemaal op mijn gemak en veilig…dit had ik nog niet eerder meegemaakt en ik werd zo blij… een enorme blijdschap kwam over mij..ondanks de pijn wilde ik wel zingen… ik wist dat er heel veel mensen voor mij hadden gebeden en nog deden en ik wist zeker dat God mij bewaarde.. Dat God voor mij zorgde dat ik niet in de war zou raken.. Hij gaf mij rust en vrede… wat was ik dankbaar… ontzettend dankbaar… en weer kwam ik tot de ontdekking dat gebed werkt!!!!
Helaas begonnen de verkrampingen en spasmen steeds meer op te spelen, dit was wel een vervelende bijwerking van de narcose… de medicatie werd meer opgeschroefd… en de dagen duurden lang omdat ik door de pijn niet goed kon slapen… ik kreeg gelukkig elke dag bezoek en dat was een welkome afleiding..
Een paar dagen later kreeg ik een enorme aanval van Dystonie, en ik lag uren verkrampt in bed… steeds ontzettende spasmen die elkaar vlug opvolgden….ooo wat deed dit zeer.. wat een ontzettend ondraaglijke pijn.. of was er iemand met een mes in mijn rug aan het steken…hierdoor kreeg mijn rug een ongelofelijke oplawimus…. en alle pijn van voor de operatie kwam in alle hevigheid terug… oo wat baalde ik.. de chirurg was hier al bang voor geweest maar zei dat hij dacht dat de hernia niet terug was gekomen, maar dat de boel geïrriteerd was en er nu door de Dystonieaanval een flinke zwelling en ontsteking was gekomen… en ik moest hier eigenlijk medicijnen voor slikken om zo snel mogelijk die zwelling en ontsteking kwijt te raken… dus ik kreeg een zusje van prednison.. Dexamethason.. hier was ik niet zo blij mee want ik was allergisch voor prednison… dit veroorzaakt bij mij een labiele reactie dus ik was bang dat ik ook door de Dexamethason een allergische reactie zou krijgen… en hier zat ik nou niet op te wachten… het ging juist zo goed… maar ik dacht.. God heeft mij ook bewaard voor nare gevolgen van de narcose dus dit zal ook wel los lopen..
Ik kreeg voor de nacht 4 mg Dexamethason en wonderwel sliep ik als een roosje…alleen de volgende dag werd ik wakker met een vreemd angstig gevoel.. ik stond op van bed en begon enorm te shaken op mijn benen… trillen als een espenblad.. en na een half uur trillen en niet kunnen lopen begon ik te huilen.. dit heeft al met al anderhalf uur geduurd en toen werd ik rustig…. verder van de dag ging het wel aardig dus s’avonds kwam de arts langs om te overleggen… ik deed mijn verhaal en hij zei “ja het is een gok… gaan we ermee door, wat eigenlijk moet, of stoppen we maar dan duurt je herstel nog langer”… ik dacht er even over na en zei “ik heb niet zoveel keus dus laten we maar doorgaan”… en de arts besloot om dagelijks 3x 2 mg Dexamethason te geven en hopelijk had ik er niet teveel last van….. ik kreeg hem eerst weer voor de nacht dus ik dacht nou dan slaap ik in ieder geval lekker….
Maar helaas gebeurde het tegenovergestelde… ik kon niet slapen… ik deed geen oog dicht… en op een gegeven kreeg ik een ontzettend naar gevoel over mij heen… pfff wat was dat een rot gevoel… de paniekaanvallen begonnen te komen, en ik probeerde tijdens een paniekaanval goed mijn ademhaling onder controle te houden zoals ik vroeger wel had geleerd…. maar de angst werd af en toe zo groot dat mijn keel werd dichtgeknepen… na een aantal uren werd ik ontzettend moe van allen en ook heel erg labiel… ik begon te huilen…. maar ik wilde mijn kamergenoten niet wakker maken dus probeerde letterlijk mijn tranen in te slikken… nou dat moet je dus nooit doen want je stikt letterlijk…. ik kreeg op een gegeven moment letterlijk geen lucht meer… en de hele nacht was ik bezig mij zelf bij elkaar te houden…. bij tijd en wijle riep ik God aan… maar het voelde net of was Hij heel ver weg… en de angst kreeg steeds meer plek in mij lichaam…
Inmiddels was het ochtend geworden en in een keer krijg ik een whatsapp bericht binnen… de dominee…. toevallig??? nee daar geloof ik niet in.. en wat schrijft de dominee op dat moment…
Hebreeen 13:5b “Want God heeft gezegd: “Ik zal je nooit in de steek laten. Ik zal je nooit verlaten.”
BAM….die komt binnen….. en ik brak nog meer in duizend stukjes… nog meer verdriet en angst kwamen eruit… God wist precies wat ik op dat moment nodig had… Hij zei letterlijk tegen mij.. weest niet bang.. Ik ben er wel, Ik hou je vast, Ik laat je niet in de steek… op dat moment hoorde ik een stem in mij die zei… “Vraag de dominee om voor je te bidden, nu op dit moment”... Ik besloot om naar die stem te luisteren, en deed wat die stem tegen mij zei, ik typte terug dat het op dit moment helemaal mis ging, en ook wat de oorzaak was en of hij voor mij wilde bidden en dat ik met hem mee bad, elk aan een kant van de telefoon… ik kreeg direct bericht terug met twee biddende handen
Ik wist op dat moment dat er voor mij werd gebeden…. hij schreef ook dat hij dit bericht direct zou delen met anderen zodat ik meegenomen kon worden in hun gebeden…. ondertussen stuurde God ook nog mijn favoriete verpleegkundige langs en die legde de armen om mij heen… zo mocht ik letterlijk Zijn aanwezigheid even voelen.. en wat had ik dat even nodig… langzaam aan hield het huilen op keerde de rust en vrede weer terug in mij.. en niet alleen het huilen hield op maar ook de angst ging weg… de vreemde gewaarwordingen gingen weg…. en wederom wist ik en ervoer ik hoe sterk gebed is…
Bidden helpt echt…
God hoort en verhoort onze gebeden… ook al lijkt de hemel van koper.. en heb je het gevoel dat je niet door het plafond heen komt en dat God ver weg is en niet luistert! Hij is er wel, en onderwijl dat jij denkt dat het helemaal mis is en nooit meer goed komt… is Hij bezig om zijn engelen te sturen…
Weet je niet dat ik mijn Vader maar te hulp hoef te roepen en dat hij mij dan onmiddellijk meer dan twaalf legioenen engelen ter beschikking zou stellen? Mattheüs 26:53
Wauw…. wat hebben wij een onvoorstelbare grote God… ik ben zo dankbaar dat Hij mij gespaard heeft en dat het ergste wat ik kon bedenken niet is gebeurt…..
Vandaag las ik een stukje op de bijbelapp wat mij aan het nadenken zette….
Johannes 12:1 tot 8
Een vrouw zalft Jezus’ voeten
1 Jezus kwam zes dagen vóór het Paasfeest naar Betanië, waar Lazarus woonde. Lazarus was de man die gestorven was en door Jezus weer levend gemaakt was. 2 Ze maakten een maaltijd voor Hem klaar. Marta bediende Hem. Lazarus zat samen met nog andere mensen met Hem aan tafel. 3 Maria nam een pond dure parfum, echte nardus-olie , en zalfde daarmee Jezus’ voeten. Daarna droogde ze zijn voeten af met haar haren. De heerlijke geur van de parfum was door het hele huis te ruiken. 4Maar één van de leerlingen werd boos. Dat was Judas Iskariot, die Hem later zou verraden. 5 Hij zei: “Waarom is deze dure parfum niet voor 300 zilverstukken verkocht? Dan hadden we dat geld aan de arme mensen kunnen geven!” 6 Hij zei dat niet omdat hij zo graag de arme mensen wilde helpen, maar omdat hij een dief was. Hij bewaarde het geld dat ze van de mensen kregen, maar nam daarvan voor zichzelf. 7 Jezus zei: “Laat haar met rust. Ze doet dit alvast voor mijn begrafenis. 8 Want arme mensen zullen er altijd wel bij jullie zijn, maar Ik zal niet altijd bij jullie zijn.”
Het stukje ging over een gedeelte waar Maria haar flesje Nardus Olie over Jezus zijn voeten druppelde en met haar haar Jezus zijn voeten ging wassen, dit was niet zomaar Olie maar hele dure Olie, Olie wat wel een jaarloon in onze tijd waard zou zijn… en jaarloon en het werd zomaar over Jezus zijn voeten gegoten… bijzonder om daar over na te denken, Jezus was voor Maria een heel belangrijk persoon, een persoon waarvan zij wist dat Hij niet lang meer bij haar zou zijn en zij wilde Hem daarmee aanbidden, voor Hem zorgen…
Ik voelde diep respect voor Maria en dacht bij mij zelf hoe staat het bij mij… geef ik Jezus alles wat Hem toekomt? Hij gaf zijn hele leven voor mij, Hij ging tot aan het kruis voor mij… en ik… ben ik bereid om mijn leven voor Hem te geven?
Nu hoeft het natuurlijk niet dure dingen te zijn, maar mijn tijd… is dat hem waard of zit ik liever op Facebook.… te lezen hoe het iedereen vergaat en wat iedereen zoal doet… heb ik minstens 30 minuutjes van mijn tijd voor Hem over?
Ben ik bereid om te dienen, ben ik bereid om lief te hebben en dan niet alleen Jezus maar ook de mensen om mij heen, maar dichter bij huis… mijn partner…. mijn bonuskinderen… in hoever ben ik bereid om die te dienen, echt lief te hebben, alles te geven… wat in mijn vermogen ligt? Door mijn naaste lief te hebben heb ik ook Jezus lief… maar mag het mij wat kosten?
Lastig…. ik zei eigenlijk vanmorgen direct “Ja Heer het mag mij wat kosten”… ik wil heel graag tijd voor U nemen en voor mijn partner en voor mijn bonuskinderen… maar mijn dagelijkse zorgen, mijn omstandigheden… mijn pijn…nemen vaak alle tijd in beslag… en Heer mijn/onze omstandigheden zijn zwaar… en weer somde ik allerlei redenen op om te beredeneren waarom ik minder tijd had, waarom ik het lastig vind om Facebook uit te doen…het is toch mijn afleiding… maar ik werd stil en de tranen biggelden over mijn wangen… en riep uit “Sorry Heer… U heeft alles aan de kant gezet, Uw vriendschap met Uw vrienden, Uw leven op aarde, U heeft het zwaarste lijden op U genomen… en het besef dat U dat voor mij heeft gedaan…wie ben ik om zo egoïstisch te reageren”… en toen ik dat zei tegen Hem daalde er een enorme rust in mij en ik zag een beeld voor mijn ogen…
Ik zag Hem zitten op de rand van mijn bed.. en Hij strekte zijn armen naar mij uit en zei “Als je nou alles eens aan Mij gaf, je tijd, je partner, je bonuskinderen, al je zorgen, en omstandigheden, ziekte en pijn… durf je Mij te vertrouwen dat Ik het beste met jullie voor heb… dat Ik voor jullie zorg?”
En weer huilde ik van ontroering, dat Hij zomaar tijd nam voor mij en op de rand van mijn bed zat… dezelfde Jezus die voor mij aan het kruis was gegaan, ging liefdevol tegenover mij zitten en vroeg mij dit… en ik stamelde voor mij uit en zei “Graag Heer want ik kan het zelf niet meer… ik weet niet meer hoe het moet, het groeit mij boven het hoofd… ik kan het niet zelf…er gebeuren zoveel heftige dingen in mijn leven…wat ik niet meer kan handelen”…
Hij keek mij aan met warme ogen en ik zag bewogenheid in Zijn gezicht, en ik zag dat Hij het meende, er daalde een enorme diepe rust en vrede in mij… ik was opeens niet meer bang voor de toekomst… niet meer bang wat er misschien allemaal nog op ons pad zou komen het was of smolt het weg als sneeuw voor de zon… ik weet dat mijn/onze toekomst zeker is .. mijn toekomst ligt in Zijn handen en waar is het veiliger dan bij Hem, Hij die overal de controle over heeft…en mij Kracht naar Kruis geeft… en ja ik weet het leven geeft mij misschien een enorme zware last te dragen maar ik mag weten waar ik heen mag gaan met die last….Hij houd mijn hand vast en loopt met mij mee… en de meeste tijd zal Hij mij dragen…
Nu denk je misschien waar is ze dan bang voor… waarom zal ze een zware weg tegemoet gaan…
Nu ik durfde er heel lang niet over te schrijven omdat alles erg onzeker is… maar langzaam wordt er meer duidelijk, nog steeds is er onzekerheid en kan het nog heel lang duren voordat wij zekerheid hebben… maar de situatie is nu zo dat ik het niet meer voor mij zelf wil en kan houden… ik omzeilde het zoveel mogelijk in mijn vorige blogs nog maar het is voor mij nu tijd om er over te praten en te delen… en misschien dat jullie er voor willen en kunnen bidden…
Ik plaats dit ook met toestemming van mijn echtgenoot, hij weet er van en heeft mij ook nadrukkelijk gezegd dat ik erover moest gaan bloggen om het kwijt te kunnen en van mij af te kunnen schrijven…
Mijn man heeft vorig jaar november een MRI gehad van zijn hoofd omdat hij vreselijke hoofdpijn aanvallen had met Aura, na de MRI kregen we de uitslag die ons leven even stil zette…
In zijn hersenen was een witte stofafwijking gevonden, die al in fase 3 zit, de neuroloog vertelde dat zijn hersenen er uit zagen als van een 80 jarige, en dat hij waarschijnlijk al meerder Tia’s had gehad, (gelukkig heeft hij ze midden in het hoofd waardoor wij in die zin niks hebben gemerkt qua uitval), en dat zijn aders dicht slibben, maar het verklaarde wel een hele hoop en ook het verklaarde het de druk in zijn hoofd en de hoofdpijnen met aura, hij kreeg bloedverdunners en er werden meerder onderzoeken uitgeschreven, hij kreeg een verwijzing naar de vasculaire polikliniek waar hij een erg aardige internist kreeg, het vreemde is dat ze niet goed weten waar het weg komt, geen verhoogd cholesterol, geen hoge bloeddruk, geen roker..bloeduitslagen die er goed uitzagen..op een enkel dingetje na…maar alles werd uit de kast getrokken om een lichamelijke oorzaak te kunnen vinden.. ook was men bang dat de andere bloedvaten ook aangetast waren.. dus ook een scan van het hart…
Na de onderzoeken was de conclusie dat de andere bloedvaten niet aangetast waren, in ieder geval niet rond het hart en dat het dus alleen de hersenen betreft, Gelukkig…..maar ik had liever een ander bericht gehad, want aan de hersenen is weinig te doen, ons werd ook verteld dat zijn kleine bloedvaten in de hersenen al helemaal niks meer doen, die zijn stram en stijf en dicht geslibd.
Wij kregen een gesprek met de internist en die zei “Wij kunnen nu niet zoveel meer voor u doen en moeten afwachten hoe het zich verder ontwikkeld en wij willen u over drie maanden weer zien”… maar wij vertelden dat ons toch wel rare dingen opvielen.
Zijn vergeetachtigheid werd toch wel erger, niet op woorden kunnen komen, het wel in de gedachten hebben maar er simpelweg niet op kunnen komen, ook verkeerde woorden gebruiken, bv hij zegt dat de hond eruit moet.. maar mijn man zegt dan een heel ander woord bv het konijn moet eruit, ook het inzicht in het verkeer wordt lastiger, bv als er een andere auto aankomt, kan ik dan nog wel met de auto er voor langs wat menig keer net goed ging…..ook overal tegen aanlopen door de bocht te krap nemen en tegen de bank aan lopen, struikelen over zijn eigen benen… de spullen op gekke plaatsen weer terug vinden en dan absoluut niet meer weten dat hij ze daar heeft neergelegd…
Dit alles verontruste ons wel en de internist ook dus een afspraak met de neuroloog volgde, die zei “dan wil ik u toch doorverwijzen naar de geheugenpoli voor een neuropsychologisch onderzoek, met andere woorden wij willen u testen op vasculaire dementie”….
Pfff…. heftig….zachtjes uitgedrukt…er gaat de laatste tijd heel veel door ons heen… mijn man heeft sinds deze week de oproepen binnen en begin mei gaan de onderzoeken plaatsvinden…
Ons hele wereldje staat te schudden… ik merk aan mijzelf dat ik het niet begrijp, dat ik eigenlijk heel erg boos en tegelijk verdrietig ben.. op wie ik weet het niet… boos op de ziekte… boos op de omstandigheden… gewoon boos en verdrietig… maar er zit ook een stukje “er niet bij kunnen” bij…
Ik zei vanmorgen ook tegen de Heer… Ik ben bang Heer… ik weet niet wat de toekomst brengt maar rooskleurig is het niet… en ik snap het niet Heer.. ik wil en kan het eigenlijk niet geloven…. U heeft ons net bij elkaar gebracht… waarom moet ons dit overkomen… U heeft ons toch niet bij elkaar gebracht om zo gauw alweer uit elkaar te worden gehaald…U kunt toch de situatie veranderen, U bent machtiger, machtiger dan deze ziekte…
Het maakt mij enorm verdrietig en ik merk dat ik het af en toe niet kan handelen.. ook dat ik het heel erg moeilijk vind om hem te blijven begrijpen, en het geduld op te brengen…vooral als hij het niet meer weet, als hij het niet meer kan vinden… ik merk dat er heel veel verantwoording ook op mij af komt… en dan bekruipt mij de angst… kan ik dat aan.. ben ik alweer zo sterk?
En dan merk ik dat Hij mij Kracht en troost geeft… maar bovenal dat ik nog meer liefde krijg voor mijn man… dat ik nog meer van hem ga houden..ondanks zijn ongemakken, ondanks dat hij mij heel vaak niet meer begrijpt als ik hem wat vraag… dat ik het vaak een paar keer achter elkaar moet vragen voordat het daalt…
En dan ben ik dankbaar dat God mij heeft gezegend met een geestelijk vermogen wat weer helemaal oké is…en dan wordt ik mij nog meer bewust en dankbaar dat Hij mij 5 jaar geleden heeft genezen en bevrijd van mijn psychische gesteldheid, dat Hij dat helemaal heeft hersteld…. ik ben nu 5 jaar van de medicijnen af en heb nog geen enkele terugval gehad… en als ik de artsen destijds moest geloven dan had ik na 3 maanden weer een enorme terugval gehad en kon ik absoluut niet zonder de medicatie met mijn psychische diagnoses…oké ik heb mijn lichamelijk beperkingen maar ik ben dankbaar en blij dat ik geestelijk en psychisch weer helemaal oké ben dat heb ik liever dan dat mijn lichamelijke situatie goed zou zijn en ik geestelijk een wrak zou zijn….
Zo kan ik nu wel meer een steun zijn voor mijn man, mijn liefhebbende echtgenoot… altijd schreef ik dat ik op hem bouwde, dat hij mijn helpende hand was.. enz.. maar langzaamaan draaien de rollen om… moeilijk, lastig en heftig maar God geeft mij wel het vermogen om het te kunnen en daar ben ik dankbaar voor…
En gelukkig mag ik weten dat Hij mee gaat en bij elke situatie is… elke heftige onbegrijpelijke situatie, er zullen vast nog heel veel tranen vloeien, en dat mag… wij mogen het verdriet ook toelaten anders hou je het niet vol…. en deze situatie zal ook heel wat geduld van mij vergen… ik weet dat ik voor mij zelf best af en toe ongeduldig ben, vooral wat mij zelf betreft…ik moet alles eigenlijk direct kunnen, en sommige dingen moeten ook direct klaar..maar ik merk dat ik voor mijn man meer geduld kan opbrengen en ik bid God dagelijks dat Hij mij dit ook wil geven..
Liefde
Geduld
Begrip
Wij weten nog niet 100% zeker of het deze rotziekte is.. dat zullen de onderzoeken uitwijzen maar de symptomen zijn er wel en daar moeten wij mee dealen…ik maar ook hij..voor mijn man is het ook een heftige situatie, hij beseft alles nog ten volle en heeft ook wel door wat hem misschien mogelijk te wachten staat en dat is wel de heftigste fase waar wij nu in zitten… gelukkig kunnen we er samen over praten en relativeren en er samen mee naar onze Vader gaan.. Hij is degene aan wie wij ons vast mogen klampen…
Als ik dan terug kom op het eerste stukje van mijn blog dan kan ik zeggen dat ik bereid ben om te dienen en dat ik mag liefhebben degenen die God mij heeft toevertrouwd en dat ik bereid ben om tot het uiterste te gaan…dat ik ook voor hem zal zorgen, totdat het niet meer gaat of dat de dood ons scheid…ik heb 2,5 jaar mijn trouwbelofte uitgesproken en daar sta ik nog steeds achter hoe heftig het ook zal worden….
Alweer 2 weken op ons nieuwe plekje, wat een rust en wat een verademing…. onvoorstelbaar wat ruimte met je doet.
Een voorbeeldje: In ons oude huis stond mijn bed in de woonkamer maar die was zo smal dat er aan het voeteneind een kast stond waar de tv op stond en het hoofdeind stond tegen een muur, veel ruimte was er niet en uitzicht was op een blok garages…. en ik merk nu dat het mij meer gedaan heeft dan ik dacht, vooral nu ik in onze nieuwe woning ongelofelijk veel ruimte heb…. ik kan weer bewegen, ik kan weer ademhalen… RUIMTE…. onvoorstelbaar wat dat mentaal met je doet…. letterlijk en figuurlijk kan ik weer ademhalen…. en mijn uitzicht is op een prachtige kloostertuin…
Hihi ik zeg kloostertuin omdat wij in een voormalig klooster zijn komen wonen, hier zijn nu appartementen in gemaakt… maar de tuin is er nog wel en ik heb het uitzicht op de tuin… met veel groen, bankjes…. in 1 woord ik GENIET….
In mijn vorige blok verlangde ik naar rust, naar een plekje waar ik mij kon settelen, echt..ik heb het gevoel dat ik mij hier wel kan settelen en ik hoop en bid dat het dit keer mij ook is gegund….
Nu wij hier wonen start langzaam alles weer op, tijdens de verhuizing gingen alle ziekenhuis bezoeken en zo gewoon door… dit maakte wel dat de verhuizing ons zwaar viel, maar we hebben het gered… en nu langzaamaan krijgt alles zijn plekje in huis maar ook in ons lichamelijk welzijn…
God heeft ons gedragen, ik had gedacht dat ik echt helemaal uitgeput zou zijn na de verhuizing maar wonderwel voel ik mij heerlijk, ik heb wat meer energie en het lopen gaat ook ietsje beter… dit had ik niet verwacht… tijdens de verhuizing zat ik er af en toe echt doorheen, maar nu we verhuisd zijn is de rust gekomen en heb ik ook alle rust om gewoon rustig alles uit te pakken, vroeger was ik wel een persoontje met weinig geduld en moest alles direct klaar… en ging ik ook door totdat het klaar was, nu niet, ik kan makkelijk een doos uitpakken en dan een paar uur mij weer rustig neer geven, ik dacht na hoe dit nu toch zou kunnen… maar ik denk dat dit komt omdat ik nu bijna drie kwart jaar B12 injecties krijg 2x in de week… en dat ik daar nu de vruchten van pluk… wat is dat vreselijk B12 tekort… dit wens je niemand toe… ik zat in het grijze gebied maar de internist heeft toch besloten om mij injecties te geven om te kijken of het wat zou doen… nou en of het wat doet..
niet meer misselijk na de maaltijd
meer voedingsmiddelen kunnen verdragen
meer energie
chronische netelroos is verbeterd
ik loop rechter op omdat mijn rug sterker wordt
Ik injecteer nu bijna een drie kwart jaar en langzaam aan verbeteren er dingen, in het begin heb ik erg veel last van begin verergering gehad..
Als het lichaam aanvulling krijgt door middel van injecties kan het herstel beginnen alleen heeft het heel veel tijd nodig om te herstellen en ik merk dat ik nu na drie kwart jaar enig verbetering merk…wat ben ik hier blij om… het heeft mij heel wat bloed zweet en tranen gekost om die injecties eindelijk te krijgen… maar mijn inspanningen worden nu beloond…
Helaas heeft de injectie in mijn Hernia mijn diabetes weer enorm in de war geschopt… mijn diabetes was zo prachtig een gemiddelde van 40 hba1c en na de injectie moest ik weer na 4 weken ongeveer naar de diabetesverpleegkundige en van te voren moet je altijd bloedprikken en ik schrok mij een hoedje mijn hba1c was van 40 naar 69 gegaan… zo hoog had ik hem mijn hele leven nog niet gehad… ik raakte er gewoon van in paniek en zag direct het hele scenario van in het verleden verkeerd behandelde diabetes voor mijn ogen voorbij gaan… maar ja er moest wel wat gebeuren ik kon het niet onbehandeld laten en moest andere medicijnen er bij nemen, dus een nieuw middel wordt ingeschakeld Januvia… en nu 6 weken later is mijn gemiddelde ietsje gezakt naar 62 maar nog lang niet goed… ik merk het ook, zweet aanvallen, niet lekker zijn door de hoge suikers… gelukkig heb je gauwer last van hypo’s lage suiker dan van hoge suikers alleen is hoge suikers veel slechter voor je lichaam… ik baalde enorm… de diabetesverpleegkundige gaf aan dat ze hoopte dat het door de injectie kwam, want dan zou het op den duur weer beter worden…hier houd ik mij dan maar aan vast…
Maar wat zijn corticosteroïden dan rot spul… en helaas heeft het nog niet eens wat gedaan met mijn hernia, dus moet ik toch nog geopereerd worden… ik had alleen maar nare bijwerkingen… ik was een vreselijk emobommetje.. mijn diabetes kreeg een klap….. het was ook niet gegaan zoals de bedoeling was…
Eigenlijk zou ik eerst lidocaïne verdoving krijgen en dan de ontstekingsremmer erbij, maar de lidocaïne konden ze niet geven omdat ik daar een allergische reactie op heb gehad durfden ze dat niet aan want ze konden niet riskeren dat ik weg zou vallen omdat ze mij wel nodig hadden tijdens de injectie omdat ik aanmoest geven wat ik voelde, zodat ze wisten waar ze zaten… dit was eigenlijk al een kink in de kabel en ging alles al anders dan anders, en helaas hebben ze omdat er geen verdoving was gebruikt en ze dus niet goed konden merken aan mij waar ze zaten hebben ze per ongeluk het hersenvlies geraakt waardoor ik iets hersenvocht had verloren, dit heb ik gemerkt doordat ik ontzettende kramp in mijn nek kreeg en koorts aanvallen kreeg, gelukkig heeft het lichaam zichzelf weer hersteld…maar moest wel met spoed naar het ziekenhuis om hersenvliesontsteking uit te sluiten… daar gaf de neuroloog aan dat dit gelukkig niet het geval was maar dat ik wel een allergische reactie had op de corticosteroïden (prednison) injectie, ik dacht oo help waarom doet mijn lichaam toch zo raar…
Nu een aantal weken verder moest ik weer naar het ziekenhuis, ditmaal naar de neurochirurg die mij gaat opereren aan de hernia…. Hernia operatie via Microtube techniek maar na een gesprek van een 20 minuten was de conclusie dat hij mij niet zomaar wilde en kon opereren… pfff nog meer obstakels op de weg… met name om mijn Dystonie maar ook omdat mijn lichaam extreem op medicatie ed. reageert… dus stelde hij voor om eerst allergie testen te doen om uit te zoeken waar mijn lichaam op reageert en waar niet op, een afspraak met de dermatoloog werd geregeld en tijdens het consult met haar zei ze dat ze net zolang ging zoeken totdat ze een bevredigende uitslag had, desnoods naar Utrecht voor een provocatie test… nou daar zit ik natuurlijk niet op te wachten.. maar ben wel blij dat het goed wordt uitgezocht en dat ik serieus genomen word…. in middels is de allergie test druk aan de gang en krijg ik morgen de uitslag…
Tijdens het gesprek met de neurochirurg gaf de arts aan dat mijn Dystonie ook nog wel een ding was… mijn verkrampingen in mijn lichaam houd ook de hernia in stand en kan een behoorlijk herstel na de operatie in de weg zitten… maar ik had niet veel keus zei hij, of ik bleef (waarschijnlijk) mijn hele leven op bed liggen, want zitten kan ik niet omdat het een forse hernia is net boven mijn stuitje… of de operatie en voor 80% hopelijk de hernia verwijderen met koffiedik kijken qua herstel… het is een gok en kiezen tussen twee kwaden…. eigenlijk weinig keus dus… en heb besloten om dan toch maar de gok te wagen en mij te laten opereren…
Maar de Dystonie is niet alleen het probleem ook de narcose zal een enorme trigger zijn voor mij en dan vooral mentaal… van de injectie had ik mentaal al erg veel last laat staan een narcose… een en al spierverslapper, voor mijn lichaam een heerlijke drug…mijn spieren zullen helemaal verslapt zijn maar na de narcose zullen mijn spieren enorm verkrampen.. maar ook zal het mijn geestelijk welzijn totaal ontwrichten… hier zie ik nog het meest tegenop… ik denk omdat het ook heel veel herinneringen oproept… nare herinneringen… maar ja ik kan het niet ontlopen en zal er doorheen moeten….
Gelukkig heb ik een hele lieve man die naast mij zal staan en mij daarin ontzettend begrijpt…. #zegeningen….
Dit hele gebeuren zal op zijn minst 12 weken duren, de neurochirurg heeft gezegd dat ik op zijn minst 12 weken uit de running zal zijn… iets waar ik tegenop zie als een berg…12 weken hier op bed…. 12 weken tussen vier muren… pffff… voor mij, een gezelschap mens is dat een ware straf…
Hoe kan ik mij hier dan op voorbereiden, om mij zelf een positieve boost te geven zodat het te handelen is en ik niet een en al stress krijg van te voren… pfff lastig…. maar gelukkig ben ik een positief ingesteld persoon en denk ik altijd dat het glas halfvol is…dit heb ik gelukkig wel geleerd na wat ik allemaal heb meegemaakt…het kan altijd erger, dan denk ik dat er zeer zeker mensen zijn die het nog zwaarder hebben, mensen die nog zieker zijn….
maar nog een mooier is het gegeven dat ik een bron heb waar ik altijd naar terug keer, een bron die niet uitgeput raakt, een bron waar ik altijd uit mag putten.. deze bron is mijn levensbron, het geeft mij leven en levensvreugde… maar ook zorgt het er voor dat ik het volhoud met wat ik mee maak… het geeft mij kracht, kracht om door te gaan….
Wat kan je dan naar een rustpunt verlangen…. nu wij midden in een verhuizing zitten des te meer… een rustpunt, een veilige basis, een plekje waar je even helemaal kunt uitblazen, op adem komen van alle hectiek…
Maar daar moet ik nog even op wachten…. of toch niet, kun je tussendoor ook die rust pakken, een plekje zoeken waar je uit kan blazen en op adem kunt komen en opnieuw even opladen??… echt je kunt het zo nodig hebben… en dan moet je er gewoon naar op zoek gaan, en dan ga je het vinden… al is het maar simpel even niks doen… met de ogen dicht naar de muziek luisteren…. ik probeer het, maar lastig blijft het wel… ook omdat ik merk dat deze keer de verhuizing mij meer doet dan al die andere keren, meestal sleepte ik mij er wel doorheen, blik op oneindig en gaan… maar dit keer ben ik onrustig, dit keer ben ik veel emotioneler, dit keer triggert het mij op bepaalde momenten enorm…
En dan ga je bij jezelf na hoe kan dit? waarom doet het mij dit keer zoveel?
En dan kom je tijdens een van die rustmomenten erachter waarom het je zoveel doet. Natuurlijk doet het ook veel omdat je moe bent en ik al zo weinig energie heb… maar ik kwam er ook achter dat er een andere onderliggende oorzaak is….
Ik heb even na geteld maar dit is de 27 e keer in mijn hele leven dat ik opnieuw moet verhuizen, Jaaaa de 27e, keer ik schrok er zelf van…..opnieuw verkassen, weer wennen aan een nieuwe omgeving, nieuwe mensen enz enz…. en dit triggert mij enorm…. en als ik er nou steeds zelf voor gekozen had, dan was het nog anders geweest maar het is vaak door toedoen van anderen geweest of om mijn gezondheid de laatste tijd…
Mijn hele leven speelt er al een gevoel in mij dat ik nergens thuis hoor, dat ik nergens bij hoor, dit heeft ook te maken met dat ik in een strenge geloofsgemeenschap ben groot gebracht en waar wij volgens bepaalde regels leefden en ik er anders uitzag dan mijn leeftijdsgenootjes, waardoor ik van kleins af aan al een gevoel had dat ik anders was dan andere kinderen, en omdat ook ik veel gepest werd op school door dat ik anders was, werd het gevoel alleen maar bevestigd, en als kind wil je toch ergens bij horen, wil je graag hetzelfde zijn en doen als je leeftijdsgenootjes…….
Doordat ik dit ontheemde gevoel als kind al had, en ik mij nergens thuis voelde, en nergens bij hoorde voelde ik ook nergens veilig… ik had altijd het gevoel dat iedereen mij na zat te kijken, omdat ik er anders uitzag, omdat ik anders leefde… en dat heb ik ontzettend lang gehad niet alleen tijdens mijn kind zijn maar eigenlijk mijn hele leven…het blijft altijd bij je…
Toen ik 22 jaar oud was trouwde ik met een man die een “lastig probleem” had en dat was omgaan met geld, waardoor hij vaak en veel schulden maakte, daardoor werd het hem vaak te heet onder de voeten en sloeg hij op de vlucht, door naar een andere plaats of gemeente te verhuizen, waardoor ze hem, zo hoopte hij, niet meer konden vinden.
Ja en ik… ik hobbelde met hem mee, ik was zwaar verdoofd door de medicatie waardoor ik niet eens doorhad wat er gebeurde, en hij had altijd wel een prachtig verhaal naar mij toe en naar de andere mensen om ons heen, waarom wij weer moesten verhuizen, hij kon namelijk goed vertellen en had een rijke fantasie…en ik was zo verdoofd dat ik niet de puf had om door te vragen en hem geloofde op zijn woord…zo spiegelde hij iedereen vaak een heel ander verhaal voor dan dat er in werkelijkheid aan de hand was, maar door deze vorm van leven van hem, gebeurde het dat wij soms wel binnen een half jaar alweer in een andere plaats woonden of in een ander huis…wat bij een enorme onrust te weeg bracht elke keer weer…
Dit alles had natuurlijk wel zijn gevolgen en blijkbaar nog…. ik heb mij hierdoor nooit ergens kunnen hechten, ik heb mij nooit ergens kunnen settelen, mij nooit ergens veilig gevoeld en het gevoel gehad van hier hoor ik, dit is mijn plek… maar meer nog hierdoor heb ik ook nooit vriendinnen of contacten kunnen krijgen, want dan waren we alweer gevlogen…. door al deze omstandigheden heb ik mijn hele leven lang al een opgejaagd onbestemd gevoel gehad….en wat heb ik vaak naar stabiliteit verlangd, naar een plek waar die onrust weg zou gaan, waar ik mij veilig mocht voelen, waar ik mijn rustpunt mocht gaan vinden…
Op een gegeven moment greep God in en werd ik bevrijd van het leven waar ik in verkeerde en ben ik van hem gescheiden waardoor er een rustpunt kwam. Dit alles is te lezen in: Mijn Getuigenis Het was geen gemakkelijke ommekeer maar ben God nog steeds elke dag dankbaar dat Hij in heeft gegrepen, na drie jaar heb ik van God een fantastische lieve man gekregen maar mijn verleden heeft zijn sporen gezet, waar ik elke dag mee moet dealen, 20 jaar medicatie gebruik wat mijn lichaam kapot heeft gemaakt, maar ook de emotionele ballast……Maar ik heb God leren kennen als een Vader, als een liefhebbende Vader die van mij houdt, die om mij geeft en voor mij zorgt…. Hij laat dit in zoveel dingen, gebeurtenissen en situatie zien…
Toen wij van Friesland naar Twente verhuisden was ik er van overtuigd dat dit dan mijn plekje zou zijn en dat ik mij eindelijk kon settelen en een heel nieuw leven mocht gaan opbouwen met de man waar ik ontzettend veel van hou, een plek waar ik nooit meer weg hoefde, waar geen nare herinneringen waren van uit het verleden, echt een plek waar ik opnieuw kon beginnen en samen met mijn huidige man een toekomst mocht opbouwen, nieuwe herinneringen maken….maar wat komt het dan rauw op je dak als je de mededeling krijgt dat je gezondheid achteruit gaat en menselijkerwijs gezien ook steeds verder achteruit zal gaan… en dan moet je keuzes maken…
Maar wat vallen die keuzes mij moeilijk… ontzettend moeilijk… en toch moet je ze maken
natuurlijk vertrouwen wij op onze Heer, hij kan mij nog verder genezen maar zolang dat nog niet gebeurt moet je reëel zijn en is wijsheid ook wat Hij ons dan geeft….
Mijn grond schud op dit moment onder mijn voeten… en ja als dan al deze moeilijke dingen gebeuren en al die nare herinneringen weer boven komen drijven van wat is geweest, ook al wil je het niet het gebeurt…. en je je weer opnieuw ontheemd voelt, wat is het dan fijn dat je mag weten dat er dan maar 1 Iemand is waar je naar toe kunt gaan, die er altijd is, die er ook altijd zal zijn… waar ik ben is Hij… Hij is dan je enige houvast….wat een RUST….
Maar je hebt het gevoel dat je stuurloos bent, dat al je vastigheid weer wegvalt…. het gejaagde gevoel komt in alle hevigheid terug… en het voelt of ben je weer terug bij af… gelukkig is dat een gevoel, want tijdens dit hele gebeuren ervaar ik dat ik sterker ben dan ik dacht, dat ik verder ben dan mijn gevoel zegt, natuurlijk blijven de zenuwen gieren, blijven de bad memories… maar ik heb zo’n geweldige God die dit weet, die mij door en door kent en weet wat ik nodig heb… en ook voor mij zorgt daarin… Hij heeft mij een ontzettende lieve man gegeven, een man die mij begrijpt, echt begrijpt… hoe bijzonder dat ik hem terug heb gekregen, een sterke arm die mij vasthoud als mijn grond onder mijn voeten schud als een aardebeving…
Maar dit is dus wel het onderliggende probleem wat mij ontzettend triggert, een ontheemd gevoel hebben, maar ook de angst speelt een rol, de angst van zou dit dan echt de laatste keer zijn? Wanneer houdt het op… wanneer mag ik echt gaan beginnen aan een nieuw leven, een nieuw leven in RUST….
Ik durf bijna niet eens te denken en te geloven dat dit mijn plekje wordt, dat ik hier mag gaan settelen, dat dit mijn veilige basis wordt, dat dit een rustpunt wordt….de angst dat over een half jaar, een jaar er weer wat gebeurt, zodat wij weer moeten verhuizen…. ik weet dat die angst niet reëel meer is, omdat dit huis gewoon alles in zich heeft voor een goede toekomst, maar gelukkig kan ik dan ook tegen mijzelf zeggen en mijzelf geruststellen, als de angst mij weer de keel dichtknijpt, of mijn hart door een opgejaagd gevoel mijn lijf weer bijna uitslaat, dat het logisch is dat ik mij zo voel en dit gebeurt, maar dat het goed komt…. en bovenal mag ik dan tegen mijzelf zeggen dat ik niet alleen ben en dat Hij zorgt ook in deze omstandigheden en dat ik iemand heb waar ik naar toe mag gaan en die ik mag aanroepen ook in mijn diepste benauwdheid… en omdat ik God niet lijfelijk kan voelen mag ik dan door mijn huidige man voelen zoals God het heeft bedoelt…
Helaas heeft mijn lichaam het door al deze “stress” ook zwaar en heb ik ontzettende pijnen……. dus na de verhuizing schrijf ik mijn lichaam ook een recept voor “Absolute Rust” en ga hem dan ook maar direct verzilveren.
Wat ik wel leuk vind, is dat eigenlijk het cirkeltje wel rond is, ik heb mijn huidige man leren kennen in Borne waar hij woonde toen wij elkaar na 30 jaar weer in de armen mochten sluiten, en na drie jaar onderweg te zijn geweest met vele “rustpuntjes” komen wij uiteindelijk weer terecht in Borne en is het cirkeltje weer rond, zou dit dan het uiteindelijke rustpunt worden??… eigenlijk durf ik dat nu wel een heel klein beetje te geloven…..anders zou de cirkel opnieuw verbroken moeten worden en dat geloof ik niet…..Want een drievoudig snoer wordt niet spoedig verbroken, en God heeft ons een geweldige Trouwbelofte meegegeven waar wij ons aan vasthouden waardoor wij weten dat op een dag ALLES GOED KOMT!!!
JEREMIA 29:11-14
Mijn plan met jullie staat vast – spreekt de HEER. Ik heb jullie geluk voor ogen, niet jullie ongeluk: Ik zal je een hoopvolle toekomst geven. Jullie zullen Mij aanroepen en tot Mij bidden, en Ik zal naar jullie luisteren. Jullie zullen Mij zoeken en ook vinden, als jullie Mij tenminste met hart en ziel zoeken. Ik zal Me door jullie laten vinden – spreekt de HEER – en Ik zal in je lot een keer brengen.
Ik hoop en bid dat God mij nu de rust wil geven, dat ik eindelijk mag gaan settelen en mijn veilige plekje mag vinden….Willen jullie met ons mee bidden?
Al zou de vijgenboom niet bloeien en de wijnstok geen druiven opleveren, al zou de oogst van de olijfboom teleurstellen en de akker geen voedsel geven, al zouden alle schapen uit de schaapskooien verdwenen zijn en geen runderen meer in de stal staan, Tóch zal ik mij verheugen in de Here en juichen over God die mij redt!De Oppermachtige Here is mijn kracht, Hij maakt mij lichtvoetig als een hert en brengt mij veilig over de bergen.
Wat een prachtige tekst…. maar wat zegt het veel, met andere woorden, wat er ook zal gebeuren in mijn leven, ik blijf op Hem vertrouwen, en Hem groot maken…Hij is en blijft mijn God…
Waarom begin ik met deze tekst? Vanmorgen moesten wij noodgedwongen thuis blijven vanwege dat mijn lichaam niet mee wilde werken, en wij luisterden naar een kerkdienst via Groot Nieuws Radio een dienst vanuit de Baptisten Gemeente in Veenendaal en daar sprak Hans Sikkema over het bovenstaande bijbel gedeelte, en ik werd enorm geraakt…graag wil ik met jullie delen waarom…
Zoals velen van jullie weten gaan wij door een pittige tijd… een tijd waarvan wij vanuit ons menselijke verstand niet zo veel begrijpen, en een tijd waarin wij veel twijfels en vragen hebben…. logisch denk ik. Ons leven staat voor de zoveelste keer op de kop… mijn echtgenoot die nu ook ziek is geworden en best wel een ernstige aandoening blijkt te hebben en hij zit vol in de onderzoeken, ikzelf die een enorme terugval ervaar qua lichamelijke klachten, en nog steeds heb ik te kampen met een hernia, waardoor mijn wereldje steeds kleiner en kleiner wordt, wat zijn weerslag heeft op mijn geestelijk welzijn, maar ook op mijn Dystonie, dit wordt steeds erger, waardoor ik veel verkrampingen heb, en ik bij tijd en wijle, met vreselijke strakke en stijve spieren, als een plank in bed lig, en de hernia krijgt daardoor de nodige klappen…. na rust en een injectie die niet geholpen heeft, is nu de toestand dat ik aangemeld ben bij het Neurochirurgisch centrum in Zwolle, en ik op een oproep wacht om eventueel geopereerd te worden….een situatie die best wel heel spannend is en veel energie van ons vraagt…
Maar door al deze toestanden ben ik steeds minder mobiel geworden, en ben ik veel afhankelijk van mijn man en anderen, en om mijn zelfstandigheid te behouden en iets terug te krijgen, heb ik meer hulpmiddelen nodig… en ja dus ook een elektrische rolstoel, wat vind ik dit moeilijk te aanvaarden…want als jullie mijn getuigenis van vorig jaar Pasen hebben gelezen word daarin verteld dat ik toen al aan een elektrische rolstoel toe was….maar gelukkig hebben we het een jaar uit kunnen stellen door Gods genade… omdat God mij heeft genezen van de Ataxie waar ik toen ongelofelijk veel last van had, maar nu schijnt het toch echt zover te zijn, dat er een elektrische rolstoel aangevraagd gaat worden…ik vind het ontzetten moeilijk want nu lijkt het net of heeft God mij niet genezen….maar dit wil ik meteen de wereld uit helpen want dat is NIET waar…de Ataxie is nog steeds weg en blijft weg, alleen krijg ik de rolstoel nu voor mijn Dystonie… de verkrampingen en stijfheid zijn zo erg, dat ik niet goed meer kan lopen, en ook dat ik te vermoeid ben daardoor… en om mijn lichaam te ontlasten, maar ook wordt hij aangevraagd zodat ik weer meer mijn zelfredzaamheid terug krijg…mijn wereldje is erg klein geworden en doordat de huidige rolstoel dit mij niet kan geven, hebben we toch maar de knoop doorgehakt…
Helaas komt er daardoor een volgend probleem om de hoek kijken, als die rolstoel er komt wonen wij veel te klein…ik dacht NEE…NEE…en nog eens NEE!!!.. niet weer….Niet weer verhuizen…. ik zag het niet meer zitten…ik voelde mij in een donker gat weg zinken…ik keek vertwijfeld omhoog en riep het uit naar God, “Niet weer God, dit kunt u niet meer van mij verlangen”…
Maar zoals wij weten en hebben ervaren zijn Gods wegen ondoorgrondelijk, totaal soms niet te bevatten…en vraagt God ons wederom Hem te vertrouwen…maar wat is dat moeilijk….en voor mijn gevoel onmogelijk…er gebeurt teveel Heer..en het gaat mij te snel….
Ik begon eindelijk net een beetje mijn draai te vinden in Goor, door mijn lichamelijke toestand gaat dit wat langzamer omdat ik meer aan huis gekluisterd ben….Maar ja hier blijven wonen is niet mogelijk, dit begreep ik ook wel, het kan simpelweg gewoon niet meer, want ik kan steeds moeilijker boven komen waar wij slapen, maar ook de ruimte beneden wordt gewoon te klein om fatsoenlijk te kunnen wonen…mijn bed staat al sinds oktober in de woonkamer, en er is daardoor niet eens voldoende comfort voor mijn man om te zitten….dus hebben we ook niet zo heel veel keus, dan te verhuizen naar een grotere rolstoel toegankelijke woning, maar ja waar moet je dan naar toe…en het moest ook al op korte termijn…
Dus wij moesten ons opnieuw in laten schrijven, bij de woningstichting waar wij nu van huren, want het liefst bleven wij in Goor wonen, waar wij nu ook wonen… maar na een paar dagen kreeg ik een telefoontje van de woningstichting, met de mededeling dat zij op korte termijn geen woning voor ons hadden, en voorlopig ook niet moesten rekenen op een rolstoel toegankelijke woning, want de woningen die er waren, die waren al 20 jaar bezet door de zelfde personen, dus dan zouden wij, krom gezegd moeten wachten tot dat er iemand zou komen te overlijden, en dan heb je nog wachtlijsten….maar zei ze, “jullie wonen nu niet in een geschikte woning, dat is ons en de gemeente ook wel duidelijk”… maar ja “help” wat dan…
Ze zei “kijk ook om jullie heen in andere gemeenten in de buurt” en zo schreven wij ons ook maar in bij de woningstichting in Borne/Hengelo, dit was helaas wel in een andere gemeente… Ik had hier enorm veel moeite mee, want het zou betekenen, dat als wij daar een woning kregen, wij ook alles opnieuw aan moesten vragen rondom zorg en hulp, terwijl hier in Goor heel veel was geregeld qua zorg en hulp… en ik ben al zo moe…..opnieuw riep ik naar God en vertelde Hem mijn wanhoop… en zei “help God, wat wilt U dat er gaat gebeuren, ik kan dit niet meer, ik kan het niet meer allemaal regelen, ik heb daar geen energie meer voor Heer”….”wie gaat ons helpen te verhuizen, hoe komt het met de praktische hulp, behangen, sauzen, laminaat leggen”? “wij kunnen dit niet Heer, en ik kan toch niet weer al die mensen vragen die ons een half jaar geleden hebben geholpen??” “Ze zien ons aankomen Heer…ik schaam me een hoedje.. ik durf het niet te vertellen Heer, dat wij nu alweer moeten verhuizen”….
Ik ben blij dat wij wel een echtpaar zijn die zoveel mogelijk alles met God bespreken, en het van Hem willen verwachten, wij willen zo graag doen wat God van ons vraagt en wat Hij wil…. bij ons staat hoog in het vaandel:
“Uw Wil Geschiede”
Helaas krijg je geen briefje uit de hemel, maar hij heeft ons wel een brief geschreven, en dat is de Bijbel, waar je Zijn antwoorden uit kunt halen, wat Hij graag wil, welke weg Hij wil dat wij gaan, maar dan nog is het ontzettend moeilijk, want je leest de bijbel met jou bril, je leest de bijbel met jou perspectief, vanuit jou beleving probeer je de bijbel te begrijpen, maar dan hebben wij gelukkig de Heilige Geest, die wij mogen vragen om wijsheid en uitleg zoals God het bedoelt..
En toch ervaar je ook zoveel twijfel, als je dit graag wilt…dat ervaren wij tenminste wel… maar zoals je misschien wel verwacht had hoe het verder ging, hebben wij dus een woning toegewezen gekregen in Borne, helemaal aangepast en rolstoel toegankelijk..ja een woning helemaal geschikt… maar dit ging niet zonder slag of stoot….wat twijfelde ik, wat had/heb ik het moeilijk ermee… waarom weer verhuizen?? wat wilt U mij hiermee leren?? wat voor plan heeft u hiermee, wat voor doel voor ogen?? Helaas zien wij altijd achteraf of jaren later en soms helemaal niet, het waarom van sommige situaties die gebeuren…
Het zou namelijk mijn 27e keer worden in mijn hele leven dat ik ga verhuizen….nee dit was te moeilijk, dit kunt u niet van mij vragen Heer, u heeft ons toch in Goor gebracht, hier zouden wij toch onze plek hebben, hier zou ik toch eindelijk mij kunnen settelen, eindelijk rust vinden in mijn nogal rumoerige leven…. en al die vrienden dan Heer, al die mensen die ons helpen waar wij een band mee op gebouwd hebben, we hebben toen een nieuwe gemeente van U gekregen…”waarom Heer moet ik weer alles loslaten en opnieuw beginnen”, weer wennen, weer opnieuw contacten leggen, opnieuw een gemeente zoeken, opnieuw alle zorg regelen…. ooo ik voelde wel dat dit een kwestie van vertrouwen was.. en het gekke was hier had ik nog het meeste moeite mee… God vertrouwen…
Waarom?? Ik was toch wel iemand die God normaal gesproken in alles vertrouwde, en een zeker weten had dat het altijd wel goed kwam, soms was ik zelfs misschien ietsjes naïef daarin… maar het was gewoon 100% vertrouwen wat ik altijd heb gehad, maar ik merkte dat het deze keer anders was, ik had er op een of andere manier zoveel moeite mee…onze grond schudde opnieuw onder onze voeten….opnieuw vielen alle zekerheden weg…en ik kwam erachter dat het nu kwam op overgave, totale overgave aan Hem waarvan ik zei Hij heeft alles in de hand..ik zei dat altijd wel, maar geloofde ik het ook echt?? Ik werd totaal teruggeworpen op mij zelf, durfde ik God daadwerkelijk zo te vertrouwen dat ik alles aan hem kon overgeven, in het volste vertrouwen dat Hij er mee zou redden en dat het goed zou komen?
Nee ik durfde dat niet kwam ik achter, ja ik durfde het tot zover, als ik zelf ook nog maar ietsjes de controle had… ergens nog een beetje de regie over had…maar nu kwam ik op een punt dat ik totaal geen controle meer had, nergens over…ik stond letterlijk met lege handen, als ik ja zou zeggen tegen de woning in Borne…totaal afhankelijk van de genade van God en de hulp van andere mensen…
Ik legde al mijn twijfels en zorgen bij de Heer neer en zei Heer u wilt U mij helpen, ik wil U wel vertrouwen maar ik durf niet… ik durf het echt niet…ik kan het niet meer overzien..ik heb geen energie meer, ik ben zo vreselijk moe, moe van al het strijden en geregel. Van alles zelf doen….Heer Help!!!! Wilt U het maar gaan doen….
Wij hadden maandag gekeken bij de woning, en waren met de woning op zich ontzettend blij…maar hoe nu verder, wij konden de woning nog niet accepteren, want hadden de goedkeuring van de WMO hier in Goor nodig voor de woning, zodat we mochten verhuizen en wij ook verhuiskosten kregen om te verhuizen, wij waren net een half jaar gelden hier in Goor gekomen en geen gelegenheid nog gehad om wat op te bouwen, om zo snel al weer te verhuizen, en ja die goedkeuring liet op zicht wachten, want zoals iedereen weet hebben instanties tijd nodig… maar de woningstichting in Borne zei: “wij accepteren de woning alvast en dan hebben jullie even de tijd om met de WMO in Goor te overleggen”, wij waren eigenlijk heel erg verbaasd dat dit gebeurde en ervoeren dit ook als zegen van God, wij stonden namelijk nog maar 2 weken ingeschreven en hadden al een woning, terwijl er een enorme wachtlijst is bij deze woningstichting…
Wij waren eigenlijk al stomverbaasd dat wij de woning überhaupt hadden gekregen, wij hadden er voor gebeden, en wij hadden God gevraagd, dat als dit huis voor ons bestemd was, wij het zouden krijgen, en als God andere plannen had, dat hij er dan ook voor wilde zorgen dat het huis dan aan onze neus voorbij zou gaan, maar wij kregen het huis, dus dit was voor ons een duidelijk antwoord van God, maar de twijfel bleef nog wel een beetje van onze kant, simpelweg misschien wel omdat het te mooi was om waar te zijn… vrijdags zou de WMO komen om te praten, en tot die tijd hadden wij van de woningstichting Borne uitstel gekregen…
Zo gezegd zo gedaan, het gesprek vond plaats, maar de WMO kon nog geen uitsluitsel geven omtrent de verhuiskosten, er moest eerst met collega’s overlegd worden, maar wij gaven aan, dat als wij geen verhuiskosten konden krijgen, het hele verhaal niet door ging…
En weer baden we tot de Heer om hulp, want Hij kon alleen nog maar wat doen, wij waren totaal afhankelijk van Hem, dit beseften wij maar al te goed…..maar God geeft ons ook wijsheid in hoe we moeten handelen, want stil achterover leunen, tot er misschien wat gebeurt is ook niet de bedoeling, de enige mogelijkheid was om de woningstichting te bellen, en te vragen of ze uitstel wilden geven tot dinsdag, want dan zouden we definitief antwoord krijgen van de WMO.. dus ik pakte weer de telefoon en belde met de woningstichting, maar het vreemde was dat alles al naar huis was, er was niemand meer te bereiken…dat was vreemd, want ik zou nog contact hebben en om 14.00 is het toch nog geen weekend??…maar al wat er gebeurde, ik kreeg geen contact meer, ik zei tegen mijn man: “en nu”??… we besloten om het dan maar op de mail te zetten zodat hij het dan in ieder geval maandag zou lezen..en misschien dan contact zou leggen en dat we hierdoor misschien wel uitstel nog konden krijgen tot dinsdag, het was ontzettend spannend voor ons maar het leerde ons steeds meer op God te vertrouwen…en tegelijk dacht ik, “dat bent U Heer”… “U zorgt voor ons”… U zorgt ervoor dat er niemand meer is en het weekend over getild word, en dan is het nog maar 1 dag tot dinsdag…wat hebben we toch een Wonderlijke God….
Het weekend kwam en zondag wilden wij heel graag naar de kerk, onze gezondheid liet het gelukkig toe om te gaan, ik verlangde zo naar God, ik wilde zo graag een ontmoeting met Hem, Hem voelen en weten dat Hij er is en opgebouwd te worden, Zijn woorden horen en gewoon simpelweg aan Zijn voeten zitten…en natuurlijk is dat niet afhankelijk van de kerk, want Hij is overal waar jij bent, voor, achter boven en onder je…maar je hebt wel de ontmoetingen nodig van je mede gelovigen, en het horen van Zijn woorden, om opgebouwd te worden en sterk te blijven tegen de wrede wereld en al zijn ongemakken, dus we gingen naar de kerk, en daar had ik een ontmoeting met God, echt Hij was er en dan wordt je stil van zo’n Grote God, wat een Genade dat hij gewoon de moeite nam om mij gerust te stellen, en mij “nietig klein mensje” te antwoorden, want dat deed Hij….
De Voorganger sprak over Mozes en de rode Zee…het aloude bekende verhaal in Exodus Hoe kwam Mozes door de Rode Zee waarin beschreven wordt hoe de Israëlieten voor de Rode zee stonden en in hun nek het gehijg van de Egyptenaren, die hun terug wilden hebben om hun weer als slaven te kunnen gebruiken, maar de Israëlietenmoesten kiezen, vertrouwden ze hun God die altijd met hun mee ging, durfden ze het aan?? Want stel je nou voor, dat als ze halverwege de zee waren en de muren begaven het, dan zouden ze toch verdrinken…zou die muren blijven… net zolang dat ze er door waren? Dus in hoeverre vertrouwden ze God, en wat het wonderlijke ook wel was, God was steeds hun voor gegaan in een Wolk of in een Vuurkolom en nu was er niets te bekennen, dit was natuurlijk ook vreselijk beangstigend… maar God zei eigenlijk daarmee..Vertrouw je mij… Ga je met mij mee? Maar jullie moeten de eerste stap zelf zetten, Ik ga mee, maar jullie moeten wel de eerste stap op dat pad zetten, dit vroeg volkomen overgave aan Hem die alles in Zijn hand heeft.
Maar zo is het eigenlijk ook met ons leven..in hoeverre durf je Hem te vertrouwen, als alles uitzichtloos is, als alles donker is, onzeker, als je niet weet hoe het komt, als je met lege handen staat?… durf jij dan die eerste stap te zetten in de wetenschap dat je de overkant zult halen???
Heb je zoveel vertrouwen, durf je je helemaal aan Hem over te geven, en dan ook ALLES in zijn handen te leggen, al je twijfels al je zorgen, al je wanhoop, want Hij kan je alleen maar goed helpen als je ook ALLES aan Hem geeft, elk strijd, alle zorgen, al je pijn en moeite…maar gelukkig mogen we weten, dat als wij die overgave gedaan hebben…Hij met ons meegaat, want dat heeft Hij beloofd…en daar mogen we ook op gaan staan als de duivel ons onderuit probeert te halen door ons in te fluisteren van: “Stel nou dat die muren instorten, stel nou dat de zorg niet geregeld wordt”…enz.. enz … maar dan mogen wij op de belofte van Hem gaan staan…. de belofte dat Hij de overwinning geeft..maar de eerste stap tot overgave moeten wij zelf zetten, de eerste stap moeten wij zetten door God te antwoorden op Zijn vraag…
GA JE MET MET MEE???
Oooo wat sprak God tegen mij..en wat was ik blij en verdrietig tegelijk..God bemoedigde mij zo met de woorden, als je voor mij kiest, als je met mij mee gaat en alles overgeeft komt het goed, want Ik ben erbij…en aan de andere kant voelde ik verdriet en schaamte, dat ik zoveel twijfels had, dat ik zoveel moeite had met het feit om Hem te vertrouwen… jonge jonge wat ben je dan toch maar een klein mensje….maar wat hebben wij dan een Grote God…
Na zondag ging de strijd gewoon door, elke dag moest of mocht ik weer tegen Hem en tegen mijzelf zeggen, ik vertrouw op U en het komt goed!!!
De dinsdag brak aan en wat heen en weer te hebben gemaild met de WMO, hadden we nog geen uitslag, wij kregen wel een mailtje van de woningstichting dat wij uitstel hadden gekregen tot woensdag 16.00 om definitief te besluiten…. wij zeiden nu moet het haast wel een huis zijn gegeven van God, want dit is gewoon nog nooit voorgekomen bij mijn ervaringen, dat de woningstichting zo coulant is terwijl er nog veel meer gegadigden zijn…. maar het kriebelde wel, die onzekerheid nekte ons…. de onzekerheid of het nou doorging of niet… ons leventje leek gewoon stil te staan in een enorme sterke stroomversnelling…
Tot woensdagmorgen, we kregen het verlossende mailtje….
“U mag de woning accepteren en kunt een formulier invullen voor de verhuiskosten”…
Wat waren we blij en heb gelijk de woningstichting gemaild met het verlossende antwoord…en van hun kant was ook alles oké..en aankomende donderdag 9 februari is ook al de sleuteloverdracht, omdat de woning al leeg staat…..jonge wat gaat het allemaal snel…heb ik nog tijd om het te verwerken, in mijn koppie…ons leven was weer een complete achtbaan geworden… en ik weet dat wij zelf aan de handrem kunnen trekken, maar helaas laat soms de situatie dat niet toe…..
En dan denk je opgelucht te zijn… opgelucht want we hebben de toezeggingen, maar ik was verder weg van opgelucht merkte ik…ik merkte dat het nu realiteit werd, wij gingen verhuizen, weg uit Goor, naar een andere Gemeente, Borne zou onze nieuwe woonplaats worden, maar ik raakte compleet in paniek, en de twijfel sloeg opnieuw toe, de spanning werd zo hoog, allerlei vragen spookten door mijn hoofd, hoe regelen wij alles, wie gaat ons helpen, hoe komt het met de zorg daar, hoe lang moet ik zonder zorg voordat alles opgestart is in Borne, mag ik mijn rolstoel meenemen die ik nu nog heb, want de elektrische is aangevraagd maar heb ik nog niet,ook het feit of ik daar nieuwe contacten zou krijgen, zou ik mij niet ontzettend eenzaam gaan voelen, red ik mij daar wel, weer een nieuwe omgeving, nieuwe mensen qua zorgverleners waar je ook zo afhankelijk van bent…ik was nu zo aan ze gewend geraakt.. enz enz…allerlei vragen waar ik geen antwoord op had en die mij danig in paniek brachten, maar deze paniek en angst maakten dat de Dystonie er op reageerde en ik een enorme aanval kreeg…. vreselijk huilen, helse pijnen, verstijfd in bed liggen…ik wist dat dit een reactie was op de stress en spanning van de afgelopen tijd, en ik moest totaal in de rust, even helemaal nergens aan denken, nergens mee bezig, computer uit…muziek aan en in de rust, ik en God..meer niet, opdat moment moest ik de eerste stap zetten… God volledig vertrouwen in dat het goed komt…
Wat ik die zondag had geleerd kwam zo binnen en naar boven op dat moment, God vroeg mij of ik met Hem mee wilde gaan, en dat ik het aan Hem over wilde laten…nou ik kon niet anders dan God aanroepen en zeggen… Heer hier ben ik… met lege handen, met helemaal niks meer… geen controle meer enz enz…wilt u ze maar vullen???
En Hij gaat ze vullen daar ben ik van overtuigd…en toen hoorde ik vanmorgen de preek over de Vijgenboom…. jonge jonge… God weet precies wat wij nodig hebben…en de voorganger vroeg drie vragen aan de luisteraar naar aanleiding van het verhaal van de vijgenboom… waar sta jij???
Ben jij diegene die nog al zijn Twijfels en vragen bij God moet neerleggen, moet je nog leren om dat te doen en ben je iemand die nog steeds denkt dat moet ik zelf oplossen daar moet ik maar met niemand over praten… want dat hoeft niemand te weten…. (het gevolg is dat niemand je dan ook kan helpen ook God niet)
Of punt twee, durf je God alles wel te vertellen en alles bij Hem neer te leggen en zit je in de wachttoren om te horen en te zien wat God gaat doen??? En vertrouw je Hem je leven toe in afwachting wat Hij ermee gaat doen.. (Dan ben je zover dat God jou kan helpen en geef je God ook de ruimte om Hem zijn werk in jou te kunnen doen)
Of ben je al zover dat je ALLES over kunt geven, in de zekerheid dat God alles meewerkt ten goede en dat het goed komt…en dat je ondanks je omstandigheden, ondanks wat er in je leven op dit moment afpeelt, God kunt vertrouwen en Hem Groot kunt maken, Hem kunt eren, en van Hem kunt getuigen naar de buitenwereld, dat ondanks ALLES, GOD GROOT is en dat Hij er bij is… wat voor diepe dalen je ook door moet of op de vreugdetoppen zal staan, HIJ IS ERBIJ!!! (GEVOLG IS DAT JE RUST KRIJGT EN EEN ONVOORSTELBARE VREUGDE)
Mijn antwoord was dat ik bij vraag drie stond, ik merkte dat ik de laatste tijd vergeten was God onder alle omstandigheden groot te maken, ik zag teveel op de omstandigheden, waardoor ik zonk….en hetzelfde gebeurde als bij Petrus, God strekte Zijn hand naar Petrus uit en riep Hem om uit de boot te stappen op het meer en naar Hem toe te lopen, in eerste instantie had Petrus alle vertrouwen dat Hij het kon, maar toen werd hij bang en keek op zijn omstandigheden en zag het diepe water en Hij zonk, maar God hield hem vast en zij tegen Petrus kijk op mij, Zie naar mij en zo liep Petrus blijvend kijkend naar Jezus over het water…..
En zo wil ik ook proberen om in mijn omstandigheden mijn blik om Hem gericht te houden en van Hem te blijven getuigen, en Hem groot te maken….Ondanks….
Wat is het mooi om dit te mogen weten en om zo in het geloof te staan…. heb dit wel geleerd door de jaren heen door wat ik meegemaakt heb…. en dan ben ik blij dat ik elke keer er weer sterker uit kom,,,
Ken jij deze bemoedigende God ook in jou leven???
Natuurlijk is onze strijd heus nog niet gestreden, de onzekerheden en vragen zijn nog lang niet opgelost, maar het vertrouwen in God dat ALLES GOED KOMT…is er wel…. en dat is de grootste zekerheid in mijn leven en dan kun je bergen verzetten in Zijn naam!!!!
Toen ik vanmorgen wakker werd en naar buiten keek was de wereld wit…wat een prachtig gezicht en wat krijg je dan een heerlijk gevoel.
Tijdens het koffie drinken kijk ik altijd even op mijn telefoon op Facebook en daar zag ik dat iemand mij had getagd in een verhaal wat David de Vos op Go and Tell site had gezet…en ik schrok..het was namelijk mijn getuigenis wat ik vorig jaar met Pasen tijdens Simply Jezus had beleefd… ik schrok echt en een golf van Blijdschap en Verdriet ging door mij heen.. ik kreeg een ontzettend dubbel gevoel….logisch denk ik gezien de situatie waar wij nu in zitten…
Waarom zo dubbel….het gaf een dubbel gevoel omdat ik nog steeds leef met mijn lichamelijke beperkingen, maar wat God toen heeft gedaan is nog steeds Waarheid…Hij heeft mij toen genezen van mijn Ataxie, mijn dronken gevoel en mijn dronken lopen en dat ik steeds naar links liep….en dat is nog steeds zo..helaas lig ik nu al weer vier maanden op bed in de woonkamer met een forse Hernia…
Maar Hij is erbij…Hij draagt ons ook tijdens het lijden…Hij laat keer op keer zien dat Hij groter is…
God wil niet dat wij Ziek zijn…ziekte komt van Satan en zeker wij ervaren dagelijks zijn aanvallen..hij wil het liefst dat wij ons geloof in de wilgen hangen en God aan de kant schuiven….en menselijkerwijs is het logisch om dat te doen als je ziet waar wij het laatste jaar door heen moeten…ik wordt steeds zieker mijn lichaam laat mij steeds meer in de steek ook mijn man is nu erg ziek geworden en menselijkerwijs wordt hij ook niet meer beter dus redenen genoeg om God aan de kant te zetten..maar wij houden ons aan Onze God vast….Hij heeft ons iets beloofd en Hij zal dat ook gaan doen…Hij heeft gezegd dat “Hij af zou maken wat Hij in ons is begonnen!” Onze God is GROTER, STERKER..en bovenal OVERWINNAAR!!
Even een Klein/Groot Voorbeeld.
Ik lig dus al 4 maanden op bed in de woonkamer met een forse hernia die door rust of beweging en fysio niet over wil gaan…afgelopen maandag heb ik een injectie gekregen in de hernia met cortison/Prednison…helaas heeft het nog niet geholpen maar bleek ik allergisch te zijn voor de prednison..het gevolg was Hoofdpijn en Nekpijn en hevige koorts..maar niet alleen lichamelijk had het zijn weerslag ook had het gevolgen voor mijn psychisch welzijn…..ik kreeg geestelijk ook een reactie…ik werd op een gegeven moment erg angstig en gejaagd en een paniekaanval…jonge jonge wat was ik bang…huilen huilen en nog eens huilen en het was of kneep iemand mijn keel dicht..ik zat tegen een psychotische aanval aan (wat erg herkenbaar is voor mij) en riep mijn man..hij kwam naar mij toe en zei zullen we bidden?? ik zei graag….het is aan ons dat wij God aanroepen en als wij ons uitstrekken naar Hem dan zal Hij daar wat mee doen….en mijn man begon te bidden…hij bestrafte mijn angst, hij bestrafte mijn pijn, en hij bestrafte satan en stuurde hem weg in de naam van Jezus en wat er toen gebeurde was onbeschrijfelijk…ik snikte zo onbedaarlijk tijdens het bidden, ik was zo overstuur dat ik kon bijna geen adem halen, ik was zo bang…maar toen mijn man satan weggestuurd had in Jezus naam moest ik in eens heel erg gapen en er viel een enorme oase van rust over mij heen…mijn lichaam stopte met trillen en ik viel tegen mijn man aan in totale rust….oooo wauw wat was dat een geweldig cadeau…en ik had het gevoel dat ik weer in de armen van onze Here Jezus lag net zo als toen met Pasen tijdens het wonder…
Wat hebben wij een grote God… ik werd er stil van…het onderstaande nummer beschrijft wat een geweldige Grote God wij hebben….
En ja waarom God dan niet ingrijpt nu in onze situatie op dit moment…ik weet het niet…ik heb daar geen antwoord op…maar ik weet wel dat Hij erbij is..dat Hij ons vasthoudt en ons laat zien dat Hij er is…en ik weet en dat is ons geloof dat Hij afmaakt waar Hij is mee begonnen…
en is God dan nu niet een liefdevolle God…of doen wij dan nu wat verkeerd?? Nee God is nog steeds dezelfde..en Hij gebruikt zeer zeker wel ons lijden…dat merken wij dagelijks…maar ik heb geen antwoord op waarom ons nu dit allemaal overkomen moet…maar wij worden er wel sterker door…ons geloof staat als een huis op een rots…om dat wij gewoon zeker weten dat het goed komt..wanneer dat weet ik niet…maar ik weet wel dat alles in Zijn perfecte tijd gebeurt…en ja dan denk ik in Zijn tijd en als ik dan terugdenk aan al die keren dat God al heeft ingegrepen in mijn/ons leven dan wordt ik stil en kan ik alleen maar zeggen DANK U WEL HEER!!
Hij heeft mij bevrijd uit een “gevangenis”
Hij heeft mij genezen van mijn psychische beperkingen
Hij heeft mij geholpen met afbouwen van alle medicatie.
Hij heeft mij mijn oude liefde teruggegeven
Hij heeft mijn hart gevuld met Zijn grote Liefde
Hij heeft samen met mij oude relaties hersteld.
Hij heeft mij genezen van mijn Ataxie..
en zo kan ik nog wel een poosje doorgaan…wat een Zegeningen…en zo gaat Hij door…stap voor stap zorgt Hij voor ons…wie ben ik dan om te zeggen waar bent u God..maar wij vergeten door de drukte van het leven vaak wat Hij al voor ons heeft gedaan en dan is het mooi om het zo eens even op te schrijven en er bij te worden stil gezet…
Maar dan kan niemand toch zeggen waar is die God van jullie dan??
Nou kijk dan maar naar het bovenste lijstje..Hij is er wel degelijk…
Ik luisterde van de week naar Groot Nieuws Radio naar Jorieke en die deed een interview met Corlien Doodkorte
Dit Interview was voor mij zo herkenbaar…de vragen die bij je opkomen…waarom geneest God niet iedereen, en waarom die stap voor stap en waarom die ander helemaal niet…ik weet het niet..en heb er ook geen antwoord op…vind het ook moeilijk om er antwoord op te geven…omdat elk antwoord zo lastig is en je er altijd iemand pijn mee doet en dat is het laatste wat ik zou willen…En als je het wonder mag meemaken dan nog is het leven niet altijd een groot feest, dan moet je eigenlijk weer opnieuw leren leven met alles wat daarbij komt en omdat wij in een gebroken wereld leven zal satan ook weer nieuwe dingen/ziektes gebruiken om ons bij God weg te houden, maar ik weet wel dat God in ieder lijden is als wij ons maar uitstrekken naar Hem…en het van Hem verwachten en Hem vertrouwen in dat het Goed komt…
Vertrouwen is wel het sleutelwoord in ons geloof…en als je God kunt en mag vertrouwen dan komt er rust…rust die soms overweldigend is…
En ja het is steeds nog een worsteling…het lijden gaat door en het is niet altijd makkelijk…ik schreeuw het heus nog wel eens uit naar God…WAAROM…..en dat mag….dat is logisch we zijn mensen en overzien niet het hele plaatje..God gelukkig wel… en als je mag geloven dat Hij het beste met je voorheeft omdat je Zijn geliefde dochter bent..omdat Hij je heeft gemaakt waar ben je dan nog bang voor???
Welke vader zou zijn kind pijn willen doen of zien lijden???
Dus ik sta nog steeds achter mijn getuigenis wat er met Pasen is gebeurd…ook al geeft het mij een dubbel gevoel…Hij gaat door!!!!
Mijn getuigenis wat David de Vos heeft gedeeld kun je hier lezen….
Na ons evenement Simply Jesus kregen we veel getuigenissen binnen. Mensen die aangeraakt waren of iets bijzonders hadden meegemaakt. Een mooi voorbeeld is Mirjam Hiemstra, die op wonderlijke manier opstond uit een rolstoel!
Ik slikte in het verleden veel heftige, zware medicijnen die – zo bleek – mijn kleine hersencellen beschadigden. Het maakte mij zo ziek, dat ik drie jaar geleden ineens niet meer kon lopen. Als ik liep, leek het alsof ik gedronken had, zo wankel was ik. Daarom had ik een rolstoel aangeschaft en ik was al bezig met een elektrische rolstoel. Ondertussen bleef ik bidden voor genezing.
Om de dag af sluiten lezen mijn man en ik elke dag een stukje uit een dagboekje, zo ook op een avond deze week….en dit keer een bijzonder stukje en het zette mij op de een of ander manier aan het denken.
Toen riep Isaï Abinadab en stelde hem aan Samuel voor, maar die zei: ‘Ook hem heeft de HEER niet gekozen.’ Isaï stelde Samma voor, maar weer zei Samuel: ‘Ook hem heeft de HEER niet gekozen.’ Zo stelde Isaï zijn zeven zonen aan Samuel voor, maar telkens zei Samuel dat dit niet degene was die de HEER gekozen had. ‘Zijn dit alle zonen die u hebt?’ vroeg hij. ‘Nee,’ antwoordde Isaï, ‘de jongste is er niet bij, die hoedt de schapen en de geiten.’ Toen zei Samuel tegen Isaï: ‘Laat hem hier komen. We beginnen niet aan de maaltijd voordat hij er is.’ Isaï liet hem halen. Het was een knappe jongen met rossig haar en sprekende ogen. En de HEER zei: ‘Hem moet je zalven. Hij is het.’ Samuel nam de hoorn met olie en zalfde hem te midden van zijn broers. Van toen af aan was David doordrongen van de geest van de HEER.
De profeet Samuel krijgt van God de opdracht om naar Betlehem te gaan. Hij moet een van de zonen van Isaï aanwijzen als toekomstige koning over Israël. De zeven zonen van Isaï zien er groot en sterk uit. Maar als ze een voor een aan hem worden voorgesteld, zegt Samuel telkens: ‘Ook hem heeft de HEER niet gekozen.’
Pas wanneer Isaï zijn jongste zoon, David, laat komen, weet de profeet: dit is de nieuwe koning die God heeft uitgekozen. David is minder groot en sterk dan zijn broers. Toch zalft Samuel hem tot koning over Israël. Uiteindelijk wordt David Israëls belangrijkste koning. Hij is dan ook de enige koning in de lijst met voorouders van Jezus die echt koning genoemd wordt (Matteüs 1:6).
Ook Jezus heeft niet het uiterlijk van een koning. De meeste mensen zien dan ook niet aan hem dat hij koning is. De blinde Bartimeüs is een van de weinigen die hem herkent als de beloofde messias. Hij spreekt Jezus aan als ‘Zoon van David’ (Marcus 10:47). Toch zegt de engel Gabriël tegen zijn moeder Maria: ‘Hij zal een groot man worden en Zoon van de Allerhoogste worden genoemd, en God, de Heer, zal hem de troon van zijn vader David geven’ (Lucas 1:32).
Hoe kijk jij naar Jezus? Is hij voor jou alleen een bekend persoon uit het verre verleden, of is hij meer dan dat?
En dan eindigt elk stukje altijd met een vraag, en dat brengt ons natuurlijk op een gesprek…dit vindt ik altijd heel erg fijn…soms is het best wel lastig om zomaar met elkaar in gesprek te gaan over iets..waar moet je op dat moment over hebben en dan via deze eenvoudige vraag kwamen wij op een bijzonder gesprek samen…
Wat hadden we een prachtige quality time samen en wat besef ik mij dan hoe rijk ik eigenlijk ben als je samen met je partner op een lijn staat en zo met elkaar over het geloof kan praten en elkaar er ook in begrijpt…heb dit helaas nooit zo gekend….maar mag het nu proeven en dan voel ik mij zo dankbaar…
Maar naar aanleiding van de vraag Hoe kijk jij naar Jezus kwamen wij toch wel tot de conclusie dat Hij voor ons een vriend is en erg dicht bij staat….een Vriend waar wij alles mee kunnen delen, een Vriend die naast je staat.
en dan ga je door praten en kom je bij het stukje Drie eenheid…pfff lastig…want Jezus is toch ook God en ook Heilige Geest….dit vindt ik best een heel moeilijk stukje en zou daar graag meer duidelijkheid in willen hoe ik dat het beste visueel kan zien, ja ik ben nu eenmaal iemand die graag de dingen visualiseert, de dingen/situatie,s voor me wil zien zodat ik het beter kan begrijpen.
Op dat moment kreeg ik een beeld….pfff nog nooit gehad en zo bijzonder…..
Ik was even stil en zei toen tegen mijn man moet je eens luisteren…ik zie dat God onze Vader als een beschermende paraplu boven ons hangt….en waar wij met z,n drieën, jij de Here Jezus en ik, onder lopen….en de stok van de paraplu is de Heilige Geest…
De almachtige Vader is om ons heen, Hij beschermt ons tegen al het kwade om ons heen en onder de beschermde aanwezigheid van Hem mogen wij wandelen, gearmd met onze Vriend de Here Jezus, de Here Jezus is een Vriend waar wij onder het wandelen door voortdurend mee kunnen praten en overleggen….en dan is er de Heilige Geest, Hij is de verbinding tussen God, de Here Jezus en ons…als wij ons vasthouden aan de (stok) Heilige Geest dan houden wij de verbinding met uiteindelijk onze Vader…
Ik vond dit zo bijzonder en het ging voor mij leven…..de Here Jezus staat voor mijn gevoel dichter bij ons dan God de Vader, en als ik ook bid dan praat ik ook meestal tegen de Here Jezus…toen zei mijn man…grappig maar wij beginnen altijd ons gebed met Lieve Vader in de hemel en eindigen altijd met dit vragen wij in de naam van de Here Jezus en zo is het cirkeltje weer rond…
Wat hebben wij toch een grote God die ons dit zo duidelijk maakt..en wat zijn wij blij dat wij deze Grote God op deze manier kennen en steeds meer een relatie met Hem mogen opbouwen…via onze Vriend naar de Vader….
Wat doet het mij goed om dit te mogen weten, dat wij wandelen onder die grote paraplu die Vader heet….arm in arm met onze Vriend de Here Jezus en als dit beeld voor je gaat leven dan mag ik weten dat wij beschermd worden in ons leven..waarom zouden wij dan nog bang zijn????
Wij hoeven ons ook nooit meer eenzaam en alleen te voelen, helaas weet ik wat echte eenzaamheid betekend maar ik mag gelukkig nu ook weten dat ik dus nooit meer eenzaam ben…wat er ook gebeurt, natuurlijk voel ik mij best nog wel eens alleen…maar alleen zijn is anders dan echte eenzaamheid….eenzaamheid is een veel dieper gevoel en dat heelt Hij..door die paraplu mag ik weten dat Hij altijd om mij heen is….en weet je dan gaat de echte eenzaamheid weg…
Ik denk dat er veel mensen hier op deze wereld echte eenzaamheid kennen…..eenzaamheid omdat je letterlijk alleen bent, eenzaam voelen in een relatie, eenzaam omdat je geen vrienden hebt..en in deze tijd van het jaar zal het nog veel heftiger voelen dan andere dagen…maar dan troost het mij dat ik een Vriend heb die ALTIJD er is…Altijd naast mij loopt….Een Vader die mij beschermt…wat een prachtig iets om te mogen weten!
Ken jij deze Vriend en deze Vader ook??
Ik heb ook een diepe overtuiging dat ik niet meer alleen ben, deze eenzame plek heeft Hij opgevuld maar daar heb ik Hem wel om gevraagd….en als je het Hem vraagt dan geeft Hij het je vroeg of laat, Hij laat een bidder niet staan…. en dan…dan voel je je echt nooit meer alleen al ben je soms letterlijk natuurlijk wel eens alleen….
Het is wel een proces geweest…deze dingen gaan niet in een knip met de vingers…het is een proces van vallen en opstaan…..maar er is Hoop…..
Voel jij je eenzaam, voel jij je alleen….vooral in deze tijd van het jaar en misschien voel jij je al jaren eenzaam…..weet dan dat er 1 iemand is die naar je verlangt….die graag een Vriend van jou wil zijn…die in je geïnteresseerd is….iemand die Echt van je houdt..en het verlangen heeft om dat eenzame gat op te vullen….weet je waarom?? Omdat Hij je gemaakt heeft…en hij houdt zoveel van je dat Hij maar een wens heeft en die wens is om jou te helen….en ik kan je verzekeren dat Hij het doet als jij hem accepteert als Vriend….
Zou je hier hulp bij willen dan raad ik je aan om dat wel te gaan doen….op onderstaande site zal je vast iemand kunnen vinden die je hierbij kan helpen…. ik heb het zelf ook gedaan, ik heb ook hulp gehad van een christelijke hulpverleenster en zij heeft mij zeker verder geholpen tot de vrouw die ik nu ben…en ik ben heel blij dat ik mijn schaamte opzij heb gezet en hulp heb gezocht….het is niet makkelijk om toe te geven dat je het niet alleen kan…maar hoe waardevol is het om iemand te hebben waar je op dat moment al deze lastige dingen mee kunt delen en die je op weg helpt….met God als paraplu boven je….
Ik heb dit gedicht al eens gedeeld op mijn site en las het laatst weer opnieuw en wil het met jullie delen waarom het mij zo raakte….
Heel vaak hebben wij vrouwen last van minderwaardige gevoelens..tenminste ik wel…
Natuurlijk heeft het te maken met wat je hebt meegemaakt in je leven, hoe je gevormd bent door het leven en door vooroordelen van mensen, ik ben vroeger erg gepest op school waardoor ik een laag zelf beeld ontwikkelde, dit heeft jaren doorgesudderd, elke keer viel ik weer terug in mijn denken van mijn lage zelfbeeld…en nog als ik voor de spiegel sta bekruipt mij soms dat nare gevoel, wordt ik onzeker en heb ik bevestiging nodig dat het goed is, dat ik er mooi uitzie, dat ik er mag zijn…..en ik krijg gelukkig die bevestiging van mijn man, maar hoe waardevoller is het als je uiteindelijk die bevestiging van je zelf kunt krijgen, dat je tegen je zelf kunt zeggen.. je bent mooi…mooi zoals je bedoelt bent…mooi zoals God het heeft bedoelt..
Hij heeft ons gemaakt…en Hij heeft ons gemaakt en Hij zag dat het goed was….wat ontzagwekkend mooi!
Wie zijn wij om daar dan aan te twijfelen om ons onzeker te voelen en er überhaupt niet mee eens te zijn…eigenlijk trekken wij Zijn meesterwerk dan in twijfel….eigenlijk zeggen wij dan tegen God…..U heeft het niet goed gedaan……
Maar wat is het vreselijk moeilijk om dit zo te zien en je denken te veranderen…als je zo tekort gedaan bent in je leven, of als je altijd gehoord hebt dat je niet goed genoeg bent, of dat je niet geaccepteerd word op je werk of op school, of omdat je anders bent dan anderen….er zijn zoveel oorzaken en situaties op te noemen waardoor je jezelf ontzettend minderwaardig tot waardelooskan voelen…..
En dan mag je dit lezen…en weten dat je ONTZAGWEKKEND WONDERBAARLIJK MOOI BENT GEMAAKT!!!!!
Ontzagwekkend wonderbaarlijk gemaakt …
Ik ben ontzagwekkend wonderbaarlijk gemaakt door God.
Geen afgerafeld stukje werk, even snel tussen neus en lippen door gemaakt, maar weloverwogen en met zeer grote zorg,
Ontzagwekkend wonderbaarlijk!
Ja, ik ben te dik, mijn lichaam kan niet alles wat een gezond iemand kan, ik ben een beetje beperkt in wat ik kan, en toch …
Ja, ik doe dingen verkeerd, keer op keer op keer op keer …, en toch …
Ik maak fouten, schiet tekort op vele fronten –zowel naar God toe als naar mensen, en toch …
Ik …
En toch …
Ik ben ontzagwekkend wonderbaarlijk gemaakt door God!
Door mijn eigen ogen zie ik al deze dingen, maar als ik mijzelf ga zien door wat Hij zegt in Zijn woord, ga ik ontdekken dat het heel anders is dan ik vaak denk, of zie.
In gedachten zie ik U, Vader, gebogen over één van Uw in de maak zijnde meesterwerken.
Uw handen gaan zorgvuldig, liefdevol en teder te werk; niets, helemaal niets zal er zijn op aan te merken.
Als het af is, zie ik de vreugde op Uw gezicht, en hoor ik U zeggen: ‘Wauw, wat is zij mooi en goed!’
U geeft haar een plaats ergens op de wereld, en ziet uit naar de dag dat U haar weer van aangezicht tot aangezicht ontmoet.
Tot die tijd echter, mag zij op die plaats de gaven en talenten, die zo zorgvuldig door U in haar leven zijn ingeweven, ontdekken en ontplooien, om zo tot eer en glorie van U, haar Schepper, te leven.
Allerlei dingen zullen op haar afkomen, U weet daarvan, niets is voor U verborgen.
Maar U houdt haar vast, en zult alle dagen, onafgebroken, voor haar zorgen.
Haar naam is in Uw hand gegrift, haar beeld heeft U elk moment van de dag voor ogen.
Ze is U zo kostbaar, zo dierbaar, zo speciaal, niemand anders dan U is zo over haar bewogen.
Wat een prachtig mooi gedicht, ik heb het overgelezen, overgelezen en elke keer drong het weer een stukje dieper tot mij door wat er werkelijk stond…wat een enorme Waarheid.
Wat is Gods liefde dan Groot en het enorme diepe ontroerende is dat je deze dingen altijd voorbij ziet komen op de momenten dat je het zo goed kan gebruiken….
Mijn gebed is dat het diep door mag dringen in elke vezel van mijn lichaam, in het begin toen Hij Zijn liefde aan mij toonde voelde ik helemaal niks, het drong niet tot mij door en verdween in het diepe lege gat…ik heb het uitgeroepen naar Hem dat ik niks voelde en dat ik Hem zo graag wilde voelen en dat ik het zo graag aan wilde nemen, maar door het elke keer weer te horen hoeveel Hij van mij houdt van de mensen om mij heen en door te lezen in Zijn woord de Bijbel wordt dat diepe lege gat gevuld….
Maar God moet er eerst een bodem in leggen.. een gat zonder bodem kan niet gevuld worden want alles wat daar in komt stroomt weg, dus eerst moet er een bodem gelegd worden, een fundament, en die bodem wordt gelegd doordat God je vult met zijn Woord, maar dan moet je wel dat Woord gaan lezen…dan met je wel God gaan zoeken en een relatie met Hem gaan opbouwen….maar God heeft je zo lief dat Hij ook begrijpt dat Zijn liefde soms nog zo ongrijpbaar is….dus gebruikt Hij daar zeer zeker ook de mensen om je heen voor…Hij stuurt mensen op je pad die die leegte letterlijk kunnen vullen, waardoor je ook Zijn liefde voor jou gaat voelen…doordat God mij weer een lieve man gaf leerde ik weer opnieuw voelen wat liefde was en wat echte liefde eigenlijk inhield, maar door dat ik echte liefde…. menselijke liefde kreeg en ook letterlijk kon voelen, kon ik begrijpen en leren wat Gods liefde inhield, beetje bij beetje en stukje bij stukje….alleen God heeft ons onvoorwaardelijk lief….wat je ook doet wat je ook nog verkeerd doet Hij is zo genadig en vergevingsgezind dat Hij klaar staat om je te vullen met Zijn onvoorwaardelijke liefde als jij je uitstrekt naar Zijn grote Liefde….wat een Grote God hebben wij dan…
Zo bid ik ook, dat het ook in elk vezel van jou bestaan, beste lezer, mag doordringen en dat je het als waarheid aan mag nemen… stukje bij beetje en dat je mag voelen dat Hij ontzagwekkend veel van je houdt veel meer dan wij kunnen beseffen of bedenken…vraag God dat Hij dat lege gat in jou hart mag gaan vullen dat Hij er een bodem in mag gaan leggen en uit ervaring weet ik dat Hij dat dan ook gaat doen……laat je maar onder dompelen in die liefde…..
Had er een maand geleden over in een van mijn blogs…rust….wat verlangde ik daar naar….gewoon een periode van helemaal niks…..had het idee dat het nooit zou gebeuren….
En dan lig je nu al weer twee weken grotendeels in bed…. bed in de woonkamer, bij het raam….alleen lig ik zo laag dat ik net niet uit het raam kan kijken op straat, maar ik zie wel de luchten…luchten die op dit moment grauw en grijs zijn…..ach tijd van het jaar zullen we maar zeggen maar wat moet je dan oppassen dat je zelf niet grijs en grauw gaat denken…
En waarom lig ik in bed….vermoeden van een hernia, ze weten het niet zeker omdat mijn lichaam ook symptomen aangeeft die niet bij een hernia passen en op advies van de fysio en mijn eigen lichaam mag ik alleen maar lopen en liggen…
Kan er nog meer bij?? Ik weet het niet…..heb zelf het gevoel dat ik aardig op mijn laatste restjes loop/lig…. en dan weet je dat God in zijn Woord/Bijbel zegt dat je niet boven mate verzocht word.
U hebt geen beproevingen te doorstaan die niet voor mensen te dragen zijn. God is trouw en zal niet toestaan dat u boven uw krachten wordt beproefd: hij geeft u mét de beproeving ook de uitweg, zodat u haar kunt doorstaan.
…dit vindt ik een lastige zin…ontzettend lastig eerlijk gezegd….want is dat ook zo??….
Ik denk op het moment als je er middenin zit dat je zeker zal zeggen…..het is genoeg…dan voelt het of kan je niet meer….of is het of je emmer overloopt….dat je God smeekt wanneer houdt het op…wanneer krijg ik nu eindelijk rust….en ironisch genoeg krijg je dan ineens rust…letterlijke rust!
Maar als je er door heen moet, want je hebt simpelweg geen andere keus..dan kom je jezelf tegen en dan moet ik soms ook wel stiekem grinniken zoals nu..dan vraag/denk ik: “Mijn God waarom”….ik vroeg rust maar dit was nou ook weer niet de bedoeling….natuurlijk wil ik wel rust…maar nu moet ik zoveel dingen loslaten…vooral het zingen (Mozaïek nieuw koor waar we net begonnen zijn…The Choir Company Young Messiah) wat juist allemaal begon….en door mijn Vitb12 injecties kreeg ik eindelijk ietsje pietsje meer energie, dus het komt wel op een beroerd moment hoor…..maar dan ga je nadenken…(ach ja heb de tijd nu)…en dan ga je je situatie overdenken…..eerst een moment van balen…..een moment van ja en nu??? wat moet ik met mijn tijd??? en dan komt het moment waarop je gaat denken waarom? en dan denk ik toch dat God je soms even stil zet…Soms zet God je even stil om echt tot rust te kunnen komen….om weer dichter bij Hem te komen…tijd te nemen voor de dingen die belangrijk zijn en die soms er zo bij in schieten doordat er zoveel dingen op je pad komen of doordat je zoveel wilt en aan bepaalde verwachtingspatronen wilt voldoen…vaak verwachtingspatronen die je jezelf hebt opgelegd…
Hiermee wil ik absoluut niet zeggen dat God mij deze hernia klachten heeft gegeven om mij in de rust te brengen….absoluut niet, maar ik denk dat God van een nood een deugd kan maken…samen met jou als jij er gehoor aan wil geven…
Ik kwam namelijk al een hele poos niet meer aan mijn dagelijkse tijd met God toe…aan mijn vrijwilligerswerk bij Dagelijkse Broodkruimels…..ook voor mijn website nam ik de tijd niet meer….
Ik ben best wel een persoon dat ontzettend graag van alles wil…heeft natuurlijk ook zijn redenen….heb 20 jaar een verdoofd leven geleefd waardoor ik heel veel heb gemist…heel veel dingen ook niet meer weet….grote gaten in mijn geheugen heb….en op de een of andere manier wil je dat toch gaan inhalen…al zeg ik wel tegen mij zelf… dat gaat niet meer….ja kan die tijd niet meer inhalen… maar onbewust ben je er toch mee bezig….en dan ga je dus spreekwoordelijk voortdurend over je grenzen….maar ja wat wil je ook…zolang niet geleefd…niet het gevoel gehad dat je überhaupt bestond…en dan krijg je het leven terug…..dan wil je toch niets liever dan ook LEVEN…
Alleen ik wil veel te veel en veel te snel…maar ja ik ben toch ook al 45 jaar hihi en 20 jaar haal je niet zomaar in…maar goed op een gegeven moment merk je dus dat het niet gaat lukken op deze manier….dat er iemand op de rem moet trappen en dat ik dat zelf ben….iemand anders doet het niet voor je…maar dan komt het nare gevoel weer boven, dat je weer niet aan de verwachting kan doen van jezelf… wat je graag allemaal zelf nog wilt…en natuurlijk hebben we een zeer drukke ingewikkelde 2 jaar achter de rug van verhuizingen, trouwen, zorg regelen enz. enz…dus aan de andere kant is het ook logisch dat de rek eruit is….zelfs een (gezond) iemand zou nu zeggen…RUST….
Ook wil ik het soms niet altijd weten, maar 20 jaar leven als een zombie, als een persoon die in coma lag….(zoals een therapeut tegen mij zei) heeft zeer zeker zijn sporen na gelaten…helaas….lichamelijke sporen maar ook geestelijke sporen…Ik heb na zo,n heftig leven wel HSP (“Highly Sensitive Person”) ontwikkeld
Niet zozeer dat ik een HSP persoontje ben van vroeger uit..maar HSP doordat mijn antennes ongelofelijk in opperste paraatheid staan en altijd hebben gestaan….altijd heb ik in een overlevingsmodus gestaan…waardoor mijn antennes over ontwikkeld zijn en ik een ernstige overgevoeligheid heb ontwikkeld op heel veel gebieden…en daar kan je in je gewone leventje af en toe behoorlijk last van hebben en met vallen en opstaan leer ik er mee omgaan…
Wat dit dus wel met zich meebrengt dat ik dus aardiger tegen mij zelf moet zijn en af en toe dus gewoon voor mij zelf moet kiezen….dus ja ik moet nu af en toe NEE zeggen, af en toe naar mijn eigen lichaam luisteren wanneer het aangeeft het is genoeg….luisteren wanneer mijn lichaam overprikkeld raakt of er tegen aan zit…helaas merk ik het nu pas achteraf…en dan is het vaak dus al te laat…..ik hoop dat ik het steeds eerder doorkrijg en op tijd op mijn eigen rem kan trappen….voor nu krijg ik hulp van mijn omgeving.. hierin is mijn partner heel belangrijk…maar ook God trapt dus af en toe voor mij op de rem…..pech dat ik het soms achteraf pas zie dat die periode goed is…..maar als je er middenin zit is het zo heftig…pfff…
Vindt het soms zo ontzettend moeilijk om leuke dingen los te laten…vaak heb ik voor de leuke dingen in mijn hoofd nog wel de energie voor…maar lichamelijk niet meer..en krijg die twee maar eens in balans….
Toch zijn het twee verschillende dingen die wel met elkaar in verbinding staan…..want als het lichamelijk niet goed met je gaat dan ga je dat op den duur geestelijk toch wel merken…en andersom ook..en als je dan je hart (je geestelijk leven) zo noem ik het maar even gemakshalve er ook nog bij wilt betrekken, want die heeft zijn voeding en balans ook nodig ja dan raakt je hele Zijn totaal uit balans….
En hoe krijg je deze drie Lichaam Geest en Ziel nu weer een beetje in balans?
Ik ga het proberen je te vertellen zoals ik het zie natuurlijk en zoals ik het doe, dit zal natuurlijk voor iedereen weer anders zijn…
Zorgen voor je Lichaam: Luister naar je lichaam…je hebt er maar 1 en daar moet je het mee doen…maar wees ook lief voor je lichaam, zorg goed voor haar d.m.v de drie R,s Rust Reinheid en Regelmaat, ook is gezonde voeding een belangrijke bron van welzijn voor je….
Zorgen voor je Geest: Als goed je ontspanning en inspanning in balans is krijgt je geest voldoende tijd om na Inspanning weer goed op te laden door de ontspanning die je dan neemt….dit betekend dus dat je “Zorgen voor je lichaam” ook serieus moet nemen.
Zorgen voor je Ziel: Je relatie met God: Als je tijd neemt en investeert in je relatie met God dus met hem praten/bidden, uit zijn Boek/Bijbel lezen, bouw je aan de relatie met God en aan je eigen innerlijk welzijn, en wat ook belangrijk is contacten met mede christenen…geloven kun je niet alleen daar heb je anderen bij nodig…ook om opgebouwd te worden maar ook om getroost te worden als het moeilijk is…anders had God Adam wel alleen op de wereld gezet en had Hij Eva niet gemaakt en daaruit al de andere mensen het leven gegeven…een mens is ook in dit opzicht niet bedoeld om alleen te leven…doordat je werkt aan je innerlijke welzijn, je ziel ben je beter bestand tegen alle situatie,s die op je pad komen en ja dan kun je het juist aan…..en bovenal je weet waar je met je lichamelijke en geestelijke problemen naar toe kan gaan…
En dan ervaar je RUST…
Maar wat is het lastig om aan deze dingen te voldoen…..
Natuurlijk ging ik wel naar de kerk..natuurlijk las ik wel stukjes tekst die voorbij kwamen op facebook…of via mail maar echt tijd ervoor nemen…echt met God praten….ik schaam mij diep naar God toe dat ik dit zo heb laten versloffen……het voelt net zoiets als heb je een hele tijd niks meer van je laten horen naar een goede vriend of vriendin…..pff dan kun je je soms ook zo schuldig voelen, ik weet niet of jij dat kent??
En wat is het dan geweldig om te weten dat God mij niet vergeet….dat Hij gewoon er altijd is en ook altijd dezelfde blijft….eigenlijk niet te begrijpen met ons verstand…..wij als mensen hadden al gauw gezegd….Nou daar hoor je ook niks meer van…wat is dat nou voor vriend/vriendin…
En dan te weten dat God een God van Trouw is en een God is van vergeven…..en dat Hij gewoon weer met je verder gaat, verder waar je met Hem was gebleven als jij tegen Hem zegt… Sorry!!!
Wauw……kun jij dit gevoel met mij delen….hoor het graag van je!
Vader in de hemel
die zoveel om mij geeft
dat U in Uw genade
Uw Zoon gegeven heeft
Dank U voor Uw liefde
Uw eindeloze trouw
dat ondanks al mijn falen
U zegt: “Ik hou van jou”.
Herstel mijn eerste liefde
die ik ooit had voor U
want ik wil van U houden
nog zoveel meer dan nu.
Mijn hart moet weer gaan branden
zoals het heeft gedaan
vol vuur en vol van hartstocht
die nooit meer weg zal gaan.
De drukte van het leven
trok mij met zich mee.
De liefde die vervaagde
de passie die verdween.
Ik was U niet vergeten
maar nam de tijd niet meer
om in uw woord te lezen
bij U te zijn o Heer
Herstel mijn eerste liefde
die ik ooit had voor U
want ik wil van U houden
nog zoveel meer dan nu.
Mijn hart moet weer gaan branden
zoals het heeft gedaan
vol vuur en vol van hartstocht
die nooit meer weg zal gaan.
Herstel mijn eerste liefde
die ik ooit had voor U
want ik wil van U houden
nog zoveel meer dan nu.
Mijn hart moet weer gaan branden
zoals het heeft gedaan
vol vuur en vol van hartstocht
die nooit meer weg zal gaan.
Herstel mijn eerste liefde
die ik ooit had voor U
want ik wil van U houden
nog zoveel meer dan nu.
Mijn hart moet weer gaan branden
zoals het heeft gedaan
vol vuur en vol van hartstocht
die nooit meer weg zal gaan.
Vader in de hemel
met eerbied vraag ik nu
of U mij wilt vergeven.
Ik kan niet zonder U
Dank U voor Uw liefde
Uw eindeloze trouw.
En Vader, ik wil zeggen
dat ik zoveel van U hou.
Dit lied kon even niet zingen zonder dat de tranen over mijn wangen rolden….het raakte mij zo…en tegelijk een ongelofelijke dankbaarheid dat je altijd weer terug mag komen…..
En dan ga je dus door een heftige periode en denk je dit is teveel Heer, dit gaat niet lukken en dan die tekst…pfff
U hebt geen beproevingen te doorstaan die niet voor mensen te dragen zijn. God is trouw en zal niet toestaan dat u boven uw krachten wordt beproefd: hij geeft u mét de beproeving ook de uitweg, zodat u haar kunt doorstaan.
Maar op een gegeven moment merk je…“hé ik heb het aan wel aan gekund….ik ben er doorheen gekomen, en dat het net niet teveel was….en dat je het gered hebt…dat je er nog bent…dat je nog leeft!!!
En dan wordt de tekst WAARHEID…..en gaat de tekst voor je LEVEN!
Zoals jullie in mijn laatste blog konden lezen, zou ik doorverwezen worden naar een Neuropsychiater in Wolfheze…en ja ik zeg worden want deze afspraak gaat niet meer door….waarom niet?? Ga het jullie proberen uit te leggen!
Ik snap niet waarom deze dingen in mijn leven gebeuren, nooit mag het in 1 keer goed gaan……wet van Murphy?? ik weet het niet wil dit eigenlijk ook niet geloven/weten…maar hoe ik het wel moet zien……?????? Lastig!
Ik had veel vertrouwen in deze neuroloog, ik weet dat ik af en toe naïef kan zijn en te goed van vertrouwen….nu ook?? Vindt dit lastig om te zeggen, merk wel dat het mij ontzettend onzeker maakt…..maar goed deze arts vertrouwde ik ook omdat zij mij serieus nam en mij heel eerlijk zei dat zij het ook niet zo goed wist en dat het best ook wel ingewikkeld is….
er is namelijk nog nooit iemand in Nederland geweest (volgens de artsen) die na 20 jaar tijd zoveel medicatie geslikt te hebben, er af is gekomen en genezen is van haar aandoeningen, aandoeningen die op een gigantisch misverstand berusten…zelfs toegegeven door de artsen… en ja als een arts jou deze dingen verteld en heel eerlijk is over haar onkunde hierin en het beste met je voorheeft zoals zij zegt, ja dan ga je toch deze arts vertrouwen….natuurlijk had ik wel mijn reserves maar doordat zij heel eerlijk (tenminste dat dacht ik) was om dit tegen mij te vertellen ging ik in haar zienswijze mee.
Zij vertelde mij dus een heel verhaal over een arts (zie mijn vorige blog) en hoe zij het vertelde en ook zei dat hij misschien nog ideeën had om te gaan kijken of er nog onderzoeken waren of dat hij ideeën had om mij verder te helpen gaf mij vertrouwen dat zij het beste met mij voorhad en mij met die reden verwees naar de Neuropsychiater…pff wat kan je jezelf dan vergissen in iemand…
Na drie weken moest ik weer bij haar terug komen voor mijn 2 maandelijkse Botoxbehandeling in mijn gezicht vanwege mijn Syndroom van Meige (vorm van Dystonie) zij vroeg mij of ik al wat gehoord had van de arts, ik zie heel eerlijk nog niet, toen zei ze nou dan moet je toch binnenkort wel bericht krijgen van hem, nu had ik gelezen dat de wachttijd 8 weken was maar ik dacht ach geduld het zal binnenkort wel komen, had al even op de site gekeken van het Ziekenhuis maar kon de verwijsbrief nog niet zien…wel handig hoor om met je DigD in te kunnen loggen op je persoonlijke pagina van het DZ… zo kan je wel alles volgen, afspraken, verwijsbrieven, bloeduitslagen…
Maar twee weken later (inmiddels dus 5 weken) stond de verwijsbrief op mijn persoonlijke pagina, en ik was nieuwsgierig wat ze erin had gezet…ik wist dat ze telefonisch met hem contact had gehad om hem de situatie uit te leggen en om hem te vragen of hij er überhaupt nog wat mij kon…en ja hij had gezegd dat hij mij graag wilde zien en behandelen…nu lees ik die verwijsbrief en wordt in eens ontzettend verdrietig….ik werd zo geraakt door wat er instond..pfff wat voelde ik mij beetgenomen….ik was echt ontzettend geraakt en voelde mij wederom niet serieus genomen…er stond namelijk in of hij mij wilde behandelen voor SOLK….(Somatisch onverklaarbare lichamelijke klachten) en dit slaat de plank volledig mis….. ik heb namelijk wel degelijk verklaarbare klachten maar moet alleen een arts zien te vinden die er verstand van heeft en misschien mij verder kan helpen qua behandeling…en SOLK word over het algemeen behandeld met cognitieve gedragstherapie…Therapie wat ik 20 jaar heb gehad en mij totaal niet verder heeft gebracht omdat ik de aandoeningen niet echt had waarvoor ik behandeld werd…dat is mij naderhand wel duidelijk geworden..en dan wilden ze dit nu weer gaan doen?? Moest ik nu echt de psychiatrie weer in simpelweg omdat zij dit de makkelijkste weg vinden? want dan zijn ze maar weer van mij af…gewoon weer medicatie er in en alle leed is geleden…jonge jonge wat werd ik kwaad…. kwaad om het onrecht wat mij weer zou worden aangedaan…ik stond gewoon te shaken…als ik ergens niet tegen kan dan is het onrecht…
Alleen wat moest ik….ik ben er voor gaan bidden en heb het proberen los te laten en dacht nog steeds..oké ik kan best naar die arts toegaan..hij kan mij in ieder geval misschien van al die onterechte diagnoses afhelpen die mij nog steeds achtervolgen omdat ze voorop mijn dossier met rode koeienletters staan geschreven…dan heb ik dat in ieder geval, maar ik laat mij niet behandelen voor iets wat ik niet heb en waar ik totaal niet (meer) thuishoor….
Afgelopen week kwam ik wederom bij de huisarts over hoe nu verder.. en ze zij je moet toch straks ook naar Wolfheze? hoe staat het daar trouwens mee…ik zei tegen haar, ik heb nog helemaal niks gehoord…toen zei zij ook maar je word ook voor iets anders naar toe verwezen dan oorspronkelijk zou? Want ook zei is op de hoogte over de situatie…dat de Neuroloog in Lelystad mij naar mijn eigen Neuroloog in Deventer heeft gestuurd om te onderzoeken of de dystonie ook in mijn heel lichaam zou zitten….dus zegt zij op een gegeven moment…ik zou maar eens even bellen met Wolfheze hoever ze zijn..kan nooit geen kwaad..
Zo gezegd zo gedaan..ik heb gebeld en krijg ik een assistente aan de telefoon die mij ijskoud mededeelde dat waarvoor ik ingestuurd ben ik zeer zeker niet hoefde te rekenen op een oproep voor januari 2017….ik dacht ja als ze alleen gaan kijken naar SOLK en de behandeling dan kom ik in de GGZ en daar zijn de wachtlijsten gewoon gigantisch lang….en dat gaf ze ook toe dat ik dan naar een andere locatie moest en niet op de Thalamus kliniek kwam wat voor NAH patiënten was……(niet aangeboren hersenletsel waar ik nu onder val)
Weer sloeg de angst om mijn hart en man wat werd ik onrustig….. wederom heb ik gehuild, gehuild…en het uitgeroepen naar God….HELP…ik weet het nu niet meer….het is toch niet de bedoeling dat ik weer in de GGZ beland…wilt u mij het uitleggen Heer!!!
U heeft mij bevrijdt van een onhoudbare situatie, U heeft mij in 2 jaar tijd van al die vreselijke verslavende medicijnen afgeholpen..en nu dit…DIT KAN NIET WAAR ZIJN HEER!!!
Help mij hieruit en verder…dit zou Uw genezing en Uw ingrijpen toch helemaal naar beneden halen en als onwaar door de mensen worden beoordeelt….dit kan niet Heer….U moet wat doen….pfff dat ik dit allemaal zomaar tegen Hem durfde te zeggen..maar ook dat mag je naar Hem uiten…Hij is je papa, dit zou je toch ook tegen je aardse vader doen als jou onrecht werd aangedaan maar sterker nog er zou hiermee ook onrecht naar God toe worden gedaan toch?? Maar ook hierin kon Hij alleen uitkomst geven…..maar hoe???? Een groot Raadsel voor mij!
God gaf mij toen in mijn gedachten om een mail te sturen naar mijn neuroloog in Deventer…gelukkig kan ik op mijn persoonlijk pagina van dat ziekenhuis ook een persoonlijke vraag stellen, dus ik ben achter mijn laptop gedoken en heb gewoon alles opgeschreven…mijn ongenoegen maar ook mijn verdriet wat het mij deed enz. enz…ik stelde mij erg kwetsbaar op dat besefte ik mij maar ik dacht het is het enige wat ik nog kan doen…..
Toen ik het had verstuurd werd ik rustig en kon ik het gelukkig wat loslaten maar ik dacht ik zal wel geen reactie krijgen maar ik ben in ieder geval mijn ongenoegen kwijt….maar wat gebeurde er de volgende dag ging de telefoon….tot mijn grote verbazing en schrik had ik de neuroloog aan de andere kant van de lijn….. pfff mijn hart zat in mijn keel en kon van spanning en angst haast niet praten…ja ik was bang en gespannen…was wel voor mij zelf opgekomen en mij kwetsbaar opgesteld en dacht nu hoop ik maar dat ze mij begrijpt…..dat ze mij niet weer bepraat zodat ik toch overstag ga…ik dacht bij mijzelf ik hou mij vast aan wat ik geschreven heb en laat mij niet ompraten…..maar jonge jonge wat voelde ik mijn hartje te keer gaan…ach ja elke keer als ik voor mij zelf opkom, kwam er altijd wel iets negatiefs overheen….waardoor ik het door de jaren heen heel moeilijk vind om voor mij zelf op te komen…….
Maar goed we gingen het gesprek in en ze zei dat ze mij dan verkeerd begrepen had en dat ze misschien niet duidelijk genoeg was geweest…nou zei ik tegen haar…u heeft ook niet het woord SOLK genoemd maar ook niet in die richting met mij er over gesproken dus dit was voor mij totaal onverwachts…ze zei toen ja maar SOLK is niet negatief….de psychiatrie is niet negatief..toen heb ik ook tegen haar gezegd..daar heeft u helemaal gelijk in…het is ook niet negatief alleen helaas voor mij wel…als u zich ingelezen had in mijn situatie had u dit niet zo gedaan…het gesprek ging verder en toen zei ze als jij niet achter die behandeling staat dan hoef je er ook niet heen te gaan…en dat wist ik ….en arts mag alleen maar behandelen wat er op de verwijzing staat dit is voor de zorgverzekeraar bepalend helaas…dus als er SOLK opstaat en geen Dystonie http://hulpgids.nl/informatie/medicijnen/bewegingsstoornissen-door-geneesmiddelen/ waarvoor ik ingestuurd zou worden ja dan mag hij mij ook alleen maar daarvoor behandelen…
Toen zegt ze opeens..maar jij had nog een andere arts waar je mee kwam toendertijds..ik zei ja ene Dr Van Harten….nou zegt ze dan stuur ik jou daar naar toe…we hebben toen tijdens het telefoongesprek deze arts even gegoogeld en daar stond bij dat hij speciaal een polikliniek heeft in bewegingsstoornissen door medicatie….en hij zit in Amersfoort…oké is ook een psychiater maar dat is niet waar bij mij het knelpunt zit….deze arts is toevallig psychiater en professor in de psychiatrie maar wel de arts die mij misschien kan helpen vanwege mijn bewegingsstoornissen…
Ik ben dankbaar en blij dat ik toch haar gemaild heb met mijn ongenoegen…zij bood zelfs haar excuses aan en we zijn positief en zonder ongenoegen het gesprek beëindigd…zo zie je dus maar weer dat voor je zelf opkomen toch ook een andere kant kan hebben, ik durfde het niet omdat ik heel veel negatieve ervaringen er mee heb gehad…maar door deze positieve ervaringen durf ik het de volgende keer nog beter!
En ik ben God dankbaar dat Hij mij die moed heeft gegeven en ook de neuroloog in Deventer het inzicht heeft gegeven dat dit niet de juiste weg voor mij was en als cadeautje kreeg ik ook nog een verwijsbrief van haar voor chronische fysiotherapie…dus ik mag nu ook onbeperkt naar de fysio waar ik heel blij om ben….
Ik blijf nog wel enorm gereserveerd naar de volgende verwijsbrief, afwachtend wat daar in zal staan…ik weet dat straalt niet veel vertrouwen uit..maar ik durf simpelweg niet erg meer het vertrouwen in artsen uit te spreken….
En zoals jullie lezen is mijn leven nog steeds een achtbaan….
Wanneer komt hier een einde aan???
Ik weet het niet….Hij wel en dan draait het om vertrouwen…vertrouwen dat Hij heel mijn leven in zijn hand heeft en Hij erbij is….
Ja het kleine meisje is vandaag enorm getriggerd… de blauwe plekken hebben een enorme dreun gehad…
En waarom zul je je afvragen…
Vanmiddag eindelijk het bezoek aan de neuroloog om verder onderzoek naar mijn spierklachten…. vragen of de dystonie ook in mijn hele lichaam zit.. het was nogal een hele bureaucratische weg om bij haar te kunnen komen, ik kwam wel bij haar maar voor het syndroom van Meige met de botoxinjecties maar zij vond dat dit toch wel een nieuwe klacht was dus wilde ze een nieuwe verwijsbrief en dan had ze alle tijd om naar mij te luisteren en te onderzoeken…. voor mijn gevoel kreeg ze dan weer een nieuwe pot met geld… maar de bureaucratie moet natuurlijk wel blijven zegevieren dus ik heb mijn best gedaan om het voor elkaar te krijgen om een verwijsbrief te krijgen zodat ik legaal weer een afspraak met haar kon maken voor verder onderzoek…
En ja het is gelukt en vanmiddag had ik dan eindelijk de afspraak bij haar…
Het gesprek ging goed… ze begreep mijn probleem en dacht mee… maar ze zei ook best wel heftige dingen… ze zei onder andere dat de artsen waar ik was geweest het echt niet weten, dat zij zich zelfs verlegen voelen tegenover mij dat ze mij niet kunnen helpen… en dit snapte ik ook wel, heb natuurlijk nogal wat artsen gehad, en niemand kon tot nu toe mij verder helpen… wel kwam alles op een punt uit.. de medicatie die ik altijd heb geslikt zijn de boosdoeners…en ik geloof dat zeer zeker…
Al die Neuroleptica, antidepressiva, rustgevers, spier ontspanners enz enz……
De pijnen in mijn spieren, de spierspanning, de spierstijfheid het komt allemaal daarvan…. mijn spieren zijn twintig jaar gesedeerd geweest en nu krijgen ze helemaal niks meer al drie jaar lang en daardoor heb ik deze klachten… ook zei ze dat mijn hersenen gewoon extreem in de war zijn en continu verkeerde signalen naar mijn lichaam sturen… waardoor mijn lichaam erg in de war raakt en dingen gaat doen die die helemaal niet moet doen…door al die klachten raakt mijn lichaam steeds meer uitgeput… en ja wat moet je nu aan al deze dingen gaan doen???
Ze was heel eerlijk en zei…. ik weet het niet… ik kan weer allerlei onderzoeken gaan doen maar ben bang dat er niks uit komt of dat ik dingen over het hoofd zie omdat ik er gewoon te weinig van af weet…ik waardeerde haar eerlijkheid enorm… echt waar het was een gesprek op gelijke hoogte..
Maar ja hoe dan verder was de vraag en welke arts zou dan wel zou gespecialiseerd zijn hierin…er viel een stilte… ik kwam met een arts uit het ziekenhuis in Amersfoort, (iemand van de dystonie vereniging had mij getipt), maar toen vertelde zij op dat moment dat zij drie dagen terug naar een congres was geweest van revalidatieartsen en neurologen, en heel toevallig… nou ja toevallig… volgens mij niet hoor, kwam ook aan de orde mensen zoals ik en zei had (toevallig) met een arts staan praten over een soort gelijke situatie,s zoals waar ik nu in zat, dus zei ze zou je naar die arts willen hij zit in Wolfheze bij Arnhem maar het is een Neuropsychiater…. ooo de rillingen liepen bij mij over de rug… maar ik had niet veel keus… hij is de aangewezen persoon die mij misschien kan helpen en een passende behandeling misschien voor mij heeft, ik zeg misschien want zeker is het niet…..
Vond het wel heel bijzonder dat juist op dit moment zij een congres had gehad over dit soort situaties, een arts had ontmoet en gesproken die hier gespecialiseerd in is, en dan kom ik drie dagen later bij haar op spreekuur…. toeval???? Nee ik geloof niet dat dat toeval is…..
Hij een arts die gespecialiseerd is in Bewegingsstoornissen ten gevolge van Medicatie….. dus de aangewezen persoon..
MAAR HELP WAT WERD IK GETRIGGERT……
Ik hield mij ontzettend groot en zei tegen haar… ik wil maar een ding en dat is dat ik geholpen wordt op de juiste manier…
zij zou contact met hem opnemen en overleggen en dan zou ik wel een oproep krijgen….
Wij zijn naar huis gegaan…ik had een enorm dubbel gevoel… aan de ene kant blij en opgelucht dat iemand mij serieus nam en verder wilde kijken.. maar ook verdrietig…… angstig enz enz wat uitmondde in een enorme paniekaanval.. mijn keel werd dichtgesnoerd enorme flashbacks… ooo wat was/ben ik bang….
Ik heb het gevoel of dat ik weer het hol van de leeuw in moet… want die Neuropsychiater zit in de GGZ instelling in Wolfheze… weer die gang naar zo,n instelling….. normaal helemaal niet erg… iemand die de lading niet heeft zoals ik zou het ook helemaal niet erg zijn… natuurlijk wel lastig want je komt er niet zomaar dat besef ik maar al te goed…. maar het heeft voor mij een enorme beladen lading…. een zeer angstig gevoel…. ik weet niet hoe ik het moet omschrijven…..en alleen al het woord psychiater.. ik ben er allergisch voor merk ik… …ik heb denk ik teveel hierin meegemaakt….helaas…..
en ja ik heb het uitgeschreeuwd naar God… waarom.. waarom moet ik deze weg weer gaan…. waarom kan ik niet door een gewone arts onderzocht worden…. WAAROM.….mijn God ik ben zo bang….. en ik huilde en huilde…..er brak wat in mij en al mijn oude pijn kwam naar boven… pijn die ik al doorleefd had maar dat door dit enorm getriggert werd……
Helaas heb ik niet veel keus… ja ik kan zeggen ik ga niet.. maar dan zal het voor altijd zo blijven en zal ik mijn weg hierin moeten vinden…. oké ik weet helemaal niet of hij mij kan helpen maar ik heb een hele kleine kans nog van wel…..en aan die laatste strohalm klamp ik mij vast.. wel met reserves omdat hij het misschien ook niet weet….maar toch…misschien….
Helaas is medicatie voor mij geen optie…. niet de medicatie die normaliter gegeven wordt voor deze symptomen…… de neuroloog zei ook dat kan en mag ik je niet geven…. ook omdat het mij van de regen in de drup brengt….
Maar al deze symptomen die 24 uur per dag aanwezig zijn herinneren mij voortdurend aan mijn ellende… mijn verleden en ik merk dat ik dat nog het lastigste vindt… hoe kan ik dan ooit vergeten wat er allemaal is gebeurt…..hoe moet ik het dan allemaal een plekje geven als je er voortdurend aan herinnerd word??
CONCLUSIE…….
Ik kan maar bij 1 iemand aankloppen en dat is mijn Heer, Hij is mijn Geneesheer.. ik weet dat uit ervaring… en ik bid en smeek God dat Hij het gaat doen…..Hij is de enige die mij volledig kan genezen…. LICHAMELIJK en INNERLIJK…..
Maar doet Hij dit al niet dan ??? Stuurt Hij niet de juiste mensen op mijn/ons pad???? laat Hij niet steeds zien dat Hij er bij is??? ooooo wat voel ik mij dan weer klein worden……. klein en ondankbaar…. Hij is erbij alleen door ons kleine verstand merken en zien we het niet…..
Maar God doet het soms zo anders dan wij bedenken, zijn wegen zijn echt ondoorgrondelijk…..
als ik dan deze middag relativeer dan som ik eigenlijk de zegeningen op……
een neuroloog die zo ontzettend lief en begripvol was….
Zij die een congres achter de rug had over gelijke situaties..
Zij die een arts ontmoet die mij misschien kan helpen…
Een Neuropsychiater die mij misschien kan helpen en kan bevestigen dat ik dus al die psychische diagnoses niet heb…. HERSTEL????
Maar wat zijn die wegen van onze God soms zo moeilijk… soms zo vreemd… en dan vraagt Hij om volledig op Hem te vertrouwen en dan zegt Hij je gaat niet alleen….. IK ben erbij…. ja de smalle weg…… pfff…..
Hij gaat met mij mee…..
Jesaja 43 vers 1 t/m 3 zegt
Maar nu zegt de Heer: “Volk van Israël, Ik ben je Maker. Ik heb je gevormd, Israël (Mirjam).
Wees niet bang, want Ik heb je gered. Ik heb je uitgekozen. Je bent van Mij.
Als je door het water gaat, zal Ik bij je zijn. Als je door rivieren gaat, zul je niet weggespoeld worden.
Als je door het vuur gaat, zul je niet verbranden. De vlammen zullen je niets doen.
Want Ik, de Heer, ben je God. Ik ben de Heilige God van Israël, je Redder.
Dit is mijn houvast…door alle ellende heen….
Heer,
Verlicht wat donker is in mij
Versterk wat zwak is in mij
Herstel wat gebroken is in mij
Verbind wat gekneusd is in mij
Genees wat ziek is in mij
en als laatste
Wek tot leven wat aan vrede en
liefde was gestorven in mij
Tijdens deze worsteling kreeg ik een enorme knipoog van een lieve vriendin… een prachtig mooi tekst van een lied wat ik graag hieronder met jullie wil delen…..
//performed by Crystal Lewis//music+lyrics by Izzi Ray//
I will not fear, I will not fear though the earth gives way,
and I’m thrown into the sea, I can stand fearlessly.
Before the rush, before the roar of the oceans waves,
even when I feel forlorn I can stand through the storm
Kingdoms are falling but I know you surround me
Nations in uproar but your voice has the last word
I will be still, I will be still, and wait patiently.
I trust your every move, I can stand when my eyes are on you.
You lift your voice, you lift your voice and the world melts away.
I know your streets are safe, I can stand for you’re my strength.
Kingdoms are falling but I know you surround me.
Nations in uproar but your voice has the last word.
My health is failing but I know you will save me.
Seasons are changing but I know you are for me.
Hallelujah, God has won, and He fights for all of us.
So be brave, be strong, don’t give up it won’t be long.
until the day, Faithful and True he’ll make everything new,
don’t delay come soon i long to be with you
Kingdoms are falling but I know you surround me.
Nations in uproar but your voice has the last word.
My health is failing but I know you will save me.
Seasons are changing but I know you are for me.
Hallelujah, God has won, and He fights for all of us.
So be brave, be strong, don’t give up it won’t be long.
‘Till the day, Faithful and True, he’ll make everything new,
so don’t delay come soon i long to be with you
Ik vindt dit best wel lastig om te delen omdat ik meestal positieve dingen wil delen… ik besef mij dat ik mij nu best wel van een andere kant laat zien en mij kwetsbaar opstel…. maar ik wil alleen maar eerlijk zijn… het leven is een leven van diepe dalen en bergtoppen….het leven is niet alleen maar rozengeur en maneschijn…..maar in de diepe dalen en op de bergtoppen daar is God…
Gezang 143
Op bergen en in dalen
en overal is God!
Waar wij ook immer dwalen
of toeven, daar is God!
Waar mijn gedachten zweven,
of stijgen daar is God!
Omlaag en hoog verheven,
ja, overal is God!
2
Zijn trouwe Vaderogen
zien alles van nabij!
Wie steunt op zijn vermogen,
die dekt en zegent Hij!
Hij hoort de jonge raven,
bekleedt met gras het dal,
heeft voor elk schepsel gaven,
ja, zorgt voor ’t gans heelal!
3
Gij, aardrijks bont gewemel,
al wat in ’t water leeft,
of onder zijne hemel
hoog in het luchtruim zweeft,
gij, alle zijne werken,
ontdekt, bij dag en nacht,
in ’t voeden, hoeden, sterken
de goedheid zijner macht.
4
Roem, Christen, aan mijn slinke
en rechterzijd’ is God!
Waar ‘k macht’loos nederzinke
of bitter lijd’, is God!
Waar trouwe vriendenhanden
niet redden, daar is God!
In dood en doodse banden,
ja, overal is God.
Ja wij wonen nu twee maanden in ons nieuwe huisje en de ziekenhuisbezoeken en al wat daar bij hoort is weer begonnen…
Ook de zorg is inmiddels opgestart…. blij mee nu komt eindelijk de rust erin!
Heb al aardig wat artsen gehad…
Cardioloog…. eerste bezoekje was goed, fijne arts en ook positief nieuws mijn hart was niet achteruit gegaan… helaas ook niet beter geworden, mijn pompfunctie is gelijk gebleven met vorig jaar 45%…. dit is natuurlijk niet goed voor een vrouw van mijn leeftijd… maar allang blij dat het niet erger was geworden!
tweede bezoekje was aan de neuroloog voor mijn botox behandelingen en ook dat is weer goedgekeurd, ook daar ben ik blij mee.. want dan blijf ik in ieder geval alles goed zien… zou ik namelijk mijn botox behandelingen niet krijgen dan wordt ik functioneel blind… en daar zit ik niet op te wachten… de natuur is nog veel te mooi!!
Ik vond het allemaal best wel spannend al die nieuwe bezoekjes aan de artsen…steeds mijn verhaal vertellen en dan ook nog het idee in mijn hoofd dat artsen mij meteen afrekenen op mijn verleden…ik merk aan mijzelf dat ik dat best wel heel lastig vind en mij zelf ook nog eens een stigma opleg van ze kunnen het van mijn voorhoofd aflezen dat ik een psychiatrisch patiënt ben geweest!
Dit is een stukje wat bij mij steeds terug komt en ik een plekje moet geven…. ik moet continu tegen mij zelf zeggen dat dit een grote leugen is van de Satan… dat hij graag wil dat ik dat geloof en denk dat andere mensen dat ook zien… maar God heeft mij laten zien dat dit een grote leugen is en ik stuur die leugen ook steeds weg… maar goed daarom is het wel lastig.. en ik heb veel in de afgelopen jaren mee gemaakt dat de artsen wel degelijk beïnvloed werden door mijn dikke dossier….maar door de positieve ervaringen met de zorgverleners en de steeds positieve ontmoetingen met nieuwe artsen dan krijg je weer een beetje vertrouwen in de medische wereld.
Mijn derde bezoekje was aan de Internist…. dit was vorige week… ik was best wel heel zenuwachtig want met deze arts heb ik het meeste te maken… vanwege mijn diabetes en nu mijn B12 tekort en de vermoedelijke auto-immuunziekte….maar wat een fijne man… eindelijk een internist die mij serieus neemt… die echt naar mij luisterde…. ik had van mijn vorige internist uit Friesland medicijnen gekregen voor de suiker, dit medicijn verwerkte de suiker naar buiten via de urine… dit was voor mij niet fijn want kreeg steeds blaasontstekingen…en mijn handicap is dat mijn zenuwuiteinden erg gevoelloos zijn geworden dus ik voel de blaasontstekingen pas als het al veel te laat is…
Maar deze internist was erg duidelijk en vond ook dat het geen fijn middel was en zij direct stoppen…ook stelde hij voor om bij de volgende afspraak bij mij een sensor te plaatsen die de komende tijd mijn suikers gaat meten zonder dat ik mij zelf hoef te prikken en dan moet ik opschrijven wat ik allemaal doe en eet…
toen vroeg hij waar ik het meeste last van had… nu zei ik natuurlijk de pijn….en dan vooral de pijn in mijn benen…hij heeft er naar gekeken en waar ik al heel lang om vraag bij de huisarts in Friesland krijg ik binnen een minuut voor elkaar bij deze arts zonder dat ik er nog om vraag ook.. vanwege mijn veneuze insufficiëntie moet ik eigenlijk steunkousen dragen…maar mijn oude huisarts vond dat ik al genoeg op mijn bordje had maar ja ik bleef hierdoor enorme pijnen houden….
En toen zei de internist ik geef je een verwijsbrief mee voor het hulpmiddelen centrum om je steunkousen aan te laten meten anders gaat je neuropathie steeds verder… het was ongelofelijk….
Toen kwam hij nog op mijn pijn terug en zei dat ik ook nogal pijnstillers slikte en ja dat klopt… en dan nog gaat vaak de pijn dwars door de medicatie heen…toen vroeg hij of er wel onderzoek naar gedaan was,,, ik zei ja een EMG onderzoek meer niet…hij zei geen spierbiopt? en een MRIscan? ik zei nee helaas….. het is gebleven bij een EMG ik strijd er al een hele poos voor maar helaas….
Hij vroeg toen of hij informatie mocht opvragen uit Groningen waar de EMG was gemaakt… en hij vond wel dat er onderzoek gedaan moest worden want ik was nog veel te jong om dit niet uit te zoeken…
Dus ik heb goede hoop…..
Ik ben naar huis gegaan en wat was ik dankbaar en tegelijk enorm perplex… dat dit zo goed ging… ik was zo blij…. natuurlijk moet het allemaal nog en ik blijf wel mijn reserves houden tot de onderzoeken zover zijn…ben te vaak blij gemaakt met een dooie mus….
en zo gaan er weer deuren open hier in Hof van Twente… wat ben ik wederom blij blij blij dat ik hier ben komen wonen… wij worden zo enorm gezegend in ons nieuwe plekje… Hij laat steeds weer zien dat Hij mijn leven in Zijn hand heeft….
Na twee maanden even niet te hebben geblogd, vond ik het vandaag wel weer tijd om wat van mij te laten horen..en de komende tijd ga ik jullie beetje bij beetje bij praten… want er is nogal veel gebeurt… (zoals gewoonlijk)
1 Wens heb ik nu en dat vanaf heden steeds meer de rust er in komt……Rust…. waar ik hard aan toe ben!
Ja waarom 2 maanden niet bloggen???… in mijn vorige blog konden jullie lezen dat wij gingen verhuizen naar Twente.. en ja wij zijn inmiddels gesetteld in ons nieuwe huis.. en zo langzamerhand vind alles een beetje zijn plekje en komt de rust er weer wat in…..
Maar wat hebben wij een fantastisch plekje gekregen… ik geniet met volle teugen en helaas voor de friezen nog geen minuut spijt gehad van de verhuizing, van de ruil met Friesland/ Twente.
Ook heeft dit natuurlijk ook te maken met als eerst de geweldig omgeving…. en ook dat wij hier beland zijn in een warm bad… qua de kinderen dichterbij, de mensen om ons heen, de kerk, de zorg, een fijn ziekenhuis met fantastische artsen die wel naar mij luisteren en mij serieus nemen.. wat een verademing.. maar wat ontzettend triest dat het dus per gemeente hier in Nederland zo verschilt… Dit zou niet mogen!
Maar goed de verhuizing op zich heeft heel veel energie van mij gekost…logisch met een nogal ziek lichaam…. maar zoals ik mij zelf ken is het doorzetten.. ten koste van mijn lichaam en nu mag mijn lichaam protesteren… ik geef mijn lichaam nu ook alle ruimte om te protesteren…. ze heeft het verdient dat ik nu lief voor haar ben en goed voor haar zorg….. anders ook hoor.. maar nu helemaal.. ik heb namelijk nogal veel werk verzet… maar niet alleen samen met mijn lieverd en ongelofelijk veel steun van lieve vrienden hier in onze nieuwe woonplaats en van de plaatselijke kerk… hier had maar 1 voor gezorgd en dat was God en Hij gaf mij ongelofelijk veel kracht… ik heb even het gevoel gehad dat ik vleugels had gekregen…
Maar na een week in ons nieuwe huisje lande ik al vrij snel met beide benen weer op de grond.
Want het leven gaat gewoon verder… ook hier in onze nieuwe woonplaats..nieuwe intakegesprekken met nieuwe artsen en wat een verademing als je serieus genomen word… dit was ik eigenlijk niet meer zo gewend…..maar ook kennismaking met de WMO hier in onze nieuwe gemeente…en wat een verschil met Friesland en wat voelde dat verdrietig….dat er zoveel verschil zit in gemeentes hier in Nederland… ongelofelijk triest… het gaf mij een erg dubbel gevoel… ik wilde er eigenlijk erg van genieten dat ik het nu zo getroffen had en tegelijk maakte het mij verdrietig en werd ik eigenlijk ook een beetje boos… dat er zoveel mensen zijn die nog door moeten knokken… knokken… wat ik twee jaar heb moeten doen om de juiste zorg te krijgen…knokken om gehoord te worden…en wat in Friesland dus ook niet is gelukt… en dan kom je hier in je nieuwe gemeente en dan merk je dat er nog wel mensen bestaan bij organisaties die menselijk zijn… die zich inleven in jou situatie en met je meedenken…
En ja ik krijg nu Persoonlijke verzorging, Huishoudelijke Ondersteuning, Individuele begeleiding en dagbesteding… en ik kon mijn rolstoel meenemen en mijn scootmobiel… en ook regelmatig contact over en weer….
Ik voel mij zo dankbaar… zo dankbaar dat God zo in ons leven heeft ingegrepen en dat na onze keus om ons vertrouwen volledig op Hem te stellen…
als wij ons vertrouwen op God stellen, met lege handen bij Hem komen dan kan Hij ze vullen… en dat doet Hij….wat een geweldige Grote God en ja dan kan ik mij niet meer stil houden….
kom maar zoals dat je bent.
Kom maar met je hartsverlangen,
dat alleen de Vader kent.
Hij wil vullen lege handen,
met een ongekende maat.
Liefde laat Hij stil ontbranden,
als je hart maar openstaat.
Ga maar tot de Hemelvader,
met je vragen en je nood.
Ga gerust en kom maar nader,
want Zijn goedheid is zo groot.
Trouw en liefde zijn de woorden,
die Hij telkens tot je spreekt.
En het zijn, Zijn liefdekoorden,
sterk die niemand ooit verbreekt.
Laat je maar door Vader leiden,
wandel maar aan ’s Heren hand.
Op Zijn wegen van verblijden,
want Hij houdt Zijn woord gestand.
Alles wat je hebt van node,
word je in liefde toebereid.
En het wordt je aangeboden,
steeds weer in vrijgevigheid.
Wees verheugd je hebt een Vader,
Hij die in de hemel woont.
Hij is bron en levensader,
van de dingen die Hij toont.
Luister wat Hij je blijft zeggen,
telkens weer “Jij bent mijn kind”.
Die je steeds weer uit zal leggen
hoe Hij jou ten diepst bemint.
Ik weet als mensen dit lezen dat er mensen tussen zullen zitten die verdrietig worden misschien wel boos…. omdat ik het nu wel voor elkaar heb…. maar het is niet zonder slag of stoot gegaan… heb wel moeten knokken en menig traan gelaten.. maar ik heb steeds mijn zorgen bij Hem gebracht… steeds God aangeroepen….
Natuurlijk heb ik ook mijn strijd gehad en nog….maar ik wil jou uitdagen om ook al je strijd en zorgen bij Hem te brengen…. dan zal Hij het goed maken…
Maar kom met lege handen en vertrouw op Hem…. Hij zal dan jouw handen vullen met wat jij nodig hebt!
Ik weet maar al te goed dat het niet altijd makkelijk is om dit te doen…..
Na een paar weken stilte qua bloggen en een hectische periode heb ik tussen alle perikelen door even tijd om jullie bij te praten….
Enne er is nogal veel gebeurd…. kun jij het soms ook zo ongelofelijk druk hebben… dat het lijkt of staat je wereldje helemaal op zijn kop???
Nou ik wel… en helaas gebeurt het de laatste tijd vaker….
Maar ik zal bij het begin beginnen….. in een van mijn vorige blogs Verhuizen naar Twente vertel ik dat wij akkoord hadden gekregen van de WMO om te verhuizen naar Twente.. en ja het is bijna zover… 2 juli ruilen wij Friesland in voor Twente en ons appartement voor een levensloopwoning… heerlijk ik heb weer een tuin… een ruimere woning enz.
Ik ben echt dolgelukkig er mee maar wat er dan allemaal om de hoek komt kijken qua geregel pfff……
Als je chronisch ziek bent dan verhuis je niet alleen jezelf met je inboedel maar ook je zieke lijf moet mee…. en dat heeft zijn nodige aandacht nodig…. nieuwe artsen… nieuwe thuiszorg…. dagbesteding… regelen van overname hulpmiddelen… nieuwe zorg aanvragen enz enz… en je wilt niks vergeten…
Telefoontjes hier en daar… wachten ….. wachten… en nog een wachten op instantie’s… maar alles neemt langzaam vormen aan waar ik heel blij mee ben..
Ondertussen gaat de zorg ook door hier in Friesland en zo ook mijn ziekenhuisbezoekjes…
Twee weken terug naar de internist geweest vanwege nieuwe klachten en bloed verlies in de darmen… gesprek gehad en hij wilde een darmonderzoek maar omdat ik ga verhuizen naar Goor stelde hij voor omdat maar te starten in Twente…. nou ja mijn komst in Twente begint dus goed….(niet dus)… meteen met de eerste week dat wij er wonen al een bezoekje aan het Deventer ziekenhuis voor een darmonderzoek…
Paar weken terug bloed geprikt voor hun en daar kwamen een aantal waardes uit dat flink gedaald was ten opzichte van mijn bezoek in Maart aan Dr Professor Wolffenbuttel.
En ja vandaag stond mijn intake en her diagnose onderzoek gepland… zat al vroeg in de taxi en was best wel een beetje zenuwachtig..spannend wat er uit zou komen… wat ze voor mij zouden kunnen betekenen….
Om kwart over elf werd ik opgehaald door een verpleegkundige die eerst een gesprek met mij had en in kaart bracht wat er zoal allemaal speelde… dit gesprek was goed en voelde ook goed…. er werd echt naar mij geluisterd en mee gedacht…
Na de verpleegkundige kon ik naar de internist die verder met mij het gesprek voortzette en met mij het verloop zou bespreken..
Zo gezegd zo gedaan.. het was een aardige internist maar ik vernam al gauw dat ook dit bezoek op niets uitliep….. ze sprak met mij… luisterde en ondertussen typte ze druk op het toetsenbord… toen volgde er nog een lichamelijk onderzoek en daarna de uitslag over hoe nu verder…..
Ze zei dat ze moeilijk kon vaststellen of ik CVS of ME had, dit omdat ik al heel veel andere nevendiagnoses heb waar ook extreme moeheid bijhoort (zoals Fibromyalgie, syndroom van Reaynaud)en ja wat hoort dan waar bij.. dat is ook moeilijk… ook zei ze: u heeft al heel lang diabetes en het Metabool syndroom waar ook extreme moeheid bij kan voorkomen….
In 2004 heb ik diabetes gekregen maar ook het metabool syndroom wat in hield dat ik insuline resistentie had.. mijn internist heeft mij toen aan de insuline gezet, maar omdat ik resistent was voor insuline meende hij dat ik steeds meer insuline moest spuiten.. ik was toen nog niet zo op internet dus wist zelf ook niet beter waardoor ik op een gegeven moment met elkaar wel 350 EH insuline spoot op een dag.. dit heeft zeker 6 a 7 jaar geduurd, al die tijd heb ik dus overdosissen insuline gespoten… waar ik nu de vruchten van pluk… wrange vruchten zei de internist…. en door het metabool syndroom heb ik ook weer hartfalen erbij gekregen wat ook extreme moeheid met zich meebrengt… waardoor het gewoon heel moeilijk is om aan te tonen waar de extreme vermoeidheid doorkomt.. de pijn zijn we al achter dat komt door de diabetes en overdosissen insuline…..
Ze zei ook… diabetes is nog een ondergewaardeerde ziekte…. en wordt nog niet erg serieus genomen wat de gevolgen kunnen zijn…..
Oo wat was ik verdrietig… weer teleurstellend nieuws.. weer niet een arts gevonden die mij verder kan helpen.. die mij duidelijk kan helpen.. maar ja ze kunnen ook niet iets doen als er niets aan te doen is… dus zit er niks anders op dan alleen maar symptoom bestrijden.. maar waar is dan het eind???? Die is er niet…..
Maar ze had gelukkig een aantal tips en suggesties wat we zouden kunnen doen om het leven iets aangenamer te maken…. tenminste om te proberen…
Ten eerste wilde ze een slaaponderzoek regelen via het Nederlands slaapinstituut, gelukkig kan dit thuis allemaal geregeld worden….
Maar omdat mijn waardes zo gezakt waarden zoals B12, ferrentine, hb enz.. stelde ze voor om vit B12 te gaan injecteren, hier was ik enorm blij om, omdat ik ook hier mee bezig was geweest bij dr Wolffenbuttel maar toen waren mijn waardes nog veel te hoog doordat ik heel lang voedingssupplementen heb geslikt, maar we zijn nu zes maanden verder en mijn waardes zakken steeds verder…. dus recept meegekregen om eerst 10 weken 2x per week te injecteren en dan te kijken wat het doet…. gaat het dan iets beter dan op geleide van klachten verder gaan en als het niks doet dan stoppen….
Je begrijpt dat het een dubbel gevoel gaf aan de ene kant eindelijk de injecties aan de andere kant het feit dat er gewoon niet zoveel aan te doen is en ik het zal moeten gaan accepteren dat dit gewoon de uitkomst is van mijn 2 jarige zoektocht….
Mijn lichaam is vernield door al de medicatie gebruik in mijn verleden en mijn overdosissen insuline…. en is dan mijn levensgeluk nu ten einde???….. NEE zeer zeker niet….. het zal niet makkelijk zijn en het zal ook de nodige beperkingen geven…. en het zal met vallen en opstaan verder gaan…. maar ik ga proberen eruit te halen wat er uit te halen valt met alles wat ik aangereikt krijg… en er is 1 iemand bij….. Hij heeft mijn leven in zijn hand en heeft al zoveel wonderen in mijn leven gedaan, dat ik blijf op Hem kijken… ik weet dat Hij in een knipoog mijn leven een andere wending kan geven…. trouwens dat gebeurt al steeds….
Toen ik 2 jaar geleden trouwde met mijn lieve man hebben we een trouwtekst op ons hart gekregen die steeds meer vorm krijgt en die God steeds meer aan mij laat zien wat die trouwtekst in houdt…. hier houdt ik mij aan vast…
“Mijn plan met jullie staat vast – spreekt de HEER. Ik heb jullie geluk voor ogen, niet jullie ongeluk: ik zal je een hoopvolle toekomst geven. Jullie zullen mij aanroepen en tot mij bidden, en ik zal naar jullie luisteren. Jullie zullen mij zoeken en ook vinden, als jullie mij tenminste met hart en ziel zoeken. Ik zal me door jullie laten vinden – spreekt de HEER – en ik zal in je lot een keer brengen.”
Jeremia 29:11-14a (NBV)
Hij gaat wel door en laat zicht heus niet tegenhouden door mijn lichamelijke ongemakken en ik mag op Hem blijven vertrouwen…. Hij zal het maken… ook mijn leven…. maar ja ik ben maar een mens met al mijn fouten en tekortkomingen waardoor ik steeds val, twijfel enz enz en toch mag ik steeds weer opstaan….. steeds weer mag ik Zijn hand vastpakken… steeds weer mag ik het uitroepen naar Hem als ik weer twijfel, als ik dreig te verdrinken in mijn eigen beslommeringen en pijnen en moeheid…. maar Hij grijpt dan mijn hand, of geeft mij een dikke vette knipoog en zegt dan kom op meid… ja kan het… vertrouw mij maar… ik ben er bij en geef je kracht…
En gaat dat dan zomaar? Nee het is een blijft een strijd.. elke dag weer… als ik s’morgens wakker wordt weet ik pas hoe mijn dag eruit komt te zien… hoe wordt ik wakker.. met hoeveel pijn? met hoeveel moeheid… maar dan mag ik de dag beginnen met Hem en Hem aanroepen en zeggen Heer ik kan het niet alleen.. ik heb u vandaag wederom ontzettend nodig… wilt U met mij mee gaan? En dan mag ik zeker weten en er 100% op vertrouwen dat Hij dat ook doet…
Ja ik ben zo moe….. zo moe van het strijden….. in plaats van dat je ziek bent en de tijd en de rust krijgt om te herstellen, ben en blijf je nog voortdurend aan het knokken aan het strijden voor je eigen huisje boompje beestje.
Aan het vechten en knokken om de eindjes aan elkaar te kunnen blijven knopen, te strijden om te krijgen waar je eigenlijk recht op zou hebben maar door dit LAND helaas niet meer vanzelfsprekend blijkt…
Ja en dan heb je ME…. en de rest, aandoeningen wat niet erkend wordt maar waardoor je tussen wal en schip valt, omdat je ziekte niet erkend wordt dus volgens instanties en sommige doktoren tussen de oren zit, moet je je zelf maar redden terwijl je dat niet kan….
Doordat je lichaam continu jou in de achteruitversnelling zet…. doordat je lichaam steeds de signalen afgeeft dat je echt moet gaan liggen, anders steekt je lichaam er wel een stokje voor……. door gewoon te zeggen doe het zelf maar en je letterlijk onderuit gaat…. ja ik weet ik lijk heel sterk, ja ik ben een optimistisch persoon (gelukkig), maar als letterlijk je alles afgepakt wordt, en daardoor de ontspannende dingen zelfs niet meer mogelijk zijn, je nog meer aan huis gekluisterd bent…. blijf dan maar eens optimistisch……
En ik weet ik ben niet de enige in dit LAND, helaas heb ik heel veel (medestrijders) die net zoals ik moeten knokken om overeind te blijven, lichamelijk, geestelijk maar ook financieel….. en als je dan bijna alles ontnomen wordt, puur omdat je aandoening niet erkend wordt, dus simpelweg niet bestaat, geen hulp krijgt om simpelweg door de bomen het bos te vinden, waardoor je alles zelf moet uitzoeken, waardoor de stress zo hoog word en je geestelijk er bijna weer aan onderdoor gaat…..en je financieel door alle regeltjes en wetjes aan de grond komt te zitten…. omdat je ettelijke eurootjes boven het minimum uitkomt waardoor je voor allerlei potjes buiten de boot valt….. en ze denken ook nog dat je door middel van die paar eurootjes alles kan blijven doen…want je zit er toch boven??? Maar het is nog al een groot verschil als je een potje kunt krijgen van €100,00 euro en zelf €10,00 boven het minimum uitkomt…dat is wel even snel gerekend 90,00 verschil….. denken ze echt dat wij het dan van €10,00 kunnen doen??? Hoe krom zit deze wereld in elkaar…… en ja…..
HOE BLIJF JE DAN NOG POSITIEF?????
Ja oke ben het lang geweest, misschien wel te lang mijn best gedaan…… te lang een big smiley gehad…
En dan heb IK gelukkig nog een partner…. een schat van een man….. iemand die voor mij door het vuur gaat……..en wat ben ik blij en gezegend met hem…. maar ook hij is door alle stress van de afgelopen twee jaar geknakt….. hij is voor mij blijven zorgen…. en wat het erge is… al de mensen die voorbij zijn gekomen van instanties, met allerlei belovende woorden…. je blij maken met mooie woorden…. ja dit is oneerlijk, ja wij gaan u helpen want u heeft er recht op… ja dit gaan wij wel winnen…… ja ik zie wel dat het goed komt…. nou mooi niet piet…….
Als dan alles tegenzit, en zelfs de artsen elkaar tegenspreken… dan is het toch het makkelijkst dat men zijn handen er van aftrekt????
Ach zij gaan weer naar huis, en kruipen s,avonds in hun bedje en draaien hun om en doen hun oogjes dicht en gaan slapen….. wij liggen uren wakker…. wakker hoe moet het verder…. hoe wordt ik morgen wakker?? met hoeveel pijn…. hoe moe wordt ik wakker……… hoe gaat mijn lichaam zich vandaag tegen mij keren??? welke lichaamsdelen/functies kan ik vandaag niet gebruiken???? elke morgen is het weer een verassing… en de onderzoeken blijven maar doorgaan…. want ja er is wel wat met u aan de hand hoor!!! maar wat????? ja dat weten we niet… en ik wordt steeds vermoeider en wanhopiger.. en niet alleen ik, ook mijn lieve man….. want je bent NOOIT alleen ziek…. helaas niet….
En ja omdat je geen zorg krijgt, althans niet de juiste had mijn lieverd geen andere keus dan minder te gaan werken…. ook omdat er op de werkplek helaas in Nederland weinig oog is voor Mantelzorgers…. maar dat niet alleen, mijn man heeft ook nog een WSW indicatie en dan zou je toch zeggen dat je de nodige begeleiding krijgt…maar nee in Nederland kennen ze dat niet… want iedereen heeft het druk… ja zelfs de instanties die er voor opgeleid zijn om je daarin te begeleiden…. zoals stichting MEE… zelfs die worden door de instantie Gemeente met de handen op de rug tegen de muur gezet…want owee…….als die nog iets zouden vinden waardoor wij wel recht op hulp zouden kunnen hebben dat kan niet!!!!
Dus nog minder financiële ruimte… maar van alle kanten beloftes… het komt goed…. u heeft recht op dit, op dat…. en nu blijkt dat het loze beloftes waren…… maar terugdraaien kun je niks… want ze zien je aankomen…. bang dat door de druk van de mantelzorgtaken, zullen we toch niet het maximale uit onze werknemer kunnen halen….
Dus weer een jurist… weer een advocaat… maar moeten wij ze nog geloven???? Echt niet…. maar als je geen hoop meer kunt hebben, geen moed meer kunt vinden, dan komt het spreekwoord moet verloren al verloren dichtbij…
En dit allemaal door een ziekte die niet wordt erkend… herkend…. en geaccepteerd dat het een invaliderende ziekte is… en mede lotgenoot heeft het verwoord in onderstaande blog……
Willen jullie de tijd nemen om het te lezen???… Alvast bedankt….
En ja waar is God dan in dit hele verhaal…. in al deze ellende… in al dit onrecht….??????
Moeilijk… ik weet Hij is er… ik weet Hij is erbij en zorgt voor ons… en tot nu toe is dat ook nog steeds waarheid…en ja Hij geeft kracht…. maar soms… soms dan schreeuw ik het uit naar Hem…. simpelweg omdat ik het dan niet meer weet…. simpelweg omdat ik dan wanhopig ben.. en ja waarom schreeuw ik het dan naar Hem uit?
Omdat ik weet dat Hij de antwoorden heeft.. Hij weet hoe het allemaal komt… Hij heeft mijn leven in Zijn hand.. Hij heeft mij gemaakt…maar dan mag ik mij vast houden aan de belofte dat ik niet boven mijn eigen kunnen verzocht wordt…. maar pfff wat is dat soms moeilijk…… echt…. wat slaat de twijfel dan soms toe… Heer waarom….wanneer houdt het op…. en weet je die vraag mag je gerust God stellen… waarom gebeurt dit Heer… oké antwoord krijg je niet altijd en pas later zie je soms waarom…. maar God begrijpt waarom we het vragen… Hij begrijp waarom we dan twijfelen, bang zijn, zorgen maken….wij zijn maar mensen en Hij houdt zoveel van ons… maar Hij zegt ook
Wees niet bezorgd, heeft God gezegd
Want ik zal steeds voor je zorgen
Altijd, nu, vandaag en ook morgen
Ik heb mijn armen om je heen gelegd.
Kijk maar naar de vogels in de lucht
Ze krijgen eten in alle overvloed
God, de Heer is het, die ze voedt
Er is niet één die Hem ontvlucht.
Jij bent veel meer waard dan zij
God weet wat je nodig hebt, elke dag
Zolang je op deze aarde leven mag
God, de Heer, Hij blijft je steeds nabij.
Wij mensen maken ons vaak zorgen
Over onze kinderen en ons bestaan
En kunnen de problemen soms niet aan
Heel veel dingen zijn voor ons verborgen.
Toch zegt God, maak je maar geen zorgen
Want ik ga met je mee door het leven
God wil ons helpen en ons het beste geven
Wees niet bezorgd voor de dag van morgen.
( Uit het Bijbelboek Mattheüs)
Fedde Nicolai
Hij begrijpt ook waarom wij ons zorgen maken….. en Hij wil ook niet dat dit allemaal gebeurt…. dit is het werk van mensen… God wil dat het goed met je gaat…. dat je blij bent….. dat je gezond bent… maar helaas leven wij in een gebroken wereld waarin dit niet vanzelfsprekend is… maar wij hebben wel een hoopvolle toekomst dat eens dit voorbij is…. dat eens dit moeilijke leven stopt en wij in eeuwigheid in een perfect lichaam in een perfecte omgeving mogen leven…
En tot die tijd mogen wij ons aan het bovenste gedicht vasthouden… als wij steeds maar weer terugkeren naar Hem…. Hij zorgt en dat doet Hij bij mij door middel van muziek.. teksten….en plaatjes… en zijn Woord…. maar je moet Hem wel gaan opzoeken….. Hij wil zo graag dat je Hem dan opzoekt en je het bij Hem brengt en dan zal Hij er mee aan de slag…. maar wat is dat moeilijk loslaten… VERTROUWEN dat het goed komt…. Vertrouwen dat Hij jou leven in Zijn hand heeft…. en dat gaat met vallen en opstaan…..want soms snap ik echt geen snars van het leven……
En ja op dit moment ben ik gevloerd…. maar Hij raapt mij wel weer op als ik Zijn hand vastpak… elke keer kom ik weer sterker uit de strijd….. want Hij is erbij….
En soms staat je leven stil door toedoen van andere mensen…. van instanties… en kun je even helemaal niks…..tijdelijk je hobby’s en andere dingen aan de kant zetten….. wat pijn doet… echte pijn….. en je wereldje wordt helaas steeds kleiner…… omdat door alle stress… en je lichamelijke en financiële ongemakken je er niet zomaar op uit kunt………en dan is het een kunst om wel de kleine dingen te pakken… die nog wel lukken en kunnen en daar van te gaan Genieten….Iedereen heeft dit op zijn tijd nodig……en ja van te voren calculeer ik in dat ik na die tijd in moet leveren…..en soms heb ik dat ervoor over…
Net vanmiddag naar de huisarts geweest en het wederom over gehad wat mijn lichaam omgekeerd doet…
Doordat ik mijn hele leven bijna ongelofelijke stress en psychische druk heb gehad…. is dit dus het gevolg….
En nu is het antwoord…. leer er maar mee leven….maar kan dat???
En dan kom je thuis en zit je even op FB en dan komt dit artikel voor bij van de site Moe zijn is zooo….
Ik probeer het d.m.v. voeding, ontstressen op zijn tijd…, medicijnen, voedingssupplementen.
Dus….sorry als ik soms even mij afzonder…. even een rustpauze inlas… stilte zoek….als mij lichaam in een abnormale stressreactie schiet bij de onnozelste dingen…..
Trouwens er vallen wel veel dingen op zijn plek!
Dus ik probeer zoveel mogelijk stress te vermijden maar helaas in deze wereld zal dat niet gaan lukken, deze wereld waar iedereen onder druk staat, waar alles harder en sneller moet… wat je niet eens meer bij kan benen…
Maar dan moet ik denken aan het liedje van Elise Mannah
Mijn Lijflied geworden….
Wat er ook gebeurt… Geniet met een Grote G.. en natuurlijk lukt dat niet altijd..maar geef je dan even over aan je lichaam, wees lief en aardig voor je zelf…. en als et stresslevel weer voorbij is geniet dan verder…
Maar Geniet van de kleine dingen… en kijk….kijk….kijk…maar vraag God ook dat je mag Genieten… dat Hij je ogen wil openen voor de kleine dingen om je heen!
Morgen is het Moederdag en ik moet even wat kwijt…
Voor heel veel moeders is het morgen een prachtige dag… verwend worden door de kids… ontbijt op bed.. tekeningen en cadeautjes, allemaal geluk momentjes..
Maar helaas zijn er ook vrouwen die dit nooit zal overkomen en nooit het woordje moeder zullen horen…. die deze kleine geluksmomentjes met kids niet kennen… maar die wel van binnen moeder zijn.
Ook ik heb nooit kinderen mogen krijgen…. mijn moederschap is mij buiten mijn weten om afgepakt…
Tijdens de jaren in de psychiatrie zijn er vreselijke dingen gebeurt zo heeft er in 2008 een sterillisatie plaats gevonden bij mij… Hier ben ik in 2014 na foto,s van mijn lichaam achter gekomen… Eerst denk je dat kan niet, of ik heb het vast en zeker geblokt omdat het te erg was… Maar na gesprekken met de huisarts en specialisten die het bevestigden dat ik er inderdaad niks van afwist… Drong het vreselijke nieuws tot mij door… Het moederschap was gewoon van mij afgenomen…
Helaas gebeurt dit vaker in de psychiatrie… Vernomen uit betrouwbare bronnen..
Dit heeft mij heel veel verdriet gedaan en nog bij tijd en wijle… maar ik heb dit vreselijke trauma een plekje kunnen geven en dat gaat niet 1,2,3… nee dat is een heel proces en nog… en het gemis zal een leven lang blijven… nooit zal dit verdriet weggaan…en ook wordt het verdriet niet minder… men zegt dan met de tijd zal het slijten of het verdriet wordt minder… nee kan ik zeggen, het verdriet wordt niet minder, het blijft elke keer weer heftig als het af en toe boven komt borrelen..
Bijvoorbeeld als het bijna Moederdag is… als je kinderen op visite krijgt of logeetjes… of er wordt weer een babytje geboren…. En als je door de stad loopt en een kindje lacht naar je, of zwaait onbevangen gedag naar je.. dan smelt je hart en moet je heel hard slikken….
Maar het is ook dubbel… wat kan je genieten van kinderen… genieten van hun onbevangenheid.. en ja van de kleine geluksmomentjes die je dan krijgt van hun… maar je zult altijd tante horen en nooit moeder oftewel in mijn eigen taal Mem.. en dat is pijnlijk en dat maakt dat je moet slikken, en dat er af en toe een traan over je wang rolt…
Het verdriet wordt niet minder, maar je leert er wel mee omgaan… en ik heb geleerd om met mijn verdriet naar God toe te gaan… Hij weet hoe ik mij voel en wat ik nodig heb…
Wij mogen nu voor een Adoptie kindje op afstand zorgen…Saron… waar ik echt ontzettend blij en dankbaar voor ben… en doordat mijn man 5 kinderen heeft ben ik nu bonusmamma… en wat ben ik trots op mijn 5 bonuskinderen… het voelt of zijn ze een heel klein beetje van mij geworden… Gewoon omdat ze een speciaal plekje hebben in mijn hart waar zoveel liefde zit…
Natuurlijk moet een relatie groeien… en dat heeft tijd nodig en is ook niet altijd makkelijk… vertrouwen komt te voet en gaat te paard…. je stapt zomaar hun leven binnen en zij die van mij… En dan is elkaar de ruimte geven om die band te laten groeien nodig.. en zoiets vraagt tijd… En daarin mag ik groeien en geduld oefenen…. maar ik ben ontzettend blij dat ik ze heb leren kennen, 5 schatten van kinderen…
Grote schatten letterlijk en figuurlijk waar wij de verantwoordelijkheid voor hebben gekregen van God, en dan denk ik “Wauw God heeft wel enorm veel vertrouwen in mij dat ik dat kan.. maar ik heb tot nu toe wel geleerd.. als jij je kwetsbaar durft op te stellen ook naar de kinderen toe dan wordt je kwetsbaarheid je kracht.
Maar toch… het zijn niet mijn kinderen en dat zullen ze ook nooit worden… Ze hebben een vader en een moeder… En dan is het af en toe best lastig om te zoeken naar jou plek in een bestaand gezin… Echt iemand die dit niet heeft meegemaakt zal dit ook niet kunnen begrijpen..
En dan voel je soms ineens het gemis… de leegte…
Wat had ik graag een “eigen” kindje gewild… samen met de Liefde van je leven… een kindje van jou eigen vlees en bloed.. een wezentje wat eerst afhankelijk van je is… wat je grote liefde en zorg nodig heeft niet alleen als het zo klein en kwetsbaar is maar ook als het groter wordt.. je weet toch zelf dat je een moeder nooit kunt missen… iemand die je nodig heeft en waar je onvoorwaardelijk van kunt houden.. iemand waar je al je moedergevoelens en liefde aan kunt geven en waar je beretrots op kunt zijn… dat je met trots kunt zeggen.. dat is mijn zoon, dat is mijn dochter…
Maar helaas is de harde werkelijkheid dat ik dat nooit zal meemaken… Dat mijn handen in die zin altijd “leeg” zullen blijven… en ja dan kun je zeggen.. als je het nooit mee hebt gemaakt kun je het toch ook niet missen?
Nou ik kan je zeggen.. moedergevoelens wordt je volgens mij mee geboren.. dat zit in elke vrouw.. in ieder geval wel in die van mij.. en misschien wel een beetje teveel, waardoor ik het ontzettend mis…
Maar God herinnert mij er steeds weer aan als ik mij zo verdrietig voel, dat hij tegen mij zegt: “maar ik breng je kinderen op je weg waar jij zorg aan mag geven.. waar je van mag houden al waren het je eigen kinderen. En dat maakt niks uit of het mijn 5 bonuskinderen zijn of ons adoptiekindje Saron of tantezeggertjes, die mij zeer dierbaar zijn.. enz enz…
Ik heb in de jaren wel geleerd als je liefde geeft krijg je het veelvoudige terug… Gelukkig is mijn hart groot genoeg en heb ik zoveel liefde.. soms denk ik wel eens ik kan er nergens mee naar toe, en dan bedoel ik niet de liefde tussen man en vrouw… want van mijn partner hou ik ook ontzettend veel maar naar kinderen is anders… voelt anders… is gewoon andere liefde…maar dan gebeurt er wel weer wat zodat ik het veelvuldig kwijt kan… alleen al aan een onbekend kind op straat die mij een stralende lach geeft… daar alleen al kan ik ontzettend van genieten.. en besef ik hoe rijk ik ben… dat ik van God zoveel liefde krijg….
Dit is een prachtig nummer… zegt ontzettend veel en wat kan je daar soms naar verlangen…
Een van mijn favorieten…. kon het jullie niet onthouden.
Het leven is soms net een achtbaan….. Het is bij mij hollen of stilstaan… en hoe stap je uit die achtbaan….. hoe zet je je leven even stil….
pffff Moeilijk.. en ja dan heb je weinig tijd om te bloggen of je site bij te houden maar mijn man is vanavond zijn hobby aan het uitoefenen en kan ik heerlijk even schrijven, ja even uit die achtbaan stappen en van mij af schrijven want dat heb je af en toe hard nodig.
Ik heb in mijn vorige blog nog gezegd dat er met Pasen nog meer bijzondere dingen zijn gebeurt en dat ik dat in een aparte blog zou vertellen… Nu bij deze….
Tweede Paasdag besloten wij naar Simply Jesus te gaan van David de Vos Stichting Go And Tell, omdat we als vrienden van Go and Tell kaartjes binnen hadden kregen. Eigenlijk kon ik niet gaan, want ik had zo veel pijn. Maar ik wilde er toch naartoe. We hadden een fantastische dag en werden enorm gezegend door de woorden van David geïnspireerd door de Heilige Geest.
Het begon al bijzonder want er kwam een jongeman met een hoedje op naar mij toe. Hij zei: ‘Ik wens u de opstandingskracht van de Here Jezus toe. En hij zei er achteraan: ‘God is enorm van u aan het genieten.’ Ik vond dat een beetje gek, maar eigenlijk ook heel bijzonder.
Aan het eind van de eerste preek zei David de Vos: ‘Neem een beeld in je hoofd van hoe jij jezelf ziet, en daarna een beeld van hoe God je ziet. Toen kreeg ik een beeld dat ik op mijn benen God stond te prijzen, stralend als de zon. Dat beeld schoof ik terzijde, omdat ik nu eenmaal moest accepteren dat het niet zo is. ‘S middags kwam de preek van Michiel Koelewijn een vriend van David ook dichtbij. Het ging erover dat we God moesten vertrouwen over het feit dat Hij zijn werk af zou maken. En ik kreeg in mijn hoofd dat God mij ook iets beloofd had dat Hij Zijn werk in mij zou afmaken.
In de laatste pauze zat ik in het restaurant en toen kwam er een kale man op mij af. Hij maakte een praatje en vroeg mij toen: ‘Waarom zit je in een rolstoel?’ Meteen voelde ik me ongemakkelijk, want ik was weer een potentieel slachtoffer. Als je in een rolstoel zit, komen er altijd veel mensen naar je toe om voor je te bidden. Dit had ik al vaker meegemaakt en was al helemaal voorbereid om mij niet in te laten pakken.
Terwijl wij aan het praten waren kwam weer die jongen met dat hoedje langs. Hij zei niets, lachte en stak zijn duim omhoog en weg was hij weer.
Maar die kale man sprak verder en vertelde dat God mijn Vader, mijn Pappa is en dat Hij mij natuurlijk het liefste gezond ziet en dat het Hem verdriet doet dat ik in de rolstoel zit. Dit geloofde ik zeer zeker, het is absoluut niet Gods wil dat er verdriet en ziekte is…. Dat is gekomen tijdens de zondeval en zal ook pas goed komen als de Here Jezus terug komt of wij bij Hem zijn…
Toen vroeg hij of hij voor ons mocht bidden. Ik zei bidden mag altijd.. dat vraagt God ook van ons.. De man bad niet voor genezing, maar hij vroeg God of mijn denken vernieuwd mocht worden – en mijn verleden gewist werd uit mijn herinneringen. Ook bad hij voor een vervulling met de Heilige Geest.
Tijdens het bidden was het heel bijzonder, want ik begon mee te bidden en vanuit het niets zong ik het opwekkingslied 581; “Ik wil heel dicht bij u zijn als een kind bij de vader op schoot!” Dit overkwam me nooit eerder.
Toen zei de man: ‘Kom, ga maar staan.’ Eigenlijk had ik daar helemaal geen zin in, want ik wilde geen poppenkast in een vol restaurant. Ik dacht ik wil niet, straks staat iedereen te kijken enz.. enz.. Maar het was alsof ik ineens uit de rolstoel geduwd werd. Ik ging staan en vanaf de eerste stap liep ik recht… van de hele ataxie was geen sprake meer mijn coördinatie tussen mijn hersenen en mijn lichaam was weer helemaal hersteld…
Zo instabiel ik was, zo stabiel liep ik nu! Ik liep naar hem toe, we omhelsden elkaar en we straalden allemaal!
Ik draaide me naar mijn man toe, maar wilde toch die kale man nog even bedanken. Dus draaide ik mij weer terug maar die man was ineens verdwenen. Het was net of was hij er nooit geweest, en de mensen om ons heen gingen gewoon door met de dingen die ze aan het doen waren, ze schonken helemaal geen aandacht aan ons. Het was net of was er helemaal niets gebeurd..
Heel bijzonder… ik dacht wat hebben wij een liefdevolle God, Hij wist precies wat ik nodig had en ook wat ik absoluut niet wilde…. Hij houd dus zoveel van mij dat Hij hier ook gewoon voor zorgde…
Ik ben lopend achter de rolstoel weer terug gegaan naar de zaal, we zaten doordat ik in een rolstoel zat vooraan. Tijdens het zingen kon ik gewoon gaan staan; Ik stond….Hem lovend en prijzend stralend als de zon! Precies zoals dat beeld dat God me had gegeven tijdens de ochtenddienst….Wauw….
Natuurlijk begonnen na een poosje mijn benen ongelofelijk te trillen want mijn spieren zijn natuurlijk ongelofelijk slap.
Bij de laatste oproep van David voor vervulling met de Heilige Geest, stond ik op om daar gehoor aan te geven. Toen ik daar stond dacht ik dat mijn man mijn hand pakte. Maar het was mijn man niet die mij vastpakte want hij stond zelf ook in aanbidding. Nee het was God…het was zo overweldigend ik voelde het echt….God raakte mij zo diep…. Ik heb zo gehuild…. Ik voelde dat ik vol stroomde met Zijn liefde….. opnieuw… HIJ HOUDT VAN MIJ EN HOUDT MIJ VAST!!!
Terwijl ik daar stond kwam weer die jongen met dat hoedje langs. Zei niets, lachte met een big smile en weg was hij weer………………
God heeft een wonder gedaan, hij heeft mij letterlijk en figuurlijk weer met beide benen op de grond gezet… God heeft de verkeerde coördinatie in mijn hersenen naar mijn lichaam toe genezen waardoor ik letterlijk weer met beide benen op de vaste grond kon staan, en Hij heeft figuurlijk mij met beide benen weer op vaste grond in mijn denken gezet, mijn denken vernieuwd, in die zin dat ik dingen eerder los kan laten, situaties gauwer naast mij neer kan leggen, denken dat het om Hem gaat, dat het gaat om Hem 100% te vertrouwen..Dat Hij het beste met mij voorheeft.. Dat mijn taak is om in Zijn liefde te rusten… niet continu bezig zijn om anderen het naar de zin te maken..mijzelf wegcijferen. Je mag best af en toe wat egoïstisch zijn….. Mijn please gedrag is een heel stuk minder geworden….Ik heb een enorme rust gekregen… Het gaat erom dat ik God please en niet anderen….Mensen teleurstellen altijd elkaar, hoe goed je het ook met iemand voor hebt….maar Hij stelt NOOIT teleur…. Hij is mijn Toekomst…
Ik heb beide mannen niet meer gezien….. ik weet ook niet of ze echt hebben bestaan… Voor mij waren het twee engelen door God gezonden…..
Waarom deel ik dit nu? Omdat ik hoop en bid dat mijn verhaal een bemoediging mag zijn voor andere mensen die ook worstelen met wat er in hun leven gebeurt, maar God is een God van liefde, Hij houdt zoveel van jou dat Hij het beste met jou voorheeft….
Het is absoluut niet zo dat als je maar blijft volharden en bidden en geloven dat God dan wel geneest… soms doet God het ook niet…. En waarom?? ik weet het niet… daar kan ik helaas geen antwoord op geven… maar dan mogen we biddend om elkaar heen staan en dan mogen we weten dat Hij er wel bij is en kracht geeft, nieuwe kracht….om samen de strijd aan te gaan….
God geeft ook mensen om je heen om samen door de strijd te gaan, om bemoedigd te worden door er voor elkaar te zijn… door voor elkaar te blijven bidden… het is zo nodig om elkaar voortdurend bij Gods troon te brengen… elkaar te helpen, want we blijven leven in een gebroken wereld, en er zal strijd blijven, er zal ziekte blijven, en ja ook ik heb nog steeds mij beperkingen zoals Autonome neuropatische Dysfunctie, mijn Diabetes die vervelende stadiums bereikt zoals zenuwen die uitvallen en nog steeds heb ik mijn hulpmiddelen nodig, en door mijn ME ben ik zo vreselijk vermoeid dat ik nog steeds mijn balans elke dag moet zoeken en dat gaat met vallen en opstaan.
Maar ik heb wel geleerd dat Hij erbij is… dat Hij niet loslaat…. Dat Hij zoveel van je houdt…
Hij heeft jou gezocht, Hij heeft jou gewild….Hij heeft jou gemaakt omdat Hij jou wilde, Jij bent Zijn Parel, de Parel die Hij weer zocht omdat jij Hem aan de kant had gezegd en dacht ik kan het zelf wel, maar Hij heeft jou weer gevonden, en om die Parel weer in Zijn bezit te krijgen moest Hij de Hoogste prijs betalen en dat heeft Hij gedaan door zijn eigen zoon te geven zodat jij weer Zijn parel kon zijn…
Ik geloof dat wij pas volledige genezing ontvangen als we bij God zijn. Dan zal ons dat gegeven worden… dan krijgen we een perfect en volmaakt lichaam en als wij ons vasthouden aan die belofte en geloven in de Here Jezus mogen wij daar ook verlangend naar uitzien.
Het is zo belangrijk om voor elkaar te blijven bidden…..God hoort ons zeer zeker en Hij laat ons niet los, ook al lijkt de situatie hopeloos, Hij heeft alles in Zijn hand….. ook jou leven…..laat het een bemoediging voor iedereen zijn… en gebeurt het niet meer op deze aarde, dan gebeurt het als wij bij God zijn, want dan zijn wij perfect zonder gebrek of enige beperking, wat een enorme mooie bijzondere Toekomst… een Toekomst om naar uit te zien..
En nu zult u zeggen: “maar waarom heb je dan nog steeds al die andere aandoeningen en beperkingen?” God geneest toch niet half???? Ja waarom? Geneest God dan niet helemaal???? Ik weet het niet… dat antwoord heb ik ook niet, en ik berust erin….. Ik geloof dat God geeft wat wij nodig hebben en Zijn liefde is zo Groot…
Mijn spieren zijn nog steeds heel zwak, en ik ben ontzettend moe en ik merk dat ik heel rustig aan moet blijven doen. De pech is dat mijn spieren niet meer herstellen op dit moment, en doordat ik nu wat meer doe qua bewegen met mijn spieren en ze niet herstellen gaan ze alleen maar nog meer achteruit, bv: als je een hele dag hebt gewerkt weet je dat je een goede nachtrust moet hebben om je lichaam te laten herstellen, zodat je de volgende dag weer met een uitgerust lichaam je werk kunt doen, maar als je niet gaat slapen dan gaat je lichaam in volle kracht door met het gevolg dat je na ….. dagen volledig instort en je lichaam dus niks meer kan, zo is het ook met mijn spieren, ze herstellen niet meer, maar ik gebruik ze wel al is het met mate… met het gevolg dat ik nog veel meer pijn in mijn spieren heb….en daardoor dus uit moet kijken met wat ik wel doe en wat ik niet doe…..om zo weinig mogelijk de vervelende vruchten te plukken en ik het langer vol houdt.
Dus lief zijn voor je zelf….. dat heb ik hier zeker door geleerd…
Maar ik ben allang blij dat mijn coördinatie terug is en ik niet meer dronken ben als ik loop, dat ik niet meer de afwijking heb om naar links te lopen…..en daar ben ik enorm DANKBAAR voor!!!
Hoe wij gekomen zijn om de afslag te nemen naar Twente…. om daar ons leven verder te gaan leiden….
Een paar weken geleden deelde ik een conversatie die ik had met mijn lichaam
Ik eindigde toen dat ik op een kruispunt stond in mijn leven en ik nog niet duidelijk wist welke kant ik op zou gaan…. maar dat mijn leven opeens deze wending zou krijgen…… dat had ik nooit durven of kunnen dromen…
Mijn lichaam liet mij ongelofelijk in de steek…. maar ik had niet veel keus en bleef ademen en doorgaan.. wat ik wel merkte was dat ik onbewust het los liet en begon te accepteren dat dit mijn leven zou zijn… samen met mijn lieve echtgenoot en God, moest ik er het beste van maken…
Ik kreeg steeds meer aanvallen van onwel worden een soort van flauwvallen op een gegeven moment toch maar even langs de huisarts gegaan en die heeft mij toen uitgelegd wat er aan de hand was.
Toen ik dit hoorde en er ook over las viel het kwartje.. dit kwam er wel extra overheen want ik had natuurlijk ook nog de beschadiging van mijn kleine hersencellen en spiercellen door de vele medicatie die ik had gebruikt.
Inmiddels hadden we contact gehad met de WMO en we konden verhuizen naar een meer aangepaste woning, met een aangepaste keuken, aangepaste badkamer met tillift enz… ik was best wel blij met dit aanbod.
Het paasweekend kwam er aan en we zijn een weekendje weggegaan…. even afleiding zoeken.. we hadden een chalet gevonden op christelijke vakantiesite waar we goedkoop een chalet konden huren… we waren wel toe aan een weekendje weg en het paasweekend hadden we best wel veel dingen te doen in Overijssel dus kozen we voor een chalet in Ommen…
We zijn donderdagavond naar optreden van Adriann Snell met The Passion in samenwerking met de Choir Company geweest, helaas konden we zelf niet meer mee optreden omdat ik door mijn ziekte niet de laatste oefendag er bij kon zijn.. maar nu konden we er toch bij aanwezig zijn en dan van de andere kant van het podium en wat hebben we genoten van hun optreden…. prachtig ook enorm mooie foto,s van kunnen maken!!
Wij waren er niet voor niets bij, heerlijk om onze zangfamilie ook weer te ontmoeten!!!
Kortom we gingen voldaan ook weer terug naar Ommen…. de volgende dag heerlijk uitgeslapen en vrijdag in de middag kwam de oudste dochter en de jongste zoon van mijn man langs omdat hij de week er op jarig was.. het was erg gezellig en zo zei de oudste dochter tegen mijn man heb jij de wmo ook gevraagd of jullie kunnen verhuizen naar Twente met de zelfde condities als dat jullie naar het andere huis gaan verhuizen.. Dit hadden we nog niet gedaan en eerlijk gezegd ook niet aan gedacht……
Wij hebben al heel lang het verlangen om te verhuizen naar Twente maar er waren geen mogelijkheden maar door de vraag van de dochter werden we wel aan het nadenken gezet…. ze zijn weggegaan en wij hebben er samen over gesproken en voelden dat we dit nog wel moesten doen, dan hadden we in ieder geval alle kansen aangegrepen om te verhuizen naar Twente.. ging de WMO niet akkoord nou ja dan was er niks aan te doen… wij wisten ook dat als we nu verhuizen zouden naar het andere huis dat Twente voorgoed voorbij zou zijn…..
Zo gezegd zo gedaan… en we hebben er ook voor gebeden… wij wilden dit wel samen met God doen.. God wist dat wij al heel lang het verlangen hadden om weer terug naar Twente maar wij hadden de mogelijkheden niet.. en wij wilden wel doen wat God van ons vroeg…. ons verlangen is om te doen wat God van ons vraagt…. zodat ook Zijn zegen er op rust…
We hebben het losgelaten en zijn gaan genieten van het weekendje…
Zaterdags hebben we heerlijk genoten van het prachtige weer en een heerlijke wandeling gemaakt in de bossen van Ommen..
S’avonds zijn de oudste zoon en vriendin langs geweest en dit was ook erg gezellig..
Zondag hebben we rustig aan gedaan en lekker gerelaxt omdat wij 2e paasdag naar Zwolle zouden gaan naar het Paasevent van David de Vos…. en ik wilde mijn krachten sparen..
We zijn daar geweest en een prachtige dag gehad… hier zal ik in een aparte blog over vertellen anders word dit wel een heel erg lang verhaal…
Dinsdag na Pasen was ons weekendje al weer voorbij en wij zaten s’morgens aan het ontbijt… en ineens zei een stemmetje in mij.. kijk eens op de website van de woningstichting in Twente… ik dacht oké, ik luister en ben gaan kijken op de site.. ..wij stonden al een poosje in geschreven, dit hadden we gedaan omdat we toch, al zou het in de verre toekomst zijn, te verhuizen naar Twente en zo bouwden we wel punten op… ik ging kijken en daar stonden twee levensloop woningen op… ik schrok een beetje, want in januari hadden wij voor de grap gereageerd op een woning om te kijken hoe hoog we al op de lijst stonden (dit adviseren ze) en wonder boven wonder hadden we die woning ook nog aangeboden gekregen… maar we moesten het negeren omdat we helemaal geen mogelijkheden hadden om te gaan verhuizen.. ik had steeds al op de site daarna gekeken om te zien of het huis weer opnieuw aangeboden zou worden gewoon uit nieuwsgierigheid… pffff wat kan een mens dan nieuwsgierig zijn…maar dat gebeurde niet en ik dacht nou ja, hij is dus verhuurd aan een ander.. maar dat gaf immers niks want we konden er toch niet er naar toe….
Nu keek ik dus weer en welke woning werd weer aangeboden??… u raad het al het huis wat wij toegewezen hadden gekregen en dan ook nog het huis er naast dus twee dezelfde woningen.. ik liet het mijn man zien en natuurlijk reageerde ik enthousiast… zoals ik ben…. nu heb ik gelukkig een hele nuchtere man en die zei laten we nou eerst de reactie maar afwachten van de WMO waar we een mail naar toe hebben gestuurd… ik zei ja je hebt gelijk.. ze zullen het toch wel niet doen….
We hebben de chalet schoongemaakt en zouden in de auto stappen weer naar huis.. zo zegt mijn man: “toch ook wel nieuwsgierig geworden” zullen we even langs het plaatsje rijden en even kijken bij het huis???? we zijn tenslotte aardig in de buurt… we keken elkaar aan en ja waarom ook niet, dus zo gezegd zo gedaan en hebben het bekeken…. en zijn toen naar huis gereden….
Wij kwamen thuis en daar rolt het mailtje van de WMO in de bus….. ik ging het lezen en ik viel stomverbaasd achterover en zei tegen mijn man “nu moet je eens luisteren wat ze schrijven… nu hadden we heel veel negativiteit meegemaakt met de WMO dus veel goeds verwachten wij niet meer van de WMO…. ik las de mail en daar stond kort gezegd letterlijk waar wij voor gebeden hadden…..
U kunt met dezelfde condities verhuizen naar Twente…….
Onze God is zo groot….. we hadden al zolang gebeden om antwoord… al zolang gevraagd om duidelijkheid waar wij ons leven op moesten bouwen…. waar God ons wilde hebben… hier in Friesland of in Twente….. al die twee jaar dat mijn man hier nu woonde en de anderhalf jaar dat wij getrouwd waren hadden we eigenlijk niet de rust dat hier ons plek was, maar andere mogelijkheden hadden we niet…. toch?????
En nu was ineens de weg open….. opengebroken door God….. wij ervoeren hierdoor zeker dat als God ergens deuren dicht doet er ergens anders deuren opengaan….
En ik kreeg een enorme rust over mij heen en mijn man ook…. ik weet nu 100% zeker dat ons plek in Twente zal zijn en God gaat met ons mee.. natuurlijk zal het niet altijd makkelijk zijn… ik ben natuurlijk een geboren Fries.. maar er ligt ook een uitdaging voor mij… en ja we maken allebei een nieuwe start… we komen in een hele nieuwe stad te wonen waar wij beiden geen verleden hebben liggen waardoor wij allebei kunnen beginnen aan een nieuw begin….
In Friesland ligt voor ons allebei een heel verleden.. mooie momenten, minder mooie momenten en vooral voor mij minder mooie momenten…. maar ik wilde niet vluchten… ik wilde door mijn proces heen hoe moeilijk soms ook….en Gods timing is perfect, anderhalf jaar geleden zou ik er nog niet aan toe zijn geweest, maar God wist de tijd en wanneer ik en mijn man er klaar voor zouden zijn…wij willen soms zo snel, ook omdat wij het hele plaatje niet overzien maar God gelukkig wel……en wat is het dan fijn dat God de dingen tegenhoud en pas de deuren opendoet als de tijd rijp is…… Vertrouwen is de sleutel…….
Ik zie dit ook absoluut niet als een vlucht… ik heb anderhalf jaar nu begeleiding van een christelijke begeleidster een coach die mij elke week bij de hand neemt en samen met mij door de hoogte en diepte punten gaat en ik pluk daar echt de vruchten van, ik wordt steeds sterker na alles wat ik heb meegemaakt…. zeker emotioneel.. durf meer voor mij zelf te kiezen.. heb door haar geleerd om op eigen benen te gaan staan, niet meer afhankelijk te zijn van anderen….maar ook zelf mijn dingen beslissen..natuurlijk wel rekening houdend met de mensen om mij heen maar tot zekere hoogte.. ik werd van het kleine meisje steeds meer een volwassen vrouw op het emotionele vlak… dit proces had ik zeker nodig na een leven van ellende en medicatieverslaving….. God had mij wel genezen en mij van alle medicatie afgeholpen maar dan komt er een heel proces…. mijn coach zei wel eens tegen mij “je moet het zo bekijken je hebt 20 jaar in Coma gelegen en nu ben je weer wakker geworden maar nu begint het proces van herstel”… iemand die wakker word uit coma moet ook alles weer opnieuw leren….. en nog zit ik in de proces van herstel, maar mag ervaren met de hulp van haar en mijn liefdevolle God dat ik herstel en vorderingen maak en steeds sterker wordt….. met ups en downs…. met mooie momenten en diepe dalen maar elke keer kom ik na een dal weer sterker op de top…..
En het is geen schande om een iemand te hebben die met je meeloopt, God geeft mensen om je heen die je helpen… laat dit een bemoediging zijn voor mensen die ook door de moeiten van het leven het even niet alleen kunnen… schroom niet om iemand te vragen om met je mee te lopen een coach die je handvatten en tips geeft
Zij is een cadeautje die ik heb gekregen van God…. en ik hoop ook dat ze nog een poosje met me mee loopt!!!
Ik was vroeger een stil en teruggetrokken meisje… gemaakt door het leven…. maar nu na mijn scheiding, afbouw van medicijnen, genezing van mijn geestelijke wonden…. wordt ik elke dag sterker…. maar God heelt mij en geeft mij elke keer weer een nieuw perspectief.. heeft mij mijn nieuwe/ oude liefde weer terug gegeven…. God was er altijd bij en gaat nu ook met ons mee…. een nieuwe start tegemoet!!
Op weg naar Twente het zal pas van de zomer worden dat we vertrekken,… er moet nog veel gebeuren maar wat een rust geeft God als je zijn stem verstaat….
Ik heb in beide borsten Masthopathie en mijn lichaam zit vol knobbeltjes en cystes maar ik lees nu op de site van Moe zijn is zoo…. een blog over voeding en Masthopathie
Wat herkenbaar… en zou het helpen????
Ik ga in ieder geval de proef op de som nemen en ga het proberen!!
Ik ga jullie op de hoogte houden of het gaat helpen..
Wie weet…. ik ben in ieder geval ontzettend benieuwd….
Elke morgen als ik op sta kom ik je tegen…. Moet ik met je dealen… met al jou ongemakken..
Weet je wel wat je met me doet????
Weet je wel hoe moeilijk ik het vindt om elke dag jou weer tegen te komen?
24 uur per dag bezorg je mij pijn, lichamelijk maar ook geestelijk…
En het lastige is dan ook nog dat de ene dag de andere dag niet is, het is net of doe je het erom…. Ik heb er niet om gevraagd dat je mij zoveel pijn geeft.. of misschien toch wel?
Had ik maar….. had ik maar gepraat… had ik maar mij geuit.. was ik maar meer voor mij zelf opgekomen… had het geholpen? Ik weet het niet…. Mijn bron van alle ellende ben ik gelukkig kwijt maar het lijkt er op dat jij het stokje over hebt genomen…. En dat vindt ik zo gemeen…
Als ik wakker wordt heb ik het gevoel of heeft mijn geest geslapen maar dat jij de hele nacht hebt gewerkt…en mijn hoofd wil dan gewoon opstaan en jou verzorgen… lekker douchen.. insmeren opmaken zodat jij er weer verzorgd uitziet… maar omdat jij de hele nacht hebt gewerkt wil jij niet dat ik dat allemaal ga doen.. en sommeer jij mij om te blijven liggen.. jij maakt mij dan dodelijk vermoeid omdat jij nog rusten wil… of je geeft mij zoveel pijn dat ik wel moet blijven liggen. Jij neemt op die manier alle plek in, jij wilt dan gewoon dat ik naar je luister, ja dan ben ik wel eens eigenwijs en doe ik wel wat ik wil.. en dan laat je het toe… totdat je genadeloos terug slaat…
Ooo wat moet ik altijd ontzettend rekening met je houden… en dat wil ik niet en dat kan ik niet…. Dat vindt ik zo moeilijk….
Ik ben net begonnen met leven en dan moet ik nu dus leven met jou…. Jij die over mij heersen wil en dat is iets wat ik dus totaal niet meer wil… ik wil leven.. ik wil graag leven zoals ik wil…. Genieten van de dingen die ik leuk vindt niet continu rekening houden met welke afstraffing ik na die tijd weer krijg van jou…
Mag ik leven… mag ik eindelijk leven…. Jij beperkt mij ontzettend…. En ja dan zeg je dat heb je aan jezelf te danken…
Had je mond maar open getrokken… was toch meer voor jezelf opgekomen… had die troep niet geslikt.. en dan geef ik je ook nog gelijk… maar dan zeg ik wel tegen jou:… dat kon ik niet op dat moment….. echt waar ik kon het niet…. Ik durfde niet…. Ik was BANG… ik was zo bang…. Bang om weer alleen gelaten te worden.. bang om weer alles te verliezen…. Ik kon het niet… en nu ben jij het gevolg van mijn zwijgen…. Ik wil nu zo graag leven maar jij houdt mij gevangen…. Jij houd mij voortdurend in de tang….. soms heb ik wel eens een dag dan denk ik en voel ik, oké het gaat wel een redelijk goede dag worden, maar dan doe ik maar eventjes iets, al is het maar was opvouwen.. en na tien minuten is die goede dag weer in duigen…
Hoe kom ik van jou af… ik heb heel wat dokters gezien om er achter te komen waarom jij mij dit allemaal aandoet.. en de conclusie is omdat ik niet heb gesproken… omdat ik niet voor mijzelf ben opgekomen… omdat ik maar overal ja en amen op zei…. Omdat ik maar gewoon letterlijk en figuurlijk alles heb geslikt…
En weet je nu moet ik daar mee dealen… dealen dat ik hier dus elke dag mee wordt geconfronteerd….. 24 uur per dag…elke minuut van de dag wordt ik door jou hieraan herinnerd…. En weet je hoe rustig aan ik het ook doe… hoe ik ook mijn grenzen bewaak.. jij blijft.. jou pijn blijft.. jou moeheid blijft…. Jou ongemakken blijven.. elke keer pak je weer iets van mij af.. elke keer leg je de lat hoger voor mij om mee om te gaan…
Pffff dit is zo moeilijk… en weet je omdat jij mij zo in de steek laat heeft dit ook zijn weerslag op mijn ik zijn…. Ik merk dat doordat jij steeds moe bent, ik steeds minder hebben kan.. ik raak ook steeds vermoeider.. door dat jij mij steeds meer beperkingen oplegt, wat mij ontzettend frustreert, ik merk dat ik weer stiller wordt.. dat ik weer meer in mijzelf gekeerd ben… waarom om dat jij mij dodelijk vermoeid maakt… en mij door de pijn al zoveel prikkels geeft dat ik er simpelweg geen andere prikkels meer bij kan hebben.
Het slaan van een deur.. muziek die te luid staat.. mensen om mij heen die aan het eten zijn.. ik kan het soms niet meer verdragen en dat alleen maar omdat jij mij al zoveel prikkels geeft.. door je moeheid en je pijnprikkels.
En ja wat moet ik dan???? hele dagen op bed gaan liggen??? Ja om de pijn moet ik dat… om de vermoeidheid die jij mij geeft moet ik dat.. om lief tegen jou te zijn moet ik dat…..maar daar doe ik mij zelf geen plezier mee.. ik wordt er alleen maar depressief van.. en lusteloos… dan heb ik het gevoel dat ik niet meer leef… en ik ben net weer begonnen met leven… dus hoe dan nu????
Op bed blijven is geen optie.. van bed is eigenlijk ook geen optie… want dan ga ik al over mijn grens.. zodra ik opsta ben ik al over mijn grens gegaan…
Zo als je leest blijft er niet veel over om met jou te dealen..
Dus… ik kies er dus voor om over mijn grenzen te gaan.. de ene keer meer als de andere keer….. jij slaat toch terug ook al zou ik het niet doen…en dan geef ik af en toe maar aan jou grillen toe….. totdat ik merk dat ik ietsje pietsje meer energie weer heb om….. weer over JOU grens te gaan.. maar ook om mijn ik weer de ruimte te geven… totdat ik weer door jou teruggefloten wordt… en zo is het cirkeltje weer rond….
Weet je de laatste tijd start ik vaak maar met 1 lepel, terwijl een gezond iemand start met 20 lepels…en dan moet de dag nog beginnen….. ik weet echt niet waar ik de kracht nog vandaan haal om de dag door te komen en jou te weerstaan…. Misschien mijn wilskracht om te leven.. want er is maar 1 ding wat ik wil en dat is leven… ik wil genieten… en ik kan niet genieten als ik op bed lig of in de stoel lig…… de muren blijven dezelfde kleur…
Maar een leven met jou is niet het leven wat ik wil… en dan is het zuur dat ik dus de rest van mijn leven wel met jou moet leven…dat ik de rest van mij leven dus elke minuut van de dag herinnert wordt aan mijn “verkeerde keuzes”
Ik kan jou niet uitschakelen jij bent onlosmakelijk met mij verbonden en wij zullen een deal moeten sluiten….. alleen hoe?…. ik weet het niet…althans nog niet… wie weet leer ik dat nog…. ik probeer nu met de dag te leven… mijn dingen zoveel mogelijk te doen en ja als jij mij dan terugfluit dan geef ik er maar aan toe.. ik weet het leven is geven en nemen….. ook hierin waarschijnlijk…..
Maar 1 ding weet ik ook dat God mij iets heeft belooft… er is eens tegen mij gezegd, en dat kwam van God, iemand had een woord van God voor mij gekregen en zei dat God afmaakt waar hij is aan begonnen… nou Hij heeft mij het leven teruggegeven … en Hij zal mij ook de mogelijkheden geven om te leven en het leven te kunnen gebruiken zoals hij dat voor ogen heeft… alleen ik snap er nu nog helemaal niks van, ik kan nu nog niet het niet het hele plaatje overzien, God wel die weet waarvoor ik geboren werd, wat ik zal worden…. Hoe het met mij zal gaan.. en hoe ik uiteindelijk zal zijn als ik bij Hem kom… Maar in de tussentijd is het aan ons om hier ons leven te leven, en ons leven bestaat nou eenmaal uit keuzes… Hij heeft ons een vrije wil gegeven anders waren we allemaal we marionetten geweest, en ja we zijn mens en maken goede keuzes maar ook minder goede keuzes…. Maar wat is het zuur dat dit gevolgen zijn van mijn keuzes,…. Angst…..stilte…. maar ook van andermans keuzes……van personen die mij zo misbruikt hebben op allerlei fronten….
Maar ook in deze tijd (lijdenstijd) mag ik weten dat de Here Jezus ook hiervoor aan het kruis is gegaan voor al mijn gebrokenheid maar ook voor de gebrokenheid van de ander die mij dit allemaal heeft aangedaan….en dat ik mag schuilen in zijn armen.. dat zijn armen om mij heen zijn… eens zal Hij zijn belofte inlossen….
Is het makkelijk nee zeker niet.. jij laat mij gigantisch in de steek en de toekomst is onzeker…. Hoe lang ga jij dit nog doen en waar ga je mij nog meer in beperken… hoever takel je mij nog meer af…
Maar dan heb ik weer twee keuzes…… ik wordt bang… ik wordt stil….
Of… ik ga leven met al mijn beperkingen… met al mijn niet kunnen en ga besluiten te leven en de dingen te gaan doen wat ik nog wel kan en zo goed en zo kwaad als het kan die te gaan ontwikkelen.. en de toekomst los te laten en te vertrouwen in wat nog komen gaat en dat er maar 1 is die mijn leven in Zijn hand heeft…
Op dit moment sta ik op dit kruispunt… welke afslag neem ik?????
Brrrr keuzes ik haat ze……..
Maar…….. ik heb geen keus………wat je ook beslist…. Zodra je iets beslist heb je al een keuze gemaakt……
Een keuze blijf ik maken en dat is LEVEN maar hoe???????
Dat is nu nog een groot vraagteken hopelijk wordt het een uitroepteken….!!!
Afgelopen maandag ben ik dus bij Dr Wolffenbuttel geweest.
Heb een fijn en een goed gesprek gehad…. hij nam mij serieus en begreep ook waarom ik doorzocht, gewoon om het feit dat ik niet serieus genomen werd en dat de diagnoses nooit goed zijn uitgelegd…
Wel was wat ik te horen kreeg pittig…
Ik wist van de Neuroloog al dat mijn kleine hersencellen beschadigd waren geraakt door overmatig medicatie gebruik en van jarenlange stress…. en nu vertelde de professor dat mijn kleine cellen in de spieren ook kapot waren gemaakt door de medicatie en stress… pfff dat is heftig…. hoe geef ik dit een plekje… moeilijk en ik zou nu ook nog niet weten hoe…..
Hoe accepteer je iets wat een gevolg is van een vreselijke tijd…..
Ik ben de dag er na naar de Noorderbrug geweest (een instantie wat mensen helpt met niet aangeboren hersenletsel) ja daar val ik nu ook onder (moeilijk)…… ik moet af en toe echt even slikken en dan zeg ik Heer help wilt u mij helpen om het een plekje te geven? mag ik dit samen met u doen?
Ik heb ook daar een fijn gesprek gehad…. en wat werd ik serieus genomen… anderhalf jaar werden al mijn klachten geschoven op psychisch, natuurlijk omdat ik daarin een heel heftig verleden heb… maar ik wist dat het nu absoluut niet psychisch was ik was toch van mijn verleden los en bevrijd dus hoe kon het dan dat dit psychisch was.. de verpleegkundige waar ik een intake mee had.. die zei, als jij al die psychiatrische diagnoses had gehad dan had je ten eerste hier niet zo gezeten en zo open met mij in gesprek geweest, ten tweede had je hier nu niet zonder medicatie gezeten en ten derde zeker niet al drie jaar want ja ik ben ondertussen al weer drie jaar van al die medicatie verlost…. dit deed mij zo goed toen ze dat zei en toen zei ze en helaas heb je er een hersenletsel aan overgehouden…. en dat was slikken…. ik kon wel janken….. maar zoals altijd slikte ik weer al mijn tranen door ik kon het ook niet de emotie was gewoon te heftig…..
Ik heb een rondleiding gehad en het was goed….. maar toen ik op de groep kwam moest ik wel even slikken… dat was heftig….. ik besefte ineens help… nu hoor ik ook bij deze groep mensen…. en dat kwam binnen….
Maar wederom voelde het aan de andere kant ook goed… en nu bezig om het rond te krijgen met de instanties die dit moeten financieren…. en dat is altijd weer spannend omdat de zorg in Nederland gewoon vreselijk is geworden…
Ik ben thuis gekomen en was intens verdrietig….. en gefrustreerd en boos… boos om het feit wat mij allemaal is aangedaan…. dat dit dus het gevolg is van een vreselijk gefrustreerd en verdrietig verleden…….
Ik merk ook dat ik hier mee om moet leren gaan en ik dacht ook Heer ik wil zo graag weer bloeien… en toen besefte ik dat ik mag bloeien zoals Hij mij heeft gemaakt en hoe Hij mij heeft bedoelt….. met al mijn gebreken….
Ik ben goed genoeg zo… ook met deze beperkingen mag ik een mooie vlinder zijn…..
Toen ik mijn getuigenis gaf heb ik dit ook gezegd dat ik graag een prachtige vlinder wilde worden…. ik heb gewoon jaren in een cocon geleefd en wil zo graag ontpoppen…maar ik voel wel dat dit heel langzaam stapje voor stapje wel gebeurt…. maar alles op Zijn tijd… en dat is het moeilijkste… geduld… met het vertrouwen dat het goed komt..
Maar ik merk ook dat het tijd nodig heeft…. het gaat gewoon heel erg heen en weer het ene moment denk ik dat ik op deze manier mag gaan bloeien en een paar uur later kan ik er weer ontzettend verdrietig om zijn…. of gefrustreerd en boos en dan mag ik weten dat dit ook mag en dat het reële gevoelens zijn… maar dan mag ik ook weten met wie ik al die nare gevoelens, die boosheid en frustratie mag geven en mag ruilen voor iets heel moois… en ik mag ook leren dat het oké is om hulp te vragen… hulp te krijgen en dan ook het te ontvangen…. je wilt zo graag zelf maar steeds moet ik weer tegen mijzelf zeggen… jij doet wat jij kunt en de rest doet iemand anders en het is niet erg het is goed zo… die ander kan misschien weer dingen niet die jij weer wel heel erg goed kunt….
Als de dingen tegenzitten, dan is het makkelijk om te denken: ‘Het gaat allemaal niet goed.’ Maar de waarheid is dat de vijand niet tegen je zou strijden als God niet iets bijzonders voor je in het vooruitzicht zou hebben
Ik hoop ook dat ik op den duur er goed mee om mag gaan… en stapje voor stapje mag zien hoe God mij gebruikt en gaat gebruiken…en God gebruikt zeer zeker mensen met een gebroken leven…..
De gebarsten emmer
Een waterdrager in India had twee grote emmers; elke emmer hing aan één kant van een juk dat hij over zijn schouders droeg.
Eén van de emmers had een barst en de andere emmer was in perfecte staat. Terwijl die tweede emmer aan het einde van de lange weg tussen de rivier en het huis van de meester een volle portie water afleverde was tegen die tijd de gebarsten emmer nog maar halfvol.
Dat ging zo twee volle jaren verder. De waterdrager leverde altijd maar anderhalve emmer water af in het huis van zijn meester. Natuurlijk was de goede emmer bijzonder trots op zijn prestaties omdat hij perfect voldeed voor het doel waarvoor hij gemaakt was. Maar de arme gebarsten emmer was beschaamd om zijn gebrek en voelde zich ellendig omdat hij maar de helft kon presteren van wat je van hem had mogen verwachten. Nadat hij zich zo twee jaar lang als een mislukking had beschouwd begon hij op een dag bij de rivier tegen de waterdrager te praten.
“Ik ben beschaamd over mezelf en ik wil me bij jou verontschuldigen.”
“Waarom?”, vroeg de waterdrager. “Waarom ben je beschaamd?”
“Omdat ik de laatste twee jaar slechts in staat ben geweest om maar een halve portie water af te leveren. Door die barst in mijn zijwand verlies ik voortdurend water onderweg naar het huis van je meester. Door mijn falen moet jij zo hard werken en krijg je niet het volle loon voor je inspanning”, antwoordde de emmer.
De waterdrager kreeg echt medelijden met de oude gebarsten emmer; hij wilde hem troosten en zei: “Als we dadelijk teruggaan naar het huis van mijn meester moet je eens goed op die prachtige bloemen letten aan de kant van de weg”.
En inderdaad: toen ze de heuvel opliepen zag de gebarsten emmer de prachtige wilde bloemen langs de kant van de weg en dat bracht hem toch een beetje troost. Maar aan het einde van de reis voelde hij zich toch weer ongelukkig omdat de helft van het water weer was weggelopen en hij verontschuldigde zich opnieuw bij de waterdrager omdat hij weer gefaald had.
De waterdrager bekeek de emmer en zei: “Heb je dan niet gezien dat er alleen maar bloemen groeien langs jouw kant van de weg en niet langs de kant van de andere emmer?
Dat komt omdat ik altijd al wist dat je een beetje lekte en ik heb daar mijn voordeel mee gedaan. Ik heb bloemzaadjes geplant aan jouw kant van de weg en elke keer we terugkwamen van de rivier heb jij ze water gegeven
En zo heb ik twee jaar lang telkens prachtige bloemen kunnen plukken om de tafel van mijn meester mee te versieren. Als jij niet zou zijn zoals je nu eenmaal bent dan zou zijn huis er nooit zo prachtig uitzien.”
En zo heeft ieder van ons zijn eigen “lekken”. We zijn allemaal gebarsten emmers. Maar als wij er open voor staan dan zal de Heer ons falen kunnen gebruiken om de tafel van Zijn Vader op te fleuren.
In Gods grote plan gaat er nooit iets verloren. Wanneer je dus een manier zoekt om elkaar te dienen en als God je voor een bepaalde taak heeft geroepen, maak je dan geen zorgen om je zwakke punten. Wees je er wel van bewust maar geef Hem de mogelijkheid om er Zijn voordeel mee te doen en zo kan jij ook meewerken aan schoonheid langs Zijn weg.
Ga dapper voort en weet dat we in onze zwakheid Zijn sterkte ervaren.
Dit Verhaal bemoedigt mij enorm… elke keer weer…
Ik wil ook iedereen met dit verhaal bemoedigen… doe je voordeel ermee…
Morgen ga ik naar UMCG naar professor Wolffenbuttel.. o wat ga ik hopen dat hij mij verder kan helpen…
maar ik zal vanaf het begin beginnen… het is een heel verhaal.
In 2014 heb ik allerlei onderzoeken gehad in MCL Leeuwarden en daar kwamen een aantal onderzoeken uit.. maar ik bleef achteruit gaan en ik kreeg weer nieuwe symptomen, meer neurologische symptomen….
Ik had al het syndroom van Meige toebedeeld gekregen wat een gevolg was van overmatig medicatie gebruik maar ik bleef neurologisch achteruit gaan.
Nu kwam ik begin 2015 opnieuw hier mee in MCL terecht en kreeg een EMG onderzoek… hier was ik enorm blij mee en hoopte dat ze konden vinden wat er aan de hand was…. de assistente deed het eerste deel van het onderzoek en toen kwam de neuroloog voor het tweede gedeelte… hij was erg aardig en behandelde me als een normale patiënt…toen zei hij dat hij even in het dossier wilde zien wat hij precies bij mij moest doen.. hij sloeg mijn dossier open en je wilt het geloven of niet maar hij veranderde als een blad aan de boom.. kortaf…. nors en hij deed erg minderwaardig tegen mij…. ik snapte eerst niet wat er aan de hand was maar toen ging er een lichtje bij mij branden… hé hij had in mijn dossier gekeken en ik kreeg een donkerbruin vermoeden dat er iets in stond wat NIET LEUK was.. en ik wist ook meteen wel wat… mijn psychiatrische diagnoses…. ooo ik werd zo kwaad en voelde mij zo machteloos… ik had zoiets van waarom???? Hij heeft zeggen en schrijven 1 naaldje in mijn hand gestoken en huppekee klaar was kees…. nou mevrouw er mankeert u niets u moet gewoon maar weer naar de huisarts terug gaan, het gaat gewoon hartstikke goed met u en anders zit het u helaas tussen de oren…. ik was helemaal overdonderd… hij vroeg nog hebben we nog andere onderzoeken gedaan? ik zie ja bloedonderzoek… ooo hij zei loopt u maar even mee naar de assistente bij de balie dan krijgt u die uitslagen ook meteen, hoeft u niet weer te komen… ik liep mee (toen kon ik nog een lopen) bij de balie, wat midden in de wachtkamer stond en die zat bomvol, zei hij nou mevrouw alle bloeduitslagen zijn goed totaal geen tekorten dus veel succes met uw verdere leven… ik was zo overdonderd dat ik verbouwereerd ben weggegaan….. maar ik was het er totaal niet mee eens, maar besefte eens te meer dat het nog een enorm gevecht zou worden…totdat er een dokter zou komen die mij serieus zou nemen, ben weer terug naar de huisarts gegaan en vroeg om een second opinion..mijn huisarts begreep mij gelukkig en stuurde mij door naar UMCG Groningen de Neurologie… na een gesprek daar kreeg ik opnieuw een EMG onderzoek, nu wel een gedegen onderzoek… alles werd meegenomen, en de neuroloog die het onderzoek deed zei:”nou mevrouw we kunnen niet zoveel uit dit onderzoek halen maar dat u wat mankeert is wel duidelijk en er zijn nog zoveel onderzoeken…
Na een paar weken kon ik terug komen voor de uitslag nou daar werd ik niet vrolijk van en kon het moeilijk geloven… want de uitslag was Neurologische functionele stoornissen….. maar waren dan al die diagnoses die gesteld zijn in MCL reumatologie dan nog wel waar omdat de symptomen allemaal op elkaar lijken. Maar zei ik tegen de arts assistent, de neuroloog die het onderzoek heeft gedaan had het over nog meer onderzoeken… nee hoor zei ze dit is de uitslag u moet hier mee leren leven. Ik kreeg verder ook geen uitleg… heb hier in december weer een gesprek over aangevraagd en heb toen uitleg gekregen… het was toch wel zeker een gevolg van alle medicatie gebruik en helaas kon de neuroloog het niet bewijzen d.m.v een scan en moest ik het van haar aannemen.
Nou ja hier kon ik gewoon moeilijk mee eens zijn….. ik kon dit niet accepteren….. en ik zocht door op internet… ik kwam op de Facebook site van B12 tekort de vergeten ziekte…. en vroeg lidmaatschap aan en werd lid…. ik ging lezen lezen enz… en ik had op 1 na alle symptomen van B12 tekort en na een poosje durfde ik in het kort mijn verhaal te delen en er gebeurde een wonder…. iemand pakte het op en ik kreeg een privé bericht…. heb een heel gesprek gehad en zo kwamen er ineens 3 vrouwen op mijn pad… zij deelden mijn verhaal op de research groep van de B12 waar allerlei doktoren en professoren in zitten en warempel Dr. Wolffenbuttel pikte mij eruit en hij nam contact op met 1 van de drie vrouwen en vroeg wat mijn situatie was… het balletje ging rollen…
Ondertussen ging ik nog steeds naar mijn eigen internist in MCL, maar mijn lichaam ging steeds meer dingen niet opnemen en ook accepteerde mijn lichaam ineens geen medicatie meer wat ik altijd slikte.. ik kreeg chronische netelroos… het lichaam nam geen insuline meer op dus werd opnieuw insuline resistent wat ik in 2004 ook had alleen dat kwam toen van alle medicatie die ik toen slikte en nu slikte ik toch niks meer??? ik snapte mijn eigen lichaam niet meer…. het liet mij zo intens in de steek…. ik ging naar een diëtiste en die schreef mij diëten voor een glutenvrij dieet en een lactose vrij dieet en een fructose vrij dieet…dit bracht ietsje verbetering… vooral qua buikpijn.
Ook geestelijk had dit een weerslag op mij en ik werd steeds emotioneler… dit onbegrijpelijke…. dit niet te verklaren..en niemand die mij serieus nam….ik had geen controle meer over mijn lichaam….. de internist zei, je hebt het Metabool syndroom weer terug…. ik zei hoe kan dat dan??? ja dat kon hij mij niet vertellen maar wilde dat ik meer insuline ging spuiten en ooo ik dacht daar gaan mijn kilo,s die ik zo mooi was afgevallen…. ik zag mij alweer als een olifantje worden iets wat ik absoluut niet meer wilde….
Ondertussen ging de bal naar dr Wolffenbuttel gewoon door, ik moest een verwijsbrief via de huisarts vragen naar de endocrinologie in UMCG, zo gezegd zo gedaan… maar daar ging de telefoon… de huisarts hij zij, ik snap er niks van maar je aanvraag naar UMCG is afgewezen…. nou ik had nog nooit gehoord van een afgewezen second opinion… en de huisarts ook niet… hij zei dit heb ik nog nooit meegemaakt…
Ik heb meteen weer contact gezocht met de drie vrouwen en zei met dr Wolffenbuttel… ik kreeg en mail waarin stond wat de huisarts moest in vullen, in een nieuwe verwijsbrief en dat ik persoonlijk uitgenodigd werd door professor Wolffenbuttel…. nou ik had nog nooit meegemaakt dat een arts en dan ook nog een professor zomaar een patiënt uitnodigde… en dan ook nog iemand met een ongelofelijk ingewikkeld en beladen dossier…. maar de huisarts schreef opnieuw een verwijsbrief
En een paar weken later viel er een brief van UMCG op de mat.. een afspraak met dr Wolffenbuttel in het UMCG op de diabeteskliniek…. o wat was ik blij maar het was nog maar oktober en ik kon pas in februari heen… ik dacht als ik dat maar redt…. ik voel namelijk dat ik steeds meer achteruit ga… steeds minder energie… steeds meer dingen enz die mijn lichaam opgaf….. maar ik wist 1 ding zeker God had er voor gezorgd dat er een dokter kwam die mij wilde zien… dit weet ik 100% zeker en ik vertrouwde er ook op dat Hij ervoor ging zorgen dat ik naar hem toe kon in februari… en ja nu is het dan eindelijk morgen zover…
Wat was het zweten.. wat was het afzien en wat was het zwaar…. echt waar en nog….en echt waar ik heb God heus niet elke dag dichtbij ervaren… maar verstandelijk weet ik dat Hij erbij was……
Vaak vraag ik God waarom…. maar ook vraag ik God van… ik heb zo vreselijk veel pijn.. oké als ik dit moet doorstaan wilt u het dan maar dragelijk maken of mij dragen…of…… er gewoon bij zijn…. en vaak denk ik dan aan de voetstappen in het zand… in de moeilijkste periode draag ik je…. maar dan nog is het best moeilijk…. zwaar om 24 uur pijn te hebben…24 uur moe te zijn en dan niet gewoon moe waarvan je weet nou als ik een nachtje slaap dan ben ik er wel weer maar moe zijn dat nooit meer overgaat ook al lig je een heel dag op bed te slapen… en dan door het moe zijn ontzettend veel geestelijke en emotionele ongemakken… niet kunnen concentreren….en de rest….
En ja dan mag ik morgen heen, maar wat ben ik eigenlijk bang…. bang voor het onbekende…. wil de professor mij wel helpen als hij mijn hele dossier nu heeft gelezen???…. wil hij er energie in steken of word het weer een teleurstelling….. wordt ik weer afgerekend op mijn verleden??? Neemt hij mij serieus???? Ik weet het niet…. en dan moet ik loslaten…. er op vertrouwen dat Hij er bij is en voor mij zorgt……..en ik weet zeker dat dat zo is…. daar twijfel ik niet aan… verstandelijk, maar hoe vaak sluipt dat stemmetje niet naar binnen en je herinnert aan de dingen die misgingen… dokters die je niet serieus nemen… dat is het allerergste… en dat zijn leugens die absoluut niet waar zijn maar dan moet je zo sterk zijn om dat steeds tegen je zelf te zeggen…. en wat is het dan mooi dat je vrienden hebt die je erdoor heen helpen die het steeds weer tegen je zeggen dat Hij er bij is en voor je zorgt… God brengt deze mensen op je pad….heb er gisteren een plaatje van gemaakt… vrienden zijn een Zegen van God….
En dan het moeilijkste het overgeven… het vertrouwen op God dat Hij het beste met je voor heeft…
ik ben in mijn leven zo vaak teleurgesteld dat je bijna geen vertrouwen meer hebt in mensen, maar ook in God is dat zo ontzettend moeilijk…. terwijl je wel weet dat je God mag vertrouwen maar ik worstelde er wel ontzettend mee.
Totdat ik afgelopen donderdag naar een vrouwenspecial mocht in Hoogenveen, daar sprak en zong een lieve vriendin over haar leven wat voor diepe dalen ze had gekend, en hoe ze had ervaren dat God bij haar was, hoe God voor haar gezorgd had.. en ik hoorde zoveel herkenbare dingen… hoe je je kan voelen als je hele leven op je kop staat…. als vrouw wil je zorgen en dan kom je op een punt dat je je moet laten verzorgen… alle grond onder je voeten wordt weggevaagd.. je wankelt en dan toch mag je weten dat God erbij is, dat de Here Jezus, je vriend naast je zit, en je vast houdt.. oo wat was het een bemoedigende avond.. en ja als je zoveel teleurstelling hebt meegemaakt, zoveel pijn hebt meegemaakt en dat God zegt, geef het maar aan mij…. en toen zong ze het lied Wil je met me ruilen…
oo wat werd ik geraakt… en ja ik wilde zo graag maar ik durfde eerst niet… ik dacht.. mijn pijn en mijn verdriet en mijn teleurstellingen wil God vast niet ruilen… maar toen zei ze… Hij is aan het kruis gegaan in ruil voor jou… doordat de Here Jezus is gestorven voor jou mag jij weer bij God horen en een prachtige toekomst tegemoet gaan… als de Here Jezus niet in jou plaats was gegaan was je verloren geweest en zouden wij nooit een prachtige toekomst tegemoet gaan…..en ik voelde zo de drang om te ruilen omdat ik er zo graag vanaf wil… ik wil zo graag van al mijn teleurstellingen af, van mijn pijn… van mijn pijn die mij is aangedaan.. en met wie kun je dan beter ruilen dan met de Here Jezus… Hij is tenminste te vertrouwen daar was ik in de jaren wel achter gekomen…. door de genezing van mijn psychische aandoeningen, mij van de medicatie af te halen… en de allergrootste genezing was dat Hij mij mijn LEVEN weer terug heeft gegeven.. dat Hij mij een geweldige echtgenoot terug heeft gegeven….een steun en toeverlaat.. en zo kan ik nog wel even doorgaan… dus ja ik wilde al mijn teleurstellingen en pijn aan hem geven en vroeg God of ik er VERTROUWEN EN HOOP voor terug mocht krijgen…
En God zegt in de bijbel dat Hij doet wat Hij belooft dus waar ben ik nog bang voor, en dan zeg ik met een gerust hart Uw wil geschiede…….
Vandaag wil ik jullie graag vertellen waar ik al een poos mee worstel…
Loslaten… is je vastklemmen aan Hem
God zal je dan gaan helpen..zodra jij loslaat…en Hem vertrouwt
Maar hoe doe je dat.. zoals ik al zei ben ik er al een poosje mee bezig. Hoe laat je los terwijl je in een afhankelijke positie zit zoals ik.. als je moet leven met een chronische aandoening…als je hulp moet accepteren omdat je het zelf simpelweg niet meer kan…
Wat wil je altijd zelf graag alles doen.. zelf de controle houden.. onafhankelijk zijn… graag zelf de touwtjes in handen houden… en dan komt God om het hoekje en zegt je… toe geef het aan Mij… Ik zorg toch voor je?? Maar ooo wat is dat toch ontzettend moeilijk wat roeien wij vaak zelf en dan ook nog ongelofelijk hard…..zodat je uiteindelijk gigantisch uitgeput raakt en er voor niemand meer kan zijn… en je ook God nog vreselijk voor de voeten roeit..
Vanmorgen was ik naar de kerk…wat hadden we een mooie dienst en wat een bemoedigende dienst en wat kan de Heilige Geest dan tot je spreken… en dat heeft Hij dan ook gedaan en graag wil ik daar iets uit delen met jullie…
Ik hoop dan ook dat er misschien iemand, ook al is het er maar 1, die er iets aan zal hebben…
De voorganger sprak over Jona… Jona en de Walvis het bekende verhaal maar het begon vanmorgen bij mij op een hele andere manier te leven… ik herkende mij zo in Jona…
Ga naar de grote stad Ninevé en geef haar inwoners namens Mij de volgende boodschap: ‘De Here zegt: Ik waarschuw u, want Ik kan uw slechtheid niet langer verdragen!’
Maar Jona wilde niet. Hij ging naar de havenstad Jaffa waar hij een schip vond met de stad Tarsis als bestemming. Hij betaalde voor zijn overtocht, ging aan boord en vluchtte zo voor de Here.
Terwijl het schip voortzeilde, joeg de Here echter een harde wind over de zee. Er ontstond een storm waardoor het schip dreigde te vergaan.
In hun doodsangst riepen de bemanningsleden hun goden te hulp en gooiden de lading overboord om het schip lichter te maken.
Terwijl dit gebeurde, lag Jona te slapen in het scheepsruim.
De kapitein van het schip kwam naar beneden, wekte hem en zei: ‘Ligt u op een moment als dit te slapen? Vooruit, sta op. Roep uw god te hulp. Misschien zal hij genadig zijn en ons leven redden!’
De bemanning overlegde en besloot te loten om erachter te komen wie de goden had beledigd en dus de schuld had van deze verschrikkelijke storm. Jona bleek de schuldige te zijn.
‘Wat hebt u uitgehaald,’ vroegen zij hem, ‘dat wij in deze vreselijke storm terechtkomen? Wie bent u? Wat doet u hier? Uit welk land komt u?’
Hij zei: ‘Ik ben een Hebreeër en ik geloof in de Eeuwige, de God van de hemel, die de hemel, de aarde en de zee heeft gemaakt.’
Daarna vertelde hij hun dat hij op de vlucht was voor de Here. De angst sloeg de mannen om het hart toen zij dat hoorden. ‘Waarom hebt u dat gedaan?,’ riepen zij.
‘Wat moeten wij met u doen om een eind te maken aan deze storm?’ Want de zee werd steeds dreigender.
‘Gooi mij maar overboord,’ zei hij, ‘dan zal de zee weer tot rust komen. Want ik weet dat deze storm míjn schuld is.’
Zij spanden zich nog meer in om het schip naar de wal te roeien, maar het lukte niet. Zij konden niet tegen de storm op.
Toen schreeuwden zij in gebed tot de Here: ‘Here,’ smeekten zij, ‘laat ons toch niet sterven om de zonde van deze man en stel ons niet verantwoordelijk voor zijn dood, want het is niet onze schuld, U hebt naar uw eigen inzicht gehandeld.’
Toen pakten zij Jona en gooiden hem overboord in het woest kolkende water, en de storm ging liggen!
De mannen werden vervuld met een diep ontzag voor de Here, zij brachten Hem offers en zwoeren Hem te zullen dienen.
De Here had echter gezorgd voor een grote vis, die Jona inslikte. Jona bleef drie dagen en drie nachten in die vis.
Jona werd geroepen door God en moest naar NINEVE om te getuigen… maar Jona had daar helemaal geen zin in… ik denk dat hij ook niet durfde… hij dacht… ik ga vluchten dan kan God mij toch niet vinden… ik zoek een land waar niemand mij kent en bouw een nieuw leven op… maar God ging Jona achterna.. God was nog niet klaar met Jona. Hij hield zoveel van Jona dat Hij hem niet wilde laten zoals hij nu was.. Hij had grote plannen met Jona
Jona kwam op een boot en reisde met zeemannen mee… tot er een hevige storm opstak… de stoere mannen werden doodsbang en riepen Jona, maar Jona sliep en waande zich onderweg naar zijn droomland… het ging flink tekeer en de zeemannen maakte Jona wakker en zeiden: “help we verdrinken”…Jona wist wie hij aan moest roepen en zij ik ben een kind van God en Hij helpt… maar de storm bedaarde niet… uitdeindelijk zei Jona gooi mij maar overboord… maar dat wilden de stoere zeemannen niet… ze wilden niet dat er een zou sterven zodat de zee weer rustig zou worden en begonnen uit alle macht te roeien….. ze probeerde in hun eigen kracht het vaste land te bereiken….
Ik liet dit stukje even in mij omgaan en luisterde verder wat de voorganger had te vertellen… ik werd enorm bepaald met het beeld dat Jezus ook Zijn leven gaf, ook voor mij, zodat ik niet meer zo hard hoef te roeien…. Jona wilde zijn leven geven voor die zeemannen zodat ze behouden de kust zouden bereiken… een paar versen later lezen we ook dat ze uiteindelijk toch maar besloten om Jona overboord te gooien, en doordat ze dat deden en vertrouwden op wat Jona hun vertelde, werden ze uiteindelijk gered. Want toen ze Jona overboord gooiden bedaarde de zee en konden ze rustig naar de kust roeien… toen konden ze alleen nog maar geloven dat God echt bestaat… ze hadden het aan de levende lijve ondervonden en ze kregen alleen maar diep respect voor God en wilden niets liever dan hun leven met God verder leven..
Zo is Hij ook gestorven voor mij zodat ik in Zijn rust mag leven en Hij voor mij zorgt en in vrede en harmonie mag leven met de mensen om mij heen…WAT EEN LIEFDE.. Hij heeft zijn leven gegeven zodat mijn zonden weg zijn… mijn onrust… mijn stormachtig leven een rustpunt mag kennen. Door je moeite en zorgen aan Hem te geven krijg je rust… maar hoe doe je dat dan???
Helaas heb ik ook niet 1,2,3 het antwoord hierop kan alleen mijn ervaring delen…
Hoe vaak geef ik het niet aan God en draai ik mij om en probeer uit alle macht zelf te roeien… oplossingen te zoeken…. te bedenken hoe het eigenlijk zou moeten…….. God zegt toch ook tegen mij, dat ik ook weer niet achterover moet gaan leunen en alles wel komt aanwaaien….. ik vindt dit best wel moeilijk… hoe bedoelt God dat dan????
Alles overgeven aan Hem…. in zijn vrede leven en ondertussen toch actief blijven en Zijn wijsheid gebruiken…… ik denk dat Zijn wijsheid ligt in de Bijbel, daar staan tenslotte onze antwoorden in op al onze vragen….
Wat is wijsheid…….. Ik denk dat God, door echt alles aan Hem te vertellen en het ook daar te laten.. Hij zijn rust geeft.. en ja dan komt het allermoeilijkste LOSLATEN… en VERTROUWEN..dus zelf niet uit alle macht gaan roeien maar HEM laten roeien…. en soms moet je dan ongelofelijk veel geduld hebben… soms denk en ervaar je dan dat je een hele andere kant op gaat.. en dan zeg je; “Heer help dit is de verkeerde kant op”… maar om dan opnieuw alles aan God te geven en op Hem te vertrouwen dat Hij het beste met je voor heeft… zie je achteraf dat alles toch goed komt… God wegen zijn vaak onbegrijpelijk voor ons….
Hem compleet te vertrouwen en weten, dat wat Hij ook doet.. en waar je ook doorheen gaat…. Hij het beste plan met je voor heeft, maar ooo wat moeilijk Hem zo te vertrouwen….. maar je bent Zijn kind, en als je zelf kinderen hebt weet je dat ook jij het beste wilt voor jou kind, en dan moet je soms ook dingen doen of zeggen die voor het kind op dat moment niet leuk zijn, maar later zal het kind zeggen wat ben ik blij dat u toen zo heeft beslist.. en zo is het ook met God en ons.. soms zegt God Ja.. en soms Nee… en soms Nog even wachten…
Ook in mijn chronisch ziek zijn denk ik wel eens, waarom geneest God mij niet?…. waarom moet ik zoveel pijn hebben…. waarom zo moe zijn… ik weet het niet, maar heb geleerd om die vraag niet naar God te stellen want God is niet verantwoordelijk voor mijn ziek zijn… dat is de gebrokenheid/zonde, het gevolg omdat we nu eenmaal in deze wereld leven…. die vol is van gebrokenheid en zonde maar dan mogen we weten dat Jezus zijn leven ook daarvoor gaf.. voor jou gebrokenheid, voor jou tekortkomingen, en als we het dan aan Jezus geven dan zorgt Hij voor jou… misschien niet om het weg te nemen.. maar Hij zal je kracht en troost geven om het te dragen… Jezus heeft net zoveel verdriet erom als jij… Hij huilt als jij huilt…
Ik wil daar graag een stukje over vertellen… ik ben een keer naar een genezingsdienst geweest van Vrij Zijn, dit was in Oldebroek en het was een bijzondere dag.. ik ging er niet heen voor genezing maar meer voor een ontmoeting met de Here Jezus.. ik heb in mijn leven nogal veel meegemaakt.. zo ook misbruik enz… hier worstelde ik echt mee en voelde mij daardoor soms zo vies en leeg, vaak had ik het gevoel dat ik niet rein voor God kon staan door wat ik mee had gemaakt maar ik mocht die dag leren door Zijn woord dat het niet mijn schuld was, dat iemand anders mij dat had aangedaan.. maar toch voelde ik mij altijd besmeurd dat ging niet weg.. heb veel gehuild die dag en voelde enorm die pijn.. de pijn van beschadiging en verdriet.. en heb toen voor mij laten bidden en een oudere man bad voor mij, hij had mijn vader kunnen zijn.. op een gegeven moment hield hij op met bidden en ik dacht hij is klaar en deed mijn ogen open, en ik zag die man niet staan maar ik zag de Here Jezus staan… en Hij huilde… Hij huilde met mij mee.. en die man huilde… en hij zei ik heb een beeld voor je.. ik wist dat het rechtstreeks van God kwam omdat ik ook de Here Jezus voor mij zag staan en niet die man.. en God zei tegen mij… ik leg een hele mooie witte mantel om je heen een mantel van Reinheid, je bent schoon gewassen… je bent een prachtige mooie dochter voor mij… draag die witte mantel en weet dat ik je schoon gewassen heb… ik was helemaal overdonderd en voelde een diepe vrede in mij en wist vanaf dat moment dat ik Rein was en dat ik schoon tegenover God stond en ik mij nergens meer voor hoefde te schamen…
Ik mocht komen zoals ik ben en dat God mij door die witte mantel als een schone dochter zag… als ik dit nu opschrijf raakt het mij nog steeds en wordt ik dankbaar en weet ik dat de Here Jezus met al mijn tranen mee huilt… dus ook met mijn pijn.. moe zijn.. enz
Onthoudt 1 ding God heeft dit allemaal ook niet gewild….. Hij had een perfecte aarde voor ogen toen Hij de aarde schiep, maar omdat Hij ons een eigen wil gaf hebben wij een verkeerde keuze gemaakt….. Hij wilde volmaakte mensen met een eigen wil, een eigen wil die zijn eigen keuzes mag maken… maar die hebben wij verkeerd gebruikt waardoor ons leven soms zo,n puinhoop wordt… gelukkig heeft God een oplossing gebracht door de Here Jezus, door Zijn dood konden wij weer bij God komen… Door de Here Jezus niet door eigen kracht… niet door eigen werken.. niet om verschrikkelijk ons best te doen… keihard te gaan roeien maar door GENADE alleen… alleen maar door het werk van de Here Jezus…. door zijn kruisdood… mogen we bij God komen en straks leven in een perfecte hemel en aarde… wat iets moois om naar uit te zien… en dan kan ik ook de rust ervaren die God geeft, doordat ik mag weten wat mijn toekomst is…. dat is een ongelofelijk zekerheid!!!!
Oke zul je zeggen maar je bent nog steeds ziek… ja dat klopt en misschien blijft dat ook zo en geneest God mij niet nu, maar ik weet wel dat Hij overal bij is in mijn pijn..in mijn moe zijn… in mijn eenzaamheid hierdoor.. Hij geeft wel wegen om er mee om te gaan en toch een licht te zijn in deze donkere wereld…. Hij geeft mensen om ons heen die ons helpen… mensen die een troost zijn in ons verdriet… maar vergeet dan niet dat God deze mensen geeft… en je mag dan ook leren om het aan te nemen..
God wil ons zoveel goedheid geven maar vaak denken wij…. dat kan ik niet aannemen, daar ben ik niet goed genoeg voor… dat moet ik zelf kunnen… maar als wij Gods goedheid en zorg willen ervaren dan mogen we ook aannemen de goede dingen die God voor ons heeft.. en God werkt vaak door mensen heen…. Hij kan natuurlijk dingen zo doen, met 1 knip kan hij dingen rechtmaken, maar God heeft mensen gemaakt… niet voor niks… en Hij wil mensen gebruiken voor andere mensen…. ook jij.. ook al ben je ziek of gebroken… Hij wil je gebruiken… God houdt er van om Gebroken mensen te gebruiken… want mensen met dezelfde ervaringen snappen hoe je je voelt en zijn tastbaar…door die mensen wil God hem zelf laten zien… God is zo groot en vaak zo ver weg voor ons gevoel en dat weet Hij en daarom stuurt Hij mensen op je pad om zijn Grootheid en zorg te laten zien…… en het is aan ons de kunst om in die mensen Gods liefde te zien…..
Als je alles aan Hem geeft en het van Hem verwacht dan zal Hij je helpen…..en wie weet gaat God jou nog gebruiken om Zijn liefde aan andere mensen te laten zien..
Dat heet geloven….. vertrouwen van mijn kant
En van Gods kant heet dat ONVOORWAAARDELIJKE LIEFDE…
Dit is mijn gebed voor mijzelf dat God mij gebruikt.. dat Zijn liefde in mij zichtbaar wordt naar andere mensen om mij heen
Als ik niet meer kan zingen dan wordt het stil en kil van binnen
Zingen is voor mij een middel om mijn emoties en mijn gevoel te uiten.
Ik ben vroeger in mijn vorige huwelijk altijd erg stil geweest… ik sprak bijna niet meer en lag altijd op de bank met de koptelefoon op naar muziek te luisteren…. mijn favoriete muziek was Oslo Gospel Choir… oo wat was ik een fan..
Maar ik kwam er ook bijna nooit uit… door mijn slechte huwelijk leefde ik tussen vier muren, s,morgens van bed op de bank en s,avonds weer terug naar bed… mijn ex hield iedereen zoveel mogelijk bij mij vandaan waardoor ik zeer weinig mensen zag… ook de kerk was voor mij verboden terrein… maar ondanks mijn (gevangenschap) hield ik vast aan mijn geloof waarom??? Ik weet het niet…. ik denk dat God mij vasthield en mij beschermde en mij door middel van de muziek liet weten dat Hij er was.. ondanks de situatie waar ik in zat… en door naar de muziek te luisteren hield ik mij weer aan Hem vast.
Ik kon op een gegeven moment ook alle liedjes van Oslo Gospel Choir uit mijn hoofd. En in mijn hoofd bleef ik zingen… er kwam letterlijk niet zoveel geluid uit mijn mond, maar in mijn hoofd zong ik de liederen mee.
In 2010 ben ik gescheiden van hem en kwam bij mijn ouders terecht… na ongeveer drie jaar trof ik mijn oude liefde weer, mijn verboden liefde… en we kregen contact en ja we werden weer verliefd op elkaar….. omdat zingen in mijn hoofd mijn passie was wilde ik het ook graag verwezenlijken.. ik kreeg een kans om mee te doen met de Vecht Gospel Choir….. ik las het op internet en dacht wow…. daar moet ik aan mee doen, ook was de reden dat het projectkoor nummers zou zingen van mijn favoriete koor, het koor wat mij jaren op de been heeft gehouden en waar ik alle nummers van kon…. ik dacht dit is mijn kans… en nu mag ik echt letterlijk deze nummers gaan zingen en dan ook nog door de dirigent zelf Tor Aas gedirigeerd worden…. Een grote droom werd werkelijkheid…. ik was wel bang dat ik tijdens het zingen geen woord kon uitbrengen omdat het mij ook natuurlijk deed denken aan mijn afschuwelijke verleden..
Maar ik had mij toch opgegeven en wilde het proberen.
Doordat mijn nieuwe liefde ook een muziekliefhebber was hadden we meteen een klik… Hij zei ik ga wel met je mee als je moet oefenen…. zo gezegd zo gedaan…
We moesten een paar keer oefenen op zaterdagen in Zwolle en hij ging mee… de eerste keer.. in de trein er naar toe
Ik ben sopraan en ik zocht mijn plekje op bij de sopranen… ik keek eens om mij heen en dacht:” hé waar is mijn schat? Ik dacht hij zal wel even buiten zijn een luchtje scheppen… de sopranen hadden geoefend en nu moesten de bassen hun partij doen, ik draai mij om naar de bassen en wie zit daar tussen de bassen? mijn lieverd…. mijn hart sloeg over ik dacht dit kan niet… ik wist helemaal niet dat hij dit zo leuk vond, hij had tenslotte niks gezegd, maar wat was ik blij, ik heb toen tegen hem gezegd, in de pauze, je moet het niet doen voor mij, je moet het wel helemaal zelf willen, hij zei: ” ik wil heel graag mee doen het is fantastisch” en zo kwam het dat wij de zaterdagen die volgden samen waren aan het oefenen bij Vecht Gospel Choir…
Ooo ik was nog nooit zo gelukkig geweest… ik mocht mijn stem weer laten horen en dan ook nog bij het mooiste koor en ook nog mijn favoriete songs samen met mijn verboden oude/nieuwe liefde….
Het oefenen ging geweldig, ook samen heerlijk thuis oefenen, en geregeld ging de volume knop omhoog als wij onze nummers aan het oefenen waren….
Ik genoot met volle teugen…
Het moment naderde dat het optreden dichterbij kwam… af en toe met repeteren kon ik echt geen zin zingen zo vol schoot ik van emotie en dankbaarheid.…
Ik heb God vaak bedankt voor dit Grote cadeau, en ik vernam hoeveel heling ik hierdoor kreeg van onze Heer… het was een enorme vette dikke knipoog van God.
En toen kwam het optreden… oooo wat was ik zenuwachtig, er zaten lieve vrienden in de zaal en ook mijn moeder zat in de zaal….
Ik heb gezongen!!!! Als een nachtegaal…. en ja ik kon alle nummers zingen door de kracht van God.
Bij een nummer kon ik het bijna niet droog houden het nummer dat gaat over GENEZING…
Maar ik was zo blij, ik kon en mocht mij weer laten horen… God had mij mij stem figuurlijk weer terug gegeven…
En nog zing ik….. als ik niet zing dan ben ik ziek…. dan is het stil en kil in mij van binnen..
Door mijn chronisch ziek zijn kan ik soms niet zingen, doordat mijn energie level gewoon beneden peil is, en ik was heel even bang dat ik niet meer kon zingen,
Ik zit op een gospelgroep en ik was bang dat ik op moest geven… Ik had simpelweg geen lucht meer om te zingen… toen heb ik Hem opnieuw aangeroepen. Heer zei ik… ik moet al zoveel opgeven dit wil ik eigenlijk nog niet opgeven… maar ik kan niet meer… het is zo frustrerend als je geen energie hebt en je wilt zo graag zingen… ik zei tegen God:
” Om niet steeds teleurgesteld te raken en gefrustreerd wil ik graag dat U duidelijk maakt of ik moet stoppen of dat ik door moet gaan maar dan heb ik Uw kracht wel nodig….
De volgende keer op de oefenavond van onze Gospelgroep ben ik gaan zingen….. en je gelooft het of niet maar ik heb gezongen gezongen gezongen gezongen….. ja heb de hele avond vol gehouden… ik had lucht en energie tot het einde… hierin bevestigde God mijn vraag, dat het goed was dat ik door ging en dat Hij mij kracht zou geven…
Natuurlijk gaat het nog wel eens niet als mijn lepels en energie op zijn…. maar dan raak ik niet gefrustreerd en zeg ik tegen mij zelf “de volgende keer gaat het vast weer lukken omdat Hij mij heeft laten zien dat ik moet blijven zingen…
Het geeft mij kracht en ook weer positieve energie….. als ik maar goed mijn grenzen er om heen bewaak.
Het is echt waar “Zingen is als Balsem voor de Ziel”……
Sinds kort heb ik fysio, ik heb voorheen ook wel fysiotherapie gehad maar dat was actieve fysio en mijn lichaam kon dit helemaal niet meer aan.
Elke keer als ik fysio had gehad en kwam thuis dan was ik gesloopt en kon ik alleen nog maar minder dan dat ik al kon… dus ben daar op een gegeven moment mee gestopt.
Maar ik wordt steeds stijver en krijg steeds meer pijn…. ook heb ik in mijn hele lichaam bultjes (knopen), ik dacht dat dit op mijn spieren zat en dat het hoorde bij Fibromyalgie. Dus opnieuw maar weer een poging gedaan om een fysiotherapeut te zoeken…. nu had ik een schoonzusje die fysio kreeg van een alternatieve fysio therapeut.. nu ben ik daar altijd een beetje voorzichtig mee gezien mijn christelijke principes… maar ik dacht Heer u bent er bij wilt u mij beschermen en mij maar laten merken of het goed is..
Ik heb haar opgezocht op internet en heb een afspraak gemaakt.. twee weken geleden was de eerste keer dat ze kwam en natuurlijk wat het wennen van beide kanten maar we hadden wel een klik.. en na de intake heeft ze mij meteen behandeld… na de behandeling voelde ik mij een uurtje heerlijk en ontspannen maar de dagen die toen volgden het was vreselijk. ik heb vreselijke pijn gehad en ontzettende hoofdpijn. Dit kwam natuurlijk omdat ze heel voorzichtig had geprobeerd mijn spieren wat los te masseren…
Zij zei ook dat ik een bindweefselprobleem had en dat die bultjes/knopen uit het bindweefsel kwam en niet uit mijn spieren. Ik moest meteen denken aan november 2014.. toen ben ik een week opgenomen geweest in het ziekenhuis om te laten onderzoeken op een auto-immuunziekte zoals Sclerodermie… en syndroom van Sjögren..er kwam toen uit dat ik geen auto-immuunziekte had, wel heb ik toen de diagnose fibromyalgie, syndroom van Reaynaud gekregen en CVS/ME. (ik heb onder het kopje links de websites van deze aandoeningen gezet) Ook ben ik toen getest op Ziekte van Khaler omdat mijn eiwitten in het bloed te hoog waren… ook dit had ik niet gelukkig….
Maar doordat de fysio dit zei moest ik hier wel weer aan denken en had zoiets moet ik hier niet weer opnieuw onderzoek naar doen?
Heb toch voor de zekerheid maar weer een afspraak gemaakt bij de huisarts om opnieuw het te bespreken.
En vandaag was ze weer gekomen…. ze heeft mij weer behandeld en man wat deed het zeer….. ze zei jou spieren zitten muurvast en jou spiertonatie is torenhoog ik vernam het ook wel… en vooral in mijn nek was het beton..
Ook wel logisch…. de afgelopen tijd ongelofelijk veel stress gehad maar eigenlijk zat ik mijn hele leven onder een enorme druk.. moest de afgelopen tijd zoveel regelen sinds mijn lichaam mij nu ongeveer een jaar in de steek laat moet ik knokken om zorg te krijgen…. om mijn hulpmiddelen te krijgen… om financieel mijn hoofd boven water te houden….
En ja als je weet wat stress met je doet…… daar wordt je niet vrolijk van.. maar dan is ontspanning zoeken zo belangrijk, ik doet dit d.m.v mijn hobby’s; Haken, computeren, blog schrijven, websites van een gospelgroep bijhouden, en natuurlijk er bij zingen en mijn projectkoren waar ik aan mee doe samen met mijn man…en plaatjes/afbeeldingen maken.
Ja ja druk druk eigenlijk ben ik een hele bezige bij ondanks dat mijn energielevel ontzettend laag is…
Maar zoals ik al zei het brengt mij ook weer ontspanning en positieve energie… en dan nu de fysio ik hoop echt dat zij iets voor mij kan betekenen en dat ik er op den duur baat mij mag gaan hebben… zij zegt heel leuk.. Nou jij spant wel de kroon in mijn praktijk.. nou ik zie dan heb je in ieder geval uitdaging..
Mijn volgende blog ga ik schijven over waar ik de afgelopen jaar voor moest knokken en nog knok…
Maar onthoud 1 ding zonder mijn grote liefde hield ik het niet vol dus…..
Het is een poosje stil geweest… waarom ik twijfelde of ik dit wel echt wilde…. wilde ik mijn verhalen online zetten zodat iedereen dat kon lezen….
Dit heeft mij best wel aan het denken gezet… en er veel over nagedacht.. en het een poosje laten rusten
Ik deelde wel veel op Facebook maar kreeg het gevoel dat ik hier twee groepen bereikte, mensen die het leuk vonden om te lezen wat ik deelde en wat mij bezig hield en mensen die het helemaal niks vinden. Ik kreeg ook een periode dat ik op fb niks meer durfde te delen omdat ik buiten fb om vernam dat sommige mensen zich er aan ergerden.
Nu ben ik iemand die heel veel moeite heeft met mijn eigen identiteit en mij heel vaak minderwaardig voel… dit komt ook uit mijn verleden en het verleden wat ik met mijn ex man heb meegemaakt en in de psychiatrie.. hierdoor voel ik mij heel gauw onzeker maar ik weet ook dat ik heel veel mensen bemoedig met wat ik plaats dus heb toen tegen mij zelf gezegd er zit een scrol op hun muis dus als het hun niet aanstaat dan scrollen ze maar door maar ik wil mijzelf blijven en doe mijn ding zoals ik denk dat ik het wil doen en wat goed voelt…
Dus ik ben weer begonnen met delen en heb mijn negatieve gevoelens er over, overboord gegooid..
Maar ik twijfelde nog steeds of ik met mijn blog verder zou gaan…..
En dan krijg je een telefoontje van een hele lieve vriendin die niet wist dat ik een eigen blog/website had en ze zegt tegen mij: weet je wat jij moet doen jij moet een blog bij houden er zullen heel veel mensen wat aan hebben…
Toen vertelde ik haar dat ik een eigen website had maar niet durfde….. bang voor negativiteit van ander mensen… maar dat ik het wel heel erg graag wou…. oooo die enorme twijfel… wat heb ik daar toch een last van… ik wil mij zo graag vrij voelen… maar ik merk ook dat God wel enorm met mij bezig is.. ook om mij in bepaalde dingen vrij te zetten… vrij van angst… vrij van je mag er niet zijn…
Vorige week kreeg ik van een andere lieve vriendin een liedje door van opwekking en zij zei dat ze heel erg op haar hart had gekregen van God om dit naar mij toe te sturen.. ik vond het een prachtig nummer kende het wel en het betekende ook heel veel voor mij.. toen zei God ineens tegen mij… ja Hij zij het letterlijk in mijn hoofd… Meisje je moet hier wat mee doen maak een mooi plaatje… wat mijn andere hobby is… en ik heb meteen de daad bij het woord gevoegd en wonderwel het lukte enorm vlot.. meestal werkt mij computer tegen en nu ging het van een leien dakje….
Wat ik zo bijzonder vindt aan dit plaatje is de waardevolle tekst… en ervoer dit ook als een enorm knipoog van God. Door mijn chronisch ziek zijn wat ook steeds erger word zit ik veel thuis… en moet ik vele uren alleen doorbrengen… en ik zoek wel mijn afleiding maar je wilt je ook nuttig voelen dat je nog meetelt in de maatschappij maar vooral dat je nog meetelt bij je vrienden… en dan krijg je het lied dat je leven een Symfonie mag zijn voor Hem… ik heb het met volle borst meegezongen maar nu realiseer ik mij wat voor betekenis het eigenlijk heeft.
En dan nu het telefoontje van mijn vriendin over een blog…. oooo ik had zoiets van God u gaat door…..
Na het telefoongesprek heb ik mijn Grote Vriend de Here Jezus opgezocht en Hem gezegd wat een Geweldige God Hij is… en dat ik het zo bijzonder vond dat mijn vriendin zo over een blog begon terwijl zij niet wist dat ik er een had. En heb God gewoon gevraagd en gezegd… ik twijfel alleen nog zo hoe kan ik nu zeker weten dat u dit goed vindt en ik dit kan doen.. Ik heb Hem toen gewoon gevraagd dat als ik hem online heb dat er misschien 1 iemand er op ziet dat ik dan weet dat het goed is….
Nu ik doe mijn site open en meteen kwamen mijn statistieken ervoor en wat zie ik tot mijn schrik dat er elke week deze maand iemand heeft gekeken………
Ik sloeg mijn handen voor mijn mond en zei oooooo dit is niet te geloven… Dank u wel Heer… U heeft mijn gebed verhoord en mij antwoord gegeven… Wat bent u Groot…
Dus de stilte verbreek ik bij deze en zal proberen elke dag een stukje te schrijven over wat ik beleef en hoe ik het beleef samen in relatie met onze Here Jezus Christus…..
Af en toe blik ik terug in het verleden…..ik ga niet in chronische volgorde mijn levensverhaal opschrijven… heb het een stukje gedaan wat u op de site terug kunt lezen… om een inleiding te krijgen over wie ik ben… maar in mijn blogs leest u vanzelf wat ik vandaag de dag meemaak en als een rode draad zal daar mijn levensgeschiedenis door heenlopen…..
Maar God heeft mijn angst weggenomen om mijzelf te zijn en te blijven……. en mijn lijflied is
I am no longer a slave to fear….. I am a child of God…
Na mijn getuigenis ging het heel erg goed met mij, ik zat op de top van mijn kunnen.
Ook ging ik zelfs weer vrijwilligerswerk doen en geloofde in een nieuw leven dat God weer terug aan mij had gegeven.
Maar na een paar maanden ongeveer ging mijn conditie achteruit, ik kreeg veel pijn, allerlei onverklaarbare klachten.
Het begon heel erg langzaam allemaal.
Ik dacht o help zou dit kunnen komen door alle medicijnen die ik heb geslikt, de arts had wel gewaarschuwd tijdens het afbouwen dat hij absoluut niet kon vertellen wat de medicijnen met mijn lichaam hadden gedaan en hoe mijn lichaam zou herstellen.
Maar omdat het afgelopen jaar zo ontzettend goed ging dacht ik dat het wel mee zou vallen.
Maar helaas was dat niet waar.
Op een gegeven moment gingen mijn ogen dichtzitten en kreeg ik hoofdpijnen en mijn wenkbrauwen, neusvleugels en neus schoten continu heen en weer en op en neer ik werd er echt helemaal gek van.
Ik ging bepaalde handelingen doen omdat ik dacht dat iedereen het zag.
Dus mijn handen naar mijn wenkbrauwen zodra ik voelde dat het begon te schieten.
Pakte heel vaak mijn neus vast, zat veel met mijn handen in mijn gezicht om de boel na mijn eigen gevoel rustig te houden.
Dus naar de huisarts en een doorverwijzing naar de neuroloog.
Ben bij haar geweest onderzoeken gehad, MRI van het hoofd en bloedonderzoek maar ze zag het eigenlijk meteen wel aan mijn gezicht wat het zou kunnen zijn dus de uitkomst was Syndroom van Meige, een vorm van Dystonie wat je kunt krijgen als je stopt met neuroleptica en omdat ik heel veel van dat soort medicijnen had geslikt was dit een gevolg daarvan.
Behandeling: Botox in mijn gezicht om de twee maanden.
Ik krijg dat nu twee jaar en het helpt wel enigszins alleen moet ik wel steeds meer botox erin spuiten om het rustig te houden heb de laatste tijd wel ontzettend last van trillende oogleden. Het vervelende is dat mijn spieren worden als het ware verlamd dus ik kan mijn neus niet meer ophalen en wat ik nog wel heb is ook enorme kramp in mijn kaken maar de neuroloog wil daar geen botox in spuiten omdat ze bang is dat mijn mond dan scheef gaat hangen.
Dus doe ik met mijn mond ontspanningsoefeningen.
Verder is het heerlijk om af en toe naar de schoonheidsspecialiste voor een gezichtsmassage!
Hieronder deel ik even de link naar Syndroom van Meige ten gevolge van Neurolepticagebruik
Wat ik wel erg vindt ik dat de neuroloog eerst nog tegen mij zij , u moet maar weer aan de medicijnen dan is alles voorbij en heeft nergens geen last meer van maar dit wil ik pertinent niet meer.
Ik leef weer en dat wil ik graag zo houden
Dit was mijn eerste beperking ten gevolge van overmatig medicijn gebruik!
In mijn volgende blog vertel ik hoe het allemaal verder ging
Juli 2013 is er een wonder gebeurt, ik heb na 20 jaar mijn laatste medicijn geslikt.
Ik heb dit in twee jaar gedaan met hulp van mijn psychiater.
Dit is niet zonder slag of stoot gegaan, maar na 20 jaar was het of ik wakker was geworden uit een diepe (coma) en ik leefde weer!
In oktober heb ik daar een getuigenis van gegeven bij ons in de kerk.
Dit was voor mij erg bijzonder en wil dit graag met jullie delen.
Misschien dat iemand er iets aan heeft!
Getuigenis Mirjam Oberman 9-9-2013
Goedemorgen.
Hier sta ik dan ik heb besloten om mijn getuigenis op te schrijven omdat ik anders bang ben dat ik halverwege de draad kwijt ben.
Ik had het heel erg op mijn hart om jullie te vertellen over het wonder wat de Heer in mij heeft gedaan.
In mijn negentiende levensjaar werd ik door omstandigheden zwaar overspannen en kreeg een burn-out ik kon niet meer werken en moest medicijnen slikken. De burn-out ging niet over en ik bleef psychisch ziek.
Toen ik 22 was ben ik tot geloof gekomen en heb ik mij laten dopen. Ik had heel veel vertrouwen in de Here Jezus en geloofde echt dat Hij mij beter zou maken.
Op mijn 22 ben ik getrouwd, en dacht nu wordt mijn leven alleen maar mooier, een lieve man, huisje boompje beestje, maar de werkelijkheid was anders.
Heb heel veel opnames gehad in instellingen en onderzoeken en natuurlijk heel veel medicijnen geslikt, hele zware waardoor ik op een gegeven moment zelfs niet meer kon lopen en een poosje in een rolstoel heb gezeten.
ik voelde mij doodongelukkig…naderhand gezien was dit omdat ik niet gelukkig was met mijn huwelijk doordat daar vreselijke dingen gebeurde…hier wil ik gezien de privacy niet verder op in gaan.
Maar er was nog iets waardoor ik steeds zieker werd dat was doordat ik niet tegen de medicatie kon….
Ik bleek een contra indicatie had tegen anti depressieve, antipsychotica.. dit wist helaas niemand… waardoor ik steeds meer medicijnen kreeg omdat ik steeds zieker werd…en daardoor weer zieker werd… En zo kwam ik ook daarmee in een vicieuze cirkel…
Op een gegeven moment ben ik opgenomen in het UMCG op de psychiatrische afdeling, waar ik een second opinion kreeg en onderzoeken door professoren, de uitslag was niet echt bemoedigend. Ik had een schizo-affectieve stoornis (dat is een verzamelnaam van allerlei psychische ziekten) dit labeltje krijg je als ze eigenlijk niet weten wat je mankeert… maar ik zou nooit meer beter worden en uiteindelijk in een instelling belanden om mijn leven te slijten.
Helaas had niemand in de gaten dat ik niet ziek was vanwege een psychiatrische aandoening/stoornis maar dat de oorzaak eigenlijk lag in de medicijnen en in mijn huwelijk..
Ik kon niet over mijn huwelijk praten omdat ik vreselijk in angst leefde door wat hij met mij deed… dus hield ik mij stil…
Dit deed enorm veel met mij en ik wilde eigenlijk toen al niet meer verder leven….maar mijn geloof hield mij staande
In het begin van ons huwelijk hebben we veel gemeenten bezocht en er is ontzettend veel voor mij gebeden maar er gebeurde nooit iets, mijn situatie bleef zoals hij bleef, achteraf was dit logisch omdat de oorzaak niet weggenomen werd… hier had ik het ontzettend moeilijk mee.
In november 2009 werd ik voor de zoveelste keer opgenomen, dit gebeurde ook omdat ik af en toe moest ontsnappen aan de situatie waar ik in verkeerde…dat voelde als een gevangenschap.
Ik wist helaas heel goed waar het probleem zat, alleen kon daar niet meer uit komen doordat ik ook door de medicijnen zo gedrogeerd was… ik was bang, alleen en wist niet hoe ik er op eigen kracht uit moest ontsnappen… dan moest ik praten en dat durfde ik niet… wie zou mij nou geloven…
Ik wist en voelde dat ik dit niet lang meer volhield en zei op een gegeven moment tegen God, ik trek dit niet langer…en ik deed God op dat moment een voorstel.
Ik zei: God als U mij niet thuis haalt dan kom ik naar U toe….
Toen greep God in…..
Vier maanden na mijn roep naar God….
In Maart 2010 was ik op dagbesteding toen plotseling mijn moeder voor mijn neus stond..ze zei je moet mee komen naar huis..ik snapte er niks van, maar ze zei, jullie zijn het uit huis gezet….ik zei tegen mijn moeder dat kan niet dat is onmogelijk…maar het was echt zo..
Dit was het begin van mijn bevrijding…..
Ik ben toen bij mijn ouders gekomen, mijn ex man had ondertussen de benen genomen en heb hem ook nooit meer gezien in levende lijve tot op de dag van vandaag….ik heb toen de echtscheiding aangevraagd, en samen met mijn familie het huis leeggehaald, natuurlijk heb ik heel erg getwijfeld of ik wel mocht scheiden omdat ik geloof dat God van ons vraagt dat wat Hij samen heeft gevoegd een mens niet uit elkaar haalt.
Maar er waren helaas redenen genoeg in ons huwelijk om een echtscheiding aan te vragen en na een half jaar is het ook uitgesproken.
Ik was op dat moment 39 jaar oud en dus al 20 jaar psychisch ziek, ik had me er eigenlijk al bij neergelegd dat ik nooit meer beter zou worden, dit omdat ik geen kans zag om uit mijn huwelijk te ontsnappen… en zolang dat niet zou gebeuren zou ik ook ziek blijven door al die medicatie die ik kreeg..
Maar ik heb er al die jaren wel voor gebeden en ik bleef er ook stiekem wel in geloven. Heb ontzettend zware medicijnen geslikt in al die jaren… en door het medicijn gebruik was ik heel erg gegroeid wat als gevolg had dat ik diabetes kreeg en daar weer medicijnen voor nodig had en insuline.
Mijn lichaam had door het vele medicatie gebruik en de hoeveelheid insuline het metabool syndroom ontwikkeld…dus moest ik ongelofelijk veel insuline spuiten.
Na ongeveer een half jaar heb ik mijn oude kerk weer opgezocht
Jaren heb ik mijn geloof alleen beleeft doordat mijn ex-man mij daar in beperkte….hij koos ervoor om op een gegeven moment niet meer naar de kerk te gaan maar vond het ook niet oké dat ik dan wel ging..doordat ik zo beïnvloed was door alle medicatie en een bepaalde angst tegen hem had kon ik er niet veel tegenin brengen… wat resulteerde in thuis blijven…. maar God heeft mij altijd vast gehouden en ik Hem… ik luisterde dag en nacht naar gospel cd,s die ik had, op de bank… dit was mijn leven op een gegeven moment….. maar goed ik heb de dominee opgebeld en hij was blij van mij te horen.. ik was direct weer van harte welkom…Hij kende gelukkig de situatie waarin ik jaren had verkeerd..
Ik voelde mij al snel weer heel erg thuis bij deze gemeente en heb op een gegeven moment Nij begjin (Nieuw Leven) een herstel programma gedaan, nou daar is heel wat gebeurd.
Er is veel voor mij gebeden en ik mocht gaan geloven dat ik dus nooit maar dan ook nooit alleen ben, en dat was voor mij een hele openbaring omdat ik mij altijd alleen heb gevoeld, eigenlijk mijn hele leven, als kind ben ik erg gepest op school en hoorde nooit ergens bij, werd overal buiten gesloten, ik heb nooit vriendinnen gehad, toen ik door omstandigheden ziek werd was ik ook alleen, ik dacht dat het in mijn huwelijk wel zou veranderen maar dat was ook niet zo, voelde mij ALTIJD heel erg alleen.
Ik was natuurlijk wel tot geloof gekomen, en vertrouwde heel erg op Hem maar soms was Hij heel erg ver weg, leek het of de hemel van koper was, maar nu mag ik weten dat Hij altijd bij mij was, hoe zwaar of hoe diep ik ook zat.
Stukje bij beetje mocht ik leren hoe veel hij van mij hield en houdt, en doordat ik Hem aanriep en Hem de vraag heb gesteld heeft Hij mijn wanhoop gevoeld en mij gehoord en Hij heeft hij mij ongelofelijk gezegend door mij te bevrijden van mijn situatie waar ik al 20 jaar in verkeerde.
Na mijn bevrijding was de weg niet makkelijk maar ik had ongelofelijk veel steun aan Nij begjin, de mensen, gemeenteleden, maar ook mijn familie mijn ouders en broers en schoonzusjes, zij waren er altijd hoe moeilijk ik het ook had.
Ik mocht voelen dat ik weer bij het gezin hoorde.
En natuurlijk was God er, heel dicht bij, af en toe kreeg ik een tekst of een liedje van Hem in mijn gedachten waar ik heel veel kracht uitputte.
Na een jaar ongeveer heb ik mijn psychiater opgebeld en tegen hem gezegd dat ik wilde afbouwen…hij ging niet akkoord… ik dacht oké dan een second opinion… waardoor ik bij een andere arts kwam en die geloofde er wel in…
Ik ging afbouwen met de medicijnen, omdat ik al zolang deze zware medicijnen slikte dachten ze dat het onmogelijk was om daar mee te stoppen, er was ook maar 1 arts die er vertrouwen in had en mij het voordeel van de twijfel gaf… hij zei er wel achteraan dat als het niet ging ik zo weer kon beginnen met de medicatie…..
Maar ik had vertrouwen in God en ik wist dat Hij mij er bij zou helpen, als ik mij maar aan Hem vast hield, en dat heb ik gedaan, langzaamaan ging het steeds beter, steeds minder medicijnen, en ik werd steeds helderder en fitter, het afbouwen ging geweldig, had geen last van bijwerkingen of afkick verschijnselen, ik bleef goed slapen en had een enorme rust in mij.
Ik dacht dit gaat goed, super, nu het allerlaatste pilletje nog en toen gebeurde het…
Toen ik het laatste pilletje geslikt had, heb ik twee weken mij gevoeld als een junk, ik sliep niet meer en trilde over mijn hele lijf, ik dacht dit zijn de naweeën, maar ik heb God aangeroepen en gevraagd of hij mij hierdoor heen wou loodsen en dat heeft Hij gedaan, ondanks dat ik dus een week totaal niet had geslapen kon ik overdag gewoon mijn ding doen… aan het werk enzovoort.
Ik was ontzettend rustig en was totaal niet moe, mijn ouders stonden verbaasd, zij vroegen zich af hoe dit kon, maar ik wist dat God mij droeg daarom kon ik het.
Na een week ging ik weer slapen, de ene nacht wel en de andere niet maar het ging steeds beter en na twee weken was ik er doorheen. Geweldig hoe God werkt.
Ben inmiddels een paar keer naar opwekking geweest met vrienden van mijn nieuwe kerk/gemeente en ook daar zijn grote dingen gebeurd.
Ben vrij geworden in mijn gedachten mijn minderwaardigheidsgevoel werd steeds minder en ik mocht ervaren dat ik er mag zijn zoals Hij mij heeft bedoeld.
Even een voorbeeldje: ik durfde nooit op mensen toe te stappen, was altijd bang dat ik niet welkom was of dat mensen dachten: “daar heb je Mirjam ook weer”
Afgelopen opwekking heeft God mij daarin veranderd, elke morgen werd ik wakker met het kinderliedje: stap uit de boot durf op water te lopen, ik dacht: ja wat moet ik nou, ik zei: Heer ik durf niet maar ik weet, als ik het doe en probeer, dat U er bij bent, dus ik ben uit die boot gestapt en gedaan wat ik altijd heel graag wou, ik ben op mensen afgestapt en gewoon gevraagd : He lekker geslapen? Of zo iets dergelijks, gewoon een praatje maken en weet u ik heb nog nooit zo’n geweldig weekend gehad, elke morgen kreeg ik dat liedje weer en elke dag zei ik: Oke Heer, ik doe het weer.
En dat werkt, en het werkt door, want ik heb nu veel meer vrijmoedigheid naar andere mensen toe.
Hier dank ik God ontzettend voor, want wat kun je dan ook nog in jezelf gevangen zitten God bevrijdde mij niet 1 keer maar meerder keren en Hij gaat door……
Inmiddels ben ik ongeveer vier maanden helemaal van de medicijnen af, het gaat ontzettend goed. Ik ben weer helemaal mezelf en heerlijk enthousiast met dingen heb nu energie voor tien maar moet nu wel de balans vinden, heb immers 20 jaar niet geleefd, eigenlijk stil gestaan in een geestelijke coma gelegen… en nu ik geen medicijnen meer heb voel ik natuurlijk alles, elke emotie en dat is wel even wennen hoor.
Ik kom nu erachter wie Mirjam eigenlijk is en hoe ze in elkaar zit en wat haar karakter is.
Medicijnen vlakken alles af, wees er zo voorzichtig mee. Doordat ik mijn medicijnen nu kwijt ben, ben ik ook erg afgevallen, nu ongeveer 27 kilo en de diabetes is ook erg verbeterd, ik spuit nu haast geen insuline meer.
Dus er is maar een ding wat ik uiteindelijk wil zeggen: God heeft mij genezen en bevrijdt, ik heb er wel heel lang op moeten wachten, maar Hij heeft het wel gedaan, alleen wij willen graag dat God het in een keer doet, maar dat doet Hij niet altijd, GELUKKIG, want als God het in een keer had gedaan dan was het niet goed gekomen met mij, Hij wist precies wat ik nodig had stapje voor stapje. En het is goed gekomen.
Graag zou ik iedereen willen bedanken voor de hulp die ik gekregen heb, ik kan ze niet allemaal benoemen, twee mensen wil ik wel benoemen dat zijn mijn Ouders, doordat ze altijd voor mij klaar hebben gestaan en nog doen.
De relatie met hun is volledig hersteld, en dat heeft God gedaan door mij weer bij hun terug te brengen.
Maar alle Dank, Lof en Eer gaat naar onze Grote Heelmeester want Hij heeft alles mee laten werken ten goede, als wij Hem vertrouwen en ons op Hem richten zal Hij ons helpen, maar het vraagt soms wel keuzes van ons maar als wij keuzes maken naar Zijn wil zal Hij ons helpen hoe ons pad ook zal gaan, HIJ IS ER BIJ!!!!
Love Heals All Things 